| Προγραμματισμένη Μετάδοση μαθήματος: Άρα τσου τυνάζει εξ αρχής, τσου αλειώνει τα κέρδη στο πρώτο χρόνο, μια κατάσταση να περιμένεις, που περιμένουν οι κατανοητές, τα εξπεκτές του αριθμίου σου. Οι όλοι στο εξτρίμ, εάν υπάρχει συντονισμένη και όλα τα δράση του κατανατών και δεν μπαίνουν όσο κρατάς τιμή πάνω από το πέξι, πάνω από το τιμή του τελικού ανταγωνισμού και δεν αγοράζουν από μένα και περιμένουν να πέσει τιμή και περιμένουν ένα χρόνο, δεύτερο χρόνο, τρίτο χρόνο. Εγώ αναγκαστικά ρίχνω την τιμή μου για να βρω πελατεία, γιατί δεν κουλάω σε αυτές τις εκκληπές τιμές. Θα οδηγηθούμε ότι παρ' όλα που είμαι μονοπολιτής, η μοναδική τιμή που έχω συναλλαγές είναι η τιμή του τελικού ανταγωνισμού, εδώ κάτω, αν περιμένουν όλοι τα κατανοητές. Άρα δεν έχω καθόλου μονοπολιακό δικαίωμα σε αυτό το σενάριο. Άρα η λογική είναι αυτά τα expectations που κάνουν οι κατανοητές και η δυνατότητα που έχει ο καταναλωτής να περιμένει ή όχι στη καταναλωσή του. Και αντίστοιχα και η λογική της δυνατότητας που έχει η επιχείρηση να περιμένει χωρίς να πουλάει και χωρίς να ρίχνει την τιμή. Κατανοητό, ποιο είναι το παιχνίδι μετά, είναι στην ουσία ένα παίγμιο υπομονής. Ποιος αντέχει περισσότερο. Ένα παίγμιο που μπορεί να χρήσει ο κόσμος δωράς. Ποιος αντέχει περισσότερο. Αν αντέχω πως θα κατανοητείς να περιμένω χωρίς να έχω το προϊόν για να καταναλώνω και να απολαμβάνω χρησιμότητα και πως θα αντέχω. Και από την άλλη είναι η επιχείρηση, φανταστείτε μια επιχείρηση και αν καταναλωτεί μια ομάδα με τα ενωμένη καταναλήτων και από την άλλη είναι η επιχείρηση και πως αντέχει να έχει έσοδα να μην πουλάει. Διότι αν δεν αντέχει θα ρίξει τη δημή. Και τότε έχεις δει στην οικογένεια ότι μία ή άλλη δημή επιβεβαιώνονται οι προσδοκίες των καταναλωντών ότι θα ρίξει τη δημή. Καλά αναπροφογωτείς την υπομονή τους. Να ρίξεις και όπως να πας. Ποια από όλα, γιατί δεν μπορώ να πάω. Έτσι διπλά μου το έχει προϊόν και λέμε αντί να ρίξουμε το χώριο, γιατί να ρίξουμε την επόμενη μέρα, δηλαδή το έχει προϊόν σου, διπλά μου ένα πίσω το δυο τρεις αυτού να ρίξουν να χειπάσουν. Δεν είμαστε ικανοβημένοι. Όλοι. Δεν υποτίχεται. Ποιο άλλο θα δείξει τη δημή. Όλα θα απολαμβάνει. Είμαστε ικανοβημένοι στο short run αλλά in the long run και overlapping generations, αν πάμε στη νοτογενειακή ανάλυση, κοινάζουμε την επόμενη, τον επόμενο χρόνο της οικονομίας, δηλαδή αυτό που γίνεται. Να βγάλουμε και αυτό το ψωμί σας. Όπως ήταν έτοιμο το δανείσμο, εγώ δανείζομαι ή το ίδιο πράγμα και θα το πούμε και στην πορεία την ίδια αναλογική. Αλλά είναι πρώτος ότι όλοι είναι ικανοποιημένοι και ο καθαροποιημένος και ο πολιτής σας. Αυτό που λέω είναι το εξειστοία έγινε και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της εφαρμογής της οικονομικής θεωρίας. Το 1990 και το 2010, όλοι είμαστε ικανοποιημένοι. Όλοι είμαστε ικανοποιημένοι γιατί τρύχαμε λουλούδια στα μπουζούκια, ας πούμε, εμφανούσαμε σούπερ. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης και αυτός η Σέφραδε, ας πούμε, περνούσε για αυτό σούπερ. Και βάζαμε κάπου το τραπέζι ότι όλα αυτά ήταν ιδανικά και εμείς ξέραμε ότι θα είναι διαγκύρισα. Μέχρι που έσπεσα. Και δημιουργήθηκε η γενιά των 400 νεθρώπ. Η γενιά του brain drain, που η παλιά γενιά, η προηγούμενη γενιά έζησε μέσα στην αφθονία και φόρθωσε όλα τα βάρη της οικονομίας στην επόμενη γενιά, όπου είναι είστε εσείς, που έχετε δουλειά, ας πούμε, με πολύ μικρούς μισθούς. Πολλοί από τους νέους αναγκάζονται να φύγουν εκτός τελάδος. Πολλοί χωρίς την επόμενη γενιά. Δεν ξέρω, αυτό που με τα ΠΑΣ και με τα τέτοια, είμαστε όλοι χαρούμενοι. Γιατί, ναι, δεν πληρώνουμε ηλεκτρική ενέργεια εκεί που είναι, ούτε ο άλλος μειώνει την ειδοφορία του και γράψουμε απίστευτα ρεκόρτ ειδοφορίας, όλες τις ελληνικές εταιρίες. Και έχουμε εδώ μεγάλη την ειδοφορία στην Ευρώπη το 2022 σαθέρα. Είναι η πρώτη. Κλείσαμε τον Γερντεκέν με 222 μέσω ώρου τιμή Δεκεμβρίου, ευρώ τη Μεγαβατόρα. Όταν η Γερμανία εξεύγονταν στα 60, στη Γαλλία ήρθαν στα 65, έχουν πέσει οι κοινές. Στην Ελλάδα έχεις τα 220. Αλλά επιδοτούμε τις αυξημένες κοινές που θα κάνουμε με τις σούλες. Επιδοτούμε τις αυξημένες κοινές. Μα, τι γίνεται αυτή τη στιγμή. Σου λέει, ωραία, εγώ σαν καταναλωτές πληρώνω 10 λεπτάκια Μεγαβατόρα. Η επιχείρησή μου δεν την πουλάει 10 λεπτάκια Μεγαβατόρα, την πουλάει 60 λεπτάκια Μεγαβατόρα. Τα υπόλοιπα παιδείνα που βρίσκονται, κρατικός πρεπολογισμός. Κάποιοι