| Διάλεξη 8: Στο προηγούμενο μας μάθημα μιλήσαμε για τον έννο της δημιουργίας και σε όλα τα προηγούμενα μαθήματα κάναμε μια αναφορά δημιουργώς στην έννοια της δημιουργίας, στην αφήγηση της φτώσης και της δημιουργίας στους ανθρώπους και στους υπόλοιπων υποκτησμάτων και πως αυτή η ιστορία η οποία την επιέπανε αφηγείται το Ακυπρονομικό κείμενο σε πολλά στιγμή από ίσως κάποια φορά να είναι ακριβώς το ίδιο η ίδια αφήγηση στην υποφώση και σε πάρα πολλά πόσα λένε πως αυτή λοιπόν η αφήγηση της δημιουργίας και της φτώσης έχει ένα υπολογικό διαγραώστητας, μην ξεχνούμε ότι ένα από τα βασικά σημεία κριτικής του ιστορισμού ήταν από ο κύριος Πολύμ Παϊ το οποίο πραγματικά αναφερθήκαμε στα πρώτα μας μορφήματα, ήταν ακριβώς ο τρόπος που κατάλαβε η μετέπειτα ιστορική παράδοση την ιστορία και τη θέση του ανθρώπου να είσαι σ' αυτή. Είμαστε επίσης σε παλαιολεύτερα μορφήματα όμως στην Ελληνική Διαθήκη η ιστορία της δημιουργίας της φτώσης δεν αναφέρεται ρητός. Μάλιστα είχαμε το χαρακτηριστικό παράδειγμα από τους νέους αλλά είδαμε και άλλα παρατήματα όπως το παράδειγμα του Μάρκος 1 όπου εκεί δεν αναφέρεται ρητός ο συγγραφέας το κείμενό μας στην ιστορία της δημιουργίας και της φτώσης προϋποθήθεται μόνο σ' αυτή η ιστορία προκειμένου να καταλογίσουμε τα όσα υπομονεί, υπενίσσεται ως συγγραφέας και όσα περιγράφουν. Βεβαίως είναι καλό να την έχουμε να δει την ιστορία ηλίκοψη μας. Θα αναφέρω πάλι ως χαρακτηριστικό παράδειγμα το παράδειγμα μας αποδεδομένους αυτό όπου εκεί είδαμε ακριβώς αυτή την ιστορία της φτώσης στην άπορη υποθήκεται με πάρα πολύ σαφή τρόπο και σήμερα θα δούμε ένα διπλάο παράδειγμα από τις λεγόμενες δευτεροπαύρειες επιστολές από την προσκολασαής επιστολή. Πρόκειται για μια πολύ επιφαίρουσα προϋποθήκη που θα μιλήσουμε. Πρόκειται χαρακτηριστικά για το λεγόμενο χριστωνοδικό ήμου της προσκολασαής επιστολής. Στην αρχή της επιστολής, η οποία αποδίδεικε στον Απόστολο Πάλλο και σήμερα η Έννα θεωρεί ότι μάλλον θα πρέπει να την αποβώσουμε σε μαθητές του τάου, σε μια δεύτερη, θα λέγαμε, γενιά χριστιανού, που συνδέονται με τον Απόστολο Πάλλο. Σ' αυτόν τον πρώτο κεφάλαιο, ο συγγραφέας εντάσσει έναν πολύ ενδιαφέροντα ήμου, ο οποίος, όπως τα ακούν στα συνέχεια, αναφέρεται στον Ιησού Χριστό, που θα τον κατανομάζει, ουσιαστικά αυτόν περιγράφει, ο οποίος φυσικά έδειξε προς την Ανίσου όλη την ιστορία, όλη τη θεωρία, την θυστορογία μάλλον της καλύτερης διαθέτης και του Μπαύλια. Πριν προχωρήσω να συζητήσουμε αναλυτικά για αυτόν τον κεφάλαιο, θα διαβάσω το κεφάλαιο στα Άρχια. Μιλάει, λοιπόν, και ο πλήντρος συγγραφέας για την άφυση των αυτούων και την απολύτρωση και λέει χαρακτηριστικά μετά για τον έτειο αυτής της απολύτρωσης, ως εστίν οικών του Θεού του Αμάνου. Ρωτώ το πως πάσης χτίσεως, ότι εν αυτό εκτίσταν τα πάντα, έν της ουρανής και έν της γης, τα ορατά και τα όρατα, είτε θρόνοι, είτε κυριότητες, είτε αρχαί, είτε εξουσία, τα πάντα διά αυτού και εις αυτόν έκτισταν. Κι αυτός εστίν προπάντων και τα πάντα εν αυτό συνέστηκε. Κι αυτός εστίν κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας, ως εστίν αρχή, ρωτώ το πως εκ των μικρών, ότι να γέννηται εν πάση αυτός ο Πορταγω, ότι εν αυτό ευδόκησε πάντο πλήρων αγωτικήσει και διά αυτού αποκαταλάξει τα πάντα εις αυτόν, η ειδημοποιήσας διεπιέρατος του Σταυρού αυτού, διά αυτού, είτε τα έν της γης, είτε τα έν της ουρανής. Ο που συγκρίνασε ο Στοβερικός Ίμνος, ο οποίος βέβαια παρουσιάζει μια πολύ ιδιαίτερη χρηστολογία, έχει απασχολήσει την έρευνα που σε δίνει με αυτές για πάρα πολλά πράγματα. Βασικά το θέμα το μεγάλο όσον αφορά τη δημοποιία αυτή είναι το θέμα της σύνταξης και της ιστορίας της σύνταξης του Ίμνου. Μια ομάδα ερευνητών θέλει αυτός ο Ίμνος να είναι προπαύλου για κείμενα, να είναι ένα κείμενα δηλαδή το οποίο εντάσσεται μέσα στην περιπωποίητη, στην επιστολή μας, αλλά ήδη προϋπήρχε και εδώ θα τελειώσει ένα διπλό ερώτημα. Αν προϋπήρχε ως Ίμνος της Εκκλησίας ή ένα κείμενο μη χριστιανικό, το οποίο ως συγγραφέας φαίνεται, το οποίο εξεργάζεται, το οποίο αποδείχνει ένα χριστιανικό χαρατισμό και το εντάσσει μέσα στην κυρματολογική της Εκκλησίας. Κι αν δεν είναι χριστιανικό, ποιες μπορεί να είναι οι επιδράσεις που δέχεται αυτό το κεφάλαιο ή ποια μπορεί να είναι η πιθανή του προϋπής και φυσικά επειδή επηρευνθεί πάρα πολλές θεωρίες όσον αφορά τον Ίμνο αυτό. Πάμε μία