| Η ανασυγκρότηση της εβραικής κοινότητας της Θεσσαλονίκης μεταπολεμικά. Συγκρίσεις με την Ευρώπη: Υπόσχεσαι, κυρίες και κύριοι, στο τελευταίο μας μάθημα, στον κύκλο μαθημάτων για την ανασυγκρότηση των εβραϊκών κοινοτήτων μεταπολεμικά στην Ευρώπη, με επί κέντρο βέβαια την Ελλάδα και την Θεσσαλονίκη. Κάναμε μια μεγάλη διαδρομή προσπαθώντας να θύξουμε κάποια βασικά στοιχεία αυτής της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης, θύγοντας το γενικότερο πλαίσιο και το ειδικότερο πλαίσιο και τι σημαίνει αυτό. Κάναμε κάποιες συγκρίσεις με την Δυτική Γερμανία, κλασική χώρα της Δυτικής Ευρώπης με πολλές ιδιαιτερότητες στο πλαίσιο το ψυχροπολεμικό. Είδαμε την περίπτωση της Ουγγαρίας, χώρα του Ανατολικού Μπλοκ και των εξελίξεων εκεί και βέβαια την ιδιαίτερη περίπτωση της Πολωνίας και του αντισημιτισμού στην περιοχή και πώς αξιοποιείται. Στο τελευταίο μας μάθημα θα δούμε σύγχρονες μεταμορφώσεις της ευρωφοβίας και πώς αυτή εξελίσσεται και χρησιμοποιείται στις σύγχρονες κοινωνίες και βέβαια στον αραβικό κόσμο. Ένας αριθμός από ψυχοκοινωνιολογικές έρευνες έχει δείξει μέσα στις σύγχρονες κοινωνικές αναπαραστάσεις τις δύο βασικές συνιστώσεις του σκληρού πυρήνα της αντιεβραϊκής εικόνας του Εβραίου. Από τη μια πλευρά ο Εβραίος παρουσιάζεται ως συνηφασμένος με την παράδοση, τη θρησκεία, την κοινότητα, την αλληλεγγύη, τον διαχωρισμό από τους άλλους, την αναφομοιοσιμότητα. Από την άλλη πλευρά παρουσιάζεται ο Εβραίος ως ο νομάς, ο διεθνιστής, αυτός που ασπάζεται έναν ελιτίστοιο κοσμοπολιτισμό κυριαρχικό και παρασιτικό που δεν είναι ριζωμένος πουθενά, που έχει μια έντονη γεωγραφική κινητικότητα και συνδέεται με την αλληλεγγύη, με το χρήμα, με την εξουσία, με την επιρροή, με την κυριαρχία, τη χειριαγώγηση και τη διεθνή συνομοσία. Ο σύγχρονος ριζοσπαστικός και δαιμονολογικός αντισημιτισμός και αντισιωνισμός δαιμονοποιεί το Ισραήλ και τον Σιωνισμό και ενοποιεί τα προηγούμενα αρνητικά γνωρίσματα των ομάδων που είδαμε. Έτσι, έχουμε έναν λόγο έντονα αντισημιτικό, με στόχο όμως το κράτος του Ισραήλ, ο οποίος μιλάει για παγκόσμιο σιωνισμό. Αναμειμνύει στην πραγματικότητα το στιγματισμό μιας μορφής εθνικισμού, του σιωνισμού, με την καταγγελία του κοσμοπολιτισμού και του παγκοσμισμού. Η ιδέα για την παγκόσμια εβραϊκή συνομοσία που άνθισε στα χρόνια του Μέσοπολέμου και έγινε βασικός πυλώνας της ναζιστικής ιδεολογίας, επαναδιατυπώθηκε παρά το Ολοκάστομα που είχε προηγηθεί στις δεκαετίες του 60 και του 70 ως παγκόσμια σιωνιστική συνομοσία αυτή τη φορά, εφόσον πια είχε ιδρυθεί και το κράτος του Ισραήλ και πιο πρόσφατα εμπλουτίζεται και με άλλα στοιχεία ως παγκόσμια αμερικανό σιωνιστική συνομοσία. Αυτή η νέα θεώρηση του Εβραίου ως ενσάρκωσης μιας θανάσιμης απειλής μεταφράζεται μέσω του ριζοσπαστικού ή απόλυτου αντισιωνισμού, τον οποίο μπορούμε να αναγνωρίσουμε από δύο χαρακτηριστικά. Πρώτον, την