| : Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE θέλει να μπει σε σχέση, όμως η σχέση είναι ένα δύσκολο γεγονός, υπάρχουν πάρα πολλές προστριβές, βγαίνουν οι αδυναμίες και δημιουργούνται προβλήματα και στην εργασία. Δηλαδή εργασία, τι λέμε και δουλειά, υπάρχει και η λέξη δουλεία, δουλειά, δηλαδή είναι κόπος, αλλά αν δεν δουλέψεις δεν μπορείς να νιώσεις καλά, δηλαδή υπάρχει ένα κενό, δεν ξέρεις τι να κάνεις το χρόνο σου, εάν πάλι εργαστείς, κουράζεσαι, στις σύγχρονες δουλειές εξουθενώνεσαι κιόλας, όχι χειρονακτικά, αλλά μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις πάλι, της συνεργασίας, προησταμένους, υφισταμένους και λοιπά, γενικώς τα πράγματα είναι δύσκολα για τον άνθρωπο, δεν μπορεί να βρει ανάπαυση, να τα καταφέρει να οροκληρωθεί, να ισορροπήσει. Είναι σαν να μας λέτε ότι εκ πρωιμίου δεν υπάρχουν εύκολες σχέσεις. Δεν υπάρχουν εύκολες σχέσεις, το σχετίζεστε είναι κάτι πολύ δύσκολο, διότι συναντώνται οι ετερότητες και ως διαφορετικότητες προκαλείται μια προστριβή. Υπάρχει μια τριβή δηλαδή και αναπτύσσονται εντάσεις και προκύπτει πόνος, γιατί κάθε άνθρωπος δεν είναι αυτό που φαίνεται, ιδιαίτερα οι νέοι που σχετίζονται σε επίπεδο συντροφικότητας, ερωτικό, ελκύονται από την εξωτερική εμφάνιση καταρχάς, από τον τρόπο, από την έκφραση, από το αν ο άλλος έχει ευχέρεια και εφρά διαλόγου, αν ας πούμε έχει ένα στάτους κοινωνικό, οικονομικό, γνώσεων, παιδείας κλπ. Αλλά αυτά δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικά και δεν αρκούν στο τέλος για να προκύψει η ποιότητα. Τι αρκεί? Θα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό αν κάθε άνθρωπος είχε κατά κάποιον τρόπο βρει εσωτερικές ισορροπίες, όσαν είχε ξεπεράσει δικές του αδυναμίες, ώστε να είναι ισορροπημένος και συγκροτημένος και υπεύθυνος, να μπορεί να διαχειρίζεται αντιξοότητες, να νιώθει καλά με τον εαυτό του και να μπορεί να αντέχει και να υπομένει τους άλλους. Αυτό θα ήταν μια καλή προϋπόθεση για να συνάπτει αρμονικές σχέσεις, αλλά τις περισσότερες φορές δεν είναι αυτά τα κριτήρια. Λέει κάποιος μου αρέσει αυτή η κοπέλα με ελκύει, γιατί όντως μπορεί να είναι ελκυστική, αλλά αυτό που μας ελκύει είναι μια εικόνα εξωτερική, είναι ένας ρόλος κοινωνικός, είναι κάτι που παρουσιάζει ο ένας τον άλλον. Και οι άντρες και οι γυναίκες κάτι παρουσιάζουν, κάτι δείχνουν, το οποίο το έχουν επιλέξει όσο μπορούν και θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πουλάνε στον άλλον. Ιδέτερα σήμερα με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η Instagram, TikTok και λοιπά, δείχνουμε μια εξωτερική εικόνα. Όταν ας πούμε μας βγάζουνε φωτογραφία, χαμογελάμε ή στο βίντεο, οι γυναίκες βάζουνε και μαγεγιάζ, προσέχουν ιδιαίτερα τα ρούχα, αλλά και ένας άντρας θα μιλήσει και θα συμπεριφερθεί με τον τρόπο που νομίζει ότι θα τον κάνει όσο πιο αρεστογίνεται. Οπότε προβάλλει μια εξωτερική εικόνα. Μετά, εάν υπάρξει η σχέση και περάσει ο χρόνος, οι ρόλοι θα πέσουν και θα αρχίσουν να βγαίνουν βαθύτερες πραγματικότητες. Ανασφάλειες, άγχοι, φόβοι και εκεί θα απαιτήσεις, προσδοκίες, ανάγκες. Όταν λοιπόν θα αποκαλυφθεί ο σωτερικός κόσμος, πέρα από τα φαινόμενα και όταν καταργηθούν οι ρόλοι και αρχίζουν να βγαίνουν παρορμητικά, αυθεντικά βιώματα, θα γίνουν σοι προστριβές. Και επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος και ο νέος ιδιαίτερα δεν θέλει να ακολουθήσει ένα σταυρικό δρόμο θα λέγαμε, ένα δύσκολο αγωνιστικό δρόμο, αλλά θέλει να περνάει καλά, θέλει να χαίρεται, θέλει να ευχαριστιέται, τότε η σχέση θα τον μπλοκάρει, θα τον βράχει κυκλώσει. Λοιπόν, εδώ, χωρίς σε καμία περίπτωση να πω το όνομά της, θέλω να πω ένα περιστατικό. Γιατί είναι ωραίο να πατάμε πάνω σε πραγματικά περιστατικά, το κάναμε και στη νομική αυτό και από εκεί πέρα να καλύπτεις τα πάντα. Έχω μια συνάδρυφα, μια φίλη μου, η οποία είναι τώρα 39 ετών 40, δεν την λες και μικρή. Μένει χωριστά από τους γονείς της, απλά κάθε μέρα φυρώνεται εκεί και χαρακτηριστικά μου έλεγε ότι μου έχουν προσφέρει τα πάντα, τώρα ήρθε η ώρα να τους προσφέρω εγώ τα πάντα. Τις λέω ναι ρε παιδάκι μου, αλλά εντάξει, ας πούμε είναι λογικό, να θέλεις αντικομμένως να κάνεις και οικογένεια, να κάνεις τα δικά σου τα παιδιά, να προσφέρεις εκεί τα πάντα και οι γονείς είναι πάντα γονείς, κανείς δεν χάνει τους γονείς του, μέχρι να τους χάσει βιολογικά. Δηλαδή δεν σημαίνει ότι να κάνεις δική σου οικογένεια, δεν μπορείς να αγαπάς, να φροντίζεις και να βρίσκεσαι με τους γονείς σου. Και μου απάντησε ότι γλυκαιρία μου έχω φτάσει μια ηλικία που εγώ θα κάνω μια σχέση άμα είναι να περνάω καλύτερα. Άμα είναι να δυσκολεύομαι δεν θέλω να έχω τη σχέση. Δεν της απάντησα κάτι παραπάνω γιατί κατάλαβα ότι έχουμε διαφορετική οπτική πάνω στο θέμα. Και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό που οδηγήσατε εσείς, γιατί δεν μπορούμε να εμπεριέξουμε τις δυσκολίες της σχέσης και να τις παλέψουμε και έτσι απλά εγκαταλείπουμε και μένει ο καθένας μόνος του, γιατί αυτό συμβαίνει. Και στο δεύτερο μέρος της εκπομπής δηλαδή στην πορεία θα τους συνδέσουμε και με το δημογραφικό, γιατί άμα δεν κάνεις σχέση δεν ερωτευτείς και δεν παντρευτείς, δεν θα κάνεις παιδιά και γίνεται το προσωπικό σου ζήτημα κατεπέκταση και εθνικό ζήτημα. Κοίταξε, εξαρτάται από την οικογενειακή σχέση αυτή η κοπέλα για να παραμένει με τους δικούς της και να είναι ευχαριστημένη και να θέλημα τους προσφέρει, σημαίνει πως κατεξέρεση βρίσκει ισορροπία και γαλήνη και αρμονία μέσα στο σπίτι και νιώθει καλά με τους δικούς της. Διαφορετικά, θα είχε την ανάγκη και την τάση να φύγει, θα πνιγότανε, οπότε και το κλίμα των οικογενειακών σχέσεων αλλά και η προσωπικότητά της τις επιτρέπει να βολεύεται, να αναπαύεται, να ησυχάζει μέσα στο σπίτι και δεν έχει λόγο να φύγει αν δεν βρει κάτι που να την ενθουσιάσει, να τη συγκινήσει. Μπορεί που αυτές τις προϋποθέσεις να