| : [♪ Μουσική Αυτή, λοιπόν, είναι η Μαρύκα. Τη συνάντησα πέρυστο καλοκαίρι στην Ιθάκη κάποια στιγμή που έτρεχα ξημέρωτα και σταμάτησα γιατί νόμιζα ότι χρειαζόταν βοήθεια. Αλλά μετά από λίγο κατάλαβα ότι μάλλον εγώ χρειαζόμουν τη βοήθεια. Πόσο χρονών με κάνεις, μου λέει. Είπα να πω γύρω στα 70 για να είμαι ευγενικός. 90 χρονών με κάνεις. Η γυναίκα που βλέπετε είναι 90 χρονών, γεννημένη το 1929. Το μυστικό της, κάθε μέρα περπατάει μία ώρα. Κάθε μέρα χειμώνα-καλοκαίρι κολυμπάει στη θάλασσα. Προσέχει τι τρώει, δεν τρώει αλάτι και χαμογελάει συνέχεια. Και δεν είναι τυχαίο ότι ξεκινάμε από τη Μαρύκα και το κομμάτι σωματική, ψυχική ευεξία και άσχημα. Είναι μακράν το πιο σημαντικό και δυστυχώς πολύ παραμελημένο. Ο άνθρωπος είναι ένα θυλαστικό ζώο. Έχει ανάγκη να κινείται. Το ανθρώπινο σώμα είναι φτιαγμένο για να κινείται και όχι για να κάθεται. Αρκούν 30 λεπτά εκείνης την ημέρα για να απογειωθεί η ενέργειά σου. Αρκούν 30 λεπτά εκείνης την ημέρα για να πέσει η ανθρώπινη. Αρκούν 30 λεπτά εκείνης την ημέρα για να πάει η κατάθλιψη σπιτάκι της. Η κατάθλιψη είναι επιλογή. Δεν είμαστε εδώ για να μην έχουμε προβλήματα υγείας. Είμαστε εδώ για να είμαστε σε αυτήν την κορυφαία κατάσταση. Μόνο σε αυτήν την κορυφαία κατάσταση. Θα μπορέσουμε να πάμε τη ζωή μας και τα όνειρά μας εκεί πέρα που θέλουμε. Διαφορετικά θα μείνουμε εδώ. Το να κινήσε δεν είναι καλό, ούτε χρήσιμο, ούτε πολύ χρήσιμο. Το να κινήσε είναι απαραίτητο. Το ξαναλέω. Το να κινήσε είναι τόσο απαραίτητο όσο και το να κοιμάσαι. Το να κινήσε είναι τόσο απαραίτητο όσο και το να κοιμάσαι. Το να κινήσε είναι τόσο απαραίτητο όσο και το να κοιμάσαι. Το να κινήσε είναι τόσο απαραίτητο όσο και το να κοιμάσαι. Η Μαρίκα τι μου έμαθε. Η Μαρίκα λοιπόν μου έμαθε ότι κίνηση σημαίνει ζωή. Αυτός εδώ ο Λεβέντης είναι ο Γιάννης από τη ΣΥΜΙ. Τον Γιάννη λοιπόν τον συνάντησα πριν στο καλοκαίρι στη ΣΥΜΙ όταν πήγαμε διακοπές. Όλοι, αλλά όταν λέμε όλοι μιλάμε όλοι και ο TripAdvisor μας είπαν να κάνουμε το γύρο του νησιού με τον Ποσειδώνα το σκάφος του Γιάννη. Ήταν λοιπόν αρχές Ιουλίου και το τονίζω ότι ήταν αρχές Ιουλίου. Πάμε να βγάλουμε εισιτήρια. Δεν υπήρχε ούτε ένα για δείγμα. Δεν ήταν Αύγουστο όσο πιένθυμίζω. Sold out ο τύπος. Πάμε μετά από δύο μέρες αφού βγάλαμε τα εισιτήρια μας για να δούμε τι στο καλό γίνεται μέσα στον Ποσειδώνα. Κάτι γινόταν εκεί πέρα μέσα και πρέπει να μάθουμε τι γίνεται. Μπαίνουμε μέσα λοιπόν. Ο Ποσειδώνας έτριζε από καθαριότητα, όταν λέμε έτριζε, έτριζε από καθαριότητα. Τόσο καθαρός όσο αυτό το stage. Ο Γιάννης είχε βάλει παντού μαξιλάρες για να μπορούμε να καθόμαστε όπου γουστάρουμε λες και ήταν δικό μας ο σκάφος. Σε όλη τη διάρκεια των 8 ωρών δεν σταμάτησε να παίζει ευχάριστη μουσική. Σε όλη τη διάρκεια των 8 ωρών δεν σταμάτησε να μας κερνάνε γλυκά, φαγητά, νερά, αλμυρά. Σε όλη τη διάρκεια των 8 ωρών ο Γιάννης ήταν ανάμεσά μας και μας έλεγε καταπληκτικές ιστορίες για το νησί. Μιλούσε εδώ και τα τέλεια αγγλικά και τον λάτρεψαν οι ξένοι. Αν θυμάμαι καλά πήγαμε σε έξι παραλίες, η μια πιο ωραία από την άλλη κολυμπήσαμε και στις έξι. Στην πέμπτη παραλία, στην πέμπτη ήταν ναι, βγαίνει ο Γιάννης με τους συνεργάτες και κάνει ένα καταπληκτικό μπαρμπικιού. Είχαμε περάσει, όντως, κορυφαία. Είχαν όλοι απόλυτο δίκιο. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Γιατί το πιο κορυφαίο ακόμα δεν το είχαμε δοκιμάσει. Λίγο πριν μπούμε λοιπόν στο λιμάνι βγαίνει ένας συνεργάτης του Γιάννη με το μεγαλύτερο, πιο κόκκινο, νόστιμο, παγωμένο καρπούζι που θυμάμαι να έχω φάει ποτέ στη ζωή μου, κομμένος τις πιο συμμετρικές φέτες που αμφιβάλλουν ο καλύτερος χειρούργος στον κόσμο θα μπορούσε να είχε κόψει. Ήταν πραγματικά η σταγόνα που ξεχύλησε το ποτήρι της απόλαυσης. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Την ιστορία όμως, γιατί τη λέμε, ο Γιάννης εκείνη την ημέρα δεν είχε κανένα μα κανένα λόγο να κεράσει το καρπούζι. Ο τύπος μας είχε, ήμασταν ενθουσιασμένοι. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ήταν και αστοχία, δεν υπήρχε λόγος να το κεράσει. Υπάρχουν λοιπόν ορισμένοι άνθρωποι που δεν τους φτάνει το καλό, ούτε το πολύ καλό, ούτε το πάρα πολύ καλό, ούτε το εξαιρετικό, ούτε καν το άριστο. Είναι αυτοί οι οποίοι θέλουν το κορυφαίο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι το ένα με δύο της εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού. Είναι αυτοί που κάνουν το λεγόμενο extra mile. Και όταν κάνεις το κορυφαίο, γίνεσαι ο ίδιος κορυφαίος. Κάθε φορά που κάνεις κάτι περισσότερο, γίνεσαι ο ίδιος κάτι περισσότερο. Το ξαναλέω. Κάθε φορά που κάνεις κάτι περισσότερο, γίνεσαι ο ίδιος κάτι περισσότερο. Ακόμα και ο τρόπος που πηγαίνει στην τουαλέτα και μιλάω πολύ σοβαρά. Δεν θα μάθει ποτέ κανένας εάν σήκωσε το καπάκι. Και δεν θα μάθει και ποτέ κανένας αν τράβηξε το καζανάκι. Και σίγουρα δεν θα μάθει και ποτέ κανένας εάν έπλανε στα χέρια σου. Όμως το ξέρεις εσύ κι αυτό μετράει. Ουδέποτε ήταν τόσο εύκολο για να πετύχει κανείς. Και αυτό το ξαναλέω. Ουδέποτε ήταν τόσο εύκολο για να πετύχει κανείς όσο σήμερα. Μόνο το 2% παγκοσμίως θα κεράσουνε το καρπούζι, θα πάνε το extra mile. Οι υπόλοιποι θα την κάνουν τη δουλειά, θα την κάνουν. Από καλά, πολύ καλά, πάρα πολύ καλά, όχι καλά, μέτρια. Αλλά δεν είμαστε εδώ για να τη βγάλουμε μέτρια. Δεν είμαστε εδώ για να βγάζουμε ένα χιλιαρικάκι το μήνα. Δεν είμαστε εδώ για να έχουμε δύο παιδάκια. Δεν είμαστε εδώ για να έχουμε μια δουλίτσα. Είμαστε εδώ για να είμαστε στο top 1% με 2% παγκοσμίως των δυνατοτήτων μας σε οτιδήποτε ο καθένας μας έχει επιλέξει να αφιερώσει τη ζωή του. Κάτι ακόμα. Η λέξη μπροστάρης είναι λέξη ελληνική. Θα δυσκολευτείτε πάρα πολύ να τη μεταφράσετε σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα του κόσμου. Θα βρείτε