μεγάλη μερίδα ελπιτών που δέχεται ότι είναι έργο του συγγραφέα, μία πολύ μεγαλύτερη μερίδα ελπιτών δέχεται ότι αυτό το κείμενο προϋπήρχε ως Ίμνος μέσα στην Εκκλησία, άλλωστε την εμμουστή δάση και του Παύλου, αλλά επαφανώς και των ελπιτών του να εντάσουν μέσα στην κουστολή κείμενα τα οποία ανήκουν από την τουρλική τηλαδιωτική πράξη της εκκλησιαστικής κοινότητας και όσον αφορά την πιθανή μύθιστη ελληνική προέλευση. Ήμουνα υπάρχουν πολλές ελπιτές, μία ομάδα δέχεται ότι πρόκειται εμμουστικό ήμουνο, αυτή η θέση σήμερα μάλλον έχει εγκατονισθεί με δεδομένου ότι είναι λίγο νωρίς να μιλάμε για εμμουστικισμό δηλαδή στο μυθό που το βοηθούν στις επόμενες ώρες και μία άλλη μεγάλη ομάδα βέβαια διαπρύγει εδώ σαφώς στοιχεία από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, οκοστοϊκά στοιχεία από το οκοστοϊκούς ή από το μέσο του πλατεύου. Το θέμα είναι πάρα πολύ μεγάλο και δεν είναι θέμα το οποίο μπορεί να επηρεάσει την ελπιδία μας, απλώς την αφέρω εδώ στα εισαγωγικά του ελπιδίου, γιατί ακριβώς δεν μπορεί να επηρεάσει, γιατί είπαμε στην αρχαία ότι ο κόσμος ανάγνωσης του εφητείται σε μια οικολογική προσέγγιση, ο εξηγητικής προσέγγισης του οικονομικού κοινωνίου, που σωστικά είναι περισσότερο συγχρονικός, δηλαδή δεν διαφέρεται τόσο για την ιστορία της σύνταξης εμάς στο ελπίδιο, αλλά για το τελικό αποτέλεσμα. Για μένα έχουμε μπροστά μας ένα κείμενο το οποίο γράφτηκε εξ αρχής, αν ξέρετε το πώς γράφτηκε εξ αρχής, σωστικά τώρα έχει μια συγκεκριμένη λειτουργία και μια συγκεκριμένη θέση μέσα στο εμβόλιο κείμενο, το οποίο συζητάμε και εμάς μας ενδιαφέρει αυτή η θέση και το γιατί τελικά παραμένουμε αυτή τη λειτουργία να σε σκοτήρουμε μπροστά. Ένα δεύτερο στοιχείο που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι ο σαφής του ιστορικού κρατήρας του ΕΕ, εγώ μέσα της παρατηρήσαμε στο ιστορικό ιστορικό, ο οποίος όμως του ιστορικού σύνταξης, με τον τρόπο που περιγράφεται, έχει επίσης πιθανές ανοιχολογικές και κλεισιολογικές προτάσεις, κάτι που πολύ σιγνά μέσα στην έρευνα υπογραμμίστηκε, σε πάρα πολλά από τα εικονίματα και ανοιχτικά που έχουμε δεξιμονημένο από το ίννο, είναι σαφής οδονισμός αυτής της ιστορικής διάστασης και από τη θεμάτια του ιστορικού εκτάσου μπορεί να έχει αυτό. Και ένα τρίτο θέμα το οποίο του κρατήσει την ερώτηση, στο οποίο και εμείς θα μιλήσουμε στη συνέχεια, είναι αυτό το πάντα, το οποίο βλέπουμε να κυριαρχεί μέσα στην ασφαλή μου. Δηλαδή το πάντα είναι μία λέξη που βλέπουμε σε διάφορες μορφές, τετράσεις, τετράσεις της κτίσεως, να έρχεται και να επαντέχεται μέσα στο κείμενο μας. Τώρα, όσον αφορά τη δομή του κείμενου μας, γενικά οι ελπινευτές θα μου καταλήξουν ότι ο ίννος ορίζεται σε δύο στροφές, όπως βλέπετε και στη γραφάνη. Η δεύτερη στροφή είναι από το στίχο 15, από το αρχίδι δηλαδή, μέχρι το στίχο 18α, το πρώτο γραμμύδι στίχο 18, και η δεύτερη στροφή είναι από το 18β, δηλαδή από το Ω στίχο τότο προσεκτικό εξής, μέχρι και το στίχο 20. Αν προσέξουμε λίγο τώρα τη δομή, θα πρέπει να παρακολουθήσουμε τα εξής ενδιαφέροντα, ότι και οι δύο στροφές αρχίζουν με το Ω. Στην περίπτωση, Ω στι εστι εικόνου του Θεού του αγάτου, στη δεύτερη, Ω στι αρχίδι. Φυσικά, από το Ω, όπως φαίνεται στην υπόλοιπη συζήτηση του ίνου, συνεχίζει αναφέροντα στον Ιησού Χριστό, αυτός είναι και η εικόνου του Θεού του αγάτου, αυτός είναι και η αρχή. Το δεύτερο στοιχείο είναι, αμέσως μετά, αυτός ο Ως, καρακτηρίζεται ως Πρωτότοκος. Στην μεμπρότυστορφη Ως, ο Πρωτότοκος πάσει συγκτήσεως, στη δεύτερη στροφή Ως, ο Πρωτότοκος εκ των νεκρών. Και, από κει και πέρα, ακολουθεί μια αιτιολογική πλώδεση, και στον στροφή Α και στον στροφή Ι, στη μεμπρότυστορφη Στήποτα 16, στη δεύτερη στροφή Στήποτα 19. Στην πρώτη λέγεται ότι εναυτό εκτίστητα πάντα. Είναι αφορά στην υπηρεσία της ουρανής και του δύσης, τα ορατά και τα όρατα. Στην δεύτερη στροφή, ότι εναυτό δευτόκησε πάντο που λείωμα κρατικής. Και, επίσης, αυτό που πρέπει να προσέξουμε εδώ, είναι αυτό το είτε, το οποίο υπάρχει και στις δύο, ουσιαστικά επεξηγεί, στη μεμπρότυπη περίπτωση τα ορατά και τα όρατα, στη δεύτερη περίπτωση, στο στίχο 20, ουσιαστικά επεξηγεί την φράση τα πάντα. Στην πρώτη περίπτωση, τα ορατά και τα όρατα, οι νεθρώνοι, κυριότητες, αρχές εξουσίες, όλα αυτά που δημιουργήθηκαν από αυτό, στη δεύτερη, στο δεύτερο, στη δεύτερη στροφή, τα πάντα είναι τα επιτυχής και