| : Τα ουσιαστικά της ελληνικής γλώσσας είναι χιλιάδες. Χιλιάδες, λιγότερα αλλά πάλι χιλιάδες, είναι και τα ουδέτερα ουσιαστικά της ελληνικής. Το ίδιο και σ' άλλες γλώσσες. Έχουν, δεν έχουν γέννηστα ουσιαστικά τους. Και όμως, έτσι και ζητούσαμε σε κάποιον να συμπληρώσει με μία λέξη το πατρινό, από τα χιλιάδες ουσιαστικά, οι περισσότεροι θα έλεγαν τη λέξη καρναβάλι. Ουσιαστικά, γι' αυτό προσκλήθηκα να σας μιλήσω εγώ εδώ. Όχι για το καρναβάλι, που έχει πολλές εκδοχές, εκφάνσεις, εκφράσεις, πόλεις που το φιλοξενούν, θεσμούς που το τυρούν, τρόπους που γιορτάζεται, αλλά για το μοναδικό, με όλες τις έννοιες του όρου μοναδικό, πατρινό καρναβάλι. Με άλλα λόγια, ρωτήσαμε 100 ανθρώπους που λέει και ο παρουσιαστής σχετικής εκπομπής. Ε, κάπου 100-120 είστε εδώ σήμερα. Ποια λέξη λοιπόν κολλάει στο πατρινό? Σκέφτεται κανείς σας να πει πεπόνι, λιλούδι, μαντήλι, θα χαιρόμουν αν κάποιοι σκέφτονταν κρασί ή ούζο, λουκούμι, ήλιοβασίλεμα, φεστιβάλ ή ταπεραμέντο. Έτσι είμαστε εμείς οι πατρινοί, περήφανοι για την πόλη και τα καλά της. Περήφανοι κι εγώ ως πατρινοί ή πατρινιά, το λέμε και έτσι. Και εξ' αυτού μπορώ να θεωρηθώ δείγματι προσωπευτικό. Σε αυτή την πόλη, ίσως κι αλλού δεν λέω, είναι ή νιώθουν όλοι επώνυμοι. Στο Καρναβάλι ακόμα πιο πολύ. Κάθε εποχή και επωνυμία της και κάθε επώνυμος έχει και μια άποψη ή μια οπτική γωνία στα πράγματα. Κάτι σαν τις μύτες ένα πράγμα. Ακόμα και πίσω από τις μάσκες, επώνυμοι κρύβονται. Αφήστε από το Καρναβάλι σε αυτή την πόλη, δεν είναι η περίοδος που φοράει ο κόσμος τη μάσκα, είναι ουσιαστικά η εποχή που βγάζουμε τη μάσκα της καθημερινότητας. Μια αλήθεια απ' τις πολλές που συνθέτουν το Καρναβάλι μας. Εμένα, μου έλαχε να τη συγκαιράσω όλες σε μία ομιλία, με άλλωθε την ανονιμία μου. Γι' αυτό κεντήθηκα με αυτά εδώ τα μαύρα τα έντονα. Δηλαδή, με όλα τα χρώματα μαζί φανταστείτε. Μαύρο ντόμινο. Μαύρο σαν τον Μπούρμπουλα. Αυτός είναι ο Μπούρμπουλας. Αυτό το μαύρο σκαθάρι. Έτσι φαινόταν λέει η πλατεία του θεάτρου Απόλλων της Πάτρας. Έτσι και την κοιτούσες από ψηλά, όταν πολλές κυρίες μαζί, έτσι ντυμένες σαν και μένα, στροβιλίζονταν στο χορό. Έτσι προέκυψε και η λέξη Μπούρμπουλοι. Υπάρχει κι άλλη εκδοχή αλλά ας κρατήσουμε αυτή. Χορός του Πατρινού Καρναβαλιού είναι το Μπούρμπουλοι. Οι κύριοι παρουσιάζονται κανονικά σε αστική εμφάνιση, ενώ οι γυναίκες κρύβουν την ταυτότητά τους με τη βοήθεια ενός δόμηνο. Θεσμός