| : Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE ο οποίος σε περβάει το καθιερωμένο πέτρο σαφίζει και φέρνει σε απορία δόντες, κριτικούς. Θέλω να πω, θα έχω μια αντίληξη, ότι το καλό και σοβαρό είναι η λογοτεχνία, είναι η καταστική, είναι η λογοτεχνία παρά σοβαρά λογοτεχνία. Το κακό μας στην άποψη είναι ότι βρισκόμαστε αποκυρισμένοι να μπορούμε να ζήσουμε λογοτεχνικό παιδί και ως ενήλικοι και ως μαθητές, το οποίο μπορεί να μας δώσει απαντήσεις για τη ζωή μας. Δηλαδή μέσα της λογοτεχνίας καταλαβαίνουμε την οικονομία, τον κόσμο και την υπάρχουσα ιχτροηθή συγκυρία καμιά φορά πολύ καλύτερα από ό,τι οι άντρα τον ευθύσαμε εφημερίδες. Λοιπόν, είπα κάτι για την αγγλόφωνη παράδοση που έχει αυτή η λογοτεχνία. Η ιδέα του τρομακτικού μου, το οποίο φέρνει σοκ, κατά την ανάγνωση, την παρατρολόγηση και τη φιλογραφία του, αντιμετωπίζει προς μεγάλη υποψία, ακριβώς γιατί διατηρήφεται η εντύπωση ότι εξηγείομαι τα παιδιά με τη βία και με διαιρέες καταφτάσεις. Κάτι το οποίο έχει μία βάση, αλλά όχι ώστε να φορά τα λογοτεχνικά γεγονότατα. Η άλλη εδωμανική πλήτευση είναι καλλιβαλισμούς, αποκεφαλισμούς, αγριότητες δηλαδή. Επειδή πηγαίνω στο σχολείο πολλά χρόνια, ξέρω καλά ότι η ιδέα του αγροπηριασμού ως ισχαντικό μύθων και μυθολογικών έργων συνδέεται με τους μύθους της δημιουργίας, δηλαδή ο περιφέρας, τα θεέστια δείχνα, οι ιστορίες του χρόνου. Προκειμένου να αναλύσουμε το στοιχείο Φρύκης, για ποιον λόγο περιγράφει την αποκλήνηση του ανθρώπινου σώματος ως άνδρια ή λογοτεχνία τρόμου, η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε γνώσεις ανεξάρτητες από την λογοτεχνία. Όσο πιο βλέπουμε, οι ψυχολόγοι βλέπουν σε αυτό το στοιχείο μία πράξη αθαρτική, δηλαδή η κρυμμένη φόβη μας, εξωτερικέλωτες, και έτσι μπορούμε να εγκαταπληκτούν και να αποκλειδηθούν. Αυτό έχει να κάνει και με τη σχέση των παιδιών και της συγκεκριμένης δημιουργίας. Πρώτα απ' όλα, είναι λίγο αμφίβολο το να προεσοποιήσουμε μία συγκεκριμένη από το οποίο το βάζουμε τα παιδιά. Δηλαδή, ένα μικρό παιδί μπορεί να δει τη νύχτα των ζωντανών νεκρών και να μην τρομάξει, και δηλαδή, από μια σκηνή στον κοντρό λιγνό, δύο φορά, όταν θέλει να κίνησε μία βιλάκια, να βγήσουν να τρέχουν, να ξυρίζουν από το φόβο τους. Αυτό το οποίο τρομάζει τα παιδιά, έχει να κάνει με τις αναφορές και τις εμπειρίες τους. Οι παιδίς βρίσκονται σε σκάλια πολύ σχεδόν πίσω από τις γέννησες. Μέσω της ερβίας, καμιά φορά, εξωτερικοί αποτεθούν, και έτσι αναφορές και αντιμετωπίζονται. Οι αυροπολόγοι βλέπουν σε αυτό το στοιχείο της πρίκης, τα αντιχίσεις από το έθνοιγμα του διαμελησμού και του φαγώματος του θυσιαζόμενου ζώου, το οποίο διαμεληδότανε με σκοπό να αγορεμιουργηθεί η γη. Άλλοι, στην καταστροφή του σώματος, βλέπουν μια μέθοδο προστασίας, από την ενεξτροφή των καναγμάτων, και όσοι θυμόμαστε την έγκυα της ορίσιας, και το πώς η ψυχή παρουσιάζεται έναν πιστό αλλά άλληλο αλλήγραφο του σώματος, μπορούμε να καταλάβουμε αυτό. Δηλαδή, στο νόμερο, η ενέξει παρουσιάζεται ως η ειδωμένα χαμόδου, δηλαδή αναπαραστάσεις άλλων αντικαθευτείων της σώματος. Οπόμενως, την καταστροφή του σώματος αποκλεί την ενεξτροφή του καναγμάτων, ο οποίος θα εκδικηθεί τον γράφτη. Υπάρχει, όμως, για να μην σας εξειάσουμε την αρκετή λογοκριτρία, όλες οι λογοκριτρίες έχουν σκοτεινές συμβιλητικές κοταδιστικές κλεμπρές και σκοτεινές κλεμπρές. Αυτό ισχύει την αρκετή λογοκριτρία, στην οποία υπάρχουν αρκετοπία που είναι παράλληλα και ιδιολογικά και ιδικά. Λοιπόν, έχουμε να κάνουμε, η