| Λίνα Παπαδοπούλου: Σε ένα σχήμα. Πώς νομιμοποιείται η πολιτική εξουσία, είτε στο κράτος είτε σε ένα μη κράτος, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα έλεγα ότι η νομιμοποίηση έχει τρεις διαφορετικούς πυλώνες. Ανέφερε ήδη ο κ. Σταφυδητής ότι καταρχάς μπορούμε να μιλήσουμε για τη νομιμοποίηση μέσω αξιών. Και θα έλεγα ότι στον συνταγματικό κράτος οι τρεις βασικές θεμελιώδεις αξίες οι οποίες τυποποιούνται και στα συνταγματικά κείμενα από την Γαλλική Επανάσταση και μέχρι σήμερα είναι η ατομική ελευθερία, η ελευθερία του ατόμου, η πολιτική ισόχητα που σημαίνει ήσης συμμετοχής στη λύση των αποφάσεων αραδημοκρατίας, αυτό που ονόμασε ο κ. Σταφυδητής «One man, one vote», γιατί ήταν λειψή η δημοκρατία μέχρι τον 20ο αιώνα που οι γυναίκες δεν συμμετείχαν. Και βέβαια την αλληλεγγύη, αυτό που στην Αλληλεγγύη Επανάσταση ονομάζανε «πρατερνητέ», «αβελφοσύνη», που εμείς όμως πάλι με «μη» σε εξιωστικούς όρους θα προτιμούσαμε να ονομάσουμε αλληλεγγύη. Τις αξίες αυτές εμπεριέχει να ποτυπώνουν τα ευρωπαϊκά συντάγματα και να τονίξουν τα ευρωπαϊκά, γιατί για παράδειγμα αν βγήκε κανείς εκτός του ευρωπαϊκού συνταγματισμού δεν θα βρει σε τόσο έντονο βαθμό το στοιχείο της αλληλεγγύης με την έννοια του χεινοσπονικού κράτους και με λοιπόν ηγεωμάτων κλπ. Είναι ένα στοιχείο κατάπτυσης του ευρωπαϊκού στεγματικού πολιτισμού. Ο δεύτερος δρόμος για να ονομοποιηθεί μια εξουσία είναι τα αποτελέσματα, τι δίνει στους πολίτες, τι δίνει στους ανθρώπους. Και φυσικά το πρώτο που θα πρέπει να έχει κανείς για να μπορεί να βιώνει ευτυχισμένα τη ζωή του είναι προφανώς η ειρήνη, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Θεωρούμαστε και οικονομική ευημερία, θα πρόσθεται την κοινωνική συνοχή, δηλαδή μπορεί να είσαι κανείς ευημερισμένος σε μια κοινωνία που ευημερεί το ένα τρίτο για παράδειγμα ή και λιγότερο αυτό και θα πρόσθεται πλέον στον 21ο αιώνα και την βιώσιμη ανάπτυξη και την έννοια της προστασίας του περιβάλλοντος εν ευρύ αιμία, γιατί αν καταστραφεί ο πλανήτης γην νομίζω πως ελάχιστη θα είναι αυτοί που θα ζωθούν και να επικίσουν άλλους πλανήτες. Ο τρίτος δρόμος αυτό που έχουμε ονομάσει δημοκρατική νομιμοποίηση είναι η λεγόμενη διαδικαστική νομιμοποίηση όχι μέσω αξιών, νομιμοποίηση όχι μέσω αποτελέσματος αλλά μέσω διαδικασίας. Σε αυτή την τρίτη αν θέλει να δω τη μορφή νομιμοποίηση, τη διαδικαστική δημοκρατική νομιμοποίηση, θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο, να εστιάσω και να προσπαθήσω να αναδείξω μια νέα θεώρηση αυτής της νομιμοποίησης που υπερβαίνει τα όρια της δυτικής νομιμοποίησης που μέχρι σήμερα ξέραμε και συζητούσαμε, αλλά προσθέτει μια τρίτη συνεισθόσα έτσι ώστε να μην δω χρειάζονται τριπλοί δημοκρατική νομιμοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας