Διάλεξη 10 / Διάλεξη 10 / Διάλεξη 10

Διάλεξη 10 / Διάλεξη 10 / Διάλεξη 10

Διάλεξη 10: Είδαμε στα προβλήματα μας μαθήματα, την ιστορία της έρευνας για το συνοπτικό πρόβλημα, συζητήσαμε την BBQ, είδαμε τη θέση που μπορεί να έχει το απόκρυφο ευαγγέλιο του ΠΡΜΑ μέσα στην όλη συζήτηση για το συνοπτικό πρόβλημα. Επίσης, στα τελευταία μαθήματα συζητήσαμε λίγο για τις πηγές του Μ...

Full description

Bibliographic Details
Main Author: Τσαλαμπούνη Αικατερίνη (Επίκουρη Καθηγήτρια)
Language:el
Institution:Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Genre:Ανοικτά μαθήματα
Collection:Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας / Σπουδή στη συνοπτική παράδοση και στην Q
Published: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2015
Subjects:
Φιλοσοφία, Ηθική, Θρησκεία
Ανοικτά μαθήματα
Άδεια Χρήσης:Αναφορά
Online Access:https://delos.it.auth.gr/opendelos/videolecture/show?rid=b6c99eaa
id ce3c3ffc-d8c1-450e-9025-9d423a22d13f
title Διάλεξη 10 / Διάλεξη 10 / Διάλεξη 10
spellingShingle Διάλεξη 10 / Διάλεξη 10 / Διάλεξη 10
Φιλοσοφία, Ηθική, Θρησκεία
Τσαλαμπούνη Αικατερίνη
publisher ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
url https://delos.it.auth.gr/opendelos/videolecture/show?rid=b6c99eaa
publishDate 2015
language el
thumbnail http://oava-admin-api.datascouting.com/static/2320/b40a/3e06/2256/9991/32fc/ae80/0263/2320b40a3e062256999132fcae800263.jpg
topic Φιλοσοφία, Ηθική, Θρησκεία
topic_facet Φιλοσοφία, Ηθική, Θρησκεία
author Τσαλαμπούνη Αικατερίνη
author_facet Τσαλαμπούνη Αικατερίνη
hierarchy_parent_title Σπουδή στη συνοπτική παράδοση και στην Q
hierarchy_top_title Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας
rights_txt License Type:(CC) v.4.0
rightsExpression_str Αναφορά
organizationType_txt Πανεπιστήμια
hasOrganisationLogo_txt http://delos.it.auth.gr/opendelos/resources/logos/auth.png
author_role Επίκουρη Καθηγήτρια
author2_role Επίκουρη Καθηγήτρια
relatedlink_txt https://delos.it.auth.gr/
durationNormalPlayTime_txt 01:09:14
genre Ανοικτά μαθήματα
genre_facet Ανοικτά μαθήματα
institution Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
asr_txt Είδαμε στα προβλήματα μας μαθήματα, την ιστορία της έρευνας για το συνοπτικό πρόβλημα, συζητήσαμε την BBQ, είδαμε τη θέση που μπορεί να έχει το απόκρυφο ευαγγέλιο του ΠΡΜΑ μέσα στην όλη συζήτηση για το συνοπτικό πρόβλημα. Επίσης, στα τελευταία μαθήματα συζητήσαμε λίγο για τις πηγές του ΜΑΡΠΑΝΑ, εξαιρετικά καθόλου αυτό το ζήτημα και είπαμε ότι πολύ δύσκολα σήμερα μπορούμε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα όσο με φορά αυτό το ζήτημα. Και τέλος, είδαμε για το ιδιαίτερο υλικό Λουκάκι Μακθέου και είπαμε ότι αυτό είναι ένα ακόμα επίπλαον ζήτημα μέσα στην όλη συζήτηση της σχέσης των συνοπτικών επαγγελίων Λουκαξίδους, καθώς ο ιδιαίτερο υλικό εκπροσωπεί σε κάθε περίπτωση μία διαφορετική παράδοση, από την άλλη μοσχαιριά δεν μπορούμε σήμερα να βεβαιώνουμε, να ξέρουμε ποια είναι η προέλευση αυτής του υλικού, αν πρόκειται δηλαδή για μία οξυγμανατική πηγή, αν είναι περισσότερα, αν είναι οχωρηματική διατήρια, αν είναι κομμάτι της πηγής των λογίων ή κάποια άλλη προφορική παράδοση με την πηγή των λογίων και ούτε καθεξημίως, καταλαβαίνετε ότι είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Αυτό το πηγό, νομίζω, αναδείχθηκε στο μέτρο δυνατού, βέβαια, μέσα στα πλαίσια του μαθήματος αυτό, στα προηγούμενα μαθήματα, και τώρα θα προχωρήσουμε πλέον, ξεφεύγοντας λίγο από τη λογική, να εκφραστήκαμε αυτή του ζητήματος ή του προβλήματος, ώστε να δούμε τις ιδιαιτερότητες στα τρία επόμενα μαθήματα της λεγόμενης συνοδικής παράδοσης, κάνεις ακριβώς αυτό που λέει και το όνομα συνοδικός, κάνεις μία σύνουψη, βάζοντας δηλαδή και συμβρύνοντας τις τρεις διαφορετικές εκδοχές του Ευαγγελίου, τις τρεις διαφορετικές παραδόσεις και βλέποντας ιδιαιτερότητες, βλέποντας συγκεκριμένα, σεχωριστά σε κάθε περίπτωση στοιχεία θεολογικά, θεολογικά θέματα όπως λέμε συνήθως ή ακόμα ιδέες, λεξιλόγιο και το καραξίες. Σήμερα στο μάθημά μας θα συζητήσουμε για τα ιδιαίτερα θεολογικά θέματα και μοτίβα τα οποία συναντούμε μέσα στα συνοδικά μας Ευαγγέλια και θα εστιάσουμε σε δύο από τα πολλά αυτά ζητήματα γιατί καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι ένα πολύ απλό ζητήμα ή αν θέλετε δεν είναι ένα θα έλεγα μονοσύμμαντο πρόβλημα αλλά έχει πάρα πολλές πτυχές. Για αυτόν τον λόγο και για πρακτικούς κυριότερα σκοπούς το μάθημά μας θα περιερωστεί σήμερα σε δύο βασικές πτυχές στο λεγόμενο μυστικό του Μησία και δεύτερος στους διάφορους θεολογικούς τυλούς που βρίσκουμε μέσα στα Ευαγγέλια μας και θα παραδοτήσουμε ακριβώς για το μέλλον μυστικό του Μησία θα έχουμε να κάνουμε περισσότερο με το Ευαγγέλιο του Μάρπου, για τους δέχτους στους λογικούς τύλους θα δούμε ότι κινείται, θα δούμε ότι κάθε Ευαγγέλιο κινείται σε ένα διαφορετικό πεδίο τίτλο οι οποίοι καταλαβαίνουν μια συγκεκριμένη και σημαντική θέση μέσα στην όλη αφήγηση του Ευαγγέλιου. Θα ξεκινήσουμε πρώτα-πρώτα με το λεγόμενο μυστικό του Μησία. Λέγοντας μυστικό του Μησία ουσιαστικά δεν δούμε τίποτε άλλο παρ' όλες τις κινείς περικοπές μέσα στο κείμενό μας όπου φαίνεται η ιδιότητα, η μεσιανική ιδιότητα του Ιησού να υποβαθμίζεται να απαιτείται μια μυστικότητα και μια σιωπή από μέρος των παρεβισκομένων και γενικά παρατείνει μια διάθεση του Ιησού όσο μπορεί περισσότερο να αποκρύψει ακριβώς το τι πραγματικά είναι. Ο όρος για πρώτη φορά μπαίνει μέσα στην επιστήμη με τον Βίλιαμ Βρέντε. Ο Βρέντε έγραψε ένα βιβλίο στο 1901, έναν αιώνα και, από σήμερα που μιλάμε, το οποίο λεγόταν «Τας Μυσίας και Χάιμνις είναι το Ευαγγέλιο» «Τσου γλάιχ αιμπετσάχ τσουν φεσθένις τες Μάρκους Ευαγγέλιονς». Όπως φαίνεται και το κοντύλο, ο Βρέντε συζητούσε γενικά το φαινόμενο αυτό που λέγεται «μυστικό του Μεσσία» και ταυτόχρονα το εστίαζε, εστίαζε μόνο την προσοχή του, κυρίως το κατά Μάρκου Ναυαγγέλιο, που θεωρούσε ότι είναι το κατεξοχή παράδειγμα αυτού του μυστικού του Μεσσία. Και ουσιαστικά αυτό που έλεγε ο Βρέντε και το οποίο φυσικά υιοθέτησε και όλοι οι επόμενοι, ήταν ότι πρόκειται για ένα λογοτεχνικό θα λέγαμε τέχνηση, μια λογοτεχνική στρατηγική, την οποία χρησιμοποιεί ο συγγραφέας του Ευρωκοινείου, του Κατουμάλου καταχάς, και η οποία έχει αποσκοπή σε ένα θεολογικό στόχο, έχει θεολογική στόχευση για την οποία θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Έτσι λοιπόν όταν λέμε μυστικό του Μεσσία ο Βρέντε καταρχάς όριζε ότι είναι η εντολή σαν δαίμονες και μαθητές να μην αποκαλύψουν την ιδιότητα, την ιδιωτονή του Ιησού. Θα πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήδη στο 134, στην αρχή δηλαδή ήδη της αφήλυσης, όπου έχουμε και τον πρώτο εξορκισμό δαιμονίων. Αναφέρεται στο Σουμάριο, θα πρέπει να ξέρουμε ότι ο Μάρκος έχει Σουμάριο, τα Σουμάριο είναι δραστικά περιπτωτικές αφηγήσεις, οι οποίες σε σκοπό έχουν να καλύψουν ένα συγκεκριμένο χρονικό εύρος, να οδηγήσουν να δώσουν όθηση στην αφήγηση και να προχωρήσουν γρήγορα. Έχουν όμως και μία ιδιαιτρική θεολογική βαριντά, όπως είχε αποδειχθεί από τους ίδιους μελέτης, τέλος πάνω σε ένα από αυτά τα Σουμάριο στο 134, όπου γίνεται λόγος για τους εξορκισμούς. Λέει «και θεράφησεν πολλούς κακός έχοντας, ποικίλες νόσους, και δαιμόνια πολλά εξέβαλε, και ουκ ήφιεν, λαλύν τα δαιμόνια, ότι είδεσαν αυτόν». Δεν άφησε λοιπόν τα δαιμόνια να λένε ποιος είναι, γιατί αυτά γνώριζαν. Και θα δούμε στο καταμάργον Ευαγγέλιο, τα δαιμόνια γνωρίζουν, οι μαθητές μπορεί να τα λαντεύονται, οι παρελισκόμενοι μπορεί να αφησβητούν, όμως τα δαιμόνια γνωρίζουν. Ο Ιησούς δίνει εντονή στα δαιμόνια να μην μπορούν ποιος είναι πραγματικά. Η λίγο εργότητας του 312, ο Ιησούς πάλι, κάνοντας λόγω για τα πνεύματα τα κάθαρτα, τα οποία εκβάλλει μέσα από τους ανθρώπους, έλεγαν λοιπόν τα δαιμόνια και έκρασαν λέγοντες ότι εσύ ο Υιός του Θεού, έχουν μια ομολογία χριστολογική και πολλά επετίμα αυτής, να μην αυτόν φανερώνει ο Ιησούς. Και τους έδινε η εντολή, που είναι πολύ ένταση και έφταση, να μην φανερώνουν ποιος είναι. Αλλά όχι μόνο σε αυτούς, αλλά και σε εκείνους που θεραπεύει ο Ιησούς. Δίνει την ίδια εντολή, ένα χαρακτηστικό παράδειγμα είναι στο 830 και επετίμησεν αυτής ή να μεδενεί η λέχωση περί αυτού, εδώ πλέον στους μαθητές, όπου έχουμε την ομολογία του Πέτρου, για την οποία θα μιλήσουμε πριν τη μέρα, στις εβδομάδες μας μάθη. Ο Πέτρος ομολογεί ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός και ο Ιησούς του δίνει την εντολή να μην αποκαλύψει ποιος είναι πραγματικά. Επίσης, είπαμε ότι δίνεται η εντολή αυτή σε όσους θεραπεύθηκαν, να μην ανακοινώσουν ότι είναι ο Ιησούς, του 1.44 πάλι χαρακτηριστικά, βλέπουμε τον Ιησού να λέει σε αυτόν τον οποίον θεραπεύει και ο οποίος ήταν λεπρός και λέγει αυτό, ώρα μη μη δεν είπεις, αλλά είπαγες εαυτόν δείξου το ιερί και που σέρεγε επί του καθαρισμού σου, άπρος έκαξε Μωυσής εις μαρτύριον αυτής. Για τον Βρέντι αυτό είναι ένα παράδειγμα του Μυστικού του Μεσσία, θα δούμε βέβαια ότι υπάρχει μια αφή σβήτηση το συναφορά του συγκεκριμένου Περστατικού. Επίσης το Μυστικό του Μεσσία έχει να κάνει με την αδυναμία των μαθητών να καταλάβουν ποιος είναι πραγματικά ο Ιησούς. Διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο, θα δούμε πάρα πολλές φορές ότι ο Ιησούς επιτιμά, ελέγχει, επιτσιμένει την αδυναμία των μαθητών να καταλάβουν ποιος πραγματικά είναι. Στο Μαϊσθα, όχι μόνο αυτό, γενικά οι μαθητές παρουσιάζονται ως αδύναμοι. Μπορούμε στον Καταμακθέο να εφανίζεται ως λιγόπιστη, εδώ όμως στον Καταμάργο, ακόμα πιο αρνητική η εικόνα των μαθητών. Και ένα λοιπόν στοιχείο είναι ακριβώς η αδυναμία τους να καταλάβουν και αυτό ακριβώς είναι στοιχείο το οποίο επισημαίνεται μέσα στο Ευαγγέλιο. Όπως στο μυστικό του Μεσσία απέδωσε ο Βρέντε και όλες εκείνες τις τάσεις μυστικότητες που βλέπουμε μέσα στον Καταμάργο Ευαγγέλιο. Να δούμε εκεί πώς γίνεται ο μυστικός δείπνος που ο Ιησούς λέει στον μαθητές θα πάτε, θα βρετε κάποιον, θα πάτε από πίσω, θα φτάσετε σπίτι και από τύπο συμφωματικού θα του πείτε ότι ο Κύριος θέλει σήμερα να φάει στο σπίτι σου. Αυτό δίνει ακριβώς μια ιδιαίτερη μυστικότητα. Θα πάρουν και άλλα σημεία μέσα στο Ευαγγέλιο που αφήνουν έτσι ανοιχτάρωτοιματικά, όπως για παράδειγμα ένα ρώσο ο οποίος τρέχει μέσα στη νύχτα γυμνός την ώρα της σύλληψης του Ιησού και κάτι τέτοια διάφορα. Και τέλος στον μυστικό του Μεσσία ο Βρέντε ενέταζε οπωσδήποτε τη θεωρία επάνω αυτής ο Ιησούς για τις παραβολές. Αν διαβάσουμε στο τέσσερα κεφάλαιο ζητάμε το κεφάλαιο Ιησούς λέγει την πρώτη του σημαντική παραβολή που είναι γνωστή να παραβολεί η σκορέα. Φυσικά αφού λέει την παραβολή, οι μαθητές τον πλησιάζουν και του ζητούν μια εξήγηση. Και τότε του λέει αυτός ότι και έλεγε ναυτής μη το μυστήριο ενδέδοται της βασιλείας του Θεού. Εκίνησε τις έξω εν παραβολές τα πάντα γίνεται. Βλέποντας βλέπωση και μύντωση και ακούντας ακούωση και μη συνειώσουν μη ποτέ επιστραφώσει και αφεθεί αυτή τη σκέψη. Λοιπόν εδώ το εξής χαρακτηριστικό ότι ο Ιησούς σημαντικά λέει ότι οι παραβολές, η εξήγηση μάνα μου κοινωνία, το παραβολούν είναι κάτι το οποίο αφορά μία πάρα πολύ κριστή ομάδα ανθρώπων. Αντίθετα θα λέγαμε το μεγάλο πλήθος που είναι έξω σε όλη αυτή την ιστορία δεν μπορούν να καταλάβουν και δεν μπορούν να τα κατανοήσουν. Επομένως βλέπουν αλλά δεν βλέπουν, ακούν αλλά δεν ακούν και εδώ εφαρμόζει ακριβώς τη μυστή προφητεία από τον Ιησαϊα. Και ακριβώς αυτή η θεωρία όσον αφορά τις παραβολές, τους παραβολές είναι ένα σύστημα θα λέγαμε επικοινωνίας, το οποίο οι μεημένοι μεταξύ τους μπορούν να καταλάβουν ενώ αντίθετα ή αν μη με μεημένοι, που είναι έξω όπως λέει εδώ, δεν μπορούν να καταλυφθούν να αντιλαμβάνουν