| id |
7da6201b-407a-4a84-a258-930996d617c7
|
| title |
Χαιρετισμός Κώστα Σαββίδη (Γενικός Γραμματέας Δήμου Κορυδαλλού) /
|
| spellingShingle |
Χαιρετισμός Κώστα Σαββίδη (Γενικός Γραμματέας Δήμου Κορυδαλλού) /
|
| publisher |
DimosPallinis
|
| url |
https://www.youtube.com/watch?v=hoB5AN-urUU&list=PLXgEiUoredvsdDqxAOC2LUw_TZUMUeB45
|
| publishDate |
2014
|
| language |
el
|
| thumbnail |
http://oava-admin-api.datascouting.com/static/c536/bdd4/f11d/f1e1/31d8/af51/819b/b30e/c536bdd4f11df1e131d8af51819bb30e.jpg
|
| organizationType_txt |
Δημόσιος τομέας
|
| durationNormalPlayTime_txt |
348
|
| genre |
Ακαδημαϊκές/Επιστημονικές εκδηλώσεις
|
| genre_facet |
Ακαδημαϊκές/Επιστημονικές εκδηλώσεις
|
| asr_txt |
Κύριε Δήμαρχε, κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, πριν ξεκινήσουν το ποθέτησί μου, ευγενέφερα να σας ευχηθώ σε όλους καλή χρονιά, με υγεία και ευαλπισθώ να εκπληρωθούν της καθεμίας και του καθονός σας. Ένα από τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης με τίτλο «Η ελληνική κρίση, κοινωνικές επιπτώσεις και πολιτικές ανάσχεσεις που δημοσίευσαν για λογαριασμό» του Συνδημοκρατικού Ινστιτούτου Φρίδρεχ Εμπερτ, αναπληρωτικός καθηγητής του Οικονομικού Παριεπιστημίου Αθηνών, ο κύριος Ματσαγκάνης, είναι ότι νέμενη λιτότητα για τη χώρα μας ήταν αναπόφευκτη, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν ήταν επιθετικές και αντί να απαλύνουν τις επιπτώσεις της κρίσης ανατροφωτάτησαν τις δυσμενείς επιπτώσεις της ύφεσης στη διανομή των εισοδημάτων. Όλα δείχνουν ότι το ελληνικό σύστημα κατά τη διάρκεια της κρίσης αναπαρήχθηκε ανέπαφο αλλά σε πιο χαμηλά επίπεδα. Το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν κάτω από το σχετικό όριο της φτώχιας, και όσο όριο της φτώχιας έχουμε το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος, ανέβηκε λίγο, ήταν 20% το 2009 και έφτασε στο 21,3% το 2012. Αν όμως υπολογεί σε κανείς και την ισδροή των νεόπτωχων, όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε και ο κ. Δανιηλύρη, ότι κάποιοι ποιοί που ανήκαν στη μεσαία τάξη και έμειναν λόγω της κρίσης άνεργοι, τότε οι σωρευτικές απολύσεις εισοδημάτων του σημερινού φτωχότερου 10% φτάνουν σε ποσοστό 56,5%. Ποιο είναι όμως το κυρίαρχο ζήτημα και αυτό που θα μας αποσχολήσει στο αμέσως επόμενο μέλλον. Το νέο ζήτημα της κοινωνικής πολιτικής είναι η φτώχεια των ανέργων, με δεδομένο μάλιστα ότι η μακροχρόνη ανεργία θα παραμείνει υψηλή στο προλεπτό μέλλον. Εδώ εμφανίζεται και το βασικό πρόβλημα του κράτους πρόνοιας στην Ελλάδα. Όπως θα ρατηρείτε, το ελληνικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας είναι ένας συνδυασμός μεγάλων οπών προστασίας, με πρωτοφανή γενοδορία για τον προστατευόμενο πυρήνα όσον ήδη εργάζονται. Αυτό γίνεται εμφανής και από ένα άλλο στοιχείο. Σύμφωνα με οι μελέτες, οι πολιτικές λειτουργίες στην περίοδο 2010-2011 μίωσαν κάπως την ανισότητα στην Ελλάδα, επειδή ακριβώς ασκήθηκαν πολιτικές κλιμαπωτών περιοχών επιτωνιστημάτων για όλους αυτούς που εργάζονταν. Το 2012 όμως, και οι φτώχοι και οι ανισότητες αυξήθηκαν αισθητά, κυρίως λόγω της τρομακτικής μεγάλισης της ανεργίας. Αυτό δείχνει ότι το σύστημα κοινωνικής προστασίας της χώρας είναι προσαρμοσμένο να εξισώνει τα εισοδήματα των εντός, δηλαδή αυτών που εργάζονται, αλλά κυριάζει ελάχιστα τους εκτός. Με άλλα λόγια, οι άνδρες που χρειάζονται τη μεγαλύτερη προστασία έχουν από το κράτος τη μικρότερη προστασία. Αυτό φαίνεται και από το ήξο των ρυπδομάτων σε σχέση με άλλες παροχές του κράτους σε όσους εργάζονται σε αυτό. Έτσι, το έλλειμμα προστασίας των ανθρώπων που μένουν εκτός δημιουργεί φαινόμενα εκτεταμένης ακραίας φτώχιας, το κατόφυλλη της οποίας, σύμφωνα με διάφορους υπολογισμούς, είναι στα 224 ευρώ ανά μήνα για ένα άτομο που ζει σε δικό του σπίτι στην Αφήνα. Μάλιστα, οι τελευταίες έλλειμους του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών δείχνουν ότι το ποσοσύν των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχιας είναι 9,8% και για τα παιδιά 16,3%. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εξουμένη, η οξυμμένη οικονομική κρίση, με τη δραματιά συμπεκτόσεις που έχει αυτά στην πλεονότητα των πολιτών. Η διάρρυξη της κοινωνικής συνοχής, η κοινωνική αποδιοργάνωση και επαφογένεια, η συρρήγγινος του κράτους πρόνοιας, η εκτυκτική αύξη των αναγκών, ακόμη αν θέλετε και απαξίες του πολιτικού συστήματος και ως εκ τούτο και το κομμάτι που πρωταγωνίστησαν στον πολιτικό σύστημα τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες, έχουν ανοίξει τον ασκότ του αιώλου, έχουν δημιουργήσει μια επικίνδυνη πολιτική δυναμική και ένα μεγάλο κοινό, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αγνοήσουμε, αλλά πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο εκτενούς συζήτησης, ανάλυσης και προβληματισμού. Σήμερα, περισσότερο από άλλοτε, είναι επιτακτική ανάγκη για να συνεχιστούν όλες αυτές οι προσπάθειες που πραναχρηθήκαν από τον πρόεδρο κοινωνικής πολιτικής στη Σκέδε, αλλά παράλληλα αποτελεί επιτακτική ανάγκη και η άσκηση κριτικής γύρω από τα αίτια που μας οδήγησαν στην κρίση. Σίγουρα η κρίση αποτελεί ένα σοβαρό κίνδυνο για κοινωνική αποτελεγγάνωση. Από την άλλη πλευρά όμως, μπορεί να αποτελέσει και μια ευκαιρία για να αναπροσδιοριστούν βασικές ανθρώπιες ανάγκες και αξίες και να αναζητηθούν νέοι τρόποι συλλογικής ζωής και δράσεις που θα βασίζονται στην εμπιστοσύνη, τη φιλία, την αλλοδοήθεια, τον αλληλευθεία και την αλληλεγγύη. Το κοινωνικό προσωπείο, και εδώ θέλω να εστιαστώ μόνο, το κοινωνικό προσωπείο που κρύβει την υποκρισία, τη μυσαλοδοξία, το δραστησμό και τη δία πέφτει όταν οι πολίτες αναλαμβάνουν δράση, προασφίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία, συμμετέχουν σε δράσεις αλληλεγγύης, σέβονται τη διαφορετικότητα και επιδιώκουν την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι από σήμερα κιόλας να γίνουμε πολύ περισσότερο ενεργοί πολίτες και να σκίσουμε τα δικαιώματά μας. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ και εύχομαι καλή επιτυχία στη μέρα.
|
| _version_ |
1782816387883859968
|
| description |
: Κύριε Δήμαρχε, κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, πριν ξεκινήσουν το ποθέτησί μου, ευγενέφερα να σας ευχηθώ σε όλους καλή χρονιά, με υγεία και ευαλπισθώ να εκπληρωθούν της καθεμίας και του καθονός σας. Ένα από τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης με τίτλο «Η ελληνική κρίση, κοινωνικές επιπτώσεις και πολιτικές ανάσχεσεις που δημοσίευσαν για λογαριασμό» του Συνδημοκρατικού Ινστιτούτου Φρίδρεχ Εμπερτ, αναπληρωτικός καθηγητής του Οικονομικού Παριεπιστημίου Αθηνών, ο κύριος Ματσαγκάνης, είναι ότι νέμενη λιτότητα για τη χώρα μας ήταν αναπόφευκτη, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν ήταν επιθετικές και αντί να απαλύνουν τις επιπτώσεις της κρίσης ανατροφωτάτησαν τις δυσμενείς επιπτώσεις της ύφεσης στη διανομή των εισοδημάτων. Όλα δείχνουν ότι το ελληνικό σύστημα κατά τη διάρκεια της κρίσης αναπαρήχθηκε ανέπαφο αλλά σε πιο χαμηλά επίπεδα. Το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν κάτω από το σχετικό όριο της φτώχιας, και όσο όριο της φτώχιας έχουμε το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος, ανέβηκε λίγο, ήταν 20% το 2009 και έφτασε στο 21,3% το 2012. Αν όμως υπολογεί σε κανείς και την ισδροή των νεόπτωχων, όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε και ο κ. Δανιηλύρη, ότι κάποιοι ποιοί που ανήκαν στη μεσαία τάξη και έμειναν λόγω της κρίσης άνεργοι, τότε οι σωρευτικές απολύσεις εισοδημάτων του σημερινού φτωχότερου 10% φτάνουν σε ποσοστό 56,5%. Ποιο είναι όμως το κυρίαρχο