| : Κυρίες και κύριοι φίλοι, είμαστε εδώ για μια πάρα πολύ σημαντική συγκέντρωση. Επειδή έχουμε στη ζωή μας και την εποχή τελευταία χρόνια φορτάσει από πράγματα που δεν είναι τόσο ευχάριστα, έχουμε δει πολλές δυσκολίες, πάρα πολλά δύσκολα πράγματα και ακούμε δυστυχώς πολλές κακές ειδήσεις. Ευτυχώς υπάρχουν σημαντικότατοι άνθρωποι, που δεν είναι τόσο ευχάριστα, και έχουμε δει πολλές δυσκολίες, πάρα πολλά δύσκολα πράγματα Ευτυχώς υπάρχουν σημαντικότατοι άνθρωποι στην Ελλάδα. Είναι άνθρωποι που η Ελλάδα πρέπει να είναι περήφανοι για αυτούς, όπως και εμείς είμαστε περήφανοι για αυτούς, που αξίζουν κάθε τιμή και είναι πολύ σημαντικό για την Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία, που έπλησε πέρα σε 100 χρόνια δημιουργητής πορείας στην Ελληνική Δημιουργία, να έχει τη χαρά και την τιμή να τιμήσει ένας σημαντικότατο άνθρωπος. Είναι τον Αγαδημαϊκό κ. Αθανάση ο Φωκά, τον καθηγητή του Παγευστημίου της Κέντρου, τον ερευνητή, έναν άνθρωπο με πολύ μεγάλη σημαντική προσφορά στην επιστήμη και στην κοινωνία. Και, ξέρετε κάτι, αυτοί είναι οι άνθρωποι σημαντικοί, που είναι και η ελπίδα μας για να προχωρήσουμε κάποτε και να βγούμε από την κρίση για να πάμε σε άλλους τόπους. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι είναι άξιοι του αγνοσμού, είναι άνθρωποι εκείνοι που με την έρευνά τους βερτιών και την καθημερινότα του πολίτη και είναι τα πρώτα τα ζωντανά που έχει ανάγκη η κοινωνία για να προχωρήσει μπροστά. Η σημερινή μας εκδήλωση περιλαμβάνει κάποιους ισχεριδισμούς και στο τέλος παίρνουμε μια σημαντική ομιλία από το δίπλα μονοπρόσωπο και φυσικά τη βράδυ μας. Με πολύ μεγάλη χαρά, καλώς το θύμα, τον ομορφωτή μου καθόλου πολιτεχνίου και φρόντις της Ελληνικής Μαθηματικηρίας, κύριε Άλλη Βρελή. Ευχαριστώ πολύ κύριε Δημοκρατή. Κύριοι γενικοί κρεματέα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, κύριοι ακαδημαϊκοί, κυρίες και κύριοι καθηγητές, κυρίες και κύριοι, η Ελληνική Μαθηματική Εντερία είναι ένα από τα αρχαιότερα επιστημονικά σωματεία στην Ελλάδα, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που ιδρύθηκε σ' 8 Απριλίου του 1918 και το περασμένο χρόνο συμπίλωσε 100 χρόνια ενεργούς επιστημονικής δράσης. Σκοπός της είναι η προαγωγή και η διάδοση των διαφόρων κλάδων των μαθηματικών, ο οποίος πραγματοποιείται μέσα από μια σύνορα στόχων και εκδηλώσεων, όπως η σημερινή εκδήλωση προς τιμή του καθηγητή του Πανεπιστημίου Κέιμπης και μέρους της Ακαδημίας Αθηνών, Παθανάση Φωκά. Ο Παθανάσης Φωκάς γεννήθηκε το 1952 στο αργοστόλι της Χεφαλονιάς, σπούδασε αεροναυπηγική στο Imperial College, όπου αποβίτησε πρώτος, έκανε τον δακτωρικό του στα εφαρμοσμένα μαθηματικά στο Πανεπιστημιο Καρτέχ στην Κατίνια και επίσης στη συνέχεια σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάνθου. Παρ' όλο που αποβίτησε την ιατρική μέσα στους πρώτους, τελικά αποφάσισε να επιστρέψει τα μαθηματικά. Το 1986, πολύ νεώς, εξελέγει καθηγητής και διευθυντής του Τμήματος Μαθηματικών και ηλεκτρονικών υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πλάξον στις συνομένες πολιτείες της Αμερικής. Το 1995 ανέλαβε την Έδρα των Εφαρμοσμών Μαθηματικών του Imperial College στο Λοντίνο, ενώ από το 2002 μέχρι σήμερα κατέχει την έδρα μη γραμμικής επιστήμης του Πανεπιστημίου Cambridge. Το 2015 το Πανεπιστημίο της Νότιας Καρυφόνιας, σε Λοσάτζελες, τον ανακήρυξε επισκέπτη καθηγητή. Στις τελευταία 20 αιτία έχει τιμηθεί με μια σειρά από βραβεία, δείγμα της πακόσμιας αναγνώρισης στο επιστημονικό του έργο. Το 2000 του απενεμήθηκε ένα από τα πιο σημαντικά βραβεία εφαρμοζώνων μαθηματικών και ιδεωργικής φυσικής στο ΗΠΑ, το βραβείο Νέιλορ της Μαθηματικής Εταιρείας του Λορδίνου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το βραβείο αυτό έχει απονεμηθεί παλαιότερα σε επιστήμονες όπως ο Ρότζερ Τπεν Ρόλς και ο Στέφν Χόκκι. Επίσης, του έχει απονεμηθεί το Αριστείο Επιστημών της Ακαγλίας Αθηνών, βραβείο το οποίο απονέμεται κάθε 4 χρόνια σε Έλληνα ερευνητή των φυσικών επιστημών, της μηχανικής και της ιαρρικής. Επιπροσθέτως, μαζί με τον Δημήτρη Χουστοδούλου, έχουν τιμηθεί με το Αριστείο Επιστημών του ιδρύματος Μπονοσάκη. Μπορούμε τη χαρά σήμερα να φιλοξενούμε σε αυτή την εκδήλωση και τους δύο καριέντες, τον κ. Χουστοδούλου και τον κ. Φωκά, και είναι πράγματι μεγάλη τιμή μας γι' αυτό. Ο κ. Φωκάς είναι επίτιμος διδάκτορα σε 7 πανεπιστημίων, ενώ του έχει απονεμηθεί η διάκριση του ταξιάρχητου τάγματος του φύνικους από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το 2009 ανακηρήθηκε αιτέρος του ιδρύματος Kuchenhain λόγω των λαμπρών του επιστημονικών επιτεχμάτων και των εξαιρετικός υποσχόμενων επιστημονικών του δυνατοτήτων. Το 2015 του απονεμήθηκε από το Πανεπιστήμιο του ένα Senior Fellowship για μία πενταετία, το οποίο του επιτρέπει να κάνει μόνο έρευνα χωρίς δακτική υποχρέωση. Αποτελεί το πρώτο εκλεγμένο τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, που διδάζει εφαρμοσμένα μαθηματικά, ενώ είναι μέλος και της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών. Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 350 επιστημονικά άρθρα και είναι συγγραφέας ή συγγραφέας 7 βιβλίων και 3 μοναγραφιών σε πολλές περιοχές, όπως τα μαθηματικά, την ιατρική, στη θεωρητική φυσική, στη μηχανική και τη βιολογία. Η εργασία του στην ιατρική και στη βιολογία αναγνωρίσχεται τελευταία με την εκλογή του στα Αμερικανικό Ινστιτούτο Ιατρικής και Βιολογίας, στο οποίο υπάρχει μόνο ένας ακόμη μαθηματικός ως μέλος. Τα μαθηματικά είναι μία έκπρας της πνευματικής ικανότητας του ανθρώπου και στους αιώνες λειτούργησαν προς όφελος της κοινωνίας, αφού σταδιακά αποτέλεσαν βασικό εργαλείο όρων των επιστημών, με αλληλυτική συνησφορά στην αλλαγήξη της φυσικής και των ένων τεχνολογιών, μιας καλύτερης ζωής και τελικά μιας καλύτερης κοινωνίας. Ο Αθανάσιος Φωκάζ με τα λαμπρά επιστημονικά αποτελεσματά του εναρμονίζεται πλήρως με αυτή την πορεία των μαθηματικών και έχει προσφέρει πολύ σημαντικό έργο που αφορά όλες τις αιτικές επιστήμας. Είναι πάντα κοντά στην Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία και αγαπάει πραγματικά τα ελληνικά πανεπιστήμια. Για αυτούς τους λόγους, το Ελληνικό Συμβούλιο της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας αποφάσισε να διαγνώσει προς τη μία της σημερινή εκδήλωση για την παρουσίαση του έργου του και την ανάδειξη της προσωπικότητάς του. Άλλωστε, πρέπει να πω ότι έχουμε την αίσθηση ότι στο μέλλον θα έχουμε προ κύριο Φωκά ακόμα πιο σπουδαία αποτελέσματα. Τελειώντας τέτοια, να ευχαριστήσω όλους τους σημερινούς ομιλητές για τη συνησχωρά τους στη σημερινή εκδήλωση, καθώς και όλους εσάς για την παρουσία σας εδώ. Σας ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστούμε πολύ τον κύριο Φεδορί και τώρα καλώς το δήμα την κυρία Βασιλική Κουβάκη, η οποία είναι εκπρόσωπος στο Συμβούλιο Αποθήτων Ελλάδος του Παραξύμου Κέντρου. Αξιότιμη, κύριε Ελεγραμματέα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, αξιότιμη, κύριε Ακαδημαϊκή, αξιότιμη, κύριε Καθηγητές, κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Μαθηματικής Εντερίας, αξιότιμο ομιλητές, κυρίες και κύριοι. Καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά την Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία για την τιμή που μου έκανε ως εκπροσώπη και συντονιστή του Συλλόγου Αποφύτων του Πανεπιστήμιου Κέντρου στην Ελλάδα, να περιβρεθώ εδώ σήμερα και να σας προφωνήσω κύριε Φοκά, στο πλαίσιο της σημερινής εκδήλωσης που οργάνωσε τους θυμήσεις. Εν συντομία, ως απόφατη του Πανεπιστήμιου του Κέντρου σε ήθελα να αναφερθώ στο ιστορικό πλαίσιο και των περιβάλλων στο οποίο συνεχίζει την Ακαδημαϊκή του Βορειου Ακαδηγητής κύριος Φοκάς, η οποία ξεκίνησε το 1980 στο Πανεπιστήμιο Clarkson, τον είπα, συνέχισε στο Imperial College του Λονδίνο από το 1996 έως το 2001 και από το 2002 στο Πανεπιστήμιο του Cambridge με την έδρα της Μικραμικής Μαθηματικής Επιστήμης. Το Πανεπιστήμιο του Cambridge, στην οποία κατέχει εδώ και 17 χρόνια την έδρα του καθηγητής κύριος Φοκάς, είναι ένα από τα πελαιότερα πανεπιστήμια πάνω των 800 ετών και από τα πιο κορυφαία ακαδημαϊκά κέντρα του κόσμου. Η φήμη του για τα εξαιρετικά ακαδημαϊκά επιτέλματα είναι γνωστή παγκοσμίως και αντανακλά την πνευματική απόδοση των φοιτητών του, καθώς και την παγκόσμια πρωτότυπη έρευνα που διεξάγεται από το προσωπικό του Πανεπιστήμιου Πεντοπολγίου. Επιγραμματικά μόνο σημαντικές προσωπικότητες της έρευνας και της επιστήμης που φοιτησαν εκεί και πλούθησαν την κληρονομιά του, ήταν ο Δεζιντέριος Εράσμος το 1516 με τη σπουδή του στη Γενική Διαθήκη, ο Τζόν Καρμπαρτ το 1627 που ίδρυσε μετέπειτα το ομόνιμο πανεπιστήμιο, ο Σέρι Σαρκ Νιούτον το 1661 με τη θεωρία της κίνησης και της βαρύτητας, ο ποιητής Λιόρν Μπάιρον το 1805, ο Τσάρντς Ντάρουν το 1831 με τη θε θεωρία της κίνησης των ηδών, ο Μπέρναντ Ράσελ το 1903 με τις αρχές των μαθηματικών, τον Τόρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ επηρέασαν τη μαθηματική σκέψη και έρευνα. Ιστορικά, τον 17ο αιώνα, το Πανεπιστήμιο ξεκίνησε να δείχνει την ηγετική του θέση στην εκπαίδευση με τα μαθηματικά και με την προσωπικότητα του Σέρι Σάκ Νιούτον, ο οποίος με τους συνεργάτες του έδωσε τη βάση για εμπιστημονική έρευνα κάθε είδους. Αξίζει να σημωθεί ότι ο Ρομπερ Τρέκκορτ είχε ήδη εκεί εισαγάλει το σύμβολο του ίσον. Τα μαθηματικά ήρθαν να εγγυηθούν στις σκουδές και ο γνωστός όρος Τρέκκος έδωσε και το όνομά του στις εξετάσεις των μαθηματικών. Το 1687 ο Νιούτον εκδίδει την Πρισίπια Μαθημάτικα, όπου αναλύει τη θεωρία του για την κίνηση και την παγκόσμια βαρύτητα. Αργότερα, σταθμής στην ιστορία της επιστήμης των μαθηματικών, αποτέλεσαν ο Βουάλις, ο Βρουκ Τέιλον με το γνωστό τύπο που φέρει το όνομά του, ο Τσάρς Βάμπατς που έδωσε τις βάσεις του προγραμματισμού, ο Λόρντ Κέλβιν με την ομώνυμη μονάδα, ο Τζέιμς Μάξκουελ με τις ηλεκτρομαγνητικές εξισώσεις του, ο Μπέραντ Ράσελ το 1903 με τις αρχές των μαθηματικών και πάρα πολύ άλλοι. Σήμερα, η Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου ονομάζεται Κέντρο Μαθηματικών Επιστημών και αποτελείται από δύο τμήματα. Αυτό των Μαθηματικών Επιστημών και Στατιστικής και αυτό των εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Θεωρητικής Φυσικής όπως το τελευταίο διατηρεί την έδρα του ο τιμόμενος καθηγητής Αθανάσιος Κοκάς. Στεγάζεται σε ένα σύμπλεγμα κτιρίων σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Έτουαρ Κάλιναν σύμφωνα με τις αρχές του τελειοφραγωτικού σχεδιασμού και της εξοχονομικής ενέργειας. Με περισσότερους από 18.000 φοιτητές από όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλης της γωνιάς του κόσμου, με πάνω από 11.000 πανεπιστημιακά στελέχη, 31 κολέγια και 150 τμήματα, σχολές, σχολεία και άλλα ιδρύματα, για το Πανεπιστήμιο του Cambridge κάθε ημέρα είναι πραγματικά μια αφορμή για κάτι καινούργιο. Η καθημερινή επικοινωνία στο κολέγιο αποτελεί το σπίτι του κάθε φοιτητή για την περίοδο των σπουδών του. Με φοιτητές διαφορετικού επιστημονικού προσανατολισμού, δίνει τη μοναδική ευκαιρία για δινδουργία και νέες ιδέες. Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω την αποστολή του Πανεπιστήμιου του Cambridge να συμβάλλει στην κοινωνία, μέσω της εκπαίδευσης, της μάθησης και της έρευνας στα υψηλότερα διεθνή επίπεδα αριστείας. Οι βασικές αξίες του Πανεπιστήμιου είναι η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, αξίες απόλυτα κοινές, με την ουσία της ελληνικής παιδείας, ιστορίας και θρητικής. Είναι ιδιαίτερα μεγάλη μας τιμή λοιπόν, ως Έλληνες, να έχουμε την εκπροσώπιση του καθηγητή Φωκά στον Πανεπιστήμιο αυτό. Σας ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστούμε πολύ, κύριε Πουβάκη. Έχουμε ένα μήνυμα, ένα χαιρετισμό, του κ. Θεόδου Βαλιασσάτου, ο οποίος στον Περιφερειά της Ιωνίων Ίσο. Είναι ιδιαίτερα σημαντική η σημερινή εκθυλώση προς τη μήνυμα του διακεκριμένου επιστήμιού, ένας συμπατριώτης μας, Επτανίσου και Κιφαλονίτη, Αθανάσκου Φωκά, καθώς στο πρόσωπο του καθηγητή τα Ιωνια νησιά μετράει ένας τους κορυφαίους εκπροσώπους του στον τομέα του πολιτισμού και της επιστήμης. Στο πρόσωπο και στο έμπονο του Αθανάσκου Φωκά εκφράζεται ένα από τα κύρια και διακρονικά επιστημονικά δηλήματα. Η αναζήτηση της ολόδετας μέσα στη μερικότητα, της γεννήκευσης μέσα στην ευσυδίκευση. Παρότι η επιστημονική εξηδίκευση, καθώς αδιαπαραίτητη, προκύπτει η αδύρυτη ανάγκη μιας καθολικής επιστημονικής αντιλήψης, μιας ουλιστικής μεθοδολογικά σκέψης, μιας ουμανιστικής παιδείας, μας λέει δύο στους καθηγητές. Ο αναγεννησιακός άνθρωπος, ο υγκουμενικός άνθρωπος που μετά τον Λεωνάντο Νταβίντσι ή τον Ανάστο Φοκάρ. Εμφανίζεται ο σώρος για περιθέρω όθηση της επιστημονικής έψης, η οποία δεν έπαψε ποτέ να αναλυφθάει καθολικότητα το εν το όλο, τον γενικό νόμο ύπαξης της ύλης. Μικρόκοσμος και μεγάκοσμος, φυσική και γεννωνική πραγματικότητα, φυσική επιστήμη, ιατρική, βιολογία και κοινωνιολογία, όλο και περισσότερο σχετίζονται μεταξύ τους και εκφράζονται στη μαθηματική γλώσσα. Οι νόμοι της φύσης είναι εγγραμμένοι στη μαθηματική γλώσσα, εκφράζονται με μαθηματικές εξισώσεις. Κατά συνέπεια, δεν έχουμε άλλο τρόπο να κατανοήσουμε τη φύση, εάν δεν κατανοήσουμε τα μαθηματικά, μας λέει ο ίδιος ο ιδιός καθηγητής. Και το επιβεβαιώνει η δική την επιστημονική πορεία, όταν από την αεροναυπηγή οδηγήθηκε στα μαθηματικά και από εκεί στην ιατρική, από τους πολογιστές, στη μελέτη των νόμων λειτουργίας των κεφάλων και