| Διάλεξη 9: Στα προηγούμενα μαθήματα είδαμε περιπτώσεις χωρίων, περικοπών, οι οποίες λίγο πολύ δηλώνουν ακριβώς αυτή τη σχέση, την αρμονική που υπάρχει με τον Χριστό, μεταξύ ανθρώπου δημιουργίας και είπαμε κιόλας στις περισσότερες περιπτώσεις ότι έχουμε σαν υπόβαθρο δύο βασικές αφηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης καταρχάς την αφήγηση της δημιουργίας η οποία όμως βρίσκει μια δεύτερη αφήγη την επαναφηγείται ας το πούμε έτσι η προφητεία ως όραμα της αποκατάστασης των σχέσεων ανθρώπων και υπόλοιπων δημιουργίας στην αισιονική εποχία και είχαμε την παρατήματα και από το καταμάχωρο Εμπαγγέλιο με τον Ιησού στον έρημο και τα θηρία είχαμε δει επίσης την ιστορία στην Πιστωραμόσο όμως την πτώση και την ευθύνη των όντους του φωτός, του όντου θεού για την κατάσταση των σχέσεων της ιδιολογίας με τον δημιουργό της και είχαμε δει και στο τελευταίο μάθημα τον Βοσκολασέζη και τον πανέμορφο χριστωλογικό ύμνο ο οποίος περιγράφει τόσο την σχέση της δημιουργίας με τον Ιησού κατά την δημιουργία αλλά και τη σχέση της δημιουργίας με τον Ιησού, των πάντων μάλλον, όχι μόνον δηλαδή των άψικων ναών, των υπόλοιπων ζωντανών αλλά και των ανθρώπων συμπεριλαμβαίνουν σε μία ιστατολογική προοπτική. Στο συνεχείο μας μάθημα θα δούμε μια ακόμα περικοπή που κινείται λίγο πολύ σε αυτό το πλαίσιο και θα λέγαμε περισσότερο συνδέεται με αυτό το προφητικό όραμα της Ιησιανικής εποχής που προστολούσουμε στον Ιησαρία όπου στη Ιησιανική εποχή οραματίζει τον προφήτης μία σχέση αρμονική μεταξύ των θηρίων και των ανθρώπων, μία σχέση ειρήνης και ειρήνευσης μεταξύ όλων των δημιουργημάτων. Βέβαια αυτό δεν λέγεται ευθέως στην αφηγησία μας, το έχουμε πει άλλωστε πάρα πολλές φορές ότι οι αφηγήσεις ημπαγγελικές δεν είναι απλές και αφρόες ιστορίες, αλλά έχουν ένα βαθύτερο θεολογικό περιγκόμενο όπως λέμε πάρα πολύ συχνά πλέον στο χώρο της Ελληνίας στα Ευαγγέλια έχουμε να κάνουμε αφηγηματική θεολογία, δηλαδή μέσα από μία ιστορία ουσιαστικά η συνοφή στη θεολογία. Διδάσκουν, μεταφέρουν ιδέες, δίνουν καινούργιες προεκτάσεις σε παλαιότερα θέματα, αλλά όλα αυτά γίνονται ένωσα μέσα σε ένα αφηγηματικό πλαίσιο και δουλεύουμε φυσικά να μπει πίσω από αυτό το αφηγηματικό πλαίσιο και να δει ποιο ιδρυολικό υπόπαθρο υπάρχει σε αυτές τις ιστορίες. Η ιστορία σήμερα που θα δούμε είναι εξαιρετικά γνωστή. Για την ακρίβεια είναι μια ιστορία που λίγο πολύ την δασκόμαστε, την ακούμε από τα παιδικά μας χρόνια, είναι η γνωστή ιστορία της γέννησης του Ιησού Χριστού, η όμορφη ιστορία των Χριστουγένν. Αυτό το οποίο θα δούμε σήμερα είναι μια συγκεκριμένη περικοπηγή από αυτής της ομάδας, την αφηγή που στοιχίζονται με τη γέννηση του Ιησού. Να θυμίσω εδώ ότι για τη γέννηση του Ιησού περιγραφές έχουμε σε δύο Ευαγγέλια, στο Καταμαχτέων Ευαγγέλιο και στο Καταλουκάν. Εμείς εδώ θα αφήσουμε το Καταμαχτέων και θα στραφούμε στο Καταλουκάν Ευαγγέλιο, όπου είναι μια πάρα πολύ όμορφη ιστορία στους πρώτους στίχους του Β' Κεφαλαίου. Πριν ξεκινήσω να πω οτιδήποτε, θα διαβάσω την περικοπή στα αρχαία και φυσικά στα φιλάρι άσχη, μπορείτε να βρείτε και τη μετάφραση στα νέα ελληνικά για προκειμένου να παρακολουθήσετε και το νόημα και να γίνει έτσι πιο κατανοητό στις άσπρες κείμενα. Εγένετο δέντες ημέρες εκείνες, εξήλθεν δόγμα παρακέσερους αμπούς του, απογράφεσθαι πάση την οικουμένη, αυτή η απογραφή πρώτη εγένετο ηγεμονέβουλος της Συρίας Κυρινίου. Και πορεύοντου πάτης απογράφεσθαι, εγκασπώσισθαι αυτού πόλου, ανέβδε και Ιωσήφ από της Γαλληλαίας σε πόλειος Ναζαρέθη στη Μυδέαν, εις πόλειν Δαβύρ, ή της καλύτερης Βουέμ, δι' αυτό είναι αυτόν εξήκουν και πατριάσουν δαβέο. Απογράψασθαι συγμαριά απ' τη εμιστευμένη αυτό ο ουσυγγείο. Εγένετο δέντο είναι αυτούς εκεί, επλίσθησαν ειμέρειο του τεκίνακτην, και έδεν και καλυών αυτούς των κοτότωτων, και εσπαγάνουσαν εαυτόν, και ανέκριμουν εαυτόν εμφάνιοι, διότι οπίλει τόπος, αυτοίς τόπος εμποκαταλείμων. Και ποιμένες εισαν εν τη χώρα, ατι αυτοί αγραμπούντες, και φυλάσσοντες φυλακάστις νυχτός, επί την πίτνην αυτον, και άγγελος ποιλίου επέστη αυτοίς, και δόξε ποιλίου πεδιέλαμσαν αυτούς, και εφυλήθησαν φοβημένον. Και είπεν αυτοίς ο άγγελος, μη φοβήσετε, δι' αυτού παραπαγγελίζομεν ειμί