: Θα ήθελα να δώσω τον λόγο στον κ. Κωνσταντίνο Παδημητρίου, Πρόεδρο του Διηγητικού Επιμελητηρίου Ελλάδος και Επιστήγονα Συνήθου του Πολίτη, με θέμα αναδιάρθρωση και αξιολόγηση δομών και αρνηδιότητες κοινωνικής πολιτικής. Κυρίες και κύριοι, ευχαριστώ με τη σειρά μου για την τιμή να είμαι σήμερα μαζί σας και αφού έχηθο καλή χρονιά, καληκαιρινική χρονιά σε όλους, έρχομαι στο θέμα μου που είναι αναδιάρθρωση, αναδιορκάνωση δηλαδή και αξιολόγηση δομών των δήμων και αρνηδιότητες κοινωνικής πολιτικής και σκοπεύω να κεντρωθώ πολύ περισσότερο στο πρώτο σκέλος του τίτλου, δηλαδή στην αναδιορκάνωση και στην αξιολόγηση. Και ξεκινώντας, επειδή στη χώρα μας όπως είναι γνωστό όλοι μιλάμε για τα πάντα, ας θυμηθούμε αυτό που λέγανε οι παππούδες ότι αυτοί των πάντων είναι οι των ονομάτων επίσκεξης. Μία λοιπόν από τις έννοιες επίσης που έχουν πολύ καλαιπωρηθεί είναι η έννοια της οργάνωσης. Θέλω λοιπόν να είμαι σίγουρος ότι αυτά που λέω και αυτά που λέμε εδώ πέρα τα καταλαβαίνουμε όλοι με τον ίδιο δρόμο, γι' αυτό θα επιμείνω σε ορισμένα βασικά καταρχήν, προκειμένου να εξασφαλίσουμε ότι μιλάμε ακριβώς στην ίδια γλώσσα. Για αυτό παρακαλώ συγχωρήστε μου και το κάπως έτσι δασκαλικό λοιφός, μπορεί να πω πέρα. Καταρχήν λοιπόν είναι η διοίκηση. Η έννοια της διοίκησης σημαίνει πολύ απλά μια συλλογική δραστηριότητα, η οποία περιλαμβάνει τη έφτυγση προσώπων, διαχείριση μέσων και πόρων, λήψη αποφάσεων, οπωσδήποτε, επικοινωνία, που όλα μαζί συντύνουν στην επίτεξη κάποιων σκοπών. Αυτή η έννοια είναι κοινή και για το δημόσιο και για τον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή, στον δημόσιο τομέα, η διαφορά είναι ότι τους σκοπούς αυτούς τους στάσει η πολιτική ηγεσία, ενώ στον ιδιωτικό τομέα μιλάμε για μεγάλες εταιρίες, η μέτοχη ή το διοικητικό συμβούλιο. Η διοίκηση περιλαμβάνει συνιστώσες. Οι συνιστώσες λοιπόν είναι πρώτο και βασικότεροι ο σχεδιασμός και προγραμματισμός, όπου προσδιορίζονται με σαφή μια ισκοπή του τι θέλουμε να επιβίγουμε. Δεύτερη συνιστώσα είναι αυτό που λέμε οργάνωση. Τρίτη είναι η διευσηγεσία και τέταρτη είναι ο έλληνας. Ερχόμαστε λοιπόν στη δεύτερη συνιστώσα της δείξης που είναι η οργάνωση. Στην δικιά μας λέξη, στη δικιά μας γλώσσα, οργάνωση εννοούμε και τη διαδικασία του να οργανώσω κάτι, αλλά και το αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής, το οποίο σωστότερα είναι να το λέμε ως οργανισμό. Πιπλέον γίνεται και παρανόηση και με αυτό που λέμε ως οργανόγραμμα. Το οργανόγραμμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το τελικό αποτέλεσμα παρουσιασμένο σε ένα κάποιο σχήμα με απλοποιημένη μορφή του οργανισμού. Η οργάνωση λοιπόν περιλαμβάνει σύμφωνα με τη σχετική θεωρία, πρώτα και βασικότερα, τους σκοπούς και τους τόπους. Δεν οργανώνονται οι άνθρωποι για το τίποτα. Δεν οργανώνονται για την πλάκα τους. Δεν οργανώνονται εν καινό. Οργανώνονται πάντα για να πετύχουν κάτι και η οργάνωση γίνεται επειδή λειτουργεί ως πολλαπλεσιαστής δύναμης. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει ένα άτομο μόνο του μπορεί να το κάνουν πολλά μαζί. Οπωσδήποτε λοιπόν μετά ακολουθεί καταμερισμός της δύσκολης εργασίας που πρέπει να γίνει και που δεν μπορεί να την κάνει ένας σε διαφορετικά τεμήματα. Μετά επακολουθεί η διαδικασία του συντονισμού των διαφορετικών εργασιών ώστε να έχουν το τελικό αποτέλεσμα και η διαδικασία του ελέγχου. Οπωσδήποτε σημαντικό ρόλο έχει το προσωπικό, το οποίο στελεχώνει την οργάνωση και οι διαδικασίες υποκίνησης του ώστε να αποδίδει τα καλύτερα. Η οργάνωση λοιπόν είναι πάντα ένα εργαλείο για την επίτεξη κάποιων σκοπών. Αλλά όταν οργανώνω πρέπει οπωσδήποτε να ξέρω ποιον σκοπό επιβιώκω, με ποια στρατηγική θα το πετύχω, εντός ποιού περιβάλλοντος, του περιβάλλοντος του δήμου, ας πούμε, Παλίνης, του περιβάλλοντος της Αθικής, του περιβάλλοντος της χώρας ολόκληρης, με ποια τεχνολογικά μέσα έχει τεράστια σημασία η σημερινή οργάνωση με τις συνθήκες τηλεπικοινωνιών και πληροφορικής που υπάρχουν, ενώ πριν από 15 χρόνια ήταν εντελώς διαφορετικά και ποιους πόρους ανθρώπινους και υλικούς διαθέτουν. Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα καταμερίζω το έργο που έχω να πετύχω. Εδώ πέρα πρέπει να τονισμούν ότι αυτό δεν γίνεται με κάποιο τρόπο αυταίρετο, όπως πολύ φαίνεται να θεωρούν ότι φτιάχνουν κουτάκια σε ένα σχήμα, αλλά γίνεται με βάση κριτήρια τα οποία η σχετική επιστήμη έχει αναδείξει εδώ και καμιά οδονταρια χρόνια, επειδή από πολλούν επιπλούνται κάποιες αρχές, όπως το ευρωσεποκτίας, δηλαδή πόσους συσταμένους μπορεί να ελέγχει ένας προϊστάμενος, το να υπάρχει μια αλυσίδα εντολών και λοιπά, ομοίως μετά πάμε στις μεθόδους συντονισμού, υπάρχουν και εδώ διάφοροι μέθοδοι που έχει αναδείξει και η επιστήμη, η γεραρχία είναι μια τέτοια μέθοδος, οι διαδηματικές ομάδες, οι χωριστείς συντονιστές είναι άλλες μέθοδοι και τέλος εξασφαλίζω μεθόδους ελέγχου. Τα διαγράμματα GAN, όπως λέγονται, η μέθοδος PERT είναι κάποιες από αυτές από τις πολλές που έχουν αναπτυχθεί. Σε μια τώρα αντιστοίχηση μπορούμε να δούμε ότι από μια μεριά η οργάνωση περιλαμβάνει τις δόνες και αυτό σημαίνει ότι κατανέμω το έργο σε διαφορετικές οργανωτικές μονάδες και τους δίνω και την ανάλογη εξουσία. Αυτό σημαίνει είναι η γνωστή