| : Με αυτή την έκθεση αφιέρωμα που έγινε στο Γιάννη Μόραλι ο Πύχης ανέβηκε πάρα πολύ ψηλά στα πολιτιστικά. Πάρα πολύ αξιόλογο και κάτι πολύ υψηλό σε αισθητική αυτό που συνέβηκε, η ανακέννηση του χώρου αλλά και η έκθεση αυτή καθεαυτή. Ανταγωνίζεται άνετα έναν μεγάλο χώρο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Βρίζεται άνετα έναν μεγάλο χώρο, ας πούμε, της Αθήνας, ξέρω εγώ, ή της Θεσσαλονίκης, ένα μουσείο ή μια πινακοθήκη, ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης, έχει βγει πολύ σωστή μελέτη και θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ κρίμα να μην συνεχιστεί αυτή η πορεία από εδώ και πέρα. Έχει γίνει πολύ αξιολόγη δουλειά και πρέπει να συνεχιστεί πάση θυσία. Είναι μία έκθεση, η οποία πρώτα ανέβηκε στην Αθήνα το Δεκέμβρη και ύστερα τη μετέφερα εδώ, γιατί εδώ είναι ο τόπος μόνιμης κατοικίας μου. Ο τίτλος της έκθεσης είναι «Χώμα στο χρώμα». Είναι αυτό το μικρό λογοπέγνιο, αλλά περιέχει και τα δύο στοιχεία. Και στοιχεία της φύσης, αλλά και πολύ έντονο χρώμα. Είναι λοιπόν η έβδομη ατομική μου έκθεση. Ένας πολύ ζεστός χώρος, όπως είπα και πριν, Είχα πολύ ζεστή υποδοχή από τον κόσμο της Άρτας, είχα αρκετά μεγάλη επισκεψημότητα. Αυτό που μου άρεσε και με συγκίνηση ιδιαίτερα είναι ότι έβλεπα γονείς να φέρνουν τα παιδιά τους και κάποιες φορές έτυχε να είμαι κι εγώ εδώ και να τα ξεναγώ και αυτό μου έδωσε πολύ μεγάλη ανατροφοδότηση και για τα επόμενα πράγματα που έχω στο μυαλό μου να κάνω, αλλά και γενικότερα για τον τρόπο που πρέπει να γίνεται η εκπαίδευση. Όχι μόνο η καλλιτεχνική εκπαίδευση, γενικότερα ο τρόπος που πρέπει να γίνεται η εκπαίδευση. Μου έδωσε πολλές ιδέες. Τα έργα μου, όπως και κάθε καλλιτέχνη πιστεύω, αλλά ειδικά αυτά τα έργα τα νιώθω σαν πάρα πολύ έντονα προσωπικά βιώματα. Ξαναγούσα τους μαθητές μου, είναι ότι παιδιά προσοχή είναι σαν να σας βάζω μέσα στο δωμάτιό μου, σαν να σας ανοίγω το ημερολόγιό μου. Κάπως έτσι το νιώθω, αλλά θέλω να ανοίξω αυτόν τον κόσμο, γιατί αυτό που με ενδιαφέρει πάρα πολύ είναι η επικοινωνία. Το θεωρώ μεγάλο κρίμα έναν καλλιτέχνη να δημιουργεί και να παράγει και να μην έχει την ευκαιρία να εκθέσει, να επικοινωνήσει τα έργα του. Είναι πάρα πολύ μεγάλο κρίμα. Θεωρώ ότι έχει γίνει μια πολύ καλή αρχή. Όμως, θεωρώ ότι χρειάζεται να ασκηθούμε και εμείς παραπάνω στο τι είναι πραγματικά καλό, υψηλό και ωραίο από το τι δεν είναι. Χρειάζεται παιδεία. Να τονίσω ότι, ειδικά εδώ πέρα, ο χώρος της Πινακοθήκης, χρειάζεται μια επιτροπή μόνιμη που να αποτελείται από καλλιτέχνες, έμπειρους και εκπαιδευτικούς επαγγελματίες, οι οποίοι να κρίνουν τι θα εκτίθεται, πώς θα εκτίθεται, να αναλαμβάνουν εκπαιδευτικά προγράμματα, πρέπει να γίνει αυτό το πράγμα. Και αν είχε γίνει παλιότερα, θα έπρεπε να παραμείνει. Έτσι θα στυθεί ακόμα καλύτερα η κατάσταση και θα είναι στιβαρή. Μετά την έκθεση Μοράλι που όλοι απολαύσαμε τη διάρκεια της και την παρουσία της στην Πόλη της Άρρητας, Έχουμε τη χαρά να έχουμε κοντά μας στην Δημοτική Πινακοθήκη την συνάδελφη εκπαιδευτική, την Κατερίνα Θεσσαλανίδου, που η οποία πραγματοποιεί μια πολύ ωραία έκθεση στην Δημοτική μας Πινακοθήκη, την ικανότητά της μέσα από τα χρέματα και μέσα από το εικαστικό της ταλέντο, δυνατότητα να εκφραστούν, να ψάξουν, να δημιουργήσουν απορίες, συζητήσεις, βιώματα για κάθε τύπου από την καθημερινή τους ζωή και όχι μόνο. |
