| Μουσική Πληροφορική: Με χαρά σας παρουσιάζω τον Τύριο Γεώργιο Γερδιαφύνη, ο οποίος είναι και μια σπάνια ειδικότητα στο Πανεπιστημιακό Μησοκομεία ΚΕΠΑ που εργάζεται, με καταπληκτικά αντιπτέρματα. Είναι επιμελητής βήκας του Συστήματος Υγείας, επιβάπτορας φυσικά της ιατρικής και θα μας παρουσιάσει, στο πρώτο μέρος της ομιλίας του, το μηχανισμό της αποείς από τη βλεβρά ενός οπόλητα υλικού και γιατρού. Οπότε, αρπάξτε να τράξετε την ευκαιρία, τις ερωτήσεις που έχετε, την ώρα που γεννώνται να τα σκέφτετε στο Υπιδιακό Μησοκομεία ΚΕΠΑ. Να ευχαριστήσω και δημόσια τον καθηγήτη Πολίτη για τη συνεργασία, όχι το σημερινό τόσο για τη συνεργασία, γιατί είναι πολύ σπάνιο στο Πανεπιστήμιο όμως να συνεργάζονται δυο ειδικότητες, γιατί πλέον, γνώμη μου είναι ότι δεν προχωράει τίποτα αν δεν το βλέπεις σφαιρικά, εντάξει, όπως αυτή είναι και η δουλειά μου κατεξοχής στο ΑΧΕΠΑ, δηλαδή ασχολούμαι την αποκατάσταση βαρυκοείας και κόφωσης, είτε με απλά που θα δούμε συστηματάκια ή με κοχλιακά εμφυτεύματα. Μόνος να κάνεις τη δουλειά σου αυτή αποκλείεται, θέλεις μια σφαιρική άγωση γιατί θες τεχνική υποστήριξη, αλλά να καταλαβαίνεις τι λέει ο τεχνικός, εντάξει, όχι πάρ' το αυτοκάντο, θέλεις χειρουργική υποστήριξη, βασικά είμαι χειρουργός ορίλα, έτσι, αλλά ούτε πάρε το κεφάλι ή βάλε μου ένα ελεκτρόδιο και ξαναδώ στο πίσω, ακολογικά φυσικά ελέγχος και τέτοια και μετά περνάμε και στις ρυθμίσεις, άρα πρέπει να ξέρεις πώς λειτουργεί το software και τι θέλεις να κάνεις στα νεύρα, πώς θες να τα διαγύρεις και πώς πάει το παιδί, κυρίως σε παιδιά που μας ενδιαφέρει, στο σχολείο του, στη λογοθεραπεία του, στην εξέλιξη του σαν άτομο, εντάξει. Αυτά δεν μπορεί να κάνει ένα άτομο, θέλει ομάδα, θα δούμε τι είδους ομάδα στο δεύτερο μέρος, αλλά όμως πρέπει να έχουν μια κοινή γλώσσα και η κοινή γλώσσα αποκτάται με τέτοια συναιδρία, δηλαδή αν μπορώ να καταλαβαίνω τι μου λέτε εσείς από τη δική σας επιστημονική πλευρά και καταλαβαίνετε τι σας λέω από τη δική μου επιστημονική πλευρά, δεν σημαίνει να κάνω εγώ αυτά που μπορείτε εσείς, ούτε το αντίστροφο, αλλά σημαίνει να επικοινωνούμε και να έχουμε ένα αποτέλεσμα, εντάξει. Τώρα, δυο-τρία πράγματα για την επικοινωνία. Βασικά, αποκατάσταση του ατόμου όταν λέμε και έχει μια βαρικοία κόφωση είναι η επικοινωνία. Η επικοινωνία γίνεται με πολλούς τρόπους. Με γραπτό λόγο, με σύμβολα, με ένας μαθηματικός ή φυσικός όρος, δεν χρειάζεται να ξέρεις μια άλλη γλώσσα κοινή, γαλλικά ή γερμανικά. Η μουσική, ελπίζ, συνενοεί σε άνετα και με νότες, μια παρτιτούρα μπορεί να την παίξει και Γάλλος και Άγγλος και οτιδήποτε. Δεν χρειάζεται να έχουν την μητρική τους γλώσσα ίδια για να επικοινωνήσουν. Οι βασικές λειτουργίες των φυλαστικών είναι ταπτικά ερεθίσματα. Όταν χτυπάς κάποιον στην πλάτη δεν χρειάζεται άλλη γλώσσα για να καταλάβει τι εννοείς. Ένα μωράκι καταλαβαίνει τη μητέρα του ήδη από τις πρώτες μέρες της ζωής. Και από την οσμή, επειδή εκκρίνει ορμόνες η μαμά, εάν είναι αγχωμένη η μαμά, καταλαβαίνει και τη μυρωδιά και τους χτύπους της καρδιάς που τους έχει συνηθίσει μέσα στην κοιλιά, τόσους μήνες και επικοινωνεί άνετα με αυτόν τον τρόπο. Μια εικόνα μπορεί κάλεστα να προκαλέσει ερεθίσματα στον εγκέφαλο, να μας κάνει να θυμηθούμε κάτι, να μας αρέσει να μας γαργαλίσει. Είναι και αυτή η τρόπη επικοινωνίας και ακόμα οι εικόνες ως κίνηση και κίνηση του σώματος και κυρίως όταν εξελίσσεται και γίνεται γλώσσα, έχετε δει στις ειδήσεις τη νοηματική, στην ουσία είναι κινήσεις οι οποίοι ακολουθεί μία την άλλη και εξηγεί έννοιες ούτως ώστε να μπορείς να επικοινωνήσεις οπτικά πλέον και όχι ακουστικά. Η πιο τέλεια επικοινωνία, γι' αυτό και τα χαριτωμένα σκητσάκια, είναι φυσικά στον άνθρωπο η επικοινωνία μέσω της ομιλίας. Και επίτηδες βάζω τηλέφωνα για να συνειδητοποιήσουμε ότι το ανώτατο επίπεδο είναι μια επικοινωνία χωρίς χιλιοανάγνωση, χωρίς οπτική επαφή. Άρα μέσω τηλεφώνου δηλαδή μόνο ακουστικό ερέθισμα. Φυσικά είναι χρήσιμο και το άλλο, ειδικά σε μεσογειακά άτομα όπως είμαστε εμείς χωρίς κινήσεις δεν μπορείς να αφηγηθείς τίποτα. Θέλεις να αφηγείς, να δείχνεις, επίσης αλλάζουν και τα νοήματα. Άλλο να σας πω, χθες το βράδυ περάσαμε ωραία, φάγαμε καλά, να σας πω ότι περάσαμε πάρα πολύ ωραία χθες το βράδυ ή περάσαμε πολύ ωραία το βράδυ, το ίδιο ερέθισμα με διαφορετική εικόνα αλλάζει όλη τη φιλοσοφία και το μήνυμα που θέλω να επικοινωνήσω μαζί σας. Βασικό όργανο για όλα αυτά είναι το ΑΦΤΙ. Εντάξει. Ένα σημαντικό που θα θέλαμε να κρατήσουμε είναι το ΑΦΤΙ. Είναι απλά ένας μεταλλάκτης όσο αφορά την ακοή από μηχανική ενέργεια σε ηλεκτρική ή βιοελεκτρική ακόμα καλύτερα. Είναι ένα όργανο που δέχεται ερεθίσματα και τα μεταφράζει και τα στέλνει στον εγκέφαλο. Δεν ακούμε με το ΑΦΤΙ. Εντάξει. Η ακοή είναι εγκεφαλική λειτουργία. Ο εγκέφαλος ακούει. Και ως εγκεφαλική λειτουργία χρειάζεται εκπαίδευση. Εντάξει. Χρειάζεται εμπειρία. Εντάξει. Χρειάζεται μία ακουστική μνήμη όπου συσσορεύονται όλες αυτές οι έννοιες, οι λέξεις σαν ηλεκτρικά ερεθίσματα, data. Τα ξέρετε καλύτερα από μένα. Ούτως ώστε ανά πάσα στιγμή όταν βρεθεί μία λιλουχία από data τα οποία ταυτίζεται, μοιάζει με αυτά που έχουμε στην ακουστική μνήμη ανασύρουμε το αντικείμενο ή την έννοια. Όταν πω τη λέξη καρέκλα δεν την έχετε ακούσει με το ΑΦΤΙ. Την ακούτε με τον εγκέφαλο. Σε εκείνα τα δευτερόλετα ψάχνετε μέσα στον εγκέφαλο στην ακουστική μνήμη αυτός ο ήχος καρέκλα όπως μεταφράζεται σαν ρεύμα τι ταιριάζει με όλα αυτά που άκουσα μέχρι σήμερα. Όταν ταιριάξει φανταστείτε πόσοι υπολογισμοί γίνονται σε έναν ήλικο άτομο. Όταν ταιριάξει ανασύρω την έννοια της καρέκλας. Και πάλι δεν σημαίνει ότι επικοινωνήσαμε. Εξαρτάται από τις εμπειρίες μου, από τις εμπειρίες σου, από ποιονδήποτε. Εξαρτάται και από τη διάθεση. Τι εννοώ. Είπα καρέκλα. Στο δικό μου το μυαλό μπορεί να μου έρχεται η καρέκλα του γραφείου γιατί ήμουνα