μας αρμοδιότητα, το τι έχει να κάνει δηλαδή κάθε διαφορετική μονάδα. Επίπλεον, αναλύω την εργασία, του πώς θα πετύχω δηλαδή την εργασία που θέλω και έτσι δημοποιούνται οι περιγραφές θέσεων εργασίας, οι οποίες είναι απρόσωπες. Μπορούν να τις τελεχώσουν διάφοροι άνθρωποι, αλλά καταχύνει η θέση είναι απρόσωπη. Δείχνει τι πρέπει να πετυχαίνω με αυτή τη θέση. Και μετά η αξιολόγησή της, δηλαδή πόσο συμβάλλει στην επίτευση του τελικού σκοπο. Όταν μιλάμε με όλους τους ανθρώπων πλέον, η ίδια η ανάλυση εργασίας είναι εντελώς απαραίτητη προκειμένου να εξασπαλίσουμε αυτό το οποίο ακούγεται πολύ συχνά τις μέρες μας, πόσοι άνθρωποι χρειάζονται για να φέρουν σε πέρας μια συγκεκριμένη εργασία. Αν αυτή η δουλειά δεν έχει γίνει, τότε δεν μπορεί κανείς να μιλάει σοβαρά αν υπάρχει πλεονάζων ή αν υπάρχει λίπον προσωπικό. Η θέση εργασίας απέτει καλή οργάνωσόντα και ο υπάλληλος αναλαμβάνει ενεκτελής μια σειρά από καθήκοντα. Αυτό σημαίνει είναι το βάθος της οργάνωσης μέσα, δηλαδή, σε έναν οργανισμό. Ορισμένα, πολύ σημαντικά, πρέπει να πούμε υπό φορμό της σύγχρονης προσέγγισης των οργανώσεων. Παλιότερα, δηλαδή όλο τον 20ο αιώνα, οι διάφοροι θεωρητικοί ή το εργασία, πρώτα κάνανε τον καταμερισμό εργασίας, μετά βρίσκανε μεθόδου συντονισμού και τέλος μεθόδου σελιών. Στα τελευταία 10-15 χρόνια αυτό έχει αλλάξει άδρων. Και η έμφαση δίνεται στον συντονισμό, μια και αποδεικνύεται ότι τα γεγονότα είναι πολύ πιο πολύμπλοκα και χρειάζεται πολύ πιο πολύμπλοκη σκέψη στον να τα δαμάσικαν. Έτσι πρώτα βρίσκουμε μεθόδου συντονισμού και ελέγχου ταυτόχρονα και μετά συνήθως πάμε στον καταμερισμό. Αυτό σημαίνει ότι έχει αλλάξει εντελώς ο τρόπος που πάμε να οργανώσουμε τα πράγματα. Έχει αλλάξει, τουλάχιστον, στα προηγούμενα δημιουργικά κράτη. Στην δεκαετία τώρα του 80, η έμφαση δίνεται λεγόμενη στρατηγική διοίκηση. Και αυτό σημαίνει ότι η σκοπή και η στόχη της οργάνωσης, σκοπή και στόχη ενδιαφέρουστο, και ο σκοπός είναι πάντα κάτι γενικό, η καθαριότητα του δήμου. Ενώ οι στόχοι είναι τα διαδικαστικά βήματα, τα επιμέρους αποτελέσματα που θέλω να φέρω, τα οποία είναι μετρήσιμα προκειμένου να πετύχω το σκοπό. Ας πούμε, για να πετύχω την καθαριότητα της πόλης θα πρέπει να γυρνάει το απορρηματοφόρο τρεις φορές κάθε μέρα ή τη συγκεκριμένη ώρα. Αυτός είναι ένας τόπος που μπορώ να τον μετρήσω και να τον ελέγξω. Άρα λοιπόν, αποκτούνε τεράστια σημασία έννοιες όπως σκοπή στόχη, μετρήσεις και δίκτες. Όλα αυτά στη χώρα μας, τα τελευταία χρονιά του χρόνια της μεταπολίτευσης, έχουν αναλυσθεί γενικότερα και είναι στην ευθύνη όσον αφορά την κεντρική διοίκση του Υπουργείου