| : Καλησπέρα. Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να σας δείξω ένα ρολόι. Είναι σύμβαση με τον σύμβατο που έχουμε. Μετά θα σας δείξουμε το σύμβατο. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Είμαι μερικευτής σύμβατιάς με το σύμβατο που έχουμε. Είμαι μερικευτής σύμβατιάς. Παρακαλώ. Είμαι μερικευτής σύμβατιάς. Παρακαλώ. Είμαι μερικευτής σύμβατιάς. Παρακαλώ. Καλησπέρα. Πριν ξεκινήσω, θα ήθελα να σας δείξω ένα ρολόι. Ένα διαφορετικό ρολόι που έχει σχεδιάσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Αυτό το ρολόι δεν μετράει ώρες, δεν μετράει λεπτά, δεν μετράει δευτερόλεπτα. Μετράει ζωές. Κάθε 25 δευτερόλεπτα χάνεται και μία κάπου στους δρόμους του κόσμου. Όταν θα τελειώσει αυτή η ομιλία, θα έχουν χαθεί άλλες 35. Μέχρι το τέλος του έτους, θα έχουν χαθεί συνολικά 1.250.000. Στην Ελλάδα περίπου 800. Άλλες 50 εκατομμύρια θα τραυματιστούν σοβαρά και πολλές από αυτές θα περάσουν τη ζωή τους με μόνιμη αναπηρία, που θα τους συνοδεύει ολίτως τη ζωή. 1.250.000, 25, 800, 50 εκατομμύρια, αριθμοί, αριθμοί, αριθμοί. Δεν είναι όμως απλά ψηφία. Είναι οι φίλοι μας, είναι οι συμφυτητές μας, είναι οι παλιοί μας συμμαθητές, είναι οι συγγενείς μας, είναι τα παιδιά σας, είναι ο πάνος που χάθηκε τόσο άδικα και τόσο νωρίς. Είναι η Στέλλα και ο Γιάννης που απόψε δεν είναι μαζί μας. Έχει τύχει να γνωρίζετε κάποια άτομα που έχουν τραυματιστεί σοβαρά στη ζωή σας, να έχετε γνωρίσει. Μπορείτε να σηκώσετε το χέρι, ποια από σας το κάνει. Έχει τύχει εσείς οι ίδιοι κάποτε να έχετε εμπλακεί σε κάποιο τροχαίο, χωρίς να υπάρξει τραυματισμός ή και να υπάρξει τραυματισμός, ποια από σας. Έχει τύχει να χάσετε δικό σας άνθρωπο σε τροχαίο. Βλέπετε λοιπόν πώς σηκώσετε το χέρι σκέδον όλοι σε αυτό το αμφιθέατρο. Τα τροχαία είναι κάτι το οποίο μας αφορά όλους. Όσο και αν πιστεύουμε τα τροχαία αφορά τους άλλους, όλοι κάπου κάπως κάποτε έχουμε ακούσει, έχουμε δει, έχουμε βιώσει ένα τροχαίο. Αυτό το ρολόι πηγαίνει σε διάφορες περιοχές του κόσμου πιο γρήγορα και σε άλλες πιο αργά. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, πηγαίνει πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Κρήτη, επίσης, πηγαίνει γρήγορα. Η τρίτη, μόνο για να σας αναφέρω ένα στοιχείο, η Κρήτη, το 2014 βρισκότανε στην 16η θέση της Ευρώπης. Από τις 25 περιφέρειες της Ευρώπης με τους περισσότερους θανάτους ανεκατομμύριο κατοίκους. Είναι ένας δίκτης που μας βοηθά για να συγκρίνουμε μεταξύ τους περιοχές. Ήταν 95 θάνατοι ανεκατομμύριο κατοίκους. Το 2015, τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία που έχουμε μέχρι στιγμής, ανέβηκε στην 10η θέση με 105 θανάτους ανεκατομμύριο κατοίκους. Τι είναι αυτό που κάνει αυτό το ρολόι να πηγαίνει πιο γρήγορα σε άλλες περιοχές και πιο αργά αλλού. Τι φταίει ενωλίγης για τα τροχέα. Οι απάντησες φυσικά δεν είναι εύκολοι. Και