τα είναι της ουρανής. Και και να φέτε, όπως τα λέμε, στην καταλαβαίωση των πάνων. Επιπλέον, εδώ φυσικά έχουμε και ένα σχήμα χρειαστής ως την παιδιακά εξή, γιατί ξεκινάει και να το εκτίσει τα πάντα και καταλήγει τα πάντα διευκολογίες. Είναι μια απαλή επιστροφή στο θέμα της δημοκρατίας. Βλέπουμε, λοιπόν, υπάρχει, κατά κάποιον τρόπο θα λέγαμε, μια αρμονική οργάνωση των δύο στροφών και υπάρχει μια αναλογία, η οποία δεν είναι τυχία και φυσικά συνδέεται άμεσα, όπως είπαμε και πριν, ο λεωφόνος που πρόκειται μάλλον για το λεωφό κίνδυνο, το οποίο ψανόταν μέσα στις ελληνικές συνανσίες της Εκκλησίας. Ένα τελευταίο στοιχείο που θα ήθελα να προσέξουμε και το οποίο θα πρέπει να το κρατήσουμε πάνω στον γραμμό μας, γιατί το λεωφόνος στη σύγχρονη είναι τρεις εμπόρφητοι προσδιορισμίδες, που υπάρχουν στον ίδιο, οι οποίοι εμφανίζονται στην πρώτη στροφή και εμφανίζονται και στη δεύτερη. Και οι οποίοι, όπως τα δούμε, έχουν ένα προσφέρει με υποδοχικό δίκιο. Λέει εγώ, μιλώντας για τη μημιολογία στο σπίτι του Τεκναξίου, εν αυτό ευθύστηκαν τα πάντα και στη συνέχεια τα πάντα δι' αυτού και εις αυτόν ευθύστηκαν. Εν αυτό, δι' αυτού και εις αυτόν. Και αν πάνε και στο δίπλα, στο δίπλα στροφής και δίπλα στροφής, θα δούμε, εν αυτό ευδότησε, δι' αυτού αύριο καταλάξε τα πάντα εις αυτόν. Έχουμε αυτό, το δι' αυτού και το εις αυτόν. Πάει δηλαδή, έχουμε παράλειψη τον ίδιο εμπρός του φιλοζωμιδού, δις οποίους θα μιλήσουμε στη συνέχεια να λειτουργήσουμε. Ένα πρόβλημα που έχουμε με το ύμνο μας είναι ότι αν θελήσουμε να το πούμε ως αφήγηση, όπως σας κάναμε για παράδειγμα και με άλλα κείμενα μάχη, για παράδειγμα με το νοσοκτό, εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όπως είναι στους φιλοζωμιδούς, στους φιλοζωμιδούς ήταν σαφής η ιστορία, υπήρχε ένα παρελθόν, παρόν και ένα μέλλον, στο οποίο είπαμε συμμετείκαν και τα διεμέρη της δημιουργίας του άνθρωπου στους υπόλοιπους αδελφοί. Εδώ η δομή η αφηγηματική είναι περισσότερο ασαφής, κυρίως εξαιτίας του εργομότος ότι τα ρήματα εδώ είναι στις περισσότερες περιπτώσεις σε αόριστο. Δεν ομιλίζουμε ότι αόριστοι, ειδικά στην περίπτωση των παρελφάτων, όπως και στην περίπτωση της δεύτερης ομοφλής, όπως αυτό το άποτα καταλάξε, δεν είναι υποχρετικό να δηλώνουμε το παρελθόν, αλλά πολύ σιγά να δηλώνουμε και το μέλλον. Έχουμε λοιπόν, επειδή ακριβώς είναι παρελθονική η γραμμή, είναι δύσκολο να διακρίνουμε τελεστές τρεις φάσεις της ισχυρίας, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Όμως τόσο αν διαβάσει κανείς το ΣΥΚΟΚΑ, έχουμε, λοιπόν, αν τελειώσουμε στο ΣΥΚΟΚΑ και την ιστορία της πτώσης, μπορούμε να δούμε ότι όλους εδώ υπάρχει μια έστρωκε κουλία σε αυτήν υποτυπώτης αφηγηματική αδημιουργία. Έτσι, έχουμε ένα παρελθόν, το οποίο περιγράφεται κυρίως του ΣΥΚΟΚΑ 15 και 16 και έχουμε την ιστορία της δημιουργίας. Έτσι, εκεί ξεκάθαρα λέγεται «τα πάντα ειναι αυτό εκτίστη, το γραμμό οικιστική, τα ορατά, ορατά και τα όρατα, όλα δι'αυτό έκτισται και όλα εις αυτόν έκτισται». Έχουμε, λοιπόν, μια αναφορά στο παρελθόν, στην ιστορία της δημιουργίας και φαίνεται στο ΣΥΚΟΚΑ 20, που μιλάει για μία καταλλαγή, για μία συμφιλήρωση και όλα αυτά κάτι έγινε κάποια στιγμή, προφανώς, στο παρελθόν και αυτά τα πάντα, τα οποία εκτίστηκαν, μιλήθηκαν από αυτόν, για το οποίο γίνεται λόγο αυτόν, για κάτι λόγο απομακρύθηκαν από αυτόν και υπήξε μια εχθρότητα ανάμεσα αυτούς. Ίσως εδώ θα μπορούσαμε να ηκάσουμε ότι του φώσκει η ιστορία της φτώσης, προφανώς. Υπάρχει ένα παρόν, πάλι. Υπάρχει το παρόν της αυτοκτήμενό μας, που είναι το γεγονός ότι ο Ιησούς περιγράφεται ως αρχή, ως αισθήνωχη, που αυτό ίση το φαίνος και το παρελθόν αλλά ισχύει και για το παρόν, αυτό δημιούργει ένας φωτικός χρόνος εδώ, όπως και η κεφαλή της εκκλησίας, και ταυτόχρονα, όπως δηλώνει στο στίγμα 15, είναι και η εικόνα του θηλούτου αόρατου. Αυτό ισχύει και για το παρόν, έτσι? Προφανώς ισχύει και για το παρελθόν, ισχύει όμως και για το παρόν, για το αισθήνωχο αυτό, ειδικά στην παλαιά αδελφή και σιδένει τα φωμώσια με αυτή την παρουσία, την ύπαρση του Θεού, ο οποίος χαρακτηρίζει ως ο. Και, επίσης, στους τύπους 21, 20-21, αυτή η αφορά στους τύπους 21, 20 και στη μέγεια συνεχίζει και στο υπόλοιπο πεζόχημα της ευθύνης. Εδώ, πάλι, αυτή η αποκαταλαγή δεν μπορεί να σημαίνει ότι αυτός, αυτή η αποκαταλαγή δημιουργεί μια λεωδική σημασία, ίσως και κάτι