| : Παρακαλώ. Καλησπέρα. Ένας μικρός χαιρετισμός και να πω ότι τη μεγαλύτερη συγκίνησή μου απόψε μου την προκαλεί εικόνα των παιδιών που τα αγαπάω πολύ διότι τα παιδιά είναι του δικού μου μέλλοντος στις βιωθήκες. Ευχαριστώ που είναι εδώ. Ευχαριστώ για την τιμή να έχω κλειθεί σε αυτή την εκδήλωση, την αφιερωμένη στις βιωθήκες του μέλλοντος. Ένα πρόγραμμα που αποτελεί τμήμα της νέας και διαπλαντισμένης λεωφόρου που χάραξε το μεγαλεπίβολο όραμα του ιδρύματος Νιάρχου προκειμένου να κυκλοφορεί άνετα ο πολιτισμός συνοδευόμενος από όλες τις αξίες που του είναι αφοσιωμένες. Μέσα σε αυτό θα υπενθυμίζεται το τε με αι ότι ότι η Ελλάδα είναι όντως η μήτηρ του πολιτισμού. Οι βιωθήκες του μέλλοντος είναι μια καινοτόμως αισιόδοξη ιδέα που συνέλαβε ο σατανικός εγκέφαλος του Γιάννη Τροχόπουλου. Ιδέα που υλοποιείται βέβαια με σκέπη της το ιδρύμα Νιάρχος. Τώρα αναρωτιέμαι βέβαια τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά εκτός από το ότι αγαπάω πολύ τον Γιάννη αλλά επιπλέον αγαπώ την απομακρυσμένη θάλασσα αυτή που δεν φαίνεται αλλά και την κοντίνει που με μοιράζεται μισή μισή με την διασκορπίστρια άμμο. Επίσης θέλγομαι να κοιτάζω τα πλοία που οργώνουν τη θάλασσα και σπέρνουν ταξίδια. Έχω μάλιστα κουρσέψει πολλά καράβια κυρίως εμπορικά γιατί κι εγώ έμπορος είμαι για την ακρίβεια λανθρέμπορος αφού διακοινώ συγκινήσεις, νοσταλγίες και άλλες διαιγερτικές ουσίες όπως είναι οι καλείς ποιότητας ελπίδες οι οποίες σε λελογισμένες βέβαια δώσεις καταπραγίνουν τα οδυνηρά συμπτώματα της απελπισίας ώστε να μπορεί να ευελπιστεί. Συνδέομαι όμως στενά και με τα βιβλία και αγαπώ να ξεφυλίζω αυτή την επίσης απέραντη θάλασσα του πνεύματος. Καλωσορίζω λοιπόν αυτό το κεφαλαιόδες έργο που έχει σχέση με το μέλλον των βιβλιοθήκων το οποίο βέβαια θα το επιμηκίνουν οι απόγονείς μου και οι νέες γενιές που θα έχουν την τύχη να επισκέπτονται τις βιβλιοθήκες του μέλλοντός τους. Το βιογραφικό του Ιάννη Τροχόπουλου ή μάλλον το βιογραφικό της σχέσης μου μαζί του είναι πολύ μακρύ, πολύ ενθουσιώδες και είμαι υποκριμένη να το περιορίσω. Έτσι έχω εντολή. Γνώρισα τον Ιάννη Τροχόπουλο το 1992 καλεσμένη από εκείνον στην ωραία Βέρεια την πατρίδα του, την αλυσμόνητα φιλόξανη. Ήταν τότε ένας λαμπερά τροχισμένος νέος διευθυντής της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Βέρειας. Παρακολουθώντας στη συνέχεια τις δραστηριότητές του την υπερκινητικότητά του την μόνιμη έννοια του πάνω στο θέμα βιβλιοθήκη διέκρινα ότι στις φλέβες του έτρεχε πιο πολύ αυτό το μεράκι βιβλιοθήκη παρά αίμα. Ήμουν σίγουρη ότι εκείνο το δαιμόνιο δημιουργικό στοιχείο που υποκινούσε τις ασίγαστες ανησυχίες του θα τον οδηγούσε σε όλο και νέες κατακτήσεις. Και πράγματι το πρώτο άλμα εις ύψος ήταν η Βιβλιοθήκη της Βέρειας με την εντυπωσιακή πρωτότυπη εξελιγμένη μορφή που της έδωσε ο Τροχόπουλος τόσο που να την επισκέπτονται οι σχετικοί με το θέμα να θαυμάσουν ή και να διδαχτούν. Αυτό το είχα ήδη φανταστεί. Αλλά από εκεί μέχρι του να φανταστώ ότι η φήμη του θα έφτανε ως τη Σουηδία όπου και απενεμήθη στη Βιβλιοθήκη της Βέρειας το γνωστό μεγάλο βραδίο σε αναγνώριση της εμπνευσμένης ικανότητάς του ως εκεί δεν προέβλεψα. Στο ταξίδι του εκεί τον συνόδευε αντί ευχής ένα πήμα δικό μου περί ελπίδας. Και μαθαίνω τώρα ότι είναι αναρτημένο και κάπου εδώ σε χώρους με βιβλιοθήκες για παιδιά. Το ήμιση αν δεν κάνω λάθος του πήματος. Πέραν του ότι αυτό με τιμά και με συγκινή προκύπτει ότι ελπίδα έδωσε και σε μένα λοιπόν μερίδιο από το μεγάλο βραδίο που δόθηκε στο Λιάννη μια και το σχετικό με αυτήν πήμα ακούστηκε κατά την τελετή της βράβευσης. Και το έτη σημαντικότερο. Παρά το ότι όπως ξέρετε ο Καδόάφης είχε πει τα μεγαλία να φοβάσαι ο ψυχή. Ο αγαπητότατος μου Γιάννης Τροχόπουλος δεν χρειάστηκε αυτή τη σύσταση δεν μέθυσε από τα μεγαλία και δεν ξέχασε να είναι πολύτιμότατος φίλος μου. Να διαβάσω λοιπόν το πήμα. Το υπόλοιπο ή ολόκληρο Γιάννη θα πω προηγουμένως ότι αν και δεν χρειάζεται ότι είναι τρία πήματα για την ελπίδα που ξεκινάνε να βιογραφούν από που ξεκίνησε. Εγώ θα διαβάσω αυτό που έδωσα στο Γιάννη μαζί του. Δεν το αποκλείω. Όσο νόμιζα ότι μπορώ να ονειρευτώ σε αυτήν θα τα οφείλω. Αλλά εν γνώση μου τουλάχιστον δεν καταδέχτηκα τη βοήθειά τους. Εκτός εάν το ίδιο το όνειρο πήρε την ταπεινωτική πρωτοβουλία γενικά δεν ζητώ. Μόνο στην προσευχή μου επιτρέπω κάθε τόσο κάτι να χρειάζεται. Γιατί ξέρω πως λεχανιάζει στον ανήφορο και παρετείται γρήγορα από την κορυφή. Εγώ ίδια συνήθως δεν ζητώ ούτε και παίρνω τίποτα απ' όσα φορτικά επιμένει να δίνει η ελπίδα. Εκτός αν μου δώσει κανένα κλειδί. Τότε ναι, ταπεινώνομαι χωρίς ντροπή το αρπάζω ότι κλειδί και να είναι αυτό και άλλης πόρτας ξένης να είναι το αρπάζω παραναμένω έξω. Σας ευχαριστώ πολύ. |
