| Διάλεξη 11: Στο προηγούμενο μάθημα είδαμε ακριβώς το πως οι θεολογικές ιδιαιτερότητες, οι θεολογικές προτιμήσεις, θα λέγαμε, και εμφάνιση του κάθε συγγραφέα δίνουν την ανάλογη οθυσία στον τρόπο με τον οποίο τέλος πάντων παρουσιάζονται μερικά γεγονότα, τα φερεστατικά τα γεγονότα μέσα στη ζωή του Ιησού, από έναν Ευαγγέλιο στο άλλο. Αυτό είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι του, πρέπει να έχουμε πάλι τύπο ψημός για να μελετήσουμε τα συνοπτικά κείμενα, όχι μόνο στο επίπεδο για να δούμε ποιες είναι οι πηγές, γιατί ακριβώς εκεί μπορούμε να δούμε στο διαχρονικό, δηλαδή, επίπεδο, για να δούμε ποιες πηγές παραμένουν, ποιες παρατός είναι και ποιες όχι. Αλλά πρώτιστα για να δούμε ακριβώς τελικά σε ένα συγχρονικό επίπεδο γιατί παραμένουν μέσα σε μία αφήγηση κάποια στοιχεία και γιατί κάποια άλλα τελικά δεν υιοθετούνται ή απομακρύνονται. Και σήμερα θα δούμε στο μάθημά μας, το πώς ο Ματθέος και ο Λουκάς γίνονται οι αναγνώστες, οι πρώτοι θα λέγαμε αναγνώστες του Μάρκου. Σήμερα με βάση, ακριβώς, τα απορίσματα της συζήτησης για το συνοπτικό πρόγραμμα έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Μάρκος προηγείται των άλλων δύο. Από μέρους, άλλοι δύο έχουν υπόψη του στο Μάρκου, τον έχουν διαβάσει και έρχονται να τον κατανοήσουν, να ελμηνεύσουν, να τον συμπληρώσουν, να τον αλλάξουν ό,τι κρίνουν εκείνοι ότι πρέπει, ούτε καθεξής. Τα όσα, βέβαια, θα πω σήμερα, έχουν περίπου να κάνουμε τη λεγόμενη ρύδες της πόνς ανάλυσης, η κριτισίς με την κριτική δηλαδή ανάλυση που έχει να κάνει με την ανταπόκριση των αναγνώστες, που είναι εκείνο δεν είναι κλειστό, θα λέγαμε, σύστημα ιδεών και ελληνών, αλλά είναι ένα πολύ δυναμικό σύστημα τέτοιων ελληνιών, το οποίο φυσικά αποκτά διαφορετική χρήμα και διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογο με τον κάθε συγγραφέα και όπου κάθε συγγραφέα γνωστού και όπου κάθε συγγραφέα γνωστούς έρχεται να σταθεί απέραν στο κείμενο και να πάρει τη θέση που πρέπει. Και ακριβώς ξεκινώντας από τη θεωρία θα δούμε λίγο το ίδιο το κείμενο του Μάρκου και θα πούμε ότι ο ίδιος ο Μάρκος είναι το πρώτο κείμενο μας και είναι το κείμενο το οποίο διάβασε ο Ματθαίος και ο Λουκάς για να μπορέσουν να κράουν τη δική τους ιστορία, τη δική τους αφήγηση. Και θα πω χαρακτηριστικά εδώ ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό το πράγμα και από την πλευρά ας το πούμε έτσι της θεωρίας της πρόσληψης και της θεωρίας της ανταπόκρισης του αναγνώστη γιατί ακριβώς δείχνει το πώς στέκεται μια κοινότητα ένας αναγνώστης απέναντι σε ένα κείμενο. Και στον προφημένο του περίπου το κείμενο όμως δεν είναι κανέναν άλλο παραβίδιος ο Μάρκος το πρώτο πρώτο δηλαδή Ευαγγένειο Πραγματικό και πραγματικά είναι κείμενο που δεν πρέπει να μας προκαλεί και τόσο μεγάλη εντύπωση το ότι στέκονται κριτικά και το διαβάζουν με ένα πολύ δημιουργικό τρόπο και ο Ματθαίος και ο Λουκάς γιατί από τη φύση του το κείμενο του Ματθαίου είναι ένα δύσκολο κείμενο. Είναι ένα κείμενο το οποίο ως γνωστό έχει πολλές αφησιλίες έχει πάρα πολλά κενά και γενικά χαρακτηρίζεται από μία μερικές φορές σκοτεινότητα και μία μυστικότητα. Παρά μου τους χάρη ξέρω εγώ θα πω ένα πολύ χαρακτηστικό παράδειγμα εκεί που έχουμε το περιστατικό με τη σύλληψη του Ιησού όπου ξαφνικά μέσα στην αφήγηση εμφανίζεται ένας νεαρός τιμμένος με επιγυμνού με ένα συντώνι τον οποίο προσπαθούν να συλλάβουν οι παρεμυσκόμενοι στρατιώτες και εκείνος φέρνει αυτό το συντώνι στα χέρια τους και φεύγει και χάνεται γυμνός μας στην αφήγηση. Είναι μια πολύ παράξενη ιστορία. Είναι ένα κρούξιντε πρέττου μέχρι σύννερα στην Έλλωνα για τον Μάρκο. Δεν έχει απαντηθεί, όμως ενδιαφέρον. Γιατί ακριβώς δείχνει ότι εδώ έχουμε μία αφήγηση η οποία παρουσιάζει μία εξαιρετική αφησύνη, ένα εξαιρετικό κενό το οποίο όσοι γνωρίζουν λίγο από την ιστορία της ερμηνείας και κυρίως την ιστορία του αποκλήφου πιστεύουμε ότι αυτό που έγινε προσπάθηκε να συμβιωθεί με διάφορες αποκλήφεις και κυρίως με το γνωστό μυστικό κατά Μάρκο. Ματθαίος λοιπόν και Λουκάς έρχονται να διαβάζουν και να συμβιρώσουν τον Μάρκο, να σταθούν δηλαδή κριτικά και αντιστεπώμενοι θα λέγαμε στο κείμενο του Μάρκου να ξεβάλλει την ευλογία της θεωρίας της πρόσληψης και της θεωρίας της αποκλήψης του ανάγνωσης, ίσως με μεγαλύτερη ένταση να το κάνει αυτό ο Ματθαίος, ο Ματθαίος ακόμη περισσότερο από τον Λουκά να προσπαθεί να συμβιρώσει, να διορθώσει, να απαλείψει εκεί ένα σημείο στο Μάρκο τα οποία θεωρεί ότι είναι δύσκολα και προφανώς δημιουργούσαν προβλήματα στους αναγνώσεις της δικής του κοινότητας. Και φυσικά εδώ πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι αυτή ακριβώς η επιλογή, η ανάγνωσης και αντίστοις θα λέγαμε στην αφήγηση έτσι όπως του δίνει ο Μάρκος, έχει να κάνει και με το ιδιαίτερο θεωρηλικό πρόγραμμα που έχει το κάθε ένα από τα Ευαγγέλια μας τώρα. Ρωμαίνουμε στο σημερινό μάθημα ορισμένα παραδείγματα όσον αφορά αυτήν την τακτική την οποία ακολουθεί το κάθε Ευαγγέλιο και θα δούμε ένα χαρακτηστικό πρώτο παράδειγμα για να δούμε ακριβώς πόσο η θεωρική ατζένα του καθενός επηρεάζει τον τρόπο που διαβάζει το κείμενο. Θα δούμε πρώτα το παράδειγμα των θαυμάτων και αφού δούμε τα θαύματα συνέχεια θα δούμε και να δούμε τρία παραδείγματα πώς οι δύο ευαγγενιστές Ματθαίος και Λουκάρισο αστικά διαβάζουν με το δικό τους τρόπο συμπειρώντας, ερμηνεύοντας, επεξηγώντας το καταμάρκον Ευαγγέλιο. Αν δούμε τα θαύματα, για αλήθεια είναι τα θαύματα, λίγο πολύ οι τρεις ευαγγενιστές αφηγούνται