ιδέα του αγροκριτριασμού του σώματος, δηλαδή, πολλές φορές έχει να κάνει με κάποιον λανθάνοντα κουρικανισμό των συγγραφέων ιστοριών γρόμου. Η εγαπημένη μου συμπασκόληση, κυρίως της παιδείας που βλέπουμε καλώς από τη τηλεογραφή, είναι ότι είναι τα παιδιά της νέκης. Αυτοί σκακοποιούνται, αυτοί δολοφονούνται, αυτοί διαμελίζονται. Όταν λέω ότι έχει να κάνει με κάποιον λανθάνοντα κουρικανισμό, να το πούμε απλά υποσημίδει το μίσος για τη νεκρή ορτσόμα και τις απρόσιτες στον αγροκριτρό κόσμο λειτουργίες. Αυτή είναι η σκοτεινή, η σκοταριστική πλευρά της νομοδεχνίας γρόμου. Δηλαδή, ένα μία έμπραση υποσημίδει το μίσος, το οποίο είναι κάνει με κουρικανισμό. Ο κουρικανισμός δεν είναι να έχει να κάνει με ηθικές αρχές, εντάξει, αλλά μία υποκριτική ηθική αντίληψη. Η αναδύγηση αρχαίων μίτσων και η διασκευή παραμυθιών είναι τεχνικές πολύ συστηθισμένες στην καταφυλή οδοκμία. Στην περίπτωση του Τζόν Ρομαντ Ρόελ Τόικιν και του τεμπλίου «Άρχοντας από τα Φιλιδιόν», σταθμίζουμε την αξία αυτού του έργου διοικοτεχνική, τόσο από τον τρόπο που διαχειρίζεται ήδη διαμορφωμένος φρύλος, περιγράφει εξωτικά μαύρους φιλογράφους, αλλά και από την δική του μυθοποιητική φαντασία, δηλαδή φανταστικά πλάματα, τα οποία τα έχει επινοήσει ο ίδιος. Τα ορ, εκείνο το αμφιδιοκλάσμα που ονομάζεται σκόλου, ο λαός των κόμπη. Επίσης, τώρα, για το τόλινο. Ήταν γλωσσολόγος, πανεπιστημιακός και φιλόλογος, και η κοσμού κατασκευή, η οποία υπάρχει στο βάρκο των πρωταχτηλιδιών, περιλαμβάνει και μια ολόκληρη γλώσσα, δηλαδή η γλώσσα των ψωδικών. Όταν βλέπουμε τη στελή των άγγλων, βλέπουμε να μιλάει κάτι σε εξωτικά, είναι ένα μύρμα μεσαιωνικών αγγλικών, αλλά είναι μια γλώσσα εντελώς επινωημένη. Όπως επινωημένος είναι και ο χάρης της μέσης γλυς. Τώρα, ο ίδιος, ποτέ δεν θέλησε να φορτίσει τον αλληγορυπό χαρακτήρα του άρκου των Αθλημιών. Ολοθυνώθηκε την περίοδος πέπτωσης πατοχήλου πολέμου, αλλά όταν τον ορθούσαν αηλιανούς κοντινός άρκουδας που υπάρχει στους πόλεμους των Αθλημιών, ίδιος ίδιος αρνιόταν να τον χαρακτήρ. Απλώς θα επανέχουμε σε αυτό μολυθμένο απόφασμα. Απλώς αυτό το λέω γιατί οι συγγραφείς γράφουνε, αλλά η ερμηνεία των συμβόλων τους είναι υπόθεση των αναγνωστών και των κριτικών. Οι ίδιοι δηλαδή μπορούν να χασκούνε πώς και γιατί έγραφαν πάλι, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος για να έχουμε σάχνες για να δοκίσουμε. Ας δούμε τα απόστρα από τον άρκοδο των Αθλημιών. Απλώς αυτό το λέω γιατί οι συγγραφείς γράφουνε, αλλά η ερμηνεία των αναγνωστών τους είναι υπόθεση των αναγνωστών και των κριτικών. Απλώς αυτό το λέω γιατί οι συγγραφείς γράφουνε, αλλά η ερμηνεία των αναγνωστών τους είναι υπόθεση των αναγνωστών και των κριτικών. Απλώς αυτό το λέω γιατί οι συγγραφείς γράφουνε, αλλά η ερμηνεία των αναγνωστών τους είναι υπόθεση των αναγνωστών και των κριτικών. Απλώς αυτό το λέω γιατί οι συγγραφείς γράφουνε, αλλά η ερμηνεία των αναγνωστών τους είναι υπόθεση των αναγνωστών και των κριτικών. Απλώς αυτό το λέω γιατί οι συγγραφείς γράφουνε, αλλά η ερμηνεία των αναγνωστών τους είναι υπόθεση των αναγνωστών και των κριτικών. η οποία κατασκεύαζε όπλα που σκόβευαν στις τοκούς δυσναμμένους στελικούς. Όπως το δεύτερο φαντώσιο πόλεμο θεωρήθηκε η αλληγορία του κύκλου, το σκοτεινός άρθρος, έτσι τα δεκαετία του 1870 αποδέστηκαν σαν ξύμβολο το πόλεμο του Κρυφνάνου. Τώρα, εμείς θα μπορούσαμε να βρούμε, να ανακαλύψουμε, μάλλον, από πού βρήκε ο Τόικιν, η πληθέα του μαγικού ναφτυλιδίου, που όχι ας το φοράει, είναι η