| : Ονομάζομαι Αλκμήνη Μπεμπέτσου Γαλανοπούλου, είμαι συνταξιούκος καθηγήτρια γυμνάστρια. Το λέω αυτό γιατί έχει κάποια σχέση με τη μεταρρύτα διήγησή μου, η ειδικότητά μου. Το 1980, το Σεπτέμβρη, που πάντα στα σχολεία είναι ένας νεκρός μήνας, δεν κάνουμε τίποτε, σκέφτηκα και έκανα μια πρόταση σε άλλες 8 γυμνάστριας να ιδρύσουμε το Λύκειο των Ελληνίδων. Η Βέρια δεν είχε Λύκειο, είχε η Νάουσα και αυτό ήταν κάτι που με πείραζε. Λοιπόν, αποφασίσαμε 9 γυμνάστριας να ιδρύσουμε το Λύκειο των Ελληνίδων, το Σεπτέμβρη του 1980. Για να γίνει αυτό, θεωρήσαμε σωστό ότι έπρεπε καταρχή να πούμε την υπηρεσία μας, γιατί, οπωσδήποτε, θα χρειαζόμασταν παιδιά από τα σχολεία και πιθανώς να χρειαζόμασταν και εμείς κάποια άδεια κάποια να πάει στην Αθήνα, να είναι τα σχετικά όλα αυτά του Λυκείου, είχαν κάποια διαδικασία. Πήγα εγώ, ά μου είπανε οι συνάδελφοι, ξεκίνα το και είμαστε μαζί σου. Πηγαίνω στον, τότε τον λέγαμε τον επιθεωρητή Μέσης, δεν ήτανε όπως λένε τώρα διευθυντής, πηγαίνω και του εκθέτω αυτό και αυτό και αυτό. Ενθουσιάστηκε, σηκώθηκε μαζί μου και με φίλησε και μου λέει «Μπράβο σας, προχωρήστε το και εγώ ήμουν μαζί σας». Μετά από εκεί, πηγαίνω στον Ομάρχη. Ο Ομάρχης τότε δεν ήταν εκλεγμένος, ήταν δωτός. Ένας άγνωστος κύριος δεν ήταν από εδώ, μου είπε «Ναι, εντάξει, προχωρήστε». Μετά πήγα στο δήμαρχο. Όταν το ανέφερα στο δήμαρχο, μου λέει «Γιατί να κάνετε λύκειο, εδώ έχουμε στη στέλη χορευτικό». Του λέω εγώ «Το λύκειο δεν είναι χορός μοναχά». Είναι μια πολύ μεγάλη δουλειά, δεν είναι μόνο χορός. Είναι η ενδυμασία, έχει διάφορα το καταστατικό μέσα, λέει πολλά πράγματα που κάνει το λύκειο. Λέει «Εγώ δεν πρόκειται να σας βοηθήσω». Λέω «Εντάξει, εμείς θα το προχωρήσουμε έστω κι αν δεν μας βοηθήσατε». Όντως, παίρνω τηλέφωνο εγώ την Αθήνα, την Πρόεδρο, ήτανε τότε η κυρία Καλλία, έχει πεθάνει τώρα φυσικά, μου λέει «Ναι, ξεκινήστε το, πείτε μου πώς θα ξεκινήσετε». Λέω «Θα έρθω εγώ στην Αθήνα». Πηγαίνω στην Αθήνα, βουλευτής τότε ο Βερίας ήταν ο Τάκης Βλαχόκουλος, τον παρακαλώ να με φέρει σε επαφή με τον Υπουργό τον Ανδριανόπουλο, που ήταν Υπουργός Πολιτισμού, για να μας δώσει κάποια χρήματα, δεν είχαμε τίποτα, πώς θα ξεκινήσουμε ακόμα και τα μέρη που θα γράφαμε και οι εκλογές που θα κάναμε χρειαζόταν κάποια χρήματα. Παίρνω τη σφραγίδα από την κυρία Καλλία, από την Πρόεδρο του Λυκείου, γιατί πρέπει να σας πω, ίσως ο κόσμος δεν το ξέρει, ότι όλα τα λίκια είναι