τα ίδια θαύματα. Υπάρχει ένα ιδιέτρο υλικό, όπως θα δούμε στη συνέχεια, μουσικοί και ζανές η τάση είναι να αντιγράφουν οι δύο, τον Λουκάρισο δηλαδή και ο Ματθαίος τον Μάρκο, αφού φυσικά η πηγή των λεγίων περιέχει τους λουκοσμουστών μόνο λόγια και όχι τέτοια περιστατικά. Επιμένως εδώ έχουμε κυρίως ή το ιδιέτρο υλικό τους ή ακόμα τον Μάρκο. Αν δούμε λοιπόν στον καταμάρκον, ο Μάρκος γνωστόν είπαμε, μιλήσαμε και όλες για τις πηγές του, είπαμε ότι ο Μάρκος ουσιαστικά αντλεί το υλικό του από την προφορική καταπάσα πιθανόντα παράδοση προφανώς και από την πηγή του λόγια, αλλά εδώ την πηγή του λόγιου Μάου θα πρέπει να την αφήσουμε στην άκρη και βλέπουμε ότι τα θάματα χρησιμοποιούνται ως ένας τρόπος επιβεβαίωσης δασκαλίας του Ιησού. Μέχρι να δει περισσότερο στη δασκαλία, δεν προσπαθεί, υπάρχει μια τάση μη απολυτοποίησης, δηλαδή να σου μετριαστούμε τη σημασία στων θαυμάτων και πάντοτε τα θάματα συνδέονται με τη Βασιλεία του Θεού, οπότε δεν θα λέγαμε προληπτικές εμπειρίες, ακριβώς αυτού το οποίο ονομάζεται μέσα στα Ευαγγέλια Βασιλεία του Θεού και το οποίο είναι η ίδια εδώ, αλλά δεν έχει πραγματοθεί πλήρως. Και στο Μάρκος είναι με εξαιρετικά χαρακτηριστικά συνδέονται τα θάματα με το λεγόν εμπιστικό του Μεσσία, έτσι, θάματα γίνονται, όμως πάντα υπάρχει προσπάθεια αυτά τα θάματα να περιεριστεί ως θαυματών η σημασία τους και κυρίως να μην υπάρχει μια διάθεση προβολής μέσα από αυτά της Βασιλείας του Ιησού, γιατί ακριβώς ο Μάρκος όπως είπαμε πριν στο Μάρκο μιλούσε με εμπιστικό του Μεσσία ή μια διαφορετική θεολογική ατζέντα και η θεωρία του σημείου, η στιγμή φανέρωσης και αποκάλυψης θα λέγαμε μέσα από τη σταδιακή αυτή πορεία του προσώπου του Ιησού, είναι η σταύρωση. Συνδέονται λοιπόν με το μοτίβο του μυστικού του Μεσσία και επίσης συνδέονται με ένα άλλο μοτίβο εξαρτικά σημαντικό μέσα στον Καταμάρκο Λαμιγγέλλιο, που είναι το μοτίβο της τυφλότητας και της άγνες. Πολλοί συνδέονται μέσα στα κείμενα του Μαρτ να χρησιμοποιούνται λέξεις όπως βλέπω, ωρώ, γνωρίζω, λέξεις οι οποίες ακριβώς συνδέονται με το μοτίβο αυτό που είπα της τυφλότητας και της άγνοιας. Οι μαθητές δηλαδή, κυρίως, οι οποίοι παρουσιάζονται να ταλανίζονται και ουσιαστικά να αποτυχάνουν αφού δεν μπορούν να τηλεφαίνουν κάτι είναι ο Ιησούς. Οι μαθητές λοιπόν ταλανίζονται, ταλαιπωρούνται, οι μαθητές αφισβουτούν, οι μαθητές αγνοούν, πολλές φορές οι μαθητές δεν καταλαβαίνουν και οι μαθητές αν έχουν μπροστά τους πράγματα δεν τα διλαμβάνονται κατά με άλλο τρόπο που σκάνουμε και οι υπόλοιποι, οι αρχαίες ασχολιονταϊκές αλλά και ακόμα και οι οικιακοί του Ιησού. Και αυτό είναι ένα σημαντικό μοτίβο το οποίο παίζει έναν ιδιαίτερο ρόλο μέσα στην αφηγήση του Μαρτ. Αν περάσουμε τώρα στο Ματθαίο θα δούμε ότι υπάρχουν και κάποια από αυτά τα στοιχεία που βρήκαμε στο Μάρκο, υπάρχουν και κάποια άλλα ιδιαίτερα δικά του, στοιχεία του Ευαγγελιστή τα οποία σε σκοπό ακριβώς έχουν και να μετριάσουν ορισμένες δύσκολες τυχές της σκέψης του Μάρκου αλλά και φυσικά να δώσουν το στήρμα το ιδιαίτερο, το θερματικό τους ευαγγελιστή. Έτσι λοιπόν στον Μάρκο ο Ματθαίος κατά ανάλογο τρόπο όπως και στον Μάρκο τα θάματα υπομοιματίζουν τη δασκαλία του Ιησού, δηλαδή τα θάματα έχουν να εξηγήσουν όσα λέει ο Ιησούς μέσα από τη δασκαλία του και αυτό που είναι καινούργιο στοιχείο είναι ότι υπάρχει μία εκκλησιολογική διάσταση στα θάματα ενώ στο Μάρκο θα δούμε ότι είναι περισσότερο σωτριολογική η χρυά και χριστολογική, στον Ματθαίο θα δούμε ότι υπάρχει αυτό το εκκλησιολογικό στοιχείο, ένα χαρακτη γραφή της τροκυμίας όπως στον Μάρκο έτσι όπως παρουσιάζει και στον Ματθαίο έτσι όπως παρουσιάζει είναι σαφή σε αναφορά στην εκκλησία και στους κριτονισμούς πως υφίσταται οι χριστιανοί μέσα στη ζωή τους και πλέον θα και ένα συμβουλικό θα λέγαμε χαρακτήρα η όλη αφηγήση, ένα άλλο στοιχείο είναι η σύνδεση των θαυμάτων με τον Πάσχο Ανταδούλο του Γικυριού, μια παραφητεία που ως γνωστόν υπάρχει στον Παραφητεία όπου ο Ιησούς εμφανίζεται, ο Σύνδεσος ο Πάσχος Ανταδούλος είναι θα λέγαμε ο υπάκος υπηρέτης του Θεού ο οποίος είναι κόθιμος και υφίσταται βελικά με αφασανιστήρια και θάνατο για χάρη όλων των υπολοίπων και ενώ ο ίδιος είναι αθώος και αυτό όπως μας λένε στην αρχαία εκκλησία κατανοήθηκε από τελείως χριστωνογικά, βρεθήκε δηλαδή ότι ο Πάσχος Ανταδούλος δεν είναι κανένας άλλος παρά ο ίδιος ο Κύριος. Ας δούμε λοιπόν στο 8-17 όπου έχουμε πάλι θαύμα, θαύματα του Ιησού γιατί ακριβώς έχουμε κάτι σαν σουμάριο θα λέγαμε, ο Ψίας δε γενωμένης πως είναι γαναυτό δαιμονιζωμένος κολλούς και εξέβαλε τα πνεύματα λόγω και πάντα στους κακούς άγωτες εθεράπωσε, αυτό είναι σουμάριο σωστικά με διάφορα θαύματα όπως πληρωθεί το ρηθέντια Ισαίου του Προφήτου Λέγοντος αυτός τα στενίες ημών έλαβε και τα γνώσου σε βάσταση. Βλέπουμε ένα χωρίο το οποίο προέρχεται από το 2ο Ισαϊα και το οποίο έχει να κάνει ακριβώς με τον Πάσχα και τον Δούλο το οποίο μέσα από την αναφορά στα θαύματα αποδίδεται στον Ιησού και επομένως γίνεται έμεσα αλλά ξεκάθαρα η συνδεσσή με τον Πάσχα και τον Δούλο. Και ένα αληθίστικο παράδειγμα θα δούμε και στο 12ο κεφάλαιο του ίδιου μπακελίου όπου στο στιγμό 18 έως 21 μιλάει μάλλον νωρίτερα λίγο στο στιγμό 15 για τα θαύματα θεραπείες και θεράπησε λέει αυτός ο πάντας και πετύμησε να φτήσει έναν λίφα νερόν αυτόν που ίσως είναι το μυστικό του Μεσσαία ή να πληρωθεί το ρηθέντρια Ισαϊα του Προφήτου λέγοντας ουδού πες μου ονειρέτησα ο αγαπητός μου εις όν ευδόκης εις ψυχή μου θύσω το πνεύμα μου τ' αυτόν