εκεί μέχρι τώρα και είναι η τελευταία εντύπωση που είχα. Εμπειρία που εσείς δεν είχατε. Εσύ μπορεί να σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή ότι φτάνει βαρέθηκα θα ήθελα να είμαι και σου έρχεται καρέκλα μια σεσλόν δίπλα σε πισίνα. Μια πλαστική καρέκλα. Ο άλλος μπορεί μια καρέκλα ελληνική με ψάθα μαζί με ένα ουζάκι. Καταλαβαίνετε τι θέλω να σας πω. Ανάλογα την εμπειρία και τη διάθεση μεταφράζεται ακόμα και αυτό. Ενώ τα data ήταν πολύ ίδια. Το καρέκλα όπως και να σας το πω είναι αλληλουχία, συμφώνων φωνιέντων, στάνταρτ. Αυτή είναι η ακουστική εμπειρία λοιπόν και πως ανασύρεται από τον εγκέφαλο. Τώρα όσα αφορά στη φυσιολογία δυο λόγια εννοείται ότι ό,τι απορία έχετε πολύ ευχαριστώ. Σταματάμε, μιλάτε, ρωτάτε. Αλλιώς θα μπορούσα να σας στείλω το βίντεο στο σπίτι. Ρωτήστε, αν θέλετε κάτι, να εμβαθύνουμε. Άπειρες. Μιλάμε τέσσερις-πέντε διαφορετικές γλώσσες εδώ μέσα αυτή τη στιγμή. Η λέξη καρέκλα στις τέσσερις αυτές πέντε γλώσσες ακουστικά, όχι νοηματικά, όπως λέει ο Κύριος του Κυριαθήνης, δηλαδή σαν κεφαλική λειτουργία, έχει το ίδιο ακουσμά? Όχι. Εδώ θα είναι πολύ πιο πολύπλοκή η ενέργεια που θα κάνει ο κέφαλος. Δηλαδή, καταρχάς, αν είσαι δίγλωσος, τρίγλωσος, τη λέξη που θα ακούσεις θα πρέπει να την ταυτίσεις με μια πρόχειρη επιφάνεια από λέξεις από τις διάφορες γλώσσες που έχεις υπόψου. Εντάξει, από τις διάφορες εμπειρίες. Και μόνο όταν καταλάβεις ότι πρόκειται για εκείνη τη γλώσσα, ανασύρεις από εκείνη την ακουστική μνήμη. Έχει δύο διεργασίες, γι' αυτό είναι και πιο αργή αυτή η διαδικασία. Και το βλέπουμε και στα παιδάκια. Τα παιδάκια όταν μαθαίνουν μία μητρική γλώσσα και στο σπίτι είναι δίγλωσσα, καθυστερούν πάρα πολύ να αναπτύξουν λόγο. Επειδή δέχονται δύο διαφορετικά ερεθίσματα και είναι δύσκολο σε αυτά να έχουν την εμπειρία να γυρίσουν το διακόπτη από αυτή την ακουστική μνήμη σε εκείνη. Εντάξει, γιατί θα είναι δύο διαφορετικά δοχεία. Αυτό μας δημιουργεί τρομερή διαφορά δυναμικού στη μουσική. Και τη μουσική ως κοινή γλώσσα. Όταν μιλάει για καρέκλες, είτε το μιλάμε στα τουρκικά, είτε το μιλάμε στα ρωσικά, είτε στα γερμανικά, στα αγγλικά, στα γαλλικά, για να πω τις γλώσσες που μιλούνται εδώ μέσα, θα πρέπει το άκουσμα κάπως να μοιάζει. Αν δεν μοιάζει, δημιουργεί προβλήματα στην αντιληπτικότητα της μουσικής. Το πρόβλημα αυτό είναι στην κυροδίζιο. Δηλαδή, είτε θα μιλάνε σε μία γλώσσα για να καταλαβαίνουμε, είτε μπορεί να ακούμε ένα τραγούδι από το Αζερμπαϊτζαν, που εμάς μας θυμίζει εμβατήριο, αλλά αυτό μπορεί να είναι κάποιο ερωτικό τραγούδι στην γλώσσα. Το ακριβώς το πώς δέχεσαι μουσική μαζί με λόγια είναι πολύ πολύπλοκη διαργασία. Γιατί η ανάλυση που προσπαθεί να κάνει ο κέφαλος είναι πρώτα μουσική, που είναι ίδια ανάλογα την εμπειρία που έχει βέβαια ο καθένας. Και σε αυτό θα επανέλθω να σας πω ένα παράδειγμα και συν τα λόγια, τα οποία τις περισσότερες φορές τα ακούμε ως όργανο. Εντάξει, δεν κοιτάμε το τι λέει τόσο όσο πώς ακούγεται. Σπάνια είναι εξεκάθαρο ή αν είναι γνωστή μας γλώσσα. Όπως είπατε, αν είναι από το Αζερμπαϊτζαν και τραγουδάει ο τραγουδιστής, το ακούσαν ένα ακόμα όργανο. Εάν αφεθείς ελεύθερος, ακόμα και στην Αγγλική που οι περισσότεροι φαντάζουν μιλάνε, πάλι θα τα ακούσαν όργανο. Πρέπει να επικεντρώσεις τον εγκέφαλό σου προσοχή στο τι λέει για να καταλάβεις τα λόγια και πάλι δεν θα είναι το ίδιο. Γιατί ένα ελληνικό τραγούδι αποκλείεται να ακούσουν τη φωνή ως όργανο. Γιατί η μητρική μου γλώσσα αναβλύζει πρώτα αυτή και μου δίνει την έννοια και όχι τον ήχο που ταιριάζει με τη μουσική. Ο συγκεκριτός μπορείτε να μας πείτε ποια είναι η διαφορετικότητά μας σε μητρικές γλώσσες. Δηλαδή παλιά ξέραμε μία, άλλο δύο μητρικές γλώσσες. Τώρα έχουν καταγραφεί περιπτώσεις για τρεις, ας πούμε. Μητρική γλώσσα πάντα θα είναι μία και γι' αυτό λέμε μητρική. Αυτή που μιλά η μητέρα, τελεία. Γι' αυτό δεν λέμε πατρική, μην αρχίζουν και μπλέκουν τα πράγματα. Αλλά μητρική είναι μία. Είναι η γλώσσα που είχε ως μητρική ή που χρησιμοποιεί η μητέρα. Εάν ο πατέρας έχει άλλη γλώσσα, ok, είναι δίγλωσσα το παιδί παράλληλα, αλλά σίγουρα το ισχυρότερο σημείο στην κατανόηση του παιδιού είναι τι θέλει αυτός πάλι. Κάποτε εσείς θα μου πείτε πως θα το διώξω αυτόν, ε? Εσείς ξέρετε σίγουρα. Πάντα θα προέχει η μητρική γλώσσα η πρώτη που ήρθε σε επαφή το παιδί. Δηλαδή, η γλώσσα τι είναι, προσπαθείς να μεταφέρεις ένα νόημα, κάτι που επιθυμείς να αντιληφθεί ο άλλος που συνομίλειες, με τον ταχύτερο δυνατό τρόπο και τον πιο εύκολο. Άρα χρησιμοποιείς ό,τι πιο κοντή λέξη και ό,τι πιο εύκολη λέξη που σου έρχεται και σε ένα και να καταλάβει και ο άλλος. Για την ταχύτητα χρειάζεται η ταχύτητα της επικοινωνίας. Άρα σε άτομο το οποίο μιλάει αυτή τη γλώσσα, επικοινωνώ μαζί του γιατί είναι πιο εύκολο και πιο γρήγορο. Τι θέλω να πω, μπορεί να βρεθούμε και οι δυο μας στην Αγγλία. Και οι δυο μιλάμε καλά αγγλικά. Θα μιλήσουμε αγγλικά ή και επειδή είμαστε στην Αγγλία, όχι. Θα μιλήσουμε ελληνικά οι δυο μας. Δεν είναι de facto αυτό. Εάν μείνουμε πολλά χρόνια εκεί, θα δεις ότι θα αποκτούμε μία γλώσσα η οποία θα είναι και τα δύο μαζί. Επιλέγοντας τις πιο κοντές και εύκολες λέξεις από τη μία γλώσσα και από την άλλη και βάζοντας όλα μαζί. Δεν ξέρω αν έχετε κάποιον φίλο που σπουδάζει χρόνια, που ζει στο εξωτερικό χρόνια και έχει επιστρέψει. Δεν σας λέω το πώς το λέτε, ζεις εδώ στο Ελλάδα. Λέω όμως ότι όταν πας να επικοινωνήσεις μαζί του, βλέπεις ότι φεύγουνε λέξεις και στη γλώσσα που είναι εκεί γιατί είναι πιο εύκολες και πιο κοντές, αν προσέξετε. Άρα, η πιο ταχύτερη επικοινωνία. Για τη μουσική συγκεκριμένα, επειδή λέμε ότι είναι εκπαίδευση η ακουή και εμπειρία, το παράδειγμα που μου αρέσει να δίνω είναι ότι μπορεί να ακούσουμε μία συμφωνική ορχήστρα και ο διευθύνων την ορχήστρα να μου πει ότι το δεύτερο βιολί αριστερά έπαιξε λάθος τρεις φορές τις νότες, φάλτσα κτλ. ή δεν είναι κουρντισμένα σωστά. Εγώ αποκλείεται να κάνω τέτοιο σχόλιο. Δεν θα το έχω αντιληφθεί, το έχω ακούσει, αλλά δεν το έχω εντοπίσει. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Το ένα στηρίζεται στην εμπειρία, την ίδια ακοή έχουμε, οι ίχοι φτάσανε και στα δύο τα αυτιά και στον ίδιο εγκέφαλο. Ο δικός του, λόγω της εμπειρίας και το τι έχει μάθει να κάνει, το εντοπίζει. Ο δικός μου όχι. Εντάξει. Άλλο. Είναι πολύ εντυπωσιακά η καρταρτάση, λέει ο κύριος του Ιαγγίνης, και το ερεύθυσμα, για να τα ρωτήσω, μου έδωσε ένας Αμερικανός πεζοναχτής, ο οποίος είπε το εξής. Στον πόλεμο, λέει, έκανε... Μου είπε, ποιες θέλετε, στο θάψαμε. Χωρίς το πάντον θάψαμος προβλέπω στρατός, έτσι, και τον είχα ρωτήσει, αν μακριά από εγώ πεθάνεις, όταν θα κάνουμε τη βία σου, ποια μελογία θα βάλουμε. Και αυτός ο κολλητός του πεζοναχτή, πεζοναχτής, αυτός απάντησε. Θα βάλετε το «I Will Survive» της Gaylord. Έτσι, μπορείτε να το βρείτε στο YouTube. Γιατί, αν το ακούσεις αυτό, σαν μουσικό κομμάτι, είναι εμβατήριο. Δηλαδή, αυτός λέει, τι πιο λογικό, αφού είμαι στρατιώτης, να βάλεις κάτι που είναι εμβατήριο. Αυτό του λέει ο κύριος Κυριαθήνης. Μουσικά, πρώτα, το ερμηνεύεις. Αλλά μετά, μπορούσε ο πεζοναχτής που τα βγήκονταν αυτά, στο ντοκιμαντέρ που είδαν, καλά, στην κηδεία σου βάλαμε το τραγούδι «Θα Ευζήσω» και δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Τι γελούσε μες στο πόνο. Έρχομαι σε μία ερώτηση από ξύλιτσα. Συγχώρεψε με, ποιο είναι το κλίμα. Στην μουσική, πράγματα υπάρχουν και ποιος οι ικαντικά όργανα, μετά πάντα υπάρχουν και ποιο είσαι το πρόβλημα. Αυτό πώς φέρνεις το κλίμα από αυτούς τους κλίμους. Όλα ξεκινάνε, όντως, πολύ σωστά. Το έδωσες με το κλίμα. Η αντίληψη που έχουν και οι ανάγκες που έχουν, γιατί η μουσική, μη ζεχνάς, ξεκινάει από ανάγκη, είναι πολύ διαφορετικές ανάλογα τη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο κάθε λαός. Η γλώσσα διαμορφώνεται με τις ανάγκες του σώματος. Πάμε πίσω, βήμα-βήμα τώρα. Δηλαδή, για να είμαι σύντομος, ένας που ζει στους 40 βαθμούς, θέλει η γλώσσα του, όπως και είναι έτσι μετά από εξέλιξη, να έχει πολλά φωνήεντα και πολλά χ. Να βγάζει πολύ αέρα. Άρα, να φεύγει από μέσα ζεστός αέρας, να φεύγει υγρασία. Μια γλώσσα, αν πάει στη Σκαντιναβία, είναι πολύ σκληρή, ρωσικά, κλειστά όλα, να μη φεύγει ενέργεια, να μη φεύγει θερμότητα, να μη φεύγει υγρασία. Δηλαδή, αυτά διαμορφώνονται. Αυτό, όμως, επειδή ο εγκέφαλος μαθαίνει να ακούει με διάφορους τρόπους, με σύμφωνα φωνήεντα, παραγωγή φωνής, με το να εκπνεύσεις και να βγάλεις ανοιχτά ένα φωνήεντα, είναι πολύ διαφορετικός ήχος, αν το δεις σε καταγραφή, από ότι με πολλά σύμφωνα, που στην ουσία τα σύμφωνα είναι εκκρίξεις. Οπότε, αυτή η τάση, το πώς ακούω, πώς μαθαίνω να αποκωδικοποιώ, έρχεται και στο τι μου αρέσει ή όχι. Σαφώς θα δοκίμασαν και εκείνο το όργανο και το άλλο και την άλλη συγχορδία, αλλά καταλήγεις στο να ταιριάζεις αυτό που έμαθα, να εντοπίζω και να ακούω. Όλα, δηλαδή, έχουν μια σχέση μεταξύ τους. Λίγο ένας κοντάξος. Αυτό εξαρτάται από εγκέφαλο σε εγκέφαλο. Ο κάθε εγκέφαλος δεν είναι ίδιος με τον δίπλα. Δηλαδή, σαφέστατα, η ανάγκη που έχει πρώτα είναι επικοινωνίας. Άρα, κάποιες βασικές μαμά, μπαμπά, τα οποία είναι και λίγο πλασματικά. Γιατί όταν αρχίζει να παίζει με το σύστημα τέτοιου ομιλίας, το παιδί το πρώτο που μπορεί να κάνει είναι μια σύσπαση στα χείλη. Γι' αυτό δεν είναι τυχαία, όπως όλες τις γλώσσες του κόσμου, είναι μαμά. Γιατί κάνει μα-μα-μα-μα-μα-μα-μα το παιδί. Και βγαίνει μαμά. Δεν έχει αλλάξει σε καμία γλώσσα. Απλή όμως αλληλουχία από ήχους, καθαρούς τονικούς ήχους, αποθηκεύεται και στα παιδάκια. Όπως αποθηκεύεται και μία λέξη, που είναι πιο δύσκολη ήχη. Ας πούμε το παιδάκι, αυτό που ρωτάς, το παιδάκι όταν του βάλεις εκείνο το παιχνιδάκι πάνω από το ηγκούνια του, που κάνει τυν-τυν-τυν-τυν απλά πράγματα, έτσι δεν λέω ραδιόφωνο, αμέσως είναι γνωστό, οπότε το ότι είναι γνωστό φέρνει ηρεμία, χαλαρώνει κοιμάται. Απλοποιημένα όλα, αλλά έτσι για να μπορούμε να επικοινωνούμε, εντάξει. Συνεχίζουμε, θέλετε κάτι άλλο? Λοιπόν, ο ήχος όπως ξέρετε είναι μία δόνυση αντικειμένου που προκαλεί πίκνωση, αρέωση στον αέρα ή στο σώμα που μεταφέρει τον ήχο. Αυτό μεταφέρεται μέχρι το αυτί μας που είπαμε είναι ο δέκτης και συλλέγεται, μαζεύει το πτερίγιο. Για αυτό υπάρχει το πτερίγιο, όχι για τα γελιά. Αυτό το πτερίγιο δεν τυχαίο που είναι έτσι, έχει μετά από πολλά εκατομμύρια χρόνια εξελιχθεί σε αυτή την κατάσταση, που το βλέπετε πολύ υπλοκό, που βλέπετε να έχει χόνδρος εδώ πέρα, έχει τον τράγωγε να προστατεύεται, έχει διάφορα αντομικά στοιχεία. Όλα αυτά τι μας νοιάζουν, μας νοιάζει ότι έτσι πως είναι το αυτοί μου, ως άνθρωπος μιλάω, έτσι πως είναι το αυτοί μου, 45 μοιρών γωνία είναι η μεγαλύτερη πρόσληψη που έχω για τον ήχο. Ένας ανακλαστήρας 45-45. Άρα ελέγχω 90 μοιρές μπροστά μου τα πάντα τον ήχο. Άλλα ζώα, όπως θα ξέρετε, σκύλος, ξέρω εγώ, μια κατσίκα, άμα δείτε, περιστρέφει το αυτί, εντάξει. Οπότε μπορεί και ελέγχει από πουδήποτε θέλει. Σε εμάς είναι σταθερό, γιατί μας χρειάζεται να συνδυάζεται με την όραση. Αν σκεφτείτε η ακοή στα θυλαστικά, που ξεχνάμε ότι είμαστε θυλαστικά, δεν ήταν για την επικοινωνία, την ομιλία και όλα αυτά για να επικοινωνήσεις, ήταν για τον έλεγχο του χώρου. Όπως και είναι ακόμα. Δηλαδή, έχοντας την ακοή μου καλή, μπορώ να επικεντρωθώ κάπου, όπως ένα ζώο μπορεί να σκύψει να φάει, να σκύψει να πιεί από το ποτάμι νερό, χωρίς να φοβάται. Ελέγχει με τα αυτιά. Αν ακούσει ένα κράτς από πίσω, ξέρει ότι κινδυνεύει, αλλά εκείνη τη στιγμή είναι ήρεμο. Το ίδιο συμβαίνει και σε εμάς. Ένα κοφό παιδάκι δεν είναι ποτέ ήρεμο. Θα τα δείτε, τρέχουν πάνω κάτω, θέλουν να πιάσουν, γυρνάν, κάνουν, ξεσαλώνει στο σπίτι λέει η μαμά. Ναι, γιατί δεν μπορεί να κάτσει κάπου να πάρει ένα παιχνιδάκι και να επικεντρώσει