| : Παρακαλώ, θα ξεκινήσουμε, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές, τα έχουμε όλα εδώ πλασάκια κορτωμένα, αφήστε τα άλλα τα πάντα στιγμές. Στο πρώτο τίτλο εδώ, θα καλέσω και την αρχοντή Ιωάννη, μας έρχοντας στον πόλο από το ομάδο του κυρίου Αδαμάκη Κωνσταντίνου, γνωστός καθηγητής του Αναστημίου Θεσσαλίας και Αρχιτέκτονας από τους λίγους στην Ελλάδα που ανακαινίζουν με τους δρακτέου δυο μηχανικά κτίρια και κλάστες. Πάρα καλό περάστηκε και εσείς κυρία Αρχοντή, επίσης κοψήφια τάκτορας, ερευνήτρια. Ευτυχώς, ανυστυχώς, σας παίρνετε με αυτά. Ευτυχώς. Πείτε στον κύριο Αδαμάκη, πώς ορισμένες το χρειάζεται να τονάζεται να παρεγραφεί αυτή τη στιγμή μαζί σας και πάρα πολύ. Ωραία. Παρ' όλα αυτά, έχετε την τύχη στον πόλο να αρχισματιστεί μια φιλοξενίστα μέσα στις εμπειριανικά κυρίες που έχουν ανακατασκευαστεί με ένα τρόπο για να φιλοξενούν επαδεκτική δραστηριότητα. Ωραία. Και να φανάξουμε και τον κύριο Ρίκο που έρχεται από το πολιτιστικό ίδρυμα του Μίλου Πειραιός. Είναι πέθυνος των περιβαλλοντικών και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και χίλια δύο άλλα πράγματα, εταιρική ευθύνη και πολύ βαριές. Και φυσικά όλοι γνωρίζουμε, πολύ και όχι, αλλά οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι η Ελληνική Τράπεζο Ποιομηχανικής Ανάπτυξης έχει κληρονομήσει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής τράπεζο ποιομηχανικής ανάπτυξης στο αρχείο της και στην ουσία όλο. Και συνεχίζει αυτό το έργο με έναν αρκετά ενδιαφέροντα τρόπο και στον παρό. Έχετε ένα δίκτυο μουσείων στην πλειοψηφία τους, νομίζω φιλοξενούντας οι βιομηχανικά και οι ίδιοι. Έχει αναπτυχθεί πολύ το δίκτυο τώρα. Φυσικά συνελεσθεί να ελπίζουμε, η πολιτική πρωτέχουσα να είναι ένας λόγος να πάμε τη συνελεσσία μας λίγο πιο πέρα. Ίσως και με πραγματικές επαρμογές τέτοιων θεμάτων με το οποίο ασχολείστε, με ελληνικά προγράμματα και με πραγματικά έργα. Οπότε αφήνω τον λόγο σε εσάς. Θα πρέπει να ξεκινήσουμε ακριβώς με τη σειρά του εβδοκάτζι. Και μετά θα περάσουμε σε ένα δεύτερο κύκλο παρουσιάσεων και ομίλειων, που είναι λίγο πιο εξειδητερμένος και στην Ελευσύνα, αλλά και σε νέα Ασδαλία και με τόρους, για να έχουμε μια εικόνα που βρίσκεται διοργανικοί κύκλων εμένα στην Ελλάδα, γιατί θα κάνουμε αυτό. Κύριε Μαρτίνι, είναι ένα της 100 κοπέλης. Ευχαριστώ. Καλημέρα και από μένα. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την πρόσκληση. Είμαι και τέκνονας μηχανικός και υψηφια διτράπτωρας. Το θέμα μου έχει να κάνει με την επανάπτυξη της βιομηχανικής κληρονομιάς στην Ευρώπη. Σήμερα θέλω να μιλήσω για ένα μικρό κομμάτι αυτής της έρευνας, κάνοντας μια ανασκόπηση της προστασίας και της ανάπτυξης της βιομηχανικής κληρονομιάς στην Ελλάδα. Η χώρα μας δεν λεξέει μετά από το ζήτημα της προστασίας της κληρονομιάς, αλλά θα λέγαμε ότι έχει μία μικρή εμμονή, που έχουν πολύ καλή λόγη με αυτό, με την αρχαία πολιτική κληρονομιά, αφήγατας λίγο πίσω τα παιότερα μνημεία. Σε σχέση, λοιπόν, με την Ευρώπη, βλέπουμε ότι υπάρχει μία δυστέση της τάξης στις εννιάς δεκαετίας για να ανοίξουμε το ζήτημα της προστασίας της βιομηχανικής κληρονομιάς. Επίσης, οι υπόλοιποι ξεκινάνε γύρω στο 1970. Οι υπόλοιποι εδώ, οι Ευρωπαίοι της Μόριας και Δυτικής Ευρώπης, ξεκινάνε γύρω στο 1970. Εμείς ξεκινάμε στα μέσα της δεκαετίας, το 80, να ανοσχολούμαστε με αυτό το θέμα. Έτσι, το πρώτο συνέβη για τη διομηχανική αρχαιολογία γίνεται το 1986, και τον ίδιο χρόνο υπάρχει και ένα αφιέραμα στα περιοδικό αρχαιολογία και τη διομηχανική αρχαιολογία. Οι πρωτεγράφτες, θα λέγαμε έτσι, που σχετίζονται τη διομηχανική αρχαιολογία του 1980 είναι τρεις. Πρόκειται για το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Υδρύματος Ερευνών, το Υπουργείο Πολιτισμού, αλλά και το Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ίδημα της Τράπεζας ΕΠΑ. Για να δούμε λίγο τι κάνει ως αφένας, το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών διοργανώνει από το 80 μελέτες και έρευνες στα πλαίσια του προγράμματος συλλογίας της διομηχανίας και της διομηχανική αρχαιολογία, αλλά ασχολείται και πρακτικά με τη διάσταση και καταγραφή του διομηχανικού εξοπλισμού της Ερμούπολης, το οποίο θα αποτελέσει βάση για αυτόν που θα μετεξελικοποιήσει το Κέντρο Τεχνικού Πολιτισμού μετά από κάθε χρόνια. Στα επανδέχθωσα. Το Υπουργείο Πολιτισμού αγωνιστεί πάρα πολύ πληγωρά, συγκράζεται με διομηχανική αρχαιολογία συγκροτώντας από την ομάδα διομηχανική αρχαιολογία 1989 μια ομάδα που πριστικώς πήρε ξευραχήβεια, παρ' όλα αυτά είχε σημαντικό έργο. Φτιάχνετα στις καρτέλες που βλέπετε στο αριστερό μέρος της ερευερίας Πάμιας, προχωράει σε πρώτες καταγραφές και στις πρώτες κηρύξεις, έφυγοντας ένα πολύ σημαντικό έργο, κάνοντας πολύ σημαντικά πρωταβήματα και επίσης εκδίδει αυτό το εγχειρύνιο διομηχανικής αρχαιολογίας, στο οποίο υπάρχουν βασικοί όροι, παρουσιάζονται οι ιδέες της επανάχρησης, εκεί είναι ένα μέσο για να μπήξουν στον κόσμο, στην τοπική κοινωνία και στους αγμόδιους πορείς, ότι υπάρχει ένας