| : Λέγομαι Σαριαγιανίδου Παπαδοκούμι Γεωργία, γεννήθηκα το 1946 στο κτίο του Ισλαχανέ στο νοσοκομείο που είναι λίγο πιο πάνω που λέγεται Άγιος Δημήτριος και τότε λεγόταν δημοκρατικόνος. Και μέχρι τα 11 μου χρόνια έμενα μέσα μαζί με τους άλλους πρόσφυγες στο Ισλαχανέ, στο δεύτερο όροφο επάνω από την πλευρά του σχολείου. Δηλαδή από το παράθυρο, το μεγάλο παράθυρο το οποίο είχε περβάζει και θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή να κάθομαι στο περβάζ, έβλεπα το προαυλισμό των παιδιών στο γυμνάσιο, ακουγόταν οι ακουφαντικές φωνές του γυμνασιάρχη, ήταν πολύ αυστηρός και φώναζε πάρα πολύ και τους μάλλονε πρωί-πρωί με την προσευχή. Πολλές φορές, όχι πολλές φορές, ιδιαίτερα όταν γινόντουσαν κάποιες φοιτητικές διαδηλώσεις τότε με τον Κυπριακό στις αρχές της δεκαετίας του 50, πηδούσαν από τον ψηλό μαντρότυφο που είχε το σχολείο γύρω-γύρω για να ενωθούνε με τους φοιτητές τις διαδηλώσεις. Το κτήριο του Ισλαχανέ κατοικούνταν από πρόσφυγες, οι οποίοι δεν είχαν αποκατασταθεί μέχρι το 1956. Εμείς δεν αποκατασταθήκαμε στα πλαίσια της αποκατάστασης των σφήμων εγώ, διότι οι γονείς μου ήταν στερικοί μεταναύστης, ήταν από το χωριό της Κοζάνης μετά τον πόλεμο. Ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, ο πατέρας μου Πόντιος και η μητέρα μου Θρακιώτης, την Ανατολική Θράκη και η οικογένεια έστειλους ήταν εγκαταστημένη στην Κυλάδα Κοζάνης. Πέστηκαν εδώ αμέσως μετά τον πόλεμο, όταν άρχισε ο Εμφύλιος, ο πατέρας μου ήταν κυνηγημένος και κατέβηκε εδώ. Ήταν αραγωνιασμένος με τη μητέρα μου, ύστερα κατέβηκε και η μητέρα μου και παντρεύτηκαν μέσα στα Σλαχανέ, όχι σε εκκλησία. Τους πάντρεψαν εδώ μέσα ένας παπάς, υπήρχε ένας κουμπάρος, ένας κάτοικος του Σλαχανέ και μάλιστα ήταν τουρκόφωνος. Και εγώ γεννήθηκα εδώ, ο πατέρας μου βέβαια όταν ήμουνα μωρό συνελήφθη και στάλη στο Μακρόνσο και έμεινε 1,5 χρόνου, η μητέρα μου ήταν μόνη εδώ. Ίσως και καλά ήταν που ήταν εδώ γιατί δεν είχε βέβαια χρήματα και από το χωριό της στέλνανε στοίχιο από πράγματα για να ζει και εδώ είχε συμπαράσταση. Γιατί οι άνθρωποι που μένανε εδώ είχαν μια φοβερή αλληλεγγύη. |