απλή αυτή την ιστορία. Αυτό λοιπόν το σύστημα, η θεωρία για τις παραβολές. Ξέγομαι με τον Βρέτα που είναι σημαντικό κομμάτι αυτού του λεγόμου νομιστικού του Ιησαϊα. Και ο Βρέτα υποστήριξε επίσης ότι ουσιαστικά πρόκειται για λογοτεχνικό τεχνισμό, δεν δέχεται δηλαδή ότι ανάγεται στον ίδιο τον ιστορικό Ιησού. Και υποστήριζω ότι αυτό αναπτύχθηκε μετά την ανάσταση του Ιησού μέσα στην αρχαία εκκλησία. Και όσο θα λέγαμε απόειχος της ίδιες της ανάστασης. Ακριβώς επειδή υπάρχει το γεγονός αυτό, το οποίο σε ένα εμπειρικό επίπεδο αποτελεί μία πάρα πολύ μεγάλη εμπειρία για την εκκλησία, η οποία τους δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουν τα πράγματα σε μια διαφορετική πολιτική. Ακριβώς γι' αυτό έρχεται το «Μυστικό του Μεσσί» και αποτελεί ένα από τα επιπλέον ερμηνευτικά κλειδιά, με τα οποία προσπαθεί η αρχαία κοινότητα να κατανοήσει, να ενέψει και να παρουσιάσει τη ζωή του Ιησού. Βέβαια η ιδέα του Βρέντι ήταν επαπληκτική, προκάλεσε όπως όλες οι καταπληκτικές ιδέες με μεγάλη σεζήτηση στις επόμενες ενέργειες. Βέβαια σήμερα να πω ότι είχε επικρατήσει ο όρος «Μυστικό του Μεσσί» αν και με αρκετές διορθώσεις, θα λέγαμε, στην αρχική ιδέα του Βρέντι. Αυτός ο οποίος αναλαμβάνει τη σκητάλια αργότερα σημαντικά, ο Ρούδοφ Μπουλπμαν, ο οποίος Ρούδοφ Μπουλπμαν ως γνωστόν είναι ο παδός της κοινωνιστωρικής σχολής και εκφρασίζει ακόμα τη συμμορφή ιστορίας, έρχεται λοιπόν να πει ότι ουσιαστικά αυτό που λέμε «Μυστικό του Μεσσί», γενικότερα η τάση αυτή να αποκρύπτει κάτι από τη ζωή του Ιησού, το οποίο τελείως πάνε επιβαθμίζεται για λόγους πολιτικής, ουσιαστικά είναι ένα κατασκευήμα του ίδιου τοιχνιστή και αυτός δέχεται, δηλαδή ο Ρούδοφ Βρέντι, ότι πρόκειται για λογοτεχνικό τέχνισμα και ουσιαστικά το «Μυστικό του Μεσσία» αποτελεί κατά κάποιο τρόπο θα λέγαμε το σύνδεσμο ανάμεσα στο κήρυγμα των Ελληνιστών για την ανανθρώπιση του Χριστού και στο κήρυγμα για τον Ιησού, το οποίο κυκλοφορούσε και το οποίο είχε μάλλον προέλευση της αραιμόφωνες και Ιουδαϊκές κοινότητες της Ιερουσαλίας. Δηλαδή ο Βούλπαν, όταν τα λέγαμε, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να θεωρεί ότι όλο αυτό είναι κατασκευήμα, ποβάντας οποιαδήποτε πιθανότητα μιας ιστορικού πύργου. Ο Μάρτιν Τιμπέλιος αργότερα, επίσης επρόσωπος της μόρφω ιστορίας, θα πει ότι ουσιαστικά το «Μυστικό του Μεσσία» έχει απολογητικού σκοπούς. Δηλαδή ο συγγραφέας γράφει ότι γράφει, γιατί ακριβώς θέλει να εξυπηρέτησει κάποιες απολογητικές σκοπιμότητες. Θέλει δε να εξηγήσει κατά πώς λέγει ο Τιμπέλιος, γιατί τελικά ενώ ο Ιησούς έκανε τόσο θαυμαστά πράγματα, ενώ ήταν τόσο χαρισματικός δάσκαλος, ένας τόσο φωτισμένος ιδέας, τελικά απερήφθη από τους Ιουδαίους. Και προσπαθεί, δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο θα λέγαμε να βρει μια εξήγηση ψυχολογική, λογική, για να εξηγήσει αυτήν την απόλυψη. Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι γι' αυτό αφήνει ακριβώς το ότι ο Ιησούς προσπάθησε να κρατήσει ένα πολύ χαμηλό προφίλ, θα λέγαμε, να μη φανεί η ιδιότητά του, έτσι ώστε να μην μπορούν οι άνθρωποι στη συνέχεια να κατανοήσουν το τι ακριβώς είναι και γι' αυτό ακριβώς την απαίρεψαν. Άρα λοιπόν ο Ιησούς δεν είναι ενδοριστικός Μεσσίας στην εποχή του, καταλήγει ο Τιπέριος και αυτήν ακριβώς την διάσταση, ανάμεσα σε αυτό που πιστεύει η κοινότητα και σε αυτό που πιστεύει ο κόσμος, μπορεί να αισθανθεί κανείς διαβάζοντας το κείμενο. Ο Λούιτς, ο οποίος ασχολείται και αυτούς ιδιαίτερα με την ιστορία των πηγών και η ιστορία της συνδέξης και τα λοιπά, θα υποστήριξει ότι θα πρέπει να κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα σε διαφορετικά μοτίβα και κυρίως να βαθούμε λίγο περισσότερο στην μελέτη αυτού που λέμε μυστικού τοθαμάδου, όπου εκεί στο μυστικό τοθαμάδο έχουμε να θαύουμε και ο Ιησούς μετά συνεχώς ζητάει να μην ανακοινωθεί αυτό. Είναι λοιπόν ότι αυτό είναι ουσιαστικά ένα πολύ διαφορετικό μοτιβό από αυτό που χαρακτίζει ο Βρέντες ως μυστικό του Μεσσία. Γιατί ακριβώς εδώ η μυστικότητα, σε σκοπό έχει ακριβώς να τονίσει το μεγαλείο του Ιησού, παρά όλο δηλαδή που ο Ιησούς προσπάθησε να κρατήσει μυστικό αυτό το στοιχείο της θαυτότητας του. Ωστόσο αυτό τελικά δεν έμεινε γιατί ήταν πολύ μεγάλος, ήταν ο ισχυρός δάσκαλος με αυθεντία μάνα δάσκαλος και δεν μπορούσε να κάνει δάγματα, πως να κολλείται από πια-νίποτε περιορισμό. Ο Ρόλ λοιπόν επιμένει ότι δεν θα πρέπει όλα τα παραδείγματα ο Μυστικού του Μεσσία, τα οποία προσομίζει ο Βρέντες να τα αντιμετωπίσουν όλα ως μια κατηγορία, αλλά προτείνει ακριβώς να διακρίνει μεταξύ τους διαφορετικές τάσεις και διαφορετικές ερμηνείες. Ο Λούτς το κάνει αυτό και συνέχεια ο Ρόλος το συνεχίζει, ο οποίος μάλιστα θα πει στη συνέχεια, συνεχίζει ακριβώς αυτήν την ιδέα του Λούτς, ότι ουσιαστικά έχουμε μία διάκριση ανάμεσα στην εντολή της σκοπής τους δαίμονες και αυτής της εντολής που δίνουν στους μαθητές. Δηλαδή ο Ρόλος συνεχίζοντας στη σκέψη του Λούτς ότι το μυστικό του θαυμάτων είναι ακριβώς το ίδιο όπως άλλες περιπτώσεις μυστικών που βρίσκονται στην Ελλαγγέλλεια, θα πει ναι, αλλά και η εντολή που δίνει ο Ιησούς για σιωπή είναι διαφορετικής φύσιος και διαφορετικού περιοχουμένου όταν την απευθύνει στους δαίμονες και διαφορετική σκοπομότητα εξυπηρετεί όταν δίνεται στους μαθητές ή στους αυτούς που είναι αποδέκτες της σταυματοδοχής επέμβασης. Θα συνεχίσει αυτή η διάκριση και θα πει ότι ό,τι λέμε για τις παραβολές δεν θα πρέπει να συνειδηθεί με το μεσιανικό μυστικό, το μυστικό δηλαδή του Μεσσίου, αλλά πρέπει σιγά σιγά πως συγκινώντας από μια πολύ πιο ολιστική κατανόηση θα φτάσουμε σιγά σιγά στην ανάγκη η διάκριση της επιμερισμού έτσι ώστε να προσπαθήσουμε μέσα από την έργο να είμαστε περισσότερο ακριβές. Όσον αφορά βέβαια το μυστικό του Μεσσίου. Και θα συνεχίσουμε με τον Γιερ Τάισιν. Ο Γιερ Τάισιν ξεφέρει αρκετά από το λογοτεχνικό μοντέλο. Ας πούμε ότι ως εδώ αυτή η συζήτηση που κάναμε ακολουθούσε περισσότερο στις λογοτεχνικές σχέσεις, σε αυτό που λέμε λογοτεχνική πολιτική του κειμένου. Ο Τάισιν θα βάλει στο τεχνίδι δύο βασικούς παράγοντες, την κοινωνιολογική ανάγκηση και την ψυχολογική. Και θα πω ότι το μυστικό του Μεσσία όπως και κάθε μυστικό είναι ένα μέσο αυτοπροστασίας. Δηλαδή το χρησιμοποιείς για να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Γίνεται βέβαια ένα σημείο αναφοράς και ένα σημείο στο οποίο ο άνθρωπος καταφεύγει κατά καιρούς. Αλλά ουσιαστικά το μυστικό του Μεσσία είναι θα λέγαμε περισσότερο ένας τρόπος με τον οποίο οι χριστιανοί προσπαθούν να αυτοπροστατεύσουν τον εαυτό τους. Δηλαδή όπως ο Ιησού και μάλιστα λέει ο Τάης εισαγωτιστικά ότι αυτή η αυτοπροστασία χρησιμοποιείται και ως θα λέγαμε παράδειγμα προσμήμηση για τους υπόλοιπους χριστιανοί ζώους. Δηλαδή ο Ιησούς φροντίζει και γιατί είναι ένα χαμηλό προφίλ. Βέβαια κάτι το οποίο τελικά δεν οδηγήσει στον αδερφό, όσο θα λέγαμε το χρόνο, αλλά κάθε άλλο μάλιστα. Και αυτό έχει σημασία για τη ζωή του πιστογραφίου. Σε κάποια περίπτωση λοιπόν είναι μέσα από το προστασίας ότι ο χριστός το υιοθετή για τον εαυτό του είναι παράδειγμα προσμήμηση για την κοινότητα η οποία διαβάζει το κείμενο και η οποία καταλαβαίνει εδώ το πως ο Μάρκος προσπαθεί να δώσει ένα παράδειγμα τέτοιο ώστε να αποφύγουν οι ήλοι της ακρής δραστηριότητας. Είναι λογικό το κείμενό μας να θέλει να στηρίξει με έναν κάποιο τρόπο ακριβώς την ομάδα αυτή η οποία αισθάνεται να πιέζεται από το περιβάλλον. Άρα λοιπόν ο Κερτάρης είναι σαν να λέει το κείμενό μας ότι όπως ο Ιησούς, κεντρίνα χαμηλά κοφή, όπως ο Ιησούς προκαλέσει έτσι πρέπει να είστε κι εσείς, αλλά όπως ο Ιησούς ο οποίος παρά την προσπάθεια του δεν κατάφερε να διαφύγει του αρπαχτικού βλέμματος των διωκτών του το ίδιο ακριβώς θα συνδέει και σε εσάς. Και έχουμε μια πιο πρόσθετη θα έλεγα τοποθέντης, η Σαντέλλα Γιάννπρο Κόλιμπης, η οποία παρατηρεί και σωστά την απουσία του σύγκρισης του θεωρημένου δημιουργιστικού του Μεσσία με αντίστοιχα φαινόμενα στον υπόλοιπο κόσμο, όχι καθ' ανάγκη μόνη του ουραϊκού αλλά και την ευρύτερη των θύραθων. Λέει χαρακτηριστικά και προσπαθεί να αποδείξει στο κοινωνικό της ότι ουζιαστικά το μυστικό του Μεσσίας διότι άνοισα και με την Αποκαλυπτική και με τα ελληνιστικά μυστία και με τη Μάγια. Είναι σαφώς θα πει ίδια ένα λογοτεχνικό τέχνησμα, το οποίο όμως λογοτεχνικό τέχνησμα θα λέγαμε δίνει περισσότερη έμφαση κάθε φορά όχι στην ίδια την αποτυχή θα λέγαμε στο ίδιο πρόσωπο του Ιησού αλλά κυρίως το πως οι υπόλοιποι πρέπει να προσλάβουν αυτό το μήμα και κυρίως κατά πώς λέγει η Αντέλα Κόλινς είναι κυρίως το μυστικό του Μεσσία έχει σάς σκοπό να υπογραμμίσει ακριβώς τη σπουδαιότητα του μόσου να φυγείται το Ευαγγέλιο. Και τόσο σημαντικά ώστε αυτά δεν αποκαλύπτουν τους πάντες παρά τα αυτό όμως και παρά αυτή την προστασία όλα αυτά ακριβώς επειδή είναι τόσο σημαντικά θα αποθούν σε όλον τον κόσμο. Και μάλιστα λέει χαρακτηριστικά η Κόλινς συμφωνώντας με προηγούμενους ερευνητές ουσιαστικά το Καταμάρθο Ευαγγέλιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ιστορία επιφάνειας. Μία ιστορία δηλαδή αποκάλυψη του Θεού μέσα στον κόσμο και ουσιαστικά όπως τις επιφάνειες. Δεν είναι επιφάνειες οι οποίες αφορούν τους πάντες αλλά κυρίως αφορούν αυτούς οι οποίοι ανήκουν στο στενό κύκλο αυτού που αγαπούν τον Θρόνο. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και εδώ δεν είναι προσβάσιμες σε όλους είναι όλους εκείνους οι οποίοι μελευνούν αυτοί που γνωρίζουν και που ήθελαν να μάθουν ακόμα περισσότερο. Και το γνωρίζει επίσης ότι μπορεί να υπάρχει και το μυστικό του Μησία μέσα στο Ευαγγέλιο όμως ουσιαστικά με το στενό κύκλο το βγούμε πάρα πολύ στο στενό κύκλο τους οποίους θα κάνουμε λόγος στη συνέχεια και ένα μεσόδιο πάρα πολύ χαρακτηριστικό στο στενό κύκλο ζωή ως του Θεού και ως του ανθρώπου. Και αυτό είναι ενδιαφέρον γιατί ακριβώς είπαμε και πριν αυτοί οι δύο τίτλοι έχουν βαθεί από το Μησιανικό χαρακτήρι. Ας δούμε ένα παράδειγμα πώς λειτουργεί αυτό το μυστικό του Μησία. Ας πάρουμε στο πρώτο κεφάλαιο στ. 21 έως 28 θα δούμε εκεί ότι έχουμε το θαύμα που γίνεται στην Καπανάου. Είναι ο πρώτος σεξουακισμός. Έρχεται λοιπόν το δαιμόνιο στ. 21 έως 28. Έχουμε το δαιμόνιο το οποίο επιτίθεται στον Ιησού. Του λέει τι θέλεις να θες εδώ ή θέλεις να με ταλαιπωρείς κτλ κτλ. Ο Ιησούς θεραπεύει τον άνθρωπο. Δεν αφήνει το κάθε του πνεύμα να του μιμολογήσει γιατί λέει το νέο μα είδα ότι εσύ είσαι ο Ιηός του Θεού και δω ότι την επιτιμά λες στ. 25 ο Ιησούς και λέγω φιμόθητη και έξανθαι εξ αυτού. Ένα λοιπόν χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό αλλά πάμε και λίγο παρακάτω στο πρώτο κεφάλαιο στ. 21 έως 14. Λέει χαρακτηριστικά ο Ιησούς στους μαθητές πάλι και έλεγε να αυτής ειναι το μυστήριο δέδοται της βασιλείας του Θεού εκείνης δε της έξω ειναι παραβολές τα πάντα γίνεται. Άρα λοιπόν εδώ πάλι έχουμε εκείνη τη διάξονα που μιλήσαμε και στην παραβολή του Ιησού που διάξαμε στους έξω και στους μέσα. Και ακριβώς οι έξω είναι αυτοί οι οποίοι δεν μπορούν να γνωρίζουν τα πολλά και ακριβή για το πρόσωπο του Ιησού που γνωρίζονται οι μέσα. Υπάρχει λοιπόν ήδη εδώ φαίνεται να υποφόσκει ακριβώς αυτό που είπα το μυστικό του Μεσσία. Ωστόσο αν βάσουμε στο 1.40 έως το 1.45 θα δούμε το εξής. Θα δούμε λοιπόν εκεί ότι ο Ιησούς θεραπεύει ένα λεπρό και θα δούμε ότι υπάρχει ο μυστικός του Μεσσία. Λέγει αυτό όρα μηδενή μηδενή υπήσε αλλά είπε για σε αυτό να δείξω το Ιερό και πώς είναι και ποιο είναι το καταγραφείο κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ. Της τήρησης του λεπρούς ενώ είναι κάποιος ο οποίος θα λεπρώσει και καθαριζόγον αφείλε να παρουσιαστεί στους ιερείς και να δηλώσει ακριβώς τη θεραπεία του και εκείνοι να