όταν ξεκίνησε το αυτοκίνητο να μπαίνει στην σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα και αρχίσαμε να έχουμε θανάτους στους δρόμους, δόθηκαν όλοι αυτοκίνητες. Οι πρώτοι που δόθηκαν αρχικά ήταν ότι ήταν θέμα τύχης, ήταν η κακή στιγμή. Γι' αυτό το λόγο ακόμα και σήμερα πολύ χρησιμοποιούμε τη λέξη ατυχήματα. Εμείς βέβαια προσπαθούμε να τη βγάλουμε από το λέξι λόγιό μας στο Ινστιτούτο, γιατί θερουμε ότι δεν είναι η κακιά στιγμή αυτή που συμβαίνει όταν κάποιος χάνει τη ζωή του σε τροχέο. Δεν υπάρχουν ευθύνες ή αν όχι ευθύνες, όπως λέγονται, κάποιοι παράγοντες οι οποίοι συντέλεσαν σε αυτό και αν τους είχαμε προβλέψει θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Οπότε σιγά σιγά πήγε κάπου αλλού η σκέψη, οπότε από το 1920 και μετά κάπου εκεί αρχίσαν λίγο να σκέφτονται μήπως είναι και ο ανθρώπινος παράγοντος. Οπότε δόθηκε το βάρος τους ασυνείδητοι στους οδηγούς, σ' αυτούς που έχουν εγκληματική συμπεριφορά. Όποτε είπαν ότι άμα θα βρούμε αυτοί αυτοί, και τους απομονώσουμε, τότε θα μειωθούν τα τροχεία. Και πάλι όμως αυτή η λύση δεν φάνηκε και τόσο αποδοτικό, γιατί όντως κι αν τους απομονώναμε όλους τους εγκληματίες, τους ανθρώπους που οδηγούν με εγκληματική συμπεριφορά ή όσους είναι ασυνείδητοι ή όσοι είναι επιθετικοί οδηγοί, πάλι θα συνέβαιναν τροχεία. Γιατί πολλές φορές είναι απλά και η άγνοια που έχει κάποιος, ή πολλές φορές υπάρχει και αυτό που λέμε όλους τους, υπάρχει και αυτό που λέμε το single vehicle collision, που είναι μόνο ένας ο οποίος συμμετέχει που φεύγει από την πορεία του λόγω κόπωσης, λόγω κατανάλωσης αλκοόλου, οτιδήποτε. Οπότε σιγά σιγά δόθηκε το βάρος σε τρεις βασικούς παράγοντες. Δρόμος, όχημα, άνθρωπος. Και τι ανοίγουμε δρόμος, τις επαδογμές, πόσο καλό είναι η ποιότητα του οδικού δικτύου, το όχημα, πόσο ασφαλές είναι ένα όχημα, τεχνολογικά, παθητικά και ενεργητικά και ο άνθρωπος, η ανθρώπινη συμπεριφορά. Και πάλι όμως σε αυτά τα τρία βασικά στοιχεία, έγινε σύντομα φανερό ότι πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε σαν σύστημα, ότι δεν αρκεί να έχουμε καλούς δρόμους, αν η οδική συμπεριφορά είναι ανώριμη. Και αυτό το είδαμε και ένα παράδειγμα σε χώρες που μπήκανε γρήγορα σε μία, αυξήθηκαν τα οχηματοχιλιόμετρα, αυξήθηκε η χρήση του αυτοκινήτου, όπως είναι οι πρώην σοσιαλιστικές του Ανατολικού Μπλοκ, όπως η Ουκρανία για παράδειγμα, που όταν γίνανε καλοί δρόμοι και παραδόθηκαν, τα τυχήματα, τα δυστυχήματα μάλλον, αντί να μειωθούν, αυξήθηκαν, γιατί πολύ απλά δεν ήταν μόνο υποδομές, ήταν και η ανθρώπινη συμπεριφορά, η οποία δεν ήταν όρημη. Οπότε, λοιπόν, και εδώ είναι που μπαίνει και το θέμα της κουλτούρας, της κουλτούρας οδικής ασφάλειας. Και τι εννοούμε με αυτή την έννοια, κουλτούρα ασφάλειας. Εννοούμε όλες αυτές τις αξίες, τις συμπεριφορές, τις τάσεις, οι οποίες προωθούν την ασφάλεια στον