το οποίο μπορεί να έχει αρχίσει στο παρόν, όχι αυτό είναι ένα ανοιχτό ζήτημα. Υπάρχει, όμως, σαφώς και ένα μέλλον, στην αφήγηση μας, είναι το γεγονός ότι αυτός, ο οποίος φύγει από αυτήν τον εποχή του, στους τύπους 18, 20, είναι αυτός ο οποίος θα γίνει, εν πάση πρωτεύω. Εδώ, δεν έχουμε πρόβλημα, δεν είναι κάτι που έχει η ρευκή λοφή και οπομένως αφήνει μια προοπτική στον μέλλον και ένα άλλο στοιχείο που δίνονται αυτή η λεωδική προοπτική είναι ένα αφιούσιο νομιώτικο συσσάδιο, όπου ο ίσος παρουσιάζεται ως ουστός για την ευκολόγηση, ουσιαστικά παρουσιάζεται ως το τέλος και ως σκοπός του μπάνου. Βλέποντας, λοιπόν, την ιστορία μας ως μία αφήγηση θα μπορούσαμε να πούμε ότι εδώ έχουμε δύο αποποριστάσεις. Ο ένας είναι αυτός ο ως, ο οποίος λέμε ότι είναι ο Ιησούς Χριστός και ο δεύτερος είναι τα πάντα. Δύο είναι οι ήρωες της ιστορίας, δύο είναι αυτοί οι οποίοι ουσιαστικά κάνουν ένα σημαντικό ρόλο στην αφήγηση μας, είναι ο Ιησούς και είναι και τα πάντα. Βέβαια αυτά τα πάντα έχουν προκαλέσει μεγάλη συζήτηση στην έρευνα. Άλλοι θεούν και εδώ αναφέρεται μόνο στην ουράνια δημογραφία, στα ομοσφαιριαίους και στα πνεύματα, άλλοι θεούν και εδώ αναφέρεται στον άνθρωπο και στην οπόλη την ουράνια δημογραφία, άλλοι θεούν και εδώ αναφέρεται μόνο στον άνθρωπο. Το γεγονός ότι στο στίχο 16 αυτά τα πάντα προσδιορίζεται όλα όσα είναι στον Ιησού και στη γη μας οδηγεί στην μνευματική επιλογή που ουσιαστικά ερευθύνσαν και πάρα πολύ από τους ελληνικτές πατρέλες, ότι εδώ ως πάντα μοιάζεται όλη η δημιουργία, όλα τα υπόλοιπα δημιουργήματα έξω από την ουράνια δημογραφία θεωρούν να δημιουργήσουν αυτά τα πάντα. Βλέπουμε ότι είναι για τα ορατά και τα ορόμα και τους τρόμους και οι λόγους της αρχές και της ουσίας που μπορεί εδώ να φέρεται στις ανθρώπινες δυνάμεις. Προφανώς θα πρέπει να δούμε πολύ ολιστικά αυτό το πάντα εδώ και να συμπεριλαμβάνουμε σε μια οικονομική αντάγευση σε αυτό το πάντα ολόκληρη την δημιουργία σύνδευσης να μαγελούν και τον ανθρώπινο. Άρα λοιπόν, αυτοί οι δύο πρωταγωριστές είναι αυτοί οι οποίοι θα παρουσιαστούν μας αυτά τα ισχολία μας. Και είπα και νωρίτερα ότι θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη έμφραση και προσοχή σε αυτούς τους δύο σαβούς και στους ενδρόφους μας που ζουν εδώ. Το 1 αυτό, το 2 αυτού και το 6 αυτό. Και οι τρεις αυτοί οι πρωσβουλούς με υπέροχο ενιαφέρον τους και την βάλη του τάδους μέσα στην αφήτηση και μάλιστα είπαμε ό,τι το ενιαφέρον είναι να τους βρίσκουμε τόσο στο πρώτο μέρος όσο και στο δεύτερο μέρος του ήλου. Έτσι δηλαδή, θα δούμε κι άλλας μάλιστα, γενικά οι ενιαφέρονες τελειώνουν σε διευκές αμεσόδια αυτό το ενιαφέρον και το διευτού, ουσιαστικά δηλώνουν περίπου το ίδιο πράγμα. Υπάρχει μια διάθεση που λέει αυτό και το αυτούς του εδώ πάνω, το νύστιτο ισοκλή, τοπική διάστηση και ουσιαστικά και οι δύο όροι αναφέρονται στην δημιουργία, πώς είναι ο δημιουργός και όλο το πράγμα. Και κυρίως αυτός ουσιαστικά πραγματοποιεί την δημιουργία. Το εις αυτόν από την άλλη, το οποίο συνδέεται με την δημιουργία αλλά συνδέεται και στο δεύτερο μέρος με την συμφιλίωση των πάντων με τον Ιησού, είναι το εις αυτόν το οποίο δηλώνει σκοπό, το στόχο, το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν τα πάντα. Έτσι λοιπόν, διαβάζοντας αυτές τις τρεις εμπρόθυπτες που ζημούν σε οποία παραγραφάνουν συγκεκριμένες εμφέροντες, μπορούμε να πούμε πως ουσιαστικά εδώ έχουμε τρεις εμπρόθυπτες οι οποίοι δηλώνουν ότι δεν είναι τίποτε άλλο παράτι ο Ιησούς είναι αυτός ο οποίος συνδέεται με το παρελθόν, που είναι ακριβώς η δημιουργία, με το μέλλον που είναι ακριβώς η τελική αυτοκαταλοχή, περνώντας φυσικά και μέσα από το παρόν και αυτή θα πρέπει να πούμε ότι αυτή η αυτοκαταλαγή και αυτή η ειρημοποίηση μπορεί να έχουν μια αναφορά στο παρελθόν, έχει και στο παρόν της κοινότητας όπως φαίνεται στη συνέχεια από το σπίτι του 21 και έξω, όπου ο παππούς είναι αφέρας, μιλά για την αυτοκαταλαγή που ζούν και τα πόρτα που ζούν, τα μέρη της φιλόδοσης και έχει μια φυσικά αισχατογραφική εμπορική. Αυτό τώρα, το εισαυτό, δηλαδή, θα πρέπει λιγάκι να σταθούμε, καθώς δεν έχει πολλές φορές εμειστεί αυτό το εισαυτό. Είναι ότι αυτό το εισαυτό, όπως είπα, στο στίχο 16, ουσιαστικά αναφέρεται στην ημιουργία. Η ημιουργία φτιάχνει με τελικό σκοπό τον Ιησού Χριστό. Να δώσω μια φράση για το εισαυτικό γνωρισμό, τουλάχιστον έτσι όπως