βρει κάποιος κάτι που θα τον ενθουσιάσει, ποιος μπορεί να κονταρόχτυπήσει τους γονείς του άλλου. Γιατί στο τέλος μετά κατελήγεις να συγκρίνεις μια νέα σχέση, μια νέα οικογένεια με το οικογενειακό περιβάλλον που κανένας δεν μπορεί να στο αναπαράξει, κανένας ποτέ δεν θα γίνει ο πατέρας και η μητέρας. Ναι, αλλά κατά κάποιον τρόπο το χρειαζόμαστε να αναπαυθούμε πάνω σε έναν άνθρωπο, να τον εμπιστευθούμε απόλυτα και να νιώσουμε ότι μας αγαπά ανεφόρων, απροϋπόθετα. Αυτό δεν συμβαίνει στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, γιατί οι νέοι θέλουν, όπως είπαμε, να περάσουν καλά, να χαρούν, να αυχαριστηθούν. Οπότε στην πραγματικότητα θέλουν τα πρώτα στάδια μιας σχέσης, όπου πηγαίνουμε βόλτα σε καφετέριες, σε μπαρ, σε ρεστοράν, διασκεδάζουμε, πάμε κάποια εκδρομή, κάποια βόλτα, κάνουμε έρωτα, ότι ο ένας λαχταρά και επιθυμεί το σώμα του άλλου στο ξεκίνημα. Αυτά γίνονται στην αρχή και το γλεντάμε. Μετά όμως, όταν αρχίζουν τα δύσκολα, όταν πέφτουν οι ρόλοι και τα προσωπία, δηλαδή οι ελεγχόμενες συμπεριφορές καταργούνται και βγαίνουν ανεξέλεγκτα στοιχεία. Ασυνείδητα. Και ασυνείδητα και ασυνείδητα, αλλά βαθύτερα κομμάτια του εαυτού μας, δηλαδή αν έχουμε μια τάση για θλίψη, αν είμαστε αγχώδεις, αν έχουμε απαιτήσεις και έντονες προσδοκίες. Αυτά θα βγουν στη σχέση ή μπορεί και να θεραπευτούν μέσα από τη σχέση. Εντάξει, τις περισσότερες φορές βγαίνουν, πάντα βγαίνουν κάποια στιγμή, ιδιαίτερα στη συμβίωση και εάν ο άλλος πληρεί τις προϋποθέσεις να λειτουργήσει θεραπευτικά επάνω μας, δηλαδή μπορεί να μας αγαπά και να μας αποδέχεται ανεφόρων και ίσως και να μας οριοθετεί ευγενικά, θα μας βοηθήσει στην προσωπική μας πορεία της θεραπευτικής, ας πούμε, της αυτοβελτίωσης. Για τις περισσότερες φορές ο άλλος είναι ένας τραυματισμένος άνθρωπος, γεμάτος ανάγκες, ναρκησιστικές θα λέγαμε εγωκεντρικές, δηλαδή θέλει να ικανοποιήσει τον εαυτό του και δεν μπορεί να βάλει το σύντροφο του πάνω από τον εαυτό του. Εκεί υπάρχει, ας πούμε, το πρόβλημα να βάλεις κάποιον άλλο πάνω από σένα, χωρίς να συντρίβεσαι όμως, χωρίς να σε διαλύει αυτό. Να μπορέσεις να αντέξεις και να υπομείνεις τις δυσκολίες, τα δύσκολα χαρακτηριστικά του άλλου, τις ενοχληστικές τους συμπεριφορές. Ο άλλος σε ενοχλεί, βγάζει πράγματα παράδοξα, ακατανόητα για σένα και εσύ χρειάζεται να αποσβαίνεις αυτούς τους κραδασμούς και να τον αγκαλιάζεις, να τον αποδέχεσαι και με αυτόν τον τρόπο να τον θεραπεύεις. Όμως εμείς όταν ο άλλος μας ενοχλήσει με μια συμπεριφορά ας πούμε θύμου, θλίψης, αδιαφορίας, μια παγερή συμπεριφορά ή οτιδήποτε άλλο ή με μια προσκόληση στη μαμά του, στον παπά του, θα διαμαρτυρηθούμε, θα λειτουργήσουμε αυθόρμητα και θα νιώσουμε την ανάγκη να εξοτερικεύσουμε αυτό που αισθανόμαστε. Που όμως τελικά είναι πολύ ανοριμή συμπεριφορά αυτή νομίζω. Τον εξοτερικεύουμε ανεξέλεγκτα, αυθόρμητα, είναι ανόριμο αλλά είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να οριμάσει τόσο ώστε να έχει τον έλεγχο κατά τη διάρκεια μιας συμβίωσης ή μιας συνεργασίας σε ένα χώρο εργασίας. Να τώρα χαρακτηριστικά χτες μια φίλη μου που είναι έτσι κοντά στην ηλικία μου, είναι 27, μου έλεγε για ένα νεαρό ότι δεν της απάντησε τη στιγμή που ήθελε πήρε τηλέφωνο 2 ώρες μετά λέει τώρα κάθε φορά που θα με παίρνει θα απαντάω και εγώ 2 ώρες μετά, θα τον παίρνω πίσω 2 ώρες μετά. Και σκέφτηκα από μέσα μου ότι κάτι τέτοιο είναι αλήθεια ανόριμο να συμβαίνει γιατί δεν μας οδηγεί πουθενά αυτό το πράγμα. Δηλαδή αν ξεκινήσουμε και αντανακλά ο ένας την κακή συμπεριφορά του άλλου θα μείνουμε όλοι για πάντα μόνοι μας. Ναι γι' αυτό οι νεοί μένουν μόνοι επειδή υπάρχει η νοοτροπία και η εσωτερικευμένη πεποίθηση ότι χρειάζεται να περνάω καλά και να ευχαριστιέμαι και να με ικανοποιεί η σχέση οπότε κατά κάποιον τρόπο ο άλλος υποσυνήβητα εργαλιοποιείται και το λένε οι άντρες για μερικές γυναίκες, λένε είναι φοβερό εργαλείο αυτή. Δηλαδή προσπαθεί να αντλήσει ιδονή ευχαρίστηση αλλά και χαρά. Ίσως κοινωνικός τάτους, γι' αυτό θέλουν να παρουσιάζουν όλοι μια ωραία γυναίκα για να την κυκλοφορήσουν ενώ μπορούν να κάνουν σέξι με οποιαδήποτε, αυτοί που θα κυκλοφορήσουν και θα παρουσιάζουν πρέπει να είναι ιδιαίτερα ωραία και αξιόλογοι ώστε να τους διακοσμίσει ας πούμε να τους ανεβάσει το τάτου στο κοινωνικό. Και αν κάποιος έχει μια τέτοια εγωκεντρική διάθεση να νιώσει καλύτερα μέσα από τον άλλο, να περάσει καλύτερα και να ανέβει ας πούμε μέσα από τον άλλο, δεν θα μπορέσει να κάνει τον αγώνα, τον καλό αυτό αγώνα της υπομονής που θα πρέπει να ανεχθεί της ενοχλήσεις και να αποσβέσει τους κραδασμούς όπως είπαμε δηλαδή να κάνει υπομονή ας πούμε. Υπομονή δεν θέλει να κάνει κανείς να υπομείνει τον άλλον, θέλει να ευχαριστηθεί από τον άλλον. Και γι' αυτό λέμε πολλές φορές δεν ταιριάζουμε. Τις περισσότερες φορές δεν ταιριάζουμε παρά μόνο στην αρχή επειδή κάνουμε αμοιβαίες υποχωρήσεις. Κάνουμε πάρα πολλές υποχωρήσεις, λέμε δεν πειράζει εντάξει όπου θέλεις, όπως θέλεις, αλλά μετά πάντα βγαίνει μια βαφέτερη ανάγκη και ως παράπονο ακόμα λέμε φτάνει πια, δεν αντέχω άλλο. Εγώ έκανα υπομονή σε αυτό το θέμα, έκανα υποχώρηση στο άλλο και εσύ επιμένεις ας πούμε και φέρεσαι με αυτούς τους απαράδεκτους τρόπους, δηλαδή με ενοχλείς. Στο τέλος θα βγει, θα γίνει το ξέσπασμα. Στο σημείο αυτό, αν κάποιος βρίσκεται σε μακροχρόνια σχέση αυτή τη στιγμή που μας ακούει και έχει αυτό το θέμα, ένας πνευματικός ή ένας σύμβουλο σχέσεων ή ένας ψυχολόγος μπορεί να το διδάξει αυτό της υπομονής ή αν δεν το έχεις πάρει από τα παιδικά σου βιώματα είσαι ουσιαστικά προδιατεθειμένος πάντα να το χαλάς. Δεν μπορεί να το διδάξει ο πνευματικός και ο ψυχοθεραπευτής, ο ψυχολόγος δεν διδάσκουν, απλά προσφέρουν μια νέα εμπειρία αγάπης ας πούμε πνευματικός και κατανόησης απροϋπόθετης και πολλές φορές και ο ψυχολόγος, που σου επιτρέπει να είσαι ο εαυτός σου δίπλα του ώστε να