| : [♪ Μουσική Μουσική I calcium [♪ Μουσική Ε και για όσους δεν γνωρίζουν τι ακριβώς κάνουμε στη μεταγλώδηση, ένας θεοποιός στη μεταγλώδηση καλείται να δανείσει τη φωνή του, να δίσει με τη φωνή του κάποιον ήρωα κινουμένων σχεδίων. Σε αυτό το χρόνο που διαθέτουμε, θα θέλαμε να συμβουλεύσουμε και να συμβουλεύσουμε και να συμβουλεύσουμε και να συμβουλεύσουμε και να συμβουλεύσουμε και να συμβουλεύσουμε και να συμβουλεύσουμε και να συμβουλεύσουμε. Σε αυτό το χρόνο που διαθέτω, θα προσπαθήσω να αναφέρω κάποιες σημαντικές στιγμές στην πορεία της ζωής μου, μέχρι την ώρα που μπήκα σε αυτό το χώρο. Ήμουν παιδί μεταναστών. Οι γονείς μου ζούσαν στη Γερμανία 25 χρόνια και εγώ μεγάλωσα στην Ελλάδα με γιαγιάδες, παππούδες, θείους. Τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στην Ήπειρο, είμαι από την Ήπειρο, σε ένα χωριό που λέγεται Γλυκή, στις πηγές του Αχέροντα. Από τα έξι μέχρι τα δώδεκα, στο δημοτικό, πηγαίνω σε ένα χωριό του Μετσόβου, στο Βοτωνώση, να ζήσω με την άλλη μου γιαγιά, με θείες και τον αδερφό μου. Τα χρόνια λοιπόν της αθότητας, σε ένα χωριό με ελάχιστος κατοίκους, με τρία καφενεδάκια, με ένα σχολείο, μία εκκλησία. Ήταν λίγο δύσκολα χρόνια, γιατί βοηθούσα την θεία μου που είχε παντοπολείο, βοηθούσα τη γιαγιά μου στις αυρωτικές δουλειές, σκάλισα, πότιζα, έβγαζα πατάτες, μάζευα τρυφίλια, τα έκανα μπάλες. Η μοναδική επαφή που είχα με τη τηλεόραση τότε, γιατί ήταν πολυτέλεια, ήταν κάθε πέμπτη, όποτε μπορούσα να πηγαίνω στο καφενείο του χωριού και να βλέπω το γνωστό σε πολλούς από εδώ, το Luna Park. Στάθηκα τυχερή δύο φορές που είχε περάσει και ο στρετιωτικός σινεμάς και έτσι θαύμασε λίγο και την μεγάλη οθόνη. Μια δυνατή στιγμή που θυμάμαι, κάπου στα έντεκα, καθόμουν σ' ένα λοφάκι, αγνάντευα πέρα τον ορίζοντα, βουνά είχε, δεν είχε τίποτα άλλο, και λέω στον εαυτό μου, εγώ μια μέρα θα φύγω από εδώ, ανήκω αλλού. Δεν ήξερα βέβαια πού. Πρώτη γυμνασίου ξαναιτυστρέφω στις πηγές του Αχέροντα και δευτέρα και τρίτη γυμνασίου φιλοξενούμε από κάποιους θείους μου σε ένα χωριό έξω από τα Γιάννενα και στο σπίτι εκεί είχαμε τηλεόραση. Και έτσι ήρθα σε καθημερινή επαφή με αυτό το ασπρό μαύρο κουτίκι το οποίο με μάγεψε. Κάπου λοιπόν εκεί στα δεκατρία, μπήκε το μικρόβιο. Άλλη μια δυνατή στιγμή που είπα θέλω να γίνω ηθοποιός. Ήταν καλοκαίρι, έχουν έρθει οι γονείς μου από τη Γερμανία για να μας δούνε. Πηγαίνω στη μαμά μου και της λέω εγώ θέλω να γίνω