| id |
5da8a646-b6af-4083-b2c6-36c0698d0f7a
|
| title |
Μαργαρίτης Κωνσταντίνος-'Αντε αγόρι μ' , ο κόκορας φώναξε...-Πολυχώρος Πολιτισμού Ισλαχανέ /
|
| spellingShingle |
Μαργαρίτης Κωνσταντίνος-'Αντε αγόρι μ' , ο κόκορας φώναξε...-Πολυχώρος Πολιτισμού Ισλαχανέ /
|
| publisher |
Πολυχώρος Πολιτισμού Ισλαχανέ
|
| description |
: Μουσική Είμαι Κωνσταντίνος Μαργαρίτης, γεννήθηκα στη Μπλακέ Υποδρομείο, εκείνη ήταν το πατρικό μας, ήταν το πατρικό μας. Εδώ με τα αφεντικά τα μεγάλα του εξελιτιώτη, συγγενείς, με μαζέψανε όταν ήμουν αρχμανός. Μεγάλωσα εδώ με ταλαιπωρίας, με τεμπάσια κακοχείες κλπ. Έμαθα την τέχνη, έγινα ένας καλός μηχανουργός. Μεγαλώντας πήγα στο μηχανοργείο του το Πουζέλι, δούλεψα μερικά χρόνια και κατόρθωσα να γίνω και εργοδηγός εκεί μέσα. Μετά έπηγα στο σπίτι μας στην πλατεία Ναυαρίνου, επειδή η γιαγιά που μας μεγάλωνε δεν ήξερε γράμματα πολλά, την κοροϊδέψανε, έβαλε ένα δάχτυλο, δεν πήραμε διαμέρισμα, δεν πήραμε τίποτε. Συγχωρημένος ο Βευθύμης, ήταν ένας άνθρωπος καλός και ο κόσμος που δούλευε εδώ ήταν ευχαριστημένος. Γιατί ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αρχητήρια στην Ελλάδα. Ήρθαν οι Γερμονοί, το κατασκέσανε, βγάλανε όλες τις πράγματα, βγάλανε τι βγάλανε και στη συνέχεια το κλείσαν και διώξανε και όλο τον κόσμο. Η θετική δουλειά υπήρχε, την έχω κάνει, μέχρι και να το σκενίζω το ματσά γιατί μετά από κάθε αρχητήριο το χώμα δεν πεθιότανε, κοσκενιζότανε, έβαινε πάλι μέσα στη Μήτρα, από εκεί έμεινε το καλό που ήθελαν να κάνουν, είχε πάρα πολλή δουλειά. Για ποια χρονιά μιλάμε πρώτο ήρθατε? Το 1948-49. Εκείνο που ξέρω σίγουρο και μπορώ να σας πω είναι ότι είχαμε βιβλιάριο ανηλίγκων. Όχι μόνο εδώ αλλά σε οποιαδήποτε δουλειά πήγαινε ο μικρός, εκεί ήταν υποχρεωμένη η εταιρεία ή το εργοστάσιο να το βγάλουν βιβλιάριο ανηλίγκων. Το μεγάλο σπίτι του Αξιληθιώτη ήταν που καταλήγει η Αξονίδου στην Εγνατία. Το σπίτι του Αξιληθιώτη έκλεινε όλη την Εγνατία. Μετά γρεμίστηκε του Αξιληθιώτη, γρεμίστηκε το χρυσομάλι του ηλεκτρολόγου, ένας μπακαλάκος ήταν εκεί ο κ. Γιώργος, γρεμίστηκε και άνοιξε ο δρόμος. Είσαι όταν μείνατε ορφανός που ήσασταν στο Παπάθιο? Ναι, πολύ μικρή η ηλικία. Εγώ στο Βακοπηγένο ερχόμου, γιατί είχα δείχει και στο Ιέντρεβον, να έχω τον Διεθυντή του Ιδρύματος, πολύς φίλους στην Πατέρα. Όταν ερχόσασταν εδώ να δουλέψετε, άρα ερχόσασταν από το Παπάθιο μόνος σας? Ναι, κάθε πρωί μεταφορία. Κάθε πρωί μεταφορία. Έπρεπε να πάρω μημεροκάνο. Κυριακές δεν υπήρχαν για μας τότε. Υπήρχαν όλοι. Κυριακές δεν υπήρχαν για μας τότε. Μου συγχωρώνουν το πρωί και όταν μου έλεγε η γιαγιά, μια γυγιά που ήμουν μεγάλη, μου έλεγε «Άντα, αγόρι μου χτύπη, ο Κόκορας φώναξε να πας να πάρεις κουλούρια». Καθόμουν έτσι στην καρέκλα και λέγα «Δε θα μεγαλώσουν, δε θα αφήσω κόκορα για κόκορα».