δρόμο, ενάντια άλλων ανταγωνιστικών στόχων. Για παράδειγμα, σε ατομικό επίπεδο, εμένα με ενδιαφέρει να φτάσω στον προορισμό μου με ασφάλεια, παρά να φτάσω γρήγορα, ο ανταγωνιστικός στόχος. Και την κουλτούρα ασφάλειας είναι κάτι την οποία τη βρίσκουμε σε όλα τα επίπεδα, από το ατομικό μέχρι το εθνικό, το μάκρο επίπεδο. Σε ατομικό, ότι όταν θα πιω δεν θα οδηγήσω, ή αν θέλω να πιω, ή αν θέλω να οδηγήσω, πολύ απλά δεν θα πιω. Σε επίπεδο οικογενειακό, σε επίπεδο εργασίας, σε έναν οργανισμό, δεν επιτρέπεται να μιλάνε στο κινητό τους οι εργαζόμενοι για θέματα δουλειάς, αλλά πρώτα να φτάσουν με ασφάλεια και στη συνέχεια συνεχίζεται η δουλειά. Σε επίπεδο κρατικό, σε περιφερειακό, σε δημοτικό, πόσο ψηλά βρίσκεται το θέμα της οδικής ασφάλειας, την πολιτική ατζέντα, αν υπάρχει πολιτική θέληση για να γίνει, για να προωθήσουμε το θέμα της οδικής ασφάλειας, αν δίνονται χρήματα για την έρευνα, για την εκπαίδευση, για καμπάνιες, όλα αυτά τα βλέπουμε και μετά και στο μάχρο επίπεδο, στο κρατικό, που φαίνεται μέσα από τους δείκτες τους θανάτους, τους τραυματισμούς, που δίνουν την εικόνα μιας χώρας. Τι δείχνουν όμως οι έρευνες για την συμπεριφορά των Ελλήνων. Θα μιλήσουμε λίγο για μια πρόσφατη έρευνα, που μόλις την προηγούμενη βδομάδα βγήκε στη δημοσιότητα, την οποία παρουσιάστηκε στο OTO Forum που διοργανώσαμε το Ινστιτούτο Διοικής Ασφάλειας, όπου το Ινστιτούτο Βανσί παρουσίασε το βαρόμετρο υπεύθυνης συμπεριφοράς για το 2017 και εκεί είναι μια έρευνα που γίνεται σε 11 χώρες ευρωπαϊκές, περίπου 1.000, είναι ελεκτρονικό ερατματολόγιο, περίπου 1.000 κάθε χώρα και εδώ πάλι βλέπουμε ότι η Ελλάδα έχει κάποιες θλιβερές πρωτιές σε θέματα συμπεριφοράς. Ας πιάσουμε μόνο το κινητό. 54% των Ελλήνων οδηγούν και τηλεφωνούν κρατώντας το στο χέρι χωρίς να χρησιμοποιούν Bluetooth ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι στο 32%, χαμηλότερα. 49% τηλεφωνούν ενώ φορούν τα ακουστικά που δεν επιτρέπεται βάση του COC, 31% ο μέσος όρος και 26% των Ελλήνων όταν οδηγεί, στέλνει, γράφει ή διαβάζει μηνύματα, email στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οτιδήποτε. Κάνει χρήση του κινητού του. 93% μετά σ' άλλες συμπεριφορές των Ελλήνων οδηγεί και περβαίνει κατά μερικά χιλιόμετρα το όριο ταχύτητας που υποδεικνύεται στους αυτοκινητοδρόμους. 79% οδηγεί στην αριστερή λωρίδα όταν η δεξιά μπορεί και να είναι άδεια όταν ο μέσος όρος είναι 54%. 47% οδηγεί έχοντας ξεχάσει να δεις τη ζώνη του και 28% οδηγεί στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Ενώ βλέπετε ότι ο μέσος όρος είναι περίπου στο 11% στην Ευρώπη και είναι κιόλας και μια συμπεριφορά που σύμφωνα με τον Νέο Κοκ θεωρείται αντικοινωνική συμπεριφορά και πολύ σωστά την ονομάζουμε έτσι, αντικοινωνική συμπεριφορά. Και τώρα σε θέματα επιθετικότητας. Πάλι οι Έλληνες φαίνονται ότι είναι πρώτοι. Να έχουν