παραρτήματα του Λυκείου της Αθήνας. Το Κεντρικό Λύκειο είναι της Αθήνας και εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε στις πόλεις, είμαστε παραρτήματα, οπότε πρέπει να πάρουμε την έγκριση από το Λύκειο το Κεντρικό, να μας δώσει τη σφραγίδα και να προχωρήσουμε. Πηγαίνουμε στον Αδριαννόπουλο και θυμάμαι ότι τότε, το 80, μου έδωσε 60.000 δραχμές, μεγάλο ποσόν και εκείνη την εποχή. Εγώ μόνο που δεν υποθύμισα όταν μου είπε ότι θα μας δώσουν 60.000, γιατί δεν είχα και τίποτα στα χέρια μου για να αποδείξω, μόνο με το λόγο του Τάκη του Βλαχόπουλου, εμπίστηκε και γυρίζω στη Βέρια. Μαζεύουμε η κάθε μια από δέκα άτομα, για να κάνουμε τον πυρήνα τα ιδρυτικά μέλη. Μαζεύουμε τα άτομα, κάνουμε καταστάσεις, γιατί μαζόμαστε να κάνουμε εκλογές. Με φωνάζει ο διευθυντής, όπως λέγεται τώρα διευθυντής μέσες, τότε το λέγαμε επιθεωρητή. Το γραφείο ήταν εδώ που είναι τώρα η Νομαρχία. Εγώ, εξιπλά, εγνώμησα, θα με φωνάξα να μου πει «Μπράβο σας, τι κάνατε, πώς προχωρήσατε». Μου λέει «Ακούστε να σας πω, έμαθα ότι εδώ έχει ομάδα χορευτική και αυτά, η στέγη. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να δημιουργήσετε το Λύκειο». Εγώ έψαχνα σύννεφο. Του λέω «Κύριε Φθιολιτά, το Λύκειο δεν είναι μοναχα χορός και τραγούδια. Θα σας φέρω το καταστατικό του να το δείτε. Θα δείτε ότι έχει πάρα πολλές δραστηριότητες. Αλλά και έτσι να ήτανε, δηλαδή πηγαίνουν 100 παιδιά στη στέγη. Και αν πάρουμε εμείς άλλα 50 παιδιά από τη Βέρια και τα απασχολούμε τις δυο μέρες της εβδομάδας, τότε έτσι κάναμε πρόβα, σε χορούς και τα βγάλουμε από τα μπαρ και από τις δίσκο, που τότε ήταν πολύ της μόδας, είναι κακό. Δεν είναι μόνο χριστέγοι, υπάρχουν οι πόντι, υπάρχουν οι πλάχοι, υπάρχουν οι κρασιάδες, όλοι κάποια δουλειά κάνουν. Λέει «εγώ παίρνω πίσω το λόγο μου. Σας συμβουλεύω να το διαρύσετε». Λέει «οκούστε κύριε Φθιολιτά, εγώ δεν μπορώ να το διαρήσω, έκανα κάποια δουλειές, που τώρα δεν μπορώ να πάω στην Αθήνα και να τους πω». θέλετε να δημοσιεύσω στην εθνημερίδα και να βάλω και το όνομά σας, ότι με πιέσατε να το διαλύσω. Όχι λέει, αυτά δεν γίνονται, λοιπόν και εγώ δεν μπορώ να το διαλύσω. Και εγώ τότε ήμουν και νέα καθηγητήρια, δεν ήμουν και μεγάλη, μου λέει όπως θέλετε, αλλά να ξέρετε ότι αυτό θα το βρείτε στην πορεία της ταδιδρομίας σας. Του λέω, κύριε Φιεριτά, αν πρόκειται η πολιτεία να με ανταμείψει στέλνοντάς με από εδώ και από εκεί επειδή κάνω το λίθιο των Ελληνίδων, δεν