και κρίση της έθνης και τα λοιπά και τα λοιπά που πάλι είναι το δεύτερο Ισαϊα πάλι είναι το τάσμα του Πάσχου να δούμε του Κύριου και βλέπουμε πάλι τα θαύματα συνδέοντα ακριβώς με τη θυσία του Ιησού και το ρόλο ακριβώς αυτόν που ξέρουμε ότι είχε να λάβει μέσα στη θεολογία της αρχαίας εκκλησίας αυτόν δηλαδή του Πάσχου να δούμε. Τα θαύματα πάρα πολύ συχνά έχουν ένα απολογητικό χαρακτήρα ίσως περισσότερο έντονα από ότι στο καταμάρκον Ευαγγέλιο που στο καταμάρκον τονίστη ιδιαίτερα η ανάγκη της προήπασης θα λέγαμε της πίστης προκειμένου να πραγματοποιηθεί ένα θαύμα στην περίπτωση του Μαρθέου θα δούμε ότι τα θαύματα έχουν και ένα χαρακτήρα του τύπου να αποδείξουν ότι ο Ιησούς είναι Θεός και να πιστέψουν οι άνθρωποι και τέλος εδώ στο καταμαρκό θα δούμε ότι υπάρχουν τα θαύματα υπάρχει όμως μία θα λέγαμε διάθεση μετριασμού της φουρεότητάς του κατά έναν λόγο τρόπο που το βρίσκουμε δηλαδή και στο καταμάρκον Ευαγγέλιο και αυτό γιατί ακριβώς κάζουμε βέβαια πάντοτε αυτό μπορεί να κρύδει από πίσω το μία μεγάλη συζήτηση με χαρισματούχους οι οποίοι κυκλοφορούν μέσα στην κοινότητα και οι οποίοι δίνουν ιδιαίτερη σημασία θα λέγαμε ακριβώς σε αυτό το θεαματικό που ανεφεύγεται υπάρχει στην θεραπεία και στα θαύματα γενικότερα βλέπουμε ότι υπάρχει μία τέτοια τάση μέσα στον κατάμαθέο και βρίσκουμε ακριβώς εδώ και τις διαφορές με το καταμάρκον Ευαγγέλιο στο οποίο αναφερθήκαμε νωρίτερα και φυσικά εδώ που αναλαμβάνω ίσως την καταλογίζει με συγκεκριμένη ιστορική στιγμή μέσα στην αρχαία εκκλησία και στην κοινότητα που αντιπροσωπεύει ο Λαθθέος που είναι ακριβώς αυτή η ανάγκη να μην δοθεί υπερβάλλουσα σημασία σε τέτοιες χαρισματικές μορφές οι οποίες είχαν και ένα χαρακτήρα γιατί ακριβώς το κοινό μας εκπροσωπεύει μία προσπάθεια μία εποχή που η κλησία προσπαθεί να συστηματοποιήσει τους θεσμούς της στο μέλλον του και να οργανώσει τη ζωή της. Αν πάμε τώρα στην περίπτωση του Λουκά θα δούμε εκεί ότι υπάρχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα θάρματα και ότι ο Λουκάς όπως θα ήταν και αναμενόμενος όπως είπαμε έχει ένα ιδιαίτερο υλικό πολύ πλούσιο για να διασώσει πάρα πολλά θάρματα τα οποία δεν τα έχουμε από τα άλλα μας Ευαγγέλια, το θάμα της Ανάστασης του Υιού της Κύριας της Μαρίν, διάφορες θεραπείες και το καθεξής. Σε αυτός τον Λουκά έχουν μεγαλύτερη υποχώρηση του μυστικού του Μεσσία, υπάρχουν βέδες εξαιρετικά παροπνισμένα, εξαιρετικά απαλλαγμένα από τη θεολογική βαρύτα την οποία είχαν έθρει τώρα κυρίως το Καταμάρκον Ευαγγέλιο και ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι το τρόπο που παρουσιάζεται ο Ιησούς μέσα από τα θάρματα του παρουσιάζεται στο καταλουκά μόνος ο ισχατονοϊκός προφήτης κατά τον τύπο του Ηλία και του Ελισέου. Είπαμε και νωρίτερα ο Ηλίας και ο Ελισέος είναι δύο πρόσωπα πολύ σημαντικά μέσα στην αρχαία Ιουδαϊκή παράδοση. Μπορούμε να μην γράψαμε βιβλία και οι δύο προφήτες και ιδιαίτερο ο Ηλίας, όμως για κάποιον ιδιαίτερο λόγο ο Ηλίας τουλάχιστον καταλαβαίνει μια πάρα πολύ σημαντική θέση μέσα στην παράδοση του Ιουδέσμου και κυρίως από την αισχατονοϊκό χαρακτήρα αφού ο Ηλίας είναι αυτός ο οποίος δεν πέθανε αλλά αναλύφθηκε και επομένως είναι το πρόσωπο μαζί με τον Ενόχ θα επανεχθούν κατά τα αίσχατα. Έτσι λοιπόν πολύ συχνά μέσα στην ιστορία του Ισραήλ πρόσωπα σημαντικά τα οποία θα έχουν αντίληψη των Ιουσυχών όπως θεωρήθηκαν όταν εδηλώνουν ακριβώς την έλευση των αισχάτων Αυτά λοιπόν τα πρόσωπα ταυτίστηκαν με τον Ηλία και ξέρουμε ότι προφανώς και μέσα στην εποχή του Ιησού ο Ιησούς ταυτίζεται από κάποιους συγχρόνους του με τον Ηλία Εδώ μέσα στον Λουκάρ βλέπουμε αυτή τη συζήτηση κατά πόσο δεν μπορεί να ισχύσει αυτή η ταυτίση και βλέπουμε μια προσπάθεια ο Ιησούς μέσα στα θαύματα όπου συχνά οδημάζεται προφήτης να αποδειχθεί ότι είναι πολύ ανώτερος προφήτης από τον Ηλία και από τον Ιησεό Και εδώ πάλι στο καταλουκάν Ευαγγέλιο έχουν μια προσπάθεια εξοσορόπισης θαυμάτων για δασκαλιά για να θυμιτάσουν όλους τους Ευαγγελιστές Μια προσπάθεια δηλαδή να μην υπερτονιστεί το ένα εις βάρος του άλλου ακριβώς γιατί όπως είπα και πριν αυτό μπορεί να δικατοπτρίζει μία γαθύτερη συζήτηση, μια θεωρική συζήτηση μέσα στους κόλπους της αρχαίας θεωρίας Ο οποίος βρίσκεται πίσω από το καταλουκάν, από το καταμαρτέρ, από το καταμάρκο όπου γίνεται μία προσπάθεια να μην υπερτονιστεί ακριβώς το θαυματοδοκό στοιχείο έναντι της δασκαλίας Υπάρχει μια μικρή διαφορά που είναι πολύ λεπτή και καμιά φορά είναι επέστεια ανάμεσα στο Λουκά και στους άλλους δυο συνοπτικούς ενώ στους άλλους και ιδιαίτερα στο Μάρκο είναι προϋπόθεση η πίστη, αυστηρή προϋπόθεση για να πραγματοποιηθεί το θαύμα Και το ίδιο στην περίπτωση του Λουκά. Στο Λουκά βλέπουμε ότι πάρα πολλές φορές τα φάγματα είναι η αιτία οι άνθρωποι για να έρχονται κοντά στο Χουστό Έτσι Μαρία Μαδαλνή γίνεται καλά και συνέχεια γίνεται με θύμλερα του Ιησού και ούτω καθεξής Και φυσικά και αυτό συνδέεται ακριβώς όπως είπα και σε προηγούμενη πρωιστήμη ότι έχουμε μάθει να τέχουν τη γενναλόγηση του Ιησού από τον Αδάμ, τον Λουκά και τη σύνδεση ακριβώς στην άρρυπτη σύνδεση του Ιησού με την ανθρωπότητα Και την ιδέα ακριβώς του Ιησού έχει δείχνει ένα ιδιαίτερο ελαιοσκώσιο στην ανθρωπότητα ακριβώς αυτό βρίσκουμε και μέσα στα θάνατα του Ιησού Είναι βέβαια η προτύπωση, η πρόηγηση, η προληπτικοί ας το έχουμε έτσι η λυρία της Βασιλίας ταυτόχρονα όμως είναι και η αφεντική θα λέγαμε έκφραση της αγάπης και του ελαιού του Θεού προς τον Ιησού και τον κόσμο Τώρα θα