δεκαετιών. Συνεχίζονται και στις μέρες μας, παρότι δεν υπάρχουν πλέον περιορισμοί στις εξόδους των κοριτσιών, τροπαλές κυρίες που θέλουν και δεν τους επιτρέπεται να επιλέξουν εκείνες, διάθεση για φλέρ της μιας βραδιάς πίσω από τη μάσκα και άλλα πολλά. Κάποτε υπήρχαν. Όλα όσα κάποτε υπήρχαν μπήκαν στο χωνευτήρι του χρόνου και της κοινωνίας. Άλλα άντεξαν, άλλα προσαρμόστηκαν, άλλα απορροφήθηκαν, άλλα μεταλλάχθηκαν. Όπως αυτό, ας πούμε, το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού. Αλλιώς ξεκίνησε το 1966, αλλιώς εξελίχθηκε ως τις μέρες μας. Το μόνο σίγουρο είναι πως αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του πατρινού καρναβαλιού σήμερα, την παγκόσμια πρωτοτυπία του, την πιο σημαντική τοπική ιδιαιτερότητα. Ας είναι καλά εκείνος. Ο Άλκης Θέας ήταν γεννημένος για πρωτιές. Πρώτος άνθρωπος της ελληνικής τηλεόρασης, πρώτος σπουδαίος διεθυμιστής της εποχής του, πρώτος στην παρουσίαση του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, πρώτος και μόνος που πήρε τη λέξη «ευτυχείται» και την έκανε προσφυλή προσφώνηση και αποφώνηση εκπομπών, αρχικά στο ραδιόφωνο. Με τις πρωτιές συνδύασε και το υπερτριαντάχρονο πέρασμά του από την Πάτρα και το Καρναβάλι της. Αν ο Άλκης Θέας δεν πέρασε απλώς από το Πατρινό Καρναβάλι, το σφράγησε. Με μια σφραγίδα δυνατή που μοιάζει ανεξίτηλις το χρόνο. Λέγεται «κρυμμένος θησαυρός» και είναι το σήμα κατατεθέν του Καρναβαλιού μας μισό αιώνα τώρα. Συμμετείχε με την ομάδα του στο πρώτο κυνήγι από Κρυάτικου Θησαυρού. Πήρε, λέγεται, την πρωτιά. Αυτό προτάθηκε μετά να παρουσιάσει το παιχνίδι την επόμενη χρονιά. Και έμεινε να το παρουσιάζει μέχρι το θάνατό του. Είναι το πρώτο και μεγαλύτερο παιχνίδι πλοήγεσης στην Ελλάδα. Είναι ένα παιχνίδι επί μιας πόλης, στο οποίο συμμετέχουν επί μέρες πολυμελοί συντροφιές, κυρίως πατρινών καρναβαλιστών. Αποτελεί διαγωνισμό μεταξύ των συμμετεχόντων σε μια σειρά δοκιμασίες. Παιχνίδια στις πλατείες, γρίφεις, παζοκεφαλιές, πάνη αντικείμενα που αναζητούνται, δύσκολες γνώσεις, σημείες στην πόλη που οδηγούν το ένα στο άλλο, κρυμμένα μυστικά σε δρόμους και πλατείες, διαγωνισμοί χορού, μουσική, τραγουδιού και άλλα. Τι να σας πω δεν ξέρω, ασκήσεις τύχης, ανταγωνισμίς, τολών, αρμάτων, εξαρτημάτων, καπέλων, μάσκας, αξεσουάρ, μακιγιάζ, κατασκευές, ό,τι βάζει ο ανθρώπινος, καρναβαλικός, στα λέγαμε νους. Το παιχνίδι εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια, προσαρμόσθηκε