πειράζει, ας μου το κάνει. Εντάξει, η ευθύνη είναι δική σας, του λέω δική μου. Και ξεκινάμε εμείς. Εγώ αυτό το είπα στις άλλες συναδέλφους, δεν μπορούσα να το κρατήσω κρυφό. Λέω αυτό και αυτό συμβαίνει, εμείς όμως θα το συνεχίσουμε. Ο Λιβέρια το ήξερε, είχαμε δημοσιεύσει εφημερίδες, πήραμε κόσμο, γράψαμε κόσμο και τα λοιπά. Δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, όχι μου είπανε. Και ξεκινάμε. Με πάρα πολύ δυσκολία όπως καταλαβαίνετε. Δεν είχαμε την υποστήριξη του τοπικού αρχοντα. Δεν είχαμε την υποστήριξη του δικού μας προησταμένου. Ήμασταν όλες γυμνάστρες, η αρχαιότερη ήμουνα εγώ και όλες οι άλλες ήταν νεότερες εγώ μένα. Με πάρα πολύ αγώνα, δεν ξέρω αν μπορεί κανένας να καταλάβει τι αγώνα κάναμε για να σταθούμε. Οι κυρίες που ήρθανε φυσικά μπήκαν πολύ δυναμικά, δεν μπορώ να πω, μας βοηθήσαν, κάναμε το πρώτο διοικητικό συμβούλιο, βάλαμε πρόεδρο τη Θεανώτη Ζωγιωπούλου σαν μια βεριότισσα, κάποιο επιπέαδο και μορφωμένη και είπαμε μήπως μπορέσουμε με αυτό τον τρόπο τέλος πάντων να προχωρήσουμε μπροστά, δεν έπαιξε κανένα ρόλο αυτό, τέλος πάντων. Η πόλη στη Σβέρια μας στάθηκε πάρα πολύ, γιατί δεν θα μπορούσαμε να κινηθούμε κυρίως με το οικονομικό, το οικονομικό θέμα ήταν πολύ σοβαρό. Μας βοήθησε πολύ το σώμα στρατούμος παραχωρούσε τη Λέσχη, κάναμε εκεί πέρα τις εκλογές μας, κάναμε συνεισθιάσεις για να μπορέσουμε να βρεθούμε, κάναμε χορούς με τα παιδιά. Σε εκείνο που μας... δεν μας βοήθησαν καθόλου των αντίων άστοπο μας κι ενοίγησαν, ήταν ότι δεν μας χρησιμοποιούσε η πόλη στη Σβέρια πουθενά. Σε καμία εκδήλωση, τα παιδιά που έρχονται στο Λύκειο και τώρα ακόμα, ακόμα και τότε, πολύ περισσότερο, δεν ξέρουν πολύ ότι πρέπει να κρατήσουμε την παράδοση και αυτά κι εκείνα και τα λοιπά, τα λέμε εμείς αυτά. Αυτά θέλουν να κάνουν εμφανίσεις. Δεν μας καλούσαν πουθενά. Κάναμε εμφανίσεις από γόνι μας, κάναμε παραστάσεις, αλλά τότε πήγαιναν και ταξίδια και στέλνανε συνεκώς στη στέγη. Τα παιδιά τα δικά μας δεν τα στέλναν πουθενά. Πηγαίναμε, ξαναπηγαίναμε στο δήμαρχο. Δεν μας... Όπως στο τέλος είπα, εάν σε αυτό το ταξίδι που πρέπει να πάνε, κάπου θα πηγαίναν στη Βουλγαρία, για τίποτα σπουδαία ταξίδια, μάς περίπτωση, δεν μας στείλετε, θα κάνουμε δημοσίες της εφημερίδας. Και έτσι μας στείλαν σε ένα ταξίδι, τέλος πάντων. Να σας πω ότι είχαμε μια πάρα πολύ γερή ομάδα, ήρθαν πολλά παιδιά, ήμασταν όλες γυμνάστρες σε χιλέων και φέραμε κορίτσια. Ο άντρας μου