την προσοχή του εκεί. Νιώθει εσωτερικά μια βεβαιότητα. Δεν ελέγχει τον χώρο, αν ακούει περπάτημα, αν πλησιάζει κάποιος, αν έφυγε η μαμά από δίπλα. Εντάξει, καταλαβαίνετε, είναι καταστάσεις που δημιουργούν άγχος. Γι' αυτό και αντιδράει έτσι. Λοιπόν, το κτεριγιάκι μας το οποίο έχει και ανακλαστήρες, οι οποίοι στην ουσία ενισχύουν μια κάποια συχνότητα, δηλαδή συλλέγουν πιο εύκολα κάποιες συχνότητες. Μαζί με το νέσο ακουστικό πόρο που είναι σωλήνας, κλειστός από τη μία πλευρά, ανοιχτός από την άλλη. Ασχολείστε με μουσική, ξέρετε από bass reflex, ξέρετε η δύο συχνότητα σωλήνα, δηλαδή σε ένα ηχείο ανεβάλλω ένα σωλήνα μέσα, ότι ενισχύει αυτή τη συχνότητα, το μπάσο, το μπουμ-μπουμ. Αν τον κάνω πιο κοντό, πάμε σε πιο μίτλ συχνότητες. Έτσι λοιπόν, το σύνολο του πτεριγίου μαζί με το σωλήνα ενισχύει τους ήχους γύρω στα 2 με 4 κιλοχέρτς. Η ακοή μας είναι θεωρητικά από 20 χέρτς μέχρι 20 κιλοχέρτς. Στην πράξη είναι από 80 με 16 το πολύ σε πολύ νεαρή ηλικία. Σιγά-σιγά αυτό πέφτει όσοι είναι μέσα στην πόλη ή χρησιμοποιούν ακουστικά κλπ. Γιατί να ενισχύεται όπως βλέπετε εδώ πέρα, βλέπετε πόσα αντιπεί πολύ παραπάνω σε αυτή την περιοχή συχνοτήτων. Δεν τυχαίο πάλι, είναι όλα φτιαγμένα έτσι, γιατί στα 2 με 4 κιλοχέρτς είναι όλα τα σύμφωνα και οι δεύτερες αρμονικές από τα φωνήεντα. Δηλαδή η διάκριση. Όταν εντοπίζω καλύτερα τα σύμφωνα και τις αρμονικές από τα φωνήεντα έχω υψηλότερη διάκριση στο να καταλάβω ποια λέξη μου είπες. Κατανοητό? Άρα έχουμε έναν πολύ έντονο ενισχυτή μηχανικό μέχρι να πάει στο τύμπανο. Το τύμπανο πάλλεται με τις δονίσεις που έρχεται ο ήχος, να μη σας ταλαιπωρώ, δεν είναι flat όπως το έχουμε στο μυαλό μας, είναι κόνος όπως βλέπετε στο σχήμα και αυτό γιατί γνωρίζοντας από την αρχιτεκτονική ένας κόνος αντέχει πολύ περισσότερο στις πιέσεις, γιατί μεταφέρεται, μεταδίδεται σε όλο το μήκος της μεμβράνης. Από μέσα υπάρχει ένα σωλινάκι, αυτό εδώ, η ευσταχιανή, το οποίο απ' τη μύτη περνάει αέρας πίσω από το τύμπανο, γιατί θέλω την ίδια πίση που έχω απ' έξω να έχω και από μέσα, ώστε να μπορεί να πάλετε χαλαρά. Αν δεν υπήρχε το σωλινάκι ή έχω συναγχωθεί που το έχετε νιώσει στο βουνό, στο αεροπλάνο και δεν περνάει αέρας από μέσα στο τύμπανο, η εξωτερική ατμόσφαιρα πιέζει, το τύμπανο τεντώνει προς τα μέσα, πιέζεται και δεν πάλετε χαλαρά. Άρα ακούμε περίεργα, βαθιά, σαν να μας ήρθε μία βαρυκοεία. Το έχετε ζήσει αυτό, έτσι δεν είναι, αεροπλάνο, βουνό, κανένας δεν έχει μπει σε αεροπλάνο ούτε έχει πάει σε βουνό. Όχι, δεν τους αφήνετε ελεύθερους ποτέ. Εδώ είναι πάντα, εδώ μέσα. Αυτό που θαμπώνει η ακοή και νιώθεις ένα βούλωμα και μετά χασμουριέσαι ή σου δίνουν μία τσίχλα ή καταπίνεις για να ξεβουλώσει, αυτό το πράγμα. Εντάξει, και όταν καταπιώ, στην ουσία ανοίγει η ευσταχεινή οσολύνας, περνάει αέρας μέσα, εξισώνεται, έξω μέσα η πίεση και πάλετε ξανά το τυμπανάκι μου σωστά. Το τύμπανο δεν πάλετε όλο το ίδιο, έχει αλλού πιο σκληρό μέρος, αλλού πιο μαλακό, άρα έχει ιδιοσυχνότητες πάνω του και άλλο κομμάτι πάλετε όπως βλέπετε το κόκκινο περισσότερο με τα μπάζα, άλλο με τα μεσαία, άλλα με τα πρίμα. Εντάξει, πάλετε ανάλογα τους ήχους που δέχετε και αυτό για να έχετε αισθησία. Τα τρία οστάρια από πίσω, δεν είναι τρία για να μας μπερδεύουν, είναι γιατί κάνουν ένα μοχλό μεταξύ τους και οτιδήποτε κίνηση κάνει το τύμπανό μου, αυτός ο μοχλός αναλαμβάνει το ρόλο στο τελευταίο οστάριο των αναβολέα που πρέπει να σπρώχνει, αυτό, να γίνεται μία η κίνηση. Δηλαδή, είτε κινήσω το τύμπανο έτσι, είτε έτσι, είτε μόνο στη μέση του, έτσι πως είναι φτιαγμένη η αλυσίδα, στο τέλος θα μούρθει μόνο αυτή η κίνηση. Αταλαβαίνετε. Άρα, έχω ακόμα ένα επίτεγμα της τεχνολογίας ότι οποιαδήποτε συχνότητα από το φάσμα που θέλω, μεταφέρεται μόνο σε μία κίνηση και όχι διάφορες συχνότητες. Κατανοητό αυτό. Επίσης, η διαφορά του εμβαδού από την τυμπανική μεμβράνη και του αναβολέα και μεταξύ τους τα οστάρια που κάνουμε οχλούς, φτάνουμε να έχουμε 22 φορές πιο ενισχυμένη ενέργεια από τους ήχους δηλαδή που έρχονται προς το αυτί μας, σε αυτές τις συγκεκριμένες συχνότητες που λέγαμε. Έχουμε ένα μηχανικό ενισχυτή δηλαδή. Εντάξει. Αυτά είναι μικρά θαυματάκια. Το να ενισχύσει 22 φορές τον ήχο χωρίς ενέργεια, χωρίς ρεύμα ή άλλους είδους ενισχυτές, είναι μεγάλο επίτευμα. Και όλα αυτά καταλήγουν στο λαβύρινθο. Λέγεται έτσι γιατί όπως βλέπετε είναι μπερδεμένος λίγο. Το ένα κομμάτι, το πίσω μέρος του που έχει τους ημικύκλιους και την αίθουσα είναι για την ισορροπία, δεν μας απασχόλει για σήμερα. Το προστινό εδώ πέρα κομμάτι είναι ο κοχλίας που λέγεται έτσι λόγω του σχήματος του κοχλία που ασχολείται με τον ήχο. Μέχρι εδώ έχουμε τίποτα. Όλα τόσο πετανοητά. Οκ κόβουμε τον κοχλία στη μέση για να δούμε πως είναι φτιαγμένος. Έχει δύο μεγάλους σωλήνες αν δείτε μέσα, έναν και δύο στο στρογγυλό το στέινο το τμήμα. Έχει δύο σωλήνες μέσα. Αυτό γιατί το υγρό που έχει η Λέμφος, υπερί Λέμφος ακόμα καλύτερα, όταν δονείται από τη μία πλευρά περνάει μέχρι την άκρη του κοχλία τη μύτη του και ξαναεπιστρέφει πίσω από την άλλη πλευρά ότως, ώστε να μπορεί να κάνει κυματισμούς. Αυτό εάν το δούμε λίγο μετά στο πως λειτουργεί. Κάνοντας τους κυματισμούς έχουμε τα τριχωτά κύτταρα τα οποία αντιλαμβάνονται όπως κινείται η μεμβρά χτυπάνε πάνω, όπως βλέπετε οι κορυφές τα τριχίδια και κάθε φορά που ακουμπάνε δίνουν ρευματάκι. Αυτό όλο το ρευματάκι μεταφέρεται πάνω με τον εύρο στον εγκέφαλο για να ξέρουμε ότι από εκεί πήρα ένα ερέθισμα. Αυτό είναι αυτό που σας έλεγα πιο πριν, όταν πέφτει ο κυματισμός κινείται μέσα έξω σε αυτή την κίνηση που είπαμε το στάρι, ο αναβολέας δημιουργεί αυτό τον κυματισμό που φτάνει μέχρι την άκρη και επιστρέφει πίσω από την άλλη πλευρά. Αναγκάζω δηλαδή την ενέργεια να περάσει μέσα από όλο το σωλήνα και να επιστρέψει πίσω. Και γιατί το αναγκάζω, γιατί όπως όταν πετάς μια πετρούλα στο νερό που