ξεβάζουν και να πιστοποιήσουν αυτή τη δήλωση. Άρα λοιπόν εδώ το μην μιλήσεις σε κανέναν αλλά πήγε να κάνεις αυτό μπορεί να συνδέεται με αυτήν ακριβώς την ανάγκη να λύσει αυτός ο άνθρωπος το πρόβλημα και τέλος πάντων να μην συνδεδηθεί ακριβώς αυτό το πράγμα. Τώρα αυτό που παρατηρούμε στο Ευαγγέλιο είναι ότι έχουμε μια σταδιακή αποκάλυψη της ίδιας του Ιησού. Δεν λέμε ότι τον Ιησού εξαρχίζει να αποκαλύπτεται σε όλοι του θα λέγαμε τη δόξα. Αντί θα παρατηρούμε ότι υπάρχει μια κομμάτι-κομμάτι αποκάλυψη του προσώπου του. Χαρακτηριστικά βέβαια θα δούμε στο πρώτο στίχο ότι λέγεται ιός του Θεού αλλά στη συνέχεια μέσα σε όλη την αφήγηση με διάφορα στοιχεία ο συγγραφός θα προσπαθεί να τεκμηριώσει αυτή τη θέση για τον ιό του Ιησού. Και γι' αυτό ακριβώς το λόγο η Κόννης βρίσκει ότι εδώ έχουν μια ομοιότητα μεγάλη με την αποκαλυπτική αλλά και με τα νησιστά μυστηρικτική έχουν πάλι μια μεγάλη αλήθεια που δεν πρέπει να αποκαλυφθεί. Δημίζει σε αυτήν τη σταδιακή σαφώς. Έχει δικιά της ιδιαίτερη αξία βέβαια και γι' αυτό η Κόννης βλέπει ότι υπάρχει μία θα λέγαμε μεγάλη... Έχει ενδιαφέρον ακριβώς το τρόπο με το οποίο προφυσιάζεται και γενικότερα σε αυτά οι Μάρκων Ευαγγέλια αυτό το μυστικό. Και επιπλέον η ίδια η Κόννης η οποία εισάγει ακριβώς αυτήν την ιδέα ότι ξέρετε πως να δούμε και τα κύματα του Λιμορμαϊκού κόσμου και του Ιουδαϊκού προκειμένου να κατανοήσουμε τι είναι αυτό το μυστήριο, το μυστικό του Μεσσείου, η ίδια λέει ωστόσο ότι μπορεί να υπάρχουν πολλές ομορφές με τα μυστικά. Υπάρχουν στις ομάδες των Ιημένων, στα Ελευσύνη για παράδειγμα μυστήριο και όχι μόνο, ή αν θέλετε στη μαγεία, ή ακόμα και στα αποκαλυπτικά κείμενα με τις παραβολές του εγνώμου, όμως υπάρχουν και μεγάλες διαφορές. Και διαφορά είναι πλέον ότι η αλήθεια του Ευαγγελίου και το μυστήριο της οπειρίας δεν αποτελεί προηγόν θα λέγαμε ένα αγαθό το οποίο καρπόνονται και απολαμβάνει μόνο μια μικρή ομάδα θα λέγαμε ενίτ, μια μικρή αγγίτη η οποία κινείται γύρω από τον νησού. Αλλά δείτε αυτό είναι ανοιχτό. Παρά κοινήνα φυσινιαίτου, παρά το σκοτεινό του χαρακτήρα κάποιες φορές, είναι ανοιχτό σε όλους τους ανθρώπους, όσους θα πιστεύσουν μέσα στους εωμάτους. Αυτό ακριβώς τα καθιστά θα λέγαμε αυτά τα κοινήνα. Καλά, μυστήριο της οπειρίας δεν καταλαβαίνει κανείς αλλά από μορφάς βιβλικής, η σύνδυση λοιπόν αυτών των κειμένων είναι το συνδρομικό μυστικό του Μεσσίου, όπως παρουσιάζεται μέσα στα Ευαγγέλια και κυρίως στο Καπαλάχτα, αρκεί ακριβώς στις μεγάλες διαφορές και τις όποιους ομιλίες που μπορεί να υπάρχουν. Αλλά σε κάθε περίπτωση, όπως είπα και πριν, αυτό που παρατηρεί η κόρη της και έχει δείκεται ότι ακριβώς δεν μπορούμε να ταυτίσουμε λόγω ακριβώς της φύσης και του περιχωμένου του μυστικού του Μεσσίου σε σχέση με τα ελευσύνια του, για παράδειγμα, ή άλλων θεών, ή ακόμα αν θέλετε με την αφοπαρευτική και τη μαγεία. Και τέλος πάλι ένα άλλο στοιχείο, το οποίο εντοπίζει η κόρη της και το οποίο έχει μια ιγέτερη σημασία, το γεγονός ακριβώς ότι ο τρόπος που ο Βασιλιάς του Θεού, ο τρόπος που ο Μυστικός του Μεσσίου, είναι αφήσιμος. Από τη μια μορφή θα δούμε πάρα πολλές φορές ο Ιησούς να δηλώνει το κατεπίγον της Βασιλείας, να φροντίζει με κάθε τρόπο να δηλώσει την ελευσύνη, ίσως ο Ιησούς να κάνει πράγματα τα οποία αποτελούν ένα ρίσκο γιατί μετέπειται εξέλιξη της ιστορίας. Από την άλλη μορφή ο ίδιος θα δούμε ακριβώς μέσα στο Μάλκο να υπάρχει η λογική του ότι η Βασιλεία του Θεού είναι εδώ, αλλά όχι ακόμα. Θα δούμε μια τέτοια φιταλάτευση ανάμεσα στα δείο, μία φιταλάτευση όπως γνωστό ότι βρίσκονται και σε άλλα κείμενα της Κεννής Διαθήκης. Και καταλαβαίνουμε λοιπόν, είδα από το πολύ σύντομη συζήτηση όσον αφορά το συγκεκριμένο. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα όσον αφορά το Μυστικό του Ιησία. Βέβαια σήμερα είμαστε σε θέση, θα έλεγα να κρατήσουμε μία εμφύλαξη για τη μεγάλη βιβλίοτητα με το οποία προσσάζει ο Γρέντε το Μυστικό του Ιησία, όμως σε κάθε περίπτωση σήμερα το δεχόμαστε ως ένα λογοτεχνικό τεχνισμό που φέρνει βέβαια ακρότησης ο οποίας κατά καινούς είδαμε να παρουσιάζουμε. Και θα φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε ακριβώς αυτό το Μυστικό του Μεσσία. Υπάρχει αυτή η πολύ γνωστή θεραπεία ανάσταση θα λέγαμε της κόρης του Ιαήρου στο Μάρκος 2143. Στο Μάρκος 52143 έχουμε ουσιαστικά μία διπλή αφήγηση. Ξεκινάει η αφήγηση μάλλον με την ιστορία της κόρης του Ιαήρου η οποία είναι ασθενή και ο Ιησούς ο πατέρας δεν έχει πουθενά με σταφί, αλλά στρέφεται στον ίδιο τον Ιησού και σπαραξιτάει φυσικά, ζητά τη βοήθειά του. Ο Ιησούς συμφωνεί και εκεί επαρρυβάλλεται μία αφήγηση η οποία δεν έχει να κάνει με το θαύμα το οποίο σκοπεύει ο Ιησούς να κάνει, αλλά είναι μία θα λέγαμε, όπως πήγαμε πολλές φορές ένθετη η παρέθυπτη αφήγηση, αυτό που οι ξένοι το ονομάζουν σάντουις, γιατί ακριβώς μπαίνει ανάμεσα σε μία ιστορία την οποία την διακόπτει ως παρεμβουλή. Και ας πούμε σε κάθε περίπτωση, έχουμε αυτό το παρσιετικό για να αυξηθεί αρκετά η ανησυχία, αν τελικά ο Ιησούς θα κάνει το θαύμα, γιατί ως γνωστό όσο ώρα ο Ιησούς μιλάει με τη Συροφηνίκη σε αυτήν την ιστορία, μάλλον την γυναίκα την εμωρούσα, αυτή είναι η ιστορία η οποία παρεμβάνεται μέσα στην ιστορία του. Καθιστερώντας λοιπόν εκεί και κάνοντας το θαύμα με την γυναίκα αυτή και ολόκληρη τη συζήτηση, στο μέσο διάστημα θα πεβάνει το παιδί του Ιαήρου και ο Ιησούς θα κάνει ένα θαύμα πολύ πιο μεγάλο από ένα απλό θαύμα θεραπείας, όπως αρχικά ετοίμαζε η ιστορία την έκβαση του γεγόνατος. Θα δούμε τώρα, όμως, ας συγκρίνουμε τις τρεις περικοπές, γιατί η αφήγηση αυτή της Αμάστασης της Κόρης του Ιαήρου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την παραθέτουν και οι άλλοι ευαγγελιστές. Και αυτό είναι ενδιαφέρον, γιατί δείχνει ακριβώς ακόμα και σήμερα η σύγκριση. Προκειμένου να δούμε τα συγκεκριμένα λογοτεχνικά θέματα είναι ένα θέμα επίκαιρο. Αν λοιπόν το να δούμε και συγκρίνουμε τις τρεις περικοπές, θα δούμε ότι και μοιάζουν και δε μοιάζουν, σαφώς και οι τρεις αφηγούνται του Λουκά. Συγκεκριμένες αφηγούνται περίπου τα ίδια αισθήματα. Θα δούμε εδώ το ρόλο που παίζει κάθε φορά, η δημιουργική δημιουργικότητα στην διατηρία των παραδόσων. Και, αν δούμε τον Μάρκο και τον Λουκά, θα δούμε ότι εκεί, ουσιαστικά, αυτή η ένθετη ή παρεμβαλόμενη αφήγηση είναι ένα χαρακτηριστικό της όλης ιστορίας. Αν δούμε εδώ στο Μαρκο θα δούμε ότι δεν συμβαίνουν έτσι τα πράγματα. Ο Ματθαίος δεν έχει τίποτα ενδιαφέροντα θεωρηγικά. Επομένως, που φέρνει αυτήν την, ούτε αφηγηματικά, προσπαθεί να δημιουργήσει, θα λέγα, μία κορύφωση στην αφήγηση, και γι' αυτό ακριβώς τα αφήνει όλα αυτά στην αφή. Και αυτό το χαρακτηριστικό, θα λέγαμε, είναι χαρακτηριστικό της, ακριβώς, αυτών των αφηγήσων του Μάρκου. Από την άλλη μεριά θα δούμε, στο Λουκάνο και στους Πολυσθανίδες, θα δούμε όμως ότι όταν θα συγκρίνουμε τον Μάρκο με τον Λουκά και τον Ματθαίος, στο συγκεκριμένο ζήτημα, θα δούμε ότι στους άλλους δύο υπάρχει μια διάθεση υποβάθμισης του μεσίου του Μεσσία. Βλέπετε, και οι δύο, όπως ξέρουμε, εξακτώνται εδώ από τον Μάρκο. Όμως, υπάρχει διαφορά στον τρόπο που χειρίζονται οι άλλοι δύο την αφήγηση. Και πολύ χαρακτηριστικά, αν πάμε στην αφήγηση του Λουκά, στους τελευταίους τείχους, στο κεφάλαιο 8, στους τείχους 40 έως 56, θα δούμε εκεί, ότι κλειμή ιστορία, καλά, με το θάμου βέβαια και την κανάσταση της κόρης του Ιαϊρού, τον Ιησούνα λέει στους ναυθήσανε από τον Μάρκο μην πείτε σε κανένα τίποτε. Λέει πως στιγμού 56 στο Καταλουκάν και εξέστησαν οι γονείς αυτοίς, αυτοίς οδε παρήγγειλαν αυτοίς, μη δεν ήπητο ηγονός. Σε κάτι σωστό είναι να μην πείτε σε κανένα τίποτε, εντάξει αυτό είναι το παράδειγμα του μυστικού του Μεσσία. Είπα μου ότι υποβαθμίζεται εδώ σε σχέση με τον Μάρκο, γιατί αν πάμε στον Μάρκο, στο 5, 21, 43, θα δούμε εκεί, στο τέλος τελού της αφήγησης, και διαστήλατο αυτοίς πολλά και να μη δεις μη τούτο και υπερδοθεί να αυτοί φαγητοί. Εδώ βλέπουμε μεγαλύτερη έμφαση στο τρόπο που Ιησούς παρουσιάζει την απαιτία από τους παραγωγικούς χορμούς, δηλαδή πρέπει να υπερδοθεί στον Κορισού να μην πω τίποτε. Διαστήλατο, διαστήλατο, χρησιμοποιούν μια λέξη πάρα πολύ με το πολλά, το μη δεις, όλα αυτά τα λέξη που δίνει έμφαση είναι σαφώς εδώ πιο έντονη, θα λέγαμε, η έντονη τάση ακριβώς να τονιστεί αυτό το μυστικό του Μεσσία, το οποίο περιλαμβάνω υπάρχει στον Λουκά, αλλά είναι πολύ πιο ήπια είναι τύπος. Αν δεν πάμε τελικά στο Ματθαίο, θα δούμε ότι ο Ματθαίος το απαλήφει ο τελός γιατί για αυτό δεν διαδραματίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο, στη συγκεκριμένη περίπτωση και όπως θα πούμε και σε επόμενο μάθημα ο Λουκάς, ο Ψύνομι Ματθαίος έχει μια τάση να εξομαλύνει όλες τις προβληματικές πτυχές της αφήγησης του μαθημάτου, προφανώς απαντώνται σε ερωτηματικά της κοινότητας του, απορίες και έντονη συζητή. Αν το διαβάσουμε στο ενώτο κεφάλαιο του Θάουμα θα δούμε εκεί στο τέλος τέλους της ιστορικοποίης ότι ο Ιησούς βγάζει έξω από το σπίτι όλους τους παρετικόμενους, ένα στοίχιο που έχει απομείνει στην παράδοση από το θέμα του μυστικού του Μεσσία, κράτησε λοιπόν της χειρός αυτής και η γεύτη του ο Κοράσιον και εξήλθε η φήμη αυτή, εισόδουν τη γυναίκη μόνο δεν υπάρχει θα λέγαμε το μυστικό του Μεσσία, αλλά εδώ υπάρχει ακριβώς το αντίθετο ότι η πυροφορία του θάνατος του Ιησού μεταδίτουσαν τον κόσμο, ένα στοιχείο έτσι ακριβώς αυτή η μετάδοση που είναι χαρακτηριστικό για τον Λουκάστο που Λουκά το μυστικό του Μεσσία δεν διαδραματίζει τον ρόλο που προφανώς διαδραματίζει στο Μάρκο, ο οποίος πάλι με τη σειρά του έχει αυτή τη σειρά και έχει αυτή την έφαση γιατί ακριβώς ο ίδιος θέλει να τονίσει συγκεκριμένα πράγματα μέσα από τη θεολογική του ατζέντα. Αλλά λοιπόν βλέπουμε ήδη σε αυτό το θάνατο πώς λειτουργεί θα λέγαμε κατά κάποιο τρόπο το ίδιο το θάνατο ως ένα μέσο τονισμού του μυστικού του Μεσσία ή ως μέσο για να απαλληφθεί ας το δούμε έτσι να μπαθμιστεί αυτό που ονομάζουμε μυστικό του Μεσσίου. Και αν πάμε τώρα στην αφήγηση για την μεταμόρφωση είναι στο 1ο κεφάλαιο του Παταμάρτου Μεγόγγελου, στους στίχους 2 έως 10. Εδώ έχουμε ακριβώς τον Ιησού επάνω στο όρος να συμβουλεί με τον Ιηγία και να είναι εκεί η Άγιγκη και να είναι εκεί ο Σμίου από τους μαθητές. Και ο Ιησούς τέλος να λαμβάνει χώρα όλα όσα λαμβάνει πάνω στο όρος αυτό που νομίζουμε ότι οι μαθητές πέφτουν κάτω. Μήπως όντως να τελίσουν υπογώστη δόξα του Ιησού. Τελειώνει όλη αυτή η ιστορία και στο τέλος της περιοχής Οι μαθητές παρουσιάζονται να κακυβάλλουν από το όρος της μεταμόρφωσης, συζητούν μεταξύ τους τι θα μας τάει με αυτά που έχουμε ζήσει και των λόγων εκκράτησαν προς εαυτούς, συζητούν σε τι αισθήτω εκ νεκρών αναστείνει. Εδώ ο Μάρκο μας παρουσιάζει ότι οι μαθητές δεν το συζήτησαν. Βέβαια, εμείς οι παντογνώστες αναγνώστες και οι πανταγνώστες αναφηγητές μας λένε ακριβώς πού ήταν οι μαθητές και το συζήτησαν με αυτό, σε κάθε περίπου σαν αφιγματικό επίπεδο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το θαύμα γίνεται μία αφορμή μεταξύ τους οι μαθητές να πάρουν απόφαση να μην ελευθερώνουν το έξω στην οικογένειά τους. Και αν δούμε τώρα την ίδια αφήγηση και τους ίδιους τύπους στον καταμαθαίον Πρωτοευαγγέλιο, στον 17 κεφάλαιο στους τύπους 1-9, θα δούμε στο τέλος πάλι της περιποπής, όπου ο Ιησούς, οι μαθητές πέφτουν κάτω γιατί έχουν δει τη δόξα του Θεού, δεν μπορούν να μην ελευθερώνουν και μετά εφανίζεται ο Ιησούς και λέει πως ήρθει ο Ιησούς και αψάμνει σ' αυτόν είπε, εγέρθητε και μην φοβήσετε, παράτες δε τους οθαρμούς αυτον ουδένα ειδον ημή αυτον Ιησού μόνον και καταβαινώντα αυτον εκ του όρους, εν αιτήλατο αυτοίς ο Ιησούς λέγον μηδενή, ύπιτε τώρα αιωσοί ως του ανθρώπου εκ νεκρών εγερθεί. Εδώ έχουμε μια θα λέγαμε χρονική ρήτρα ότι μέχρι ο Ιησούς να στιθεί δε θα πρέπει οι μαθηταίες να πούμε τίποτε και αυτό ήταν τη σημεία έμπνευσης του Βρέντι ο οποίος όπως είπαμε είπε ότι του μυστικού του Μεσσύν λογοτεχνικού τέχνης με το οποίο επινοεί η μεταπασχάλια κίνηματοντα, για να μιλήσει ακριβώς από αυτή την προοπτική της με τις πασχάλιες εμπνευσίες για ηρωμέντα που προηγήθηκαν από αυτής της κατάστασης. Επίσης πρέπει να πω για τις παραδείγματα που έχουμε από το ιδιαίτερο υλικό του κάθε Ευαγγελιστή. Είπαμε βέβαια ότι κυρίως το μυστικό του Μεσσία ως λογοτεχνική τάση, ως λογοτεχνικό εργαλείο απαντά στο καταμάρκον Ευαγγέλιο. Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει με το ιδιαίτερο υλικό του κάθε Ευαγγελιστή, γιατί στο προηγούμενο μάθημα το ιδιαίτερο υλικό έχει το χαρακτηριστικό ότι παρέχει εμβίξεις και πληροφορίες για τις ιδιαίτερες τάσεις που μπορεί να ακολουθεί ένα κείμενο. Αν λοιπόν πάμε στο Λουκάς 7, 11 ως 17, μία ιστορία δεν την γνωρίζουμε από τα υπόλοιπα ιστορικά νίκη, δηλαδή αδιαφυσβήκτα στο ιδιαίτερο υλικό. Θα δούμε λοιπόν εκεί, στους τοίχους 11 έως 17, όπου έχουμε το θάρμα της χείρας της Ναΐν, έχουμε πάει μία ανάσταση. Εδώ θα δούμε ότι δεν υπάρχει το μοναστικό του Μησία. Δηλαδή δεν είναι ένα υλικό που το παίρνει θα λέγαμε ο Λουκάς από τον Μάρκο και ο Μέος ακολουθεί λίγο πολύ την γραμμή που ακολουθεί ο Μάρκος, αλλά εδώ έχουμε ένα υλικό το οποίο το διαμοφώνει εκείνος όπως θέλει, λουβάς της πηγίας που έχει και θα δούμε εκεί λοιπόν ότι όχι μόνο δεν λέγεται, δεν δείτε την τωλίδα μη μεταφερθεί το μήνυμα της ανάστασης, αλλά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, γιατί λέει και έλαβε δημοφόβος πάντας και δόξιζαν τον Θεό λέγοντας ότι ο Προφήτης Μέγας είχε γέρθει και ενημείνει και ότι επισκέψει τον Θεό στον λαόν αυτού, και μετά συνέχισε το 17 και εξήλθε ο λόγος ούτως εν όλη του Ιουβαία περί αυτού και πάστι περί πόσο όπως εδώ υπάρχει με υπερβολή, όμως αυτή η υπερβολή έρχεται να απαντήσει σε αυτό που είπαμε ότι χαρακτηρίζει τα Ευακηρικά Κοινήματα στους πρώτους όγους που είναι ακριβώς το μυστικό του Μιασία. Εγώ να βλέπω εδώ ότι στο ιδιαίτερο υλικό του Λουκάδιν έχουμε πάντα με την ίδια σαφήνια το στοιχείο της μυστικότητας και ιδιαίτερα στο ιδιαίτερο υλικό όλων των Ευαγγελίων είναι πολύ ενδιαφέρουσα η τάση που υπάρχει προς αυτό να μην λαμβάνται υπόψη, κάτι που μας κάνει σήμερα να θεωρήσουμε ότι μάλλον το μυστικό του Μιασία αποτελεί κατά κύριο λόγο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του συγγραφέου του Καταμάρκου Ευαγγελίου. Βλέπετε σχεδόν και στο Ματθαίος το 92731 που πάλι έχουμε ένα ενδιαφέρον περιστατικό που είναι η θεραπεία των δύο τυφλών. Εδώ ο Ιησούς τους κάνει το θαύμα, τους λέει όμως προσέξτε να μην πείτε σε κανέναν τίποτε. Εκείνοι όμως λέει στο στίχο 31 όχι μόνο δεν είπαν, όχι μόνο δεν τύρεσαν με τον Ιησού, αλλά διεφύνησαν αυτόν εν όλη τη γη εκείνη. Εδώ ίσως θα μπορούσα κανείς να πει ότι υπάρχει μία τα λέγαμε τάση στο ιδιαίτερο κείμενο, βλέπουν την εντολή του Ιησού να μην πει τίποτε σε κανέναν τίποτε, ίδιοι λέει τελικά, το διεφύνησαν, βλέπουν μια τάση του κείμενου μας να ακυρώσει και ώστε να μετριάσει αυτή την αυστηρή εντολή που δίνει ακριβώς στο καταμάρκο και η οποία προφανώς επαγορεύεται από την ιδιαίτερη και ιδιοσυμπρασία του συγγραφέτους του κείμενου Μακελία. Και αν πάμε στην μεταμόρφωση, εκεί έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον, γιατί στην μεταμόρφωση αστικά έχουμε ένα μετριασμό του μυστικού του μέσα και καταρχάς το ίδιο το γεγονός της μεταμορφώσεως δίνει την αφορμή να αποκαλυφθεί αυτή η μυστική ιδιότητα του Ιησού, έστω και για λίγο, έστω και για ορισμένους μυμμένους, σε κάθε περίπτωση θα λέγαμε ακόμα ένα ξεκούμπιμα, όπως η εικόνα χρησιμοποιείται κυρίως από τους πατέρες του ενδύματος του Ιησού και από μέσα να φαίνεται θα λέγαμε ένα κομμάτι της τόξου. Αυτό συμβαίνει και στην μεταμόρφωση και είναι ιδιαίτερα έντονο στους δύο άλλους μυκλικούς από το Μάρβο, ακριβώς γιατί, όπως είπα, το μυστικό του Μεσσία δεν εξυπηρετεί πλήρως στη δική του θεολογική ατζέντα και επομένως δεν αισθάνονται του ανάγκη να το συμπεριλάβουν με τη μορφή που υπάρχει μέσα στο Μάρβο. Αν δηλαδή μια προσπάθεια, ας το πούμε, έτσι, ας προβλέψουν τις ευκαιριές του άκρες ή στην καλύτερη περίπτωση να το απολύψουν ή να το επεξεργαστούν με ιδιαίτερο τρόπο, στις να χάσει την αρχική του σημασία και οξύλαια. Περιμένουμε στο δεύτερο μέρος του μαρτύματος και αυτός κατά μέρος που είναι το μυστικό του Μεσσία, το οποίο, επαναλαμβάνω, δεν μπορούμε να πούμε ακριβώς ότι αυτό έχει στο στόχο του ο συγγραφές, αυτή είναι άλλη στοιχική κατοίκη η οποία ασκείται σήμερα, όσο βρέθηκες όπως οι υπόλοιποι, ότι ίσως βάζουμε στο μυαλό του συγγραφέα τις δικές μας κατηγορίες, τις δικές μας αντιλήψεις για αυτό το πράγμα. Ας δούμε λίγο τώρα, πώς σας νοποιείτε, χρησιμοποιείτε διάφορες χριστωνοϊκές τίτλοι μέσα στα συλλογικά επαγγελία, γιατί ακριβώς εκεί καθίστε πάλι σαφής και η τάση προς το μυστικό του Μεσσίου παρατηρούμε στον Μάρκο, αλλά πρώτιστα αυτό που θα δούμε ακριβώς είναι το, θα λέγαμε, το αντικατοπτρισμό της συζητής που συζητήσαμε και γίνεται αυτήν την εποχή στην οποία συντάσσουν τα κείμενά μας μέσα στη διάφορα στιγμή. Ένα πρώτο συζητήμα πρέπει να πούμε, το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό, είναι ότι όταν μιλάμε για θεολογία, γιατί ουσιαστικά είναι πολύ εδώ με θεολογικά ζητήματα θα καταπιαστούμε, όταν μιλάμε για αυτό που είπα πιο πριν, ουσιαστικά δεν κάνουμε τίποτα άλλο. Παραουσιαστικά έχουμε, έχουμε μιλάει για το Ευαγγέλιο, δεν έχουμε τίποτα άλλο παρά αυτό που λέμε σήμερα στην Ελληνική Επιστήμη αφηγηματική θεολογία. Δηλαδή ο συγγραφέας λέει μια ιστορία και μέσα από την ιστορία ουσιαστικά θα λέγουν κατά κάποιον τρόπο θεολογία. Και γι' αυτό ακριβώς είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η τακτική, είναι χαρακτηστική στα Ευαγγέλια και σήμερα πλέον δεν μιλάμε για συστηματική θεολογία, μιλάμε για την Ευαγγέλια, αλλά μιλάμε ακριβώς για αφηγηματική θεολογία. Όταν λοιπόν λέμε στα Ευαγγέλια θα βρει να δούμε μέσα στο αφηγηματικό πλαίσο πως εντάσσουν διάφοροι λεγόνι χριστωλογικοί τίτλοι και ποια εικόνα γενικά προκύπτει με τη βοήθεια αυτών των αφηγηματικών δομών αλλά και των επιμέρους αφηγήσεων, πως ακριβώς αθελολογικού περιεχειμένου αφηγήσεων, να δούμε ποιες τα λέγαμε πτυχιές του προσωπικότητα του Ιησού, που στους τίτλους φαίνεται να προτιμά το καταμάρκον ευαγγέλιο. Βέβαια, καταρχάς να πούμε ότι το καταμάρκον, αφαλώς που συναχαρακτηρίζεται ως ένα κείμενο με χαμηλή χριστωλογία, ξεκάθερα ονομάζει τον Ιησού, Υιό του Θεού. Αυτό είναι σαφές για παράδειγμα, ήδη στην αρχή, στο πρώτο στίχο του Ευαγγελίου, που είχε προγραμματικό χαρακτήρα, όπως είχε και άλλη φορά, ώστε εκεί με τη σαφαιότηση σημαντικό να δούμε πως όχι μονάχα στο μεσαίο μέρος, το οποίο αποτελεί και το κύριο κομμάτι του κάθε βαθμιού, αλλά να βλέπουμε και την αρχή και το τέλος. Η αρχή λοιπόν του καταμάρκου Ευαγγελίου, είχε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σημασία αλλά και ταυτόχρονα καταλαβαίνει, θα λέγαμε, μια θέση οικονομιακή, ακριβώς επειδή είναι, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, που μπορεί κάποιος σήμερα να δυσκολεύεται να καταλαβαίνει. Ας προσέξουμε τώρα, λοιπόν, στο καταμάρκον Ευαγγελίου. Θα δούμε ότι ο πρώτος και βασικός όρος λοιπόν πέρα που χρησιμοποιείται κυρίως είναι ο Υιός του Θεού. Και είπε ότι προγραμματικά, αυτό δηλώνεται στην αρχή του Ευαγγελίου, όταν ο συγγραφέας λέει χαρακτηριστικά «Αρχή του Ευαγγελίου, Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού, για το Υιού του Θεού, δεν μαρτυρείται από όλα τα χειρογραφεία». Σήμερα όμως, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ακριβώς αν είναι προστίκια, αυτή η προστίκια γίνεται πάρα πολύ νωρίς. Ο όρος του Θεού εμφανίζεται εδώ στη χειρογραφή παράδοση, αλλά κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι ο όρος δεν υπήρχε στο αρχικό στιγμό, μπορούμε να δούμε όλες τις περιπτώσεις που ο Ιησούς χαρακτηρίζεται να φέρουν λόγο. Αν πάμε στο στίχο 11 για παράδειγμα, λέει «και τα μέσα μας τα κάθερτα οδον αυτούν να θεώρουν πως έττων αυτό και έκραζον διόδοντος ότι εσύ ο Υιός του Θεού». Εδώ λοιπόν βλέπουμε πώς αντιδρούν οι υπόλοιποι ακριβώς την εμφάνιση του Ιησού και βλέπουμε ότι αυτοί ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού. Συνεχίζοντας λίγο στο κεφάλαιο 9 στο στίχο 7, έχουμε πλέον την μεταμόρφωση και ακούγεται η φωνή από τη Νεφέλη και γίνεται ο Νεφέλης πισκιάωσα αυτής και γίνεται το φωνή της Νεφέλης, ούτως αισθήνει ο Υιός μου αγαπητός, ακούγεται αυτού. Εδώ έχουμε οπωμένως πάλι τον Ιησού ως Υιός του Θεού ξεκάθαιρα που αλλοστοι και ίδια έχουν και μια θεοφάνια εδώ. Συνεχίζουμε στο 12-6 και εδώ έχουμε την παραβολή των κακών γεωργών. Η παραβολή των κακών γεωργών είναι με αυτούς τους γεωργούς οι οποίοι έχουν μισθώσει ένα μελό να αποδίδουν όσα έρχονται να αποδώσουν από τα κέρδη στο αφεντικό, στον γεωκτήμονα. Ο γεωκτήμονα στέλνει διάφορες ομάδες απεσταλμένων του επιδιώχοντας ακριβώς να σπράξει τα χρεοστούμενα. Τελικά όχι μόνο δεν σπράξει τα χρεοστούμενα αλλά η κακή γεωργία επιτίθεται και στον Αγιό του τον οποίο τον μόνο γεννή, τον αγαπητό, τον οποίο και λέει εδώ χαρακτηριστικά ακριβώς αυτό το πράγμα. Ότι ακριβώς θα πρέπει τα μέλη της κοινότητας να προσέχουν γιατί ακριβώς εδώ υπάρχει ένα ζήτημα. Σε κάθε περίπτωση μπορούμε να δούμε ότι όλες αυτές οι περιπτώσεις όπου ο Ιησούς προσιάζει ως Υιός του Θεού μας στο κατάλογμα από τον Ουαγγέλιο και μάλιστα προσιάζει ως Υιός του Θεού και μάλιστα αγαπητός Υιός του Θεού. Θα δούμε ότι υπάρχει μια σταδιακή εξέλιξη σε αυτές τις αφηγήσεις και έχουμε μια σταδιακή, θα λέγαμε, αποκάλυψη της ιότητας του Υιού, του Θεού, του Ιησού, ξεκινώντας δηλαδή από τη νομολογία. Υπάρχει και το πρώτο κεφάλαιο του Καταμάτων Υιου και συνεχίζοντας τη μεγάπτιση όπου και πάλι ακούγεται η φωνή του Θεού και τονίζεται ακριβώς αυτή η σχέση, η τριφαία σχέση που υπάρχει μεταξύ του Θεού Πατέρα και του Υιού Ιησού στη μεταμόρφωση που έχουμε μια αντίστοιχη κίνηση και τέλος στην παρακολή των κακών γεωργών. Και όλα αυτά ουσιαστικά λοιπόν προληπτικά θα λέγαμε και προετοιμάζω διότι θα σε δείτε από λεφτά η κεφάλαια που δεν είναι τίποτα άλλο παραιομολογία του ίδιου του κεντρίου. Να ξέρουμε ότι κάτω από το Σταυρό είναι όλοι οι διώκτες του Ιησού, οι εκδηλυστές του και πολλοί από τον Ιερατή, όπου τέλος πάνω με διάφορους τρόπους επιβίωξαν και κατάφεραν να ριγήσουν τον Ιησού στον θάνατο, κανένας από αυτούς δεν τον γνωρίζει. Ο Ιησού έχει μόνο να γνωρίζει, αλλά φέρονται ιρωνικά και με περιφρόνιζε και τελικά ένας κεντρίος είναι αυτός ο οποίος θα μορφήσει ότι αληθινά αυτός που ξεψυχά ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού. Θα δούμε λοιπόν όλα αυτά τα στοιχεία, πολύ χαρακτηριστικά εδώ στην οχτώ Καταμάρικων Ευαγγέλιων, ταυτόχρονα βέβαια θα δούμε και το τίτλο Χριστό, δηλαδή τη μεσιανική ιδιότητα του Ιησού, για παράδειγμα στο στίχο 1 ως 1 που μόνο είναι ότι έχει μία προγραμματική θέση, ή στο κεφάλαιο 8 στο στίχο 29, από την άλλη μοσχαιριά θα δούμε ότι έχει μία υποβάγμηση θα λέγαμε της έμφασης στη δαβηδική καταλογή του Ιησού, τονίστε βέβαια το μεσιανικό του στοιχείο, όχι όμως τα αυτόματα να τις μαρτάνεσαν με τη δαβηδική του καταλογή, κάτι το οποίο θα δούμε ότι δεν συνδέει στην περίπτωση του Καταμαρθέου. Και ένα άλλο στοιχείο το οποίο παίζει πάρα πολύ μεγάλη ρόλο μέσα στο κείμενο του Καταμάρκων είναι η εξουσία την οποία έχει ο Ιησούς. Και να πούμε στο τέλος ότι τα θαύματα, τα οποία είναι πάντα γοητευτικό, χωματινή, του βιβλικού κειμένου, τα θαύματα λοιπόν θεωρούνται ως ένα μέρος αποκάλυψης του Θεού. Δηλαδή μέσα από το Ιησούς, μέσα από τα θαύματα ο Ιησούς αποδεικνύει ποιος είναι. Και μάλιστα θα βρούμε στο Μάρκο ένα στοιχείο το οποίο θα το συναντήσουμε και στο Λουκά, ότι με έμμεσους τρόπους παραλίζεται μάμου και συγκρίνεται ο Ιησούς με τον Ιηέο, ο οποίος είναι σκατεξοχήν προφήτης του Ιωαέσμου, το γνωρίζουμε αυτό πάρα πολύ καλά και ουσιαστικά γίνεται μια προσπάθεια να συνδεφεί η όλη ιστορία του Ιησού για την παράδοση του κοινουλίου, κάτι το οποίο θα το δούμε και στο καταλογάν Ευαγγέλιος στη συνέχεια. Αν το βάζουμε τώρα στο Ματθαίο και συγκρίνουμε το πώς ο Ματθαίος θα αντιμετωπίζει τον Ιησού σε σχέση με τον Μάρκο, θα δούμε ότι υπάρχουν μεσ Βλέποντας ότι διαβάζουμε το καταμαρτήμα, θα δούμε ότι εδώ, η παρθέντρος εγχαστρή έξι και τέξι τεειών και καλές, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στη προφητεία, και ότι ο Θεός είναι απόδειξο και ο Θεός είναι με τους ανθρώπους. Υπάρχει ο Ιησούς στο τελευταίο κεφάλαιο, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου,