άρνηση του δικαιώματος ύπαρξης ενός κράτους του Ισραήλ. Και δεύτερον, το ρητό αίτημα να καταστραφεί το εβραϊκό κράτος. Επιπλέον, υπάρχει μια κατηγορία ρατσισμού που στοχεύει τους Εβραίους ως σιωνιστές και μια πολύ μεγάλη αφαίρεση, καθώς κάθε Εβραίος εκλαμβάνεται ως σιωνιστής μέχρι να αποδείξει το αντίθετο, δηλαδή να στρατευθεί ρητά στους δηλωμένους εχθρούς των σιωνιστών. Μάλιστα, στις αρχές του 21ου αιώνα είχαμε συνέδρια που μιλούσανε για τον ρατσισμό και την ξενοφοβία και την μισαλοδοξία, όπου στόχος τους ήταν κυρίως η πολιτική του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ. Οι Εβραίοι κατηγορήθηκαν ότι είναι λαός εξολοδρευτής και ως τέτοιος μια απειλή για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Βλέπουμε λοιπόν μια επαναδιατύπωση του αντιεβραϊκού πολιτικού μύθου, η οποία παγκοσμιοποιήθηκε από τα τέλη του 20ου αιώνα και είχε απροκάλυπτα ως όχημα, αυτή τη φορά πια και μετά τον πόλεμο, τον ριζοσπαστικό Ισλαμισμό. Είτε με την εκδοχή της Αλκάιντα είτε με την Ιρανική εκδοχή. Ο ριζοσπαστικός Ισλαμισμός χαρακτηρίζει τους Εβραίους ως τους πρωταρχικούς εχθρούς του, τους οποίους στοχεύει η παγκόσμια τζιχάδ. Το 1980 ο Αγ. Λάκχο Μεϊνή προσέδωσε νομιμοποίηση στην συνομοσιολογική θέση, σύμφωνα με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχούνταν από κακόβολους Εβραίους και οι Εβραίοι και οι Αμερικανοί ήταν συνεπώς οι απόλυτοι εχθροί του Ισλαμ. Εδώ μπορούμε να διαπιστώσουμε κάποιες από τις συνέπειες της μεταπολεμικής κυριαρχίας των Ηνωμένων Πολιτείων, κάποιες από τις συνέπειες της άρνησης της Ευρώπης να δεχτεί τους Εβραίους της και τελικά της συνακόλουθης ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, της πολιτικής του Ισραήλ στην περιοχή, της ριζοσπαστικοποίησης του Ισλαμ απέναντι στις πραγματικά επεκτατικές βλέψεις, οικονομικές ή εδαφικές τόσο των Ηνωμένων Πολιτείων όσο και του Ισραήλ και στην συντηρητικοποίηση τελικά αυτών των καθεστώτων. Μόνο αναλύοντας με πολιτικούς όρους τις συνθήκες αυτές και τα ιδεολογήματα μπορούμε να τα κατανοήσουμε και να απομακρυνθούμε από τις δαιμονοποιήσεις που προάγουν. Επομένως, η μεταπολεμική ανασυγκρότηση με τη μορφή που πήρε στον ευρωπαϊκό χώρο αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, σαφώς επηρέασε τις εξελίξεις αυτές. Στην ιστορία των μορφών εβρεοφοβίας του 20ου αιώνα, το ίσο φαινόμενο μετά το ότι είχε προηγηθεί με το Ναζισμό, υπήρξε τελικά ο εξισλαμισμός του αντιεβραϊκού λόγου. Αυτός ο εξισλαμισμός δεν περιορίζεται στην επίκληση στίχων του Κορανίου ή ορισμένων χαντίθ. Συνεισταταί στο να υψώνει ρητάει άρρητα την τζιχάδ εναντίον των εβραίων σε έκτη θρησκευτική υποχρέωση, την οποία πρέπει να σέβεται κάθε μουσουλμάνος. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της δογματικής επανερμηνίας του Ισλάμ, η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1930 από τους ιδεολόγους των αδελφών μουσουλμάνων, καθώς και από τον μεγάλο μουφτί της Ιερουσαλήν, Χάτζ Αμίν Αλ Χουσαϊνή. Οι κληρονόμοι των παραπάνω ιδεολογικών πρωταγμάτων είναι οι ριζοσπαστικές ισλαμιστικές ομάδες που ασκούν τρομοκρατία, άρα δολοφονούν αμάχους για να αγωνιστούν εναντίον των εχθρών τους, στην πρώτη σειρά των οποίων τοποθετούν βεβαίως τους Εβραίους. Από τους ηθήνοντες της Αλκάιντα μέχρι εκείνους της Χαμάς της ισλαμικής Ζιχάδ ή της Λιβανό-Ιρανικής Χεσμπολάχ, όλοι είναι στρατευμένοι σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον των Εβραίων, που προϋποθέτει την προσφυγή στις επιθέες αυτοκτονίας και στην δόξα τελικά αυτών των ανθρώπων μετά ως μαρτύρων. Στον αντιεβραϊκό λίβελο που εμπνέεται από τα πρωτόκολλα των σοφών της ιόν, ο Κούτμ Σαγέντ υποθέτει την ύπαρξη μιας ευρεοχριστιανικής συνομοσίας εναντίον του ισλαμ και δηλώνει για εκείνους που σφετερίστηκαν την κυριαρχία του Αλλάχ πάνω στη γη, ότι το ισλαμ πρέπει να προχωρήσει στην καταστροφή τους προκειμένου να απελευθερώσει τους ανθρώπους από την εξουσία τους. Και προσθέτει ότι ο απελευθερωτικός αγώνας της Ζιχάδ του ιερού πολέμου δεν θα λάβει τέλος όσο η θρησκεία του Αλλάχ δεν θα είναι η μοναδική. Απέναντι λοιπόν στις ιμπεριαλιστικές επεκτατικές τάσεις της Δύσης του προηγούμενου διαστήματος, το ισλαμ ορθώνει μια ιμπεριαλιστική φωνική πραγματικά αντίληψη ώστε να εγκαθιδρίσει την κυριαρχία του Αλλάχ πάνω στη γη και βλέπουμε έτσι μια νέα μορφή πανισλαμισμού η οποία διαδόθηκε στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Σε αυτήν την ριζοσπαστική ισλαμική αντίληψη πρέπει να τονίσουμε ότι Εβραίοι και Χριστιανοί αποτελούν πια το αντικείμενο ενός και του ίδιου μίσους που στοχεύει γενικότερα πια τους Δυτικούς και τους οποίους καταγγέλει ως διεφθαρμένους, άπιστος, διαφθορείς. Ο χειρότερος από τους Δυτικούς είναι πλέον ο Εβραίος ή ο Σιονιστής. Ο ριζοσπαστικός αντισιονισμός συμβαδίζει με τον αντιαμερικανισμό και ο τελευταίος δεν είναι παρά μία παράλληλη εκδοχή ενός λισαλέου αντιδυτικισμού. Στην πραγματικότητα, ο μεγάλος μετασχηματισμός που συντελέστηκε στην αναπαράσταση του Εβραίου κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα είναι ότι ο εβραϊκός λαός στον δημόσιο λόγο του Ισλάμ απομακρύνεται από τα ανατολικά του χαρακτηριστικά ή τα συμμητικά του χαρακτηριστικά και στοιχεία για να εκδητικηστεί ρυζικά, να θεωρείται ταυτόσυμος με τη δύση. Σε αυτήν την κατηγοριοποίηση του απόλου του εχθρού, ο οποίος αναγνωρίζεται μέσω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων και κατηγοριοποιείται ως κατώτερος πνευματικά, ως μία μορφή ανισωτικού πολιτισμικού ρατσισμού με έντονη συνομοσιολογική παράμετρο, ανακυκλώνονται όλη η παλαιή αντιεβραϊκή μύθη. Υπάρχει ένα υπόβαθρο το οποίο ενεργοποιείται με νέους όρους. Αυτός ο μετασχηματισμός στην ιδεολογία έχει και πρακτικές συνέπειες. Τροφοδοτεί την αντιεβραϊκή τρομοκρατία με έναν ισχυρό