| : Η δική μου ιστορία, η ιστορία που το αφηγηθώ από κάποια παιδικά μου χρόνια, είναι πολύ ξεχωριστή για μένα, είναι πολύ ιδιαίτερη. Ίσως γιατί η Κίνα τα Χριστούγεννα ήταν πολύ διαφορετικά από όλα τα άλλα. Αυτή η ιστορία μου, η ιστορία που το αφηγηθώ από κάποια παιδικά μου χρόνια, είναι πολύ ξεχωριστή για μένα, είναι πολύ ιδιαίτερη. Ίσως γιατί η Κίνα τα Χριστούγεννα ήταν πολύ διαφορετικά από όλα τα άλλα. Ήμουν δευτέρα γυμνασίου, ήταν η εποχή που στη Σερβία γινόταν πόλεμος, η κατάσταση εκεί ήταν πολύ άσχημη. Εκείνη τη χρονιά, λοιπόν, ο δικαιηγορικός συλλογός Κοζάνης πήρε μια εξαιρετική πρωτοβουλία. Να έρθουν παιδιά από τη Σερβία, παιδιά από τον πόλεμο, δηλαδή, και να τα θυλοξενήσουν κάποιες οικογένειες εδώ στην Κοζάνη για 15 μέρες. Ήταν παιδιά ταλαιπωρημένοι. Γενικότερα, πολύ ψυχολογικά, από όλα όσα βίωναν. Έτσι, η δική μας οικογένεια με ενθουσιασμό τότε, μοιάζεται και ο πατέρας μου ήταν κλιβόρος, θέλησε να θυλοξενήσει ένα παιδί γι' αυτό το δεκαπερθήμερο. Εγώ θυμάμαι πόσο ενθουσιασμένη ήμουν, γιατί επειδή ήμουν και μοναχοπέδι, δεν είχα ξανά αυτή την εμπειρία που να μοιραστώ όλες τις παιδιές μου κάποια μέρα. Και πολύ περισσότερο, βέβαια, με ένα παιδί που έρχόταν από μια εντελώς διαφορετική κατάσταση, άλλη χώρα αλλά και άλλη συνθήκη εντελώς από τη δική μου. Έτσι, λοιπόν, γνώρισα την Αλεξάνδρα. Η Αλεξάνδρα Στολκίτσι ήταν περίπου δύο χρόνια μεγαλύτερη ηλίμου τότε. Δηλαδή, τότε ήταν κάτω από 16-17 χρονών. Είχε έρθει από την Κράινα της Κροαλίδας. Είχε έρθει από την Κράινα της Κροαλίδας. Είχε έρθει από την Κράινα της Κροατίας. Ήταν ένας πολύ ωραίος άνθρωπος, ένα χωρίς με ευγενική ψυχή, αρκετά ταλεφορημένο. Ο πατέρας της είχε σκοτωθεί στον πόλεμο και η μητέρα της δούλευε μακριά από εκείνη. Εκείνη ζούσε σ' ένα πρόγχειρο τότε ορθανατροφείο που είχε στυφεί, φροντίζοντας βέβαια μικρότερα παιδιά η ίδια, μιας ήταν μεγαλύτερης ηλικία. Έμεινε 15 μέρες μαζί μας, 15 αξέχαστες μέρες για μένα, είχαμε μοιραστεί τόσα πολλά μαζί, είχαμε... είχε γνωρίσει όλους μας τους φίλους, τους γνωστούς, είχαμε πάει παντού μαζί, μέχρι και κάλα δεν είχαμε πάει παρά το γεγονός ότι ήμασταν αρκετά μεγάλες, και οι δύο και πολύ ψηλές βέβαια και οι πιο εξίσου. Θέλεμε όμως να έχουμε μαζί όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες. Έχω πολλές φωτογραφίες και πολλές αναμνήσεις από την Αλεξάνδρα και θα σας δείξω δύο-τρεις φωτογραφίες. Αυτή είναι λοιπόν η Αλεξάνδρα, δίπλα στο ψυγενάτικο βέντρο τότε. Εδώ είμαστε μαζί στο πουρί και βέλμαστε μαζί επίσης στο σπίτι μου εκείνα το Χριστούγεννα. Όταν έφυγε κλαίγαμε και οι δύο πάρα πολύ. Όλοι όλοι είχαν φιλοξενήσει τότε παιδιά από τη Σερβία. Έκλαικαν με μαύρο δάκρυ όταν εκείνα έφυγαν. Ήταν πολύ όμορφη όλη αυτή η εμπειρία. Ελπίζω να της δώσαμε τότε μια ζαστή αγκαλιά που το είχε τότε ανάγκη πιθανό. Όμως η ιστορία με την Αλεξάνδρα δεν τελείωσε εκεί. Γύρισε πίσω στην Ελλάδα, στην Κοζάνη συγκεκριμένου, μετά από περίπου ένα χρόνο. Γύρισε ξανά, ήρθε στο σπίτι μας, έμεινε περίπου δυο τρεις μήνες σε εμάς. Ήθελε να μείνει πια στην Ελλάδα, σχεδόν κόντευε να είναι ηλικιωθή πλέον. Προσπαθήσαμε να είμαστε κοντά της σε όλη αυτή την αγωνία της και την προσπάθειά της. Από κάποιον σημείο και μετά έμεινε για πέντε χρόνια και παραπάνω στο οικοτροφείο 40 μάρτυρες. Πήγες τότε, η Κοζάνη σκούδασε και μετά τα πέντε έξι χρόνια περίπου που πέρασε εδώ, πέστρεψε πλέον στο Βελιγράδιο, όταν η κατάσταση ξομαλιθεί πια στη Σερβία. Η Αλεξάνδρα πλέον είναι παντρεμένη, είναι μητέρα. Έχω επικοινωνήσει μαζί της από τότε αρκετές φορές. Είμαι πολύ χαρούμενη που είχα την ευκαιρία να ζήσω εκεί να τα χρυστού, για να μην είναι τόσο γλυκιά εμπειρία, νοίζω ζεστή εμπειρία και δυνατή, που τη θυμάμαι πολύ έντονα. Αυτή ήταν η ιστορία μου και η ανάμνησή μου. Έχουμε σε όλους καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα, να είμαστε καλά, κυρίως να μοιραζόμαστε μεταξύ μας όμορφες στιγμές και να έχουμε καλύτερες μέρες. Καλές γιορτές! |
