| : Οι περισσότερες από τις καλύβες της κοινότητας Γκάλα Γκάλα φτιάχτηκαν πριν από μερικά χρόνια. Οι κάτοικοι έφτιαξαν με τα ίδια τους τα χέρια τον οικισμό από την αρχή, το 2009, δίνοντας στέγη στους εαυτούς τους και μέλλον στα παιδιά τους. Τι έλειπε? Ένα κανονικό σχολείο. Αυτόν που ξεκίνησε ένα οικοδομή Αξιονέιτ, τον Ιούνιο του 2016. Αυτόν που ξεκίνησε ένα οικοδομή Αξιονέιτ, τον Ιούνιο του 2016. Αυτόν που ξεκίνησε ένα οικοδομή Αξιονέιτ, τον Ιούνιο του 2016. Ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 2017, και με την κοινότητα να δείχνει τα πρώτα σημάδια ανάπτυξης, 45 ανάδοχοι ταξίδεψαν από την Ελλάδα και την Κύπρο με έναν και μόνο σκοπό. Να συνεχίσουν το έργο της Αξιονέιτ Ελλάς στην περιοχή. 17 από αυτούς επέστρεφαν σε αυτό το τόπο και τους ανθρώπους που είχαν γνωρίσει. Είναι η δεύτερη φορά εδώ. Είμασταν και πέρσι με άλλους 46 εθελοντές και είπαμε ότι αφού καταφέρναμε να μαζευτούν τα χρήματα και να συνεχιστεί η προσπάθεια να ξαναόρθουμε. Οι γονείς του Καλαγκάλα θυμούνταν. Τα 450 παιδιά που φοιτούν πλέον στο δωματικό σχολείο ήξεραν. Αυτά τα δύο πούλμα είχαν έρθει και πάλι για εκείνη. Γι' αυτό και την πρώτη ημέρα είχαν στήσει μια μεγάλη γιορτή. Το πρώτο πράγμα που πήρα ήταν ένα απίστευτα ζεστό καλώς όρισμα από τους ανθρώπους εδώ. Από τη στιγμή που φτάναμε με το λεωφορείο που έτρεχαν τα παιδιά πίσω από το λεωφορείο και μας φώναζαν από τα χαμόγελα που είδαμε. Δεν είναι όπως θα περίμενα. Είναι πάρα πολύ όμορφα εδώ που είμαστε. Αυτό που εισπράξαμε από τον κόσμο είναι αγάπη, ενθουσιασμός που είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε. Και αυτό που αισθάνομαι είναι μόνο χαρά που είμαι εδώ. Οι ανάδοχοι ξεκινούσαν κάθε πρωί από τα ξενοδοχεία στο Παντερ έτοιμοι για την ημέρα που θα ακολουθούσε. Χωρίζονταν σε ομάδες και έπιαναν αμέσως δουλειά. Ξεκινήσαμε από το πρωί και βάλαμε πέτρες για να χτιστεί το δάπεδο. Χθες ήμασταν στον πετό, κάναμε τσιμέντο και ρίγο χτίσαμε. Σήμερα βοηθούσαμε λίγο στο σπάσιμο στις πέτρες. Απίστευτα, ωραία. Είναι μια εμπειρία ξεχωριστή, πραγματικά. Αυτά που κερδίζουμε από εδώ δεν θα ξαβρούμε καπάντου. Νιώθω ευγνωμοσύνη μεγάλη που μου δώθηκε ευκαιρία να το ζήσω αυτό μαζί σας και που κυρίως δεν είμαι εδώ μόνη μου. Γιατί το πιο σημαντικό, νομίζω, από όλη αυτή την εμπειρία είναι να μπορέσεις να το μοιραστείς με άλλους ανθρώπους. Τα μεσημέρια άνοιγαν τις καλύβες τους για να φάμε μαζί τους. Τα μεσημεριανό μας. Είναι ωραία. Μας υποδέχτηκαν, μοιράστηκαν μαζί μας το φαγητό τους, ιστορίες από τη ζωή τους, ευχάριστα γεγονότητες