λέει ο Ιημούς. Στο στίχο όμως 19, αυτό το εισαυτό, όπως είπα, στο στίχο 20, αυτοί οι πράξεις αποκαταλλαγής γίνεται εισαυτόν. Τα πάντα που σε βιβλώνουν είναι η ημιουργία του και από του ξανά το στόχο αυτό είναι εισαυτό. Μετά από αυτή την αποκαταλλαγή υπονοείται μια πράξη δημιουργίας. Πάμε τη δημιουργία στο στίχο 16 και εφόσον έχουμε την αποκαταλλαγή που καθίσταται οι αρχικές σχέσεις των πάντων με τον δημιουργούς, εδώ έχουν σχεστικά μία πράξη αποκατάστασης της αρχικής δημιουργίας, μία θα λέγαμε, τομμώντας να πάμε ένα βήμα παραφέρα, μία πράξη αναδημιουργίας. Και το δεύτερο στοιχείο είναι αυτό που λέει στο στίχο 18β, ότι είναι πρωτότοπος υπονομών που εδώ φιλόξιμα αναφέρεται στην Ανάσταση, το δηλαδή δεν ξέρουμε και παρού, μέσα στην Γενική Διαθήκη παράδειγμα στις πράξες που στέλνουν και οι στυρωμαίους, ο οποίος χαρακτηρίστως ο πρωτότοπος είναι να φορά ακριβώς στην Ανάσταση. Είναι πρωτότοπος υπονομών, η να γέννηται εν πάση αυτός ποτέ, πάλι στα Πάρτα, αυτός ουσιαστικά θα γίνει ο ποτέρος ουσιαστικά από την Εθνική Εγκύηση, όπως τα λέγανε ο Ρούζος και την επόμενη θεολογία της Κοινωνίας Διαθήκης, αποκατάστασης και νέα ζωή στα λέγανε σε μία μεσκατολογική πολιτική, τον πάνο κόντσης της θεολογίας. Λοιπόν, εδώ αυτή η αποκαταλαγή είναι τίποτε άλλο παρά είναι μια, όπως είπα πριν, αποκατάσταση των διαταραχμένων σχέσεων των ανθρώπων, το πάντο με το δημοκόν τους και αυτή η πράξη αποκατάστασης μπορεί να καταλαηθεί ως μία πράξη αναδημιουργίας και μία πράξη βίωσης μιας νέας ζωής. Ανάσταση λοιπόν και καταλλαγή συνδέονται μεταξύ στεμά και ουσιαστικά κατά κάποιον τρόπο υπομονούν ή παραπέμουν στην ιδέα της νέας δημιουργίας. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι αυτή η καταλαγή, το οποίο βρίσκουμε και στις νεφεσίους ως ιδέα και η ερνοποίηση πάλι και στις νεφεσίους, δεν αφορά μόνο στις σχέσεις των ανθρώπων με το δημιουργόν. Στις νεφεσίους, για παράδειγμα, η ερνοποίηση αυτή και η συμφιλίωση έχει να κάνει όσο καλύτερα στις ανθρώπινες σχέσεις και στις σχέσεις περιουδεύον και εθνικών, στις συνέχειες σχέσεις μεταξύ που ζηκέμενον και εγώ. Πιο όμως η αποκαταλλαγή, η καταλλαγή συμφιλίωση, η οποία, όπως είπαμε, έχει κουλούδικη της νέας ζωής και της εμπορικής, σε μια νέα ανάμουση με αυτήν την οποία είμαστε τώρα, αποκτέλνει έναν υπομονικό χαρακτήμα. Καθώς η καταλλαγή, είναι ξεκάθαρο, με λέξεις, το σπίχο ύφωση, αφορά τα πάντα. Αφορά ο σύμμας αυτής της εμπορικής, όχι μόνο αυτό το μήνυμα, αλλά και τα υπόλοιπα κουμμήμα, δεν το θέλω. Κι εγωμένως είναι μια ιδέα, η οποία έχει πιο οργιστική, ας το πούμε, τη θεώρηση, αυτού που λέμε σωτηρία. Και πιπλέον, δεν είναι μόνο αυτό, αλλά εδώ βλέπουμε και μια ισχοτομική αποκτήκη αυτής της καταλλαγής, γιατί εδώ υπάρχει ένα ζήτημα. Έχει ήδη παρακοπηθεί αυτή η καταλλαγή ή είναι κάτι που θα έρχεται στο μέλλον, ή είναι κάτι το οποίο έχει αρχίσει και στη συνέχεια θα ρωτήσει. Όμως είναι σαφές σε αυτό το ζήτημα. Βλέπουμε ότι εδώ υπάρχει μια λογική, μια ασυσκατολογία, η οποία δεν έχει ακόμα οδηγωθεί και δεν έχει ακόμα πάει παρακοπή. Έχει αρχίσει και τα μέλη της Εκκλησίας βιώνουν αυτή την πρώτη γεύση της αποκαταλλαγής. Βλέπουμε σε κάθαρτο στο σπίτι 22 λέει ότι αποκατήλαξε το σώμα της αρχώς αυτού δια του θανάτου, παραστήσει μας αγίους και ομένους και ανεκλήτους θα ταινόταν αυτού. Μια ασχατολική προοπτική σε αυτή την αποκαταλλαγή. Μπορούμε να δούμε δηλαδή ότι μια παρόμοια λογική υπάρχει και εδώ, αφού αποκαταλάξε αυτό το παρέχλαιο του αορίστου, ουσιαστικά μπορεί να έχει και μελλοντική σημασία. Βλέπουμε ότι υπάρχει υπότιμια ασχατολική προοπτική αυτής της καταλλαγής. Αν λάμπνω, βάριστε υπόψη, πώς θα θα πήγαινε στο λόγος 8, υπάρχει η ίδια περίπου ιδέα. Μια σύνδεση της σωτηρίας με την υπόλοιπη πληροφορία, η αίθαση είναι στην ευθύνη του ανθρώπου, βάσει σε αυτή την ιστορία της ψυχής και της σωτηρίας. Εδώ περισσότερο παινίζει τον ρόλος του Ιησού Χριστού στην ιστορία της σωτηρίας. Σε κάθε μόνος περίπτωση η σωτηρία αφορά και στις δύο περιπτώσεις της θεολογικής και νομέρου σύστηματος του Μεσαλής, ολόκληρη και δημιουργία και έχει μονάφια και αποκλειστικά τον άνθρωπο. Υπάρχει και ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο. Σαφώς δηλαδή, να πω πρώτα ότι αυτή η αποκατάλλαγη σαφώς ακυρώνει κάθε, θα λέγαμε, αυστηρά ανθρωποκαινική αντίληψη της σωτηρίας. Ο Εμίλδε Ραβή ουσιαστικά κάπου