στις εποχές και τις ανάγκες τους, προσέλκησε γενιές και γενιές, προσφέρθηκε για διασκέδαση, ψυχαγωγία, γνώση, άμυλα, γνωριμίες, εμπειρίες και όποιος δεν το έπαιξε δεν μπορεί να το καταλάβει και ακόμα και όποιοι το γνωρίσανε δεν μπορούν να το περιγράψουν. Γιατί ο κρυμμένος της αυρώς μόνο βιώνεται, για να σου φανερωθεί πρέπει να τον αναζητήσεις προσωπικά. Αχ, αείμνηστα στέα, με τη σπουδαία πρωτιά φρόντισε ιστορία και σε πρίκησε και εδώ στο Νότο. Τον Άλκη στέα δεν τον είχανε δει ποτέ να πίνει, όχι πως δεν έπινε, το καθέ άλλο, μόνο που δεν τον είδανε ποτέ. Ή έτσι τέλος πάντων λέει ο θρύλος. Ίσως το γνώριζε πως αποτελούσε πρότυπο για τη νεολέα και το απέφευγε. Κι ας ήξερε πως δεν νοείται καρναβάλι δίχως αλκοόλ. Πως αλλιώς άλλωστε αφού όλα άρχισαν από αυτόν. Ο Διόνυσος, θεός του κρασιού και του δράματος και του παιχνιδιού, γιος του Δία, ανήκει στις Ελάσσονες, πλύν όμως σημαντικές θεότητες του αρχαιολληνικού πανθέου και αλατρεβότανε με πάθος. Διονυσιακό ήθιμο οι επώκρυες από την αρχαιότητα ακόμα. Συγχρονοί πάτρα, κυρίως στην Πάνο Πόλη, πάνω από τα πολλά σκαλιά που χωρίζουν τις δύο πάτρες, έβρισκε κανείς παραδοσιακές ταβέρνες και τύπους λαϊκούς που σύχναζαν σ' αυτές. Εκεί έρεε άφθονο το κρασί. Εκεί γίνονταν οι ντόροι της εποχής. Εκεί και η παλιοπούλα της Απόκριας, αυτό το έθιμο που μεταμφιέζονταν κάποτε με ρούχα πρόχειρα παλιά ή απλώς τα φορούσαν ανάποδα. Εκεί και οι λαϊκές, οι διασκεδάσεις που πήκνοναν τις Απόκριες. Εκεί και ο Διόνυσος, η Βάκχος, ο θεός του Ίνου. Ο Διόνυσος δεν είναι μήτε παιδί, ούτε άντρας, αλλά αιώνιος έφηβος. Αντιπροσωπεύει το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού. Γεμάτος πονηριά, εξαπάτηση, στρατηγικές και θεϊκή σοφία βέβαια, είναι παρόν σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες του κόσμου. Συνδέεται επίσης με τον έρωτα και τη γονιμότητα. Έρωτας, γιορτές γονιμότητας, διονυσιακές θελετές, παγανιστικές εκδηλώσεις, ιεροτελεστίες, ινωποσία, που από την ελληνική αρχαιότητα, με έναν τρόπο μαγικό, πέρασαν μέσα από αιώνες πολλούς και δύσκολους και βρήκαν θέσεις της ταβέρνιας της πάνω πόλης των Πατρών. Ε, και, θα πει κανείς, μόνο η Πάτρα είχε κρασοπουλιά, μόνο η Πάτρα υιοθέτησε παλιά αποκριάτικα έθιμα. Γιατί εδώ και όχι αλλού ρίζωση παράδοση γεννήθηκε το Πατρινό Καρναβάλι. Εδώ, γιατί ο Διόνυσος δεν ήταν μόνος, στην Πάτρα το Καρναβάλι διαμορφώθηκε