κάνει αυτούς τους κυματισμούς, το ίδιο πράγμα περνάει από όλο τον κοχλία και δονεί αυτά τα κυταράκια που είδατε προηγουμένως και όταν δονούνται αυτά τα κύταρα, είπαμε, δίνουν ερέθισμα. Ο κοχλίας δεν είναι όλος ίσως σαν σωλήνας. Είναι από χοντρός, όπως βλέπετε εδώ, σε πιο λεπτό. Χοντρός σε πολύ λεπτός. Άρα τι έχουμε, μία αλλαγή της ιδιοσυχνότητας ανά σημείο. Άλλη είναι η ιδιοσυχνότητα στο παχύ σημείο, άλλη ιδιοσυχνότητα στο λεπτό σημείο. Θυμάστε την ιδιοσυχνότητα ενός αντικειμένου, έτσι? Τι κερδίζω έτσι, αυτός ο κυματισμός λοιπόν που περνάει και τον υποχρεώνουμε να περνάει από όλο τον κοχλία, σε κάποιο σημείο ανάλογα τη συχνότητα που έχει, θα ταυτιστεί με την ιδιοσυχνότητα του σημείου και εκεί θα ταλαντώνεται περισσότερο από όλα τα άλλα. Εκείνο είναι το σημείο που θα αρχίσουν τα κυταράκια να χτυπάνε πάνω στο σταθερό μέρος του κοχλία, ούτως ώστε να δίνουν τα ερεθίσματα προς τον εγκέφαλο. Άρα, δίνω 1000 Hz, περνάει όλος ο κυματισμός από όλο τον κοχλία, φτάνει πάνω, επιστρέφει πίσω. Ναι, αλλά σε αυτό το σημείο που το πάχος του έχει ιδιοσυχνότητα χείλια, θα αρχίσει να ταλαντώνεται πολύ πολύ περισσότερο από τα άλλα. Από εκείνο το σημείο λοιπόν, θα αρχίζουν να ερεθίζονται τα κυταράκια και όταν ο εγκέφαλος αντιληφθεί ότι παίρνω ρεύμα, παίρνω σήμα, ερεθίσμα, όπως θέλετε, από εκείνο το σημείο, έχω την αίσθηση των 1000 Hz. Αυτή είναι περίπου η φυσιολογία ο μηχανισμός. Σε αυτό που λέτε, πάμε για την πρωτοβουλία. Στην πρώτα, όταν συμπεράσσει ένα όδιο, μετά... Ακούμε το... Στο σφύριμα το βουτισμένο. Χωρίς να υπάρχει ήχος. Τα βουητάλες, τις εμβοές. Μετά ακούς εμβοές. Εκεί είναι τραυματισμός. Όχι, είναι τραυματισμός. Μπαίνει πολύ μεγαλύτερη ενέργεια απ' ό,τι αντέχει. Το πρώτο μέρος που είναι το χοντρό είναι οι ψηλές συχνότητες και όσο πάει γίνεται μπάσες. Οπότε την πρώτη ενέργεια που δέχεται είναι στις ψηλές συχνότητες. Και καταστρέφει ή έστω κουράζει τα κυταράκια σε εκείνη την περιοχή, τις απολύξεις του νεύρου. Και μετά, όταν μπεις σε ησυχία πλήρη και δεν κινείται καθόλου ολοκοχλίας, αυτά αρχίζουν και δίνουν ερεθισματάγια και ακούς αυτό το βουητό. Μια, δυο, τρεις, αυτό πάει αρθριστικά, συσσορευτικά, μένουν μόνιμες βλάβες. Σκοτώνεις νευρικά κύταρα στην ουσία, τα οποία δεν μπορούν να αναγίνηθουν και μένει μόνιμο. Θα έχετε ακούσει άτομα που έχουν εμβοές λίγο ή πάρα πολύ ισχυρά, ανάλογα πόσο έχει πέσει ακοή και τι βλάβη κάνανε. Πάρχουν, μια που το είπαμε, και δύο τρόποι να σκοτώσεις κυτάρα νευρικά. Το ένα καθημερινά σε θόρυβο και το άλλο ξαφνικά. Έχουν λίγο διαφορά το ένα με το άλλο ξαφνικά, όταν λέμε είναι από αναπυροβολισμό. Μια έκρηξη, πάμ, πολύ ισχυρή ενέργεια, σκοτώνει, διαλύει τα πρώτα κύταρα που συναντάει, τις ψηλές συχνότητες και περισσότερο τις συχνότητες που σας είπα που ενισχύει το αυτοί μας. Γιατί παντού θα μπει μια α ενέργεια, δύο με τέσσερα κιλοχέρτς που σας είπα που ενισχύεται μέχρι 22 φορές θα μπει 22 φορές το α ενέργεια, άρα εκεί πέρα είναι που θα επικεντρωθεί η βλάβη. Κάθε μέρα όταν χρησιμοποιούμε ακουστικάκια, είτε για να μιλάμε στο τηλέφωνο είτε να ακούμε μουσική. Αυτό εδώ συνέχεια βομβαρτίζει το κοχλία. Βομβάρτιζε, βομβάρτιζε, σας είπα αρθροιστικά, αρχίζεις και χάνεις μετά σιγά σιγά την ακοή στις ψηλές συχνότητες. Και αυτό γιατί δίνεις πολύ μεγαλύτερη ενέργεια απ' ότι εντέχει ο κοχλίας. Αν βάλεις ένα φίλο σου στο ένα μέτρο να σου μιλήσει και μετά βάλεις τα ακουστικά να ακούσει μουσική θα δεις ότι είναι πολύ άνισο, δηλαδή το έχεις πολύ πιο ισχυρά απ' ότι πρέπει. Και αυτό το κάνεις για να καλύψεις και τους ήχους απ' έξω, να αποπονοθείς, αλλά στην ουσία κάνεις βλάβη στο κοχλία. Αυτό αν θέλετε το συνεχίζουμε, δεν συμφέρει πολύ. Τα ακουστικά, η μουσική, να σας πω και για κλάμπου. Είναι αρθριστικά, είπαμε, όταν κάθε μέρα είσαι σε ένα περιβάλλον των 120 δεσιμπέλ πάνω από το 20 ημέρο, αν δεις περίπου τους πίνακες που δίνει, μπορεί η κάλυστα να σου βγάλει μία μόνιμη βλάβη στον κοχλία, στις ψηλές συχνότητες. Πολλές φορές, επειδή είστε νεαροί και αντέχετε ακόμα, βγαίνετε έξω νιώθετε τα βουητά. Την επόμενη μέρα το πρωί, αν είναι μεγαλύτερο το στρέσ από τα κύταρα, επίσης μπορείς να ακούσεις βουητά και μετά σιγά σιγά να φεύγουν. Αυτό όμως σιγά σιγά μένει, μένει, μένει. Δηλαδή το κάθε μέρα 130 δεσιμπέλ, θα μου πεις και τι θα είδε, πηγαίνουν στο κλαβ, κανένας δεν μετράει στο κλαβ τα όρια που θα έπρεπε και που λέει η ευρωπαϊκή κοινότητα και οι ελληνικοί κοινόμοι, τουλάχιστον να αποφεύγετε να είστε πολύ κοντά στα ηχεία, όσο μπορείτε πιο προστατευμένοι. Εξαφτάται τι ρύθμιση κάνεις, εάν κάνεις μια… εφού δεν θα το έχεις, αλλά συνήθως, τσέκαρε το κι όλος αυτός σας προτρέπω να κάνετε, τσέκαρε ότι το έχεις πολύ πιο ισχυρά από ό,τι στην πραγματικότητα. Άρα στρεσάρεις συνέχεια τα αυτοί σου. Και πρόσεξε και τις ώρες, το να το κάνεις για μισή ώρα, να ακούσουμε ωραία πέντε κομμάτια, να κάνουμε μια ωραία κρόση κλπ. Όλη τη μέρα να είσαι με μουσική ή να κοιμηθείς το βράδυ με τα ακουστικά, πολύ πιο δυνατά από ό,τι αντέχει το αυτοί, αρχίζεις καταστρέφεις. Ευτυχώς τελευταία είδα και με μεγάλη μου έκπληξη στα κινητά, όταν ανεβάζεις πολύ την ένταση και εντοπίζουν ότι έχεις ακουστικά, σου βγάζει ένα καρτελάκι που σου λέει, δεν ξέρω, το έχετε δει. Ναι, προειδοποιητικό που όλοι το έχετε δει. Πού το ακούτε ρε παιδιά, αυτά που λέγαμε πριν. Και σου λέει ότι πρόσεχε, μπορεί να κάνεις πόνιμες βλάβες στο αυτί. Αυτή η κέντρα και είναι για έκτοση του ανδρώλου και αυτό, ας πούμε, βασιλέχει με το πόνο μάχημα. Στην παλιά κλιντάμιση. Ναι. Ξεκινάμε ήδη με πρόβλημα στο να ορίσουμε τι εννοούμε η ηλεκτρονκινησία. Δηλαδή, τι είναι η ηλεκτρονική μουσική. Δηλαδή, ένα keyboard είναι ηλεκτρονική μουσική. Ένα keyboard. Δεν είναι ηλεκτρονική μουσική. Μια πατέντα που την περνάω από Midi, ξέρω εγώ, για τους αρχαιότερους, δεν είναι ηλεκτρονική μουσική. Ξέρεις τι, γιατί το