| id |
5cca20e3-2e26-47f5-a719-3ebbf6841588
|
| title |
Διαβάζω για τους άλλους: Προσφέροντας γνώση στους τυφλούς | Διαβάζω για τους Άλλους | TEDxChania /
|
| spellingShingle |
Διαβάζω για τους άλλους: Προσφέροντας γνώση στους τυφλούς | Διαβάζω για τους Άλλους | TEDxChania /
|
| publisher |
TEDxChania
|
| url |
https://www.youtube.com/watch?v=wCrxse9i4Ws&list=PLSuMvwOBeqn1kHELoaxpf1OIl3MESmwAY
|
| publishDate |
2017
|
| language |
el
|
| thumbnail |
http://oava-admin-api.datascouting.com/static/d83b/b6a6/b6c4/6a4c/47e1/46e7/7077/0b0f/d83bb6a6b6c46a4c47e146e770770b0f.jpg
|
| format |
Video
|
| organizationType_txt |
Ιδιωτικοί φορείς
|
| durationNormalPlayTime_txt |
532
|
| genre |
Μαρτυρίες/Συνεντεύξεις
|
| genre_facet |
Μαρτυρίες/Συνεντεύξεις
|
| institution |
TEDx Chania
|
| asr_txt |
Παρακαλώ. Καλημέρα. Αργηρό θα μπορούσατε να μου διαβάσετε το κείμενο που γράφετε στην αθλόνη. Δυστυχώς, όχι. Μάλιστα. Φανταστείτε να ήταν αυτό ένα βιβλίο που εσείς θα θέλατε πάρα πολύ να διαβάσετε. Ή να ήταν ένα βιβλίο που θα έπρεπε να διαβάσετε για τη σχολή ή τη δουλειά σας. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζει πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού σήμερα. Οι εντυπωανάπηροι είναι αυτό το κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού και είναι περίπου το 10%. Οι εντυπωανάπηροι είναι άνθρωποι που σαν και εμένα δεν βλέπουν, δεν μπορούν να κρατήσουν ένα βιβλίο στα χέρια τους ή είναι αναλφάβητοι. Σας ακούγεται ξένη η λέξη εντυπωανάπηροι. Ήταν και για μένα μέχρι το Δεκέμβριο του 2014. Τότε, σε μια συζήτηση που έκανα με το φίλο μου το Θοδωρή περί λογοτεχνίας, σε ένα καφέ στο κέντρο της πόλης, τον ρώτησα ποιος είναι αγαπημένος του συγγραφέας. Ο Τζονάδαν Κόου. Θυμάσαι ποιο βιβλίο του μου πρότεινες να διαβάσω. Φυσικά, το σπίτι του ύπνου. Ναι, αλλά το σπίτι του ύπνου δεν υπάρχει διαθέσιμο στην ακουστική βιβλιοθήκη για τους τυφλούς. Οπότε, πρότεινα στον Αργύρο, αν ήθελε, να μου το διαβάσει εκείνη. Όταν ο Θοδωρής συζήτησε αυτή, μου ζήτησε να το διαβάσω το βιβλίο του Κόου, φυσικά και δέχτηκα. Ποιος άλλος θα μπορούσε να αρνηθεί μια τέτοια χάρη σε έναν φίλο του που μάλιστα δεν βλέπει. Όταν επίτα επέστρεψα στο σπίτι μου, δύο πράγματα συνέβησαν. Από τη μία συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα ήθελαν να διαβάσω ένα βιβλίο και δεν μπορούν, επειδή έτυχε, να γεννηθούν χωρίς να βλέπουν. Θύμωσα πρώτα με τον εαυτό μου, όπου μέχρι τότε ζούσα στο δικό μου μικρό κόσμο και δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει το πρόβλημα αυτό. Πίστευα ότι με έναν μαγικό τρόπο τα βιβλία που παράγονται σε έντυπη μορφή παράγονται και σε ακουστική για τους ανθρώπους αυτούς. Έπειτα θύμωσα με την κοινωνία, γιατί δεν έχει προβλέψει κάτι για την κοινωνική αυτή ομάδα. Και έπειτα σκέφτηκα τι θα μπορούσα