| : Σήμερα, λοιπόν, θα αγγίξουμε, γιατί είναι πολύ βαθύ, το θέμα της επικοινωνίας. Για εμάς, η επικοινωνία αποτελεί το μυστικό κλειδί της ευτυχίας. Ελπίζουμε να ευχαριστηθείτε τη μόνη σας. Εγώ θέλω, καταρχήνα, έτσι πολύ, είναι πολύ μεγάλη συγκίνηση, επειδή ξεκίνησα και πιο παλιά τις ομιλίες μου εδώ στον Άλλημο, να πω ότι είμαι ιδιαίτερα συγκινημένη, που βλέπω αγαπημένα πρόσωπα, που βλέπω αγαπημένα πρόσωπα που γνωρίζω πάνω από 10 χρόνια και 12, και μας έχουν ακούσει και μας έχουν ξανακούσει και όμως σήμερα με την βροχή, είναι εδώ, για μια ακόμη φορά να μας τηρίξουν με την αγάπη τους και να ακούσουν αυτά που έχουμε ακόμα και σήμερα. Η γνώση αυτή έχει σαν στόχο να βοηθήσει τον κάθε άνθρωπο να απαντήσει στο ερώτημα γιατί, γιατί, αυτό που είπαμε και την προηγούμενη φορά, γιατί να πονάω και να υποφέρω. Έτσι, λοιπόν, αυτή η τριλογία που έχουμε θεσπίσει βασίζεται πάντα στο ίδιο θέμα. Γιατί να πονώ και να υποφέρω, τι κάνω λάθος, τι είναι αυτό, τέλος πάντων, που δεν μ' αφήνει να ευχαριστηθώ, να ευτυχήσω και να είμαι καλά στη ζωή μου. Ένα λοιπόν θέμα το οποίο είναι κέριο σε όλους μας είναι η επικοινωνία. Και επειδή εμείς εδώ προωθούμε την ιδέα ενός κόσμου δίκως πόνο, σήμερα λοιπόν θα προσπαθήσουμε να απαλύνουμε για μια ακόμη φορά αυτόν τον εσωτερικό πόνο, αυτόν τον πόνο που έρχεται επειδή δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Εμείς πάντως επικοινωνούμε καλά μαζί σας. Και μεταξύ μας να σας πούμε. Πώς σας φαίνεται λοιπόν το θέμα, ωραία, πάμε, έτοιμοι για όλα, να πάμε στα βαθιά, σε την άλλη φορά. Να πάμε στα βαθιά, σε την άλλη φορά, ωραία. Να τους βάλουμε ένα ερώτημα. Είδατε πολλούς ευτυχισμένους ανθρώπους που δεν επικοινωνούν. Όχι κανέναν, μπράβο, έτσι λοιπόν θα το πιάσουμε. Αν λοιπόν το μυστικό κλειδί της ευτυχίας είναι η επικοινωνία, τι εμποδίζει τελικά τους ανθρώπους να επικοινωνούν για να είναι ευτυχισμένοι. Μπράβο. Γιαβασμένο το άτομο. Να το ξαναπώ. Αν λοιπόν το μυστικό κλειδί της ευτυχίας είναι η επικοινωνία, τι εμποδίζει τους ανθρώπους να επικοινωνούν για να μπορούν να είναι ευτυχισμένοι. Ζόρικο το θέμα, ε? Να πάμε και στην επόμενη ερώτηση. Με ποιον πιστεύετε καταρχήν ότι χρειάζεται να επικοινωνήσουμε? Μπράβο. Πιστεύετε ότι καταφέρνουμε να ακούσουμε τον εαυτό μας, την αλήθεια μας και μετά να τη μεταφέρουμε στους άλλους. Δύσκολο. Δύσκολο, αγαπημένοι μας, πολύ δύσκολο αυτό το κομμάτι. Δεν τα καταφέρνουμε και πολύ καλά να επικοινωνήσουμε με τον εαυτό μας. Αν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε πολύ καλά με τον εαυτό μας, θα μας ήταν πολύ πιο εύκολο να επικοινωνήσουμε και με τους αγαπημένους μας. Τι υπάρχει, λέτε, ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά, το οποίο με μπλοκάρει, με πνίγει και δεν μ' αφήνει να μιλήσω. Κάτι με μπλοκάρει, έχω και φουλαράκι σήμερα. Τι με μπλοκάρει, λοιπόν, εδώ στο λαιμό μου και δεν μ' αφήνει αυτό που νιώθω στην καρδιά μου και αυτό που έχω στο μυαλό μου να μπορώ να το πω με λόγια. Δηλαδή, να το επικοινωνήσω. Τι λέμε και τι κάνουμε όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε? Κομπιάζουμε. Το πρώτο βήμα είναι ότι κομπιάζουμε. Εμείς θα σας πούμε τα φυσικά φαινόμενα τώρα. Κομπιάζουμε. Πιάνουμε το λαιμό μας, ξέρω βίχουμε, ξέρω καταπίνουμε το σάλιό μας και έχουμε ταχυκάρδια. Δεν μπορούμε να το πούμε, δεν μπορούμε να το πούμε. Και γιατί τα παθαίνουμε όλα αυτά? Βλέπετε τον τείχο, ε? Υπάρχει ένας τείχος ανάμεσα στο ζευγάρι. Πάμε να δούμε, λοιπόν. Πολύ σωστά πάντως είπατε. Αυτό που είναι πίσω από όλα αυτά είναι ο φόβος. Σωστά. Αλλά ποιος φόβος όμως, γιατί φόβους έχουμε αρκετούς. Μπράβο. Είναι ακριβώς ο φόβος της απόρριψης. Ο φόβος ότι αν πούμε την αλήθεια μας, εάν μιλήσουμε, εάν έχουμε αντίθετη γνώμη, πάρα πολύ απλά θα μας απορρίψουν. Και τότε, τι θα γίνει τότε αν μας απορρίψουν. Τι θα γίνει, τι θα πάθουμε. Καταρχάς, mon Dieu, δεν θα είμαι το καλό παιδί. Και αφού δεν θα είμαι το καλό παιδί, δεν θα έχω ούτε αποδοχή, ούτε αγάπη. Και βέβαια, η αλήθεια είναι ότι όταν φοβόμαστε την απόρριψη, έχουμε ανάψει μια φωτεινή επίγραφη και έλκουμε πάντα ανθρώπους, γεγονότα ή καταστάσεις που θα μας απορρίψουν. Με αποτέλεσμα να βιώνουμε θλίψη και να θυμώνουμε βέβαια. Ο φόβος λοιπόν της απόρριψης και ο θυμός που προκαλεί, θέτουν σε συνεγερμό τον οργανισμό μας. Δηλαδή, τον θέτουν σε κατάσταση στρες. Πώς? Θα σας το πούμε. Ακούγουμε? Ωραία. Πάμε λοιπόν να δούμε εδώ την αντίδραση του σώματος στο φόβο. Τι παθαίνει δηλαδή το φυσικό μας σώμα, δεν μιλάμε τώρα. Θυμάστε όσοι ήσασταν και την προηγούμενη φορά, ότι είπαμε για τα τρία επίπεδα του είναι εμάς. Το θυμάστε καθόλου ότι έχουμε το πνευματικό, το συναισθηματικό και τον υλικό μας φορέα το σώμα μας. Ωραία. Όσοι δεν το ξέρετε, θα το ακούσατε τώρα. Θέλουμε όμως να σας πούμε ότι ο φόβος τι είναι? Συναίσθημα. Ωραία. Από πού ξεκινάει ο φόβος, τι συμβαίνει πριν στο πνευματικό μου κομμάτι? Έρχεται μία ιδέα. Η ιδέα τι είναι? Κυνδυνεύω. Ωραία. Άρα έρχεται μία πληροφορία, μία ιδέα μέσα στο μυαλό μου που λέει κυνδυνεύω και παράγει ως συνέσθημα το φόβο. Είμαστε ok έως εδώ? Ο φόβος όμως αυτός έχει ένα αποτύπωμα στο φυσικό μου σώμα, στα όργανα μου. Τι κάνουν τα ζώα στο δάσος όταν φοβούνται? Πάμε να το πιάσουμε έτσι λίγο από την αρχή για να καταλάβετε τι θέλουμε να σας πούμε. Σκεφτείτε, το έχετε δει όλοι στα ντοκιμαντέρ. Είναι το λιοντάρι, πολύ ωραία, μέσα στο δάσος και μια αντιλόπι, ένα ελαφάκι που πίνει το νεράκι του πολύ όμορφα στο ποταμάκι. Ξαφνικά μυρίζει, τι μυρίζει, τον κίνδυνο. Κινδυνεύει, ωραία, σηκώνει το κεφάλι δεξιά, αριστερά και παίρνει κάποιες, το έχετε δει, βαθιές γρήγορες αναπνές. Τι κάνει λοιπόν? Και κοιτάει να δει από πού έρχεται