ηθοποιός. Δεν θυμάμαι τι μου απάντησε. Εγώ δεν τόλμησα πάντως να το ξαναζητήσω. Στα 15 αποφασίσουν οι γονείς μου να με πάρουν στη Γερμανία να βγάλω εκεί το Λύκειο. Ήταν και ο αδερφός μου εκεί. Και εκεί δυσκολεύτηκα γιατί πρώτον έφευγα από την Ελλάδα, έχανα φίλους, δεν γνώριζα τη γλώσσα, πήγαινα σε μια ξένη χώρα. Ήταν όλα ξένα για μένα, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι στα χρόνια της εφηβείας θα έπρεπε να ζήσω με τους γονείς μου που δεν με γνωρίζανε, δεν τους γνώριζα καλά και όπως καταλαβαίνετε είχε μια δυσκολία αυτό. Τα καταφέραμε, εντάξει. Και εκεί δύσκολα χρόνια. Για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα πήγαινα το πρωί έξι ώρα, δούλευα σε ένα εργοστάσιο, μετά πήγαινα να ανοίξω το εστιατόριο που είχαν οι γονείς μου, να σκουπήσω, να το ετοιμάσω, να το ανοίξω και να φύγω για το Λίκιο που ήταν 40 χιλιόμετρα μακριά. Δύο ώρες να πας με το λεωφορείο, δύο ώρες να γυρίσεις. Άρα που χρόνος για διάβασμα. Στη τρίτη ηλικίου λοιπόν, λίγο πριν τις εξετάσεις, ξαναξυπνάει πολύ δυνατά το όνειρο. Το δικό μου το όνειρο λοιπόν ήταν να γίνω ηθοποιός. Το όνειρο των γονιών μου ήταν να με παντρέψω. Τα προξενιά ερχότανε από εδώ και από εκεί συνέχεια. Λοιπόν, κάποια στιγμή μαραβόνιασαν και όλα σαν την κοπάνησαν. Λοιπόν, ψάχνω λοιπόν να βρω με ποιον τρόπο εγώ θα βρεθώ στην Αθήνα για να ελοποιήσω το όνειρό μου. Από το πουθενά. Έβαλα λοιπόν τα πράγματα κάτω να δω πώς μπορώ να το καταφέρω αυτό για να πω στους γονείς μου θέλω να γίνω ηθοποιός. Και να μου πούνε ναι δεν υπήρχε περίπτωση γιατί θεωρούσαν ότι μια γυναίκα, εάν σπούδεσαι ηθοποιός, αν ασχολιόταν με το θέατρο, θα κατέληγε στην πορνεία. Έτσι ήταν στο μυαλό τους οι άνθρωποι. Λοιπόν, μια δυνατή λοιπόν στιγμή που θυμάμαι ήταν όταν διαπίστωσα ότι ο μοναδικός τρόπος να βρεθώ στην Αθήνα ήταν να δώσω πανελλήνιες και να περάσω σε μία σχολή στην πόλη που θα μπορούσα να ελοποιήσω το όνειρό μου. Τι πιθανότητες όμως είχε μια μαθήτρια σαν κι εμένα που έμενα μεταξύ τα θέα σε τουλάχιστον 5-6 μαθήματα. Η βαθμολογία μου δεν ξεπερνούσε το 12, 13 και πολύ λέω, ίσως και 14. Άρα λοιπόν ήταν αρκετά δύσκολο όλο αυτό. Ευνοούσαν βέβαια οι συνθήκες γιατί τα παιδιά των μεταναστών δίνανε εξετάσεις κάθε Σεπτέμβρη και είχαμε και τα τρία τέταρτα της ύλης. Έπεσα λοιπόν στους γονείς μου, πήρα την έκρισή τους να δώσω πανελλήνιες, ήρθα στην Αθήνα, φιλοξενούμαι σε μία θεία μου, με βοήθησαν και οικονομικά οι γονείς