αρχίσουμε με τη θεωρητική προσέγγιση, όντως η παλιότερη θεωρία, η θεωρία του δικυβερνητισμού μας έλεγε τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Ταγμανός, ο Δημοκράτος είναι απλώς ένας διευθύνσιος οργανισμός, πώς τον προοπίουν οι διευθύνσιοι οργανισμοί με τον απλούστατο τρόπο να ειπηρεύονται από τις κυβερνήσεις, οι οποίες μετέχουν διά των οργάνωτων τους, διά των δημογών τους, δεβαλάδων, αλλά και διά των δικτυπουμών στα όργανα αυτά, λοιπόν δεν χρειαζόμαστε από ότι σήμερα υπάρχουν θεωρική υπέρτιλη κυβερνητισμού, Δεν χρειαζόμαστε να κάνουμε καμία άλλη συζήτηση, αυτή τη στιγμή, στα κράτη του μετέχνημα, όπως ο κ. Παλιάτσι επίσης εμπεσίμανε, στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δημοκρατικά, άρα αυτό αρκεί για να νομοποιείται δημοκρατικά και ο διεθύνος οικονομισμός που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο θα συμφωνήσω ότι το πλήθος και η πλειότητα του αρμοδιωτήτου, που πλέον δεν είναι αυτές οι λίγες που υπήρχαν στη δεκαετία του 60, αλλά είναι αρμοδιώτητες πάρα πολλές, αρκεί να δει για παράδειγμα κανείς το ποσοστό των νόμων, το λέω νόμων με την ευρύα έννοια, με την ουσιαστική έννοια της λέξης νόμος, το ποσοστό λοιπόν των νόμων που περνάνε κάθε χρόνο για παράδειγμα από την Ελληνική Βουλή και που προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι πολύ υψηλό, πιθανόν και υψηλότερο από το ποσοστό των νόμων που προέρχεται από το ίδιο το ελληνικό δημοφούλιο. Άρα λοιπόν βλέπουμε ότι το πλήθος αλλά και αυτό έχουν και οι πλειότητα του αρμοδιωτήτου σήμερα είναι τόσες πολλές, που δεν μπορούμε πλέον να μείνουμε και να εθιστάσουμε σε μια τέτοια δημιουργική απλώς πνευμοποίηση. Απλώς και μόνο εκεί πηγαίνουν οι υπουργοί μας, στις Μερικσέλλες, στο Συμβούλιο ή ο Πρωθυπουργός, αυτό αρκεί για να νομοποιηθεί η εξουσία την οποία μετά η Ένωση ασκεί στους Ευρωπαίους πολίτες μας. Έρχεται λοιπόν μια δεύτερη θεωρησία που λέει ας γίνουμε κράτος λοιπόν, ας πάμε να το σχωρίσουμε στο αξίωμα, ένας πολίτης σε μια πολίτη δαμία ψήφος. Σε αυτή την περίπτωση θα ήρθαμε τα αποτελέσματα που ήδη ο κύριος Παλιάνισετε σήμερα, δηλαδή θα έπρεπε να καταγγίσουμε τελείως αυτές τις ιστορικά προσδιορισμένες και σημαντισμένες πολιτιακές οντότητες που είναι τα κράτη. Δεν είμαστε σήμερα ούτε από πολιτικό, ούτε από πολιτισμικό ή αν θέλετε από επίπεδο γενικότερα ανάπτυξης της συνοχής εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σημείο να προχωρήσουμε και να κάνουμε ένα τέτοιο επαλλαστατικό βήμα. Κάτι τέτοιο θα σήμενε προφανώς μια κατάγγιση της ιστορίας που θα οδηγούσε κατά πάση πιθανότητα σε εντελώς την δημοκρατικά αποτελέσματα. Ακόμα και στηριζόμαστε στην αρχή αυτή που ένας άνθρωπος, μια ψήφος, ας εκλέξουμε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με