χαράν μεγάρι, ή της έσται πατήτου λαού. Ότι ετέχθειν εις είνος, ο οποίος εστιν Χριστός, κύριος ο πόλυ δαρήν, και τούτου ειμί το σημείον ευρύσσεται, ευρέφωσες παραπαγγελμένον, και κύριον ευφάριον. Και εξέχνησε γένοι το σύνταγμα αγγέλου, πλήθος πρατειάς βουραλίου, αιμούντον τον θεόν, και λέγοντον, δόξεν εις εις τίς θεόν, και πηγήσει ρήνη, έναν θρόπις έρτατος. Και γένοντο όσα πήγαινε οπαυτόν εστιν ουρανόν του Άγγελει, και τούτου ειμιάζοντος αιμούντος, διέρθονται δι, ως δειδημέν, και είδανε το ρήμα του τούτου γεγονός, ο οποίος εγνώρισε εις ειμίου. Και ήρθαν, σπεύσαντες, και ανέβρανε ο κρυπτέ Μαριάν, και τον ουσέφτηκε το βράχο στήμενο του φάριου. Οι δόντες δε γνώρισαν το ειρήμα του φιλανηφόδου σαυτής και του τούτου γεγονός πάντες, ή ακούσαν εις εβάλλοντας αιμούντος αιμούντος αιμούντος αυτούς, η δε Μαριάν πάντα συνεχίζει τα δύο μήματα αυτά, συμβάλλουσαν εις την καρδικαρτία αυτοίς, και υπέστρεψαν ειδημένοις δοξάζοντες και ειμούντων στου Θεού, και υπέστρεψαν ειδημένοις δοξάζοντες και ειμούντων στου Θεού, και υπέστρεψαν ειδημένοις δοξάζοντες και ειμούντων στου Θεού, και υπέστρεψαν ειδημένοις δοξάζοντες και ειμούντων στου Θεού. Είναι τόσο σημαντική η ιστορία όπως η γεννήση του Ιησού Χριστού να έχει μία σημασία για τη συζήτηση του κάτω, για τις σχέσεις των ανθρώπων με το περιβάλλον τους. Πολύ απλά η ιστορία μας δεν είναι ως εξής. Οι πρώτοι έξι στοίχοι ουσιαστικά περιγράφουν τη μετακίνηση του Ιωσήφ και της Μαλιάν από τη Ναζαρέκ προς τον Χουλέρ, που μάλιστα μας λέγει ο Ιησού Χριστός ότι ήταν ιαγωγραφή και λέει κιόλας ότι ακριβώς όταν φτάνουμε στην πόλη στο στίχο 7 έχουμε τη γέννηση του Ιησού. Στη συνέχεια στους τύπους 8 έως 12 έχουμε την αναγγελία της γέννησης του Ιησού και του εγώ του Ιησού στους πιμένους από τους Αγγέλους. Έτσι αλλάζει το σχολικό. Από τη γέννηση περνάμε στην αναφορά μάλλον στη γέννηση του Ιησού, μάλλον μέσα στην εξαγγελία της γέννησης του Ιησού στους πιμένους, ο οποίος βρίσκεται στα περίπτωρα της πόλης του Ιησού. Ακολουθεί στους πίκους 13-14 ο ίμμος. Τώρα βλέπουμε την επτασία που έχουν οι ίμμους, βλέπουν τους ομονούς να ανοίγουν και να βλέπουν ακριβώς τους Αγγέλους να ψάλλουν αυτό το γνωστό κιόλας ίμμου. Βλέπουμε εδώ και την αδιαφορά που υπάρχει στη γραφή σχετικά με τα χειρόγραφα. Και στη συνέχεια 15-19 τύπους έχουμε την προσκήνηση των πιμένων. Μετακινείται πάλι το σχοινικό από τη Λύπιφρο προς την πόλη όπου μένουν σε προστρέχουν για να ασφαλίσουν τον αδύνατο παιδί. Και επιστρέφουν στη συνέχεια στο στιγμό 20, και εδώ έχουμε και την πλατακλίδα της περιοχής, στο χώρο που είναι τα Βουσκοπόλοιπους. Και έτσι λοιπόν με το στιγμό 20 είναι μια ολόκληρη περιγραφή της γέννησης του ίσου. Θα πω εδώ, κατ' αρχάς, ότι παρόλο που η ίδια η γέννηση σαν γεγονός δεν περιγράφεται, πάρα πολύ σύντομα, πολύ θα λέγαμε πειγραμματικά, ουσιαστικά καταλαβάνει και την κύπνηση σε όλη την ιστορία γιατί να προσέξουμε ένα γεγονός το οποίο επαναλαμβάνει όσο περιγραφεί σ' όλα τα υπόλοιπα συνέδρια της περιοχής. Δηλαδή δούμε δηλαδή στο στίχο 7 ως γεγονός, στη συνέχεια θα δούμε τους αγγέλους από το στίχο 10 και εξής, 10-11 να παραλαμβάνουν την περιοχή αυτού του γεγονός, πολύ σύντομα πάλι. Και στη συνέχεια από το στίχο 15 και εξής θα δούμε την προσκύνηση, πάλι το κέντρο είναι με γέννητος ίσου. Και νομίζω ότι επομένως μπορούμε να πούμε ότι αυτή η εικόνα, δηλαδή το γεγονός που συμβαίνει τα κειμέα, αυτοίς της σύνθετης ιστορίας, της αφήγησης, είναι ακριβώς το γεγονός της γέννησης ίσου και ο ίδιος γέννητος ίσου. Φυσικά έχουμε πάρα πολλές φορές όπου όταν μελετάμε, οικολογικά διαβάζουμε οικολογικά μέσα από αυτή τη συγκεκριμένη οικολογικό κρίσμα τα κείμενά μας, προσπαθώντας να φαρμόσουμε τα υποθετά, οικολογικά, φιλικά, φιλικά, τα οποία πλήσαμε στα πρώτα μας εθνίματα, εκ των πραγμάτων επικεντρώνουμε την προσωπή μας και στιάζουμε σε συγκεκριμένα στοιχεία της περιοχής. Οπωσδήποτε αυτό είναι μια συγκεκριμένη πολύ συγκεκριμένη επιβιωμή και οπωσδήποτε δεν πάει τι γίνεται χωρίς αυτήν την αισθανένεια που θα διαστρέφουμε το κείμενο ή θα προσπαθούμε με κάποιο τρόπο να αντιπλύνουμε κάποια σημεία υπομβάζοντας όλα τα υπόλοιπα πλούς. Αυτή η ιδιαίτερη έμφαση στα συγκεκριμένα στοιχεία