λέω αυτό. Σε μια άλλη συζήτηση, μάθημα, ήταν για τον θόρυβο και τις επιπτώσεις του θόρυβου στην ακοή. Και ο θόρυβος στη φυσική, αν ανοίξετε να δείτε, είναι μια περίεργη έννοια που τελικά δεν υπάρχει ορισμός για το τι είναι θόρυβος. Θόρυβος στη φυσική λέει ότι με το θόρυβο παθαίνουμε ό,τι παθαίνουμε. Αυτό το θέμα είναι, ένα είδος μουσικής θα μπορούσε να θεωρηθεί θόρυβος και να προκαλέσει βλάβες. Αυτό που ρωτάς, ο θόρυβος για τη φυσική, είναι όταν δεν υπάρχει ένας ρυθμός, δεν υπάρχει ένα pattern, το οποίο να επιστρέφει, να είναι δηλαδή μουσικό κομμάτι, είναι ακανόνιστη η ήχη, χωρίς να έχουν περιοδικότητα. Αυτό θεωρείται θόρυβος. Ο ορισμός του θόρυβου, όταν ηχογραφίσεις κάτι, είναι τα κύματα στην παραλία. Είναι απεριοδικά εντελώς, με όλες τις συχνότητες, ένας λευκός ήχος. Πείτε μου τώρα, αν μπορείς εσύ να μου πεις ότι το κύμα στην παραλία όταν σκάει είναι θόρυβος. Οπότε μπαίνουμε σε φιλοσοφική συζήτηση και το τι εννοεί ο καθένας θόρυβος. Και αν σκεφτείς, αν μπεις μέσα στο διαδίκτυο και δεις, θα έχει πολλά συγκροτήματα τα οποία δηλώνουν ότι ασχολούνται με noise rock. Υπάρχει definition. Το τι εννοεί ο καθένας είναι τελικά τι σε ενοχλεί εσένα, ανάλογα πάλι τις εμπειρίες σου και όλα αυτά που λέραμε προηγουμένως, αυτό που σε ενοχλεί το λες θόρυβο. Ένας κάποιας ηλικίας που δεν ακούει rock μουσική, μόλις βάλεις λίγο δυνατά rock μουσική θα θεωρήσει ότι είναι θόρυβος. Είναι πολύ δύσκολο να πούμε τον ορισμό, η σημασία έχει ότι οτιδήποτε πολύ πιο έντονο από το φυσιολογικό, σαν ενέργεια που προσπίπτει στον κοχλία, δημιουργεί βλάβες. Ακόμα και ένα βιολί να καθίσει δίπλα μου και να παίξει δυό τρεις ώρες στα 120 δεσιμπέντα θα έχω ακουστικό τραύμα. Εντάξει δεν είναι... Την δική επρογγυφή κύριε Κυριακτίνα, δικό μας μάθημα και φαντάζουμε σ' αυτό θεστιάζει η Λίτσα την ερώτηση. Η σύγχρονη μουσική και η ηλεκτρονική προέλευση όπως χάουζ, ραπ, έτσι τέχνο, επειδή γίνεται με ενίσχυση και επεξεργασία ηλεκτρονικών σημάτων, παρουσιάζει, όπως λέτε, πολύ έντονα, πολύ οντινομιότητα προς σήματα φωρίδου, πολύ ισχυρές αρμονικές, γύρω στα 8, 9, 10 κΩΧ. Και όπως λέτε οι παππούδες αντιλήφτουν από την αρμονική μουσική. Θα έπρεπε λίγο να το δει κάποιος πιο σφαιρικά δηλαδή. Βλέπεις το αποτέλεσμα με το είδος της μουσικής, χωρίς να σκεφτείς ότι το είδος της μουσικής που ακούγεται. Δηλαδή, όταν θέλω να ακούσω ένα μπουμ μπουμ μπουμ και ζζζζζ... OK, αυτό εδώ, μουσική. Θα τα ακούσω σε ένα club άραστα 130-140 dB. Το boop να το νιώθουν μέσα και ταωστά. OK. Αν θα ακούσω κλασική μουσική θα τα ακούσω στο σπίτι μου σε ήσυχο περιβάλλον με ένα λαμπάτο ενισχυτή και δύο high-end ηχεία. Αναγκαστικά. Δεν γίνεται το αντίστροφο με τίποτα. Δεν μπορείς να το συγκρίνεις γιατί το λάθος δεν είναι στην αλληλουχία από τις νότες, είναι στην ποσότητα ενέργειας που στέλνεις. Άρα, κύριε κυδιαφή, μας λέτε ότι όπως έχουμε διαλέκτους στην γλωσσική επικοινωνία και ομιλία, ουσιαστικά αρχίζουμε να διαμορφώνουμε τώρα και διαλέκτους μουσικής, με έναν τον ακητικά των ορίσματα πλέον. Δηλαδή η τέχνη μουσική είναι εντελώς διαφορετική από την τωαστική μουσική, στα ακητικά της εμφανή χαρακτηριστικά. Ναι, σαφώς έχει άλλα χαρακτηριστικά το ένα, άλλο το άλλο. Άλλα τα στοιχεία που πάνε να επηρεάσουν η μία μουσική στον οργανισμό ενός την αντίληψη του ήχου και άλλα τα άλλα. Αλλά επιμένω ότι τελικά είναι η ποσότητα ενέργειας. Ποσότητα ενέργειας. Αυτό. Το οποίο είναι πολύ πιο εύκολο να ξεφύγεις ένα club, σας ξαναλέω με subwoofer των 130 dB και να νιώθεις το boop, αυτό που νιώθεις και περνάει μέσα. Φανταστείτε τι κινήσεις κάνει το τύμπανο, τα ωστάρια και τι ενέργεια ρουφάει ο κοχλίας εκείνη τη στιγμή. Νομίζω αυτό το attack που λες είναι η ποσότητα ενέργειας που δέχεσαι. Δηλαδή όσο δυνατή και να είναι μια φωνή θα είναι σε κάποια περιοχή συγνωτήτων ανάλογα αν είναι η ψήφωνος, ξέρω εγώ, τίδήποτε. Αυτό είναι ένα peak. Όταν μιλάμε για τέτοιου είδους μουσική είναι καλυμμένο όλο το φάσμα. Δηλαδή θα έχει και το πολύ ψηλό έντονο στα 130 και το doop-doop, το μπάσο, το ρυθμό στα 130 και είναι πολύ μεγαλύτερη ενέργεια στο σύνολο από τη μία φωνή πολύ δυνατά. Έχεις δίκιο ότι όταν μετρήσω εγώ με το dbmeter θα δω τα ίδια πράγματα. Έχεις δίκιο σε αυτό αλλά εάν μετρήσω υπάρχουν πολλά δεσιμπέλ νομίζω τα ξέρουν καλύτερα από εμάς. Αν αρχίσεις και μετρήσω όπως θα έπρεπε με dba αμέσως θα αρχίσεις να σου βγάζει άλλες τιμές με τους μέσους όρους, επί χρονικά διαστήματα. Υπάρχουν και οι φυσικοί που έχουν να κάνει και με την ολοκλωδότητα της σύνθεσης στις ίδιες. Επειδή έχουν κάνει κάποιες πράγματα που θα χρειάζονται σε άλλα πράγματα, σε άλλα πράγματα. Σαν αίσθηση αλλά και σαν αντίληψη τι περιλαμβάνει εκεί μέσα. Μπορεί να το βαγιέσεις να σου φοράζει κάτι που είναι μονότος. Εντάξει και μπορεί να δεστιβάσεις στους άνθρωπους που έχουν πιο ομαλό ή περιοδικό τρόπο, οπότε να είναι καλύτερη η νοσκή ή κάπως έτσι, αλλά δεν είναι μόνο η έντονη. Ναι, είναι και το φάσμα, όπως είπαμε, είναι και η χρειά. Μην ξεχνάμε ότι η χρειά είναι πολύ σημαντικό πράγμα στον ήχο και δεν είπαμε βέβαια καμιά κουβέντα γι' αυτό, αλλά η χρειά είναι που καθορίζει τον ήχο. Δηλαδή, η πολυπλοκότητα του σήματος που μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε στον εγκέφαλο και να καταλάβουμε τις δεύτερες, τρίτες συχνότητες και όχι μόνο την βασική, όπως είναι σε έναν τονικό ακόγραμμα. Τι σημαίνει αυτό ότι όταν μου μιλήσεις εσύ, ξέρω ότι μου μιλάς εσύ. Γιατί η χρειά είναι δικιά σου. Οι αρμονικές είναι αυτές που δημιουργεί η δικιά σου μύτη, η δικιά σου στοματική κυλότητα, ο τρόπος που εκπνέεις, το μήκος από τις φωνητικές σου χορδές, όλα αυτά δίνουν τη χρειά. Όπως όταν μου βάλεις δόρεμη φασόλαση και το παίξεις μια κιθάρα και ένα βιολί θα είναι αστείο να χωρίσεις ποιο είναι τι. Ενώ είναι ολόιδια συχνότητα, αλλά η χρειά είναι διαφορετική. Απλά εδωπερά δεω, η αρμονία τι και φορά παίζεις, άμα ξέρετε, στο ΜΠΑ, όταν υπάρχει αρμονία. Νομίζω ότι είναι θέμα εντελώς στην εμπειρία που είπαμε προγουμένως, στο τι εμπειρία έχεις και πού κάθεται αυτό. Δηλαδή θα μπορεί να ακούσεις ένα άλλο είδος μουσική σε μια πιο ευχάριστη κατάσταση και να σου θυμίζει ή να σου αρέσει να επανέρχεται αυτό το μοτίβο, αυτή η μουσική. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο ότι σε σένα τα νευρικά σου κιθάρα διαγύρονται με αυτόν τον τρόπο αλληλουχίας συχνοτήτων. Είναι θέμα παιδείας που λένε, αλλά η παιδεία στην ουσία είναι αυτό που σου είπα, η εμπειρία. Αυτό θα σε πειράξει πολύ περισσότερο, εάν έχεις τη γνώση για να το ταυτίζεις, από ότι ένα ασύγχρονο κομμάτι. Όπως βλέπεις ότι πυχεί για να μιλήσουμε στην πράξη, μια φωνή, μια στενόρος στην όπερα, εάν είναι βραχνιασμένη, δεν υπάρχει περίπτωση να βγει η όπερα. Στο αντίστοιχο rock κομμάτι, οι περισσότεροι είναι βραχνιασμένοι και αρέσει που είναι βραχνιασμένοι. Είναι η χρειά, αλλά είναι η εμπειρία όμως. Εμένα μου αρέσει όταν το ζούσα, όταν τα άκουσα, όταν είδα τη συναυλία, το επόμενο κομμάτι ξανά, ήθελα να είναι τέτοιο. Τα στοιχεία που έχει ο ήχος, τώρα να μην πούμε πικ και αυτά θα μπερδευτούμε, αλλά για περιεχόμενο τι, λουχεία από νότες δηλαδή. Και η αρμονία επίσης είναι θέμα εμπειρίας και επαιδείας. Το τι θεωρείς αρμονία μαθηματικά ή αρμονία ή καλλιτεχνικά είναι το φι. Αν ακολουθεί το φι, ακολουθεί τη φύση, άρα δεν μπορεί κανείς να σου πει ότι δεν είσαι αρμονικός. Αλλά από εκεί και πέρα αυτό δεν σημαίνει ότι αρέσει. Μπορεί να το βρίσκει μονότονο κάποιος αυτό. Μα γι αυτό υπάρχει και τέτοια επικοιλία στις μουσικές και στα ακούσματα. Μετά περνάμε σε προβλήματα ακοής. Όταν δεν λειτουργούν σωστά όλα αυτά που είπαμε, είτε ο εξακουστικός πόρος γιατί έχει ένα βισματάκι ή έχει ένα ξενοσώμα, ή το τύμπανο δεν πάλετε σωστά, είναι τρύπιο ξέρω εγώ από τίτιδες, ή πίσω από το τύμπανο έχουμε έλλειψη ίδιας πίεσης όπως λέγαμε, ή μπορεί να μαζεύει υγρό όπως γίνεται στα παιδάκια καμιά φορά και δεν μπορεί να πάλετε το τύμπανο, τα ωστάρια να έχουν πρόβλημα, ένα πρόβλημα με τον νεύρο μέσα στον κοχλία, μιλάμε για βαρυκοείες. Αυτό που κρατάτε είναι ότι υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες, αγωγημότητος δηλαδή που άγεται η ενέργεια μέχρι τον κοχλία και νευροεσθητήρια αυτές που αφορούν στον κοχλία, τον νεύρο και μετά. Δηλαδή μηχανικές βλάβες που δεν αφήνουν την κίνηση, την ενέργεια να φτάσει στον κοχλία και νευροεσθητήρια αυτές που είναι οι αισθητήριας βλάβες, δηλαδή ηλεκτρικές βλάβες, βιοελεκτρικές. Κατανοητό? Στο πρώτο κομμάτι είτε θεραπευτικά με φαρμακευτική αγωγή είτε με χειρουργία μπορούμε να το ανατάξουμε, να το διορθώσουμε. Στο δεύτερο κομμάτι όταν ευθύνεται το νεύρο κοχλίας και μετά ακόμα και ο φλιός ο εγκέφαλος, δεν υπάρχει ούτε φάρμακο να το φτιάξει ούτε χειρουργική επέμβαση να το φτιάξει, άρα χρειαζόμαστε ενισχυτές. Χρειαζόμαστε δηλαδή συσκευές που θα πρέπει να αυξήσουν ή να αλλάξουν την ενέργεια για να γίνει πιο εύκολα αισθητή, ειδικά εάν οι βαρυκοίες αρχίζουν και γίνονται μεγάλο βαθμό και κάτω μέχρι κόφωση. Στις μέχρι μέσες βαρυκοίες δεν χρειάζεται και κάτι το ιδιαίτερο, η ομιλία όταν μιλάν δύο άτομα σε ένα μέτρο είναι γύρω στα 50 δισιμπέλ. Βέβαια όταν σαφτώ ισοριακά στα 50 και προσθέσω λίγο θορυβάκο ή είμαι στην τζιμισκή με 50 δισιμπέλ βαρυκοία και μιλάω με κάποιον δεν καταλαβαίνω τίποτα γιατί ο θόρυβος καλύπτει τα πάντα. Από εκεί και πέρα χρειάζεται μια ανάταξη. Το κλασικό ακόγραμμα που κάνουμε πάντα για να δούμε το ύψος της βαρυκοίας, το ακόγραμμα στην ουσία καταγράφω όλες τις συχνότητες που ακούει το αυτοί μου από 125 μέχρι 8 κιλοχέρτς, εδώ πέρα είναι τα χέρτς κάτω, και εδώ πέρα είναι τα δισιμπέλ, hearing level όμως, έτσι είναι τα συγχεώματα SPL, δηλαδή το πότε νιώθω τον ήχο και αρχίζουμε και σημειώνουμε πάνω κουκίδες, δηλαδή εδώ πέρα στα 2 κιλοχέρτς σημείωσα 70 σε αυτή τη βαρυκοία, δηλαδή μόλις δώσω 70 δεσιμπέλ στα 2 κιλοχέρτς, αρχίζει και μόλις είναι αισθητός αυτόν τον ασθενή. Ένα φυσιολογικό ακόγραμμα θα ήταν στα 0 δεσιμπέλ ή μέχρι 10, δηλαδή θα έπρεπε στα 4 κιλοχέρτς να δώσω μόλις 10 δεσιμπέλ και να μου πει άλλως ναι αρχίζω και ακούω, το καταγράφουμε ότι είναι φυσιολογικό εκεί. Αυτή είναι η διαδικασία του πως ελέγχουμε αν είναι καλή η ακοή κάποιου και σε τι βαθμό είναι η βαρυκοία του. Και φυσικά υπάρχει και το ομιλητικό ακόγραμμα, γιατί το να ακούσεις έναν ήχο, έναν τόνο είναι εύκολο, είναι ξεκάθαρο, μπορεί να το μεταφέρει όλο το σύστημα στο φλείο, στην πράξη όμως μας χρειάζεται η ομιλία και υπάρχει ομιλητικό ακόγραμμα όπου δίνουμε λέξεις και βλέπουμε τι ποσοστό αντιλαμβάνεται από τις λέξεις ή σε τι ένταση αντιλαμβάνεται αυτές τις λέξεις, τόσο ώστε να είναι πιο real, πιο πραγματική ζωή δηλαδή το ομιλητικό ακόγραμμα. Νομίζω ότι αυτά είναι αρκετά όσα αφορά στην τέτοια. Ένα τελευταίο να σας πω σαν φίλους, γονείς, συγκατοίκους, γιατί θα έχετε τριγύρω σας κόσμο και μικρά παιδιά αύριο μεθαύριο, το πιο σημαντικό από όλα αυτά είναι να ανοιχνευτεί το πρόβλημα σύντομα. Οτιδήποτε πρόβλημα, εάν το ανοιχνεύσουμε τις πρώτες μέρες της ζωής, μπορούμε να το ανατάξουμε και τις πρώτες μέρες της ζωής, οπότε να ξεκινήσει μια φυσιολογική ζωή, επικοινωνία, μητρική γλώσσα, όλα αυτά που λέγαμε το παιδί, για να προσλαμβάνει σωστά τους ήχους. Αυτό γίνεται με το screening των γονώνων με συσκευούλες. Βλέπετε από δύο ημερών το παιδάκι, το μωράκι, μπορούμε να ελέγξουμε αν λειτουργεί το αυτί του. Όσο πιο γρήγορα το προλάβουμε, τόσο πιο φυσιολογική, γιατί πλέον ό,τι και να έχει το παιδί με την τεχνολογία του σήμερα, όπως θα δούμε μετά, διορθώνονται τα πάντα. Εντάξει, αυτά. Εγώ να ευχαριστήσω. Εγώ να ευχαριστήσω. Βλέπουμε εδώ, κύριε Κυριαφίνα, την ερώτηση του Γιώργου που αφορούσε στο ομιλητικό φάσμα της αίσθησης μας σαν ιατρικό φαινόμενο. Δηλαδή, την πρώτη παρακείδηση, για