| Λίνα Παπαδοπούλου: Όπως που είναι η βασική αρχή στο διεθνές δίκτυο, όλα τα κράτη ΒΕΕΙΣ, αλλά λοιπόν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα πάει ένας αρχηγός κράτους ή κυβέρνησης, η Πρωθυπουργή από τα κράτη που έχουν κοινοβουλευτικό σύστημα, η Πρόεδρα Δημοκρατίας από εκεί που έχουμε προεδρικό ή μη προεδρικό σύστημα, Κύπρος, Γαλλία και λοιπά, ένας-ένας. Όμως, είναι και αυτό απολύτως καθαρό? Όχι. Όπως ακριβώς το Κυβερβούλιο έχει στιγμές που αποτυπώνει την εκπροσώπηση και εκπροσώπηση των λαών, έτσι και εδώ το Συμβούλιο, παρότι καταρχάς εκπροσωπεί τα κράτη, έχει στιγμές όπου μπαίνει μέσα και η έννοια του λαού. Που μπαίνει, για παράδειγμα, στην βαρύτητα των ψήφων όταν έχουμε να λάβουμε αποφάσεις για τη δική πιοψηφία. Δεν έχουν όλα τα κράτη την ίδια, τις ίδιες ψήφους, την ίδια ποσότητα ψήφων, χωρίς να έχουμε αναλυβική εκπροσώπηση. Κατά τρόπο που, εμπιστοίμαστε, η Γερμανία να έχει οχτώ φορές περισσότερες ψήφους, οπότε η Ελλάδα, για παράδειγμα, γιατί δώτα εκατομμύρια είναι όταν η Ελλάδα περίπου τα εκατομμύρια. Εδώ υπάρχει μια στάθμιση των ψήφων, που σημαίνει ότι και πάλι, η έννοια του λαού, το πόσο μεγάλο λαό εκπροσωπεί αυτή η κυβέρνηση, αυτός που είναι κουβός, παίζει ρόλο στο πόσο βαριά είναι η ψήφωσή του. Άρα, λοιπόν, και εδώ βλέπουμε ότι δεν υπάρχει καθαρότητα εκπροσώπηση κρατών, αλλά και ταυτόχρονα λαών, εφόσον εμβάνεται υπόψη το μέγεθος του λαού, τον οποίο εκφράζει συνολικά η κυβέρνηση, παρά το γεγονός, εκτρέψτε μου να επισημάλλω, ότι δεν έχει ψηφίσει το σύνολο πλέον της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Ας σκεφτούμε, το πόσο στόχο έλαβε η κυβέρνηση σαμαρά αυτή τη στιγμή, είναι βασοχνές δημοκρατίας, προφανώς δεν είναι το 100% του λαού, η έστω των εκλογιών, είναι τούτοις εκπροσωπεί το κράτος, αλλά και συνολικά το λαό. Ο τρίτος πιλόνας όμως, που θα έρθω εγώ να διορθώ, αν θέλετε, ή να βάλω το στίχνο μου σε αυτή την προσέγγιση, λέγοντας ότι δεν είναι απλός δημιουργητήση, έχουμε και έναν τρίτο πιλόνα που δεν φέρεται μόνο κρυμμένος στους δύο προηγούμενους που ήδη επεσήμανα, αλλά κερυτά, καθαρά, αποτυπώνοντας τα άκρου δώρετα που είναι τα Εθνικά Κοινοβούλια. Όχι μόνο για τα Εθνικά Κοινοβούλια είναι αυτά τα οποία θα κυρώσουν τη συνθήκη για αλλαγή των πρωτογεννούς δικαίων, όχι μόνο για τα Εθνικά Κοινοβούλια αυτά που έχονται να μεταφέρουν τις οδηγίες, τους νόμους πλαίσιο της ευρωπαϊκής αίρος στην εθνική ένωμη τάξη, αλλά και γιατί πλέον μπορούν να ελέγχουν την αρχή της αιτικουρικότητα. Τι σημαίνει αυτό, σημαίνει ότι τα Εθνικά Κοινοβούλια είναι η μεγάλη θεσμική χαμένη από τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι η μεγάλη θεσμική χαμένη, γιατί ανοδιώτητες πράγματα που αποφάσιζαν τα Εθνικά Κοινοβούλια μήπως αν αποφασιζόνται από το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβουλιά, χάνουν εξουσία, τους αφαιρείται κάποια εξουσία, το άνθρωπος αφαιρείται μεμήμως ή όχι, με το άνθρωπος αφαιρείται αυτή η εξουσία να αποφασιστεί ένα ζήτημα, να χαραχθεί μια πολιτική σε ενωσιακό επίπεδο ή θα έλεγε να χαραχθεί σε δικό του λόγο, αυτό