ναινίζεται. Εμείς πάλι, σαν κράτος. Απλά το βάζουμε στο τραπέζι. Για να είναι χαρούμενοι εσείς οι επιχειρήσεις και να έρχεται τώρα όλοι οι επιχειρήσεις. Η Μότο Ρόι, που ξέρω πάμε, έχετε δει αποτελέσματα, είπε ΔΕΙ, έρχονται απίστευτα κέρδη. Καθαρά. Μιλάμε τώρα για μισότις, ένα δύσκεπη, δύο δύσκεπη, καθαρό κέρδος. Το 2002. Που σημαίνει ότι παρ'φανώς θα μπορούσαν να έχουν ένα χαμηλό δεξιμέτσα. Αν διατηρούσαν την ίδια κερδοφορία με το 2020, το 2021, θα είχαν απλά χαμηλότερες τιμές. Και απλά και οι τιμές θα ήταν ομαλές. Αλλά δεν διατηρούν την ίδια κερδοφορία, γιατί η κερδοφορία είναι το 2021, γιατί το 2019 έδανησαν οι ζημίες και έχουν έρχονται να ρεφάζουν τις ζημίες τους. Απλά το 2021 έγραφαν εξαιτώ εκατό εκατομμύρια κέρδους. Καθαρό. Και το 2022 έρχονται να γράψουν το 2019, που κράθανε ήδη 600 εκατομμύρια καθαρό κέρδος. Σημαίνει το πεντακοσάρικο που βρέθηκε. Είναι η επιδότηση του ΠΑΣ. Αλλά το ΠΑΣ είναι ότι χάσαμε στον αγώνα υπομονής, δηλαδή. Όχι. Γιατί τώρα, σε αυτήν την περίπτωση, το ΠΑΣ δεν είναι ότι χάσαμε στον αγώνα υπομονής. Είναι μια πολιτική... Εννοώ ότι χάσαμε στον αγώνα υπομονής. Είναι ότι έκανε απόφαση. Όχι, δεν είχα καθόλου. Αντί να περιμένουμε να... οι ψηλές στιγμές να διωστώσουν το πρόβλημα με τη βιβλιογνώμη, αντί να πέσει και να πέσει και η στεκή γλυμμή, αλλά ας βγάλουμε το ΠΑΣ να τελειώνουμε, ξέρω. Υπάρχει μια βασική παλάμα προς μέσα. Η ενέργεια είναι ανελαστική. Τη ζήτηση. Τι σημαίνει αυτό ότι δεν μπορώ να μειώσω την κατανάλωση. Αντί χρειάζομαι εθνική ενέργεια για το σπίτι μου. Χρειάζομαι εθνική ενέργεια για την επιχείρηση. Όσο και να σβήνω τα φώτα, ξέρω εγώ, θα έχω κατανάλωση εθνικής ενέργειας. Άρα το εφέκτο που περιμένει στα χώρια είναι... αλλάγει η ελαστικότητα. Δηλαδή, στη λογική αυτή... Έχει ένα καπ' οφείλ. Πόσο θα αλλάξει η ελαστικότητα και η μείωση της ζήτησης. Ξέρω, αυτό θα παρατήσουμε ή δεν θα παρατήσουμε, ξέρω, κανόνια, αποκινησμένους λογαριασμούς, δώσεις πολλές. Άρα μειωμένα κέρδη στον οργανισμό. Γιατί αυτό που το πληρώνει ο άλλος με μηνύα θα το πληρώνει... το μηνύα θα το πληρώνει σε δέκα μήνες της ώρας. Αυτό θα έπαιρνε μέσα στη λογική. Ναι, ό,τι θα χαμάλιακα να πληρώνω δεν πήγαινε. Μη αναπληρώσουμε μία φορά τα δύο φυάσεις του λογαριασμού, άλλα αναπληρώσουμε και δεν έχω τέλος. Ο άλλος δεν έχει την πρώτη φορά, ας πούμε. Άρα θα έχεις πολλή λογαριασμή. Άρα είσαι σαν ελαστική, αλλά η τσέπη δεν είναι ελαστική. Η τσέπη είναι και θεία ελαστική. Το θέμα είναι εκεί ότι μετά θα έχεις... πώς το λένε, διακοπή... των υποδοσίες. Οπότε θα έχεις πολιτικό κόστος. Ναι, έβαινε στη λογική να το ρυθμίσει με αυτόν τον τρόπο, μέσα στο χρόνο η αγορά. Το οποίο παρ' φανάση το ήθελες, διότι ζούμε και σε προετοιλική περίοδο εδώ, αν και το διάστατε. Πότε, ποια είναι η εύκολη λύση όταν διαχειρίζουμε τα χρήματα τα δικά σας, να τα φροντώσω σε εσάς. Όταν διαχειρίζουμε για την ακρίβεια τα χρήματα τα δικά σας, μπορείτε εσείς να το ξέρετε κιόλας. Ναι, θα βάζω κάποια τραπέζα. Μετά πας. Δηλαδή, αντί να βγω το οποίο θα είχε κάποιο κόστος, κάποια δυσκολία και θα είχε ένα άλλο κόστος πολιτικό, προσωπική μου άποψη, να ρυθμίσω τις διαφορετικά διναγωρά και να κυνηγήσω την πραγματική εσφορκέδεια και ενδεχομένως και τη σύμπραξη. Καρτέλ, έτσι, για τις ακριβές τιμές. Και δεν έχω τα εργαλεία, γιατί ποτέ δεν είχα τη δυνατότητα να τα πει τι θέλεις, ας πούμε, να έχω τα εργαλεία, πρώτον. Και δεύτερον, το πολιτικό είναι ότι, τώρα δεν θα συγκρουστώ με τα 5-10 άτομα, που με χρηματοδοσπούν κιόλας. Άρα η θεωρία προϋποθέτει κάποια λαστικότητα στον χρόνο. Η θεωρία προϋποθέτει, δηλαδή όσο πιο… η λαστικότητα στον χρόνο και είναι ότι να μπορούν να έχουν τη δυνατότητα οι καταναλωτές να αντιδράσουν. Μπορώ να αντιδράσω στη λεπτική ενέργεια… Να καθισέρρυσουν την κατανάλωση. Ναι, να μειώσω την κατανάλωσή μου. Αυτό είναι η υπομονή μου. Μειώντας την κατανάλωσή μου, ή το έτοιμα της ζήτησής μου, είναι πόσο υπομονή μπορώ να κάνω. Εάν ο άλλος πνίγεται από την πλουά της επιχείρησης, δηλαδή το cash flow της χρηματοραγίας του, και θέλει cash flow, θέλει revenue, ανακαστικά θα μειώσει την τιμή. Αυτό είναι η δυστάθμιση, το trade-off της υπομονής μεταξύ σαπλά και demand. Ποιος έχει τη μεγαλύτερη υπομονή. Και το πόσο αυτό σταθμίσει. Καταρχήν, προφανώς, όταν μιλάμε για υπομονή, κάνεις αυτό το cost-benefit στη λογική σου. Ποιο είναι το κόστος να μειώσω και το όφελος που θα έχω, ή ανάποδα στο κόστος να