δούμε λίγο πώς διαβάζεται ο Μάρκος από τον Μπαρ, Μαθαίο και τον Λουκά και θα δούμε πολύ συγκεκριμένα θέσεις από πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα και γεγονότα Να δούμε ακριβώς αυτοί οι μικράσεις που φυσικά εμείς μπορούμε να επεκτείνει αυτή τη σκουδή σε όλα τα κείμενα του δριώσεων οπτικών και να κάνει πάρα πολύ ενδιαφέρον στους παρατηρήσεις Αν πάρουμε λοιπόν ένα παράδειγμα, ένα χαρτιστικό παράδειγμα διαλέγω τον Πέτρο. Ο Πέτρος σύμφωνα με την παράδοση είναι αυτός ο οποίος υπήρξε η πηγή θα λέγαμε του Μάρκου Ο Πέτρος φραγματικά βέβαια έχει μια σημαντική θέση μες στο Ευαγγέλιο όπως έχεις όλα τα Ευαγγέλια, κάτι πολύ λογικό και αναμενόμενο να σκεφτούμε ακριβώς τη θέση που πρέπει να κατείχει ο Πέτρος γενικότερα μέσα στην Αρχαία Εκκλησία και την οποία προδίδει ήδη το βιβλίο των πράξεων αλλά και οι πιστολές του Παύλου Και μάλιστα χαρακτηριστικά ο Πέτρος είναι ο πρώτος μαθητής που αναφέρεται από όλους τους μαθητές στο 1.16 αλλά είναι και ο τελευταίος μαθητής που εμφανίζεται στην αφήγηση του Μάρκου στο 16.7 με τον Άγιο Βαουλή στις μαθητές. Πέστε στους μαθητές σκέψεις στον Πέτρο, τους περιμένω, έχω ξεκινήσει και τους περιμένω στη Γαλιλαία Ο Πέτρος λειτουργεί μέσα στο Ευαγγέλιο μας ως παράδειγμα, ως ένας χαρακτήρας αφηγηματικός ο οποίος λειτουργεί παραδειγματικά και προδειγματικά και είναι ένα πρόσωπο που κάνει στο πιο αναγνωστικό την αλάβη θέση. Πρέπει να πω ότι γενικά μέσα στο Μάρκο οι μαθητές εμφανίζονται αρκετά θα λέγαμε αρνητικά χρόνια, είναι τα πρόσωπα εκείνα τα οποία θα λέγαμε κατά κάποιο τρόπο ταλανίζονται από τις αποβολίες τους, αποτυχάνουν πάρα πολύ συχνά, δεν αντιλαμβάνουν τον Ιησού και δεν αντιλαμβάνουν φυσικά και πολλοί άλλοι. Όλοι σύμφωνείτες στο Πεταμάρκο Ευαγγέλιο και ουσιαστικά και οι μαθητές βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, σταδιακά όμως και μέσα από διάφορα περιστατικά και διδασκαλία του Ιησού θα φτάσουν τελικά στην επίμιση και στη γνώση να θυμηθούν εδώ αυτό που είχα πει πριν για το μοτίβο της άγνοιας και του φωτισμού το οποίο βρίσκομαι στο Μάρκο. Μαθητής είναι και ο Πέτρος, ο μαθητής ο οποίος εκείνα ακολουθεί τον Ιησού, ταλαιπωρείται από την απιστία του και από τη δυσπιστία του και την αλληλοπιστία του για να φτάσει στο τέλος να τον αγνηθεί, αλλά ακριβώς αυτό στο 16-17 η εντολή του, το μήνυμα θα λέγαμε του Ιησού μέσα του Αγγέλου πέσα στον Πέτρο, στους μαθητές μου και στον Πέτρο, σημαίνει ακριβώς ότι ο Πέτρος εξαγωγηθεί να έχει μία θέση μέσα στην Βασιλεία του Θεού. Ωστόσο, και εδώ είναι ένα σημαντικό στοιχείο που συχνά παρακολουρίζεται, γιατί συνήθως διαβάζουμε τον Μάρκο έχοντας υπόψη μας στον Θεό και τον Εκά, και ενώ η παράδοση θέλει τον Πέτρο να είναι, θα λέγαμε, ο δάσκαλος και η πηγή του Μάρκου, ωστόσο στον Καταμάρκο, ο Πέτρος του βαθμίζεται αρκετά και βαθμίζεται ακριβώς αρκετά, γιατί είπα πρέπει να ταιριάξει μέσα στο μοντέλο αυτό του Μάρκου, όπου ο Μάρκος τονίζει ακριβώς την ανθρώπινη αποτυχία μπροστά στο μεγαλείο του ελέως του Θεού και πως μετά το ίδιο το ελέως του Θεού και η δύναμη του Θεού είναι αυτή που μπορεί να ξεπεράσει και την αγνομία του ανθρώπου και την αγνομία αυτή και το λιγωστό του ανθρώπου να το καταστήσει δύναμη. Έτσι αν δούμε χαρακτηριστικά στο περιστατικό στην Κεσάρια έχουμε ένα πολύ σημαντικό γεγονός που είναι η ομολογία του Πέτρου στην Κεσάρια και είναι σημαντικό γιατί καταλαβαίνει θα λέγαμε κεντρικό σημείο μέσα στα 16 κεφάλαια της αφήγησης του Μάρκου, βρίσκεται στο 8ο κεφάλαιο δηλαδή του πραγμάτων και από φυσικής πλευράς στο κέντρο της αφήγησης. Εκεί λοιπόν στην αφήγηση αυτή το 832 έως 33 ο Πέτρος ομολογεί, ο Ιησούς τον επενεί γι' αυτό, επενεί δέχεται την ομολογία του ότι που λέει ότι είσαι Ιησού Χριστός και στη συνέχεια ο Ιησούς προχωράει σε μία από τις προορίσεις για το πάθος. Υπάρχουν τρεις τέτοια προορίσεις σε αυτό το κεντρικό κομμάτι της αφήγησης του Μάρκου, επίσης που ετοιμάζουν να πληρώσουν το σταυλό και ο Πέτρος τότε λοιπόν ήρξαν το επιτιμάνε αυτό. Άλλη λοιπόν να τον μαλώνει για αυτό το πράγμα και να τον πείσει να μην πάνε στο Ιεροσόλουμα, ο δε επιστραφείς και οι δόντους του μαθητές αυτού επεντείνει σε Πέτρο. Έτσι μάλιστα το Πέτρο και λέγει «Είπαγε ο πίσω μου σατανά, ότι ουφρονίστα του Θεού, αλλά τον άνθρωπο μόνοι μου στον καταμάρκον Ευαγγέλιο ο Πέτρος ονομάζεται Σατανάς» και ουσιαστικά παρουσιάζεται με ένα τόσο αρνητικό τρόπο. Θα δούμε ότι δεν ισχύει το ίδιο ας πούμε για τους άλλους Ευαγγελιστές. Αν προσέξουμε θα δούμε επίσης ότι ο Πέτρος είναι ένας μαθητής ο οποίος πρέπει να πιστεύει στην Ανάσταση, έχει αρνηθεί, γι' αυτό και είπαμε στο 367 ο Αγγέλος στέλνει την εντολή και στον Πέτρο ζητώντας του να συναντήσει από τον Ιησού στην Γαλληλέα, όπου η Γαλληλέα στο Μάρκο δεν είναι απλώς μια γεωγραφική περιοχή, αλλά έχει και μια συμβολική σημασία. Βλέπετε άμεσα με τη μαθητία, είναι εκεί που οι μαθητές γνώρισαν τον Ιησού που γνωρίσαν και ουσιαστικά ο Πέτρος καλείται από σκόλ οι μαθητές να ξαναγίνει μαθητής του Ιησού και ξαναβρεί τον εαυτό του και τέλος σαφώς υπάρχει μια κριτική στάση επάνω στον Πέτρο ο οποίος ο Ιησούς έχει και μια ιδιαίτερη θέση μέσα στη ζωή της Αρχαίας Εκκλησίας, όπου ο Ιησούς έγραψε ο Μάρκος και του Πέτρου ο οποίος συναφέρει ο τρανς από τους πίσπινους της Εκκλησίας του Ιησού. Και ακριβώς υπάρχει αυτή η κριτική στάση του Ιησούς γιατί είναι η γενικότερη κριτική στάση του Μάρκου απέναντι σε κάθε είδους ιραρχία, ανθρώπινη ιραρχία. Χαρακτηστικό παράδειγμα το 937 όπου η