Ο Έλληνας Επιστήμονας που ταξίδεψε έως την παγωμένη Ανταρκτική μας μιλά για αυτή την εμπειρία Ζωής /

: Επίκουρο Καθηγητή Ορκτωλογίας Πετρολογίας του Ιαπωνικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Κύριε Μπαζιώτη, καλησπέρα σας. Καλησπέρα σας και ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μου κάνετε να μιλήσω στη δική σας εκπομπή. Η τιμή είναι όλη δική μας. Παρουσιάσατε με τον Ιωάννη Μπαζιώτη, με τον Ιωάννη Μπαζιώτη, με...

Πλήρης περιγραφή

Λεπτομέρειες βιβλιογραφικής εγγραφής
Γλώσσα:el
Φορέας:Πανεπιστήμιο Πατρών
Μορφή:Video
Είδος:Μαρτυρίες/Συνεντεύξεις
Συλλογή: /
Ημερομηνία έκδοσης: University Of Patras 2018
Θέματα:
Διαθέσιμο Online:https://www.youtube.com/watch?v=yshKRxEPJ9I&list=PLpyi0pycDsaaDiTML0yDDY1G9gn4z5Q14
Απομαγνητοφώνηση
: Επίκουρο Καθηγητή Ορκτωλογίας Πετρολογίας του Ιαπωνικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Κύριε Μπαζιώτη, καλησπέρα σας. Καλησπέρα σας και ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μου κάνετε να μιλήσω στη δική σας εκπομπή. Η τιμή είναι όλη δική μας. Παρουσιάσατε με τον Ιωάννη Μπαζιώτη, με τον Ιωάννη Μπαζιώτη, με τον Ιωάννη Μπαζιώτη, με τον Ιωάννη Μπαζιώτη, με τον Ιωάννη Μπαζιώτη, με τον Ιωάννη Μπαζιώτη, με τον Ιωάννη Μπαζιώτη, με τον Ιωάννη Μπαζιώτη, με τον Ιωάννη Μπαζιώτη, να μαγευθείτε και στη συνέχεια να μαγεύσετε και εσείς με την παρουσία σας εμάς. Πράγματι, η αποστολή αυτή ονομάζεται ANSMET, από τις λέξεις Antarctic Search for Meteorites, δηλαδή αναζήτηση μετεωρητών στην Ανταρτική. Είναι μια αποστολή που έχει ξεκινήσει από το 1976, 42 χρόνια με το φετινό και ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχε Έλληνας στο πλαίσιο αυτής της αποστολής. Τυχαίνει, φέτος, πέρσι που συμμετείχα και εγώ στην αποστολή αυτή, να ήμουν και ο μοναδικός Έλληνας στην βάση McMurdo, εκεί όπου ήταν το ξεκίνημα για εμάς, με σκοπό να μεταφερθούμε μετά στο ύπεθρο της Ανταρτικής, όπου αναζητήσαμε μετεωρύτες για περίπου 5,5 εβδομάδες. Η συνολική παραμονή μας ήταν 80 ημέρες στην Ανταρτική, 5,5 εβδομάδες στο ύπεθρο που και αναζητούσαμε μετεωρύτες, έχοντας στήσει ένα αυτοσχέδιο κάμπ με δύο σκηνές συνολικά, μια σκηνή τουαλέτα, εκεί λοιπόν αναζητούσαμε μετεωρύτες με snowmobile ή πεζοπόρα, έχοντας βρει συνολικά 263 μετεωρύτες. Η εμπειρία σίγουρα είναι υπέροχη, είτε ως επιστήμονας φυσικά και ως άνθρωπος και πραγματικά αυτή τη στιγμή έχω πάρα πολλές ερωτήσεις να θέσω, αλλά θα ξεκινήσω από αυτή που πραγματικά όλοι θα την έχουν στο μυαλό τους, αν είναι όνειρο ζωής ή και από πάρα πολύ μικρή ηλικία είχε ξεκινήσει η αγάπη σας φυσικά και για την γεωλογία, αλλά και να κάνετε κάτι διαφορετικό αν θέλετε. Υπάρχουν δύο σταθμί σε αυτή την ερώτηση. Το πρώτο είναι η ηλικία των δέκα ετών, όπου μπαίνει το μικρόβιο μέσα μου, βλέποντας πιθανώς κάποια εκπομπή ή κάποιο ντοκιμαντέρ, όπου είπα ότι θέλω να πάω στην Ανταρτική με τη NASA και το