νέος θεστημονικός κλάμος στην Ευρώπη και στην Ελλάδα με μεγάλες προοπτικές. Πολύ πολύ σημαντικό έργο, κατά το 12ο του 80' και 90' έχει το Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ίδρυμα του ΣΤΑΝΤΑ ΣΕΦΑ, προχωρήσω σε καλά ελληνικά προγράμματα, σε συνέδρια και εκθέσεις, εδώ δείχνω το εξώφυλλο μιας έκθεσης που υλοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη από τις πρώτες το 89', αλλά έχει και πάρα πολύ σημαντικά τέχη και διπλήρια, το πιο σημαντικό από αυτά είναι το Επιστημονικό Περιοδικό Τεχνολογία, που ακόμα και μέχρι σήμερα είναι από τα πιο κομματική τεκνήρια που έχουμε, για να καταλάβουμε τι συνέβαινε εκείνης τις δεκαετίες, σε σχέση με την πιο μηχανική αρχαιολογία. Τέλος, μια πολύ σημαντική σύγκριση της φορά, είναι η αρχή του δικτύου των θεματικών μουσείων. Ανοίγει το Μουσείο Μετάρισης στο Σοφλί το 90' και το 97' βλέπετε το Μουσείο Εδροκίνησης στη Μιτσάνο, και παρ' ό,τι σταματάει και παραδίδει όλο αυτό το πολύτιμο αρχείο στην τράπεζα Πειραιός στις αρχές των 2000, πρέπει να πούμε ότι το Ατυπά ετοιμάζει και μελέκτες για μουσεία, τα οποία τελικά θα ανοίξει το πολιτικό είδημα της τράπεζας Πειραιός. Θα μας τα πει και θα συναντώ. Περνούντας τα δεκαετία του 90' υπάρχουν σημαντικές εξελίξεις, βλέπουμε ότι φουντώνει το ενδιαφέρον για την βιομηχανική κληρονομιά, και αυτό εκφράζεται στην είδηση του Ελληνικού Τμήματος ΔΥΚΙ, της Εθνής Επιτροπής για τη Διατήρηση της Βιομηχανικής Κληρονομιάς. Το ΔΥΚΙ συντηρώνει τους θεασσότες στις νέες επιστήμεις, επιστήμονες, ιδιωτέκτονες, συγκεκριτές, μουσιολόγους, αυτούς που έχουν επαφή με την Ευρώπη και ξέρουν ότι υπάρχει ένα νέο ρεύμα στον κλάβο της αρχιολογίας, και με την ίδια εξοτζήκη προσθούνται ένα διάσωσης και ανάπτυξης της Βιομηχανικής Κληρονομιάς, αλλά οργανώνονται και συνέδρια που σκοπό έχουν την προβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς και την δικτίωση των φορέων που σχετίζονται και ενδιαφέρονται γι' αυτή. Και το ΔΙΚΙ εκδίδει ένα περιεδικό, το δερφείο του ΔΙΚΙ, και αυτό έχει πάρα πολύ πολύτιμες τηλεογραφορίες τα χρόνια που εκδίδεται, γι' αυτό αυτοτενόμενα σε σχέση με την Βιομηχανική Κληρονομιά. Κατά τα δεκαετία του 90' αρχίζουν να χρησιμοποιούνται πάρα πολλές θεματικές έρευνες και καταγραφές, όχι μόνο, λέω, από επίσημους πορείς, αλλά και από διάφορους ερευνητές. Εδώ έχω βάλει κάποιες σημαντικές, φυσικά δεν είναι να δείξω δικό σου κατάλογο, σ' αυτήν την χρόνια μου που έχουμε, να αναφέρω ενδεικτικά για την αρχή του κυφαρικού δικτύρου από το κλίμα του αρμότυρου ΤΙΚΙ, τέλειν κάποιος στο ιφαντικία, ιστορικό και μηχανικό εξοπλισμό, και αυτή την έγκυψη, πολύ σημαντική, του 1999, του Μηχανικά Μημεία της Ελλάδας, την οποία εκδίδει το Υπουργείο Πολιτισμού και συγκεντρώνει όλα τα διατηρητέρα μηνία μέχρι εκείνη την εποχή. Περνώντας στο θέμα της επανάγνισης, που νομίζω ότι μας ενδιαφέρει αρκετά, πρέπει να δούμε ότι και εδώ υπάρχει μια αρκετά μεγάλη καστέληση σε σχέση με την Ευρώπη. Πρόοδο παραδείγματα αποτελούνται τα δυο τρίβια της ΛΕΣΚΟ, μια πρωτοβουλία της δομαρχίας και κυρίως του νομάδιου τότε, κύριου Συφουνάκη, να αλλάξει την χρήση αυτών των ευγωμένων δημιουργείων στους χώρους. Αυτό πραγματικά υλοποιείται με διάφορα θέματα και προβλήματα. Δεν υπήρχε πολύ μεγάλη η κυρία στην επανάγνιση τότε, αλλά στην ιστορία πίθει ότι αυτή η ευγωμένη και η απαξιωμένη χώρη, μπορεί να φιλοξενήσουμε χρήσεις πολύ χρήσιμες για το κοινό. Στην δεκαετία του 90, το πρώτο πολύ σημαντικό παράδειγμα είναι ο Μίλος της Θεσσανονίκης, που ανήχει με ιδιωτική παντοκουλία του 91, φιλοξενώντας χρήσεις πολιτισμού και εγκληλώσεις. Λέω ότι είναι πολύ ατυχημένο παράδειγμα γιατί βραβεύεται και με το σημαντικό καρβί ο Τυρό Πανόστρα. Έχει μια τοτική εξέλιξη, η οποία δυστυχώς μετά από λίγα χρόνια ανακόπτεται, με μια καρκαλιά, η οποία καταστρέφεται το κριτικό κτήριο και όλο τον τεξοκρισμό που υφυλάσσονταν μέσα σε αυτό. Έτσι χάνεται ένα πολύ σημαντικό κομμάτι, που βγήκε ακόμα ως χώρος εγκληλώσεων, αλλά μπορούμε να πούμε ότι έχει χάσει μέρος της έγκλησης του. Θα πρέπει να τονίσουμε το ρόλο της τοτικικής αποδείξης και τον ανώτατο των επαιδευτικών ιδρυμάτων στον δεκαετία του 90 και αργότερα, στο θέμα της επανάχρησης. Και αυτό θα το κάνουμε μέσα από δύο παραδείγματα. Πολύ γρήγορα το παράδειγμα του βόλου φυσικά και το παράδειγμα του λαμβρίου. Ξανά δεν υπάρχει σχεδόν ποιο ιτενής ανάλυση, οπότε θα πάω πολύ γρήγορα. Καθόλου να φέρω ότι το παράδειγμα του βόλου μέχρι σήμερα στην Ελλάδα είναι ένα από τα πιο σημαντικά παραδείγματα της επανάχρησης σε αστικό επίπεδο. Και με λίγα λόγια αυτό που συνέβη είναι ότι ο δήμος του βόλου, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Αλληλίας, εντοπίζοντας περίπου 40 χώρους που ήτανε μαύρες τρύπες μέσα στην πόλη, έφτιαξαν και οργάντουσαν ένα πλάμα και σιγά σιγά σταδιακά ανεξελχρίστησαν αυτά τα κτήρια. Κάποια από αυτά έγιναν κανημαϊκοί χώροι και συνολικά εξυπηρέτησαν την πόλη και της έδωσαν μια νέα πλοή. Εδώ βλέπουμε δύο παραδείγματα, καταποθήκης