συζήτηση των μαθητών είναι ποιος από αυτούς θα γίνει μεγαλύτερος, ποιος είναι μεγαλύτερος από ετούς και ποιος είναι μεγαλύτερος από την Βασιλεία του Θεού και ο Ιησούς εκεί πέρα ακριβώς τους ανατρέπει όλο το κόσμο είδωλο και όλες τις αξίες που έχουνε λέγοντάς του, ποιος θέλει να είναι πρώτος που να γίνει τελευταίος και ποιος θέλει να είναι αφεντικός θα πρέπει να μάθει να υπηρετεί πρώτα όλους τους άλλους. Άρα λοιπόν στο Μάρκο θα λέγαμε ότι ο Πέτρος κρουσέζεται αρκετά κριτικά. Αυτή η εικόνα η οποία είναι σαφώς προβληματική για μια εκκλησία η οποία γνωρίζει το ρόλο που έπαιξε ο Πέτρος μέσα στη ζωή της, ο δασστήλος θα λέγαμε της αφιάς εκκλησίας, έρχεται να επαναπροσδιοριστεί από τον Ματθαίο. Ο Ματθαίος είναι εκείνος ο οποίος περισσότερο από όλους θα λέγαμε τους Ευαγγελιστές, τονίζει ακριβώς το ρόλο του Πέτρου μέσα στην αρχαία εκκλησία αλλά και μέσα στην αφήγηση του Ιησού. Έτσι θα το δούμε πάρα πολλές φορές τον Πέτρο να εμφανίζεται σε αφηγήσεις τον Ευαγγελίου και πολλές φορές εκεί που δεν είχαν οι άλλοι συνοπτικοί τον ίδιο τον Πέτρο αλλά είχαν γενικά τους Μαθητές. Θα δούμε λοιπόν εκεί σε 15 επεισόδια που δεδεκείνουμε παντά από ο Πέτρος και σε αυτά, σε πέντε περιπτώσεις είναι προφανείς ο αναθυμισμένος ρόλος του Πέτρου σε σχέση με τις παράλληλες αφηγήσεις που έχουμε στα άλλα συνοπτικά. Ένα παράδειγμα είναι στο 14 κεφάλαιο δεν θα την αφηγήσω όλα μπορείτε να δείτε εδώ τις παραπομπές αλλά για λόγους εντομίας δεν θα την αφηγήσω μόνο, μπήκαν στο 14 από το 28 έως τη Βελγιάννα. Όπου εδώ ο Ιησούς συζητά ακριβώς πάλι για το θάνατό του και λέει θα σας περιμένω στη Γαμηλέα και ο Πέτρος σε πάντει και λέει και όλοι να μην σε ομολογήσουν εγώ θα σε ομολογήσω και δεν θα ξανεθώ και λέει ο Ιησούς εκείνο το περίφημο ότι αυτή τη νύχτα θα με απαρνηθείς τρεις φορές αλλά ότι ο Πέτρος επαναλαμβάνει και λέει όχι εγώ δεν πρόκειται ποτέ να σε αφηγηθώ για να συνεχίσω μετά στο 15 κεφάλαιο που στο στίχο 15. Στο επόμενο κεφάλαιο με τον Πέτρο να εμφανίζεται στο τέλος μας του επαγγελίου πάλι να επαναλαμβάνεται αυτή η ιστορία και ούτω καθεξής. Να υπάρχει γενικά μια διάθεση να τονιστεί ο ρόλος του Πέτρου. Ο Πέτρος λειτουργεί και στον Μαχθέο ως ένα υπόδειμο μαθητή διαφορετικά όμως από την δουλειή στον Μαχθέο. Ήταν στον Μαχθέο το θέμα της μαθητίας είναι σημανικό και μέσα από αυτή τη μαθητία, η οποία είναι το βασικό θέμα του Ιησού, η μαθητία του Ιησού αποδεικνύεται λίγο στη γιατί οι μαθητές δίνουν απιστία, εγκαταλείπουν και αποτυχάνουν. Στον Μαχθέο υπάρχει μια αντίστοιχη ιδέα αλλά εκεί οι μαθητές την εμφανίζουν ως ολιδόπιστη και όχι όσα τα λέγαμε αυτοί που αποτυχάνουν, αυτοί προσπαθούν παρά τις αυναμίες τους, παρά τις φτώσεις τους, να πιστέψουν και να μείνουν πιστοί στον Ιησού. Θα το δούμε λοιπόν σε πολλές αφηγήσεις να αντικαθιστά τους άλλους ευαγγελιστές, τους άλλους ευαγγελιστές όπως να πάρουν στον 15ο κεφάλαιο στο στίχο 15 όπου αντί για τους υπόλοιπους μαθητές όπως αναφέρετε στα υπόλοιπα Ευαγγέλια εδώ θα είναι ο Πέτρος που μιλάει και θα ζητάει να εξηγήσει ίσως την παραμονή ή στο κεφάλαιο 18 στο στίχο 21 ο Πέτρος είναι αυτός που πλησιάζει και έχει πολλούς μαθητές και ρωτά μέχρι πότε μπορεί καλύτερα να συγχωρεί τους ανθρώπους που του αντίκησαν και του έσφαλαν ενώ σε άλλες αφηγήσεις θα δούμε ότι ο Πέτρος αντικαθίστεται από τους άλλους μαθητές για διαφορετικούς κάθε φορά λόγους σε πολλές περιπτώσεις βέβαια για να μην φανεί η δική του απιστία ή η δική του αδυναμία όπως το 21-20 ή ακόμα στο 24-3 του Ματθαίου όπου είναι οι μαθητές που λένε πέρα-πέρα σημάδι της παρουσίας ενώ στο άλλο Ευαγγέλια είναι ο Πέτρος ενώ υπάρχουν και μια τέτοια ρευστότητα στον τρόπο που παρουσιάζεται το ρόλο που παίζει ο Πέτρος μέσα στον κατά Ματθαίον σε κάθε περίπτωση όμως ο Ματθαίος είναι υπόδειμος και νομίζω ότι το πιο σημαντικό παράδειγμα ακριβώς της πιντεότητας την οποία έχει ο Πέτρος μέσα στα Ευαγγέλια είναι η ομολογία στην Κεσάρια την ομολογία της Κεσάρια μιλήσει εμείς στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο ο Πέτρος ομολογιώνται εσείς ο Χριστός ο Ιησούς του λέει μπράβο αυτή είναι το αποδέχεται αυτοίς τους λέμους να μην το πούσε κανέναν μέχρι ο Υιός του Θεού να αναστηθεί στη συνέχεια ο Ιησούς μιλάει για το θάνατο του και ο ομολοστόμου ο Πέτρος που φαίνεται αποτρέψει στον κατά Μάρκον Ευαγγέλιο και γι' αυτό χαρακτηρίζεται από τον Ιησού ως σατανάς στον καταμαθένον Ευαγγέλιο τον είσαι περισσότερο και το πρωτόκλητο του Πέτρου κάτι το οποίο δεν το βρίσκουν για παράδειγμα στον Ιωάννη σ' όλους τους αποδιστές και η κεντρική θέση την οποία καταλαβαίνει μέσα στην ιστορία της αρχαίας εκκλησίας έτσι ήδη στο δέκα κεφάλαιο δύο που έχουν το κετάλογο των αθλητών του Ιησού ο Πέτρος δεν ονομάζεται απλά Σίμου αλλά ονομάζεται Πέτρος έτσι ο λεγόμενος Πέτρος τονίζοντας ακριβώς αυτή την ιδιαίτερη σημασία που έχει ως πρώτος και ως κρογονιός θα λέγαμε λήθως του οικοδόνουματον Αποστόλου στη συνέχεια στην ομολογία στην Γκαισάρια είναι πολύ διαφορετική η αντίδραση του Ιησού εκεί για πρώτη φορά βρίσκουμε ότι εσείς ο Πέτρος και πάνω σε αυτήν την ομολογία σου θα αρχίζει την εκκλησία κάτι το οποίο γνωστό αργότερα στη ζωή της αρχαίας εκκλησίας χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα για το πρωτίο του Πάπα και αν πάμε τώρα στο Λουκά τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά θα λέγαμε είναι ίσως η μία από τις πιο θετικές εικόνες του Ιησού Πέτρου αν και πρώτης θα νομίζω θα λέγαμε ότι σημαντικό σχέση με τόσο μεγάλη