| : Με λοιπόν στιφερ σύγχρονο και μοναδικό για την περιοχή εξοπλισμό, ο οποίος ανανεώνεται συνεχώς. Οι ασθενείς φιλοξενούνται σε προζητούς χώρους με σύγχρονες τεχνικές προδιαγραφές. Σήμερα αποτελεί ένα σύγχρονο και λειτουργικό τατοκτήριο, που ανταποκρίνεται παρκώς στην βαροχή υπηρεσιών υγείας και καλύπτει τις ανάγκες της Δυτικής Μακεδονίας και της ευρύτερης περιοχής. Τα αποτελέσματα από μετρήσιμους δείκτες ποιότητας μας φέρνουν τις πρώτες θέσεις παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας στο σύγχρονο το νοσοκομείο της περιπέδειας. Αποτελέσματα που αξιολογούνται με βάση συγκεκριμένων δεδομένων, μετά από ερωτηματολόγια που συμπληρώθηκαν από εσάς, από ασθενείς και συνοδούς. Στις 27 Δεκάτου του 2012 υπογράφηκε η προέκριση δημοπράτησης της επέκτασης του νοσοκομείου 4.000 τετραγωνικών μέτρων. Εκεί θα φιλοξελιθούν το Τίμα Εμποδοσίας, η Μονάδα Χειμιοτεραπείας, οφθαλμολογικά χειρουργία, τακτικά εξωτερικά ιατρία, αυτόνομος χώρος για το τεΐτσιμευτικής. Ευελπιστούμε ότι το έργο θα αποπερατωθεί σε δύο χρόνια. Θα μου επιτρέψετε κλίνοντας να ευχαριστήσω προσωπικά τον κ. Μαυρίδη, τον κ. Μαυρομάτι και τον κ. Πουγαρίδη που μου παραχώρισαν μέρος από το προσωπικό τους αρχείο για την εκπόνηση όλης αυτής της ομιλίας. Και κλίνοντας θα ήθελα να σας παρακαλέσω, αγαπητοί συμπολίτες, στηρίξτε το ποδοσάκιο και αγαπήστε το. Και να είστε σίγουροι πως όταν μας χρειαστείτε, εμείς είμαστε εδώ για σας. Ευχαριστώ. Και τώρα πόσο είναι 22. 22. Επειδή η διευθύνουσα αναφέρθηκε στο ιστορικό του ποδοσάκιου μου σε ομοδηλείο, νομίζω αυτά τα μεγάλη παραλήψη. Εάν δε πούμε και κάτι να υπενθύμιση τον αποφασιστικό ρόλο που έπαιξε τότε ο αήνιστος δήμαρχος Πέτρος Στότης. Ευχαριστούμε. Βάζω τον συμβολιογράφο, παρουσία του τότε και προσώπων του Υπουργείου Υγείας, που τότε ήταν ο Κώστας Ωφραγκάκης στο Βιβλιοβουλικό και εγώ τότε ταπεινός νέος γιατρός, υπογράψαμε το συμβόλιο της παραχώρησης της έκδοσης στο δήμο, που ήταν το καθοριστικό για να γίνει το νοσηκονείο εδώ. Δεν ξέρω πόσο κουραστήκατε. Είναι η μοίρα του τελευταίου ομιλητή πάντα, μερικές φορές βέβαια μπορεί να είναι και τυχερός. Πάει μία ρύση που λέει ο καλός ομιλητής προσπαθεί να εξαντλήσει το θέμα του πριν εξαντληθούν οι ακροατές του. Εγώ θα προσπαθήσω να είμαι καλός ομιλητής. Ωστόσο, για καλό και για κακό, σας παρακαλώ να είστε έτοιμοι να εξαντλήσετε όλα τα περιπτώρια της επίτειά σας, κρίνοντάς με και για το χρονικό όριο, αλλά και για την ουσία της παρουσίασής μου. Ξέρετε, όταν κανείς καλείται να παρουσιάσει ένα θέμα με το οποίο έχει ιδιωματική σχέση, έντονη ιδιωματική σχέση, είναι δύσκολο. Μπορεί να προφάλλει τα εντουσιώδη και να αποσιωπίσει τα αποσιώδη. Αυτός είναι ένας κίνδυνος, όχι από ομονωμέρια ιδιωτέλεια, αλλά όπως είπα, από την υπερβολική φόρτιση συναισθηματική για την ιδιωματική σχέση που έχει. Εάν παρόλα