μου για να μπορέσουν να κάνω κάποιο φροντιστήριο και με πολύ πρόγραμμα, 15 ώρες το λιγότερο διάβασμα την ημέρα ξεκίνησα αυτό το ταξίδι. Όταν ήρθε η ώρα να δώσω τις εξετάσεις, με το που πήρα τα θέματα στα θεωρητικά, τα κοιτάζω, κάθομαι πίσω στην καρέτλα, παίρνω τον χρόνο μου και ξεκινώ. Δεν έλειπε ούτε κόμμα. Τα είχα μάθει παπαγαλία. Στα μαθηματικά δεν είχα πάει πάρα πολύ καλά και κατέληξα μετά να πιώ όλο τον βόσπορο το βράδυ από την αγχώρια μου και η αγωνία μου αν έχω περάσει ή όχι κράτησε περίπου 1,5 μήνα. Είναι Οκτώμβρη, είμαι στο χωριό, χτυπάει το τηλέφωνο και μου λένε ότι έχω περάσει από τους πρώτους παιδαγωγικοί ακαδημοί Αθηνών. Όλος αυτός ο αγώνας είχε γίνει πραγματικότητα και εγώ βρέθηκα στην Αθήνα. Δυσκολεύτηκα στην αρχή και εδώ με την νοτροπία και για να γελάσουμε λίγο, στη Γερμανία με βάζανε οι γονείς μου να κοιμηθώ, 18 χρονών τώρα, 9 ώρα το βράδυ, γιατί ακούνε άλλους νόμους, εκεί άλλους κανόνες. Ήρθα λοιπόν εγώ εδώ, φιλοξενήθηκα σε ένα σπίτι και όταν πήγαινα 8,5 ώρα, έλεγα γεια σας, πάω για ύπνο, κοιτάξτε να είμαι καλά-καλά. Από μία αγγελία μαθαίνω ότι ζητάνε ηθοποιώσεις ένα παιδικό θέατρο. Έχω το φράσος και πηγαίνω. Με πήραν. Και όταν βρέθηκα να παίζω πάνω στη σκηνή, πραγματικά μαγεύτηκα και σε μία επόμενη δουλειά γνώρισα τον πρωινάντρα μου, ο οποίος μου είπε κάτι στιγμή, αν θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτό, είναι καλό να το σπουγάσεις. Και έτσι με τη βοήθειά του, αφιέρωσα άλλο ένα καλοκαίρι για να μπορέσω να μπω στη δραματική σχολή του Γιώργου Θεοσιάδη. Την οποία και τελείωσα. Και την παιδαγωγική την τελείωσα, αλλά εκεί είχα υποσκεφθεί στον εαυτό μου ότι δεν πρόκειται να το κάνω σαν επάγγελμα, γιατί πρώτα δεν μου άρεσε και δεύτερον γιατί θεωρούσα ότι δεν είχα τα κατάλληλα προσόντα, μιας και ήμουν κακή μαθήτρια, να χαντακώσω τα παιδάκια του κόσμου. Βέβαια, αργότερα σκεφτόμουν ότι αν πραγματικά το ήθελα, που ίσως το κατάφερα, δεν ξέρω. Μία μαγική στιγμή και πολύ δυνατή στιγμή που θυμάμαι, ήταν στις τυχιακές της δραματικής σχολής, η φιγούρα του μπαμπά μου. Με μια παρένθεση, ο μπαμπάς μου, όταν έμαθε ότι άρχισε να ασχολούμαι με το θεατρό, σταμάτησε να μου μιλά για δύο χρόνια. Και όμως τις εξετάσεις εκείνες ήταν μαζί μου. Να είναι καλά εκεί που είναι. Άλλη μια πολύ δυνατή στιγμή, ήταν μια μέρα αφού έχω τελειώσει τη δραματική σχολή, καθόμουν στο σπίτι, στον καναπέ μου και έβλεπα κινούμενα σχέδια. Και εκεί