επιρροή και αχρητεία ο Πέτρος παρουσιάζεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου Στο Ευαγγέλιο του Λουκά εμφανίζεται ο Πέτρος ως το πρόσωπο εκείνο που συνδέεται άμεσα με την κοινότητα της Ιερουσαλήμη και ξέρουμε ότι στο Λουκά η κοινότητα της Ιερουσαλήμη έχει μια ιδιαίτερη σημασία γιατί ο Λουκάς θεωρεί ότι στο πρόσωπο του Ιησού και στα γεγονότα που αβιώνει η αρχαία εκκλησία εκπληρώνονται όλες οι προφητείες της Παλαιάς Διατήκης για τη Σιώμα στο τόπο κατοικίας του Θεού που είναι το τόπο φανέρωσης του Ιερουσαλήμου και ο Πέτρος συνδέεται με την πρώτη κοινότητα της Παλαιάς Ιερουσαλήμου ως ένα σημαντικό πρόσωπο έτσι και άλλο είναι και σημαντικός μαθητής αυτό δεν χωράει καμία αφιεμβολία βλέπετε κανείς το πέντε κεφάλαιο στο στίκο εννέα από το Ευαγγελίου μας θα δούμε ακριβώς αυτό το πράγμα που δεν την οποία καταλαμβάνει όταν έχουμε εκείνο το μοναδικό θαύμα στο Καταλουκάλαιο Ευαγγελίου το πιο αντίστοιχο θα βρούμε και στο Καταϊόαλιν αλλά και στο τέλος της εστορίας στην Ανάσταση του Ιησού όπου γίνεται αυτή η θαυμαστή αλληλεία οι μαθαίες δεν έχουν πιάσει τίποτε είναι απογοητευμέ δεν εμφανίζει το Ιησούς τους λέει ρίξτε από εδώ τα βύθια πως τα ρίχνουν και από μένους πιάνουν ψάρια και ο Πέτρος είναι αυτός ο οποίος στην περίπτωση του Λουκά ο Σίμων Πέτρος όπως τον λέει χαρακτηριστικά ο Λουκάς είναι αυτός ο οποίος παίρνει την ποτοβιλία δηλώνει ακριβώς ότι εγώ είμαι αμαρτρός άνθρωπος δεν μπορώ να είναι αυτό που εσύ κύριε με τιμάσαι με την πόρση όσο γίνομαι υπάρχει μία μεγάλη συζήτηση εκεί και ο Ιησούς το απαντά μη φοβού στο Σίμωνα έτσι και όσους υπόλοιπους από του μην ανθρώπους έσυγουν ζωγραμπότα και δεν θα ψαρέλεις ανθρώπους εμείς δηλαδή αλληλείας ανθρώπους μιλώνεις ακριβώς γι' αυτό το ιεροαποστολικό έβο το οποίο αναλαμβάνει συνέχεια ο Πέτρος μέσα στην εκκλησία βλέπουμε εδώ ήδη μία σχέση της του Πέτρου με το κύριμα της υποξεκλησίας και την Ευαγγελία ο Πέτρος δοκιμάζεται μέσα στην ιστορία μας είναι το πρόσωπο που θα προδώσει τον Ιησού νωστό και από τις άλλες συνηθικές αφηγήσεις δοκιμάζεται και ετοιμάζεται για να γίνει τελικά ο στήρος της Εκκλησίας όπως θα το δούμε στο τέλος στο πρώτο μέρος του Βιβλίου των Πράξων Βλέπουμε στο 22 31 όπου έχουμε ακριβώς τη συζήτηση για την προδοσία του Πέτρου εκεί ακριβώς ο Ιησούς του λέει πολύ χαρακτηριστικά και στη συνέχεια να δούμε την προδοσία του Πέτρου ο Πέτρος προδίδει τον Ιησού αλλά δεν τονίζεται τόσο πολύ αυτή η προδοσία και κυρίως αυτό που τονίζεται και είναι πολύ χαρακτηστικό είναι η μετάνοια του Πέτρου γιατί εδώ αναφέρεται ότι ακούγεται ο Πετεινός Ναδαλή και ο Πέτρος Θημάτη όσο απλά έχει φύγει ο Ιησούς βγαίνει έξω λέει και έκλαψε πικρός, έκλαψε με μαύρο δάκρυ ακριβώς δηλώντας με αυτόν τον τρόπο τη μετάνοιά του και τέλος αυτή η σπουδαιότητα και το ότι παραμένει και θέλει να παραμείνει κοντά στον Ιησού και θέλει ακριβώς να ξεπεράσει ας το πούμε έτσι την αγύναμη στιγμή της Πετροσίας και το γεγονός που τον δούμε στη συνέχεια στο κεφάλαιο του Παραστήριου που είναι η Ανάστηση στο κεφάλαιο που μας τάσουμε να αφηγήσουν στο καταλουκάνι επαγγέλιο ο Πέτρος Θημάτης που θα τρέξει στον τάφο στο κεφάλαιο στο στίχο 12 ο Πέτρος τρέχει και παρακύπτει και βλέπει τα οθόνια μόνα και φεύγει θαυμάζοντας το γεγονός μία πορεία δεν λέει να δεξεκάθαρα ότι ομολογεί η πιστεύει ωστόσο όμως την από αυτούς οι οποίοι βρίσκονται κοντά και μπροστά στα γεγονότα και επομένως συνεδέχει με κάποιο τρόπο σε όλοι τα θαυμαστά που γίνονται και τέλος αν προσέξουμε στην ομολογία για την Κεσάρια είπαμε ότι ο Μέν Μάρκος τον παρουσιάζει όταν ο Ιησούς λέει θα πεθάνει να τον επιτιμά ο Ιησούς και να τον λέει ότι είναι σατανάς είναι αυτός ο οποίος βάζει προσκόματα και κολλήματα στο έργο του Ιού του ανθρώπου είδα μετά στο Ματθαίο ότι ρόλο παίζει όλη αυτή η ομολογία ότι πάνω σε αυτή την πέτρα θα χτίσω την εκκλησία μου και στη συνέχεια όταν ο Πέτρος προσπαθεί να αποτρέψει τον, δεν έχει βασικά καθόλου ο Ιησούς αυτό που λέει ότι θα, μάλλον έχει ότι ο Πέτρος προσπαθεί να αποτρέψει τον Ιησού και λέει πάνω πίσω μου σατανά σκάνδαλο νι εμού ότι ου φιλάνιστα του Θεού αλλά και του ανθρώπου δηλαδή ο Μαγμέρ Θεός αλλά ωστόσο έχει βάλει όλα τα προηγούμενα τα οποία κατά κάποιο τρόπο απαλύνουν την εικόνα για τον Πέτρο για να φτάσουν τελικά στο Λουκάο ο οποίος αποσυμπάει τελώς το περιστατικό έτσι ώστε να μην υπάρχει κάτι το οποίο θα δημιουργούσε μια δυσάρεστη εικόνα για τον Πέτρο Έχουν λοιπόν τρεις διαφορετικές εικόνες του Πέτρου, μάλλον μία αρχική ανάγνωση αυτή του Ματθαίου και δύο προσπάθειες αυτή η αρχική εικόνα να μετριαστεί να αποκτήσει μία άλλη χρειάκια ή το καθεξί. Ένας άλλος σημείο για παράδειγμα είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο Μάρκος στη βιολογική οικογένεια του Ιησού. Ο Μάρκος γενικά έχει μία θα λέγαμε κριτική στάση απέντηση οτιδήποτε μπορεί να δένει τον άνθρωπο σε αυτόν τον κόσμο και το οποίο μπορεί κατά κάποιο τρόπο να λειτουργεί ανεσταλτικά για την πορεία του μέσα στη βασιλεία του Θεοκέντρια και θεωρεί και τη βιολογική οικογένεια προφανώς αντικατοπτρίζωσε εδώ κάποια συζήτηση θεολογική που υπάρχει μέσα στη ν κριτικά κριτική στάση απέντησης στην οικογένειά του έχουμε δύο χαρακτηστικά περιστατικά στο τρίτο κεφάλαιο όπου στο πρώτο στο τρία κεφάλαιο στους τύχους 20-21 εμφανίζονται οι οικιακοί του Ιησού οι οποίοι χαρακτηριστικά έρχονται λέει έρχονται οι δικοί του λέει κρατήστε αυτόν να τον κρατήσουν να τον πάρουν να ζητήσουν εξίστα με σημαίνει ότι έχω βγει από