εξωτερώνει το γνωστό από διάφορα άλλα κείμενα της καινής διαδίκησης και ανθρωποκαινικών κατάλληλων της σωτηρίας. Υπάρχει και άλλο ενδιαφέρον στοιχείο, το οποίο ουσιαστικά κατά κάτι τρόπο απαλήνει τον πιθανό άνθρωπο κεντρισμόρισμα του Εμίλδε Ραβή. Και αυτό είναι η εκκλησιολογική προοπτική την οποία δίνει ο Εμίλδε Ραβή. Υπήρχε και μυρίκαιρα ο Εμίλδε Ραβή πολλές φορές εντωνίστημα ανακαλυμμένα από τους Εμίλδε Ραβητέρες, ότι εδώ έχουμε να κάνουμε έναν ίνδιο ο οποίος είναι εκκλησιολογικός, έχει όμως πάρα πολύ ενδιαφέρονση στις εκκλησιολογικές προοπτικάσεις και είναι σημείο στον ίνδιο, το οποίο μάλιστα σηκώνει και προκαλεί μεγάλη συζήτηση για το αν ήταν αρχικά στον ίνδιο, η απροσθέθηκε από τον Συμφέρον, για να δώσει ακριβώς αυτή την εκκλησιολογική προοπτική. Επαναλαμβάνω, ανεξάρτου ό,τι ενδιαφέρον που μπορεί να έχει ως αναφορά την ιστορία της σύναξης, η απόφαση αν αυτός ο στίχος είναι όντως αυθεντικός του αρχικού ήμου ή αν είναι μεταγινές στην ιστορία του, και ανεξάρτου ό,τι ενδιαφέρον που μπορεί να έχει ως αναφορά την ιστορία της σύναξης, η απόφαση αν αυτός ο στίχος είναι όντως αυθεντικός του αρχικού ή ενδιαφέρον που μπορεί να έχει ως αναφορά την ιστορία της σύναξης. Από την άλλη μηδιά, καθώς ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είναι και η κεφαλή της εκκλησίας, ουσιαστικά είναι το ίδιος πηγή της δικής της ζωής και σημείο αναφοράς της και αυτός ο οποίος τη συνέχει και τη συμπορεί. Άρα λοιπόν, ο Ιησούς είναι το σημείο αναφοράς, όχι μόνο για την υπόλοιπη οικογένεια, αλλά και για το πιο συγκεκριμένο για την εκκλησία και εδώ η εκκλησία και η υπόλοιπη οικογένεια έχουν ένα κοιμό στοιχείο, γιατί το χειράζονται. Αυτό βέβαια μετριάζει το ανθρώπινο κεντρικό καραπτήρα του στου, αυτό ανθρώπινο μιλάει για το σώμα της εκκλησίας, αφού πλέον μετατύθεται το κέντρο βάζουν, όχι από την εκκλησία, στον ίδιο τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι η κεφαλή της. Επίσης, το άλλο ενδιαφέρος του θύμου είναι ότι εδώ η δημιουργία, ουσιαστικά η έννοια της δημιουργίας, η σχέση με τον κεφαλικό, δεν είναι η κτήση αυτή που πρέπει να μπορέσει μέσα στη δημιουργία και στην εκκλησία. Αντίθετα, μέσα σε μια τέτοια δημιουργική ανάπτυξη, δίνεται η δυνατότητα στην εκκλησία εδώ να απλώσει τόσο πολύ, όσο είναι και η πόλη δημιουργία. Αφού δημιουργία και εκκλησία, όλοι δημιουργία και εκκλησία, ουσιαστικά έχουν σημαντικό κράτος, η εμπειρία τη στιγμή της εμπορικσής του σπανιγίου του Ιησού Χριστώ. Και αυτό βέβαια έχει και μία προέκταση, ότι αυτή η καταλαγή, την οποία βέβαια ήδη έχουν της πρώτης εμπειρίας τα μέλη της εκκλησίας, όπως πιο όλα στην περιγράφωσή τους, του οικοσυνείου, όπως είπα και πείω, αυτή η εμπειρία είναι κοινή με την επόμενη εμπειρία, με τα πάντα. Έτσι, κανένα εξαιτίας και η πόλη του λειτουργία βιώνουν ακριβώς αυτή τη δυνατότητα καταλάβισης. Αυτή την εμπειρία της εμφυλίωσης με τον λειτουργό τους. Αλλά ταυτόχομα αυτό αποτελεί και μία ελπίδα. Μία ελπίδα για το μέλλον. Δηλαδή, επειδή είπαμε ακριβώς ότι αυτή η καταλαγή δεν είναι κάτι το οποίο έχει τελειώσει, αλλά είναι κάτι το οποίο έχει τις προεκτάσεις στο μέλλον και ουσιαστικά θα αναπληρωθεί και θα πραγματοδύεται στο μέλλον, μπορούμε να πούμε, δηλαδή, ότι εδώ και σε αυτού του σημείου είναι κοινό, μεταξύ της υπόλοιπης δημιουργίας και της εθνήσεις, τις υπόλοιπες χρήσεις, είναι ακριβώς αυτή η κοινή μοίρα και αυτή η κοινή εμπίδα και η κοινή προοπτική. Αυτό, λοιπόν, το εκκλησονικό στοιχείο μπορεί να έχει εδώ και μία υπολογική σημασία και να δημιουργώνει ακριβώς την ευθύνη του το μέλλον της Εκκλησίας απέναντι στην υπόλοιπη δημιουργία αλλά κυρίως τη σχέση του μελλον της Εκκλησίας, της Εκκλησίας με την υπόλοιπη δημιουργία αφού και το τοθετικό μελλον της Εκκλησίας μέσα στη γενικότερη συνάνθεια της δημιουργίας και πάντοτε έχω ως σημεία αναφεράς τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Αν θελήσουμε να δούμε τις πιθανές οικολογικές προεκτάσεις μιας τέτοιας ανάγνωσης, την οποία θα αναλώσει τώρα, θα πρέπει εδώ να σημειώσω ότι σαφώς δεν αναφερθήκαμε σε όλα τα σημεία της περικοπής. Αλλά επιλεκτικά επιμείνανε σε εκείνο τα οποία πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να έχουν ένα ενδιαφέρον σε μια συζήτηση όπως αυτή που κάνουμε στο συγκεκριμένο μάθημα και αυτό είδαμε ότι γίνεται πάρα πολλά και γίνεται πάρα πολλές φορές μέσα στη