| : Ποτέ δεν ετοιμάζω τι θα πω. Πάντα κάνω διάλογο με το κοινό, οπότε πρέπει να είστε λαστικοί μαζί μου σήμερα. Γιατί ζωρίστηκα πάρα πολύ να γράψω τι θα πω για να μονολογήσω όλη ευθύνη μου. Λέω πως πρέπει να κάνω διάλογο με το κοινό και με το κοινό. Λέω πως πρέπει να κάνω διάλογο με το κοινό και με το κοινό. Λέω πως πρέπει να κάνω διάλογο με το κοινό και με το κοινό. Οπότε πρέπει να είστε λαστικοί μαζί μου σήμερα. Γιατί ζωρίστηκα πάρα πολύ να γράψω τι θα πω για να μονολογήσω όλη ευθύνη μου ώρα. Όταν πήρα την πρόσκληση, δέχτηκα αμέσως, γιατί αγαπάω τα τέντ και αγαπάω τα χανιά. Μετά με τρομάξαν λίγο όταν μου είπαν ότι το θέμα είναι το τετραγωνίστρο στον κύκλο, γιατί φοβάμαι μην τολμήσει κανείς να μου τετραγωνίσει αυτούς τους κύκλους. Τους έχω μαζί μου από τα 21, όταν μετά από ένα τροχέο απέκτησα την αναπηρία μου. Όταν σου συμβεί κάτι τέτοιο, πιστεύεις ότι η ζωή σου έχει τελειώσει, ότι δεν έχει κανένα νόημα να ζεις, δεν μπορείς να ξανακάνεις τίποτα πια, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Η ζωή μπορεί να είναι ωραία ακόμα και αν έχεις ρόδες. Το τετράγωνο που είχα πάντα ήταν η λογική μου. Ήταν αυτό που μου επέτρεψε να... Όταν ένιωσα ότι έχω πληροφορηθεί αρκετά για το τι έχει συμβεί στο σώμα μου, μου επέτρεψε να πάω μπροστά. Ο κύκλος που ζω είναι ένας φαύλος κύκλος, στον οποίο άνθρωποι με αναπηρία δεν βγαίνουν έξω, επειδή είναι δύσκολο να βγουν. Οι υπόλοιποι δεν τους βλέπουν και τους δυσκολεύουν τη ζωή. Και έτσι κάνουν δύσκολο το να βγουν έξω και συνεχίζει αυτός ο κύκλος. Οπότε η δουλειά μου τον τελευταίο καιρό, έδειξα αρκετά χρόνια, είναι να είμαι στη σχολεία και να μιλάω στα παιδιά, να τους εξηγώ ότι άνθρωποι με αναπηρία υπάρχουν. Χρειάστηκα αρκετά χρόνια μέχρι να μάθω τις καινούργιες οδηγίες χρήσης για το σώμα μου. Χρειαζόμουν να βοηθήσω σε πάρα πολλά καθημερινά πράγματα, χρειαζόμουν να βοηθήσω για να αντιθώ, για να... ίσως να κάνω μπάνιο ή να πάω στην τοαλέτα, για πάρα πολλά πράγματα. Και αυτό με έκανε να νιώθω λιγότερο χρήσιμος. Μέχρι που κάποια στιγμή γνώρισα την κυρία Αθηνά Κριτικού. Η κυρία Κριτικού, λίγο καιρό πριν, είχε φτιάξει τον Σύνδεσμο Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους. Οι φίλοι το λένε Σκεπ, δεν χαίρετε να θυμάστε όλο αυτό, και μου εξήγησε τι κάνουν. Η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε λίγο κοτσάνα στην αρχή και απλά νόμιζα ότι είναι μια κυρία που έχει πολλά λεφτά και θέλει να δείξει στις φίλες ότι κάτι κάνει. Αλλά παρόλα αυτά δέχτηκα να πάω να δω τι κάνουν. Ήξερα ότι εκεί που θα πάω θα έχουν φέρει παιδιά γενικής εκπαίδευσης και