τον ίδιο τρόπο που εκλέγουμε τα εθνικά, συμφαρμόσουμε την κοινοβουλυτική αρχή και ούτω κατ' αξής. Άρα λοιπόν οι δύο αυτές αν θέλετε αντίστοιτες προσεγγίσεις, από τη μία ότι μόνο τα κράτη αρχούν και από την άλλη μόνο οι πολίτες του ευρωπαϊκός χαός θα αρχούσαν, σήμερα δεν ανταποκρίνονται στην εξέλιξη ούτε του εθνικού κράτους, ούτε της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βεβαίως της συνείδησης των ευρωπαίων πολιτών. Απέναντι σ' αυτές τις δύο αντιλήψεις εκφράστηκε μια τρίτη, θα κατανομάσω εδώ τον ελληνιστο καθηγητή συνταγματολόγο Δημήτρη Τσάτσο, ο οποίος έγρασε και σε επίπεδο ακαδημαϊκό και σε επίπεδο πολιτικό γιατί υπήρξε και μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και βεβαίως πολλά περισσότερα από αυτές οι τυπικές ιδιωτητές του. Λέγανε αυτό συσήγαγε για πρώτη φορά σε ολόκληρη την Ευρώπη, κυρίως τη γερμανική συζήτηση στην ελληνική και από εκεί σε ολόκληρη την Ευρώπη, την έννοια της δικτυρίας ή της δικτύριας δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επεσήμανε λοιπόν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ένωση κρατών και λαών και μάλιστα πρέπει να επισημάνω ότι την προσέγγιση αυτή υιοθέτησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε δική του έκθεση, όταν ήρθε να αποτιμήσει τη συνθήκη του Άμστερντα και αργότερα τη συνθήκη της Νίκιας και έτσι πέρασε, παρύσκρισε και μέσα στις συνθήκες. Ήχαμε φτάσει, ίσως γιατί θα πω τα επόμενα, σε ένα σημείο που ήμασταν σχεδόν όλοι σύμφωνοι ότι δεν μιλάμε ούτε για ένα κρατικό γεννές μόρφωμα, δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση κράτος, ούτε απλώς για ένα διεθνείο οργανισμό, όπως είναι, για παράδειγμα, το Συμβούλιο της Ευρώπης ή ο ΕΕ, επίσης δικοτάλλους διεθνείους οργανισμούς, μιλάμε για ένα πολιτιακό μόρφωμα που συνευνώνει λαούς και κράτη, χωρίς να μπορούμε να ξεπεράσουμε τα δύο αυτές διεθνές ενότητες. Παράλληλα, η αντίστοιχη θεωρία είναι αυτή την οποία διατύπωσε η κυρία Καλιψό Νικολαΐθη, η οποία ελληνοκαλικής καταγωγής είναι έγραφη στη στιγμή στο Ελληνομένο Βασίλιο, η οποία είπε ακριβώς, όχι επανεκκίνηση τώρα, επανεκκίνηση αργότερα, δεν είμαστε έτοιμοι. Λοιπόν, είπε λοιπόν η κυρία Νικολαΐθη κάτι αντίστοιχο με αυτό ο κ. Τσάτσος, ότι υπάρχει ένας τρίτος δρόμος, τρίτος εννοούσε μεταξύ της διακυβερνητικής μεθόδου νομιμοποίησης και της κρατοκεντρικής προσέγγισης, ένας τρίτος δρόμος λέει για την Ευρώπη, υπέρ μεθοί της κυριαρχίας πρέπει να αποδεχθούν οι ευρωπαϊκές, είναι πράγματι μια κοινότητα λαών και όχι μόνο κρατών, λαών που πρέπει να λάβουν άμεσα μέρα στην Ευρωπαϊκή πολιτική και υπέρ μεθοί της υπερευθυγότητας, αυτή δηλαδή, πρέπει να αποδεχθούν ότι η Δημοκρατία στην Ευρώπη δεν απαιτεί η κοινότητα αυτή να γίνει ένας ενιαίος δίμος, το οποίο η