| : [♪ Μουσική Μουσική They've BeenPlayingHow Do You Create The Future Of Everything? My tou-� Let's哎- Ευχαριστώ. Τι σημαίνει ευχαριστώ μπροστά στην έκφραση που μου δίνει τόση ευχαριστώ, που μου δίνει τόση ευχαριστώ, που μου δίνει τόση ευχαριστώ, που μου δίνει τόση ευχαριστώ, που μου δίνει τόση ευχαριστώ, που μου δίνει τόση ευχαριστώ, που μου δίνει τόση χαρά. Σας ευχαριστώ. Δεν έχουμε άλλη λέξη. Σας ευχαριστώ πολύ. Τι ωραία αυτή όλη η εκδήλωση, με αυτό το θέμα, που είναι πραγματικά ένας πολυπράγμων, άνθρωπος, θεός, ζών, δεν ξέρω, που προσπαθεί, αυτό είναι, η ευκαιρία, η τυχή, η ατυχία. Εγώ δεν κουράστηκα καθόλου για να πω αυτά που θα πω απόψε και που είπα αυτά, γιατί η ζωή μου ολόκληρη είναι μια ζωντανή κινηματογράφηση αυτής της αλήθειας. Ότι κάθε τι που συμβαίνει, είτε το συλλαμβάνεις είτε όχι, ότι στη ζωή σου η αποτυχία κάπου ίσως έχει την μπαλάντσα, την επιτυχία και βεβαίως αυτό το σπουδαίο ερώτημα πώς συλλαμβάνεις, αν τη συλλαμβάνεις και ακόμα θα έλεγα εγώ και πώς την ερμηνεύεις την ευκαιρία. Τα λέω αλλά αυτά γιατί όπως ξέρετε και όπως βλέπετε από ελάχιστον μηνών ο Σταφυλόκοκος μου φεύγει την κοτίλη και το λοιπά, ο Σταφυλόκοκος ήταν το αδέρφι της πολυμπιολίτητας. Τα έχω πει αυτά πολλές φορές και σας κουράζω αλλά το θέμα σήμερα δεν μου επέτρεπε να πω τίποτα άλλο. Και έπαθα την αναπηρία όπως λέω αν είχα γεννηθεί ένα χρόνο αργότερα ο Παστέως θα είχε εφεύρεται την πενικιλίνη και με μια έναιση θα μην εντάξει. Λοιπόν, νομίζω ότι σαν παράδειγμα είναι αρκετά ενδιαφέρον έχει η ζωή μου γιατί μεγάλωσα με αυτά. Δεν είναι κάτι που μου συνέβη σε μια ηλικία όπου έχεις συνέσθηση τι σου συμβαίνει. Οπότε μεγάλωσα με ένα αρνητικό επιχείρημα επάνω στη ζωή μου. Και όμως η εξέλιξη της ζωής μου που τώρα πλησιάζει στο τέρμα απέδειξε ακριβώς αυτό που λέμε αυτές τις μέρες. Ότι κάθε φορά που είχα τη συνείδηση πρώτα πρώτα να καταλάβω και κατάλαβα αρκετά έντονα και έντονα κατάλαβα και σε πολύ μικρή ηλικία ότι εφόσον δεν ήμουν στο κρεβάτι ξεπλουμένη αλλά μπορούσα και χόρευα και περπατούσα και κολυμπούσα και όλα άρα η αναπηρία ήταν κάτι που δεν μου έβαζε εμπόδια στη ζωή. Αυτό το κατάλαβα πολύ νωρίς. Επίσης ότι επειδή υπήρχε αυτή η αναπηρία και επειδή κάπου υπήρχε μία συνεσταλμένη κατάσταση άρχισα να διαβάζω και να κάπου ίσως υποσυνείδητα να ψάχνω μία διέξοδο για το τι μου συνέβαινε όταν κοίταγα τον καθρέφτη. Και η διέξοδος αυτή ήταν το διάβασμα και η ποιήσει. Το πείμμα που