να μας πείτε, όλες οι λέξεις που έχουν ομοειδή έννοια, όπως για παράδειγμα προσοχή κίνδυνος, ξέρω εγώ, αυτόν τον κόσιο, πώς το λέσεις τα γερμανικά έτσι, αυτόν την μάνη, ξέρω εγώ, στα σλαδικά, αν ακούγονται το ίδιο θέλουν να τις δώσουμε στις γλώσσες την ίδια ακουστική, ας πούμε, αντιλήψη... Όχι. Όχι, σίγουρα όχι, γιατί κάθε γλώσσα έχει τα δικά της βιώματα, τη δική της ψυχολογία. Και είναι πολύ διαφορετικό το παράδειγμα που συνεχώς λέμε με τον καθηγητή που πήρε ο Τσαλιγόπουλο και τα έχει τα ακούσει, είναι επειδή είναι λάτρες των σκύλων, συζητάμε για τις γλώσσες των σκύλων, το πώς ανταποχρείνεται ένας σκύλος ανάλογα σε τι γλώσσα του μιλάς. Εντάξει, όταν λέμε μιλάς, για οδηγίες μιλάμε έτσι, και λέγαμε τη διαφορά, ας πούμε, από το να πεις σε ένα sit down στο σκύλο, να του πεις ένα c'editi, ιταλικά, και να γυρίσεις να του πεις, ζητ, πού θα τον δεις στο σκύλο ότι θα παραλύσει. Δεν είναι καθόλου ίδιο, διαφορετικά, είναι εντελώς το ένα με το άλλο, και πραγματικά είναι στη φιλοσοφία της γλώσσας, δεν νομίζω ότι αγγίζουν τις ίδιες χορδέρες να πούμε έτσι. Για μια δεύτερη ερώτηση, αυτό είναι για ψυχολογία, μιλούσαμε με έναν συνάδελπο ψυχολόγο, ο οποίος προσελήφθη επιστημόνας στην τάχη του, τότε, τώρα καθηγητής κάτου, προσελήφθη από μια διαφημιστική εταιρεία που του έθεσε το θέμα, έχουν μια λυσίδα σούπερ μάρκερ, τι μουσική πρέπει να βάλουν να ακούνε οι πελάτες, ώστε να εξοδέσουν περισσότερα. Οπότε, μπήκα στη συγκεκριμένη αλυσίδα και άκουγα τη μουσική. Εσείς, πριν σας πω ότι η μουσική ήταν, δεν έχει τόση σημασία, εσείς, από την πλευρά σας, ως ευρωεπιστήμων, βλέπετε ότι κάποια συγκεκριμένη μουσική θα βοηθούσε να εξοδέσουν περισσότερα? Σαφώς, σαφώς, αλλά πρώτα απ' όλα θα έπρεπε να γίνει μια ανάλυση για το target group. Τι πουλάει αυτό το μαγαζί, αν είναι σούπερ μάρκετ, τι κίνηση είναι. Γιατί άλλη μουσική θα κρατούσε μέσα νεαρό άτομο, άλλη μουσική θα κρατούσε ενήλικα. Σαφέστατα, κάτι χαλαρωτικό και για τους δύο. Δεν θέλω να πω ότι να καταναλώσει ώρες εκεί μέσα. Δεν είναι για να μπει 30 δευτερόλεπτα και να φύγει τρέχοντας. Αυτό είναι, ναι, ολόκληρη ανάλυση, αλλά παρόλα αυτά η μουσική και διάφορα tricks της μουσικής χρησιμοποιούνται πολύ. Συγκεκριμένα, διάβαζα τελευταία ότι χρησιμοποιώντας ένα ρυθμό και πέφτοντας μετά στα τρία τέταρτα του ρυθμού, προκαλεί θλίψη. Δεν ξέρω αν το έχετε αντιμετωπίσει ποτέ αυτό. Σε πάρα πολλά κομμάτια, τελικά, αναλύοντας και βλέποντας τη ρυθμία, σε πάρα πολλά κομμάτια που ερχόταν αυτό το γύρισμα της μουσικής, έβγαινε αυτό το συνέστημα. Τώρα, δεν ξέρω εάν επιστημονικά εξηγήθηκε και το ανακάλυψα μετά, ή αν ήτανε στατιστικό, δηλαδή ποιο κομμάτι, τι αλλαγή θα σου προκαλούσε αυτό και οι περισσότεροι είπαν αυτό, δεν ξέρω πως ξεκίνησε η ιστορία, αλλά ισχύει, έχει πάρα πολλά τέτοια τρίξη. Για το συνέστημα, δηλαδή, πως βγαίνει ανάλογα στις αλλαγές της μουσικής. Να ρωτήσουμε την εταιρία να μας πει τα αποτελέσματα, δηλαδή αν θα μας είχε το τζίρος, ας πούμε, στα δύο χρόνια που κράτησαν. Και τζίρος τι είναι ως πράγματος. Μεγάλη, τα κοσμίου συνευρωτήριο έντυρας του κόσμου. Μεγάλο σούπερ μάρθο το έκανα τσέντος στην Ελλάδα. Τι δύο έτη η μουσική αυτή έπαιζε... Ναι, άλλο αν ανέβηκε η πόληση από τα γαλακτοκομικά και άλλο από τα συντή, ας πούμε. Και από τα συντή. Το target group, δεν ξέρω. Δεν μπορώ να καταλάβω. Τι μουσική ήταν τελικά. Ήταν προς το αρμονική μουσική, θα λέγαμε. Δηλαδή δεν είχε αυτό που είχε. Αποφαίνουμε να βάλουμε με τέχνη. Ναι, είναι κάτι χαλαρωτικό. Είναι το κοινό όμως, θα πάει η κυρία, η μαμά. Δεν θα πάει ο νεαρός να ψωνίσει. Και αν πάει ο νεαρός, θα ψωνίσει για δευτερόλεπτα στοχευμένα. Δεν θα χάσει χρόνο μέσα. Θέλω αυτό, θα πάρει αυτό, θα φύγει. Έτσι φαντάζομαι, δεν ξέρω τώρα. Δεν είμαι εξειδικευμένος σε αυτό. Άποψη, παρακαλώ. Δεν θα κάνουμε αυτό. Ό,τι θέλεις. Όταν το βράδυ που δεν έχεις σχέση με τα χώρια του όριμου, και σταματήσουμε και εμείς να κάνουμε τίποτα, μετά βλέπουμε ότι δεν υπάρχει αφουξία. Υπάρχει σαν... Αυτό που λέγαμε προηγουμένως. Είναι η κόπωση από τα χτιά σου. Ναι, αν όχι από κάποιον έντονο τόρο. Ποιον έντονο τόρο, σε πόλη, δεν ζεις. Ναι. Συνεχώς, θεωρώ. Βγάλε έναν δεσιμπελόμενο, και δες τώρα εδώ που είμαστε, θεωρείς ότι είναι ήσυχο. Ναι, ναι. Θα είχες πολύ καλύτερη ακοήνα. Και χωρίς αυτές τις αντιδράσεις. Δηλαδή, δεν υπάρχει άτομο στις πόλεις. Αν τον κλείσω σε ένα ηχομονωμένο θάλαμο, που έχουμε το στακολογικό, αν τον κλείσω μέσα, που θεωρητικά είναι 0 dB, να μην έχει βουητά. Αν είναι νέο, σιγά σιγά, ίσως καλυτερεύει, κτλ, αλλά η βλάβη έχει γίνει ήδη, γιατί άπειρα χρόνια, υπάρχει βουμβαρδισμός. Αν μένεις στο κέντρο σε μια πόλη, δηλαδή, ήδη αυτό καταστρέφει. Τώρα, αν αρχίσεις να προσθέτεις ακουστικάκια, τηλέφωνα, κομιούτερ, βλέπεις, μιλάμε τώρα, και ακούγεται αυτό ένα βουμμμμμ, μόνιμα, δεν το δίνει με σημασία, OK, αλλά υπάρχει. Υπάρχει. Όλα αυτά είναι κούραση, κόπωση. Και μόλις πας στην ησυχία, και μάλιστα επικεντρωθείς αυτό, αυξάνεται πάρα πολύ. Οι οδηγίες αυτούς που έχουν βοητά και βλάβη στο τέτοιου είδους, τραύματα δηλαδή, είναι αυτοί, μην επικεντρώνεστε εκεί. Ο εγκέφαλος έχει μια τρομερή ιδιότητα, το μόνιμο ερέθισμα να το διώχνει, να το πετάει. Απόπτωση. Εντάξει, το διώχνω. Βλέπεις τα ρούχα σου. Εντάξει, δεν τα νιώθεις. Μόλις πάει το μυαλό σου εκεί όμως, εδώ με ενοχλεί λίγο. Κατάλαβες τι λέω. Αυτό το μόνιμο ερέθισμα δεν ενδιαφέρει τον εγκέφαλο, γιατί είναι μόνιμο. Δεν έχει εναλλαγές. Αν όμως επικεντρωθώ εκεί, τώρα τα ακούω, αρχίζει και γίνεται έντονο, επειδή επικεντρώνεσαι. Ναι, οι οδηγίες είναι, ξεχάστε το, αφήστε το, μην το σκέφτεστε. Ή βάλτε λίγο θόρυβο, ειδικά παλιό τραγιστωράκι για λευκό θόρυβο δηλαδή, τίποτα άλλο, σε ένα μη σταθμό ενδιάμεσα, να έχει το λευκό θόρυβο, σε πολύ χαμηλή ένταση, όχι να τα ακούσεις, πολύ χαμηλό, λίγο να πάλετε το τύμπανο. Και ήδη αυτό, κατεβνάζει. |