βούηση εκφράζεται μέσω παραδοσιακών κρατικών θεσμών. Έτσι λοιπόν, αυτή η θεωρία περίπτυξης του δημοποίησης κέφτησε έδαφος και αποτυπώθηκε στις συνθήκες. Αποτυπώθηκε όμως ακριβώς έτσι, σε ένα προγενέστερο στάδιο, ίσως, ναι. Πλέον, όμως, στη συνθήκη της λεσαβών, στη συνθήκη, δηλαδή, που βρίσκεται ενισχύει, το άρθρο 10, το οποίο αποτυπώνει ακριβώς την αρχή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας της Ένωσης, λέει ότι κράτη και πολίτες είναι οι δύο πηλώνες της Ευρωπαϊκής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Μας λέει ότι οι πολίτες εκπροσωπούνται άμεσα στο επίπεδο της Ένωσης στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ενώ τα κράτη μέλη εκπροσωπούνται στο ευρωπαϊκό συμβούλιο και στο συμβούλιο που αποτελείται από τους αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων. Αν λοιπόν βλέπετε ότι ήδη το θετώ ενωσιακό δίκιο, που χωρίσε τα βήμα παραπέρα από την κλασική για αρκετό χρονικό διάστημα θεωρία της δυτής νοδημοποίησης σε κράτη και λαούς, την έχει προσθέσει τους πολίτες. Θα πω εγώ, όχι αντικαταστήσει τους λαούς με τους πολίτες, και θα εξηγήσω γιατί το λέω, άρα δεν έχουμε μόνο μια δική νοδημοποίηση όπως το άνθρωπο 10 αφήνει καταρχάς να ενδοηθεί, αλλά θα δούμε λίγο παρακάτω ότι συνεχίζει να υπάρχει η συμιστόσα των λαών. Σε ό,τι αφορά όμως την νοδημοποίηση μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που υπερθυμίζω αντιστοιχής τους πολίτες της Ένωσης, πως μπορούμε να δούμε αυτήν την νοδημοποίηση. Κατακάτσε αυτό που όλοι και όλες ξέρουμε, που θα κληθούμε σε ένα μήνα και δέκα πέντε μέρες να κάνουμε, να εκλέξουμε άμεσα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η άμεση λοιπόν εκλογή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά προσέξτε, θα εκλέξουμε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως πολίτες της Ένωσης, μάλλον όχι. Παρά το γεγονός, όσο το άρθρο 10 μας λέει, ότι οι πολίτες της Ένωσης είναι αυτοί που εμπροσδομούνται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έχουμε κάποια στοιχεία που μας αποτρέπουνε με αυτό. Ποια είναι τα στοιχεία αυτά, πρώτον, έχουμε εθνικά εκκληκτικά συστήματα. Πριν από λίγο καιρό θα πήρε το αυτί σας, ότι καταργήθηκε η λίστα και εισήχθη ο σταυρός προτείνησης. Άρα, λοιπόν, αυτή η αλλαγή έγινε σε εθνικό επίπεδο. Στην Ελλάδα δεν έγινε σε ευρωπαϊκό, γιατί μπορούμε να το κάνουμε αυτό, γιατί ακόμα και σήμερα το τι λίδους εκλογικό σύστημα χρησιμοποιεί κάθε κράτος να εκλέξει τους αντιπροσώπους του δικού του λαού στο Ευρωπαϊκό Εκτινοβούλιο, είναι θέμα εθνικό. Άρα, λοιπόν, ενώ έχουμε την άμεση εκλογή, οι εκλογές των αντιπροσώπων μας, των μελών του Ευρωπαϊκού Εκτινοβούλιο, γίνονται σε εθνικό πλαίσιο, με εθνικό εκλογικό σύστημα, αλλά και κάτι ακόμη. Ακούσατε εσείς πότα