| Διάλεξη 6: Είδαμε στο προηγούμενό μας μάθημα μία πολύ συγκεκριμένη τροικοπία από την προζωμένη συμπεριφορία. Εκεί ανεικνεύσαμε το πώς ο Παύλος προϋποθέτει την ιστορία της γενέσεως και κυρίως την ιστορία της δημιουργίας αλλά και της φτώσης των ανθρώπων. Στη δική του αφήγηση, ο Παύλος δημιουργεί την ιστορία της γενέσεως και κυρίως την ιστορία της δημιουργίας αλλά και της φτώσης των ανθρώπων. Στη δική του αφήγηση, για το μέλλον των ιών του θεού, ο Παύλος τους ανακομμάσει και είδαμε εκεί ακριβώς ποια πιθανή ανάγνωση του κείμενού. Θα μας βοηθήσουν να δείξουν μέσα από το κείμενό μας αυτά τα στοιχεία που πιθανόν να έχουν ένα οικοθεολογικό ενδιαφέρον. Άλλο βέβαια, από αυτό που πάρα πολλές φορές και στα πολλούμενα μορφήματα, ότι αυτό είναι μία ερνηνευτική πρόταση, οικολογική, δηλαδή ανάγνωση του κειμένου. Σε φως σε κοινά από ένα σκεκριμένο θεολογικό πλεισμά, αλλογινάνει όμως παιδιά, με βάση και όσοι είχαμε πει και στα πρώτα μας μαθήματα όσον αφορά τις θεολίες της εμπειρίας. Οι αναγνώσεις του κειμένου είναι τόσο σωστοί όσοι είναι και οι ανάγνώστες και ακομμένως η υποκειμενικότητα στην προσέγγιση του κειμένου αυτοί καθ' αυτοί δεν μπορεί να θεωρηθεί ως κάτι το απορριπτέο, αλλά πεναντίας μπορεί να θεωρηθεί ως κάτι το χρήσιμο, το οποίο μπορεί να μας συμβουληθείς να εντοπίσουμε μέσα στο κειμένο και να αναγνώσουμε μέσα στα επιβάλλεια στοιχεία, τα οποία μπορεί να έχουν και μας σήμερα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σήμερα θα δούμε μια άλλη περικοπή από το Καταλιάγιο Βρατιέλλειο η οποία και πάλι θα μπορούσε να ελπινευθεί, αλληλευθεώντας το μητέλο ακριβώς της συγχωρίας της δημιουργίας και αυτό. Θα δούμε βέβαια τι δυσκολίες έχει αυτή η συγκεκριμένη περικοπή, ποια είναι τα όρια της. Αυτό που είναι πολύ σημαντικό να σκεφτόμαστε πάντοτε όταν ασχολούμαστε με τη διάφορες ελπινευθικές καθόλους, οι μέθοδοι είναι κρίσιμες γιατί ακριβώς μας οδηγούν σε ενδιαφέροντα συμμεράσματα τα οποία μπορεί να έχουν μία σημαντική ιδεότητα για τις συγχωρές συζητήσεις και δίνουν δυνατότητα επικαιροποίησης του κειμένου και αποσδεκόντα αποτελούν δρόμους πρόσληψης των κειμένων. Άλλοι οι μέθοδοι έχουν τα όρια τους και επομένως δεν μπορεί κανείς να τις θεωρήσει ως απόλυτες ελπίσεις, αλλά ως ακυκλισσούτος εργαλία τα οποία κανείς έχει στο πλουστάσιο όταν προσπαθώντας να διαβάσει το κείμενο και να διεσδίσει μέσα στο νόημά του. Μία αντίπερ ειπωπή λοιπόν που φαίνεται τα όρια και της μεθόδου αλλά και τα όρια του κειμένου είναι ο πρόλογος του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, ως πρόλογο εννοούμε τους πρώτους 18 στήμους του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, που είναι ένα