διάβασε μόλις ο κ. Κωστέλας ήταν το πρώτο πείμμα που δημοσίευσα γράφτηκε όταν ήμουν 16 χρονών. Και όπως έχω πει απανελειμμένα είναι και του άλλου του Καζαντζάκη και το έβαλε στο καινούρια εποχή του Γουδέλμια γράμμα συστατικό κλπ. Και είμαι σίγουρη ότι εντάξει το πείμμα είναι πραγματικά δημιουργεί μία έκπληξη ότι ένα κορίτσι 16 χρονών ξέρει πώς να αντιμετωπίσει τη μοναξιά. Αλλά επίσης δεβαίως γιατί η ουσία του Καζαντζάκη του νονού μου ήταν μέσα του αυτή η ανθρώπινη μοναξιά που έχει σχέση απόλυτη με τη δημιουργικότητα. Πάμε εδώ πάλι θετικό και αρνητικό. Οι ευκαιρίες επίσης είναι και αυτές δηφορούμενες γιατί πρέπει να έχεις μία εσωτερική οριμότητα για να καταλάβεις ποιες είναι αληθινές ευκαιρίες που σε βοηθάνε εσένα γιατί ξέρεις εσύ αυτό που είπαμε και πριν, είπανε και πριν, τι θέλεις, ποιος είσαι, έχεις επίγνωση και βλέπεις την ευκαιρία και άλλο να νομίζεις ότι είναι ευκαιρία και να έχει σχέση αυτή η φαινομενική ευκαιρία με έναν άλλο είδους είπαρξη, με έναν άλλο είδους τύπο ανθρώπου. Και είναι πάντα, ακόμη και τώρα που έχω γεράσει, προσπαθώ να καταλάβω πώς λειτουργεί αυτό το σύστημα και δεν υπάρχει απάντηση, δεν υπάρχει μέθοδος, δεν υπάρχει. Ξαρτάται από τη στιγμή που παρουσιάζεται η ευκαιρία αν έχεις την ανάλογη ψυχική οριμότητα, να την αναγνωρίσεις και να είσαι σίγουρος ότι είναι για εσένα ευκαιρία, όχι γενικά για την ανθρωπότητα, για εσένα. Και έτσι μπήκα στην πίεση και πάντα έδωσα αυτό το ακριβό εισιτήριο για να μπω στη ζωή, την αναπηρία, αλλά από κει και πέρα δεν είχα μια πραγματική δυσκολία στη ζωή μου. Είχα γονείς αξιολάτρευτος και που με καταλάβαιναν πολύ. Είχα ότι βοηθούσε την ψυχή μου, βοηθούσε το πνεύμα μου. Οπότε, πού είναι η δυστυχία, πού είναι η ευτυχία. Και είναι πάρα πολύ, επαναλαμβάνω, κρίμα, όταν κάτι που είναι εξωτερικά, κοινωνικά, σαν ευκαιρία, που βεβαίως στη σημερινή εποχή όπου όλα μεταφράζονται σε ευρώ, λες αυτό, θα το κάνω, ευκαιρία. Λέω πάντα για τη ζυγαριά, βλέπω μια ζυγαριά μπροστά μου, κάθε πρωί που ξυπνάω με δύο δυσκάκια. Και αν η μέρα σου είναι καλή, τυχερή, κάτι καλό σας είναι, δω από τι τυχερή που είμαι. Και δεν βλέπεις ότι ακριβώς την ίδια στιγμή, το ακριβές ισοζύγιο μπαίνει στο άλλο δυσκάκι και είναι η αρνητική πλευρά. Αυτό το λέω χρόνια και έχω επιδευεωθεί άπειρες φορές, άπειρες. Λοιπόν, όλα είναι σχετικά με τη στιγμή που θα συμβούν. Και η στιγμή είναι δική σου υπόθεση, αν είσαι σε κατάσταση που θα αντιληφθείς ποια