|
| url |
https://www.youtube.com/watch?v=a6tC7lW1v2Q&list=PLBlKTBWMAb4kTRGSR720JERBRxQCSm7E8
|
| publishDate |
2020
|
| language |
el
|
| thumbnail |
http://oava-admin-api.datascouting.com/static/ce52/c51b/2277/0cd3/d9e6/1e70/8668/a0ce/ce52c51b22770cd3d9e61e708668a0ce.jpg
|
| organizationType_txt |
Μουσεία
|
| durationNormalPlayTime_txt |
241
|
| genre |
Μαρτυρίες/Συνεντεύξεις
|
| genre_facet |
Μαρτυρίες/Συνεντεύξεις
|
| asr_txt |
Μουσική Είμαι Κωνσταντίνος Μαργαρίτης, γεννήθηκα στη Μπλακέ Υποδρομείο, εκείνη ήταν το πατρικό μας, ήταν το πατρικό μας. Εδώ με τα αφεντικά τα μεγάλα του εξελιτιώτη, συγγενείς, με μαζέψανε όταν ήμουν αρχμανός. Μεγάλωσα εδώ με ταλαιπωρίας, με τεμπάσια κακοχείες κλπ. Έμαθα την τέχνη, έγινα ένας καλός μηχανουργός. Μεγαλώντας πήγα στο μηχανοργείο του το Πουζέλι, δούλεψα μερικά χρόνια και κατόρθωσα να γίνω και εργοδηγός εκεί μέσα. Μετά έπηγα στο σπίτι μας στην πλατεία Ναυαρίνου, επειδή η γιαγιά που μας μεγάλωνε δεν ήξερε γράμματα πολλά, την κοροϊδέψανε, έβαλε ένα δάχτυλο, δεν πήραμε διαμέρισμα, δεν πήραμε τίποτε. Συγχωρημένος ο Βευθύμης, ήταν ένας άνθρωπος καλός και ο κόσμος που δούλευε εδώ ήταν ευχαριστημένος. Γιατί ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αρχητήρια στην Ελλάδα. Ήρθαν οι Γερμονοί, το κατασκέσανε, βγάλανε όλες τις πράγματα, βγάλανε τι βγάλανε και στη συνέχεια το κλείσαν και διώξανε και όλο τον κόσμο. Η θετική δουλειά υπήρχε, την έχω κάνει, μέχρι και να το σκενίζω το ματσά γιατί μετά από κάθε αρχητήριο το χώμα δεν πεθιότανε, κοσκενιζότανε, έβαινε πάλι μέσα στη Μήτρα, από εκεί έμεινε το καλό που ήθελαν να κάνουν, είχε πάρα πολλή δουλειά. Για ποια χρονιά μιλάμε πρώτο ήρθατε? Το 1948-49. Εκείνο που ξέρω σίγουρο και μπορώ να σας πω είναι ότι είχαμε βιβλιάριο ανηλίγκων. Όχι μόνο εδώ αλλά σε οποιαδήποτε δουλειά πήγαινε ο μικρός, εκεί ήταν υποχρεωμένη η εταιρεία ή το εργοστάσιο να το βγάλουν βιβλιάριο ανηλίγκων. Το μεγάλο σπίτι του Αξιληθιώτη ήταν που καταλήγει η Αξονίδου στην Εγνατία. Το σπίτι του Αξιληθιώτη έκλεινε όλη την Εγνατία. Μετά γρεμίστηκε του Αξιληθιώτη, γρεμίστηκε το χρυσομάλι του ηλεκτρολόγου, ένας μπακαλάκος ήταν εκεί ο κ. Γιώργος, γρεμίστηκε και άνοιξε ο δρόμος. Είσαι όταν μείνατε ορφανός που ήσασταν στο Παπάθιο? Ναι, πολύ μικρή η ηλικία. Εγώ στο Βακοπηγένο ερχόμου, γιατί είχα δείχει και στο Ιέντρεβον, να έχω τον Διεθυντή του Ιδρύματος, πολύς φίλους στην Πατέρα. Όταν ερχόσασταν εδώ να δουλέψετε, άρα ερχόσασταν από το Παπάθιο μόνος σας? Ναι, κάθε πρωί μεταφορία. Κάθε πρωί μεταφορία. Έπρεπε να πάρω μημεροκάνο. Κυριακές δεν υπήρχαν για μας τότε. Υπήρχαν όλοι. Κυριακές δεν υπήρχαν για μας τότε. Μου συγχωρώνουν το πρωί και όταν μου έλεγε η γιαγιά, μια γυγιά που ήμουν μεγάλη, μου έλεγε «Άντα, αγόρι μου χτύπη, ο Κόκορας φώναξε να πας να πάρεις κουλούρια». Καθόμουν έτσι στην καρέκλα και λέγα «Δε θα μεγαλώσουν, δε θα αφήσω κόκορα για κόκορα».
|
| _version_ |
1782816809387294720
|