περιμένω και το όφελος να καταναλώσω. Και όλα αυτά τα κάνω, πάω προ-ex-offload με ένα discount factor. Ποια είναι η αξία να καταλώσω σήμερα, σε σχέση με το να καταλώσω αύριο. Ποια είναι η αξία να πάρω χρήμα σήμερα, σε σχέση με το να περιμένω και να πάρω χρήμα αύριο από το βράδυ που σ'απλάει. Όπως πάνω στη συγκεκριτή, δηλαδή. Ακριβώς, το ίδιο πράγμα. Αυτή είναι η διαδικασία. Όταν υπάρχουν τέτοιου είδους expectations, ο πορτεράς καταναλωτής, και το μονοπόλιο δεν μπορεί να δεσμευτεί, ότι δεν θα μειώσει την τιμή του, οδηγόμαστε ότι δεν έχουμε μονοπολιακή δύναμη. Υπάρχουν οι προσδοκίες του καταναλωτών για μίωση τιμών. Υπάρχει η δυνατότητα να περιμένουνε, η ελαστικότητά τους δηλαδή, τους δίνει τη δυνατότητα. Υπάρχει η ελαστικότητα στη ζήτηση. Άρα, θα αλλάσσει η περιφορά στρατηγικά και περιμένει. Από την άλλη, δεν μπορεί να δεσμευτεί το μονοπόλιο, ότι δεν θα μειώσει την τιμή του. Αυτό συνεπάγεται. No market power at all. Η τιμή είναι το τελείωτο καπονισμό, είναι τελείωτο. Αλλά αυτό στην ουσία έχει επεί. Ότι με βάση τα expectations και με βάση το no commitment του μονοπολίου, δεν υπάρχει μονοπολίο μέσα στο χρόνο, εάν υπάρχει η διάρκεια ζωής και αδίδραση των καταναλωτών. Καταναλωτώ ποιο είναι το πρόβλημα, το commitment. Τι είναι η δέσμευση, ότι εγώ δεν γνωρίζω την τιμή μου. Ξεχάστε το. Αν μπορώ να πω και να πω ότι εγώ ξεχάστε το, δεν γνωρίζω την τιμή μου, όσο και να περιμένετε. Η τραμψάντα. Εγώ ανακοινώσω ποια είναι η λογική. Τι λέγαμε, ότι εγώ ανακοίνωσα μια τιμή P1. Αν δεν έρθει κανένας, θα ανακαστώ να την λύξω στο P2 για να πουλήσω. Εάν πουλήσω στο P1 τόσο και πουλήσω στο P2 τόσο, τι δημιουργώ, δημιουργώ αυτό, ότι να ρίχνει την τιμή μου τα expectations. Αλλά από τη στιγμή που δημιουργώ αυτές τις προσδοκίες, εάν ανακοινώσω P1, χωρίς δυνατόν να δεσμευθώ, ότι δεν θα ρίξω το P1 και θα πάω στο P2, δεν θα έχω κανένας. Και όλοι θα ακούνε όταν έχω κατεβάσει τη τιμή μου στο P2. Άρα ένα κλειδί στη στρατηγική μέσα στο χρόνο, διάκρισης τιμών μέσα στο χρόνο, είναι το commitment. Άρα χρειάζεσαι στρατηγικές δεσμευσεις, σαν επιγείτηση, σαν παραγωγός, για να είσαι credible ότι δεν θα ρίχνω τη τιμή σου. Δηλαδή, πέρα από την ανακοίνωση μιας υψηλής τιμής στο P1, θα πρέπει κάπως να τη δίσεις με άλλα χαρακτηριστικά, αυτή την υψηλή τιμή, τη μονοβλέπτη τιμή, χαρακτηριστικά που δημιουργούν, ή υπονοούν, τη βέσμευση, περί μη μείωσης της τιμής στο μέλλον, για να λειτουργήσει η τιμολόγησή σου. Καλώς συγκλαιωμένος, σαν παραγωγός, ακόμα και μόνος πολιτικής, από την πρώτη στιγμή. Τέτοιου είδους παραδείγματα είναι, το λύζει, θα το δούμε, reputation ότι θύμει ότι αυτός είναι τέλος, δεν έχει τη θυμή σου, ακριβώς έτσι. Μια, δύο, τρεις, πέντε, δέκα σεζόν να τιμολογίζεις στο P1 και να μην κουλάσεις. Την έκτη σεζόν, έχεις πείσει ότι αυτήν τη τιμή σου όποιος θέλει, αγοράζει εκεί, αλλιώς δεν υπάρχει παιδί στον πρωθυμό. Contractual commitments, μέσα από συγβάσεις, θέλει να σταθεροποιείς τη τιμή. Δεν ξέρω αν έχετε συναντήσει τέτοιου είδους ρίτρες μέσα στα συμβόλια με το buyback, close και το best price, close. Λέω ότι αυτή είναι η τιμή μου. Εάν μειωθεί η τιμή μου του χρόνου, θα έρθω να σε αποζημιώσω και εσένα όπως πόλεις και σήμερα. Αυτό θα γίνει αυτό. Στη συγκεκριμένη μέρη, για να λειτουργήσει ένα παράδειγμα τέτοιου είδους λογικής. Στην φοβερική το ξέρω. Στην φοβερική, εγώ, να το ξέρω. Ναι, να στην φοβερική. Φοβερική γίνεται full. Στο ρικέντος με κινητών, με συσκευόν και βουλάτο, γίνεται full αυτό. Ότι, αν χαμηλώσω τη τιμή μου, δηλαδή, σε αυτό θα έρθω και θα σου δώσω τη διαφορά. Ναι, εισάνσου με το κατάσταμα. Με το κατάσταμα, ναι. Αυτό γίνεται. Είναι στάτα αυτό μέσα. Στα τέτοιούς χρόνους, παίζουνε πολύ στη χοδρική, είναι σε τέτοιου. Είναι σε μεγαλύτερα, ίσως, συνανταγές. Κοιμάστε αυτή τη διαφορά, χωρίς πως είναι και σαν βόλτα. Η μοίρα μου γίνεται. Περιορισμός στο capacity, άλλο κλασικό, ότι μειώνω την παραγωγική μου δυνατότητα. Άρα, δεν μπορώ να παράξω παραπάνω. Στην ουσία, σκεφτείτε εδώ. Χωρέστε οι τελελαικές. Ότι? Χωρέστε οι τελελαικές, χωρέστε το OPEC που παίζει εδώ. Ε, ναι. Στα αντίθετο είναι. Τα ξεκέφτουμε δυνατότητα, απλά τη μειώνουν. Ανακοινώνουν ότι εκεί όμως δεν το γίνουν σαν κάρτερ. Είναι ένα συμβόρο, ένα κάρτερ, που σου λένε ότι εμείς δεν είμαστε μέλη του OPEC. Θα αποκασίζουμε, θα βγάλουμε εσάς το supply τέλος. Αυτό τι κάνουν είναι αφού θέλουν τη νύχτα. Σκέψου το έτσι. Δηλαδή να