| : Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ. Καλησπέρα. Τυμόμενο πρόσωπο είμαι. Είσαι γκραμπρόδοτης. Κάτσε. Καλησπέρα. Το αναφερθόν στις υπαλουσίες και στις απουσίες της εκδηλωσίας, πρέπει να αναφερθώ στο γιατί αυτή η εκδηλωσία. Πήραμε μια πρωτοβουλία ως πανεπιστήμιο, μάλλον δικαιώνοντας τον ρόλο μας ως πανεπιστήμιο, να διοκαλώσουμε μια εκδηλωσία σαν αυτή, η οποία αναθέσει στη συζήτηση ανάμεσα σε εμπιστοίμονες και παράγοντες του Δημόσου Ρουβίου και πολιτικούς, ένα ζήτημα που σήμερα συζητήθηκε σε όλη την Ελλάδα. Όλοι όσοι είμαστε στην Ευρώπη και όσοι είναι εκτός ευούζησης αναγνωρίζουν ότι είναι το κυριαρχό ζήτημα των ημερών, αναγνωρίζουν ότι ακίσει στην ουσία τους τα ζητήματα της υπηρεικής πολιτικής, τα ζητήματα των ισορροπιών εντός των κοινοβουλευτικών ομάδων του Κοινοβουλίου, αναγνώρισα σε προσώπους του ΤΥΚΟ και προσώπους της ΜΜΜ. Πριν από περίπου 25 χρόνια, όταν το πράγμα είχε βρεθεί στην ανάλογη θέση, τότε παρεμιστήμια είχαν κοντοστατήσει, σήμερα δυστυχώς έχουν αλλάξει τα πράγματα, νομίζω ότι η φωνή εντός των τυχών, εντός των ακαδημαϊκών εμπλημάτων δυστυχώς έχει υποχωρήσει για λόγους που δεν τις παρούσεις, δηλαδή η συζήτηση σε τέτοιους ζητήματα. Η σκέψη μας ήταν να είναι η έναρξη μιας σειράς εκδηλώσεων συζητήσεων που θα βοηθήσουν. Γι' αυτό και το βρήκαμε σε μια κίνηση προς τον Πρόεδρο της Βουλής και τον Γραμματέα, χειρόντας μια συνεργασία του Ιδρύματος του ΕΑΠ με το κανάλι της Βουλής ώστε να προβάλλει τη συζήτηση αυτή και τις συζητήσεις που θα ακολουθήσουν στις άλλες ζητήματα κοινωνικού, ευρύτερου κοινωνικού ενέφερος. Στις παρουσίες και τις απουσίες. Και με πλέξεις εξ αρχής είναι απόλυτος διαβριμμένο το πάνερ των ομιληκτών για λόγους που φανείς. Τέτοια ζητήματα κολληφαία απαιτούν τη συμμετοχή διαφορετικών απόψεων, διαφορετικών αντιλήψεων, τη συμμετοχή ανθρώπων με διαφορετική ιδελογία και με διαφορετική πολιτική προσέξη. Και το κάναμε πράξη. Αρχαία πληθυθήκαμε στο δήμαρχο της Αλλονίκης ο οποίος είχε αποδεχτεί γι' αυτό και ορισμένοι έχετε στα χέρια σας προσκλήσεις που αναφέρουν το όνομά του. Την Περασκευή είχε το αποδεχτεί ασμένος. Την Περασκευή ανέρεσε τη συμμετοχή του για λόγους ότι είχε άλλη υποχρέωση. Επίσης, ανέρεσε τη συμμετοχή του Κώστερ Μπακογιάννης, το Ιφρυάρχης της Τεράς Ελλάδας, ο οποίος επίσης είχε δεχτεί με ευχαρίστηση. Τη Δευτέρα μας είπε ότι δεν μπορούσε να συμμετάσει, πρέπει να πάει σε μια αγκυδία που γίνεται σήμερα. Και τέλος, ο πρόσωπος της εκκλησίας, ο οποίος είχε επίσης αποδεχτεί τη συμμετοχή του, ο Μητροπολίδης Αργολίουδος, μας τηλεφώνησε σήμερα ότι δεν μπορούσε να συμμετάσει. Δεν είχε έρθει μέχρι στιγμής και ο Ιστασφυρός. Δίπλα μου. Με τη δική σας άδεια, θα ήθελα να δείξω στα τραπέζια, τα οποία ήταν ανάμεσα στις επιστήμονες και πολιτικούς, να γίνουν ένα ενίο τραπέζι, προκειμένου και να διευκοληθεί η συζήτηση και να διευκοληθεί ο διάλογος μεταξύ των μητρών. Η σκέψη είναι εξής. Να γίνουν τοποθετήσεις. Θα ζητούσα από τους ομιλητές και ο λόγος είναι να προφανίσω ότι πρέπει να είναι μια συζήτηση και όχι μονολογικμένος των μητρών. Να γίνουν ερωτήσεις ανάμεσα στους ομιλητές, ο Ις Προστονάδας, και μετά θα δοθεί ο λόγος στο κοινό να μπορεί να αποβάλει ερώτηση στους ομιλητές. Τους ξέρετε, ευχαριστώ πολύ για τη συζήτηση. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε. Ευχαριστούμε. Θα πρότεινα, έτσι όπως είχε δημιουργηθεί εξ αρχής, να ξεκινήσουν οι ιστορικοί και στη συνέχεια να δωθεί ο λόγος στους πολιτικούς. Άρα, προτείνω να ξεκινήσω βασίλιστος ο Γούνερης. Και η προσδοκία μου και η ευχή μου είναι να οργοδοθεί η παρέμβαση των πολιτικών. Ευχαριστώ πολύ για την ευχή σας, κύριε Καρδάση. Τιμή μου να είμαι εδώ. Άλλος, είμαι και μέλος ΣΕΠΙΚΟΜΑΝΙΚΑ. Άνοιχτον πανεπιστημίου, πρέπει να το πω ότι έχω αυτήν την ιδιότητα, η οποία δεν είναι μελυτέα. Ομολογώ ότι ένας από τους λόγους σε οποίες μενεθάρευνα να πάρω μέρος στη συζήτηση αυτή, ήταν ακριβώς ο τίτλος ο οποίος δόθηκε, το Ιστορία και Πολιτική δύο παράλληλοι. Και θα έπαιρνα μέρος στη συζήτηση, ακόμα και αν έλειπε το ρευματικό, γιατί δεν υπάρχει καμιά αφιβολία ότι η ιστοριαγραφία του μακεδονικού ζητήματος είναι ακριβώς η άλλη ώξη της πολιτικής σώβου στις χώρες των Λοβιανίων. Και αυτός είναι ο λόγος, μιας το πρώτον αρχή, που είμαι εντελώς απεσιοδοξος όσον αφορά την κατάληξή του, τουλάχιστον την αίσια κατάληξή του. Γιατί Πολιτική και Ιστορία ανατρέπτουν η μία στην άλλη μέσα σε έναν φαβλοκύκλο όπου δεν υπάρχει καμία απολύτως διέξοδος, τουλάχιστον όχι στο προβληθόμενο μέρος. Για να μπορέσει κανένα ζαρικό δίτημα αυτό, ας πούμε, πιο ψύχραιμα, αλλά όχι πιο αισιόδοξα, θα ήρθαν να ανατρέξει λίγο σε μερικά ζητήματα, με τα οποία έχουμε σχέση με τους όρους, να πει, δηλαδή, ένα σκαλί πιο πάνω και του θεωρητικού πλαισίου. Σημαντικός αριθμός χωρών στον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων όλων των βαλκανικών χωρών και της Ελλάδος, προσβιορίζουν τα έθνη με γνώμονα την απότερη ιστορική τους καταγωγή. Αυτό είναι γνωστό. Είναι αυτό που καλούμε εθνωτικό εθνικισμό. Και παραπέμπει σε ένα κοινό παρελθόν, σε μια κοινή γλώσσα, σε μια αϊκή αίθμα, θρησκεία και ούτω κατεξής. Πρόκειται για μια εκλογή, η οποία ψηλαμβάνεται ως μια πολιτική ιδέα, συγκροτείται από την ιστορική έρευνα, μεταβιβάζεται από την εκπαίδευση ως μια αλήθεια και φυσικά προϋποθέτει ότι η ιστορία είναι μια βιστήμη η οποία μπορεί, θέλει και μας λέει πάντοτε αλήθεια. Επίσης, αυτού του είδους εθνικισμός, ο εθνικός αδυνατεί να δημιουργήσει χώρο εντός του κράτους για πολίτες που δεν είναι συνδεδεμένοι με τον κορμό, με τους τρόπους που ήδη ανέφερα. Ωστόσο, παράχει εξαιρετικά αποτελέσματα. Είναι πάρα πολύ ιδιωτικός, γιατί δίνει βάθος χρόνο στο δικαίωμα κατοχής του χώρου, γνησιότητα στα επιχειρήματα και κυρίως αποσυνδέει τον πατριωτισμό από την ιδιότητα του πολίτη, προσόφελος των πολιτικών. Σε τελική ανάγκη, ο εθνικός εθνικισμός εξαρτά την εθνική πόσταση και συνοχή από την ιστορία, η οποία θεωρείται ως φορέας μιας αναλείωτης αλήθειας, γιατί αν αλλάξει, τότε μειώνει ακριβώς η αυσεντικότητα του εθνικού οχιγήματος. Σας είπα πρώτα αυτά, γιατί αυτό είναι ακριβώς το κομμάτι, το οποίο είναι αδύνατον να εξηγηθεί στο κοινό, όχι μόνο το ελληνικό κοινό, αλλά και το πιο πραγματικό οργανικό κοινό. Πολίτες και η πολιτική μέσα σε αυτούς είναι γαλουχημένοι με καράστιες δόσεις ιστορίας, υπάρχουν σπίτια δυσκολαρίκια, επί σειρά γεννών και δεν έχουν ουσιαστικά εναλλακτική οπτική γωνία. Βρίσκονται δηλαδή μέσα σε ένα μάτριξ για να θυμηθούμε την εννοία. Η ιστορία είναι το λειτουργικό μας σύστημα και υπό αυτή την εννοία όπως και αυτοί που είναι μέσα στο μάτριξ που θυμούνται, το πάθος των ανθρώπων είναι απόλυτα γνήσιο και δεν πρέπει κανένας να το οδημά. Και στο σημείο αυτό ας μου επιτρεπεί να προσθέσω ότι όταν αναφέρομαι στο προϊόν της εκπαίδευσης συμπεριλαμβάνω την δημόσια ιστορία, η οποία γυγαντώνεται, στους λόγους που προανέφερα, μοιάζει στην καθημερινότητα και διεισδεί βαθύτερα στην κοινωνία από όσο εκπαιδευτική. Και σε αυτό συμβάλλουν και τα μνημεία και τα μουσεία, το ντοκιμαντέρα, το διαδίκτυο, η πολιτική, η οποία όταν δεν έχει τίποτα άλλο να πει γυρίζει στην ιστορία. Επομένως, μέσα σε όλα αυτά, αρχόμαστε να αναζητηθούμε ποια είναι η αλήθεια στιγμή με το μαχαιδονικό ζήτημα. Θα προσπαθήσω να σας δώσω μερικά στοιχεία, όχι τόσο για να σας κατατοποιήσω, όσο για να σας δείξω πόσο αδιέξοδη είναι η συζήτηση αυτή. Στην περίπτωση της Ελλάδος, αν πάρουμε τις χώρες με τη σειρά, ήταν επόμενο ότι από τη στιγμή που ο νεοελληνικός αθλητισμός προσδιορίστηκε με πρώτο και σημαντικότερο στιγμό την ελληνική αρχαιότητα, ότι η Μακεδονία θα γινόταν, εξ αρχής, σε ένα συστατικό της εικόνας αυτής, δεν μπορούσαν να αφοσιάσει. Πολλών δε μάλλον, που σε αντίθεση με άλλους όρους και με τον όρο Ελλάδα, ο όρος η Μακεδονία και η τυρονομιά αυτή που μεγαλούν τις άνθρωποι, κάτι το οποίο είχε μείνει, όπως ξέρουμε, στη λαϊκή παράδοση, είχε διατηρηθεί δηλαδή αυτή η θύμη του αρχαίου κλέους της Μακεδονίας. Βέβαια, ποιά ακριβώς ήταν αυτή η Μακεδονία, ήταν ένα θέμα αδύνατο να απαντηθεί και φυσικά σε αυτό δεν πρόκειται να βοηθήσει, ή δεν βοήθησε ούτε τότε η πτωλεμαϊκή χαρτογραφία των πρόημων νεότερων χρόνων. Αλλά σε τελική ανάληση μπορούμε να πούμε ότι πάντοτε υπήρχαν δύο Μακεδονίες. Υπήρχε η αρχαία Μακεδονία και είναι η δεύτερη για το ελληνικό κράτος. Ήταν μια ανεξερεύονται περιοχή και σίγουρα όχι ιδανική, δηλαδή δεν ήταν κάποια θαυμαστή περιοχή. Ποιοι ήταν οι κάδοι της περιοχής αυτής. Το κακό για τους Έλληνες ήταν ότι η Μακεδονία και ο Αλέξανδρος δεν ασκούσανε βοητεία μόνο σ' αυτούς, ασκούσανε και σ' άλλους. Ήταν γενικώς ένα σύμβολο ανδρείας και περιοχής, το οποίο δεν άφηνε αδιάφορος ούτε και αυτούς τους Μουσουλμάνους. Το λέω γιατί έχουμε άπειρα παραδείγματα, δεν μπορώ να φέρω πάρα πολλά εδώ. Τούρκοι οι οποίοι παραδόθηκαν στον Φαβιέρο, στον Πολιωτίας, στον Κούλας, αυτοπροησιορίστηκαν ως Μωαμεθανίδες της Ισχυίας το γένος Μακεδόνες, που χρησιμοποιείται ως τουρκομακεδόνες. Οι Μακεδόνες, αναφέρει ο Περεβός, τους Γκέκιδες, τους Αλβανούς, ο Κού μας λέει ότι η βλάχη της Μακεδονίας είναι οι Μακεδόνες το γένος. Και είναι προφανές ότι όλος αυτός κάνει και πάρα πολλούς ανθρώπους, και τους Αρχαίους Μακεδόνες και όσους γενικώς καταγότανε από την Μακεδονία. Θέλω απλώς να σας δείξω πόσο διαφορετική ήταν η όρημα μέσα του 19ου αιώνα. Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η προβολή της Αρχαίας Μακεδονίας σε βάρος της νεότερης, έγινε ευθικά μέσα στο πλαίσιο της ανάδειξης της αρχαίας ιστορίας ως σημείο αναφοράς του Ελληνικού κράθους και ως δεύτερο επιχειρήματος στον ελληνικό αλληλουργισμό. Οπότε, στις αρχές του 20ου, Μακεδονία και Μακεδόνες είναι ήδη καθιερωμένα σύμβολα του Ελληνισμού και αντιδιαστέλλονται δυναμικά με τον Βουλγαρισμό. Αλλά πάνω σε εμπεριέχουν εκείνη την εποχή, είναι δεδομένο και εμπεριέχουν και αποδεχτό το στοιχείο της λαβοκονίας. Δεν έχουμε γνωστό, δεν το αρμούνταν κανένας. Φυσικά, με το θέμα αυτό του Μακεδονισμού και της Μακεδονίας, φλέρτεραν εξ αρχής και οι Σέρδοι, αλλά αυτό δεν ήταν τότε τόσο ενοχλητικό, στο μέτρο που τόνιζε τη Μακεδονική σε βάρος της βουλγαρικής αυτότητας του πληθυσμού, που ήταν και το πρόβλημα της εποχής των Αρχών πια από το 20ου αιώνα. Και πράγματι, μετά τους πολέμους και μέχρι την οριστική ανταλλαγή των πληθυσμών, αν ανατρέξετε τον τύπο, όταν γράφει ο τύπος για μακεδονικό λαό και τις ιδιαιτερότητες του μακεδονικού λαού, αναφέρεται στο μικτό πληθυσμό της Μακεδονίας, περιοδραγμανωμένον των νουσουλμάνων. Και εξακολουθεί η Ελλάδα να προτιμάει τη χρήση αυτών των όρων, θεωρώ ότι αυτό είναι ένας ακίνδυνος όρος για να προσδιορίζει έναν πληθυσμός τον οποίο ήδη είχε προβλήματα όσον αφορά την αφομίωση σωρισμένες περιοχές. Οπότε, μέχρι τότε, μέχρι τη δεκαετία του 20, θέλω να πω, με εξαίρεση του ΚΚΜ, κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο μακεδονισμός θα μπορούσε να αποκτήσει έναν διαφορετικό περιεχόμενο. Η όλη ιδέα αυτή της αυτόνομης Μακεδονίας ήταν φυσικά παλαιότερη, του 1893, αλλά ήτανε σαφές και για τους ισοσιακιστές και για τους φεντεραγιστές της εποχής εκείνης, ότι μιλούσαν για έναν πολυεθνικό χώρο. Η Συμφωνία της Διέννησης των Βιβλιορμακεδών, των Φετεραγιστών 24 και των Κομμουνιστών μιλούσε για έναν εξάρτητη πολυεθνική Μακεδονία. Μόνο το 1934, με την απόφαση της ΚΚΜ, αναφέρει πλέον την αυτοδιάθεση του μακεδονικού έθνους. Στην μεταβολή, φυσικά, του όρου, από τοπικό σε εθνότικο, βοήθησε η αντιπαράθεση στην Ελλάδα, στη Σερβιακή, στη Βουλγαρία, του ενδόπιου με το προσφυγικό στοιχείο και, φυσικά, η σύγκρουση των Σταδομακεδών, των Κομμουνιστών με τις δικατορίες του Μεταξά, του βασιλιά Αλεξάνδρου στη Σερβία και του Τσαγκώφ στη Βουλγαρία. Και έτσι απέκτησε πλέον περιεχόμενο η έννοια Μακεδόνες όσας την οικτή ομάδα, σταδιακά από τα θέλη του Δεσοπολέμου. Για να θυμίσω και στο τέλος του εμπειρίου ότι απέφερασε τις πέμψες ολομένειας του ΠΚΕ υπέρ του ανεξάρτητου και νέου Μακεδονικού κράτους στο πλαίσιο της Βαλκιανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας. Βλέπουμε δηλαδή τον όλο να αλλάζει και αυτό πρέπει να έχει τη δική του ιστορία. Αν περάσουμε τα σύνορα, το 1943, όπως ξέρουμε με την ίδρυση της λαϊκής και της μετέβηδας Σοσιαλιστής Μογραφίας της Μακεδονίας, καταβλήθηκε προσπάθεια από εκεί και ύστερα να παραμεριστεί όλο αυτό το κυβερικό στοιχείο και να χτιστεί μια εθνική ταυτότητα μακεδονικής ομοσποντισμός αυτό. Βέβαια, η ταυτότητα αυτή ήταν εσλαβική, γιατί η χώρα ήταν η Ιοσλαβία. Εκομμένως το σλαβικό στοιχείο ήταν αυτό που μετρούσε. Να μην δει κανέναν, ας πούμε, την τυπική έκδοση της εθνικής ιστορίας της Μακεδονίας, έκδοση του ΕΚΣΙΝΑ του Ιστιτούτου της Μακεδονικής Ιστορίας. Το κεφάλαιο για την αρχαία ιστορία είναι δέκα σελίδες, ένα πολύ κομμή έκδοση. Δεν ενδιαφέρεται ακόμα και αυτό, γιατί ο σύνδεσμος του Νοτιοσλάβου ήταν η εσλαβική τους καταγωγή. Όπως πήρε μόνο μια γενιά στο 90' και μετά, ώστε αυτή η εσλαβική καταγωγή να γίνει ανεπιθύμητη, ίσως με κάποια εξέρεση στον χώρο των σοσιαλιστών και να αντικαταστραθεί όλο αυτό το φωτογραφικό εικόνα της πλατείας της Κεντρικής με τον Ιουστινιανό, τον Μαγκαλέξανδρο, τον Φίλιβο και όλους τους άλλους. Και στην Βουλγαρία και εκεί έχουμε ένα σωρό μεταστροφές, τις νοστές, τον Δημητρό, όπου ήθελα να δώσω την Βουλγαρική Μακεδονία, την αναγνώριση των Μακεδόνων το 1956, την άρνηση αργότερα του Ζίφκο για την αναγνωρίση του μακεδονικού έθνους, την άρνηση της μακεδονικής μοιονότητας από τον Βουλγαρικό ΥΠΕΧΣ, μέχρι το 1992 την αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, αλλά και του μακεδονικού έθνους από το Κλεβράς. Δεν ήθελα να σας μπερδεύσω, αλλά πάντως το έκανα σκοπίμως. Ήθελα να δείξω ότι μέσα σε αυτό τον κύκλο των Πάμπλων δεν μπορεί να διακρίνει κανένας την πολιτική από την ιστορία και πολύ περισσότερο να ζητήσει αλήθειες και δίκαια με όλους τους νομικών και φυσικών επιστημών. Θα επιχειρήσω μια πολύ σύντομη ενελακτική προσέγγιση του ζητήματος αυτού. Όταν λέμε μακεδονικό ζήτημα, όλοι ξέραμε και έτσι μαθαίναμε, ότι μιλούμε για μια περιπλοκή του αναθεωρητικού ζητήματος. Την πλήρωση του καινού της αποχωρούσης οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μετά, το θέμα αυτό περίεπλάκια. Έγινε μέρος της αναθεωρητικής πολιτικής, των ελειτημένων στον Π.Π. των σφαιρών επιρροής του Ιτουρά ή του ξιχρού πολέμου και όλων των ανακατανομών που ακολούθησαν στην εποχή μας, στις δεκαετία του 90, του χώρου της Ιπποσλοβίας. Δηλαδή, το μακεδονικό ζήτημα από διπλωματικές πλευράς είναι διασπασμένο. Δεν είναι ένα μενείο, είναι όλα θέματα που διαδέχεται το ένα το άλλο. Αλλά αυτό το πράγμα το οποίο το κάνει να έχει μια συνοχή, είναι τελικά η συζήτηση περί των ταυτότητων. Τι είναι άνθρωποι, τι είναι Μακεδονία. Οπότε, ήθελα να θέσω ερωτηματική. Γιατί, ποιο λόγο συντηρήθηκε η συζήτηση αυτή τόσο χρόνο. Νομίζω ότι υπάρχουν διάφοροι λόγοι που συντηρήθηκε η συζήτηση. Το ένα είναι ο ίδιος παράγον χώρος. Επειδή ο χώρος δεν ήταν ποτέ προσδιορισμένος και μεταβαλόταν και αυτός με την εποχή, δεν ήταν ποτέ ένας ενιαός χώρος. Υπήρχε πάνω σε μια ρευστότητα στο ζήτημα. Και επιπλέον, μια αντίληψη ότι το πρόβλημα δεν είναι ύψος οπερικό, δεν είναι της ιορεθέλησης του χώρου, είναι το ποιοι ζουνε μέσα σε αυτό το χώρο. Ύστερα το θέμα παρακοινόταν. Βλέπουμε τώρα και μια ιστορία, η οποία εξελίσθηκε για πάνω από 150 χρόνια. Επομένως, υπάρχει ο παράγον χρόνος. Αυτό δήγησε λαντασμένος στο συμπέρασμα ότι υπάρχει πρόβλημα με τον προσδιορισμό των ιδιωτών ανηκημένων, των Μακεδόνων που ζουνε μέσα. Η ίδια η Μακεδονία δεν ήταν ένας κλειστός χώρος ούτε οικονομικά, ήταν ένα σταυροδρόμιο. Άρα δεν ήταν μια κλειστή αγορά για να μπορέσει κανένας να δει τις διαργασίες μέσα. Και επειδή ήταν μια πολύ δυναμική οικονομία, το θέμα της πολιτισμικής διαρέσης της εργασίας ήταν επίσης καθοριστικός στον προσδιορισμό των ανθρώπων. Το γνωστό αυτό ότι ο Έλληνας ήταν μεταπράκτης, ο Λάχος ήταν ο τρόφος, ο Σλάφος είναι ο γεωργός, ο Αλβανός είναι ο τεχνίτης και αυτή η διαίρεση συνδέεται με τη δημιουργία κυρίων μαύρων και αποκτάνε όλη μου βέβαια μέσα στο πλαίσιο της υποδόμησης ενός συγκλούνου εθνικού κράτους. Και η προϊόντα της ενσωμάτωσης είναι παντού η εθνικός γύβο. Επομένως και εκείνο, ήθελα να μη σημάνω ότι είναι επιφενόμενο η συζήτηση αυτή. Το θέμα πάντοτε ήταν ο έλεγχος του χώρου, ενός μεταβαλώμενο χώρο. Η υπόλοιπη συζήτηση είναι τεχνητή και συμμετέχουν σε αυτή τη συζήτηση για πάρα πολλά χρόνια ένα σωρό κατηγορίας ανθρώπων και διπλωμάτες και πολιτικοί και κόμματα και παράγοντες και οργανισμοί και συνασπισμοί και μέτωπα και δυνάμεις και χώρες σε μια προσπάθεια απλώς να ελέγχσουν το χώρο και τους ανθρώπους. Και έχω την εντύπωση ότι προκειμένου να συγκαλίσουν τη δική τους αυδυναμία να εξασφαλίσουν την πρόβλημα και την ειλήνη και την ευημερία προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι το πρόβλημα στη Μακεδονία ήταν η περιγραφή και η οριοθετηση και η ολόγηση της διαφορετικότητας. Και αυτό είναι ένα βολικό άλθι που δημιουργεί προβλήματα αλλά όπως βλέπουμε διανοίγει γόνιμο έδροφος και δρόμους για ποικίλους κυρισμούς στο εσωτερικό και της Ελλάδος και της πρώην Προσφαλικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και της Βουλγαρίας όσο η ετερότητα είναι υποπτική εκμεταλλεύσης και όσο ο φόβος τον άλλο συγκαλίπτει βολικά τον φόβο και την εντύπωση των πολιτικών. Και βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι σε αυτή την προσπάθεια οι πολιτικοί βρήκαν σημάδους πάντοτε σε όλες τις εποχές αρκετούς επιστήμονες και ιστορικούς και το λέω γιατί η δουλειά όλων αυτών των ανθρώπων που πλαισίωσαν όλη αυτή την εξέλιξη που προσπάθησα να σας παρουσιάσω σύντομα δημιουργήσε τη δικιά της ιστορία, την οποία την έχουμε, είναι εκεί τώρα πλέον και όλοι μπορούμε να ανατρέφουμε ανά πάσα στιγμή σε αυτήν και να δικαιωργήσουμε οτιδήποτε θέλουμε ακριβώς αλλά δεν νομίζω ότι στην πραγματικότητα είναι αυτό το μακεδονικό ζήτημα. Υπάρχουν πολλά ζητήματα μακεδονικά, μπορεί να είναι διεθνή, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και προφανώς επηρεάζουν όλα αυτά τα ζητήματα και στα αυτότητα των πληθυσμών στη βορειά του χρόνου αλλά είναι ζητήματα που δεν διαμορφώνονται εξαιτίας των αντιταφωνητήτων και δεν νομίζω ότι πρόκειται να γινθούν μέσω της χειραγώγησης αυτών των αντιταφωνητήτων. Ευχαριστώ. Ήθελα να θίξω τέσσερα, λόγω χρόνου δεν θα τα θίξω, θα θίξω ή τα δύο ή τα δυόμιση. Τα τέσσερα όμως ήταν τα εξής. Πρώτα, γιατί τα άλλα κράτη αδυνατούν να καταλοήσουν τις ελληνικές θέσεις. Ένα, τα αίτια για την μέχρι σήμερα αγνητική ελληνική στάση. Τα αίτια για τη στάση της χώρας προς βορειά, στους λαομακεδόνες όπως λέγανε παλιότερα στον κουλείο του ευρωπαϊκών. Και το τελευταίο το που δεν θα θίξω καθόλου αλλά μπορώ να το συζητήσουμε είναι το ρόδιμα, η λύση. Ξεκινάω από λόγους που μας κάνουν τις ελληνικές θέσεις όχι κατανοητές ή όχι εύκολα κατανοητές. Δηλαδή μπορεί να τις καταλαβαίνουν μάλλον μόνο ορισμένα από τα βαλκανικά κράτη. Ίσως όχι όλα. Πρώτα, δεν μπορούν να αντιληθούν καθόλου πως μια τόσο μικρή χώρα, όπως γινόταν τα κρατία του 90, μπορεί να απειλεί την Ελλάδα. Και γι' αυτό η κατάληξή τους, αυτό φαίνεται πολύ ανάγκληφα αν διαβάσετε προσεκτικά, το βιβλίο του Μιχάλη του Παπα Κωνσταντίνου, από τις ζητήσεις με τους ομολόγους, που τον βλέπαν την Ελλάδα σχεδόν σαν γραφική ή στα όρια σπαράγγιος. Με τη στάση σε αυτό. Δεύτερον, υπάρχουν πάρα πολλές παρεμφερείς περιπτώσεις με ονόματα Κίνα. Μογκολία, Μογκολία. Στη Κίνα, Μεγάλη Βρετανία, Βρετανία, κλπ. Βέλιο, Λουξενβούργο, στο Βέλιο Κέικ το κράτος του Λουξενβούργου. Τα μικτά ονόματα. Δυτική Βεγγάλη, Άννα το Μαγκλανδές. Αζαρβαϊτζάν στο Ιράν και το Αζαρβαϊτζάν. Αζαρβαϊτζάν αυτό είναι ένα τελευταίο, τώρα μου το υπέδειξε ένας ποιητής μου, Ιρλανδία, Γόρο Ιρλανδία κλπ. Αντιλαμβούν να καταλάβουν γιατί το θέμα παραμένει άλλητο. Τώρα ένα άλλο τρίτο, το οποίο εγώ το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό, το μονοπόχο που σε παλιότερα κείμενα μου δεν το είχα έτσι αναπτύξει τόσο πολύ, παρόλο που είναι η ειδικότητά μου. Είναι η αυτοδιάθεση. Self-determination. Λοιπόν, προσέξτε. Στο τρίτο κόσμο, στη δυτική κουλτούρα, αλλά και στο σημερινό διεθνές δίκιο και στο τρίτο κόσμο, ο αυτοπροσδιορισμός, είτε είναι ατομικός, είτε είναι μιας μειονότητας, είτε ενός λαού που είναι η αυτοδιάθεση των λαών, είναι κάτι το πολύ σημαντικό. Οπότε μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αδυνατού να καταλάβουν, και αυτό το λέγανε συνέχεια στον Μιχάλη, τον Ματάνο Κωνσταντιν, δεν είναι δυνατόν εσύ να επιμένεις, εσύ ως νονός, να είσαι ο νονός, όχι με την άλλη έννοια του νονού, και να θέλεις να επιβάλλεις το όνομα σε κάποιον άλλο. Τώρα, ένα τέτατο, είναι κάτι το