τον εαυτό μου και ουσιαστικά κάνω πράγματα εκτός εαυτού πράγματα που με εκθέτουν και επομένως βλέπουμε εδώ μια εξαιρετικά κριτική στάση από τους οικιακούς προς τον Ιησού προς το μεϊκόνι που μπορεί να δικατοπτρίζει και το παρόν της κοινότητας με το οποίο απευθύνεται το κείμενο μέσα του μέλου για να πάμε λίγο παρακάτω στους στήχους 31 με 35 έχουμε το περιστατικό που ο Ιησούς κυρδίτη και κάποιοι τον ειδοποιούν ότι έχει έρθει η μητέρα του και η αδερφή του και στέκονται έξω και τον καλούν να βγει έξω και ο Ιησούς φυσικά αρνείται και λέει ποια είναι η μητέρα μου και η αδερφή μου ρίχνει λαβλέμα γύρω γύρω αγαπημένη έκφραση στον Μάρκο και λέει όλοι αυτοί που είναι εδώ είναι η μητέρα μου και η αδερφή μου και όποιος κάνει το θέλημα του Θεού αυτός είναι και αδερφός μου και μητέρα μου και αδερφή μου. Εδώ είναι ξεκάθαρο ότι δεν θεωρεί μέσα στους Ιγιακούς πολοδεμάδων καθώς πιο πριν τους παρουσίασε ως αρνητικά κοιμένους προς το έργο του. Αν πάμε στο Ματθαίο όμως, στο δώδεκα κεφάλαιο που έχουμε το ίδιο, περιστατικό. Θα δούμε, δεν έχουμε το πρώτο ότι έχονται δικοί που να τον πάρουν γιατί θεωρούν ότι εξέστη. Αυτό δεν υπάρχει, είναι μόνο στο Μάρκο. Έχουμε όμως το εξής περιστατικό, αυτό το γνωστό με τους Ιγιακούς να έχονται να τον δουν και να θέλουν να του μιλήσουν και ο Ιησούς φυσικά να αρνείται, λέγοντας περίπου παρόμοια πράγματα όπως και στο Καταμάρκο, όμως έχουμε μερικές διαφοροποίησεις τις οπο Εστιάχονται λοιπόν έξω και θέλουν να του μιλήσουν οι μαθητές του Ιπανιδού, οι μύτες σου και οι μαθητές σου, έξω ειστήκασες εις λαλίσσα, ο δε αποκριθείς είπε το λέγοντας αυτό, τι είσαι στην ημήτη μου και τι είναι εσύ η αδερφή μου και εκτίνας τα σχήρας, άπλυσε τα χέρια επί τους μαθητάς αυτού, τους μαθητές του, αυτή είναι η οικογένειά μου. Εδώ έχουν εκκλησιολογική θα λέγα μικριά του λογίου του Ιησού αφού εδώ πλέον ουσιαστικά αυτή που είναι η δική του, αυτή που είναι η οικογένειά του, είναι η Εκκλησία αφού οι μαθητές εκπροσωπούν φυσικά και στο κρατήριο του Ευαγγελίου εκπροσωπούν ακριβώς αυτήν την Εκκλησία. Για να πάμε στο Λουκάο που τα πράγματα μετριάζουν ακόμα περισσότερο, οφελώς γιατί η φράση του και η διατύπωση του Λουάρκο είναι εξαιρετικά δύσκολη και προκαλεί προβλήματα. Λέει λοιπόν στο 8, 19 έως 21 όπου συζητά, περιγράφει ακριβώς το περιστατικό αυτό, λέει χαρακτηριστικά ότι έρχονται η μετέρα του και η αδερφή του και δεν μπορούσαν να τον πετύχουν γιατί έχει πολύ κόσμο. Δεν είναι έξω επομένως, έξω από το χώρο που ίσως θα πει αυτή είναι μόνο που βλέπω εδώ και κάνει μας άλλο συμφυλή, αφήνοντάς τους έστω και λέγανε ότι βράζει χώρο, ήδη χωροταξικά έξω από την ομάδα αυτόν που θεωρεί δικούς του. Και κάποιοι τον πνησίασαν λοιπόν, του λένε ότι θέλουν να σε βρουν η μητέρα σου και τα αδέρφια σου και ο Δέα από που θες είπες αυτούς μήτερ μου και αδερφή μου, ούτε εσύ, ούτε ο Λόγος του Θεού ακούοντες και πιούντες. Αυτό είναι λιγότερο αποτρευτικό, λιγότερο αποκλειστικό από στις δύο προηγούμενα αφού γενικά δίνει αδημορισμό ότι μητέρα μου και αδέρφια μου είναι όσα κάνουν το θέλημά μου. Ήδη μέσα στο Ευαγγέλιο βλέπουμε ότι η Παναγία κάνει το θέλημα του Θεού αφού παίρνει την εντολή από ένα άγγελο και λέει ας γίνεις εμένα κατά το θέλημα του Θεού. Και πολύ χαρακτηριστικά στη συνέχεια στο κεφάλαιο 11 στο στίγο 27 έχουμε πάλι ένα μοναδικό λόγιο που δεν το έχουμε στα Λευαγγέλια όπου μία γυναίκα συνεπαρμένη από την δασκαλία του Ιησού αναφωνεί λέγοντας ότι είναι μακαρία η κυλία η μπαστά σας άσε και η μπαστή ούσε φύλασες. Πονώντας τη μητέρα του Ιησού και ο Ιησούς θα τα αποκριθεί σε αυτήν την ενθουσιώρη θα λέγαμε διατύπωση και θα πει βέβαια εμένου μακάρι ακούτε στον λόγο του Θεού και φυλάσσοντες αυτήν που φυλάγουν ακούνε και φυλάγουν το λόγο του Θεού και βλέπουμε την Μαρία ακριβώς το ίδιο πράγμα να κάνει. Στην αρχή της ιστορίας να ακούει διάφορα περιστατικά και θα φυλάσει την καρδιά της όπως λέει χαρακτηστικά εκεί άρα εδώ στο Λουκά βλέπουμε ήδη υπάρχει ένας μετριασμός της απολυτότητας τα λέγαμε του Ματθαίου και ένα πολύ χαρακτηστικό παράδειγμα είναι το κήρυμα στη Ναζαρέπ. Ο κήρυμα στη Ναζαρέπ είναι ένα κήρυμα που αποκτά διαφορετικό περιεκόμενο στους τρεις Ευαγγελιστές ξεκινώντας από τον Μάργο που εις πότε στον αφέρει. Ο Μάργος δεν το παρουσιάζει στην αρχή τις δράσεις του Ιησού, το παρουσιάζουμε στο έκτο κεφάλαιο μου προηγηθεί πολύ περισσότερα πράγματα όπως δεν υφανίστησαν την πρώτη πρώτη θα λέγαμε κίνδυματική δράση του Ιησού και κυρίως σε αυτό που δίνεται έμφαση στην αφήγηση του Μάργου είναι στο θέμα της ταπείνης καταβ του Ιησού το οποίο αποτελεί ένα εμπόδιο για τους ηχρόνους να το πιστεύσουν αφού δεν είναι καλά αυτός δηλογιός της Μαρίας και του Τέκτου και του Ιωσήφ και κυρίως το άλλο που τονίστε η σύγκλωσή του με τους συμπατριώτες ένα αγαπητό θέμα στον Μάργο γιατί όπως είπαμε στον Μάργο ιδιαίτερη έφαση δεν είναι στο ότι ακριβώς ούτε και οι αυκιακοί του οι δικοί του άνθρωποι δεν τον πίστεψαν. Μια παρόμοια τάση θα δούμε λίγο πολύ και στο Ματθαίο στο 13 κεφάλαιο 53-58 και πάλι να ορίζ στο Λουκά. Στο Λουκά πλέον τόσο έχουμε την εκτενέστερη περιγραφή του περιστατικού έχουμε το περιεχόμενο του ίδιου επικειρήματος του Ιησού που δεν το έχουμε στους άλλους δυο Ευαγγελιστές και ενώ διατηρεί τα στοιχεία του Μάργου για την απόρριψη λόγω της ταπεινής του καταγωγής στην πληκτική στάση που τελειώνει έως εχθρική θα λέγαμε στάση την οποία τελείωνε οι συμπατριώτες του απέναντι του ωστόσο εδώ η έφαση είναι αλλού στο μεσαϊνικό