καταλάβεις βαθύτερα τις δυναμικές που εμπλέκονται σε μία σχέση, το πως διαμορφώνεται μία σχέση και το ποια είναι η σημασία της και το πως μπορούμε να τη λειτουργούμε και γίνεται ένα υπόδειγμα ας πούμε ψυχοθεραπευτική σχέση ή σχέση με τον πνευματικό και καλύσε τώρα να ζήσεις με τον σύντροφό σου όπως ζεις στη σχέση με τον ψυχολόγο σου ή με τον πνευματικό σου δηλαδή με ειρήνη, με αγάπη, με κατανόηση, με αποδοχή, με σεβασμό, αλλά αυτά για να τα κάνεις πρέπει να έχεις νικήσει τον εαυτό σου ιδιαίτερα είναι ένας ατίθαστος εαυτός, ένας εαυτός που έχει ας πούμε έντονα αρνητικά χαρακτηριστικά όπως είναι η φόβη, οι ανασφάλειες, τα άγχη, ο θυμός, η οργή, η ζήλια. Μπορούμε εδώ να βάλουμε μια νοτελία και να δούμε πως αυτά, γιατί είναι πάρα πολύ έντονα ειδικά στα Βαλκάνια και είναι κάτι το οποίο δεν επηρεάζει απλώς τις ερωτικές σχέσεις ή τις συζυγικές σχέσεις, επηρεάζει και τις φιλικές σχέσεις δηλαδή και η φιλία είναι τεράστιο θέμα. Μιλάγα τις προάλλες πάλι με μια άλλη μου γνωστή μου, λέει εγώ δεν πιστεύω στη γυναική αφιλία, φίλοι μου είναι μόνο οι αδερφοί μου, είναι και αυτό φυσιολογικό. Δεν ξέρω, ζούμε σε μια κοινωνία με πάρα πολύ μεγάλες αντιστάσεις δηλαδή δεν εμπιστεύονται ούτε στη φιλία εύκολα. Συνεπώς θέλω να δούμε πώς μπορεί να συνδέεται το ότι πολλοί έχουν μεγαλώσει με μητέρες αυστηρές, αυταρχικές, μήπως τελικά εκεί κρύβονται όλα ή και όχι και αυτό το παίρνουμε σαν ουσιαστικά τροχοπαίδι για να μην αναπτυχθούμε τελικά και να είναι ο εύκολος αποδιοπομπέως τράγος. Ναι, ειδικά σε αρκετές ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις δίνει τη ιδιαίτερη έμφαση στα πρώτα παιδικά χρόνια της ηλικίας του ατόμου και στη σχέση του με τη μητέρα και με τον πατέρα. Η μητέρα συνήθως χωρίς να το καταλαβαίνει και να το συνειδητοποιεί ή καμιά φορά συνειδητοποιώντας το αλλά επειδή δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό της δημιουργεί τα μεγαλύτερα προβλήματα στο παιδί επειδή βάζει τις βάσεις ας πούμε τα θεμέλια τα αρνητικά δηλαδή αν είναι αγχωμένη, ταραγμένη, φοβισμένη, θλιμμένη συνεχώς, αυτό περνάει με ένα αρνητικό τρόπο στο παιδί. Αν έχει υπερβολικές απαιτήσεις, αν είναι τελειωμανής, αν του κάνει συνεχείς παρατηρήσεις αλλά τι γίνεται τώρα ενώ η μητέρα επειδή ακριβώς είναι ηλικιακά μεγαλύτερη από το παιδί και το παιδί δεν έχει ακόμα διαμορφώσει ένα χαρακτήρα τραυματίζει το παιδί ίσως και ανεπανόρθωτα χωρίς βέβαια να του κάνει εκούσια αλλά τραυματίζει το παιδί δεν σημαίνει ότι φταίει η μητέρα γι' αυτό. Απλώς αυτές είναι οι δυνατότητες της και με αυτόν τον τρόπο οικοδομείται ας πούμε η σχέση διότι το πρόβλημα είναι το ίδιο το σχετίζεστε, το να έρχομαι σε σχέση είναι το δύσκολο. Όταν αργότερα αυτό το παιδί θα γίνει γονιός στο δικό του το παιδί θα βγάλει κάποια στιγμή ανάλογες ίδιες αδυναμίες. Όχι επειδή της έμαθε από μια κακή μητέρα αλλά αυτή την προσωπικότητα που οικοδόμησε ας πούμε που δόμησε μέσα του η οποία συνήθως είναι δυσλειτουργική δεν θα μπορέσει να το επιτρέψει του γονιού να είναι γεμάτος απροϋπόθετη αγάπη. Και υποστήριξη και να κάνει σωστή οριοθέτηση και ενίσχυση στο παιδί και να του παράσχει ένα κλίμα ομώνιας ειρήνης αγάπης δημιουργικότητας και λοιπά. Πού να τα δώσει όλα αυτά, δεν είμαστε και συγκρουσιακός λαός δηλαδή νομίζω μόνο αυτή δεν είναι η κατάσταση σ' αρκητές οικογένειες. Σίγουρα δεν είναι γιατί είπαμε ότι το να συνηπάρχει είναι δύσκολο. Το βλέπεις αυτό και στα κόμματα και στη διοίκηση δηλαδή είναι ο ένας έτοιμος να φάει τον άλλο. Κοίταξε και στο εξωτερικό το ίδιο συμβαίνει ενόντας ας πούμε στην Ευρώπη, τη Βόρεια Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική, τις προηγμένες εισαγωγικά χώρες γίνονται περίπου τα ίδια πράγματα. Απλώς οι άνθρωποι έχουν ίσως περισσότερη καλλιέργεια δηλαδή φαντάζω ότι μια γενιά πριν από μένα δεν είχαν πάει καν σχολείο οπότε ήταν αφθόρμητοι τελείως δηλαδή έβγαζαν προς τα έξω ό,τι υπήρχε χωρίς να κάνουν αυτό έλεγχο δηλαδή δεν είχαν αυτό παρατήρηση και αυτογνωσία οι άνθρωποι, οι απλοϊκοί. Έβγαζαν χύμα ό,τι προέκυπται από μέσα τους. Ίσως αυτή η λαή μια δυο γενιές πριν είχαν μια καλλιέργεια, μια παιδεία που τους επέτρεπε να έχουν ένα αυτό έλεγχο και βέβαια και κάποιους κοινωνικούς κανόνες και οικογενειακούς κανόνες εφαρμόζουν αλλά μέσα σε κάθε οικογένεια πάντα δημιουργούνται πόλεμοι και προβλήματα και οδύνες δηλαδή δεν σημαίνει ότι επειδή μια οικογένεια καλλιεργημένων ανθρώπων πεπεδευμένων που έχουν πολλές δυνατότητες ότι οπωσδήποτε υπάρχει και ισορροπία. Απλώς αυτή η οικογένεια δεν δείχνει προς τα έξω αυτό που συμβαίνει μέσα στην οικογένεια. Όπως και εμείς οι ίδιοι δεν εξοτερικεύουμε τώρα πια και εσύ σαν κοπέλα που έχει μια παιδεία δεν θα βγάλεις οπουδήποτε και με οποιονδήποτε αφθόρμητα αυτό που αισθάνεσαι αλλά επιλέγεις την εικόνα που θα δείχνεις. Δηλαδή θα επιλέξεις με τη μητέρα σου ή με μια ακολητή σου φιλή να είσαι αφθόρμητη και να βγάλεις προς τα έξω ό,τι νιώθεις, ό,τι αισθάνεσαι ενώ όταν καταλαβαίνεις ότι είναι είτε ένα εργασιακό περιβάλλον είτε ένας σύντροφος που θα μπορούσες να γνωρίσεις για μια σχέση θα παίξεις το ρόλο σου. Δηλαδή έχεις αυτή τη δυνατότητα να ξέρεις τι φαίνεται, τι βγάζεις και προσέχεις την εικόνα. Απλά προσπαθώ να μην είναι προσωπείο, δηλαδή εγώ συγκεκριμένα προσπαθώ προφανώς και προσαρμόζεσαι και ούε και αλίμονο δεν είμαστε πρωτόγονοι άνθρωποι αλλά να είναι και αληθινό με έναν τρόπο ταυτόχρονα δηλαδή όντως προσαρμόζει τη συμπεριφορά σου να είναι ευπρεπής αλλά χωρίς να υποκρίνεσαι. Νομίζω και αυτό σε βάθος χρόνου πέφτει αν δεν είναι αληθινό. Ναι, όλα πέφτουν γιατί όλα είναι ψεύτικα. Γιατί? Γιατί το βάθος του ανθρώπου έχει ένα φως και ένα σκοτάδι. Το φως είναι η εικόνα του Θεού η οποία είναι ξεχασμένη και αιμαυρωμένη και αποθυμένη και το σκοτάδι είναι το ζώο. Είναι ας πούμε οπίθηκος δηλαδή κάτι το άγριο το πρωτόγονο το ενστικτικό το