μέσα στα χρόνια, σε αυτό που είναι σήμερα, γιατί δεν ήταν ένα μόνο το Διονυσιακό, ήταν στο Πληθυντικό, οι Απόκρυες, τα Καρναβάλια, όπως ακριβώς και η Πάτρα που ήταν πολλές πόλεις. Ε Πάτρε, που λέγαν οι παλιοί, έξω και Πάτρας στα αγγλικά, με το ε στο τέλος του Πληθυντικού. Δεν ήταν μόνο του Διόνυσου το Καρναβάλι λοιπόν, είχε και αντίπαλο δέος ο Θεός. Υπήρχε και άλλο Καρναβάλι της Κάτω Πόλης, το αριστοκρατικό, το Απολώνιο. Απόλων και το όνομα του θεάτρου μας στην Κάτω Πόλη. Τυχαίο, συμβολικό. Εμείς ας θεωρήσουμε άλλον για αντίπαλο δέος του Διόνυσου και των λαϊκών στοιχείων του Καρναβαλιού μας. Κάποιον που φωτογραφία του δεν σώζεται. Υπήρχαν φωτογραφίες το 1829. Σώζεται όμως το όνομα του και η οικία του στο κέντρο της Κάτω Πόλης. Σώζεται και το Καρναβάλι το Ευρωπαϊκό, του οποίου την έναρξη σηματοδότησε ο πρώτος αποκριάτικος χορός που διοργάνωσε στο σπίτι του, ο έμπορος Μωρέτη. Αφετηρία του Πατρινού Καρναβαλιού υπήρξε αυτός ο χορός μετά την απελευθέρωση, που δόθηκε το 1829 στην οικία του. Οι γαλλικές δυνάμεις του στρατηγού Μεζών και άλλοι Ευρωπαίοι που βρέθηκαν στη νεοσυσταθή σαπάτρα, μετέφεραν τα αποκριάτικα έθιμα της πατρίδας τους και έναν άλλο καρναβαλικό τρόπο διασκέδασης. Ύστερα, ήρθαν οι Επτανήσοι μετά την ένωση των Ιωνίων νήσων με την Ελλάδα. Με το κέφι τους, την ευρηματική τους διάθεση και τη ζωντάνια τους, οι νησιώτες έδωσαν άλλο χρώμα στις αποκριάτικες διασκεδάσεις στην Πάτρα. Κάτι Ιώνιοι, κάτι εξασπερίας, ευρωπαϊκές επιρροές, έφταναν πάντως στην πόλη. Στην κάτω πόλη των εμπόρων, των αστών, στην πόλη την αριστοκρατική που είχε τη ματιά και τις επιρροές της προς τη θάλασσα. Την ίδια ώρα, στις ταβέρνες της πάνω πόλης, τα καρναβάλια γιορτάζονταν αλλιώς. Αλλιώς τα χαίρονταν ο Μωρέτη και οι άλλοι έμποροι και οι πρέσβεις και οι μεγαλοαστή, αλλιώς οι εργάτες και οι υποκόμοι και οι τύποι λαϊκοί που ανέβαιναν τις σκάλες μετά τη δουλειά για ένα κρασί ολοχρονής και ένα καρναβάλι λαϊκό την περίοδο των Απόκριων. Και αν στην Πάτρα ευδοκίνησε το φρουτοκαρναβάλι και ακόμα καρποφορεί, είναι γιατί τα έθιμα και οι θεσμοί της πάνω και της κάτω πόλης δεν αντιπάλεψαν ποτέ τα μεν τα δε. Δεν επιχείρησε το ένα καρναβάλι να υπηρεσχύσει το άλλο. Αντιθέτως, υπήρξε σεβασμός και ο σεβασμός έφερε συνύπαρξη και η συνύπαρξη έφτιαξε ένα κράμα. Και όλο αυτό μέσα στα χρόνια εξελισσόταν σε μια ενιαία γιορτή που σήμερα δεν ξεχωρίζεις ποιο κομμάτι της