σκοπό είναι να δείξει τις ιδιαιτερότητες που έχει το κείμενο, που είναι η μεγαλύτερη πλευρά όσον αφορά μάλλον τη συζήτηση, τις σχέσεις των ανθρώπων και της δημογεία, και να βάλουμε χρήσιμα συμμεράσματα τα οποία θα μπορούσαν να εξοπηθούν σε μια οικολογικά συγκεκριμένη σύγχρονη θεωρία. Θα μείνω πρώτα-πρώτα σε ένα σημείο της ιστορίας μας και αυτό είναι η φάτνη. Δεν είναι τυχαίο ότι η φάτνη εμφανίζεται τρεις φορές στην αφήνιση και μάλιστα εμφανίζεται τρεις φορές σε διαφορετικά σημεία. Στα πλειά επιμέρους δμήματα της ιστορίας εμφανίζεται καταρχάς αυτό το λογομός της γέννησης, που σαστικά καταλαβαίνει το πρώτο μέρος της αφήνισης. Θα εμφανιστεί στη συνέχεια, θα αναφερθεί στη συνέχεια στο δεύτερο μέρος, που έχουμε ακριβώς την αναγγελία των αγγέλων από στους πλημένους για τη γέννηση του Ιησού και στη συνέχεια θα την ξαναδούμε στο δεύτερο μέρος όταν περιγράφεται η δοσκή της εμφανίας, όπου εκεί απλά όντως επιβεβαιώνει την πληροφορία όπου το ρέφος είναι μέσα στη φάτνη. Και η φάτνη, αναφορά στη φάτνη ή όπως το πολλά άλλα πλημένου στοιχεία σε αυτή την αναφήγηση, είναι το μόνο συνδετική κρίκκινγκ λαινόμενο, όπως είδατε πριν, με αυτήν την σύνδετη ιστορία. Αυτή η φάτνη όσον αφορά όπου φυσικά για να το δούμε στο ζωοπλαίσιο, η φάτνη είναι, θα λέγαμε, τα ίστρα που βάζουν την τροφή των ζώων, οι άνθρωποι που έχουν τα ζώα. Η φάτνη εδώ δεν είναι ατυχαία, δεν θα πρέπει να την κατανοήσουμε απλά ως μια τυχαία αναφορά, με τυχαία λεπτομέρεια. Θα πρέπει εδώ να πω και να τη σημάνω ότι ολικά δεν συνεχίζει να κάνει τυχές αναφορές, η λεπτομέρης ο οποίος επιλέγει να αναφέρει στο ίδιο στοιχείο, στο κοιμένο σκοπό και περιπτώμενο. Όπως έλεγα λοιπόν πριν, η φάτνη εδώ έχει ένα βαθύτερο συμβουλικό και θα πω πάλι στη συνέχεια, ποιο είναι το θελωδικό νόημα για το οποίο θα κάνουμε λόγω στη συνέχεια. Οποσδήποτε το πρώτο είναι ότι έχει μια χρηστολογική διάσταση η αναφορά αυτής στη φάτνη, γιατί και πάλι εδώ συνέβαινε το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, το νεογένι του πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο οποίος όπως είπα και πριν καταλαμβάνει η κεντρική θέση μέσα στην αφήγηση. Το δεύτερο στοιχείο και εδώ περνάμε σε μια πιο οικολογική προέκταση αυτής της χρηστολογικής αναφοράς, είναι ότι η φάτνη είναι ως τόπος τροφής των ζώων. Θα μπορούσα να δούμε ότι κατά κάποιον τρόπο συμβολίζει και τον κόσμο των ζώων, τις αδηλουργίες που είναι πέρα από την ανθρώπινη. Και επομένως ως σύμβολο είναι ενδιαφέρον ότι ένας εκπρόσωπος του ανθρώπινου γένους, όπως είναι ο Ιησούς, και θα πρέπει να παρακολουθήσουμε στη συνέχεια όπου παρουσιάζεται η γενεαλογία του Ιησούς. Στη συνέχεια στο καταλουκάνε βακελείο, όπου ο Ιησούς γενεαλογείται στο κεφάλαιο τρία, όχι από τον αγράμ, αλλά από τον αγράμ, δηλαδή τον πρώτο άνθρωπο, μέχρι ότι κατά κάποιον τρόπο ο Ιησούς παρουσιάζεται ως ο κατ' εξουχήν άνθρωπος. Δεν κοντιχε, νομίζω ότι έχει μια βαρύνουσα σημασία, το γεγονός ότι έναν κατ' εξουχήν εκπρόσωπος του ανθρώπινου γένου, ο νέος του γένου, αν και θα πρέπει να πω ότι ο εργάζεται, δεν μιλάω σαφώς για τον νέο γένος, τόσο φαίνεται να υπάρχει σωσμένα στη σημεία της αφήγησής του και του υπόγραφου της θεωρικής του σχέσης, ο οποίος ο συγγραφισμός του νέου γένου, ο νέος λοιπόν, επιλέγει να φιλοξενηθεί σε ένα χώρο ο οποίος είναι κατ' εξουχήν ο χώρος των ζώων. Άρα λοιπόν, με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην αφήγησή μας, η φάτη γίνεται ο τόπος συνάντησης για ο κόσμος, το κόσμος του ανθρώπου και ο κόσμος των ζωών. Λοιπόν, φυσικά, σ' ένα λόγο θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό δημιουργεί και την άκρη τα πήγηση του Ιησού, δημιουργεί την φτώχεια, δημιουργεί το τίποτα με όσα του Ιησού έχει, βρίσκεται ας πούμε σε αυτή τη στιγμή, μοιράζεται την δίχτυξη, στον δικατότητα του κοινικού στομάτου, όμως εγώ αυτοί δεν είναι εμφανές. Η σαΐσα εικόνα η οποία προκύπτει είναι μία εικόνα μάλλον ειδηλιακή και του ευγονός ότι επαναλαμβάνεται μέσα στην καθόλου αισή, θεωρώ ότι μπορεί να έχει ένα ενδιαφέρον οικονομικό με την έννοια ακριβώς ότι τονίζει και υπογραμμίζει μία ακριβώς αυτή τη σχέση μεταξύ ζών και ανθρώπων του κόσμου. Και μάλιστα μία σχέση εξαιρετικά αρνητική εδώ, αφού ο ένας χώρος δεν ξέρει τον άλλο, χωρίς να χαίρνουμε εδώ ότι υπάρχει μόνο η παράδοση. Αυτό είναι το ενδιαφέρον στοιχείο και θα μας θυμίσει φυσικά εικόνες του Ε.