πύλη και μια άλλη καταποθήκη που έχει γίνει αρχιτικό κέντρο. Και περνάμε στο Λάβριο. Στο Λάβριο σε μία μαύρη συγκυρία, με συνθήκες που μπορεί να ακούγεται κάπως βαρία, στις σχεδόν πολέμου στη Σίτια, στις αρχές του 90, μια πόλη που βουλιάζει, μια πόλη η οποία ήταν καθαρά πιο μηχανική και κατά την αποβιομηχάνιση χάνει σχεδόν 100% της οικονομίας της, παίρνει το τοβουλία Οδύνατος Λαβρεοτικής και το Εθνικό Μετσόβιο Πονητεχνείο, σαγαστεί στην εργασία με τοπική κοινωνία και αποφασίσουν να μην παραδώσουν στις δώσες ένα πολύ σημαντικό συγκρότημα, την Προημεταλλική Εταιρεία. Έτσι, φτιάχνουν ένα φιλόδοξο τότε πλάγμα και το Εθνικό Μετσόβιο Πονητεχνείο αναλαμβάνει να μετατρέψει αυτό το νερικωμένο και πολύ πολυθυμένο χώρο στο τεχνολογικό πολιτιστικό πάτο Λαβρίου. Αυτό επιβιχάνεται σταβιακά για αυτά τα προβλήματα, αλλά μέχρι σήμερα θεωρούμε ότι αποτελεί ένα από τα αρτιότερα παραδείγματα τέτοιας πολύ μεγάλης πλήμακας στον ελληνικό χώρο σε σχέση με την Εφαλάνιση. Εντυπτικά στα ιχνοδιοκτήρια, στο δεξί μας χέρι είναι το κτίριο του Συνοκείου, που φιλοξενεί σήμερα εταιρίες, και στα αριστερά μας είναι το κτίριο της Επίπλευσης. Σε πρώτον πλάνο βλέπετε ένα χώρο που φιλοξενεί διάφορες χρήσεις πολιτισμού, αλλά ακόμα και λίγο πιο εμπορικές χρήσεις, γάμους, εκδηλώσεις, τέτοια πράγματα. Στο πίσω μέρος δεν ξέρω αν φαίνεται, δυστυχώς αυτό το κτίριο έχει καταρρέψει. Σήμερα μπορώ να σας πω ότι έχουμε μια πολύ καλή εξέλιξη και προετοιμάζουμε μια μελέτη, ώστε αυτός ο χώρος πίσω να ανακοπιστεί έκανε να γίνει ένα γεδροέρευνας και αρχιακός χώρος. Δυστυχώς η τεκαετία του 90 δεν έχει μόνο χαρές και λύπες, έχει απόλυνες. Πολύ γνωστές είναι αυτές του Συνοκείου ΥΠΙΚΙΣ στην Αθήνα. Ένα μημείο μοντέρνας αρχιτεκτονικής, το οποίο κατακρεογήθηκε. Σήμερα μπορεί να άνοιξε επιτέλους τεράστατος εφρόνια στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, αλλά και εδώ μπορούμε να πούμε ότι έχει χάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της έλλειψης. Άλλες οδοποιεία, όπως το Συνοκείο ΥΠΙΚΙΣ, κατεδαφίστηκαν. Συνολικά δεν έχει γίνει τίποτα από αυτά. Πέρα από τις κατεδαφίσεις, είχαμε και κάποιες πολύ προβληματικές επεμβάσεις. Να αναφέρω το Μουσομαρέμμα της Τεπνόπολης Αθηνών. Κάποια από τα κτήρια της Τεπνόπολης, έκατα το διάστημα, η διαδικασία μετά αλλάξής της κατεδαφίζονται. Ενώ σε άλλα ξυλώνεται το εξοφυσιμός, το που θελτούνται ασύμβατα υλικά, γενικά είναι ένα πολύ ανθουλευόμενο project. Προχωρώντας στις 12 του 2000, βλέπουμε ότι αρχίζει όλη αυτή η εμπειρία να συσσορεύεται και έχουμε και νέες, θα θυμακήσουμε, καταγραφές. Καταγραφές αναπλογηχανικό τομέα, τα δουλειά, τα οχεία, αναπεριοχή. Ο κ. Σαδαμάχης μας δίνει μια πολύ καλή μελέτη με το Πόλο, όπως έχουμε και για παντοδεκάνησα, αλλά και η ανθρωμηχανία, όχι για όλες αυτές οι μηχανίες, αλλά σημειακά για τις μηχανίες που είναι για θέλη. Μια πολύ σημαντική εξέλιξη που έπρεπε το 2000 σε ψυχιακές έρευνες και καταγραφές. Τα αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Πολιτισμού και του Υπουργείου Επιτροβέ, ανεβάζονται στο διαδίκτυο, στη γεία, για διατηρητέα ή για μημεία πολιτισμού, τα οποία περιλαμβάνουν και τα διομηχανικά μημεία. Δεν είναι πολύ εύκολο κάποιος, ειδικά, όπως το είπα χωρέ, να παίρνει γηχείς σε αυτές τις βάσεις δεδομένων. Παρ' όλα αυτά, είναι μια πολύ σημαντική αρχή. Το Ελληνικό Υδημαελεκτό, κι αυτό ανεβάζει ένα γκρουμπ στην ουσία μημείων, μημείων στις διομηχανίες και διευθυντής εχειρήσεις στο Αιγαίο, μημείων ενώ διομηχανικών χειριών δεν είναι ακόμα μημεία, παρ' όλα αυτά δίνοντας βάση σε αυτά τα κατακτήρια. Την ίδια δεκαετία, το Τίκη επιχειρεί να συγκεντρώσει όλες αυτές τις πληροφορίες που υπάρχουν ήδη, τις θεματικές καταγραφές, τις ψηφιακές καταγραφές και να αργανώσει ένα συλλογικό μητρό μεσοχανικής χειρονομιάς. Μέσα σε δύο-τρία χρόνια συγκεντρώνει ένα όγκο καρτελών και μηχανικών κτίριων που φτάνουν γύρω στις χιλίες 500. Στη συνεργασία με το Εθνικό Μετσόδιο Πολιτεχνείο και άλλα τέσσερα-πέντε ιδρύματα, με το κοινιστικό ιδρύμα που μου λέει κυραιός και άλλα τα μεχιστοίμια, γίνατε αυτή η δουλειά, η οποία δυστυχώς επειδή δεν υπήρχαν υπόροι, η τεχνογνωσία που θα να υπήρχε αλλά κυρίως υπόροι δεν συνεχίστηκε και δε θα ολοκληρώθηκε. Παρ' όλα αυτά τα στοιχεία κρατούνται φωνικά λάρσα σε έλβερση Πολιτεχνείου και είμαστε έτοιμοι για να προχωρήσουμε στο επόμενο βίντεο. Για την επανάχρηση στη δεκαετία του 2000 έχουμε να πούμε ότι η επικρατούσα χρήση είναι τα βιομηχανικά μουσεία. Ο κύριος παίκτης είναι το κυριστικό ιδρύμα του Μιλικουριώ, σε σχέση με τα βιομηχανικά μουσεία. Όπως είπαμε παραλαμβάνει όλο αυτό το πολύτιμο αρχείο της τράπεζας Σαββά το οποίο όχι μόνο το φροντίσει αλλά το εξελίσει και όλος. Έτσι το δεκαετία του 2000 ανοίγουν 4 καινούργια μουσεία, όχι τα ελλάδες και την επόμενη δεκαετία ανοίγουν και άλλα. Παρ' όλα αυτά δεν είναι μόνο το οποίο ασχολείται με βιομηχανικά μουσεία. Υπάρχουν και άλλα βιομηχανικά μουσεία πολύ σημαντικά τα οποία ανοίγουν το 2010 αιτία. Το κέντρο