ήταν στο αρένων, έφερε τα αγόρια, οπότε κάναμε μια πάρα πολύ γερή ομάδα. Δηλαδή διαπρέπαμε. Πρέπει να κάνουμε φορησιές. Η πρώτη φορησιά που κάναμε, μας τύχιζε λίγο από τη θράκη, και ήταν μια φορησιά που μπορούσαν να χορευτούν πολλοί χοροί με αυτή τη φορησιά. Η δεύτερη ήταν της Αλεξανδρίας και μετά φτάσαμε να κάνουμε τις Βερειές. Οι Βεριότικοι φορησιά είναι πάρα πολύ ακριβοί. Η μία φορησιά μας τύχιζε τότε 200.000. Και εντυμένοι όλοι στο χέρι, στο Μέτσογο, από τα εργαστήρια του Ιδρύματος Αβέρωφ. Τα φορέματα πήγαμε στην Αθήνα και ψάξαμε και βρήκαμε από παλιές αποθήκες υφάσματα μπροκάρ που δεν υπήρχαν πια στο εμπόριο και στο σουφλί πήραμε και κάναμε τα μονταξοτά. Μας τύχισε 200.000 τη φορησιά και κάναμε 10 φορεσιές. Για να μπορέσουμε να καλύψουμε τα έξοδα, βγήκαμε και σε όλη τη Βέρεια, σε όλους τους επιστήμονες, σε όλους τους γιατρούς, σε όλους τους δικηγόρους και σε όλες τις βιομηχανίες. Τότε ανθούσαμε και οι βιομηχανίες γύρω από τη Βέρεια να πούμε και αυτό. Μας βοήθησαν πάρα πολύ. Μαζέψαμε τα λεφτά αυτά και κάναμε τις φορεσιές. Και, εν συνεχεία, πρέπει να ξέρετε ότι με όλες τις φορεσιές δεν μπορούμε να χορέψουμε όλους τους χορούς. Δηλαδή δεν μπορούμε να χορέψουμε νησιώτικο χορό με το σουφλί. Δεν μπορούμε να χορέψουμε χορό καραγκούνας με νησιώτικες. Δεν γίνεται. Έπρεπε να πιάσουμε ομάδες χορευτικές αλλά και ανάλογο τόπου να κάνουμε τις φορεσιές. Ένας αγώνας τρομερός, πάρα πολύ μεγάλος. Το κυνήγι το είχαμε, αλλά τελικά κάποιος δήμαρχος μετέπειτα είπε ότι αυτές οι κυρίες τελικά με την υπομονή τους και με την επιμονή τους επιβλήθηκαν στη Βέρεια. Τώρα, δόξα τω Θεώ, έχουν περάσει από το 80 τόσα χρόνια. Έχουμε κάνει πολύ μεγάλα βήματα. Θεωρούμαστε ότι είμαστε ένα από τα καλύτερα λίκια της Ελλάδος. Τυρούμε με θρησκευτική ευλάβεια αυτά που μας λένε από το κεντρικό λίκιο, κυρίως όσον αφορά τις φορεσιές, τους χορούς και τα τραγούδια. Δεν αλλιώνουμε τίποτα. Εάν δεν μπορούμε να την κάνουμε έτσι όπως πρέπει να την κάνουμε, δεν την κάνουμε τη φορεσιά. Έχουμε βρει εργαστήρια, κυρίως στο Μέτσο, όπου πηγαίνουμε, που κάνουν πολύ ωραία δουλειά, πληρώνουν όμως ακριβά, δεν έχει σημασία. Την στιγμή έχουμε πάνω από 400 φορεσιές, παιδικές και μεγάλων. Έχουμε στην ομάδα των παιδιών, τα μικρά παιδιά που αρχίζουν από πέντε χρονών, γύρω στα 450 παιδιά και έχουμε μια ομάδα μεγάλων ανθρώπων, και γυναικών, και ανδρών, και εφίβων, που τους έχουμε περισσότερο για τις εμφανίσεις