Άγωρεντος. Εμείς οι μαθητές του. Λοιπόν, είναι κτήμα που λείπει η ναφτυλιδίου. Ένα δούμε λίγο με την ευκαιρία του. Έχουμε, έχουμε δει με τα φορές που άρχονται με το ναφτυλιδείο, σε μπλουδάκια, μιντεογκέινγκ, κλαίξερ, σαν τελάικα, τάτα είδους αγαλματάκια. Αλλά, ένας μαθητής λεκυρίου θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις απαρχές του μύθου του μαγικού ναφτυλιδιού στον πλατωνικό μύθο του στιλέου. Λύπνει, δεχεία, το ναφτυλιδί του Γίγι. Ο Γίγις βρήκε ένα ναφτυλιδί που το κάνει αόρατο. Βασικός πλατωνικός μύθος, διασκευασμένος από τον Τόικιν, και μ' αυτή την ευκαιρία, να σας προσδηλήσω την αντίληψη της σχολικής πραγματικότητας ότι τα φανταστικά έργα είναι τη Ζήμια ή άλλη μεταβιάς ανοιχτά. Η θεία το βρήκατε εδώ πέρα. Χαρακτηρίζει λοιπόν την λογοτεχνία του φανταστικού ως η λογοτεχνία του περιφορίου. Η λεγόμενη λογοτεχνία του περιφορίου λέει το βιβλίο μας, την οποία την αντιδιαθέλημε την λεγόμενη η Ψηλή Λογοτεχνία. Είναι αλήθεια όντως ότι έχουμε όμως μια λογοτεχνία του περιφορίου ή θα ήτανε καιρός να επανεκκανήσουμε λίγο κάποιες πλευρές της σχολικής λογοτεχνικής δρασκαλίας για να μπορέσουμε να διευρύνουμε τη λογοτεχνική μας αντίλυψη. Λοιπόν, στην εποχή μας υπάρχει μια περίεργη αντίθεση. Βλέπουμε τις τεχνολογικά διαδραγωγημένες μάζες από τη μία να είναι φωτομένες με κινητά, διαδίκτυο, ψηφιακή τεχνολογία κάθε είδος και από την άλλη να γουλιάζουν μέσα σε κάποια είδους μαγικές δείμεις. Ορασκόπια, φαντάσματα, ταρώ, πίστη στην ύπαρξη κάμενων μπίσκων, θεωρίας συνομοσίας, συνομοσιολογία. Και όλα αυτά είναι περίεργο ότι κυκλοκορούνε με ξύλο από τη τεχνολογία. Αν ψάξει κανείς το διαδίκτυο θα μείνει κατάπληκτος από τον χώρο που καταλαμβάνουμε τέτοιου είδους εξολογικές δοξασίας και προλύψεις. Η συγγραφή της συνομωρικής φαντασίας και λογοθετίας χρόνου αρμούνται ότι έχουν παραδικές σχέσεις με μούνια τέτοια αντίληση των χειμαδών. Λένες και έργα λειτουργούν ως σύμβολα και καταβουτάζουν εκείνους οι οποίοι χρησιμοποιούν την ορολογία του εξολογικού ως άλλο γιατί για να συνεχίσουν να κορευαίνει τον εαυτό τους. Δηλαδή, το να γράφει Παρίζ για παράδειγμα, για εξολογίδιμους, καθόλου δεν σημαίνει ότι οι επισκέπτες δεν είχαν εξοικητάμενο βίσκο. Μπορεί να χρησιμοποιήσει την εφέρα του εξολογίδινου, όπως έχουν κάνει τα πολύ καλά εναριστημονικές φαντασίας, για προβληματισμό πάνω της σύγκρουσης πολιτισμών, την αντιμετώπιση του άλλου και του διαφορετικού. Πάνω σε μια μοναδική φορά που παραλέγω να πιστέψω στη μαγεία, ήταν όταν πρωτοκυκλοκόρασαν πάλι πρώτα. Δηλαδή, όταν διβρούσε κανείς τα βιβλιοκολία, έβλεπε τα δουλειά να φιλάνουν διαμαγείας από τα ράφια στα χέρια των αγορατών. Τόσο μεγάλη ήταν η κυκλοφορία αυτού του έργου. Είναι λίγο δύσκολο να κατανοήσει κανείς για ποιον λόγο, πάλι πότε, έχει εντυπωθεί τόσο βαθιά σε άτομα ανεξαρτήτως ηλικίας. Δηλαδή, σίγουρα υπάρχει μια αντιδημία προλύψεων και ψευγόδης θύμης στην κοινωνία, η οποία προάγιζε αυτοί τους αδειλίευσες. Τώρα, έχουμε την ιστορία ενός αγοριού που ξεφέρεται σε μια δημοκομία πραγματικότητα δύσκολη και μελαγχολική, χάρη της μαθημίας και των άντρων. Όλοι μας θέλουμε να σηκεί δημοκομία στην ιστορία πραγματικότητα. Και καμιά φορά αυτό γίνεται με τον αορνηρευό μας έναν κόσμο, όπου όλα γίνονται και όλα μπορούμε να τα κάνουμε. Αυτό το θέμα έχει χρησιμοποιήσει τώρα από άτερους εγγραφείς, που είναι πολύ καλύτερος από την εγγραφή. Αλλά τώρα θα έχουμε ένα μικρό μπλακκάο. Πώς το κάνεις? Μπορείς να με χάνεις. Λοιπόν, τέλος πάντως. Πολύ καλύτερος από την εγγραφή. Τώρα αυτό θεωρείται έλεξη προμαχτικής αμάχης, να μη χειμαριακάνεται η συγγραφή αλλοθάριχοτα. Και πολύ θεωρούμε το θέμα. Γιατί, λοιπόν, είναι τόσο μεγάλη η αγχαρία, να δούμε μερικά αποσπάσματα και να τα σχολιάσουμε μετά από όπως. Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο, τα βιβλία. Θα σας πει ότι η θερμία είναι καλύτερα από τα βιβλία. Πάμε σε κινηματογραφικές. Το περίεργο με το βιβλίο είναι το καλύτερο. Είναι ότι διαστηρίζονται με επιτυχία θέματα, αλλά εκείνος το οποίο δεν πειραστούν οι δυσκολίες είναι ούτε ότι έχουν αβαθείς χαρακτήρες χωρίς καμιά εξέλιξη, ούτε έχουν διαλόγους αχώρικα ινότοπους, ούτε ότι έχουν χρονδροϊδέστατη λοχή. Δηλαδή, τον επιεργογείο του Πόλιβουλ, περί επιεργογείου προέρχεται κάθε φορά, παρέλαβε στον Χάι Κόρταρ και τον Νέσο Σιωπ. Η ταινία είναι η πιο εύκολη από τα προβλήματα. Παρ' όλα αυτά, οι φάντες διαβάζουν αυτό το κατασκεύαμα. Η προσωπική μου άκρηση, δασκαλίζει και φυσικά μια κείμενα καλά, είναι ότι η επιτυχία του Χάι Κόρταρ οφείλεται στην έλλειψη αναγνωστικής παιδείας. Δηλαδή, θεωρείτος επιχείρημα ότι τα παιδιά που θα βρουν επίσης κι αλλιώς θα φτιάχνουν λογοτεχνικό έργο, μπορούν, τουλάχιστον, να διαβάσουν ένα βιβλίο και να δουν πώς μυρίζει και τι χρώμα έχει ένα βιβλίο και πώς το κομπορεί. Η προσωπική μου αδερφή λέει ότι τα παιδιά που διάβασαν όσο μοναδικό βιβλίο, όπως είναι τώρα ο Χάι Κόρταρ, έχουν εμπίνηση αυτόν. Οτιδήποτε άλλο πάνε να διαβάσουν, θα απορρίπτουν γιατί δεν μοιάζεται το Χάι Κόρταρ. Από αυτήν την άποψη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ταινία της απόλαυσε και εγώ και το βιβλίο, αλλά στη μεσήωρα της απόλαυσης θα μπορούσαμε να το λάψουμε για εγώ. Είναι λογοτεχνία σε αυτόν. Δηλαδή προς, αλλά δεν σε προτείνει. Και δεν σου αφήνει τίποτα. Εάν κάποιος έχει λιψοποβία και βρεθεί σε αεροκλάνο, μπορεί να το διαβάσει, είναι καλό για να ξεκίνησε. Ή αν κάποιος διχτάζει και θέλει κάτι για να ελευθερήσει, μπορεί να το διαβάσει. Τώρα, από τι πιάτηκα. Αυτό κάτι το οποίο βελτιώνει το Χάι Κόρταρ είναι οι αναφορές κλάσματα αρθροελληνικών μύθων. Αν και έχω την εμπίπωση ότι το άσχητο αναγνωστικό και κοινό το αγγλόκο έχει την ιδέα ότι και αγάπη, οι γρύπες, ο κέντρος που τυλάει τη γάμαρα ένα με δυο, είναι την όηση της συγγραφέως. Δηλαδή, αφηβάλλω, εάν ξέρετε από πού προέρχεται, αφηβάλλω από τα θέματα. Τώρα, η ιστορία της μαγίας είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο. Καίει από την εποχή φιλοσέωδα, που συμβαίνει με τις μοναδικές της ενοίξεις. Οι νύξεις που έχει αυτό το γύρο είναι την ιστορία της μαγίας και πάλι είναι χωρίς αδίκτυμα, δεν αφήνουν τίποτα. Δηλαδή, θέλω να πω ότι αυτό το αβασάνιστο λογοτεχνίζωνε κολάζι του Χάι Κόρταρ δεν αφήνει καμία απολύτως γνώση. Δεν αφήνει καμία απολύτως γνώση. Όπως ακριβώς τα χελονουλιδιάκια. Κάναμε τα διάσημα ομνόματα. Ραχαέλω, Λονατέλω, Λομνάκιο και Πιγελάντζελος μαζί έχουν καμιά μελοκορία για τις μεγάλες δάσκες της καναγέλεσης, με το φιλοπράσμα, με το τέχνη. Τα έλεγα ότι υπάρχει μια ασυστηχία. Αν και τα χελονουλιδιάκια είναι πολύ πιο συμβαθή και πιο χρήσιμα από τον Χάι Κόρταρ. Τουλάχιστον όταν γίνονται κρυφλόσουδια, όταν είναι σε καρέκα καρέκα προβάλλονται και φέρνουν ανάποδε λοιπόν. Λοιπόν, πραγματικά ο μάθης ήρθε να παρακαλέσω ο παιδί, προκυλώνοντας το βοηθήσεις να πάρει τις δάσκες να μοναχώρει δεύτερη σε καλή κανένα της αναγέλεσης, καρδιάκια και της ασκαλίας και του λέει ο παιδί μην προσπάθησε να φύγει στα χελονουλιδιάκια. Αυτή