το αρχηγός, θα βρείτε το ηγέτης. Κάποιες γλώσσες θα βρείτε και το πρωτοπόρος. Γιατί το ξεχνάμε. Τι μου έμαθε ο Γιάννης. Ο Γιάννης, λοιπόν, μου έμαθε πόσο κορυφαίο είναι να είσαι και να νιώθεις μπροστάρης. Νίκος Παπαγγελής, ο ποδηλάτης με το ένα πόδι. Για τον Νίκο, λοιπόν, μου είχανε μιλήσει και πολύ και πολύ στην Αθήνα για αυτό το χαρισματικό παιδί. Αλλά πραγματικά ήτανε πριν από μερικούς μήνες που είχα την ευλογία να οδηγήσω για λίγο με το αυτοκίνητό μου πίσω από τον Νίκο. Από τη μία, λοιπόν, έβλεπα ότι ξεκάθαρα το αριστερό πόδι ήταν κομμένο από τη ρίζα. Αλλά από την άλλη, έβλεπα το κοντέρ του αυτοκινήτου μου καρφωμένο στα 55 χιλιόμετρα την ώρα. Και ειλικρινά δεν ήξερα τι από τα δύο να πιστέψω. Πάω δίπλα στο παιδί αυτό για να το δω από κοντά. Και βλέπω ένα από τα πιο χαμογελαστά, δυνατά, αισιόδοξα παιδιά που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Ένα παιδί το οποίο, προσέξτε τις επόμενες λέξεις που θα ακολουθήσουν, δεν είναι λάθος. Είναι ένα παιδί το οποίο έσφιζε από υγεία. Το ξαναλέω. Ένα παιδί που έσφιζε από υγεία. Η υγεία είναι αξία, άρα είναι συνέσθημα. Και συχνά εμείς την μπερδεύουμε με την αρτημέλεια. Είναι άλλο να είσαι υγιής, είναι άλλο να είσαι αρτημελής. Οι πιο πολλοί εδώ πέρα μέσα είμαστε αρτημελείς. Αλλά δεν είμαστε κατά ανάγκη υγιής. Λίγο παρακάτω λοιπόν ανάβει το φανάρι κόκκινο. Και πραγματικά είμαι πολύ περίεργος να δω το παιδί αυτό πώς θα στηριχτεί. Γιατί αν πατούσε το δεξί του το πόδι κάτω, το καλό, δεν θα είχε με ποιο να ξεκινήσει την πεταλιέρα. Ο τύπος λοιπόν παιδιά τι κάνει. Βρίσκε ένα πράσινο κάδο μεγάλο, στηρίζεται. Περιμένει το φανάρι να ανάψει πράσινο. Και με το που ανάβει πράσινο, ξανα απογειώνεται στα 55 χιλιόμετρα την ώρα. Ούτε με ψημίρισε, ούτε γκρίνιαξε, ούτε πολυσκέφτηκε, ούτε, ούτε, ούτε. Έδωσε δυο πεταλιές και απογειώθηκε. Και φυσικά το παιδί αυτό το έχω φωτογραφία στο κινητό μου κάθε μέρα να το βλέπω για να μου θυμίζει ότι μπορώ να πετύχω τα μεγαλύτερα όνειρά μου. Τι μου έμαθε ο Νίκος. Ο Νίκος δεν μου έμαθε κάτι. Αλλά με βοήθησε να κάνω μια κορυφαία ερώτηση στον εαυτό μου. Γιατί να ψάχνω για ήρωες εκεί πέρα έξω, όταν μπορώ να είμαι ο μεγαλύτερος ήρωας του δικού με αυτού. Λοιπόν, της Αηρήνη, αμωργός. Οδηγάω λοιπόν στην αμωργό και κάποια στιγμή συναντώ μια πινακίδα που έλεγε προς Άγιο Γιώργη. Δεν ήξερα που με πήγαινε, αλλά κάτι μέσα μου μου έλεγε να την ακολουθήσω. Φτάνω λοιπόν στον Άγιο Γιώργη το βαλσαμίτι ένα πραγματικά πανέμορφο μικρό μοναστήρι που λες και βγήκε από τον παράδεισο. Οι γατούλες να τρώνε το φαγητό τους, τα δεντράκια να είναι σε παράταξη, να είναι καλοποτισμένα, καλοκλαδεμένα, ασπρισμένα. Μπαίνω κάποια στιγμή στην εκκλησία και ανάβω ένα κεράκι. Η εκκλησία φυσικά μύριζε όλα τα λιβάνια και αυτές τις υπέροχες εκκλησιαστικές μυρωδιές. Μετά από λίγο μας πηγαίνουν σε ένα σαλονάκι, μας κερνάνε γλυκά νερά και βλέπω μια