Ε. όπου για τη Μεσσιανική εποχή όπου άνθρωποι και ζώα ζουν ιδιακά, δηλυακές εικόνες θα τις οδηγήσουμε στη συνέχεια και καθώς ο Ιησούς, ευχαριστώ καταλουκάνε Βαγγέλη, ήταν γυναίκα του Ιησού Ως ο Μεσσίας, ο διάδοκος και φόρος του κορυφή και ο διάδοκος ο Ιησούς ο Βαγγέλης μπορούμε εδώ να καταλάβουμε ποια είναι η υποφόσουσα, θα λέγαμε, θεωρηγική επίπεδα του Τριγυώ Βαγγέλη Μεσσίας. Ένα δεύτερο στοιχείο το οποίο είναι ενδιαφέρον και έχει και ένα κοινωνικό περιεχόμενο και κοινωνικό μορφήμα είναι η πορσή των Ιουσκών. Ο Ιησούς γεννήθηκε σε ένα αστικό περιβάλλον, βάσει την περιγραφή, έγινε ένα στάβλο πάνω σε μία φόρη όμως αυτός που έρχεται να προσυναντήσει σε αυτό το στάβλο, σε αυτό το αστικό σκηνικό είναι μία ομάδα ανθρώπων που προέρχονται από το χώρο του μαγγού, από το χώρο της επαρχίας και της εξοχής και είναι η Βοσκή. Η Βοσκή βέβαια, αν το δούμε στο επίπεδο του Ιουσκού είναι μία ομάδα ανθρώπων γιατί ανήκουν στις κατώτερες ομάδες της Παλιστίνης, καθώς πρόκειται για άνθρωποι που δεν είχαν εκεί τους κουλούς. Συνήθως είχαν υπάρχει σε κάποιον κλουσίου κοπτήμονα ο οποίος είχαν τα κουμπάδια. Σε κάθε περίπτωση πάνω δεν ανήκουν στις οποίες θα λέγαμε μεγάλοι γεωκτήμονες ή ευρωστινες οικονομικά κοινωνικές ομάδες της Παλιστίνης. Είναι λοιπόν οι πρόσωποι που θα λέγαμε από το κατώτερο κοινωνικό ομάδο και είναι αυτοί που έρχονται τώρα να τους σχεδίσουν τον Ιησού, αυτού του χαρούνου, να τους σχημίσουν τον Ιησού, όλες οι ίδιοι αποδέκτες από το μέρος των αγγέλων, αυτού του χαρούνου που είναι ο Ιησούς. Και εδώ έχουμε λοιπόν κατακάτς δύο στοιχεία. Μάλλον πολλά στοιχεία, για να δούμε ότι είναι πολύ σίγουρα τη σκέψη του Λουκά. Εδώ και πάλι με τον Ιησού και με τον Ιησού και με τον Ιησού, ουσιαστικά έχουμε τη συνάντηση της Πέφλαινου με το ασθούπωτο του Λουκά, που σημαίνει όλον τον κόσμο, ο κόσμος εκείνης της εποχής, ο Ιησούς σημαίνει και ο κόσμος του Λουκά και όλον τον κόσμο, ο κόσμος του Ιησού, ο κόσμος του Ιησού και ο κόσμος του Ιησού. Και εδώ στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού με την προσκύνηση, καθόλου μέσα στον κόσμο ο οδημισμός της Πέφλαινου, έχουμε ουσιαστικά πάλι μια συνάντηση και αρμονική μάλιστα συνάντηση αυτών των δύο διαφορετικών πρωτοβουλίων. Και πάλι το γεγονός ότι οι κοιμένες προέρχονται από τον κόσμο, είτε είναι οι άνθρωποι, είτε κάπου είναι και οι μεσάσδους, αυτό που έχουμε ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο του ζώου και πάλι έχουμε αυτήν την βαρουσία και την αναφορά την αίμηση στον κόσμο του ζώου και τη συνάντηση του κόσμου με τον κόσμο του ανθρώπου. Και φυσικά είπα και νωρίτερα ότι αυτό δεν είναι ένα πιο σπουχείο, δεν είναι δυνατά ευχαριστωρικά εντελώς αντικεινά, είναι μια οφεινή σκημένη και πολύ σημαντική επιλογή διότι ο Λουκάσεδρο επιθυμεί να τονίσει έτσι ως αυτήν την δημιουργιακή συνύπαξη του δύο διαφορετικών κόσμου και του κόσμου των ανθρώπων και του κόσμου των μοσχών. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει και η κοινωνική προέκταση σε όλα αυτά, καθώς εδώ γύρω από τη Φάρκου του Ιησού συγκεντρώνονται και οι πλέον ταπεινοί άνθρωποι της κοινωνίας της εποχής. Αφού είναι εξαιτικά αγαπημένο το θέμα στο καταλουκάν επαγγένειο, εδώ δηλαδή θα βρούμε ότι υπάρχουν ή τη συνοστορία κάτι θέμα το οποίο θα ξεναβρούμε μέσα στο καταλουκάν επαγγένειο και από αυτά τα θέματα είναι ακριβώς ιδιαίτερη η έκφραση του κ. Λουκάς. Η σημασία που έχει ο εχωμός του Ιησού για τις κοινωνικά περιφοροποιημένες και τις κοινωνικά κατώτερες ομάδες και εδώ είναι μια απόδειξη αφού οι πρώτοι μάρτυρες, οι πρώτοι προσφυγητές θα λέγαμε του Ιησού δεν είναι κανείς άλλος, παρά μία ομάδα μάλλον κανείς καταφρόνει δίκαθο ότι θέλουμε να είναι χαμηλότεροι κοινωνικά και αυτοί είναι αυτοί που γίνονται ουσιαστικά οι πρώτοι μάρτυρες της γέννησης του Ιησού. Υπάρχει και ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον σημείο στην ιστορία της Λένης και αυτό είναι το αγγελικό μήνυμα. Αν δούμε το αγγελικό μήνυμα ουσιαστικά θα το δούμε στο δεύτερο μέρος της