| : Μουσsque save us All Γεια σας. Θα μου επιτρέψετε να πηγαίνω, έρχομαι, διότι ο γιατρός μου είπε ότι είναι λιποδιαλυτικό για τη τζικουδιά. Θέλω να ευχαριστήσω το TEDx και όλους τους διοργανωτάς και τους εθελοντάς είναι ένα μελίσι. Αυτή η εικόνα που αντίκρισα σήμερα είναι η πρώτη φορά που μιλάω σε TEDx και είμαι πολύ περήφανος, γιατί είμαι 59 ετών και το θεωρούσα πάρα πολύ νεανικό. Δεν ήξερα ότι καλούν και ηλικιωμένους. Ευχαριστώ. Μου κάνουν το κόκκινο χαλί. Ναι, αυτό όμως δεν κάνει λιποδιάλυση. Είμαι λοιπόν πολύ χαρούμενος που είμαι σήμερα μαζί σας και πολύ χαρούμενος που είμαι σήμερα μαζί σας και πολύ χαρούμενος που θα μοιραστώ μαζί σας το χθεσινό workshop. Διότι όπως ξέρετε το TEDx σε καλεί, αλλά μετά σου λέει πήγαινε και μίλα και στα παιδιά. Είναι δύο σε ένα. Και έχουμε λοιπόν χθες μια πολύ ωραία συζήτηση με παιδιά δημοτικού, 6, 7, 8 χρονών. Εγώ λόγω του αντικειμένου πηγαίνω σε σχολεία ανά τη χώρα, κυρίως σχολεία ιδιωτικά και κυρίως γαλλικά, γιατί εκεί υπάρχει αυτή η παράδοση, δηλαδή το καλαμαρί που τελείωσε η μητέρα μου στη Θεσσαλονίκη, το δελασάλ και αγγλόφωνα, το κολέγιο Αθηνών, Τζιρίδη, Δούκα και μιλάω στα παιδιά. Με την πάροδο του χρόνου κατέληξε ότι αντί να μιλάω από καθέδρας, να κάνω ερωτήσεις στα παιδιά. Και χθες λοιπόν ρώτησα στα παιδιά γιατί δεν κάνει να λέμε ψέματα. Και άκουσα 20 απαντήσεις που ήταν όλες σωστές. Και μία από τις απαντήσεις ήταν ότι το ψέμα θα το βρούμε μπροστά μας. Και κοίταξα το παιδί, κοίταξα και τη μαμά και τους είναι χάρη. Και είπα, μάλιστα, κέρδισες μια σοκολάτα. Το Savoir Vivre δεν είναι γαλλική επινόησης, παρότι το όνομα είναι γαλλικό. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζουν τη γαλλική. Τι θα πεις Savoir Vivre στα γαλλικά? Ξέρω να ζω. Χαρητήρια, ρώτησα μετά γιατί είναι μητρική μου γλώσσα. Δεν είναι ούτε καν αρχαία ελληνική επινόηση όπως πολλές επινόησες. Τη βρίσκουμε στους νόμους του χαμουραμπί και τη βρίσκουμε και στις δέκα εντολές. Ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις, αυτά είναι τρόποι. Το νόημα λοιπόν του Savoir Vivre μέσα στο διάβα του χρόνου, που κατέληξε ο άνθρωπος ώστε να μην έχει παρεξηγήσεις στη ζωή του. Αυτοί οι κανόνες που και για μένα όταν ήμουνα έφηβος ήταν καταπίεση, μην βάζεις τους αγγόνους στο τραπέζι, μην σκύβεις τους. Μην μιλάς με το στόμα γεμάτο. Όλα αυτά λοιπόν που εγώ ως παιδί και ως έφηβος θεώρησα και θεωρούσα με αυτή την επαναστατική ορμή που πρέπει να έχει κανείς από την ηλικία, κατ' ανάγκασμος, μεγαλώνοντας αντελήφθει το νόημά τους. Το νόημά τους είναι να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Γι' αυτό λέμε ότι είναι καλή τρόπη, αλλιώς πώς θα τους λέγαμε. Και όλα τα παιδάκια πίνησαν χθες, κακή τρόπη. Το στόμα λοιπόν είναι επίσης να μην φέρνουμε σε δύσκολη θέση