έκθεση ζωγραφικής, έργα τέχνης, εκκλησιαστικά, εικόνες, αγιογραφίες και άλλα, που προφανώς ήταν προς διάθεση για να πουληθούν, για να στηρίξουν το μοναστήρι. Λέω παιδιά αυτά ποιος τα φιλοτέχνησε, μου λένε η γερόντισσα Ειρήνη που είναι υπεύθυνη για το μοναστήρι. Λέω μπορώ να τις συναντήσω. Βγαίνω λοιπόν έξω και συναντώ αυτόν τον φωτεινό και φωτισμένο συνάνθρωπό μας. Μου είπε την ιστορία της. Η γερόντισσα πριν από 7 πια χρόνια εγκατέλειψε τα εγκόσμια και αποφάσισε να αφοσιωθεί στο θείο της κάλεσμα όπως το αποκάλεσε. Να αναβιώσει το μοναστήρι του Άγιου Γιώργη που ήταν κλειστό για 300 χρόνια. Αν έχεις κάποιο φίλο μου λέει στην Αθήνα που έχει κατάθλιψη να μου τον στείλεις εδώ, θα ξυπνάμε έξι ώρες το πρωί μέχρι το βράδυ, εννιά η ώρα δεν θα μας φτάνουν οι ώρες. Η γερόντισσα λοιπόν είχε κάθε λόγο να απαιτήσει τα λεφτά για το μοναστήρι από το Τζίπρα και από το Σόιμπλε και από το Σαμαρά και δεν ξέρω ποιον. Αντ' αυτού σήκωσε τα μανίκια και το έφερε εις πέρας μόνη της και αυτή τη στιγμή το συντηρεί αποκλειστικά με έσοδα που προέρχονται από τα δικά της εργατέχνης. Τι μου έμαθε η γερόντισσα. Η γερόντισσα λοιπόν μου έμαθε ότι υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Υπάρχουν αυτοί που έχουν προσδοκίες από τους άλλους, αλλά υπάρχουν και αυτοί που έχουν προσδοκίες από τον εαυτό τους. Σπύρος. Ο Σπύρος είναι ο συμπατριώτης μου, ο συμπατριώτης μας, γιατί για μένα συμπατριώτης μου είναι αυτός ο οποίος νιώθει συμπατριώτης μου ασχέτος υπηκότητας, για μένα είναι τόσο απλό. Ο Σπύρος λοιπόν είναι ο άνθρωπος ο οποίος πραγματικά έχουμε την τιμή να καθαρίζει το σχολείο στο οποίο πηγαίνουν οι κόρες μου. Κάθε τρίτη και πέμπτη πηγαίνω και παίρνω τα κορίτσια λοιπόν από το σχολείο, αλλά εκείνη την τρίτη ο Σπύρος ήταν πάρα πολύ ανήσυχος. Έρχεται και μου λέει μήπως χάσατε ένα τάλυρο. Δεν κατάλαβα στην αρχή πραγματικά τι εννοούσε. Μετά από λίγο με ξαναβρήξε κεπιμένη, μήπως χάσατε ένα 5 ευρώ. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω τι είχε γίνει. Ο Σπύρος είχε βρει ένα 5 ευρώ κάτω και έψαχνε να βρει ποιος το είχε χάσει. Στο τέλος το παρέδωσε στο κεντρικό όπως λέμε στο σχολείο μας στην Αθήνα. Μετά μιλάω με τα κορίτσια. Μου λέω κορίτσια καταλάβατε αυτός ο άνθρωπος πόσο κορυφαίος είναι. Μα μου λέει μπαμπά τι έκανε. Λέω αυτός ο άνθρωπος βρήκε ένα 5 ευρώ και μάλλον δεν του περισσεύουν και είχε 100 λόγους να το βάλει παντελόνι, αλλά επέλεξε τον ένα να το παραδώσει. Μετά βρίσκω τον Σπύρο του λέω Σπύρο συγχαρητήρια για αυτό που έκανες είναι πραγματικά κορυφαίο. Μα μου λέει τι έκανα. Του λέω βρήκες ένα 5 ευρώ κάτω και παρότι δεν ήταν δικό σου το παρέδωσες. Τι μου απαντάει ο τύπος. Μου λέει μα πως θα μπορούσα να μην το είχα παραδώσει αφού δεν ήταν δικό μου. Ο άνθρωπος είναι τόσο έντυμος που δεν κατάλαβε καν την ερώτηση που του έκανα. Ο Σπύρος μου έμαθε ότι η πραγματική μου ζωή αυτό που στα αλήθεια