εξαιρετικά ενγεφέρον κείμενο, πολύ συζητημένο, έχει αποτελέσει σε αντικείμενο μελέτης πάρα πολλές φορές, έχει προσεγγιστεί από διάφορες οπτικές δικαιογραφίες, έχουν συζητηθεί διάφορα προβλήματα τα οποία συνδέονται με τον πρόλογο, εμείς δεν τα σχοληθούμε αυλικτικά με αυτά καθώς δεν αφούν στη συγκεκριμένη συζήτηση. Θα δούμε μόνο μερικά πράγματα όσον αφορά τη σημασία και το ρόλο του προλόγου, τα οποία μπορούν να μας βοηθήσουν στο να κατανοήσουμε το κείμενο αυτό από μία οικονομική δική και δεύτερον θα δούμε κατά πόσο όντως αυτό το κείμενο, το οποίο θα πρέπει να πω τώρα ότι πάρα πολλές φορές χρησιμοποιείται σε διάφορες οικοθεολογικές συζητήσεις, κατά πώς όντως μπορεί να θεωρηθεί για ένα κείμενο το οποίο έχει να ενδιαφέρον σε μία οικονομική συζήτηση. Γενικά το 1-18 στο 1ο κεφάλαιο θεωρούνται όσο αυτό που λέμε ολόκους κλάσσικους για το θέμα της εσάρκουσης και της σοπηρίας, γιατί ακουγός σε αυτούς τους τύκους μπορεί να δούμε αυτό το θέμα να αναπτύσσεται για πρώτη φορά μέσα στον Καταϊόαλιν Ευαγγέλιο και μάλιστα με έναν πάρα πολύ ξεκάθαρο και πολύ όντυφο και πλητικό τρόπο. Όντως αυτή η πρώτη στίχη του Καταϊόαλιν Ευαγγέλιου θεωρούνται από τους ομοφότερους του Ευαγγελίου και αποτελούν και πρέπει να πούμε ακόμη σημεία αναφορά στις δεύτερες ασκητήσεις των δεύτερους παντερικούς χρόνους σε θέματα θαυματικά, κυρίως σε θέματα που έχουν να κάνουν για την εμφάνιση του Θεού λόγου και με την θεότητα του Ιησού. Ένα δεύτερο στοιχείο που πρέπει να έχουμε υπόψη μας, ξεκινήμαστε από μια συγχρονική, θα λέγαμε, ανάγνωση του κειμένου μας, είναι ότι ο πρόλογος αυτός, ανεξάρτητα από το ποια μπορεί να είναι η αρχική του προέλευση, γιατί δεν υπάρχουν ακριβές συζητήσεις, όσον αφορά την γενέστερη ιστορία του προέλευση, αν είναι ένα κείμενο το οποίο προηπήρχε το συναφέρα στο εντάση, μέσα στο κείμενό του ή αν είναι δική του σύνθεση και αν προηγείται, αν είναι από την αρχή ένα χριστιανικό κείμενο ή αν είναι ιουδαϊκό κείμενο το οποίο, τέλος πάντων, παρουσιάζεται ένα χριστιανικό χαρακτήρα με την επεξεργασία του συναφέρα, ποιες είναι οι ιδανές σχέσεις με φιλοσοφικές τάσεις εκείνης εποχής, ποιες προηγούν σχέσεις με αντίστοιχες κείμενα από το φύλλο να κοινούν το καθήξεις, αυτά τα θέματα δεν θα τα συζητήσουμε, θα τα αφήσουμε εκτός, στη συζήτησή μας, διότι δεν θα βοηθήσουμε σε τίποτα στη διαδρομάτωση του θέματος, στη διαδρομάτωση του θέματος. Αυτό που θα δούμε είναι ότι, και πρέπει να πούμε γιατί είναι σημαντικό και θα αφαιρεθεί στη συζήτησή μας, είναι ότι, όπως είπα, ο πρόλογος έχει ένα προγραμματικό χαρακτηρά, γιατί πρώτον, σε αυτόν περιέχονται πάρα πολλά από τα θέματα τα οποία θα δούμε στο επόμενο κέντρο, όπως το