Προεδρίας της Τιμπέρισης λεγόταν παλιότερα, διοικητικής μεταρρύθμισης λέγεται σήμερα. Περνάω κάπως γρήγορα να πω ότι υπάρχει ένας νόμος, αμέσως μετά την μεταπολίτευση του 1975, που προζηώρισε πως οργανώνεται η κεντρική διοίκση. Το περίεργο είναι ότι από τα 18 τότε υπουργεία, μόνο 6, παρότι ήταν υποχρεωτικό, κατάφεραν να φτιάξουν καινούργιο οργανισμό. Στα επόμενα, στην επόμενη δεκαετία, στην ενώθηκαν, ήταν πολύ χαρακτικό το φαινόμενο της συνένωσης υπουργείων. Με τον γνωστό νόμο 253-57, είναι πολύ γνωστός και στην τοπική αυτοδείξη, παρά το κεφάλι της περιφέρειας κυρίως, έγινε πάλι υποχρεωτικό το να φτιάξουν τα υπουργεία καινούργιους οργανισμούς. Και πάλι, όμως, μόνο 6 υπουργεία, σε αγγεσμα 10 ετών, κατάφεραν να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο έργο. Σήμερα, ποια είναι η κατάσταση? Έχουμε 18 υπουργεία. Τα τέσσερα δεν έχουν καθόλου οργανισμό. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι όσα η Υπουργή έχουν προκύψει από συνένωση, όπως η Υπουργή Ανάπτυξης, δεν απέκτησε ποτέ ενείο οργανισμό. Άλλες, πραγματικότητα, δεν είναι ποτέ ενείο υπουργή. Άλλα τέσσερα έχουν ενέους οργανισμούς και άλλα 10 έχουν οργανισμούς δεδευτεία στο 80, γιατί είναι τελώς παροχημένος. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι και στους οργανισμούς που υπάρχουν, τα τελευταία δεκαχρόνια έχουν γίνει 140 μεταβολές, αυτό σημαίνει ότι είναι, αυτό που λέμε, διάτηρη. Υπάρχει έντονη οργανωσιακή ιερανσιστότητα, άρα και προβληματικότητα. Έτσι, λοιπόν, καλώς κακώς, μα στην κατάσταση, αφού δεν κάναμε κάτι μόνοι μας, είμαστε σε υποχρέωση να το κάνουμε με βάση το μνημονίο και τις μνημονιακές δεσμέσες. Ένας τέτοιος δημονομός, 4024, το καινούργιο μισθολόγιο βαθμολόγιο και μια σειρά αγώνα διατάξων, στο περίφυγμα άρθρο 35 του οποίου προβλέπεται η αξιολόγηση και η αναδιάρφωση, η αναδιοργάνωση όλων των δομών, τόσο της κεντρικής διοίξης, όσο και της τοτικικής αυτοδιοίξης. Είναι η διαδικασία που είναι σε εξέλιξη. Την αρχή τα ίδια Τυμπουργεία προσπάθησαν να κάνουν κάτι τέτοιο, χωρίς να σκέφτονται όλα όσα προηγουμένως ανέπτυξαν, αλλά με μια περίεργη οριζόντια λογική, μειώνουμε 30% και είμαστε μια γαρά. Κατατέθηκε ένα τελειονομοσχέδιο, δεν ψηφίστηκε όπως θέλουμε όλοι γιατί υπακολούθησαν οι εκλογές. Από την καινούργια φάση του καλοκαιριού του 2012 έγινε μια καινούργια προσπάθεια, φιλόδοξη. Σε τέσσερις μήνες έλεγε ο τότε Υπουργός ότι θα το φέρνουν σε πέρας. Η καθοδήγηση ήταν προβληματική, θα πούμε παρακάτω δυο πράγματα πάνω σε αυτό. Παρ' ό,τι υπήρξε και η συμβολή γάλλων εμπειρογνωμών, εντυπτώς οι Εντιτροπές που είχαν συσταθεί