αυτός ο κίνδυνος. Ο τρόπος λοιπόν που αναπνέει αλλάζει, γίνεται ταχύς, κοφτός και γρήγορος. Και με αυτόν τον τρόπο παίρνει το μήνυμα τι? Τα επινεφρίδια, τα επινεφρίδια, πού είναι εδώ τα επινεφρίδια, να παράξουν ορμόνες στρες και του άγχους, δηλαδή αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη, κορτιζόλη, για να αρχίζει να τρέχει, να τρέχει για να σωθεί. Ωραία. Έχουμε λοιπόν, εισερχόμενη πληροφορία, κίνδυνος. Κινδυνεύει η ζωή μου, άρα χρειάζεται ο οργανισμός μου να παράξει ειδικές ορμόνες, που θα με κάνουν να τρέξω, να σωθώ. Ωραία. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα εμβιαώντα. Αυτό συμβαίνει και σε μας τους ανθρώπους. Άρα λοιπόν, στον κίνδυνο της απόρριψης, κίνδυνος είναι, παράγω φόβο και ο φόβος μου είναι κίνδυνος. Παράγω φόβο και ο φόβος μου δημιουργεί όλα αυτά τα προβλήματα στο φυσικό μου φορέα. Έχουμε δηλαδή απενεργοποίηση του ανσωπιτικού μας συστήματος, άρα αρρωσταίνουμε πολύ εύκολα. Έχουμε μίωση της ικανότητας της αντίληψης. Θυμηθείτε, σκεφτείτε στη ζωή μας, μίωση της ικανότητας της αντίληψης. Δηλαδή δεν μπορώ εκείνη την ώρα να σκεφτώ λογικά, συμβαίνει κάτι στο μυαλό μου, μπλοκάρεται και δεν μπορώ να σκεφτώ ακριβώς τι χρειάζεται να κάνω και κάνω λάθος πράγματα, λάθος κινήσεις. Οι κόρης των ματιών διαστέλονται, όταν φοβόμαστε δεν ανοίγουν τα μάτια. Σφίγγονται τα σαγόνια που πονάνε από πολλές γυναίκες, που φοβούνται πολύ και εδώ οι όμοι μας, που σφίγγονται και πονάμε. Έχουμε τις διαταραχές του θυροειδού σαδένα, που θα τα πούμε πολύ αναλυτικά όταν θα φτάσουμε στο κομμάτι της επικοινωνίας, για ποιο λόγο σφίγγονται και δεν μπορούμε να μιλήσουμε και παθαίνει με τα βλάβη και το όργανο. Το στομάχι αυξάνει την παραγωγή γαστρικού οξέως, οπότε παθαίνουμε έλκος, η επιδερμίδα κρυώνει, έχουμε τα χυπαρμία, αριθμίες της καρδιάς, κόμπο στο στομάχι, σπαστική κολλήτηδα. Και από πού ξεκινάνε όλα αυτά? Από τον κίνδυνο, όποιος κίνδυνος κι αν είναι αυτό στο πνευματικό κομμάτι, που γίνεται φόβος, οποιοςδήποτε φόβος στο συνέσθημα και έχει σαν υλικό αποτύπωμα όλα αυτά τα ωραία προβλήματα στο σώμα μας, εμείς πια τα αντιλαμβανόμαστε σαν αποτέλεσμα, σαν σύμπτωμα, σαν ασθένεια. Και να συμπληρώσουμε εδώ ότι πέρα από αυτά δημιουργείται και θυμός μαζί με το φόβο. Ο θυμός όμως σε υλικό επίπεδο, αυτό που κάνει είναι να παραπλανεί το νασοποιητικό σύστημα με αποτέλεσμα να επιτίθεται στον ίδιο τον οργανισμό μας και να δημιουργεί φλεγμονές, που είναι η αιτία όλων των αυτοάνωσων νοσημάτων. Να το ξαναπωλήσω ότι ο θυμός είναι αυτός που μας δημιουργεί φλεγμονές στο σώμα μας και οι φλεγμονές αυτές είναι η αιτία όλων των αυτοάνωσων νοσημάτων που τόσο πολύ έχουμε, πάρα πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας αυτοάνωσα. Γιατί ο θυμός μπερδεύει το νασοποιητικό σύστημα και το κάνει να στρέφεται εναντίον του ίδιου