της σκέψης. Η σκέψη δεν είναι γραμμική, η φύση δεν είναι γραμμική, η κοινωνική εξέλιξη δεν είναι γραμμική. Ο Αθανάσος Φωκάς το βιώνει και το επιβεβαιώνει από την ώρα που κατείχε ο Γαλιλαίος την έδρα της μη γραμμικής μαθηματικής επιστήμης στο Μαχαίον του Κέμπιντς. Με πολλές εφαρμογές σ' όλους τους επιστημονικούς πλάδους, από τη φυσική την κοσμολογία και την βιολογία, ως την προσωλογία, την ψυχολογία και την καρδιολογία. Στην περιφέρεια των νέων Ιονίσων, μέσα στο άγχος των προβλημάτων της καθημερινότητας, δεν ξεχνάμε το ιδιαίτερο βάρος της επιστήμης και του πολιτισμού. Η συνεργασία μας με τους επιστημονικούς φορείς και τα πανεστινικά εδρύματα της περιοχής μας είναι συνεχής και αποδοτική. Πρόσπατα, φιλοξενήσαμε στη Λευκάδα και το Πανελλήνιο Συνέδριο της Μαθηματικής Εταιρείας. Νέοι από τα Επτάνησα διαπρέπτουν σε διευθύς διακονισμών μαθηματικών, προγκοτικής και άλλων επιστημονικών κλάδων. Με την ευκαιρία της σημερινής εκδήλωσης, προς τιμή του κορυφαίου επιστήμου Αθανάση Φοκά, επαναλαμβάνουμε τη δέσμευση για ακόμη καλύτερη και αποδοτικότητα συνεργασία με την Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία και τους Εκκλη Φοκά, όπως καμαδώνουμε κι όλοι εμείς βέβαια. Θα συνεχίσουμε την εκδήλωση με μία ομιλία ενός σημαντικού ανθρώπου. Είναι πολύ μεγάλη χαρά για εμάς. Εδώ υπάρχει τεράστιος πνευματικός πλούτος. Υπάρχουν εξαιρετικές προσωπικότητες που είναι τιμή μας, που είναι σήμερα μαζί μας και νομίζω ότι άνθρωπος κάποιος να μετρήσει το πλούτο το πνευματικό που έχουμε εδώ και τον αξιακό θα ήθελε πάρα πολύ, θα δυσβολόταν πάρα πολύ για να υπολογίσει την τεράστια αξία. Κανούμε λοιπόν τον κύριο Γιώργιο Δάσου, ο οποίος είναι ο Μότμος Καθής Πάγας των Δύο Πατρών. Είναι αντιεπιστένον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ένας σημαντικότατος επιστήμονας με διεθνείς διακρίσεις με μεγάλη αποδοχή από την επιστημονική κοινότητα και την ελληνική κοινωνία. Το θέμα του κυρίου Δάσου είναι Αφθανάσιος Φοκάς, ο αναγεννησιακός επιστήμονας. Κύριε Δάσου, έχω το λόγο. Ευχαριστώ πολύ. Αξιότμοι εκπρόσωποι της πολιτικής και πιστημονικής ηγεσίας της χώρας, αγαπητοί συνάδελφοι, κυρίες και κύριοι. Αφθανάσιος Φοκάς, ο αναγεννησιακός επιστήμον. Το χαρακτηρισμό αυτό έδωσε πολύ σωστά ο Ισραελί Γέρφαν, ένας από τους σημαντικότερους μαθηματικούς και συμπρόνος βιολόγος του 20ου αιώνα. Στην παρούσα ομιλία μου θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους ο Γέρφαν χαρακτήρησε τον τιμόμενο σήμερα καθηγητή και ακαδημαϊκό Αφθανάσιο Φοκά ως αναγεννησιακό επιστήμονα. Ο Αφθανάσιος Φοκάς γεννήθηκε στο εργοστόλι του 1952, όπου και παρακολούθησε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στη συνέχεια σκούντασε αεροναυπηγική στο Imperial College Πανεπιστήμιο του Λονβίνου, μια επιστήμη που στην αρχή της δεκαετίας του 70' ήταν εξαιρετικά δημοφιλής. Παρ' όλη την έγκλη της αεροναυπηγικής εκείνη την εποχή, τον κέρδιζαν τελικά τα μαθηματικά. Έτσι το 1975 βρέθηκε μετατυχιακός φοιτητής στο Τμήμα των Εφαρμοσμένων Μαθηματικών του Τεχνολογικού Ινσυντήτου της Καλιφόρνιας. Η διδακτορική του διατριβή το 1979 εστιάστηκε στη διερεύνηση των ενδογενών συμμετριών που υπάρχουν σε προβλήματα μερικών διαφορικών εξισόσων. Η κατάλληλη χρήση αυτών των συμμετριών, πέρα από τη φυσική ερμηνεία που επιδέχονται ως αναλείωτες εκφράσεις του προβλήματος ή νομούς διατήρησης, μειώνει στην ουσία τις ανεξάρτητες μεταβλητές και συνεπώς τη διάσταση του θεμελιών τους πεδίου διευκολύνοντας έτσι σημαντικά τις μεθόδους επίλυσης αυτών των εξισόσων. Μετά την ολοκλήρωση του διδακτορικού του, ήρθε σε επαφή με δύο πολύ σημαντικούς μαθηματικούς. Το Μαρκ Άπλοβιτς στην Αμερική και τον Ισραέλι Γιόλθαμ στην τότε Σοβιετική Ένωση. Οι δύο αυτοί οι μαθηματικοί σχηματοποίησαν και οριοθέτησαν την περαιτέρω επαγγελματική τους σταδιοδρομία στα εφερμοσμένα μαθηματικά. Ο Άπλοβιτς, πρόεδρος τότε του μαθηματικού τμήματος του Πανεπιστημίου Κλάρξον, έπεισε το Θανάση να ενταχτίσει το διδακτικό προσωπικό του Κλάρξον το 1980, όπου η ερευνητική του συλλεργασία απέδωσε εξαιρετικά αποτελέσματα. Συγκεκριμένα, μέσα σε διάστημα τριών μόνο ετών, κατάφεραν να αποδείξουν τα ακόλουθα πολύ σημαντικά αποτελέσματα στην περιοχή των εφερμοσμών μαθηματικών. Πρώτον, οι ολοκληρώσιμες συνήθιες διαφορικές εξισώσεις και οι μερικές διαφορικές εξισώσεις σε δύο διαστάσεις μπορούν να αναλυθούν με τη μέθοδο Riemann-Hilbert. Δεύτερον, οι ολοκληρώσιμες μερικές διαφορικές εξισώσεις οδηγμένες σε τρεις διαστάσεις