ολοκλήρωσαν το έργο τους και το παρέδωσαν τον Δεκέμβριο του 2012. Έκτο τελείθηκαν αποφάσεις από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Διοικητικής Δενταρίστησης, καλή ώρα, τέτοια εποχή πριν έναν χρόνο, αλλά είναι αυτό που ξέρουμε όλοι ότι κανένας νέος οργανισμός δεν έχει παρουσιαστεί. Δεν έχει συνταχθεί, δεν έχει γίνει προεδρικό διάτομα, δεν έχει εκδοθεί. Εδώ βλέπουμε τις οδηγίες της αναδιοργάνωσης, αυτές δηλαδή που έδωσε επίσημα το Υπουργείο Διοικητικής Δενταρίστησης στις Εντιτροπές προκειμένου να κάνουν τα αναδιοργάνωση των Υπουργείων. Τους ζήταγα λοιπόν, με αυτά τα έξι κριτήρια, να κάνουν την αξιολόγηση της εξεστάμενης κατάστασης. Αυτά που βλέπετε με κόκκινο χρώμα είναι αυτά τα οποία είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν. Το να βρει στην Αποστολή Ρωσιμπουργείου είναι εύκολο, προκύπτει συνήθως και από τον τίτλο του. Το να βρει όμως ποιες είναι οι δημόσιες πολιτικές που αυτό έχει, δεν είναι καταγγεγραμμένα στο στενά, δεν έχουν ανακοίνωση με κάποιο τρόπο, δεν μπορεί να τις προζητήσει κανείς εύκολα. Οι πολύ περισσότερο κίνης στόχοι, μεταδομένου ότι στην ελληνική δημόσια εδείξη δεν ηχίσταται ηχίστατη νομοθεσία, αλλά δεν ηχίσταται στην πραγματικότητα στοχοθεσίας και μετρήσεις, είναι λοιπόν αδύνατο κάποιος να μπορούσε να το υλοποιήσει. Αδύνατο είναι επίσης να ξέρει και το επίπεδο κάλυψης των αναγκών των πολιτών, που θα πρέπει να γίνουν δημοσκοπίσεις επί σειρά ετών για να το καταλάβει κανείς, όπως και το βέβαια το εντελώς περίεργο, η αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα των υπουργείων. Αυτά μπορούσαν λοιπόν να βρεθούν, είναι η στελέχωση και το κόστος λειτουργίας και αυτά βέβαια με κάποιο βαθμό έτσι απροζειώριστο. Οι ενδεχόμενες συνεργασίες είναι από μόνο του ενδεχόμενες συνεργασίες, είναι απροζειώριστο κριτήριο, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όσον αφορά την εντοπική αυτοδείξη, η οποία και αυτή υπόκειται στη νομοθεσία περίεργσης. Έχουμε την οριφέρα μεταρρύθμιση με το νησίο δαδημοτικό κώδικα στο άρθρο 203 του οποίου έγιναν υποχρεωτικά τα επιχειρησιακά σχέδια προτιμών να προσοριζόνται η στρατηγική σκοπή που θα επιδιώξουν και ο τρόπος υλοποίησης που θα επιδιώξουν οι δήμοι στην τετραετία που είναι η δικιά τους. Μάλιστα λέει ρητά ο νόμος ότι μέσα από αυτά τα σχέδια θα προκύπτει και η οργάνωση των υπηρεσιών τους. Δεν ήταν υποχρεωμένοι όλοι οι δήμοι και το θέμα είναι ότι την πρώτη τετραετία από ό,τι ξέρω έγιναν να συντάξουν τέτοια σχέδια γιατί και οι σχετικοί προθεσμοί που είχαν παρατάθηκε τέσσερις φορές ώστε στο τέλος κανείς δεν τα εφίλμωσε. Με την καινούργια