αυτά παραμπιάσω τα όρια, η ξύλα θα είναι η δική σας αντίδραση. Θα το καταλάβω. Θα αρχίσετε να μου κοινάτε άσπρο μαντιλάκι, οπότε θα επανέλθω. Βέβαια, η κυρία Κωνσταντινίδου, την διευθύνουσα, ανέφερε τα διαδικαστικά, το ιστορικό της ίδησης, και του παραρτήματος και του φοροσάκημου Ισοδομίου. Εγώ θα ήθελα, βέβαια, να ευθυμμένω σε μερικά σημεία. Στα τέλη της δεκαετίας του 70, την πρωτοβάθμια περίπτωση στην περιοχή της Ιορτάς, την εξυπηρετούσαν 60 με 65 γιατροί, γιατί ήταν και οι αγροτικοί, έφευγαν, έρχονταν, υπήρχαν και ένα, περίπου τόσοι, οι οποίοι ήταν στα πολυατρία που είχε, της ΔΕΕΛΙ, και στα ιδιωτικά τους γιατροί. Την δευτεροβάθμια περίπτωση την εξυπηρετούσαν οι τρεις τυρινικές δημοστές της εποχής της εποχής, η Γενική Κλινική του κυρίου Πανταδόρου, του αιμνής του Πανταδόρου, η Χειρουργική Κλινική του αιμνής του Ζέρμα και η Μεευτική Γυναικολογική Κλινική του αιμνής του Πέναντιου, και οι τρεις αίμνες του. Με την τεράστια προσφορά που είχανε ομολογωμένως στην περιοχή αυτή. Την ίδια εποχή προκύπτει και το θέμα της δωρεάς, την ποδοσάκη για την ανέγερση γνωσσοκομείου στο Λεκανοπέδιο. Δεν προσδιώριζε την ακριβή τοποθεσία στην Διατήκη Λεκανοπέδιο-Κοζάνης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσει μια σποδρή αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο πόλεις. Η Μερ-Κοζάνη με το σύνδρομο της υπεροχής, σαν πρωτεύουσα του Νομού, πρωτεύουσα της Δυτικής Μακεδονίας, το κέντρο της γης. Τα ήθελε όλα δικά. Πήρε το θεοσοκομείο. Η Κτωλεμαϊδα, κι αυτή έχει ένα σύνδρομο, αλλά σύνδρομο κατωτερό του. Πάντα η Κτωλεμαϊδα έχει μία κρίνια, ότι την αδυχούν, την ταλαιπωρούν, δεν την προσέχουν και μετά λοιπά. Χωρίς η ίδια να κάνει κάτι. Σε αυτήν την φάση το έκανα. Και ευτυχώς που το έκανα. Και επειδή αναφέρθηκε ο Δήμαρχος Τώτης, το έχω σημειωμένο, ότι ναι, εκείνη η πρωτοβουλία ήταν του Δημάρχου Τώτη. Αλλά καθοριστική ήταν και η παρέμβαση του μακαριστού Μητροπολίτη Καντιώτη Αγουστίνου. Έχουν μυροφορηθεί κάποια γεγονότα για αυτήν την διαδικασία. Δεν ξέρω αν είναι αληθή. Δεν ήμουν απαρρώστητος. Αλλά ο ίδιος ο Πέτρος Σοκώτης πήραμε στο γραφείο του Δοξιάδη και έβαλε τη μανγκούρα επάνω στο γραφείο του Δοξιάδη και είπε Υπουργέ τώρα τι θέλω την υπογραφή. Καντιώτης ο γνωστός Καντιώτης με τον τρόπο που αντιδρούσε και που όλοι ξέρουν. Άρα λοιπόν ο Δήμαρχος σαν εκπρόσωπος βέβαια της πόλης αλλά και ο Καντιώτης η εκκλησία σαν εκπρόσωπος της εκκλησίας και με τον δυναμισμό που είχε κατάφεραν να φέρουν το νοσοκομείο στην περιοχή της Εορδέλης. Όταν όπως αναφέρθηκε για την κ. Κωνσταντινίδη η κλινική δεν πήγαινε καλά και το 1982 ανέστηκαν οι λειτουργίες. Τότε φάνηκε το τεράστιο κενό που δημιουργήθηκε στα μη χειρουργικά και με ευτικά γενικολογικά περιστατικά για τα οποία λειτουργούσαν οι άλλες δυο κλινικές. Για όλα τα άλλα τα περιστατικά είχε τεράστιο