του οργανισμού. Από την παρανόηση του υποσυνείδητου βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι τελικά δεν αξίζουμε και ότι τελικά θα δεχτούμε απόρριψη από τους άλλους ανθρώπους πριν οι άλλοι μας απορρίψουν. Άρα δεν λέμε τη γνώμη μας, γιατί φοβόμαστε από πριν ότι αφού δεν αξίζουμε θα απορριφτούμε. Άρα δεν μιλάμε, άρα σκάμε. Άρα θυμώνουμε με τον εαυτό μας που δεν μπορούμε να τον υποστηρίξουμε. Με τον εαυτό μας τα βάζουμε, με τον εαυτό μας τα έχουμε, με μας θυμώνουμε, όχι με τους άλλους. Το ξέρετε ότι θυμώνουμε πρώτα με τον εαυτό μας. Και τότε η καρδιά δεν πάλεται με αρμονία και τη δυσαρμονία αυτή την εκπέμπει με ηλεκτρομαγνητικά κύματα στον εγκέφαλο, στα κύτταρα και μετά και σε όλους τους ανθρώπους που ερχόμαστε σε επαφή. Δηλαδή ο άλλος νιώθει, καταλαβαίνει, αισθάνεται από τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, που βγάζουμε προς τα έξω ότι δεν είμαστε καλά ή ότι έχουμε θυμό, το ισπράτι δηλαδή. Αλλά όμως αυτό είναι το τελευταίο κομμάτι. Πρώτα το έχει καταλάβει ο εγκέφαλός μας, το έχει καταλάβει τα δικά μας κύτταρα και μπερδεύονται και δεν ξέρουν τι ορμόνες να παράξουν. Αποτέλεσμα? Να έλκουμε πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις που τύνουν να επιβεβαιώσουν την πεποίθησή μας ότι δεν αξίζουμε, ενώ ο φυσικός μας προορισμός είναι να ζούμε μέσα στην υγεία, την ευτυχία και την ευημερία. Το ξέρετε ότι η φυσική μας κατάσταση που είμαστε εδώ σαν άνθρωποι είναι να είμαστε χαρούμενοι, να ζούμε με χαρά. Δεν μιλάει κανείς, το ξέρετε. Και τι κάνουμε γι'αυτό, κάνουμε κάτι. Μπράβο, η φυσική μας κατάσταση, δεν είναι χάρισμα να χαιρόμαστε. Η φυσική μας κατάσταση είναι να είμαστε καλά και χαρούμενοι και η όχι φυσιολογική κατάσταση είναι να είμαστε σε δυσαρμονία, ασθένεια και δυστυχία. Σας δώσαμε έτσι μια γενική εικόνα του τι συμβαίνει στο σώμα μας και φυσικά αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Εμείς εδώ σ' αυτές τις διαλέξεις, επιγραμματικά μπορούμε έτσι να σας δώσουμε αυτές τις εικόνες για να καταλάβετε τι γίνεται. Οπότε, είδατε πώς πλήττονται τα πολλαπλά συστήματα του οργανισμού μας μέσα από τη διαδικασία του κινδύνου και του φόβου. Επειδή όμως σήμερα το θέμα μας είναι το πιο σημαντικό, το φόβο, επειδή όμως σήμερα το θέμα μας είναι η επικοινωνία, θα εστιαστούμε σε εκείνο το μέρος του σώματος μας που αντιστοιχεί στο πέμπτο ενεργειακό κέντρο που λέμε. Θα σας πούμε και λίγα λόγια για τα ενεργειακά κέντρα για να έχετε μία άποψη και στο επόμενο, την άλλη Δευτέρα, θα σας κάνουμε μία πολύ μεγάλη ανάλυση για τα ενεργειακά κέντρα. Οπότε, σήμερα θα εστιαστούμε στο πέμπτο ενεργειακό κέντρο του ΛΕΜΟ για να μπορέσουμε να καταλάβουμε πώς μπλοκάρεται όλο αυτό και μας δημιουργεί το πρόβλημα στην επικοινωνία. Ξέρετε καθόλου για τα ενεργειακά κέντρα? Ναι, κάποιοι λίγα, κάποιοι λίγα πιο