παιδιά ειδικής εκπαίδευσης και θα τα έχουν βάλει να συνεργαστούν με κύριο σκοπό να γνωριστούν. Έφτασα αργοπορημένως και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποια παιδιά ήταν από την ειδική εκπαίδευση και ποια από τη γενική. Περίμενα, εντελώς χαζά, ότι θα είναι χωρισμένα από μόνα τους αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Ήταν όλα τα παιδιά μαζί, όπως έπρεπε να είναι. Και νομίζω ότι αυτά τα τρία δευτερόλεπτα ήταν που με κάναν να αγαπήσω τον Σκεπ και αυτά που κάνει και πλέον νιώθω πολύ περήφανος που μπορώ να λέω αυτά που κάνουμε. Μέχρι σήμερα έχω μιλήσει σε περισσότερα από 20.000 παιδιά και ο μόνος κανόνας κάθε φορά είναι ότι μπορούν να σηκώνουν το χέρι τους και να ρωτάνε ότι τους κατέβεις το κεφάλι. Αλλά πραγματικά όταν τους κατέβεις το κεφάλι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός. Έχουν κάθε δικαίωμα να είναι άσχετοι και να ακούνε πράγματα που μπορούν να μείνουν σωστά όπως ήμουνα και εγώ άσχετος για πολλά χρόνια γιατί πριν αποκλείσω την αναπηρία δεν ήξερα να αποκλείσω τίποτα. Οι ερωτήσεις που κάνουν τα παιδιά μπορεί να είναι από πολύ απλά πράγματα όπως το πώς βάζω τα ποκούτσια μου ή το παντελόνι μου μέχρι το αν έχω σκέφτη να αυτοκτονήσω ή αν έχω κοπέλα. Η τελευταία είναι πολύ καλή ερώτηση γιατί μπορώ να απαντήσω θετικά. Αλλά γενικά είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις πράγματα σε ένα παιδί δημοτικού για να μπορέσει ο λόγος σου να είναι κατανοητό σε ένα δεκάχρονο παιδί. Πρέπει αρχικά να το έχεις τακτοποιήσει πάρα πολύ κάτω στο κεφάλι σου. Και είναι μια διαδικασία που εμένα μοιάζει με ψυχανάλυση. Αυτό από τη μία με έκανε να μάθω και να συμπαθήσω τον εαυτό μου περισσότερο και από την άλλη με έκανε να μάθω πολλά πράγματα από τα ίδια τα παιδιά. Αρχικά έμαθα ότι υπάρχει ένας μεγάλος μύθος γύρω από τα παιδιά. Συνηθίζουμε να λέμε εμείς οι μεγάλοι ότι τα παιδιά είναι κακά ή σκληρά ή κάτι τέτοιο. Είναι πολύ μεγάλο ψέμα. Τα παιδιά είναι ειλικρινοί. Λένε αυτό που σκέφτονται χωρίς να το φιλτράρουν. Και θα ήταν πολύ πιο καλά τα πράγματα αν όλοι μαζί είμαστε έτσι. Το κακό με τα παιδιά είναι ότι μετά τα αναλαμβάνουμε εμείς οι μεγάλοι και τους λέμε ότι πρέπει να πάψουν να είναι ειλικρινοί. Ή όπως μας αρέσει να λέμε τους μαθαίνουμε τρόπους. Για παράδειγμα πριν από λίγο καιρό είχα πολύ ενδιαφέρον περιστατικό με ένα ψηρικά που πρέπει να πει είναι πρώτη δημοτικού. Κανονικά εδώ πέρα κρεμώ τα κλειδιά μου, το μπρελόκ μου είναι ένα λέγγο. Έρχεται ο μικρός και μου λέει χωρίς να μου πει καλημέρα, χωρίς να μου πει τίποτα. Έρχεται και μου λέει τι είναι αυτό. Του