| : Αυτές οι αντιδράσεις, κυρίες και κύριοι, αποτελούν συμπτώματα μιας ψυχικής διαταραχής, η οποία στη στρατιωτική αλληλογία ταυτοποίηται ως στρες της μάχης. Το στρες της μάχης είναι μια από τις πιο απλώς διόλες τις διαταραχές στον χώρα της ψυχιεπρικής. Δεν είναι δυνατόν να οριστεί με βάση ένας πνευματικός στρατιωτικός. Ο πιο σοβαρός λόγος που διασχερένει τη διατύπωση ενός αρχούς ορισμού είναι ο πολύγονθος και αριστός χαρακτήρας του. Δηλαδή εκδηλώνεται με μια ποικιλία συναισθημάτων. Κάποιοι γίνονται απαθείς και κάνουν πίσω. Άλλοι στρατιώτες μένονται. Κάποιοι παγώνουν επί τόπου. Κάποιοι παγώνουν επί τόπου. Κάποιοι παγώνουν επί τόπου. Κάποιοι παγώνουν επί τόπου. Άλλοι στρατιώτες μένονται. Κάποιοι παγώνουν επί τόπου ή κρύβονται. Άλλοι καταλαμβάνονται από αμμόχ και όποια αντίδραση κι αν εκδηλουθεί πρώτη μπορεί апτόμα να μεταβληθεί σε μια άλλη αντίθετη. Παραδείγμα τούς χάριν, ένας πολεμιστής που καταλαμβάνεται από αμμόχ μπορεί μέσα σε σύντομο φωνικό διάστημα να υποχωρήσει και να απογο nichts ή και το αντίστοθο. Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που πασαπασχολεί το στρές της σμάχης, εξέφτασε όρος «εξώστη» στην Αγγλική γλώσσα, εξάντουρηση δηλαδή. Τον εισήγη ο ταξίαθος του Βρετανικού σωρατού Τζέινης, σύμφωνος του Συγκέφτους της 8ης στρατιάς, που επιχειρούσε στη Βόρεια Αφρική για να περιγράψει την κατάσταση των νετρών της, η οποία δυνατούσε να βράσουν στην υπόλευνη ζώνη, χωρίς να έχει προηγηθεί τραυματισμός ή ασθένεια. Ο Τζέινης διαπίστωσε ότι μάχημες μονάδες είχαν περιέλθει σε πλήρη σωματική, ψυχική και πνευματική κόπωση, λόγω συμμετοχής σε παρατεταμένες επιχειρήσεις, όπως αυτές τα ελαμμένη, όσο το ηθικό τους είχε καταπέσει σε εισαγωγικά ταμμόγια του επικίνδυνα χαμηλά επίπεδο. Αλλά ο ίδιος πίστευε ότι η άνταξη ήταν δυνατόν να ανακάμψουν μετά από μια σύντομη περίοδο ανάπαυσης, καλού ύπνου και διατροφής. Τον ίδιον όρο υιοθέτησαν και οι Αμερικανοί, οι οποίοι αποβιβάστηκαν στην Βόρεια Αφρική το 1942, η πρώτη Αμερικανική στρατζάν, και τον αντικατέστησαν με τον όρο «κόμπατ εξώστιον, εξάντλης εγωμάχη» του 1945. Ιδιαίτερα αφασανιστική, όπως καταβαθαίνεται, είναι η επιρία του βομπαρδισμού για τον πολεμιστή που τον εφίσταται. Την επίθεση του βομπαρδισμού στη ψυχολογία του ναγητή, μελέτησε ο βέβρος ιατρός Οκτάβ Λωρέν. Ο Λωρέν παρατήξε τη συμπεριφορά πολεμιστών κατά τους νορκανικούς πολέμους, για να περιγράψει περιττώσεις αφράνειας και παράλυσης θρησιωτών, οι οποίοι βρέθηκαν ογκωτά σε έκρηξη, χωρίς να τραφαντιστούν. Ο Λωρέν κατέγραψε μια σειρά συμπτωμάτων στα περιστατικά αυτά, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν τραύλισμα, σπασμή, ακόμη και μετική παράλυση. Ασδυναντώντας να εντοπίσει ο ραδενικής βλάβης, υπέθεσε ότι η μεγάλη ταχύτητα του βλήματος δονεί στον γράτον αέρα, ώστε προκαλούντα αγνότονες μεταβολές στην πίεση της ατμόσφαιρας που