κατάγεται από πού. Όλα μαζίπια, όλα γλυκά μπερδεμένα και ένα καρναβάλι για όλους χωρίς μέν και δε πάνω και κάτω τόποια και εισαγόμενα στοιχεία. Υπό μία έννοια, λοιπόν, το πατρινό καρναβάλι γεννήθηκε στις σκάλες, στις κλίμακες αυτής της πόλης. Εκεί που συναδιώτησαν τα δύο καρναβάλια της πάνω και της κάτω πάτρας. Στην Πατρέο, στην Αγία Νικολάου, στη σημερινή Γεροκοστοπούλ. Εκεί που στα καρναβάλια των καιρών μας βλέπεις νεαρούς και νεαρές που όταν ξημερώνει και ξαφανίζονται, αφήνουν πίσω τους άδεια μπουκάλια μπύρας, αξισουάρ στολών, χρωματιστές αρμπαντίνες και τόνους χαρτοπόλεμο. Για πρώτη φορά οι Πατρινοί πέταξαν χαρτοπόλεμο στους χωρούς το 1894. Σε ένα πεδίο φίλεται η ανακάλυψη του κομφετή. Στην Τεργέστη, το 1876, ο Ετόρε Φέντερλ, δεκατεσσάρων ετών, κάποια μέρα έκοψε χαρτιά σε μικρά, ακανόνιστο σχήματος κομμάτια, τα μοίρασε στους φίλους του και βγήκαν στους δρόμους να παίξουν πόλεμο. Άγνωστο πως, η επινόηση του μικρού Φέντερλ πέρασε στους καρναβαλικούς χωρούς. Από την Τεργέστη ο χαρτοπόλεμος διαδόθηκε στην Ιταλία και από εκεί σε όλο τον κόσμο. Για να φτάσει στην Πάτρα χρειάστηκαν περίπου δέκα χρόνια. Στην αρχή, εδώ στην Πάτρα, ο χαρτοπόλεμος έμπαινε μόνο μέσα σε κέρινα αυγά. Άλλο έθιμο αυτό. Τι να σας πρωτοπω, δεν ξέρω. Αλλά, τέλος πάντων, από το 1894 άρχισαν οι Πατρινοί να πετάνε και χήμα κομφετή. Εντάξει, δεν είναι η μόνη πόλη στον κόσμο η Πάτρα που έχει κομφετή, αλλά εδώ ήρθε πρώτα από την Ιταλία. Εδώ καθιερώθηκε και ο Ιρηνικός Πόλεμος. Άλλο με κέρινα αυγά, άλλο με σοκολάτες, αργότερα με κομφετή. Το έχετε δει να πέφτει και να σκορπίζεται από τα ψηλά μπαλκόνια της οδου Κορίνθου. Έχετε δει τους δρόμους Κυριακή βράδυ με τόνους χαρτοπόλεμο και το επόμενο πρωί ως διαμαγείας, τσαφ, να είναι εξαφανισμένο. Την καθαρά Δευτέρα καθαρίζουμε, που λέει και το σχετικό καρναβαλικό τραγούδι. Έχουμε πολλά πατρινά τραγούδια. Καρναβαλικά βέβαια. Τεράστιο κεφάλαιο κι αυτό. Ας πω ένα από τα λιγότερα γνωστά. Βολεύει γιατί είναι πολύ πολύ σύντομο. Ταιριάζει γιατί έχει και χαρτοπόλεμο μέσα. Λέει ο στιχουρκός του. Σύγχρονος καρναβαλιστής και ευρηματικός. Τα λέει όλα. Αρχίζει η παρέλαση ξανά, κυλάει το ανθρώπινο ποτάμι. Θα βάλουμε στην πόλη μας φωτιά με κομφετή που κρύβω στην παλάμη. Ωραίο. Να σας πω κι άλλο ένα. Πατρινό βέβαια. Και από τα πιο δημοφιλή. Καρνάβαλε κι από κρυά. Τρελένης γέρος και παιδιά. Γιατί στο καρναβάλι όλοι γίνονται