_version_ 1782817519113863168
description Διάλεξη 10: Είδαμε στα προβλήματα μας μαθήματα, την ιστορία της έρευνας για το συνοπτικό πρόβλημα, συζητήσαμε την BBQ, είδαμε τη θέση που μπορεί να έχει το απόκρυφο ευαγγέλιο του ΠΡΜΑ μέσα στην όλη συζήτηση για το συνοπτικό πρόβλημα. Επίσης, στα τελευταία μαθήματα συζητήσαμε λίγο για τις πηγές του ΜΑΡΠΑΝΑ, εξαιρετικά καθόλου αυτό το ζήτημα και είπαμε ότι πολύ δύσκολα σήμερα μπορούμε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα όσο με φορά αυτό το ζήτημα. Και τέλος, είδαμε για το ιδιαίτερο υλικό Λουκάκι Μακθέου και είπαμε ότι αυτό είναι ένα ακόμα επίπλαον ζήτημα μέσα στην όλη συζήτηση της σχέσης των συνοπτικών επαγγελίων Λουκαξίδους, καθώς ο ιδιαίτερο υλικό εκπροσωπεί σε κάθε περίπτωση μία διαφορετική παράδοση, από την άλλη μοσχαιριά δεν μπορούμε σήμερα να βεβαιώνουμε, να ξέρουμε ποια είναι η προέλευση αυτής του υλικού, αν πρόκειται δηλαδή για μία οξυγμανατική πηγή, αν είναι περισσότερα, αν είναι οχωρηματική διατήρια, αν είναι κομμάτι της πηγής των λογίων ή κάποια άλλη προφορική παράδοση με την πηγή των λογίων και ούτε καθεξημίως, καταλαβαίνετε ότι είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Αυτό το πηγό, νομίζω, αναδείχθηκε στο μέτρο δυνατού, βέβαια, μέσα στα πλαίσια του μαθήματος αυτό, στα προηγούμενα μαθήματα, και τώρα θα προχωρήσουμε πλέον, ξεφεύγοντας λίγο από τη λογική, να εκφραστήκαμε αυτή του ζητήματος ή του προβλήματος, ώστε να δούμε τις ιδιαιτερότητες στα τρία επόμενα μαθήματα της λεγόμενης συνοδικής παράδοσης, κάνεις ακριβώς αυτό που λέει και το όνομα συνοδικός, κάνεις μία σύνουψη, βάζοντας δηλαδή και συμβρύνοντας τις τρεις διαφορετικές εκδοχές του Ευαγγελίου, τις τρεις διαφορετικές παραδόσεις και βλέποντας ιδιαιτερότητες, βλέποντας συγκεκριμένα, σεχωριστά σε κάθε περίπτωση στοιχεία θεολογικά, θεολογικά θέματα όπως λέμε συνήθως ή ακόμα ιδέες, λεξιλόγιο και το καραξίες. Σήμερα στο μάθημά μας θα συζητήσουμε για τα ιδιαίτερα θεολογικά θέματα και μοτίβα τα οποία συναντούμε μέσα στα συνοδικά μας Ευαγγέλια και θα εστιάσουμε σε δύο από τα πολλά αυτά ζητήματα γιατί καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι ένα πολύ απλό ζητήμα ή αν θέλετε δεν είναι ένα θα έλεγα μονοσύμμαντο πρόβλημα αλλά έχει πάρα πολλές πτυχές. Για αυτόν τον λόγο και για πρακτικούς κυριότερα σκοπούς το μάθημά μας θα περιερωστεί σήμερα σε δύο βασικές πτυχές στο λεγόμενο μυστικό του Μησία και δεύτερος στους διάφορους θεολογικούς τυλούς που βρίσκουμε μέσα στα Ευαγγέλια μας και θα παραδοτήσουμε ακριβώς για το μέλλον μυστικό του Μησία θα έχουμε να κάνουμε περισσότερο με το Ευαγγέλιο του Μάρπου, για τους δέχτους στους λογικούς τύλους θα δούμε ότι κινείται, θα δούμε ότι κάθε Ευαγγέλιο κινείται σε ένα διαφορετικό πεδίο τίτλο οι οποίοι καταλαβαίνουν μια συγκεκριμένη και σημαντική θέση μέσα στην όλη αφήγηση του Ευαγγέλιου. Θα ξεκινήσουμε πρώτα-πρώτα με το λεγόμενο μυστικό του Μησία. Λέγοντας μυστικό του Μησία ουσιαστικά δεν δούμε τίποτε άλλο παρ' όλες τις κινείς περικοπές μέσα στο κείμενό μας όπου φαίνεται η ιδιότητα, η μεσιανική ιδιότητα του Ιησού να υποβαθμίζεται να απαιτείται μια μυστικότητα και μια σιωπή από μέρος των παρεβισκομένων και γενικά παρατείνει μια διάθεση του Ιησού όσο μπορεί περισσότερο να αποκρύψει ακριβώς το τι πραγματικά είναι. Ο όρος για πρώτη φορά μπαίνει μέσα στην επιστήμη με τον Βίλιαμ Βρέντε. Ο Βρέντε έγραψε ένα βιβλίο στο 1901, έναν αιώνα και, από σήμερα που μιλάμε, το οποίο λεγόταν «Τας Μυσίας και Χάιμνις είναι το Ευαγγέλιο» «Τσου γλάιχ αιμπετσάχ τσουν φεσθένις τες Μάρκους Ευαγγέλιονς». Όπως φαίνεται και το κοντύλο, ο Βρέντε συζητούσε γενικά το φαινόμενο αυτό που λέγεται «μυστικό του Μεσσία» και ταυτόχρονα το εστίαζε, εστίαζε μόνο την προσοχή του, κυρίως το κατά Μάρκου Ναυαγγέλιο, που θεωρούσε ότι είναι το κατεξοχή παράδειγμα αυτού του μυστικού του Μεσσία. Και ουσιαστικά αυτό που έλεγε ο Βρέντε και το οποίο φυσικά υιοθέτησε και όλοι οι επόμενοι, ήταν ότι πρόκειται για ένα λογοτεχνικό θα λέγαμε τέχνηση, μια λογοτεχνική στρατηγική, την οποία χρησιμοποιεί ο συγγραφέας του Ευρωκοινείου, του Κατουμάλου καταχάς, και η οποία έχει αποσκοπή σε ένα θεολογικό στόχο, έχει θεολογική στόχευση για την οποία θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Έτσι λοιπόν όταν λέμε μυστικό του Μεσσία ο Βρέντε καταρχάς όριζε ότι είναι η εντολή σαν δαίμονες και μαθητές να μην αποκαλύψουν την ιδιότητα, την ιδιωτονή του Ιησού. Θα πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήδη στο 134, στην αρχή δηλαδή ήδη της αφήλυσης, όπου έχουμε και τον πρώτο εξορκισμό δαιμονίων. Αναφέρεται στο Σουμάριο, θα πρέπει να ξέρουμε ότι ο Μάρκος έχει Σουμάριο, τα Σουμάριο είναι δραστικά περιπτωτικές αφηγήσεις, οι οποίες σε σκοπό έχουν να καλύψουν ένα συγκεκριμένο χρονικό εύρος, να οδηγήσουν να δώσουν όθηση στην αφήγηση και να προχωρήσουν γρήγορα. Έχουν όμως και μία ιδιαιτρική θεολογική βαριντά, όπως είχε αποδειχθεί από τους ίδιους μελέτης, τέλος πάνω σε ένα από αυτά τα Σουμάριο στο 134, όπου γίνεται λόγος για τους εξορκισμούς. Λέει «και θεράφησεν πολλούς κακός έχοντας, ποικίλες νόσους, και δαιμόνια πολλά εξέβαλε, και ουκ ήφιεν, λαλύν τα δαιμόνια, ότι είδεσαν αυτόν». Δεν άφησε λοιπόν τα δαιμόνια να λένε ποιος είναι, γιατί αυτά γνώριζαν. Και θα δούμε στο καταμάργον Ευαγγέλιο, τα δαιμόνια γνωρίζουν, οι μαθητές μπορεί να τα λαντεύονται, οι παρελισκόμενοι μπορεί να αφησβητούν, όμως τα δαιμόνια γνωρίζουν. Ο Ιησούς δίνει εντονή στα δαιμόνια να μην μπορούν ποιος είναι πραγματικά. Η λίγο εργότητας του 312, ο Ιησούς πάλι, κάνοντας λόγω για τα πνεύματα τα κάθαρτα, τα οποία εκβάλλει μέσα από τους ανθρώπους, έλεγαν λοιπόν τα δαιμόνια και έκρασαν λέγοντες ότι εσύ ο Υιός του Θεού, έχουν μια ομολογία χριστολογική και πολλά επετίμα αυτής, να μην αυτόν φανερώνει ο Ιησούς. Και τους έδινε η εντολή, που είναι πολύ ένταση και έφταση, να μην φανερώνουν ποιος είναι. Αλλά όχι μόνο σε αυτούς, αλλά και σε εκείνους που θεραπεύει ο Ιησούς. Δίνει την ίδια εντολή, ένα χαρακτηστικό παράδειγμα είναι στο 830 και επετίμησεν αυτής ή να μεδενεί η λέχωση περί αυτού, εδώ πλέον στους μαθητές, όπου έχουμε την ομολογία του Πέτρου, για την οποία θα μιλήσουμε πριν τη μέρα, στις εβδομάδες μας μάθη. Ο Πέτρος ομολογεί ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός και ο Ιησούς του δίνει την εντολή να μην αποκαλύψει ποιος είναι πραγματικά. Επίσης, είπαμε ότι δίνεται η εντολή αυτή σε όσους θεραπεύθηκαν, να μην ανακοινώσουν ότι είναι ο Ιησούς, του 1.44 πάλι χαρακτηριστικά, βλέπουμε τον Ιησού να λέει σε αυτόν τον οποίον θεραπεύει και ο οποίος ήταν λεπρός και λέγει αυτό, ώρα μη μη δεν είπεις, αλλά είπαγες εαυτόν δείξου το ιερί και που σέρεγε επί του καθαρισμού σου, άπρος έκαξε Μωυσής εις μαρτύριον αυτής. Για τον Βρέντι αυτό είναι ένα παράδειγμα του Μυστικού του Μεσσία, θα δούμε βέβαια ότι υπάρχει μια αφή σβήτηση το συναφορά του συγκεκριμένου Περστατικού. Επίσης το Μυστικό του Μεσσία έχει να κάνει με την αδυναμία των μαθητών να καταλάβουν ποιος είναι πραγματικά ο Ιησούς. Διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο, θα δούμε πάρα πολλές φορές ότι ο Ιησούς επιτιμά, ελέγχει, επιτσιμένει την αδυναμία των μαθητών να καταλάβουν ποιος πραγματικά είναι. Στο Μαϊσθα, όχι μόνο αυτό, γενικά οι μαθητές παρουσιάζονται ως αδύναμοι. Μπορούμε στον Καταμακθέο να εφανίζεται ως λιγόπιστη, εδώ όμως στον Καταμάργο, ακόμα πιο αρνητική η εικόνα των μαθητών. Και ένα λοιπόν στοιχείο είναι ακριβώς η αδυναμία τους να καταλάβουν και αυτό ακριβώς είναι στοιχείο το οποίο επισημαίνεται μέσα στο Ευαγγέλιο. Όπως στο μυστικό του Μεσσία απέδωσε ο Βρέντε και όλες εκείνες τις τάσεις μυστικότητες που βλέπουμε μέσα στον Καταμάργο Ευαγγέλιο. Να δούμε εκεί πώς γίνεται ο μυστικός δείπνος που ο Ιησούς λέει στον μαθητές θα πάτε, θα βρετε κάποιον, θα πάτε από πίσω, θα φτάσετε σπίτι και από τύπο συμφωματικού θα του πείτε ότι ο Κύριος θέλει σήμερα να φάει στο σπίτι σου. Αυτό δίνει ακριβώς μια ιδιαίτερη μυστικότητα. Θα πάρουν και άλλα σημεία μέσα στο Ευαγγέλιο που αφήνουν έτσι ανοιχτάρωτοιματικά, όπως για παράδειγμα ένα ρώσο ο οποίος τρέχει μέσα στη νύχτα γυμνός την ώρα της σύλληψης του Ιησού και κάτι τέτοια διάφορα. Και τέλος στον μυστικό του Μεσσία ο Βρέντε ενέταζε οπωσδήποτε τη θεωρία επάνω αυτής ο Ιησούς για τις παραβολές. Αν διαβάσουμε στο τέσσερα κεφάλαιο ζητάμε το κεφάλαιο Ιησούς λέγει την πρώτη του σημαντική παραβολή που είναι γνωστή να παραβολεί η σκορέα. Φυσικά αφού λέει την παραβολή, οι μαθητές τον πλησιάζουν και του ζητούν μια εξήγηση. Και τότε του λέει αυτός ότι και έλεγε ναυτής μη το μυστήριο ενδέδοται της βασιλείας του Θεού. Εκίνησε τις έξω εν παραβολές τα πάντα γίνεται. Βλέποντας βλέπωση και μύντωση και ακούντας ακούωση και μη συνειώσουν μη ποτέ επιστραφώσει και αφεθεί αυτή τη σκέψη. Λοιπόν εδώ το εξής χαρακτηριστικό ότι ο Ιησούς σημαντικά λέει ότι οι παραβολές, η εξήγηση μάνα μου κοινωνία, το παραβολούν είναι κάτι το οποίο αφορά μία πάρα πολύ κριστή ομάδα ανθρώπων. Αντίθετα θα λέγαμε το μεγάλο πλήθος που είναι έξω σε όλη αυτή την ιστορία δεν μπορούν να καταλάβουν και δεν μπορούν να τα κατανοήσουν. Επομένως βλέπουν αλλά δεν βλέπουν, ακούν αλλά δεν ακούν και εδώ εφαρμόζει ακριβώς τη μυστή προφητεία από τον Ιησαϊα. Και ακριβώς αυτή η θεωρία όσον αφορά τις παραβολές, τους παραβολές είναι ένα σύστημα θα λέγαμε επικοινωνίας, το οποίο οι μεημένοι μεταξύ τους μπορούν να καταλάβουν ενώ αντίθετα ή αν μη με μεημένοι, που είναι έξω όπως λέει εδώ, δεν μπορούν να καταλυφθούν να αντιλαμβάνουν απλή αυτή την ιστορία. Αυτό λοιπόν το σύστημα, η θεωρία για τις παραβολές. Ξέγομαι με τον Βρέτα που είναι σημαντικό κομμάτι αυτού του λεγόμου νομιστικού του Ιησαϊα. Και ο Βρέτα υποστήριξε επίσης ότι ουσιαστικά πρόκειται για λογοτεχνικό τεχνισμό, δεν δέχεται δηλαδή ότι ανάγεται στον ίδιο τον ιστορικό Ιησού. Και υποστήριζω ότι αυτό αναπτύχθηκε μετά την ανάσταση του Ιησού μέσα στην αρχαία εκκλησία. Και όσο θα λέγαμε απόειχος της ίδιες της ανάστασης. Ακριβώς επειδή υπάρχει το γεγονός αυτό, το οποίο σε ένα εμπειρικό επίπεδο αποτελεί μία πάρα πολύ μεγάλη εμπειρία για την εκκλησία, η οποία τους δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουν τα πράγματα σε μια διαφορετική πολιτική. Ακριβώς γι' αυτό έρχεται το «Μυστικό του Μεσσί» και αποτελεί ένα από τα επιπλέον ερμηνευτικά κλειδιά, με τα οποία προσπαθεί η αρχαία κοινότητα να κατανοήσει, να ενέψει και να παρουσιάσει τη ζωή του Ιησού. Βέβαια η ιδέα του Βρέντι ήταν επαπληκτική, προκάλεσε όπως όλες οι καταπληκτικές ιδέες με μεγάλη σεζήτηση στις επόμενες ενέργειες. Βέβαια σήμερα να πω