αφήντησής μας και συγκεκριμένα από το στίχο 9 και 6 όπου εμφανίζεται ένας άγγελος και ο οποίος ευαγγελίζεται το Άγιο Θεό, όσο αναφράει εμείς στο Λεξιδρακτορίου και φυσικά αναφωές συγειωτούς γένονται με κείμενα της παλιάς δηλαδή όσοι πιόντων με την άλλη στιγμή από την. Ευαγγελίζεται λοιπόν και με το φέτο θα δούμε μήνυμα μες μεγάλης χαράς. Εδώ έχουμε καθεοδοτική επαγγελίδος το πόδι με το νησί, το πόσο μεγάλο, το πόσο παγμόσιο είναι αυτό το μήνυμα και το μήνυμα αυτό είναι ότι γεννήθηκε ο αισθήτης Χριστός κύριος από όλοι τα βιβλιοδόνια που προφανίζει η μεσιανική προοπτική του στίχου διότι εδώ βλέπουμε πάρα πολλά στοιχεία τα οποία συνδεόνται με την Ουσία Κοινησιωκής η λέξη Χριστός, η οποία είναι σαφώς η μετάφραση της λέξης η Μεσσίας, αλλά και στη συνέχεια η πόλη Σκραβή που μένουσε η σύννεση με την Καπηλική Δημοκρατία η οποία ήταν η δημοκρατία που λογιώνταν ο Μεσσίας και φυσικά εδώ είναι και μία αναφράγη ποια είναι και τις πολιτικές τις προεκτάσεις ή αν θέλετε και τις προεκτάσεις των εθνικών κόσμων, η λέξη σωτή, η οποία είναι η λέξη που γνωρίζουμε που συνδέεται όχι μόνο αυτά με τους περούς του ευρωπαϊκού κόσμου αλλά και με τους συμμεμόνες της Ελληνικής και κυρίως μένες άλλους με τον αυτοκράτοιο αντίποτα όλων αυτών των κυρασινέων και ηγεμών και θεωτήτων έρχεται ο Σωτήρας Ιησούς ο οποίος γεννιέται μέσα στη Πάτη και αυτή δεν είναι τόσο καταφρόνητη γέννηση δεν μπορεί να φαίνεται ως μία ασήματη και πολύ ταπεινή πράξη στην πραγματικότητα όμως η επιλογή να γεννιθεί και να στυφάχνει η επιλογή δεν μπορεί να μαρτύρια να είναι επιμένες αυτό μπορεί να έχει και μία βαθύτερη θεωρολογική σημασία με την οικογένεια στου νοητάσεις γιατί ακριβώς γίνεται ο γέννησης του Σωτου, του συνάντησης και συμφιλήρωσης του κόσμου των ανθρώπων με την υπόλοιπη οικογένεια και αυτό ακριβώς θα μας δώσει να καταλάβουμε στη συνέχεια ακριβώς αυτή η εμφάνιση των ανθρώπων οι οποίοι ως άγγελοι, προσωπίους, αστυκάτους, κουζουραδούς, δημοκρατικούς κόσμου, γεγονέαματα και επίσης του οδεχόμενου κλήμου ας δούμε λίγο το μήνυμα του ανθρώπου και ας δούμε και τον ήμου γιατί μετά από τον άγγελο αφανίζονται οι άγγελοι οι οποίοι υμούν το θεό του κόσμου ουσιαστικά αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι το μήνυμα αυτό που τα φέρει ο άγγελος είναι ένα μήνυμα παγκόσμιας χαράς είναι ένα μήνυμα δηλαδή το οποίο αγγίζει όλους τους ανθρώπους αφού δεν περιουρίζεται μόνο στον οικείο του Ιησού αλλά είναι ένα μήνυμα το οποίο πηγαίνει και προς τα έξω και μάλιστα προς τον ίδιο και προς τους κόσμους η αιτία αυτής της χαράς και του παραδοσιακού μήνυματος είναι η γέννηση ενός σωτήρου ακούς όπως ήταν ο Κύριος Νακόδης, η Δαβή και είναι Χριστός Κύριου και εδώ χρησιμοποιείται η παραπλουδές και η συνεχή με την Παλιά Μυθή του Ιησού και το σημαντικότερο είναι ότι αυτή η γέννηση, αυτό το παιδί που είναι ο σωτήρας, αυτός ο ουσιαστής είναι αυτός ο οποίος την θα φέρει την ειρήνη στη γη στο στίχο 14. Άρα λοιπόν το μήνυμα είναι ένα χαρούμενο, μήνυμα εναισιόδοξο, μήνυμα χαράς, πολύ συνηθισμένο θέμα στον Καταλκάνι Βαγγέλη το οποίο είναι ένα μηνυμα που τα αγγλίζεται για την αγγλισσιοδοξία και τη μεγάλη χαρά που λέμε χαράς και έχει αρχίσει ακόμα και μέχρι το τέλος ακόμα και στις πιο δύσκολες σκηνές του Βαγγελίου, του Φρόσπλη, του Βαγγελίου χαρά. Εδώ είναι προφανής. Έχουμε λοιπόν ένα θέμα το οποίο το ξαναπρίσκουμε σε πολλά σημεία στην αφήγησή μας στις Καταλκάνι Βαγγέλη και θα ήθελα λίγο να μη με δώσω την πρώτη συζήτηση όσον αφορά τις πιθανές κοινωνικές προτάσεις και στην αφήγηση συνεχή με κάποια περιμέρεια στον ή αυτό το μηγελικό ήμι. Και λοιπόν είναι ουσιαστικά καταλαβαίνει ένα στίχο και θα μπορούσαμε να το χωρίσουμε ως κάνει και στην διαφάνεια ως εξής είτε χωρίς τις 2 μέρες της 3, εδώ εγώ λιωθωτώ μια πρόταση που γίνεται από κάποιον εμπνευτή τον τρέιγωρο το τρέιγωρο ο οποίος ελευθερώθηκε με 5 ουσιαστικά επιμέρους στη μυστήχεια βλέπουμε λοιπόν ότι είναι δόξα ενιψής της Θεώ και επειδή συμβεί έναν θρόνο η συμπεκτορικία. Και πράγματι για να πω ότι ελευθερώθηκε την γραφή που βρίσκουν σε αρκετούς σημανικούς μάντηρες κυκλούστα κοισιαστικό αρχήμενο, το κείμενο της Ανδρικής Εκκλησίας όπου αντίγευλε ένανθρωπης εμπνοκίας