ζήτημα και αυτό που θα μας αποσχολήσει στο αμέσως επόμενο μέλλον. Το νέο ζήτημα της κοινωνικής πολιτικής είναι η φτώχεια των ανέργων, με δεδομένο μάλιστα ότι η μακροχρόνη ανεργία θα παραμείνει υψηλή στο προλεπτό μέλλον. Εδώ εμφανίζεται και το βασικό πρόβλημα του κράτους πρόνοιας στην Ελλάδα. Όπως θα ρατηρείτε, το ελληνικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας είναι ένας συνδυασμός μεγάλων οπών προστασίας, με πρωτοφανή γενοδορία για τον προστατευόμενο πυρήνα όσον ήδη εργάζονται. Αυτό γίνεται εμφανής και από ένα άλλο στοιχείο. Σύμφωνα με οι μελέτες, οι πολιτικές λειτουργίες στην περίοδο 2010-2011 μίωσαν κάπως την ανισότητα στην Ελλάδα, επειδή ακριβώς ασκήθηκαν πολιτικές κλιμαπωτών περιοχών επιτωνιστημάτων για όλους αυτούς που εργάζονταν. Το 2012 όμως, και οι φτώχοι και οι ανισότητες αυξήθηκαν αισθητά, κυρίως λόγω της τρομακτικής μεγάλισης της ανεργίας. Αυτό δείχνει ότι το σύστημα κοινωνικής προστασίας της χώρας είναι προσαρμοσμένο να εξισώνει τα εισοδήματα των εντός, δηλαδή αυτών που εργάζονται, αλλά κυριάζει ελάχιστα τους εκτός. Με άλλα λόγια, οι άνδρες που χρειάζονται τη μεγαλύτερη προστασία έχουν από το κράτος τη μικρότερη προστασία. Αυτό φαίνεται και από το ήξο των ρυπδομάτων σε σχέση με άλλες παροχές του κράτους σε όσους εργάζονται σε αυτό. Έτσι, το έλλειμμα προστασίας των ανθρώπων που μένουν εκτός δημιουργεί φαινόμενα εκτεταμένης ακραίας φτώχιας, το κατόφυλλη της οποίας, σύμφωνα με διάφορους υπολογισμούς, είναι στα 224 ευρώ ανά μήνα για ένα άτομο που ζει σε δικό του σπίτι στην Αφήνα. Μάλιστα, οι τελευταίες έλλειμους του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών δείχνουν ότι το ποσοσύν των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχιας είναι 9,8% και για τα παιδιά 16,3%. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εξουμένη, η οξυμμένη οικονομική κρίση, με τη δραματιά συμπεκτόσεις που έχει αυτά στην πλεονότητα των πολιτών. Η διάρρυξη της κοινωνικής συνοχής, η κοινωνική αποδιοργάνωση και επαφογένεια, η συρρήγγινος του κράτους πρόνοιας, η εκτυκτική αύξη των αναγκών, ακόμη αν θέλετε και απαξίες του πολιτικού συστήματος και ως εκ τούτο και το κομμάτι που πρωταγωνίστησαν στον πολιτικό σύστημα τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες, έχουν ανοίξει τον ασκότ του αιώλου, έχουν δημιουργήσει μια επικίνδυνη πολιτική δυναμική και ένα μεγάλο κοινό, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αγνοήσουμε, αλλά πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο εκτενούς συζήτησης, ανάλυσης και προβληματισμού. Σήμερα, περισσότερο από άλλοτε, είναι επιτακτική ανάγκη για να συνεχιστούν όλες αυτές οι προσπάθειες που πραναχρηθήκαν από τον πρόεδρο κοινωνικής πολιτικής στη Σκέδε, αλλά παράλληλα αποτελεί επιτακτική ανάγκη και η άσκηση κριτικής γύρω από τα αίτια που μας οδήγησαν στην κρίση. Σίγουρα η κρίση αποτελεί ένα σοβαρό κίνδυνο για κοινωνική αποτελεγγάνωση. Από την άλλη πλευρά όμως, μπορεί να αποτελέσει και μια ευκαιρία για να αναπροσδιοριστούν βασικές ανθρώπιες ανάγκες και αξίες και να αναζητηθούν νέοι τρόποι συλλογικής ζωής και δράσεις που θα βασίζονται στην εμπιστοσύνη, τη φιλία, την αλλοδοήθεια, τον αλληλευθεία και την αλληλεγγύη. Το κοινωνικό προσωπείο, και εδώ θέλω να εστιαστώ μόνο, το κοινωνικό προσωπείο που κρύβει την υποκρισία, τη μυσαλοδοξία, το δραστησμό και τη δία πέφτει όταν οι πολίτες αναλαμβάνουν δράση, προασφίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία, συμμετέχουν σε δράσεις αλληλεγγύης, σέβονται τη διαφορετικότητα και επιδιώκουν την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι από σήμερα κιόλας να γίνουμε πολύ περισσότερο ενεργοί πολίτες και να σκίσουμε τα δικαιώματά μας. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ και εύχομαι καλή επιτυχία στη μέρα.
|