δεύτερο, εκεί όπου έχει δητροχιοδρομηθεί η δική μου πορεία, καθώς πηγαίνοντας σε ένα από τα βουνά της Αττικής για μια απλή πεζοπορία, στο τέλος της πεζοπορίας, μετά από δέκα ώρες της εξόρμησης μας στο Ήπεθρο, λέω ότι θέλω να γίνω καθηγητής πανεπιστημίου στη γεωλογία. Πριν από την εκδρομή είχα τρεις επιλογές στο μυαλό μου. Ήθελα να γίνω αρχαιολόγος, μαθηματικός ή γεωλόγος. Μετά την εκδρομή καταλήγω να γίνω γεωλόγος. Μάλιστα, τέλειο το ταξίδι γενικά και τόσα χρόνια σπουδών και φυσικά μέχρι να φτάσετε στην Ανταρτική, στο όνος στόχος σας. Μας είπατε ότι είχατε αναμονή πέντε ολόκληρα χρόνια, δεν το βάλατε κάτω, συνεχίσατε και επιμείνατε. Επομένως, επιμένωνικά? Πράγματι, επιμένωνικά και στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι πολύ δύσκολο να βρεθείς μέλος αυτής της αποστολής. Λαμβάνουν περίπου 200 αιτήσεις κάθε χρόνο οι υπεύθυνοι. Ένας μόλις με δύο γίνονται δεκτοί. Φυσικά, εγώ έγινα δεκτός περίμενοντας περίπου πέντε χρόνια από τη στιγμή που έστειλα το πρώτο γράμμα, την πρώτη αίτηση. Είναι μια διαδικασία πολύ ανταγωνιστική, καθώς επιστήμονες στην πλανητική επιστήμη στέλνουν αιτήσεις και φυσικά οι περισσότεροι είναι από την Αμερική, εκεί που η πλανητική επιστήμη είναι ιδιαιτέρως ανεπιγμένη, οπότε να στείλεις μια τέτοια αίτηση, ένα γράμμα από την Ελλάδα που σε εισαγωγικά είναι εκτός χάρτη, εκτός πλανητικής επιστήμης, δεν είναι κάτι εύκολο. Εκεί πρέπει να περιμένεις, πρέπει να υπομένεις, να επιμένεις, να έχεις τοχοπροσήλωση και να μην ξεφύγεις από το δικό σου όνειρο. Το δικό μου όνειρο ήταν να βρεθώ στην Ανταρτική, στη συγκεκριμένη αποστολή και έτσι είναι αυτό που πέτυχα και είναι αυτό το οποίο θέλω να περάσω και εγώ μέσα από το βιβλίο μου «Ένας Έλληνας στην Ανταρτική» στους νεότερους, να ακολουθήσουν τα δικά τους όνειρα όσο δύσκολο ή όσα καιρό αν χρειαστεί να περιμένω. Ατέλειο το ταξίδι στο νοτεότερο άκρο της γης στην Ανταρκτική, επομένως θέλετε να μοιραστεί λίγο με τους τηλεθεατές εδώ του AppWebTV, διδικτυακού καναλιού του Πανεπιστήμιου Πατρών, τις σκέψεις σας όταν πηγαίνατε προς την Ανταρκτική και φυσικά τις σκέψεις όταν επιστρέφατε πίσω προς την Ελλάδα. Για το πρώτο σκέλος του ερωτήματος σας είναι πραγματικά προσμονή, δηλαδή περιμένεις πώς και πώς να φτάσεις μετά από 26.000 χιλιόμετρα φεύγοντας από την Αθήνα να φτάσεις στην Βάση Μακμέρντο και να δεις μπροστά σου την Ανταρκτική. Η αλήθεια είναι ότι με το που φθάνω στην Ανταρκτική έχω συγκινηθεί πάρα πολύ, γιατί είναι κάτι το οποίο περίμενα πάρα πολλά χρόνια. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και όταν φεύγουμε από την Ανταρκτική. Φεύγοντας λοιπόν από την Βάση Μακμέρντο και γυρίζοντας πίσω στην Νέα Ζηλανδία, ειδικά τη στιγμή που φεύγεις από τον πάγο και απογειώνεσαι με το αεροπλάνο Σ-17, στρατιωτικό αεροπλάνο, εκεί εγώ προσωπικά αλλά και άλλοι φίλοι μου από την Ανταρκτική, είμαστε πολύ φορτισμένοι, γιατί ξέρεις ότι υπάρχει πιθανότητα να βλέπεις για τελευταία φορά στη ζωή σου αυτό το τόπο, κάτι το οποίο ήθελες χρόνια να δεις, ή ίσως ήταν η τελευταία φορά που το βλέπαμε στη ζωή μας. Φυσικά αν κάποιος συμμετάσσει για άλλη μια φορά, σε επόμενη αποστολή, μπορεί να ξαναπάει να το ξαναδει. Αλλά οι πιθανότητες πάντα είναι μικρές το να βρεθείς σε αυτό το τόπο. Ναι, αυτό που σας συγκίνησε περισσότερο αντικρίζοντας το παγωμένο τοπίο της Ανταρκτικής που γενικά είναι ένας τόπος, είναι ένα περιβάλλον που και η ίδια η φύση προσπαθεί να επιβιώσει στα σύνορα, στα όρια δηλαδή της Ανταρκτικής. Θα έλεγα ότι όχι αυτό που με συγκίνησε αλλά αυτό το οποίο μου έκανε πολύ ιδιαίτερη εντύπωση είναι όταν είμαστε στην περιοχή Άμουνσεν, Παγετόνα όπου είναι πραγματικά επιβλητικός για την περιβάλλοντα από βουνά με υψόμετρο μεγαλύτερο από 3600 μέτρα, κάποια στιγμή λοιπόν δεν φυσάει καθόλου. Είμαστε σε μια ράχη ενός βουνού, τα υπόλοιπα τρία μέλη της ομάδος είναι κάπου μακριά, φυσικά δεν υπάρχει κάποιο άλλο ύχνος ζωής, δέντρα, δεν υπάρχουν δέντρα που ακουνούν τα φύλλα τους από τον αέρα, κάποια στιγμή σταματάει να φυσάει ο αέρας και αυτό που ακούς στην πραγματικότητα είναι η σιωπή, είναι από τις λίγες περιοχές όλων των κόσμων όπου μπορεί να ακούσεις το τίποτα. Και τι ωραίο είναι αυτό, μερικές φορές χρειάζεται και αυτό προς την ηρεμία και σίγουρα στις πιεστικές ώρες κατά την αναζήτηση μετεωρητών σε αυτό το τοπίο είναι και οι στιγμές που σίγουρα ηρεμείς και σκέφτεσαι και όλη την πορεία προς την ανταρκτική. Θα λέγα ότι η περιοχή όπου μπορεί να παντοπίσει την καλύτερη ψυχανάλιση τον εαυτό σου είναι η ανταρκτική. Αυτό είναι το ιδανικό, βέβαια είναι λίγο δύσκολο να ταξιδέψουμε έως εκεί, αλλά μέσα από το βιβλίο σας και μέσα από αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα παρουσίαση που μας κάνατε, είναι σίγουρο ότι και εμείς έστω νοητά ταξιδέψαμε προς την ανταρκτική. Για τη δική μου περίπτωση ταξιδεύω σχεδόν νοερά κάθε μέρα από τη στιγμή που γύρισα από την ανταρκτική. Φυσικά μέσω του βιβλίου ταξιδεύει ο αναγνώστης στην περιοχή αυτή. Φυσικά είναι ευλογία το να βρεθείς σε αυτό το τόπο ή να ξαναβρεθείς σε αυτό το τόπο. Οπότε αυτό που λέω χαρακτηριστικά είναι ότι κάθε άνθρωπος αν ακολουθεί στα νοηρά του θα βρεθεί στη δική του ανταρκτική. Ήταν αυτό που σας κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον ή αν θέλετε αν ήταν κάτι περίεργο που πραγματικά θέλατε περισσότερο να το εξερευνήσετε. Θα έλεγα είναι περισσότερο από ένα πράγματα. Το ένα είναι όταν επιστρέφουμε στη Νέα Ζηλανδία όπου μετά από περίπου 80 ημέρες βλέπουμε το πρώτο σκοτάδι. Το δεύτερο είναι όταν βιώνουμε γιατί με το που γυρίσαμε στη Νέα Ζηλανδία έβρεχε όταν βιώνεις την πρώτη βροχή μετά από περίπου τρεις μήνες παραμονής στον πάγο. Και το τρίτο είναι όταν μυρίζεις το πρώτο λουλούδι γυρίζοντας πίσω στη Νέα Ζηλανδία από την παραμονή στην Ανταρτική. Εκεί