χαρακτήρα του έργου του Ι ο χαρακτήρας που έχει το κύρινο στη Ναζαρέτα αφού αυτά που λέει ο Ιησούς ότι θα γίνουν από εκείνων είναι ουσιαστικά εκείνα τα οποία βλέπουμε να εκτιρώνται μέσα στην υπόλοιπη αφήγηση του καταλουκάν Ευαγγελίου και τώρα θα δούμε ένα άλλο στοιχείο όπου πάλι οι δύο ο συγγραφής Λουκάς και Ματτέρς διαβάζουν το Μαρακό απορρίπτωσαν ουσιασμένα στοιχεία τα οποία πλέον θεωρούν ότι δεν έχουν καμία σημεισία μέσα στη δική τους αφήγηση και πρώτη για τη θερα νέους το ένα το κεφάλαιο στιγμός 14 έως 29 πολύ σύντομα να πούμε ότι ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται βασικά οι τρεις αυτοχείες μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους και σύντομα οι δικοί δεν εστιάζουν στις διαφορές στις οποίες έχουν μεταξύ τους ή ενδιαφερομένου ή εντοπισωσμένους βόρους από αυτές υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία τα οποία αποτελούν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και το ένα και βασικό είναι ο τρόπος με τον οποίο αφηγείται ο Μάρκος τη θεραπεία του εσενιαζόμενου νέου του δαιμονισμένου στην προκειμένη πέμψη όπως παρουσιάζεται θυμίζει πάρα πολύ όχι απλώς στις εξορκισμούς αλλά θυμίζει ένα χαρακτηστικό θαύμα μέσα στο κατά Μάρκο Νευαγγέλιο το οποίο συνέχεια το υιοθετούν και ο Λουκάς και ο Μαρθέος που είναι το θαύμα της ανάστασης της κόρης του Ιαήρου όπου βλέπουμε ακριβώς ότι χρησιμοποιείται παρόμοιο λεξιλόγιο και αν προσέξ το οποίο είναι λεξιλόγιο ανάστασης ας πούμε λέει ότι πέφτει κάτω ο νεαρός όπως ο Ιησούς τον Ιάννη και το καλύτερο δαιμόνιο να βγει και κράξεις και πολλάς παράξεις εξήλθε και γίνεται ο σύννεκρος και ως τους πολλούς λέγει αυτό ότι απέθανται ο δε Ιησούς κρατήσας της χειρός αυτού ήγειραν αυτόν και ανέστη λέξεις καθαρά λέξεις ανάστασης και το ενδιαφέρον είναι ότι δεν βρίσκουμε αυτό το ίδιο λεξιλόγιο στο Μαρθέο και στο Λουκά και το ανάστασης αυτού είναι πολύ διαφορετικό λεξιλόγιο απαλείφουμε σε αυτές τις λέξεις μπορεί να κάνουν στο μυαλό του αναγνώστη ένα συνεργμό με την ανάσταση και αυτό δεν είναι τυχαίο και δεν είναι τυχαίο γιατί ακριβώς πρέπει να το συνδέσουμε με το ανοιχτό τέλος του κατά Μάρκου Ευαγγελίου αυτό το κατά Μάρκου Ευαγγελίου δεν έχει ανάσταση η μάνα καλύτερα δεν έχει την εμφάνιση του αναστημένου Ιησού δεν έχει αποκλείση στο πλάγμα και Tristan σε διάφορα σημεία τέτοια θα λέγαμε τέτοιες ενδείξεις και τέτοιες πληροφορίες ώστε να μπορούν να κατανοήσουν ή οι αναγνώστες να κάνουν συγνώσεις και να κατανοήσουν ότι το τέλος είναι με ένα ανοιχτό, θα πρέπει να συμβιρώσουν η ιστορία αλλά το τέλος που πρέπει να συμβιρώσουν είναι με το γεγονός ότι ο Ιησούς αναστήθηκε και ακριβώς αυτό το τέλος του Μάρκου αποβλέκει το τελευταίο παράδειγμα το οποίο θα αναφέρουμε, που δείχνει ακριβώς αυτό που είπα πριν χαρακτηστικά ότι ο Ματθέος και ο Λουκάς είναι οι πρώτοι αναγνώστες, συμπληρωτές, ενδεινευτές, ακαιριορθωτές του Μάρκου ξέρουμε ότι το τέλος του Μάρκου σήμερα με βάση την χειρόγραφη παράδοση τελειώνει στο 1618 με εκείνο το οι γυναίκες οδενήγαν δεν είπαν φοβούντο γαρ, ότι δεν είπαν σε κανένα το μήνυμα της Ανάσταση που τους είπε ο Νεανίας στον τάφο γιατί φοβήθηκαν αυτό απότομο τέλος ήταν ένα πρόβλημα ήδη από την αρχαιότητα γιατί ακριβώς και στα χειρόγραφα έχουμε τουλάχιστον πέντε εκδοχές συμπλήρωσης του τέλους αλλά κυρίως ένα χαρακτηστικό παράδειγμα από συμπλήρωσης και ακριβώς αυτού του, της απουρίας που δημιουργεί και της σχολής που δημιουργεί αυτό απότομο τέλος είναι οι δύο διαφορετικές εκδοχές για την Ανάσταση, το έχουμε στο Ματθέο και στο Λουκά όπου δύο εκείνοι πλέον διαβάζουν με το δικό τους τρόπο τον Μάρκο και τον Συμπληρών ιδιαίτερα και με χαρακτηριστικότερο τρόπο το κάνει αυτό ο Ματθέος αλλά και σε συνέχεια στην Απόκριφη Παράδοση όχι αντίστοιχη τάση, αλλά στο Απόκριφη Βαγγέλιο του Πέτου και τα βασικά σημεία που έρχεται να λύσει, να συμπληρώσει και να διορθώσει και να ερμηνεύσει ο Μάρκος είναι πρώτα πρώτα τα ονόματα των γυναικών υπάρχει μια προσπάθεια να ακολουθεί την ίδια γραμμή με τον Μάρκο, όμως εγώ απαλήφθη εκείνο το σεισμίο για την μοιράληψη του νεκρού η συζήτηση που κάνουν δηλαδή οι γυναίκες που θα πάνε να κυλήσουν τον λύθο και να αλείψουν τον νεκρό στη συνέχεια το θέμα του λύθου και ποιος τελικά τον αποκυλίσει το λύθο και γιατί το βρήκαν οι γυναίκες ανοιχτό τον τάφο, στον Μακθαίο αυτό θα συνδυωθεί ο Άγγελος θα είναι αυτός που θα κατέβει και θα ανοίξει τον τάφο και θα το δουν όσοι είναι εκεί υπάρχει ένα απολογικό στοιχείο εδώ, ένα άλλο στοιχείο προσθήθηται είναι η φρονή η απολογία που δημιουργεί ο Μακθαίος, ο Μάρκος όπου ξέρουμε ότι πάλι φιλάσσουν τον τάφο, πού είναι η φρονή όταν οι γυναίκες πηγαίνουν, ο Μακθαίος θα μας λύσει αυτή η λαμπορία και επίσης ένα πολύ χαρακτηριστικό σημείο είναι να συμπληρώσει αυτό το άβολο τέλος με το φόβο των γυναικών οι γυναίκες φοβούνται και χαίρονται μαζί γι' αυτό και αποφασίζουν να μεταφέρουν το μήνυμα και όχι μόνο αυτό αλλά εκλέον οι γυναίκες σταθούν του αναστημένου Ιησού ενώ στο Μάρκο ο Ιησούς δεν έχει εμφανιστεί αφόλου. Βλέπουμε λοιπόν διάφορες τράσεις με όλους τους πάθεις ανάγνωσης όλους τους πάθεις ερμηνής και αυτές του Καταμάκου Λευαγγελίου που είναι και το αρχιότερο και η πηγή του Ναουλονδίν και τα οποία ακριβώς αυτές οι αναγνώσεις, αυτές οι προσλήψεις, τα αρχιότερες θα λέγαμε προσλήψεις του Καταμάκου Λευαγγελίου αποτελούν και τις θα λέγαμε τις σημαντικότερες απαντήσεις, μάλλον σημαντικό κομμάτι όλης τις συζήτησες που ως τώρα μας ανησυχούν. |