επηρεάζουν το ανθίπλο του. Το 1982, ο ταξίαφος του βρετανικού στρατού, ψυχία του Σπίτε Ράμπρακο, μελέτησε τη δράση του ρωσικού στρατού στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και πρότεινε τον όνομα battle shock, κλωδισμός από τη μάχη, με τον οποίο περιέγραφε μια κατάσταση προσωρινής παράλυσης των γερμανών πολεμούσων, οι οποίοι θύσναν το σμαντρό μοναδισμό του ρωσικού περιοριοβολικού, που καθιστούν τους αντιπάλους ανήκανος να πολεμήσουν για μια ολιγόρα τεχνική περίοδο και συνεπώς τους καθιστούσε επάνω τους από μια μετοδική επίκριση. Ο Άμπρακο όρεσε τον battle shock ως αδυναμία του ανθρώπου να πολεμήσει, η οποία δεν μπορούσε γιατί αποσοβαρήσωνα δική βλάβη ή αρρώσια. Μπορεί να εκδηλωθεί άμεσα, χωρίς να έχει σχέση με τη διάρκεια των επιχειρήσεων, αλλά με την ένταση της μάχης. Ποιες είναι οι σύγχρονες εξελίξεις για το θέμα του τώρα? Σήμερα, το επικρατέστερο στόχος είναι combat stress reaction, αντίδραση, δηλαδή το στρέφτης μάχης. Δεν είναι εύκολο να προσδιορίσουμε πότε έγινε αυτή η αλλαγή. Εκάζεται ότι η προέκυψη του 1982 από τις εμπειρίες του Ισραηδινού στρατού στον πόλεμο του Λιβάνου αναφέρονται στην νέη Ισραηλινή σβουλή του 1982. Κανένας συνθήκος δεν έχει σχετικό με τον επινόηση. Στη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρονται το 1985, ως τον επόμενο χρόνο, είχε καθιερωθεί και χρησιμοποιούνταν ευρύτερα. Οι Ισραηλινές ενοπλές δυνάμεις, οι Ισραηλοινοί έχουν κάνει εκτεταμένες ελέγκες πάνω σε αυτό το θέμα. Θεωρούν ότι η κατάρρυση των ανθρώπων στη μάχη είναι αποτέλεσμα έλληλων στρες, το οποίο προκαλούν η άμνηση απειλή του θανάτου και του τραγματισμού, η θέα του θανάτου και του τραγματισμού των άλλων, οι απώλειες των εγκυνιστών και φύλων, η κάθε είδους στεγνήσεις, τροφή, νεό, ύπνους, η έκθεση δυσμενής σχετικής μητήκας, η μοναξιά και η αρμουσία της οικογένειας και των φύλων. Τι συμβαίνει στις ενωμένες πολιτείες. Οι ενωμένες πολιτείες υιοθέτησαν ένα παρόμοιο όνο, το οποίο βράδευε το 1999, το combat stress reaction. Το είπατε, δηλαδή, αντιδράσεις στο στρέστη της μάχης. Δύο χρόνια με τους αργότερα, το περιεχόμενο του όνο αυτού διευρύνθηκε και άλλαξε σε combat stress reaction, δηλαδή αντίδραση στο στρέστη της μάχης ήταν επιχειρήση. Γιατί? Γιατί, πιστεύοντας το, από στρέστη μπορεί να καταλυφθεί όχι ο στρατεύσιμος μάγητες, αλλά και όποιος συμμετέχει σε μια επιχείρηση ανθρωπιστικού ή ρεννευτικού χαρακτήρα. Φανταστείτε κάποιον που συμμετέχει σε μια επιχείρηση ρεννευτικού χαρακτήρα μετά τον πόλεμο και βλέπει μια κατασκευαμένη χώρα ή υποστηρισμένα παιδιά. Θεωρούν ότι αυτό μπορεί να του προκαλέσει στρέστη. Γι' αυτό έκαναν την διένδυνση. Δεν είναι καθόλου σπάνιο οι οδυμηρές εκπληκτώσεις του βομβαρδισμού να στοιχειώνον και μεταβολενικά από τον ανθρωπό. Έρχομαι στο τελευταίο μέρος της εισηγησής μου για τις εκπληκτώσεις του πολέμου στον μαχητή μετά