νομοθεσία το γνωστό καληκράτη είναι πλέον σχεδόν όλοι οι δήμοι υποχρεωμένοι να συντάξουν τέτοια σχέδια. Αυτή η στιγμή είναι άγνωστο πόσοι έχουν συντάξει και πολύ περισσότερο θα έλεγα με ποιο τρόπο έχουν συντάξει γιατί το να το αγοράσεις από τον ιδιωτικό τομέα είναι κάτι εύκολο, το να το φτιάξεις μόνος όπως πρέπει είναι δύσκολο. Το θέμα είναι πάντως ότι η σοβαρή αξιολόγηση που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν επάνω στο πώς υλοποιούνται ακριβώς αυτά τα σχέδια. Δεν γίνεται όμως κάτι τέτοιο. Τι γίνεται? Το Υπουργείο Εσωτερικών είναι αυτό το οποίο έχει αναλάβει να αξιολογήσει τις δομές των δήμων. Μάλιστα. Και εδώ ερχόμαστε στο ερώτημα. Έχει τη σχετική τεχνοπονοσία το Υπουργείο Εσωτερικών. Για αυτούς που ξέρουν, ξέρουν. Όπως ο κ. Ζανίλη Λίδης προφανώς, τον οποίον τον θυμάμαι πολλές φορές εκεί στον 3ο όροφο του Υπουργείου, διέψει οργάνωση και Υπουργεία στον 8ο. Υπάρχει εδώ και 150 χρόνια. Μάλιστα. Τι δουλειά κάνει ακριβώς, η δουλειά της είναι η συγκρότηση και η λειτουργία των δημοκρατικών συμβουλίων και το καθεστώς των δημάρκων. Από οργάνωση δεν ξέρει σχεδόν τίποτα. Ποιος τα έχει αναλάβει αυτά, τα έχει αναλάβει καταρχήν η κέρδε και προφανώς δεν το κάνει η ίδια, το κάνει μέσω της ελληνικής εταιρείας τοτικής ανάπτυξης και αυτοδιοίκησης. Τι γίνεται λοιπόν σήμερα στην αξιολόγηση, πώς έχει δομολογήσει το Υπουργείο, είναι καλό ερώτημα. Πρώτα απ' όλα, δεν αναφέρονται λεπτομέρειες, δηλαδή αξιολόγηση ως προστή του αξιολογηθμού. Αξιολόγηση από ποιον, αξιολόγηση για τι λόγο ακριβώς. Επιπλών πώς συνδυάζεται η αξιολόγηση με τους νέους οργανισμούς, οι οποίοι είναι πολύ νέοι, στις δάκρυα του 2011. Όταν έχεις νέους οργανισμούς το 2011, πώς θα πας το 2012 να κάνεις αξιολόγηση. Και με ένα ερώτημα στις οδηγίες που δώστηκαν για τη σύνταξη των οργανισμών, κατά το 2010 προβνεύθηκε η διαδικασία αξιολόγηση, όπως θα περνάει με το σωστό. Έχουμε εδώ πέρα και πάλι ευλογητή σκέβη και έχει τρομολογηθεί η αξιολόγηση από το φθινόπωρο μας πέρασα και είναι σε εξέλιξη. Γίνεται όμως μάλλον με τρόπο που δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένο. Όλα τα βιβλία που μπορεί να ανοίξει κανείς η αξιολόγηση γράφουν ότι μετράμε πάντα δύο πράγματα. Ποιο είναι το μέτρο, ποιο είναι το θεωρητικό πλαίσιο, δηλαδή τα κριτήρια που χρησιμοποιείς για να κάνεις την αξιολόγηση και ποιος είναι ο μετρητής, ποιος είναι εκείνος ο οποίος καλείται να κάνει την αξιολόγηση. Όσον αφορά το θεωρητικό πλαίσιο, έχουν εδοθεί οδηγίες από την ΕΤΑ οι οποίες λένε χρησιμοποιούμε τις οδηγίες εκκόνησης των επισιακών προγραμμάτων που είχαν εδοθεί κατά το 