| Διάλεξη 10: Στα μαθήματα μας μέχρι τώρα, είχαμε την ευκαιρία να δούμε πεληκοπές ή οικογένεια που η οικογένεια είχε μια σαφή δετική. Με το θέμα του να είναι την άλλο τρόπο το οποίο έτησε απέναντι στην επόμενη οικογένεια. Δηλαδή, δηλαδή, εκείνα τα οποία συγκεντρικές ανές δεν μας φοκάλησαν δηλαδή στις δυσκολίες. Μπορείς να πω ότι βέβαια θέλανε ακόμα συγκεκριμένη μοσέντηση αλληλεγγύης. Κάποιες φορές αυτοί οι συγκεκριμένοι σχέσεις ανθρώπων και υπόλοιπων της οικογένειας θα χωρισσότερο εμφανίζονται στο παράδειγμα σύγκρινη, θα χωρίστησαν προς μοσοφό, ή και στο βουλήμα σύγκρινη σύγκρινη σύγκρινη. Και εδώ τώρα θα αρχίσουμε στα επόμενα κερδομαθήματα, στο δεύτερο μέρος αστικά της συμβάστασης των εχωμάτων μας, θα δούμε ορισμένα άλλα κουλύματα και ορισμένες πληροφορές της καινής διαθήκης, οι οποίες προχωρουσιάζουν τη σχολήση. Δηλαδή και στα πρώτα μαθήματα είχαμε προετοπίσει ότι υπάρχουν κείμενα, τα οποία σηφώς δεν είναι εύκολα μέσα στη κοινή διαδικτύκη, ή μάλιστα είναι αυτοί σημαντικοί, όταν μπαίνουμε στροφός τα μαθήματα με συμμεριά συγκεκριτικής και αυτοκριτικής σύγκρισης, ότι δεν μπορούμε να ακούουμε ότι κοινή διαδικτύκη είναι ανεφεριφέρον του υπολογικής συνείδησης και υπολογική συμμεριφέρονση, αλλά περισσότερο μέσα στα ψήφιματα, μέσα στα μικρές εαραφλάσεις, μέσα στα μικρά αποσπάσματα, μπορούμε να βρουμε κάποιους μέχρι την ίδια βέβαια δηλαδή μικρικών εμπελίων, που σποθούν να δείξουν στοιχεία τα οποία έχουν ενδιαφέρον. Αυτό είναι η συζήτηση μας για τη σχέση περιβάλλοντος και ανθρώπων. Και το οποίο φυσικά μπορεί να λειτουργήσει στο κομμάτι της θεωρητικής συζήτησης για την οικονομολογία αφήνει στα πραγματικά σε αυτούς, σε άλλους, οι οποίοι είναι ιδιωμένοι σε αυτούς τους χώρους. Είμαστε λοιπόν εδώ τώρα, περιοχές οι οποίες, όπως είπα, ήταν σχετικά πιο απλές στον τρόπο με τον οποίο το έβλεπαν της ίσιας της γύσης και της υπόλοιπης δημιουργίας συμβαίνουν. Πραγματικά, χωρίς οι περιοχές οι οποίες δεν είναι πολύ δηλώνουν. Αυτό που είναι η λεξάρτηση καθρόπων και δημιουργίας, η λεξάρτηση, η σιγάρα, έχει και τις καρκές, τις ποροπέλες, έχει και τις καρδές, σε κάθε περίπτωση όμως αυτό παραδεικνότανε. Ήταν ακριβώς αυτή η θετική σχέση που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στο μυαλό του και την πόλη του. Με το σημερινό μάθημα και μόλις θα καθοδοθήσουμε, στο τελευταίο και τελευταίο μέρος του μάθηματος μας, θα δούμε χωρίες και περιοχές ο οποίες είναι δύσκολες. Από ο Βολικής Πουλτάς θα ξεκινήσουμε από ένα κείμενο που είναι περισσότερο θα λέγαμε αφησιμό και έχει μία θα λέγαμε άφιμολη σχέση απέναντι στη δημιουργία, και θετική και ανοικοκυρία και μόλις ο κύκλος θα συζητήσουμε και θα δούμε ως το τέλος της ανάπτυξης στη δημιουργία μας και θα συμβεί και πώς θα σταθεί απέναντι στη δημιουργία μας. Και στη συνέχεια στις επόμενες δημιουργίες θα δούμε μια σειρά που εσείς είναι πραγματικά δύσκολες γιατί αυτές οι πρόσφυγες χαρουσιάζουν μία πολύ αρνητική και πολύ απεσόδουξη στάση απέναντι στην επόμενη δημιουργία και ειδικότερα σ' αυτό που προσωπείται με τη λέξη γη. Το σημερινό κείμενο είναι το έδινο κεφάλαιο από τις πράξεις των Ακουστών και το έδινο που τίθητε στην αρχή αυτής της δημιουργίας, δεν δείτε μόνο γιατί είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και θα παρακαλέσω να το διαβάσετε ξεχωριστά. Για να δείτε το περιγραμμό του εγώ απλώς θα το γράψω ως μία στοιχεία από την περηκοπή. Το κεφάλαιο λοιπόν αυτό περιέχει την απολογία του Πρωτογάλτρα Στεβάν μπροστά στο Δικαστήριο των Ηλίδεων, μήπως σύντομα έτσι να γνωρίσω και ο Σπρέι γιατί θα πούμε στη συνέχεια και κάποια πράγματα σημαντικά όσον αφορά θέση και το ρόλο της περηκοπής, του κεφαλαίου να πω ότι ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος ανήκει στους επτά Διακόνους οι οποίοι εμφανίζονται στο έκτο κεφάλαιο, είναι ιδιαίτερα ανδραστήριος και χαθηματούχος άνθρωπος, συμμετέχει στην αγωστολή και όχι μόνα στη διαγωνία της ταπέζης, ταπέζης έδειξε σύγκριση φυσικά με τους διάφορους ιουδαίους που είναι αρνητικοί προς τον νόμο και αντίστοιχοι προς την κριτική στάση του κεφάλαιου να παίρνουν στο νόμο. Επομένως, έχουμε λίγο πολύ μια περικοπή η οποία θα δίνει στη συνέχεια και μια με δεύτερη σημασία, όχι μόνο σε αρχιδηματικό επίπεδο αλλά και σύγκριτο επίπεδο μέσα στο βιβλίο των πράξεων. Και εμείς, βέβαια, θα πούμε κάποια πράγματα καταρχάς όσον αφορά τη θέση του κεφαλού για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ορισμένα στοιχεία τα οποία θα έχουν για μας μια σημασία στην παραπέρα επιδιωγή και αναπτύξη. Θα πρέπει να πω κάποια πράγματα καταρχάς ότι το στοιχείο το οποίο θα μας αποκαλεί ενδιαφέρονση στο κεφάλαιο, το οποίο οδηγεί στην πολιτική αυτού του κεφάλαιου, η οδηγή της τεχνολογίας που οδηγεί σε αυτό το κεφάλαιο ως ένα κεφάλαιο ανάπτυξες και εμπνείες είναι η παρουσία της Γης. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι η λέξη Γη και όλα όσα σκεφτείτε μαζί της απαντά πολύ συχνά μέσα στα δημιουργία του Λουκάνου. Επίσης, στις πράξεις νοικοσφαιρικών έχουν 25 φορές εμφανίζεται αυτή η αναφορά στη Γη και πάρα πολύ συχνά έχουν μια πυκνόκραχα λέγαμε, εμφάνιζες του μόρου, στο πράξεις 7. Και 10 φορές εμφανίζεται η Γη στον πράξεις 7 και αυτό δεν μπορεί να είναι εντελώς στο χέρι όπου θα έχει για εμάς μια σημασία στη συζήτηση των πραγμάτων και των μαθήματων. Το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον, ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα κοινωνικά στις πράξεις των αγωνιστών, γενικά υπάρχει στο λίγο των πράξεων υπάρχει θα λέγαμε πανοραμική ή κοινωνική αντίληψη στα αγωνιστικά για το πώς η Γη, η οποία είναι πολύ σημαντική, είπαμε, εμφανίζεται από την ένα γεωργία που αποτελεί μέσω διάδοσης του Ευαγγελίου από τη διάδοση της γης και βλέπω στους αγωνιστών στον πράγμα, στον πράγμα, να έχουν μια σχέση, να περνάει τη θάλασσα, να αντιμετωπίζεται διάφορες τεχνικές της γης, εις άλλα και να τα χρησιμοποιεί και να μεταφέρει και απελείνει την πρωμμόθυμα και μέσω και τη διάδοση του Ευαγγελίου και από την άλλη διάδοση πάρα πλάχη, βλέπουμε ότι η Γη μουσικοποιείται και παρουσιάζεται ως αποδέχτης του Ευαγγελίου, ως ανθρώπινος ουσιαστικά αποδέχεται το Ευαγγελίο και το χαμός του Ευαγγελίου. Άλλωστε και ήδη στην πρόληση του Αριστημένου Ιησού, μάλλον στην εξαγωγή και στην υπολογή του Αριστημένου Ιησού στο πρώλο κεφάλαιο, όπως βλέπουμε χθες να καίτσουν το Ευαγγελίο και έως πεσχά του της γης, κατέχει μια σημαντική θέση και είναι ενδιαφέρον, γιατί αυτή η συγκεκριμένη εμβολή του Αριστημένου Ιησού, είναι μία εντολή, είναι προγραμματικό χαρακτήρα. Δηλαδή αυτό που βλέπουμε ουσιαστικά να γίνεται στη συνέχεια δεν σηκάζει στον Αριστομόν, γιατί το πάρο παράξεν δίκτωμα και εκμείλωσε αυτής της αυτοίς εμβολής. Δηλαδή αυτό που λέει ο Ιησούς στην αρχή του πράξου, είναι αυτό που δεν θα εκπληρωθεί μέχρι το τέλος του Ευαγγελίου, ο οποίος θα εκπληρωθεί το πράξο, εις το πάρο να φτάσει στην καρδιά εκείνης της γης, εκείνης της εποχής που είναι η ώρα που είναι η καρδιά της πραγματορίας. Εγώ λοιπόν η γη, με αυτό δεν ενδιαφέρον, έχει μια παρουσία μέσα στα κείμενα μας, η οποία δεν είναι ασήμαντη και θα επιπλέον να σου αφήνει λίγο παραπάνω με τα ζήτης, να δούμε ποια είναι η στάση του Ιησού για το πράξιο του απαίρνατη στοίχη. Δεν θα επαναλάβω εδώ να λέω ότι δεν θα πρέπει να περιμένουμε ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση με τόσο συγκεκριμένη αναφορά στη γη, μια οικολογική συγκίνηση του συγγραφέα, σε έναν αυτοί που πιστεύει ότι θα περιμένει αναφορά συγγραφέα του λίγους του Πρότυγον, να μιλάμε για ένα συγγραφέα του Πρότυγον, με ιδιαίτερες ενησυχίες πολύ διαφορετικές από τις ανθρώπες μας, σε οποίες σαφώς δεν ξέρω βέβαια από τις όποιες πιθανές αγωνίες οικολογικές που μπορεί να επίθανε και να πιθανεύουν να μιλάμε, διαβάζουμε αυτό που έχουμε σήμερα. Και θα το λέω για να προλάμβω και να εξηγήσω και αυτήν την αναφυσιμία που έχει ομολογηθεί στη στήριξη του Πρότυγου, γιατί ακριβώς με αυτόν τον τρόπο αγγίζονται και την κατία του Προτυγου, όπως είναι ακριβώς το πώς χειριζόμαστε τα κοινωνίες, τα οποία τελικά σχεδόν σχεδόν σχεδόν μπορεί να είναι όταν πρόσφατα και δύσκολα, όπως το περίπου σε αυτήν την αναφύσιμα, αλλά μπορεί να είναι και ανοιχτικά και να είναι στην έννοια της συνεργής και στην αρχή της δημιουργίας. Πριν υποχωρήσουν να δούμε αυτές τις αναφορές του έμφωνα και υφάλλονση του γη, πρέπει να δούμε λίγα πράγματα για τη θέση του κεφαλαίου μας στην γενικότητα πλοκή του κυμαίνου μας. Θα γνωρίσω το θέμα του πράγματος του κεφαλαίου, με διάδοση του επαγγελίου, αυτό που είπα και πριν, αυτό που δηλώθηκε στην Πρωματική Τήρηση του Ιησού, πώς είναι να πληθεί ο επαγγελίος, φεύγει απέληφος χρόνος, ο οποίος όπως το βγάει είναι το σημείο, το κέντρο στο οποίο πραγματοποιούνται όλες οι εξαγγελίες και οι επαγγελίες του Θεού και ουσιαστικά οι προφητείες για την αποκατάσταση της σχολής και του λαού της Ευαγίας, δηλαδή μια ισχυροεκκή σχολεκό χαρακτήρα και τελεφώνου, για να φράσει την