| : Κύριε Δήμαρχη της Παγινής, κύριοι εκπρόσωποι της Τροπικής Αποδιοίκησης, κύριες και κύριοι. Η κεντρική πολιτική εξουσία, όντας βυθισμένη επί δεκαετίες την ανυποληψία και την αναποτελεσματικότητα, καθώς και τη διαπροκή, οδήγησε σε ένα κατακερματισμό των πολιτών σε μικρές ομάδες που βλέπουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον και αντιμάχον την κυσταλία η μία την άλλη, παρά της μεγαλώστον διεκηρύξης τους, περιασκήσεως, πλητουργήματος και περιαγόνος για την προστασία των συμφερών του λαού. Δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα. Την τραγική καθημερινότητα τη βλέπουμε όλοι, αλλά τη βιώνουν περισσότερο οι άνεργοι, οι χαμηλόμεσθοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι μικρομαγαζάτορες που από νοικοκύρδες μετατράπηκαν σε άστευους, πέρασαν και ανοίχτα, έστω και ένα μέρος της ευθύνης βαρύνει τους ίδιους. Αρκετοί δεινοί, μεταξύ των οποίων και ο δικός μας, ο διαγραμμένος Δήμος Παλίνης, προχώρησαν και προς τιμήν τους σε κοινωνικές δράσεις προς αναπούφυση του ανάξιοπαθμού των συμπολιτών μας, δημιουργώντας το κοινωνικό παντοπογγύρο, το κοινωνικό φαρμακείο, το κοινωνικό χοροδισφύριο. Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, θα διαπιστώσουμε ότι σε κάθε πόλη, μικρή μεγάλη δεν έχει σημασία, ακόμα και σε κάθε σχετικά μεγάλο χωριό υπάρχουν φροντιστήρια. Μερικές φορές στα φροντιστήρια είναι περισσότερο και από τα δημόσια σχολεία. Γιατί? Στις ελληνικές οικογένειες, όταν συζητούν για την εκπαίδευση των παιδιών τους, δεν αναφέρονται στα δημόσια σχολεία, αλλά στα φροντιστήρια. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει, δεν έχετε πει τη φράση, τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο για να πάρουν το χαρτί και πηγαίνουν στο φροντιστήριο για να μάθουν. Σε ποια ελληνική οικογένεια που έχει παιδιά στο σχολείο, οι γονείς δεν κόβουν από τη διασκέδαση, την ένδυση, ακόμα και από το φαγητό τους για να μπορέσουν να πληρώσουν τα φροντιστήρια των παιδιών τους. Φροντιστήρια για μαθήματα του σχολείου, φροντιστήρια για ξένας γλώσσας, φροντιστήρια για μουσική κλπ. Είναι τόσο καλά τα φροντιστήρια και ατύστοιχα τόσο κατά τα ελληνικά δημόσια σχολεία. Ας μην θεωρεθεί ότι έχω κάτι αναντίον των φροντιστηρίων. Τα φροντιστήρια και το ορμονόμημα βρίσκουν εκπαιδευτικά κενά και τα καλύπτουν. Τα εκπαιδευτικά κενά γεννιώνται μέσα στο σχολείο της σημερινής εποχής, το οποίο δημιουργεί την έγκυψη των ενδιαφέροντων, την αυταρχικότητα, τη σεσκευασία της γνώσης και όχι τη ζωή την πάντα ενωμένη με το πάθος. Η παιδεία είναι πάθος. Σήμερα στο σχολείο οκμοφορμισμός, επίφαση καλών τρόπων, αντικαθιστά τα ιδανικά, αντικαθιστά το προσωπικό ενδιαφέρον, ξεπερνά την παιδική αυτοότητα και η σχολική εκπαίδευση εκμηδενίζει τις αξίες αφού τις τιμά όπως τιμά κανείς τους εκλυπώντες. Οι κανόνες της ελληνικής ενήλικης κοινωνίας είναι ατσάλινη και αμετάβλητη. Απέραντι στους μεγάλους, οι μικροί έχουν πάντα άδικο, οι δύο σου θα έχουν δίκιο. Σε αυτό το άδικο και σε αυτό το δίκιο έγκειται το αμετάβλητο της κοινωνίας, ο δισταγμός μπροστά στις αδαγές και η επαναλαμβανόμενη θυσία και περιφρόιση της αθώκητας μέσα στην οποία κρύβεται ως πόνος κάθε πιθανού μέλλον τους. Για να μορφώσεις δεν έχεις απλά και μηχανιστικά εκπαιδεύσεις. Στην τελευταία έκθεση του ΩΣΑ για την κάκιστη παιδεία στην Ελλάδα διαπιστώνεται ότι δεν λείπουν ούτε τα χρήματα ούτε η υποτεχνική υποδομή. Αξιολόγηση, αυτονομία και λογοδοσία είναι αυτά που λείπουν. Και όταν λείπουν αυτά τα τρία στοιχεία, δικαιολογείται