μπορούν να αναλυθούν μέσω μιας μη τοπικής εκδοχής της μεθόδου Riemann-Hilbert. Και τρίτον, οι μερικές διαφορικές εξισώσεις που δεν καλύπτονται από την προηγούμενη περίπτωση μπορούν να αναλυθούν με τη χρήση της μεθόδου D-bar, μιας μεθόδου που γενικεύει τη τεχνική Riemann-Hilbert. Η εσωτερική πληρωότητα που δημιούργησαν αυτά τα αποτελέσματα στον τιμόμενο ήταν τέτοιου επιπέδου που του γέννησαν την επιθυμία να αλλάξει τελώς τα επιστημονικά των ενδιαφέροντα. Έτσι άφησε τον Κλάρξον 1983 για να σπουδάσει ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι, σε ένα ιδικό πρόγραμμα ιατρικής για 32 φοιτητές που απευθυνόταν σε 100 διδακτορικών νιπλωμάτων σε μη ιατρικές επιστήμες. Ο Θανάσης, σύμφωνα με τη δηλώσή του, πιέστηκε αυτά τα χρόνια των ιατρικών του σπουδών περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο της επαγγελματικής του ζωής. Ο λόγος ήταν απλός. Ήταν ο μόνος φοιτητής με διδακτορικό στα μαθηματικά, ενώ οι άλλοι 32 συμφοιτητές του είχαν διδακτορικά διπλώματα σε βιολογία, φαρμακολογία, βιοχημία, ανατομία, φυσιολογία και του καταξής. Και παρόλο που στην ουσία ξεκίνησε τις σπουδές του με τις λιγότερες σχετικές γνώσεις γύρω από την ιατρική, ολοκλήρωσε την προσπάθειά του αποφοιτώντας από την ιατρική σχολή τρίτος μεταξύ των 32 συμφοιτητών του. Στη συνέχεια εργάστηκε ως ιατρός για ένα χρόνο στην ιατρική σχολή πανεπιστημίου του Στάνφορντ, όπου αμφιταλαπευόταν για τη συνέχιση της σταδιοδρομίας του ανάμεσα στην ιατρική και τα μαθηματικά. Όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος, οι λόγοι που δονώθησαν να επανέρθει στα μαθηματικά είναι πρώτον η έλλειψη άμεσων ερευνητικών προκλήσεων όπως είχε συνηθίσει να αντιμετωπίδει στα μαθηματικά και δεύτερον η έλλειψη του απαραίτητου χρόνου για ύπνο. Και οι δύο αυτοί οι λόγοι αποτελούν πληροφορίες που προσέλαβε κατά τα χρόνια των ιατρικών τους σπουδών. Και με κανέναν τρόπο δεν πρέπει αυτό να ερμηνευθεί ότι ο Θανάσης έχει αδυναμία στον ύπνο. Γιατί έχω προσωπική εμπειρία ότι με κίνητρο των ενδιαφέροντου για την επίλυση προβλημάτων που τον έχουν κατά καιρούς απασχολήσει, δεν κοιμάται συνεχώς συνεχόμενα 24 ώρα εργαζόμενος σεντατικά. Συνεχώς είναι προφανές ότι το ερευνητικό των ενδιαφέροντων έπαιξε τον σπουδαιότερο ρόλο στην τελική του απόφαση. Αυτή ακριβώς την εποχή σηματοδοτεί και τη γνωριμία του με έναν άλλο θρύλο των εφευγμωσμένων μαθηματικών του 20ου αιώνα, τον Τζο Κέλλερ. Η συνεργασία του με τον Κέλλερ εστιάστηκε πάνω σε μαθηματικά μοντέλα για τη χρόνια μυαλογενή λευκαιμία. Αποφασιμένος λοιπόν να επιστρέψει στα μαθηματικά επανέρχεται στα μέσα της δεκατίας του 80 στο Πλάρξον όπου δημιουργεί μια ερευνητική ομάδα υψηλών απαιτήσεων σε συνεργασία με τον σοβιατικό μαθηματικό Αλεξάνδρ Ιτς που ήταν παγκοσμίως γνωστός ως ειδικός της εξισώσης ΠΕΛΕΔΕ. Την εποχή αυτή ανέπτυξε τα απαιτούμενα μαθηματικά εργαλεία για να επιλύσει ένα πρόβλημα φυσικής που αναφερόταν σε μονοδιάστατη βαδική βαρύτητα. Αλλά η φυσική δεν έχει αναλείωτη χρονική σταθερότητα όπως έχουν τα μαθηματικά και όταν πήγε στο Παραπιστήμιο Μπρίνστον για να ανακοινώσει την πολύ ωραία λύση του προβλήματος που είχε επινοήσει, το πληροφόρησαν ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα που αυτοί του είχαν δώσει ως πολύ σημαντικό αποφάσισαν τελικά ότι δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία για τη φυσική. Αλλά όπως είπαμε τα μαθηματικά δεν αυξομοιώνουν με τον ίδιο τρόπο όπως οι άλλες επιστήμες στην αξία τους και οι τεχνικές που είχαν αναπτύξει κατά τη μελέτη αυτού του φυσικού προβλήματος βρήκαν τεράστια εφαρμογή στη θεωρία των ορθογωνίων πολιωνίων, στη θεωρία των στοχαστικών ποινάκων και στην ασυντοντική συμπεριφορά των προβλημάτων του Ρίμαν Χίλμπερ για μεγάλες τιμές των παραμέτρων. Έτσι με τα μαθηματικά που ανέπτυξε για ένα περιορισμένο ενδιαφέροντος φυσικό πρόβλημα κατάφερε να επιλύσει τρία σημαντικά μαθηματικά προβλήματα τα οποία δεν βρίσκονταν στον αρχικό στόχο των ερευνών. Αυτή είναι μια από τις πιο βοητευτικές διαστάσεις των μαθηματικών. Κατασκευάζεις ένα μαθηματικό εργαλείο για να λύσεις ένα συγκεκριμένο πρόβλημα και συχνά καταλήγεις να λύσεις και πολλά άλλα σημαντικά προβλήματα με το ίδιο εργαλείο ακόμα και όταν δεν έχεις καταφέρει να επινέσεις το αρχικό σου πρόβλημα. Το 1987, σε συνεργασία με τον συνεργάτη του Παόλο Μαρία Σαντίνη, έτυχε μια σημαντική πρόοδο για την ανάλυση των μη γραμμικών μερικών διαφορικών εξισώσεων σε τρεις διαστάσεις. Απόρεια αυτής της δουλειάς