έχεις αυτήν εδώ το fix supply έσαι εδώ ή δημιουργεί, δημιουργεί την υπολυματική ζήτηση και χαμηλή τιμή. Δεν έχουμε μονοπούλια αν έχουμε κάτι τέτοιο πράγμα. Αυτό ακριβώς. Μειώνω την προσφορά μου και το supply. Αλλά όχι την προσφορά μου είναι ότι βγάζω λιγότερα. Τέλειωση. Δεν μπορώ να παράξω χρήλια ή καταστρέφω το εργοστάσιο, την πετροπηγή. Τι σημαίνει αυτό ότι θα είναι πιο χαμηλή το supply. Το capacity. Άρα από τη στιγμή που δεν μπορώ να προσφέρω να παράξω παραπάνω ανακλειστικά θα έχω ψηλά την τιμή. Ο packaging του μειώνει την ποσότητα. Στην ουσία ορίζει την ποσότητα που θα έχω κάνει στην αγορά. Καλή το τιμή. Αυτό λοιπόν. Παίζει με το supply function εδώ. Μειώνοντάς το ανεβάζεται μέσω. Και θα δούμε και τα υπόλοιπα στην πορεία το planet obsolescence. Με άλλη στρατηγική τιμολόγησης που έρχεται να λύσει αυτό το πρόβλημα. Το pacman strategy. Θυμάμαι το pacman. Από εκεί είναι η ονομασία. Ό,τι τιμολογείς με βάση ότι η τιμή το πρώτο χρόνο, στο χρόνο T μάλλον, θα ίσουτε με την υψηλότερη reservation price του κατανοητή που δεν έχει αγοράσει. Όταν αγοράσει αυτό, τότε ανοίγει στην τιμή. Δηλαδή πας και τιμολογείς με βάση στην επόμενη reservation price. Και αν το δείτε διαγραμματικά, είναι στην ουσία αυτό. Εξού και το pacman, ότι τρώσει έναν ή έναν στους καταναλωτές. Αν φανταστείτε ότι μπαίνει ένας σε ένας στους καταναλωτές. Εγώ είμαι σε αυτό το συμμετοιζήτησης που είναι εγωήλυγνες του P, η reservation price είναι τόσο πολύ ψηλά. Αν ο πωνοπολικής θέσης την τιμή εδώ πάνω στο P1, με το reservation price του δικού μου, θα αγοράσω. Μόνο όταν εγώ αγοράσω στο P1, αυτός ήρθει στην τιμή του στο P2, για να πιέσει την επόμενο καταναλωτή. Κάθε φορά που αγοράζει ένας, ρίχνω την τιμή για να πιέσω τον επόμενο μέσο. Μέχρι να αγοράσει όμως κάποιος, εγώ χρωτάω την τιμή μου εκεί πάνω. Άρα δημιουργείς μια τέτοιου είδους λογική και αυτό έχει πάει να κάνει με το reputation και όλα αυτά. Όταν μόνο χτίζοντας σιγά σιγά στρατηγικές τέτοιου είδους λογικής, αυτό το P1 δεν μου κοίταξε, εγώ δεν θα ρίξω την τιμή μου, παρά μόνο άμα ικανοποιηθώ ότι έρχονται το P1 καταναλωτών και αγοράζει. Άρα περιμένω να πουλήσω, ξέρω εγώ, 100 ποσότητα. Μόνο όταν αγοράσουν 100 το P1, τότε θα αρχίσω να ρίχνω την τιμή μου για το P2 και ό,τι καθ' εξής. Μέχρι να αγοράζετε όλοι του πρώτου group, δεν υπάρχει οίκος να μειώσει την τιμή μου. Συνοψίζοντας, στο ένα σενάριο έχουμε αυτό που κουβεδιάζαμε μέχρι τώρα, που έχουμε πολλούς μικρούς αγοραστές, όπου έχουν την υπομονή να περιμένουν, αυτό συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει μοναχωριακή δύναμη και οδηγούμαστε στην ανταγωνιστική τιμή, και δεν είναι ασυντημητόρετο αγοροσμό. Εάν αντιστρέψω λίγο την ίδια συζήτηση, απλά αλλάζω το σέχνη μεταξύ σαπλά και τη μάλη. Εδώ δηλαδή έχω ότι αγοραστές έχουν περισσότερη υπομονή, αυτό που λέγαμε στον πόλεμο επομονής φοράς, ότι η επιχείρηση, το μονοπόλεμο έχει περισσότερη υπομονή, αντέχει να μειώσει την τιμή, έχει συσορευμένα κέντρα, τα οποία μπορεί να χαλίψει ότι δεν έχω έσοδα σήμερα. Άρα έχει περισσότερη υπομονή και δεν υπάρχουν πολλοί αγοραστές, τότε έχουμε αυτό που ξέρετε μέχρι τώρα, maximum market power και τελεία διαχείρηση τιμών. Προφανώς όταν αρχίζω και παίζω στα ενδιάμεσα, συζητάμε τα ενδιάμεσα σενάρια με μικρότερη μονοπολιακή γραμμή, όχι την competitive price αλλά όταν και την monopoly price. Έτσι όταν αρχίζουν και υπάρχει ίσως άλλη κατανομή μεταξύ υπομονής και διαφορετικό distribution στον κράτος της ζήτησης. Το leasing που είπατε, διάρκεια ζωής, δύο περιόδους. Το μονοπόλεο έχει την επιλογή της μίστοσης ή της πόλησης του αγαθού. Έτσι η επιχείρησή τους απλάει από ένα μισθός ή από λύση του προϊόν. Σταθερό κόστος, μηδενικό για να ξεμπλέξω με αυτό, δεν θέλω να βάζω τεχνική δυσκολία. Ένα discount factor και μια απλή ζήτηση γραμμική για τη συζήτησή μας. Πόληση, την δεύτερη περίοδο. Πόληση την πρώτη θα δούμε. Και δυστυχα leasing, έτσι, για να τα συγκρίνουμε. Γιατί ξεκινάει ο δεύτερος περίοδος, ουσιαλήνω από το τέλος προς την αρχή. Backward reduction, ο θεωριός παιγνίων. Τι λέγαμε, στην περίοδο 1, που ούλησε Q1, άρα έχει residual demand, η πολυματική ζήτηση στην περίοδο 2. Αυτή είναι. Και έτσι να επιλέξεις τη μη ποσότητα, για να μεγιστοποιήσεις τα κέρδηση μονοπόλικης. Να μεγιστοποιήσει αυτήν εδώ τη συνάντηση. Μονοπόλιο. Θα παράξω Q2, P2, για να βγάλω το optimal P2 profit, έτσι. Πόληση την πρώτη περίοδο