φοβηθεί την επιθετική συμπεριφορά ενός άλλου, είναι στις πρώτες θέσεις, είμαστε πρώτοι στο βρυσίδι στο να βρήσουμε έναν άλλον οδηγό που μας εκνευρίζει, στο να κορνάρουμε άκυρα κάποιον που μας εκνευρίζει, στο να ακολουθούμε να κολλάμε σε κάποιον οδηγό που επίσης μας εκνευρίζει, να προσπεράσουμε από το δεξιά σε αυτοκινητόδρομο και το να κατεβείτε που λέει το τελευταίο που έδειξε η έρευνα και να εξηγηθείτε με έναν οδηγό, μπορεί φέτος να μην ήμασταν αλλά είχαμε κάνει στο Ινστιτούτο πάλι μια έρευνα το 2008 όπου φάνηκαν πάλι με τους Πολωνούς οι Έλληνες από τους πιο επιθετικούς στην Ευρώπη και είχαμε κιόλας και περιπτώσεις σωματικής βίας. Οπότε καλά κρατεί. Ενώ οδηγούν, ενώ συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο όταν ρωτάμε τους Έλληνας οδηγούς αν πιστεύετε ότι, τι πιστεύετε για τον εαυτό σας απαντούν ότι είναι ευγενικοί, ότι είναι προσεκτικοί και οι υπόλοιποι είναι επιθετικοί, είναι ασυνείδητοι δεν ενδιαφέρονται για το διπλανό τους. Επίσης, ενώ αναφέρουν ότι προσωπικά αυτές τις συμπεριφορές δεν τις αποδέχονται, θερούν ότι οι υπόλοιποι τις αποδέχονται είναι πολύ πιο αποδεκτές για τους υπόλοιπους και ενώ πάλι δεν αποδέχονται αυτές τις συμπεριφορές σε ένα μεγάλο ποσοστό, αναφέρουν ότι τις κάνουν, ότι τις πραγματοποιούν. Αυτή η διαφορά του μεταξύ του εγώ και οι άλλοι το κάνουν γενικά κάτι το οποίο χαρακτηρίζει όλους ακόμα και τους Νοτοευρωπαίους και τους Βορειοευρωπαίους απλά στους Νοτοευρωπαίους είναι λίγο μεγαλύτερη η ψαλίδα εμείς θεωρούμε ότι οι άλλοι φταίνε και είναι κάτι το οποίο βρίσκουμε και πάλι και σε άλλες έρευνες που έχουμε πραγματοποιήσει ότι δεν φταίμε εμείς για την τροχέα, φταίνε πάντα οι άλλοι. Οτιδήποτε και αν φταίει για την τροχέα, είναι οι άλλοι και ακόμα και αν εμείς κάνουμε μια επικίνδυνη συμπεριφορά θεωρούμε ότι δεν θα την πάθουμε εμείς, θα την πάθουν οι άλλοι. Δεν μας αφορούν τα τροχέα. Και το κερασάκι στην Τούρτα που έδειξε αυτή η έρευνα είναι ότι οι Έλληνες όταν ρωτήθηκαν αν θεωρείτε ότι όταν είστε στο τυμόνι με τα παιδιά σας μέσα στο ταυτοκίνητο αν πιστεύετε ότι δίνετε το καλό παράδειγμα στα παιδιά σας απάντησαν σε ποσοστό 99% σχεδόν όλοι ναι, το δίνουμε. Είμαστε οι καλύτεροι για τα παιδιά μας τα πρότυπα. Εμείς ωστόσο στο Ινστιτούτο βρισκόμαστε κάθε μέρα σε σχολεία, συνομιλούμε με παιδιά, συνομιλούμε με εφήβους, γνωρίζουμε πολύ καλά το τι συμβαίνει στην ελληνική οικογένεια μέσα στο αυτοκίνητο και το έχουμε προτείνει και σε μια καμπάνια που έχουμε πραγματοποιήσει με ένα βίντεο και μπορείτε να το δείτε ποια είναι η άποψή μας για τα γονεϊκά πρότυπα που δίνουν οι Έλληνες στα παιδιά τους. Σίγουρα μπορεί και να το έχετε δει αυτό το βιντεάκι, δυστυχώς δεν έχουμε αυτά. Δείχνει το παιδί στην παραλία να παίζει με το αυτοκίνητάκι το πώς είδατε, είναι και το άλλο το κοριτσάκι και αρχίζει να του φωνάζει φύγε φύγε φύγε