και το πιο άωσμο λουλούδι μυρίζει σαν το νυχτολούλουδο το βράδυ. Μάλιστα και υπήρχε η στιγμή εκείνη που ίσως ήταν έτσι κακή, ήταν πολύ πιεστική και είπατε ότι το ταξίδι πρέπει να τελειώσει έως εδώ. Πήρα πολύ ωραία εμπειρία, έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, γιατί όντως ο στόχος επιτεύθηκε και είμαι επιτυχία φυσικά, αλλά είναι τόσο δύσκολες οι συνθήκες που πραγματικά δεν μπορώ να επιβιώσω άλλο. Όχι, θα έλεγα ότι είμαι τυχερός γιατί ζούσα το όνειρό μου, που σημαίνει το ίδιο σου το όνειρο είναι αυτό που σε ανατροφωδωτεί, σε ανατροφωδωτεί με ενέργεια. Και έτσι όποιες δυσκολίες και να έχεις, όποιες δυσκολίες έχεις από τα βάρη που σηκώνεις καθημερινά, γιατί έπρεπε να μετακινήσουμε το camp τρεις φορές, βάρους πέντε τόνων. Όποιες δυσκολίες έχεις από πλευράς καιρικών συνθηκών, αέρα, θερμοκρασία, αυτά όλα ξεπερνιώνται όταν ξέρεις ότι την επόμενη μέρα θα ξυπνήσεις το πρωί για να ζητήσεις ένα μετεωρήτη, δηλαδή το ύχνος του διαστήματος. Μάλιστα φυσικά και είμαστε και συνειδητοποιούμε και όλος ότι δεν είμαστε μόνοι στο ηλιακό σύστημα, υπάρχουν και άλλοι πλανήτες που μέσω από τους μετεωρήτες κάνουν την εμφάνιση τους. Και τι ήταν αυτή η εικόνα ή ένα σύγχος που την έχετε συγκρατήσει στην καρδιά και στο μυαλό σας κύριε Μπαζιώτη. Ένας ωραίος σύγχος είναι όταν βρίσκεσαι έξι μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, μέσα σε μια ειδική γεώτρηση που έχουν κάνει κοντά στη βάση Μακ Μέρντο, εκεί όπου ακούς μία φόκια. Δεν τη βλέπεις αλλά την ακούς. Εκεί βλέπεις το ύχνος της ζωής παρά το ότι δεν το παρατηρείς γύρω σου. Είναι κάτι μοναδικό γιατί από το πουθενά ξαφνικά ακούς κάτι το οποίο τόσο καιρό δεν είχες βιώσει. Μάλιστα πάρα πολύ ωραία. Είναι όντως σαν να έχουμε μεταφερθεί και εμείς σε αυτό το όμορφο και άγριο τοπίο, άγριες συνθήκες. Και επειδή πλησιάζει και το 2019, είμαστε έτοιμοι να το υποδεχθούμε, τι θα ευχηθείτε για εσάς και φυσικά για τα νέα άτομα που θέλουν και προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και φυσικά θα τονίσω στην χώρα μας, στην Ελλάδα. Το πρώτο πράγμα αυτό που θα τονίσω φυσικά είναι η υγεία, πολύ βασικό, να μην ξεχνάμε τη δική μας υγεία. Το δεύτερο είναι ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να πετύχει το οτιδήποτε, αρκεί να το έχει σαν όνειρο, να υπάρχει ιστοχοπροσήλωση σε αυτό, να επιμένει, μέχρι τελικώς να το πετύχει. Είναι κάτι το οποίο σίγουρα είναι δύσκολο, είτε βρίσκεσαι στην Ελλάδα, είτε βρίσκεσαι στην πιο προηγμένη χώρα του πλανήτη μας. Απλώς να ακολουθείς το όνειρό σου, να προσπαθείς για αυτό, να γίνεις καλύτερος καθημερινά και να είσαι πάντα ταπεινός. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για την παρουσία σας στο διδικτυακό κανάλι του Παναπιστήμιου Πατρών από Web TV. Να είσαι χαλαρό, ευχαριστούμε πάρα πολύ. Καλή συνέχεια και πάντα επιτυχίες. Στο Reportage είμαι η Λιόκα Τσφάρα και ο Σπύρος Λόλος.