παρορμητικό και κάποια στιγμή θα βγει το ζώο από μέσα μας το οποίο ενυπάρχει έτσι κι αλλιώς και εμείς το κρύβουμε. Δηλαδή το ζώο ας πούμε φαίνεται κυρίως σε εκρήξεις θυμού που μπορούμε να έχουμε ανεξέλεγκτες εκρήξεις θυμού κάποια στιγμή που δεν θα το θέλαμε να εκραγούμε και στη σεξουαλικότητα επίσης δηλαδή βία σεξουαλικότητα. Εκεί βγαίνουν πράγματα ανεξέλεγκτα τα οποία τα συνειβητοποιούμε ή αποφεύγουμε να τα συνειβητοποιήσουμε και απορούμε. Λες πως εγώ έχω μια τέτοια επιθυμία έχω μια τέτοια τάση έχω μια τέτοια παρόρμηση. Είναι φυσιολογικές αυτές οι τάσεις ή όχι. Είναι ανθρώπινες δηλαδή όπως είπαμε αυτό το φως το βαθύ το πνευματικό της πνοής του Θεού μέσα μας υπάρχει ως δυνατότητα αμαυρωμένη και σκοτεινιασμένη και μετά υπάρχει και το ζώο μέσα που θέλει ας πούμε τη βία και το σεξ. Φαντάζω ότι εγώ για παράδειγμα που πρόσφατα παίζω ένα παιχνίδι το GTA Grand Theft Auto είναι ένα παιχνίδι βίας ας πούμε που κλέβεις αυτοκίνητα και σκοτώνεις κόσμο. Παρακολούθησα τον εαυτό μου να σκοτώνει ανθρώπους ας πούμε. Ψηφιακά πάντα το ξεκαθαρίζουμε. Ψηφιακά ναι με το ηλεκτρονικό αυτό παιχνίδι ενώ δεν έπαιζα παιχνίδια ούτε παίζω απλώς για λίγο που έπαιξα δηλαδή είδα ανεξέλεγκτες παρορμήσεις και τάσεις να βγαίνουν από μέσα μου εικονικά. Άρα αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχουν μέσα μου της βίας ας πούμε. Ναι δηλαδή υπάρχει μια διάκριση γιατί ποτέ δεν θα το κάνατε αυτό στην πραγματικότητα. Δεν το έχω κάνει ποτέ αλλά δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος. Ο λόγος νομίζω που ποτέ δεν έχω μαλώσει με κανέναν. Είναι επειδή από μικρός δεν είχα παρορμητισμό και δυναμισμό ούτε ο σωματότυπος μου μου το επέτρεπε και πάντα έτρωγα ξύλο από τους μαθητές μου και έμαθα να μπλοκάρω και να φοβάμαι και να μην ασχωω καμιά βία. Αλλά στο εικονικό παιχνίδι που μου δόθηκε η δυνατότητα παίρνω ας πούμε ένα πολυβόλο και το σκαθαρίζω όλους. Οπότε υπάρχει το σκοτάδι μέσα μου σε μια λανθάνουσα κατάσταση και το θέμα είναι τώρα και ευτυχώς για διάφορους λόγους και πνευματικούς και ψυχολογικούς δεν έχει βγει δεν βγαίνει. Αλλά υπάρχει μέσα μας το τέρας ο λύκος που έλεγε ας πούμε ο Ερμανέσε ο λύκος της Τέπας υπάρχει μέσα μας και ένας άγγελος και ένας λύκος και ένα λιοντάρι ας πούμε ένα θηρίο. Το θέμα είναι ότι κάποιες στιγμές αυτό το θηρίο βγαίνει προς τα έξω σε σχέσεις της συντροφικότητας τις ερωτικές σχέσεις συμβίωσης κυρίως και με τους γονείς και στις στενές συνεργασίες. Εκεί βριχάται το θηρίο και ακούγεται αυτός ο βριχυθμός όχι όταν θα δω μια φίλη μου ένα φίλο μου και θα μιλήσουμε για λίγο για 5-10 λεπτά ή μισή ώρα αλλά όταν θα ζήσω μαζί του θα περάσω 6-7 μήνες ένας χρόνος θα με ματαιώσει ο άλλος θα πονέσω και τότε θα βγει και το ζώο. Το ζώο μπορεί να βγει με το να πετάξω ένα ποτήρι δίπλα του ας πούμε ή με το να τον δαγκώσω άμα είμαι κοπέλα να τον κλωτσήσω να τον σπρώξω ας πούμε ή οτιδήποτε άλλο να τον βρήσω να βρήσω τη μάνα του ή οτιδήποτε και ο άντρας το ίδιο ας πούμε θα της δώσει ένα χαστούκι της κοπέλα. Εντάξει αν δεν υπήρχε το ζώο εντός του ανθρώπου για να χρησιμοποιήσω τη δική σας έκφραση δεν θα υπήρχε ποινική δικονομία, δεν θα υπήρχε νομιτάξη, θα ζούσαμε όλοι σε μια κοινωνία αγγέλων, θα ήταν έτσι το πράγμα. Δεν είναι έτσι το πράγμα βέβαια είχα διαβάσει κάπου ένα απόφτεγμα που το έδινε πολύ ωραία και έλεγε ότι ο άνθρωπος από τη γέννηση έως το θάνατο ουσιαστικά περνάει μέσα από όλη την ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους. Μέχρι και τη θέωση. Οπότε και μετά ο πολιτισμός υπάρχει για να μας διδάσει και πολλά πράγματα και στην Ελλάδα ζούμε σε μια χριστιανορθόδοξη χώρα. Υποτίθεται μας περνάει με ένα τρόπο όλο αυτό και για το θείο στοιχείο έχουμε ακούσματα και το λέω αυτό διότι ασχολείστηκε με τη σύνδεση ψυχολογίας θρησκείας. Ναι αλλά δεν γίνεται με διδασκαλία δηλαδή αυτά που μας διδάσκουν είναι συνήθως αυτά που αποθούμε περισσότερο. Δεν πρόκειται για μάθηση δηλαδή φαντάσου να έρθει κάποιος και να μας πει πρέπει να είσαι ήρεμος στη σχέση σου τη συντροφική να είσαι τριφερός γλυκός ερωτικός. Δεν το κάνει με διδακτισμό μπορεί μέσα από παραβολές μέσα από ιστορίες μπορεί βιωματικά μέσα από μαδικό παιχνίδι. Ούτε με ιστορίες. Πώς γίνεται. Γίνεται με τη ζωή που έχουμε ζήσει οι ίδιοι και με αυτό που ζούμε κάθε στιγμή δηλαδή ανεμένα για παράδειγμα με προδώσει μια γυναίκα στα 18 αυτό το τραύμα έχει μια λειτουργία μέσα μου. Ζει με χαράσει καταλαβαίνεις και μπορεί να νιώθω μετά ζήλια ή να μην εμπιστεύομαι κανέναν άνθρωπο για τα επόμενα 30 40 ή 50 χρόνια. Που είναι η προσωπική τοποθέτηση και η δική μας αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση να σκεφτούμε ότι μας έτυχε μια φορά δεν σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος απέναντί μας θα μας προδεί. Ναι αυτό είναι η ψυχολογία εκεί εστιάζει στο γεγονός δηλαδή ότι οι συνειβητοποιήσεις και οι συνειβητές επιλογές δεν έχουν ιδιαίτερη δύναμη. Αλλά η συμπεριφορά μας και τα βιώματά μας προσδιορίζονται από παράγοντες εξολογικούς μεταλογικούς ή μη λογικούς μη ορθολογικούς. Δηλαδή αν πως τον εαυτό μου ησείχασε παραδείγματος χάρη οι χριστιανοί που πηγαίνουμε καμιά φορά στην εκκλησία ή μερικοί κάθε Κυριακή όταν γυρίζουν από την εκκλησία καυγαδίζουν με τον άντρα τους. Και γυρίζεις και μας βρίζεις. Έτσι γίνεται διότι ενώ ξέρει ότι πήρε το Χριστό μέσα της και πρέπει να είναι ήρεμη, γαλήνια όμως όταν την ερεθήσει κάτι στη συμπεριφορά του άντρα της θα βγει το θηρίο. Θα βγει ο πόνος, θα βγει η πίκρα, η απογοήτευση. Αυτά τα ανεξέλεγκτα. Άρα είναι μία αυτό πραγματομένη γιατί ένας άνθρωπος πιο ολοκληρωμένος θα το χαλιναγωγήσει αυτό που λέγατε στην αρχή περί υπομονής. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν ανάμεσά μας στην κοινωνία μας ζευγάρια που πραγματικά έχουν αλληλό σεβασμό και υπομονή. Δεν νομίζω. Καθόλου ο κύριος Γιωσαφάτε λήγε για πέντε τα εκατό ότι υπάρχει ευτυχισμένων γάμων που εμπεριέχει αυτό. Δεν ήταν πολύ επίεικης παρότι είχε μία σοφία και αυτός λόγω ηλικίας όπως και εγώ όταν γερνάει ο άνθρωπος καταλαβαίνει, αποκτά μία σοφία και μικραίνει τα ποσοστά. Το πήγε ας πούμε στο πέντε της εκατό. Ένας νέος ψυχολόγος ή έτσι άνθρωπος που ασχολείται με τις ανθρώπινες σχέσεις, κότς και λοιπά θα έλεγε είκοσις τα εκατό. Εγώ ας πούμε θα έλεγα ένα πέντε της εκατό το παλεύει. Δεν είναι ότι όντως ζει την ποιότητα αλλά έχει τη δυνατότητα να μεταρσιώνει και να μεταποιεί και να μετουσιώνει την αρνητικότητα σε θετικότητα. Δηλαδή μπορεί και ο ένας και ο άλλος να μετασχηματίζουν μέσα τους το αρνητικό σε θετικό. Μια καλή αλχημία που έλεγε και ο Κόελλο εκεί πέρα. Δηλαδή το να μετασχηματίζεις δηλαδή να μπορεί να σου πει η γυναίκα σου ας πούμε τέλειον επιτέλους δεν αντέχω άλλο ας πούμε ή φέρε το πιάτο με το φαΐ ας πούμε ή μάζεψε το πιάτο σου ή μη πετάς το σαχάκι σου κάτω. Κι εκείνη την ώρα της έκρηξης που εκείνη το χάσε το παιχνίδι δηλαδή μιλάμε για τις ποιοτικές τωρασχέσεις θα πρέπει εσύ να μπορείς να της πεις εντάξει ρε μωρό μου συγγνώμη θα το βάλω σε καταλαβαίνω ας πούμε συγγνώμη και να πει μετά και η άλλη να μπορεί γρήγορα δηλαδή να το ξεπεράσει αυτό και να πει ναι έχεις δίκιο και εγώ σου ζητώ συγγνώμη ας πούμε. Ας δώσω ένα φυλάκι έλα να σε πάρω μια αγκαλίτσα δηλαδή μπόρεσαν να το ξεπεράσουν δεν ήταν όμως δεδομένο ούτε και το 5% το 5% έχει τη δυνατότητα να μετασχηματίζει τα πράγματα έτσι να τα αλλάζει απλά ο περισσότερος κόσμος δεν θα αντέξει κάποια στιγμή και θα βγάλει την αρνητικότητα με πολύ έντονο τρόπο και ο άλλος μετά θα πάρει ανάποδες τροφές. Και θα πω χαιρετήσει. Δεν θα πω χαιρετήσει ακριβώς θα βγάλει και αυτό στα ανάποδα και θα έχουμε μια αλληλεπίδραση αρνητικότητας η οποία θα είναι πολλαπλασιαστική. Συγγνώμη σας δηλαδή το χρηματοριμά θα πω χαιρετήσει διότι βλέπουμε πολύ μεγάλη αύξηση των διαζηγίων ακόμα και σε ανθρώπους που έχουν αποκτήσει παιδιά μαζί που κάποτε θεωρεί το αδιέξοδο δηλαδή ότι άμα έχεις παντρευτεί και έχεις κάνει παιδί δεν υπάρχει περίπτωση να χωρίζει δεν υπήρχε αυτό σαν διέξοδος δεν το κάνανε οι άνθρωποι πλέον το κάνουν σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Και δεν ξαναδείς οποιοσδήποτε άνθρωπος μη πιστός δηλαδή που δεν κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού ας πούμε που είναι μια άλλη διάσταση αυτό ανθρώπινα λειτουργώντας όποιος μπορεί θα χώριζε όλοι. Αλήθεια. Εκτός από αυτούς που έχουν μια τάση που το λέμε στη σύγχρονη ψυχολογία συνεξάρτησης ή έχουν μια εξαρτητική τάση. Κοντιπέντενση. Κοντιπέντενση. Μπράβο. Αυτοί ας πούμε θα παρέμεναν αλλά τι γίνεται η συμβίωση επειδή είναι απομυθοποιητική και άρα απογοητεύει και η πρώτερη καταλήγηση απογοήτευση σε οδηγεί με ένα φυσικό τρόπο στο χωρισμό εάν αυτό είναι δυνατόν σε σένα. Γι' αυτό και οι ευκατάστατοι άνθρωποι σε εισαγωγικά και η Βόρεια, Ευρώπη, Αμερική κλπ που έχουν περισσότερες δυνατότητες οικονομικές χωρίζουν πιο εύκολα όπως ας πούμε η στάρα του κινηματογράφου κλπ δηλαδή αυτοί ας πούμε που μπορούν παίρνουν εύκολα διαζύγιο και βρίσκουν και νέους συντρόφους. Γιατί διότι καθώς πνίγονται μέσα στην καθημερινότητα της συμβίωσης τους ή του γάμου τους λένε δεν αντέχω άλλο φτάνει πια και επειδή έχω τη δυνατότητα να συνάψω μια νέα σχέση γιατί μπορώ ή έχω θαυμάστριες έχω ανθρώπους και αυτοί που έχουν κύρος κοινωνικό διευθύντες τραπεζών, οσοκομείων κλπ συνάπτουν σχέσεις και τους είναι πολύ εύκολο να χωρίσουν. Αν όμως υποψιάζονται ότι χωρίζοντας θα δημιουργηθούν έντονες ταραχές στο γάμο τους που θα έχουν αρνητικές συνέπειες στα παιδιά, το υπομένουν για τα παιδιά. Αν μπορούν να εξασφαλίσουν τα παιδιά όμως βάζοντας για παράδειγμα παιδαγωγούς, νταντάδες και λοιπά θα έφευγαν κι αυτοί δεν θα έμεινε κανένας διότι δεν υπάρχει έρωτας που να μην καταλήγει σε πόνο. Αυτό θέλουμε να το κρύβουμε και μεταξύ μας αλλά και στη λογοτεχνία και στην ποιηση και στο τραγούδι. Γενικά στην τέχνη υπάρχει ένας εκθιασμός του έρωτα γιατί ο καλλιτέχνης οπωσδήποτε λατρεύει τον έρωτα επειδή είναι ζωοποιός ο έρωτας και δεν έχει και κάτι άλλο. Από μόνη της η τέχνη δεν έχει θεό. Έχει τον έρωτα που είναι το ζωοποιείο στοιχείο της ζωής και τον λατρεύει οπότε τον εγκωμιάζει αλλά πολλές φορές ο ίδιος ο καλλιτέχνης περιγράφει αναφέρεται και στην τραγωδία στην κατάρευση. Γι' αυτό και τα περισσότερα τραγούδια τα καψουροτράγουδα έχουν τον πόνο μέσα. Μπορώ να κάνω μια ερώτηση. Αυτός ο αποδέκτης του έρωτα, αυτός τον οποίον ερωτευόμαστε, το ερώμενο πρόσωπο είναι όντως μια ελεύθερη επιλογή ή τελικά μόνο ελεύθερη δεν είναι με βάση όλα αυτά που έχουμε ζήσει. Όχι, τι ελεύθερη, αλίμονο σιγά. Θα ήρθα να σου πείτε γι' αυτό δυο λόγια. Τίποτα, απλώς ενθουσιαζόμαστε με κάποιον και ευτυχώς και εσύ που είσαι νέα θα τα κάνεις αυτά τα λάθη, δηλαδή θα μπλέξεις. Και σε σχέσεις, εφήμερες και σε σχέσεις... Εγώ τελικά νομίζω πιο σοβαρή ο δρόμος ζωής, αλλά τελικά ναι. Να σου πει λιγνικά. Και σε σχέσεις εφήμερες και σε σχέσεις που θα κρατάνε πολύ χρόνο και σε σχέσεις γάμου, σε σχέση γάμου να μην είμαι τόσο έτσι. Ναι, εγώ το έχω αυτός ο στόχης. Θα τα κάνεις όλα δηλαδή, έτσι. Εφόσον ζήσεις δηλαδή με τα τωρινά δεδομένα εν δυνάμη, κοιωφορούνται όλα αυτά. Σχέσεις, χρονικές σχέσεις, συμβίωση και γάμος. Ευτυχώς που είσαι νέα και μπορείς να ονειρεύεσαι και μπορείς να ελπίζεις... Ας μη το πρόσωπο πούμε, ας πούμε γενικά, γιατί έχουμε και μια ιδιαίτερη περίπτωση, ας πούμε γενικά. Κανένας δεν είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Γενικά μιλώντας, ο νέος θα τα κάνει όλα. Αν είχες τώρα τη δική μου εμπειρία θα ήταν ατύχημα για σένα, διότι δεν θα κάνεις τίποτα. Γιατί και εγώ τώρα είμαι 30 παρά, θέλω να πω ότι άλλες ανάγκες έχει κανείς και στην κάθε ηλικία. Δηλαδή άλλα κάνεις στα 18, άλλα στα 25, άλλα στα 30, άλλα στα 50. Εγώ είμαι 62, στα 62 