ζω είναι αυτό που κάνω όταν είμαι μόνος μου. Όταν κανείς άλλος δεν βλέπει. Κυριάκος. Ο Κυριάκος δυστυχώς δεν είναι πια ανάμεσά μας. Έφυγε πολύ πρόσφατα από τη ζωή. Ο Κυριάκος ήταν ο κορυφαίος λιμενικός στη Μητυλίνη ο οποίος μεταξύ 2015 και 2016 με τη βοήθεια των συναδέλφων του και θέτοντας σε κίνδυνο τη δική του ζωή έσωσε περισσότερους από 5.000 πρόσφυγες και τα παιδιά τους από βέβαιο πνευμό. Ο Κυριάκος είναι αυτός για τον οποίον γυρίστηκε η ταινία 4,1 μίλια. Κυριάκος δυστυχώς πριν από μερικές εβδομάδες στα 44 του χρόνια μόλις έφυγε από κοντά μας αφήνοντας πίσω δύο μικρά κοριτσάκια ορφανά ανήλικα στην ηλικία των δικών μου κοριτσιών. Και πραγματικά αναρωτιέμαι πόσο άτυχα ήταν αυτά τα κορίτσια που στερήθηκαν τον παπά τους σε τόσο τριφερή ηλικία. Από την άλλη, όμως, αναρωτιέμαι πόσο περήφανα θα είναι για όλους τη ζωή όταν, έστω και για λίγα χρόνια, είχαν αυτόν τον κορυφαίο άνθρωπο για πατέρα. Άνθρωποι σαν τον Κυριάκο έχουν έρθει για να διδάξουν στο παγκόσμιο, όχι στο πανελλήνιο, πώς τη ζεις τη ζωή. Με αγάπη, με προσφορά, με μοίρασμα, με δώσιμο, με αυταπάρνηση. Εγώ προσωπικά θα έδινα όλα τα λεφτά του κόσμου για να μπορούσα να ζήσω έστω και λίγες μέρες από τη ζωή αυτού του ανθρώπου. Όταν έχεις φτάσει στο σημείο, στην κυριολεξία, να θυσιάζεις τη ζωή σου για να σώσεις τη ζωή ενός συνανθρώπου σου που ούτε καν τον γνωρίζεις, έχεις φτάσει στο ύψι στο σημείο που μπορείς να φτάσεις ποτέ σαν άνθρωπος. Αυτοί λοιπόν είναι οι δικοί μου ήρωες. Αν όμως μια μέρα έρθει κάποιος και σας πήγε αυτή τη χώρα, ότι η χώρα αυτή ξόφλυσε, σας παρακαλώ θερμά να του μιλήσετε για τον Κυριάκο και τον Γιάννη και τη Μαρίκα και τον Νίκο και τη Γερόντισσα και για άλλους δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, χιλιάδες συνανθρώπους μας που κάνουν εξαιρετικά τη δουλειά τους. Να τους πείτε όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν συγκράζουν ούτε στα social, ούτε στα κανάλια, ούτε στις καφετερίες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μποστάρουν, δεν κάνουν check-in, δεν ανεβάζουν live και σίγουρα δεν βγάζουνε selfie. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να υπηρετούν υποδειγματικά το πόστο τους γιατί πρώτα απ' όλα έχουν επιλέξει να υπηρετούν υποδειγματικά τη συνείδησή τους. Και αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της χώρας μας, της Ελλάδας μας, που λειτουργούσε, λειτουργεί και πάντα θα λειτουργεί υποδειγματικά, μακριά όμως από το φως των προβολέων. Και τέλος αυτοί οι άνθρωποι είναι εκεί πέρα έξω. Αυτή η Ελλάδα είναι εκεί πέρα έξω και περιμένει να την ανακαλύψουμε. Πριν όμως την ανακαλύψουμε εκεί πέρα έξω, θα πρέπει πρώτα να την έχουμε ανακαλύψει μέσα μας. Αυτό να τους πείτε. Αυτό να τους πείτε και να είστε περήφανοι για τη χώρα αυτή. Να είστε περήφανοι για την Ελλάδα μας. Σας ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστώ πολύ. |