ελληνία. Πολύ συχνά στην ελληνία την υπολογική κεντρώνουμε το ενδιαφέρομα σε συγκεκριμένα σημεία, στις συγκεκριμένες αναφορές του κοινουμένου και θεωρούμε ότι μπορεί να μας δώσουν κάποιες πληροφορίες ή να μας δώσουν κάποιες αναζητήσεις οι οποίες θα έχουν σημασία σε αυτό που προσπαθούμε από αρχή αυτό το μάθημα να δούμε κατά πώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν να χρησιμοποιήσουν αυτές τα ελληνικά σε μια υπολογική συζήτηση. Το πρώτο λοιπόν στοιχείο το οποίο παρουσιάζει το υπολογικό ελληλεφέρομα και το οποίο συνδέεται άμεσα και με τα κριτήρια τα υπολογικά τα οποία αναφέραμε στα πρώτα κομμάτια είναι το σημείο της καταλλαγής, το στοιχείο της συμφιλίωσης της συμφιλίωσης της δημιουργίας των τελευταίων κόπης και μάλιστα εδώ όλης η σύμβασης της τελευταίας συνδευλαμβανημένη του ανθρώπου και των υπόλοιπων κτισμάτων χωρίς να γίνεται καμία διαρκήση μεταξύ των δύο που είναι υπέροχα ένα δικαιωμάτιο. Το δεύτερο στοιχείο, που συνδέεται άμεσα με αυτά που οδηγούν μέχρι το ρακαράκι, είναι το στοιχείο της ελληλεξάκτησης ανθρώπων και δημιουργίας. Αυτό είναι υπροφανές εδώ από δύο πράγματα. Πρώτον, από τον γεγονός ότι στα πάντα, όπως είπαμε, φαίνεται και ο ανθρώπινος κόσμος, αλλά και ο κόσμος στις επόμενες δημιουργίες, έμψε και σκάμψε, μισθώσου, πάντων, πάντων, σπίτι, παραφέρομαι προφανώς και στις ουράνιες κομματικές δημιουργίες, αλλά και σε όλα τα όντα, τα οποία έμψε και άψικα, τα οποία υπάρχουν μέσα στη δημιουργία. Και το δεύτερο στοιχείο που φαίνεται αυτή η ελληλεξάκτηση, είναι το γεγονός ότι τα μέλη της Εκκλησίας, η ίδια η Εκκλησία αλλά και η υπόλοιπη δημιουργία, έχουν την ίδια απαγχή, το ίδιο σύμφωνο ανθρώπων και τον ίδιο στόχο, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Όλα αυτά, αυτή η κοινή μοίρα, η ελληλεξάκτηση του δημιουργίου, ουσιαστικά αποκτάμε στα στιγμή μας και μία ισχατολογική προοπτική, η οποία είναι κοινή. Και αυτό δηλώνται κοινώς από αυτό το εισαυτόν, που το αποκαταλάξει τα πάντα της αυτόν, όπου εδώ έχουμε πάει ακριβώς μία κοινή προοπτική των πάντων και μία, ας το πούμε έτσι, επαναφορά τους, στην αρχιοσταγικό στόχο της δημιουργίας τους. Γιατί είπαμε ακριβώς και νωρίτερα, ότι αυτό το εισαυτόν αποτελούσε ένα βασικό στοιχείο της αρχικής δημιουργίας. Δημιουργήθηκαν οι εισαυτόν και τώρα με την αποκαταλαγή, πάλι οι εισαυτόν αποκαταλάσσουν, παρά το δηλαδή, στην αρχική τους διαδρομή. Επομένως, το που θα μπορούμε να πούμε εδώ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ισχύει και το κριτήριο της κοινής ετοχής ανθρώπου και της υπόλοιπης δημιουργίας, στην αποτυχία και στην επιτυχία. Λοιπόν, γιατί είπαμε ότι εδώ μπορεί να μην αναφέρεται ρετά, αλλά προφανώς εδώ υπομονείται η πτώση και η αποτυχία, η οποία οδηγεί σε μία απομάκρυση των πάντων, όσο έχει μόνο το ανθρώπινο, των πάντων, από τον θεονομούς, του γραμμού, όσους έχουν προπόθεση την εσπερετική πτώση, μπορεί να καταλάβει εδώ και να κάνει τους απαραίτητους συμβούς, όπου φυσικά προποθέτουν το κείμενό μας. Και οι εικόνες της συμφιλίωσης, η εικόνα της συμφιλίωσης που υπάρχει μέσα στο κείμενό μας, δεν είναι άνθρωπος του μέσα στον κοινό μας, παράδοση. Αυτό που δημιουργήθηκε ο Δηπίτρας, λέγαμε, στον κοινό μας, μέσα σε μία προοπτική, στην προοπτική της προοπτικής παράδοσης, συνάδειο, αν θέλετε, προοπτική της προοπτικής παράδοσης, όπου εκεί, πραγματικά, είναι πάρα πολλές εικόνες συμφιλίωσης του ανθρώπου με τον Θεό ή συμφιλίωσης του Θεού με τον άνθρωπο και την υπόλοιπη προοπτικία. Με ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα και αρκετά τραγικό, θα λέγαμε, και αρκετά δύσκολο από το πλευράς οικονομικής εμπειρίας, με το παράδειγμα του κατακτισμού. Και εκεί, πάλι στο τέλος του κατακτισμού, δουλεύουν τον άνθρωπο, νοέ, να συνάπτει μια συνεχινία με τον Θεό, η οποία, όμως, σε μια μία φορά όλη την οικονομία. Και, περνάμε, λοιπόν, στο φείο, το οποίο, νομίζω, έχει ιδιαίτερο εικονομικό ενδιαφέρον, και, μάλιστα, σε μια, πλέον, εκκλησιολογική προοπτική, γιατί, όπως είπαμε, αυτή η οικολογική προοπτική, ουσιαστικά, δεν έχει συμφιλίωση σε κανένα σκοπό, παρουσιαστικά, να πονήσει την Εκκλησία, τα μέλη της Εκκλησίας, να βοηθήσει να αφράσουν έναν εικολογικό, οικολογικά συνειδητοποιημένο λόγο, και να βρουν τη θέση τους και τη σχέση τους με την υπόλοιπη οικονομία. Το ιδιό, λοιπόν, στο φείο, είναι αυτή η σύνδεση της Εκκλησίας