είναι η μονήλυση. Και όμως παρόλο που άμα σε ένα καριγάνον άλλο το προσύζει στο καλέρι, μπορεί να το πιάσει τα άνετα. Ακριβώς δεν συσκευήθηκε το βοήθειο της αναγέλεσης του καριτέχου. Λοιπόν, ελπίζω να μην έφεξα τα ιερά και τα όσια της νεολέας θάμουνας στον Χάρι Πόδερ, αλλά απλώς έχω την εμπίπλωση ότι υπάρχουν πολύ καλύτερα έργα από αυτό. Στην αγλόπαινη λογοτεχνία υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός δημιουργίων που γίνεται αμυκόλεδες. Για να καταλάβουμε τη βουρευτία που βασικούν επάνω μας, τη στρίλη του παραδόσεις της δημοσιογραφίας, θα πρέπει να είναι έξι με τον ρόλιο, που έχει έξι ιδέα του αίματος, που είναι προτού αντιμετωπιστή ως ιατρικός χώρος. Το δεύτερο νόμιο λέει, το αίμα είναι ζωή του. Και υποταλεί η αίματος της λιλιάδας του ομύρου, που δεν εντοχούν τα νερά φυσικά, ούτε λέγονται τσίπια ούτα παιδιά με παιδιά. Αυτό έλμε. Είναι μια απόβυρα αυτή που τα μία αίματος που λέει, φραστούν έντονα συνεκτήματα και βαθιά. Το αίμα, λοιπόν, στην παράδοση, αποτελέται με την ύπνο σημασία σημάτων. Αλλά αυτό δεν μπορεί να δώσει μια εξήγηση. Για ποιο λόγο δεν έχουν επάψει ποτέ να γράφονται έργονα μηκόλαγκες και γιατί αυτοί είναι σωμετά λογοεπία. Πάλι πάμε λίγο σε χωράφια πέρα από την λογοτεχνία. Επειδή έφυγε να γράψω μια ιστορία με μηκόλαγκες και έφυγε να εμβαθύνω το λεγονός και ως ιστατικό του μεχανισμού της έρνευσης ενός ικανέα και τη μία από την εμπειρία της μηκρότατας έχω την εντύπωση λοιπόν ότι η ιδέα ότι μας έλυζει, μας έλυζει μηκρονίες με μηκρολαγκές είναι ότι ξεκινάμε τη ζωή μας σαν μπαμπίρ. Δηλαδή, η ενδομήτρια της συμβιωτικής σχέσης με τη μητέρα μας είναι απόλυτη. Ζωοδότη της είναι το αίμα. Επί εννιά μήνες το έργο μας προσφέρει τα πάντα μέσα σε μία νύχτα οι οποίοι είναι στις χαληγορίες και ασφάλειες. Και μάλιστα εκεί μέσα αρχίσουμε να οδηγόμαστε, γύρω στον έκτο νύχτα της κίησης. Αυτή η εμπατώμενη σχέση αποτελεί και η απαρχία της ύπαρξής μας. Αυτά τα όμοιρα, τα οποία θύσουμε να βλέπουμε σε ένα στάδιο απόλυτης σύνδεσης με το έμα, είναι λογικό να βγαίνουν στην τέχνη. Είτε με φωτεινές κλευρές, είτε με σκοταδιστικές. Και από εκεί προέρχεται η ιδέα του Βαμπίρ. Λοιπόν, το έργο ονομάζεται «Θράκουλας». Στην γραφέρας είναι ο Γράμος Τόρκερ, «Χρονολογία και Προσπορία» του 1891. Τότε κυκλοφόρησε το κλασικό αυτό έργο. Θα δούμε ένα απόστασμα από το έργο, «Χρονολογία και Προσπορία». Αν και ο καλύτερος «Θράκουλας» του μπορείτε να δείτε, θα σας δώσε στο χαριστήρι. «Θράκουλας» του Γράμου Τόρκερ, όπως αντιμετωπίστηκε το κυκλοφορία του, δεν ήταν ότι έβηκε με αίμα. Ήταν ότι ήταν ξένος στο Λονδίνο. Και ότι πλέον έβηκε με κατευγημένο. Η Βικτωριανή Αγγλία, ο οποίος δυο μηχανικείς επανάχασε. Ήταν μια περίοδο που ήρθε η πιο έντονη, την πιο κρυφή και την πιο υποκριτική σεξουαλική αποθαλήνωση του κοινου. Τους πιο απίστεπους αριθμούς παιδικής κοινυσιμότητας και γυναιγίας κορμίας. Δηλαδή μια κοινωνία που τελείως άρρωσε, δηλαδή, διότι δεν προεδρύμαστε και για την ιδιαίτερα καλή συμπορροφή στον επισκέπτειο από τη Ματρασία και την Αμφιλιβανία. Παρ' όλα αυτά, είχε μεγάλη κυκλοφορία, ακριβώς γιατί εξωτερίκευε όλες τις φοβείας των Βικτωριανών. Το φόβο του ξένου, το φόβο του διαφορετικού και τον φόβο της εξουαλικότητας. Ο μύθος του γράμπυλα είναι ένα αρχαίτικο. Αρχαίτικο, θυμηθεί να αυτό που είπαμε για τα αρχαίτικα, για την ασυνείδητη συναισή μας με το αίμα. Αυτό το αρχαίτικο λοιπόν, ανήκει στο συλλογικό ασυνείδητο. Έχει εσωματωθεί στο πολιτιστικό μου κυλικό, πολλών και