θέμα της ασκηρίας, όπως το θέμα της εσάρκωσης, της σχέσης του Ιησού, ως Θεού λόγου με τον Πατέρα του Θεού, και υπάρχουν και αρκετές λέξεις και αυτά υπρόσχελαι, φαίνονται και από τις πολλές λέξεις, οι οποίες στη λέξη κλειδιά της, όπου θα συναντήσουμε εδώ στο παρακτηράριο κατά Ιωάννια Βαγγελίου, και θα τις ξαναγραφεύουμε και στο επόμενο πραγμαγγέλιο. Όπως, για παράδειγμα, η αντίθεση ανάμεσα στο φως και στο σκουτάδι, η αναφορά στη ζωή, η αναφορά στους κόσμους, ως μία πολύ περιληπτική έννοια, γιατί θα μιλήσουμε στη συνέχεια, και διάφορες άλλες λέξεις, τις οποίες θα τις ξαναδούμε στη συνέχεια μέσα στον επαγγέλιο μας, και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό που θέλουμε να έχουμε υπόψη για το κατά Ιωάννιο επαγγέλιο, είναι δύνατα με εξοχή κείματα που μπορούν να μελετήσουν δικημενικά. Δηλαδή, μία λέξη δεν ερμηνεύεται από… δεν φτάνει να τη διαβάσουμε μια φορά μέσα στο κείμενο για να καταλάβουμε τι σημαίνει, αλλά το ίδιο, το κείμενό μας, λειτουργεί ως ένα υπερκείμενο, ένα hypertext του διαδικτύου, με τη μόνη ότι αυτές οι λέξεις ουσιαστικά αποτελούν κρυζμούς, links, τα οποία οδηγούν σε άλλα σημεία μέσα στο κείμενο. Οπότε, βλέποντας τις αντίστοιχες κρίσεις του οικογένειου, του οικάστου, του αιώνου, σε άλλα σημεία της αιώνου κειμένου, μπορούμε να καταλήξουμε στις συνεράσματα για το ποια μπορεί να είναι η σημασία του διαδικτύου. Βέβαιο, ο ίδιος Ιωάννης εξαρχής δεν δείχνει την ερμηνεία αυτών των λέξεων, αλλά καθώς ξερκλώνεται η ιστορία και επανέβαται αυτές οι λέξεις, αυτή η αιώνη μέσα στην αφήκηση του, από πού περιεχόμουν, το οποίο μπορεί να κατανοήσει ο σύμπρογραμμμός μας παρακολουθώντας ακριβώς αυτές τις ενδοκιμενικές συνδέσεις. Και επομένως μπορούμε να πούμε ότι ο πρόλογος, δηλαδή αυτή η πρώτη 18ο στίχη του πρώτου κεφαλαίου, είναι οργανική θέση και σχέση μέσα στο επαγγένειο, ανεξάρτατο αν αρχικά όπως υποστηρίζουν κάποιοι ήταν μια σύνδεση, ανεξάρτητα από το κείμενο, ή αν όμως γράφτηκες αρχής για να αποτελέσεις τον πρόλογο που καταλυμβάνε ήταν κυρίως. Ο λόγος που θα συζητήσουμε με το κείμενό μας σήμερα, ή με αυτός που είπα και στην αρχή, ότι για κάποιους λόγους το κείμενο αυτό πολλές φορές θεσμοποιείται όχι μπροστά χαρά στις συζητήσεις λογματικοτερικουμένου, οφωγούς στην ενσάρκωση και στη σωπηρία, αλλά κυρίως αξιοποιείται και σε έναν οικοθεωρικικό διάβολο. Πριν να προχωρήσω όμως να δω αυτό το κομμάτι θα ήθελα να διαβάσω καταρχάς στα αρχαία το κείμενο μας, έτσι ώστε κανείς να το παρακολουθήσει και να δει περίπου πώς πρόκειται. Εν αρχή λοιπόν είναι ο λόγος και ο λόγος είναι ο οικοθεωρικός και θεός είναι ο λόγος, ούτως είναι έναν αρχή οικοθεωρικός. Πάντα