καθημερινότητας και δυσάρεστα που τους έχουν μείνει. Μας περιέγραψαν το πόσο πολύ έχει βοηθήσει η αξιονύτηση σε όλο αυτό το κομμάτι και το πώς μας περίμενε να έρθουμε έστω για αυτές τις λίγες μέρες που μείνω μαζί τους. Ήτανε λίγο άβολα στην αρχή αλλά κι αν ξερχίσεις και κι αν συζητήσεις μιλάς, σε ρωτάνε για σένα και γνωρίζεις με τα παιδιά το οποίο είναι το βασικότερο νομίζω και αρχίσεις να νιώσεις πιο οικεία νομίζω ότι υπάρχει μια αδιαίτερη σύνδεση μετά. Θέλω να δεν υπάρχει χρώμα, δεν υπάρχει κατάσταση, δεν υπάρχει τίποτα. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Την ημέρα της αναχώρησης είχαμε όλοι στο μυαλό μας το τελευταίο αντίο στο χωριό Γκαλαγκάλα. Ανάμεσα στους χορούς και τα τραγούδια, ανάμεσα στα γέγια και τις φωτογραφίες Polaroid υπήρχαν δάκρυα. Είναι ανάγκη τα συναισθημάτα. Πιστεύω ότι όλοι έχουμε πάρει πάρα πολύ τροφή για σκέψη αφού το γυρίσουμε από το ταξίδι ζωής. Οι άνθρωποι εδώ μπορεί να τους βοηθήσουμε αρκετά αλλά ίσως να μας βοήθησαν και αυτοί περισσότερο για να δούμε τα πράγματα τελώς διαφορετικά. Τώρα θα πάμε με τελείως διαφορετικό μυαλό πίσω, θα βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα και όλοι πρέπει να το κάνουμε. Νομίζω ότι η δεύτερη φορά είναι αυτή που θα καταγραφεί πλέον η ψυχή στο μυαλό για πάντα. Γιατί? Γιατί είδα ότι φέτος είναι όλα κατά κάτι καλύτερα από ό,τι ήταν πέρσι. Και αυτό για μένα είναι το πιο σιωπισό μήνυμα. Νιώθω ότι με την αναδοχή γίνονται έργα. Προσφέρουμε σε αυτά τα παιδιά, προσφέρουμε σε αυτός τους ανθρώπους τους ντόπιους και μιλάμε για 72 την ημέρα μόνο. Αυτά που έχουν δει τα μάτια μου αυτές τις ημέρες εδώ δεν μπορεί να τα βγάλει ο φακός, δεν μπορεί να τα κρατήσω στο κινητό μου. Ποτογραφίζεις συνέχεια με τα μάτια σου. Νιώθω υπέροχα, πραγματικά νιώθω υπέροχα. Πιο ζωντανή, πολύ πιο ζωντανή. Η Ελληνική είναι ζωή θα έλεγα. Το είδαμε εδώ νομίζω. Η Ελληνική είναι πραγματικά η ζωή. Μέσα σε λίγες μόλις ημέρες καταφέραμε να δούμε πόσα μπορεί να προσφέρει ένας ανάδοχος στις Action Eat, συνησφέροντας κάθε μήνα από το δικό του ιστέρι. Είδαμε μια κοινότητα να αποκτά μέλλον μέσα από την εκπαίδευση. Είδαμε γυναίκες να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Είδαμε παιδιά που κάποιος τους άρπαξε το μέλλον μέσα από τα χέρια να χαμογελούν ξανά. Αλλάζουμε ζωές, αλλάζουμε τον κόσμο. Αυτό είναι το μοτοτζάξονι. Και είναι βέβαιο ότι 45 άνθρωποι και χιλιάδες ακόμα ανάδοχοι άλλαξαν πρώτα τις δικές τους ζωές για να αλλάξουν αμέσως μετά εκείνες τα ανθρώπωνα του καλάκα. Αυτό είναι το μοτοτζάξονι. |