τεχνικού πολιτισμού στην Ερμούπολη, το κοσμίδι της Σεκοδίκη και άλλα δικά τέρα παραδείγματα. Η δεύτερη επικρατούσα χρήση είναι η χώρη πολιτισμού. Σαδίδω ξανά το παράδειγμα της Θεστονόπολης το οποίο ανοίγει σε όλη του διάσταση το 2005 ενώ μικρό μέρος το έχει ανοίξει το 1999. Παρ' ό,τι έχει όλα αυτά τα συντήματα που είπαμε σε αρχιτονικό επίπεδο και σε ιστορικό επίπεδο γίνεται πολύ γρήγορα ένας χώρος πολύ αγαπημένος από τους Αθηναίους και δίνει στον μέσο άνθρωπο αυτή την αίσθηση ότι πραγματικά τέτοιοι χώροι έχουν πολλά να δώσουν. Έτσι φτάνουμε στα τέλη της δεκαετίας του 2008 μέχρι στην οικονομική κρίση η οποία αφήγει τους πολιτιστικούς μας πόρους και βάζουμε αυτούς και την μηχανική κυριολογία. Τρία σημεία είναι η διακοπή των πρότζεπτων επανακρίσεων. Δεν βλέπουμε πολλά καινούργια πρότζεπτ να εξελίσσονται σε αυτή την περίοδο. Καθυστερήσεις σε ένας εξέλιξης. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα ξενά προλάπια. Το 2009 ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε με το Μουσείο Μεταρίας και Μεταλογίας και τελικά ξεκίνησαν μετά από το 2011. Καθυστερήσεις είναι τέτοιες τάξεις. Κύρκοντας στην κρίση υπάρχουν και οικονομικά προβλήματα συλλοποιημένα έργα σε έργα τα οποία ήδη έχουν αλλάξει κρίση και παλεύονται με το αν θα μπορέσουν να διατηρηθούν ή όχι. Δεν θα μιλήσω πολύ γιατί έχω πάρει πολύ χρόνο για τη δεκαδιακή ανοίγμα. Θέλω να πω απλά, θα θέσω μόνο δύο σημεία. Μια σημαντική έκθεση που ορανόθηκε ξανά από το τοίχι και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ανατομική έκθεση που μας δίνει μια πλήρη εικόνα στο τι έγινε από το 1901 μέχρι το 1915. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Χανιά. Ήρθε στην Αφήνα, την Θεσσαλονίκη και παρουσιάζεται σε διάφορες πόλεις. Και άμα το θέλει και η Ελεσίνα, νομίζω ότι είναι ένα πολύ σημαντικό τεχνίδιο το οποίο θα μπορούσε να έρθει και να ενημερώσει τον κόσμο και όλα αυτά που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια. Το δεύτερο σημείο, φυσικά, μπορεί να είναι άλλο από την ίδιωση της ομάδα σπίδα, που τους έχουμε εδώ, γι' αυτό δεν θα ανακριφθώ περίτερα, θα μας τα πουν οι ίδιοι. Απλά πρέπει να πούμε ότι οι εθελοντές, οι οποίοι έφερνε τόσο αξιόλογο έργο, είναι απαραίτητοι και στο εξωτερικό πραγματικά είναι η ζωτική δύναμη της γεωμηχανικής αρχαιολογίας και γεωμηχανικής πληρονομιάσης. Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι που και στην Ελλάδα υπάρχει κάτι το οποίο είναι τόσο δυναμικό, φρέσκο και με τόσο σημαντικό έργο. Μία τρίτη διάσταση, ένα πιο εργαλείο μπορούμε να πούμε, που έχει φιλοποιηθεί και φέτος, είναι μια δουλειά η οποία αποτελεί μέρος της δικιάς μας διατριβής. Είναι ένα κεντρούγιο website, το οποίο μας δίνει μία εικόνα, project επανάχρησης σε όλη την Ευρώπη. Με διάφορα φίλτρα μπορούμε να καταλάβουμε πώς εξελίσσεται η επανάχρηση. Και αυτά που σας είπαμε με μεγάλη συγκουδιά, π.χ. χρήση μια δεκαετία ή άλλη, μπορεί κάποιος να τα ανακαλύψει χρησιμοποιώντας αυτόν τον ιδιότοπο. Έτσι, πριν κλείσω, για να σας δώσω περιεπανάχρηση σε μια εικόνα, πολύ πιστεύουμε ότι στην Ελλάδα τα κτίρια, τα πληθυχανικά, το μάτι που φιλοξενούνται είναι μουσεία και πολιτιστικούς χώρους. Άμα κάποιος το δει λίγο πιο διεξοδικά και πάει σε βάθος, θα δει ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Ναι, πληθυκά τους χρήσεις είναι μουσεία και πολιτιστικοί χώροι, όπως στην Ελλάδα έχουμε διεκανικούς χώρους που φιλοξενούνται ξενοδοχεία, εγγραφία και διοίκηση, επιπαίδευση, αθλητισμό, εμπόριο, εσκίαση και άλλες πληθυσίες. Αυτό που δεν έχει υλοποιηθεί είναι κατοικίες σε βιομηχανικά κτίρια. Αν θέλετε μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε στις ερωτήσεις για να μην φάω περισσότερο χρόνο, αλλά υπάρχουν ταθερό πολύ καλοί λόγοι που πριν έχουν γίνει κατοικίες, φυλάστας στην Ελλάδα. Κλίνοντας να συνοψήσω με τις μεγάλες μεταλλαγές, με τα επιτέρματα, αλλά και τα προβλήματα και της ανάγκης. Περιπτυχημάτων μπορούμε να πούμε ότι έχουμε την ευτυχία να έχουμε πλέον 30 χρόνια δίρυα στη προστασία της ιδιοκτηνικής κληρονομιάς και δεκάδες, αν όχι εκατοτάδες, παραδείγματα επανάθεσης. Πλέον μπορούμε να πούμε ότι η ιδιοκτηνική κληρονομιά αναγνωρίζεται και εκτιμάται ως μέρος της εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, και από τους αρμόδιους φορείς, αλλά και από το κοινό. Και τέλος, υπάρχει μεγαλύτερο σεβασμό στην ιστορικότητα, τον εξοκλεισμό και αθεθολογικά, αθεθολιστικά των ιδιοκτηχανικών κτιρίων, από τους επαγγελματίες οι οποίοι παρεμβαίνουν σ' αυτά τα κτίρια, από τους αρχιτέκτονες. Δεν χρειάζεται χρόνο να εκπαικταθώ, αλλά άμα κάποιος μελέτησε συστηματικά τελευταία παραδείγματα επαναχρύσεων, θα δει ότι πλέον διακυρύται ο εξοκλεισμός, ότι σε όλα, αλλά πιο σχετικά με το μεγάλο μέρος, ότι υπάρχει μεγαλύτερο σεβασμό στην ιστορικότητα. Έτσι, κάποιος μπορεί να δει ότι το ασχημό από τις πολιτιστικές κληρονομιάσεις σιγά σιγά έχει αρχίσει και γίνεται κύκνος, και αυτός ο κύκνος που αρχίσει και