δι' αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο δε εν λεπώ. Εν αυτό ζωή είναι και η ζωή είναι το φως των ανθρώπων. Και το φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτόν που κατέλαβε. Εγένετο άνθρωπος απεσταρμένος παραθυγούν αμα αυτόν τον ομάνις, ούτως πήρθεν της ματειρίαν ειναι ματειρήσει περί του φωτός, ειναι πάντες πιστέψος εμπιαυτού, ούκ ειναι εκείνος το φως, αλλά ειναι ματειρήσει περί του φωτός. Κι ειναι το φως των αληθιμών οφτυπίζει πάντα άνθρωπος εν όνον ειναι στον κόσμο, εν το κόσμο ειναι και ο κόσμος δι' αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ειναι κοκτέλη. Στα ίδια ήλθε και ήδη αυτόν που παρέλαβε, όσοι δε έλαβαν αυτόν έδωκε ειναι αυτής εξουσίαν τέχνα θεού γενέστα. Τις πιστεύωσιν στο όνειμα αυτού, ούκ εξελβάτουν ουδέ εκτελήματος αυγός, ουδέ εκτελήματος αγρός, αλλά εκτελού εγκαινήθησαν, και ο λόγος σάρισε γένετρο και σκήνωσε ομιλή, και εθέασανε με την δόξα αυτού, δόξα μόνο γενούς, παραπατρός, πνείς, χάριτος και αληθίας. Ιωάννης μαρτυρεί περί αυτού του τέτρα γελεύων, ούτως ήμουν ίκουν ο πίσω μυαχόμενος εγώ στέλνει και εγώ ναι, όπως πρώτος μου είπαν. Και εκ του πυρόματος αυτού εμείς πάντα σε λάβουμε και χάρινα αντιχάριτος, οτι ο νόμος διαμοησαίωσε δάθει η χάρις και η αλήθεια, και Ιησού Χριστό γένετο. Θεό μου δείσε ώρα και πόκοτε, ονομογεννήσει όσο όλοι στον πόκο του πατρός, εκείνος εξηγήσατε. Το 18ο πρώτο στίχο, η οποία στον καλύτερο μέρος που σημαίνει αναπληκτικό κείμενο, είναι το θέρατο που θα μας ασχολήσει στο συγκεκριμένο μάθημα. Βέβαια είπα και πριν μου ότι η συγκεκριμένη περιοχή έχει πανελειμμένα αξιοποιηθεί σε έναν οικοθεωρικό διάλογο. Το ερώτημα μου είναι κατά πόσο μπορούμε να θεωρήσουμε ότι κάνει τελειοσκή. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα τέτοιο κείμενο μπορεί να παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον από πλευράς της οικολογικής συζήτησης μέσω των χώρων της τελειογίας. Γιατί η αλήθεια είναι, και εδώ φυσικά θα επαναλάβουμε τους φανές όλων αυτών, διότι τα κατά καιρούς ασχολογικείς αυτές τις οικολογικές προσεγγίσεις, η αλήθεια είναι ότι το κείμενο είναι δύσκολο. Υπάρχουν αρκετές δυσκολίες, αρκετά σημεία τα οποία δεν μπορούμε να δούμε ότι είναι καθαρά από απόψος οικολογικής και θα ήθελα λίγο έτσι να δούμε στην αρχή αυτά τα σημεία. Το πρώτο πρώτο είναι ότι αναβιβείται η ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας της επερρυκοποίησης. Δηλαδή δεν μπορούμε να μπορούμε με το πρώτο να μη απερρυκοποιήσουμε στην οποία το κέντρο είναι η δημιουργία. Όπως και οι υπόλοιποι και οι νέοι διεθύκοι, το έχουμε πει άλλες και πάρα πολλές φορές, κέντρο και σημεία αναφορά στον άνθρωπο. Και αυτό φαίνεται για παράδειγμα