πολλά, ωραία. Οι πολίτες λένε τσάκρας, απλώς εμείς προτιμάμε να χρησιμοποιούμε την ελληνική ονομασία. Οπότε, για τους καινούργους μας φίλους θα πούμε σήμερα λίγα λόγια και θα έχουμε μία γενική εικόνα για τα ενεργειακά κέντρα για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα. Ωραία. Πάμε να τα δούμε? Και δεν πάμε. Καταρχάς θα πούμε ότι τα ενεργειακά μας κέντρα είναι 7. Και φωνάζουν δυνατά. Και φωνάζουν δυνατά. Φωνάζουν και αυτά τα καημένα, φωνάζουν και παθαίνουν. Και τα ακούει. Και παθαίνουν και παθαίνουν ζημιές. Και τώρα δεν ξέρω πόσο καλά φαίνονται τελος πάντων. Αυτό όμως που θα σας πω σιγά σιγά είναι ότι έχουμε 7 ενεργειακά κέντρα, τα οποία είναι τροχή ενέργειας κατά μήκος της πονδηλικής μας τύλης, έχουμε 7 μπροστά και 7 πίσω και το καθένα φέρνει ενέργεια σε πολύ συγκεκριμένα όργανα του σώματος μας. Έχουν μετρηθεί σε χέρτς, ωραία έχουν κινεί πάρα πολύ μεγάλες έρευνες, γιατί στα πολύ πολύ πολύ παλιά χρόνια, όταν οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν τις ενέργειες ή και τώρα, κάποιοι μπορούσαν και τα βλέπανε. Τώρα όμως, επειδή υπάρχουν εργαστηριακές έρευνες, έχουν μετρηθεί σε χέρτς, έτσι λοιπόν γνωρίζουμε ότι αυτά που λέμε κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο και πράσινο, μπλε, μοβ και λευκό, είναι το μήκος κύματος, τη συχνότητας του χρώματος μετρημένο σε χέρτς. Κατανοητό? Δεν είναι χρώματα χρώματα, είναι το μήκος κύματος του χρώματος, η δυσυχνότητα δηλαδή μετρημένη σε χέρτς. Οπότε λέμε 400 χέρτς το πρώτο το κόκκινο, 600, 700, 800 είναι μετρημένα, όμως είναι πολύ πιο εύκολο να τα λέμε με χρώματα, ωραία. Πάμε λοιπόν να δούμε λίγο τι δουλειά έχουνε τέλος πάντων αυτά τα ενεργειακά κέντρα. Το πρώτο ενεργειακό κέντρο βρίσκεται στη βάση του σώματος μας και έχει να κάνει με την εδρεωσή μας. Πόσο καλά είμαστε εδρεωμένοι, πόσο καλά πατάμε στα πόδια μας, πόσο γερό είναι το στέινο κομμάτι του οργανισμού μας, όπως τα νύχια μας, τα δόντια μας, τα μαλλιά μας και τα κόκκαλα μας και έχει να κάνει βασικά με την επιβίωσή μας. Θα πούμε πιο πολύ, επειδή είναι το σεμινάριο σήμερα για την επικοινωνία, την επόμενη φορά σας υποσχόμαστε ότι θα σας πούμε πολύ μεγάλη ανάλυση για τα ενεργειακά κέντρα. Το δεύτερο ενεργειακό κέντρο είναι το πορτοκαλί, είναι εδώ στον οφαλό μας, από κάτω στην κυλίτσα μας και έχει να κάνει με τα συναισθήματά μας. Τα συναισθήματα λοιπόν δημιουργούνται στο δεύτερο ενεργειακό κέντρο και έχει να κάνει με τη χαρά μας και όχι μόνο, με την έλξη που νιώθουμε για κάποιον αγαπημένο μας. Και έχετε δει όλοι το χαρακύρι, χαρακύρι λέγεται χάρα, δηλαδή είναι η έδρα της ζωτικής μας ενέργειας. Και αν κάνουμε χαρακύρι και δεν έχουμε ζωτική ενέργεια, δεν μπορούμε να είμαστε καλά στη ζωή μας και παθαίνουμε κατάθλιψη, όταν αυτό το κέντρο δεν έχει πολύ καλή ενέργεια, δεν έχει αποθήκη δηλαδή. Πάμε