τον πόλεμο. Η πιο συνήθιση αντίδραση του κανένας το σποδρόμου βομβαρδισμού ήταν τα όνειρα. Αλλά το πάθυμο που του συνέβη τη νύχτα της 10ης Ιουίου, σημειώστε 70 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, ξεφερνά τα όρια του απλού ουνείρου με τη συνείδη έγκαια που τον αντιλαμβανόμαστε. Ήμουν πάνω στο 791 και ήταν να γίνει μια επίθεση των Ιταλών. Με λέει δίθε ο ένας ο αρθυπολογκάκος. Εφαρμίστηκα στον ίδιο του δύο αξιωματικοί πολύ ζωντανά. Νόμιζα ότι κάναμε το κέντρο από τους άλλους. Φεύγε εσύ κανένα. Σύρεκά στην πυροβολογική ανακλητώσεις. Εμείς μπορεί να σκοτωθούμε, αλλά δεν μπορεί να φλύγουμε. Ξέρεις τι θα γίνει τώρα εδώ. Έχεις τρεις αδελφές. Φεύγε. Και σηκώθηκα που λέει στη νύχτα και έφυγα. Και μου λένε, λέει ο άνθρωπος, ο αρθυπολογκάκος, ο Στυμπαλάκης. Πώς θα περάσει αυτός εδώ. Πρέπει να βγάλει τα ρούχα του. Και τι έκανε να μου λες. Έβγαλα τα ρούχα στο κρεβάτι μου, στο δωματιό μου. Και ξεκλεισσόθηκα τελείως. Ήταν εκεί διάβορκτο, έβγαλκτο. Και ξεκλείδωνα την πόρτα τη νύχτα δύο η ώρα να φύγω. Θα χανόμουν. Πού θα πήγε ένας ροσξέ. Με κατάλαβα. Μάγκος εκεί που ξεκλείδωνα μια αφανίδα που έχω εγώ εδώ. Είχα στο φιλόξενο σπίτι του νεοικιακή βοηφόρα δανεικής καταγωγής, που τον φρόντιζε. Με πρόγραφε. Και ήρθε και με έπιασε. Λαχτάρισε. Και λέω, τι συμβαίνει, πού πας παππούλε, τι έβαθες. Πάω στην πυροβολαρχία. Ποια πυροβολαρχία παππούλε, είσαι σπίτι σου εδώ. Τότε συνύχθηκα. Λέω, κορίτσι μου, που είμαστε. Όπως ήμασταν τότε εκεί. Τα ίδια πράγματα τ' άρθανε στον ύπνο μου. Όλη τη μάχη εκεί στο 731. Ήσαν από τόσα χρόνια. Τι μυστήριο πράγμα ήταν αυτό. Πώς έγινε. Ήταν μεγάλη πανωλυθρία που είδα εγώ. Μέσα στο μήνα, μέσα ξένα, πως σε δυο μήνες το βλέπω αυτό το 731. Με διάφορες μορφές. Πότε έξι, πότε αλλιώς. Αλλά αυτό ήταν φοβερό μορφές. Έχω πάει τωμάτα από εκεί. Κυνδύρεψε η ζωή μου δέκα φορές και το βλέπω τακτικά. Δηλαδή, στους δυο μήνες το βλέπω. Αυτό που είδαμε εμείς στο 731 δεν έγινε πουθενά στενά λιωπότητα. Ήταν τρομακτικό. Δεν μπορεί να σβήσει αυτό. Κι όντως, δεν έφυγε ποτέ από τον τόπο του αυτήν. Κυρίες και κύριοι, το όνειρο του κανένα αποτελεί σύντομα μιας ψυχικής διαταλκής η οποία είναι γνωστή στον χώρα της ψυχιακτικής ως post-traumatic stress disorder ή PPS2, όπως λένε όλοι. Είναι σύντομια διαδικασία μετά από το τρομακτικό stress. Ο όρος καταγράφθηκε πρώτη φορά το 1980 στην τρίτη έκδοση του διαγνωστικού και σατιστικού εχειριδίου ριστικών διαταραπών που εκδίδει η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση από το 1975. Είναι ένα διβλίο στο οποίο οι Αμερικανοί ηθικοί καταγράφουν τις τελευταίες εξηλίξεις στο χώρα της ψυχιακτικής. Και το αναλαιώνουν κάθε 10 χρόνια πριν. Στη συγκεκριμένη συγκεκριμένη π.