εκεί που μιλά για το φως και για τη ζωή, σχεστούν το 4, δηλαδή για τον λόγο ότι εναυτό ζωή είναι και η ζωή είναι το φως των ανθρώπων. Ο λόγος που συνδέεται με τη ζωή και η ζωή συνδέεται με τους ανθρώπους είναι να βλέπεστε. Είναι σαφώς μια απορία που έχει αποδέχει τον ίδιο τον άνθρωπο. Και βλέπετε εδώ τι δείτε το ερώτημα. Ο λόγος, όπως τουλάχιστον φαίνεται στην αρχή του Ευαγγελίου και όπως στη συνέχεια θα χαναληθεί και σε όλο το υπόλοιπο Ευαγγέλιο, ήρθε για να σώσει ή κάποιου σώζει, αν αυτός είναι η ζωή, σώζει όλη τη δημιουργία. Δεν σώζει μόνοι τους ανθρώπους, χωρίς να διαφέρεται για την οικογένεια, την υπόλοιπη, για τον κόσμο, όπως θα πούμε εδώ να πει λέγεται. Αυτό είναι ένα θέμα. Αυτό είναι αρκετά σοβαρό θέμα, το οποίο θέλουμε να το λάβουμε υπόψη. Το δεύτερο που δεν μπορούμε να αλληλεγήσουμε στην περιοχή μας είναι ένας διαγισμός που υπάρχει. Δεν υπάρχει διαγισμός με την έννοια που το κατανοούμε σήμερα σαν ένα φιλοσοφικό σύστημα, ή για θέλετε ως μια διαρχία, αφού εδώ μέσα δεν φαίνεται ότι πρόκειται η ενήλισσης δυνάμισης, δεν υπάρχει μια θα λέγαμε διπλή σκέψη του συγγραφέα, όπου υπάρχουν δύο πραγματικότητες αντίπτωσης μεταξύ τους, αυτοί δεν μπορούμε να το αλληλεγήσουμε. Άλλωστε χαρακτηστικό του κατά Ιωάννη Ευαγγενίου και παραπέμει σαν φως και στη γλώσσα αποδεικτικών κειμένων, αυτός, αυτή η διπλή κατανόηση της πραγματικότητας, μέσα από δάζευγη που είναι συνδούμουσαν πληθυκά. Φως κοντάδι, ζωή, θάνατος, αλήθεια, ψεύθρος, άνο κάτω και ούτω χαταξής. Και αυτό που είναι ενδιαφέρον επίσης, είναι ότι οπωσδήποτε εδώ έχουμε μια αναφορά στη δημιουργία, μιλάει για τον κόσμο, όμως όσα λέει εδώ, ας πούμε για το φως, το φως κοντάδι, τα οποία στην ιστορία της δημιουργίας είναι, θα λέγαμε, ιδιότητες χαρακτηριστικά του φυσικού κόσμου. Αν προσέξουμε και για παράδειγμα, αυτά που λέει όπου αναφέρεται στο φως το σκοτάδι, θα πούμε όλα αυτά. Λίγο πολύ έχουμε ένα πνευματικό και συμβουλικό χαρακτήρα και δεν θα λέγαμε ότι είναι φυσικά χαρακτηριστικά του κόσμου στην ιστορία της συγκεκριμένης. Βλέπουμε δηλαδή εδώ ότι υπάρχει μια περισσότερο πνευματική ανάπτυξη της κοσμικής πραγματικότητας και θα πρέπει να θυμίσω εγώ και την ένσταση και την παρατήρηση του επίπεδου επαγγελμένα, κυρίως από τους εκπροσώπους του Earth Bible Project, ότι πολύ συχνά τα κείμενά μας έχουν μια τάση εξειδανίκευσης, μια τάση με μαχητεπίηση των πραγμάτων που χωρίς αυτή ακριβώς να καταστρέφει την οποια οικολογική θα λέγαμε σημασία αυτού για τη μέρα. Άρα μπορούμε να έχουμε και αυτό το πρόβλημα εδώ πέρα. Επίσης ο τρόπος που παραδειχτούμε όλοι ο κόσμος, έτσι όπως παρουσιάζεται εδώ, είναι συνευλαβάνει και τυχή. Είναι σαφές ή τουλάχιστον