τώρα. Ποια θα είναι η τιμή μου στο δεύτερο χρόνο. Και τα έσοδα που θα έχω στο δεύτερο χρόνο. Το πρώτο χρόνο. Εδώ δημιουργείται η λογική, αυτό που λέω, ότι υπάρχει το expectations, η προσδογία, το καταναρωτό. Άρα, η τιμή. Τον πρώτο χρόνο, η ζήτηση στην ουσία, θα εξαρτάται και από την προσδοκία το expected P2, προσδοκόμενη τιμή στο πεδίο. Έστω ότι διαδικώνουμε σωστά την προσδοκία σαν καταναλωτές, προσδιορίζω την τιμή του P1. Έτσι. Άρα, το μονοπόλιο έρχεται να μεγιστοποιήσει τη συνάρτηση κέρδους. Η οποία είναι P1, το κέντρο που θα έχω το πρώτο χρόνο, σύν το discounted P2. Net present value του κέρδους που θα έχω τη δεύτερη περίοδο. Προσδιορίζω την τιμή, όπου προκύπτει ότι η τιμή στο χρόνο 1 είναι μεγαλύτερη από την τιμή στο πεδίο, δηλαδή τη τιμή στο χρόνο 2. Αυτό εδώ πέρα πήγαινε άλλοι βασίλια να το λύσουν, για να προβλέψουμε ότι είναι μεγαλύτερο το πεδίο. Έξ' αυτή τη λογική, τις πτώσεις των τιμών μέσα στο χρόνο, στην πόληση. Αυτό που έχουμε κουβεδιάσει μέχρι τώρα στη λογική του μορφόλιου, έχει το κίνητρο να μειώσει τη τιμή του. Για να ικανοποιήσει την υπολοιμματική ζητήση. Αυτό το σκέφτο που είχαμε κουβεδιάσει μέχρι τώρα. Λύζει. Η άλλη εκλογή που έδειξε είναι να μην πουλήσεις, να πας να μισθώσεις το προϊόν, αντί να το πουλήσεις. Τι σημαίνει αυτό, ενώ στην πόληση πουλάς το προϊόν το πρώτο χρόνο και πουλάς το προϊόν το δεύτερο χρόνο στην υπολοιμματική ζήτηση. Στη μίσθωση μπορείς να το μισθώσεις σε κάποιον για ένα χρόνο, το πρώτο χρόνο. Να το μισθώσεις για δύο χρόνια, το πρώτο χρόνο και το δεύτερο χρόνο. Και να το μισθώσεις σε κάποιον μόνο το δεύτερο χρόνο. Άρα έχεις και την μικρήλια στη λογική. Λύνοντας, κατά αυτόν τον τρόπο λοιπόν, πάλι τη λογική να προτζευρίσουμε τις τιμές π1, π2. Ποιά είναι η τιμή μίσθωσης τώρα, έτσι, για τον χρόνο 1, π1 και τιμή μίσθωσης για τον χρόνο 2, π2. Να βρούμε με τι ισούται στην ποσότητα του πρώτου χρόνου, που θα μισθώσω το πρώτο χρόνο. Και έχουμε τώρα στην υπολυματική ζήτηση όσοι δεν έχουν μισθώσεις του πρώτου χρόνου και θέλουν να μισθώσουν μόνο το δεύτερο χρόνο, να προτζευρίσουν πώς είναι αυτή. Και έρχομαι, κατά τον ίδιο τρόπο, και προτζεύζω το κέρδος του λύζιξη, που είναι π1 και το discount π2. Πού ισούται με αυτό. Έτσι, δηλαδή πλέον το λύζιξη, συζητάμε μία τέτοιου είδους διαγραμματικά ισορροπία. Έτσι, βγάζουμε μία τιμή, π1, που είναι η επιβινή μίσθωσης. Και από εκεί πέρα έχει στην επιλογή να μισθώσεις για ένα χρόνο, για δύο χρόνια ή μόνο το δεύτερο χρόνο. Και μέσα από αυτή την ιδιαιτευασία έχουμε προσδιορίσει την περιοχή του κέρδου. Έτσι, βλέπετε εδώ ότι αυτό που λέω εδώ πέρα, η πολυμαντική ζήτηση, στην ουσία είναι το ίδιο πράγμα. Και απλά συγκρίνοντας τα αποτελέσματα, δηλαδή τιμές και κέρδη, προκύπτει ο βασικός κανόνας της μίσθωσης. Ότι η τιμή μίσθωσης είναι μεγαλύτερη από την τιμή πόλησης. Και τα κέρδη που έχει η επιχείρηση από τη μίσθωση είναι μεγαλύτερα από τα κέρδη που έχει από την πόληση. Δεν ξέρω κατά πώς είναι αυτό. Πολλοί αν δυναμάνουν, το leasing είναι ευκαιρία. Δεν είναι τόσο ευκαιρία, θεωρητικά. Πιο βάθυρα βλέπετε όλους. Εκτός εάν έχεις τέτοιου είδους ωφελήματα, δηλαδή είναι λογιστικοί μετά. Μπορεί να έχεις μίωση του φορολογητέου κέρδους επειδή το γράφεις σαν έξοδο. Το οποίο είναι μεγαλύτερο το έξοδο σε σχέση με μια απόσβεση. Γιατί δεν έχεις απόσβεση, έχεις μόνο δαπάνι μίσθωσης, αλλά δεν έχεις απόσβεση για πολλά σπαγίου. Αλλά αυτό που σου δημιουργεί διαφορετικά λογιστικά και φορολογικά αποτελέσματα. Άρα για μια επιχείρηση, λογίζοντας, πρέπει να λογηθείς και αυτά. Για να δείχνεις, ας πούμε, αν σε συμφέρει τελικά το leasing ή η αγορά. Ενταχωμένως, λοιπόν, για μια επιχείρηση μπορεί να συμφέρει. Για έναν ιδιότι δεν είμαι τόσο σίγουρος. Γιατί δεν έχεις την απόσβεση, δεν έχεις την μίωση του φόρου. Εκεί προφανώς σταθμίζεις και την λογική ότι μπορεί να μένει το κεφάλαιο. Θέλω, ας πούμε, να αγοράσω τώρα ένα μηχάνημα ή θέλω να αγοράσω ένα αυτοκίνητο. Δεν έχω το κεφάλαιο στο 20.000. Άρα είναι ένας τρόπος για να πάρω άμεσα αυτοκίνητο χωρίς να περιμένω πόσο χρόνια θα μαζέψω τα 20.000 για να αγοράσω. Το οποίο αυτό το σταθμίζεις είναι το λανισμό. Νομίζω ότι ο καταρρυθμός είναι υψηλό. Δεν νομίζω ότι θωρολογείται. Θεωρητός εισόδημα ο καταρρυθμός. Θέλω να βουλέξω. Αυτό για τον ιδιότη. Ναι, καταρρυθμικά νομίζω ότι είναι τεκμήδιο. Δεν είναι τεκμήδιο. Δεν είναι τεκμήδιο. Επομένως, έχει πολλά αντικείμενα. Άρα, η θεωρία αυτός