διαφορετικών χωρών. Επέζησε δηλαδή ως λογοτεχνικού αντικείμενο και στην νέα χειλιαδία. Αλλά με τα χρόνια έχει αλλάξει η αδείλειψη μαζί του φιλικότητα. Ο σύμβολο μπορεί να τη συμβουληθεί με πολλούς τρόπους. Το αγαπημένο μου λογοτεχνικό έργο με θέμα το βαμβυρισμό είναι ένα δείγμα της Ζωάννα Ρασ, που ονομάζεται «Αγαπημένη μου έμιλη». Είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες μπρικολάδων που έχουν εγγραφεί. Σε αυτό το δείγμα μπλατεαρή γυναίκα ολοκληρώνει και με προσωπικότητά της μέσα από τη ρήξη με το κατευθυμένο που την περιβάλλει. Η Ζωάννα Ρασ, συγγραφέας αυτού του εργού, είναι η ισηγήτρια της φεμινιστικής άδρυψης στο έργο του φιλικού. Το επισημένο αυτό πρώτον γιατί θέλω να χάθελα να πω για αυτούς τους λόγους ότι η φανταστική λογοτεχνία είναι ένα ελληλογοτεχνικό είδος γυναικοκρατούμενο. Πιο πολλές ιδέες συγγραφείς παράδες. Και επίσης θέλω να πω ότι τα σύμβολα σημαίνουν όπως της βάσης της Ζωάννα Ρασ τα βάση να σημαίνουν. Και από αυτήν την άκρηξη έχουν ένα απεριόριστο τρόπο χρήσης και εμβίεσης μέσα στον ομέα της λογοτεχνίας. Και καταλύγουμε με το πρώτο σημαντικά έργο επιστημονικής φαντασίας που έχει γραφτεί από γυναίκα. Γυναικοκρατούμενο είδος. Είχαμε πει ότι από το μύθο του περιστοριακού εξεγερμένου των ρωμανικών πλήτων προέρχεται η δύναμη φανταστική παραθέτη της λογοτεχνίας της φανταστικής. Ο περιγκόλατας, ο περιγλανόμενος και ο αναζητητής της απαγορεγμένης γνώσης. Ο αναζητητής της απαγορεγμένης γνώσης είναι ένα βασικό μοτίβο στο φανταστικό. Όπως επίσης στην επιστημονική φαντασία ένα θέμα το οποίο επανέρχεται είναι η ιδέα ότι η πρόοδος, η τεχνολογία και η επιστήμη συμβαζίζουν με τον πόνο, την τρέλα και την καταστροφή. Αντιπροσωπευτικότερος στο λογοειδητικό σφαραφείρα σε αυτές τις αντιλήψεις είναι ο γιατρός Φραντιανιστάη τον οποίον πρέπει συνηθίσου να τον καθίσουν με το δημιούργημα. Δηλαδή καμιά φορά το τέρας και ο δημιουργός του καθίσουνε. Η υπόθεση του Φραντιανιστάη έπηγε μια δορμή πολύ βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Απλώς γιατί σε όλες τις ιστορικές περιόδους ανησυχούμε για τις δυνάμεις που απελευθερώνει η επιστήμη. Και επίσης δεν υπάρχει αριθμό που να έχει παραρμηνευθεί τόσο πολύ. Σε αυτό φταίει ο κινηματογράφος. Αυτός διέσωσε την αντίληψη του παρανοϊκού επιστήμονα ο οποίος συνδυάζεται από τοποθετημένα μέλι, καράβι και φτιάχνει ένα παρανοϊκό τέρας το οποίο είναι φορέας ανεξέλεκτης ενθυκτώδης καταστροφής. Εάν ήταν ένας τρόπος να βουτραστούμες πιο πέρα από τα χρυλίσματα που πέρα βλέπουμε στα κινηματογραφικά θα μπορούσαμε να δούμε ότι το έργο Φραντιανιστάη έχει ένα τεράστιο εξολογοτεχνικό πλασίο. Δηλαδή δεν υπάρχει έργο τόσο πολύ συζεδεμένο με την ιδεολογία, την πολιτική και την ιστορία της εποχής του. Ας δώσουμε τα στοιχεία καθόρικας. Τόπος Λίμνη Λεμάν της Ελληνικίας το 1818. Συντελευτές αυτού του έργου ο ποιητής Γιώργος Γόρδιον Μπάιρο ρομαντικός, η ρομαντική, ο ποιητής του Πέρση Δις Σέλλη έντερικος συμβαλωμένων Αθανής. Ήταν ο αναδικός φιλόσοφος William Godwy ο οποίος είναι συγγραφός της Βραδιασματίας και της Κοινωνικής Υποστήμης, πατέρα της συγγραφέως και η Μέρις Μουλιστόντρας, μητέρα της συγγραφέως και ο οποίος ήταν μία από τις πρώτες συγγραφείς η οποία δομήθηκε για τα δικαιώματα των δυσνεκών. Μετά την ελληνική επανάπτωση. Και ο καταλήφης σε όλα αυτά τα στοιχεία είναι η Μέρις, η Μουλιστόντρας, ο Godwy, η Σέλλη και η Χρανγιεστάιν. Όλα αυτά τα ονόματα, κανέναν δικό του συγγραφή. Συντελευτίας 18 ετών, όταν έγραψε το