ο Γιάννης και ο Πορτομάντη κυρίως στην κλητική έγκληση του Νέσλε Άλλα, εδώ έχουμε την εγγραφή ένανθρωπης εμπνοκίας και αυτό γιατί θεωρώ ότι υπάρχει μια αρμονία όπως βλέπουμε και από τις τελειπιτές στο κείμενο στις λέξεις μεταξύ των τελειών αυτών χαρακτηριστικών αυτής η εποχής που αρχίζει με τη γέννηση του Ιησού. Είναι η δόξα, είναι η ειρήνη και είναι και η εποχή. Οι οποίες είναι όλες λέξεις χαρούμενες, είναι λέξεις ασυόδοξων, είναι λέξεις οι οποίες χαρακτηριζούν αυτή τη νέα εποχή την οποία σηματοδοτεί η γέννηση του Ιησού. Το δεύτερο στοιχείο που είναι ενδιαφέρον εδώ είναι δηλαδή αυτόν τον παραλυσμό ανάμεσα στο ενιψίστης θεώ, που άρχιζε ως από το που σου παίρνει τον ουρανικό, τον κόσμο νοηματικό, είναι και τους αγγέλους ως εκπροσώπους αυτού του νοηματικού κόσμου και στην άλλη μηδιά έχουμε τους ανθρώπους, οι οποίοι άνθρωποι είναι ο άλλος κόσμος, ο γνωστός σε όλους μας αυτοί οι δύο κόσμους και στο μέσο αυτής της διπλήνης στέκεται η ίδια η γη στην οποία πλέον με τη γέννηση του Ιησού επικρατεί. Έχουμε λοιπόν ουρανό, δηλαδή τον άνοιχτο κόσμο, έχουμε τον κόσμο των ανθρώπων ο οποίος συνδέεται με τη γη. Επομένως θα μπορούσαμε να πούμε ότι το γεγονός της γέννησης του Ιησού δεν είναι ένα γεγονός που πρέπει να καταμορφωθεί μέσα στη μικρή ιστορία μιας θεωρικής κοινωνίας, αλλά εδώ έχει μορφωτικό χαρακτήρα που αγγίζει και τον κόσμο και τη γη και αυτό πέρα από τον Ιησού επιβεβαιώνεται και συμμετείται από την παρουσία του αγγέλου, οι οποίοι εμφανίζονται να είναι την παρουσία των πειμένων, οι οποίοι επιπροσωπούν τους ανθρώπους αλλά ταυτόχρονα συνδέονται και με τον κόσμο του ζωού, το οποίο συμπάρχει με απόρρεκταση που δεν μας εγγραφώνει και την κατάσταση του Ιησού, όσο το μπορεί ποτέ στη φάγη. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι αυτή η χαρά ή η καινούργια κατάσταση δεν αφορά μονάχα τα διαφορετικά στοιχεία αυτού του κόσμου, αυτής της δημιουργίας, αλλά είναι και κάτι το οποίο αφορά κάθε κοινωνική τάξη, αφού είπαμε το παρόντι σε δέκα χρόνους, μάτειλες αυτού του γεγονότος, είναι η κοινωνική τάξη. Και, αν προσέξουμε εδώ, αυτό το γεγονός, το γεγονός ο οποίος γεννιέται ο Ιησούς, ουσιαστικά οδηγεί σε μία υπέρβαση αυτού που λέμε οικολογικού διαλισμού, ο οποίος ταλανίζει αρκετά και την χριστιανική σκέψη όπου υπάρχει μία ιδιαίτερη προτίμηση στον κουμπάνιο κόσμο, μία υποβάθμιση του ΕΠΥ. Βέβαια, στοιχεία αυτούς σε αυτού του διαλισμού υπάρχουν σαν φώτα στη Καινή Διαθήκη, στα επόμενά μας μαθήματα που κάνουν ευκαιρία να βρούμε κάποια πιο δύσκολα κείμενα, υπάρχει ένας χαρακτηριστικός όρος, ο οποίος συζητήκαμε με μία ομάδα EFY Project, ο λόγος Heavenism, ο οποίος περιγράφεται με αυτόν τον όρο, η τάση του χειλόντου στους μέσους της δικές ομάδες να δίνεται μεγαλύτερη έμφαση σε μία ουράνια πραγματικότητα, που βάρος τις επίγειες της πραγματικότητας είναι αποτέλεσμα και αυτήν έχει βυσικά αρνητικές πολιτικές προεκτάσεις αφού και δικά ουσιαστικά υποθυμίζεται το περιβάλλον εναντί της υπόλοιπης η αθεντική και η επίγεια πραγματικότητα ένας κριματικής και πολύ σημαντικός οράδος πραγματικότητας. Εδώ όμως στην ιστορία μας το γεγονός ότι ο Ιησούς γεννιέται και αυτό οδηγεί, οι άγγελοι θα σηματίσουν τους αλκυμένους να αναγκύρουν το γεγονός που ήταν ο γεγονός χαράς και αυτό το γεγονός θα μην αφορά μόνο τους ανθρώπους αλλά και τη γη και εδώ η γη πρέπει να καταμερθεί στην ολόδητά της, κάτι που υπάρχει ο γεγονός ότι ο Ιησούς φιλοξενώνται στη φαρδή. Αυτό ουσιαστικά έρει τον όποιον υπολογικό διαδικτυμό και ουσιαστικά ενώνει τον κουρανό και τη γη. Βέβαια εδώ σαφώς ο τρόπος που το ασχάσουνε τα πράγματα παράλληλα είναι μια πολύ διαφορετική κοσμολογία από αυτή που έχουμε εμείς σήμερα, αυτή που θα πρέπει να επηρεωθεί, είναι η κοσμολογία του Λίου του Βαγγελίου που ουσιαστικά την κατοπλίζει και την κοσμολογία λίγο πολύ εκείνης της εποχής, όπου εκεί υπάρχουν δύο ή τρία στρώματα, ένα τριόροφο σύστημα του κόσμου με έναν ουρανό, στον οποίο κατοικούν ουράνιες, δρανείς και ο Θεός, τη γη όπου είναι ο χώρος των ανθρώπων, αλλά και ο χώρος της υγείας του θεού και τέλος και τον πόδιο και υποχώνει ο κόσμος των ανθρώπων. Εδώ βέβαια εφαρμούσαν δύο πρώτα στοιχεία, γιατί αυτά μας ακολουθούν, η