Βουσαλή, πώς δημοφέρεται ο επαγγελίος κάπου από την Βουσαλή και απλώνεται σιγά σιγά, την πόλη του που μένει εκεί, της εκπαιχής του που μένει βέβαια πώς το διακομμύριο συμφέρασε με τις δικές πληρογραφικές ειρμόσεις και δημιουργήσεις. Μέσα λοιπόν σε αυτή την αφήγηση καινουρική θέση καταλαμβάνει το έργο του Φάριο, γιατί ακριβώς εδώ με ιδιαίτερη ενάγκη και με ιδιαίτερη έμφαση εμφανίζεται το θέμα το πολύ γνωστό στις πράξεις των Οικοστονών, κυρία των Οικοστονών και στις πράξεις των Οικοστονών, πώς το Ευαγγένειο αυξάνεται παρά τις αντιδράσεις και τους λόγους που αντιμετωπίζει. Και ακριβώς ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι περίπτωση του Φάριου, γιατί θα δούμε ότι μετά από αυτόν τον δρόμο του Φάριου και του Φάριου, ο Φάριος βάζει τον στιγμό του Φιλάνου και του Ευαγγένου, ακολουθεί κυρίως τον ανθρώπινο και ελληνικό στο περιβάλλον του. Το αποτέλεσμα είναι το Ευαγγένειο αναγκαστικά να φύγει από το Ευαγγένειο στο όνειμα και οι άνθρωποι του κυρίτου να φύγουν από το Ευαγγένειο στο όνειμα, να καταφέρονται σε διάφορους πόρους και με το Φάριο μεταφέρονται σε διάφορους δρόμους να φύγουν από το Ευαγγένειο έξω από τα σήμερα της Ιρουσαλίας, εκπληρούντας από τον Κανδρό καστοκιακούσινα, την εντολή καταχάς στον αστυμμένο Ιουσού, που θα προσυμόδει πάλι στην αρχή του κεφάλαιου και στον πρώτο κεφάλαιο του εξειδικουμένου βιβλίου. Το δεύτερο στοιχείο που είναι ενδιαφέροντας από το κεφάλαιο είναι ο Στέφαλος. Ο Στέφαλος εμφανίζεται ως κυρία κυρώτης, ο οποίος είναι ο καταγωγιστής της εσπορίας, είναι ένα πρόσωπο σοφίας και ο τρόπος το οποίο παρουσιάζεται, το είπα και πριν, δεν είναι απλώς ένας διάγρονος, ένας άνθρωπος να δικαιολογήσει και με κάποιο τρόπο να εξυπηρετήσει τις ανάγκες και να διακονίσει στα ταπέζια όπως αρχικά ήταν τα καθήκοντα των Διακόνων, τα Διακόνων που εξέλεξαν την Απόσπολη, η Βροδιοκλησία, αλλά ο τρόπος το οποίο παρουσιάζεται να πηγεί ο Στέφαλος είναι έναν άνθρωπο που λίγο πολύ μοιάζει με τους υπόλοιπους Αποστόλους. Δηλαδή κάπου εμφανίζεται ως συνεχιστής και ένα στοιχείο με το οποίο αυτό δηλώνεται είναι ακριβώς το γεγονός ότι και αυτός, όπως την παρακόστολη, ποιεί σημεία και δέρατα προσπαθεί να του δώσει τα ίδια χαρακτηστικά και γεφτονοί, το οποίο συμβουλεί και για τους υπόλοιπους Αποστόλους. Πέρα όμως από αυτό, και αυτό είναι ένα ιδιαίτερο στοιχείο και σημαντικό στοιχείο, ο Στέφαλος δεν μοιάζει μόνο με τους Άπολους Αποστόλους, αλλά υπάρχουν πάρα πολλές έμισες αναφορές, υπενιγμοί και στοιχεία τα οποία υποθετεί ο Στέφαλος και τα οποία παρακαίνουν το σχολείο του πρόσωπου του Ιησού Χριστού. Πρώτα-πρώτα, η Σοφία. Να θυμηθούμε ότι και ο Ιησούς, στον Καταλουκάλο Βαγκαίριο, εμφανίζεται ως άνδροπος Σοφίας και μάλιστα σαν παιδί ήμοι εμφανίζεται ως ένα παιδί το οποίο έχει σοφία μέσα του. Στη συνέχεια, ένα άλλο στοιχείο είναι ότι και αυτός ο Στέφαλος, όπως και ο Ιησούς και στη συνέχεια οι διάλογοι του Ιαπόστου, ποιεί σημεία και δέρατα, κάνει και αυτός τα όμορφα και μαζί με το ιδέο του Ιησού και εγώ. Και τέλος, ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο, που δημιουργεί ακριβώς αυτή τη σύνθεση, την έμμεση που κάνει ο συγγραφέας μεταξύ του Στεφάνου και του Ιησού, είναι ο τρόπος που δικάζει τον Ιησού ο Στέφαλος, επειδή και του δημιουργεί πάρα πολύ τη δική του Ιησού, αν και στερείται φυσικά όπου δείχνουν την εμφάνιση του Ιησού, που είναι περισσότερο από τη δική του Ιησού. Και εδώ υπάρχουν ψευδομάτρες και μην έτσι καταδικάζει τον Ιησού ο Στέφαλος. Και εκτός του τούτου, ο τρόπος που καθαίνει, δημίζει πάρα πολύ τον δρόμο που θέλει ο Ιησούς Χριστός, που καταλαμβάνει από αγγέλιο και στα λεφόνια του αγγέλιου, όπου εκεί γνωρίζουν την επιτραμμή του Ιησού και αφήσει αυτήν την καρύδα στην πλούση. Εδώ ο Στέφαλος, ο οποίος έχει το πρόσωπο του σαν τέζιο από αγγέλιο, γιατί ακριβώς ήδη συμμετέχει στην έξοδο του Θεού, και δημιστεί σε αυτήν την αμαρτία του, δηλαδή είναι μια δικιά του επανάληψη των λόγων του Ιησού. Με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή, με αυτά τα στοιχεία που παινίζει ο Λουκάς στην περιγραφή του Στεφάνου, δεν κανει κανείς άλλο που αναδεικνύει, δηλαδή, αυτήν τη σύνδεση του Στεφάνου με τον Ιησού. Και αυτό, βέβαια, έχει και μία προέκταση με την επιχειρία, η σύνδεση που γίνεται, αλλά αντίκατα με ποιείς και παιχνίδια, δηλαδή, όσο έφτιαχναν σε οδηγία του πόλου, στο πρόσωπο, το οποίο θα θέλει να αποτελέσει το πρώτο κομμένο της Εκκλησίας. Αν θέλετε να δείτε λίγο το πού βρίσκεται αυτή η