δεν έχω καμία διάθεση να εμπλακώσω τίποτα. Ούτε συντροφικό. Ούτε τίποτα. Ούτε συντροφικό. Δεν θέλω τίποτα. Ο λόγος που δεν θέλω τίποτα είναι αυτό το, η συσσόρευση των εμπειριών που γίνεται γνώση και γίνεται σοφία και λες να μου λείπει, δεν θέλω. Αλίμονο τώρα αν οι νέοι, γι' αυτό αναφέρθηκα σε σένα με ηλικιακά κριτήρια, ότι αλίμονο αν εσύ και οποιοσδήποτε άλλος νέος άνθρωπος 30 χρονών σκεφτόταν έτσι. Δηλαδή αν γνώριζε σε βάθος όλα τα πιθανά δρόμενα και τα πιθανώς να συμβούν σε ένα μελλοντικό επίπεδο θα κινητοποιόταν και δεν θα κάνε τίποτα. Ούτε σπουδές δεν θα κάνε. Οπότε καλύτερα να μην ξέρεις να έχεις τον ενθουσιασμό να ακολουθείς την παρόρμηση να εμπλέκεσαι μέσα στη ζωή, να μπαίνεις μέσα στα πράγματα δηλαδή και να παθαίνεις και να συντρίβεσαι και να χαίρεσαι και να πονάς. Δηλαδή ο νέος θα ζήσει τη ζωή, την πραγματικότητα και το παραμύθι. Καταρχάς αυτή τη στιγμή τα απόσοστα και δύ μετά την πανδημία, για να είναι και ρεαλιστική η κουβέντα, δείχνουν ότι οι νέοι έχουν μεγαλύτερο αίσθημα μοναξιάς από τους άλλους των 70. Πραγματικά μακάριο ο κόσμος να αναζητήσει αυτή την έρευνα υπάρχει στο διαδίκτυο. Δηλαδή έχουν ανατραπεί όλα εκ νέου και με την ψηφιοποίηση. Είναι δυσκολεύονται πολύ να κάνουν σχέσεις. Δεν είναι το δεδομένο ότι βγαίνουν έξω σχετίζονται και όλα καλά και όλα ωραία. Αντίθετα υπάρχουν πάρα πολύ μεγάλες ηλικίες άνθρωποι που ποτέ δεν χάνουν την ανάγκη τους σχετίζεσθε και από εκτός νέους και νέους συντρόφους και άνω των 60 και άνω των 70. Προσωπικά το δωρώ και το φυσιολογικό. Κοίταξε, άμα ένας άνθρωπος 60 χρονών δεν μπορεί να είναι μόνος του, δεν μπορεί να είναι μόνος του, βρίσκει μια σύντροφο και επειδή ίσως είναι πιο προσγειωμένος αν είναι και πιο ισορροπημένος αν είναι, κατεξέρεσαι και αυτά συμβαίνουν, θα υπομείνει το βάρος της παρουσίας ενός συντρόφου επειδή το έχει πολύ ανάγκη. Βάρος στην παρουσία. Ναι, πολύ μεγάλο βάρος στη συμβίωση ενός ηλικιωμένου. Δηλαδή ο ένας θα αντέχει το βάρος του άλλου, διότι όπως είπαμε και στην αρχή είναι ανυπόφορο να είσαι μόνος. Γιατί φαντάζω τον άνθρωπο να είναι μόνος είτε σε μια σπηλιά είτε σε μια πολυκατοικία είτε σε ένα δωμάτιο. Δεν είμαστε προορισμένοι να είμαστε μόνος. Όχι βέβαια δηλαδή να σε βάλουν σε άσπρους τείχους και να κάνεις έτσι. Θα τρελαθείς τελείως. Πρέπει να ζήσεις το δράμα. Μήπως γι' αυτό επιστρέφουν στα γονεϊκά σπίτια γιατί εφόσον δεν βρίσκουν ερωτικό σύντροφο να μείνουν μαζί και δεν είμαστε... Δεν είναι διαθέσιμοι και δεν έχουν τις προδιαγραφές και τις δυνατότητες και τη θέληση και τη βούληση να υπομείνουν το βάρος της παρουσίας του άλλου. Άρα είναι χάρισμα αυτό. Ποιες είναι οι προδιαγραφές. Οι προδιαγραφές είναι να είμαι ισορροπημένος συγκροτημένος υπεύθυνος να μπορώ να ανέχομαι να διαχειρίζομαι αντιξότητες χωρίς να κρασάρω χωρίς να διαλύομαι και να συντρίβομαι να μπορώ να λιώνω δηλαδή χωρίς να λιώνω να μπορώ να όπως είπαμε να μετουσιώνω το αρνητικό σε θετικό και αυτό το αρνητικό που θα μου βγάζει άλλος να το κάνω εγώ θετικό και να είμαι ένας αγωνιστής χωρίς όμως πάυση και διάλειμμα. Δηλαδή συνεχώς να είμαι σε μια καλή εγρήγορση ώστε να μεταποιώ το αρνητικό σε θετικό γιατί αρνητικό σε μια πρώτη φάση μου το βγάζει ο σύντροφος ή σύντροφος αλλά σε μια δεύτερη φάση μου το βγάζει το σόι του σε μια τρέτη φάση τα παιδιά που θα κάνω αργότερα τα εγγόνια και η ζωή η ίδια οι ασθένειες οι καταστάσεις τα προβλήματα οι φτώχες οι συγκρούσεις δηλαδή. Μαραθώνιος η σχέση. Όλα είναι τόσο πολύ δύσκολα γι' αυτό έκανα πριν την αναφορά σε εσένα προσωπικά σε ένα άτομο νέο δηλαδή που οπωσδήποτε δεν θα ακούσει εμένα θα νιώσει ας πούμε μία βαρύτητα και μία κάπως έτσι θα πει ο χάστον αυτό να τίνει αυτά που λέει και θα τολμήσει ευτυχώς να μπει μέσα στα πράγματα και να τα ζήσει όλα. Δηλαδή να κάνει καριέρα να κάνει υπουδές να κάνει γνωριμίες να κάνει φίλους να κάνει τηλεόραση να κάνει τα πάντα. Και εγώ ως νέος τα έκανα και δεν το μετανιώνω. Έχετε και παιδιά να το πούμε αυτό έτσι. Έχω και παιδιά και έχω και ένα εγγονάκι. Ορίστε άρα είστε ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν το απορρίψατε και δεν μπήκατε στον αγώνα δεν έχει σημασία η εκατάληξη. Να σου πω παρότι λατρεύω τα παιδιά μου όμως αυτό που μου χάρισε η ζωή είναι η γνώση που ζήτησα και σαν έφυγος. Δηλαδή δεν ήμουν νέος 16-17 χρονών ήθελα να καταλάβω τι γίνεται. Δηλαδή τι γίνεται σε αυτό το σύμπαν. Τι γίνεται με τους ανθρώπους τι γίνεται με εμένα. Και πιστεύω ότι αυτό από τα 50 και μετά μου προσφέρθηκε από τη ζωή ως δωρό. Οπότε είμαι πολύ ευχαριστημένος και νιώθω ολοκληρωμένος με αυτό. Και με αυτή την έννοια μπορώ και να πεθάνω άνετα σήμερα. Δηλαδή είδα και με ο,γ και με ε. Κατάλαβα έτσι νομίζω μπορεί να πλανώ με αλλά νομίζω ότι είμαι πλήρης ημερών. Εξαιτίας της γνώσης δηλαδή κατάλαβα τι γίνεται. Τώρα αυτό που κατάλαβα που το ονομάζω Σοφία δεν μεταδίδεται. Δεν μεταλαμπαδεύεται και ούτε πρέπει. Για αυτό για παράδειγμα σε ένα μοναστήρι ας βγούμε από την αρθοδοξία. Πάμε σε ένα βουδιστικό μοναστήρι. Πάει ας πούμε ένας βουδιστής ας πούμε στην Ινδία και λέει πείτε μου την αλήθεια ας πούμε. Θέλω να φωτιστώ. Παίρνει ένα ραβδί ο δάσκαλος και του δίνει μία στο κεφάλι. Και του λέει σκάσε παραδειγματικά ας πούμε γίνονται ένα παράδειγμα λέω. Και του λέει ας πούμε πήγαινε να φέρνει νερό από το πηγάδι. Του λέει πως θα ζήσω τη φώτιση που βάλα το νερό. Το ίδιο γίνεται ας πούμε και στο Άγιο Όρος που όταν πας και κάνεις πολλές ερωτήσεις. Σου λένε θα κάνεις επακοή. Το λέμε διακόνημα. Δεν μπορεί να σε βάλουν στον αγρό. Ή να κάνεις μεταφράσεις ή αγιογραφία. Ατέλειωτες ώρες και στο ναό και δεν σου λένε τίποτα. Δεν θα σου κάνουν διδασκαλία. Θα σε βάλουν να ζήσεις αλλιώς. Και μέσα από τη ζωή σιγά σιγά με το πέρασμα των δεκαετιών θα μάθεις. Πρέπει να περάσουν δεκαετίες δηλαδή για να ρημάσεις. Αλλά να έχεις και την εγρήγορση και την προδιάθεση