αποκτάει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Και η Λευσή να μας το αποδεικνύει με αυτές τις συμμερίδες και με αυτές τις εμπορίες. Κλείνοντας με μία ντότα με το τι πρέπει να γίνει και με τις ανάγκες και τα προβλήματα που υπάρχουν ακόμα, θέλω να τονίσω ότι υπάρχει ακόμα η ανάγκη ολοκλήρωσης μιας συνολικής ψηφιακής καταγραφής της εθνικής και μηχανικής κληρονομιάς, ώστε να καταλάβουμε τι υπάρχει διαθέσιμο και συντιπροτεραιότητες, πώς μπορούμε να επέμπουμε σε αυτόν τον πολιτιστικό πόρο. Επίσης υπάρχει η ανάγκη πίστεψης και μεγαλύτερης αφελειξία στις εδικασίες κήρυξης και επανάπτυξης των βιομηχανικών κτιρίων. Δόσο χωρίς τους και ιδιαιότητες, οι οποίοι θέλουν να αλλάξουν χρήσεις στα κινητά τους, αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλα τραφυοκρατικά προβλήματα, πολύ μεγάλα προβλήματα, αυτά κάπως πρέπει λίγο να διευθυντιθούν. Τέλος, περνούντας στα προβλήματα πρέπει να ακούν ότι υπάρχει πολύ μεγάλος όγκος της βιομηχανικής κληρονομιάς μας ακόμα σε δίκτυο. Προβλήματα από την πόλη, ο Κρόνος ας πούμε, εδώ στην Ελαισίνα, τα Ρέι, από την Αθήνα, η Πειραιώς, κάτω από μέρος της Πειραιώς, εδώ στο Βυρεά, ακόμα πολλά κτίρια εργομένα, από τη Θεσσαλονίκη, το Φίστι της Θεσσαλονίκη, έχουμε πολύ μεγάλα ακόμα ανοιχτά μέτωπα στην βιομηχανική κληρονομιά στην Ελλάδα. Και τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό που προείπα, ότι ακόμα και πρόσεπτες τα οποία έχουν αλλάξει χρήση, δεν είμαι σίγουρο ότι μπορούν να διατηρήσουν και να μην ανοίξει ξανά ένας κύκλος εγκαταλείψης, οπότε χρειάζεται συνεχώς να γίνονται κινήσεις ώστε αυτά τα πρότσια να ανανεώνονται. Νίκησα αρκετά, σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Λοιπόν, προχωρήσουμε στην επόμενη παρουσίαση. Έχουμε και σημειώσει, θα τη συζητήσουμε μετά στο διάγματο του πρώτου κύκλου, θα μην ως ένα θέμα. Έστει για να έχουμε να προβληματιζόμαστε και για τα επόμενα. Είναι όντως οι παρεμβάσεις και οι αναγκαινήσεις των μηνύων αυτών, είναι δεν είναι κηρυγμένα, για εμάς που το έχουμε ως ενδιαφέρον σε αυτή την αίσθηση, θεωρούνται ως μηνύα, είναι πάντα σωστός τρόπος για να τα έχουμε και να τα βλέπουμε και να τα καθαμάζουμε. Γιατί εδώ μας παρουσιάσατε ένα περίπου 50% των περιπτώσεων που όλοι ξέρετε είναι το πιο γνωστό, να κατακοπιούνται και στο τέλος να μένει τα λειψά. Ίσως προς όφελος της ανάπτυξης, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορούμε να συζητήσουμε στη συνέχεια. Οπότε προχωράμε στην επόμενη παρουσίαση. Είμαστε ακόμα στη τελευταία στιγμή, οπότε δεν έχουμε προετοιμαστεί πάρα πολύ καλά για την παρουσίαση. Να μου επιτρέξετε να συμβουλευτώ όλες τις σημειώσεις που θα εφεράω. Θα ήθελα καλύτερα να σας ευχαριστήσω για αυτή την αλλαγή. Έχετε τους χαιρετισμούς μας, κύριο Αλαρμάκη, για να τις ευχαριστήσει. Λοιπόν, θα κάνουμε μια παρουσίαση για τα μηχανικά κατάλληλα των πόλεων, που μετατρέχονται ταστικά κοινά σε κοινιστό. Στην Ελλάδα, τα εργοστάσια ήταν συνεδεμένα με τους αγώνες της ελληνικής τάξης των εσωτερικών μεταναστών και των ελλήνων προστήλων. Και αποτελούσαν σημαντικά τεχνίδια της ιστορίας και της κοινωνίας. Η αποδοχή των μηχάνησης, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, ήδη ξεκινήσεται η κατεύθυνση του εξήριακου ελπώδικου δημοσιογραφίου του 80, με αποτέλεσμα μέσης των αναστικών εσωτερικών να διακοπώσουν τα κοινά με καταστροφή σημαντικά μηχανικά μηία. Πάθηκε, λοιπόν, ένα πολύ μεγάλο τύμα του τεχνικού δημοσιογραφίου, όπως και πάλι αναφέρθηκε στις δημοκρατίας της Αθήνας 90, ξεκίνησαν τα διαθέναγε όλοι οι διπλιάσεις της ιστορικής δημογραφικής θερμονιάς, μέσω της ένταξης νεοκλήσεων. Σε δεύτερες περιοχές με πρόσωπη μηχανικό παρελθόν, αναλύθησαν πρωτοβουλίες, κυρίως από δημόσιους φορείς. Στην τοπική αυτοδιοίκησταν πανεπιστήμια της αφορίας νεοφέρων μημείων και αντιθερεφόντους από ικαιώτες για την επανάφερση και αξιοποίηση των παλαιών των ενεργοστασίων. Σε κάποιες περιτώσεις άλλητε ήταν σε ορμανωμένο και συνολικό σχεδιασμό και άλλατε σε σημιακές και δεμονωμένες επεβάσεις, όπου μετατράπηκαν τα παλιά εμποστάσια σε σημεία αναφοράς των πόλεων. Είναι γεφονός ότι στην πορεία των νέων χρόνων και αποστάθηκαν μια σαφής ανεδιπλέυση στον τοπικό δημό και παραγόντων σχετικά με την ανάγκη της διαπίεσης διομηχανικής θυρονομιάς. Ενώ αρχικά η ζωή μας η πρώτη επιλογή ήταν μια εύκολη λύση της κατεδάφησης μερνώντας την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση και μεγιστοποίηση του κέρδους της επένδυσης, τα πράγματα άλλασαν στη συνέχεια. Πλέον, τα βιομηχανικά μηνύα αποτελούν στη συνείδηση των Ελλήνων ένα κομμάτι του πολιτισμού μας. Μετατρέπονται σε βιομηχανικά μουσεία είτε πόση πολιτισμού, ελπέδεσης ή διοίκησης ακόμα και κατοίκησης σε ευρυμένες περιοχές και δεχτυμάζονται μέσω της νέας πογρίας το νέο ρόλο όλων αυτών των δραστησίων. Τα βιομηχανικά κατάλπα αναδεικρύονται σε αρκετές περιπτώσεις ρυθμιστές των υποκαθμισμένων περιοχών το πόλεο και του δραματικά παραμελημένου αστικού τοπίου. Σε τώρα σε αυτήν την παρουσία θα προσπαθήσω καλλιευτικά