που λέει η ιδιουσία, ότι προφανώς η επιχείρηση, πηγαίνοντας να λύσει το πρόβλημα της μίωσης της μοτοπολεϊκής της δύναμης στο χρόνο, επινοεί commitment, ότι δεν θα μειώσει την τιμή μου. Μία μεθοδολογία δέσμευσης, ότι θα διατηρώ την τιμή μου, είναι ότι δεν θα σε βουλάω, θα σε μηντιάζω. Το οποίο, σου αλλάζει τελείως τη λογική της μεγιστοποιήσεις των κερδών και της κατανομής των πλειονασμάτων. Και η λογική, ο κανόνας, ο θεωρικός είναι αυτός. Από εκεί πέρα, ναι, έπρεπε να σταθμίσει σαν άλλα πρόσθετα, άφαλο, τεχνικά κίνητρα που μπορεί να έχει κάποιος για το living. Αλλά, προφανώς, συμφέρει να πας να αγοράσεις κάτι στις σχέσεις με το νομισθόν χατουμισθόνες. Δεν υπακταίνει πως είναι λάθος να θεωρίζει ότι είναι χριστίνο. Πάμε να δούμε λίγο την ποιότητα σε σχέση με την διάρκεια ζωής. Τι να δούμε, αυτήν εδώ την συζήτηση, που μπορεί να... Δημιουργεί λοιπόν, το ερώτημα είναι, εάν δημιουργεί κίνητρο, η διάρκεια ζωής να μειώσω την ποιότητα του προϊόντος. Δηλαδή, να μειώσω την διάρκεια ζωής, να μειώσω την ποιότητα, αυτό θα σπάνει, θα χαλάει. Λογικά πρέπει να σαβουγηγούν γιατί μειώνονται και το κόσμο παραγωγήσεξε. Άρα, πρώτης όπιστος. Θα πάμε στην Κίνα. Δεν είναι για μας ζωή όμως. Άσπη είναι πέντε πρώτε χρόνια. Στην ουσία αυτό που βάζουμε σε το κόστος. Δηλαδή, δύο περίοδοι. Απλώς πάλι μια απλή επιγεμματολογία. Μπορεί να παράξει δύο ποιότητες. Μικρής διάρκεια ζωής σε κόστος CS, μεγάλης διάρκεια ζωής σε κόστος CL, όπου το κόστος, όντως για τη μικρότερη διάρκεια ζωής, είναι μικρότερο σε σχέση με το κόστος μεγάλης διάρκεια ζωής. Έξοικονόμηση κόστος. Οι κατανοητές πληρώνουν μια αξία, ένα value, ένα περίοδο. Εάν πάρω ένα προϊόν που έχει μία περίοδο ζωής, δηλαδή το short durability, άρα θα είμαι κάπου μέσα εδώ. Long durability, δύο περίοδους, δύο αξίες θα πληρώσω άρα θα πρεθέρω η τιμή που θα πληρώσω να είναι μεταξύ 0 και maximum 2V. Τα δύο values που θα μου κάνει, θα μου δώσει χρησιμοτό για δύο περίοδους. Η πρώτη διαρρέπνηση είναι τι γίνεται στο μονοπόλιο. Τι κάνει το μονοπόλιο με αποφάσιμα τα δεδομένα. Θα παράξει μικρότερη ή μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, καλύτερη ή χαμηλότερη ποιότητα. Με short durability, τα profits είναι αυτά. Τιμή ίσα με το V, quantity μία εδώ πρώτα από χρόνο, μία από δεύτερη ποσότητα τον δεύτερο χρόνο. Άρα τα profits είναι αυτά. Η τιμή που θα πληρώσω μείον το κόστος παραπογής, επί δύο μονάδες που θα πουλήσω. Long διάρκεια ζωής. Δύο με έχει αυτό. Εμείς θα πληρώσουμε το δύο με. Το δύο με πρακεί την δύο τι. Τα valuations είναι ότι εγώ σαν καταναληθείς είμαι δεδομένος να πληρώσω με τη δύο με. Άμα πάρω που κάθε σήμερα και μου δώσει V για την περίοδο ένα και V για την περίοδο δύο, άρα η χρησιμότητα που θα έχω είναι δύο V. Το valuation. Τι λέω εδώ πέρα. Ενώ το δύο το βάλαμε εμείς θα πω σαν ποιος δεν πουλάει σαν ποιος έτσι. Το δύο είναι ότι έχω χρησιμότητα για δύο περίοδους. Χρησιμότητα V για δύο περίοδους. Ή VB για δύο περίοδους. Α γιατί έθισα δύο περίοδους. Αυτό λοιπόν. Αν είναι τρεις περίοδοι που θα έχω το προϊόντα, θα έχει διάρκεια τρία χρόνια να πάω με τα χρόνια, θα ήτανε τρία V. Θα πουλήσω μία ποσότητα σαν μονοπολητής, η οποία θα την πουλήσω σε τη μη 2V, στο maximum. Έτσι. Profits 2V-CL. Θα επιλέξω χαμηλής ποιότητας, μικρής διάρκειας ζωής, εάν τα profits για short durability είναι περισσότερα τα profits για τα long, άρα να ισχύει αυτό, το κόστος, μακράς διάρκειας ζωής, να είναι μεγαλύτερο ίσο από να παράξω δύο φορές μία μονάδα με μικρή διάρκειας ζωής, γιατί κάθε χρόνο θα πρέπει να παράγω. Και θα παράγω υψηλής ποιότητας με μακρά διάρκειας ζωής, εάν ισχύει το ανάποδο, πάλι η σχέση κόστος. Στην ουσία που καταλήγουμε ότι η απόφαση του μονοπολίου, εάν θα βγάλει καλή ή κακή ποιότητα σε όρους διάρκειας ζωής, μη μικρής διάρκειας ζωής, ή μεγάλη διάρκειας ζωής, έχει να κάνει αποπληστικά με το κόστος της παραγωγής. Εάν μου κοστίζει πολύ να παράξω υψηλή ποιότητα, δεν την παράξω. Δεν με συμφέρον. Εάν δεν μου κοστίζει να βάλω αντοχής στο προϊόν μου, θα την βάλω. Δεν μου κοστίζει υπερβολικά, θα την βάλω. Το ίδιο είναι, εάν πάμε και στο άλλο. Σε δηλαδή, υπάρχει ανταγωνισμός μέσα στην αγορά και στην διαδικασία του ανταγωνισμού. Το κριτήριο, το αν θα παραχεί προϊόν με καλή ποιότητα, με αντοχή διάρκειας ζωής μέσα στον χρόνο, το κριτήριο είναι ανοιγός στο κόστος παραγωγής. Ποιο είναι το αποτέλεσμα? Αυτό είναι το independent result, το