φαίνεται να υπονοείται σωσμένα σημεία ότι αυτή η γενικότερη φυσική πραγματικότητα είναι μια κατώτερη πραγματικότητα. Και δεν μόνο αυτό, ήδη αφού ο λόγος είναι άνθρωπος και έρχεται κάποια... Α, βέβαια θα κατανοήσουμε αυτά φυλοτικά πάλι, πάνω απ' όλο, αλλά που είναι περισσότερο, γιατί αυτή η πραγματικότητα της ίσκης και του κόσμου κυριαρχείται από αντίθετες πληροφορικές δυνάμεις. Είναι χώρος όπου ουσιαστικά συμβούλονται οι δυνάμεις πληροφορικές μεταξύ τους, οι οποίες είναι αντίθετες μεταξύ τους οθήσεις. Και φυσικά υπάρχει και ένα τελευταίο στοιχείο, το πώς θα κατανοήσουμε αυτή την αναφορά στη Ζάρκα και ο λόγος Ζάρκς και Γένετον, τι πρέπει να καταλάβουμε πίσω από αυτό, τι εννοεί εδώ, βλέποντας αυτή την σάρκωση του λόγου, πόσο αυτό έχει να κάνει με τη συμμετοχή του λόγου στη φυσική πραγματικότητα και στη νοικία. Αυτά λοιπόν είναι προβλήματα, τα οποία κατά καιρούς έθεσαν από διάφορους εμβουλευτές, οι οποίοι επεσύραν ακριβώς ότι δεν είναι, δεν πρόκειται για μια απλή περιοχή, για μια εύκολη περιοχή. Δεν έκανε σαν κάτι τέτοιο στην περίπτωση του Ιωάννια Βαγγιλιού, το οποίο ως γνωστό ήταν εξαιρετικά σύνθετο και δύσκολο. Κύριε, η προσπάθεια να το εντάξουν και αυτό μέσα σε έναν οικολογικό διάλογο αναφυγεί ακριβώς στις σχολείες και τις οποίες ήδη μιλήσαν επαγγελμένα, που έχει κανείς να προσπαθήσει να κατανοήσει τα κειμενά του μέσα σε μια αρκετρική συμμάχη. Και αυτό ακριβώς είναι το αγώνα στη εμμονία της εμμονίας και η προσπάθεια την κίνεται, που ξεκινά ακριβώς από την προσπάθεια το κείμενο το οποίο αποτελεί της οικονομικής κοινότητας να αποτελεί στη σκοτωρότητα και να έχει και μια επικαιρότητα για το σήμερα, που είπαμε αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτή τη διαδικασία η οποία έχει συστηματίσει τίποτα άλλο παρά μια διαδικασία εμμονίας. Πριν δούμε τις όποιες οικολογικές, πιθανές οικολογικές σημάσεις ή έλεγες αναφορές στο κείμενο, είναι καλό λίγο να δούμε αυτό το κείμενό μας ως ένα διακείμενο. Μίλησα ήδη στην αρχή του μαθήματος και είπα ότι ειδικά το καταυγάνει ένα κένιο, μάλιστα του παραδείγνεις ένα τα κείμενα στο διαδίκτυο, τα υπερκείμενα, τα υπερτέξη. Το κείμενο μέσα στο κείμενο είναι ένα διακείμενο, αλλά φεσβείται το καταυγάνει πως τα υπόλοιπα κείμενα της κοινής διαδικασίας δεν πρέπει να θεωρηθούν ως κείμενα τα οποία δημιουργούνται εκπληκτικά, αλλά σαφώς προϊπουθέτουν και εντεριέχουν σαν να διαβάζουν και κατεβουλεύουν λογικές παραπώσεις από παλιά αδερφή και μήπως, αλλά και από το περιβάλλον. Είδανε άλλωστε στα βρεγούμενα αυτά τα κείμενα, τόσο στους αδημαρτυγούς ομέους, όσο και στο παράδειγμα με ισόδου στους πειρασμούς. Είδαμε ακριβώς αυτήν την παρουσία των λεγόμενων