στο τρίτο ενεργειακό κέντρο, που είναι στο στομάδι. Που είναι στο στομάχι μας. Χρώμα, κίτρινο. Είναι η δύναμή μας. Όμως όταν θυμώνουμε, ο θυμός έρχεται και κάθε εδώ στο στομάχι και λέμε, πόσα γροθιά στο στομάχι μου. Και τι κάνουμε τότε, χάνουμε δύναμη. Ο θυμός λοιπόν μας παίρνει τη δύναμή μας από το τρίτο ενεργειακό κέντρο, από εκεί όπου μπορούμε να εκφράσουμε την ισχύ μας και τη δύναμή μας. Πάμε λοιπόν στο τέταρτο, το τέταρτο ενεργειακό κέντρο, που είναι στην καρδούλα μας, η καρδιά μας. Εδώ είναι το νεσοποιητικό μας σύστημα, η αγάπη μας, η συμπόνια μας. Τα λεμφοκύτα ρατή, τα οποία έχουν να κάνουν με όλο μας το νεσοποιητικό σύστημα. Ο θυμός αδένας δηλαδή είναι εδώ στην καρδιά μας και για να μην αρρωσταίνουμε, χρειάζεται να έχουμε πολύ καλή ενέργεια στο τέταρτο ενεργειακό κέντρο και να νιώθουμε βασικά αγάπη, φιλία, αδερφωσύνη, τα θετικά συναισθήματα και όχι θυμό, αδικία, παράπονο και όλα τα πιο χαμηλά. Το πέμπτο του λαιμού, το οποίο έχει να κάνει με την επικοινωνία, όπως βλέπετε είναι στα ψηλά και ο τρόπος που εκφράζεται το πέμπτο ενεργειακό κέντρο έχει να κάνει με αυτό που νιώθουμε στην καρδιά μας. Αυτό που λέμε λοιπόν, ο λόγος μας σπαθεί. Να μπορούμε δηλαδή να εκφράσουμε από την καρδιά μας το λόγο μας με σπαθή, με δύναμη και να πούμε το ναι μας είναι ναι και το όχι μας είναι όχι. Το έκτο ενεργειακό μας κέντρο, που είναι στο μέτω του μετόπου μας και χρώμα έχει το MOV, έχει να κάνει με τη διέστησή μας, βλέπουμε κάποιον άνθρωπο και μπορούμε μερικές φορές να καταλάβουμε αν μας λέει αλήθεια, αν μας λέει ψέματα και μπορούμε να καταλάβουμε και να επικοινωνήσουμε καλύτερα σε ένα κομμάτι μη λεκτικό, π.χ. «Α, σκέφτηκα ότι θα με πάρει τηλέφωνο και με πήρε ο φίλος μου γνωστός μου». Αυτό είναι η διέστηση. Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει? Πάρα πολλές φορές. Πολύ ωραία λοιπόν. Και το έβδομο, το λευκό μας χρώμα που μας συνδέει με το πνευματικό μας κομμάτι και με οτιδήποτε είναι άηλο. Αυτά λοιπόν για τα έπτα ενεργειακά κέντρα και θα σας πούμε πολύ περισσότερα για την ψυχολογική κατάσταση που συνδέεται την επόμενη φορά που είπαμε. Και έτσι λοιπόν, αφού σχηματίσαμε όλη μια εικόνα για τα ενεργειακά μας κέντρα, πάμε τώρα να δούμε για το πέμπτο ενεργειακό κέντρο που είναι ο υπεύθυνος για την επικοινωνία μας. Το πέμπτο ενεργειακό κέντρο είναι τοποθετημένο στο μπροστινό μέρος του λαιμού και σχετίζεται με τη λήψη αποφάσεων για τις προσωπικές μας ανάγκες. Οι ανάγκες με την ευρύτερη έννοια, έτσι. Το πέμπτο ενεργειακό κέντρο μπλοκάρεται κυρίως από τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας. Λέμε και ψέματα στον εαυτό μας. Λέμε και ψέματα στον εαυτό μας. Τι λέτε, πολλά εεε. Δε αμωρέ εγώ φταίω που με βάρεσε. Η αλήθεια είναι ότι του δώσα και αφορμή. Έπεσε η σκιά μου πάνω στη σκιά του. Δε φταίει μωρέ, είναι