τρόπο νομινοποίησης. Καθιστά επίσης πιθανή και αποδεκτή και συχνά επιθυμητή την καταστροφή του εβραϊκού κράτους που καταγγέλλεται ως ένα κράτος περητό. Απέναντι στην υποτιθέμενη νέα μορφή του απόλυτου κακού, το Ισραήλ, η μοναδική λογική που επιβάλλεται είναι εκείνη της ολοκληρωτικής εξάλειψης. Στην νέα παγκοσμιοποιημένη εβρεοφοβία το σύνθημα θάνατος στο Ισραήλ αντικατέστησε το σύνθημα θάνατος στους Εβραίους που ίσχυε προπολεμικά. Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, από τις αρχές της δεκαετίας του 50, την επαύριο της κρίσης του Σουέζ, αλλά κυρίως μετά τον πόλεμο των 6 ημερών, τον Ιούνιο του 67, το πλαστωγράφημα «Πρωτόκολλα των Σωφών της Ιών» θα χρησιμοποιηθεί εκ νέου μαζικά, μετά τη μαζική χρήση του κατά το Μεσοπόλεμο, στην εκστρατεία κατά του παγκόσμιου σιονισμού. Μιας οντότητας μυθικής που δεν είναι σαφώς προσδιορισμένη και χρησιμοποιείται κατά αυτόν τον τρόπο από τις περισσότερες αραβικές και ευρύτερα μουσουλμανικές χώρες. Έτσι το φθινόπρο του 1951 δημοσιεύεται στο Κάιρο η αραβική μετάφραση, η πρώτη από μουσουλμάνο μιας αγγλικής παραλλαγής των πρωτοκόλων, της παραλλαγής του Βίκτορ Μαρσδεν που εκδόθηκε από την αντισημιτική ομάδα «The Brightons» στο Λονδίνο, η οποία πραγματοποιήθηκε από τον Μουχαμάτ Καλιφάαλ του ΜΣ και έφερε τον τίτλο «Ο Εβραϊκός Κίνδυνος στα Πρωτόκολλα των Σωφών της Υιών». Βλέπουμε λοιπόν ότι μεταπολεμικά η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και η προσπάθεια σ' ανασυγκρότηση των κατατόπους εβραϊκών κοινοτήτων εγείρει νέες μορφές αντισημιτισμού και εβρυοφοβίας. Τον Απρίλιο του 57 βγαίνει στο Κάιρο μια νέα αραβική έκδοση των Πρωτοκόλων, η οποία επανεκδόθηκε το 59 με τίτλο «Κομμουνισμός και Σιονισμός», εδώ πέρα βέβαια μέσα από την ταύτιση κομμουνισμού και εβραϊσμού. Οι ισλαμικές εκδόσεις στη Βηρυτό επανεκδίδουν τον Νοεύριο του 67 τη γαλλική παραλλαγή των Πρωτοκόλων, η οποία είχε δημοσιευτεί το 21 από τον Νίκο Γκρασέ με εισαγωγή του Ρωζέ Λανμπελάν, φιλομοναρχικού, ο οποίος συνδεόταν με την αξιόν Φρανσέζ, προσθέτοντας έναν συνομοσιολογικό και σφοδρά αντισιονιστικό παράγοντα στην όλη παρουσίαση. Πίσω από το λόγο της νόμιμης αντίστασης στους σιονιστές επιδρομής και εισβολής στην περιοχή που μπορούμε να το κατανοήσουμε, αναγνωρίζει κανείς ένα σχήμα ερμηνείας του πολέμου κατά του Ισραήλ που απορρέει από μια εβραίως διαδεδομένη κοσμοθεωρία του αραβοισλαμικού κόσμου. Ο πόλεμος κατά του Ισραήλ που βασίζεται στην αρχή της πλήρους απόρριψης του ξένου σώματος, του καρκινώματος που είναι ο κράτος του Ισραήλ, δεν είναι ένας πόλεμος μεταξύ εθνών, αλλά ένας πόλεμος που δικαιούνται να διεξαγάγουν οι αραβικοί και οι μουσουλμανικοί λαοί κατά των επαναστατημένων τιμής της Εγγυής Ανατολής δηλαδή των Εβραίων για να τους εκδιώξουν από μια αραβο-μουσουλμανική γη που κατέχουν παράνομα και διά της βίας. Και βέβαια για να αποκατασταθεί στην