εξεζητήσεις μέχρι τώρα σχετικά με τα ευρωπαϊκά θέματα. Περισσότερα οκτύρουμε να διαφορμούν οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις σε σχέση με τα ελληνικά θέματα, αλλά υποδέχουμε ότι δυστυχώς στην πράξη και οι πολιτικές συζητήσεις, αντιπρόσωπη, δεν συνεχούνται μεταξύ εθνικών πολιτικών κομμάτων. Περισσότερο θα σκέφτεστε, θα ψηφίσω Ευρώπη, Νέα Δημοκρατία, Ιησήνυζα ή Δημάρι ή Ελλιά ή Πράσινους ή ποτάμι, δεν ξέρω ούτε άλλο. Πάντως, δεν σκέφτεστε να ψηφίσω το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ή τους Ευρωπαίους Φιλελεύθρους για παράδειγμα. Άρα λοιπόν, παρά το γεγονός ότι καταρχήν έχουμε μια τέτοια εκλογή, πώς μπορούμε να δούμε ότι πάντως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μπορεί να λειτουργεί ως αντιπρόσωπος των πολιτών, όπως διακυρίσει το άλφρο 10 της Έλλησης. Θα προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση αμέσως παρακάτω. Πάντως, αυτό το οποίο είναι το πιο κρίσιμο, είναι ότι παρά το γεγονός ότι εμείς θα ψηφίσουμε Φερπή Νέα Δημοκρατία ή θα ψηφίσουμε Φερπή ΣΥΡΙΖΑ, οι αντιπρόσωποι μας, όταν θα πάρουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θα ενταχθούν σε πολιτικές ομάδες υπερευθυντικές, πανευρωπαϊκές, για παράδειγμα στο Σουζιαϊστικό Κόμμα, στο Λαϊκό Κόμμα, στο Ευρωπαϊκό Φλελελεύθρο Κόμμα και το καθ' εξής. Και αυτό ερήνεται προφανώς στις συνθήκες, στη Υπουργία του Κοινοβουλίου, αλλά και στην πράξη. Αλλά αν βλέπετε και στο αυθροδέκα παράδειγμα στέστα της συνθήκης, που μας λέει ότι εκτός από τα εθνικά πολιτικά κόμματα, υπάρχουν και τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα. Βεβαίως, πρέπει να οδολογήσω ότι σήμερα τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα δεν αποτελούν οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, όπως ιδεοτικά πουλάχιστον είναι τα εθνικά πολιτικά κόμματα, αλλά αποτελούν συσοματώσεις, ομοσποντίες ή συνομοσποντίες, μια ομπρέλα δηλαδή των εθνικών πολιτικών κομμάτων. Άρα, ο πολίτης δεν μετέχει άμεσα αλλά διά του εθνικού κόμματος. Πάντως, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβουλίο, αν κανείς θέλει να δει τη σύνθεση, θα βρει τα εθνικά πολιτικά κόμματα, θα βρει τις πολιτικές ομάδες του Κοινοβουλίου, στις οποίες εντάσσονται οι βουλευτές που εμείς θα εκλέξουμε. Για παράδειγμα, θα βρει ως μεγαλύτερη ομάδα αυτή του European People's Party, δηλαδή του ευρωπαϊκού κόμματος, στο οποίο εντάσσονται οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Θα βρει τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές και Δημοκράτους ως Δεύτερη Ναγάλη Ομάδος, στους οποίους θα ενταχθούν οι βουλευτές, τους οποίους θα εκλέξουμε από την ΕΓΑ και από τη Δημαρ. Το Ποτάμι δεν έχει αποφασίσει ακόμη, θα αποφασίσει αργότερα, είπαν. Σε αυτή τη ομάδα, στις