με την υπόλοιπη οικονομία, η οποία, ουσιαστικά, σχέση και σύνδεση υπαρματοποιείται μέσα από την κοινή αναφορά στον Ιησού Χριστό, ο οποίος είπε, δημιουργώς, τις πτήσεις, αλλά και η κεφαλή της Εκκλησίας. Υπάρχουν και όμως σχέσεις, όπου το κέντρο βάρους μετατήθεται από τους ανθρώπους μέλη της Εκκλησίας, τα οποία δεν εμφανίζουν εδώ καν, όσο εκείνα που είναι υφεύθυνα, με κάποιο τρόπο για τη ζωηλεία της υπόλοιπης θέσης. Λοιπόν, σε αυτές τις εικόνα που έχουμε εδώ, το κέντρο βάρους μετατήθεται στον Ιησού Χριστό και μάλιστα μπαίνει στην προοπτική της καταλλαγής και της συμπηγίωσης. Αυτή η προοπτική ουσιαστικά ακυρώνει οποιαδήποτε σχέση επικυριαρχίας ή αντιπαλώντας των μελών της Εκκλησίας από την υπόλοιπη δημιουργία. Γιατί ακριβώς τα βλέπει όλα μέσα στην προοπτική την Εκκλησία, ταυτόχρονα δίνει ουσιαστικά, τονίζει και υπογραμνίζει τον κοινό στόχο που έχουν η υπόλοιπη δημιουργία, η δημιουργία τα πάντα και η Εκκλησία, μεταφέροντας επαναλαμβάνω ακριβώς αυτό το βάρος από τον άνθρωπο και από τη σοκρία των ανθρώπων και αναδεικνύοντας αυτή τη σοκρία, η οποία εδώ είπαμε και πριν, ως αναδεικνυμιουργία, ή όπως λέγεται θα σας το πει ο άνθρωπος, ως εικουμενική προοπτική και μια δυνατότητα των πάντων. Δεν αποκλείεται κανείς, αυτό δίνει μια δημιουργία, μια προοπτική στην ίδια η Εκκλησία να απλωθεί τόσο, ως την αποκτήσει υπογγελικό καρακτηρά, ακριβώς γιατί έχει κοινό σημείο αναφοράς με την υπόλοιπη δημιουργία και αυτό φυσικά μπορεί ο άνθρωπος εδώ πάρει αυτό το στοίχο, το μοντέλο, και όταν πήγαν οι κύριοι από τις ευκαιριμένα μαθήματα της ευχαριστιακής αναφοράς της υπόλοιπης δημιουργίας στον δημιουργό μας στην Εκκλησία, αυτό, βέβαιο, αυτή η κοινή αναφορά της δημιουργίας με το υπόλοιπο, δηλαδή είναι και το ειδικό της Εκκλησίας των Ιησού Χριστού, μπορεί να δώσει ακριβώς, να δημιουργήσει ακριβώς απαραίτητες συνολίτες ευχαριστιακές, για να μιλήσω μετά του πώς αυτή η ευχαριστιακή αναφορά της Εκκλησίας μέσα στην Εκκλησία, στον δημιουργό της, ουσιαστικά στον καθαγιακτισμό και στον καθαγιακτισμό της Εκκλησίας, με την επαναφορά καταλλαγή και πάλι της Εκκλησίας με το δημιουργό πάλι μέσα στην Εκκλησία, που όμως σε αυτήν την περίπτωση απαντάω, όπως είπα και πριν, οικονομικές διαστάσεις, για αυτός θα τελειάζει, αφού δεν έχουμε δουλειά, να δούμε ότι και αυτή η περίπτωση θα μπορούσε να εξελιχθεί και να αναγνωριστεί οικονομικά. Θα επαναλάβω και εδώ ότι, φυσικά, αυτό αποτελεί μία πρόταση εμφάνισης, μία πρόταση εμφάνιες, αφού όσο υπάρχουν και άλλες θεματότητες, μία όμως τέτοια αμφάνιση, όπως αυτή που προτείνει εδώ, ή όπως αυτές που πήραν και στα προηγούμενα μαθήματα, φυσικά δίνει την προοπτική να μελετήσουμε τα κείμενά μας μέσα από μία διαφορετική προοπτική και να εγκαταλείψουμε λίσως κάποιες άνθρωπο-κεντρικές δουλειές και προοπτευθέσεις που καταπληγούνται στους οικονομικούς δασκηρίους ακριβώς αυτή τη σημασία του οικονομικού που μπορεί να έχει η φλεκοσύνδυνο άνθρωπο, ο οποίος εφόσον έχει διαφορετικές αγωνίες, διαφορετικές ανησυχίες από το μάθημα του πρώτου μόνου, ο οποίος είναι ο πρώτος αναγνώστης αυτού του κεντρικού, σε κάθε μισθοδοίκους και κάπου και πάλι μία τέτοια ανάγνωση που μπορεί να καταστήσει το κείμενο μόνος, προσιτώ και επίκοινο, σημαντικό και για το σήμερα και αυτή άλλως τα κείμενα που συμφωνόμαστε σε αυτή τη στιγμή στα πρώτα φύλλα και τη διαργασία της εμβουλίας. Αυτό το σκοπό αυτού του κεντρικού είναι να αγαπήσει και να χρησιμοποιήσει τα στοιχεία εκείνα και να μπορούν να καταστήσουν ένα κείμενο σημαντικό για τον άνθρωπο μια σκεκριμένη σε εποχή, να καταστήσουν ένα κείμενο που σούν το κείμενο της εγγραφής. Επίκερο για συγκεκριμένες κοινότητες, οι οποίοι ζουν μέσα στο ιστορικό γήλυστα και οι οποίες έχουν να αντιμετωπίσουν συγκεκριμένες αποκλήσεις και συγκεκριμένους προγραμμούς. Θα μπορούν να αγαπήσουν, λοιπόν, το κείμενο σημαντικό εκείνο και εξής. Μπορούν να μας δώσουν την εποχή, μπορούν να μας δώσουν την αρχότητα, να καταπληρώσουμε μέσα σε μια αρχιστωλογική ανάγνωση και φοβότηση της δημιουργίας. Να δούμε μια, θα λέγαμε, την αρχότητα, να καταπληρώσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο τις σχέσεις ενωθρώπων και ιδιαίτερα αποβολών της εκκλησίας με τον νοημό και να δούμε όλα μέσα σε αυτήν την ολοκληρική της καταλαγής και της αφωνίωσης και της ειρήνησης που προτείνει ο σχεδιωμένος ιδιωτικός στερός. |