εγώ να κάνω για το πρόβλημα αυτό. Πώς θα μπορούσα δηλαδή να κατευθύνω δημιουργικά το θυμό μου. Και θυμάμαι, αναλογίστηκα, ότι αν εγώ είμαι διατηθυμένη να διαβάσω ένα ολόκληρο βιβλίο για το Θεοδωρή, πιθανότατα και άλλοι άνθρωποι να ήθελαν να κάνουν το ίδιο. Και αν εγώ ήθελα να ξοδέψω αυτό το χρόνο διαβάζοντας, τότε γιατί να μην το εχωγραφούσαμε το βιβλίο αυτό, ώστε να μην παρακαταθήκει στην ακουστική βιβλιοθήκη των τυφλών, για να το διαβάσουν και άλλοι. Κάπως έτσι γεννήθηκε και το διαβάζω για τους άλλους, από μια ιδέα, από έναν καφέ. Όταν εγώ γύρω μου μίλησε για αυτήν την ιδέα, μου φάνηκε πολύ ρομαντικημένη, αλλά εξοπραγματική και μη πραγματοποιήσιμη, εδώ που τα λέμε. Ναι, αλλά... Δυσκολευόμουν να αναλογιστώ πώς κάποιος θα μπορούσε να κινητοποιήσει άλλους για να ξοδέψουν το χρόνο τους διαβάζοντας. Μου είπες όμως ότι σου άρεσε πολύ. Ναι, κάτι έπρεπε να σου πω. Αυτό δεν σημαίνει ότι πίστευα στην ιδέα σου. Μου είναι πολύ ξένο κάτι τόσο φιλόδοξο να δημιουργηθεί από το μηδέν. Το Δεκέμβριο του 2014, δημιούργησα μια σελίδα στο Facebook και την ονόμασα «Διαβάζω για τους άλλους». Τον Ιανουάριο του 2015, οργάνωσα την πρώτη συνάντηση εθελοντών του δικτύου. Σε αυτή τη συνάντηση ήρθαν 40 περίπου άγνωστοι σε μένα άνθρωποι προκειμένου να συζητήσουμε πώς η ιδέα και το όραμα του «Διαβάζω για τους άλλους» θα μπορούσε να γίνει πράξη. Πώς δηλαδή θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε βιβλία για τυφλούς. Εγώ πάντως δεν πήγα και ούτε στη δεύτερη πήγα. Ποια όταν προσκλήθηκα στην τρίτη συνάντηση, το Μάρτυο του 2015, λίγο από ντροπή, λίγο από περίεργεια, λίγο από υποχρέωση γιατί αφορούσε την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκω. Μου άρεσε και μια κοπέλα να σας πω την αλήθεια που ήταν τότε στο δίκτυο. Πήγα, πολύ επιφυλακτικός για το τι θα ακούσω και πόσο χρόνο από τη ζωή μου θα χάσω. Πανταζόμουν ότι θα είναι μαζεμένη καμιά δεκαριά τρελή που ποιος ξέρει τι νομίζουν ότι κάνουνε. Τελικά αυτό που βρήκα ήταν καμιά εξεντεριά τρελή με ένα απίστευτο αδαμμένο πλάνο δράσης και ένα σαφέστατο οργανόγραμμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πώς μοιραζόντουσαν, πώς σηκωνόντουσαν όλες μετά τον άλλο και μοιραζόταν, τι έχει κάνει ως τώρα προκειμένου ηχογραφήσεις βιβλίων να γίνουν πραγματικότητα και τι προτίθεται να κάνει ως την επόμενη συνάντηση. Περιτό να σας πω ότι νιώσα μεγάλη ντροπή γι' αυτά που σκεφτόμουν, αλλά και συγκίνηση γιατί το όραμα που διαβάζω για τους άλλους κατάφερε να εμπνεύσει άλλους ανθρώπους προκειμένου να ξουδέψουν από τον χρόνο τους, ώστε μια ομάδα εντελώς ξένης αυτούς να έχει ισότιμη πρόσβαση στα αγαθά της γνώσης και της λογοτεχνίας. Εγώ καταρχήν στην πρώτη συνάντηση εθελοντών, θυμάμαι έπαθα σοκ που ήρθαν τόσοι πολλοί άνθρωποι και που ήταν διατεθειμένοι να αναλάβουν κατευθείαν δράση. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτό που στην αρχή μου ήταν ξένο, η ιδέα του εθελοντισμού, η ιδέα του να προσφέρω σε ανθρώπους που δεν βλέπουν, γινόταν σιγά σιγά κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Όσο το δίκτυο εθελοντών του διαβάζω για τους άλλους μεγάλωνε και όσο δηλώναμε τι θα κάνουμε, άρχισα να δεσμεύομαι και να πιστεύω ότι είμαι υπεύθυνη γι' αυτά που λέγαμε ότι θα κάνουμε. Όσο το δίκτυο εθελοντών μεγάλωνε, τόσο μεγαλύτερη υπερβάση χρειαζόταν κι εγώ ίδια να κάνω προκειμένου να το στηρίξω. Έτσι άρχισα να δουλεύω 10 ώρες τη μέρα μόνο για το διαβάζω για τους άλλους, άρχισα να αφήνω παραπίσω τις δικές μου δουλειές, άρχισα να ταξιδεύω σε άλλες πόλεις της Ελλάδας για την ανάπτυξη του δικτύου με δικά μου έξοδα. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το όραμα του διαβάζω για τους άλλους είναι πέρα και πάνω από τους ανθρώπους που το οραματίστηκαν και το δημιούργησαν, αλλά είναι ακριβώς στο χέρι των ανθρώπων που απαρτίζουν το δίκτυο να συνεργαστούν προκειμένου να το κάνουν πράξη. Και φτάνουμε στο σήμερα. Το διαβάζω για τους άλλους σήμερα μετράει 2 χρόνια ζωής. Βρίσκεται σε 4 πόλεις της Ελλάδας και αριθμεί 2,5 χιλιάδες ενιαγραμμένους αθελοντές που ηχογραφούν βιβλία, λογοτεχνικά, σχολικά, ακαδημαϊκά ή διαβάζουν ζωντανά σε ανθρώπους που βρίσκονται σε γυροκομεία, σε άσυλα, σε ιδρύματα για παιδιά αλλά και σε ηλικιωμένους σε σπίτια. Το σκεπτικισμό μου για αυτή την ιδέα διαδέχτηκαν η έμπνευση και η ευθύνη για την υλοποίησή της. Χρειάστηκε μέσα στην καθημερινότητά μου να συμφιλιοθώ με έννοιες που ήταν εντελώς ξένες για τη δική μου ζωή και μάλιστα ήθελα να παραμείνουν και ξένες. Έννοιες όπως η οργάνωση, η στοχοθεσία, η διαχείριση προθεσμιών. Η Μάγη Αγγέλου κάποτε είπε ότι τίποτα δεν δουλεύει αν δεν δουλέψεις εσύ. Έτσι το δικό μου ξεβόλεμα είναι ένα πολύ μικρό τίμημα μπροστά στον αντίκτυπο που το διαβάζω και τους άλλους έχει για την ελληνική κοινωνία. Έχουμε βοηθήσει 30 εντυπωανάπηρους φοιτητές να περάσουν τα μαθήματά τους ηχογραφώντας τα επιστημονικά τους συγγράμματα. Βοηθάμε τον τυφλό Κωνσταντίνο που είναι μαθητής του Γυμνασίου να διαβάζει τα σχολικά του βιβλία ηχογραφώντας τα. Κρατάμε συντροφιά διαβάζοντας σε 450 ηλικιωμένους οι οποίοι δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους και σε 400 περίπου παιδάκια. Τελικά συνειδητοποίησα, όπως εύστοχα είχε πει και το Λιστόι, ότι ζούμε για τον εαυτό μας μονάχο όταν ζούμε για τους άλλους. Τα τελευταία δύο χρόνια εγώ ζω για να διαβάζω για τους άλλους. Κι αν σήμερα φεύγοντας είναι να θυμάστε κάτι από την ομιλία αυτή, ας είναι τούτο. Είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι για να συνδημιουργήσουμε την κοινωνία στην οποία επιλέγουμε να ζούμε. Σας ευχαριστούμε! Ευχαριστούμε πολύ! Ευχαριστούμε πολύ! Ευχαριστούμε πολύ!