για να το προσλάβεις αυτό που θα σου δοθεί. Διότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το προσλαμβάνουν και δεν μαθαίνουν. Γι' αυτό και όταν γερνάνε είναι σαν παιδιά. Οι γονείς μας ας πούμε είναι σαν παιδιά. Πόσο τραγικό αυτό. Ενώ το να παραμένουνε παιδιά γιατί το θέμα δεν είναι να παραμείνεις. Έχει μια αυτοίτικη χρειάτο να παραμείνεις παιδί μέσα σου. Να μην χάσεις τον ενθουσιασμό σου και την αγάπη σου για τη ζωή από την άλλη. Δεν μπορείς να αφαιρέσεις πάντα με την ανορυμότητα που συνοδεύει ένα παιδί. Δηλαδή ο ενήλικας οφείλει να τολμάει και να σας πω και κάτι. Ας χωρίσει και στην τελική. Δεν μπορεί να μην μπει καθόλου στο στύβο των σχέσεων, του γάμου, της οικογένειας και στο σημείο αυτό θέλω να φέρουμε στην κουβέντα μας μέσα και την παράμετρο του δημογραφικού ζητήματος που στην Ελλάδα είναι τεραστίως έντονο. Αλλά το σχεσιακό κομμάτι που δημιουργεί το παιδί μήπως τελικά είναι το κλείδι πέρα από την οικονομία και όλα αυτά που χιλιάδες φορές έχουμε ξαναπεί. Κοίτα σε η οικονομία είναι πολύ σημαντική σε αυτό. Δηλαδή υπάρχουν δύο παράγοντες που μπορούμε να αναφέρουμε πρόχειρα, όχι να εξαντλήσουμε το θέμα. Το ένα είναι ότι ο σύγχρονος νέος που έχει δυνατότητες και αρέσει, μπορεί πολύ εύκολα να βρίσκει ερωτικές συντρόφους και η κοπέλα το ίδιο και να ζει τα πρώτα στάδια της σχέσης, του ενθουσιασμού και να γλιτώνει τα στάδια της απογοήτευσης ή να ματαιώνεται και να απογοητεύεται γρήγορα και να φεύγει. Δηλαδή όποιος μπορεί κάνει συνεχώς σχέσεις και ζει το ωραίο του πράγματος. Εάν είναι και 35 όμως, δηλαδή το ενθυκτό της αναπαραγωγής δεν υπάρχει πουθενά στο χάρτη. Υπάρχει έντονα ιδιαίτερα στις γυναίκες η ανάγκη να γεννήσουν ένα παιδί μετά τα 30. Και στους άντρες. Και στους άντρες, αλλά περισσότερο εγώ το συναντώ εμπειρικά στις γυναίκες και στους άντρες. Αλλά πίστεψέ με ότι κι εγώ αν ήμουν νέος και είχα ένα βασικό μισθό, που καμιά φορά είναι 800 ευρώ, καμιά φορά είναι λιγότερα και 600 και 400 άμα δουλεύεις λιγότερες ώρες, φροντίζουν οι εταιρίες τα σούπερ μάρκετ και λοιπά να σε βάζουν σε δουλειές που θα δουλεύεις 6 ώρες ώστε να μην παρνεις λεφτά. Ξέρεις ότι αν κάνεις ένα παιδί θα καταδικαστείς φτώχια, θα φτωχύνεις πάρα πολύ και θα μπλέξεις άσχημα και το αποφεύγουν. Κατεξοχήν είναι ένα οικονομικό ζήτημα. Αυτή είναι όμως η εύκολη λύση να το πούμε γιατί εγώ ξέρω πάρα πολύ ευκατάστατος ανθρώπους οι οποίοι έχουν ένα παιδί ή και κανένα παιδί απέναντίας χώρες οι οποίες έχουν τεράστια ποσοστά φτώχιας αναπαράγονται ασύστολα. Θεωρώ ότι είναι τελικά εύκολο να το αποδίδουμε εκεί γιατί αυτό το άτομο άμα είναι γυναίκα και ο λόγος που επιμένω τόσο σε αυτό το θέμα είναι γιατί καταλήγει να είναι και ένα εθνικό θέμα τελικά και αν δεν προβληματίζει τους πολλούς δεν πειράζει. Κανείς δεν ασχολείται με τα εθνικά θέματα. Αλλά δεν μπορεί ας πούμε να φεύγει τριήμερο κάθε τρις και λίγο να κάνει νύχια με 40 ευρώ το μήνα παρόλο που έχει μισθό 600 ευρώ και το μόνο πρόβλημα να είναι το παιδί που στην Ελλάδα στην τελική έχουμε και δωρεάν παιδεία και δωρεάν υγεία και είναι και οι γονείς που στηρίζουν οικονομικά κακά τα ψέματα δηλαδή και πάλι γυρνιέζουν και πάλι δικά μου παιδιά μήπως τελικά είναι η εύκολη λύση να το πούμε έτσι. Κοίταξε ο άνθρωπος είναι τόσο εγωκεντρικό όν που σε σπάνιες εξαιρέσεις σκέφτεται το όφελος του έθνος. Μπορεί να νομίζει ότι σκέφτεται το έθνος και κάνει για το δημογραφικό παιδιά αλλά αυτό σπάνια συμβαίνει. Όχι να κάνει παιδιά για το δημογραφικό σε καμία περίπτωση απλά μην κάνοντας παιδιά ότι επηρεάζεται το δημογραφικό. Ναι το να κάνεις παιδιά σημαίνει να είσαι έτοιμος να μπεις σε ένα στύβο πρωταθλητισμού αγώνος απίστευτα δύσκολο. Αυτό το υποψιάζονται οι νέοι γιατί έχουν και επίγνωση να μην ξεχνάμε ότι παλιοί όταν λέμε παλιοί και πάμε τρεις τέσσερες γενιές πίσω μπορεί να μην ξέρανε καν ότι το παιδί γεννιέται μέσα από τη συνουσία όπως και τα ζώα ας πούμε δηλαδή κάνουν σεξ και βγαίνει ένα παιδί και δεν ξέρουμε από πού βγήκε και λέμε ας πούμε ήρθε το παιδί. Αλλά ακόμη και αν ήξεραν στις αγροτικές κοινωνίες τα παιδιά δούλευαν στους αγρούς και τυνοτροφικά από μικρά και έτσι βοηθούσαν την οικογένεια ενώ τώρα ξέρεις ότι αν κάνεις ένα παιδί και θέλεις να το στείλεις σε σχολεία φροντιστήρια και να το σπουδάσεις και πρέπει να το σπουδάσεις έτσι το νιώθει ας πούμε σύγχρονος γονιός αυτός είναι ένας φαβερός μπελάς. Επίσης το γεγονός ότι το παιδί θα είναι σε ένα διαμέρισμα είναι απίστευτα δύσκολο δηλαδή η ζωή όλων γίνεται αφόρητη με ένα παιδί που δεν χωράει σε ένα διαμέρισμα και το διαλύει τα στπάει όλα και πρέπει όταν είναι μωρό ενώ ένας έτους δύο τρία τα γκρεμίζει όλα και πρέπει η μάνα η οποία θα πρέπει και να δουλεύει ίσως να σπουδάζει και να προσέχει και την καριέρα της να ανταντεύει και το παιδί. Οπότε το παιδί είναι ένα φοβερό βάρος και προσπαθεί με κάθε τρόπο κανείς να τα αποφύγει ενώ όλοι λατρεύουν τα βρέφη και τα μικρά παιδιά αλλά για να τα πάρουμε αγκαλιά και να τα παίξουμε λίγο και να τα χαρούμε. Γουτσι-γουτσι ξέρεις να το παίξεις ας πούμε όχι να το έχεις εκεί να κλαίει να τα κάνει επάνω του να τα γκρεμίζει. Πολλοί οι άνθρωποι ήταν πιο ασδεκτικοί μήπως. Κοίταξε ήτανε σωλαιό και στον αγρό ήτανε το παιδί ζούσε ελεύθερα σε κάποιες περιοχές τα δένανε και με ένα σκηνάκι στο κρεβάτι και φεύγανε στους άλλους. Λα μην πάμε τόσο πίσω. Δεν είναι πολύ είναι τρεις γενιές πίσω έχω γνωρίσει ανθρώπους ας πούμε και από το εξωτερικό η Αλβανία Βουλγαρία που αυτά γινόντουσαν σε αγροτικές κοινωνίες γιατί δεν μπορούσαν να τα πάρουνε μαζί. Ή αν τα πέραναν τα είχανε στον αγρό αφού τα γεννούσανε και στον αγρό. Εδώ τώρα θες να πας ας πούμε να γεννήσεις και σε ένα νοσοκομείο. Θέλω να μου απαντήσετε το άλλο αν μου επιτρέπετε που δεν το κάνουνε συχνά και δημοσογράφοι ρώτησε αλλά εγώ θα το κάνω. Ένας άνθρωπος λοιπόν που θα πει ότι εγώ παίρνω 800 ευρώ δεν