λέω είναι ένα λέγγο που έχει πάρει μια φίλη μου και είναι το μπρελόκ για τα κλειδιά μου. Α, μου λέει έχω και εγώ ένα τέτοιο αλλά μαύρο. Εγώ του λέω έχω κόκκινο γιατί μου αρέσει πιο πολύ. Πολύ ωραία, ok και φεύγει. Νιώθω ότι αυτό το παιδί θα πήγει στο σπίτι του και θα πει στη μάνα του μαμά σήμερα γνώρισα έναν κύριο που ήταν περίεργος, ενώ ήταν μεγάλος, είχε ένα λέγγο στα κλειδιά του. Επειδή αυτό το παιδί δεν είχε πάει αρκετά στο σχολείο ή δεν είχε δει αρκετή τηλεόραση, δεν πρόλαβε να το χαλάσει ο κόσμος. Και το περίεργο λοιπόν που είχα για αυτό το παιδί ήταν το λέγγο στα κλειδιά μου. Με έχουν οδηγήσει πολύ σχετικά τα παιδιά, κατά πόσο έχω δεχτεί bullying ή κοροϊδία ή κάτι τέτοιο. Και η απάντησή μου είναι ότι ο κόσμος σου συμπεριφέρεται και πιστεύει για σένα ότι πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου. Εάν εσύ σεβαίσαι τον εαυτό σου και πιστεύεις ότι είσαι κάτι αξιόλογος, αυτό θα καταλάβουν και άλλοι. Εάν εσύ δεν νιώθεις ότι είσαι κάτι καλό, δεν πρόκειται κανείς ποτέ να έχει διαφορετική ιδέα για σένα. Αλλά νομίζω ότι γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Ο κόσμος μου συμπεριφέρεται καλύτερα επειδή έχω αναπηρία πολλές φορές. Υπάρχει ένα χαζό περιστατικό που είμαι στο μετρό και επειδή έχει πάρα πολύ κόσμο την ώρα που αδειάζει το βαγόνι, κάνω βλακία και πατάω τον μπροστινό μου, ο οποίος γυρνάει ενευριασμένος και μου λέει συγγνώμη. Ένιωσα ότι έτσι όπως περπάταγε ωραία και καλά και βιαζόταν να πάει στη δουλειά του, ένιωσε κάποιος να τον πατάει από πίσω, λέει πολύ ωραία θα γυρίσω να τον βρήσω. Γυρνάει, δεν βρίσκε κανείς να είναι εδώ, κοιτάει πιο κάτω. Εντάξει, μην τον βρίσκω αυτόν. Συγγνώμη που υπάρχω. Εγώ έκανα βλακία. Έμαθα ότι υπεύθυνος για τόσο συμβεί είσαι εσύ. Δεν είναι ούτε ο Θεός ή ο Βούδας ή όπου πιστεύεις ούτε η Μοίρα. Δεν υπάρχει κάποιος από ψηλά ο οποίος παίζει μαζί μας και εμείς είμαστε μαριονέτες, άβουλες εντελώς. Είναι οι επιλογές που κάνουμε, οι οποίες είναι υπεύθυνες για τα καλά πράγματα που μας συμβαίνουν. Και αντίστοιχα, οι επιλογές μας είναι αυτές που είναι υπεύθυνες για τα άσχημα. Εάν θέλεις να σου συμβεί κάτι καλό, πρέπει να το προσπαθήσεις, να το προσπαθείς ξανά και μετά να προσπαθείς λίγο ακόμα. Και αν δεν πετύχεις να βρεις ποιες επιλογές ήταν λάθος και να σκεφτείς θα θες να τις αλλάξεις. Από τα παιδιά, λοιπόν, επίσης έμαθα ότι τα social media δεν λένε την αλήθεια. Αν, για παράδειγμα, δεις το δικό μου Facebook, θα δεις ότι πριν από ένα μήνα πήγα στην Πολωνία και πάρασα πολύ ωραία. Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν στους Βρυξέλλες. Σήμερα είμαι στα Χανιά, πολύ περήφανος που μιλάω εδώ πέρα. Και γενικά μοιράζομαι θετικά πράγματα που μου συμβαίνουν. Και δεν θα μοιραστώ όταν θα πλακωθώ με την κοπέλα μου ή όταν το σκυλί θα ανέβει στο κρεβάτι και θα το κατουρίσει γιατί το εκνεύρισα. Επιλέγω να μοιράζομαι μόνο τα καλά πράγματα και αυτό δημιουργεί την ψευτεία εντύπωση ότι κάποιος έχει τέλεια ζωή. Η ζωή μου είναι καλή, είναι πολύ καλή. Νομίζω είναι καλύτερη από τον περισσότερο στην ηλικία μου. Αλλά σίγουρα δεν είναι τέλεια. Υπάρχουν καλά πράγματα και άσχημα πράγματα. Γιατί τέλεια ζωή δεν έχει κανείς. Κανείς απολύτως. Η μόνη περίπτωση να έχεις τέλεια ζωή είναι να παίζεις σε μια ταινία που έχεις γράψει το σενάριο και να είσαι και σκηνοθέτης. Ναι, παπακαλιάτης είναι αυτός. Έμαθα ότι ποτέ δεν θα είσαι ο πιο. Δεν θα είσαι ο πιο ωραίος, αυτός με τα πιο πολλά λεφτά που είναι ο πιο καλός στο ποδόσφαιρο ή στο τάβλι, δεν ξέρω ότι σε ενδιαφέρει να παίζεις. Αλλά δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να είσαι ο πιο. Δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος σε κάτι για να περνάς καλά. Και η ζωή σου μπορεί να είναι πάρα πολύ καλή, έχοντας λιγότερα πράγματα από το τέλειο. Μπορείς να το δοκιμάσεις, να δεις τους ανθρώπους γύρω σου που νομίζεις ότι έχουν μια πολύ όμορφη ζωή και μετά να καταλάβεις γιατί. Θα δεις ότι δεν είναι αυτοί που έχουν τα περισσότερα. Εδώ και πολλά χρόνια, από όσο θυμώ με τον εαυτό μου, προετοιμάζομαι, προετοιμάζομαι σαν παιδί να δώσω εξετάσεις. Μπορεί ένα παιδί να κάνει αγγλικά, γαλλικά και ιστορία και έκθεση για να μπορέσει να είναι ο καλύτερος και να περάσει μια τέλεια σχολή. Αλλά είδα ότι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους και τις πιο ωραίες εμπειρίες τις έμαθα μέσω του θελοντισμού, δηλαδή μακριά από το σχολείο. Είναι πολύ πιθανό να κερδίσεις πιο πολλά εθελοντώντας και βοηθώντας τα σκυλιά της γειτονιάς σου ή τους ανθρώπους που έχουν έρθει στη χώρα μας επειδή τους κυνηγάει ένας αλήθιος πόλεμος. Από ότι αν μάθεις πότε έγινε η συνθήκη του Κιουτσού Κεναρτζή, 1774, ή τον ατομικό αριθμό του βαρίου, είναι 56 για τον οποίο με ενδιαφέρεται, μέσω του θελοντισμού έχω βρει τη γυναίκα της ζωής μου και το ηλίθιο σκυλί μας. Έχω τουλάχιστον δύο τέλειες δουλειές και είχα προσφορά για άλλες δυο-τρεις και νομίζω ότι είναι ένα από τα πράγματα που μου έφτιαξε τη ζωή. Και αν θέλετε να δείτε, σήμερα είναι θελοντισμός, μπορείτε να κοιτάξετε γύρω σας. Σήμερα είμαστε εδώ επειδή μια ομάδα θελοντών έχουν ασχοληθεί πάρα πολλούς μήνες για να μπορέσουν να φτιάξουν αυτό το πράγμα. Επειδή έτσι ένιωσα να την