αποτέλεσμα της ανεξαρτησίας και της ουσίας, ότι δεν σκεφτίζεται η ποιότητα, δεν σκεφτίζεται η διάρκεια ζωής του προϊόντος, με στρατηγικές... Περίτι είναι το φτάιν, τι είναι? Περίτι είναι το φτάιν, το lifetime, ναι. Να εναξιδοποιήσει το κόστος παραγωγής της περιόδου ζωής του προϊόντος. Έχει να κάνει λοιπόν η επιλογή το πόσο αντοχή θα βάλω, τι ποιότητα θα βάλω στο προϊόντο, με την εναξιδοποιήση του κόστος. Αν πέσει η ιδιότητα και το κόστος, αν πέσει το κόστος επιτρία και πέσει το lifetime διαδείρο, το κάνουμε. Αν ρίξουμε το πόσο διαδείρο και πέσει ο χρόνος ζωής δια 5, δεν το κάνουμε. Υπάρχει κάποια διαλογία... Εάν μου κοστίζει 100, ξέρω εγώ, για να έχει διάρκεια ζωής 1 χρόνο και μου κοστίζει 300 για να έχει διάρκεια ζωής 2 χρόνια, ποιο είναι το κόστος περίπου λίγο φτάιν. Να κάνουμε τη διέρεση. Είναι μικρότερο η διάρκεια ζωής 1 χρόνο, διότι 100 δια 1 είναι 100, ενώ το 300 δια 2 είναι 150. Άρα το κόστος παραμογής για να έχω διάρκεια ζωής 2 χρόνια είναι 150 σχέση με 100. Θα κάνω διάρκεια ζωής 1 χρόνο. Αν έτρεψε το πόσο για να έχουμε ζωές, τι κάνουμε? Εντάξει, εκεί είναι η αδιαφορία, το indifference. Ναι, είναι ακριβώς. Αυτή είναι η ινδροϊκή που διαφορίζει. Εάν το να βάλω 2 χρόνια διάρκεια ζωής αντί για 100 μου, πηγαίνει 150 το κόστος. Άρα 150 δια 2 μου βγάζει 75 στην ουσία, το ελάχιστο κόστος ανά χρόνο. Άρα με συμφέρει να πάω από 2 χρόνια. Βλέπουμε μόνο την ελευθεστοποίηση του κόστος προς το παρόν. Γιατί θα δούμε και πανεκάτω τη στατιλική πλευρά. Ένα άλλο ερώτημα που πάλι έχει να κάνει με διάρκεια ζωής είναι η κενοτομία. Και το ερώτημα είναι κάτω από ποιες προϋποθέσεις, και αν ισχύει προφανώς και από ποιες προϋποθέσεις, αυξάνω την διάρκεια ζωής των προϊόντων για να επηρεάσω τον ανταγωνισμό από νέα προϊόντα. Στην ουσία λέω ότι κοίταξε εγώ χάζω ένα κινητό το οποίο θα έχει διάρκεια ζωής πέντε χρόνια. Άρα ο καταναλωτής που θα αγοράσει από μένα θα το έχει για πέντε χρόνια. Άρα δεν υπάρχει αιλούση να με αντιλήσει γιατί από μένα πέντε χρόνια ο ανταγωνιστής, που μου λέει ότι θα έχω να βγάλει ένα καινούργιο κινητό του χρόνου. Γιατί, διότι θα έχουν οι καταγωνιστές ή το δικό μου και δεν θα έχουν εκείνοι πρέπει να πάμε να αγοράσουν το καινούργιο καταγωνιστικό προϊόν που μπορεί να έχει μια καλύτερη τεχνολογία, έτσι, innovation, συζητάμε και την εξέλιξη τεχνολογίας. Δεν θα το έδεικα θα ζήσουμε για την καινούργια καλύτερη τεχνολογία διότι θα έχουν ήδη πάρει το δικό μου και πώς αυτό μπορώ να το χειριστώ στρατηγικά και αν ισχύει τελείως σχέση. Άρα, υπάρχει αυτό ότι βάζοντας διάρκεια ζωής καταστρέφεις το innovation γιατί είναι αντικίνητο για κάποιον να καινοτομήσει όταν ο άλλος πουλάει προϊόντα με διάρκεια ζωής. Και ότι η διάρκεια ζωής μπορεί να είναι μια στρατηγική για να πιάσεις το μερίδιο αγοράς σου και να το κατοχυρώσεις εις βάρος των ανταγωνιστών που καινατομούν. Τι κάνω για να μη σας κλέξω τώρα, πάμε τσουκου τσουκου, κάθε δεύτερη χαθείτε. Για να το αξιολεγίσουμε αυτό, έχουμε ένα μοτοσυκλέταρ, ένα μοτοσυκλέταρ, ένα μοτοσυκλέταρ, ένα μοτοσυκλέταρ, ένα μοτοσυκλέταρ, ένα μοτοσυκλέταρ, και με αυτό έχουμε ένα ασιατικό που έχεις καταναλωτές, οι οποίοι ο πρώος καταναλωτής αγοράζει, ζει για δύο περιόδους και ο δεύτερος καταναλωτής γεννιέται δεύτερη περίοδο. Έτσι, και έχουν μιαν τέτοιου είδους χρησιμόλυτα, την αξία που θα έχουν από την καταναλωσή, μειών την τιμή που θα πληρώσουν, εάν αγοράσουν. Του γεννιέται δεύτερη περίοδο, τι σημαίνει πρώτα. Μπαίνει στην αγορά τη δεύτερη περίοδο. Δεν ενδιαφέρεται το περίοδο που έγινε η αγορά. Δεν υπάρχει. Είναι νέοι καταναλωτές. Ρεαλιστική, αν το σκεφτείτε, υπόθεση. Και αυτό που προσπαθεί να περιγράψω. Δεν ξέρεις ότι έχω μια αγορά σήμερα, 100 καταναλωτές, που χρόνου θέλουν και άλλοι. Δεν θα είναι μόνο αυτοί. Δεν είναι αυτοί οι ενοπέισσες. Συγγνώμη. Οι ενοπέισσες είναι το ενοπέισσο. Είναι κάτι που είναι καινοτόμενο. Όχι. Σκεφτείτε το διαφορετικά. Όχι το ενοπέισσο. Γιατί το ενοπέισσο μπορεί να κάνει και εγώ, που είμαι ήδη μέσα στην αγορά, να αποφασίσω να πάω το καινοτόμενο προϊόν την δεύτερη περίοδο. Αυτό που λέω είναι εξής. Ότι έχουμε μια αγορά τηλεπικοινωνιών. Αυτή τη στιγμή είμαστε ένα εκατομμύριο εξωτοκοπελάτες. Έχει 20 νυπότατον. Του χρόνου θα είναι ένα εκατομμύριο πελάτες, αλλά θα είναι και κάποια πιτσιλικαρία που θα πάρει κινητά. Καινούργοι καταναλωτές που μπαίνουν. Θα είναι και κάποιες καινούργιες εταιρίες που θα έχουν δημιουργηθεί