|
| _version_ |
1782817287520124928
|
| description |
: Παρακαλώ. Καλημέρα. Αργηρό θα μπορούσατε να μου διαβάσετε το κείμενο που γράφετε στην αθλόνη. Δυστυχώς, όχι. Μάλιστα. Φανταστείτε να ήταν αυτό ένα βιβλίο που εσείς θα θέλατε πάρα πολύ να διαβάσετε. Ή να ήταν ένα βιβλίο που θα έπρεπε να διαβάσετε για τη σχολή ή τη δουλειά σας. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζει πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού σήμερα. Οι εντυπωανάπηροι είναι αυτό το κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού και είναι περίπου το 10%. Οι εντυπωανάπηροι είναι άνθρωποι που σαν και εμένα δεν βλέπουν, δεν μπορούν να κρατήσουν ένα βιβλίο στα χέρια τους ή είναι αναλφάβητοι. Σας ακούγεται ξένη η λέξη εντυπωανάπηροι. Ήταν και για μένα μέχρι το Δεκέμβριο του 2014. Τότε, σε μια συζήτηση που έκανα με το φίλο μου το Θοδωρή περί λογοτεχνίας, σε ένα καφέ στο κέντρο της πόλης, τον ρώτησα ποιος είναι αγαπημένος του συγγραφέας. Ο Τζονάδαν Κόου. Θυμάσαι ποιο βιβλίο του μου πρότεινες να διαβάσω. Φυσικά, το σπίτι του ύπνου. Ναι, αλλά το σπίτι του ύπνου δεν υπάρχει διαθέσιμο στην ακουστική βιβλιοθήκη για τους τυφλούς. Οπότε, πρότεινα στον Αργύρο, αν ήθελε, να μου το διαβάσει εκείνη. Όταν ο Θοδωρής συζήτησε αυτή, μου ζήτησε να το διαβάσω το βιβλίο του Κόου, φυσικά και δέχτηκα. Ποιος άλλος θα μπορούσε να αρνηθεί μια τέτοια χάρη σε έναν φίλο του που μάλιστα δεν βλέπει. Όταν επίτα επέστρεψα στο σπίτι μου, δύο πράγματα συνέβησαν. Από τη μία συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα ήθελαν να διαβάσω ένα βιβλίο και δεν μπορούν, επειδή έτυχε, να γεννηθούν χωρίς να βλέπουν. Θύμωσα πρώτα με τον εαυτό μου, όπου μέχρι τότε ζούσα στο δικό μου μικρό κόσμο και δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει το πρόβλημα αυτό. Πίστευα ότι με έναν μαγικό τρόπο τα βιβλία που παράγονται σε έντυπη μορφή παράγονται και σε ακουστική για τους ανθρώπους αυτούς. Έπειτα θύμωσα με την κοινωνία, γιατί δεν έχει προβλέψει κάτι για την κοινωνική αυτή ομάδα. Και έπειτα σκέφτηκα τι θα μπορούσα εγώ να κάνω για το πρόβλημα αυτό. Πώς θα μπορούσα δηλαδή να κατευθύνω δημιουργικά το θυμό μου. Και θυμάμαι, αναλογίστηκα, ότι αν εγώ είμαι διατηθυμένη να διαβάσω ένα ολόκληρο βιβλίο για το Θεοδωρή, πιθανότατα και άλλοι άνθρωποι να ήθελαν να κάνουν το ίδιο. Και αν εγώ ήθελα να ξοδέψω αυτό το χρόνο διαβάζοντας, τότε γιατί να μην το εχωγραφούσαμε το βιβλίο αυτό, ώστε να μην παρακαταθήκει στην ακουστική βιβλιοθήκη των τυφλών, για να το διαβάσουν και άλλοι. Κάπως έτσι γεννήθηκε και το διαβάζω