είναι η σωστή στιγμή. Σας διαβάζω και δύο πείηματα μια και… που ίσως έχουν σχέση με το θέμα. Αυτές οι στιγμές, το τελευταίο μου βιβλίο του 2011, διάβασα χθες το πείωμα αυτό, αλλά έχει τον τίτλο «Ανορεξία της Υπάρξης» και όπως έχω πει πολλές φορές, όταν το πρωτόγραψα λέω «Μα τι περίεργος τίτλος είναι αυτός». Όταν μετά από ένα χρόνο εκδόθηκε, συνέπεσε με αυτό που αισθανόμουνα ακριβώς. Δεν είχα όρεξη, τίποτα δεν με ενθουσίαζε. Και τώρα κάπως έτσι λίγο αλλιώτικα. Γι' αυτό θα σας διαβάσω δύο πείωματα που για μένα έχουν σχέση με το θέμα, δεν ξέρω. «Ανορεξία της Υπάρξης». Δεν πεινάω, δεν πονάω, δεν βρωμάω. Ίσως κάπου βαθιά υποφέρω και να μην το ξέρω. Κάνω πως γελάω. Δεν θυμώ το αδύνατο, ούτε το δυνατό. Τα απογορευμένα για μένα σώματα δεν μου χορταίνουν τη ματιά. Τον ουρανό καμιά φορά κοιτάω με λαχτάρα, την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του και ο γαλανός εραστής παραδύνεται στη γοητεία της νύχτας. Η μόνη μου συμμετοχή στο στροβίλισμα του κόσμου είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή, αλλά νιώθω και μια άλλη παράξενη συμμετοχή. Αγωνία μου πιάνει ξαφνικά για τον ανθρώπινο πόνο. Απλώνεται πάνω στη γη σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο που μου σκεμμένο στο αίμα σκεπάζει μύθους και θεούς. Εώνια να γεννιέται και με τη ζωή ταυτίζεται. Ναι, τώρα θέλω να κλάψω, αλλά στέρεψε ως και των τραγριών μου η πηγή. Αυτό γράφηκε το 11, είπαμε. Και πάλι, ένα που γράφηκε πριν μερικές μέρες, και πάλι δίνω χωρίς τις δύο όψεις ενός θέματος. Οι δύο θλίψεις. Όλη μου η ζωή είναι τώρα δύο θλίψεις. Οι γλυκιά και οι πικροί. Η μέρα όπως ξημερώνει και αγγίζει με τον δικό της τρόπο τον αέρα που αναπνέω είναι εκείνη που αποφασίζει ποια από τις δύο θα με κατοικήσει σήμερα. Φώτα μυρωδιές, αγάπες νοσταλγικές, μια ιστορία που έζησα τότε, ένα τραγούδι που τραγουδούσα τότε και ένα χαμόγελο συνοδεύει το δάκρυ της θλίψης. Της γλυκιάς θλίψης. Α, όμως ξαφνικά κόβεται για νάσα κάτι σαν απειλής στον αέρα όλο με πλησιάζει και το όνειρο έρχεται να θετήσει την υπόσχεσή του. Η γεύση, η αφή, το λόγερμα τίποτα δεν δίνει τη χαρά της εφήμερης ζωής. Μόνο όλα σπρώχνουν πιο βαθιά εκεί που ο χρόνος γυμνός από τις ανθρώπινες παρηγοριές μετράει τα βήματά του στο χώμα, στο χώμα που δεν αμφιβάλλω πως θα γνωρίσω όπως τούτοι την πικρή θλίψη που αμφιβάλλω αν θα μ' αφήσει. Ευχαριστούμε. Ευχαριστούμε. Σας ευχαριστώ. Δεν ξέρετε αυτή τη φορά η χαρά πάει βαθιά. |