περιοχή ο ισλαμικός νόμος. Δύο δεκαετίες αργότερα το 1987 δημοσιεύεται στο Κάιρο ένα αντισυονιστικό βιβλίο με τον τίτλο «Η πρώτη τρομοκράτης, οι νέοι μας γείτονες», το οποίο συνδυάζει την αναφορά στα πρωτόκολλα, που θεωρεί γνήσια βεβαίως, με την ανακύκλωση επιχειρημάτων που αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα. Να σημειώσουμε εδώ ότι η δεκαετία του 80 είναι γενικότερα η δεκαετία του αναθεωρητισμού, της άρνησης του Ολοκαυτώματος και γενικότερα των αναθεωρήσεων σε σχέση με το πολεμικό διάστημα και ό,τι είχε ακολουθήσει στην συνέχεια. Οι Εβραίοι επαναλαμβάνουν ότι ο αραβικός κόσμος υιοθετεί εκείνη την άρνηση του Ολοκαυτώματος, που σχετικοποιεί τον αριθμό θυμάτων του Ολοκαυτώματος και τονίζει ότι γίνεται χρήση στην πραγματικότητα του Ολοκαυτώματος για την ενίσχυση του σιονισμού και την ενίσχυση του κράτους του Ισραήλ. Ο μύθος της εβραϊκής συνομοσίας είναι χαρακτηριστικό ότι δίσδισε ακόμη και στο Πανεπιστήμιο. Το 1990 έγινε στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου η υποστήριξη μιας διδακτορικής διατριβής με τον απροκάλυπτο τίτλο «Τα πρωτόκολλα των σοφών της Ιών και οι απειλή που αντιπροσωπεύουν για την ισλαμική πίστη». Το αρμόδιο Πανεπιστημιακό Τμήμα αποφάσισε να εκδώσει τη διατριβή αυτή και να την χρησιμοποιήσει ως διδακτική ύλη. Το 1994 δημοσιεύτηκε στο Κάιρο μια νέα επικαιροποιημένη αιγυπτιακή έκδοση η οποία πληροφορεί το να γνώσετε ότι οι Εβραίοι κρύβουν από τον κόσμο τα σατανικά τους σχέδια και τη συνομοσία εναντίον μας, αλλά τα σχέδια αυτά που καλύπτουν προς μεγάλη τους απογοήτευση στο βιβλίο αυτό. Ανάτυπα της έκδοσης αυτής που κυκλοφορούσε στον αραβικό πληθυσμό του Ισραήλ ανακαλύφθηκαν κάποια στιγμή από τις Ισραηλινές αρχές το 2002. Τέλος, πρέπει να επισημαθεί η επιτυχία που σημείωσε στον αραβοισλαμικό κόσμο η τηλεοπτική σειρά «Ο Καβαλάρης χωρίς άλογο» παραγωγής 2001-2002 με παραγωγό έναν διάσημο κομικό τον Μουχάμετ Σόμπι, ο οποίος υποδίδεται και τον κύριο Ρόλο. Η σειρά αυτή, πωτίθεται ότι αφηγείται την ιστορία της Μέσης Ανατολής από το 1855 ως το 1917, όπως την είδε ένας Αιγύπτιος που πολέμισε εναντίον των Βρετανών κατακτητών και του σιονιστικού κινήματος. Στις 17 Νοεμβρίου του 2001, το εβδομαδίε ο έντυπο της Αιγύπτου, Ροζάρ Ιουσούφ, παρουσίασε τη σειρά με τα εξής λόγια. «Για πρώτη φορά, ο δημιουργός της σειράς θύγει με θάρρος το θέμα των 24 πρωτοκόλων των σοφών της Υιών, αποκαλύπτοντας την αλήθεια για τα πρωτόκολλα και δείχνοντας ότι εκφράζουν ως τις μέρες μας την πολιτική του Ισραήλ, τη ρίζα των πολιτικών του επιδιώξων και του ρατσισμού του». Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη σκηνή της σειράς τοποθετείται το 1948 μετά την αποχώρηση των τεσσάρων αραβικών στρατών και της σιονιστικής εισβολής στη γη της Παλαιστίνης. Από εκεί ξεκινά μια αναδρομή που τοποθετεί τον θεατή στα μέσα του 19ου αιώνα. Στο ίδιο εβδομαδιέο έντυπο ο Σόμπι διευκρινίζει. Χάρη στην σειρά θα αποκαλύψω την αλήθεια για όλα τα πρωτόκολλα των σοφών της ιόν που εφαρμόστηκαν ως τις μέρες μας με τρόπο θεατρικό, κομικό, ιστορικό, τραγικό, ρομαντικό και μέσα από ένα εθνικό πρίσμα. Προσπαθούμε να κατανοήσουμε τη λειτουργία του Καβαλάρη χωρίς άλογο από την οπτική ακριβώς του στρατευμένου κομικού Σόμπι που έγινε και θεναριογράφος για τη σειρά αυτή με στόχο να αποκαλύψει μια αλήθεια εθνικού παναραβικού χαρακτήρα θα λέγαμε. Ο ανταποκριτής της Λίτερα Team στο ΚΑΕΡΩ αναφέρει ότι όσοι λένε ότι έχουν δει τη σειρά επιβεβαιώνουν ότι αποκλειστικός της στόχος είναι να αποδείξει την ύπαρξη μιας εβραϊκής συνομοσίας για την υποδούλωση των αραβικών κρατών. Το πρώτο επεισόδιο της σειράς αυτής που θα είχε 41 επεισόδια μεταδόθηκε το Νοέμβριο του 2002 από το δεύτερο εθνικό κανάλι της Αιγύπτου και τον ιδιωτικό δορυφορικό σταθμό Dream TV. Η σειρά μεταδόθηκε παράλληλα από την Ιρακκινή τηλεόραση και το Al-Manar, το τηλεοπτικό κανάλι της Χεσβολάχου εκπέμπει από το Λίβανο. Μπορούμε να αντιληφθούμε την τεράστια επίχηση που είχε και την πολύ μεγάλη τηλευταίαση. Μέσω της μετάδοσης το αποκαλωδιακά και δορυφορικά κανάλια, το προπαγαντιστικό αυτό εχείρημα έκανε στην κυριολεξία το γύρο του κόσμου και μετατράπηκε σε όργανο ιδεολογικής κατήχησης των Μουσουλμάνων όλων των χωρών και αναμφίβολα πλήθους μεταναστών από τις χώρες του Μαγγρεμπ και της Εγγύς Ανατολής που είχανε ευαισθητοποιηθεί από τις αντισεωνιστικές εικόνες της Ισραηλινό-Παλαιστινιακής διαμάχης. Όλα τα επεισόδια της ιστορίας αυτής που διέπεται από τη σύγκρουση δύο διαφορετικών αρχών της νόμιμης διεκδίκησης διαβάστηκαν υπό το παραμορφωτικό πρίσμα του συνομοσιολογικού αντισιωνισμού ο οποίος έρχεται για άλλη μια φορά να αναγορεύσει τους Παλιστίνους σε αθώα θύματα χωρίς να είναι πάντα μιας σιονιστικής ή αμερικανοσιονιστικής συνομοσίας. Από τη δεκαετία του 1990 και μετά, τα διεθνή ισλαμιστικά δίκτυα αποτελούν το κύριο όχημα της παγκόσμιας διάδοσης των πρωτοκόλων και των συναφών ή παραγώγων συνομοσιολογικών κειμένων. Πολλοί θα επικαλεστούν τον ντοκουμέντο αυτό ως απόδειξη της εβραϊκής συνομοσίας ενώ η πλαστότητά του έχει αποδειχθεί στις ευρωπαϊκές δεξιότητες. Αυτό ως απόδειξη της εβραϊκής συνομοσίας ενώ η πλαστότητά του έχει αποδειχθεί ήδη από το 1921, ότι ήταν ακριβώς ένα κείμενο διασκέδασης των εντυπώσεων και διοχέτευσης των κοινωνικών αντιδράσεων στην Τζαρική Ρωσία προς τους Εβραίους. Τότε αξιοποιούσε τον θρησκευτικό αντιεβραϊσμό της ρωσικής υπέθρου. Με αντίστοιχο τρόπο χρησιμοποιείται και σήμερα αλλά με άλλα χαρακτηριστικά. Σήμερα σε όλους τους ισλαμιστικούς λόγους υπάρχει αναφορά στα πρωτόκολλα. Είτε μιλάμε για την Αλγερία, είτε για την κρατική προπαγάνδα στο Ιράν, είτε για την Σαουδική Αραβία και την Παλιστινιακή Χαμάς. Και βέβαια είναι σημαντικό να πούμε ότι μέσα από την δαιμονοποίηση αυτή