ότι είχε επικρατήσει ο όρος «Μυστικό του Μεσσί» αν και με αρκετές διορθώσεις, θα λέγαμε, στην αρχική ιδέα του Βρέντι. Αυτός ο οποίος αναλαμβάνει τη σκητάλια αργότερα σημαντικά, ο Ρούδοφ Μπουλπμαν, ο οποίος Ρούδοφ Μπουλπμαν ως γνωστόν είναι ο παδός της κοινωνιστωρικής σχολής και εκφρασίζει ακόμα τη συμμορφή ιστορίας, έρχεται λοιπόν να πει ότι ουσιαστικά αυτό που λέμε «Μυστικό του Μεσσί», γενικότερα η τάση αυτή να αποκρύπτει κάτι από τη ζωή του Ιησού, το οποίο τελείως πάνε επιβαθμίζεται για λόγους πολιτικής, ουσιαστικά είναι ένα κατασκευήμα του ίδιου τοιχνιστή και αυτός δέχεται, δηλαδή ο Ρούδοφ Βρέντι, ότι πρόκειται για λογοτεχνικό τέχνισμα και ουσιαστικά το «Μυστικό του Μεσσία» αποτελεί κατά κάποιο τρόπο θα λέγαμε το σύνδεσμο ανάμεσα στο κήρυγμα των Ελληνιστών για την ανανθρώπιση του Χριστού και στο κήρυγμα για τον Ιησού, το οποίο κυκλοφορούσε και το οποίο είχε μάλλον προέλευση της αραιμόφωνες και Ιουδαϊκές κοινότητες της Ιερουσαλίας. Δηλαδή ο Βούλπαν, όταν τα λέγαμε, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να θεωρεί ότι όλο αυτό είναι κατασκευήμα, ποβάντας οποιαδήποτε πιθανότητα μιας ιστορικού πύργου. Ο Μάρτιν Τιμπέλιος αργότερα, επίσης επρόσωπος της μόρφω ιστορίας, θα πει ότι ουσιαστικά το «Μυστικό του Μεσσία» έχει απολογητικού σκοπούς. Δηλαδή ο συγγραφέας γράφει ότι γράφει, γιατί ακριβώς θέλει να εξυπηρέτησει κάποιες απολογητικές σκοπιμότητες. Θέλει δε να εξηγήσει κατά πώς λέγει ο Τιμπέλιος, γιατί τελικά ενώ ο Ιησούς έκανε τόσο θαυμαστά πράγματα, ενώ ήταν τόσο χαρισματικός δάσκαλος, ένας τόσο φωτισμένος ιδέας, τελικά απερήφθη από τους Ιουδαίους. Και προσπαθεί, δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο θα λέγαμε να βρει μια εξήγηση ψυχολογική, λογική, για να εξηγήσει αυτήν την απόλυψη. Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι γι' αυτό αφήνει ακριβώς το ότι ο Ιησούς προσπάθησε να κρατήσει ένα πολύ χαμηλό προφίλ, θα λέγαμε, να μη φανεί η ιδιότητά του, έτσι ώστε να μην μπορούν οι άνθρωποι στη συνέχεια να κατανοήσουν το τι ακριβώς είναι και γι' αυτό ακριβώς την απαίρεψαν. Άρα λοιπόν ο Ιησούς δεν είναι ενδοριστικός Μεσσίας στην εποχή του, καταλήγει ο Τιπέριος και αυτήν ακριβώς την διάσταση, ανάμεσα σε αυτό που πιστεύει η κοινότητα και σε αυτό που πιστεύει ο κόσμος, μπορεί να αισθανθεί κανείς διαβάζοντας το κείμενο. Ο Λούιτς, ο οποίος ασχολείται και αυτούς ιδιαίτερα με την ιστορία των πηγών και η ιστορία της συνδέξης και τα λοιπά, θα υποστήριξει ότι θα πρέπει να κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα σε διαφορετικά μοτίβα και κυρίως να βαθούμε λίγο περισσότερο στην μελέτη αυτού που λέμε μυστικού τοθαμάδου, όπου εκεί στο μυστικό τοθαμάδο έχουμε να θαύουμε και ο Ιησούς μετά συνεχώς ζητάει να μην ανακοινωθεί αυτό. Είναι λοιπόν ότι αυτό είναι ουσιαστικά ένα πολύ διαφορετικό μοτιβό από αυτό που χαρακτίζει ο Βρέντες ως μυστικό του Μεσσία. Γιατί ακριβώς εδώ η μυστικότητα, σε σκοπό έχει ακριβώς να τονίσει το μεγαλείο του Ιησού, παρά όλο δηλαδή που ο Ιησούς προσπάθησε να κρατήσει μυστικό αυτό το στοιχείο της θαυτότητας του. Ωστόσο αυτό τελικά δεν έμεινε γιατί ήταν πολύ μεγάλος, ήταν ο ισχυρός δάσκαλος με αυθεντία μάνα δάσκαλος και δεν μπορούσε να κάνει δάγματα, πως να κολλείται από πια-νίποτε περιορισμό. Ο Ρόλ λοιπόν επιμένει ότι δεν θα πρέπει όλα τα παραδείγματα ο Μυστικού του Μεσσία, τα οποία προσομίζει ο Βρέντες να τα αντιμετωπίσουν όλα ως μια κατηγορία, αλλά προτείνει ακριβώς να διακρίνει μεταξύ τους διαφορετικές τάσεις και διαφορετικές ερμηνείες. Ο Λούτς το κάνει αυτό και συνέχεια ο Ρόλος το συνεχίζει, ο οποίος μάλιστα θα πει στη συνέχεια, συνεχίζει ακριβώς αυτήν την ιδέα του Λούτς, ότι ουσιαστικά έχουμε μία διάκριση ανάμεσα στην εντολή της σκοπής τους δαίμονες και αυτής της εντολής που δίνουν στους μαθητές. Δηλαδή ο Ρόλος συνεχίζοντας στη σκέψη του Λούτς ότι το μυστικό του θαυμάτων είναι ακριβώς το ίδιο όπως άλλες περιπτώσεις μυστικών που βρίσκονται στην Ελλαγγέλλεια, θα πει ναι, αλλά και η εντολή που δίνει ο Ιησούς για σιωπή είναι διαφορετικής φύσιος και διαφορετικού περιοχουμένου όταν την απευθύνει στους δαίμονες και διαφορετική σκοπομότητα εξυπηρετεί όταν δίνεται στους μαθητές ή στους αυτούς που είναι αποδέκτες της σταυματοδοχής επέμβασης. Θα συνεχίσει αυτή η διάκριση και θα πει ότι ό,τι λέμε για τις παραβολές δεν θα πρέπει να συνειδηθεί με το μεσιανικό μυστικό, το μυστικό δηλαδή του Μεσσίου, αλλά πρέπει σιγά σιγά πως συγκινώντας από μια πολύ πιο ολιστική κατανόηση θα φτάσουμε σιγά σιγά στην ανάγκη η διάκριση της επιμερισμού έτσι ώστε να προσπαθήσουμε μέσα από την έργο να είμαστε περισσότερο ακριβές. Όσον αφορά βέβαια το μυστικό του Μεσσίου. Και θα συνεχίσουμε με τον Γιερ Τάισιν. Ο Γιερ Τάισιν ξεφέρει αρκετά από το λογοτεχνικό μοντέλο. Ας πούμε ότι ως εδώ αυτή η συζήτηση που κάναμε ακολουθούσε περισσότερο στις λογοτεχνικές σχέσεις, σε αυτό που λέμε λογοτεχνική πολιτική του κειμένου. Ο Τάισιν θα βάλει στο τεχνίδι δύο βασικούς παράγοντες, την κοινωνιολογική ανάγκηση και την ψυχολογική. Και θα πω ότι το μυστικό του Μεσσία όπως και κάθε μυστικό είναι ένα μέσο αυτοπροστασίας. Δηλαδή το χρησιμοποιείς για να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Γίνεται βέβαια ένα σημείο αναφοράς και ένα σημείο στο οποίο ο άνθρωπος καταφεύγει κατά καιρούς. Αλλά ουσιαστικά το μυστικό του Μεσσία είναι θα λέγαμε περισσότερο ένας τρόπος με τον οποίο οι χριστιανοί προσπαθούν να αυτοπροστατεύσουν τον εαυτό τους. Δηλαδή όπως ο Ιησού και μάλιστα λέει ο Τάης εισαγωτιστικά ότι αυτή η αυτοπροστασία χρησιμοποιείται και ως θα λέγαμε παράδειγμα προσμήμηση για τους υπόλοιπους χριστιανοί ζώους. Δηλαδή ο Ιησούς φροντίζει και γιατί είναι ένα χαμηλό προφίλ. Βέβαια κάτι το οποίο τελικά δεν οδηγήσει στον αδερφό, όσο θα λέγαμε το χρόνο, αλλά κάθε άλλο μάλιστα. Και αυτό έχει σημασία για τη ζωή του πιστογραφίου. Σε κάποια περίπτωση λοιπόν είναι μέσα από το προστασίας ότι ο χριστός το υιοθετή για τον εαυτό του είναι παράδειγμα προσμήμηση για την κοινότητα η οποία διαβάζει το κείμενο και η οποία καταλαβαίνει εδώ το πως ο Μάρκος προσπαθεί να δώσει ένα παράδειγμα τέτοιο ώστε να αποφύγουν οι ήλοι της ακρής δραστηριότητας. Είναι λογικό το κείμενό μας να θέλει να στηρίξει με έναν κάποιο τρόπο ακριβώς την ομάδα αυτή η οποία αισθάνεται να πιέζεται από το περιβάλλον. Άρα λοιπόν ο Κερτάρης είναι σαν να λέει το κείμενό μας ότι όπως ο Ιησούς, κεντρίνα χαμηλά κοφή, όπως ο Ιησούς προκαλέσει έτσι πρέπει να είστε κι εσείς, αλλά όπως ο Ιησούς ο οποίος παρά την προσπάθεια του δεν κατάφερε να διαφύγει του αρπαχτικού βλέμματος των διωκτών του το ίδιο ακριβώς θα συνδέει και σε εσάς. Και έχουμε μια πιο πρόσθετη θα έλεγα τοποθέντης, η Σαντέλλα Γιάννπρο Κόλιμπης, η οποία παρατηρεί και σωστά την απουσία του σύγκρισης του θεωρημένου δημιουργιστικού του Μεσσία με αντίστοιχα φαινόμενα στον υπόλοιπο κόσμο, όχι καθ' ανάγκη μόνη του ουραϊκού αλλά και την ευρύτερη των θύραθων. Λέει χαρακτηριστικά και προσπαθεί να αποδείξει στο κοινωνικό της ότι ουζιαστικά το μυστικό του Μεσσίας διότι άνοισα και με την Αποκαλυπτική και με τα ελληνιστικά μυστία και με τη Μάγια. Είναι σαφώς θα πει ίδια ένα λογοτεχνικό τέχνησμα, το οποίο όμως λογοτεχνικό τέχνησμα θα λέγαμε δίνει περισσότερη έμφαση κάθε φορά όχι στην ίδια την αποτυχή θα λέγαμε στο ίδιο πρόσωπο του Ιησού αλλά κυρίως το πως οι υπόλοιποι πρέπει να προσλάβουν αυτό το μήμα και κυρίως κατά πώς λέγει η Αντέλα Κόλινς είναι κυρίως το μυστικό του Μεσσία έχει σάς σκοπό να υπογραμμίσει ακριβώς τη σπουδαιότητα του μόσου να φυγείται το Ευαγγέλιο. Και τόσο σημαντικά ώστε αυτά δεν αποκαλύπτουν τους πάντες παρά τα αυτό όμως και παρά αυτή την προστασία όλα αυτά ακριβώς επειδή είναι τόσο σημαντικά θα αποθούν σε όλον τον κόσμο. Και μάλιστα λέει χαρακτηριστικά η Κόλινς συμφωνώντας με προηγούμενους ερευνητές ουσιαστικά το Καταμάρθο Ευαγγέλιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ιστορία επιφάνειας. Μία ιστορία δηλαδή αποκάλυψη του Θεού μέσα στον κόσμο και ουσιαστικά όπως τις επιφάνειες. Δεν είναι επιφάνειες οι οποίες αφορούν τους πάντες αλλά κυρίως αφορούν αυτούς οι οποίοι ανήκουν στο στενό κύκλο αυτού που αγαπούν τον Θρόνο. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και εδώ δεν είναι προσβάσιμες σε όλους είναι όλους εκείνους οι οποίοι μελευνούν αυτοί που γνωρίζουν και που ήθελαν να μάθουν ακόμα περισσότερο. Και το γνωρίζει επίσης ότι μπορεί να υπάρχει και το μυστικό του Μησία μέσα στο Ευαγγέλιο όμως ουσιαστικά με το στενό κύκλο το βγούμε πάρα πολύ στο στενό κύκλο τους οποίους θα κάνουμε λόγος στη συνέχεια και ένα μεσόδιο πάρα πολύ χαρακτηριστικό στο στενό κύκλο ζωή ως του Θεού και ως του ανθρώπου. Και αυτό είναι ενδιαφέρον γιατί ακριβώς είπαμε και πριν αυτοί οι δύο τίτλοι έχουν βαθεί από το Μησιανικό χαρακτήρι. Ας δούμε ένα παράδειγμα πώς λειτουργεί αυτό το μυστικό του Μησία. Ας πάρουμε στο πρώτο κεφάλαιο στ. 21 έως 28 θα δούμε εκεί ότι έχουμε το θαύμα που γίνεται στην Καπανάου. Είναι ο πρώτος σεξουακισμός. Έρχεται λοιπόν το δαιμόνιο στ. 21 έως 28. Έχουμε το δαιμόνιο το οποίο επιτίθεται στον Ιησού. Του λέει τι θέλεις να θες εδώ ή θέλεις να με ταλαιπωρείς κτλ κτλ. Ο Ιησούς θεραπεύει τον άνθρωπο. Δεν αφήνει το κάθε του πνεύμα να του μιμολογήσει γιατί λέει το νέο μα είδα ότι εσύ είσαι ο Ιηός του Θεού και δω ότι την επιτιμά λες στ. 25 ο Ιησούς και λέγω φιμόθητη και έξανθαι εξ αυτού. Ένα λοιπόν χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό αλλά πάμε και λίγο παρακάτω στο πρώτο κεφάλαιο στ. 21 έως 14. Λέει χαρακτηριστικά ο Ιησούς στους μαθητές πάλι και έλεγε να αυτής ειναι το μυστήριο δέδοται της βασιλείας του Θεού εκείνης δε της έξω ειναι παραβολές τα πάντα γίνεται. Άρα λοιπόν εδώ πάλι έχουμε εκείνη τη διάξονα που μιλήσαμε και στην παραβολή του Ιησού που διάξαμε στους έξω και στους μέσα. Και ακριβώς οι έξω είναι αυτοί οι οποίοι δεν μπορούν να γνωρίζουν τα πολλά και ακριβή για το πρόσωπο του Ιησού που γνωρίζονται οι μέσα. Υπάρχει λοιπόν ήδη εδώ φαίνεται να υποφόσκει ακριβώς αυτό που είπα το μυστικό του Μεσσία. Ωστόσο αν βάσουμε στο 1.40 έως το 1.45 θα δούμε το εξής. Θα δούμε λοιπόν εκεί ότι ο Ιησούς θεραπεύει ένα λεπρό και θα δούμε ότι υπάρχει ο μυστικός του Μεσσία. Λέγει αυτό όρα μηδενή μηδενή υπήσε αλλά είπε για σε αυτό να δείξω το Ιερό και πώς είναι και ποιο είναι το καταγραφείο κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ. Της τήρησης του λεπρούς ενώ είναι κάποιος ο οποίος θα λεπρώσει και καθαριζόγον αφείλε να παρουσιαστεί στους ιερείς και να δηλώσει ακριβώς τη θεραπεία του και εκείνοι να ξεβάζουν και να πιστοποιήσουν αυτή τη δήλωση. Άρα λοιπόν εδώ το μην μιλήσεις σε κανέναν αλλά πήγε να κάνεις αυτό μπορεί να συνδέεται με αυτήν ακριβώς την ανάγκη να λύσει αυτός ο άνθρωπος το πρόβλημα και τέλος πάντων να μην συνδεδηθεί ακριβώς αυτό το πράγμα. Τώρα αυτό που παρατηρούμε στο Ευαγγέλιο είναι ότι έχουμε μια σταδιακή αποκάλυψη της ίδιας του Ιησού. Δεν λέμε ότι τον Ιησού εξαρχίζει να αποκαλύπτεται σε όλοι του θα λέγαμε τη δόξα. Αντί θα παρατηρούμε ότι υπάρχει μια κομμάτι-κομμάτι αποκάλυψη του προσώπου του. Χαρακτηριστικά βέβαια θα δούμε στο πρώτο στίχο ότι λέγεται ιός του Θεού αλλά στη συνέχεια μέσα σε όλη την αφήγηση με διάφορα στοιχεία ο συγγραφός θα προσπαθεί να τεκμηριώσει αυτή τη θέση για τον ιό του Ιησού. Και γι' αυτό ακριβώς το λόγο η Κόννης βρίσκει ότι εδώ έχουν μια ομοιότητα μεγάλη με την αποκαλυπτική αλλά και με τα νησιστά μυστηρικτική έχουν πάλι μια μεγάλη αλήθεια που δεν πρέπει να αποκαλυφθεί. Δημίζει σε αυτήν τη σταδιακή σαφώς. Έχει δικιά της ιδιαίτερη αξία βέβαια και γι' αυτό η Κόννης βλέπει ότι υπάρχει μία θα λέγαμε