μπορώ να προσφέρουν στον τόπο τους. Καλή δουλειά είναι αυτή από την οποία βγάζεις κάμποσα χρήματα και στην οποία νιώθεις ότι είσαι ιδιαίτερα καλός. Εάν έχεις τελειώσει τη νομική αλλά ανακαλύψεις ότι είσαι καλός να πουλάς πατάτες ή μπρόκολλα, πρέπει να κάνεις αυτό να πουλάς πατάτες, τα μπρόκολλα όχι, είναι βλαγία. Και ας αφήσεις άλλους να πάνε στα δικαστήρια. Είναι σημαντικό στη ζωή σου να ψάξεις και να αποκτήσεις εμπειρίες και όχι αντικείμενα. Αντί να αγοράσεις το καινούργιο iPhone που βγήκε προχθές, πήγαινε στη Disneyland στο Παρίσι ή πήγαινε να δεις τι έφτιαξε ο Gaudí στη Βαρκελώνη ή δες την περιοδεία του αγαπημένου συγκροτήματος και πήγαινε να παίζεις στο Wembley. Τα ιστήρια είναι τόσο φτεινά που αντί να πάρεις ένα επώνυμο τζιν μπορείς να πας να φας παγωτό. Ή αντί αύριο το βράδυ να πας τα μπουζούκια, μπορείς να ψάξεις την Wikipedia να δεις το τείχος του Βερολίνου και να πεταχτείς να το δεις. Έτσι ακριβώς. Στη ζωή σου θα σου ορθούν πολλές σφαλιάρες. Σφαλιάρα μπορεί να είναι ότι θα χάσεις έναν δικό σου άνθρωπο ή θα χάσεις την δουλειά σου αν είσαι άτυχος. Ή σφαλιάρα μπορούν να είναι και θετικά πράγματα. Ακούγεται πολύ άσχημο. Αλλά το κανονικό στη ζωή σου είναι να χάσεις τους γονείς σου, αυτή είναι η κανονική πορεία. Κάθε σφαλιάρα πρέπει να διαλέξεις αν θέλεις να είναι ευκαιρία για να πας μπροστά ή αν θέλεις να το χρησιμοποιείς σαν δικαιολογία για να μείνεις πίσω. Είναι στο χέρι σου τι θα κάνεις. Ο Δαρβίνος λέει ότι δεν επιβιώνουν τα πιο δυνατά ή τα πιο έξυπνα είδη, αλλά αυτά που πιο εύκολα προσαρμόζονται στις αλλαγές. Οπότε δες ποιες αλλαγές θες να κάνεις και κάνεις. Η ζωή γενικά είναι γεμάτη από τυχίες. Νομίζω το ακούσατε και από έναν προηγούμενο μιλήτη πριν. Είναι γεμάτη από τυχίες. Αρκεί να προσπαθείς, θα αποτύχεις σε δουλειές, θα αποτύχεις σε σχέσεις με το άλλο φύλο ή με το ίδιο, δεν κρίνουμε κανένα. Θα αποτύχεις σε φιλίες. Αλλά δεν πειράζει. Αυτό που πειράζει είναι να μην τολμήσεις. Να μην τολμήσεις να προσπαθείς κάτι, ακόμα και αν δεν νιώθεις σίγουρα ότι θα πετύχεις. Ένα κοινό που έχει ο Disney, ο Jordan και ο Beatles είναι ότι στα πρώτα βήμα τους απαίρρυψαν. Το άλλο κοινό που έχουν είναι ότι ο καθένας άλλαξε την ιστορία στον τομέα τους. Έμαθα ότι ο κόσμος είναι καλός. Ο κόσμος είναι καλός και είναι γιατιθυμένος να πειράζει. Ο κόσμος είναι καλός και είναι γιατιθυμένος να βοηθήσει τον δίπλα του. Αρκεί ο δίπλα να μάθει, να ξέρει πώς θα το ζητήσει. Αντί να περιμένεις παθητικά από τους άλλους να κάνουν κάτι σωστό, μπορείς μερικές φορές απλά να το ζητήσεις. Πριν από λίγα χρονιά, αγαπάω το ζητού, ένα