του ήταν η ανάπτυξη συνεργασιών με τον Βλαντιμήρ Ζαχάρωφ και τον Ισραέλι Κιάρφαν, με τον οποίο συνέγραψε τελικά 20 εργασίες. Κατά ομολογία του ίθιου του τιμόμενου, κανένας άλλος από τους συνεργάτες του δεν τον έχει επηρεάσει τόσο ουσιαστικά όσο ο Γκέλφαν. Ο Γκέλφαν υπήρξε μια εξαιρετική επιστημονική μορφή, που μοίραζε την επαγγελματική του ζωή ανάμεσα στην βιολογία και τα μαθηματικά και αρνιόταν επίμονα να ενοποιήσει τις δύο αυτές επιστήμες. Πίστευε ότι τα μαθηματικά που χρειάζεται η βιολογία δεν τα έχουμε ακόμα προσεγγίσει. Διατηρούσε, λοιπόν, ο Γκέλφαν απόλυτα στεγανά ανάμεσα στις δύο αυτές περιοχές της γνώσης. Παρ' όλα αυτά, απολάμβανε τη συνεργασία με τον Θανάση, γιατί η ιατρική χρησιμεύε σαν γέφυρα ανάμεσα στη βιολογία και τα μαθηματικά. Τελικά ο Θανάσης κατάφερε να πείσει τον Γκέλφαν να ασχοληθούνε με ορισμένα προβλήματα που αφορούσαν τις επιστήμες υγείας με μαθηματικό τρόπο. Σε αυτή τη συνεργασία εντάσσονται τα προβλήματα της μαγείνδοκεφαλογραφίας σε σφαιδική γεωμετρία και η τρισδιάστατη αναδίπλωση των πρωτεϊνών. Και τα δύο προβλήματα παρουσίαζαν εξαιρετικό φαρμοσμένο ενδιαφέρον. Κατά τη τελευταία δεκαετία της ζωής του ο Γκέλφαν, που πέθαινε το 2009 σε λιγέν 96 ετών και εργαζόταν μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του, εστίασε την έρευνά του στο πρόβλημα της αναδίπλωσης των πρωτεϊνών. Το πρόβλημα αυτό, παρ' όλες τις προσπάθειες πολλών εμπνευσμένων ερευνητών, παρέμενε άλειτο. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε μια πρόκληση για το Θανάση και αποφάσισε να ασχοληθεί εντατικά, γνωρίζοντας από τις ιατρικές τους σπουδές και την ιδιότερη σημασία αυτού του προβλήματος για τη βιολογία. Τελικά κατάφερε να ανακαλύψει μερικές τοπολογικές ιδιότητες της διαδικασίας αναδίπλωσης, που η εφαρμογή τους περιόδιζε σημαντικά το δυνατό αριθμό των επιτρεπτών στερεοχημικών δομών των πρωτεϊνών. Το γεγονός αυτό, όπως ήταν άλλος αναμενόμενο, ενθουσίασε τον Κέλφαν. Μετά το θάνατο του Κέλφαν, ο Θανάσης άφησε κατά μέρος την έρευνά του επάνω στη δομή των πρωτεϊνών και όπως έχει ομολογήσει, αισθάνθηκε ότι με εξέρεση των εμποριασμών του Κέλφαν, αυτή η εργασία ήταν ίσως απολιαθρώνου. Η αίσθηση αυτή αναστράφει όταν ο αίμνηστος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πρίνστον των ΗΠΚ, Χριστόδωλος Φλούδας, που διεύθυνε το σημαντικότερο παγκοσμίως ερευνητικό κέντρο για τη δομή των πρωτεϊνών, έγραψε. Τώρα, είμαστε πια ικανοί να προβλέψουμε τη διάστατη δομή των Β-πρωτεϊνών, μια αξιοπιστία 80%, και αυτό οφείλεται στην εξαιρετική δουλειά των ΦΟΚΑ και Κέλφαν, που ανακάλυψαν ορισμένως μη αναμενόμενες οκολογικές ιδιότητες της δομής των πρωτεϊνών. Η συνεργασία του Θανάση με τον Κέλφαν, στις ολοκληρώσεις με μερικές διαφορικές εξισώσεις με δύο και τρεις διαστάσεις, οδήγησε στην ανάπτυξη μιας συστηματικής μεθόδου μελέτης των ολοκληρωτικών μετασχηματισμών διαγραμμικές εξισώσεις, εξατομικευμένων για κάθε συγκεκριμένο πρόβλημα αρχικών και συνοριακών τιμών. Η ουσιαστική ιδέα αυτής της θεωρίας, γνωστή σήμερα σαν μέθοδος ΦΟΚΑ, βασίζεται στην επέκταση των μετασχηματισμών ΦΟΡΓΕ από την πραγματική ευθεία, στον μεγαλικό επίπεδο, δημιουργώντας έτσι μια βάση ανάπτυξης της υποτρίφιας λύσης, που περιέχει ταλαντώσεις όχι μόνο σταθερού, όπως συμβαίνει με το μετασχηματισμό ΦΟΡΓΕ, αλλά και μεταβαλόμενου πλάτους. Ισήγαλει δηλαδή στο μετασχηματισμό ΦΟΡΓΕ πέρα από την παράμετρο της συγνώτητας και την παράμετρο του πλάτους των ταλαντώσεων, διπλασιάζοντας έτσι τους βαθμούς ελευθερίας κατά την επιλογή του κατάλληλου μετασχηματισμού για το κατάλληλο πρόβλημα. Η εξατομήκευση του ολοκληρωτικού μετασχηματισμού για ένα δεδομένο πρόβλημα ελέγχεται μέσα από την επιλογή του μεγαδικού δρόμου ολοκλήρωσης που περνάει από το υποσύνολο των βασικών εκθετικών συναρτήσεων τις οποίες καθορίζει το ίδιο το πρόβλημα. Και όπως είναι προφανές, ο δημιουργούμενος ολοκληρωτικός μετασχηματισμός μπορεί να μην επιλύει γενικώς όλα τα προβλήματα, αλλά επιλύει το πρόβλημα για το οποίο κατασχηβάστηκε με το βέρδι στον δυνατό τρόπο. Με τη μέθοδο ΦΟΚΑ έχουν ελειθεί σημαντικά προβλήματα σε συνεργασία με πολλούς μαθηματικούς από όλο τον κόσμο. Ένα από αυτά είναι η πολύ σημαντική εργασία του Ρωμάν Νόβικοφ επάνω στη θεωρία του αποσβενούμενου μετασχηματισμού Ραντών, ο οποίος είναι για τη μέθοδο της ιατρικής απεικόνισης Σπεκτ, ότι είναι για την υπολογιστική τομογραφία ο απλός μετασχηματισμός Ραντών. Η υπολογιστική εφαρμογή της απεικόνισης Σπεκτ, το Σπεκτ είναι αρχικά τη single positron emission computerized tomography, αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό μέρος των ερευνητικών αποτελεσμάτων του τιμώμενου. Το 1995 επαλήλθε στο Παρεπιστήμιο των Προπτυχιακών του Σπουδών στο Λονδίνο, όπου το 2000 το απορρεμήθηκε από τη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου το σημαντικό βραβείο Νέιλορ για τα εφημονημένα μαθηματικά. Ενδεικτικά αναφέρω ότι την προηγούμενη χρονιά το βραβείο Νέιλορ είχε απορρεμηθεί ως Τίβεν Χόκκιν. Δύο χρόνια μετά το 2002 ανέλαβε την έδρα της Μυγραμμικής Επιστήμης στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Θεοδοχής Εκείς στο Παρεπιστήμιο του Κέιμπριση. Το 2004 ήρθε η ώρα της Ελλάδας να τον τιμήσει, όπου μετά την απονομή του βραβείου αριστείας της Ακαδημίας Αθηνών εκλέφτηκε πανψηφή τακτικών μέλων της Ακαδημίας και ακολούθησαν πολλές ακόμη διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Στη συνέχεια θα αναφερθώ στην μακροχρόνια προσπάθεια μαζί με μία ομάδα συνεργατών του για να επιηθεί ένα μαθηματικό πρόβλημα που αφαιρά την εκεφαλική απεικόνιση μέσω ηλεκτροεγκεφαλογραφίας και μαγλίνδοκεφαλογραφίας. Το μαθηματικό πρόβλημα εδώ είναι το εξής. Ακόμα και αν έχουμε πει η καταγραφή του ηλεκτρικού δυναμικού στην επιφάνεια του κρανίου που μας δίνει το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα ή της μαγνητικής ροήσης που εξέρχεται από τον εγκέφαλο που μας δίνει το μαγλίνδοκεφαλογράφημα λόγω κάποιας ηλεκτρομαγνητικής ραστηριότητας των εγκεφαλικών νευρώνων, το ερώτημα είναι, είναι δυνατόν να καθορίσουμε με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά αυτής της νευρωεκής διέγερσης όπως η θέση, η ένταση και ο προσανατολισμός των διεγερμένων νευρώνων. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι αρνητική. Και αυτό ήταν γνωστό στο Hellhorns από το 1853. Όμως ποσοτικά μας ενδιαφέρει να γνωρίζουμε ποιο κομμάτι της ζητούμενης πληροφορίας μπορεί να καθοριστεί και ποιο όχι. Και αυτό γίνεται αποκλειστικά με μαθηματική ανάγκηση. Η εντατική προσπάθεια να λυθεί αυτό το πρόβλημα άρχισε με τον Θανάση σε συνεργασία με τον Κέρφαν και με τον πρόσφατα κλιπόντα Γεωροσλάβ Κούριλεφ το 1996 και ολοκληρώθηκε το 2009 μετά και από μια τριετή παραμονή του Ομιλούντο στο Κέιπρις κατά την τριετία 2005-2008 συνέδρα Αριστεία Μαρή Κιουρή που είχε για ερευνητικό αντικείμενο ακριβώς αυτό το θέμα. Το ποσοδικό αποτέλεσμα είναι το ακόλουθο. Με την ηλεκτροαγκεφαλογραφία είναι δυνατό να αναγνωρίσουμε όχι περισσότερο από το 33% της αγκεφαλικής δραστηριότητας. Ενώ με τη μαγνήτα κεφαλογραφία μπορούμε να αναγνωρίσουμε όχι περισσότερο από το 66%, από το οποίο ποσοστό το 33% είναι το ίδιο με αυτό που αναγνωρίζουμε με την ηλεκτροαγκεφαλογραφία. Συνεπώς, αυτές οι δύο ακληκονιστικές μέθοδοι μπορεί να δίνουν πολύ γρήγορες εικόνες στον κεφάλου, περίπου χίλιες το δευτερόλεπτο, οι οποίες απαιτούνται για τη μελέτη του λειτουργικού εκεφάλου, αλλά αφήνουν το ένα τρίτο της νευρονικής δραστηριότητας αόρατο. Έρχομαι τώρα στο σημαντικότερο, ίσως, επίταγμα του τιμώμενου. Το 2010 δίδαξε ένα μάθημα στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτς που σε περιελόγουε και μια μικρή εισαγωγή στην υπόθεση του ρήμαν, που παραμένει μέχρι σήμερα το γνωστότερο, ίσως, άλλο το πρόβλημα στην ιστορία των μαθηματικών. Την υπόθεση αυτή διατύπωσε ο ρήμαν του 1859 και αφορά μια συνάρτηση που ονομάζουμε σήμερα συνάρτηση ρήμαν. Η συνάρτηση του ρήμαν ορίζεται στον μεγαλικό επίπεδο και έχει ρίζες στους πραγματικούς αθυμών μίον 2, μίον 4, μίον 6 κτλ, οι οποίες λέγονται τετριμένες ρίζες και επάνω στην ευθεία με πραγματικό μέρος ίσο με ένα δεύτερο που λέγονται μη τετριμένες. Η υπόθεση του ρήμαν ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν άλλες ρίζες πέρα από αυτές που βρίσκονται επάνω σε αυτή την ευθεία και φυσικά στους άρτιους αρνητικούς ρυθμούς. Η υπόθεση του ρήμαν έχει διάφορες ασθενέστερες μορφές και ίσως η σημαντικότερη από αυτές είναι η υπόθεση του Λίντεροφ, η οποία ισχυρίζεται ότι αν διαλέξουμε έναν οσοδήποτε μικρό θετικό αρθήμο ε, τότε για αρκετά μεγάλο φανταστικό μέρος τ, κατά μήκος της ευθείας με πραγματικό μέρος του έναν δεύτερο, η απόλυτη τιμή της συνάρτησης του ρήμα γίνεται μικρότερη από μία σταθερά επί το παράγοντα τ στην ε. Έχει πτημηθεί ότι, αν αποδειχθεί η υπόθεση του Λίντεροφ, θα έχει διανηθεί περίπου το 80% της διαδρομής για την ολοκλήρωση και της απόδειξης της υπόθεσης του ρήμαν. Με αφερμοί λοιπόν την διδασκαλία του