γη, ο χώρος ζωής των ανθρώπων, αλλά και ο χώρος όπου υπάρχει η πολλή κοσμολογία με τα ζώα, τα ζώα στιγμές του κόσμου και ο ενός όπου εκεί υπάρχουν ουράνιες, δρανειές, δυνατικές δυνάμεις, αλλά και η διαδικασία του κόσμου. Λοιπόν, αυτή είναι παρόντας λίγο πολύ σε αυτή τη μικρή, πολύ σύντομη, σε αυτό πολύ σύντομο ύμνο, ένασα ή άμεσα. Έχουμε, λοιπόν, εδώ, με αυτόν τον τρόπο, με το γεγονός ότι δεν αφορά αυτού του γεγονός της γέννησης και αυτό είναι πολύ σημαντικό, μονάχαρους ανθρώπους, βλέπουμε ότι υπάρχει και η γη στην ιστορία και εδώ η γη, θα μπορούσε να είναι μια απόφαση, μια εμπνευστική απόφαση να το διαβάσουμε όσους τους ανθρώπους και να το διαβάσουμε μία πιο δυστυχή. Αντίληψη, όσους είναι ο χώρος του ή του κατοικού, με τα ιδιότητα του γνήματος και στιγμών του, όπως είπα εγώ. Η γη, λοιπόν, του Ιησού του Πατρίου και του Πατρίου είναι παρουσιά και η γη σε αυτόν τον τρόπο. Σε αυτόν τον τρόπο έχει μονάχαρει άνθρωποι και ο Θεός. Εκαθιστράω αυτόν τον γεγονός, το σωτήριο γεγονός της έλευσης του Ιησού του Σου, του Σωτήρα που λέγει χαρακτηριστικά, υπόθεση ούτε μονάχαρ καθαρά κατ' όντων ανθρώπων, αλλά υπόθεση ονείς της γης. Όλης της δημιουργίας, και αυτό πάλι θα πω, σαφώς, δεν μπορείς να βάλεις τίποτα πολύ για τη φάρμα και όσα λοιπόν είναι για τους χωριότητες. Έτσι λοιπόν, αυτό βέβαια, αυτό ουσιαστικά δηλαδή είναι υπόεβαση ενός αποπληστικού και απόλυτα αυτοκτονισμένου ανθρωπομονισμού όπως χαρακτηριστικά έχει μονάχαρ ο Ιησούς του Σωτήρα και ο Θεός. Και εδώ, όχι μόνο αυτό, αλλά η γη αναδεικνύεται και ως ο χώρος όπου βιώνεται ακριβώς αυτή η αυτοκτονική επιθυμία. Και το τελικό αποτέλεσμα της παρουσίας του Ιησού Χριστού, της έλευσης του όπως το πήρα, είναι η βίωση της ειρήνης. Εδώ βέβαια, δεν χρειάζεται να τα θυμίσω, όλα τα πράγματα τα ουσιά από την Παλιά Βιεθήκη, είχαμε δει ήδη όταν δουλούσαμε και την παρουσία του Ιησού μέσα στην Έλλημου για την αρμονική συμβούλωση του Ιησού με τα υπόλοιπα ζώα του. Ήτε η Προφητεία, είτε η Προφητεία, είτε η Προφητεία, είτε η Προφητεία, δεν μπορούμε να πούμε ότι και πάλι έχουν μια ρελεκτονία, μια ξαναδιάβαση από αυτές τις Προφητείας και μια επαναφύγηση της σαν καινούργου μέσω αυτό της γέννησης του Ιησού Χριστού. Βλέπω, λοιπόν, ότι ακόμα και μία τόσο μυαστηρή και τόσο πολλές φορές χειλιοπημένη ιστορία μπορεί να έχει ένα υπολοιπικό ενδιαφέρον, ακόμα δηλαδή και η ιστορία της γέννησης του Ιησού Χριστού είναι ιστορία που θα μπορούσε κανείς να τυλίγει από μία πολιτική πολιτική πάντως από το φως, όπως είπαμε, της διερέμισης από το θεμό σχέσιο με αφορά και από τις νομωριές. Και ευρωμένως θα μπορούσαμε να πούμε τώρα, βέβαια, ότι η συγκεκριμένη περιοχή έχει και τις υπολοικές τις προεκτάσεις. Έχει, δηλαδή, και μία σημασία, η οποία κινείται πέρα από τις καθηγημένες και πιο προσωπικές αναγνώσεις του Ιησού Χριστού και είναι λίγο πιο τωλή, κοπωράει σε βάθους και βλέπει τα πράγματα σε μία διαφορετική πολιτική. Αυτό που πρώτα καταλαβαίνουμε είναι ότι η Γη καθίσταται με αυτόν τον τρόπο, ειδικά στον Δήμο, όπως φαίνεται, ως ο τόπος φανένωσης της τόξας του Θεού. Δεν είναι κάτι φιλόγη, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο να βγαίνει στην ιστορία της οπλίας, αλλά δηλαδή, αν κάποιον τρόπο γίνεται και αυτή η σκηρής και η πιο διατανατήχθητη δραστηριότητα της οπλίας, και γίνεται και ο χώρος που εκδηλώνεται και φανερώνεται εδώ και βιώνεται η ειρήνη η οποία προκύπτει από αυτή τη δόξα του Θεού. Αυτό είναι ένα σημαντικό στοχείο, γιατί αγαπούμε τη Γη και να την αντιμετωπίσουμε ως κάποιο βέβαιο, όπως θα δούμε σε αφηγήσεις άλλες, στην Εσταλική Ανασκευή, δηλαδή θα δούμε ότι υπάρχει μια διάθεση να δούμε τη Γη ως κομμάτι της ιστορίας της οπλίας. Και προχωρώ με ένα δεύτερο στοιχείο σημαντικό, είναι η ιστορία, το ιερομόσο τη γέννηση του Ιησού, και αυτό που έκανε από το πρωθυπτή του Ιησού και το ουζάζ τη γέννηση του, ουσιαστικά ενώνει τη Γη και τον ουρανό, αυτό φαίνεται στον ήλιο των Αγγέλων, αλλά επιπλέον ενώνει και τα επηγείς όντα, στην περίπτωσή μας του κόσμου των ανθρώπων και του κόσμου των ζών, σε μια αρμονική, αν θέλετε, ημουλιακή σχέση, πληρώνοντας όλες εκείνες τις προφητικές εικόνες της μεσαϊκής εποχής για η ελληνική