ένα. Παιδιά και γέροι. Και γιατί εν τέλει το ίδιο πρόσωπο μπορεί να είναι άλλοτε παιδί κι άλλοτε γέρος. Τι είμαστε άλλωστε μπροστά στο πέρασμα του χρόνου. Εξαιρετικά αδύναμοι. Ακόμα και δίπλα στην ιστορία αυτού του πατρινού καρναβαλιού και μόνο, τη μία είμαστε παιδιά, την άλλη υπεραιονόβιοι. Σαν τον Διόνυς ένα πράγμα. Ήδου και μια πιο πρόσφατη απόδειξη. Τον θυμάστε τον μικρό Ετόρε που στα δεκατέσσερά του εφίβρε στην Ιταλία το χαρτοπόλεμο και που ήταν στα εικοστέσσερα όταν αυτή του η ανακάλυψη καθιερώθηκε στην Πάτρα. Ο Ετόρε Φέντερ λοιπόν, εφευρέτης του χαρτοπόλεμου, πέθανε στην Ιταλία στις 24 Νοεμβρίου του 1966, σε ηλικία 104 ετών παρακαλώ. Τον προηγούμενο Φεβρουάριο ο κρυμμένος της Σαυρός είχε μόλις προλάβει να παραλάβει τη σκητάλη. Και για τη συγκυρία ο βασιλιάς Καρνάβαλος χαμογελούσε σαρδόνια όπως πάντα. Ο βασιλιάς Καρνάβαλος είναι το άρμα που ανοίγει την παρέλα στην τελευταία Κυριακή. Είναι η χαρακτηριστική περσόνα του πατρινού καρναβαλιού. Είναι ο σύγχρονος Διόνυσος με το χαμόγελο και την ευχάριστη διάθεση. Είναι αυτός που καίγεται στο λιμάνι στην τελετή λήξης για να ξαναφτιαχτεί από την αρχή. Είναι αυτός που κατασκευάζεται μαζί με όλα τα άλλα άρματα στο υπέροχο καρναβαλικό εργαστήρι της Πάτρας. Ο βασιλιάς Καρνάβαλος είναι αυτός για τον οποίον γίνονται όλα. Είναι ο αγαπημένος των μικρών και των μεγάλων. Είναι ο προπομπός της μεγάλης πόμπης των χιλιάδων. Είναι ο αρχηγός της μεγάλης γιορτής. Τη μέρα του καρναβαλιού της Πάτρας αυτός είναι ο δήμαρχος. Αυτός είναι ο Θεός. Αυτός είναι ο ηγέτης. Αυτός είναι ο έχοντο γενικό πρόσταγμα. Αυτός όλα. Και όταν μια πόλη ολόκληρη έστωγε μια μέρα προσκυνά ακολουθεί, αποθεώνει μια συγκεκριμένη μορφή, αυτή η μορφή είναι μέρος της κουλτούρας της πόλης. Ο βασιλιάς καρνάβαλος είναι το σύμβολο της χαράς, η αναγνωρίσιμη εικόνα του πατρινού καρναβαλιού. Και όσο ισχύει πως το τελευταίο τριήμερο και οι μεγάλες παρελάσσεις δεν είναι παρά η αποκορύφωση του πατρινού καρναβαλιού, άλλο τόσο ισχύει πως σε αυτούς εδώ τους μορφασμούς συμπυκνώνεται οτιδήποτε μέσα στα χρόνια συσορεύτηκε και σήμερα αποτελεί το καρναβάλι μας. Αυτόν εδώ τον αγαπώ περισσότερο από όλους, το ομολογώ. Όχι πως όλους τους άλλους δεν τους αγάπησα. Ετούτος έχει στοιχεία από όλους τους όμως, μιλά δίχως να μιλά, συμβολίζει και έχει αυτό το χάρισμα μέσα στα χρόνια. Όσο εμείς και όλα γύρω μεγαλώνουν αυτό σκέγεται και ξαναγεννιέται ένα