προοικημένων, δηλαδή της παράδοσης, η οποία με διάφορους τρόπους αναπαραγάγεται, αλλά πολύ δημορικά, μέσα σε καινούργιες συνάφερες, αποκλώντας καινούργιες δυνατότητες ως κείμενα. Εδώ, λοιπόν, υπάρχουν διάφορες εδοχές, γιατί μπορεί να αφήσει και πίσω από το κείμενο που έχουμε προστάψει. Σαφώς, μια πρώτη αναφορά και μια πιο σημαντισμένη σύνδεση, δηλαδή με το πρώτο κεφάλαιο της γεννήσεως, το οποίο αναφέρεται στην Λουλγία, γιατί δι' αυτό, στην αρχή του κείμενου μας, παραπέμπει στα πρώτα-πρώτα λόγια του Λουλίου της Εγκαινέσεως, παραπέμπει επίσης ο Πρόσωπος του Αγώνα του Πολίου, και ότι αυτό δεν είναι μία αφθαίρετη επιλογή δική μας, ελευθερώνεται και από τότε. Στη συνέχεια, στο στίχο τρία, σαφώς η αναφορά είναι στην δημιουργία. Πάντα δι' αυτού εγένεται, και χωρίς αυτού εγένεται ο γέρος. Α, λοιπόν, μπορούσαμε να πούμε ότι σε έναν πρώτη επιλογή προκειμένου, εδώ είναι η ιστορία της δημιουργίας, όπως δημιουργούσουμε από το Λουλίου της Εγκαινέσεως. Όμως, εδώ η ιστορία ξαναδιαβάζεται, δηλαδή αυτή την ιστορία της διακειμενικότητας, για την οποία έχουμε λύσει πάρα πολλές φορές σε διάφορα οθήνα. Η ιστορία ξαναδιαβάζεται, μπαίνει σε καινούργια πλαισία, ακόμα καινούργιες σημασίες, δηλαδή η χαρακτήρας, τις λέξεις, οι έννοιες και επιπλέον από τα καινέζιες δυνατότητες. Τώρα, εδώ η έμφαση, άνθρωπος έξω, δεν είναι κάπως η ιστορία της γενέσεως και της δημιουργίας, διότι αν θυμόμαστε και με το εναρχή επίσης ο Θεός του Θεού και εκεί, ουσιαστικά ξεκινάει και περιγράφει το αρχή του χρόνου και τη δημιουργία όλων των πραγμάτων, όλων των πραγμάτων μέσα στις αρκετήρια χρόνια. Εδώ η έμφαση είναι στη στιγμή πριν από το χρόνο του χρόνου, διότι βλέπουμε ότι εναρχή είναι ο λόγος και ο λόγος είναι ο χρόνος του χρόνου, εδώ η δημιουργία δεν υπάρχει. Αυτό είναι και ένα πρόβλημα που σημαίνει και πριν, θα μπορούσε να είναι σε μια συζήτηση και ο Θεός είναι εκεί. Εδώ το θέμα δεν είναι τη δημιουργία, ο λόγος. Δεν είναι η ίδια η δημιουργία όπως συμβαίνει, ας πούμε, στα πρώτα κεφάλαια της Γενέσης. Εδώ το θέμα είναι ότι φέρνει ο λόγος μέσα στην ίδια τη δημιουργία, αφού αυτή η δημιουργηθεί και ένα άλλο στοιχείο πολύ ενδιαφέρον είναι ότι εδώ φως και σκοτάδι είναι συμβερματικές έννοι, όπως είναι για παράδειγμα συμβερματικά στοιχεία σύμφωτα του κόσμου που είναι στην περίπτωση της Γενέσης. Είναι σημαντικά πραγματικά, ώστε να αρχίσουν το φως και το σκοτάδι λίγο σταδικά, πριν παίζουν κάποιο λόγο στην ιστορία της δημιουργίας και χαρακτηρίζουν αυτή τη δημιουργία ως ένα σημείο. Όσο το φως όσο και το σκοτάδι που συμβαίνει και νωρίτερα, αυτό είναι μία θεωρία, μία παθύτερη συνειδητορική και νερματική σημασία. Και ένα άλλο στοιχείο είναι