ενωμένεις αριστεράς, θα ενταχθούν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του Ουμνιστικού Κόμματος. Στους Φιλελεύθερους, θα ενταχθούν, τυχόν, βουλευτές της Δράσης, όπως είναι σήμερα ο κ. Στυλαγάκης Μέριος, της Δράσης τίτλιν Ομάδα. Στους Πράσινους, θα ενταχθούν οι βουλευτές από τις τρεις, αν δεν έχω λάθος, σίγουρα δύο, ίσως και τρία πράσινα ψυχοτέλια που κατεβαίνει στην Ελλάδα. Στην πολιτική ομάδα των ευρωπαίων συντηρησκών, εντάσσεται σήμερα οι βουλευτές του λαός, δεν ξέρω αν θα κερδούν ή θα πάνε εκεί. Συγνωμή, άλλως, στην τρίτη ομάδα εντάσσεται οι βουλευτές του λαός. Στους συντηρητικούς μπορούμε να βρούμε βουλευτές από τον Ιημένο Βασίλειο, από την Πολωνία, από την Τσεχία, δεν έχουμε στο παρόν. Αν, λοιπόν, μπορώ να σκιαγραφίσω το βεφάσμα, βλέπετε ότι, πρώτος, κάποιες πολιτικές δυνάμεις που εδώ κατεβαίνουν χωριστά, Ενιάδημα, Κουκουέ, ΣΥΡΙΖΑ, θα ενταχθούν στην ίδια, ή εντάσσουν σήμερα στην ίδια πολιτική ομάδα, πιθανόν και το ποτάμι σε κάποιες εμπαυτές, ή μπορούμε να δούμε, ίσως, δεν θα έχουμε έκπληξη και εντύπωση, αν ο Διωστοδωράκης μετά τις επαφές που θα έρθει στις Βρυξέλλες με τους αρχηγούς των Ευρωπαϊκών πολιτικών ομάδων, να αποφάσισε ακόμη και να στείλει τρεις ή τέσσερις βουλευτές να πάρουν και σε διαφορετικές πολιτικές ομάδες. Θα λέω αυτά για να δείξω ότι δεν υπάρχει η άμνηση, σύνδεση και η αντανάκλαση απευθείας των εθνικών σε ευρωπαϊκά πολιτικά. Ακόμα και μπορεί η μεταφορά αυτή να διαταράσεται και για να δείξω εγώ ότι τα διακυβέρματα σε ευρωπαϊκό πολιτικό επίπεδο μπορεί να είναι και διαφορετικά από αυτά που είναι σε εθνικό πολιτικό επίπεδο. Μέσα από αυτή τη λειτουργία, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μπορεί όντως να εκφραστεί στον πολιτό της Ένωσης και να εκφράσει τις πολιτικές διαφορές πλέον όχι με εθνική διαστρομάτωση, με εθνικές διαχωριστικές γραμμές, αλλά με πολιτικές ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές. Ένα άλλο στοιχείο στο οποίο ενδυναμώνεται το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και άρα μπορούμε ακριβώς να μιλήσουμε για ενδυνάμωση αυτού του δεύτερου πιλώνα, δηλαδή του πιλώνα των πολιτών στη δημοκρατική νομοποίηση της Ένωσης, είναι ότι το Κοινοβούλιο από τη σύστασή του και μετά αποκτάει όλο ένα και περισσότερες εργοβιώνες. Στην αρχή θεωρούταν μια συνέργεια στην οποία, αν θυμάστε μέχρι το 1979, απλώς πήγαν κάποιοι βουλευτές στον Εθνικό Κοινοβούλιο, το 1979 και μετά με την άμεση ενδρομή. Στην αρχή πηγαίναν άνθρωποι, οι οποίοι απλώς ήταν για ρεζέρμα, π.