περιοχή, τη συνάφειά της και την αμύτη της, αυτό φαίνεται και στους φιλιάρ, που λέτε μας, της Δημοφάνης. Φυσικά, η ιστορία μας, ο λόγος, βρίσκεται, θα λέγαμε, ανάμεσα σε δύο υπερβληκτικές αναφορεύτες γραφές, τα λεγόμενα Σουμάρια. Τα Σουμάρια, στις χράσεις που ακουστούν, είναι πολύ σύνδελες. Περικοπές θα ξουν και στα Καταμάρι με Ευαγγένειά, αλλά και σε άλλα κλίκια και στα άλλα Ευαγγένειά, είναι πολύ σύνδελες. Περιληπτικά, θα ήθελα να γράψω διάστητες δράσεις του Ιησού, με πολύ λίγες λέξεις, και σε σκοπό, από κατακάτσε, να κάνουν μια κατακλήδα σε όσα προηγήθηκε και να αποτελέσουν μια διέθυρα για όσα θα θέλουν φύσουν στην Ευαγγενική Αφήγηση, και την ίδια λογική έχουν και στις χράσεις των Ακουστών, μήν οι μελέτες που είναι από διάφορους χρονιτές, απέδειξαν ότι τα Σουμάρια είναι απλές. Απλά φυγηματικά τεχνάζιματα, κάστρευση, αφιέρωση, αφέρα, αλλά έχουν την εθνική παρήτητα, η οποία ουσιαστικά θεωρική παρήτητα, βοηθάει στην εξέλιξη της διπλοκής της ιστορίας, αλλά και στην ανάπτυξη ουσιανών θεωρητών, ιδιών, θεωρών, τα οποία υπάρχουν στο εκάστοτε κείμενα, όμως ένα κέντρο στην περίπτωσή μας στην πράξη των Ακουστών. Έτσι λοιπόν εδώ, αν δούμε το κεφάλαιο 7, θα δούμε ότι προηγείται ένα Σουμάριο, που στο 6-7, στο κουβλάκι γίνει πολύ για την αύξηση των μαθητών χάρες με τη σμένη δράση του Λόσο Καφάνου, και το τελευταίο Σουμάριο είναι το 8ο κεφάλαιο στις τύπους 9-8, όπου εκεί πλέον κλείνει λίγο πολύ η ιστορία μας με το θάνατο του Στεφάνου και θα λέγαμε όσα επακουνούθησαν το θάνατο του Στεφάνου. Στη συνέχεια υπάρχουν δύο αφηγήσεις, μία πριν και μία μετά τον λόγο. Μία είναι η περιγραφή της δίκης του Στεφάνου στις τύπους 6-8 έως 7-1 και από 7-54 έως 8-1α έχουμε την περιγραφή της εκτέλεσης του Στεφάνου και μία μεσαμισσό γραμμή ο λόγος του Στεφάνου ο οποίος καταλαμβάνει ουσιαστικά όλο το 7ο κεφάλαιο και καταλαβαίνουμε ότι το γεγονός ο οποίος καταλαμβάνει αυτή την κεντρική θέση είναι αυτή την ιδανή που σας δείχνω και στην κεφάλαια, αλλά βγαίνει ακριβώς και το πόσο σημαντική είναι η θέση και ο σημαντικός ρόλος που έχει αυτός ο λόγος του Στεφάνου αν θυμηθούμε μάλιστα ότι είναι και ο πιο μακροσκελής λόγος των πράξεων του Αποστόλου. Είναι ένας λόγος ο οποίος δεν είναι δικαιαίος, ουσιαστικά δίνει τα επιχειρήματα εκείνα τα οποία δικαιολογούν αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια που είναι η διάδοση του Ευαγγελίου και στα ελληνικά γιατί είναι από τα μεγάλα θέματα των πράξεων που είναι η διάδοση του Ευαγγελίου, όχι μόνα χαραστά, στενά όλες πλούδες μου, αλλά έως εσχάρπη της σκέψης και αυτό καταλαβαίνει και εθνικά, υπερφήμα μικρογραφικά και το δεύτερο στοιχείο που έχει ενδιαφέρον αυτή η αθροσολόγηση, ουσιαστικά έχουμε σε αυτόν τον λόγο του Στεφάνου, έναν δευτερονομιστικό τύπο σχολιασμό της ιστορίας του Ισραήλ, όπου μέσα από αυτόν τον σχολιασμό επιλέγονται με πολύ σημαντικά σημεία και πρόσωπα αυτής της ιστορίας, που θα μας αναδεικνύει την πιστότητα του Θεού απάντηστο το λαό του Ισραήλ, η πιστότητα όμως και των προβατών, των συγχρόνων του Στεφάνου στον λόγο του Θεού και η ευσέβεια τους, που σκεφνάνει μια ασκήτη πληγκή στη Σκύρη, με κάποιες ουσιαστικά στάσεις, το σύμφωνο του Στεφάνου, γιατί δεν μπορούν να καταγορήσουν να του πω ότι χρησιμοποιούνται μέσα στις συνεχές της ιστορίας του Ισραήλ. Θα ήθελα τώρα λίγο να δούμε τον ίδιο τον λόγο του Στεφάνου και να δούμε τα σημεία εκείνα στα οποία αγίρει ο δελόγος της διεύκουσης, με το πριν, το κεφάλαιο του κεφάλαιο του κεφάλαιου του, όχι, πολύ περισσότερο, γιατί όταν ο ίδιος υπάρχει στον πλήθος, περιέχει αναφορές στη γη, όταν δέκα φορές εμφανίζεται, το λόγο θα μπορούσαμε έτσι πολύ κοντικά να τα πωίσουμε σε τρία μέρη. Έχουμε ένα πρώτο μέρος από το σπίχο 2 έως και το σπίχο 19, μάλλον έως το σπίχο 19, που εδώ λίγο πολύ έχουμε την παρουσία των πατριακών, παρουσία των σημαντικών πατριάρχεων του Ισραήλ, ξέρετε, και παρουσιάζει ακριβώς στο όνομα του Θεού και αφοσίωσε τον Ισραήλ. Αυτή θα λέγαμε η ευλογημένη φάση της ιστορίας του Ισραήλ. Εδώ η γη εμφανίζεται σε τρία σημεία, στο στίχο 3, στο στίχο 4, στο στίχο 6. Αν είμαστε στο στίχο 3, θα φεύγεται εκεί βέβαια στρατολί που δίνει ο Θεός στον Αφραάν και του λέει και είπαν σε αυτό, έξερνε από τη γη σου και έχεις ευκαιρία σου και βέβαια εις τη γην ειν ας ει δείξω. Και τότε εξερθώνε εκεί στρατολί, κατόκησε τον Καράβ, εκεί ήρθε μετά από τον Καρδίν, του Ματέρα του, του Μετόκησε τον Καράβ, εις τη γη τράχνουν και συνημείς δεν κατοικεί. Και το τρίτο σχολείο