πρόβλημα. Είμαστε μάρτυρες εμείς οι παλαιότεροι γιατροί που γινόταν διακομμενοί δυστυχώς με αγροτικά αυτοκίνητα. Βαριά ασθενείς, ξαπλωμένοι στην καρότσα του αγροτικού και πολλοί δεν προλάβαιναν να πάνε στα νοσοκομεία των γειτονικών πόλεων της Θεσσαλονίκης. Αυτό ήταν, αν θέλετε, το ερέθισμα και η ευαισθησία μιας ομάδας γιατρών και εν όψη ότι κτίζονταν το νοσοκομείο, αποφάσισαν να διεκδικήσουν την δημιουργία ενός έστω μικρού νοσοκομείου το οποίο θα κάλυπτε το κενό αυτό. Νορίζετε την γραφειοκρατία που υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις. Μια θεωρώ σημαντική παρέμβαση του Νομάρχη τότε, του Αϊμνίστου και αυτού του δυστυχώς, ο οποίος ήταν άνθρωπος που έβλεπε αρκετά νοστά, ήταν άνθρωπος με ανοιχτά μυαλά. Αντελήφθηκε αμέσως, τι του είπαν, συνέστησε μια προσωρινή Επιτροπή, άτυπη Επιτροπή, η οποία είχε το ρόλο να διερευνήσει την δυνατότητα λειτουργίας ενός νοσοκομείου, το κτίριο που θα λειτουργήσει, πώς θα λειτουργήσει, πράγματι, για να μην μακρυγορώ, έγινε αυτή η διαδικασία, η γραφειοκρατία ήταν πάρα πολύ έντονη την περίοδο εκείνη και επί υπουργίας γεννηματά, σε μια καθοριστική σύσκεψη κάτω στο υπουργείο, έλειψτη τελικά η απόφαση με τα πολλών κόπον διαβασάνων και με ένα οργανόγραμμα που ήταν βέβαια το ελάχιστο που θα μπορούσε να είναι. Ήταν έντεκα γιατροί, στον πρώτο οργανισμό έντεκα γιατροί, χωρίς να υπάρχει μέσα μικροβιολογικό εργαστήριο και ακτινολογικό εργαστήριο. Πάλι από την αρχή, με πολλές παρεμβάσεις, λήθηκε και αυτό το πρόβλημα και λειτούργησε το νοσοκομείο αυτό, έχοντας ως στόχο και σκοπό, από την μια μεριά να ολοκληρωθούν οι γραφειογραφικές διαδικασίες, από την άλλη μεριά να αποκτηθεί μια εμπειρία, γιατί μη νομίζετε δεν βρίσκαμε και αξιδικεμένου προσωπικού. Το πρώτο προσωπικό νοσηλευτικό προσωπικό είχε πάρα πολλές πρακτικές, δεν είναι διευθύνουσα. Έτσι λοιπόν θα είχε ένα στόχο να ξεπεραστούν τα γραφειογραφικά προβλήματα, να εκπαιδευτεί το προσωπικό, να αποκτήσει και η κοινωνία της περιοχής νοσοκομιακής συνείδησης και λειτουργία, ώστε όταν θα ολοκληρωθούν οι εργασίες του Ποδοσάκηου Νοσοκομείου, να γίνει η μεταστέγαση χωρίς προβλήματα. Πράγματι ειδικαιώθηκε αυτή η σκέψη και αυτή η επιλογή. Όταν έγιναν τα εγγένεια το καλοκαίρι του 1992 του Ποδοσάκηου, πέσα σε λίγες μέρες, μία εβδομάδα, νομίζω, κράτησε η μετεγκατάσταση του νοσοκομείου, η οποία έγινε χωρίς να διακοπεί η λειτουργία. Παράλληλα γινόταν η μετακόμιση και λειτουργούσε το νοσοκομείο. Και έγινα και με τη συμβολή των εργαζομένων. Ιστατεύτηκαν δυο ταχύ, τρακτέρ. Είμαι ο τελευταίος που θα υποστήριζα ότι το νοσοκομείο, το παράρτημα, έλεισε τα υγειονομικά προβλήματα της περιοχής. Αλλά είμαι ο πρώτος που θα υπερασπιστώ το τεράστιο έργο των πρώτων εργαζομένων γιατρών και οι τελευταίοι. Η προσφορά ήταν τέτοια που θα τολούσαν να πω ότι άγγιζε τα όρια της αυτοθυσίας. Εκεί, κυρία