και μπαίνουν μέσα στην αγορά. Άρα του χρόνου δεν θα είναι ένα εκατομμύριο. Θα είναι ένα εκατομμύριο πεντακόσεις, επιπλέον, καταναλωτές. Έτσι, άρα, υπάρχει μια λογική ότι μπαίνουν καινούργοι καταναλωτές μέσα στην αγορά. Οι οποίοι, γιατί το χρησιμοποιείς, ο καινούργιος που θα μπει, έτσι το δουλεύουμε, έχει την επιλογή ότι είτε θα πάρω την ιχθιστάμενη τεχνολογία είτε θα πάρω την καινούργια τεχνολογία. Γιατί δεν έχω τίποτα. Είμαι καινούργιος καταναλωτής. Άρα υπάρχει δεδομένο... Υπάρχει μια δημητική ζήτηση δεδομένη και για τον ανταγωνιστή που θα καινοτομήσει. Εάν είχαμε παγιωμένη την αγορά, ότι μεσ' ένα εκατό είμαστε και έχουμε αγοράσει όλη η κινητά, θα ήταν πολύ μικρό το κινητό σε κάποιον ανταγωνιστή να μπει στην αγορά και να καινοτομήσει ένα βουχάρι ή ένα καλύτερο κινητό. Δεν υπάρχει τίποτα. Ή θα έπρεπε κάτι να κάνει να πάρει τουλάχιστον κάποιους από αυτούς που έχουν ήδη συσκευή. Αυτός που θα καινοτομήσει ξέρει ότι ναι, θα μπω στην αγορά του χρόνου που θα καινοτομήσω, που θα βγάλω δικό μου προϊόν και θα υπάρχει έστω να ανταγωνιστώ στο καινούργιο κομμάτι της αγοράς. Η επιχείρηση 1 λειτουργεί το χρόνο 1 και παράγει μια ποιότητα U0 και η επιχείρηση 2 είναι αυτή που θα καινοτομήσει και θα εμφανιστεί το χρόνο 2, όπου έχει την επιλογή τώρα είτε να παράξει ποιότητα U0, δηλαδή θα μπω στην αγορά και θα πάρω από αυτήν που κάνει το άλλο, τέλος, δεν θα καινοτομήσει, είτε να παράξω μια καινούργια τεχνολογία U1 όπου θα είναι καλύτερη η χρησιμότητα, δηλαδή, η utility για το νέο innovative product είναι μεγαλύτερο από τη βασική τεχνολογία U0 αλλά με ένα κόστος investment cost higher. Έτσι, το κόστος της καινοτομίας. Και η διάρκεια ζωής για 2 περιόδους κοστίζει σε D, ενώ η διάρκεια ζωής μιας περιόδου, δηλαδή μη διάρκεια ζωής, είναι 0 το κόστος, που αφορά στην ουσία την επιλογή των επιχειρήσεων και κυρίως της επιχείρησης 1, βασικά, που παράγει από τον πρώτο χρόνο, αν θα παράξει με διάρκεια ζωής ή χωρίς διάρκεια ζωής. Τι γίνεται, αν επιλέξει να παράξει χωρίς διάρκεια ζωής στον δεύτερο χρόνο, θα είναι 100% ανταγωνιστική η δεύτερη ιδιαιτερία 2, είτε για την ίδια τεχνολογία 2.0, είτε ανταγωνισμό μεταξύ τεχνολογίας 2.0 και 2.0. Εάν επιλέξει σαν επιχείρηση 1 να παράξει ένα προϊόν, όπου θα έχει διάρκεια ζωής, σε ένα κόστος όμως επιπλέον στο κόστος παραγωγής μου, τι σημαίνει ότι όσοι καταναλωτές, ο νούμερο 1 καταναλωτής, αγόρασε την πρώτη περίοδο, αυτός δεν υπάρχει περίπτωση στην δεύτερη περίοδο να αλλάξει και να πάρει το U1 ή το U0 από την δεύτερη ιδερία. Άρα ο ανταγωνισμός του δεύτερο χρόνου περιορίζεται μόνο στον ποιος θα πάρει τον δεύτερο καταναλωτή. Εάν του σκεφτεί, είναι πολύ ρανιστική η αγορά μου. Απλά βάζω, αντί για ομάδες καταναλωτών, έναν καταναλωτή, απλοποιώ τα κόστοι και βάζω investment cost και μηδενικό κόστος παραγωγής για μικρή διάρκεια, μικρή ποιότητα, βάζω ένα set D για μεγαλύτερη ποιότητα. Το set D όμως, στην ουσία, απλά αλλοποιεί στα μαθηματικά για την παρουσίαση. Είναι πολύ κοντά στο πραγματικό οικονομικό πρόβλημα. Και έρχομαι και λύνω πάλι από το δεύτεροι περίοδο προς την πρώτη. Μπακ όλοι, εντάξει, το πέγνιο. Για να, τι γίνεται στη δεύτερη περίοδο, είναι το κρίσιμο ερώτημα της εταιρείας 2 εάν θα καινοδομήσει ή όχι. Σωστά, αν θα βγει στην αγορά και θα παράξει U1 με ένα investment cost ή θα βγει στην αγορά και θα παράξει U0, η τεχνολογία που έχει ο άλλος, χωρίς επενδρικό κόστος. Και σε ποια τιμή θα πουλήσει τα προϊόντα της. Άρα, ξεκινάω δεύτερη περίοδο, η εταιρεία 2 έχει την επιλογή να χαμηλήσει τη νύση για να πάρει και τους δύο καταναλωτές. Έχει την επιλογή να θέσει μια υψηλή τιμή για να πάρει μόνο τους καινούργους καταναλωτές. Και έχει και την επιλογή να παράξει την παλαιά τεχνολογία μόνος τους καινούργους καταναλωτές. Έτσι. Και προδιορίζω. Ο πρώτος θα κάνει στη δεύτερη περίοδο, η πρώτη τρία. Εδώ βάζω το πρώτο. Γιατί η κίνηση του πρώτου είναι στην πρώτη περίοδο. Μας ενδιαφέρει αν θα επιλέξει να βάλει διάρκεια ζωής στο προϊόν ή όχι. Και μας ενδιαφέρει αυτό δηλαδή αν θα το κάνει στρατηγικά για να σκοτώσει τον καινοτόμο ανταγωνιστή ή όχι. Πού πήγα? Και προδιορίζω τα κέρδη. Θα παράξω νέα τεχνολογία αν τα κέρδη μου ικανοποιούν αυτό. Θα παράξω νέα τεχνολογία είχατε μπολήσω σε χαμηλή δημή ή είχατε μπολήσω σε υψηλή δημή. Και προδιορίζω τι ας είναι οι σχέσεις που δημιουργούν στην ουσία της στρατηγικής επιχείρησης δύο. Τις προϋποθέσεις που δημιουργείται. |