είναι στο στίχο 6, όπου ο Υφός και πάλι μιλάει στον Αφραάν και του λέει ότι ας δεν τους παίρνουν αυτό, πάρει πολλή υγεία, λοτρία και δουλειώσου σε αυτούς τους δρακτώσους, είναι δρακτώσια να χαιράνουν τον Θεό μας στην οικογουλώση των καλλιτρώστων. Εδώ βλέπουμε ότι η σημασία, η βαρύτα που φέρνει το όρος γη είναι από οδέντερες ανοιτικοί, με την έννοια δηλαδή ότι καταρχάς θα εμφανίστηκε όσο τόπος κατοικεί. Επίσης ταυτίζεται με το χώρο επικράτειας συγκεκριμένου να όχι που να αφήσουν οδέντερες ανοιτικοί, αλλά επιφεύγει από το δίκιο μοντέλο του και αυτό είναι μια πράξη σε εμφανίστηση. Ουσιαστικά μεταβαίνει σε μια άλλη γη και αυτό είναι μια πράξη εξόδυνη και ένταξη που σημαίνει καινούργια κατάσταση. Δηλαδή η γη προσδιορίζεται εδώ και ως χώρος ένας τεκνές πολιτισμικός χώρος. Όμως αυτός είναι και ένας χώρος της κυριαρχίας αλλά είναι και ένας χώρος για η αέρα της γης, μάλλον στο οποίο βιώνεται η ανθρώπινη καταπίεση αλλά και οι αγώνεις των ανθρώπων για κυριαρχία, για περιφέρονση. Είναι λοιπόν, θα λέγαμε, μια πολύ δέντερη αντίληψη περιοχής εδώ. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε με ευκολία ότι σε αυτό το κομμάτι θα μπορούσε κανείς να βρει κάτι παραπέρα από αυτό που λένε, το οποίο θα είχε ίσως ένα ενδιαφέρον χώρο. Στη συνέχεια, στο δεύτερο μέρος, το δεύτερο μας μέρος, το οποίο είναι από το στίχο 20 έως από το στίχο 34, ουσιαστικά ασχολείται με το στρατιωμένο σύμβεμο. Ο Στέφανος αφηγόταν πολύ μεγάλο μέρος τον λόγο του στο Μαξί, είναι λογικό εφόσον η συζήτηση είναι μερικών κατά πάντα και κατά δεύτερο, όμως είναι μια πολύ σημαντική προσωπικότητα μέσα στην ισορία του Ισραήλ και μια απόδειξη ακριβώς της Χριστότητας του Θεού απέγγοντας στο νοικιωτό του λαού. Εδώ, αυτό το σημείο του εμφανίζεται δύο φορές, στο στίχο 29 και στο στίχο 33. Στο στίχο λοιπόν 29, η χρήση του όρου γη θυμίζει λίγο αυτό που είδαμε και στην προηγούμενη μας ενότητα, καθώς λέει ότι έφυγεν δε Μωυσής εν τω λόγου αυτούτο, είναι αμέσως μετά την Βελοθυνία του Αιγιπτή λογονομούση και έγινε το πάρικος εν γη μαδιά που γέννησε μεμούς δύο, έτσι από μια γη που θεωρείς διπέζω χώρος ενός λαού, είναι πάρικος ο Ισραήλ ο Μωυσής γιατί ακριβώς δεν ανήκει σε κάποιο χώρο, η θέση του λοιπόν με τη γη είναι μία σχέση μάλλον ανοιχτική έως αδιάφορη. Υπάρχει όμως ένα δεύτερο χωρίο σε αυτή την περιπτωπή, στο δεύτερο μέρος του λογουνομούση του Ισραήλ ο Μωυσής, το οποίο ορουσιάζει με εφέρον και αυτό είναι ο στίγος 33, όπου περιγράφεται ουσιαστικά η συνάντηση του Ιησού, του Μωυσής, συγγνώμη με τον Θεό επάνω στο όρος σήμερα, με εκείνο το περίφυμο όρεμα της σκιομένης συνερμφάτης. Εκεί λοιπόν ο Θεός, ο Κύριος όπως αναφέρεται, ζητά ο Μωυσής να αλύσει τα υποδείγματά του γιατί λέει ο γάρκος όπως εγώ έστηκας, η γη αγία εστιά. Και το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι εδώ η γη αντικατοτρίζει μάλλον και συνδέει τα άμψα για να εγκρέπει το Θεό. Είναι γη αγία γιατί ο φως που ακόμα πρέπει να σαπνίει και όμως είναι βάτος και από μέρους αυτό που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος είναι αισθανόμενος φυσικά και αγωνιστής πρώτης στον σιωνοσφό και την αγία στο φως, να δείξει να βάλω σιωνοσφό και αγία στη γη, πρέπει να βγάλει τα υποδείγματά του και η γνώση του μόνο στο παιχνίκια, ας πούμε έτσι, αδύναμος και απαίδειος πρέπει να σταθεί κάποια γη. Και ταυτόχρονα ακριβώς δείχνω σε αυτήν την αγία, μια πράξη αγίας και μια πράξη λογισμού, σωστικά η γη γίνεται εδώ εν εξωτορπώς κοινωνίας του Θεού με τον άνθρωπο αφού σαπνίζεται στον σιωνοσφό σε αυτήν την αγία η γη, δεν βλέπουμε μια μάλλον θετική τοποθέτηση απέναντι στη γη όπου η γη να αντιμετωπίζει δύο σκόπτες δικό ή δύο σκόπτες διάφορα, δύο σκόπτες καταμιέσεις, χώρος όχι κοινώντη και κοινώντη υβεία και χώρος διαμάνηση και διαγωισμό, αλλά είναι ένας χώρος αγίος όπου συμβαίνει εγώ άνθρωπος με τον Θεό. Είναι ενδιαφέρον στο χείρο και όπως θα πω στη σύννετια μπορεί να έχει για μας μια ρογονή μέσα στον θετικό μας κείμενο που θα μπορούσε να εξοδηγήσει σε άλλα σκέψεις σε σχέση όσον αφορά τη σχέση του ανθρώπου. Περιμένουμε στο τρίτο μέρος. Το πιο τρίτο μέρος είναι ουσιαστικά η στιγμή 35 ε.