ο Θανάσης, είχε την τορμηρή ιδέα να χρησιμοποιήσει τη μέθοδό του για να αναλύσει τις υποθέσεις του Ρήμαν και του Λίντεροφ. Όπως έχει και ο ίδιος γράψει, κρατούσε αυτή την ιδέα κρυφεία τους συναδέλφους του, όχι για να μην τον κλέψουν, αλλά για να μην τον παράσουν για τρελό. Για να μην σας κουράσω άλλο με την υπόθεση του Λίντεροφ, θα σας αναφέρω ότι μετά από ιδιατική δουλειά τουλάχιστον μιας οκτωετίας, σε συνεργασία με τρεις πρυκισμένους νέους επιστήμονες, τον Κωστί Καλημέρη, τον Τζόναθαν Λένελς και τον Άλντον Ιάστον, κατάφεραν να αναλογερώσουν τις αποδείξεις πέντε σημαντικών βημάτων, δημοσιευμένα σε πέντε αντίστοιχες εργασίες, οι οποίες έχουνε στρώσει τον δρόμο για την απόδειξη της υπόθεσης Λίντεροφ. Ολοκληρώνοντας και αυτήν την δραστηριότητα του τιμόμενου, θέλω να σας ανακοινώσω ότι μόλις μία εβδομάδα πριν, έστειλε μια εργασία του 54ου σελίδων με τίτλο «Μια νέα προσέγγιση της υπόθεσης του Λίντεροφ που ίσως αποκαθυλώσει και αυτή την υπόθεση από το βάθος των άλλων των μαθηματικών προβλημάτων». Το έτος 2015, η Κρατική Επιτροπή Επιστήμης και Τεχνολογίας της Μ. Βρετανίας, αναστήμησε τον ΦΟΚΑ με μια πενταετή υποτροφία για διακριμένους επιστήμονες, απαλάσσοντάς τον από κάθε διδακτική υποχρέωση για να εστιάσει τις προσπάθειές του αποξυστικά στην έρευνα. Και αυτή την εποχή απολαμβάνε αυτό το εξαιρετικό προτέρεμα. Τέλος θα αναφέρω μία ακόμη δραστηριότητα του αναγεννησιακού επιστήμονα Θανασίου ΦΟΚΑ. Πριν από μία δεκαετία περίπου, ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Κώστας Βαλιανάς, πρότεινε μια πλουστευμένη θεωρία στοιχειωδών σωματιδίων, αντικαθιστώντας την ισχυρή αλληλεπίδραση με σχετικιστική βαρύτητα. Στα πλαίσια αυτής της θεωρίας αναπτύχθηκε μια συνεργασία ανάμεσα στο ΦΟΚΑ και το Βαλιανά που οδήγησε σε κοινές δημοσιεύσεις. Στο εξαιρετικά μεγαλεπίβολο αυτό πρόγραμμα συνέχισε να συνεργάζεται ο Θανασίς και με τον Λου Πλανσέ που είναι ίσως ο νωστότερος επιστήμονας που εργάζεται στο βαρυτικό πρόβλημα των δύο σωμάτων. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η σχετικιστική βαρύτητα δεν είναι ασυμβίβαστη με την ισχυρή αλληλεπίδραση. Ειδικότερα η Βλανσέ και ΦΟΚΑΣ έλεισαν πρόσφατα το πρόβλημα των δύο σωμάτων στα πλαίσια της γενικής σχετικότητας χρησιμοποιώντας την μεταμυνικοφσιαν προσέγγιση. Η σχετική δημοσίευση κατετάγει στην κατηγορία των εργασιών που προτείνει ο εκδότης του περιοδικού ως πολύ σημαντικές. Σημειώνω ότι η μεταμυνικοφσιαν προσέγγιση ισχύει κατά την κίνηση των κουάρξ, όπου η ταχύτητα του σωματιδίου πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός. Συνεπώς, ο υπολογισμός του ορίου, καθώς η ταχύτητα τύγει στην ταχύτητα του φωτός, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για την ανάγκηση των μεσονίων. Ο ΦΟΚΑΣ υπολόγησε αυτό το όριο για την περίπτωση του σχετικιστικού προβλήματος των δύο σωμάτων και έδειξε ότι η προκύπτουσα βαρυτική δύναμη μεταξύ των δύο σωματιδίων έχει χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τη ισχυρή δύναμη, δηλαδή τον περιορισμό, τον κονφάινγκ και την ασυμπωτική ελευθερία. Είναι προφανές ότι η ενδεχόμενη υπεραματική επαλήθευση αυτού του αποτελέσματος θα έχει πανωστατικές συνέπειες στη φυσική των στοιχειωτών σωματιδίων. Βασιζόμενος στη συνολική πολλαρπλή δραστηριότητα των τιμόμενους σε θέματα που αφορούν τις επιστήμες υγείας, το Αμερικανικό Συνδούδιο Ιατρικής και Βιολογικής Τεχνολογίας ανακήρυξε μόλις το 2019 τον ΦΟΚΑ επίτιμο μέλος του. Κυρίες και κύριοι, αγαπείς συνάδελφοι, έχει υποθεί ότι η ερευνητική δραστηριότητα πολλών μαθηματικών οδηγεί στην κατασκευή κορνιζών που πλαισιώνουν απλοϊκές εικόνες. Ενώ είναι λίγοι οι ερευνητές που ζωγραφίζουν ουσιαστικά έργα τέχνης. Κλείνοντας, λοιπόν, αυτή τη μικρή παρουσίαση, θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι από αυτή την άποψη, ο ΦΟΚΑς ανήκει όχι μόνο σε αυτούς που ζωγραφίζουν έργα τέχνης, αλλά και σε αυτούς που διδάσκουν πώς πρέπει να ζωγραφίζουν έργα τέχνης. Ανάμεσα στις 270 δημοσιευμένες εργασίες του, υπάρχουν διαχρονικά αναλείωτες ζωγραφικοί πίνακες, τόσο στα μαθηματικά με το περιεχόμενο της υπόθεσης του Λίντελοφ, όσο στη βιολογία με το περιεχόμενο της αναδίπλωσης των πρωτεϊνών, αλλά και στη φυσική με περιεχόμενο τη συμβατότητα της ισχυρής δύναμης με τη σχετικητική βερήτητα. Αλλά θα αφήσω την εγκαστική διάσταση του τιμόμενου στα χέρια των ειδικών που θα ακολουθηθήσουν. Αθανάση ο Σφοκάς, ο αναγκυνησιακός επιστήμον. Νομίζω ότι ο κέφανος είχε δίκιο. Ευχαριστώ πολύ. |