χ. άνθρωποι που ήθελαν να τελειώσουν στην πολιτική σκαφιέρα στο εθνικό κράτος και πήγαν ως μια εφευρία, χρυσή εφευρία, ας το πούμε έξω. Τα σήμερα βλέπουμε ότι πηγαίνουν άνθρωποι να είναι πιο δυναμικοί, δηλαδή πως το Κοινοβούλιο παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο, αλλά τον έχει σημασία ποιους συγκεκριτές θα ψηφίζουμε στις εκλογές για την ανάπτυξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Και το Κοινοβούλιο μετέχει πλέον με τη συνήθεια νομοθετική διαδικασία στο μεγαλύτερο κομμάτι της άσκησης νομοθετικής διβουργίας, που στην αρχή ήταν μόνο από το Συμβουρίο. Επίσης, συμμετέχει στην εκλογή του Προεδρού το οποίο θα έρθει πρώτο κόμμα, Ευρωπαϊκό Κολλητικό Κόμμα, στις εκλογές για την ανάπτυξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πρέπει να λυθεί υπόψη για το ποιος θα είναι ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Δεν είναι τυχαίο το τι ήταν ο κύριος, ότι είναι ακόμα ο κύριος Μπαρός, ακριβώς διότι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, η Ευρωπαϊκή Κοινοβουλίου μετέχει μια διαβούλευση αλλά και με πρόταση στην διαδικασία της αναχώρησης των συνθήκων κάτι που δεν υπήρχε στην προηγούμενη διαδικασία πριν από τη Συνθήκη της Λεσαβώνας. Άρα λοιπόν η εκπροσώπηση του Κοινοβουλίου είναι καταρχήν η εκπροσώπηση των πολιτών της Ένωσης αλλά επεσήμανα και αυτά τα στοιχεία της εκπροσώπησης των λαών. Εθνικές οικονομικές, κοινωνικά, συστήματικά πολιτικά κόμματα που μετά ασχολούνται. Το λέω αυτό για να δείξω ότι ενώ η Συνθήκη είναι πολύ σαφής και λέει «Ευρωπαίοι πολίτες εκπροσυμπούνται στο Κοινοβουλίο» λέει ότι δεν είναι απολύτως έτσι τα πράγματα, δεν είναι απολύτως καθαρή αυτή η μεταβίβαση. Εκτός από τα στοιχεία της εντυπωσιακής δημοκρατίας όμως Συνθήκη μας λέει ότι θέλουν και συνετοχή των πολιτών. Παρακαλώ να σήμανε πάλι ο κ. Καθηγητής κάποια από αυτά τα στοιχεία και ο κ. Δικόλαίδες θα μας μιλήσει πολύ διαξοδικότερα για τη θεία του ΑΦΡΟΕΤΕΚΑ, παράγραμμα 4. Πάντως η Ευρωπαϊκή Ένωση λέει και είναι οδηγημένη και προς το παρόν του λάχιστον θεσμικά το αποτυπώνει, μένει αυτό να αποδειχθεί και στην πράξη ότι δεν μου αρκεί η αντιπροσώπωση, θέλω και στοιχεία μας ενδημοκρατίας. Αλλά συμφωνήσω με τον κ. Καθηγητή ότι ο ΣΥΚΟ της Αμερικής Ένωσης είναι η ευρωπαϊκή ένωση και πιο προστάσσεται ο πράγματος του κ. Καθηγητή και βράδυ στην Ελλάδα δεν έχουμε αντίστοιχο θεσμό. Θεσμό λαϊκής δημοκρατικής πρωτοβουλίας με συλλογή υπογραφών από τους πολίτες, πράγμα το οποίο το έχουμε σε ενδοσιακό επίπεδο. Ξέρετε ότι πολλές προτάσεις έχουν πληθεί, θα μας σταθεί ο κ. Καθηγητής, δύο έχουν περάσει. Πάντως είναι ένας θεσμός που εμείς στην Ελλάδα τον ξέρουμε. Άρα, να είναι ένα στοιχείο όπου μπορούμε να δούμε ότι περισσότερο δημοκρατικό έλλειμμα έχει η ελληνική πολιτική πραγματικότητα από ό,τι έχει η ευρωπαϊκή. Δεν θα μιλήσω ειδικόταρα για το άρθρα τεχνοπαράγραφος 4, γιατί θα αναφερθεί ο κύριος Νικολαϊδης, αλλά επεσήμανα πάντως την προσθηθέμενη αξία που έχουν απλώς αντιπροσωπική δημοκρατία. |