όταν πηγαίνουμε έξω. Θα έπρεπε να πω όμως ότι στο διάβα των ετών, επίεσαν παρασκενιακά τις άλλες συναδέλφους και φύγαν και μείναμε μόνο τρεις. Με αυτήν την πίεση που κάνασαν εμένα, κάνασαν τις άλλες συναδέλφους και φύγαν και μείναμε μόνο τρεις. Εγώ, η Εύα Ικανδίλα και η Ελένη Γαλιακούδη-Νίτσιο, αυτές μείναμε. Οι άλλες δυο φύγαν μετά γιατί μετατέθηκαν από εδώ και δεν είναι πια στη Βέρεια. Τελικά, αυυριγινάστρεις εκείνες, έμεινα μόνον εγώ. Δεν έχει σημασία όμως, υπάρχουν κυρίες πάρα πολύ γερές, δουλεύουν πολύ, γιατί πρέπει να σας πω ότι το κάθε ηλίκειο έχει πάρα πολύ δουλειά. Δεν είναι μόνον οι χορεί. Νομίζουν ότι ο κόσμος νομίζει ότι είναι οι χορεί. Δεν είναι οι χορεί. Για να μάθεις τα παιδιά να χορεύουν έτσι όπως πρέπει να χορεύουν πρέπει να τα κάνεις μάθημα. Δεν είναι οι χορεί μόνο. Και πρέπει να τα μάθεις ότι φορώντας τη φορεσιά, η συμπεριφορά τους είναι αδιαφορετική και πρέπει να δείχνουν και πολύ ήθος. Φορώντας τη φορεσιά να φοργέται και να καπνίζουν. Να φοργέται και να πίνουν καφέ. Να φοργέται και να γελάνε μεταξύ τους, να ασθιεύονται και να κάνουν. Αυτά τα πράγματα χρειάζονται εκπαίδευση. Και δόξα το Θεό την κάναμε. Ρώτησα πολλές φορές άτομα που φύγανε εκείνο το διάστημα από το ηλίκειο, γιατί πιάσαν και κυρίες και τις κάνανε και φύγανε. Και φύγανε από το λίκειο, φυσικά αυτό δεν μας πειράξε καθόλου. Τι συνέβη? Όχι δικαιολογία, ας το πω, η φιλοσοφία εκείνης της εποχής ήταν ότι το λίκειο της Αθήνας, όντως, όταν ξεκίνησε και το 1911, ξεκίνησε με την αφρόκρεμα των γυναικών της Αθήνας. Το 1911 δεν μπορούσαν να πάνε οι γυναικούλες που ήταν στις γειτονιές να δημιουργήσουν αυτό το σύλλογο. Τον έκανε η Καλλυρόη Παρέν, μια εξέχουσα αρχαιογνωμία, και η Εκάστωτε Βασίλησα ήταν πρόεδρος επί την πρόεδρος. Τους πείραζε πάρα πολύ ότι η Εκάστωτε Βασίλησα ήταν πρόεδρος του λιλικίου του 1999. Βασίλη δεν είχαμε τώρα, τέλος πάντων, το καταστατικό άλλαξε, δεν υπάρχει αυτό. Μας θεωρήσανε ότι ήμασταν, ας το πούμε, το high society της Ισβερίας. Όλες οι καθηγήτρες ήμασταν, οι γυναίκες που γράψαμε ήταν οι γυναίκες της γειτονιάς μας. Τέλος πάντων, μια κακή αρχή είχε γίνει. Ευτυχώς που αυτό το πράγμα δεν μας έκανε να διελειθούν. Ευτυχώς δουλέψαμε πάρα πολύ καλά, δουλεύουμε πάρα πολύ καλά και έχω να καμαρώνω γι' αυτό ότι είμαστε ένα από τα πολύ καλά, αυτό μας το λέει το κεντρικό λίκιο, από τα πολύ καλά λίκια της Ελλάδος. Αυτά είχα να πω για την ιστορία του λικίου. |