ότι ενώ στην ιστορία της Γενέσης βλέπουμε ότι δεν υπάρχει αυτό που θα λέγαμε μία σαφής, στην ιστορία της Γενέσης δεν υπάρχει διάρκεια συνανταξύ δημιουργικού κόσμου, κόσμου του Θεού και των Αιμαγγέλων, του κόσμου της υπόλοιπες δημιουργίες. Τον Αιμαγγέλι είναι αυτό εκεί, το θέμα εκεί είναι η ίδια η δημιουργία. Εδώ, αντίθετα στον Καταϊβάνιο Αιμαγγέλιο, αυτή η διάκριση ενάμεση σε δύο βραματικότητες είναι σαφής. Ναι, αυτό είπαμε κιόλας και είναι πολύ συναλλόγως για έναν διαλισμό, όπως λέμε, του Καταϊβάνιου Αιμαγγελίου. Και το τελευταίο στοιχείο διακοινωνικότητας που είναι ενδιαφέρον και αυτό είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο όταν μιλάμε για διακοινωνικές συνδέσεις, διότι εδώ η σύνδεση δεν είναι απευθείας με την ιστορία της Γενέσης, δεν είναι απλώς ότι ο συγγραφέας μας παίρνει ιστορίες της Γενέσης, δεν ξανατριαπάζει και την εντάση μέσα στη γενικότερη του αφήγηση. Οι διαδικασίες είναι πολύ πιο σύνθετλες και πολύ πιο λεπτές. Εδώ, ο συγγραφέας προϋποθέτει, αν δεν μπορεί να βρεθεί το προκειμένο, ενώ εδώ είναι τελειώντας σε ένα πρωί μουφέτη την ιστορία της Γενέσης, να φύγει η Ισραή της Δημοκρατίας, η οποία όμως τη συνδυάζει και με τη δρασκαλία περιεσσά κόσμος του Λόγου Θεού, δηλαδή βλέπουμε ότι εδώ υπήρχαν περισσότερα αμαρτήμπα, περισσότερα δημοκρατικά και διαφορετικές αφηγήσεις, οι οποίες ενώδανε ταξίδρους για να δώσουν αυτό το αποτέλεσμα που έχουμε εδώ. Ακριβώς όμως επειδή πάρουμε αυτά τα σημεία που εντόπισα και πριν, τα οποία μας κάνουν πολλές φορές να αισθανόμαστε ότι εδώ δεν έχουμε μία ξεκάθαρη και αγριευθείας σύνδεση με το Γενέσης 1, αυτό κάνει αρκετούς ερευουτές να επισημένουν και άλλες δυνατές κοινωνικές συνδέσεις. Και μία σημαντική διασύνδεση, η οποία μας έρχεται πλέον από την τεμόγενη υποφεμινιστική ανάγνωση του κείμενου από την πρώτη Έλλην Βουέμβραη, είναι ότι εδώ το κείμενό μας έχει ως προηγούμενο και ως προκείμενο διάφορα κείμενα από τη Συμφωλουργική Γραμματεία. Με χαρακτηστικότερα ανάμεσά μας κείμενε ένα κείμενο από τις παρημίες από 8 κεφάλων που θα δημιουργήσω σε στιγμή από τη Σοφία Συρά ή από τη Σοφία Σορρονόμου. Θα δώσω ένα παράδειγμα και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών, στο στίγμα 23, παρουσιάζεται γενικά η Σοφία του Θεού, η οποία που γνωρίζουμε είναι μια έννοια ιδιαίτερα σημαντική μέσα στη Συμφωλουργική Γραμματεία, όπου η Χαλή Συγκεντρική Γραμματεία αγουμάτισε σε όλη αυτή την κομμάτι της Γραμματείας, και διεσκεκριμένα στο στίγμα 26 στο όλο κεφάλαιο. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. Λέει λοιπόν στο βιβλίο των παρημιών και μετά θα συζητήσουμε τι σημαντικό της οικογένειας είναι μια τέτοια ανάπτυξη. |