για τους άλλους, από μια ιδέα, από έναν καφέ. Όταν εγώ γύρω μου μίλησε για αυτήν την ιδέα, μου φάνηκε πολύ ρομαντικημένη, αλλά εξοπραγματική και μη πραγματοποιήσιμη, εδώ που τα λέμε. Ναι, αλλά... Δυσκολευόμουν να αναλογιστώ πώς κάποιος θα μπορούσε να κινητοποιήσει άλλους για να ξοδέψουν το χρόνο τους διαβάζοντας. Μου είπες όμως ότι σου άρεσε πολύ. Ναι, κάτι έπρεπε να σου πω. Αυτό δεν σημαίνει ότι πίστευα στην ιδέα σου. Μου είναι πολύ ξένο κάτι τόσο φιλόδοξο να δημιουργηθεί από το μηδέν. Το Δεκέμβριο του 2014, δημιούργησα μια σελίδα στο Facebook και την ονόμασα «Διαβάζω για τους άλλους». Τον Ιανουάριο του 2015, οργάνωσα την πρώτη συνάντηση εθελοντών του δικτύου. Σε αυτή τη συνάντηση ήρθαν 40 περίπου άγνωστοι σε μένα άνθρωποι προκειμένου να συζητήσουμε πώς η ιδέα και το όραμα του «Διαβάζω για τους άλλους» θα μπορούσε να γίνει πράξη. Πώς δηλαδή θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε βιβλία για τυφλούς. Εγώ πάντως δεν πήγα και ούτε στη δεύτερη πήγα. Ποια όταν προσκλήθηκα στην τρίτη συνάντηση, το Μάρτυο του 2015, λίγο από ντροπή, λίγο από περίεργεια, λίγο από υποχρέωση γιατί αφορούσε την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκω. Μου άρεσε και μια κοπέλα να σας πω την αλήθεια που ήταν τότε στο δίκτυο. Πήγα, πολύ επιφυλακτικός για το τι θα ακούσω και πόσο χρόνο από τη ζωή μου θα χάσω. Πανταζόμουν ότι θα είναι μαζεμένη καμιά δεκαριά τρελή που ποιος ξέρει τι νομίζουν ότι κάνουνε. Τελικά αυτό που βρήκα ήταν καμιά εξεντεριά τρελή με ένα απίστευτο αδαμμένο πλάνο δράσης και ένα σαφέστατο οργανόγραμμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πώς μοιραζόντουσαν, πώς σηκωνόντουσαν όλες μετά τον άλλο και μοιραζόταν, τι έχει κάνει ως τώρα προκειμένου ηχογραφήσεις βιβλίων να γίνουν πραγματικότητα και τι προτίθεται να κάνει ως την επόμενη συνάντηση. Περιτό να σας πω ότι νιώσα μεγάλη ντροπή γι' αυτά που σκεφτόμουν, αλλά και συγκίνηση γιατί το όραμα που διαβάζω για τους άλλους κατάφερε να εμπνεύσει άλλους ανθρώπους προκειμένου να ξουδέψουν από τον χρόνο τους, ώστε μια ομάδα εντελώς ξένης αυτούς να έχει ισότιμη πρόσβαση στα αγαθά της γνώσης και της λογοτεχνίας. Εγώ καταρχήν στην πρώτη συνάντηση εθελοντών, θυμάμαι έπαθα σοκ που ήρθαν τόσοι πολλοί άνθρωποι και που ήταν διατεθειμένοι να αναλάβουν κατευθείαν δράση. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτό που στην αρχή μου ήταν ξένο, η ιδέα του εθελοντισμού, η ιδέα του να προσφέρω σε ανθρώπους που δεν βλέπουν, γινόταν σιγά σιγά κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Όσο το δίκτυο εθελοντών του διαβάζω για τους άλλους μεγάλωνε και όσο δηλώναμε τι θα κάνουμε, άρχισα να δεσμεύομαι και να πιστεύω ότι είμαι υπεύθυνη γι' αυτά που λέγαμε ότι θα κάνουμε. Όσο το δίκτυο εθελοντών μεγάλωνε, τόσο μεγαλύτερη υπερβάση χρειαζόταν κι εγώ ίδια να κάνω προκειμένου να το στηρίξω. Έτσι άρχισα να δουλεύω 10 ώρες τη μέρα μόνο για το διαβάζω για τους άλλους, άρχισα να αφήνω παραπίσω τις δικές μου δουλειές, άρχισα να ταξιδεύω σε άλλες πόλεις της Ελλάδας για την ανάπτυξη του δικτύου με δικά μου έξοδα. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το όραμα του διαβάζω για τους άλλους είναι πέρα και πάνω από τους ανθρώπους που το οραματίστηκαν και το δημιούργησαν, αλλά είναι ακριβώς στο χέρι των ανθρώπων που απαρτίζουν το δίκτυο να συνεργαστούν προκειμένου να το κάνουν πράξη. Και φτάνουμε στο σήμερα. Το διαβάζω για τους άλλους σήμερα μετράει 2 χρόνια ζωής. Βρίσκεται σε 4 πόλεις της Ελλάδας και αριθμεί 2,5 χιλιάδες ενιαγραμμένους αθελοντές που ηχογραφούν βιβλία, λογοτεχνικά, σχολικά, ακαδημαϊκά ή διαβάζουν ζωντανά σε ανθρώπους που βρίσκονται σε γυροκομεία, σε άσυλα, σε ιδρύματα για παιδιά αλλά και σε ηλικιωμένους σε σπίτια. Το σκεπτικισμό μου για αυτή την ιδέα διαδέχτηκαν η έμπνευση και η ευθύνη για την υλοποίησή της. Χρειάστηκε μέσα στην καθημερινότητά μου να συμφιλιοθώ με έννοιες που ήταν εντελώς ξένες για τη δική μου ζωή και μάλιστα ήθελα να παραμείνουν και ξένες. Έννοιες όπως η οργάνωση, η στοχοθεσία, η διαχείριση προθεσμιών. Η Μάγη Αγγέλου κάποτε είπε ότι τίποτα δεν δουλεύει αν δεν δουλέψεις εσύ. Έτσι το δικό μου ξεβόλεμα είναι ένα πολύ μικρό τίμημα μπροστά στον αντίκτυπο που το διαβάζω και τους άλλους έχει για την ελληνική κοινωνία. Έχουμε βοηθήσει 30 εντυπωανάπηρους φοιτητές να περάσουν τα μαθήματά τους ηχογραφώντας τα επιστημονικά τους συγγράμματα. Βοηθάμε τον τυφλό Κωνσταντίνο που είναι μαθητής του Γυμνασίου να διαβάζει τα σχολικά του βιβλία ηχογραφώντας τα. Κρατάμε συντροφιά διαβάζοντας σε 450 ηλικιωμένους οι οποίοι δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους και σε 400 περίπου παιδάκια. Τελικά συνειδητοποίησα, όπως εύστοχα είχε πει και το Λιστόι, ότι ζούμε για τον εαυτό μας μονάχο όταν ζούμε για τους άλλους. Τα τελευταία δύο χρόνια εγώ ζω για να διαβάζω για τους άλλους. Κι αν σήμερα φεύγοντας είναι να θυμάστε κάτι από την ομιλία αυτή, ας είναι τούτο. Είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι για να συνδημιουργήσουμε την κοινωνία στην οποία επιλέγουμε να ζούμε. Σας ευχαριστούμε! Ευχαριστούμε πολύ! Ευχαριστούμε πολύ! Ευχαριστούμε πολύ!
|