τον άλλον. Ρώτησα τα παιδάκια χθες γιατί δεν κάνουμε bullying σε ένας συμμαθητής μας που είναι πιο χοντρός, που είναι ανάπηρος, που είναι άλλου χρώματος. Και μου απήντησε ένα παιδάκι για να μην τον φέρνουμε, για να μην τον πληγώσουμε. Αυτό είναι το νόημα. Το να δούμε μία κοπέλα που έχει πάρει κιλά και να της πούμε «είσαι τ' έγκυος». Είναι πολύ χαριτωμένο. Είναι καλύτερο από το να της πούμε «πω πω πω πω, πώς έχεις γίνει έτσι». Είδα χθες την ταινία «Ορκα ή Φάλενα». Δεν είναι ωραίο να φέρνουμε τον άλλον σε δύσκολη θέση. Θα μου πείτε και εσύ από πού και ως πού ασχολήθηκες με αυτό το θέμα από πού και ως πού έγραψες ένα βιβλίο πεντακοσίων σελίδων και μετά έγραψες ένα βιβλίο το «Σαββουαρ βιβια παιδιά» και μετά έγραψες ένα βιβλίο το «Σαββουαρ βιβ του καλού μαθητού» και μετά έγραψες ένα βιβλίο το «Σαββουαρ βιβ του καλού καπνιστού» και εκεί σταμάτησα. Προσπαθώ εδώ και 30 χρόνια να γράψω το «Σαββουαρ βιβ του καλού παγωκτσί». Είμαι πάοκοσο και δεν μου φαίνεται. Θέλω να πάω αύριο να δω και το μάτι με τη Λάρισα στο σύνδεσμο εδώ. Πλατεία που είναι Δεσκαλογιάννη, που είναι, κάπου εδώ είναι. Είχα πάει με την Άπολη παλιά. Οπότε θα σας πω μια προσωπική ιστορία. Ζούσα στη Γαλλία, δεσποινής μην το ξεχνάτε εμείς που έχουμε εδώ. Δούλευα στη Γαλλία. Λοιπόν, μου κάνει μια πρόταση ο Νίκος Χατζινικολάου, που ήταν τότε διευθυντής στο «Μέγα» και είμαστε μαζί δημοσιογράφοι στο «ΕΝΑ». Αν είναι κανείς παλιός θα ξέρει. Α, το «Μέγα» ξαναβγαίνει, ναι. Και το «ΕΝΑ» ήταν ένα μεγάλο περιοδικό, 72, ήμουν ανταποχτή στη Γαλλία. Λοιπόν, μου κάνει μια πρόταση να αρθώ να παρουσιάσω μια εκπομπή στην Ελλάδα, που ονομάζεται «Πριβέ». Μπορείτε να κάνετε Google, είναι προειστορία. Και την απαιδέχθην και πάω στην εφορία να κάνω τα χαρτιά μου, γιατί μέχρι τότε φορολογούμιν στη Γαλλία, εργαζόμουν εκεί. Και πάω στη Δ' εφορία Αθηνών, βλέπω ένα κύριο να περνά, είναι μια ωραία, γυάλινη, μεγάλη πόρτα, αν έχετε πάει, και περιμένω από συνήθεια να την κρατήσει. Από γαλλική συνήθεια. Έχω το καρούμπαλο. Και όσοι και να το εμπιστέψετε, είναι σαν το έβρυκα του Αρχιμίδη. Εκεί είπα, θα γράψω ένα βιβλίο για καλούς τρόπους. Που έχουμε φτάσει σήμερα? Πάω προχθές στο Ατενέ, το παλιό ζώνας, και ανοίγω την πόρτα και την κρατάω να περάσει μια κυρία. Πέρασαν 122 άτομα, τα μέτρησα. Όχι, νόμιζαν ότι είμαι εκεί, η δουλειά μου είναι να κρατάω την πόρτα. Έχω να σας διηγηθώ χιλιάδες ιστορίες, από το λεωφορείο μέχρι το δρόμο για το Savoy Arviv, αλλά τις βλέπετε κι εσείς στην καθημερινότητά σας. Και επικεντρώνομαι στον λόγο που βρίσκομαι εδώ και στο νόημα που πρέπει να δώσουμε όλης τη ζωή μας, πρέπει, είναι πολύ κακή φράση, που είναι ωραίο, θα μας έκανε πιο ευτυχισμένους για να χρησιμοποιήσω και την έκφραση της προλαλής σας, να κάνουμε τη ζωή μας πιο ωραία. Και