οποίο έφυξε ο Βασιλής Ογούναρης, είναι αυτό με τα ιστορικά δίκαια. Ο Βενιζέβος είχε καταλάβει και όταν μιλούσε για τη Μικρά Ασία, για το βορειοκυριατικό, και λοιπόν δεν λέμε στους δυτικούς και στους ξένους, στους Ευρωπαίους, για ιστορικά δίκαια, τους είναι ακατανόητα. Το βλέπουν εντελώς σχεδόν κομικό. Οπότε, αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν, είναι γιατί αναφερόμαστε στον Μεγαλέξανδρο και λοιπά. Και βέβαια, στην περίπτωση του Μεγαλέξανδρου, η θέση τους είναι αμφίσιμη. Ίσως έχουν διαβάσει λίγο καλύτερα τον Δημοσθένη από εμάς, τον Ισοκράτη και τον Θοκηδήτη. Που βέβαια, αντισμιτούσαν την ελληνικότητα των Μακεδών. Ινσιτέντλι, και ο Κοραΐς και άλλοι 20 του νεοελληνικού διαφωτισμού, μέχρι το 1840 περίπου, δεν θεωρούσαν δεδομένο αυτό το πράγμα. Δηλαδή, εν δυνάμει, έγιναν οι Μακεδόνες Έλληνας στο ελληνικό αφήγμα, στο αρχικό αφήγμα ήταν κατεκτητές. Μέχρι το 1840. Τώρα, περνάμε στα αίτια της ελληνικής στάσης. Εδώ θα με... θα κονέσω λίγο περισσότερο. Πολλούς, ίσως, από εσάς. Παρά να μην το πρέπει να βάλω το μαχαίρι με αρχιά. Πρώτο. Στην επιφάνεια υπάρχουν δύο λόγοι για την ακατανόητη ελληνική στάση και τη στάση στην αρνητική. Οι οποίες αυτές διορθώνονται. Ποιο είναι το ένα είναι οι άγριοι. Δεν γνωρίζαν ότι η Μακεδονία ήταν τρεις Μακεδονίες. Του Βαρδάρη, του Πειρήν και του Αιγαίου. Δεν το ξεχωρίζαν αυτό. Αυτό το διορθώνεις. Έχω λέω στους φοιτητές ότι ήταν τρεις Μακεδονίες. Για αυτό δεν μπορεί κανείς να μονοπολίσει το όνομα. Τη θέση του Βαγγέλη του Κοφού. Το δεύτερο, που επίσης αντιλαδούν να καταλάβουν και τόθηξε πάλι ο Βασίλης προηγουμένως, είναι ότι παίρνουν τη θέση του Κοφού ηλεκτρέμισης. Δηλαδή ότι δεν υπήρχε καθόλου αυτή η εθνότητα, το έθνος. Επειδή ήταν ανήπαρτο και το κατασκεύασε εντελώς αφαίρετα ο Τίτος. Από τα Βουλαράς, ας πούμε. Εξυνύχηλο. Τώρα, πάω στους πιο... στους δύο επίσημους λόγους. Τους ξέρουμε, δεν θα τους αναλύσω πολύ. Ο ένας που είναι ότι αποφαλμιούν την Μακεδονία την Ελληνική. Και βέβαια η κλοπίος φετερισμός της ελληνικής πρωνομιάς. Εδώ θα μείνω σε δύο φράσεις ενδιαφέρουσες. Η μία είναι του Μανώλη του Καλαμίδα. Πέθανε και ήταν και φίλος μου. Λοιπόν, ο Μανώλης, γνωριζόμαστε από παιδιά. Ο Μανώλης, λοιπόν, είπε ότι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε μια χώρα με το όνομα Μακεδονία. Γιατί φυτέλει τις ρίζες για μελλοντική σύγκουση. Γιατί επιτρέπει στα σκόπια να τρέφουνε δαυτικές βλέπτεις. Και να τις επιδιώχνουν στο μέλλον, όταν η λιελτή συμπήκει. Και στέλνει ποιο ευνόγεια έχει. Τώρα, σ' ό,τι αφορά το άλλο της κληρονομίας, θα αναφέρω μια φράση που εντυπωσίαζε τον Loring Danforth, κι έναν αθροπολό αστραλό, που την είδε από ότι φαίνεται ο Βαγγέλης ο κωφρός. Είπε, λέει, αυτό που κάνουν είναι προσβολά. Είναι σαν ένας κλέπτης να μπει στο σπίτι μου και να μου κλέβει τα πιο πολύτιμα κοσμίματα. Η ιστορία μου, τον πολιτισμό μου, την ταυτότητα μου. Τώρα, έχουμε στα πιο κρυφά και ανομολόγητα. The skeletons in the cupboard. Σκελετή, ε, στην τουλάπτα. In the cupboard, in the closet. Λοιπόν, είναι τέσσερις για μένα. Κάτι δική μου ανάγκη. Πρώτα απ' όλα, είναι αυτό το θέμα της εθνικής μειώνονότητας. Ήτανε σλαβμακεδόνες. Θεωρούμε ότι είναι ανύπαρτη σήμερα. Υπάρχουν και μιλάμε με διαφορετική γλώσσα. Σλαβμακεδονικά. Και επίσης, το αρνούμεθα αυτό, μεταξύ άλλου, γιατί στην ουσία αυτοί οι άνθρωποι, είτε εκδιώθηκαν, είτε δημιεύθηκαν υπερουσίδους. Είναι ένα θέμα της άρρωστος. Ή άνθρωποι όπως αυτοί υπάρχουν, μπορείτε να πάτε, και το ξέρετε, να πάτε στην Χλόρινα, στην Καστοριά και στην Πέλα, και να τους δείτε που μιλάνε ανηγλώς. Όχι πως αυτό σημαίνει ότι απαραίτητα θεωρούν τον εαυτό τους κομμάτι, ή του βουλγαρικού τους λαβουμακεδού, ή του εθνικού. Χωρίζονται, από ό,τι λένε οι μιλήτες, μάλλον σε τρεις κατηγόρια. Σε αυτοί που επέλεξαν να είναι Έλληνες, έχει και πολλά ονόματα, που είναι σλαβικά και έχουν αλλάξει. Κοιμάζεται με μερικών Ελλήνων πολιτικών, αλλά δεν τα αναφέρω. Και μετά, είναι άλλοι που αυτοί βλέπουν περισσότερο με τις βούλες και ίσως λίγο περισσότεροι με το κράτος προς βορρά, ας πούμε, οι σλαβομακεδόνες. Τώρα, το δεύτερο skeleton in the cardboard είναι ότι οι κάτοικοι της Μακεδονίας, τα δύο τρίτα, πάμε με γκρανονάθος, μπορούν να με διορθώσει εγώ, θα σας εισογούναν εις αυτό που μου είναι εκεί, τα δύο τρίτα δεν είναι αυτοχθόνες. Οι αυτοχθόνες πήγανε ή τους εκδίωξαν. Ήλθαν λοιπόν άνθρωποι από τη Μικρά Ασία, έχουν την ανάγκη να ταυτιστούν με τη νέα τους πατρίδα, ανακαλύπτουν τους αρχαίους Μακεδόνες ενός της δραγματικότητας. Αν ψάχναμε το DNA, τώρα το λέει εγκαστή, όπως θα ανακαλύπτουμε, θα ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες, αλλά έχουν περισσότερη σχέση με τους αρχαίους Ιώνες. Τώρα, ένας τρίτος λόγος, αυτός είναι ακόμα πιο δύσκολος να το δεχτούν οι Έλληνες, εμείς οι Έλληνες, είναι κατάπτυση ή απελεφέρωση. Απελεφέρωση λέμε, όταν απελεφέρωσαν οι Έλληνες τη Μακεδονία, το Οτραικό, απελεφέρωσαν μια περιοχή, πήραν το 50% του εδάφους, ενώ οι Έλληνες στη Μακεδονία ήταν μόνο το 10% με 11%. Δηλαδή πήραν πολύ περισσότερα από ότι θα δικαιούν το αν είχε γίνει ένα δημοψήφισμα με διεθνή επίβλευση, ειδού ένας άλλος λόγος ανασφάλειας των Ελλήνων. Έχω κανένα λεπτό ακόμη. Το τελευταίο είναι ένας τέτατος λόγος. Καλά, εκτός από την πρωτοαναλατηρία και τους Αρχαίους, είναι κάτι το οποίο, γιατί θα μιλήσει μετά ο Αντώνης, θα μου δώσει την ευκαιρία να τον κότσεις. Είναι ότι οι Έλληνες με αυτό το αθήκημα που έχουν, όπως είπε και ο Βασίζο Βασίδης, που κάνουν αποφάσεις σχετικές με την Αρχαία Ελλάδα, μέσα σε αυτό το πλώσο, που έχει και στοιχεία προγονολακτρίας και όλα αυτά, όλα τα άλλα έθνη, τα οποία είναι μεταγενέστερα, εθνάρια, τα λέγανε κάποτε, τα λέγουν αθυψηλού. Όπως είπε και ο Αντώνης Ζιάκης το 33, σε ένα πολύ ωραίο κείμενο, προκειτεί για την ιδεολογική χρησιμοποίηση της ιστορίας, στην πλευρά των Ελλήνων, με όρους εθνικής ιδεολογίας, του 19ου αιώνα, σχέση με το Μακεδονικό, με το επιχείρημα, ότι οι τίτλοι ενός έθνους, οφείλονται στην παλαιότητα της καταγωγής τους. Έτσι η ελληνική εθνική ιδεολογία, προβάλλοντας αξιώση σε μια ιστορία σε 4.000 ετών, μπορεί να αρνηθεί ακόμα και την ύπαρξη ενός έθνος, του οποίου τα πιστωτικά δεν ανεπίσκονται από την τελευταία και κατονταετία. Εινώ η συντριπική προοψηφία των εθνών σήμερα, είναι δημιούργημα του υπόστοιου αιώνα, δεν είναι του 19ου αιώνα. Και τέλος, ένας άλλος λόγος για την ελληνική στάση, την ευρύτερη, την οποία την έχουν μίξει αρκετοί και εγώ, και ο γάνιος ενεφάντης, είναι ότι αυτή η περίφημη ιστορία, ότι εξηφαίνονται συνομοσίες σε βάρος μας, δεν μας καταλαβαίνουν οι άλλοι, κάποτε το είχαν ομάσει έτσι. Είναι σοβαρό και αστείο το σύνδρομο του διγενή ακρίθα. Δεν μας καταλαβαίνουν και έτσι υποστηρίζουν, ας πούμε, τους σκοπιανούς. Δεν έχω ζητός καιρό για να πτύξω τα σκέλεττον στην δεκάπο, της άλλης πλευράς μόνο με πρέπει δύο πράγματα μόνο να πω. Το ότι άργησαν πολύ να βρουν την εθετική τους εαυτότητα. Προφανώς, όπως είπε και ο Βασίλης προηγουμένως, θεούσαν τον εαυτό τους Βουλγαρο, τιμωρφωμένη Βουλγαρο, προσπάθησαν να φτιάξουν μια γλώσσα στη μέση που να είναι κοντά στη δική τους διάλεκτο, οι άλλοι πήραν τη δική τους η Βουλγαρία, γιατί είχε ήδη ανακτηθεί Βουλγαρική λογοτεχνία, πολύ ψηλό επίπεδο με τον Μπότεφ και άλλους, οπότε δεν θέλα να πάρουν αυτά τα πέτα που ήταν πολύ βάλγαρ, βάλγαρ διάλεκτος βουλγαρικές. Από εκεί αποξενώθηκαν, αποξενώθηκαν από το γεγονός ότι έκαναν τη φοβερή επιλογή και στους δύο πολέμους να πάνε με τον ηττημένο. Και βέβαια όταν πήγανε ειδικά σε αυτή την περιοχή, και εδώ τελειώνω, ενώ στις αρχαίες τους καλωσόρισαν ως απελευθερωτές, μετά έκαναν ότι χειρότερο και αποξένωσαν, ήταν η τελευταία ευκαιρία να εσωματώσουν τους Μακεδόνες και να μην επικρατήσει το Μακεδονισμός, που ήταν εφεύρεση μεταξύ άλλων του Νοβάκου, ενός μεγάλου πολιτικού και ιστορικού του δεκάτου. Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ. Καλησπέρα σας. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που βάλεσατε σε αυτό το τραπέζι-πάνελ, ανάμεσα σε τόσο έμπειρους ερευνητές όλων των τομέων. Εγώ θα μιλήσω λίγο για τα πρόσφατα, για την κρίση των τελευταίων, πόσο είναι τώρα στους 130 ετών, και θα ξεκινήσω από το γεγονός ότι έχει μια περίεργη περιοδολόγηση το ζήτημα αυτό. Ως γνωστόν ο Κώστας Μητσοτάκης είχε προβλέψει ότι το μακεδονικό θα το έχουμε ξεχάσει μετά από 10 χρόνια. Δεν το ξεχάσαμε, αλλά το θυμόμαστε κάθε 10 χρόνια, διότι δεν λύθηκε, συνεχίζει να δημιουργεί πλήστα προβλήματα στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Όμως, δημοσίως μας ενδιαφέρει μόνο... Συμφωνία με σύνθετη ονομασία. Στις δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά όσον απορρίπτουν κάθε όνομα περιέχει τον όνομα κοινωνία είναι συγκριπτικά. Μιλάω για τον τελευταίο ένα μήνα. Και όμως, το 1996, ένα 60% ήταν υπέρ του συμβιβασμού με σύμφετη διπλή ονομασία. Δηλαδή, μετά τα χρόνια της κρίσης, οι άνθρωποι όταν καταλάβει ότι αυτό το πράγμα δεν πήγαινε πουθενά, και ήτανε πλέον, είχε γυρίσει κοινή γνώμη υπέρ του συμβιβασμού. Αλλά και σήμερα, όσοι είναι άνω των 50, όσοι δηλαδή θυμούνται την κρίση των αρχών της εγκαιτίας του 90 και τα διέξοδας τα οποία μας οδήγησε, είναι πιο διαλλακτική από τους νεότερους που προφανώς στην πλειοψηφία τους αγνών πλήρως το θέμα. Γιατί όμως τέτοια άγνοια? Γιατί, κατά τη γνώμη μου, γιατί οι περισσότεροι πολιτικοί και δημοσιογράφοι αποφέρουν να θύξουν κάθε ενοχλητική πλευρά του ζητήματος προτιμώντας να αναπαράγουν κοινοτοπίες και στερεότητες. Ειδικά όταν το ζήτημα δεν έχει κάποια πολιτική επικαιρότητα. Κανείς, λοιπόν, δεν ανέφερε το γεγονός πως η ελληνική διπλωματεία διαπραγματεύεται με βάση στη σύνθετη ονομασία υπό όλες τις κυβερνήσεις μετά το 1995. Ότι το 2007 υπήρξε συνέντεση όλων των κομμάτων πλιν του λαούς υπέρ της σύνθετης ονομασίας ως μοναδικής ρεαλιστικής αμοιβαία αποδεκτής λύσης. Άλλωστε η επίσημη θέση της Ελλάδας για λύση με σύνθετη ονομασία για όμνες, για όλες τις κρίσεις είναι αναρτημένη στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών εδώ και 10 χρόνια. Προς τι η έκπληξη και η ανακτησία, λοιπόν. Ακόμα και η καταδίκη της Ελλάδας το 2011 στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για το βέτος του Κουκουρέστη το 2008 πέρασε στα ψηλά. Επικαλούμαστε το διεθνές δίκιο μόνο όπου μας συμφέρει και βεβαίως οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις έχουν διαμηνήσει δεν πρόκειται να σεβαστούν την απόφαση και θα επαναλάβουν το βέτο εάν δεν υπάρξει λύση για το όνομα ως την επόμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Δηλαδή τον Ιούνιο. Κατά τα άλλα κατηγορούμε την άλλη πλευρά για παραβία στις ενδιάμενες συμφωνίες. Το ότι ορισμένη πολιτική και κόμματα αρνούνται τις θέσεις που είχαν αποδεχθεί στο παρελθόν είναι ενδεκτικό το ότι η αυτοκριτική των περασμένων δεκαετίων δεν άκηξε ευρύα εγκορατήρια. Με αυτά τα δεδομένα η επιστροφή στο σημείο κίνησης του 1992 με το όχι Μακεδονία και Παράγωβα, τα συλλαλητήρια και την κινητοποίηση των εθνικιστικών δικτύων της βόρειας Ελλάδας είναι αναμενόμενη. Όσο η συζήτηση στο δημόσιο χώρο αναλώνεται σε θέματα τακτικής και ονοματολογίας ενώ δεν ασκείται κριτική στις βασικές παραδοχές της κυρίαρχης αντίληψης για το Μακεδονικό, η κοινή γνώμη θα παραμένει ανέτοιμη για κάθε συμβιβασμό. Το θέμα θα προσφέρεται επίσης για να λιεύουν ενωμοποίηση και πυροή οργανώσεις σάκρας δεξιάς και υπόδεικη εκκλησίαυγη και για να πιάζεται προς πιο αδιάλλακτες και εθνικιστικές θέσεις η νέα δημοκρατία και ενδεχομένως και άλλα κόμματα. Θα φέρω μόνο δύο παραδείγματα. Πρόσφατα ο Υπουργός Σάμηνας και Πρόεδρος τον Ανέλη Πάνος Καμένος μίλησε για η χώρηση της ιστορίας μας. Πρόκειται για ένα από τα θεμελιώδη μοτίβα της ελληνικής στάσης του Μακεδονικού. Παραχαράσσουν την ιστορία μας, μάθεται η ιστορία και βεβαίως η επίκληση της μίας και μοναδικής ιστορικής αλήθειας. Η πεποίθηση πως η ιστορία μας δικαιώνει στηρίζεται στη μονομερή, εθνοκεντρική και παραπλανητική αφήγηση για την αδιάσσυπα στη ελληνικότητα της Μακεδονίας από αρχαιοτάτων χρόνων έως σήμερα. Αντίστοιχη πεποίθηση έχουν βεβαίως οι εθνικιστές της άλλης πλευράς δίνοντας έμφαση στις ρήξεις της ιστορικής συνέγειας του ελληνισμού και θεωρώντας ανδιαφισβήτητες τις δικές τους αλήθειες. Πρόσφατα, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμαλής δήλωσε πως δεν υφίσταται μακεδανικό έθνος. Αντίστοιχες θέσεις έχουν διατυπώσει πολύ στο δημόσιο χώρο. Όσοι εμφορούνται από ουσιοκρατικές αντιλήψεις περί προαιώνιων εθνών απορρίπτουν την εθνική ταυτότητα του ελληνικού λαού, όπως αυτή αποκρυσταλώθηκε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, δηλαδή εδώ και πολλές γενιές. Η προσέχηση αυτή δεν είναι μόνο ανιστορική αλλά και αντιδημοκρατική, αφού αρνείται την ελεύθερη βούλη στον πολιτό και τον τρόπο που αυτό προσδιορίζονται. Αυτά τα είπε άλλωστε και ο κύριος Ηρακλήδη σε σχέση με τις αρχές των διεθνούς δικές. Η απαξίωση του άλλου είναι χαρακτηριστική της υπεροψίας με την οποία πολλοί Ελληνες αντιμετωπίζουν τους λεγόνιους σκοτιανούς. Πηγή της είναι η αίσθηση σχετικής ισχύος απέναντι σε έναν σαφώς πιο αδύναμο κράτος, το κύρος που αδλούν είναι ο Έλληνες από την αναφορά στην αρχαιότητα, αλλά και η αναβίωση της κινδυνολογίας που προέρχεται από την εποχή του εκ του βορρά κινδύνων των βομητατζίδων και των σλαβών κομμνηστών. Να θυμίσω εδώ ότι το 1990, όταν ξεκίνησε η κρίση, βγήκαν στην επιφάνεια όλη η φιλογραφία και άρχισαν να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι τη φιλογραφία του Ψικού Πολέμου και των Αλχών του 20. Επίσης δεν υπήρχαν πολλές δουλειές στο δημόσιο χώρο, ανασύρθηκαν όλα αυτά τα προπαγανιστικά κείμενα άλλων εποχών, που βεβαίως ήταν πολύ πολιτικά φορτισμένα. Με αυτούς τους όρους, λοιπόν, δεν μπορεί να οικοδομηθεί κλίμα επιστοσύνης και να προετοιμαστεί το έδαφος για συμφωνία. Επιτρέψτε μου να πω δύο λόγια για την άλλη πλευρά μου. Πολλά έχουν υποθεί για τον ακραίο εθνικισμό της περιόδου Γρουευσκή, για τις αξιώσεις καταγωγής των σλαγομακεδόνων από την Αρχαία Μακεδονία και τον Μεγαλέξανδρο και για τις προκλήσεις ή πεταγάλματα. Η τάση αυτή επικράτησε, λόγω της δικής μας πολιτικής, κυρίως μετά το δέτο του 2008. Λέω επικράτησε, όχι ότι δεν υπήρχε, έτσι, αλλά αυτό ευγήκε και έγινε κυρία. Το επέλεξε, δηλαδή, ο Γρουευσκής ως κυρίαρχη και απίσινη πολιτική. Ένας από τους τελούς συμβούλους του Πρωθυπουργού, ο αρχαιολόγος Πάσκο Κούσμαν, είχε δηλώσει ανοιχτά πως προκειμένου να απαντήσουν στα ελληνικά επιχειρήματα και να υπερασπιστούν το όνομα Μακεδονία, έπρεπε να αποδείξουν ότι οι ρίζες του έθνους είναι αρχές και όχι σλαβικές. Και, βέβαια, υπάρχει και, καλά λέει ο Διος Μούναρης, υπάρχει και η πίεση από τον αλβανικό εθνικισμό, η οποία επικαλούται το υγονός ότι είναι αυθόχθον και πολύ παλαιότερο έθνος από τους Μακεδόνους. Αυτό που λίγοι γνωρίζουν στην Ελλάδα είναι πως όλα αυτά δεν χαίρουν ευρίας αποδοχή στη Γητολική χώρα και ότι, αντίθετα, υπήρξε σκοδρή κριτική εκμέρους όσο αναπέριπταν την πολιτική του εξαρχαϊσμού για την απόμεινα να επαναπροσδιοριστεί η εθνική ταυτότητα, όπως έλεγαν, με αναφορά στην αρχαιότητα. Τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε ένα πολύ δυναμικό κίνημα κατά του εθνητισμού, του αυθαρχισμού, της διαφθοράς και των αντιδημοκρατικών πρακτικών του καθεστώτος Γρουεύσκι και αυτό δήχησε στην πτώση της κυβέρνησής του. Η ανάμιξη του διεθνούς παράγοντα ακολούθησε τις διεθνωτικές και πολιτικές εντάσεις που είχαν εκδηλωθεί και κίνδυμα να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα. Την κινητοποίηση αυτήν πρωτοστά τη συσολδημοκρατική ένωση του νύμπουροφυπουργού Ζωραμτζαεύ με τους φιλελεύθερους του κέντρου, την αριστερά και οργανώσεις κοινωνίας των πολιτών. Θυμίζω ότι στη διαδηλώση του 2015 έριχναν μπογιές στα αρχαιοπρεπή μνημεία και αγάλματα, ενώ κάτω από τον έφυπο Μεγανέξανδρο είχαν γράψει αυτό είναι φασισμός. Η αντιπαράθεση σχετιζόταν με την εθνική ταυτότητα και την ιστοριογραφία, αλλά και με την ιδεολογία και την πολιτική προέλευση των δύο αντίπαλων κομμάτων. Ο πρώην Πρόεδρος Δημοκρατίας και πρώην ηγέτης του Σερδημοκρατικού Κόμματος Μπράκοντς Ερβενικορσκινού έλεγε πως ο στόχος της στροφής στο απότερο παρελθόνατο δεξιό και αντικομιστικό βεμερόδε ΠΜΕΝΕ του Γρουεύσκι ήταν να παρακάμψει τη γιουγκοσλαβική περίοδο και την συνεισφορά του αντιφασιστικού αγώνα στη συγκρότηση του μαγεδονικού έθνους. Όταν αντικατέστησαν τα ονόματα των δρόμων που τιμούσαν παρτιζάνους, οι βετεράνοι αντιστασιακοί ξεσηκώθηκαν, αλλά η κυβέρνηση Γρουεύσκι τους έδιωξε μέχρι και από τα γραφεία τους. Ένα άλλο ζήτημα που προκάλεσε αντιδράσεις σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο ήταν οι αδριάντες αφηλεγόμεναν ιστορικών προσώπων, όπως ο Τόντορ Αλεξάνδρουφ και ο Μπόρις Σαράφωφ, οι οποίοι είχαν συνταχθεί με το βουλγαρικό εθνικισμό και θεωρούσαν προδότες. Ή τα γάλματα των κομιτατζήτων Βασίλη Τσακαλάρωφ και Αντών Κιώσετο του υπονομωζόμενου Χασάπη με τα όπλα στα χέρια, ο δεύτερος μπροστά στο δικαστικό μέγαρο. Τέτοιες επιλογές, όπως και οι ερθυμοτικές εντάσεις, προκάλεσε το ΣΥΑ Διοσκόπια 2014 καταγγέλλονταν από τους σωσιοδημοκράτες. Ο μετροπαθής λόγος της κυβέρνησης Ζάευδε είναι συνεπώς συγκυριακός και ευκαιριακός. Έχει σφυριλατηθεί μέσα από την πολιτική και ιδεολογική αντίσταση στον ακροοθηνικισμό του Κουρευσκή. Η βούλησή του να λύσει κρίσιμα ζητήματα για την αποκατάσταση των διακρατικών και διεθνωτικών σχέσεων φάνηκαν από τη συμφωνία που υπέγραψε με τη Βουλγαρία μετά από δύο δεκαετίες κλιμακούμενων εντάσεων. Και από τον νόμο για τη διαευρυμένη χρήση της αλφανικής γλώσσας. Η κυβέρνηση ήταν πράγματι έτοιμη να βρει μια λύση στο ζήτημα του ονόματος του. Όμως έχει οριακή πλειοψηφία στην βουλή και οι κρατικοί παράγοντες του αντίπαλου κόμματος όπως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Ιβάνιοφ και ως σήμερα διαπραγματευτής του Αγίαι Ναόμουσκη, τον οποίο τελικά θα παρακάμψουν και θα συζητήσουν οι δύο πλευρές απευθείας, το οποίο είναι και μάλλον καλή εξέλιξη, υπονομεύουν αυτή την προσπάθεια. Επίσης η πολιτική κρίση εξακολουθεί καθώς το αντιπολιτευτικό πλέον βε με ρόντε ΠΜΝΕ απέχει από τη Βουλή λόγω της προφυλάκσης πέντε βουλευτόντων για τα βία γεγονόντα του περασμένου Απληλού στο Κοινοβουλείο. Ήτε συνεχίση να απέχει, είτε πιστεία από τους διεθνείς να επιστρέψει στο Κοινοβούλιο, η πλειοψηφία που απαιτείται για να γίνει συνταγματική αναθεώρεση δύσκολα θα επιτεχθεί. Υπάρχουν λοιπόν πολλά εμπόδια και εδώ και εκεί στην πορεία για μια θεκονία. Ωστόσο η συγκυρία προσφέρει ένα σπάνιο momentum. Ας μην χάσουν και αυτή την ευκαιρία. Εγώ θα ευχαριστώ πολύ. Εγώ θα αναπτύξω δύο επιχειρήματα για να γεφυρώσω κατά κάποιο τρόπο την ομιλία μου στο πάνεπτο των ιστορικών και μετά το συνδονισμό των πάνεπτον πολιτικών. Το πρώτο ζήτημα που θα υποστηρίξω είναι ότι το μακεδονικό είναι αποκλειστικά ελληνικό πρόβλημα. Όπως λέμε, η Μακεδονία είναι ελληνική, εγώ θα πω ότι το μακεδονικό πρόβλημα είναι αποκλειστικά ελληνικό. Και το δεύτερο ζήτημα είναι ότι αν δεν περάσει το έργα όμνες θα περάσει το αλα κάρτ. Λοιπόν, πριν πάω όμως στο πρώτο επιχείρημα θα σας πω το εξίσου. Για να σκεφτούμε λίγο την περιοχή αυτή των Βαλκανίων. Τι βρείτε την περιοχή? Το τελευταία 200 χρόνια θα δούμε ότι χαρακτηρίζεται από μια μετάβαση από τις αυτοκρατορίες στα έθνη κράτη, αλλά μέσα από μια μεταβατική στιγμή. Και αυτή η μεταβατική στιγμή είναι τα μικρά ποτέ προδεκτοράτα. Δηλαδή από την Ιόνια Πολιτεία, την επάνιστο πολιτεία που ιδρύθηκε το 1800. Την γεμονία της Άμου, της Ανατολικής Ρωμιλίας, αλλά και την Ελλάδα που ήταν μια εφήμερη γεμονία για να γίνει εμπόσια κράτος. Η Σερβία περισσότερα χρόνια, η Βουλγαρία περισσότερα χρόνια. Όλη αυτή η περιοχή χαρακτηρίζεται από έναν κατακερμαντισμό μικρών κρατών, τα οποία τα βλέπουμε τώρα με μεγάλη γιουγκοσλαβική κρίση στην Δημοδοσχάλη, με τη Μακεδονία, βλέπουμε τον Ματανέγρο, βλέπουμε τον Κόσοβο, βλέπουμε την προς βοράν την Γοσνία Ερζεγοβή, νίχι ούτω χεβεκκλήση. Διακόσια χρόνια βλέπουμε αυτό το χαρακτηριστικό, το οποίο είναι ένα χαρακτηριστικό σε περιοχές κρυπίδωμα. Το βλέπουμε και σε άλλες περιοχές του κόσμου, όχι μόνο δηλαδή στα σαρδί περιοχή των Βαλκανίων. Καυτόχρονα όμως με αυτόν τον μικρό κατακερμαντισμό των μικρών κρατών βλέπουμε και τάσεις ενοποίησης. Τάσεις ενοποίησης οι οποίες εμφανίζονται κατά καιρούς είτε ειρηνικές είτε πολεμικές, παραγωγώς χάνει πρώτος παγκορινούς πόλεμος, δεύτερος παγκορινούς πόλεμος ήταν μια τάση να πεις. Ο χωρισμός σε δυτικό στρατόπεδο και ανατολικό στρατόπεδο ήταν τα τάσεις ενοποίησης και μετά το 1989 έχουμε μια ανησορροπή και ξανά τώρα τάσεις ενοποίησης μέσω από τον ευρωατλαντικό χώρο. Επομένως οι κρίσεις πότε παράγονται? Παράγονται ταυτόχρονα με αυτόν τον κατακερμαντισμό