θα κάνω παιδί το λέει συνειδητά δεν έχει σημασία τοποθετείται έτσι. Και παραμένει όλη του τη ζωή μόνος με εφήμερους συντρόφους μπορεί να βρει την αυτοπραγμάτοσή του εκεί. Κοίταξε η αυτοπραγμάτοση δεν είναι κάτι σαν τη θέωση δηλαδή δεν είναι ο απότερος στόχος του ανθρώπου αυτοπραγμάτοση είναι και αυτό ένας μύθος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο καθένας καλείται να αναπτύξει τις δυνατότητες του και αν έχει κάποιες εσωτερικές δυνατότητες να μπορέσει να τις κάνει πράξη. Έτσι δεν είναι δηλαδή με αυτή την έννοια της αυτοπραγμάτοσης δηλαδή αν έχω μια δυνατότητα πες ότι είμαι για παλεστής έχω ένα φοβερό σωματότυπο να μπω στην πάλη. Αν ας πούμε είμαι φοβερά διανοούμενος και λατρεύω τα μαθηματικά να γίνω μαθηματικός. Αυτό μπορεί να γίνει αλλά κατεξέρεση ας πούμε συμβαίνει. Περισσότεροι άνθρωποι δεν κάνουν κάτι σπουδαίος στη ζωή τους. Δεν είναι σπουδαίοι οι άνθρωποι είναι μικροί. Και δεν πειράζει αυτό. Δεν είμαστε εδώ για να ανταγωνιστούμε ένας τον άλλον. Καθόλου να ζητήσουμε τη ζωή του και ο άνθρωπος δεν κρίνεται από τα χρήματά του. Κρίνεται από τις αξίες του. Τι αξίες τώρα μωρέ εντάξει να πούμε σου λέω είναι οι αξίες ας πούμε είναι τις περισσότερες φορές ένας μύθος. Ένας μύθος είναι και αυτό τις περισσότερες φορές. Μακάρι να υπάρχει και κάποιοι άνθρωποι ας πούμε για ψυχολογικούς λόγους ακολουθούνε τις αξίες. Ας πούμε οι δυο ψυχαναγκαστικοί άνθρωποι όπως είμαι κι εγώ μας αρέσουν πολύ οι αξίες γιατί είμαστε τελειωμανείς και δεν μπορούμε να μην ακολουθούμε αξίες επειδή μπαίνουμε σε ψυχολογική κρίση. Αλλιώς ο άνθρωπος κατά βάθος αυτό που χρειάζεται και έχει την ανάγκη είναι να αντλεί ικανοποίηση απ' όλα. Τώρα βέβαια σε πνευματικό επίπεδο μπορούν όλα να μεταστραφούν. Όταν κανείς ας πούμε θέλει να πλησιάσει το Θεό με ένα αυθεντικό τρόπο όλα αλλάζουν και ανοίγουν άλλες προοπτικές. Αλλά αν αφήσουμε αυτό το αισχατολογικό δηλαδή το πνευματικό το Θείο που κανείς θέλει να φτάσει στην κατά χάρη θέωση και ζήσει ανθρώπινα σαν άνθρωπος κυνηγάει να επιβιώσει δηλαδή να σταθεί όρθιος να μην τον συντρίψει πραγματικότητα και κάνει έναν αγώνα να μην λιώσει. Βέβαια περνάει και μερικές περιόδους που τα πράγματα πάνε καλά και κάνει και δραστηριότητες φυτεύει και δέντρα πάει και σε ένα εξωραϊστικό σύλλογο κάνει και μια κοινωνική δράση. Αλλά άλλες φορές συντρίβεται και πονάει και λιώνει και κοιτάει να σταθεί όρθιος δηλαδή να την αντέξει και γι' αυτό θέλει να αντλήσει χαρά από κάτι δηλαδή ψάχνει να βρει μια ευχαρίστηση περισσότερο. Το χειρότερο είναι ότι καταλήγουν στον φαγητόπολη είναι η πιο εύκολη λύση ας πούμε. Αλκοόλ ή ναρκωτικά. Ή το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά ναι ή διασκέδαση σε κάποιο μπαρ μια παρέα δηλαδή έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να περάσει καλά. Είναι τόσο δυστυχής ας πούμε ο άνθρωπος που τα υψηλά και τα μεγάλα είναι σπάνια. Και τις περισσότερες φορές σου λέω είτε πίσω από τα ηθικά ιδεώδη είτε τα εθνικά ιδεώδη κρύβονται ψυχολογικά κίνητρα υπό συνείδητα. Εγώ δεν θέλω να το συνδέσουμε έτσι γιατί και ένας άνθρωπος που μπορεί να μην έχει κανένα φραγμό κοινωνικό, νομικό, εθνικό που τα έχει απαξιώσει όλα δεν θεωρώ ότι είναι καλύτερος από κάποιον που έστω και κατεπίφαση εν πάση περίπτωση γίνεται χρήσιμος στην κοινωνία. Γιατί ζούμε και στο κοινωνικό πλαίσιο και αυτό ουέ κι αλλή μόνο αν ανερεθεί θα ξαναγίνουμε ζούγκλι. Σε αυτό με διορθώνει σωστά πιστεύω έχεις δίκιο δηλαδή ότι δεν πρέπει να τα απομειώσουμε όλα γιατί κάποια πράγματα έχουν αξία ακόμη και αν τα κίνητρά μας είναι εγωκεντρικά, ψυχολογικά δηλαδή είναι σημαντικό κάποιος να μπορεί να προσφέρει ή να αγαπά την πατρίδα του ή το συνανθρωπό του ή να κάνει κοινωνικό έργο. Έχει μια αυτόνομη αξία απλώς είναι λίγο δύσκολο να φτάσει κανείς σε αυτό το επίπεδο όπως είπες και εσύ αυτοπραγμάτωσης ώστε να σύμφωνα και με την κλίμακα του Μάσλοου να μπορεί να φτάσει ψηλά δηλαδή και να κάνει και κοινωνικό έργο και να προσφέρει στον άλλον ίσως και να βάλει τον άλλο πάνω από τον εαυτό του. Μακάρι να το κάνει αλλά τις περισσότερες φορές τις περισσότερες φάσεις της ζωής μας δεν αντέχουμε να βάλουμε τον άλλο πάνω από μας επειδή εμείς καταραίουμε κατά από το βάρος των δυσκολιών και κοιτάμε να σταθούμε όρθιοι και εκεί είναι το δύσκολο. Ας ολοκληρώσουμε τη σημερινή μας κουβέντα συμφωνώντας ότι ίσως ο στόχος να μην είναι το αποτέλεσμα αλλά η προσπάθεια. Ναι εγώ χαίρομαι σου λέω να διαφωνήσεις και σε όλα αυτά και καταλαβαίνω ας πούμε πόσο δύσκολα σ'ακούγονται αυτά που λέω και χαίρομαι που έχεις άλλη αντίληψη πραγμάτων και μια πιο αισιόδοξη κοσμοθωρία και αυτό είναι το σωστό. Έτσι να συνεχίσεις ας πούμε δηλαδή και απευθύνομαι σε κάθε νέο άνθρωπο να έχεις ελπίδα να συμμετέχεις στη ζωή και να ονειρεύεσαι. Δεν είναι ότι αισιόδοξη σ'αΐσαθή έχω πάρα πολύ τα κακώς κείμενα απλά δε θέλω να είμαι κομμάτι από αυτά δηλαδή θέλω έστω με την προσωπική μου στάση σε ότι μπορώ να είμαι ενεργείος πολίτης να είμαι αισιόδοξη να προσπαθώ εγώ ίδια να σχετίζομαι παρά ας πούμε αυτό να κάθομαι όλη μέρα να λέω ότι είναι όλα μάταια και δεν έχει νόημα. Κύριε Καυκή σας ευχαριστώ πραγματικά πάρα πολύ για τη σημερινή συνέντευξη νομίζω ότι ήταν πολύ υποφελής κι άλλωστε ποτέ δεν είναι ο στόχος και μη και δει μιας ακαδημαϊκής συνέντευξης ο διδακτισμός. Το θέμα είναι πραγματικά και να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε και πάνω από όλα να προβληματιστούμε και να σκεφτούμε και να βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα γιατί μπορεί κάποιος να μας άκουσε και να διαφωνήσει και με τους δυό μας και αυτό είναι θεμητό. Μακάριε. Το πάνω είναι να σκεφτόμαστε να έχουμε ελεύθερη σκέψη και βιωματικά μετά ο καθένας κινείται όπως νομίζει. Αμήν. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Ευχαριστούμε και όλους εσάς που μας παρακολουθήσατε. Γεια σας. |