να σας παρουσιάσω τον μετασχηματισμό των παλαιόδογων της εκποστασίας στην Ελλάδα τα τελευταία 35 χρόνια. Αλλά αρχικά ξεκινήσουμε με μία μικρή περιγραφή του τι συνέβη στην Ευρώπη. Ότι το θεωρώ να της επανάψουμε την πληκτική αποκατάσταση και να κάνουμε την ανάβηση καταλυμμένων μηχανικών θυσμάτων. Παρουσία στη σημαντική άρθρον του δεύτερου μετά του δεύτερου παραμελημένου τοπίου εκαθιερώθηκε ως μια δεδομένη πάση τις τελευταίες 34 εκατοίες. Αρκετοί γνωστοί αρχιδέντες ασχολήθηκαν με αυτό όπως εγγραφούς χαρτί και στην επόμενη του Μάρκ Μιουζή, όπως στο τέλος του 20ου αιώνα, η πόλη απαραγωρεύεται σε ένας τόπος δυναμικών αλαμβών, δεταμορφώσεων και ανεπιτράσεων, μεταξύ του παρελθόντου, του παρόντου και του μέλλου. Τα διαμεχανικά κατάλυπα θεωρούνται πλέον αξιώστα στατικά του παρελθόντου. Αποτελούν ίσως ένα μέρος της λύσης της ανασύνθεσης του χτισμένου περιβάλλοντος, αναπάθεσης του προσμένου ασθηκού ισθού, με όρους που ετονοποιούν τις αρνητήσεις των σύμφωνων κοινωνιών. Το ζήτημα της αναγέννησης των διωμενών πτήρων είναι εξαιρετικά σύνθετο θέμα και πρέπει να το μετοποιήσουμε στον υποσθετικό τρόπο, σ' ό,τι αφορά το πτήρισμα αλλά και την πόλη και την ευρύτερη περιοχή στην οποία ανήκει. Η ερευνάξη θα πρέπει να ξεκινά από τη λογτομερική και αναμετρική περιγραφή όλων των διαθέσιμων λοιφών που έχει το καρδιτήριο, το θέληφός του, το νομικρό χειρονομικό εξοπλισμό, τα ιστορικά στοιχεία για την ίδρυση, την λειτουργία, την πλήση, η σημασία που είχε η εγκατάσταση για την χώλη, τη νομική, οικονομική και πολιτεστική οργάνωση. Η στρατηγική της επανάπλησης πρέπει να στοχεύει στην ομαλή πορεία του εχειρήματος, μέσα στην πορεία του χρόνου, στη βιωσιμότητά του και βεβαίως στη διατήρηση και ανάδειξη γέντρα χαρακτηριστικών του κτίριου. Η διαχείριση ενός τέτοιου εχειρήματος αποτελεί βέβαια της σπουδαίας τεκτονικής πρόκλησης. Πώς μπορεί να μετατυριχθεί σε ένα νομικρό χειρονομικό χειρισμό και πώς θα κάνουν σε ελευθερισμένο μετασχηματισμό του εχειρήματος κτίριου χειρονομένος. Τι θα μπορούσαμε να μετατυρίσουμε, πώς θα λειτουριστούμε το αρχείο της επιχείρησης, πώς θα χρησιμοποιήσουμε το χειρονομικό εξοπλισμό στη συγκεκριμένη διαφάνεια που έδωσε ο Ματατέλος στο Ματρίτης. Θα είναι τα παλιά στραγία που μετατράπηκε σε έναν χώρο πολιτισμού και από λεπλό χρήση. Αυτός ο μεταλλικός γενετός, θα έλεγα, είναι η αμορθήκηση των νερών. Και έγινε ένα σλάσμα, αυτό το όνομά του, που χρησιμοποιείται κατά το τρόπο. Στην πλήτη της εγκατάλυσης ενός πηλίου συγκεκριμένου συστημίου, η επανάπτυξη φαίνεται να αποτελεί την κύρια εναλλαπτική πρόθεση στην καταστροφή του. Από το χάρτη της Βενετίας, τη διαχείρηξη του Άμστραντα, της γαρνάδας του 1885, είναι φανερό, ότι δεν είναι απλά η αποκατάσταση, αλλά και η δημιουργία μιας διάσης χρήσης μέσα στο κτήριο. Καθώς χωρίς τη χρήση αλληόρατα παραγμάζει και στη πόρεια του χρόνου θα ξανακαταστραφεί. Εδώ βλέπετε τροσμένες φωτογραφίες από τη Τεράσσα. Η Τεράσσα είναι μια μικρή πόλη στη πόρεια στα περίφυρα της Βαρκελώνης, μέσω ενός συνολικού σχεδίου ανάπτυξης και επανάπτυξης βιομηχανικών υπηρείων. Έχει γίνει πολύ διαδικασία. Στη περίπτωση, ωστόσο, η επανάπτυξη αποτελεί ένα σημαντικό μέσο για την ανακατάσταση και τη δημιουργία, το δημιουργικό αποθέματος. Σωστό στη περίπτωση που δεν συνδεθεί με τις ανάγκες της πόλης και τον καθήκον λειτουργεί ως σημεία νοσχωράς. Το οποίο συνηπάρχει το παλαιό με το νέο, η ιστορία με το παρό και η δυνατότητα για τη γη με ασφάλεια μέρα. Μετά από όλη αυτή τη μικρή εισαγωγία, ας το πούμε, θα έρθουμε στην Ελλάδα. Μέσα από αυτό το χάρτη προσπαθήσαμε να βρούμε ποια πτήλια έχουν εξοπλουθήσει, έχουν νέες χρήσεις, δημιουργανικά τύχη έχουν νέες χρήσεις, το χάρτη προσπαθήσαμε να βρει ένα νέο συγκεκριμένο γιατί είναι μέχρι το 2013. Και θα ήθελα να μείνω στο γεγονός ότι μόνο 25 πόλεις έχουν εξοπλουθήσει τα δημιουργανικά τους πτήρια, είτε δεμολωμένα είτε σαν σύναλλα. Για παράδειγμα, 60 πτήρια υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα, σε 25 πόλεις, 18 από αυτές, πάρει μόνο μια παρέμβαση. Και παράδειγμα, στην πόλη του βόλου υπάρχουν 23 πτήρια, τα οποία έχουν επαναλυθεί, 11 στη Βερήτουση της Αθήνας, 5 στη Θεσσαλονίκη και στη Λέσγο, 4 στη Καφάλα και 3 στη Ξάνθου. Σε ό,τι αφορά την εκλογή των χρήσεων υπερτέλουν το Μουσείο, που ανέχονται στα 13, τα πολιτιστικά κέντρα που ανέχονται στα 10 και ακολουθούν τα κτήρια εκπαίδευσης, διοίκησης, κατοικίες, τουρισμού και ανοιχτών συστολικών χρήσεων. Σε ό,τι αφορά τις τρατηγικές προσέγγισης όλων αυτών, μπορούν να τις παρέσουν σε δύο προεδροίες. Οι σημιακές επεμβάσεις σε δημιουργημένους μηχανικά κτήρια, π.