όταν υπάρχει ο κατακερμαντισμός καινοποιήσει. Εκεί ακριβώς υπάρχουν οι κρίσεις. Αυτό, μην το βλέπουμε μόνο στο μαθηδονικό ζήτημα, είναι ένα χαρακτηριστικό της περιοχής τους τελευταίους δύο αιώνες και πάνω. Το ερώτημα είναι το εξής. Μια από αυτές οι κρίσεις εμείς προκαλούν μικρές ή μεγάλες αντιδράσεις από τα γύρω τρέτ. Γιατί όμως στην Ελλάδα έχουμε μια τόσο μεγάλη κρίση, μια τόσο μεγάλη αντίσταση, αντίδραση πάνω στον αληθεία αυτό το ζήτημα, εφόσον εκεί δεν διεκοιβεύονται πάρα πολύ μεγάλα ζητήματα, δεν υπάρχουν εδαφικά ζητήματα τα οποία έχει η Ελλάδα απέναντι στην δημοκρατία της Μακεδονίας. Η δημοκρατία της Μακεδονίας αυτών των Ελλάδων όλα τα υπόλοιπα ανέχουν στην συνομοσιολογία. Δεν έχουμε δηλαδή ένα εδαφικό πρόβλημα που να υπερβαίνει τα σύνορα της παλιάς Γιουκολαβίας και γι' αυτό δεν έχουμε και εδαφικό πρόβλημα. Έχουμε ονοματολογικό πρόβλημα, έχουμε δευτερεύοντα ζητήματα τα οποία και η Βουλγαρία αντιδρά δεν αναγνωρίζει το έθνος, δεν αναγνωρίζει τη γλώσσα και η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει επίσης την ονομασία και το κατεξίσιο. Ταυτόχρονα, ας δούμε λίγο ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα στην μικρή αυτή η δημοκρατία, ότι το ένα τρίτο αποτελέται από μία μειονότητα η οποία είναι ρυζικά διαφορετική. Είναι η Ιαλβανή, η οποία και γλώσσα και θέσεις και είναι διαφορετικές και μάλιστα με μια αυξανόμενη διαφοροποίηση τα τελευταία γλώσσα. Επίσης, ο ένας τους οχτώ είναι πρόσφυγες σε αυτό το κοσυχοπέδιο. Δηλαδή δεν έχετε απλώς μία μειονότητα η οποία υπάρχει εκεί. Έχετε μία μειονότητα η οποία ανήκει σε μία πλειονότητα στο γειτονικό κράτος και ένα μεγάλο μέρος από αυτούς είναι πρόσφυγες. Επομένως, έχετε μία περιοχή στην οποία είναι εξαιρετικά ασταθής. Και εδώ είναι το ζήτημα, τι ακριβώς θέλει η Ελλάδα. Είναι εντελώς παράλογο να πεις ότι ένας ολόκληρος πολιτικός κόσμος βλέπει το όνομα και δεν βλέπει την σταθερότητα της περιοχής, το οποίο είναι και το μίζον και βάζει, σε περίπτωση, με τη μεγαλύτερη χρονική διάρκεια. Λοιπόν, από αυτή την άποψη προσπαθώ να καταλάβω και εγώ τι ακριβώς έχει συμβεί. Βέβαια, η ιστορική κουλτούρα στην Ελλάδα, η ιστορική κουλτούρα μιλάμε για κάτι ευρύτερο, πώς διαμορφώνονται οι ιστορικές αντιλήψεις, ο τρόπος να κρίνουμε τα πράγματα ιστορικά, είναι ένα ισχυρό υπόβαθρο και όλοι οι προηγούμενοι ομιλητές μίλησαν για αυτό, το οποίο μας οδηγεί να κρίνουμε τα πράγματα και πάνω στο οποίο δημιουργεί ένα πλαίσιο σύγχυσης, την οποία δεν την καταλαβαίνουμε, αλλά κυρίως δημιουργεί ένα είδος οχυρωματικού λόγου, λόγου ταμπού, δηλαδή, στον οποίο δεν μπορεί κανείς να μιλήσει. Παραδείγμα, σε έναν φίλος μου ο Κώστας ο Δουζίνας, ενώ στο Πανεπιστήμιο του Μπέρβεκ, μπορεί να λέει για την δημοκρατία της Μακεδονίας, πάει να το πει αυτό στη Βουλή, την άλλη μέρα όλα τα κανάλια μέσα στο Βουλή θα παίζουν τον Δουζίνα το πρωί στο βράδυ. Λοιπόν, ταυτόχρονα, αυτός ο λόγος, δηλαδή, τον οποίο καθένας τον έχει αντιμετωπίσει, και εγώ τον είχα αντιμετωπίσει από τις διάφορες εφημερίδες. Πρώτο θέμα, υπολιάκωση τους μαγεδονομάχους διχαντιστές, πρώτο σέντρο. Λοιπόν, εδώ δημιουργεί μια αντίληψη της ιστορίας ως κάτι τι ταμπού, ως ένα πράγμα. Το πράγμα είναι εκεί, δεν το ξέρουμε βέβαια και δεν ξέρουμε όλα αυτά τα πράγματα τα οποία ακούσατε πριν, αλλά δεν έχει σημασία το διαθυλάσσουμε ζηλότυπα να μην μας το πάρει κανείς άλλος. Δεν θέλω να μπω σε αυτό το τύπο, ας πούμε, το να ελληνολογήσουμε την ελληνική κουλτούρα. Θέλω να πω μόνο ότι η ιστορική κουλτούρα έχει ορισμένους σταθμούς αναπληξής της και αυτό εξηγεί τη μεγάλη διείσδησή της σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Θεωρώ ότι ο πρώτος σταθμός ανάπτυξε το 1955. Το 1955 είναι διαδηλώσεις για το κυριακό. Μετά από έναν εμφύλιο πόλεμο, ένα εθνικό ζήτημα προσφέρει έναν χώρο όπου αριστερά και δεξιά μπορούν να αποενοχοποιηθούν και κατά κάποιο τρόπο να ξεπεράσουν το οδηχαστικό πνεύμα. Το δεύτερο στεθμός είναι το 1974. Το 1974 δεν είναι μόνο η μεταπολίτευση, η οποία δεν είναι απλώς το τέλος της δικτατορίας. Μεταπολίτευση είναι το τέλος της μεταπολεμικής περιόδου, της μεταφυλιακής περιόδου. Αλλά μαζί και το πραγματικό μας στην Κύπρου. Και εδώ επίσης αλληλοσυνδέεται η μετάβαση στη δημοκρατία με το κατεξοχήν εθνικό ζήτημα. Τι σημαίνει μετά, τι σημαίνει το 1974. Σημαίνει ένας τρόπος στο έθνους να βλέπει τον εαυτό του. Και αυτό είναι που κρίνεται, αυτό που λέμε κουλτούρα της μεταπολίτευσης και όλα τα σχετικά είναι πώς βλέπουν οι Έλληνες τον εαυτό τους. Και ακριβώς το πώς βλέπουν οι Έλληνες τον εαυτό τους συνύσταται με μία σύμφυση ανάμεσα στο δημοκρατικό και στο εθνικό ζήτημα. Αυτό που έλεγε ο Σβωρώνος, ο αντιστασιακός χαρακτήρας της ιστορίας μας και ο οποίος έγινε το χαρακτηριστικό για μια ολόκληρη περίοδο, εκπράζει πάρα πολύ καλά όλο αυτό το οποίο θα μπορούσε να το ονομάσει κανείς εθνικοδημοκρατικολαϊκή ηγεμονία. Με μία δόση αντιυπεριαλισμού και αντιαμερικανισμού. Και σας διαβεβαιώνω ότι ακόμα και εδώ βρισκόμαστε στο έδαφος του Διάνση, δηλαδή ο οποίος μιλάει για εθνικοδημοκρατικολαϊκή ηγεμονία με αυτά τα χαρακτηριστικά. Αυτή η ηγεμονία μας συνοδεύει δυο δεκαετίες. Το 1992-93 είναι ο τρίτος τεχμός με το μακεδονικό. Διατίνουμε ότι το μακεδονικό ήταν από τα τρία στοιχεία που θα ορίζαμε ως την επίτευση της επεκοσμιοποίησης στην Ελλάδα. Το δεύτερο στοιχείο είναι οι πρόσφυγες αρχικά από τις Ανατολικές χώρες στη συνέχεια από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Και το τρίτο στοιχείο είναι συνδεδεμένο με τα προηγούμενα δύο είναι η αναδίκλωση στην εθνική ταυτότητα και οι άνοδες της ακροδεξιάς. Δηλαδή το ευρύτερο πλαίσιο όμως, το ευρύτερο υπερειραίος ατμόσφαιρος δεν είναι μόνο ελληνική αλλά είναι και διεθνής, είναι ένας φόβος για το μέλλον, μια δυσπιστία για το μέλλον, δυσπιστία και φόβος που ανδρώνεται σε όλο τον κόσμο στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Θυμηθείτε ένα τραγούδι το οποίο ήταν πολύ δημοφιλές. «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάγνεται όπως θέλετε. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται». Αδερφή Κατσιμίχα, 1989, πολύ εμβληματικό αυτό. «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάγνεται όπως θέλετε. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε σώζεται. Και ερχόμαστε τώρα στη δεκαετία του 90, ένα δεύτερο το αιώνα έπειτα, σε οποία έγιναν συγκλονιστικές ανοίγες, κρίση. Γιατί? Δεν θα το εξαγλίσω, αλλά θα πω ότι ένας παραδότης είναι η σκιά της εποχής εκείνης, υπόθεκε πριν. Οι συμπολίτες μας από πενήντα χρονών και κάτω δεν έχουν ακούσει, οι ασλαβομακεδόνες θεωρούν, ότι αυτό κάνει τζιζ. Είναι καμιά προδοτική λέξη την οποία θα ακούσουν. Δεν ξέρουν υπάρχουν περιοχές αυτά που ψάχνουν κάπως οι μεγαλύτεροι, ή τα μισοξέρουν, ή τα οξυγάσεις. Επομένως ένα μέρος του πληθυσμού έχει διαμορφωθεί κάτω από τη σκιά του 90 και αυτό βαραίνει πάρα πολύ. Βέβαια υπάρχουν και τα αντισώματα. Είναι πολύ περισσότεροι οι πανημιστηνιακοί σήμερα που κάνουν κριτική τότε. Τότε, θυμάμαι, ήμασταν σε ένα τραπέζι το 92 με τον Ασδαχά, τον Βασίλη τον Παναγιωτόπουλο, τον Άγγελο τον Ελεφάνδη που λέγαμε, τον Ηλιοίου, για αυτά τα ζητήματα για τον Μακεδονικό. Ήταν λίγη υποστήριξη, ελάχιστη υποστήριξη. Έχει περισσότερο κόσμο. Και περισσότερο κόσμος και στους πολιτικούς που το καταλαβαίνουν αυτό το ζήτημα, ενώ τότε δεν το καταλάβαναν. Αλλά από την άλλη μεριά έχεις την ταπείνωση, το αίσθημα ταπείνωσης. Υπάρχει αυτό μέσα στον κόσμο, εξαιτίας της κρίσης, την ανασφάλεια, την αίσθηση του διχασμού και επίσης ένα αίσθημα αντιπολιτικής. Αυτό που είδαμε στην Σαλονίκη, στο Συλλαλυτήριο, δεν είναι τόσο, κατά τη γνώμη μου, η εμφάνιση της ακροδεξιάς. Είναι αυτό το αίσθημα της αντιπολιτικής. Όλοι οι ίδιοι είναι, η αναζήτηση του Σωτήρα, είναι τρελός, είναι θεός ο στρατηγός, και ένα αίσθημα απούλειας. Μας τα πήραν όλα, θα μας πάρουν και το όνομα, θα μας πάρουν και την ιστορία, κάτι θα πρέπει να διαπιλάξουμε για να αισθανόμαστε περήφανοι. Λοιπόν, αυτό είναι που βαραίνει και αυτό είναι που συνισθάν το περίφημο πολιτικό κόστος, τώρα που υπολογίζουν τα κόμματα. Τις απουσίες σε αυτό το πάνελ είναι πάρα πολύ χαρακτηριστικές, της αφωνίας σε έναν ολόκληρο χώρο. Λοιπόν, και έρχομαι στο ζήτημα το εξής, έργα, ούμνες ή αλακάρτ. Οι αντιδράσεις και τα συναλλητήρια δεν θα αποτρέψουν την αναγνώριση της κοινωνικής δημοκρατίας με το όνομά της, η οποία ήδη υπάρχει, δεν πρόκειται να έχουν καμία επίδραση πάνω σε αυτό. Πρέπει να απλώς το ερώτημα, θα υπάρχει μια ονομασία για όλους και μια άλλα κάρτη για την Ελλάδα, γιατί κατά κάποιο τρόπο η διαδικασία της ενοποίησης του χώρου στον Ευρωατλαντικό χώρο θα βρει τρόπο να γίνει, δεν θα κολλήσει σε μια παράγραφο που λέει πρέπει να υπάρχει ομοφωνία. Επομένως εκεί που οδηγούμαστε εάν κατισχύσουν αυτές οι αντιδράσεις είναι σε μια ονομασία αλλά κάρτ. Όλοι οι άλλοι θα τους λένε με ένα όνομα και οι Έλληνες με ένα άλλο διαφορετικό. Αυτό το ερώτημα θέτει το ακόλουθο ερώτημα. Συνεκτική πρόταση από την κυβέρνηση ή κοινός παρονομαστής από τα κόμματα του συνταγματικού τόξου. Εάν δούμε τα ζητήματα που τα τελευταία χρόνια έχουν μπει από το Σύμφωνο Συμβίωσης, από την αναγνώριση της ταυτότητας για τους πρόσφυγες, από την ύβευση του John New στην Αθήνα, από το αποτεφρωτήριο κτλ. Μια σειρά ζητήματα που έχουν να κάνουν με δημοκρατικά δικαιώματα, αναγνώριση δημοκρατικών δικαιώματων, βασίζονται σε ευρύτερες πλειοψηφίες. Μια σειρά από άλλες ζητήματα που έχουν να κάνουν με οικονομικά ζητήματα, από διαφορετικές πλειοψηφίες. Δεν είναι κάτι το ελληνικό. Εάν δούμε την διεθνή πολιτική σκηνή που συνήθως δεν τη κοιτάζουμε, αυτού του είδους ο τεμαχισμός των κοινοβουλευτικών και των πολιτικών σωμάτων υπάρχει παντού. Ο καθένας κάθε κόμμα έχει διχαστικές απόψεις είτε προς τα δημοκρατικά δικαιώματα είτε προς τα ζητήματα τα οποία αφορούν οικονομικά ζητήματα και ζητήματα κοινωνικών ανισοτήτων. Επομένως θα διαμορφώσουμε κάποιον κοινό παρονομαστή από τα προοδοκάματα του συταγματικού φτώματος ή θα προσμένουμε πως θα στριμοχθεί αυτή η κυβέρνηση ή θα πάρει όλο το κόστος ή εν πάση περίπτωση θα ανατραπεί. Και εδώ είναι αυτό που είχα γράψει άλλωστε πριν από μία εβδομάδα. Ή παίζουμε σκάκι ή ρίχνουμε ζάρια. Και φοβάμαι πάρα πολύ ότι μέχρι τώρα η συμπεριφορά των πολιτικών δυνάμεων είναι ρίχνουμε ζάρια. Ευχαριστώ. Η τελευταία φράση του Αντώνη Λιάκου δίνει μια πολύ κάτι πάση από μόνη της. Εγώ θα σε προσθέσω κάτι ακόμα. Το 1992 βρέθηκαμε αμέσως μετά την εκδήλωση στο Πάτειο. Θυμόσαστε κάποιοι από εδώ, ο Γιάννης Βαρδόφουλος, ο Αντώνης Βαλιάκος και κάπως οι άλλοι συνάδελφοι που είναι παρόντες. Αρκετοί λείπουν πια και λείπουν και αυτή τη ζωή. Εκείνη την εκδήλωση, όπου ο Μόντου μετά από λίγο καιρό γράφω ότι τρελάθηκαν στην Αθήνα. Παρεπιστημιακοί υπογράφονε μία προκήρυξη και είχε σταλεί στα σπίτια μας. Είχαμε υπογράψει μία εισαγγελική παραγγελία. Να απολογηθούμε γιατί είχαμε υπογράψει εκείνη την... Αν θυμάστε, ήταν το κατηγορητήριο για τα παιδιά τα οποία είχαν αψεκολλήσει. Μια σχέση που κάνουμε τώρα μετά από λίγες μέρες, λοιπόν, στον ΠΥΡΤΟ, είχε εφραστει ένα όψι ότι το κακό της πολιτικούς στην Ελλάδα είναι ότι δεν ακούν τους ιστορικούς. Το ερώτημα παραμένει και για αυτό το ερωτηματικό άγγλος, είναι στο ΝΤΤΟ. Κατά πόσο νεβεί παράλληλη η άσχηση της πολιτικής, οι δυο άνθρωποι που είναι δίπλα μου είναι βουλευτές του Κοινοβούλιο, βρίσκονται και αρκετοί φίλοι που βρίσκονται στο Κοινοβούλιο ή, τέλος πάντων, ανήκουν σε όρους που ξέρουμε ότι στις επόμενες μέρες θα χρησιμοποιούν να πάρουν θέση. Άρα, νομίζω, το ερώτημα παραμένει επίκαιρο. Αν χρειάζεται η συμβολή, ποια της επιστήμης και της ιστορίας, στη λήψη μιας απόφασης από το Κοινοβούλιο. Θα δώσω τον λόγο στον Σπ. Δανέλη και μετά, πρώτα που θα έρθει, ευχαριστώ. Αφού ευχαριστήσω για την ιδιαίτερος τιμητική για μένα πρόσφυση, που μου δίνει και την ευκαιρία να είμαι εδώ απόψε μαζί σας, θέλω να συγχαρώ το ΕΑΠ και τον Βασίλη Καρδάση για την πρωτοβουλία τους, για την πρώτη δημόσια συζήτηση της Άντης Πλευράς. Με αυτή την επισήμανση, επισημαίνω επίσης, ως ένα χαρακτηριστικό μιας διαρκούς καθογένειας, που χαρακτηρίζει τη δημόσια ζωή στην Ελλάδα, τα πολλά τελευταία χρόνια, το ότι βρισκόμαστε σαν να μη γύρισε μια μέρα πίσω στο μακρινό 92, από το 92 μέχρι σήμερα έχει αλλάξει ο κόσμος ολόκληρος και εμείς είμαστε κυρίως στα ίδια. Με το ίδιο πρόταγμα, να μιλήσουμε τώρα. Σας θυμίζω, το δω πολλοί από τους παριστάμενους, είχαν συγχωγράψει αυτό το κείμενο του κινήματος λογικής του 92, όπου ο αξέχαστος Λονίδας Κύρκος, με την πρωτοβουλία του αυτή, έφερε τον αντίλογο, με τη φωνή της λογικής, σε όλο τον αναπίστευτο παραλογισμό του τότοιπου, με καρμπών αναβιώνει σήμερα. Τώρα θα μείνω στο κείμενό μου, προσπαθώντας να μην περάσω κατά πολύ το δικάτωτο μου, και νομίζω ότι στις συζήτησες που θα γίνουν μετά, θα ακούσουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Η πτώση λοιπόν του τείχους του 89, ακολουθεί η κατάρριψη των ολοκληρωτικών καθεστών των στα Βαλκάνια, που τα οδηγεί τα Βαλκάνια σε πολιτική ρευστότητα και αστάθεια, με αποκορύφωμα την τραγωδία του εμφυλίου στην Ικοσλαβία. Τότε παρουσιάζεται μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα. Πόρας σταθερή και βημερούσα, μέλος του ΕΟΚ, της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να προσφέρει τις καλές της υπηρεσίες στο όνομα της κοινότητας για την αναδιοργάνωση οικονομική και πολιτική αυτών των χωρών, που στερούνταν δημοκρατικής κοινοβουλευτικής κουλτούρας και δομών, όπως και μηχανισμών λειτουργίας της οικονομίας της αγοράς. Η Ελλάδα δεν αποτελούσε κίνδυνο για τις χώρες αυτές, αλλά ούτε και απειλή για τα συμφέροντα των ισχυρών χώρων της Δύσης. Η ιδέα ενός βαλκανικού Ελσύγκη, και αναφέρομαι βέβαιος στο Ελσύγκη, της διάσκευσης για την ασφάλεια της ενεργασίας στην Ευρώπη το 1992, και η συγκρότηση μιας περιφερειακής βαλκανικής δομής Μέδρα της Θεσσαδονίκη, θα συνέβαιε τις χώρες αυτές με τη κοινότητα μέσω του μόνου τότε βαλκανικού κράτους μέλους ως κέντρο επεξεργασίας πολιτικής και συντονισμού σε βασικούς τομείς όπως οικονομίας και εμπορίου, δημοκρατικών κοινογραφυτικών θεσμών, πολιτιστικών σχέσεων και βεβαίως σχέσεων ασφάλειας με προπτυκή διγυνή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας. Η προσπάθεια οικοδόμησης στενών δημερών και πολυμερών σχέσεων θα αφορούσε παράλληλα τεχνικά κοινοβούλια, τους φορείς της κοινωνίας των πολιτών, τους φορείς της αγοράς όπως και τα πανεπιστήμια και τα πολιτιστικά ιδρύματα. Πεθυμίζω την τότε έντονη αναζήτη στα πλαίσια της ΕΟΚ μορφών χαλαρής σύνδεσης με τις χώρες του πρώην σοβιετικού συνασπισμού. Η Ελλάδα φανταζιώς η χώρα κλειδί για κάτι τέτοιο. Όπως όμως η ζωή έδειξε πολύ γρήγορα, λογάριαζαν χωρίς τους Έλληνες. Στις 1612 του 91, οι Υπουργοί Εξωτερικών της Κοινότητας άνοιξαν τον δρόμο για τη διάλειση της Γιουγκοσλαβίας. Σε αντάλλαγμα της ελληνικής συνανοχής, ο Αντώνης Σαμαράς πήρε τους περίφυγμους «τρεις όλους». Έτσι, στη διακήρυξη των 12 για τη Γιουγκοσλαβία, περιελίφθη παρακάτω παράγραφος που αφορά την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μαγεδονίας. Οι κοινότα και τα κράτη-μέλη απαιτούν από μια Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία να δεσμευτεί, πριν από την αναγνώριση, ότι θα υιοθετήσει συνταγματικές και πολιτικές αγγίσεις, ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος ενός γειτονικού κράτους, μέλους της κοινότητας, καθώς και ότι δεν θα διεξάγει εχθρικές προπαγανιστικές δραστηριότητες σε βάρος ενός γειτονικού κοινωνικού κράτους, περιλαμβανομένης και μιας ονομασίας που εξυπωνοεί εδαφικές διεκδικήσεις. Αυτό είναι απόσπασμα από τη διακήρυξη των 12 υπουργών εξωτερικών. Ενώ λοιπόν οι παραπάνω αόροι κάλυπταν τις εθνικές ανησυχίες, για κάποιον ανεξήγητο λόγο υπήρξε μια ταχύτατη επικέντρωση και απολυτοποίηση από την πλευρά μας το θέμα των νόμων. Το όνομά μας είναι η ψυχή μας, είπε ο ποιητής και οι πολιτικοί ξαμολύθηκαν στην αγορά. Το σύνθμα έγινε, η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική, μάλλον με ένα αντίστοιχο έχουμε και την Αλληκυριακή, νομίζω έτσι, το συλλαγητήριο και στην Αθήνα. Τα όρια μεταξύ πολιτικής μειοχρίας, ανεπάρχειας και πολιτικών μοραλισμού, αφού ως μορστό ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύλλιο του απατεώνα, είναι διζιάτουτα. Μετράει όμως το αποτέλεσμα. Προτού αναφερθούμε στους πολιτικούς και στους πολίτες, ας παρατηρήσουμε πως η ασθέασή μας στο δέντρο φύρων μας αποκρύφτει μεγάλη εικόνα. Την ώρα που η ελληνική πολιτική αυτοπαγιδεύεται και εχμαλοντίζεται στο μακεδονικό, και αναφέρουμε στο 92 έτσι, 91-92, η Τουρκία αξιοποιεί στο έπαπρο την ευκαιρία να απλώσει την επιρροή της κατά μήκος των βορειών συνόρφων. Πανεανόγλει τη Άγγερα, εγκαθιστά σε Σόφια, Σκόπια και Τίρανα, τον βόρειο βραχείο να του ισλανικού τόξο, μέσω συμφώνων στρατιωτικής συνεργασίας ή εμπορικών, οικονομικών και πολιτιστικών σχέσεων. Την ώρα που η Τουρκία ενισχύει εντυπωσιακά την επιρροή στο βαλκανικό χώρο, η ελληνική κυβέρνηση καταστρέφει συστηματικά τη σχέση της με όλους τους γείτονες. Κατακτηριστική αντίδραση της Αθήνας, γιατί έχουμε ξεχάσει όλα αυτά. Μετά την αναγνώριση της Φύρωμα ως Μακεδονίας από τη Σόφια, η απειλή μας για μπλοκάρισμα των σχέσεών μας με την κοινότητα και με καθυβρίσεις των υπουργών εξωτερικών της Βουλγαρίας, όταν δύο ημέρες μετά την αναγνώριση ήρθε στην Αθήνα, απειλή οδηγεί τους γείτονές μας τις Βρυξέλλες μέσω Άγγερας. Γιατί εμείς είπαμε ότι δεν θα διευκολύνουμε την δρομολόγηση της ενταξής στην ΕΟΚ. Και μέσω Άγγερας το πέτυχαν να δρομολόγησουν. Τα βάλαμε και με τη Ρωσία, το έχουμε ξεχάσει για το ίδιο θέμα. Π. Σαυρόμομπλος, ως εκπρόσωπος τότε του ΙΠΕΚΣ, μεταξύ άλλου κατηγορεί τον πρόεδρο Γέλτσιν ότι ξεπέρασε και αυτούς ακόμη τους προπαγανδιστές των σκοπίων. Στη μέθη του ΕΠΟΣ που έγραφαν, έχασα την αίσθηση του μέθου και βυθίστηκα στο γελείο, δίχως να τον καταλάβουν οι ίδιοι. Την ίδια στιγμή μετατρέπουμε τα σκόπια σε εχθρό, όταν μόνος εμάς προσέβλεπαν, δεδομένου ότι η Αλβανία, η Συρβία και η Βουλγαρία βεβαίως τους επιβουλεύονταν. Και βέβαια βοηθήσαμε ανέλπιστα το μοιοψηφικό αγιεκτροτικό πυρήνα να εδραιωθεί και να εμποτίσει, όχι μόνο με τις ιδέες του, αλλά και με το αίσθημα της αδικίας και της εκπληγωμένης εθνικής αξιοπρέπειας μια ολόκληρη γενιά, αυτή τη γενιά που είναι σήμερα στα πόδια μας. Δεν μιλάω για αρχές της δασσίας και τα υπά, το προσδιορισμούς και τέτοια, ήταν λεπτομέρειες. Στα καθημάσια, ο λαϊκισμός, η πατριτοκαπελία, ο εθνικισμός χτίζουν πολιτικές καριέρες, όχι μοναχα τώρα, διαχρονικά. Δίνουν ισχύ και πυροή σε ιερά αρχές, στείλουν κόμματα, αναδεικνύουν προς υπουργός και δημιουργούν πολλαπλασιάζουν και περιοσίες. Και αναφέρομαι κυρίως στην περίοδο του Μπάρβου, και αυτό το έχουμε ξεχάσει, όπως και τους αρχιτέκτονες αυτής της άλλης περιπέτειας. Με τι αντίτιμο, όμως? Με την απόλυτη είτα και την απομόνωση της χώρας απόλυτος. Κατασπαταλίσαμε διπλωματικό και πολιτικό κεφάλαιο για ένα θέμα που ποτέ κανένας τρίτος δεν κατάλαβε. Και δεν καταλαβαίνει. Συνέπεια, η μεγάλη πλειοψηφία των κρατών μελών του ΟΥΕ τους αναγνωρίζει ως δημοκρατία της Μακεδονίας. Σήμερα, 27 χρόνια μετά, σαν να μην πέρασε μια μέρα, ξαναζούμε ένα αφιελτικό TSAV με την ίδια παράνοια. Για αυτή τη φορά, δεν διακρίνουμε πως έχουμε μια ανέλπιστη αναβίωση του πακέτου πινέιων. Αυτού που κλωτσήσαμε στο παρελθόν, όταν μεταφέραμε το θέμα από το πολύ οικείο και βολικό για μας Ευρωπαϊκό Περιβάλλον στο ανεξέλεγκτο και χαωτικό περιβάλλον του ΟΥΕ. Για αυτό τα έχουμε ξεχάσει. Οι υπερεθνικοί οργανισμοί Ευρωπαϊκή Ένωση και Νάτο, στους οποίους ανήκουμε, αν δεν κάνω λάθος, συνομολογώντας όλα τα κόμματα πριν ΟΥΕ, πως αυτή μας επιλογή αποτελεί αταλάντευτη στρατηγική επιλογή. Για τη χώρα, επίγονται να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη ρωσική επιρροή στα Ρεττικά Βαλκάνια, όπως και την τουρική δίσδυση για του ισλαμικού τόξου, σε μια περίοδο, μάλιστα, αυξανόμενης αβεβαιότητας και επιθετικότητας του απρόλεπτου γείτονα. Αυτή η απελή τέλος της Μεγάλης Σαλβανίας, μόλις συμβαίνει και στο Κόσογο, αποτελεί ένα υπαρκτό κίνδυνο, που οφείλαμε και εμείς, οι πρώτοις θα εμείς, να έχουμε αξιολογήσει. Η σταθεροποίηση και θωράκιση του έφθραστου κρύκου φύρων με το υπαρκτό πρόβλημα της μεγάλης σαλβανικής μειονότητας στην περιοχή του Τετόχου, μπορεί να γίνει μόνο με την ένταξη της χώρας αυτής στο Νάτο και με την περιοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί βεβαίως ένας γείτονας εμφύλιο δεν είναι και καλός γείτονας. Για αυτό το ξεχνάμε. Η τορινή συγκυρία με τον Σοσιαλδημοκράτη Ζάευ, προχειμπουργό, θα λαμβανώφουν ακόμα και στην κυβέρνηση του εθνικιστικού βεμερό στην αντιπολίτευση με τον σκληροκρανικό κρούευσκι, τσαλακωμένο από τα σκάνδαλα, διαφθοράς και κακοδιαχείριση, αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία συμβιβασμού. Αν ο Ζάευ καταφέρει να διαχειριστεί τα δικά του αδιέξοδα, δεν το ξέρουμε αυτό, και αυτό θα πρέπει να είναι το πρώτο που θα μας ανησυχούσε. Όμως, και αν οι ανυποχώρητοι παραμείνουμε πάλι εμείς, είναι μαθηματικά βέβαιο, πως η ένταξη της σφείρων στο Νάτο θα γίνει, αφού οι συμμαχοί μας θα υποχρεωθούν να μας παρακάμψουν. Ο τέλος, δηλαδή, κάθε αυροφροσύνης απέναντί μας. Και το τσαλάκωμα τότε θα είναι μόνιμο και βεβαίως θα τελειώσει αυτή η υπόθεση του περίφημου ονόματος. Το βουκουρέστρι του 2008 είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να επαναγιφθεί στις Βρυξέλλες πιθανόν στον Ιούνιο του 2018, ή οποτεδίκοτε αμέσως μετά. Πίσω στη κοινωνία, που είναι το δεύτερο, εξαιρετικά ανησυχητικό πέρα από τους πολιτικούς και τις συμπεριφορές τους. Μια κοινωνία, αλλά και πιο ευεξήγητο, μια κοινωνία στερημένη οραμμάτων, και δυσκολότερα αντιμετωπίση, όμως, διψασμένη για στιγμές ανάτασης, διψασμένη για πρόχειρα ερεθίσματα, η κανά να την εμπνέουν, αλλά και να τη βγάζουν την κατημερή μυζέρια, ή ακόμα χειρότερα από την αίσθηση της συνεπούς ήτας, προσφέρεται εξαιρετικά για τη διάδοση και την εδρέωση μεγαλοειδευτικού τύπου προτάσεις. Η ψευδεπίγραφη, εναφορά σε αρχαίες δόξες δε, της καθιστά ακόμα πιο γοητευτικές. Έτσι, για μία ακόμη φορά στη νεογενική μας πραγματικότητα, διαπιστώνεται ο θρύαγος του θυμικού επί του ορθολογισμού. Είναι ιδιαίτερο σαν ισχυτική ευκολία, με την οποία ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θα σπάζει δετοξασίες, αιτιάσεις και στερεότυπα μέρος της ιεραρχίας, εκκλησίας, ακραίων κύκλων ή περιθωριακών διχάρπαστον προσώπων, ή πίθεται από απειθανείς νομοσιολογίες που πολλοί απέχουν από τον ορθολόγο. Για το πολιτικό προσωπικό, ο Ζάκντε Λόρντ συνήθιζε να λέει πως το χρέος του πολιτικού είναι να υποστηρίζει αυτό που πιστεύει κοντά στο ρεύμα. Πως αντί να χαϊδεύει αυτιά, πρέπει να ανοίγει δρόμος πίθοντας τους πολίτες να τον ακολουθήσουν. Τότε, στις μέρες του εθνικιστικού παροξισμού, όπως είπα και λίγο πριν, τους θύμισα ο αξέχαστος Λεωνίδας Κίρκους, με λίγους φωτζυμένους ανθρώπους γύρω του, έστει το κίνημα λογικής. Βασικό μότο σε αυτό το κίνημα ήταν η ελληνική Μακεδονία είναι ελληνική. Σήμερα, έναν πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα μετά, το πολιτικό προσωπικό της χώρας οφείλει ψύχραιμα, αυτό το ελάχιστο που θα έπρεπε να κάνει σήμερα το Σύνολο του Πολιτικού Πολιτικού Προσωπικού. Ψύχραιμα να στοχαστούμε τι κερδίσαμε και τι χάσαμε από όλα αυτά τα χρόνια της αδιαλλαξίας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μετατραπεί σε εθνική πανολεθρία, ή ήταν μιας αριέξορης πολιτικής, που ακολούθησε μια ηγεσία απίστευτα κατότεκτου περιστάσεων. Μια ηγεσία που θυσίασε το εθνικό συμφέρον στην ευκολία της δημαγωγίας και των μικροκομματικών υπολογισμών. Μεγάλος Μενιζέλος, κανονικός, έλεγε πως δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια αλλά μόνο εθνικά συμφέρον. Αυτό το θυμόμαστε πολλές φορές. Δεν το διαρμηνεύουμε όμως και δεν το υιοθετούμε. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, οφείλε να σε εννοηθεί μεταξύ του, υπερβένοντας τις μικροκομματικές αντιπαλότητες, προκειμένου μέσω ενός ειλικρινούς αμοιβαία κουφερού συμβασμού, να επιτύχει μια δίκαιη και βιώσιμη λύση. Αλλιώς δεν μπορεί να είναι και βιώσιμη, βεβαίως, αν δεν είναι η δίκαιη. Και βέβαια, ας μην μας διαφεύγει πως οι δυνάμεις που επιβουλεύονται τον κοινοβουλευτισμό τρύπουν τα χέρια τους. Άλλωστε δείχνουμε κάθε ευκαιρία το απευθέας ακατέργαστο και πανάσχηλο προσωπό τους. Το έδειξαν και προχθές στο βάθος της Θεσσαλονίκης. Επενδύουν στην εγκληματική ελαφρύτητα του πολιτικού προσωπικού, αλλά και στην αφέγεια μιας κοινωνίας που λειτουργεί μόνο με το θυμικό. Πολιτικοί και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, είναι η άλλη προβληματική ομάδα, οφείλουν να διατυπώσουν με ειλικρίνεια και καθαρότητα, πως ονομασία χωρίς τη λέξη Μακεδονία ή παραγωγότης δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει στο τραπέζι, δεν θα υπάρχει ποτέ και δεν μπορεί να υπάρχει. Το ερώτημα, το έντιμο ερώτημα είναι, προτιμούμε σύνθετη ονομασία ή σκέτοτο Μακεδονία για τους γείτονές μας, που το πονηριές και η εξαπάτηση της κοινωνίας μόνο δεινά και φράγκους διαφόρων τύπων μπορεί να μας φέρει. Κλείνω με αυτό που θα πρέπει να είναι η μεγάλη μας εικόνα και δυστυχώς αποσυάζει απολύτως από το δημόσιο διάδομα. Ποιο θα πρέπει να είναι σήμερα, ιδιαίτερα σήμερα, το κύριο μέλημά μας, τώρα που επιχειρείται ο ανασχεδιασμός της Ευρώπης, ας μη μείνουμε και σε αυτή την περίπτωση ο παρείας της. Σας ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Την από τώρα που θα εγκαταλείψω το κείμενο, τα είπε στα περισσότερα, μετά θα αρχίσουν και θα ψηθυρίζουν ένα εγκέντρο αριστερά, και συμφωνεί με τον Τανέλη και αυτό θα προσπαθήσω όσο μπορώ να ξεβείλω. Δεν θα αντιχάσω τους Έλληνες για να ενώσω τους Σκοπιανούς, δεν θα τραγματίσω την ψυχή του έδνος, δεν μπαίνω σε αυτό το ζήτημα. Η απόφαση, η εισήγηση του κυρίου Μητσοτάκη στην πολιτική επιτροπή σήμερα το μεσημέρι. Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Δεν θα αντιχάσω τους Έλληνες, μπαίνει το διχαστικό και πάλι, δεν θα τραγματίσω την ψυχή του έδνος. Υπάρχει μία λογική του έδνος και μία ψυχή του έδνος. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Τον εμπλατώ στην πολιτική μου πρόσφερε κάτι εξαιρετικό. Να μπορέσω να καταλάβω την ιστορία εκεί που δεν καταλάβαινα, γιατί οι πολιτικοί, οι πολιτικές ηγεσίες σε κάποια ιστορική φάση, ενώ βλέπανε όλα τα στοιχεία, ήταν μπροστά τους. Ότι θα συμβεί αυτό, γιατί δεν το έβλεπαν και έκαναν κάτι άλλο από αυτό. Εμπλεκόμενοι στην πολιτική άρχισαν να καταλαβαίνω ή να διεσθάνομαι τι συμβαίνει. Ο Σπύρος σε μία καταπληκτική χρονολόγηση, έδωσε όλο αυτό το χρονικό των 25 χρόνων. Και πως αντί να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα, η χώρα είδε την ελάχιστη εικόνα, αποφεύγοντας πάση θυσία να δει, βλέποντας δηλαδή τη φύρο, το μικρό δέντρο, χάνοντας τι πεζόταν σε όλη την περιοχή, το να καταραίει ένας ολόκληρος κόσμος. Να καταραίει ενώσα αιώνα ιστορία, δηλαδή η Ανατολική Επρόπη. Τι σήμενε να αρχίσει καλπασμό του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, δεν κατάλαβα τίποτα από αυτά οι πολιτικές ηγεσίες και φτάσαμε, ενώ από τη μία μεριά διαπραγματευόντουσαν για αυτά που είπες και ο Σαμαράς, από την άλλη μεριά αυτό που έβγαζαν στην κοινωνία, γιατί πρέπει να τα συνεξετάσουμε, γιατί έχουμε μια κοινωνία σε χώση απόσταση. Γιατί εγώ δεν σας κρύχω και λόγω βεβαίως και εσύ, Σπύρο, έχουμε την ίδια αγωνία, από τη μήτρα της αριστεράς είμαστε, δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια σε αυτό που έζεται στην κοινωνία. Πρέπει να το καταλάβουμε. Ακούγοντας το Μητσοτάκη σήμερα, κατάλαβα δύο πράγματα σημαντικά. Τι είναι για τη δεξιά εξωτερική πολιτική και τι είναι εθνική πολιτική. Και γιατί έμεινε αυτό το πρόβλημα άλειτο μέχρι σήμερα. Η υποκριτική εκραιμότητα, ασκούμε μία εξωτερική πολιτική διαπραγματεύσης και ένα στόχο τη σύνθετη ονομασία, γιατί αυτό είναι στο τραπέζι ήδη από το 1992, αλλά από το 1995 σαφέστατα. Από την άλλη μέρα όμως, με την κοινωνία επικοινωνούμε με την ψυχή του έθνους. Γιατί αυτό. Γιατί αυτή η υποκριτική εκραιμότητα ανάμεσα στην εξωτερική πολιτική και στη διαπραγματεύση και μία εθνική πολιτική υπερήφανοι στην οποία εντοβίζεται κιόλας ολο το σύστημα. Γιατί αυτή η δεξιά, και όχι μόνο δεξιά, γιατί σε αυτό δεν έχει μόνο η δεξιά, αλλά κυρίως η δεξιά, η Νέα Δημοκρατία, ποτέ δεν θα σπάσει το κυρίαρχοεθνικό αφήγημα το οποίο έχει φτιάξει και βάση το οποίο έχει φτιάξει τεράστιες πελατιακές σχέσεις με ομάδες εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Πότε άλλαξε αυτή τη γραμμή, πότε αυτή η εξωτερική πολιτική είχε κάποιο αποτέλεσμα. Όταν είμαστε μέσα σε ένα, η χώρα, σε ένα συνασπισμό, είτε στο δυτικό κόσμο τότε, είτε στη νεό και μετά, τότε υποχρεωτικά κάποτε το άλλαζε αυτό. Αλλά από το 89 και μετά, αν προσέξετε, ποτέ δεν έχουμε μια ηγεσία αστικού αστυκώμεν κόμματος που να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να μπορέσει να ταυτίσει την εξωτερική πολιτική με την εθνική πολιτική. Αυτό για μένα είναι μίζο, μίζο θέμα και το καταλαβαίνω τώρα. Άκουγα προχθές, ήτανε και ο Νίκος Ομπίστης, στην εκπομπή της ΕΕ, το FOCUS. Τον πίεζανε οι δημοσιογράφοι, ο δημοσιογράφος στην κυριολεξία, τον κ. Κουμουτσάκο που ήταν εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας. Τι θέση παίρνετε, είσαστε υπέρ της σύνθετης ονομασίας, επιτέλους. Είπε χίλια δυό. Τα χίλια δυό. Τελικά είπε, ναι, είναι το Έλασον αυτή η σύνθετη ονομασία, δηλαδή τον περιέχει και τον όρο Νακεδονία, είναι το Έλασον. Εμείς θέλουμε να πάμε σε κάτι παραπάνω. Τώρα το τι είναι αυτό το παραπάνω ποτέ δεν προσδιορίστηκε και σήμερα από τι καταλάβαμε, μάλλον η Νέα Δημοκρατία κάνει μια στροφή η οποία είναι άκρως επικύτητη για μένα, γιατί δεν είναι, δεν θέλω να ανακατευτώ στο ζήτημα, το δεν θα αντιχάσω τους Έλληνες, θα μιλήσω με την ψυχή του έθνος, δεν θα πληγώσω την ψυχή του έθνος. Καθαρά κλείσιμο μάτι σε αχροδεξιά στοιχεία, τα οποία είναι και μέσα στο χώμα του, αλλά και σε ένα χώρο που φαίνεται ότι και πάλι, εξαιτίας του Μακεδονικού, διαμορφώνεται. Και αυτή τη φορά η συγκυρία ως προς αυτό στη διαμόρφωση αχροδεξιού χώρου είναι πολύ χειρότερη από ό,τι ήταν το 1992, γιατί ήδη στην Ευρώπη με διάφορες αφορμές. Για μένα, λοιπόν, το πρώτο μεγάλο ζήτημα είναι, και καλά κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και μένει σε αυτή τη γραμμή, η δημοκρατική συμπεράταξη σε μεγάλο βαθμό επίσης, είναι ότι έχουμε, πραγματικά δηλαδή, το Μακεδονικό θα χρησιμοποιηθεί από δυνάμεις, οι οποίες θέλουν να βρούνε έδαφος στον πολιτικό χώρο για να φτιάξουν αυτό το αχροδεξιό χώρο. Είναι ζήτημα δημοκρατίας. Είναι ζήτημα δημοκρατίας όμως και σε σχέση με τους κύτωνές μας. Πάντα στην εξωτερική πολιτική, και γι' αυτό έχω αυτό το πρόβλημα, ειδικά με τη Νέα Δημοκρατία, παρακολουθώντας αυτά τα 25 χρόνια, η εξωτερική πολιτική είναι και σχέσης δημοκρατίας με τους κύτωνές μας. Δεν είναι μόνο εσωτερικής δημοκρατίας. Είναι πώς βλέπουμε τους κύτωνές μας και πώς μας βλέπουνε κι αυτοί εμάς και πώς βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας μέσα τους κύτωνές μας. Αυτό το πράγμα, δηλαδή, το να ακούγεται αυτός ο όρος γιφτοσποκιανή, το οποίο εν υπάρχει με λανθάνουσα μορφή, όχι μόνο στο φράγκιο Φραγκούλη, αλλά και σε... Ποιο είναι το όνομα και ποιο είναι το εγγρόνι, ποιο είναι το χάρι, όχι αλήθεια το είχα. Το είχα πορεία. Ναι, το ξέρω, αλλά έτσι όπως το είπα. Έχουμε, λοιπόν, αυτό το ζήτημα. Καταραίει η Γιουγκοσλαβία. Χειραφετούνται δυνάμεις από εκεί και είδαμε με τι αποτελέσματα. Δηλαδή, δημιουργείται αστάθεια στην περιοχή. Μια χώρα σαν τη δική μας, η οποία δεν είχε πρόβλημα, η ίδια η χώρα δεν είχε πρόβλημα, το πρώτο που έπρεπε να κάνει, και ο Γλυκόροφ ήταν η σημαντική μορφή γι' αυτό, κάποιος το είπε από τους συνομιλητές, να πιάσει συνέχεια η Αθηνά. Τη συνέχεια από το παρελθόν, από το πρόσφατο παρελθόν, για να μπορέσει να συνομιλήσει με αυτές τις δυνάμεις, που θα απέτρεπαν οποιαδήποτε εξέλιξη είχαμε με τον Κρούελς, κλπ. Δηλαδή, όταν ο Γλυκόροφ έλεγε, είμαστε Ισλάβοι, αλλά από την άλλη μεριά ήταν ένας πολιτικός, ο οποίος έρχονταν από ένα προηγούμενο κόσμο και σε αυτή την αστάθεια ήθελε να διατηρήσει σταθερή τη χώρα του, δηλαδή να υπάρξει ως χώρα, να δημιουργηθεί βεβαιότητα, εμείς είχαμε μια πολιτική ηγεσία που, προσέχτε, έκανε άλματα στο παρελθόν. Δηλαδή αυτό που φοβόμαστε για την ίδια τη χώρα και που γίνεται τώρα σε πολύ έντονο βαθμό, αυτό που φοβόμαστε εμείς, τους ιστορικούς αναθεωρητισμούς, το να χάνονται οι συνέχειες οι ιστορικές στο χρόνο από τη μια περίοδο στην άλλη και να κάνουμε άλματα στο παρελθόν, το έχουμε κάνει εμείς ενωλίκης. Ανοίγουμε τον ασκό του αιωλού και εδώ, Αντώνη, είπε κάτι πολύ σημαντικό. Είναι και νεοφιλελεύθερο αυτό, παιδιά. Αυτά πρέπει δηλαδή να ονοματίζονται και με τους ιντεολογικούς όρους που υπάρχουν. Το δεύτερο στοιχείο για μένα πάρα πολύ σημαντικό, είναι ότι σε αυτή την υποκριτική εκκρεμότητα έρχεται μία πολιτική δύναμη ως ίριζα και τι λέει, παίρνει τη συνέχεια. Τι ήταν αυτή η συνέχεια? Σύνθετη ονομασία. Με τον όρο, Μακεδονία μέσα και να φύγουν οι αλλητροτισμοί και όλα αυτά. Τι παίρνω δηλαδή τη συνέχεια από την προηγούμενη κυβέρνηση, από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Δεν αναθεωρήθηκε ποτέ αυτό επισήμως στο δημόσιο χώρο και διαπραγματεύομαι σε μία συγκερία πράγματι ευνοϊκή. Η Αθηνά, νομίζω, τα εξήγησε πάρα πολύ ωραία, τι επικρατεί στη Φύρο και πόσο σημαντικό είναι για την ελληνική πλευρά. Αντί λοιπόν όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις να πέσουν επάνω σε αυτό, κατεξοχή η αξιωματική αντιπολίτεψη, χρησιμοποιήθηκαν τακτικισμοί. Τι κάνουν οι ΑΝΕΡ, τι δεν κάνουν οι ΑΝΕΡ, για το αν θα κάνουμε. Και εγώ θα πω ένα πράγμα, τους καταλαβαίνω τους τακτικισμούς ή μάλλον υποχρεώθηκα να τους μάθω εμπλεκόμενοι στην πολιτική. Υπάρχει, όμως, ένα μίζο. Και όταν φτάσουμε στην πολιτική, εκεί να γίνουν και τακτικισμοί και όλα. Η αξιωματική αντιπολίτεψη δεν είναι και όλα τα κόμματα τα δημοκρατικά. Δεν είναι υποχρεωμένη να πάρει θέση. Δεν είναι υποχρεωμένη να πάρει θέση και να πει, αν είναι υπέρ αυτού ή υπέρ του άλλου. Βλέπω ότι ο Νίκος Οπρίστης πουνάει το κεφάλι του τον άκουγα και προχθές. Εγώ θα πω ότι για ένα κόμμα, το οποίο διεκρυκεί και την κυβέρνηση, η στρατηγική είναι ένα πράγμα, ο τακτικισμός είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα. Και εντωμεταξύ υποτίθεται, και αυτό αφορά και τη δημοκρατική συμπαράταξη, δεν θέλει και η δημοκρατική συμπαράταξη, η Ανέλνα είναι ρυθμιστές σε τέτοια θέματα, αλλά τους βάζει μονίμως. Αυτό λέω και όλες για τη μεγάλη εικόνα, για την κοινωνία την ίδια. Και για να μη μακρυγορώ, γιατί υπόθηκαν τα περισσότερα πράγματα, τι γίνεται με την κοινωνία. Ήταν μες στο συλλαγητήριο, έχω δει κόσμο, θα μου πείτε αν κινόταν ένα άλλο συλλαγητήριο, μπορεί να είχε τόσο και ακόμα παραπάνω κόσμο. Δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι και εδώ πιάνω και την ιδιότητά μου του ιστορικού. Δεν κατορθώθηκε σε αυτή τη χώρα να φιαχτεί ούτε από την αριστερά, και εδώ είναι και ευθύνη της αριστεράς, δημόσια ιστορία. Όχι αυτά που μας είπε ο Ηρακλίντης, τι γίνεται στο τάδε έγγραφο και στο άλλο. Όχι, μία δημόσια ιστορία συνεκτική, αυτό που φτιάχνει το ΕΑ, κατανοητή στον κόσμο, που ερσοματώνει όλη αυτή την έρευνα, αλλά με έναν τρόπο που να φτιάχνει μία δημόσια συνείδηση, μία ιστορική συνείδηση, η οποία είναι ανύπαρτη στη χώρα η ιστορική συνείδηση. Γιατί ξέρετε ότι προσευχόταν μιλάμε ιστορική και λέμε, είδα στο ένα έγγραφο, είδα στο άλλο, θα μπορούσα να σας πω χίλια δυο εχω. Να σας πω τώρα για το μεγάλο μας ιστορικό, τον Παπαρικώκουλο, πώς είναι στο Υπουργείο Εξωτερικών και πώς ο άνθρωπος προσπαθεί με νύχια και με δόντια να δει μέχρι που θα φτάσουν τα όρια της ελληνικής Μακεδονίας και λέει ρε παιδιά μπάστε το κι αυτό μπορούμε να το νομιμοποιήσουμε, αλλά αφήστε το άλλο απέξω γιατί δεν μπορούμε να το νομιμοποιήσουμε. Δεν έχει νόημα αυτό. Ίσα ίσα το παίρνουν διάφοροι εφημερίδες τηλεοράσεις, φτιάχνουν, σπεκουλάρουν εκεί και το αποτέλεσμα ποιο είναι η ιστορική ή εναθνική προκόρηση. Το κρίσιμο τώρα στη στιγμή που βρισκόμαστε, και κλείνω με αυτό, είναι ότι έχει αναλάβει η κυβέρνηση αυτή τη διαπραγμάτευση. Αυτό που με απασχολεί μένα και ακούγοντας το Μητσοτάκι σήμερα, και σας λέω θα μπορούσε να πει χιλιαδιώ, να πει είμαστε υπέρ της διαπραγματεξής όλα, αλλά αυτή η κυβέρνηση έτσι όπως θα έχει κάνει, ας λέτε οτιδήποτε, αλλά έπρεπε διατομίζω. Αυτό που είναι για μένα το επικίνδυνο και πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή είναι αυτός ο δυχαστικός λόγος με όρους εθνικής μειοδοσίας. Δηλαδή μιας εθνικοφροσύνης, η οποία έρχεται και επανέρχεται χωρίς να έχει καταβληθεί, και εδώ πάλι μιλάω για δημόσια ιστορία, δεν έχουν καταβληθεί εκείνες οι προσπάθειες, είναι σαν να είναι παράλληλα σύμπαντα, εκείνες οι προσπάθειες να πούμε ότι η εθνικοφροσύνη ήταν μια μαύρη σελίδα στην ιστορία αυτού του τόπου. Δεν ήταν μια καλή σελίδα, ίσα ίσα το αντίθετο. Και βλέπουμε τώρα ότι επανέρχεται αυτή η ονολογία και αύριο όλοι εμείς θα είμαστε οι εθνικοί μειοδότες βέβαια. Και αυτός οι κοινωνίες, αφήστε μας, αλλά οι κοινωνίες που ζούνε στη Θεσσαλονίκη, εδώ στην Αθήνα που θα γίνει το συλλαγητήριο, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Και για τους πολιτικούς, βέβαια, οι οποίοι ψάχνουν την ψήφο με αυτόν τον τρόπο, φτιάχνονται καριέρες, έχει ακόμα μεγαλύτερη. Ευχαριστώ. Έχω την ευκαιρία, συντονίζοντας τη συζήτηση, να δώσω τον λόγο στους συναδεύκους, αν το θέλουν, να κάνουν κάποιο σχολιασμό ή κάποιο ερώτημα ο ένας τον άλλον. Αλλά πράγματι θεωρώ ότι μετά τα όσα υπότηκαν, ότι είναι αποτιμότερο να δοθεί ο λόγος το πλατήριο. Ο Νίπος Μίστης έχει στήσει τον λόγο εδώ και αρκετή ώρα, οπότε νομίζω και δικαιωματικά το θέλει, γιατί δεν υπήρχαν δύο χωρές αναπλάσσεων ομάδους. Λοιπόν, νομίζω ότι ο Πασταντίνος Μιζοτέχης είναι απολύτως δίκιο. Νομίζω ότι ο Πασταντίνος Μιζοτέχης είναι απολύτως δίκιο. Λοιπόν, νομίζω ότι ο Πασταντίνος Μιζοτέχης είναι απολύτως δίκιο. Δεν είπε ότι σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει έτσι το σιάνοση. Είπε ότι θα το έχουμε ξεχάσει αν δηθεί. Αυτή ήταν η λογοθέτηση. Και είναι απολύτως δίκιο και έχουμε και παράδειγμα. Έχουμε πολύ μεγαλύτερα συναλλητήρια για τις καυτότητες, αλλά επειδή ο Κώστας Σιμήτης κάτσε στα πόδια του μαζί με τον Πασταντίνος Οχανόπλα, τώρα δεν θυμόμαστε και αυτοί. Και αυτοί με απέραντο φανατισμό και κομμένες σαν στεράστα που κάθεσαν στη γωνία τους περιμένοντας να δει πώς πέσει η κυβέρνηση και τα κοινωνία και αυτά. Ήρθα η παράδοση του χρόνου και δεν τα θυμάται κανένας. Δεν λέω ότι είναι ακριβώς η ίδια τα θέματα, διότι εδώ εμπλέκονται και η θρησκεία και το έθνος. Είναι ακόμα πιο ζόρια το πράγμα. Λοιπόν, δεν είμαι αισιόδοξος για τη λύση, αλλά είναι μια μάσχη που πρέπει να τη δώσουμε, όπως δώσαμε πάρα πολλές. Και στο κυπριακό πόσα δώσαμε και χάσαμε, άπειρες. Αλλά το πορθά έπρεπε να τη δώσουμε. Εθνική θέση, η θέση της χώρας, η σύνθετη ονομασία μαζί με όλους τους αντιδρομισμούς. Τη πιστεύουμε όσο η Κύπρια, τη Δυζωνική και τη Κοινωνική όμως πανερία. Με λάδια τη πιστεύουμε. Είμαστε υποχρωμένοι να δώσουμε μια μάχη, επίσημα ως χώρα, την ίδια ώρα που ούτε το πολιτικό προσωπικό τη πιστεύει, ούτε στο λαό έχουνε γίνει οι διαργασίες εκείνες ώστε να υπάρξει στήριξη. Το κυπριακό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μόλις φτάνουμε προς τη λύση, εκεί γυρίζουνε πίσω. Είναι πολύ πιο σοβαρό θέμα. Αυτό δεν έχει χειθία μου. Πλάστον δεν έχει χειθεί από το 40% και μετά. Τώρα, θέλω να πεθυμθώ λιγάκι και στους συντρόφους μου του ΣΥΡΙΖΝΑ. Και πέραστε, ο εθνικός λαϊκισμός δεν αντιμετωπίζεται τα λακά. Δεν μπορείτε ξαφνικά να βγάλετε από το μυαλό σας ότι υπάρχει ο καμένος και συγκυβερνάται ο μαυτός. Εγώ δεν δώσω θέμα τέτοιου λαϊκισμού. Ούτε ευκαιριακά θέλω να δω το πρόβλημα. Αλλά όταν με μεγάλη άνεση λένε ορισμένοι συντροφείς ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί ο εθνικός λαϊκισμός, το πρώτο που πρέπει να αντιμετωπίσει είναι το Συμμαχός. Ο οποίος είναι εθνικολαϊκιστής μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Και υπάρχει θέμα και το γραμματικής ηθικής σε αυτό το ζήμα. Είπε η Σία και πολύ σωστά. Όχι διχαστικό λόγο. Ναι δεν είπα εγώ το ή εμείς ή αυτοί. Δεν το είπα εγώ εμείς. Το είπες. Και λέει ο Αντώνης τώρα επειδή γίνανε όλα αυτά εσείς θα το φυλάτε στη γωνία. Τα τέτοια με ρώτησε. Και την ώρα που θα έρθει το θέμα, όταν και εφόσον έρθει τι θα κάνετε. Αυτό όμως είναι ένα ερώτημα το οποίο ο Αντώνης πρέπει να το θέσει πρώτα στην κυβέρνηση. Γιατί επαναλαμβάνω εθνικολέγκρισμός δεν θα τη μετοποιείς τα λακά. Το τι θα κάνω εγώ ξέρω. Αλλά αυτό πρέπει να έχει μικρή σημασία. Για να μπορέσεις να έχεις μαζί σου το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, πρέπει να κάνεις και συγκεκριμένα βήματα. Να σας πω και κάτι. Το ξέχασα πριν. Κοιτάξτε και ο αντιμνημονιακός αγώνας δεν έγινε μόνο στο όνομα της τάξης. Δυστυχώς, όχι μόνο λόγω των ΑΝΕΛ, αλλά λόγω και της παρδαρής σύνθεσης των δύο πλατιών, έγινε και στο όνομα του έθνος. Το πληρώνουμε σήμερα. Λέμε για τη Συγκέντρωση στη Θεσσαλονίγη. Και πολύ σωστά, αυτά τα ότι είναι αθώοι άνθρωποι όλοι που πήγαν εκεί πέρα, τα ακούμε βέρα σε έκπλη. Κανένας αθός άνθρωπος δεν υπάρχει. Πάει εκεί για να κάνει το φράγκο, πάντως να λέει αυτά τα τερατόδοι για τη Δημοκρατία, όχι σε μαγεδονικό. Εκεί πέρα και είναι και συμμέτοχος. Και την ίδια ώρα λέει, για αυτό πιέζει τη Νέα Δημοκρατία και για