2010 και πολύ σωστό είναι αυτό. Επίπλεον οι οδηγίες του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύγμησης για την αξιολόγηση της τελικής διοίξης. Αυτό δηλαδή που σας είχα δείξει εδώ πέρα το οποίο δεν λειτούργησε και δεν περπάτησε καθόλου γιατί ήταν αδύνατο να περπατήσει. Και ένα τρίτο το κοινό πλαίσιο αξιολόγησης το οποίο είναι ένα εργαλείο που το χρησιμοποιεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και πολλές χώρες Ευρωπαϊκής Ένωσης εδώ και καμιά 20 χρόνια τουλάχιστον, είναι γνωστό στην Ελλάδα από το 2000, η Δήμη μετρημένη στα δάχτυλα του ενός χεριού, αν δεν κάνω λάθος, και κάποιες δομές Υπουργείων ευθελοντικά το έχουν χρησιμοποιήσει. Αυτό όμως δεν μπορεί να εφαρμοστεί εδώ στην συγκεκριμένη περίπτωση. Φαίνεται κατιστατική σε τα αεξάνου, γιατί ο πρώτος που θα έπρεπε να αξιολογηθεί με βάση το κοινό πλαίσιο αξιολόγησης θα ήταν ο Δήμακος. Αυτό λοιπόν δεν φαίνεται ότι επότερα είναι επιθυμητό. Και στο θέμα του αξιολογητή, ποιος είναι εκείνος ο οποίος αφασίζει τον τρόπο αξιολόγησης, η απάντηση είναι μα ο Δήμακος, ο οποίος θα προσδιορίσει και τους ανθρώπους που θα την πραγματοποιήσουν. Λίγο παραπάνω, στις οδηγίες της ΕΤΑ δεν καθορίζεται ο σκοπός της αξιολόγησης. Αποσμή που δεν έχουμε το σκοπό, δεν καθορίζονται και τα κριτήρια, γιατί τα κριτήρια προκύπτουν από το σκοπό. Αποσμή που δεν καθορίζονται κριτήρια, δεν ορίζονται και τα απαραίτητα δεδομένα που πρέπει κανείς να συγκεντρώσει, ώστε να μπορεί να βρει αν κληρούνται ή όχι τα κριτήρια. Και βέβαια δεν ορίζεται και ο τρόπος συλλογής των δεδομένων. Υπάρχει έτσι μια ασαφής υπόνοια ότι κάποιοι άνθρωποι θα πάνε και θα πάουν να συνεντεύσουν σε απορισμένους υπαλλήλους μάλλον των Δήμακων. Το πραγματικό είναι ότι δεν ορίζεται καθόλου τι απαιτήσεις γνώσεων θα πρέπει να έχουν αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι θα πάνε να κάνουν αξιολόγηση. Αναθέθηκαν ήδη από τον προηγούμενο μελητή, οπότε δεν θα επιμείνω. Πάντως, να πω μόνο ότι, όσον αφορά τις αρμοδιώτες των Δήμων, ότι για χρονικά, άμα τον δει κανείς, και μάλιστα γνωρίζοντας ότι η ελληνική του κεφτοδείξη έχει παράδοση μερικών χιλιάδων χρόνων, ξεκινώντας από την αρχαιότητα, άμα θέλουμε να βρούμε ποιες είναι οι πυρηνικές αρμοδιώτετες που είχανε από την αρχαιότητα, στα μεσογενικά χρόνια μέχρι σήμερα οι οργανισμένοι των ποιείς αρτοδείξεις, βλέπει κανείς αυτές τις τέσσερις. Το ένα είναι η πολιτική προσώξη, που είναι και η βασική, η δημιουργία διαφόρων βασικών υποδομών και εξασφάλιση τουρισμών βασικών αγαθών, όπως είναι η ίδρευση και η αποχέτευση, η πολιτιστική αναπαραγωγή της τοπικής κοινότητας και