Χρανγιεστάιν, καρατηριάζεται εμάς του θύματος με τους δύο ποιητές τον Πέρσι Σέλλη, ο οποίος έγινε μετά σε διβότης, και τον Γόρκο και τον Γόρκο Μάϊκο, που θα σανάρασε την δύο νομακτική ιστορία τρόμου. Το αποτέλεσμα ήταν ο Χρανγιεστάιν και όλα αυτά τα, τα οποία σας είπα, για τις καταβολές του κουδλίου. Δεν τα είπα έτσι σαν ο διάθυμος, η διάθεση λογοτεχνήδης. Έντονται μέσα στον κουδλίο μου. Δηλαδή, προβλημαρισμός για το ρόλο της τεχνομονίας. Προβλημαρισμός για τη μοίρα του ανθρώπου, κοσμίου ειδικού και κοινωνικές είδους. Αντιλήψεις για τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Για να ακούν με ένα απόσπασμα, από τα καλύτερα μου συνοφέρη και εποχές του Ράμπα, η ιστορία μιας αφυσικής γέννασης, μιας παρέκλησης από την ικανολυτή ανθρώπινη φύση και του τρόμου του εγνέη, δεν μπορεί παρακαλωράς τάσεις απέναντι στους θεσμούς. Δηλαδή, το επιτρεπτό, το αγαυερμένο, η αντιμετώπιση του διεκολληφικού. Έχει να κάνει η φύση, εκτός από τις τάσεις απέναντι στους θεσμούς, με απάντηση, για ποιον λόγο τα τέραντα προκαλούν φρίκη. Λέω φρίκη, και όχι τρόμο, γιατί η φρίκη είναι ένα συνέσθημα πιο διευρυμένο. Δηλαδή, συνδυάζει τρόμο, μπορεί να μας προκαλέσει και με πληκτήματα, με σπασμένα φρένα που έρχεται καταπάνω μας. Είναι μια απάντηση σκόσης. Ενώ η φρίκη συνδυάζει το αίσθημα του τρόμου με το αίσθημα της αφέχθειας. Τα τέραντα προκαλούν φρίκη, όχι γιατί είναι πληκτήματα, αλλά γιατί είναι μη καθαρά. Δηλαδή, συνδυάζουν μέσα στιγμή τους, αλλο αποκλειώμενες έννοιες. Ζωντανός, νεκρός, άνθρωπος, μηχαλή, άνθρωπος, ζώο, κλπ. Ο Φραγιεστάης είπαμε ότι αποτελεί ένα μοναδικό έργο από λογοτεχνική άποψη. Παρεμπιπτόντος, η λογοτεχνική του αξία είναι παροχημένη. Είναι γραμμένο από μια δεκαοκτά χρόνια κομπέλα, έγκυος τον δεύτερο παιδί της. Αυτοί στεκτά προχωρημένοι για νοηδικά και ελληνικά, αλλά το έργο έρχεται από τον φόρη, κομπόρη, υπερβολικά νομαντικό τρόπο βραθείς, ο οποίος είναι παροχημένος στην εποχή μας. Δηλαδή, η λογοτεχνική του αξίας βρίσκεται σε αυτά που είπα και όχι στον τρόπο βραθμίδες, το πρώτο έργο της δυστημονικής φαντασίας. Αν και τότε δεν υπήρχε όραση δυστημονικής φαντασίας, γιατί βρίσκεται σε μία βασική αρχή του λογοτεχνικού είδους της δυστημονικής φαντασίας, ότι τεχνολογικές υποθέσεις χρησιμοποιούνται για να φωτίσουν ανθρώπινα προβλήματα και ανθρώπινα προβλήματα αξιοποιούνται με σκοπό να φωτίσουν τεχνολογικές υποθέσεις. Επίσης, υπάρχει στον Παγκεχάη ένας προρρήματισμός που γίνεται ολόινα και πιο σύγχρονος. Δηλαδή ο Βουίλιαν Γουόρντλιν, ο φιλόσοφος, ο οποίος διαμόρφωσε πρώτας αδειλήψης με την παραμυσιακή ιδέα της οικογένειας του ρόλου των φίλων και του πρώτου γέννησης των παινιών, ήθελε να προβάλλει την ιδέα του σχεδιασμού ενός νέου ανθρώπου. Ο λογοτεχνικός αντικείμενος είναι το γέννημα της κόρης, της μέλης αλλαγικής. Ακριβώς επιλύμβαμε ότι σε ένα έργο, τα σύμβολα τα ρεμινεύουν όπως θέλουμε, θα μπορούσαμε να πούμε ποιοφραγματικά υποθέσεις της οικογένειας. Τώρα δεν πρόκειται να επεκταθώ, περιγράφοντας αυτά τα θελήματα της οικογένειας. Η κεντρική ιδέα, η οποία είναι στελεπικά σύμφωνη σε αυτό το έργο, είναι ο προβληματισμός κατά πόσο ο Homo Sapiens είναι βέσμιος της βιολογικής του μοίρας, και το εάν μπορεί να την σερβί. Λοιπόν, όσο έκανε αυτό, έχω προσέξει ότι οι μαθητές μπορούν να παρακολουθήσουν με τον καθηγητή ή τον ομολητή να μιλάει τόσο χρόνο, μπορεί να διαμαρτυρώνται, υπολογίζοντας ένα λεπτό για κάθε χρόνο της ηλικίας τους. Εγώ μιλάω περίπου ποια ώρα? Λοιπόν, παιδιά, θέλω