αυτό θα γίνει μόνον εάν διαβάσουμε το βιβλίο μου. Δηλαδή, υπάρχουν κανόνες, δεν τους ήξερα όλους, μεγάλωσα κι εγώ σε ένα σπίτι όπως οι περισσότεροι, όπου η μητέρα, που είναι η θεματοφύλαξη των καλών τρόπων, μας έλεγε τι να κάνουμε και τι να μην κάνουμε, αλλά μετά ρώτησα και μετά έμαθα και μετά έγινα, βρήκα το νόημα, διότι όταν, για παράδειγμα, καλά αυτό που εκτάθηκε με την πείρα, όταν, για παράδειγμα, πήγα σε ένα τραπέζι όπου ήταν ένας αντιπαθητικός με γυαλιά, δεν χρησιμοποιούμε χαρακτηρισμούς για ανθρώπους, χαρακτηρίζουμε πράξεις, πρώτους κανόνες της παιδαγωγικής, σκέφτον, το μάθα πέρσι. Ένας άνθρωπος που δεν ενέπνεε έτσι για συζήτηση, και στη Γαλλία, και δεν τον μίλησα, που λέμε στη Θεσσαλονίκη, δεν τον μίλησα ούτε μία φορά. Καλό ήταν δεξιά μου, ήταν βεβαίως μια νόστιμη αριστερά μου, το σπάντο, αλλά την επόμενη μέρα που πήγα να πάρω ένα δάνειο, ήταν ο τραπεζίτης. Και με θυμήθηκε. Και τότε έγραψα το περίφημο. 33% όταν είμαστε σε ένα τραπέζι, μιλάμε στων εκδεξιών, 33% στων εξαριστερών, και 33% σε όλη την ομίγυρη. Είναι ένας κανόνας που μπορεί να σου δώσει δάνειο. Δηλαδή, τα καλύτερα πράγματα τα μαθαίνεις με κακό τρόπο. Και επειδή οι ιδιοργανωταί, και έχουμε λίγο χρόνο ακόμη, μου ζήτησαν να επικεντρώσω λίγο στις business, το savoir vivre της business στην επιχειρηματική ζωή, θα σας πω δύο κανόνες, που εδώ βεβαίως και εγώ έμεινα, όπως είπε και ο κύριος Κανέλης, έκθαμβος με τα οράρια του Buckingham, μας αρέσουν εμάς αυτά, 11 και 23 θα είσαι εκεί, 11 και 24 θα πιείς το νερό, 11 και 25 θα φορέσεις το μικρόφωνο. Το βρίσκω καταπληκτικό σε μια χώρα που κανείς δεν είναι στην ώρα του. Νούμερο ένα κανόνας στην επιχειρηματική ζωή, όπου ο ανταγωνισμός και η κατάσταση είναι πολύ πιο απαιτητική από την κοινωνική ζωή, είναι η συνέπεια. Ο ίκος Σόρνπης, reality Σόρνπης, στον οποίο είμαι σύμβουλος στην Ελλάδα, μου ζήτησε να κοιτάξω λίγο τα interviews γιατί γινόντουσαν προσλήψεις. Δεν προσελήφθησαν οι υποψήφοι που έφτασαν αργά. Πάλι είναι με κακό τρόπο, εάν δεν είσαι στην ώρα σου και ειδικά σε ανθρώπους που έχουν ζήσει στο εξωτερικό ή που είναι υπό πολυεθνικές και που ο χρόνος σου είναι χρονομετρημένος, χάνεις τη δουλειά σου. Το λέω ακραία, αλλά έτσι είναι. Το δεύτερο είναι η εμφάνισης. Εκτός και αν είμαστε πληροφορικάροι ή ας το πούμε ανήκουμε στην οργάνωση της Φυτητικής Συριακής Δυνάμισης, στις άλλες περιπτώσεις πάμε ευπρεπώς ενδεδημένοι. Το κουστούμι, όπως ξέρετε, πέθανε. Η τραβάτα νεκραναστήθηκε. Αλλά ένα κουστούμι για παράδειγμα και ένα ταγέρ για μια κοπέλα είναι νομίζω η ενδεδειγμένη αμφίεσης για το πρώτο interview και την πρώτη επαγγελματική επαφή, διότι δεν έχουμε δεύτερη ευκαιρία για να δημιουργήσουμε πρώτη εντύπωση. Είναι 14.59, έχω ιδρώσει, ο γιατρός είχε δίκιο. Σας ευχαριστώ. |