Κωνσταντινίδου, δεν είχαμε απλώς άγνοια του θεσμού των εφημεριών. Έχω την εντύπωση ότι όλα αυτά τα πράγματα που έφτασαν, δεν είχαμε απλώς άγνοια του θεσμού των εφημεριών. Έχω την εντύπωση ότι είχαμε άγνοια κινδύμη. Δεν ξέραμε πόσο κινδυνεύουμε. Παρ' όλα αυτά, θεωρώ ότι το εγχείρημα πέτυχε. Ρεχόμαστε, λοιπόν, σε αυτό το περικαλεί ναό της υγείας. Την αμπαρχίδα του υγειονομικού συστήματος στην Δυτική Μακεδονία. Εγώ έτσι μ' αρέσει το αποκαλώ. Τα διαδικαστικά, τα είπε η κυρία Κωνσταντινίδου, παραλαμβάνω και πάλι. Εγώ θα πω τον τρόπο που αντέδρασε και το προσωπικό και οι κάτοικοι της περιοχής. Είπα ότι δεν είχαμε προλύματα στη μεταφορά. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε ήταν ότι χανόμασταν μέσα στους διαδρόμους. Τεράστιο το κουδείο. Δεν μπορούσαμε να συνονοηθούν. Εμπάση περιπτώσει προσαρμοστήκαμε. Και νομίζω ότι αν έχουμε τη δυνατότητα, Ανδρέα, θα δούμε λίγο τα στοιχεία τα σταθεστικά για να φανεί η διαφορά από το 85' στο 92' και από το 92' που ήρθαμε εδώ μετά, πως αυξάνονται η αποδοτικότητα του νοσοκομείου. Λέει ότι και οι εγκαταστάσεις, οι υποδομές, ο εξοπισμός, βοήθησαν πάρα πολύ, πέρα από την... Κοιτάξτε να δείτε εδώ τώρα, το 85'. 92' και την επόμενη δεκαετία που φεύγουν οι δείχτες. Λέει εξεταστέτες ασθενείς στα εξωτερικά ιατρία. 17.500 το 92, 30.000. Το 2.065.000 πέρσι, 82.000 στοιχεία του 12, δεν έχουμε ολοκληρωμένα. Λέγεται την τεράστια διαφορά. Πάμε παρακάτω. Προσυλευθέντες ασθενείς, 3.746. Το 92, 391. Βλέπετε ένα στοιχείο εδώ, ότι δεν υπάρχει διαφορά. Μάλλον θα έλεγα ότι υπάρχει μείωση. Αυτό έχει να κάνει με την στελέχωση του νοσοκομείου. Όταν υπάρχει υποστελέχωση, δεν είναι αμυνατόν να τον συλλέβεις ασθενήσεις. Γι' αυτό και παλεύουμε και αγωνιούμε να στελεφώσουμε όλα τα τύματα. Βεβαίως το 2002 οι ασθενείς γίνονται 10.000. Τριπλασιάζονται. Το 11.000, 13.000. Νομίζω ότι κάπου εκεί στο 13.000-15.000 νομίζω ότι φτάνει η οροφή για τις δυνατότητες του νοσοκομείου. Και βέβαια σε σχέση και με τον πληθυσμό που εξυπηρετεί. Λεκόμενο, χειρουργητές ασθενείς. Το 85, 805, το 92, 1065, το 2002, 2396. Γιατί εδώ έχουμε καλή στελέχωση. Ήρθε και ο Ιορδάνης. Τα χειρουργεία της ημέρας. Και έχουμε έξι αίθουσες χειρουργείων. Κάτω είχαμε δύο. Αυτό δίνει την δυνατότητα να αναπτυθούν τα χειρουργεία. Το 2017, 2.700. Και νομίζω ότι και φέτομα ξεπερνάμε αυτούς τους αριθμούς. Μέχρι στιγμής. Και όλα τα χειρουργεία. Εργαστηριακές εξετάσεις. 35.000 του 85. 80.000 το 92. 403.000 το 2002. Πέρσι 673.000 εργαστηριακές εξετάσεις. Αντιλαμβάνεστε ότι το έργο το οποίο προσφέρει το νοσοκομείο αυτό είναι ένα τεράστιο έργο. Που καλύπτει όχι μονάχα την περιοχή της Εορδέας. Αλλά την ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας. Να πω ότι ακόμα και σήμερα το νοσοκομείο αυτό δέχεται μια πολεμική. Θα το πω. Γιατί έτσι. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο οργανισμός του 95 είχε 250 κρεβάτια. Σήμερα τα κρεβάτια έγιναν 200. Γιατί μειώθηκαν, συγκρυγνώθηκε το κτήρι, όχι. Γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα να αναπτυπθούν τα κρεβάτια της Κοζάκη. Αν μπορούσα και εκείνα να γίνουν 250 και θέλω να έμεινα στο 250 και δεν μπορούσε να γίνει. Συνεπώς έπρεπε να μειωθούν τα κρεβάτια του νοσοκομείου, του Μπορουσάκη νοσοκομείου. Είπε κάτι η κυρία Κωνσταντινίδου, σας στέλνουμε κοντά μας. Προβλέπονται αλλαγές στον χάρτη της υγείας. Προβλέπονται συρρυπνώσεις τμήματον, συρρυπνώσεις νοσοκομείων. Γι' αυτό θα έλεγα ότι όπως μέχρι τώρα με επικεφαλεί στον εκάστοτε Δήμαρχο, όλος ο λαός της Τολέμαϊρας όλοι φορείς αγωνίστηκα για να κρατηθεί αυτό το νοσοκομείο. Έτσι και σήμερα, κυρία Δήμαρχε, θα πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα. Το χρονικό όριο είναι η έναρξη του νέου χρόνου. Αρχίζουν οι αλλαγές. Πόσο μεγάλες, πόσο σοβαρές θα είναι δεν το ξέρουν. Έτσι τουλάχιστον εξαγγέλουν τα υπουργεία. Εμείς θα πρέπει να έχουμε το νου μας. Αυτό το νοσοκομείο πρέπει να το διαφυλάξουμε σαν κόριο φθαλμού. Αυτό το νοσοκομείο προσφέρει, πέρα από την ποσοτική προσφορά, όπως είδατε, έχει και μια ποιοτική προσφορά. Γιατί θα μπορούσε κάποιος να πει, ναι βέβαια, λέτε εδώ τα νούμερα μετριούνται. Που είναι η ποιότητα. Και η ποιότητα φαίνεται από τα αποτελέσματα των ασθενών που νοσηλεύουν. Πέρα από αυτό όμως. Αυτή την στιγμή το νοσοκομείο μας έχει μέσα τρεις διδάκτορες. Με διδακτορική διατριβή. Το έγιναν στο νοσοκομείο. Και μια εξελίσσεται διδακτορική διατριβή. Με στοιχεία του νοσοκομείου. Δεν παίρνουμε στατιστικά δεδομένα, βιβλιογραφία να κάτσουμε να στήσουμε διατριβή. Βγαίνει διατριβή από εδώ μέσα, από τα περιστατικά αυτά που νοσηλεύονται μέσα εδώ. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Έχουν 5 τμήματα του νοσοκομείου μας έχουν ΆΙΖΟ. Τα δύο τελειωμένο το ΆΙΖΟ και τα άλλα είναι στην φάση ολοκλήρωση. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει όταν ένα τμήμα έχει ΆΙΖΟ. Επιστημονικές ανακοινώσεις, εργασίες. Σε ελληνικά και την εθνική συνέβη. Το ρεκόρντο έχει ορθοπεδική κλειδική με 120 εργασίες. Και ακολουθούν τα άλλα τμήματα. Δημοσιευμένες εργασίες. Πέιφερ. Με βραβεία. Κάποια τμήματα έχουν πρώτα βραβεία. Η Μέθνο, Μίζο και ο Νεφρός. Πρώτο βραβείο σε συνέβη εργασίας κατατεθυμένη. Όλα αυτά τα στοιχεία δεν αποτελούν ποιότητα επιστημονική. Δεν αποτελούν ένα υψηλό, υψηλή στάθμη παροχής κυρισιών υγείας. Μπορούμε αυτά τα πράγματα να τα διαγράψουμε και να το συρρικνώσουμε το νοσοκομείο και να το κάνουμε παλιότερα. Γιατί είχα την τύχη, αν θέλετε, και την τιμή να είμαι ενεργά μέσα σε όλη την διαδικασία από την πρώτη μέρα, στα των νοσοκομείων της υγείας γενικά στο νομό. Μου λέγανε λοιπόν οι συνάδελφοι της Κοζάνης, θα το κάνετε περιστερώνες εκείνο το κτίριο