απέναντι στο κράτος του Ισραήλ χάνεται στην πραγματικότητα η πραγματική πολιτική διεκδίκηση. Η πολιτική αντιμετώπιση είναι ως τόσο σοβαρούς ζητήματος όπως είναι οι επέκταες του κράτους του Ισραήλ στην Παλιστίνη και βέβαια το τεράστιο πρόβλημα του να υπάρξει έναν Παλιστινιακό κράτος. Το τεράστιο ζήτημα και το δίκαιο έτοιμα. Στο Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη και τη Νησία γίνονται διαρκώς νέες επανεκδόσεις των πρωτοκόλων ως όπλο στον ιδεολογικό αγώνα κατά του Ισραήλ. Για να ολοκληρώσουμε αυτόν τον γύρο του κόσμου του μύθου θα αναφέρουμε ότι τη δεκαετία του 90 τα πρωτόκολλα ξεκίνησαν νέα στατιοδρομία στις μετακομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης όπου και εκεί έβγαιναν νέα αρχιακά δεδομένα και θα επανεμφανιστούν στη Ρωσία, στην Πολωνία, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στην Ουγγαρία. Το ίδιο στην Ελλάδα, στην Αυστραλία, στην Αργεντινή. Η Ινδία, το Πακιστάν ή η Απονία θα παρουσιάζουν ένα περίεργο ενδιαφέρον περιβόητο ντοκουμέντο. Αυτό που θα ασχολίαζε κανείς και στο οποίο μας βοηθάει με τις μελέτες του ο Ταγγιέφ να καταλήξουμε είναι ότι οι άνθρωποι των νεότερων χρόνων, οι άνθρωποι μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι άνθρωποι της μετανεωτερικής εποχής θα λέγαμε, που δουλεύουν με εργαλεία τον ορθολογισμό και την απομάγευση του κόσμου, φαίνεται συχνά για να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές κρίσεις, τις φοβερές κρίσεις, τις παγκοσμιοποίησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που έχει επικρατήσει στις διάφορες εκδοχές του οδηγείται σε εκ νέου πολιτικούς μύθους και φανταστικές αφηγήσεις σε μια επαναμάγευση εκ νέου σκοτεινή και φοβερή. Σε αυτούς τους πολιτικούς μύθους και τις φανταστικές αφηγήσεις κατασκευάζονται απόλυτοι εχθροί, αόρατοι, παντοδύναμοι και σατανικοί και έτσι απομακρυνόμαστε από τις πραγματικές λύσεις των προβλημάτων και τις προσπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση. Τα πρωτόκολλα των σωφών δησιών με την αδιάκοπη κυκλοφορία τους εδώ και έναν αιώνα περίπου πραγματικά κατασκευάζουν και διαδίδουν το μύθο του εβραίου κυρίερχου και συνομώτη, του αιώνιου εχθρού, του ανθρωπίνου γένους, άποψη που προϋποθέτει το να τεθούν έξω από την ανθρώπνη διάστασή τους οι ίδιοι οι εβραίοι. Επιλέξαμε να κλείσουμε το μάθημα της ανασυγκρότησης με αυτόν τον σχολιασμό που είδαμε σήμερα για την μεταπολεμική κοινωνία και για τον αντιεβραϊκό λόγο που αναπτύχθηκε πια κυρίως και συνεχίζει να αναπτύσσεται μέσα από τον φανατικό ισλαμισμό. Ακριβώς για να δούμε τις πολλές και επικύλες πτυχές της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης και για να θέσουμε τα πολλά και νέα ερωτήματα που προκύπτουμε για τη μεταπολεμική κοινωνία του τότε αλλά και για τη σημασία όλων αυτών σήμερα. Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας σε όλα τα μαθήματα. |