Ε. και ουσιαστικά εδώ δεν έχουμε τίτοτε άλλο, αλλά μία κριτική απέναντι στους άκρηστους πατέρες διαδόχους του Μουλυσή και συγγρόνους του Μουλυσή, και οι οποίοι ασφασίστηκαν μετράνικα η ομάδα και στις μέρες τους τελάνουν και είναι έναν πιο σκυρό και πιο αυστηρό τελικό. Εδώ και πάλι η Γη εμφανίζεται σε τρία σημεία. Εμφανίζεται στο στίχο 36 και πάλι η Γη ταυτίζεται ακριβώς με μία εθνική ομάδα, μιλά για τη Γη της Αιγύπτου. Στη συνέχεια στο στίχο 40, πάλι εμφανίζεται με την ίδια σημασία και τέλος η ενδιαφέρουσα αναφορά είναι στο στίχο 49, όπου εδώ έχουμε την κορυφός χαλαρά με τις επεχειρηματολογίες του Στουφάμου στις εθνικές μιλάγες. Αυτό είναι μια αθεωργική τοποθέτηση χρησιμοποιώντας ένα βωρίο που είναι γνωστό από τον Ιησανδρία. Ο Θεός μιλά και λέει «ο ουρανός λιθιών στιδέ γη το πόδι εν τω κομμον, πλειονίκων οικοδομήσεων λέγει κύριος, οικοί στόχοι στις καταπαύσεις όπως είναι η κατοικοί στάσεις του 1885 στην σημασία του και αυτής την πολατρική ουρανός». Θα μπορούσα να πω σαν υποδοχολογικής ανάγνωσης ουσιαστικά ουσιαστικά η ουσιαστική έργα του Θεού. Και υπάρχει εδώ σαφώς, προκρίνεται η γη και ο ουρανός που είναι έργα του χειρόνου Θεού και όχι ο μάος ο οποίος θεωρεί και εγώ το χειρόνι του Θεού. Πανοιδείστηκε ο κόσμος του Θεού, όπου ο κόσμος του Θεού σαφώς εδώ παίρνει αυτού τη θέση και αυτή η αυτού τη θέση δεν καταλαβαίνει ο ουρανός και η γη. Ακόμα και αν η γη εμφανίζεται εδώ στο υποπόδιο του χειρόνου του Θεού, το σύνολο υποπόδιο του Κύριου ο ουρανός θα χωρίζεται ως υποθερώνους του. Έχουμε δηλαδή εδώ κατ' αρχάς μια κλητικία που αντιστοιχεί στις ανθρώπινες κατασκευές ενός έναν έμμενος λεπτριασμός, ο ουρανός ανθρωποκριτισμού, πιθανού ανθρωποκριτισμού που όλα τα πράγματα έχουν σημασία εφόσον έχουν ως κέντρο και ως αφητηρία των άνθρωπων. Αντίθετα αποκλίνεται εδώ, όπως είπαμε, η σημασία της δημιουργίας και της θεϊκής πορείας της δημιουργίας και επιπλέον εδώ βλέπουμε ότι έχουμε μία άμφαση στη γη ως τον τόπο φανέρωσης και ως τον τόπο λατρείας του Θεού. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί εδώ βλέπουμε ακριβώς ότι μεταπληπίζεται το κέντρο ευαλμούς από μία άνθρωπο-και ελληνική θεώρηση του κόσου. Αυτό δεν σημαίνει ότι καταγείται στη δημιουργία μας ο υπολογικός διαιρεσμός, είναι ότι υπάρχει ένας ουρανός και υπάρχει μια γη. Είπαμε και σε επόμενα μάθημα, ότι αυτό που κάνει το εξήγημα είναι ακριβώς, γιατί τα κείμενά μας εφρασμούν συλλογή με τον κόσμο. Είναι σε επόμενη εποχή και θα πρέπει πάλι να έχουμε υπόψη μας, διότι μετά με τέτοια κίνα δεν μπορούμε ποτέ να περιμένουμε μία πολύ διαφορετική κοσμολογική αντίληψη από αυτή που μας συνήθως είναι ανθρωπική. Και ούτε αυτό είναι το θέμα μας, το θέμα μας δεν είναι να δούμε μία επιστημονικά οφείια αντίληψη του κόσμου, οι επιστημονικά σύμφωνα αντίληψη του κόσμου, αλλά να διαβλέψουμε πίσω από αυτές οι κοσμολογικές αντιλήψεις το ιδεωτικό υπόμεθρο, ανθρώπινο το οποίο μπορεί να αποδιορίζει και να περιγράφει τις σχέσεις του ανθρώπου και του κόσμου. Εδώ λοιπόν, νομίζω ότι αυτό το θέμα του κόσμου, του κόσμου σαραπέντια, είναι εξαιρετικά σημαντικό. Έχει μία κοσμολογική σύμφωση, λέτε μία κοσμολογική σύμφωση, γιατί ακριβώς εγώ, αυτό που τονίστω το πως είναι ο κόσμος του κόσμου, δεν είναι οι ανθρώπινοι τις κατασκευές, δεν είναι ο όνομας του ανθρώπου, αλλά οι άνθρωποι καλούνται να αναγνωρίζουν τη σημασία της δημιουργίας ως το τόπο που κατοικεί στο φανήλωσης του θεού και ως τη δημιουργία του θεού, το οποίο ουσιαστικά αυτό δίνει την αξία του στον κόσμο. Θα πείτε βέβαια ότι εδώ έχουν έναν διαδισμό ιδεωτικό σύμφωση, το οποίο σαφώς ο ουρανός είναι ο νεότερος και η γη είναι η κατώτερη. Δεν μπορούμε να τη δούμε αυτή την εικόνα ως μια ποιοτική, με ποιοτικές αναφορές. Αντίθετα, αυτές οι δύο, θα γράψω τα δύο επίπεδα, έχουν να κάνουν ακριβώς το κόσμο ίδιο δεχείο στις εποχές, έχουν να κάνουν τις αποθούμενες επιθύματα ότι στον αρχαίο κόσμο κυριαρχεί ένα τριόγροφο, ένα δυόρφωνο σύστημα κοσμολογικό. Ο δύσκολος είναι σαν να έχουμε και ένα δυόρφωνο. Έχουμε δυόρφωνο ενός του κόσμου, έχουμε θέλημα στον ουρανό του, έχουμε κατοικία στον Θεού και έχουμε όλος κατοικία στον οικογένειά του και ταυτόχρονα υπάρχει το κόσμο στις δύσκολες, που είναι επομένως οτι ουσιαστικά κοινούνται οι άνθρωποι και είναι και τα υπόλοιπα δημιουργήματα τα οποία συνδέονται άμεσα ή άμεσα με τον άνθρωπο. Και εννοείται ότι ανάμεσα στα δύο αυτά πράγματα, ανάμεσα στις δύο κόσμους, ακόμα και στην εποχή κυρίως στη Σύννη, στην Αθήκη, αλλά και με τα ενέστρια κυρίως από δημιουργιστικές αποδράσεις και απειλάσεις από την Αθήκη, έχουν και διαφοροποιήσεις με ενδιάμεσους χώρους, έχουν και διαφοροποιήσεις με διαφοροποιημένα πνεύματα, εκεί όπου το κάθεξε. Σε κάθε περίπτωση όμως, κατευθυμένη περίπτωση εδώ, στον χωριό από τον Ισαλία τον Παραθέτη, ως Κοραστέφανος, έχουμε