χ. η διάσωση των κτήρων, και στη συνολική, στη συνολική επραγωγή βάση οδανωμένου σχεδίου για το σύνολο των εγκαταλειμμένων υποφανικών κτήρων της περιοχής, μέσα σε αυτές τις πόλεις ανοίγονται η Λέστος, ο Μπόλος, το Λάπιο και η Ερμόπολη. Στις περισσότερες απ' αυτές, υπάρχει μια αντίδραμη σχέση από το μηχανικό ξύλιο προς την κόλλη και το αντίστοιχο. Η επιλογή των χρήσεων αποφασίζεται μέσα από μια πολύ πιο σύνθετη εργασία, που δεν στοχεύει μόνο στη διάσωση και αξιοποίηση του καταγωσμού. Η προσπάθεια στρέφει το βλέμμα της προς την κόλλη, διερευνά τις ανάγκες της και προτείνει λύσεις που θα εξυπηρετήσονται το καλύτερο δυνατό τρόπο γιασχίζοντας παράλληλα και την ιστορική διομεχανική κληρανογιά. Μερικά παραδείγματα από τις διάστητες της προσυγχήσης, ξεκινάμε με το παράδειγμα της Λέζου. Συντονισμένη η ιστορική διομεχανική κληρανογιά ξεκίνησε γύρω στο 1980, όπου το κοινοτικό ηλιοτροπείο της Αγίας Παρασκευής κατάλαβε της αμυσιογεγκανικής ελλειοτροπίας, το κοινοτικό ηλιοτροπείο πολυπνήτου σε πολιστικό κέντρο, το σαπονοπείο το Μαρίο σε πολιστικό κέντρο λιωθήκη της ΕΛΟΝΑ και το κοινοτικό ηλιοτροπείο σε πολιστικό κέντρο πολλαπλών χρήσεων σε θωμιλίες, θεάτρου και βιοθήκης. Η προσπάθεια ήταν πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, όχι μόνο για την ανάπτυξη ιστορικής διομεχανικής διομεχανικής κληρανογιά, αλλά και για την εξασφάλιση νέων ζωντανών χώρων μέχρι στη δημόσιο ενδιαφέροντος. Το τόση ανάπτυξη είχε ελληνική επαρχία. Από την καταγραφή του 1879 μάθαμε ότι στην επόχολου υπήρξαν 23 βαρβάλελοστάσια. Από τα 16 ηλιοτροπείο είχαν ακμοκίνητα. Από την υπόθεση καταγράφηκαν το πολιστικό ηλιοτροπείο της ΕΛΟΝΑ σε 1998. Το 1986 ιδρύθηκε το επιστημονικό βαθιωτικό είδημα κλαδών, το οποίο προώθησε τη συγκρότηση συλλογής για το Μουσείο. Τα δημόσια ερμόκληρα στο 1994 εντάπτυκαν την κοινωνική πρωτοβουλία ΕΛΒΑΝ και στο δεύτερο ιδρύθηκο πλαίσιο στηρίτσις αγοράζοντας ερμοστάσια όπως η ερμοστάσια με ρούξη το σκαλιοπείο. Το ερμοστάσιο της Οδεξίας, το οχωματουργείο Καθυμάνη, ένα πολύ μεγάλο παράδειγμα όπως αναφέρετε και νωρίτερα, αποτελεί χωρίς υπερβολή διότι τα περιφέροντα ευρωπαϊκά παραδείγματα πόλεμες έχουν εγκέσεις, τα άλλα ήταν τεράστια που έφεραν νωρίτερα. Βλέπουμε εδώ στο χάρτι ότι οι 23 εργοστάσια υπάρχουν με νέες χρήσεις. Οι 5 είναι σε διαδικασία μελέτης και κατασκευή σε αυτή τη στιγμή που μιλάμε και για όλο αυτό ασχολήθηκαν δύο φορείς, το Πανεπιστήμα Θεσσαλίας και ο Δήμος Γόλος. Το Πανεπιστήμιο έχει στην κατοχή του αρκετά κτήρια δημοκρατικού ενδιαφέροντος και έτσι όταν υγρήθηκε, αποφάσισε να διασκοπιστεί μέσα στον αρκετό αισθό της πόλης έχοντας ως σημεία αναφορά σε αυτά τα κτήρια. Το πρώτο παράγμα είναι η Ακτιπεκτονική στην οποία σπουδάζουμε η πανιά μεταλλογία του Παμπαρίδα. Θα γράψουμε αρχικά στη Ιεπονία και έπειτα στο Λαξανίκη Ακτιπεκτονική. Έπειτα το Επιτυχικό και Αγγλυματικό κτήριο, που όλοι δορίζουμε στον Πόλο και το Παστράτου, είναι η κληταμία του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας και ένα νέο επίθελο που μονοκληρώθηκε το 17, το οποίο ήταν το Πλήκη Ματσάκου, μετατράπηκε στον Πιλοξενίδο, στο εικονομικό κτήμα του Πόλου. Είναι δυο ύψεις για τη Λιππέριση, για η Ιεπνία με λύπτα, είναι μια διάλεξη από μόνο του το συγκεκριμένο τήριο. Έπειτα πήρε το Ιστοτάνιος Δήμος Βόλου, όπου και αυτός ήρθε το κτήριο και τα καρτήρια του Ιομηχανικής Πυρανομιάς και αποφάσισε να δώσει νέες πρίσεις και αυτός με τη στήριξη του κοινωνικού πλησίου. Μερικά παραδείγματα είναι η καταμοθήκη Σπύρες, που φιλοξενεί το Πολιτιστικό Κέντρο, αλλά και αρκετές δημοτικές υπηρεσίες, όπως ουλιοδομίας και διάφορα. Υπάρχει όλος το μυθογραμμωπείο Τζαλαπάτα, όπου συνέβαλε το Πολιτιστικό Δημοκρατήριο. Και μετά μεταφερόμαστε στο Λάβιο, που είναι μια της σημαντικότερες προσπάθειες. Σε πανελίδες είστε εδώ. Το Πολιτιστικό Παρκονομίου δεν θα μιλήσουμε και νωρίτερα. Το ίδρυσης της Αλανίκης και αυτό θα το προσπεράσω. Το κεντρικό εργοστάσιο της ίδρυσης της Αλανίκης, που θέλει να αποτελεί μουσείο ζωή αυτού του και λειτουργεί, λειτουργούν τα νορκά όλες τις αιτίας και οι νέες γεύσεις του χώρους. Το εργοστάσιο φανολογίας της Πάρκας, εδώ στην Αθήνα. Μετατράπεκες εγκατοικίες. Την νορκότιε ως, πίκουλο, χ. Τι είναι? Αισθάνεστε. Το εργοστάσιο φανολογίας, ό,τι το γνωρίζετε, δε χωρίζεται. Τι γίνεται εδώ? Αντάπετ λακός. Ναι, εγκληματικά χαρακτηριστικά, ποιες ό,τι κάνετε να πωλήσει, λειτουργίες εκθέτουνται. Τη συνέχεια, μεταφερόμαστε στην καβάλα, όπου μια πέτρινη αποθήκη μέσω μιας μεταλλικής διάθεσης δηλοξενεί ένα κουλυκατάστημα που θα δώσουμε στο Ασέως Βουναζάρα. Μια αντίστοιχη, ωστόσο, πέτρινη αποθήκη δεν είναι έλληνες. Ήταν σχετικά καταστραμένη, οπότε διατρήθηκε μόνο το περίπλημα και δόθηκαν μεταλλικοί φορείς για να αναπτυασθήκε και τη σεγνωσία της εργάς στη Πάρθη. Το Μεσοτράπημα σκέφτηκε μεταλλικοί φορείς σαν χανιά, μέσα της Φιλαμιζηνίας εκδηλώσεων κορδοβολιτισμού. Το Μουσείο έδειξε και η Λιτσά μου. Πάντα έρχεται αυτό και ακαταλήγει στα συμπεράσεις μου. Αυτό που αρχίζει δεράμενος μέσα στις έλληνες, ότι δεν υπάρχει κάποιο μειώδευτικό σχέδιο και εχείρησης δερχίδιου εκπαιδικής πειρονομίας, όπως αυτό της καταλωνίας της τεράστασης προαμέσεως κανονιτέας. Έχει ένα μεγάλο παράδειξης τόσο να μην αναφερθούμε στην προσπάθεια που κατέβαλαν οι φορείς όπως το Υπουργείο Πολιτισμού, οι τροπικές συμφορίες να τεράμε λινείο, το