συγκρότημα. Το 2010 θα πέσανε στην Αθήνα. Επικοινώνησα με την εταιρεία παραγωγής και τους ρώτησα σε ποια θέση θα κάτσω. Μου εξηγήθησαν ότι θα είναι μια θέση στις Κερκίδες, η οποία είναι μια χαρά όταν βλέπεις φοδόσφαιρο, αλλά δεν είναι ευολική θέση όταν θέλεις να δεις μια συναυλία, ειδικά συγκεκριμένη που είναι μια πελαιόρια σκηνή. Και τους είπα ότι αν θέλουν να βάλουν μια εξέδρα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Την επόμενη μέρα με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν, OK, θα βάλουμε εξέδρα στον αγωνιστικό χώρο. Και όταν χαρούμενος τους είπα, τους ευχαρίστησα, και είπα, μη μας ευχαριστήσει, το κάνουμε επειδή απλά το ζήτησε κάποιος. Ήταν και πρώτη φορά στην Ελλάδα γίνεται αυτό, επειδή απλά ένας άνθρωπος ανώνυμα ξόδεψε 10 λεπτά την ζωή του και τους έστειλε ένα email και του ζήτησε κάτι. Αντί να περιμένεις τα πράγματα τους άλλους, πρέπει να τα ζητήσεις μερικές φορές. Όταν απέκτησα την αναπηρία μου, πίστευα ότι η καριέρα μου ως άντρας τελείωσε, όλα αυτά, όλα αυτά, όλα αυτά, όλα αυτά. Και πίστευα ότι κανείς... ότι πάβω να είμαι ελκυστικός, πάβω να μετράω σαν άντρας. Έκανα λάθος. Είδα ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται πιο πολύ για το τι έχεις στο κεφάλι σου και το τι κάνεις. Από το αν έχεις ωραίους κυλιακούς ή αν έχεις σφιχτόκολλο. Ο δικός μου είναι πάρα πολύ ωραίος. Μην κοιτάτε που δεν το βλέπετε. Αλλά και από την άλλη και σε ένα, θα πρέπει να σε ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που ασχολούνται με τι έχεις στο κεφάλι σου και όχι με το πόσες ώρες περνάς στο γυμναστήριο. Θέλω να τελειώσω με το θέμα της ημέρας. Ο τετραγωνισμός του κυκλού είναι ένα πρόβλημα στο οποίο σου δίνουν ένα κύκλο και εσύ πρέπει να φτιάξεις ένα τετράγωνο με ακριβώς το ίδιο εμβαδό, έχοντας περιορισμούς ότι επιτρέπει να χρησιμοποιήσεις μόνο διαβήτη και κανόνα και ότι πρέπει αυτό να το κάνεις σε επεπερασμένο αριθμό βημάτων. Έχει αποδεχθεί ότι δεν μπορεί να λυθεί. Δεν μπορεί να λυθεί εκτός αν αποφασίσεις να ξεφορτωθείς στους περιορισμούς που σου έχουν επιβάλλει. Μπορείς είτε να φτιάξεις ένα τετράγωνο που έχει ίδιο εμβαδό ή περίπου ίδιο, κανείς δεν θα καταλάβει τη διαφορά, θα είναι πολύ ίδιο. Ή μπορείς να χρησιμοποιήσεις και άλλα εργαλεία. Είναι πολύ κρίμα να χρησιμοποιείς μόνο δύο εργαλεία ενώ υπάρχουν τόσα πολλά που απλά χρειάζεται να πλώσεις το χέρι σου και να τα πιάσεις ή να ζητήσεις κάποιον βοήθεια για να στα δώσει σχεδόν σίγουρα θα χαρεί να το κάνει. Έχεις εγκέφαλο, το πιο περίπλοκο και αποτελεσματικό εργαλείο που υπάρχει, χρησιμοποιήσέ το. Ευχαριστώ πολύ. |