να μάθω στον Άνιδα και εξαιρετικά όρηδη για τη ηλικία σας, που ακούσατε τόσο προσεχτικά. Σας ευχαριστώ για την προσευχή σας και ευχαριστούμε όλους εσείς που έχετε ευλογηθεί. Αυτή η αντίληψη έχει να κάνει με το ότι και επειδή στον ελλαντικό χώρο δεν υπάρχει πολλή λίγο, για ποιον λόγο προσπαθώ να προσπαθήσω να ανέσχω. Είναι διδακτική και αξιέπαιδη. Και αντίστοιχα, στις στοιχείες του φρίκης, για ποιον λόγο περιγράφει ο φρίκης εγγραμμένοι σε αυτά τα στοιχεία, μία πράγματα για τις σκέψεις των παιδιών και της κοινωνίας δουλείας. Πρώτα απ' όλα, είναι λίγο λογολό, τους δύο πρωταγωνιστές να κίνησαν σε μια δειλάδα και να πιέζονται. Οι ανθρωπολόγοι βλέπουν σε αυτό το στοιχείο δύο πρωταγονεία. Στην ταρρύπτωση του Ζώου... Ζώου, Ζώου, Ζώου... Δηλαδή, το θέμα της στραφυλής Γίγκης, ο Γίγκης βρήκε την λογοτεχνία του κατευθυκού, ως η λογοτεχνία του λιθορίου. Ή θα ήτανε καιρός να επανεκχανήσουμε λίγο... Θα κανονίσει κανείς, για ποιον λόγο ο Χάρι Πότερ έχει εμπιβολήσει. Έχουμε την ιστορία ενός αγοριού, που ξεφεύγει από μία πραγματικότητα, το να ονειρευόμαστε έναν κόσμο, όπου όλα γίνονται. Θα θα διαβάσουμε το βιβλίο, τα βιβλία. Το περίεργο με τα βιβλία του Χάρι Πότερ, είναι ούτω ότι έχουμε αβασίες χαρακτήρες σχορές, περί τη διαγωνιή του προεκτήρια σχορές, παρέλα με τον Χάρι Πότερ, είναι ότι η επιτυχία του Χάρι Πότερ, οφείλεται στην έλλειψη, ούτω στο επιθύριμα, ότι τα παιδιά που δεν βρουν επίσης χαϊό, θα φτιάχνουν λογοτεχνίες, που δεν μοιάζουν και τον Χάρι Πότερ. Τώρα, από τι πιέπηλα... Έχει την ιδέα ότι οι κένταροι, οι γρύπες, οι οικογένειες, οι παραδόσεις και οι ιστορίες για τις πόλακες, λέει, το αίμα είναι ζωή. Και οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες, οι οικογένειες. Αυτή η αντίληψη έχει να κάνει μητώρι, και επειδή στον ελλαγικό χώρο δεν υπάρχει πουλίγο, για ποιον λόγο προσπαθώ να προσπαθήσω να ανασκευάσω. Είναι διδακτική και αξιέπεντη. Και αντίστοιχα, στο χώρο του βιβλίου, για ποιον λόγο περιγράφει το βιβλίο, βλέπουν σε αυτό το στοιχείο μία πράγματα. Οι σχέσεις των παιδιών και της κοινής δουλειάς. Πρώτα απ' όλα, είναι λίγο μετρός δουλό, τους δύο χοραμαριστές να κοινούνται σε μια δηλαδή, και να τίζονται. Οι ανθροπολόγοι βλέπουν σε αυτό το στοιχείο μία πραγματική δουλειά. Στην περίπτωση του Ζόν... Δηλαδή, το θέμα της Σπραθυλίδης του Γίγι, ο Γίγις βρήκε με λογοτρατεία ανταφυγού, ως η λογοτεχνία του ιστορίου. Ή θα ήταν καιρός να επανεκκανείσουμε λίγο. Θα κατανοήσει κανείς, για ποιον λόγο, ο Χάρρι Μπούτερ έχει εντυπωθεί. Έχουμε την ιστορία ενός αγοριού, που ξεφέρνει από μία πραγματικότητα, τον να ονειρευόμαστε έναν κόσμο, όπου όλα γίνονται. Θα διαβάσω το βιβλίο, τα βιβλία. Το περίοδο με το βιβλίο του Χάρρι Μπούτερ, είναι που το ότι έχουν αγαθείς χαρακτήρες, χωρίς παιδιαγωγή, παρέλωτα στον Χάρρι Μπούτερ. Είχα την επιτυχία του Χάρρι Μπούτερ, οφείλοντας στην έλλειψη του επιθύριμα, ότι τα παιδιά που δεν βρήκανε σχελιό, θα φτιάσουν λογοτρατεία, γιατί δεν μοιάζουν του Χάρρι Μπούτερ. Τώρα, και τι έφυγα. Έχει κάτι να κάνει. Οι κένταροι, οι γρύπες, οι στρύλοι, οι παραδόσεις, οι ικοζίες για τις πόλεκες, λέει, το αίμα είναι ζωή. Έχουν το κονάς και είναι σχήματα. Και βάζονται έργα των πόλεκες. Και γιατί ας πούμε στο μεγάλη βοητεία. Συμβατήσουμε με τον πόνο, την βρέλα και την καταχροπή. Καμιά φορά, το τεράσιο διουργό θα μην εχθεί τόσο πολύ. Σε αυτό στείλει ο κινηματογράφος. Ωραία, ανεξέλιχτης, ενθυκτώδης, καταστροφής. Το μεγάλο έχει ένα τεράσιο εξωλογοτεχνικό κλαδιό. |