αυτή την δημερή αιδιέρεση του κόσμου εκείνης εποχής, αντίληψης της βιολογίας εκείνης εποχής, όπου και τα δύο, ο ουρανός και η γη, ουσιαστικά ενώνται στον πρόσωπο του Θεού, έτσι έρεται κανένας αυτοκίνητος για να είναι μια άνθρωπο και δική του κόσμου, ο κόσμος δεν έχει ως πέμπυλο τον άνθρωπο, ούτε το σημείο να φράσει και ως τόπος του κόσμου είναι ο άνθρωπος, είνιτε το ανοίγει με ξελάθμω πως είναι ένα φοράς εγώ Sarah, η Θεός εσύ ονδομ��라고요 notes και listenedさい είναι αυτούς οι οποίοι προηγουμένθαν ό Town, έ commandments σεπνίδες του κόσμου και είναι αυτούς ο緟 αυτούς ορ δεν προκρίνονται οι ανθρώπινοι στρατιωμένες, πόσο Άγιες και Λιόγες θα γίνονται στους Άγιους και Λιόγους και με συγκροτήρια στους Άγιους και με στρατιωμένους. Αλλά αυτό που προφορεύεται και αυτό που προκρίνει στρατιωμένη έμφαση είναι η ίδια η αξία της δημοκρατίας ως πόκημα ενώσης, ως τόρφου δημοκρατρίας και αποβάλλει στρατιωμένες. Αν όταν αποχωρήσουμε να συζητήσουμε και φυσικά το κάνουμε δάκρυο, τουλάχιστον και προσοχή, και είναι μια κοιτική βαρειά, μαντιά, το κεφάλαιο αυτά από μία, θα λέγαμε, προοδική πρόπτυκη, θα πρέπει να πούμε ότι στο κείμενό μας εγώ δεν είσαι μόνο με μόνο θρητικές εμφανιστές, απλώς δίκτω έχουμε προβλημάσει, λέγοντας εκπληρωμένα στα προοδευμένα δημοκρατία, που είναι στα αρχή του συνοχή να πούμε ότι και η Διαθήκη δεν είναι ένα κείμενο το οποίο θα μπορούμε να μιφέσουμε οικολογικό, απλώς είναι εκείνο το οποίο έχει διάφορες δικίνες εκπληρωμήσεις και δικίνες ταχασίες, τα πέραν στην δημιουργία, σαν όσο και το υπό, θέλω να πω, αυτό το στάσιο, το τάσιο, υπάρχει μία πολύ διαφορετική θέση του κόσμου από αυτή που έχουμε δημιουργήσει σήμερα. Και γι'αυτό αυτό μπορεί να δικαιολογεί σε εκπληρωμός ότι δεν θα μπορούμε ξεκάθινες προοδευμώσεις, ξεκάθινες μάλλον πάνε προοδευμώσεις πέρας τις δημιουργίες και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο κεφάλαιος αυτά, όπου αν δούμε, η δημιουργία μας είναι δύσκολη, μάλλον πλώνη, ξεκινάμε από καθαρά οδέτερους τοποθετήσεις και περιγραφές της λύσης, τα οποία θα συνεχίσουν πάνω σε πέρας μόνο γραμματικές με την έννοια ότι ακριβώς τελειώνεται μία αποξένωση των ανθρώπων από την υπόλοιπη δημιουργία και κάποιο τρόπο και τρίτο, έχουν και κάποιες δημιουργείες δημιουργήσεις που είναι σαν πώς τελείωνται. Άλλο, μπορούμε να πούμε ότι διαβάζοντας το κείμενό μας, μπορούμε να δούμε καταρκάζεις ότι εμφανίζεται η αστραγωγραφική αστραγωγραφική και ως τη σκηνή των ανθρώπων που θα χάσουν μια οδέντερη σημασία της πολιτικής δημιουργίας, δεν δηλώνει να κάνει κάτι καλό ή κακό. Απ' την άλλη ομολογία, υπάρχει μια αρνητική θεμή, επειδή είναι ο τόπος που δεν θα πραγματοποιηθούν διάφορες σειράξεις και γίνεται και ο κόσμος του βιώνει ο άνθρωπος του να τα πει για σήμερα. Όμως, και αυτό είναι σημαντικό, θα πούμε και σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να μιλήσουμε εδώ το στόχιο της εμφάνισης, αφού ο άνθρωπος, είτε ας πούμε στην ιστορία του αγώνα ή στην ιστορία του συνεχάτων της Ζαλιτών, στην Νέα Ζαλιτών, στο Ιαθώνα, ορίζει σε σχέση με τη γη. Ο αγώναν φέρνει από το λίγο τον πατέρα του και αυτό είναι μια πολύ συγκεκριμένη, πολύ συγκεκριμένη πράξη που τελωρίζει. Και κατοικεί σε μια άλλη γη, που αλλιώς θα την πληρονομήσει και είναι πάλι μια συγκεκριμένη πράξη, η οποία έχει ένα καθύτερο συμβουλικό, η οποία έχει μια πολύ βαμβατομένος, παρόλο που ας πούμε, σαφώς εδώ φαίνεται η κυριαρχία και η κυριαρχία του ανθρώπου στη γη, εφόσον είναι το κατοικίμα και το κτήμα, τα υγεία του ανθρώπου, ωστόσο ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, τονίζεται η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον άνθρωπο και στη γη. Υπάρχει μια σχέση αντιμετωπιστράτησης. Και αυτό είπα, δηλαδή, έχετε καθαρά στην ιστορία του αγώνα. Επίσης, όμως, και εδώ πάμε στα πιο οθετικά στοιχεία, η γη χανείστηκε και ως το τόπος της φανταρωσής της αλληλόχτρας του κέντρου. Γιατί είπαμε ότι, αφού ήταν εισακάθαρα στην ιστορία του αγώνα, εδώ, σαφώς, οι μαθαίες μας ακουμφύνιασταν και μέχρι παράδειγμα του παλαιοδευτικού και της μετάφωσης του ελληνικού, το οποίο έκανε αυτήν την περίπτωση, η γη είναι αγγή, γιατί ακριβώς αφήνθαμε όλοι και ο χρόνος. Η γη γίνεται από μέτρος του σεβασμού του ανθρώπου, γιατί ακριβώς, μέσω αυτής της φανταστικά, ο άνθρωπος εκφράζει τον σεβασμό του και στον πνευματικό της γης. Και, επομένως, εδώ, αυτό είναι το χρήμα το οποίο είναι θερμό στην ιστορία. Η γη, όμως, φανείστηκε και ως το τόπος κυριαρχίας του. Και