σημαίνει η αρχή της αιτικουρικότητας, αυτό λοιπόν περαιώνει και συγκύπτεις και συγχωρώνες μπορεί να το αλλαγεί τα Εθνικά Κοινοβούλια όχι ένα Κοινοβούλιο, αλλά σε συνεργασία των Κοινοβουλίων, ούτως ώστε να μπορούν να περιχαράσουν τα όρια των δικών τους ανοδιωτήτων. Βέβαια θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα Κοινοβούλια δεν έχουν θέση του δικαίου ομορφικής πρωτοβουλίας, αυτό είναι και λογικό και δεν είναι ομορφική πρωτοβουλία εντός των εθνικών κράτων ή μήπως όχι, μήπως να στεφτούμε ποιος πραγματικά ασκεί τη νομοθετική πρωτοβουλία και εντός του εθνικού κράτους, παρότι τυπικά λέγεται και το Κοινοβούλιο στην πραγματικότητα είναι η κυβέρνηση. Να λοιπόν και πάλι μια διάσταση του εθνικού δημοκρατικού ελλήμοντος, αν θέλετε να το ψάξετε. Πολλές φορές θα συγχωνήσουμε το κύριο καθηγητή, πολλές φορές κατηγορούμε την ευρωπαϊκένους δημοκρατικό ελλήμμα αυνοώντας ότι ίσως μεγαλύτερο και εντονότερο είναι το αντίστοιχο δημοκρατικό ελλήμμα εντός των εθνικών κρατών, το οποίο πολλές φορές ωραιοποιούμε και ξεδανικεύουμε. Το έχει επισημάνει και ο ένδειξος καθηγητής διότας το παντιληπτρίο αυτό ότι πρέπει να βλέπουμε και την εθνική διάσταση του δημοκρατικού ελλήμοντος. Άρα λοιπόν ας μην μένουμε μόνο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Επίσης φανώς μέχρι σήμερα είναι λίγος ο χρόνος. Το Ιέβετ του 2009 που έφερε και η συνθήκη της εξαγωγής και ισχέχει μόνο δύο φορές στη χρήση της Κύττας Κάρτας, αλλά πάντως πρέπει να οτολογίσουμε ότι στη μία περίπτωση η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν τα αποκλήθηκε και απέσυρε την πρωτοβουλία της να θεσπίσει Ευρωπαϊκό νόμο, το βάζουμε σαγωγικά με την ισχυστική έννοια της λέξης, ακριβώς σε αυτά τα Κοινοβούλια είπαν ότι όπα, εδώ μπαίνεται στις δικές μας αποβιότητες. Πάντα να δράσετε ουλτραβήρες εκτός των ανοιδιωτήτων που έχουν αντεθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ένα παράδειγμα αυτής της τριπλής νομιμοποίησης, την οποία προσπάθησα να σκιαγραφίσω, έχουμε στην περίπτωση τη συνέλεψη. Η συνέλεψη συγκαλείται όταν θέλουμε να θεωρήσουμε τις συνθήκες, όχι την αναπληκτική αντικασία, όταν θέλουμε να αναφορήσουμε σημαντικά στοιχεία των συνθήκων, εκεί μας λέει το Άντο 48, η συνέλεψη απαντήζεται από αντιπροσώπους των εθνικών κοινοβουλίων, από αγιούς κρατών κυβερνήσεων των κρατών μελλών και εκπροσώπους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Επιτροπής. Έχουμε τους αντιπροσώπους των λαών, έχουμε τους εκπροσώπους των κρατών και έχουμε και τους εκπροσώπους των πολιτών. Βλέπετε εδώ λοιπόν αυτό το καινούριο θεσμικό όρνανο που δεν υπήρχε πριν τη Λισαμπρόνα, χρησιμοποιείται εδώ εκτός των συνδικών για τη θέση στην χάρτα του 2000, για τη θέση στις χάρτες των 200 κομμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε αλλιώς σκέπτητα για τη διπέστηση του Ευρωπαϊκού Συντάγουλου, όμως πλέον έχει τυποποιηθεί και εδώ βλέπετε ερμητά αυτό που προσπάθησε να σκέφτεσαι, την ευκαιρική δηλαδή νομιμοποίηση της ευρωπαϊκής έκδοσης της διαδικαστικής δημοκρατικής της νομιμοποίησης. Ευχαριστώ πάρα πολύ. |