αυτό κάνει πίσω ο κ. Μιτσοτάχης, ότι είναι αντικυβανητικό συλλαλυτήριο. Και σου λέει, θα τα πλέξουμε μαζί. Ναι, αλλά οι πλατίες ήταν και το ίδιο. Το ίδιο ακριβώς ήταν. Δεν λέω ότι όλος ο κόσμος που ήταν στις πλατίες, ήταν στο συλλαλυτήριο στη Θεσσαλονίκη, ένα μεγάλο κομμάτι του όμως, ήταν, γιατί είναι ένα μεγάλο κομμάτι, το οποίο μπέραδευε τους ξένους που μας επιβουλεύονται, όπως τώρα. Οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι μας σγονατίζουν με τα μνημόνια, ή τούτοι οι άλλοι, και ξέρουμε από τον Μεσοπόλεμο, Αντώνη, ότι όπου το έθνος συγκρούστηκε με τη τάξη, δυστυχώς νίκησε το έθνος. Δυστυχώς. Μακάρι να ήταν αλλιώς, εμείς οι αριστεροί θα θέλαμε να ήταν αλλιώς, αλλά πεδίχτηκε ένα δραματικό τρόπο τότε. Νομίζω λοιπόν, προφανώς θα χαράξουμε εδώ, καλύτερα να συγχαρώ, γιατί γίνεται αυτή η συζήτηση, είναι πάρα πολύ αργιά. Και προσέξαμε τώρα τις ευθύνες όλες τις αριστεράς τώρα. Αφήνει το θέμα, δεν καλυεργεί η συνήθιση. Να αφήσανε. Τώρα ήρθε το πρόβλημα και λέει, εσύ α, παίρνουμε τη θέση και τη φέρνουμε. Αυτή τη θέση όμως, την εγκανοθύσσει όλη. Επαναλαμβάνω, σαν τη δυζνωρική δικαιοδικία όμως, το οποία υπάρχει αλλά κανένας δεν τη πιστεύει. Και τώρα βρισκόμαστε σε μια φράση τέτοια. Εδώ θέλει από όλες οι πλευρές ευθύνη. Όχι blame game, να το σπαθήσουμε, ούτε κρυφτούλι. Συμφωνώ, δεν χρειάζεται. Αλλά το πρώτο διάολο που χρειάζεται είναι και μια στοιχειώδηση αυτοκριτική για μερικά τάγματα, επειδή υπάρχει πάρα πολλούς κόσμος από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροένσης. Αλλά δείτε τα πληγωμένως. Γιατί το η εμίση αυτή δεν πήγε μόνο στη δεξιά, πήγε και σ' άλλους. Μπορείτε να δείτε λίγα. Αν νομίζετε ότι όλα καλώς γίνανε, ότι όλα πήγανε τόσο καλά και ξαφνικά έρχεστε σε μια στιγμή και λέτε, ελάτε τώρα όμως, τάσαμε στο παραπέντε. Δεν είναι έτσι. Δεν θα είναι έτσι για πάρα πολύ κόσμο, κακός ίσως, αλλά έτσι είναι όταν διαμορφώνεις τέτοιες καταστάσεις και μέσα στο λαό και στις πολιτικές δυνάμεις, δυστυχώς το πληρώνεις και στο τέλος το πληρώνει ο τόπος. Γι' αυτό είπα ότι είμαι απαισιόδοξος, αλλά είναι μια μάχη την οποία πρέπει να αντιδώσω. Πες το. Ευχαριστούμε. Ευχαριστούμε. Η φυγένεια είναι κάμψιδο. Δύσκολο, δύσκολο θέμα και εγώ μάλλον ανησιόδοξη είμαι σε ό,τι αφορά την επίλυσή του, δεδομένου ότι το Μακεδονικό είναι μια ιστορία δύο αιών, που δεν δεχόμαστε καν να την ονοματίσουμε. Λέμε το Σκοπιανό, λέμε το ίδιο το Σκοπιανό, δεν λέμε το Μακεδονικό, που παραπέμπει σε όλη την ιστορία του προβλήματος, μια ιστορία που βήχασε, διαμόρφωσε ταυτότητες, πολιτικές στάσεις, συγκεκριβωρές, ενδυνωήθηκε από τους αυταρχισμούς, από τη στάση του μεταμφυλιακού ελληνικού κράτους, από την αγράβεια της αριστεράς, που το γνώριζε καλά, γιατί στην αντίσταση στην αριστερά στην Βόρεια Ελλάδα, υπήρχαν διπλά τάχματα, χώροι και οι ντόπιοι, χώροι και οι νόσοι. Και δεν είχαμε τη δυνατότητα να δίνουμε έναν λαχώδι απέναντι στον Ενσυσκόμ. Δεν είχαμε όμως ποτέ ως αριστερά την ευκαιρία, δεν την δώσαμε στον εαυτό μας, να σκεφτούμε για τη διέρεση, με τους δικούς μας όλους. Ναι, η βασική ευκαιρία έχει το μεταμφυλιακό κράτος, που αφέρνει τη δυνατότητα, έχει το μεταμφυλιακό κράτος, που αφέρνει σε ειδαγένεια, που κατέστησε περιουσίες, που εξόριστε, είτε στην Αυστραλία από την Ουερκή, και μια μεγάλη και άκρως εθνικιστική παρκεταρτική κοινότητα, είτε πάνω από τα σύνορα. Πολλές εγκογένειες. Και της Εστογένειας βγήκανε διάλειμες ειδικές στη φτώρινα. Αυτά είναι αλήθεια. Δεν τα έχουμε σκεφτεί και δεν τα έχουμε συζητήσει με τη κοινωνία. Ως τώρα όλοι είπατε αυτόν τον ακόνα πρέπει να τον δώσουμε. Και θέλω δυο-τρία στοιχεία αυτού του ακόνα, που μπορούν να ενώσουν δυνάμεις. Αγαπητές, οι αγαπητοί πήραν και συνάμελη. Ο Ρήγας Φερέας είχε ένα πολιτικό σχέδιο για την Παλαντική. Εμείς έχουμε μια μικρή ιδέα, πώς μπορεί να φτιαχθεί ένα πολιτικό σχέδιο για την Παλαντική. Σήμερα, στην εποχή των συνδενώσεων, στην εποχή της ΕΕ, έχουμε τη διάθεση να σκεφτούμε με όλους ευρύτερους από τους εθνικισμούς. Είμαι ο πρώτος. Η εθνοτική κατασκευή της πολιτικής κοινότητας και στα Σκόπια και στην Ελλάδα αδίκησε τη νεότερη ιστορία και το παρόν. Φτιάξαμε ως Έλληνας για να κάνουμε και αυτό. Την κοινότητά μας αναχώμενη σε κάποιες ιριατίες πίσω και ξεχάσαμε ότι φτιάξαμε. Φέραμε ξανά την δημοκρατία στην Ευρώπη, με την επανάσταση του 1821. Σε μια εποχή, όπου η ιερά σεμαχία καταδυνάστηκε τους δαούς της Ευρώπης, σε μια χονίτσα, κάπου εκεί στα Βαλκάνια, οι οποίοι κάναν μια δημοκρατική και εθνικό-παληθυντική επανασκή. Άρα, η αναμονή στο παρελθό μας κάνει να οδηγούμε, να ξεχνούμε, να υποβαγγνήσουμε το μέλλον, να μην είμαστε περήφανοι γι' αυτό που κάνουμε, να μην φορευόμαστε συλλογικά μάλλον στα Αθαθά, να ζούμε και στην καλή διάθεση που έχουμε. Δεύτερο σημείο. Σήμερα τα κράτη είναι αναγκαία. Αν θα αναχτούμε στην πακοσμιοποίηση, όπως μας προτείνει ο Αντώνης Ολιάδηλος, θα δούμε ότι το σχέδιο θέσμισης πακοσμίως, το οποίο προτείνεται από τις νεοφιλελεύθεροι δυνάμεις, είναι της εγκατάλειψης του κράτους και της θέσμασις αναγκυνών. Δεν έχουμε πρώτα, δεν θέλω να αγριγορήσω, για ένα εξόχως συνδετικό σχέδιο, το οποίο ακονέμει την εξουσία στο εσωτερικό, στο πολιτικό κοινοτήτα, στους πρόγματες, στους εμπαϊόντες, στους ιερείς. Άρα, το να προστατεύσουμε το δικό μας κράτος και το κράτος το σχόλιο, ως πεδίο ανάπτυξης του πολιτικού ανταγωνισμού, είναι εξαιρετικά σημαντικό για τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργήσουν οι πολιτικές του κοινότητα και των δύο λαών. Είναι εξαιρετικά σημαντικό το πώς κατανοούμε την Ευρωπαϊκή Αντιστροφή και τι συνεισφέρουμε στην αρχιτεκτολική μας. Στη σημεία όπου το λειτουργούμε. Δημοκρατία, συλλαλμήρια, πολιτικές δυνάμεις. Ναι, το πάθος είναι ένα από τα στοιχεία της δημοκρατίας. Ασχολόμαστε με την πολιτική γιατί κάτι μας συνεχίρει. Και όχι γιατί έχουμε στενά συμφέροντα. Τα συμφέροντα βρίσκονται από πίσω, αλλά η πολιτική πράξη προϋποθέτει το πάθος. Ποιο είναι όμως το χαρακτηριστικό της δημοκρατίας, του δημοκρατίας, τόσο από τον ευθαρτισμό, όπως και από άλλα, αυτός βλελέται για το πολιτέχνο, ότι έχει μηχανισμούς, το πάθος να γίνεται έλογο πάθος. Και να μην εξατλείται στο συνέστημα. Επομένως, χρειαζόμαστε τις δημοκρατικές δυνάμεις. Τη συνεπροσία των κομμάτων. Τα οποία, κόμματα, θα πέσουν το πρόβλημα, ως πρόβλημα ελληνικό και πρόβλημα δημοκρατίας, του χώρα μας και στα Μαρκάνια. Και δεν θα πέσουν τις κουμπάρες. Μου έκανες αυτό, σου κάνω το άλλο. Αλλά θα προσπαθήσουν να διαμορφώσουν ένα ευρύτερα αποδεχτώσεις με η ελληνική κοινωνία σχέδιο για τη συνύπαρξή μας με τους κοινωνικούς λόγους. Μια συνύπαρξη που θα βασίζεται στις δημοκρατικές αρχές και στις ισότητες της αλληλεγγύης και που δεν θα επιτρέπει την ανάπτυξη κοινωνικών, όπως λέγαμε του παλαιότερα, της κοινωνικής στα Μαρκάνια, που μόνο αντιβαλώθηκες και δεύτερες κοινωνικούς λόγους μπορεί να κοινήσουν. Ο Παραγιούς ορίγες έχεις διστυλώσει. Έχω διστυλώσει. Ξέρω ότι, διηγώντας τώρα την κουβέντα, έχω μια δυσκολία, αγαπημένα μου φίλε, γιατί έχω από αυτές τη μέση μου και σοβαρίζομαι πάρα πολύ και κάτω, γιατί ήθελα να παρακολουθήσω όλη αυτή τη συζήτηση. Ξέρω ότι μου ξυπνάζεται η κουβέντα ειρικά, βοήθησε επάνω στον λόγο που βλέπω πολύ καλά, είτε ο θεσμικός μου ρόλος, ο γραμματέρας ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι πω θα εκλειφθεί προφανώς βασμετοσύγια, μη πλησιμιστάσια, αλλά θα μιλήσω ως εκπαιδευτικός και ως πολιτικός. Και βεβαίως προσέχοντας τι θα πω. Σημείο πρώτο. Μια συγκρότηση της χώρας δεν μπορεί να γίνεται με όλους με τους οποίους γινόταν τα προηγούμενα χρόνια. Παρακαλώντας σε πολλές ειστάσεις, θεωρώ ότι αυτό αλλακά το βλέπουμε πολλές φορές και είναι το μέγιστο για τη νέα γενιά. Το μέγιστο για τη νέα γενιά δεν μπορεί να διαπαιδαλογείται με όλους οι οποίοι ήταν όλοι την προηγούμενη περίοδο. Αυτό εν περιέχει και τα θέματα τα έγιναν. Και ό,τι αφορά δηλαδή της τάσης μας για την εξωτερική πολιτική αλλά και το πώς βλέπουμε την ιστορία συμφωνώντας και ήταν εξεργαίες στο πορτί σ' όλους τους ανθρώπους που έχουν σχέση με τα θέματα αυτά της ιστορίας. Πιστεύω ότι ως δεύτερο στοιχείο ο εθνικισμός και αυτό τουλάχιστον εγώ δίδασκα όλα τα χρόνια μέχρι την ταμπτώσιμη σχέση του ενεργού πολιτικού. Αυτό που δίδασκα και σε δύσκολες περιόδους ήταν ότι όλες οι μοφές και τα προβλήματα τα οποία δημιουργήθηκαν που είχαν βάσει το ιστορισμό ήταν η αποτυχία όλων των εθνών θεμάτων. Άρα αυτή η αξιολόγηση πρέπει να γίνει και κανείς από όλες τις διαδρομές πολιτικές να μην αισθάνεται ότι είναι δικαιωμένη δικαιωμένα στις πολιτικές θέσεις. Γι' αυτό τα παιδιά το γνωρίζουν και πρέπει να το γνωρίζουν. Άρα έχει μεγάλη σημασία το πώς και ποια είναι η στάση του πολιτικού. Σήμερα τρίτη. Δεν μπορούμε να βλέπουμε αλλαγκά, σωστά, το μητροσομπίστης, αλλά εγώ θα το φεύγω με μια άλλη οχική. Δεν μπορεί να είναι μόνο παιδιά. Εμείς κρατάμε μια σταθερή στάση εδώ και χρόνια από την ώρα που ξεκίνησε και υπάρχει ακόμα το ίδιο στο ζήτημα διαβούλου. Είναι μία στάση συνεπής και μία στάση έξω από οπτικισμούς. Μια στάση, η οποία οδηγεί, αν θέλετε, σε λύση προβλημάτων, αλλά θέλω ειδική συρρήνη υπάρξεις κλίμα για να μην μακριωρώ. Όμως, οι πλατείες έχουν μια αρνηνεία, κακή αρνηνεία δηλαδή, συγγνώμη μου, με άλλη οπτική και άλλος το πώς δημιουργήθηκα. Και βεβαίως, αν υπήρχαν σε αυτή την ένταση των οξυμένων προβλημάτων, είναι προφανές ότι θα υπάρχουν και άλλες πλευρές, οι οποίες θα έχουν συμμετοχή. Το ερώτημα είναι πώς οι δυνάμεις μπορούν να βρουν όλο αυτό. Όταν όμως δυνάμεις προοδευτικές, δημοκρατικές, ήταν σε μία πολύ συγκεκριμένη στάση και διαδρομή, με τον διπουργό του Σαμαρά, δεν μπορεί να είναι άλλα κάθε. Η στάση, η σημερινή, όταν αντιμετωπίζει αυτή την προοδευτική, φανώς, δεν διασπιστώ ένα κόμμα, το οποίο είναι με τεράστιες διαπρέσεις, το οποίο το έχουμε πει σε πολλά θέματα. Αλλά βεβαίως, αυτό πρέπει να είναι δεδομένο. Αλλά κάτι δεν γίνεται. Σαμαράς κυβέρνηση, τότε συμμετοχή όλων των δυνάμων, των πολιτικών, των τότε, προς μια κατεύθυνση πολύ συγκεκριμένη. Εμείς έχουμε κολυμήσει που δεν τόλμησαν οι τότες δυνάμεις, που συμμετείχαν να βάλουν ούτε τα θέματα αυτά, να ανοίξουν το θέμα του Μακεδονικού, εγώ το εννοώ Μακεδονικό, ούτε να ανοίξουν άλλα θέματα δημοκρατίας εκείνη την περίοδο. Εμείς ανοίξαμε και κλείναμε, να μη σας ταλεγορώ, ανοίξαμε και τα θέματα όλα, ό,τι αφορά και το ζήτημα κυκδιακό που προσπαθήσαμε, και το θέμα του Μακεδονικού τώρα, και όλα τα θέματα τα οποία είχαν ταυτότητα, το φύλλο, τα πάντα. Ανοίξαμε και έχοντας ένα ακόμα άλλο, το οποίο είναι τις δικές τους προσεγγίσεις. Αυτό θα πει για εμάς, αν θέλετε, στάσης συνεπής. Και θα σας έλεγα επίσης ότι είναι και ένα κλήμα, είναι ένα πείραμα το πώς εννοούνται οι συμμακικές ή ενδεχομένως οι κυβερνήσεις, όταν μπορεί να είναι σε δύσκολες ευθύκες, το επιχειρήσαμε. Σε εύκολες ευθύκες, όσοι το επιχειρήσαμε, δεν δίναν θέση σε όλα αυτά τα θέματα. Σε ευχαριστώ πολύ. Έχει συζητήσει το λόγο η Μιρσίνη Τζολουμπά. Και μετά είναι μια κυρία πίσω την πρώτη δορμά της, μας το πει η ίδια μετά. Ήρθα σε αυτή την εκδήλωση σας για να ακούσω επιχειρήματα και, βεβαίως, ιστορικά αλλά και πολιτικά. Και νομίζω ότι άκουσα αρκετά ακούς δεσβεώνουν αυτό που όλοι σκεφτόμαστε λίγο πολύ, όσοι είμαστε αυτοί τουλάχιστον στην αίθουσα. Δεν περίμενα να πω ότι υπάρχει τόση απεσιοδοξία πρέπει να πω. Γιατί νομίζω ότι αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε μπροστά σε δύο ζητήματα. Το ένα είναι ότι έρχονται όλα τα από νερά της πολιτικής αυτών των τελευταίων ετών να ζητήσουν ένα λογαριασμό. Και νομίζω ότι το είπε πολύ καθαρό ο Μπίστης αυτό. Μόνο που αυτός ο λογαριασμός όσο και αν πρέπει η κυβέρνηση να τον δει προσεκτικά εξαρτάται από το άλλο στοιχείο που νομίζω μας έχει επηρέασει όλους που είναι τα ζηλιαλυτήρια για την αντίδραση του κόσμου. Με αυτή την έννοια πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτές οι ψηφίδες που ακούσαμε να γίνουν πραγματικά επιχειρήματα και ένα συνολικό αφήγημα. Διότι δεν είναι δυνατόν ο Φράγκος Τραγκούλης ή ο κάθε ανόητος που ανέβηκε σε εκείνη την εξέτρα να θεωρούμε ότι μαγεύει τον κόσμο και ότι δεν μπορούμε εμείς και θέλω να συγχαρώ τον κ. Ανέλη διότι πραγματικά είχε ένα πολύ συγκροτειμένο λόγο ότι δεν μπορούμε εμείς να υψώσουμε τη φωνή μας και να δουλεύσουμε γύρω από ένα ζήτημα το οποίο είναι εξοφλιμμένο το οποίο είναι τελειωμένο και διστάζουμε να το υπερασπιστούμε. Δεν θέλω να κάνω την ανόητη ισοδούση αλλά συζητώντας γύρω αντιλαμβάνομαι ότι πρώτον δεν ήταν όλοι όσοι πήγανε χρυσαυγίτες δεν ήταν όλοι με επίγνωση, ήταν άνθρωποι όχι καλοί ούτε αφτελείς και μάλιστα αυτό που θα γίνει στην πλατεία της διντάγματος σε μια-βδομάδα-δύο θα κρίνει πολλά πράγματα αλλά οφείλουμε μέσα σε αυτό το διάστημα, μέχρι να γίνει στην πλατεία της διντάγματος να μιλήσουμε για αυτό που συνέβη στη Θεσσαλονίκη με πιο καθαρό λόγο να κάνουν τους ανθρώπους να καταλάβουν πολύ περισσότερο τι παίζεται εδώ πέρα από το όνομα. Βέβαια στο πολιτικό επίπεδο οι πιέσεις ασφαλώς είναι μεγάλες ασφαλώς ζητιώνται λογαριασμοί, ασφαλώς κάτω από το τραπέζι από το τραπέζι δεν ξέρω τι διαπραγματεύστα γίνονται αλλά εκεί είναι ένα ζήτημα της κυβέρνησης πως θα το χειριστεί και με τον εθέρωτης και με τους γύρω-γύρω οι οποίοι λίγο ρεύονται τέλος πάντων λίγο περισσότερη προσοχή. Καλησπέρα. Είμαι η Σκούφα Ιμπέτη, βουλευτίνα της Ιερίας. Δεν θέλω να μεταφέρω το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Τι διώσαμε όσοι δίχως και όσοι δεν διώσαμε και όσοι δεν διώσαμε και όσοι δεν διώσαμε και όσοι δεν διώσαμε και όσοι δεν διώσαμε και όσοι δεν διώσαμε τι διώσαμε όσοι δίχως, βουλευτές της Μακεδονίας, τολμίσαμε να ψελίσουμε απλά γεγονότα ότι, για παράδειγμα, ο όρος Μακεδονία με οποιαδήποτε σύνθετη ή μη σύνθετη γιατί στην χρήση των διαβαθυρίων δημοκρατίας της Μακεδονίας Άρα, τώρα, πώς πολιτικές δυνάμεις νομοποιούνται μέσω συνδικαλιστικών τους οργάνων να καλούν σε εθνικιστικά συλλαγητήρια. Δεν θέλω να αναφερθώ σε αυτά τα βιώματα τα οποία είναι αρκετά δύσκολο να τα δουλέψει κανείς όντας πουλευτής ή όντας πολιτικό πρόσωπο ή όντας εκφέροντας δημόσιο λόγο στην Μακεδονία. Δεν θέλω, επίσης, ή θα αναφερθώ, εν συντομία, δεν είμαι ιστορικός, είμαι εκπαιδεκτικός. Έχω σπουδάσει αρκετά χρόνια φιλοσοφία και είχε γεγελιανή η φιλοσοφία, αλλά βάζω τελείως. Αυτό που θυμάμαι, πάντως, που μου έλεγε ένας φίλος ιστορικός είναι, και συμφωνώντας με τη σία την αναγνωστοφούλου, ότι η επίκληση στην ψυχή και το θυμικό του λαού, παράλληλα με την αμφαίρετη χρήση ιστορικών συμπόλων και δυσυμπόλων που ανάγονται στην μυθολογική παράδοση ενός λαού, μόνο με φαιές προσωπικότητες της ιστορίας, πηγαίνει μαζί. Και αναφέρομαι πολύ συγκεκριμένα όσο και αν μας αναπτυχιάζει το όνομα στον αδερφό Κίκλα. Αυτό θέλω να πω, κλείνοντας την σύντομη τοπεθέτηση μου, είναι ότι χαίρομαι που παρευρίσκομαι σήμερα εδώ, διότι θεωρώ τη συγκεκριμένη συνάντηση σαν την πρώτη δροσπάθεια δημόσου χαρακτήρα να ζημοθούμε και μεταξύ μας με κοινό σκοπό να τονίσουμε το γιατί τυχόν επιμένουμε σε μια σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις. Δηλαδή δεν έχω δει όσο θα έπρεπε και από τη πλευρά της κυβέρνησης και από τη πλευρά διανοούμενων το να τονίσουμε το σημαντικό ρόλο του αντιπαραδείγματος. Το σημαντικό ρόλο πολύ απλοϊκά που γιατί πρέπει να έχουμε καλή σχέση με την κοινότητα, γιατί θέλουμε ένα αντιπαράδειγμα. Και όσο δεν καταλήξουμε στο αντιπαράδειγμα, όσο δεν καταλήξουμε στην θετική πρόταση ως αντίποδα του σκοταδισμού που επικράτησε το Σαββατοκύλιακο τότε δεν θα μπορέσουμε να καταφέρουμε τίποτα. Είμαι πολύ αισιόδοξη αρκεί να έχουμε το θάρρος να δώσουμε αυτόν τον αγώνα της αρμονικής, ηρημικής συνύπαρξης με τη γείτονα χώρα. Αυτά τελειά σας ευχαριστώ. Δίπλα σας ο κύριος θέλει να κάνει μια ερώτηση. Λοιπόν, ήθελα να ρωτήσω, η κυρία Ασία, πώς ορίζει η Κυβέρνηση την έννοια του αριστοτρισμού, δεδομένα του γεγονότους, ότι στη διάμεση συμφωνία, το άρθρο 7 παράγραφος 1, ορίζεται ότι τίποτα στο Σύνταγμα της Σφύρω και ειδικότερα στο προήλειο ή στο άρθρο 3, μπορεί ποτέ να συσθήσει τη βάση οποιαδήποτε διεκβητήσεως από την Πουγουδουμού, πάνω σε οποιοδήποτε έδαφος που δεν βρίσκεται μέσα στα υπάρχοντα σύνορά της. Και στο άρθρο 2 παράγραφος 2, στη διάμεση συμφωνίας, διακηρίζεται επίσημος ότι τίποτε στο Σύνταγμα της Πουγουδουμού και ειδικότερα στο άρθρο 49 του Συντάγματος του Πουγουδουμού, θα μπορούσε να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή θα μπορούσε ποτέ να συσθήσει τη βάση μιας επέβασης της Πουγουδουμού στις εσωτερικές υποθέσεις ενός άλλου κράτους, με σκοπό την προστασία του καθεστώτος και των δικαιωμάτων οποιαδήποτε ατόμα σε άλλα κράτη που δεν είναι πολίτες της Πουγουδουμού. Υπενθυμίζω ότι στο Σύνταγμα της Ελλάδας, στο άρθρο 108 παράγραφος 1, υπάρχει το εξής. Το ελληνικό κράτος με ρημνά για τη ζωή του απόδειμου ελληνισμού και ειδικότερα των δεσμών του με την μητέρα πατρίδα. Επίσης, με ρημνά για την παιδεία και την κοινωνική και επαγγελματική πρόοδο των Ελλήνων που εργάζονται έξω από τη δετικράτη. Υπενθυμίζω ότι το άρθρο που έχει το αντίστοιχο της Πουγουδουμού λέει ότι το κράτος με ρημνά για το καθεστώς και τα δικαιώματα είναι μελόν του μακεδονικού λαού στις Ιθονικές χώρες. Με βάση όλα αυτά, με λόγω του ανοίγευση του αληθροτισμού στο ελληνικό κράτος. Πώς θα πει αύριο ας πούμε ότι εσείς είστε αληθροτικές. Έχετε αληθροτικές βλέπεις. Προτού δώσω τον λόγο στη κυριανός του κουλού, για να πω ότι είναι κανείς και να σχόλει ο κυριανός του κουλού. Ναι πρώτα και σύνθεση άλλης μετά έχει ζητήσει τον λόγο η ΕΠΟΠΑ και ο κύριος Βαμπαδούλης και ο κύριος Μοθετστάρα και ο κύριος Γιάννολόμος. Έχετε δίκιο να είμαστε ξεκάθαροι απλά επειδή υπάρχει μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Λίγο η νέα συνέντεση, τουλάχιστον πριν αλλάξει η γραμμή η νέα δημοκρατία, να είναι ότι εντάξει σύνθετη αλλά να τονίσουμε τον αληθροτισμό και ότι το πρόγραμμα είναι στον αληθροτισμό. Και μάλιστα ο πρόεδρος της Κύπρου ο κύριος Αναστασιάδης είπε σήμερα να σου ονομαστούν και Βόρεια Ελλάδα εκεί να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του αληθροτισμού. Λοιπόν, το ζήτημα του αληθροτισμού εγώ προσωπικά θα μου επιτρέψα να πω ότι είναι διοργομένο. Πρώτον τι θα μπει αληθροτισμός. Αληθροτισμός όταν μιλάμε για αληθροτισμό μιλάμε για την επίκληση πληθυσμών μειονωτικών προκειμένου υπάρχει ανταφυκή επέκταση. Η γειτονική χώρα διατυπώνει μειονωτικές διεκδικίες όπως διατύπωνε συστηματικά και επί Γιουγκοσλαβίας και αυτή ήταν το μόνο συνοδιωτριβής με την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Αλλά δεν διατυπώνει αδαφικές διεκδικίες. Έτσι. Αυτά τα δυο δεν πάνε μαζί. Δηλαδή δεν πρέπει ότι το ένα οδηγεί στο άλλο. Λοιπόν. Αλλά για το Σύνταγμα συγκεκριμένα μεταρχήν αυτό που ξεχνάμε εδώ και κάνουμε τη συζήτηση από την αρχή είναι ότι έχει αναθεωρηθεί το Συναγμάτος Πολάκης πρώτον μετά την Επιτροπή Μπαταντέρ του 1992. Μετά την ενδιάμενη συμφωνία και το 2005 μετά τη σύγκρονη της Οχρύδας κλπ. Και έχουν αποδοπιστεί όλα αυτά. Δηλαδή μετά τη συμφωνία της Οχρύδας έγινε ακριβώς προσθήκη σε αυτό το άρθρο που είπατε προκειμένου να λέει ότι μερινάει για τα μέλη του μακαινονικού λαού, όπως εγώ, στις Ιντορικές χώρες. Από κάτω λέει ότι το ένα δεν έχει ανταφικές δουλέψεις και το άλλο λέει ότι δεν θα αναμυχθεί σε εσωτερικές υποθέσεις και κυριαστικά δικαιώματα. Λοιπόν, φυσικά είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Άλλοι λένε για το προήμιο, στο προήμιο μ' αναφέρεται το ζήτημα των ιστορικών κειμένων, του Θρουσεύου και του Ασιών, τέλος πάντων. Αυτά όμως τα αναφέρει ως ιστορικά προηγούμενα για να πει ότι υπήρχε μια ιστορία αυτού του έθνους, ας πούμε. Κυρίζονται με την ενδιάμεση συμφωνία, έτσι? Ναι, και ρυθμίζονται με την ενδιάμεση συμφωνία, τα έχουμε υπογράψει. Λοιπόν, επιπλέον αυτό, όπως είπατε, είναι και στην Ελλάδα, έχουμε τα αντίστοιχα άρθρα. Μιλάνε εξορρογώ για το άρθρο που λέει… Δεν λέγει ο Ιωάννας. Δεν λέγει ο Ιωάννας. Δεν λέγει ο Ιωάννας. Δεν λέγει ο Ιωάννας. Δεν λέγει ο Ιωάννας. Δεν λέγει ο Ιωάννας. Δεν λέγει ο Ιωάννας. Δεν λέγει ο Ιωάννας. Δεν λέγει ο Ιωάννας. Δεν λέγει ο Ιωάννας. Δεν λέγει ο Ιωάννας. Δεν λέγει ο Ιωάννας. Λοιπόν, το άλλο θέμα είναι ότι, ξέρω εγώ, λέει και στην Ελλάδα, ότι υπάρχει και εκεί, έχει έναν άρθρο ότι μπορούν να μεταβληθούν τα όρια του κράτους με αυξημένη πλειοξυφία στην κουλή. Έτσι, με 2-3. Με την έκριση 2-3 των νοχουλευτών. Αυτό είχε γίνει τότε εκεί, και το έχουμε και εμείς το ίδιο άρθρο, το Άφηλ 27-1, αλλά εκεί είχε γίνει, γιατί καταρχήν υπήρχε μια κρεμμότητα με τα όρια του ΚΟΣΟΥ. Δηλαδή, δεν είναι να σκεφτόμαστε συνέχεια την Ελλάδα που θέλουμε, αλλά είχα εγώ όμως... Εγώ θέλω να πω ότι υπάρχει μια αντιόκοση αυτού του ζητήματος και ότι υπάρχει ένα ιστορικό ζήτημα με τους χάρτες μεγάλης Μακεδονίας, αλλά ο τρόπος που το χρησιμοποιούν όσοι το χρησιμοποιούν, γιατί εκεί μιλάμε για 3 εθνικιστικές ομάδες που το χρησιμοποιούν, κυρίως έχει μια λογική χαμηλή πατρίδων, όπως λέμε εμείς για τη Σμήμνη, δεν σημαίνει ότι θα πάμε να πάρουμε την πόλη, ή όταν λέμε, ξέρω εγώ, ότι ο ελληνισμός ήταν η συνέχεια του Βυζαντίου, δεν σημαίνει ότι δικδικούμε τα εδάφη της Τουρκίας, εκτός από τρέος, πυροβολημένους, κλπ. Αυτά. Αλλά εμένα ήταν ενδιαφέρον, συγγνώμη, η κυρία Ασία, πώς η κυβεύση χωρίζει πολιτικά, όσο είναι την αρχολία της Ασίας, ακόμα και την αρχολία της Κυβεύσης. Ήθελα να απαντήσω συνολικά, αλλά τέλος πάντων, εγώ θέλω να πω ένα πράγμα. Η υπόθεση αυτή είναι ανοιχτή στη διαπραγμάτευση. Εγώ να πω αυτή τη στιγμή τι θεωρεί η Κυβέρνηση και τι δεν θεωρεί, θα ήτανε μεγάλο ακόμημα. Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό το θέμα, για να τίθεται θέμα ότι πρέπει να φύγει οτιδήποτε θεωρείται απειλητικό ή αλλητρωτικό ή οτιδήποτε. Είναι θέμα της διαπραγμάτευσης. Δεν είναι θέμα αυτής της συζήτησης. Νομίζω ότι η Αθηνά, από τη δική της τη Σκοπιά, έδωσε μερικά πράγματα. Εγώ δεν θα πω τίποτα άλλο. Μιλάω με τη σειρά που έχουν δημιουργηθεί η κυρία Κοπρά, μετά ο κ. Κοπαδούλης, ο κ. Γεωκονικού, και μετά ο κ. Κοπατώλης. Σας ευχαριστούμε καλά. Κύριε Κατάστατο, θα θέλαμε να πω κάτι για τον τρόπο του προσδιορισμού του, τι είναι το εθνισμός. Συνήθως, πήρχε το ζήτημα από την ανάποδη που εγράω ως ελληνική διεκλήγηση, από όσοι με σημαίνουν. Να ξέρω, αλλά ίσως ο κ. Συρακλήτσας, είναι η παραδοχή από την άλλη πλευρά, ότι η Ελλάδα έχει διοικητικές περιφέρειες, οι οποίες ονομάζονται Μακεδομία και αυτές οι ονομασίες πρέπει να γίνουν σεβαστές. Ότι υπάρχει μία ονοματολογία εντός του ελληνικού εδάφους, η οποία πρέπει να γίνεται σεβαστή. Ή, δηλαδή, προχωρούμε στην αντιμετώπιση των θεμάτων και εξαντιθέτει. Ή η αναγνώριση ότι υπάρχει μία πακεδονική ταυτότητα, η οποία χρησιμοποιείται στην Ελλάδα διαβλημένα, έστω με διαφορετικό περιεχόμενο. Νομίζω ότι ένα κομμάτι πάνω της εμπραγμάθηξης, ζητάει την υποποθέτησή τους και πάνω σε αυτά τα ζητήματα, που είναι εξίσου σημαντικό. Καλησπέρα σας. Θέλω και εγώ από τη Μεδιά μου να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλους τους ομιλητές. Νομίζω ότι η σημερινή συζήτηση είναι φρέσκος αέρας σε ένα πάρα πολύ νοσηρό κλίμα, που ζούμε όλες τις τελευταίες μέρες. Και νομίζω ότι πρέπει να γίνουν κι άλλες και πρέπει να κοιμήνουμε σε αυτόν τον δρόμο. Τώρα, συμφωνώντας με τον Νίκο Τοπίστη, θεωρώ δεδομένο ότι είναι θέμα πολιτικής ευθύνης κάθε βουλευτή οριστά και κάθε πολιτικό χώρα, να υπερψηφίσει τη συμφωνία, αν με το καλό έργο, παρόλο ότι και εγώ διατηρώ δυστυχώς, λόγω όλων αυτών που αναφέρθηκαν, πάρα πολλές επιχειράσεις. Από την άλλη, η κυβέρνηση πρέπει να κλείσει, όσο πιο γρήγορα μπορεί, το σωτερικό της μέτωπο. Νομίζω είναι αυτονόητο, δεν είναι αντιπολιτευτικό, είναι θέμα ανάγκης, είναι αν θέλετε κραυγή αγωνίας για έναν άνθρωπο που γιαθρώνει, επίσης ελπίζει, να λυθεί αυτό το πράγμα. Η εικόνα η οποία δείτε, μόνο βλάβ, τίποτα. Για τη Νέα Δημοκρατία δεν έχω να πω τίποτα. Μιλήσατε, η Ιησία μιλήσε για το θέμα του κυρία Κουζοντάκη, εγώ άκουγα χθες τον Κυραννάκη, τον αναπληρωτή εκπρόσωπο, που είπε η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική, δηλαδή έχουμε γυρίσει στις ισχαιότερες στιγμές του 1982. Καριέρις χτίστηκαν στο Μακεδονικό, δυστυχώς ακόμα καριέρις χτίζονται. Και είναι τρομερό και αυτό ζούμε πάλι. Τώρα, αυτό που εμένα με σοκάρει είναι η αφωνία παλιών φίλων που το 92, το 93 είχαμε συνταχθεί, είχαμε υπογράψει γείμενα και οι οποίοι τώρα σφυρίζουν αδιάφορα. Είτε γιατί είναι σε ένα πόρο που δεν ταυτίζεται απόλυτα με τη κυβερνητική γραμμή σε αυτό, είτε επειδή θεωρούν ότι είναι ένα άλλο μέτρο που αντιπολίτευσε. Είναι επίσης ένα δείγμα νοσηρότες και εκεί πρέπει να σταθούμε απέναντι. Τώρα, τι πρέπει να γίνει. Νομίζω ότι η δουλειά πρέπει να είναι στην κοινωνία, γιατί πραγματικά αυτό που έγινε την Κυριακή, όχι δεν είναι 200.000 φασίστες, προφανώς. Και δεν πρέπει να χαριστούν αυτοί οι άνθρωποι στους πιο σκοταδιστικούς κύκλους ή σαν θροσοτείας. Και αυτό πώς γίνεται, με ενημέρωση. Ενημέρωση η οποία έχει να αντιμετωπίσει δύο μεγάλα προβλήματα. Το ένα είναι η βαθιά συντηρητικοποίηση σήμερα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι μόνο η Άγνη, είναι η συντηρητικοποίηση. Η κρίση οδηγεί σε αναδίπλωση, αναδίπλωση στην εθνική ομάδα, αλλά και σε ό,τι πιο συντηρητικό υπάρχει. Και δεύτερον, η μεγάλη διπλωσία που ακολούθησαν οι προηγούμενες καταστάσεις με την έννοια ότι άλλη ήταν η διαπραγμάτευση και οι βουλευτές γύριζαν στα χωριά τους και άλλο λέγανε. Πάλι για ελληνική ψυχή και τέλος. Αυτή είναι η δύο μεγάλη ασδήφαλη. Μια υποκρισία διάχυτη και μια συντηρητικοποίηση. Μόνο ότι τις πρωτοβουλίες μπορούν να τις καταρρυπηθήσουν και φυσικά με μια συσφύρωση ανθρώπων γύρω από αυτό το θέμα, που ξεπερνάει συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους. Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστούμε και εμείς. Ο Χ. Παπαδούλης, συνάδελφος και πρήτεν εις το Ιοριακονοϊκό και τον ευχαριστούμε για την παρουσία των αποζητών. Ευχαριστώ πολύ και ήθελα να συγχαρώ τον συνάδελφο τον κ. Καρδάση για αυτή την πρωτοβουλία. Εγώ δεν είμαι ιστορικός, είμαι γεωκόνος και νομολόγος. Βγαίνω πολύ σοφότερος, ειλικρινά, από τη σημερινή εκδήλωση. Θα είμαι πολύ σύντομος με πρόλαβη η κ. Παπα. Είχαμε τις ίδιες σκέψεις, ειλικρινά. Ένα σχόλιο θα κάνω και να το επαναλάβω. Να μη χαρίσουμε όλους αυτούς που μαζεύονται σε αυτές τις εκδηλώσεις στους μαχαιροβγάδες της Χρυσής Αλγής. Ειλικρινά. Δεν είναι όλοι αυτοί που πάνε εκεί πέρα. Παρακαλώ να δεν ενημέρωσει ο κόσμος. Ενημέρωση και αυτό επαφήεται σε μας τους πνευματικούς ανθρώπους. Και το εννοώ. Επίσης, θα ήθελα να τονίσω ότι τέτοιες εκδηλώσεις πρέπει να γίνουν κι άλλες. Τώρα, δεν μου απαντήθηκε το ερώτημα, αν ιστορία και πολιτική βγει παράλληλη. Δεν μου απαντήθηκε. Μου άρεσε αυτό που είπε ο κ. Διάγος τελευταία. Σκάκι ή Ζάκια. Πώς θα καταφέρουμε να παίξουμε σκάκι. Και αν το καταφέρουμε να παίξουμε σκάκι, νομίζω ότι θα καταλήξουμε στο τέλος να έχουμε μια κατάληξη καλή στη λύση του προβλήματος που λέγεται, εγώ θα το πω με το όνομά του, μακεδονικό ζήτημα. Σας ευχαριστώ πολύ. Ο Γιάννης Βιαννουλώκλος είχε ζητήσει το λόγο. Και μετά έγινε ο κ. Παπατώλιας. Ο Γιάννης Βιαννουλώκλος είναι από αυτούς που είχε πρωτοστατήσει εκείνη την περίοδο του 92 σε άρθρα και σε δημοσιολόγο. Δεν πειράζει πως δεν διαβάζει ο πόνος του Καραγούλη. Ήτανε το κλάμα του. Εγώ ήθελα να κάνω δύο ερωτήσεις στο πάνελ. Το πρώτο είναι πότε έχουμε δημιουργεί ουσκής ταθότητας. Όταν αποφασίζει μια κοινότητα να εφεύγει το χώρο της πρέπει να εφεύγει ταθότητας. Δεν έχει καμία σχέση με το χώρο της. Και τι ήτανε η Μακεδονία για τις Μακεδόνες που έλεγε η ίνδρου στην πρώτη της περίοδος. Αυτή η ανθοπική ήτανε. Τι ταυτότητα ήτανε. Διότι η Μακεδονικότητα ανάγκηκε σε μια πολύ παλιά εποχή. Αυτό είναι το ένα ερώτημα. Το άλλο ερώτημα στον Αντόνι και στον κύριο Λανέλη, του οποίου η μιλή μου αρέσει πάρα πολύ, είναι, εσείς είπατε για ανεξήγητους λόγους, πυσογύρισε το θέμα το 1992. Και εσύ, Αντόνι, είπες κάτι παρελθαιρέτη. Μήπως θα πρέπει να προσωποποιούμε κάποια πράγματα, που ήταν και το καταλυτικό μου σχόλιο. Δηλαδή, η ανεξήγητη λόγη είναι ο μιλόσελίτς, όποιος πήρε στο κόσμο, ενώ αφησίδει την εξουσία του και είπε, ας πούμε, να το θέμα, εδώ θα αρχίσουμε, και την πλήρωσε, και στην Ελλάδα είναι ο σαμαράς, που δεν την πλήρωσε. Έτσι. Λοιπόν, αυτός ο ανεξήγητος λόγος είναι ο σαμαράς. Θα μπορούσε και να μην είναι. Ή θα μπορούσε να το είχε διώξει ο Μητσοτάκης πριν γίνει το, πριν αρχίσει και μην τον είχε. Και μια και είπα για εσάς, ένα μικρό πράγμα δεν είναι δικό σας λάθος, όλος τον κόσμο που το κάνει. Εγώ, όπως λέμε, είμαι το Φόξ Μπάουνας, που είναι ο Φόξ Μπάουνας, όταν ο ανθρώπος, ο Πατριατισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Δεν είναι ίσως την μετάφραση. Το Σκάμπτρο δεν είναι απατεώνας. Είναι το Μάη και κάθαρμα, σαν την καρδιά μας. Είναι ένας και εγώ. Το κόψω τώρα. Αυτό που ήθελα να πω ως κατανυθείο σχολείδος, είναι ότι εγώ περί έργος, πέστε να φελεί, είμαι σε όλους τους υποτιμές που υποθέτεις. Και η υπόθεση τότε είναι ότι αναλάβουμε εμείς που είμαστε εδώ, κυρίως επανεπιστημιακοί, να κάνουμε κάτι. Διότι οι μεγάλες ευθύνες είναι των ανθρώπων που δεν κυνητοκλούνται, δεν απαντούν. Και αυτά μπορούν να γίνουν. Διότι συνηθίσεις σαν αυτές, είναι πάρα πολύ ωραίες, δεν είναι έτσι. Δεν σε ανεβάζουν κυκολογικά, διότι εγώ προσωπικά δεν περίμενα να ακούσω τίποτα, αλλά στα λόγια που άκουσα, άκουσα και χάρηκα. Αυτό δεν έχει καμία σημασία στην αιωνία. Καμία, αλλά απολύτως καμία. Ούτε οι διάλογοι στα παράτυρα έχουν καμία σημασία, στην κατάσταση των πνευμάτων που την κρατεί τώρα. Το μόνο, νομίζω, και εγώ θα το εφαρμόσω και θα σας πω πώς έφυγε, πρέπει αυτή τη στιγμή να γίνει, είναι να κλονιστεί η αξιοπιστία κάποιων εξαιρετικά γελίων και καπόδεικτα γελίων επιχειρημάτων που χρησιμοποιεί άλλη πλευρά και πάνω σε αυτά στοιχίζονται τα συμπεράγματα, πάνω σε αυτά φαντατίζονται ο κόσμος και τα λοιπά. Το ζήτημα, ας πούμε, της Βαντάξκας. Μέχρι τότε, ο λεγός της Βαντάξκας, εις ο τίτω και ας πούμε και τον όνομα σε Μακεδονία. Να κάνω μια παρέντες κάπως παράδοξη, ας πούμε, πριν από μεγάλες μέρες για ένα θέμα άσχετο, κάποιος βουλευτής μου που ήταν στο Ποτάμι, έλεγε στη λόρα, ας τα σαφήσει αυτά η κυβέρνηση τώρα με ότι πάει καλά η οικονομία, εγώ θα πιστώ ότι η οικονομία πάει καλά και θα πουν από την κρίση, όταν έρσουν και κάνουν επενδύσεις στον τουρισμό, στην υψηλή τεχνολογία, δώσουν θέσεις εργασίας και τα λοιπά. Τότε εγώ θα είμαι σιώδος, να μου επιτρέπετε να πάρω το ίδιο σήμα, είναι το εξής, εγώ θα είμαι σίγουρος ότι τελειώσαμε με τα εθνικά θέματα, όχι μόνο το Μακεδονικό, όταν ανέβει μια αντιθεώρηση και σε ένα νούμερο, ας πούμε, είναι έξι δριές ρητυριασμένες, οι οποίες μία θα λέγεται Σερβία, η άλλη θα λέγεται Λοατία και τα λοιπά, και καθυστά θα κάνουν την πλήγωση της κοινοθεσίας, και θα αποκαλύπτονται έξι κοπέλες με την κίνη, οι οποίες θα λέγονται Βανδάσκα, Μοράσκα, Ελσέλσκα, και θα έρχεται, θα τη σκυνηγάρει ο Πελόκτυρος ας πούμε της κοινής, θα τη σκυνηγάρει ο Γραμμούλης Ράγκος και θα έρθει στο Πελόκτυρο, για τίποτα έψαχτο μωρή αδερφή, γιατί αυτό είπε ο Γραμμούλης, δεν προσέχεται τι λέει, το είπε στο γενικό, έλεγε ότι το είπε, δεν το είπε, αλλά αυτή είναι η γλώσσα του, συγκινεί τα πλήθη, έτσι. Γιατί δεν είναι το ίδιο, μωρή αδερφή, βούλωστο, έτσι είπε. Λοιπόν, αν αυτά συμβαίνουν στις κοινείς και είναι νούμερο επιθεώρησης, τότε θα έχουμε τελειώσει αυτά τα θέματα. Αυτό που νομίζω ότι πρέπει να γίνει είναι συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένα πρόσωπα, ας είναι γελία, δεν έχει σημασία, για το συγκεκριμένο θέμα της Βανδάσκα, ή ξέρω, κάτι το οποίο είναι τοφανές, να μην υπησέχεται καμία κρίση, καμία άκοψη, ούτε περιεστικισμός, ούτε περιεστικό δικαίωμα, τίποτα. Γεγονότα τα οποία είναι εξόφθαλμα ανακριβή και είναι θλίξη, προκαλεί θλίξη το γεγονός ότι αυτό δεν προκαλεί καμία αντίπτυξη. Δεν έχουμε σημασιογράφει, δεν είναι υποχρεωμένοι να είναι ενημερωμένοι. Αυτό μου γίνεται και το νηστέρο. Και καλεί τον κύριο Ταδόγμου, ας πούμε, τον κύριο Μιουστάκη, ο οποίος έλεγε, ας πούμε, προχθές, ότι πήρα εγώ και διάβασα, πήρα και το πήρα από το Υπουργείο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Που είναι ο άνθρωπος σου, έχει τα μέσα, το βλέπεις από το Υπουργείο της Επιτροπής. Τη συνθήκη του κουκουρεστή. Τώρα, που δημοσιογράφω, σαν έξυπνος βλέπεις, συγχωρείτε ότι δεν τα έχω κρεδέψει, ποτέ είναι αυτή η συνθήκη, δεν θα ξέρω καν δεν είναι, τα έχω διάβασα στο διαδίκτυο. Και δεν αναφέρει πουθενά, πέστε μου, μία φορά, που αναφέρει τη λέξη Μακεδονία. Έχει απόλυτο δίχτυο, δεν την αναφέρει. Όπως δεν αναφέρει τη Βελοκόρησο, τη Μαύρα και τα Λίπα. Δεν υπάρχει καν λόγο σε αυτά τα μέρη. Και τα έχω περπατήσει, λέει, όλα αυτά τα μέρη. Δεν έχει σημασία το ότι περπατήσαμε, που ξέρει τα όρια της Μακεδονίας. Διαψεδόντας τον Παπαριόκουλος. Αν μπορούμε, λοιπόν, να απομονώσουμε, να γελειοποιήσουμε ένα, δύο, τρία πράγματα, όχι πολλά, αυτό είναι η αρχή. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Όχι να συναντιόμαστε μεταξύ μας και να λέμε πράγματα για τα οποία συμφωνεί. Και θα πω κάτι στον κύριο, που να ρίχνει, θα τον σε ενοχωρήσει, διότι είναι και φίλος του. Εγώ σκοπεύω, δεν θα αποφασίσω αυτό, αν μπορεί να αρχίσω κι αλλιώς, με τον συνάδελφό σας και συνάδελφό μας, τον κύριο Μιχαϊνίδη, ο οποίος εξέδωσε, εμελήθηκε λευκώμα της Επιπερίας Μακεδονικών Σπουδών, που περιέχει φωτογραφία του χαρτονομίσματος, υποτίθεται, της Δημοκρατίας Μακεδονίας, που έχει το λευκό πύργο. Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν μούφα, ότι ήταν απάρτη, δηλαδή, εδώ και 15 χρόνια, και 15 χρόνια μετά το τυπώνει και λέει, τι εννοώ, δεν νομίζω ότι θα τον δικάσουν τελείως, αφού είναι φωτογραφισμένος και λέει, ο κύριος συνάδελφος αυτό, τι έχετε να πει, θέλει αυτό, δεν απαντάει. Σε 15 μέρες, στην Ατρία, ο Βέβρης Μπάτσμαν, διεχοδοσίσου πολλά χρόνια εκεί, έκανε 16 φορές την ίδια ερώτηση, γι' αυτό και είναι και το χορηδέο, δεν δείω, η λύση, να είναι σε κάποιον ο οποίος δεν ήθελε να απαντήσει. Δεκαέξι φορές την ίδια ερώτηση. Μέχρι να αναγκαστεί να απαντήσει. Αυτή είναι η μέθοδος. Αυτή είναι η μέθοδος. Αυτά θα ζητήσει. Έχει ζητήσει… Αλλά έκανε κάποιο ρόλ. Λέω το εξής, μη με συγχωρείτε. Ζητάω το τραπέζι του εξής. Αν έχει μετά να σχολιάσει ή να απαντήσει, ας απαντήσει στο τέλος για να μην έχουμε χρόνο. Λέω, λοιπόν, από το κοινό, ο οποίος θέλει ή θα σχολιάζει ή θα ρωτάει, στο τέλος θα έχει ρόλο το τραπέζι. Οπότε, δίνω τα λόγια στο κ. Καβαδόλια, μετά στο κ. Δουτσίνα και μετά στο κ. Πετουμεζά. Ευχαριστώ πέρα από τις πορτά αυτονόητας. Καλητήρια για αυτή την πρωτοβουλία. Και επειδή φαντάζομαι, όλοι μοιραζόμαστε την ιδέα ότι τέτοιου είδους σημαντικές πρωτοβουλίες δεν πρέπει να γίνονται για λόγους από καταλάβωσης, επειδή μοιραζόμαστε την εκτίμηση ότι δεν αρκεί η καταγγελία, πολύ και πολύ συχνά, της εθνικής τύφλωσης, της έξαρσης, της ανθολογικότητας και όλα αυτά. Αντί ψάχνουμε συγκεκριμένες λύσεις, θα ήθελα να κάνω δύο ερωτήματα, τα οποία προτίστον θα απευθύνονται στους πολιτικούς της παρέας μας και μια παρατήρηση σε σχέση με αν πρόσεχε ο χειροσμίστης. Το ερώτημα είναι ότι δεν μας αρέσει απλώς και μόνο να καταγγέλουμε τέτοια φαινόμενα, τα οποία είναι και λίγο ισχυροί, έτσι, να τα καταγγέλουμε απλώς, όταν κινδυνεύουν να αποκτήσουν πλειοψηφική δυναμική. Και αυτό είναι το μίζον. Και επειδή χάρηκα πάρα πολύ, όταν άκουσα την κυρία Νομαστοπούλου να λέει ότι το μίζον είναι να κατασκευάσουμε από την αρχή την ιστορία, δηλαδή ένα νέο εθνικό ιστορικό αφήγημα, το οποίο φτάνει σωματών, είναι το νέο φαινόμενα, και θα μπορεί να γίνει πλειοψηφικό, δηλαδή στη μάχη των εκχειρημάτων, να κριτήσει την αιγεμονία, να κριτήσει και τα κράτη στην άλλη πλευρά. Γιατί αυτό είναι το μίζον. Και επειδή ξέρω ότι αυτή δεν είναι η υγεία του παρεμστιμιακού μορφωστος. Εκεί πρέπει να κάτσουμε να φτιάξουμε το σπόρο, να ρίξουμε το σπόρο, να φεύγουμε τις γενικές γραμμές, αλλά στην κοινωνία, εκείνος που θα φέρει το αφήγημα είναι η πολιτική, είναι τα κόμματα. Εκεί πρέπει να φτιάχνουν οι νέες συνονίσεις. Και νομίζω ότι αυτό μπορεί να γίνει ήρω από δύο άξονες. Και το νοδεστό ρωτμό του Επενίκη και του Αναχειρουζανέλης είναι το ζήτημα του εθνικού συμφέροντος. Νομίζω ότι απουσίασε λίγο πολύ από το σημερινό πάνε. Υπό την εξής έννοια. Γιατί είναι εθνικά ωφέλιμο να αναγνωριστεί η Μακεδονία με αυτό το όνομα, με αυτήν την ονομασία. Που βοηδάει αυτό στο διεθνί συγκεκρισμό δυνάμεις που επηλεί και η χώρα, την ανακαμψή της, την αναγνωρισή της στο διεθνί συγκεκρισμό δυνάμεις και τα λοιπά. Το δεύτερο, που δεν είναι για να κάνουμε το λόγο περισσότερων συμφερόντων, αλλά το είπε επίσης και ο κύριος Ηρακλήδης πριν για τον φίλο του Καλαμίνα, που έλεγε ότι βρέπει στον αλληλεκτροντισμό πρόβλημα κανονικόπια. Ότι κάτω από άλλες συνθήκες, κάτω από άλλους συγκεκρισμούς δυνάμεις, θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για μας αυτό το κράτος. Ο λόγος περί δικαιωμάτων. Γιατί πρέπει να σεβόμαστε το δικαίωμα στη διεθνή σφαίρα της αυτοδιάθεσης ή του αυτοπροσδιορισμού με αυτό το όνομα. Τι σημαίνει αυτό στην χώρα μας. Γιατί, πώς συνδέεται αυτός ο λόγος περί δικαιωμάτων με τον λόγο των ενεργαλιακών, των συμφέροντων. Είναι καλό αυτό γιατί είναι εθνικά συμφέροντα. Να το δώσουμε για ανάξιο, να το αντιληθεί αυτό το πράγμα. Και τρίτο, σε αυτό που είπε ο φίλος μου, ο Μπίστης. Όταν μιλάμε για εθνικά συμφέροντα, για το πυρήνα των εθνικών συμφέροντα, για το πυρήνα των ανθρωπινων δικαιωμάτων και για να βάθουμε στη θέση μας στη διεθνή σκηνή, νομίζω ότι η παρέμβασή μας πρέπει να είναι απροϋπόθετη. Εκεί πρέπει να κυριαρχήσει ο αξιακός λόγος έναντι του στρατιωτικού τακτικού λόγου. Και ενδεχομένως αυτό που θέλει να πετύχει ο Νίκος Ομπίστης, να έρθει μέσα από αυτή την πρόταξη. Δεν μπορούμε να βάζουμε προϋπόθεση και τάχυτον άνθρωπο να πάνε εμείς. Το κάνουμε αυτό και τώρα θα έρθουν τη σειρά τους. Κώστα Στουζίνας. Ποια είναι η καλή επαρεξήγηση, γιατί πρέπει να πετάξετε κανέναν κυρίως να μην έρθετε με εμείς. Και ούτε τελείως ο Κώστας Στουζίνας. Ούτε τελείως ο Κώστας Στουζίνας. Ροκάνεσαι λίγο ο κύριος Μπούτελες. Εντάξει. Θα ήθελα να ξεκινήσω με μια ιστορία, έναν έκπλητο, το Σαββατοβύλιακο ενός του Λονδίνου, γιατί παιδιά μου χάνουν κλαμμαθήματα. Και τη δευτέρα του πρωί συνάντησα διάφορους ομολόγους μου στην Μουλή των Καινοτήτων. Ο Δημήτ προέδρεψε με την τιμή αυτή τη δυσκολία να μετατροπήσει σε εθνική σάνωση και στοιχευτικής πολιτικής. Συνάντησα δύο των Έλλων στο Λονδίνο και αυτοί έρχονται να με ρωτάνε για τον Brexit. Και τι θα κάνει η Ελλάδα. Θα ξεκινήσουμε δημιουργημένη συζητήση. Εγώ του λέω, ακούσατε για τον συλλοδητή ρεκτοριγμό και τον συλλοδητή ρεκτοριγμό. Τους εξήγησα, αγάξε να τους λέω. Και πραγματικά δημιουργήσα και εγώ τώρα ως πολιτικός, όχι ως πανεπιστημιακός που το έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές. Αυτό το ειρωνικό χαμόγελο. Τα παιδιά, ναι, εντάξει, σοβαρή δύναμη είσαστε, αλλά γιατί τα λέτε αυτά. Δεν υπάρχει παραμικρή κατανόηση. Δεν υπάρχει, μας θεωρούν, εγγραφικούς. Ή σαν παιδάκια, τα οποία σε αυτό το θέμα, ας πούμε, έχουν παραστρατήσει. Και επομένως, να πούμε σε σχέση με τους συμφέροντες που είπε ο πολιτικός, ότι η εμπιστοσύνη, το συμβολικό κεφάλαιο, η καλή πίστη, ρε παιδί μου, πώς να το πούμε, που έχει χάσει η Ελλάδα δεκαεττά χρόνια, είναι τόσο μεγάλη και τόσο δύσκολο να ανακτηθεί, που εδώ πραγματικά έχουμε μια τραγωδία, σε αυτό το χώρο, ας πούμε, και η εμπιστοσύνη μπορεί να είναι μικρούς. Ένα βατελό. Αλλά θα ήθελα να πω δύο πράγματα για την εξαιρετική σειρά ομιλιών που είχαμε και από τους πολιτικούς. Και το πρώτο που θα ήθελα να επενθυμίσω, νομίζω αναφέρθηκε ο κ. Λιάκηρος, ο τ. Λιάκηρος, ότι τι θα θα δει μέχρι τον περασμένο μήνα, συζητάμε όλοι για την άνοδο των εθνικισμών και των ακροδεξιών οικογησμών και εθνοκολαϊκισμών, όπως λέγεται εδώ στην Ελλάδα, σε όλους τους κόσμους. Από την Τραμ και τον Μέξιν, μέχρι τον Ιεθόνδρα, τώρα στον Πάφεν και στη Γερμανία. Η Βουλγαρία, που είναι πρόεδρος, είναι ένα φασιστικό κόμμα και είναι ο υπημμός άμυνας, το ίδιο στην Αθήνα και στην Ελλάδα. Και αυτό είναι κάτι ανάπτυτο που γίνεται αυτή τη στιγμή και στην Ελλάδα. Δηλαδή, ενώ το μαγειδονικό είναι το ειδικό θέμα της Ελλάδας, σε κάθε κράτος και σε κάθε λόγω εμφανίζεται ένα ειδικό θέμα, το οποίο γίνεται η αφορμή, από την οποία βγαίνει αυτό το νέο φαινόμενο, το οποίο προφανώς έχει σχέση και με την παπποσγουλιοποίηση και την αίσθηση της ταπείνωσης, όπως το έχει μανεχολεί και στη δική μας περιοχή με το προσφυγικό μεταναστευτικό, με αυτήν την αίσθηση την αντιπολιτική. Έχει ένα αντισυστημικό χαρακτήρα μας. Και επομένως αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος εδώ στην Ελλάδα. Εάν αυτό το αντισυστημικό, που σε ένα μεγάλο βαθμό, και εκεί θα διαφωνήσει από τον Αλμπύστη, αλλιώς είδε ότι τον Αλμπύστη τον έπιξε οι αγατατσιμένοι και οι πλατείες να μπορέσουν το αντισυστημικό να μην το κάνουν. Αλλά να το περάσουν στο αριστερό χώρο που εμφανιζόταν και ανέβαινε και τα λοιπά. Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό. Και φοβάμαι, ακούγοντας την ομιλία του κ. Μητσουταϊκού, δεν την άκουσα, αλλά άκουσα τι είπε, ότι εδώ ξεκινά μια κατάσταση που ακόμα και ο κ. Μαρατζίδης είπε ότι ξεπλένει, ο Μαρατζίδης δεν είναι καλά σεξιτεπρός, είπε το απόγευμα ότι ξεπλένει αυτή τη στιγμή την κρισία, η νέα δημοκρατία. Αυτός είναι ένας τεράσσιος κίνδυνος. Και μέσα από αυτό το κίνδυνο, και να τελειώσω, βλέπω ότι γίνεται μια νέα γραμμή διαχωριστική, διχαστική, έτσι και αλλού στην επιβάλλονη διαπένω του κ. Μαρατζίδης. Ανάμεσα σ' αυτές τις δυνάμεις, μπορούμε να πούμε χοντρικά τώρα, ακολουθούν την λογική του διαφωτισμού ή την ευρωπαϊκή λογική, σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο για την Ευρώπη, που παίζεται και το μέλλον της, όχι το μεγάλο μέλλον, για τα επόμενα 5-10 χρόνια. Και έχει σημασία να είναι η Ελλάδα με μια σημαντική άκοψη για το πού πρέπει να πάει η Ελλάδα. Και υπάρχουν αυτές οι δυνάμεις από τη διά πλευρά και από την άλλη πλευρά. Και δυστυχώς ότι φαίνεται αυτή τη στιγμή, η Νέα Επιστροφή, με το κ. Μιτσοτάκη να πηγαίνει προς τα ΚΙΙ, μια επιστοροφή σε μια εθνικονομία, ένα εθνητισμό, ο οποίος φαίνεται να είναι ψηφοθητικής πλευράς, πλάξω σε σχέση με μερικά από τα στελέχια που βλέπουμε στη Βουλή και συζητάμε κλπ. Και αυτό σημαίνει πάρα πολύ μεγάλος κίνδυνος. Αναφερθήκατε στην πρωτοβουλία του κ. Δανέρης από την αρχή του Λεωνίδου του Κύρου. Πιστεύω και σε σχέση με αυτά που πρέπει να μιλήσουμε, γιατί εδώ είμαστε κάποιοι βόντιενς, εμείς όλοι συμφωνούμε εγώ, τελικά ακούμε δευκαιρίματα ο ένας και του άλλου και όλοι ευχαριστοιόμαστε για τα οποία πιστεύουμε. Ότι υπάρχει θέμα, και θέλω να το γενικέψω, όχι μόνο σε σχέση με τις υποθεωρήσεις, να ξεκινήσει μια μεγάλη πρωτοβουλία. Και πρέπει να βρεθούν οι άνθρωποι, κατάλληλοι, δεν είναι η πολιτική που θα το κάνουμε αυτό, πανεπιστημιέκη και άλλοι, και με ένα πιθανό κείμενο το οποίο θα αρχίσει να διακινείται, αλλά και με μια σειρά συγκεντρώσεων σαν τη σημερινή παντού και σε όλη την Ελλάδα, διότι προφανώς ο οποίος δείχονται λογικός άνθρωπος, ο οποίος δεν είναι η πλησταυτιά του και τον οποίο δεν μπορεί να τον κερδίσει κανένας από εδώ πάνω ή από πιο δύο του παράθυρου, όπως είπατε κυρίως, που ακούσει τα επιχειρήματα θα τα αντεχθεί, αλλά δεν τα ακούει. Επομένως, νομίζω ότι πάει και αυτή τη στιγμή ένα καθήκον, μια ευθύνη, απάνω σε αυτό το πάνερ και τους ανθρώπους που ξεκινήσαν αυτήν την εξαιρετική διαδικασία, να πάρουν μια πιο δημόσια πρωτοβουλία έτσι ώστε αυτά τα επιχειρήματα να ακούγονται, να ακούγονται διότι διαφορετικά ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος. Μπορεί να μην τελειώσει αυτό το θέμα και να μην τελειώσει λόγω θα γίνει στα σκόπια. Αλλά, εάν γίνει αυτός ο νέος διχασμός που μας καναδυρύζει στην εθνική πρωτοσύνη και στους εθνοπροδότες, νομίζω αυτός θα είναι καταστροφικός για όχι την Ελλάδα και για όχι την Ελλάδα. Κώστα, είσαι πρόεδρος της Επιτροπής της Βουλής Εξωτερικών Σχέσεων και Διάμυνας και είδε οργανώσεις μια τέτοια συζήτηση στο κοινό αρχή. Με τους ιστορικούς, με καλεσμένους ιστορικούς πολιτικούς επιστήμονες, διεθνολόγους, μια τέτοια συζήτηση όπως ήταν η συζήτηση εδώ. Νομίζω ότι θα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία, έτσι και αλλιώς συζητεί στη Βουλή, στις Επιτροπές προσκαλούνται οι δικοί άνθρωποι και μια τέτοια συζήτηση θα ανοιγόταν και στη τηλεόραση και θα έδιναν το καλό παράδειγμα. Μαθαίνεται σε δήμους, πανεπιστήμια κλπ. δείχονται ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα κίνημα από αυτήν την άψη. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε μόνο σε μια διακήρυξη του τύπου των 169 που είχαν κουράψει 42, τώρα είστε στην κυβέρνηση. Και εδώ πρέπει να χρησιμοποιήσετε όλα τα εργαλεία και επίσης και το κανάλι της. Αλλά πρέπει να αρχίσει από τη Βουλή και θέλουμε τη δέσμευσή σου. Προφανώς εις θα προχωρήσει αυτή την ιδέα, αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν θα μπορεί να είναι μόνο άνθρωπο που βρίσκεται σε αυτό το πάνω. Θα υπάρχουν και οι άλλοι. Δεν είναι δυνατόνιστο. Όπως ακούσατε, η πρόσκληση και είχε ενταποκριθεί και ο Κώστας Πακουλιάνης. Όταν λέω είχε ενταποκριθεί, έχουμε εκτεθεί διότι μοιράσαμε πρόσκληση με τα ρόματά τους. Δεν είναι παρόδεισο λόγο δικής τους ανέλεσης. Και ο κ. Βουτάρης είχε πει εδώ και πολλές μέρες ότι θα έρθει. Και ο κ. Πακουλιάνης μου λέει ασμένος και σας ευχαριστώ πάρα πολύ και σας ευγνωμονώ για την πρόσκληση. Και βέβαια ο Μητροπολίτης Αργολίδος, ο οποίος νομίζω μετά από νεότερες συζητήσεις με τη Συνολογική Εκκλησία, μην έρθει σε βαστική αποφασία, αλλά προφανώς το παρεμπιστήμιο είχε θεωρήσει ότι ένα τέτοιο πράγμα πρέπει να έχει όλες τις απόψεις και όλες τις αντιλήψεις. Αλίμονο τώρα, αν θα μπορούσε να το κλείσει. Ο Σοπράτης Πεντεζάς. Ευχαριστώ τους ομιλητές. Που σας αισθάνεται κάτι λύθινο, δηλαδή ποιος είναι να κλειδίσει, μίλησε για την ακτιβιακά συ, του σχεδιτού στουτουλάμπιτος πάντων. Φοβάμαι ότι αν δεν διαχειριστούμε το στουτουλάμπι, όχι σαν ιστορική γιατί λίγο πολύ στην ακαδημακή στερεογραφία τα πράγματα τα έχουμε καταλάβει, αλλά οι διαχείρισεις φυσικά ούτε είναι δημόσια ιστορία, οι διαχείρισεις είναι βασικά πολιτικό ζήτημα και δεν μπορεί να εξαντληθείς στο βραχεί χρόνο. Φοβάμαι ότι το πρόβλημα της Δεκραγμάτιας με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, ή τα σκόπια όπως θέλουμε να τη λέμε, θύρο, μύρο, είναι ότι θέτει ουσιαστικά από την αρχή ζητήματα, που τουλάχιστον στον δημόσιο λόγο και στη βήτρη λεφθούνται λοιμμένα. Όταν κάποιος θέσει ζητήματα, ας πούμε, προβληματικής αντιμετώπισης στο σλόγο Μακεδόνα, αυτό δεν θα μείνει μόνο εκεί, θα πάει και παρακάτω. Μοιραία λοιπόν, με λογική εθνικού συμφέροντος συντηρητισμού και κάτες ιδιωτέλειας, υποθέτω ότι άνθρωποι που βιώξουν τελικό θα είναι πολύ επιφυλακτικοί. Όχι για το αυτό καθόλου ζητηματικού γονώματος. Όσο των αποτελεσμάτων αυτής της διαχείρισης. Και φοβάμαι ότι αν δεν αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, εμείς και τουλάχιστον έχουμε κάποιο ψευτοειδικότητα, εγώ είμαι οικονομικός ιστορικός, ξέρω ελάχιστα, αν δεν αντιμετωπίσουμε όχι μόνο στο παρελθοντικό πρόβλημα, αλλά και ως ζήτημα για αντιμετώπιση άμεσα τους επόμενους δύο, τρεις μήνες, πέντε χρόνια, θα βρεθούμε πάλι από την αρχή να φτάνουμε στο σημείο να υπάρχει μια διεθνή σπίεση για λόγω που δεν έχουμε να κάνουμε το Έλληνο-Μακεδονικό πρόβλημα, αλλά με την ΕΝΕ, με τον ΝΑΤΟ, με τη ΝΑΤΟ, τίποτε άλλο, και εμείς να έχουμε κάποιες δικαιοσμίσεις, να ξέρουμε τι δεν θέλουμε στο κάτω-κάτω, και να μην ξέρω πώς θα το πούμε. Άρα, ήδη να γράφει, μου κάνει εντύπωση ότι ενώ ο Κ. Σεραχίδες το είπε, ο Κ. Σεγιαντούλα, πώς το είπε, θυμάμαι τώρα, μια γλυκή έκπραση, κανείς δεν μπορεί να το πήρε, να είμαστε ιστορικοί έτσι, κανονικά θα μπορούσε να μας εμπιστευτεί μένα, να μας εγκαλέσει αμέσως. Το ξεχάσαμε, δηλαδή είσαμε λοιμμένο, και φοβούμε ότι αυτό δεν είναι μόνο η κακή συνδέση των ιστορικών. Αλλά όπως η Μακεδονία, όπου είχα στο σιλαλιτήριο, μ' ακόμη τα βέβαια στο τηλεκτήριο, δεν ξέρω τίποτα, αλλά πολλοί από τις συμμετέχοντες έχουν κάποια δική τους αντίληψη του δικού τους ιδιωτικού συμφέροντος. Συνεπώς, αν αυτό δεν αντιμετωπιστεί εκ των πρωτέρων, δεν είναι δυνατόν ξαφνικά να αντιμετωπίσεις στον άνθρωπο σου, λέει, την ψυχή μου η Μακεδονία, το όνομά μου, τίποτε άλλο. Και δεν είναι ανόητα επιχειρήματα, στηρίζονται, εδράζονται σε πραγματικές φοβίες και πραγματικά μικροσυμφέροντα. Όσο αυτά δεν τα βλέπουμε, νομίζουμε ότι αν πας και το εξηγήσεις, θα το καταλάβει. Μα το έχει καταλάβει που λέει αυτός, δηλαδή, αισθάνεται την ανάγκη να αντιληθούν πού οδηγείται μια ισορροπία. Νομίζω αυτό που λέει και ο κ. Γούναρης, με κάποιο τρόπο λίγο πολύπλοκο, αλλά αν δεν λυθεί το πρόβλημα της χρήσης της ιστορίας τώρα σήμερα από την πολιτική συγκυρία, θα βρεθούμε μετά να μεζεύουμε τα πράγματα. Και όταν πάμε να τα μαζέψουμε, κάνουμε ένα τραματικό και εντερό σγελί όπως ο ίδιος. Αν δεν έχουν έστειλες το σωκάτο πρώτα, θα δώσουμε στον στιγμό μας αυτό το ζήτημα. Νομίζω ότι ο Σπύρος ίδιος είναι ο τελευταίος που θέλει να φάρει τον λόγο και μετά θα δώσουμε τον λόγο στους ομιλητές. Θέλω να κάνω μια λίγο αιρετική αφελή ως προβοκατόρικη ερώτηση. Μερισσότερο στους πολιτικούς και λιγότερους ιστορικούς, αν δεχτούμε ο γεγονός από την πολιτική πλευρά, την φράση του Βενιζέρνου που ανέφερα και τους Βερνέλης, αν δεν κάνω ναύθος ότι δεν υπάρχουν εθνικά συμφέροντα, εθνικά δίκαια με υπάρχουν εθνικά συμφέροντα, συμφέρονται η χώρα να ανηθεί το μακεδονικό. Με ποια λογική το λέω, ότι αν η χώρα αυτή μπεί στον Άθω, η θανότατα θα χρησιμοποιηθεί προς τις μεγάλες δυνάμεις ως όχι, μα υπηρεώσει τα Βαλκάνια. Αυτή τη στιγμή αυτό είναι το λόγο, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, ίσως το παίζει η Ελλάδα. Και θα αρχίσουμε να ακομπιζόμαστε μεταξύ μας η Ελλάδα με το γραφείδιο αυτό για το ποιος θα είναι το πιο καλό παιδιάς του, που είναι έτσι στις μεγάλες δυνάμεις. Αυτό θέλουμε να πείσουμε. Πρώτον δώσω τον λόγο και θα κλείσουμε έτσι. Θέλω να πω το εξής. Πρέπει να το επαναλάβω γιατί μπορεί να υπάρχουν παρεξηγήσεις. Πιάνω μία πρωτοβουλία που αφορούσε το σύνολο του πολιτικού φάσηματος και μία γράμμα ιστορικών, που επίσης δεν ταχτίζονται και με τον τρόπο που έχουν μες στιγμής μελετήσει ή που έχουν δημοσιοποιήσει την άγωξη της Περβεθέρας. Όχι μόνο αυτό εμειχυρίθηκε. Αυτός ήταν και εξ αρχής ο στόχος μιας αδιασκήτησης και των συζητήσεων που θα ακολουθήσουν. Αν θέλετε είναι και στην... Νομίζω για εμάς που ανήκουμε στην Παρασία, είναι το δοδομένο ότι μόνο έτσι μπορεί να υπάρχει ένα παρεμιστήμιο, παρεμιστήμιο ουσιαστικά ως κηδά όλων των απόψεων και των διαπολιτικών τέταρων. Αλλη μόνο αν η υποσέγγιση της σημερινής ζήτησης είχε το χαρακτήρα μιας μονομέρειας. Ένα είναι αυτό. Το δεύτερο είναι ότι προφανώς πρέπει κάποιος να ομολογήσει ότι μετά της συγκέντρωσης του συναλλητηρίου της Σαλονίκης, τα πράγματα ανατράπηκαν και αποδράστηκαν συμμετοχής. Το παρεμιστήμιο δεν μπορούμε να συνεχίσει στα ίδια κατεύθυνση. Και στις επόμενες συζητήσεις θα κάνουμε και εσάς όλοι καλεσμένοι με τον ίδιο τρόπο. Είναι αυτονόητο πως ο στόχος είναι ένα ευρύ φάσμα δηλαδή ομιλητών που θα έχουν εφωτική προσέγγιση στα θέματα τα οποία σύντομα θα διακινωθούμε στο τέλος Ιουνίου. Θα έχουμε ένα εξάμενο, δηλαδή παραλαμβόνο, τέτοιον εκδηλώσεων κάθε μήνα. Και τώρα να δώσω το λόγο ανάπτωτα με τον τρόπο που συναμπούλησαν. Εν αρχή δίδα στον λόγο της Ισία, θέλει ο Βασίλης Σοβουράης να φύγει. Θα ξεκινήσει το Βασίλης. Ευχαριστώ Ιουνίου με εξαίρεση. Αυτό που προσπάθησα να πω προηγουμένα, όπως είπε ο κύριος Παχ, είναι ότι η μη επίλυση του ζητήματος είναι πολύ πιο λειτουργική από την επίλυση του. Είναι το νερό το οποίο ρίχνει σε πάρα πολλούς διαφορετικούς μίλους σε όλες τις εποχές. Και νομίζω αυτό έχει ακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Είναι προφανές ότι δεν μιλούμε για να έχουμε ένα κρατήριο σκοταδιστικό, όπως αναφέρθηκε, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα στην εκπαίδευση. Δεν ξέρω, και γι' αυτό είμαι πισιόδοξος, πόσο μπορούν πια να κρυφτούν αυτές οι ενδύεσεις με το που συνεχιθούν εδώ σε εγώ λοιπόν ή εκτός, μετά από όσες έχουν συμβήσει στο χώρο της δημόσιας ιστορίας, τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζονται όλες αυτές οι γνώμεις των παιδιών, εάν υπάρχει περιθώριο γεφτό. Όσον αφορά τις συγκεκριμένες ερωτήματα, το οποίο, κύριε Ζεοκλόκος, δε θα περασπιστόπλος είναι από τις αγαπημένες φωτογραφίες αυτού του χαρτονόμισημα, το οποίο μπαίνει ως ωραίο οπτικό υλικό, φαίνεται σε όλα τα δευκόματα, μολονότιες για ψευστή. Ήθελα να πω ότι πρώτον ο όρος αυτός τον οποίον χρησιμοποιούμε, το εθνικό, είναι, τα ξέρω, κύριε Σερακίδης, είναι ένας όρος των κοινωνικών εξειτημών πολύ πρόσφατος, μεταπολεμικός, στιγματικός, το οποίο προφανώς δεν μπορεί να αποδώσει τις κατηγορίες αυτές των ταυτοκτήκων μέσα στο βαλκανικό χώρο, εάν θέλετε και σε οποιοδήποτε προνοητερικό πλαίσιο ιστορικό, γιατί τελικώς, έτσι όπως χρησιμοποιήθηκε στην Αμερική, βάζει την καταγωγή την αρχαία από την πίσω πόρτα, δηλαδή πάλι η εθνική ομάδα έχει ένα μύθο καταγωγής, δηλαδή γυρίζουμε πάλι στον εθνικισμό, στην ιστορία, με τον τρόπο που χρησιμοποιείται ο όρος αυτός. Επομένως... Ακριβώς. Θα σας πω, θα σας πω, θα σας πω. Αλλά νοούσα ότι συμήθως όταν λέγουν ότι κάποιος είναι εθνικητάγελ, είναι ό,τι κάποιος κατάγεται από την Ιταλία στην Αμερική, επομένως αυτός έχει την εθνική αρχαία, ξέρει ότι έχει μια κοινή καταγωγή τώρα. Στο δεύτερο κομμάτι που είπατε ακριβώς αυτό, στο τέλος του 19ου αιώνα είναι σαφές όταν ιδρύεται η Εσωτερική Μακεδονική Παναστατική Οργάνωση, ότι θέλει να δημιουργήσει μια άποπο μοσχοδία, στην οποία τοποθετεί μέσα πολλούς ελλαούς, όχι εθνικάς Μακεδόνες. Όλοι αυτοί θα είναι Μακεδόνες. Δηλαδή είναι μία αυτό που θα λέγαμε σήμερα σύλικα identity, θα λέγαμε ποιος, αυτό το πράγμα σκοτέλει να κάνουμε. Αλλά όπως είπα την εκοχή εκείνη, η πίεση είναι τέτοια στο να δηλωθούν οι άνθρωποι, αν είναι από τη μια πλευρά οι Ελληνες ή οι άλλοι, που αρκετοί από αυτούς καταφέρουν στη χρήση, και στο Έλλης Άιλον που είπατε στην πονημία ότι είμαστε Μακεδόνες προκειμένου να ξεφύγουμε. Ακόμα και αυτό οι ελληνικοί που βράχνουν και είναι ότι αφού λένε ότι είναι Μακεδόνες είναι αυτό μόνο οι ελληνες. Δεν είναι πχίριμα, αλλά μπορεί να σημαίνει και αυτό. Συναντούμε αυτή την περιβήνεια. Πάντως το χαρακτηριστικό σημείο, πρόφανως η σφραγίδα μπορεί να μπαίνει με την αντιφρασιστική συνέδοξη που παρίσταται και ο ίδιος ο Γλυγόραφ τότε και την σφραγίδα τη οποία μπαίνει, αλλά έχει δημιουργηθεί στο Μεσοκόλων με την αντιπαράθεση στη Σερβία με τους Σέρφους, των Βουλγαρομακεδόνων προσφύγων μέσα στην Πολυερία και των εντοπίων εδώ. Τότε αποκτά μια έννοια διαφορετικής ταυτότητας σε σχέση με τους άλλους που ήρθαν. Γιατί πιο μπροστά οι άνθρωποι δεν έχουν την εικόνα ότι εμείς είμαστε ντόπιοι, ούτε καν είναι όλοι ντόπιοι αυτοί οι οποίοι ζουν μέσα στο χώρο, όλοι μακεδονικοί στην προηγούμενη αυτή εποχή, σύντιες διώξεις. Σύντιες διώξεις της δεκαετίας του 30 μέσα σε όλες τις βαλκανικές χώρες, συνδυασμένες βέβαια με την σοσιαλιστική, ελληστερική, κομμινιστική, το οποίο θέλεις, στο διαφόρον ομάδος. Ο κ. Ζάκης. Καλησπέρα, κ. Ζάκης. Το ένα είναι αυτό που είπα εγώ για τους σκελετούς στην Τουρνά, παρ' ιταλικά, και βάζοντας το μαχαίρι, αυτό θέλει λίγο προσοχή. Δηλαδή, στον πιο δημόσιο λόγο για να με φιλθείς τους εκλεκτούς της ελληνικής κουλής, ας πούμε, εκεί μπορεί να τους πεις για τις τρεις Μακεδονίες, μπορεί να τους πεις ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε μια γλωσσική ομάδα, των οποίων ένας μήματος δεωρεί τον εαυτό της Έλληνα, άρα να τους πεις ότι ξέρεις, δεν απελευθέρωσες, αλλά κατέξεις στην Μακεδονία, είναι μεν αλήθεια, αλλά είναι too much. Και μπορεί να έχεις ένα κακό αποτέλεσμα, και θα σου πει βέβαια, άρα, δηλαδή, κακώς εγώ την έχω. Λοιπόν, εκεί θέλει προσοχή. Θέλει να είσαι λίγο πιο balanced, άλλο άνθρωπο. Σε γραφτά κείμενα, εγώ ήδη τώρα τελειώω ένα βιβλίο για τεχνικά θέματα, το λέω ξεκάθαρα. Λοιπόν, και το έχει πει πρώτος ο Λυθοξώ. Τώρα, σε ό,τι αφορά ένα άλλο σημείο, οι δυο κυρίες του πάνε, έκαναν ένα μικρό λαθάκι. Μην το πάρετε στραβά, όταν κατακρίνω τις κυρίες, γιατί με έχουν κατακρίνει στο πάντεο, ότι βάζω πιο κακούς λαθμούς τις κυρίες από τους άνθρωπους, το παπα-Γεωργίου. Αλλά εγώ τους είπα ότι είναι περισσότερες οι κυρίες του. Είναι 70% οπότε η μοιραία θα... Λοιπόν, τώρα. Δεν άλλαξε η ελληνική πολιτική το 1995. Άλλαξε πολύ μετά, το λέει ξεκάθαρα ο Συμήτης, και άλλαξε με τον Έλληνα μας Τρέζι, δεν θα το βαρανομάσω, βρίσκεται αυτό μέσα στην αίθουσα, το 2000. Επί δέκα χρόνια ήμασταν οι Κακοί και μετά άλλα δέκα χρόνια ήταν ο Γκρούελς. Λοιπόν, από το 2006 έγινε το αποπότι, και αυτό το ξέρουνε ο ΟΥΕ, η ΕΟΠ και λοιπά, ότι η Ελλάδα δεν είχε αλλάξει. Είχαν γίνει κάποιες εξπλωράτωροι κινήσεις από το Βάγκαλο, μετά τα ταξίδια του Συμήτη και αυτά, αλλά η όρημη στιγμή ήταν το 2000-2001. Δεν ήταν πιο παραίωμα. Έφυγε, εντάξει. Ο κύριος Μαγκλέκης, εντάξει. Είμαστε γείτα, εντάξει. Τα έχουμε πει. Δηλαδή, εκείνος μενειμένει και βγαίνει ξεκάθαρα για το βιβλίο του Συμήτη, για μια δημιουργική Ελλάδα. Το πρώτο στόμα στον απολύμον Ελλάδα. Αυτό είναι και είχα κάτι ακόμα. Τώρα, δεν θέλω να παίξω τον ρόλο του Μουναρίου Ποφού, αλλά αυτά ξεκινάνε. Υπάρχει, όπως θα ξέρεις, Γιάννη, όπως λέει και ο Άντρος Σμιθγιάννη, υπάρχει μια ιτελικέντηση, η οποία συλλαβάνει για ιδέα ενός έλθος. Όπως η ιδέα των Κορατών, ότι είμαστε μαζί με τους Έρνους σε ένα ιρρικό έλθος και να το φτιάξουμε, το Νοτιοσλάβο. Υπήρχε ο Μισερκόφ, το 18... φτιάχνει αυτό στην ιδέα, ευχαριστεί τους Ιογοσλάβους, που είχαν ενσινάβει την Ιζέα και άλλοι του Μακεδονισμού και λέει, δεν πρέπει να ντρεπόμαστε που φτιάχνουμε έναν καινούρο έλθος, παλιότερα το κίνημα το εσωτερικό ήταν εφουλάρικο. Κατεβάση αυτός ήθελε να φτιάξει την Ελβετία τον Βαλγιονίκο. Το λένε μετά την Ελβετία τον Μηχανίκο στο Μεσοφόρο. Και από τι φαίνεται, μάλλον εκεί το 1930. Εκεί, βέβαια, είναι η γνωστή ελληνική θεωρία, η οποία τους κατασκεύασε το Τίτο και πιο πριν τους κατασκεύασε η Ομινιστική Διαθήκη. Αλλά δεν τους κατασκευάζεις, αν από πάνω με ντικτάτ δεν φτιάχνεις έναν λαό. Αυτοί είχαν αποξενωθεί από τους Βούλγα. Ήταν μια πολύ πλούσια κουβέντα από πολλές πλευρές και δεν ξέρω τώρα τι να πω, όλα να πω. Ίσως να πω λίγο μια διωματική εμπειρία. Έζησα τέσσερα χρόνια στα Σκόπια ως μέλος της αποστολής του ΑΣΕΕΚΙ, του Οργανισμού Δυνασφάλαια και Συναγραφίας στην Ευρώπη, ακριβώς τα χρόνια του Μπρούευς και της σύγκρουσης. Δηλαδή 2010 με 2014. Καταλαβαίνω ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Η δουλειά μου ήταν να παρακολουθώ κάθε μέρη στην πολιτική, τις πολιτικές εξελίξεις και τις διεθνωτικές σχέσεις. Λοιπόν, αυτό που έχω να πω πολύ συνοπτικά, είναι ότι υποτιμούμε πάρα πολύ τις εσωτερικές συγκρούσεις, και δεν όνομα τις διεθνωτικές, ενώ τις πολιτικές. Δηλαδή όπως κάθε χώρα και εκεί έχει πάρα πολύ μεγάλες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Εδώ λέμε συνέχεια οι εθνικιστές, ή έτσι κι έτσι, δεν είναι έτσι. Δηλαδή υπάρχουν πάρα πολύ διαφορετικές πονές. Υπάρχει μια γκάμα πολιτικών απόψεων όπως σε όλες τις χώρες και επίσης στην ιστοριογραφία γίνονται πολύ μεγάλες και διαφορετικές δημόσεις. Ακριβώς λόγω της διαπραγμάτευσης σε σχέση και με τη σύγχρονη ιστορία και το θέμα της Συγκοσλαβίας και του αντιφασιστικού αγώνα που καθόρισε αυτό το έθνος και αυτό το κράτος και σε σχέση με το τι ακριβώς εμφανίζονται ως έθνος και αν είναι, ας πούμε, η Σλάβη του Μεσαίωνα και όλα αυτά. Η ιστορία με την αρχαιότητα, πάντως, δεν είναι πλειοψηφική. Η πριγούμενη αντίληψη ήταν, και είναι περισσότερο ακόμα αυτή η λειτουργία, ότι ήρθαν οι Σλάβοι και πατήκησαν σε ένα χώρο που αναμύξουσαν με τους αρχαίους μακενθάσους, αυτούς που είχαν επομείνει τον έβδομο αιώνα που μεταναστώθηκαν. Αναλούγει με τη θεωρία του Λιγάνου με τους τράκες. Ναι, λοιπόν, δεν είναι τόσο παράλογο. Στα Βαλκάνια όλοι λίγο πολύ λένε τέτοια πράγματα στις ιστορικές συνέχειες. Λοιπόν, αυτό που θέλω να πω, όμως, είναι ότι οι άνθρωποι πρώτον είναι φοβερά ισχυωμένοι με τους Έλληνες. Οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι παντού. Η Ελλάδα έχει αγοράσει και τα δηληστήρια και τις τράπεζες και τα πετρέλαια και τα πάντα και τη ΔΕΙ. Όλοι παραθερήσουν το Πελογέννης στην Ελλάδα για ένα μαζική έξοδος. Όταν μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ευτοκίνητα. Όταν έγινε η μεγάλη θέστα για το Ήλιμπντεν, την αυτοτεχνική γιορτή της 2 Αυγούστου, την Κρούευση και το 2013, αυτός είχε κάνει μια τεράστια θέστα. Και στην πραγματικότητα, έβγαιναν τα ευτοκίνητα κατά εκατοντάδες χιλιάδες για τη Χαλκιδική και την Πλανταμόνα. Λοιπόν, οι άνθρωποι είναι σε διαφορετικό επίπεδο πάρα πολύ καλά με το οποιοδήποτε από την Ελλάδα. Οι δικοί μας, όπως ξέρετε, πάνε στα καζίνο, πάνε και αγοράζουν πράγματα, με ψωνίζουν, με παρουσοδοντεί αυτοί και τα λεφτά και μετά κάποιες να μην καταλαβαίνουν. Λοιπόν, εγώ δεν είμαι τόσο, πώς να σας πω, νομίζω ότι υπάρχει ένα επίπεδο που ο κόσμος πρώτον βιώνει αυτό το πράγμα με μια κανονικότητα επί χρόνια και το ξεφράζουμε τελείως και ξαφνικά όταν επανέρχεται το θέμα του ονόματος, ξυπνάει ένα ζήτημα περιφάνειας σε ένα όμως μέρος του πολιτισμού. Δηλαδή, θέλω να πω, ας μην υπερτιμάμε αυτό το συλλαλτήριο που έγινε, ήταν πολύ πιο μεγάλο από ό,τι μομίζαμε ότι θα μπορούσε να είναι. Αλλά, συγγνώμη, το 1992 συμμετείχαν όλα τα κόμματα ακόμα και το που έπρεπε το καταδίκαζε οι τοπικοί βουλευτές και οι τοπικοί στρατιωτές ήταν εκεί. Σήμερα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Είναι μια συγκεκριμένη πλευρά του πολιτικού φάσματος. Δεν λέω ότι είναι μόνο αγροδεξιά, αλλά είναι πάντως δεξιά. Επίσης, στα ΜΜΕ δεν υπάρχει ομοφωνία που είχε τότε. Δόξα του Θεού, υπάρχουν πάρα πολλές απόψεις και υπέρ της σύνθεσης, κριτικές προς τον εθνικισμό εκατέρωθεν. Λοιπόν, δεν είμαστε εκεί που είμαστε. Το στίχμα του συλλαβητηρίου ήταν, δεν με φοβάμαι να το πω, ήταν αγροδεξιό σε πολύ χαμηλού επίπεδου. Τα πράγματα που ακούστηκαν ήταν τραγικοί. Και δεν βρίσκω τον λόγο