κανείς με απογορεί γιατί φουντώνουν τα φροντιστήρια. Εδώ και δύο χρόνια, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του Δήμου Παλίνης, άρχισα να δασχολώ με και εγώ με την εθελοντική διδασκαλία στο κοινωνικό φροντιστήριο. Το νόημα και ο χαρακτήρας του κοινωνικού φροντιστήριου συνήθισταν δέστα έξις. Πρώτον, στο να δώσει μια ευκαιρία στους μικρούς μαθητές και μαθήτρες, που είναι παιδιά των οικονομικά αδυνάκτων οικογένειων, να ενταχθούν ομαλά στη μαθησιακή διαδικασία, μέσα σε ένα περιβάλλον στου αρχής και παιδαγωγικής ευαισθησίας. Δεύτερον, στο να βοηθήσει τους μεγαλύτερους μαθητές και μαθητρές, αφενός με να τα αποκριθούν στις καθημερινές απαιτήσεις τους σχολείδους, αφετέλου δεν να προετοιμαστούν καλά για τις επερχόμενες εξετάσεις ενδοσχολικές και πανελλήνιες. Ξεκινήσαμε ως μια μικρή ομάδα συνταξιόχων εθεροντών εκπαιδευτικών, που σύντομα πλαισιώθηκε από μια ομάδα ενεργία εθεροντών εκπαιδευτικών και από μια σημαντική ομάδα ταλαντούχων νέων, αδυόρεστον στην πλειοψηφία τους, ανέργων εθεροντών εκπαιδευτικών. Δημοτική αρχή και εθεροντές εκπαιδευτικοί συνενόσαμε αρμονικά τις δυνάμεις μας, με στόχο να ζεστάνουμε κρύους τείχους και παγωμένες καρδιές των παιδιών που είχαμε απέναντί μας. Σήμερα απολαμβάνουμε την ικανοποίηση να βλέπουμε περίπου 170 νεαρά άτομα, με ήμερα προσπάθεια, να προσπαθούν να επιτύχουν για τον εαυτό τους το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Όσο συγκινητικές κι αν είναι αυτές οι κοινωνικές δράσεις, δεν γίνουν κανένα πρόβλημα και ίσως ηχούν περισσότερο σαν ένα είδος ελεημοσύνης. Ο κόσμος δεν χρειάζεται ελεημοσύνη για επιβίωση. Χρειάζεται όραμα και πρόθεση για ζωή. Αυτό το όραμα και την πρόθεση για ζωή που απέτυχε παταγοδώς η κεντρική πολιτική εξουσία να δώσει τους πολίτες αυτές τις χώρες, πρέπει να αναλάβει να το δώσει ο δήμος. Πρέπει να δράσει ως καταλήφτης στην αυτοοργάνωση των δημοτών, να τους καθοδηγήσει για να συνειδητοποιήσουν τις θετίες που δημιουργούν και διαιωνίζουν τα προβλήματα, ζητώντας από αυτούς να συμβάλλουν ενεργά στην εξάλυψη των προβλημάτων, πρώτα σε τοπικό επίπεδο. Αναφορεκά με τα προβλήματα του δημόσια σχολείου, πρέπει ο δήμος να αναλάβει την πρωτοβουλία, ώστε πρώτον, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι μαθητές, γονείς, καθηγητές ως ισότιμοι συνομιλητές και να συζητήσουν για τα προβλήματα της εκπαίδευσης στο βαθμό που αφορά τις δικές τους ευθύνες. Κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να επιπηλάμε την καρμμέλα, πως η πολιτεία που έχει την κύρια ευθύνη να κάνει την αρχή και εμείς θα ακολουθήσουμε. Δεύτερον, να αποκατασταθεί η αμοιβαία εμπιστοσύνη και ο αγγελος σεβασμός. Τρίτον, να αγωνιστούμε για να κρατήσουμε ζωντανό το ελληνικό δημόσιο σχολείο, γιατί είναι το μόνο μέσο άμυνας των παιδιών μας απέναντι στην επικίνδυνη, σκληρή και αδύστακτη κοινωνία, όπως δυστυχώς έγινε η δική μας. Τέταρτον, μέχρι να αποδώσουν καρκούς στα παραπάνω, να γίνει έκκληση σ' όλους τους εκπαιδευτικούς, συνταξιούχους, εν ενεργία, αδειόριστοις, να ενταχθούν σε μια εθελοντική προσπάθεια για τη δημιουργία ενός μικρού κοινωνικού φροντιστερίου μέσα σε κάθε σχολείο του ρήμα, έτσι ώστε να αποκτήσει ξανά περιεχόμενο και νόημα η προσπάθεια των παιδιών για μόρφωση και ηθική και πνευματική ανάθεση. Το ξέρουμε όλοι ότι οι εκπαιδευτικοί είναι υποαμοιβόμενοι. Οι αδειόριστοι μάλιστα δεν είναι καμ' αμοιβόμενοι. Εξακολουθούμε να ζητούμε την εθελοντική μας προσφορά, διότι ο στόχος είναι πέρα και πάνω από κάθε οικονομική αμοιβή. Σας ευχαριστούμε. |