χρόνο μετά το ίδιο και είναι και πάλι έφηβος. Τον αγαπώ. Νιώθω λες και ήρθα να σας μιλήσω για τους άνδρες της ζωής μου. Γυναίκα εγώ και όλο για αρσενικά σας συζητώ. Και όμως μιλώ για κάτι ουδέτερο. Το καρναβάλι. Ουδέτερο στο γένος μόνο. Γιατί ο Σένια είναι τόσο ζωντανό, τόσο έντονο, τόσο χρωματιστό, τόσο μεγαλειώδες. Όπως και αυτοί οι επτά που έτσι αντιπροσωπευτικά τους επιστράτευσα. Επτά σπουδαίοι. Και όσο δεν είμαι εγώ χιονάτι, πού ακούστηκε χιονάτι στα μαύρα. Άλλο τόσο δεν είναι και αυτοί οι επτανάνοι. Γίγαντες είναι. Τεράστιοι. Και εγώ τους υποκλήνομαι. Υποκλήνομαι, Αλκυστέα, που άφησες και στην Πάτρα την πρωτιά σου. Και που δεν είπες σε κανέναν που έχεις κρύψει το θησαυρό για να εξακολουθούμε να το ψάχνουμε για χρόνια. Υποκλήνομαι, Διόνησε Θεέ, που υπήρξες σύμβολο και παραμένεις και στις μέρες μας. Και που μας δίνεις το εξαιρετικό άλοθι να τα πίνουμε κάθε χρόνο στο καρναβάλι. Αν και η μέθη του καρναβαλίου από μόνη της σε ξεπερνάει, να το ξέρεις. Υποκλήνομαι, Μπούρμπουλα, που χάρισες το όνομά σου σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο της Πάτρας. Και έδωσες σε τόσες κυρίες αλλά και κυρίους χαμόγελα, κέφι και διάθεση ερωτική. Υποκλήνομαι, Εμπορά Μωρέτη, που είχες την ευγενή καλοσύνη και τη θεία έμπνευση να παραχωρήσεις στο σπιτικό σου χώρο προξενικό. Για να έχουμε και εμείς μεταγενέστεροι ένα σημείο να φοράς για το πώς, πότε, που και από ποιον άρχισε το πατρινό καρναβάλι. Υποκλήνομαι, Ρε Φέντερλ, που ήσουν μικρός και πέθανες πολύ μεγάλος. Και αποδείχτηκες πολύ μεγάλος που μας κληροδότησες αυτά τα μικρά χαρτάκια. Υποκλήνομαι, Βασιλιά Καρνάβαλε, εσύ που λατρεύεσαι κάθε χρόνο τόσο πολύ στους δρόμους της Πάτρας. Και που πριν φύγει η μέρα της λατρείας σου, εμείς οι ίδιοι σε παραδίδουμε στην πειρά, για να έχουμε τη δυνατότητα να σε νοσταλγήσουμε για κανένα χρόνο. Μέχρι να σε ξαναστήσουμε στο θρόνο σου, πάντα γελαστό. Υποκλήνομαι, Ανώνυμα Καρναβαλιστή, εγώ Ανώνυμος, σε μένα τον Ανώνυμο. Έτσι για να γίνουν τα εγώ εμείς, γιατί όπως σε όλα τα ανθρώπινα, ένας τίποτα, πολύ όλα. Και έτσι και στο Καρναβάλι το Πατρινό, που είναι προτείστος Καρναβάλι του πλήθους, πλήθος που φτιάχνουν οι Ανώνυμοι και ακολούθως Καρναβάλι του Πάθους. Υποκλήνομαι και σε εσάς που με αντέξατε. Και σας περιμένω στο Πατρινό Καρναβάλι 2016, να σας φιλοξενήσω στο Ανώνυμο σπίτι μου, για να διασκεδάσετε στο επώνυμο Καρναβάλι μας. Ευχαριστώ! |