είχα ένα αδυνατό έστριχτο ότι εγώ αυτό το έχω, ότι μπορώ να το κάνω. Έψαξα λοιπόν να βρω με ποιον τρόπο μπορώ να μπω στο χώρο της μεταγλώδησης. Ανακάλυψα λοιπόν ένα στούντιο, πηγαίνω, χτυπάω την πόρτα, λέω ότι έχω τελειώσει τη δραματική σχολή, η μυθοποιός, θέλω να μ' ακούσετε. Κάνω ένα δοκιμαστικό και νομίζω πήρα μια αρκετά καλή απόρριψη. Μου είπαν ότι, εντάξει, τα λες, καλά τα λες, το έχεις, αν και θεωρούμε ότι μάλλον σε ανδρικούς ρόλους περισσότερο μπορείς. Έφυγα λίγο απογοητευμένη μεν, αλλά από την άλλη λέω, όχι δεν το βάζω κάτω. Και εγώ κράτησα από αυτή τη συνάντηση ότι το έχω και ότι μπορώ να το κάνω. Το επόμενό μου βήμα ήταν να τηλεφωνήσω σε ένα σκηνοθέτη με τον οποίο θα με κάνει μαζί μια ταινία, ο οποίος είχα μάθει ότι κάνει μεταγλωτίσεις στο στούντιο. Πηγαίνω λοιπόν, τον παίρνω τηλέφωνο, του λέω, θέλω να έρθω να με δοκιμάσεις. Μου λέει ναι, ναι, ναι, ξανα τηλέφωνο, να με δοκιμάσεις, ναι, ναι, ναι. Τον ναι, ναι, ναι κράτησε δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε μήνες, δεν θυμάμαι πόσο. Κράτησε. Όσο κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο και μου λέει, έλα, πηγαίνω κι εγώ, λέω, θα μου κάνει δοκιμαστικό, αν δεν. Μου λέει, μπαίνεις κατευθείαν στο στούντιο και γράφεις σειρά και παθαίνω πανικό. Είμαι μέσα στο στούντιο εγώ και ο εξαιρετικός βετεράνος της μεταγλώτησης, πολύ φίλος και στην άδελφος αγαπημένος, ο Τίνος ο Σούτης, μαγική φωνή. Είναι δίπλα ο Τίνος, αρχίζει να παίζει ο Τίνος, εγώ τώρα, δεν ξέρω, τα πόδια μου τρέμανε. Τον κοιτάζω και κάνω, Βούλα, τι κάνεις εσύ εδώ. Ευτυχώς τα κατάφερα και από εκεί σιγά σιγά άρχισα να κάνω κάποιες σειρές και μόλις αισθάνθηκα λίγο πιο δυνατά, πιο γερά στα πόδια μου, ότι έχω αρχίσει και το μαθαίνω, χτυπάω την πόρτα του μεγάλου δασκάλου στη μεταγλώτηση, του Τάσου του Μασμανίδη, στον οποίο φιλώ πάρα πάρα πάρα πολλά, είμαι ένα από τα παιδάκια του. Μου κάνει ένα δοκιμαστικό ο Τάσος και περνάνε έξι μήνες για να με πάρει τηλέφωνο. Και μια πολύ δυνατή στιγμή πάλι ήταν όταν εγκρίθηκε η φωνή μου για μια σειρά της Disney από την Αμερική, τα σκελάκια της Δαλματίας και το διάλειμμα, αν το θυμάστε κάποιοι από εδώ. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα. Η αποκορύφωση όμως ήρθε όταν έγινε ο σεισμός στην Αθήνα, 97-99, δεν θα ήμουν τώρα ακριβώς πότε ήταν. Εγώ είχα αφήσει τον άντρα μου, έχω πάρει τα δυο μου τα παιδιά και έχω φύγει στο χωριό. Δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσω πίσω, έχει σεισμό. Με πέρα ο Τάσος μου λέει, σε παρακαλώ γουλαγύρνα, στην audiovisual ξεκινάει πολύ μεγάλος όγκος δουλειάς και θέλουμε να σου κάνουμε δοκιμαστικά. Λέω δεν υπάρχει περίπτωση, ευτυχώς ο άνθρωπος με έπεισε, πήγα στην audiovisual, βλέπω ένα τεράστιο κόκκινο χεία απ' έξω, λέω να το βάλω στα πόδια, να μπω μέσα, τι να κάνω, τελικά τα πόδια σωστά με οδήγησαν μέσα, κάνω δοκιμαστικά και εκεί έρχεται ο ρόλος που θα με συμμαδέψει μέχρι και σήμερα πάνω από 20 χρόνια. Ο ΩΑΣ των Pokémon. Με τα Pokémon μπαίνω πολύ γεράς αυτό το μαγικό κόσμο των κινούμενων σκεδίων, που μετρώ μέχρι σήμερα πάνω από 200-300 συμμετοχές, με εκατοντάδες εγγραφές και ποτέ δεν φανταζόμουν όταν εντός στις απογκυκών με υποτίμησαν σε εκείνο το πρώτο studio ότι τελικά θα έκανα καριέρα σε άντρες. Βέβαια μπάστερ η φωνή μου, εντάξει. Όταν ξεκίνησα έκανα πολλές γυναικείες φωνές, πολλά κοριτσάκια όπως η μικρή Λουλού, και διάφορα άλλα. Σήμερα λίγο με δυσκολεύουν αυτά γιατί έχω λίγο μπασάρι. Η πρώτη γενιά παιδιών που μεγάλωσαν με τη φωνή μου σήμερα είναι κάπως τα 30-32 χρονών και πραγματικά συγκινούμαι κάθε φορά που ή με πλησιάζουν ή μου στέλνουν κάποιο μηνύματο στο Facebook που μου λένε ότι σε ευχαριστούμε που σημάδεψες τα παιδικά μας χρόνια και μας μεγάλωσες. Κάθε φορά που τα ακούω είναι σαν να τα ακούω για πρώτη φορά. Θυμάμαι ένα παιδί που μου είπε ότι είχα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια και περίμενα πότε θα έρθει το Σαββατοκύριακο για να σας ακούσω. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι συνέστημα είναι αυτό. Τι συνέστημα είναι να νιώθεις ότι έχεις παίξει ρόλο, ότι έχεις βάλει ένα λιθαράκι να χαρίσεις στιγμές όμορφες σε παιδικές ψυχές. Είναι μεγαλείο. Βέβαια δεν είχα καταλάβει τι έκανα. Έχω πήγαινα και διασκέδασα στη δουλειά μου. Ήταν διασκέδαση, τίποτα άλλο. Το τι είχα κάνει το αντιλήφθηκα τα τελευταία 10 χρόνια που με πείσανε κάποιοι συνάδελφοι και μου λένε ρε Βούλια κάνε ένα Facebook. Εκεί κατάλαβα τι είχε γίνει. Δεν το είχα καταλάβει. Και για να πούμε έτσι και μερικά αστιάκια. Στην μεταγλώδηση θέλω να πω ότι έχω κάνει πάρα πάρα πολλούς φίλους. Περνάω πάρα πάρα πολύ καλά. Είναι κάτι που το λατρεύω. Θεωρώ ότι πρέπει ο καθένας να επιλέγει κάποιο επάγγελο μέσα στη ζωή του που πραγματικά να το αγαπά. Γιατί έλειος δεν θα το κάνει καλά. Και όπου και να φτάσει, όσο ψηλά και να φτάσει πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει. Κάνω 25 χρόνια αυτή τη δουλειά. Και όμως νιώθω σαν πρωτάκι κάθε φορά που μου λένε, Βούλα, έλα να κάνεις δοκιμαστικό. Και έχω αγωνία αν θα εγκριθεί η φωνή μου. Δηλαδή, άσχετα αν έχω κάνει τόσους ρόλους. Έχω την ίδια αγωνία, το ίδιο τρακ, το ίδιο άγχος, πάντα. Γιατί αν δεν αγαπήσεις αυτό που θέλεις, δεν πρέπει να σε αγαπήσει κι αυτό. Θεωράνελθο, όμως, αυτό που θέλα να πω πριν, να αναφέρω ένα δυο στιγμότυπα. Όπως σας είπα, είμαι από την Ήπειρο. Ο ηφιάλτης εντός αγωγικών των σκηνοθετών όταν πηγαίνω διακοπές στην πατρίδα μου και γυρίζω, μου λένε, είσαι στο χωριό. Λέω, ναι. Καταλαβαίνω ότι θα αρχίσει να βγαίνει η Πειραιώτικη Προφορά. Λοιπόν, θυμάμαι, μια φορά έχουμε κάνει μια ταινία, σκηνοθεσία η Σοφία Ιππαναηλίδου, πολύ αγαπημένοι φίλοι. Νομίζω ήταν τα καλά σκυλάκια πάνε στον παράδεισο. Δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς το τίτλο. Έχω κάνει ένα σκυλάκι εκεί, πάλι με τη γνωστή ακοριστική φωνή. Έχω φύγει από το στόδιο και μαθαίνω από τότε ότι την ώρα που πάνε να παραδώσουν το επεισόδιο, είναι ο ηχολύπτης, ο σκηνοθέτης και ο διευθυντής να το ελέγξουν πριν το στείλουν. Σε μια δική μου ατάκα, λοιπόν, με την Ανδρική Φωνή, γίνεται μια τεράστια πάυση στον χώρο, κοιτάζονται μεταξύ τους και πετάγεται ο διευθυντής και λέει, «Ε, θα μπορούσε το σκυλί να είναι από την Ήπειρο». Σκεφτείτε, λοιπόν, τι προφορά είχα. Όπως άλλη μια στιγμή γράφουμε, δεν θυμάμαι τώρα ποια σειρά ήτανε, με την Σοφία Τιμπαναηλίδο πάλι, αλλά δεν ήταν σκηνοθέτης εκείνη τη σειρά, αλλά ήταν εθνικοπαίος. Λοιπόν, δίπλα έχει μια ατάκα η Σοφία, που θα πρέπει ταυτόχρονα να μιλάει και να βγάζει και μπουρμπουλήθρες. Κοιτάζομαστε μεταξύ μας, λέμε, «Τι κάνουμε, τι γίνεται τώρα». Την κοιτάζω και λέω, «Εντάξει, οκ, εσύ πες την ατάκα και εγώ θα σου κάνω τις μπουρμπουλήθρες». Η Σοφία έλεγε την ατάκα και εγώ έκανα διάφορα τέτοια. Πολλά αστεία, περνάμε πάρα πάρα πολύ όμορφα. Εεε, δεν θα μπορέσω να σας αποχαιρετήσω, γιατί ξέρω ότι ίσως... ...σ' περιμένετε να ακούσετε έστω μια φωνούλα. Αν και νιώθω εγώ άβολα κι αμήχανα όταν μου ζητάνε κάτι τέτοιο, θα ξεπεράσω αυτό το άγχος. Λοιπόν, ας πόκεμον! Ποια ατάκα... Πίκατσου, διαλέγω εσένα! Πίκατσου, διαλέγω εσένα! Εεε, θα με βοηθήσετε να το κάνουμε μαζί? Θα με βοηθήσετε? Λοιπόν, με το ένα, με το δύο, με το τρία... Ένα, δύο, τρία... Πίκατσου, διαλέγω εσένα! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! |