συμβίωση ανθρώπων και θηρίων. Αυτά λοιπόν αυτά τα δύο, αυτού των στοιχείων, δηλώνει ακριβώς από το προηγούμενο που αναφέραμε, δηλώνει ακριβώς την αλληλεξάρτηση ανθρώπων και ελληνικίας, δηλώνει και την κοινή συμματοχή στην επιτυχία και στην αποτυχία, δηλαδή στοιχεία τα οποία τα ήταν και στα προηγούμενα μας μαθήματα, βασικά στοιχεία της αφήγησης μας τα οποία ακριβώς έχουν μια υπολογική, θα λέγαμε, προέκτηση. Ένα δεκόμενο στοιχείο εξαιτικά σημαντικό είναι παγκόσμιες διαστάσεις που έχουμε. Είναι ένα γεγονός το οποίο απελορίζεται στην ιδιωτική σφαίρα. Η γέννηση ως μοστόνια συμμεξέρεση με τη γέννηση των βασιλιάδων και το σαφώς υπάρχουν και υπονοείται ότι ο Ιησούς δεν είναι μετυχαίο πρόσωπο, αλλά είναι με τέτοιον τρόπο απόγονωστος, καθ' αυτοκόνομος που δεν είναι και το μέλλος βασιλιάς, η γέννηση του Ιησού δεν είναι γεγονός το οποίο είναι καχαρά ιδιωτικό, αλλά είναι γεγονός του παγκόσμιου χαρακτηρισμού, αυτόν τον πρόγραμμα της συνάντησης με ευρωπαϊκό κόσμο σε αυτή την ιστορία και η συνάντηση αυτής της ευρωπαϊκός κόσμου και είπαμε ότι κατωτέζει για πολύ την οζουμαντή λευσή που συγγραφέρεται και πετύχει του λεωφά, γιατί ακριβώς είπαμε ότι σε αυτόν τον οξάχλειο κόσμο συναντιώνται στο επίπεδο ανθρώπων και υπόλοιπης δημιουργίας οι άνθρωποι, τα σώα και από την άλλη μεριά συναντιώνται και διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και αυτό σημαίνει ότι η γεγονός της γέννησης του λεωφού είναι ένα γεγονός ηρήνης της κοινωνίας, ένα γεγονός αποκατάστασης σχέσεων και επομένως αυτό δίνει μια ιδιαίτερη διάσταση του ζωογραμμικού σημασίας στην ιστορία του. Βλέπουμε ότι στην καταπλήδα της ιστορίας οι υπομένες επιστρέφτουν από σκοτόκενους. Δεν παραμένουν κοντά στον Ιησού, βλέπουν όμως πως συμβούν, διώνουν αυτή τη φοβερή εμπειρία της υπομονήσης και της καταλλαγής που είναι να μη λέγεται ξεκράνε με την ιστορία μας να είναι δημιουργιατρέχη όπως και το κλίμα της ισοδοξίας και της χαράς και επιστρέφουν πίσω στην ιστορία. Αυτό δημιούργει ακριβώς ότι η σχέση παραμένει, οπωσδήποτε η σχέση μεταξύ των όντων, ουσιαστικά παραμένουν, καταλύνουν, αλλα ουσιαστικά πάλι όμως πάρει μια καινούργια, τα καινούργια που τελειώνουν αφού τώρα γυρνάνε οι υπομονές, δοξάζονται, σκένουνται στον Θεό για όσα άκουσαν και είπαν. Άρα λοιπόν και εδώ πάλι είναι η δόξα αυτοί ο ένας, που είναι σημαντικά στοιχεία. Και επομένως βλέπουμε ότι αυτή η ιστορία, η οποία θα μπορούμε να πούμε όλα στο μάχη, στο κομμάτι που μας παραπέμπει στη πολύ γνωστή ιστορία που είδαμε στο επόμενό μας μάθημα για τους ίδιους οι οποίοι καταβγάζουν με την έλευση του Ιησού στην αυστορία του Κύρου, βλέπουμε λοιπόν ότι αυτή η αφήγηση της γέννησης του Ιησού, μια αφήγηση που είναι εξαιρετικά ισογραφή, εξαιρετικά χαρούμενη και μεγαλύτερα, είναι μια αφήγηση η οποία έχει και κάποιες ιδιαιτερότητες αλλά και κάποια σημασία, αν θέλουμε να εκτιμούμε μέσα σε μια υπολογική πολιτική, δείτε ακριβώς βλέπουμε εδώ να μπορούν να εμφανιστεί το κρυμπήριο της σχέσης ανθρώπων και επόμενων προς την οικογένεια, το κρυμπήριο της κατάλληλής, το κρυμπήριο της κοινής συνακοχής, της δυστυχίας και στην αποτυχία της υπόλοιπας δημιουργίας των ανθρώπων και φυσικά το στοιχείο του ένι. Βέβαια εδώ δεν μενεί η γη, αλλά είναι δύο άλλα στοιχεία αυτής της δημιουργίας, ο δυνατικός κόσμος και ο κόσμος του ανθρώπου και είναι προφανές ότι εδώ αυτό που κυριαρχεί είναι το πλέμμα της χαράς της ηρήνηψης, αυτό που λένε η καταλλαγή και το είδαμε ως καταλλαγή, για παράδειγμα στην Βρουσκόλα, Σαΐση και του Στολίμου. Εγωμένως λοιπόν πλήνοντας σε αυτό το σύμβουλο μάθημα και με τη ζωή της Ευκαιρίας και της Ευασίας και τα διαβάσματα τα οποία προτείνονται να βαθούνται λίγο περισσότερα στην ιστορία για έναν σύμβουλο προγραμμίστικης ιστορία στην Καινή Διαθήκη και αλλού, πλήνοντας μπορούμε να πούμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε μια ιστορία η οποία έχει σαφείς αναχωρές στην οφητική παράδοση και το λόγο στην παράδοση για την ιστορική αγωγή και την γαλήνευση και αποτελήνευση του κόσμου και την αποκατάσταση των σχέσεων, η οποία προφητική πάλι εξαγγελία ουσιαστικά στηρίζεται και ξαναδιαβάζει μέσα σε μια σχαλή προοπτική την ιστορία της δημιουργίας. |