βέβαια η κοινωνική πολιτική με έμφαση στην προστασία των πιο αδύναμων μελών. Αυτό μπορεί κανείς πολύ εύκολο να το δει και όλα στα σύγχρονα χρόνια, στη σύγχρονη εποχή, ότι ακόμα και στα συντάγματα της Επανάστασης υπήρχαν διατάξεις που λέγανε σε σχέση με το πώς πρέπει να προστατευθούν οι χείρες και τα ουφανά των πολεμιστών του αγών, που είχαν σκοτωθεί κατά την Επανάσταση. Αναφέρτηκαν ήδη οι διάφοροι τομείς που αναπτύσσουν δραστηριότητα όσον αφορά που αναπτύσσουν δραστηριότητα στην κοινωνική πολιτική. Ένα μόνο θέλω σε έναν να επιμείνω, όσον αφορά τα προβλήματα τα οποία φαίνονται να παρουσιάζονται σήμερα. Οι αρμοδιότητες είναι ασαφώς προζυορισμένες και εδώ θέλει κάπως προσοχή γιατί οι ωφελούμενοι, πέραν των όλων εκείνων που έχουν ακριβώς προβλήματα και που απαιτείται να καλυστούν οι ανάγκες είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν και κατεργάριδες ανάμεσά τους. Η λέξη κατεργάριδες δεν είναι δική μου εμπρευσία, έτσι χρησιμοποιείται και στη βιβλιογραφία. Δηλαδή δεν υπάρξουν άνθρωποι οι οποίοι θα προσπαθήσουν να αποφεληθούν ακριβώς από την κοινωνική προσφορά που έχουν ειδεί. Μάλιστα κάτι τέτοιο αναφέρθηκε σε μια σύσκεψη που είχε γίνει σε κεντρικό επίπεδο που ήταν και από δήμους και από τις περιφέρειες, επειδή και οι περιφέρειες έχουν δραστηριώσει της κοινωνικής πολιτικής. Αναφέρθηκε από την περιφέρεια Κρήτης, αν θυμάμαι σωστά, ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι πάνε και στα συσσίτια του δήμου Ιραγκλίου και στα συσσίτια της περιφέρειας Κρήτης και στα συσσίτια του παραδίπλα δήμου Ξαλογοχείο Σονίσου και παραδίπλα έχουν πάρα πολλές ακριβώς έτσι απολαδές και αυτό δημιουργεί ένα πρόβλημα του ότι σε συνδυασμό με αυτό που είπε και ο κ. Κοντιάντης, μήπως η κεντρική διοίκηση βρει ευκαιρία και αναλάβει μεγαλύτερο μέρος αρμοδιωτήτων στη λογική του να προφυλάξει από τέτοιες ενέργειες και του να παρέχει τα ίδια πράγματα σε όλους. Ολοκληρώνοντας λέω το εξής, χρησιμοποιούμε πολλές λέξεις, υπάρχει πολλή κηρυτορική λεγόμενη αλλά σημασία και ειδικά τώρα σε τέτοιες εποχές δεν έχει καθόλου τι λες αλλά έχει σημασία τι κάνεις και προ πάντων πώς το κάνεις. Και αυτό το πώς το κάνεις, όπως έλεγε το παππούς μας Αλιστοντέλης, αν το κάνεις με βάση τα επιστημονικά, τα αρθονογικά δοδομένα τότε είναι καλό και δείχνει ότι είσαι και εσύ συνεπεί σε αυτό που λες. Αλλιώς δείχνει ότι κάτι άλλο έχεις στο νου σου και κάποιο πρόβλημα πας να δημιουργήσεις. Και σε αυτό πρέπει κανείς να σκεφτεί πολιτικά για να δει ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι ωφελούνται από το άλλα λέω και άλλα κάνω. Ευχαριστούμε. |