μεγάλη... Έχει ενδιαφέρον ακριβώς το τρόπο με το οποίο προφυσιάζεται και γενικότερα σε αυτά οι Μάρκων Ευαγγέλια αυτό το μυστικό. Και επιπλέον η ίδια η Κόννης η οποία εισάγει ακριβώς αυτήν την ιδέα ότι ξέρετε πως να δούμε και τα κύματα του Λιμορμαϊκού κόσμου και του Ιουδαϊκού προκειμένου να κατανοήσουμε τι είναι αυτό το μυστήριο, το μυστικό του Μεσσείου, η ίδια λέει ωστόσο ότι μπορεί να υπάρχουν πολλές ομορφές με τα μυστικά. Υπάρχουν στις ομάδες των Ιημένων, στα Ελευσύνη για παράδειγμα μυστήριο και όχι μόνο, ή αν θέλετε στη μαγεία, ή ακόμα και στα αποκαλυπτικά κείμενα με τις παραβολές του εγνώμου, όμως υπάρχουν και μεγάλες διαφορές. Και διαφορά είναι πλέον ότι η αλήθεια του Ευαγγελίου και το μυστήριο της οπειρίας δεν αποτελεί προηγόν θα λέγαμε ένα αγαθό το οποίο καρπόνονται και απολαμβάνει μόνο μια μικρή ομάδα θα λέγαμε ενίτ, μια μικρή αγγίτη η οποία κινείται γύρω από τον νησού. Αλλά δείτε αυτό είναι ανοιχτό. Παρά κοινήνα φυσινιαίτου, παρά το σκοτεινό του χαρακτήρα κάποιες φορές, είναι ανοιχτό σε όλους τους ανθρώπους, όσους θα πιστεύσουν μέσα στους εωμάτους. Αυτό ακριβώς τα καθιστά θα λέγαμε αυτά τα κοινήνα. Καλά, μυστήριο της οπειρίας δεν καταλαβαίνει κανείς αλλά από μορφάς βιβλικής, η σύνδυση λοιπόν αυτών των κειμένων είναι το συνδρομικό μυστικό του Μεσσίου, όπως παρουσιάζεται μέσα στα Ευαγγέλια και κυρίως στο Καπαλάχτα, αρκεί ακριβώς στις μεγάλες διαφορές και τις όποιους ομιλίες που μπορεί να υπάρχουν. Αλλά σε κάθε περίπτωση, όπως είπα και πριν, αυτό που παρατηρεί η κόρη της και έχει δείκεται ότι ακριβώς δεν μπορούμε να ταυτίσουμε λόγω ακριβώς της φύσης και του περιχωμένου του μυστικού του Μεσσίου σε σχέση με τα ελευσύνια του, για παράδειγμα, ή άλλων θεών, ή ακόμα αν θέλετε με την αφοπαρευτική και τη μαγεία. Και τέλος πάλι ένα άλλο στοιχείο, το οποίο εντοπίζει η κόρη της και το οποίο έχει μια ιγέτερη σημασία, το γεγονός ακριβώς ότι ο τρόπος που ο Βασιλιάς του Θεού, ο τρόπος που ο Μυστικός του Μεσσίου, είναι αφήσιμος. Από τη μια μορφή θα δούμε πάρα πολλές φορές ο Ιησούς να δηλώνει το κατεπίγον της Βασιλείας, να φροντίζει με κάθε τρόπο να δηλώσει την ελευσύνη, ίσως ο Ιησούς να κάνει πράγματα τα οποία αποτελούν ένα ρίσκο γιατί μετέπειται εξέλιξη της ιστορίας. Από την άλλη μορφή ο ίδιος θα δούμε ακριβώς μέσα στο Μάλκο να υπάρχει η λογική του ότι η Βασιλεία του Θεού είναι εδώ, αλλά όχι ακόμα. Θα δούμε μια τέτοια φιταλάτευση ανάμεσα στα δείο, μία φιταλάτευση όπως γνωστό ότι βρίσκονται και σε άλλα κείμενα της Κεννής Διαθήκης. Και καταλαβαίνουμε λοιπόν, είδα από το πολύ σύντομη συζήτηση όσον αφορά το συγκεκριμένο. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα όσον αφορά το Μυστικό του Ιησία. Βέβαια σήμερα είμαστε σε θέση, θα έλεγα να κρατήσουμε μία εμφύλαξη για τη μεγάλη βιβλίοτητα με το οποία προσσάζει ο Γρέντε το Μυστικό του Ιησία, όμως σε κάθε περίπτωση σήμερα το δεχόμαστε ως ένα λογοτεχνικό τεχνισμό που φέρνει βέβαια ακρότησης ο οποίας κατά καινούς είδαμε να παρουσιάζουμε. Και θα φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε ακριβώς αυτό το Μυστικό του Μεσσία. Υπάρχει αυτή η πολύ γνωστή θεραπεία ανάσταση θα λέγαμε της κόρης του Ιαήρου στο Μάρκος 2143. Στο Μάρκος 52143 έχουμε ουσιαστικά μία διπλή αφήγηση. Ξεκινάει η αφήγηση μάλλον με την ιστορία της κόρης του Ιαήρου η οποία είναι ασθενή και ο Ιησούς ο πατέρας δεν έχει πουθενά με σταφί, αλλά στρέφεται στον ίδιο τον Ιησού και σπαραξιτάει φυσικά, ζητά τη βοήθειά του. Ο Ιησούς συμφωνεί και εκεί επαρρυβάλλεται μία αφήγηση η οποία δεν έχει να κάνει με το θαύμα το οποίο σκοπεύει ο Ιησούς να κάνει, αλλά είναι μία θα λέγαμε, όπως πήγαμε πολλές φορές ένθετη η παρέθυπτη αφήγηση, αυτό που οι ξένοι το ονομάζουν σάντουις, γιατί ακριβώς μπαίνει ανάμεσα σε μία ιστορία την οποία την διακόπτει ως παρεμβουλή. Και ας πούμε σε κάθε περίπτωση, έχουμε αυτό το παρσιετικό για να αυξηθεί αρκετά η ανησυχία, αν τελικά ο Ιησούς θα κάνει το θαύμα, γιατί ως γνωστό όσο ώρα ο Ιησούς μιλάει με τη Συροφηνίκη σε αυτήν την ιστορία, μάλλον την γυναίκα την εμωρούσα, αυτή είναι η ιστορία η οποία παρεμβάνεται μέσα στην ιστορία του. Καθιστερώντας λοιπόν εκεί και κάνοντας το θαύμα με την γυναίκα αυτή και ολόκληρη τη συζήτηση, στο μέσο διάστημα θα πεβάνει το παιδί του Ιαήρου και ο Ιησούς θα κάνει ένα θαύμα πολύ πιο μεγάλο από ένα απλό θαύμα θεραπείας, όπως αρχικά ετοίμαζε η ιστορία την έκβαση του γεγόνατος. Θα δούμε τώρα, όμως, ας συγκρίνουμε τις τρεις περικοπές, γιατί η αφήγηση αυτή της Αμάστασης της Κόρης του Ιαήρου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την παραθέτουν και οι άλλοι ευαγγελιστές. Και αυτό είναι ενδιαφέρον, γιατί δείχνει ακριβώς ακόμα και σήμερα η σύγκριση. Προκειμένου να δούμε τα συγκεκριμένα λογοτεχνικά θέματα είναι ένα θέμα επίκαιρο. Αν λοιπόν το να δούμε και συγκρίνουμε τις τρεις περικοπές, θα δούμε ότι και μοιάζουν και δε μοιάζουν, σαφώς και οι τρεις αφηγούνται του Λουκά. Συγκεκριμένες αφηγούνται περίπου τα ίδια αισθήματα. Θα δούμε εδώ το ρόλο που παίζει κάθε φορά, η δημιουργική δημιουργικότητα στην διατηρία των παραδόσων. Και, αν δούμε τον Μάρκο και τον Λουκά, θα δούμε ότι εκεί, ουσιαστικά, αυτή η ένθετη ή παρεμβαλόμενη αφήγηση είναι ένα χαρακτηριστικό της όλης ιστορίας. Αν δούμε εδώ στο Μαρκο θα δούμε ότι δεν συμβαίνουν έτσι τα πράγματα. Ο Ματθαίος δεν έχει τίποτα ενδιαφέροντα θεωρηγικά. Επομένως, που φέρνει αυτήν την, ούτε αφηγηματικά, προσπαθεί να δημιουργήσει, θα λέγα, μία κορύφωση στην αφήγηση, και γι' αυτό ακριβώς τα αφήνει όλα αυτά στην αφή. Και αυτό το χαρακτηριστικό, θα λέγαμε, είναι χαρακτηριστικό της, ακριβώς, αυτών των αφηγήσων του Μάρκου. Από την άλλη μεριά θα δούμε, στο Λουκάνο και στους Πολυσθανίδες, θα δούμε όμως ότι όταν θα συγκρίνουμε τον Μάρκο με τον Λουκά και τον Ματθαίος, στο συγκεκριμένο ζήτημα, θα δούμε ότι στους άλλους δύο υπάρχει μια διάθεση υποβάθμισης του μεσίου του Μεσσία. Βλέπετε, και οι δύο, όπως ξέρουμε, εξακτώνται εδώ από τον Μάρκο. Όμως, υπάρχει διαφορά στον τρόπο που χειρίζονται οι άλλοι δύο την αφήγηση. Και πολύ χαρακτηριστικά, αν πάμε στην αφήγηση του Λουκά, στους τελευταίους τείχους, στο κεφάλαιο 8, στους τείχους 40 έως 56, θα δούμε εκεί, ότι κλειμή ιστορία, καλά, με το θάμου βέβαια και την κανάσταση της κόρης του Ιαϊρού, τον Ιησούνα λέει στους ναυθήσανε από τον Μάρκο μην πείτε σε κανένα τίποτε. Λέει πως στιγμού 56 στο Καταλουκάν και εξέστησαν οι γονείς αυτοίς, αυτοίς οδε παρήγγειλαν αυτοίς, μη δεν ήπητο ηγονός. Σε κάτι σωστό είναι να μην πείτε σε κανένα τίποτε, εντάξει αυτό είναι το παράδειγμα του μυστικού του Μεσσία. Είπα μου ότι υποβαθμίζεται εδώ σε σχέση με τον Μάρκο, γιατί αν πάμε στον Μάρκο, στο 5, 21, 43, θα δούμε εκεί, στο τέλος τελού της αφήγησης, και διαστήλατο αυτοίς πολλά και να μη δεις μη τούτο και υπερδοθεί να αυτοί φαγητοί. Εδώ βλέπουμε μεγαλύτερη έμφαση στο τρόπο που Ιησούς παρουσιάζει την απαιτία από τους παραγωγικούς χορμούς, δηλαδή πρέπει να υπερδοθεί στον Κορισού να μην πω τίποτε. Διαστήλατο, διαστήλατο, χρησιμοποιούν μια λέξη πάρα πολύ με το πολλά, το μη δεις, όλα αυτά τα λέξη που δίνει έμφαση είναι σαφώς εδώ πιο έντονη, θα λέγαμε, η έντονη τάση ακριβώς να τονιστεί αυτό το μυστικό του Μεσσία, το οποίο περιλαμβάνω υπάρχει στον Λουκά, αλλά είναι πολύ πιο ήπια είναι τύπος. Αν δεν πάμε τελικά στο Ματθαίο, θα δούμε ότι ο Ματθαίος το απαλήφει ο τελός γιατί για αυτό δεν διαδραματίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο, στη συγκεκριμένη περίπτωση και όπως θα πούμε και σε επόμενο μάθημα ο Λουκάς, ο Ψύνομι Ματθαίος έχει μια τάση να εξομαλύνει όλες τις προβληματικές πτυχές της αφήγησης του μαθημάτου, προφανώς απαντώνται σε ερωτηματικά της κοινότητας του, απορίες και έντονη συζητή. Αν το διαβάσουμε στο ενώτο κεφάλαιο του Θάουμα θα δούμε εκεί στο τέλος τέλους της ιστορικοποίης ότι ο Ιησούς βγάζει έξω από το σπίτι όλους τους παρετικόμενους, ένα στοίχιο που έχει απομείνει στην παράδοση από το θέμα του μυστικού του Μεσσία, κράτησε λοιπόν της χειρός αυτής και η γεύτη του ο Κοράσιον και εξήλθε η φήμη αυτή, εισόδουν τη γυναίκη μόνο δεν υπάρχει θα λέγαμε το μυστικό του Μεσσία, αλλά εδώ υπάρχει ακριβώς το αντίθετο ότι η πυροφορία του θάνατος του Ιησού μεταδίτουσαν τον κόσμο, ένα στοιχείο έτσι ακριβώς αυτή η μετάδοση που είναι χαρακτηριστικό για τον Λουκάστο που Λουκά το μυστικό του Μεσσία δεν διαδραματίζει τον ρόλο που προφανώς διαδραματίζει στο Μάρκο, ο οποίος πάλι με τη σειρά του έχει αυτή τη σειρά και έχει αυτή την έφαση γιατί ακριβώς ο ίδιος θέλει να τονίσει συγκεκριμένα πράγματα μέσα από τη θεολογική του ατζέντα. Αλλά λοιπόν βλέπουμε ήδη σε αυτό το θάνατο πώς λειτουργεί θα λέγαμε κατά κάποιο τρόπο το ίδιο το θάνατο ως ένα μέσο τονισμού του μυστικού του Μεσσία ή ως μέσο για να απαλληφθεί ας το δούμε έτσι να μπαθμιστεί αυτό που ονομάζουμε μυστικό του Μεσσίου. Και αν πάμε τώρα στην αφήγηση για την μεταμόρφωση είναι στο 1ο κεφάλαιο του Παταμάρτου Μεγόγγελου, στους στίχους 2 έως 10. Εδώ έχουμε ακριβώς τον Ιησού επάνω στο όρος να συμβουλεί με τον Ιηγία και να είναι εκεί η Άγιγκη και να είναι εκεί ο Σμίου από τους μαθητές. Και ο Ιησούς τέλος να λαμβάνει χώρα όλα όσα λαμβάνει πάνω στο όρος αυτό που νομίζουμε ότι οι μαθητές πέφτουν κάτω. Μήπως όντως να τελίσουν υπογώστη δόξα του Ιησού. Τελειώνει όλη αυτή η ιστορία και στο τέλος της περιοχής Οι μαθητές παρουσιάζονται να κακυβάλλουν από το όρος της μεταμόρφωσης, συζητούν μεταξύ τους τι θα μας τάει με αυτά που έχουμε ζήσει και των λόγων εκκράτησαν προς εαυτούς, συζητούν σε τι αισθήτω εκ νεκρών αναστείνει. Εδώ ο Μάρκο μας παρουσιάζει ότι οι μαθητές δεν το συζήτησαν. Βέβαια, εμείς οι παντογνώστες αναγνώστες και οι πανταγνώστες αναφηγητές μας λένε ακριβώς πού ήταν οι μαθητές και το συζήτησαν με αυτό, σε κάθε περίπου σαν αφιγματικό επίπεδο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το θαύμα γίνεται μία αφορμή μεταξύ τους οι μαθητές να πάρουν απόφαση να μην ελευθερώνουν το έξω στην οικογένειά τους. Και αν δούμε τώρα την ίδια αφήγηση και τους ίδιους τύπους στον καταμαθαίον Πρωτοευαγγέλιο, στον 17 κεφάλαιο στους τύπους 1-9, θα δούμε στο τέλος πάλι της περιποπής, όπου ο Ιησούς, οι μαθητές πέφτουν κάτω γιατί έχουν δει τη δόξα του Θεού, δεν μπορούν να μην ελευθερώνουν και μετά εφανίζεται ο Ιησούς και λέει πως ήρθει ο Ιησούς και αψάμνει σ' αυτόν είπε, εγέρθητε και μην φοβήσετε, παράτες δε τους οθαρμούς αυτον ουδένα ειδον ημή αυτον Ιησού μόνον και καταβαινώντα αυτον εκ του όρους, εν αιτήλατο αυτοίς ο Ιησούς λέγον μηδενή, ύπιτε τώρα αιωσοί ως του ανθρώπου εκ νεκρών εγερθεί. Εδώ έχουμε μια θα λέγαμε χρονική ρήτρα ότι μέχρι ο Ιησούς να στιθεί δε θα πρέπει οι μαθηταίες να πούμε τίποτε και αυτό ήταν τη σημεία έμπνευσης του Βρέντι ο οποίος όπως είπαμε είπε ότι του μυστικού του Μεσσύν λογοτεχνικού τέχνης με το οποίο επινοεί η μεταπασχάλια κίνηματοντα, για να μιλήσει ακριβώς από αυτή την προοπτική της με τις πασχάλιες εμπνευσίες για ηρωμέντα που προηγήθηκαν από αυτής της κατάστασης. Επίσης πρέπει να πω για τις παραδείγματα που έχουμε από το ιδιαίτερο υλικό του κάθε Ευαγγελιστή. Είπαμε βέβαια ότι κυρίως το μυστικό του Μεσσία ως λογοτεχνική τάση, ως λογοτεχνικό εργαλείο απαντά στο καταμάρκον Ευαγγέλιο. Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει με το ιδιαίτερο υλικό του κάθε Ευαγγελιστή, γιατί στο προηγούμενο μάθημα το ιδιαίτερο υλικό έχει το χαρακτηριστικό ότι παρέχει εμβίξεις και πληροφορίες για τις ιδιαίτερες τάσεις που μπορεί να ακολουθεί ένα κείμενο. Αν λοιπόν πάμε στο Λουκάς 7, 11 ως 17, μία ιστορία δεν την γνωρίζουμε από τα υπόλοιπα ιστορικά νίκη, δηλαδή αδιαφυσβήκτα στο ιδιαίτερο υλικό. Θα δούμε λοιπόν εκεί, στους τοίχους 11 έως 17, όπου έχουμε το θάρμα της χείρας της Ναΐν, έχουμε πάει μία ανάσταση. Εδώ θα δούμε ότι δεν υπάρχει το μοναστικό του Μησία. Δηλαδή δεν είναι ένα υλικό που το παίρνει θα λέγαμε ο Λουκάς από τον Μάρκο και ο Μέος ακολουθεί λίγο πολύ την γραμμή που ακολουθεί ο Μάρκος, αλλά εδώ έχουμε ένα υλικό το οποίο το διαμοφώνει εκείνος όπως θέλει, λουβάς της πηγίας που έχει και θα δούμε εκεί λοιπόν ότι όχι μόνο δεν λέγεται, δεν δείτε την τωλίδα μη μεταφερθεί το μήνυμα της ανάστασης, αλλά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, γιατί λέει και έλαβε δημοφόβος πάντας και δόξιζαν τον Θεό λέγοντας ότι ο Προφήτης Μέγας είχε γέρθει και ενημείνει και ότι επισκέψει τον Θεό στον λαόν αυτού, και μετά συνέχισε το 17 και εξήλθε ο λόγος ούτως εν όλη του Ιουβαία περί αυτού και πάστι περί πόσο όπως εδώ υπάρχει με υπερβολή, όμως αυτή η υπερβολή έρχεται να απαντήσει σε αυτό που είπαμε ότι χαρακτηρίζει τα Ευακηρικά Κοινήματα στους πρώτους όγους που είναι ακριβώς το μυστικό του Μιασία. Εγώ να βλέπω εδώ ότι στο ιδιαίτερο υλικό του Λουκάδιν έχουμε πάντα με την ίδια σαφήνια το στοιχείο της μυστικότητας και ιδιαίτερα στο ιδιαίτερο υλικό όλων των Ευαγγελίων είναι πολύ ενδιαφέρουσα η τάση που υπάρχει προς αυτό να μην λαμβάνται υπόψη, κάτι που μας κάνει σήμερα να θεωρήσουμε ότι μάλλον το μυστικό του Μιασία αποτελεί κατά κύριο λόγο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του συγγραφέου του Καταμάρκου Ευαγγελίου. Βλέπετε σχεδόν και στο Ματθαίος το 92731 που πάλι έχουμε ένα ενδιαφέρον περιστατικό που είναι η θεραπεία των δύο τυφλών. Εδώ ο Ιησούς τους κάνει το θαύμα, τους λέει όμως προσέξτε να μην πείτε σε κανέναν τίποτε. Εκείνοι όμως λέει στο στίχο 31 όχι μόνο δεν είπαν, όχι μόνο δεν τύρεσαν με τον Ιησού, αλλά διεφύνησαν αυτόν εν όλη τη γη εκείνη. Εδώ ίσως θα μπορούσα κανείς να πει ότι υπάρχει μία τα λέγαμε τάση στο ιδιαίτερο κείμενο, βλέπουν την εντολή του Ιησού να μην πει τίποτε σε κανέναν τίποτε, ίδιοι λέει τελικά, το διεφύνησαν, βλέπουν μια τάση του κείμενου μας να ακυρώσει και ώστε να μετριάσει αυτή την αυστηρή εντολή που δίνει ακριβώς στο καταμάρκο και η οποία προφανώς επαγορεύεται από την ιδιαίτερη και ιδιοσυμπρασία του συγγραφέτους του κείμενου Μακελία. Και αν πάμε στην μεταμόρφωση, εκεί έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον, γιατί στην μεταμόρφωση αστικά έχουμε ένα μετριασμό του μυστικού του μέσα και καταρχάς το ίδιο το γεγονός της μεταμορφώσεως δίνει την αφορμή να αποκαλυφθεί αυτή η μυστική ιδιότητα του Ιησού, έστω και για λίγο, έστω και για ορισμένους μυμμένους, σε κάθε περίπτωση θα λέγαμε ακόμα ένα ξεκούμπιμα, όπως η εικόνα χρησιμοποιείται κυρίως από τους πατέρες του ενδύματος του Ιησού και από μέσα να φαίνεται θα λέγαμε ένα κομμάτι της τόξου. Αυτό συμβαίνει και στην μεταμόρφωση και είναι ιδιαίτερα έντονο στους δύο άλλους μυκλικούς από το Μάρβο, ακριβώς γιατί, όπως είπα, το μυστικό του Μεσσία δεν εξυπηρετεί πλήρως στη δική του θεολογική ατζέντα και επομένως δεν αισθάνονται του ανάγκη να το συμπεριλάβουν με τη μορφή που υπάρχει μέσα στο Μάρβο. Αν δηλαδή μια προσπάθεια, ας το πούμε, έτσι, ας προβλέψουν τις ευκαιριές του άκρες ή στην καλύτερη περίπτωση να το απολύψουν ή να το επεξεργαστούν με ιδιαίτερο τρόπο, στις να χάσει την αρχική του σημασία και οξύλαια. Περιμένουμε στο δεύτερο μέρος του μαρτύματος και αυτός κατά μέρος που είναι το μυστικό του Μεσσία, το οποίο, επαναλαμβάνω, δεν μπορούμε να πούμε ακριβώς ότι αυτό έχει στο στόχο του ο συγγραφές, αυτή είναι άλλη στοιχική κατοίκη η οποία ασκείται σήμερα, όσο βρέθηκες όπως οι υπόλοιποι, ότι ίσως βάζουμε στο μυαλό του συγγραφέα τις δικές μας κατηγορίες, τις δικές μας αντιλήψεις για αυτό το πράγμα. Ας δούμε λίγο τώρα, πώς σας νοποιείτε, χρησιμοποιείτε διάφορες χριστωνοϊκές τίτλοι μέσα στα συλλογικά επαγγελία, γιατί ακριβώς εκεί καθίστε πάλι σαφής και η τάση προς το μυστικό του Μεσσίου παρατηρούμε στον Μάρκο, αλλά πρώτιστα αυτό που θα δούμε ακριβώς είναι το, θα λέγαμε, το αντικατοπτρισμό της συζητής που συζητήσαμε και γίνεται αυτήν την εποχή στην οποία συντάσσουν τα κείμενά μας μέσα στη διάφορα στιγμή. Ένα πρώτο συζητήμα πρέπει να πούμε, το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό, είναι ότι όταν μιλάμε για θεολογία, γιατί ουσιαστικά είναι πολύ εδώ με θεολογικά ζητήματα θα καταπιαστούμε, όταν μιλάμε για αυτό που είπα πιο πριν, ουσιαστικά δεν κάνουμε τίποτα άλλο. Παραουσιαστικά έχουμε, έχουμε μιλάει για το Ευαγγέλιο, δεν έχουμε τίποτα άλλο παρά αυτό που λέμε σήμερα στην Ελληνική Επιστήμη αφηγηματική θεολογία. Δηλαδή ο συγγραφέας λέει μια ιστορία και μέσα από την ιστορία ουσιαστικά θα λέγουν κατά κάποιον τρόπο θεολογία. Και γι' αυτό ακριβώς είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η τακτική, είναι χαρακτηστική στα Ευαγγέλια και σήμερα πλέον δεν μιλάμε για συστηματική θεολογία, μιλάμε για την Ευαγγέλια, αλλά μιλάμε ακριβώς για αφηγηματική θεολογία. Όταν λοιπόν λέμε στα Ευαγγέλια θα βρει να δούμε μέσα στο αφηγηματικό πλαίσο πως εντάσσουν διάφοροι λεγόνι χριστωλογικοί τίτλοι και ποια εικόνα γενικά προκύπτει με τη βοήθεια αυτών των αφηγηματικών δομών αλλά και των επιμέρους αφηγήσεων, πως ακριβώς αθελολογικού περιεχειμένου αφηγήσεων, να δούμε ποιες τα λέγαμε πτυχιές του προσωπικότητα του Ιησού, που στους τίτλους φαίνεται να προτιμά το καταμάρκον ευαγγέλιο. Βέβαια, καταρχάς να πούμε ότι το καταμάρκον, αφαλώς που συναχαρακτηρίζεται ως ένα κείμενο με χαμηλή χριστωλογία, ξεκάθερα ονομάζει τον Ιησού, Υιό του Θεού. Αυτό είναι σαφές για παράδειγμα, ήδη στην αρχή, στο πρώτο στίχο του Ευαγγελίου, που είχε προγραμματικό χαρακτήρα, όπως είχε και άλλη φορά, ώστε εκεί με τη σαφαιότηση σημαντικό να δούμε πως όχι μονάχα στο μεσαίο μέρος, το οποίο αποτελεί και το κύριο κομμάτι του κάθε βαθμιού, αλλά να βλέπουμε και την αρχή και το τέλος. Η αρχή λοιπόν του καταμάρκου Ευαγγελίου, είχε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σημασία αλλά και ταυτόχρονα καταλαβαίνει, θα λέγαμε, μια θέση οικονομιακή, ακριβώς επειδή είναι, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, που μπορεί κάποιος σήμερα να δυσκολεύεται να καταλαβαίνει. Ας προσέξουμε τώρα, λοιπόν, στο καταμάρκον Ευαγγελίου. Θα δούμε ότι ο πρώτος και βασικός όρος λοιπόν πέρα που χρησιμοποιείται κυρίως είναι ο Υιός του Θεού. Και είπε ότι προγραμματικά, αυτό δηλώνεται στην αρχή του Ευαγγελίου, όταν ο συγγραφέας λέει χαρακτηριστικά «Αρχή του Ευαγγελίου, Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού, για το Υιού του Θεού, δεν μαρτυρείται από όλα τα χειρογραφεία». Σήμερα όμως, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ακριβώς αν είναι προστίκια, αυτή η προστίκια γίνεται πάρα πολύ νωρίς. Ο όρος του Θεού εμφανίζεται εδώ στη χειρογραφή παράδοση, αλλά κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι ο όρος δεν υπήρχε στο αρχικό στιγμό, μπορούμε να δούμε όλες τις περιπτώσεις που ο Ιησούς χαρακτηρίζεται να φέρουν λόγο. Αν πάμε στο στίχο 11 για παράδειγμα, λέει «και τα μέσα μας τα κάθερτα οδον αυτούν να θεώρουν πως έττων αυτό και έκραζον διόδοντος ότι εσύ ο Υιός του Θεού». Εδώ λοιπόν βλέπουμε πώς αντιδρούν οι υπόλοιποι ακριβώς την εμφάνιση του Ιησού και βλέπουμε ότι αυτοί ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού. Συνεχίζοντας λίγο στο κεφάλαιο 9 στο στίχο 7, έχουμε πλέον την μεταμόρφωση και ακούγεται η φωνή από τη Νεφέλη και γίνεται ο Νεφέλης πισκιάωσα αυτής και γίνεται το φωνή της Νεφέλης, ούτως αισθήνει ο Υιός μου αγαπητός, ακούγεται αυτού. Εδώ έχουμε οπωμένως πάλι τον Ιησού ως Υιός του Θεού ξεκάθαιρα που αλλοστοι και ίδια έχουν και μια θεοφάνια εδώ. Συνεχίζουμε στο 12-6 και εδώ έχουμε την παραβολή των κακών γεωργών. Η παραβολή των κακών γεωργών είναι με αυτούς τους γεωργούς οι οποίοι έχουν μισθώσει ένα μελό να αποδίδουν όσα έρχονται να αποδώσουν από τα κέρδη στο αφεντικό, στον γεωκτήμονα. Ο γεωκτήμονα στέλνει διάφορες ομάδες απεσταλμένων του επιδιώχοντας ακριβώς να σπράξει τα χρεοστούμενα. Τελικά όχι μόνο δεν σπράξει τα χρεοστούμενα αλλά η κακή γεωργία επιτίθεται και στον Αγιό του τον οποίο τον μόνο γεννή, τον αγαπητό, τον οποίο και λέει εδώ χαρακτηριστικά ακριβώς αυτό το πράγμα. Ότι ακριβώς θα πρέπει τα μέλη της κοινότητας να προσέχουν γιατί ακριβώς εδώ υπάρχει ένα ζήτημα. Σε κάθε περίπτωση μπορούμε να δούμε ότι όλες αυτές οι περιπτώσεις όπου ο Ιησούς προσιάζει ως Υιός του Θεού μας στο κατάλογμα από τον Ουαγγέλιο και μάλιστα προσιάζει ως Υιός του Θεού και μάλιστα αγαπητός Υιός του Θεού. Θα δούμε ότι υπάρχει μια σταδιακή εξέλιξη σε αυτές τις αφηγήσεις και έχουμε μια σταδιακή, θα λέγαμε, αποκάλυψη της ιότητας του Υιού, του Θεού, του Ιησού, ξεκινώντας δηλαδή από τη νομολογία. Υπάρχει και το πρώτο κεφάλαιο του Καταμάτων Υιου και συνεχίζοντας τη μεγάπτιση όπου και πάλι ακούγεται η φωνή του Θεού και τονίζεται ακριβώς αυτή η σχέση, η τριφαία σχέση που υπάρχει μεταξύ του Θεού Πατέρα και του Υιού Ιησού στη μεταμόρφωση που έχουμε μια αντίστοιχη κίνηση και τέλος στην παρακολή των κακών γεωργών. Και όλα αυτά ουσιαστικά λοιπόν προληπτικά θα λέγαμε και προετοιμάζω διότι θα σε δείτε από λεφτά η κεφάλαια που δεν είναι τίποτα άλλο παραιομολογία του ίδιου του κεντρίου. Να ξέρουμε ότι κάτω από το Σταυρό είναι όλοι οι διώκτες του Ιησού, οι εκδηλυστές του και πολλοί από τον Ιερατή, όπου τέλος πάνω με διάφορους τρόπους επιβίωξαν και κατάφεραν να ριγήσουν τον Ιησού στον θάνατο, κανένας από αυτούς δεν τον γνωρίζει. Ο Ιησού έχει μόνο να γνωρίζει, αλλά φέρονται ιρωνικά και με περιφρόνιζε και τελικά ένας κεντρίος είναι αυτός ο οποίος θα μορφήσει ότι αληθινά αυτός που ξεψυχά ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού. Θα δούμε λοιπόν όλα αυτά τα στοιχεία, πολύ χαρακτηριστικά εδώ στην οχτώ Καταμάρικων Ευαγγέλιων, ταυτόχρονα βέβαια θα δούμε και το τίτλο Χριστό, δηλαδή τη μεσιανική ιδιότητα του Ιησού, για παράδειγμα στο στίχο 1 ως 1 που μόνο είναι ότι έχει μία προγραμματική θέση, ή στο κεφάλαιο 8 στο στίχο 29, από την άλλη μοσχαιριά θα δούμε ότι έχει μία υποβάγμηση θα λέγαμε της έμφασης στη δαβηδική καταλογή του Ιησού, τονίστε βέβαια το μεσιανικό του στοιχείο, όχι όμως τα αυτόματα να τις μαρτάνεσαν με τη δαβηδική του καταλογή, κάτι το οποίο θα δούμε ότι δεν συνδέει στην περίπτωση του Καταμαρθέου. Και ένα άλλο στοιχείο το οποίο παίζει πάρα πολύ μεγάλη ρόλο μέσα στο κείμενο του Καταμάρκων είναι η εξουσία την οποία έχει ο Ιησούς. Και να πούμε στο τέλος ότι τα θαύματα, τα οποία είναι πάντα γοητευτικό, χωματινή, του βιβλικού κειμένου, τα θαύματα λοιπόν θεωρούνται ως ένα μέρος αποκάλυψης του Θεού. Δηλαδή μέσα από το Ιησούς, μέσα από τα θαύματα ο Ιησούς αποδεικνύει ποιος είναι. Και μάλιστα θα βρούμε στο Μάρκο ένα στοιχείο το οποίο θα το συναντήσουμε και στο Λουκά, ότι με έμμεσους τρόπους παραλίζεται μάμου και συγκρίνεται ο Ιησούς με τον Ιηέο, ο οποίος είναι σκατεξοχήν προφήτης του Ιωαέσμου, το γνωρίζουμε αυτό πάρα πολύ καλά και ουσιαστικά γίνεται μια προσπάθεια να συνδεφεί η όλη ιστορία του Ιησού για την παράδοση του κοινουλίου, κάτι το οποίο θα το δούμε και στο καταλογάν Ευαγγέλιος στη συνέχεια. Αν το βάζουμε τώρα στο Ματθαίο και συγκρίνουμε το πώς ο Ματθαίος θα αντιμετωπίζει τον Ιησού σε σχέση με τον Μάρκο, θα δούμε ότι υπάρχουν μεσ Βλέποντας ότι διαβάζουμε το καταμαρτήμα, θα δούμε ότι εδώ, η παρθέντρος εγχαστρή έξι και τέξι τεειών και καλές, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στη προφητεία, και ότι ο Θεός είναι απόδειξο και ο Θεός είναι με τους ανθρώπους. Υπάρχει ο Ιησούς στο τελευταίο κεφάλαιο, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου, στο όνομα αυτού εμανδρύντου,

Similar Items