και μετά η επόμενη σκηνή είναι να δείχνουμε το παιδί με τον πατέρα του στο πίσω κάθισμα και ο πατέρας να σταματάει απότομα γιατί κάποιος του έκοψε την πορεία και να αρχίζει να τον βρίζει και να του λέει φύγε φύγε φύγε. Οπότε λοιπόν αυτό που λέμε είναι εσύ τι παιδία δίνεις στο παιδί σου. Έχουμε δημιουργήσει και είναι αυτό ότι ο Έλληνας πίσω από την ανονιμία του τιμωνιού στο αυτοκίνητο στην καμπίνα που νομίζω ότι είναι μόνος του γίνεται μετατρέπεται σε ένα άλλο τέρας του λαβυρίνθου μεταμορφώνεται. Ποιος μπορεί να είναι ο μύτος ο οποίος μπορεί να τον βοηθήσει να σκοτώσει αυτό το τέρας και να βγει έξω στο φως να βγει και να βρει το δρόμο του. Εμείς στο Ινστιτούτο λέμε ότι είναι ένα είναι η εκπαίδευση η παιδεία που θα δώσουμε. Έχουμε η δημιουργία πολιτών οι οποίοι θα νοιάζονται για την ασφάλεια θα είναι συνεπής γιατί ένας συνεπής οδηγός ένας υπεύθυνος οδηγός είναι και υπεύθυνος πολίτης που νοιάζεται για την ασφάλεια του αλλά και για την ασφάλεια των άλλων και για την προστασία της ζωής στο δρόμο. Και έχουμε δημιουργήσει εκπαιδευτικά προγράμματα για όλες τις κατηγορίες της ηλικιακές ξεκινάμε από τον υπιαγωγείο το δημοτικό που βλέπετε και πίσω στη διαφάνεια μέχρι το γυμνάσιο, λύκειο, τους φοιτητές μέχρι τα στελέχια εταιριών και μέχρι την τρίτη ηλικία. Και είναι μία αξία η οποία περνάει αυτά τα προγράμματα είναι αυτή της ευγένειας, της ευγένειας στο δρόμο. Το να νοιάζόμαστε και τους άλλους. Έχουμε θεσπίσει την ημέρα ευγένειας στο δρόμο είναι κάθε 22 Μαρτίου. 22 Μαρτίου είναι η ημέρα που έχασε ο Πάνος Πάνος Μιλωνάς τη ζωή του στο δρόμο. Στην Αθηνών στην Κορίνθου Πατρών. Δεν είναι μόνο αυτή η ημέρα αλλά όλη η εβδομάδα είναι η πανελλήνη εβδομάδα οδικής ασφάλειας όπου γίνονται διάφορες εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και είναι μια ευκαιρία για όλους να ενημερωθούν με την κινητή μονάδα που βλέπετε πίσω τον προσωμιωτή εναντροπής για θέματα οδικής ασφάλειας όλη η οικογένεια από τους γονείς μέχρι τα παιδιά αλλά και οι υπόλοιποι πολίτες και ακριβώς επειδή αυτές οι έρευνες για την επιθετικότητα των ελλήνων οδηγών μας προβληματίζουν προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε έναν ήρωα έναν ήρωα ο οποίος θα μάθαινε στα παιδιά θα περνούσε αυτήν την ιδέα την ιδέα της ευγένειας στο δρόμο. Αυτός ο ήρωας λοιπόν είναι ένα σούπερ ήρωας δεν είναι υπότης αλλά δεν είναι υπότης όπως το ξέρετε είναι ένας υπότης ο οποίος αντί για σπαθί έχει τις γνώσεις του για να βοηθήσει τα παιδιά να είναι ασφαλής στο δρόμο αντί για ασπίδα έχει τον κοκ αντί για κράνος έχει κράνος ποδηλά του αντί για στολή έχει τη στολή του μοτοσυκλετηστή και είναι ο υπότης ευγένειας ο οποίος συνοδεύει ακριβώς τα προγράμματα του Ινστιτούτου που πηγαίνουν στον διαγωγείο και στα δημοτικά οπότε λοιπόν θέλω το χειροκρότημά σας και να σας ευχαριστήσει όλοι ευχαριστώ |