ΤΕΙΣΔ στην κατηγορία διαταραπών άνθρωπους ανεξιευκής όπτερας. Στη συγκεκριμένη έκδοση αναφέρεται ότι η διαταραχή αυτή προκαλεί ένα ψυχολογικά τραυματικό γεγονός που ξεπερνά τα όρια της συνηθισμένης ανθρώπινης εμπειρίας. Το τραυματικό συμβάν μπορεί να είναι ένα τύχημα, μια σοβαρή ασθένεια, μια φυσική καταστροφή, ο βιασμός είναι η επίθεση που μπορεί να δεχθεί ένα άτομο και ο πόλεμος η μάχη. Η διαταραχή μπορεί να πλήξει οποιοδήποτε άτομο ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας ακόμα και της παιδικής. Τα συνθόματα είναι δυνατόν να εκδηλωθούν αμέσως ή λίγο μετά από το τραυματικό γεγονός. Ωστόσο δεν είναι παράξενο αν εμφανιστούν μετά από ένα χρονικό διάστημα μηνών ή ετών. Όταν τα συνθόματα εκδηλωθούν εντός έξι μηνών μετά από το τραυματικό γεγονός και διαρκούν λιγότερο έξι μήνες, η διαταραχή χαρακτηρίζεται ως οξύλιο. Αν διαρκούν έξι μήνες ή περισσότερους, τότε γίνεται λόγος για χρονική διαταραχή. Ενώ αν εκδηλωθούν τουλάχιστον έξι μήνες μετά από το τραυματικό γεγονός, η διαταραχή χαρακτηρίζεται ως βραδί. Ποια είναι τα συνθόματα? Τα συνθόματα είναι ότι τους προκανεί τους πάσχοδες ενωχλητικοί εφιάδοντες, ενωχλητικές εικόνες, σκέψεις και αναμνήσεις που τους σηνήζουν τα έγκρονα συνεστήματα τα οποία θύωσαν όταν τους συνέβη το τραυματικό γεγονός. Οι πάσχοδες χάνονται ενδιαφέρον τους για ταιρεστιόλες στις οποίες βρίσκαν την κανοποίηση, αποκόφτεται από τις καινημικές τους επαθές και απομονώνται συναισθηματικά στον εαυτό τους. Επίσης, εκδηλώνουν νευρική και οξύδινη συμπεριφορά, παράλληλα δε αντιμετωπίσουν σοβαρές διαταραχές, ύπνου, συγκέντρωσης και μνήμης. Σε ένα μικρό μητριακό βαθμό, η ζωή των ανθρώπων που υποφέρουν από την PTSD περιστρέφεται γύρω από αυτή τη συγκεκριμένη τραυματική εμπειρία. Και εδώ θα μετρέψετε να σας ειναιρώσω για τις τελευταίες χριστωνικές εξελίξεις που έχουν έρθει αυτό το θέμα. Το Μάιου του 2013 κυκλοφόρησε η 5η έκδοση του διαγνωριστικού και σταθεριστικού εγχειρεσίου, όπου αυτή η διαταραχή εντάσσεται τελείως σε μια νέα κατηγορία, την trauma and stressor related disorders, δηλαδή τραύμα και διαταραχές με το σχέση με το stress. Καταργήθηκε η διάκριση μεταξύ οξίας και χρονιές διαταραχής, αρκεί τα συντόματα να διαρκούν ένα μήνα. Γιατί? Γιατί θεωρούν ότι περιμένουν ένα μήνα, γιατί θεωρούν μέσα σε ένα μήνα μπορεί να ανταρκάψει ο ανθρώπινος δημιουργός. Στην τελευταία αυτή έκδοση, θεωρείται ότι εκβάλλονται από τη διαταραχή αυτή θεωρούνται τα άτομα, τα οποία εκτίθενται άμεσα σε ένα τραυματικό γεγονός ή υπήρξαν πάρα πολύ σε ένα τραυματικό γεγονό τους. Δηλαδή ακόμη και κάποιος που θα δει ένα τέτοιο φοβερό γεγονός μπορεί να υποσκεφτεί τη διαταραχή. Καταγράφεται επίσης ότι από τη συγκεκριμένη διαταραχή μπορεί να πληγούν άτομα που έφευγαν ότι κάτι τέτοιο συνέβη σε ένας στενός ελληνικό τους φοβερός. Προσθήφεται ακόμη ότι την μετατραυματική διαταραχή υποφέρουν και επαγγελματίες, των οποίων πριν δύο εργασίας είναι χώροι καταστάσεις όπου διαταραχωρίζονται στις ογόνια γεγονότα, όπως οι εργαζόμενοι στα σημεία που συνέβη μια καταστροφία. Καταλήγχονται να σας πω ότι κανένας και κόγιας αντιλαμβάνονται και αποτιμούν αγνητικά το πόλεμο. «Ο πόλεμος είναι πραγματικά σκληρός», διαπιστώνει η Λιτά ο Κόγιας. Ο κανένας χρησιμοποιεί τους ίδιους τρακτηρισμούς. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταστροφή στην ανθρωπότητα από το πόλεμο. Αν άκουσες πόλεμο, δεν υπάρχει πιο ότερο πράγμα. Δεν ξέρω τώρα αν έχει άλλο μέσα, αλλά μετά μέσα εκεί ήταν φοβερός ο πόλεμος. Πολύ φοβερός και σκληρός. Ξέρεις και έχω ανταδέξει πώς τον διάολο μίτωσα και εγώ δεν μπορώ να καταλάβω». Κυρίες και κύριοι, σαφόνιβος το εμπότημα, επιχείρησε να πατήσω και ακόμα αυτή μου την εισήγηση, πώς μίτωσε ο ίδιος και οι συμπολεμιστές του, και σας ευχαριστώ όμως. Ο Ευρωβιταλικός Πόλεμος πέλασε πολύ γλαφυράς του κειδηματογράφου, μέχρι τη μάθη της δεκαετίας του 1870, αλλά το 1962 είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κειδηματογραφική ταινία, «Τον Ουρανό», του ενός της Αμβουλικιού σκηνοδέκτου Τάκη Κανελόπουλου, η οποία είναι σκοδηλωτή, διαθρώνεται σε πέντε ιστοριούλες, να το πω έτσι, που του διηγήθηκαν Έλληνες στρατιώτες. Να σας χωροστιάσω λίγη αλεπταγία ιστοριούλα μόνο, είναι μια πολύ χαρακτηριστική σκηνή της επίθεσης και των συναισθημάτων που διαδέχονται ο πολεμιστής, θα δείτε πώς ολογία συγκεντρώνει τους άνθρας και πώς αντιμετωπίζει την επίθεση. Πριν δυο μέρες σκοτώθηκε ο ανθιπολογαγός μας, τη θέση του πυρολογίας. Μαζί του τώρα, προπατάμε ώρες ατέλειο της πάνω στα χιόνια και στη λέσπη. Τα μάτια μας βαρένουν από την αιπνία και η άγρια πίνα θελώνει το μυαλό μέσα στο φοβερό αγιάζι του ελβανικού χειμώου. Δε μου λες, γιατί μείνεις πάντα τελευταίος. Τι θες να κάνεις, κυριολογία, εφτά ώρες περπατάμε. Δεκαεφτά, τράβα μπρος και μην μου κάνεις εμένα τον έξυπνο. Αυτό είναι το ύψωμα. Είναι ανώνυμο. Θα περιμένουμε λίγο. Μην καθίσει κανείς, όλοι όρθιοι. Καλησπέρα. Καλησπέρα. Πώς πάμε. Πώς να πάμε. Μια χαρά. Ήθελα να σου λέγα κάτι. Σαν την κυριολογία. Έμαθα ότι είσαι σπουδαγμένος. Ναι, ήμουν. Λοιπόν. Τι θα πει μου, τώρα δεν είσαι. Είσαι, δεν είσαι στον πόλεμο, το ίδιο είναι. Το λες αυτό γιατί... Τι γιατί. Δεν μου λες. Φοβάσαι ή δεν φοβάσαι. Φράγω δε δίνω. Εσύ, δεν μου καλωρέσεις. Τι έχεις. Τι να κάνω. Τε πιάρβυλα. Τα πιάρβυλα. Τι να κάνω. Τε πιάρβυλα. Τι να κάνω. Τε πιάρβυλα. Τι να κάνω. Τε πιάρβυλα. Σωκά. Τε πιάρβυλα. Να δω. Είναι και τ' άλλο. Ναι και τ' άλλο. Να το δω. Θα πάρεις εκεί πάνω καινούργιες. Παλικάρη απ' τα λίγα ολοχείας μας. Μια μέρα έπιασε έναν καιταλούς μόνος του. Ξημερώνει. Ναι. Σε λίγο θα επιτηθούμε. Τι θα γίνει, κοντεύουμε? Ναι. Κοντεύουμε. Ελάτε εδώ πέρα. Άντε. Τώρα είναι. Πρέπει να τους φάμε. Θα ανεβούμε εκεί πάνω με εφόπουλο όχι. Είναι κρυμμένοι από πίσω. Άντε. Έστω και θα σκοτωθούμε όλοι. Άντε, Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. Παλικάρη. |