εκεί πέρα πάνω, θα το κάνετε κέντρο υγείας, θα το κάνετε γυροκομείο, θα το κάνετε εκείνο, θα το κάνετε άλλο. Ευτυχώς κρατήσαμε την πάλα χαμηλά εμείς, δεν κάναμε την παράδειση. Δεν κάναμε την παράδειση με κανέναν όσους μας κατηγόρησαν μέχρι τώρα. Και δυστυχώς υπάρχουν και τολεμαϊδιώτες. Δεν είναι ο καιρός βέβαια να αναφερθούμε σε αυτό. Αλλά υπάρχει περιπτώσει, γιατί το λέω, όχι για να εκφράσω μια επικρία, αλλά να μην ξανακίνουμε τέτοιου είδους αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις. Στην πόλη μας δεν χρειάζονται όλοι μαζί να διαφυλάξουμε αυτό το, όπως είπα, την αμπαρκίδα του υγειονομικού συστήματος στη Βιβλική Μακεδονία. Και επειδή δεν ξέρω αν θα μου δοθεί ξανά η ευκαιρία, γιατί είμαι και προς την συνταξιοδότηση, δεν ξέρω πότε θα αποχωρήσουν. Ήθελα τώρα που μου δίνεται η ευκαιρία να ευχαριστήσω όλους τους συναντέρπους. Και εκτός πρωτοκόλου, αν θέλετε, να το δώσω τα πρεσβεία της τιμής σε έναν συνάδελφο που συνταξιοδοτήθηκε και δεν είναι εδώ. Θα ήθελα να είναι παρών στο Σπύρο του Καζαντζή. Του οποίου την προσφορά θεωρώ πολύ σημαντική, γιατί ήταν, όπως ανέφερε η κυρία Κωνσταντινή, το αντιπρόεδρος του μαμάρισμα, γιατί αυτό το νοσοκομείο βοήθησε πάρα πολύ. Και ήθελα να κάνω αυτή την ιδιαίτερη αναφορά, χωρίς βέβαια να εξαιρέσω όλους τους άλλους συναντέρπους με τους οποίους μέχρι τώρα συνεργαστήκαμε άξογα. Συνεργαστήκαμε με γνώμονα το κοινό συμφέρον των ασθενών. Κάποιες ιδιαίτερες αντιθέσεις, συγκρούσεις καμιά φορά, λύνουν και συμφέρον με αυτά τα πράγματα. Ωστόσο, όλοι μας φροντίζομαι για τον καλό των ασθενών. Να ευχαριστήσω τον νοσηλευτικό προσωπικό μου. Ιδιαίτερα τον νοσηλευτικό προσωπικό μου. Πραγματικά, πάντα υπήρχε ένα πρόβλημα υποστελέχωσης με τον νοσηλευτικό προσωπικό μου. Πάντα ζητούσαμε εμείς οι γιατροί, έχοντας και μια ευθύνη, θεωρούσαμε ότι έχουμε μια ευθύνη παραπάνω για την υγεία. Πάντα είχαμε απαιτήσεις περισσότερες από αυτές που ήταν δυνατόν, ανθρωπίνως δυνατόν, να ανταποκριθούν τον λιγοστό νοσηλευτικό προσωπικό μου. Γι' αυτό διαμέσου και της διευθύνου σας θα θέλω να ευχαριστήσω όλους και να τους μετακτάσεις τις ευχαριστίες μου και την ευγνώμωσή μου του διευθυντού της ιατρικής υπηρεσίας, τον διοικητικό προσωπικό μου. Ειλικρινά, εδώ κι αν είναι ελάχιστο. Κυρία Διεκίπρια, του Νάιτο Κεφάλιου, ταλαιπωρείτε κι αυτοί μαζί μας. Αντί να ασχοληθεί με σοβαρότερα θέματα οργάνωσης του νοσοκομείου, κατακρύπτετε κι αυτοί και ασχολείτε και χάνετε χρόνο δείξει με το να καλύψει μία ευμέρεια και δεν είναι γιατρός και πού είναι ο γιατρός και στείλτε μας γιατρούς. Βέβαια, το πρόσωπος των εργαζομένων, σωματίου των εργαζομένων είναι εδώ ο κ. Παγοδόκουρος. Θα αναλάβει και αυτό στην υποχρέωση να ευχαριστήσει όλους από μέρους μας. Και βέβαια, το μεγάλο ευχαριστώ είναι σε εσάς που είχατε την υπομονή να με ακούσετε. Σας ευχαριστούμε. |