να χαϊδεύουμε και εμείς, ας πούμε, και να στοβιλεύουμε τα πράγματα. Θα θυμίσω ότι ο Λεωνίδας ο Κέιρκος, που είχε κάνει τόση δουλειά για να ξυπνήσει, ας πούμε, τα πνεύματα μετά από όλη αυτή την ιστορία τότε, πολύ γρήγορα, ήταν ο πρώτος που έγραψε βιβλία, το 93 έκνευα, και είχε πάρει και πιο πρωτοβουλίες. Όμως, στο συλλαβητήριο του 92, το Φεβουάριο, ήταν εκεί και είχε πει μια κουβέτα που μετά τη θεώρησε ακριβώς λάθος. Είχε πει αυτό που τι μόλι να πούμε, ήταν μια μεγάλη λαϊκή γιορτή. Άμα το πάρουμε έτσι, έτσι λέει η κυρία Δημοκρατία σήμερα, εσείς ξέρετε καλύτερα, εσείς που ήσασταν όλοι μαζί τότε, και τελικά πώς άλλαξε ο ίδιος πολύ γρήγορα, βέβαια, νόμιμη για όλα αυτά, γιατί φάνηκε που πάει. Γιατί δεν είναι αυτές οι γιορτές τόσο αθώες στα αποτελέσματά τους. Και βέβαια, να θυμίσω ότι εκείνο το συλλαβητήριο, το είχαν στηρίξει όλα τα κόμματα, όλη η κυβέρνηση, ο Σαμαράς ήταν από πίσω και τα φοδηγούσε και έφυγε οδηγίες για την ομιλία και η ομιλία των δημάρκους πήγαινε και ερχόταν στο κουδείο εξωτερικών, άμα τη δείτε, ήταν πολύ αξιοπρεπή σε σχέση με τα συνεχνά δεδομένα, έτσι. Αλλά ήταν με τις ευλογίες της πολιτικής αγεσίας και δίπτου Σαμαρά, ο οποίος τότε ήθελε να κάνει εντύπωση στην Ευρώπη και να πει ορίστε, δεν έχουν δικαίωμα να διαπραγματευτώ. Την επόμενη μέρα, για όσους δεν το θυμούνται, ήταν η Σύνοδος της Βρυξέλλες και μοίρασε τα πρωτοσέλητα των εθνημερίδων στα έδρανα των Υπουργών για να δούνε ασκόδη λαοφάλες. Επίσης, να πω ότι αυτή η ιστορία πραγματικά μέχρι τα μισά του 1991, ήταν ένα ζήτημα μειωνοτικό για την Ελλάδα και έτσι εμφανιζόταν στις εχειμερίδες. Το πώς βγήκε μπροστά το όνομα, έχει να κάνει με τις αντιδράσεις κύκλων του εθνικιστικού φάσματος θεσσαλονική, το οποίο περιοθέτησε ο Σαμαράς πολύ καθαρά για δική του πολιτική φιλοδοξία, το φθινόπωρο προς χειμώνα του 1992. Ναι, ο Κόπαθε Μελής και όλοι αυτοί, αν δεν ήταν η κυρίαξη, έτσι, ο Μάλτι, αυτοί όμως παίζανε έτσι στο παρασκήν ως παραγούντες. Επίσημη πολιτική γράψε τότε ο Σαμαράς και μάλιστα το καλοκαίρι γράφει μια επιστολή στους ευρωπαίους εταίρους και εξηγεί την αντίδραση της Ελλάδας και αναφέρει μέσα ότι η Μακεδονία χωρίστηκε το 2013 στις τρεις χώρες της Ευρώπης, της Σερβίας, της Ελλάδας και μετά λέει ότι η Μακεδονία είναι μια κοινωνική, ένα μήνα μετά. Και δεν υπάρχουν άλλες Μακεδονίες. Λοιπόν, δεν είναι ότι δεν ξέρω, έτσι, δεν ξέρω, ναι, ο φανταστάρας ο Κόπαθος. Λοιπόν, πάντως ήξερε, δεν είναι ότι δεν κατάλαβα τι έχει. Οπότε, παίζονται πολιτικά παιχνίδια και βεβαίως χρειάζεται πολύ μεγάλη συζήτηση με τον κόσμο. Εγώ βλέπω ότι όταν εξυμπούμε πράγματα καταλαβαίνουνε οι καλοπροαέρετοι και υπάρχει όμως και ένα κομμάτι που έχει πραγματικά χτίσει σκληρές απόψεις μέσα το διαδίκτυο και την επαφή με ακροδεξιά sites και όλους αυτούς τους κύκλους. Αυτά. Να είστε καλά. Καλησπέρα. Αν έχετε λάβει κάποια καινούργια, θα παρακαλούσα να οδηγώσουν και οι 3 σύνολες εκατοδεκάρες. Εγώ ήθελα να παρέσει ο κ. Καμφίλω που είπε ότι έχω αγκαλιάσει την παγκομμίο. Είχε υποτιμώται εθνικά κράτη. Κατάξει λίγο κοτωφανές να σου το άκουσες. Έτσι είναι έκπληξη. Επίσης, τον Νίκο Τουμπίστη, ο οποίος είπε για τον εθνό λαϊκισμό, δεν αντιμετωπίζεται αλλακά. Δεν θέλω να πω, καταχάς, ότι ο όρος εθνό λαϊκισμός είναι μόνος στην Ελλάδα χρησιμοποιείται. Εγώ δεν θα ρωτήσω καμία λόγω να χρησιμοποιείται. Είναι επόκτυλισμ ή μακραδεξιά κλπ. Αλλά εδώ θέτει ένα ζήτημα, το οποίο είναι το ζήτημα του πλήθους. Νομίζω ότι το πλήθος είναι ένα ολόκληρο πολιτικό ζήτημα, γιατί αφενός μεν η υποτίμηση του πλήθους οδηγεί προς μία κατεύθυνση και αύριο έχουμε μια συζήτηση για τον Ευραίο, μια συναδέκτη, η οποία βλέπει ακριβώς την ανοία του πλήθους στην ευρωπαϊκή ιστορία. Αφετέρου η εξιδανίκευση του πλήθους οδηγεί επίσης σε επικίνδυνες ανθρώπους. Επομένως, η έννοια του πλήθους είναι μια μεγάλη κομπική έννοια, η οποία θέλει ακριβώς μια διαπραγμάτευση, η οποία θέλει να έχει αποχρώσεις. Και με αυτή την έννοια μπαίνεται το ζήτημα, ακριβώς όπως υπόθηκε σήμερα το ζήτημα ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις. Δεν θέλω να προχωρήσω περισσότερο από αυτό. Έχω γράψει τα συγκεκριμένα να γράφουν. Επιγραμματικά σε κάποια από αυτά που έχουν υποθεί, σχετικά με την παρατήρηση του κ. Ιανουλόπουλη, προφανώς το μυριό πρόσωπο που είχε, η ονοματεπώνυμα, είναι ο Σαμαράς. Όπως ήταν και το μυριό πρόσωπο, το ξεχάσαμε για αυτό, ήταν ο πρώτος αντιμνημονιακός. Στην πιο κρίσιμη στιγμή. Τώρα, πλάι στο Σαμαρά, βέβαια μαζεύτηκε και όλη η πολιτική ιεσία, γι' αυτό μίλησα λίγο πριν για μια ανάξια, τον καιρό συνολικά πολιτική ιεσία του τόπου. Διότι ο Κωνσταντίνος Βιστοτάκης θα μπορούσε να τον παρακάψει και να έχει τελειώσει η ιστορία. Δεν το επιχείρησε, γιατί θεώρησε ότι δεν τον συνέφερε να το διαχειριστεί έτσι. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Ενώ διαφωνούσε, υποτιτήθηκε, είπε και δημόσιο, για την περίφημη ιστορική κουβέντα εκείνη, έμεινε αυτή η κουβέντα, αλλά στο χέρι του ήταν όμως. Και αυτό, μην το ξεχνάμε. Πριν η θέση του Λεμνίδα Κύριπου τότε ήταν γιατί ο συνασπρισμός, στην πρώτη φάση, θεώρησε ότι μπορεί να απέχει από το γενικό πλήμα. Πολύ γρήγορα, όμως, ήταν εκείνος που πήρε στην πλάτη του αυτή την υπόθεση. Εντάξει, ο Μιχάης Παπαλιαννάκης από την αρχή ήταν διαφορετικός στη διαφορετική αδίκηψή του. Και θυμίζω ότι όταν η Μαρία Δαμαννάκη μετακινήθηκε, τότε ήταν ο μίμος ο Αντρουλάκης ο οποίος διαφόλησε και δημόσιο και μέσα στη βουλή και τον επιτίμησαν ο Λεωνίδας με τον Μιχάη δημόσιο. Αλλά αυτά είναι πολύ μικρά δεκτομέρειες που δεν διαφορετήθησαν ό,τι μπορεί. Το ερώτημα περί δημοσίου, περί εθνικούς συμφέροντους και αν συμφέρει, είπε ο κύριος Ζωρίζος, εμάς να μας φέρνει να λυθεί το ζήτημα. Νομίζω ότι αν είμαστε μία κανονική χώρα με κανονικά σκεφτόμενη κοινωνία και πολιτικό προσωπικό, θα θεωρούσαμε την πρώτη στιγμή από εκείνες τα αχώδης περίοδους ότι εμείς έπρεπε να είμαστε επισπεύδοντες. Είμαστε εκείνοι που κατεξοχήν θα έπρεπε να ενδιαφερόμαστε να σταθεροποιηθεί ο πιο κρίσιμος, ο πιο ευαίσθητος κρίκος στο σύνολο των Βαλκανίων που πάντα βράζανε. Και σήμερα είναι ο πιο ευαίσθητος κρίκος ή ο μοναδικός ευαίσθητος κρίκος. Όλοι έχουμε το δρόμος. Είναι λάθος το ΝΑΤΟ, και ευτυχώς για εμάς, το ΝΑΤΟ έχει τελειώσει την ιστορία με τα Βαλκάνια. Μόνο τα Δυτικά Βαλκάνια μένουν και μόνο οι χώρες εκείνες που μπήκαν σε άλλες περιπέτειες γιατί μετά τη διέκτηση της Ιωπισλαβίας έχουμε άλλες τελατογενέσεις που δεν αφήνουν τα πράγματα να σταθούν στα χώδια τους. Έτσι, λοιπόν, για τους λόγους που είπα πριν να μην επαναλάβω, τα πραγματικά μας προβλήματα στο διαφορά τη γειτονιά μας, που ήταν πάντα περίεργη, έχουν να κάνουν με άλλους που έχουν εαυτούς. Τα πραγματικά μας προβλήματα που είναι, είναι στον απρόβλεπτο και εξαιρετικά επιθετικό γείτονα τη Τουρκία, κατεξοκίνο, και όσο υπάρχει ακόμα περιθώριο να εκφράζονται από τις συγκεκριμένες δυνάμεις που εκφράζουν αυτό, μέσα στην Αλβανία, την ιδέα της μεγάλης Αλβανίας, τον αλβανικό αλληλουργισμό. Αν είχαμε στοιχειώσει αυτοπεποίθηση εθνική και δεν μας διέκρινε μια ηθοπάθεια σε όλα, όπως μας διεκρίνει πάντα, θα είχαμε αντιληφθεί ότι κάθε άλλο παρά αποτελούν, παράγονται επικίνδυνοντας, η χώρα χωρισόνομα. Και δεν είναι κρατήριο, είδατε, έχει επιβληθεί ως κρατήριο ή τέσσερις φορές έχει παραπάνω πληθυσμάδι Κύπρο, τα ξεχνάμε, κρατήριο. Για όλους αυτούς τους λόγους έπρεπε εμείς να τρέχουμε. Εξάλλου ήταν και η οικονομική ενδοχώρα της Ελλάδας. Με την πρώτη εμφάνιση της, έτσι, η οικονομική δίσδυση της Ελλάδας ήταν πρώτη. Ανακόπηκε μετά με το κλίμα εχρόπτας που δημιουργήσαμε εμείς. Άρα, όλο το πράγμα διαπνέεται από έναν ορθονογισμό. Τώρα, το ζήτημα είναι ότι ούτε το πολιτικό σύστημα μπορεί να το μαζέψει και ούτε η κοινωνία. Σήμερα. Και είναι εξαιρετικά πιο δύσκολα τα πράγματα από το 1992. Δυστυχώς. Γιατί δεν γίναμε αρσοφότεροι, δυστυχιωτός, αλλά είμαστε ακόμα πιο εγκλωμισμένοι σε ένα απόλυτο πολιτικό υπαρχιωτισμό, χωρίς να μπορούμε να διακλίνουμε τίποτα παραπέρα από τη μύτη μας. Θα κλείσω αμέσως με μία παρατήρηση που νομίζω είναι γενικότερα ενδιαφέροντα. Αλλά να δειχνίσετε πάρα πολύ εντός με το μακεδονικό και τη στάση των κομμάτων. Πέρα το ότι θα πρέπει να θέλετε αυτονόητο για κάθε πολιτικό, κυρίως για κάθε βουλευτή, ότι καλείται να δράσει σύμφωνα και να επιλέξει τη στάση του σύμφωνα με τη συνείδησή του. Αυτός σε όλα τα θέματα, όπως προλέβει για το Σύνταγμα, μεξάλλου, τα αλλακατεξοχεία, τα ζητήματα πρέπει να κάνουν με δικαιώματα, με διευθερίες και βεβαίως αυτά που περιγράφουμε ως εθνικά θέματα. Άρα εδώ οι μικρογωματικές ιδιωτέλειες δεν χωρούν σε καμία περίπτωση και αυτό θα πρέπει να είναι γενικός τόπος. Δυστυχώς δεν είναι. Και γι' αυτό όμως δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε συμψιφισμοί ούτε κουτοπόνειρες στροφές για παραβόνος για οποιοδήποτε δύσκολο θέμα το οποίο έχει πολιτικό κόστος. Αυτό που αναδεικνύεται και που είναι πάρα πολύ πιχύνδυνο και φάνηκε η πιχυνδυνότητά του προχθές στη Σαλονίκη περίτρεωνα, δεν το παίρνουμε και αυτοϋποψήνα στα λευτερέγοντα, στις παρατηρήσεις μας, είναι ότι πλέον κοινεύει για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας η δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός. Γιατί για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, λόγω της γενικευμένης αντίληψης περί υποκρισίας του συνόλου του πολιτικού προσωπικού όλοι οι ίδιοι είναι και όλοι ενδιαφέρονται μόνο για την εξουσία. Για αυτόν τον λόγο και αλλάζουμε τόσο εύκολα θέσεις και στάσεις ανάλογα αν είναι στη κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση και δεν υπάρχουν σταθερές. Αυτό ουσιαστικά διευρύνει την ούτως ή άλλως τραφωματισμένη σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Η αναξιοπιστία διευρύνεται και ο κίνδυνος είναι ακριβώς διάφοροι τέτοιοι περίεργοι και ας είναι μπρουτάλιοι η παρουσία τους, όποιος είχε ακούσει ή μπόρεσε να ακούσει πάνω από μια φράση του τύπου του φράγκου, δηλαμβάνεται ότι δεν είναι δυνατόν, δηλαδή είναι τέτοιο επίπεδο δημόσιου λόγου που δεν τολμάει ένας που έχει στην ιδιοδόση επίγνωση του τι είναι να τον εκφέρει. Και όμως, όπως είπατε έτσι, εμφανίζεται και ως επίδοξος αν τον θέλει λέει κάτι τέτοιο, ότι αν τον θέλει ο λαός και αν τον θέλει η κοινωνία εκείνος θα θυσιαστεί και θα είναι μπροστά στα δύσκολα. Αυτό είναι το τραγικό που έχουμε μπροστά μας, ότι απηγείται ευθέως και αμφισβητείται ευθέως το πολιτικό μας σύστημα. Απηγείται και αμφισβητείται ο κοινοβουλευτισμός. Αυτό πρέπει να καταλάβουν οι πολιτικές δυνάμεις, πρώτα απ' όλα το πολιτικό προσωπικό, η δική μας πόθεση κυρίως. Και βεβαίως, αμέσως μετά, είναι υπόθεση των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Οι δημοσιογράφοι έχουν τεράστια ευθύν σε αυτή την υπόθεση, όχι μόνο χθες προχθές τότε, στην πρώτη παραμορφωτική περίοδο, αλλά κατ' εξοχήν σήμερα, που σήμερα έπρεπε να είμαστε πολύ σοφότεροι. Και πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ποιοι είναι οι εθνικοί μας στόχοι, ποια είναι η εθνική μας πραγματικότητα και τι θα έπρεπε και πώς θα έπρεπε να δημιουργήσουμε συνθήκες για ένα καλύτερο αύριο. Ευχαριστώ πολύ. Στην πρώτη μου παρένταση ήμουνα πολύ ελεύθερη για να μπορέσουμε να συζητήσουμε. Και πράγματι η συζήτηση εμποδίζει πάρα πολύ και όπως λέει και ο Πότος, είσαι πάρα πολύ ελευτικός και με χάρης feedback από το κοινό για να μπορέσεις να επανελπίσεις. Δεν θα είμαι όμως και τώρα δεν θα πλατιάσω. Θα ξεκινήσω από αυτό που είπε ο κ. Παπατόλιας και κ. Παραποληδίκιο. Το εθνικό συμφέρον. Αν θέλουμε να βγουν οι σκελετοί απ' τα δουλάκια, να φτιαχτεί μια δημόσια ιστορία, αυτά δεν κατασκευάζονται έτσι. Αυτά φτιάχνονται στην πορεία όταν αρχίζει η χώρα η ίδια, η πολιτική ηγεσία με αυτά τα εργαλεία που τις δίνει η επιστήμη και τις έχει δώσει πάρα πολλά, αλλά και με το πώς βλέπει τη χώρα και την κοινωνία μέσα σε ένα νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται, ξαναορίζει το εθνικό συμφέρον. Το εθνικό συμφέρον δεν ορίζεται άπραξ. Ούτε ορίζεται από κάτι εντελώς αφαιρετικό, τα εθνικά δίκαια. Ο Λευθέριος Βενιζέλος σε μια καταπληκτική ομυρία του μετά τους βαλκανικούς αγώνες στην Πουρή, υπάρχει και μαγνητοφωνημένη για όποιος τη θέλει, πολέμει σε ένα δύο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κάποιος του είπε ότι με τον προεώνιο εθνικό ευθρό. Τι είπε? Τους εθνικούς ευθρός μου που σε αναδεικνύει η συγκυρία. Το εθνικό συμφέρον, λοιπόν, από τη στιγμή που καταραίει ένας κόσμος και επιμένω σε αυτό, οι πολιτικές συγκεσίες δεν είχαν το θάρρος. Χρειαζόδουσαν περισσότερο χρόνο να δεχτώ καλοπροέρετα. Δεν έφτιαξαν τις συνθήκες να ξαναδούν τη χώρα. Αυτό που λέμε όλοι, το όραμα και το όραμα, το όραμα δεν είναι κάτι στον αέρα, το όραμα φτιάχνεται. Φτιάχνεται με υλικά γιατί η ιστορία έχει υλικότητα πάνω απ' όλα. Όλα τα άλλα έρχονται μετά να δείσουμε αυτή την υλικότητά της. Έφυγε δυστυχώς ο Νίκος Πίστης. Για να του πω, και εκεί θα απαντούσα και για τον εθνολαϊκτισμό, αλλά είναι μια μεγάλη συζήτηση. Συμφωνώ με αυτό που είπε ο Αντώνης, νομίζω, για τον εθνολαϊκτισμό. Αντώνης, εδώ. Εσύ δεν το πες, Αντώνη. Θέλω όμως να θυμίσω ότι σε όλη αυτή την περίοδο των 25 χρόνων, και για τη γειτονιά μας, αντί να βγάλουμε μια πολιτική συνύπαξης, αλληλεγγύης, συνανάπτυξης, γιατί είναι θυμεριώδη πράγματα να μη βαλκανοποιηθεί η γειτονιά μας. Γιατί όσο ευαλκανοποιεί το, ευαλκανοποιεί το και η χώρα και δεν το δέχαμε. Ήδηση. Το πήραμε ήδηση αρχάδες το 2010. Νομίζαμε ότι ή με αρχαϊκούς εθνικισμούς, τι που το όνομα και αυτά, ή με μία άλλη μεγάλη ιδέα, όπως είχε πει πάρα πολύ ωραία ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης σε συνέντριο του Συνασπισμού, για να καυτηριάσει την πολιτική συμμείτη τη δεκαετία του 90, ότι απολουθώντας το παράδειγμα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, θα διησδίσουμε και εμείς τα Βαλκάνια οικονομικά και θα τους εξαγοράσουμε δια της ισχύος μας και τέτοια. Το είχε πει σημάν οι αρχές 2000 ο Παπαγιαννάκης. Ότι εδώ έχουμε μία νέα μεγάλη ιδέα, η οποία θα μας βγάλει πάλι εκτός των χρόνων. Τι θέλω να πω, ότι σε αυτά τα 25 χρόνια, ενώ οι πολιτικές συγκενσίες ψυχανεμίζονταν το πρόβλημα. Το ψυχανεμίζονταν, μας τα διάβασε αναλυτικά ο Σπύρος, τα συγκέντρωσε και ευτικώς. Το ψυχανεμίζονταν. Δεν μπόρεσα να προτείνουμε ένα άλλο πολιτικό σχέδιο και προτείνοντάς το πολιτικό σχέδιο, οι σκελετοί βγαίνουν έτσι και δύο σακουλάδια, γιατί θα πρέπει να τον ομιμοποιήσεις αυτό και ιστορικά. Αντί λοιπόν να κάνουν αυτό, κατέφυγαν στα εύκολα. Είτε κλείνοντας το μάτι, όπως έγινε Μητσοτάκης Σαμαράς, γιατί ο Μητσοτάκης κάλεσε επικόντο στο Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, από τον ΟΥΕ, και του λέει, έλα πίσω, άσ' τα αυτά. Και του είπε, Μιχάλη Σαμαράς, γιατί μου το ρίδουμε, είναι έτοιμα τα πράγματα, και του λέει, έλα άρων άρων πίσω, γιατί εδώ έχουμε άλλα θέματα. Άρα λοιπόν όλα αυτά που φτιάχνουν ιστορικοί και ευτυχώς, οι πολιτικοί, επιστήμονες, οι διεθνολόγοι, στη χώρα μας φτιάχνουν, μπορούμε να είμαστε περήφανοι, ότι στα πανεπιστήμια μας, στα ερευνητικά μας κέντρα, υπάρχει αυτός ο κόσμος, να τον ομιμοποιηθούν, στο πλαίσιο ενός άλλου πολιτικού σχέδιου, ενός νέου πολιτικού σχέδιου, με αλληλεγγύη, συνύπαρξη, συνανάπτυξη. Και όποιος δεν υπολογίζει τη γεωγραφία, τη γράφει στα παλιά του τα παμπούτσια, έρχεται κάθε στιγμή ιστορία και του τη φέρνει έτσι. Εμείς τι πιστεύαμε, με άλματα, δηλαδή απορουφώντας το τρένο των Γερμανών, μπαίνουν αυτοί και κάνουν ανταγωνιστική, σκληρή ανταγωνιστική πολιτική, στα Βαλκάνια ή των Αμερικανών ή οποιοδήποτε, θα υποφεληθεί η χώρα. Είδαμε πώς υποφεληθεί η χώρα. Άρα λοιπόν αυτά είναι θέματα τα οποία και εδώ, χωρίς να θέλω να δείξω ότι είμαι ότι καλύτερο, ο Τσίπρας αυτή τη στιγμή ακόμα κι αν αποτύχει, πιστεύω ότι δεν θα αποτύχει, προσπαθεί να φτιάξει ένα εθνικό σχέδιο, που να βγάζει τη χώρα και εκεί οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να έχουν συνείδηση του τι πάει να γίνει. Δεν είναι το ίδιο πράγμα όταν βγήκε ο κόσμος της πλατείας, αλλά βρέθηκε μια πολιτική δύναμη που ιδεολογικοποίησε και ταξικοποίησε το πρόβλημα. Δεν μας φταίγαν οι Γερμανοί επειδή είναι Γερμανοί, μας φταίγαν οι Γερμανοί για την πολιτική που έχουν στην Ευρώπη. Πόσο κι ο αλλιώς ρε παιδιά να το πούμε, δεν μας φταίγαν οι Γερμανοί, ούτε είχαμε τίποτα κατά του γερμανικού έθνους και την πολιτική στην Ευρώπη, αλλά και την πολιτική στα Παλκάνια και σε όλο το χώρο. Αυτό που είπε ο Σφύρος και το λέω κι εγώ συνέχεια. Όταν η λίγο μεγαλύτερη εικόνα στη γεωγραφία σου τι σου λέει, ότι έχεις μια Τουρκία δίπλα η οποία έχει γίνει εντελώς απρόπια. Την παράγοντας, αποστατεροποίησεις. Δεν λέω ότι γίνεται στη Συρία τώρα με την ευσκολία στο Αφρύμ. Τι γίνεται εκεί πέρα και τι ανακάτα τάξεις γίνονται. Δεν μπορούμε εμείς να λειτουργούμε με παλιά ειδικά και να περιμένουμε, είτε αν η Αμερική, βεβαίως η Αμερική πιέζει με τον Νέτο. Μέσα σε αυτό, αν εσύ μπορείς να βγάλεις δικά σου πολιτική, αν δεν μπορείς να βγάλεις δικά σου πολιτική, με αυτούς τους γείτονές σου που το πρώτο του εθνικισμού είναι ο βαθύς του ρατσισμός. Η υποτίμηση. Αυτό που λέμε, το κρατήδιο δεν είναι κρατήδιο. Κράτος είναι, μικρό κράτος. Γιατί εμείς για τους Γερμανούς, τους Γάλλους και τους Πορτογάλους, όχι τους Πορτογάλους. Τι είμαστε, ένα μικρό κράτος είμαστε. Επειδή όμως μερικές φορές η ιστορία μας ξεπερνάει. Διάβασε τώρα, ενημερώθηκα από μηνύματα, ο Ζάεφ και ο Τσίπρας κάνανε δηλώσεις από κοινού. Φαίνεται ότι είναι σε καλό δρόμο η διαπραγμάτευση. Ο Ζάεφ και αυτό είναι μια έμμεση απάντηση στο φίλο μου. Ο Ζάεφ είπε ότι θα αλλάξει το όνομα στο αεροδρόμιο και σε μεγάλους δρόμους, ως κίνηση και αριστέρησης. Εγώ θέλω να μείνω σε αυτό και να κλείσω με μία φράση. Τα συλλαλυτήρια δημιούργησα μία ψυχολογία. Επειδή και εμείς είμαστε ανέθιμοι μερικές φορές. Δηλαδή πιστεύαμε, και το λέω και ως αυτοκριτικής τον εαυτό μου, και ως ιστορικός το πάθαινα πολλές φορές. Νόμιζα ότι αυτά που εγώ διάβαζα τα ίξανε και όλος ο κόσμος. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Επλαδόμη πλάνει νικτρά από ό,τι είδα στη συνέχεια. Μας ήθελε λίγο αυτό, ότι από πίεται ρε παιδί μου ο κόσμος θα πάει τώρα να ακούει το φραγγούρι φράγκο, να λύσει το στρατός, ή το οι ένοχλες δυνάμεις, οι διητικές δυνάμεις. Ένας λαός, το οποίο το κύριο πράγμα και το οποίο πρέπει να αφιστώνεται σε όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις και εγώ θα το λέω και στη Νέα Δημοκρατία και στο Πασό, είναι ότι μετά τη μεταπολίτευση φτιάξανε ένα δημοκρατικό σταθερό σύστημα και αυτό δεν πρέπει να διασαλευτεί με τίποτα. Είναι μια μεγάλη εθνική νίκη αυτής, αυτού του κράτους και πρέπει να το διαφυλάξουμε. Δεν πρέπει λοιπόν ως πολιτικές δυνάμεις. Γι' αυτό έπανθα Σοκ με τη δήλωση Μητσοτάκη για την ανέρεση της ίδιες της ιστορίας της μεταπολιτευτικής Νέας Δημοκρατίας στο κάτω-κάτω της γραφής. Αυτό ότι η Δημοκρατία, η Δημοκρατία στο εσωτερικό αλλά και με τους δίτων, είναι κατάκληση αυτού του ελληνικού κράτους. Θέλω λοιπόν να πω να χαιρετήσω το τέλος της διαφραγμάτευσης σήμερα, τη συνάντησης και να πω ότι μπορούμε να κάνουμε, όπως θα το προτείνω και εγώ, με όλους τους πολιτικούς χώρους και πιστήμονες οι οποίοι διαφωνούμε μαζί. Ποιος είναι αυτό που λέει ο Γιάννης Ογιανουλόκουλος με στοιχεία «Έλα από παιδί μου γιατί το είσαι αυτό». Οι αντιπαράτητες, οι ανητοί είναι ό,τι καλύτερο. Ευχαριστούμε πάρα πολύ Βασίλη Καρδάση για το μήμα που μας έδωσε σήμερα. Μόνο μια κουβέντα, μόνο μια κουβέντα. Το ερώτημα που ειδέθη στο τίτλο ήταν παραπλανητικό. Η απάντηση, για μένα του λαϊστον του ιστορικού, ήταν νοστή. Δεν είναι παραπλανητικό. Η πολιτική δεν υιοθετεί τη λογική και δεν υιοθετεί γενικότερα τον αυτολόγο. Έχει μια ιστορική ευκαιρία σήμερα. Το φάσμα του, αφέλετε, των πολιτικών εγχώσεων και των πολιτικών παρατάξεων. Η ιστορική ευκαιρία που έχει είναι να εγκαταλείψει τον επικίνδυνο δρόμο ενός φανατισμού και ενός μιας αντιπαλότητας, η οποία διεγύρει προφανώς λαϊκά αισθήματα, να ειδοτήσει την αρμήλωξη της ψυχραιμίας και της λογικής, που υποπνέει ο ορθός λόγος και η επιστήμη. Είναι μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία όλο το πολιτικό σύστημα. Προφανώς, κάθε φορά η ευκαιρία δεν θεσούρχεται με τον ίδιο τρόπο την επόμενη. Σημαίνει, δηλαδή, ότι αν δεν αρπάξεις από τα μαλλιά τη σημερινή ευκαιρία, όλα τα πράγματα θα έχουν πάρει πια έναν δρόμο, ο οποίος δεν θα έχει πιστροφή. Και το Πανεπιστήμιο είναι μονόδρομος επίσης ο διάδρομος. Είπα αυτή την έννοια κάναμε τη σημερινή εκδήλωση και κάτω από αυτό το πρίσμα θα γίνουν και επόμενες ανάλογες. Θα σας ευχαριστούμε από πάντων όλους τους ομιλητές και εσάς που μου αφιερώσατε περίπου 3,5 ώρες για να είσαστε εδώ και να ακούσουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Καλησπέρα. |