Πολιτιστικό Ήνδρυμα Πειραιώς, το Μετρόδοκοπτερμίο Ίγκωμος, την Κυρμέσκο. Σαφέστατα μεγάλη ευθύνη, σε αρκετές περιπτώσεις, έχουν τοπική ευτοδιοίκηση, αλλά και εμείς, σαν πολίτες, που έδειξαμε μεγάλη αλλακτική συγκινήση καταστροφική, ήταν τα μηχανικά καμπάλια. Σε μία παρουσία είχαμε πάσει ένα συνέδρομα, όπου χώραμε πάση καμπάλια, το 2010, ο οποίος μας ενημέρισε ότι στη θέση της νέας πειραιογραφικής, είχε ένα κουλιόραφο καταμοθεί. Με αποτέλεσμα, ένα μεγάλο ξεγυριστικό μεγχανικό μημείο, να μη συνεχιστεί όλη η διαδικασία της πόλης, και να καταστραφεί. Έχασα μια μεγάλη κερία, τη σύνδεση του ιστορικού δημογραφικού παρελθόνου της πόλης, με τον Παρό, έπειτα η διαφορία, που επέρεξα και άλλες ιστορικές δημογραφικές πόλεις, το Ανδρίμιο, ακόμα περιμένεις να χρησιμοποιείς η ιστορική καταμοθήκη Παπαπέτρου, ένα σημαντικό στολί της Βιγαλιάς της πόλης, την Πάτρα, πριν την καταοδοτική χρήση των σφαγίων, ως πόλη πολιτισμού, υπήρχε μια μεγάλη ομάδα μεγχανικών κτυλίων, που παραμένει μανερέα, αντίστοιχα και στη Χαλκίδα, μήπως ως τόσο αναρωτιόμαστε. Τα πανευστημιακά ελλήνματα δεν έχουν δραστηριοποιηθεί απαρκώς για όλη την επανάγνωση. Η Κρήτη, η Πελοκόνη, η Συγκράκη, ο Βόρειος, όπου έχουν πολύ ταγεία, δεν έχουμε λαμπουθεί τόσο σε συνεργασία με τις περιφέρειες και τους δήμους, ώστε να βοηθήσουν και να προσφέρουν αλήθεια φαντονοσία είτε των καθηγητών, είτε των φοιτητών. Έχει μια πολύ καλή επιβίδια όλα τα προηγούμενα χρόνια μέσα στη συνεργασία του ΤΕ και τους εργασμούς τοπικής αντοδιοίκησης σε επίπεδο ειδημέρους και αναφορήσεις δραστητικών κοινωνιών μέσω ειδημερίδων και συνεδρίων. Επίσης, στα νέα τα καταγραφείς και δημιουργίες μητρόι, περνούμεντι κινήσεις έρχεσαν τόπος, όπως η Ελληνία, στα Ιόρια Νησιά και στα Ρουδεκάνησα προχώρησαν προγράμματα για την καταστροφή των καταγραφείων και τεκσμιλίες της τεχνομεχανικής και δημηχανικής κληρονομιάς. Πρέπει να περάσουμε όμως στο επόμενο βήμα της αξιολόγησης, της κίνησης με μεγάλη προσοχή και διερέυνσης της αξιοποίησης με νέες συμβατικές χρήσης που θα βοηθήσουν και να ενοποιήσουν παραμελημένα και καθαρισμένα τύματα των ελληνικών πόλεων. Τα βιομηχανικά κτίρια αποτελούν και θέλουν να συμμετέχουν στη διαδικασία έδεξη των ελληνικών πόλεων γιατί τώρα έχουν ερμημένει και είχαν ερμημένα στοιχείες του, πρέπει όμως να τους δώσουμε την ευκαιρία που διηγεί ο δικημένος σας. Νομίζω ότι μόλις μια εικόνα θα γίνεται στην Ευρώπη και στην Ελλάδα περίπου, μετά με ένα λίγο το ταξίδι. Παρόλο αυτά γίνονται πολλά πράγματα, πλέον και στην Ελλάδα. Όποιος δεν ξέρει το παράδειγμα του Πόλου, έχει ξεφύγει κι αυτοί οι αξιοποιήσεις της βιομηχανικής συλλογησίας, δεν έχουν δίχει να σπουδάζουν τον Πόλο οπότε... Αλλά τα χρόνια τους που εδώ δεν ήταν τόσο πολλά παραδείγματα, όταν έγινα εκείνο το Μικριατική Βιλεοθήκη και ήταν ένα πολύ μεγάλο project και για τα μικρά μου μάτια τότε, γιατί ήμουν μικρή και όταν σ' αυτή την ευσύνα που ήτανε γυμάτη με λιπομένα τέτοια κλάσσικα βιομηχανικά, ήτανε λίγο ζήλια και λίγο ελπίδα για το μέλλον. Παρόλο αυτά η βιομηχανική κληρονομία δεν είναι μόνο ηλικία, είναι και άλλη, είναι μνήμηλη ιστορία, είναι μία τεχνογνωσία, είναι μία τρόπη για να παράξουμε πράγματα ανάειχμα με τις ανάγκες της κοινωνίας και τις δυνατότητες τεχνολογικές που έχουμε την εκάστωτη εποχή. Εδώ έχεστε κι εσείς. Η εκπαίδευση πάντα αποτελεί νομίζω το βασικό τρόπο να φέρουμε τον κόσμο κοντά σ' αυτό που λέμε βιομηχανική πληρονομιά, κολλιστική πληρονομιά γέννη. Σίγουρα δεν έχει καταλάβει ο παπλός έγινος πολίτης ότι... Ήδη δεν έχει καταλάβει, δεν έχει καταλαγιάσει μέσα του η ισότιμη αναγνώριση της κληρονομιάς. Σε προβληματικές κοινωνίες όπως αυτή εδώ, χωρικά μάλλον όχι. Και πάντα φαίνεται όταν είμαστε τέτοιοι συνθήκες φαίνονται στο μυαλόμενο παράδειγμα. Κυρίως, αν σκάψουμε και βρεθεί ένας τάφος, έναν κλασσικό, ας πούμε, μνημείο, ιστορικό και βρήκαμε ένα τάφος, ας πούμε, θα τον αφήνουμε ποτέ έτσι εκεί, να στέκει μέσα στη μέση του δρόμου σε μια λακούβα, σαν κοινωνία ποτέ, είτε σαν... Βλέπετε που το 60, το 70 αυτό συμβαίνει... Συνέβαινε, αυτό συμβαίνει τώρα με τα δύο μικρά... Αν δεν υπάρχει η πίδα αυτό θέλετε να μιλάει. Δεν μου κάνει τίποτα. Λυπάνω που συμβαίνει, αλλά αυτό συμβαίνει και με τα θέα. Άσχη να μιλήσω. Εξελισσόμαστε, γίνουμε παρακάτω και να γνωρίσουμε και εμείς οι ίδιοι πώς είναι ο Πέλιν, ότι είναι αξίες και τι δεν είναι. Δίνω τον λόγο εξ' εσάς. Πρέπει να σου το λέω, να πω λίγο ένα μικρό σχόλιο. Ε, συγγνώμη. Μιλήσα από αυτές με κάποιον από τους καλλιτέχνης της ομάδα συμβιέτων και μου είπε ότι αυτό που το έκανε επίπο είναι ότι τα αρχαία, τα αρχαία καταρθάκια που είπαμε στην περιεχή μας είναι πιο καλαδιακτημένα από τα νεότερα προσεκτικά κτίρια, που ρημάζονται τελώς. Είναι, βέβαια, και νομίζω αρμόζυμα, μιλάμε για δημιουργία. Ήταν και πολύ ενδιαφέρουσες οι ομιλήσεις που προηγήθηκαν. Προτήμασα και δύο προτήμα. Πούσαμε και πολλά πράγματα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, τα οποία και εγώ άφουσα, |
