| : Ο Τζούλιους Μίλινγκεν που γεννήθηκε το 1800 και πέθανε το 1878 βρετανός χειρουργός και φιλέλληνας που πολέμησε μαζί με τους εξεγερμένους καταγράφη με γλαφυρότητα στα απομνημονεύματά του το πνεύμα που επικρατούσε σχετικά με το θέμα της στρατιωτικής πειθαρχίας ανάμεσα στους Έλληνες πολεμιστές. Τόσο ενθουσιασμένος ήταν ο κάθε Έλληνας μετά από τόσα χρόνια φρικιαστικής σκλαβιάς που είχε τη δυνατότητα να ακολουθεί χωρίς έλεγχο κανένα τις κλήσεις και επιθυμίες του. Να επιδεικνύει με παιδιάστηκη ματαιοδοξία τα πλούσια ασημένια όπλα, τις ακριβές γούνες, τα εντυπωσιακά και εντυμένα ρούχα των οικημένων καταπιεστών του, να παρελάβνει σαν μπασάς πάνω στο σελωμένο άλογό του και να γλεντάει το πλιάτσικο και τις ομορφιές των τουρκικών χαραιμιών, που τίποτα δεν θα μπορούσε να τον πείσει να εγκαταλείψει μια ζωή τόσο γεμάτη χαρές και κέρδη, να υποταχθεί στην ατελείωτα σκληρή και πληκτική εργασία ενός φράγγου στρατιώτη. Ο καπετάνιος που τώρα ακολουθούσε ήταν της αρεσκίας του. Δεν δεσμευόταν σε αυτόν με κανέναν τυπικό δεσμό, δεν φορτωνόταν την ευθύνη για κανένα καθήκον και ήταν ακόμα λιγότερο πιθανό να υποστεί τιμωρία. Δεδομένου ότι ήταν ίσος του και συγγενής, ζούσε μαζί του με τη μεγαλύτερη οικιότητα, τον άφηνε ή τον ακολουθούσε όποτε βόλευε το καπρίτσιο ή το συμφέρον του και ακόμα και την ημέρα μίας μάχης μπορούσε να εγκαταλείψει το λάβαρο του αρχηγού του χωρίς ο αρχηγός να έχει οποιαδήποτε εξουσία να τον τιμωρήσει για τη συμπεριφορά του. Πολλοί Έλληνες οπλαρχηγοί ήταν περισσότερο συνηθισμένοι να δρούν με βάση τα τοπικά και προσωπικά τους συμφέροντα και να αποφασίζουν αναλόγως οι ίδιοι, παρά να ακολουθούν πιστά τις εντολές από κάποια απρόσωπη ανώτατη διοίκηση ή κάποιον διορισμένο επικεφαλής. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ως γενικός αρχηγός των πελοποννησιακών όπλων, σχολιάζει σχετικά. Η αρχηγία ενός στρατεύματος ελληνικού ήταν μια τυραννία, διότι έκαμνε και τον αρχηγό και τον κριτή και τον φροντιστή και να του φεύγουν κάθε ημέρα και πάλι να έρχονται, να βαστάει ένα στρατόπεδο με ψέματα, με κολακίες, με παραμύθια, να του λείπουν και ζωοτροφίες και πολεμοφόδια και να μην ακούν και να φωνάζει ο αρχηγός. Ενώ στην Ευρώπη, ο αρχιστράτηγος, διατάτη τους στρατηγούς, η στρατηγή του συνταγματάρχας, η συνταγματάρχε του σταγματάρχας και ούτω καθεξής, έκανε το σχέδιόν του και εξεμπέρδευε. Να μου δώσει ο Βελινκτών 40.000 στράτευματο η διοικούσα, αλλά αυτούνού να του δώσουν 500 Έλληνες δεν μπορούσε ούτε μια ώρα να τους διοικήσει. Κάθε Έλληνας είχε τα καπρίτσια του, τον Θεό του και έπρεπε να κάνει κανείς δουλειά με αυτούς, άλλο να φοβερίζει, άλλο να κολακεύει κατά τους ανθρώπους. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Διήγησης συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836. Αθήνα 1846. Το έργο Αγγίζουμε την Ιστορία πραγματοποιείται με συγχρηματοδότηση του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος μέσω του Cultural Heritage Without Borders Βοσνία-Κερζεγοβήνη και του Balkan Museum Network. Υπότιτλοι AUTHORWAVE |