αυτό θέλει τα πρωτόφυλλα του χρόνου και του δύου. Δεν είναι ως ο άνθρωπος ο κόσμος κυριαρχής. Αυτό που έχουμε ξεκαραβούνει είναι η σκηνή, μόνος, στο οποίο αγγλίζεται η ζωή των ανθρώπων, τις σειράξεις τους, για δοκιών, την καταπίεση, την ιδιαιχία και την ευκαιρία τους, όμως, που δεν είναι, ουσιαστικά, δικό τους δίμετρος των ανθρώπων. Αυτό με προσδέχεται και στην ιστορία. Είναι κάτι που δίνεται από το 2002, αφού σχεδόν δεν είναι δικό τους δίμετρος των ανθρώπων. Ο μέρος, λοιπόν, δεν είναι χώρος κυριαρχίας των ανθρώπων, είναι χώρος κυριαρχίας των ανθρώπων και φανέρωσης αυτής της κυριαρχίας των ανθρώπων. Και, τέλος, ο Υγίι είναι και ένας τόπος φανέρωσης της ευλογίας και της οικογένειας των ανθρώπων. Ακριβώς και αυτό συμβαίνει με την εκπληκτική του Ασίου Στέφαλου, το τελευταίο μέρος του Νοόπου, όπου η οικογένεια είναι ακριβώς αυτήν την εκπληκτική στάση κάτω στα ανθρώπινα κυριαρχία των ανθρώπων με την τεξοκίνη εδώ στο χώρο του Νοόπου, που είναι ένα καυτό σημείο στην αντιπαράδεισή τους σύμβολους του Υγίου Στέφαλου. Βλέπουμε ότι ο Υγίι αναδεικνύεται στο τόπος ο κατ' εξοχήν τόπος φανέρωσης και ελευθείας του Θεού, το έργο του Θεού, των χεριών ανθρωπιστικών ανθρωπιστικών, και βλέπουμε εξοχήν που κανείς χωρώνει την φανέρωση ακριβώς της ευλογής και της οκτωρίας, γιατί η οικογένεια μας ευαγγελίζεται και ο Στέφαλος. Ο Στέφαλος είναι σχεδιακό δικαίωμα πάνε στο Νοόπου, όπου δεν μας χαιράζεται πλέον, και ακούν στον Θεό μπορεί να έρθει κανείς ευαγγελίαξη από πού η Υγίη, η οποία είναι η οικογένεια του Νοόπου, αποτάτε αυτή την αξία για τη σημερινή στάση του Υγίου Στέφαλου. Όμως θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Στέφαλος, αυτό το κεφάλαιο που αποτελεί η Αιγέντρα του Υφέρον και θα μας βοηθήσει στα όσα θα ακολουθήσουν στα επόμενα κεφάλαιο, είναι αυτή η εμφύσιμη στάση που τελείται απέναντι στη Γη, όχι μόνο θετική, αλλά και ανοτική. Και αυτό το κεφάλαιο, το κεφάλαιο 7 παράδειση μία αυτά τα οποία πραγματικά είναι πολύ σημαντικά και περιέχονται, ουσιαστικά αποτελεί επίσης και μία πρόδειξη των όσων είδαμε έως τώρα για την αφησιμία του Υγίου Στέφαλου, για την ανάγκη πάνω από το κουχό, την άνοδη καταγωγή μέχρι στο μέσο της σχέσης με το κόσμο, ήδη και τις αντιλήψεις της εποχής των ανθρώπων που τα περάστηκαν στα εποχικά κεφάλαια και χωρίς αυτό που δεν πάνε ποτέ και αυτό είναι μια αρχή, γιατί ακολουθήσαμε πριν στα εποχικά μας, να σημαίνει η κατάλυψη του Υγίου Στέφαλου. Αυτό που μιλάζει είναι μια κριτική στάση να παίρνει προς το κείμενο, μία στάση η οποία συμβαίνει με την άθληση να διαπισκούνισε τις αλληλεγίες και αν θέλετε και τα αδιέξουτο προστατεί, μπορεί να δημιουργεί κάποιες χώρες στο κείμενο, αλλά από την άλλη μορφή μπορεί να στάσει ο οποίος ζητάμε στο κείμενο, το οποίο του κατανοεί ως ένα κείμενο που έχει σημασία και τον κείμενο, ο οποίος θέλει να κλείσει στο κείμενο, να μεστά λοιπόν σε αυτό το κείμενο και να παρξύνωχα τις νεκρές ψυχίδες, οι οποίες θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα ψυχρόκο στο οποίο να αναδεικνύεται με κάθε τρόπο, με μεγάλη ενάργεια και σέντρινια, διάθελοι και περιγόντων να περνάει με κάποιες χώρες, αυτή η θα λέμε ειδημετή σχέση μεταξύ ανθρώπων και κεφτές του κείμενου δίκου, βλέπουμε ότι το δεύτερο στοχείο δεν υπάρχουν στοχεία που θα είναι σαν τέτοιο πόσο δύσκολο χαλαρά με κείμενο όπως είναι το πράξελθα, με την έννοια ότι ακριβώς βρίσκεται συνοδεία του περιόδικα και μη ιδιαίτερα ψεύ, προκλίνεται η γη ενός χώρος της φανέρας του κείμενου, ως χώρος που αντιβιώνουν τα γραμμέλη της νέας πρωμακότητας που λέγεται πλησία, η οποία εδώ εκβηλώνεται και κυρίως από τον στέφανο, όπου βρίσκεται λοιπόν η γη ως ολόκληρος λατρείας, γιατί ακριβώς είναι το τόπος άγιος που δεν συμβαίνει με χειροποιημένους λόγους και με ανθρώπινα ατταίρετα και αυτό ακριβώς νομίζω ότι μπορεί να είναι ένα στοχείο το οποίο έχει μία πολιτική σπουδαιότητα. Αυτό που νομίζω όταν περνούσαμε ένα πρωτοφέσιο εδώ είναι η ομορφιά της δημοκρατίας, ας το και έμεσα, η βοένος του που προκαλεί η δημιουργία για την εκπομπώση των τόπων της δημιουργίας. Σε ένα δεύτερο λόγο θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η εξάρτηση των ανθρώπων από τη γη, η ελεξάρτηση των ανθρώπων και εμείς, ο πολύ κατανοητός φυσικός χώρος ύπαξης του ανθρώπου, πολύ δε περισσότερο το οποίο έχει μόνο αυτό, σε χάρη του οικογένειού μας, και ως ο τόπος βίουσης δημιουργίας, της παρουσίας του θεού και της ελευθείας του και συνετοχής στην αγιότητα. |
