| : Λοιπόν, να εξηγήσω λίγο για το θέμα αυτό που λέγεται Πεδόπολη Καλή Παναγιά στην Ιερά Μουνή Παναγίας Δωρά, γιατί υπήρχε το μοναστήρι πριν γίνει η Πεδούπολης, ήταν ρυπωμένο. Η Καλή Παναγιά ξεκίνησε, νομίζω, στον πόλεμο του 40, από τον ελβετικό ελευθρό σταυρό, το οποίο προοριζόταν για σανατόριο φυματικούς, γιατί εκείνη τη δεκαετία υπήρχε σε μεγάλο βαθμό η φυματίωση. Από πληροφορίες που έχω και από κάποια παιδιά από Θεσσαλονίκη που βρεθήκανε μια φορά σε μια συγκέντρωση που κάνουμε κάθε χρόνο την Κυριακή των Μηροφόρων. Μέχρι σήμερα είναι η 33η που κάναμε, πρώτη περασμένη μήνα, 19 Μαΐου. Είχα να είμαι και πρόεδρος του Σύλλογου από το 2003 συνεχόμενα, κανένας δεν θέλει να λάβει. Χρειώθηκα το Σύλλογο αυτόν, όπως και το Σύλλογο Φυλάδων Υβερίας. Ήταν η συνεδρομική αυτή και λειτούργησε κανένα χρόνο ή δύο χρονιές, νομίζω, σαν κατασκήνωση. Αλλά επειδή προέκυψε αυτό το πρόβλημα με τα παιδιά του εμφυλίου και του πολέμου, ορφανά και φτωχά και γενικά, όπως ήταν εκείνη η εποχή της φτωχίας και της κακομοίριας, το πήρε η βασίλισσα, το κράτος. Το έκανε να προστατεύσει τα παιδιά, χωρίς διάκριση. Το λέω αυτό για να μην νομίζουν ορισμένοι ότι έπαιρνε από τη δεξιά παράταξη ή από οποιαδήποτε άλλη. Έπαιρνε φτωχά ορφανά παιδιά. Ή από χωρισμένους γονείς λόγω του εμφύλου, άλλοι φύγανε κι άλλοι μείνανε κτλ. Όπως έχω εμπειρίες, έχω πολλούς συμμαθητές και κανένα δυο-τρεις είναι εδώ μέσα στη Βέρεια. Υπάρχουν όλα τα ονόματα τώρα. Μπορεί να μην παρεξηγηθούν και όλα, αν και δεν νομίζω, αλλά τέλος πάντων. Οι πατεράδες τους ήταν έξω από ένα συμμαθητή μου, είναι στη Νέα Υόρκη, είναι από τη Δροσοπηγή Φλωρίνης. Πατέρας του ήταν έξω και όμως αυτό το παιδί ήταν συμμαθητής μου στην Καλή Παναγιά. Η πρώτη κίνηση ήταν πρόνοια βοριών επαρχιών. Μετέπιτα ονομάζεται και βασιλική πρόνοια, που είχε όλη αυτήν την φροντίδα, γι' αυτά τα παιδιά που ήμασταν σε όλες τις παιδοπόλεις, είχε την φροντίδα για να μας μορφώσει, να μας προστατέψει και να μας βγάλει στην κοινωνία χρήσιμους ανθρώπους. Επειδή έχω το αρχείο των μελών του συλλόγου, που τώρα οπωσδήποτε δεν μπορεί να διερμοσιουποιήσουμε τα ονόματα με τα προσωπικά δεσδομένα, άλλος μπορεί να θέλει, άλλος να μη θέλει. Αλλά μας είχανε κολλήσει και μια ρετσινιά από παλαιότερα, μετά που έφυγα εγώ, το 1955 έφυγα οριστικά. Μας βρίζαν δηλαδή, επειδή περάσαμε από την βασιλική πρόνοια, πρέπει να μην την πω τη λέξη, τα ακώ της Φρυδερίτης. Και ορισμένοι τρεπόντουσαν να ακούν ότι περάσαμε από εκεί, περάσαμε πραγματικά περάσαμε, που τα χρόνια ήταν τέτοια που δεν μπορούσαμε να ζήσουμε με την υπόλοιπη οικογένεια, κάπου έπρεπε να πάμε. Υπήρχε φτώχεια, υπήρχε ανήχεια και πήγαμε και από ντροπή δεν το αναφέρομαι. Κατεμέ προσωπικά, το θεωρώ ότι ήταν ένα σύστημα το οποίο ήταν με πειθαρχία, λειτουργούσε όπως τη Θεωργία ο Στρατός, είχαν συγκεκριμένα. 7.30 θα ξυπνήσουμε, θα μαζευτούμε στη πλατιούλα την επάνω γιατί η παιδούπολη είχε δυο κοινότητες, η επάνω και η κάτω. Η επάνω κοινότητα είχε τέσσερις ομάδες, η κάτω είχε πέντε. Να μαζευτούμε στην επάνω πλατεία με βηματισμό και με εμβατήρια, να κατεύουμε κάτω στο γήπεδο που γινόταν η έπαση της ημές. Αφού γινόταν όλη αυτή η διαδικασία, ξανά επιστροφή με βηματισμό και εμβατήρια, στη τραπεζαρία φαγητό, κατευθείαν σχολείο, μία ή ώρα μιάμιση φαγητό, ή ύπνο, τα πόδια πάλι σχολείο ή μελέτη ανάλογα το πρόγραμμα που υπήρχε. Υπήρχε όμως σύστημα, το τι έπρεπε να γίνει το κάθε στιγμή και κάθε ώρα πως θα λειτουργήσει. Υπήρχε αρχιουγός, υπήρχαν οι ομαδάρχησες, υπήρχε το βοηθητικό προσωπικό, μαγειρεία, καθαρίστριες, πλυντήρια των ρούχων. Τα ρούχα μας τα πλέναμε στο χέρι, υπήρχαν γυναίκες, μεταξύ αυτών είχα και μια ξαδέρφη μου, από την τουμαριά Θανασιάδου Άννα, έχει Θεός χωρίς την έχει πεθάνει. Ήταν μια ζωή ξένιαστη για μας εκεί απάνω. Όταν τελείωνα το σχολείο, το καλοκαίρι όλο, μπάλα και τσελί και ήμασταν. Κεραμμυδάκια παίζαμε, γούβες, άλλοι διαβάζαμε στη βιβλιοθήκη, βιβλία που μας προσφέρανε και από την Καβάσιλα. Έχω κάτι από κόμματα, από εφημερίδες, αλλά δεν μπορώ να τα θυμηθώ όλα. Προσφορές πολλές, δόξα του Θεού. Το 1952 μόνο θυμάμαι που είχε κυκλοφορήσει η πολιομελήτιδα, δεν μας επιτρέπαν τόσο πολύ το παιχνίδι και δει στον ήλιο. Μας μαζεύανε όπου υπήρχε σκιά στα δέντρα ή στην περιβολο της εκκλησίας και οι ομάδες άρχιζες, άλλες διάβαζαν κάποιο βιβλίο ενκυκλοπαιδικό, άστο χαρακτηρίστο έτσι. Άλλοι παίζανε φιδάκι, πίλιας, άλλοι παίζανε το ποδαράκι το λέγαμε, την μπάλα τσούκου τσούκου τσούκου, άλλος άλλαζε το ποδάρι. Μας προσέχανε από όλες τις απόψεις. |