καλή η ζωή μας. Έτσι. Παράδειγμα λέμε τώρα. Δηλαδή, ό,τι ψέματα λέμε, κυρίως για να μην χρειαστεί να κάνουμε παραδοχές που θα μας οδηγήσουν στο να αλλάξουμε θέση και να ξεβολευτούμε, είναι οι αιτίες που μπλοκάρουν το πέμπτο ενεργειακό μας κέντρο. Γιατί μη νομίζετε το βόλεμα, το οποίο ακούγεται πολύ ως λέξη, δεν αφορά μόνο καταστάσεις που είμαστε καλά, αφορά καταστάσεις που έχουμε συνηθίσει γενικώς. Λέμε, ας πούμε, σε μία κυρία που είναι κατάκυτη. Ας πούμε. Ε, παιδί μου, μπορούμε να σε βοηθήσουμε να σηκωθείς και να βελτιώσεις την κατάστασή σου. Α, πα, πα, πα, πα, δεν μπορώ τώρα, δεν έχω χρόνο, δεν έχω λεφτά. Δεν έχω λεφτά, οπότε κάθομαι κατάκυτος, ναι. Θέμα στην ιεράρχηση του συστήματος αξιών μας. Αλλά είναι γιατί δεν θέλουμε να ξεβολευτούμε από κάτι το οποίο έχουμε συνηθίσει. Απλά. Και βεβαίως πούμε ότι το πέμπτο ενεργειακό κέντρο έχει μεγάλη σχέση με τη ροή της ζωής και αυτός που ρέει με τη ζωή απλά δεν κολλάει. Οι αιμονές όμως και τα κολλήματα που εκφράζονται στο πέμπτο, πέρα από αυτά που σας είπα, είναι και οι αιμονές, όπως είχαμε πει και στο προηγούμενο σεμινάριο, με το παρελθόν. Δηλαδή κάθομαι και συζητάω, τι έγινε πριν 10 χρόνια, τι μου είπε η πεθαρά μου, τι μου έκανε ο αχαήρευτος τότε, και λοιπά, και λοιπά, και λοιπά, τι μου έκανε ο αδερφός μου, πώς μας πήρε το χωράφι η αδερφή μου, κτλ. Ιστορίες 35 χρόνων, τις οποίες όμως τις αναμασώ και τις ξαναλέω, άρα τις ξαναζω κάθε μέρα. Αυτό το κόλλημα του παρελθόντος, λοιπόν, σε καμία περίπτωση δεν μας βοηθάει να επικοινωνήσουμε. Χρειάζεται να μάθουμε να αποδεχόμαστε, πρωτίστως τον εαυτό μας, αλλά και τη γνώμη του άλλου, για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τη ζωή, χωρίς να σκύβουμε το κεφάλι. Προσέξτε, αποδοχή δεν σημαίνει ότι ενστερνίζομαι τη γνώμη του άλλου νου, αποδέχομαι ότι έχει το δικαίωμα να την έχει καταρχάς. Είναι ένα βήμα. Σωστά. Δηλαδή, με λίγα λόγια, ό,τι κι αν έχει συμβεί, εγώ προχωρώ. Αυτό είναι το μυστικό. Αυτό θέλουμε να το κρατήσετε πραγματικά από τη σημερινή μας διάλεξη. Ό,τι κι αν μου έχει συμβεί, εγώ προχωρώ. Γράφτε το στο σπίτι σας, σε ένα χαρτάκι, και κάντε το πράγμα. Με κεφαλαία. Με κεφαλαία γράμματα. Ό,τι κι αν έχει συμβεί. Εγώ είμαι εδώ και μπορώ και τα καταφέρνω και προχωρώ. Για να ξεκολλήσουμε τη ροή από το πέμπτο ενεργειακό κέντρο, γιατί εκεί σταματάει η ροή και δεν ρέει η υπόλοιπη ενέργεια κάτω, έτσι ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε καινούργια πράγματα και κολλάει. Και τι άλλο κάνει, αλήθεια. Τι άλλο κάνει. Θυμηθείτε, το νεογνώ το φέρνουμε στο στήθος. Όμως και αυτό πρέπει να βυζάξει την τροφή του. Είναι δούνε και λαβύν. Το πέμπτο ενεργειακό κέντρο έχει δούνε και λαβύν. Το μωρό το φέρνουμε, αλλά και αυτό πρέπει να κάνει μια προσπάθεια. Ναι το φέρνω, αλλά πρέπει να κάνει τη δική του προσπάθεια. Να πάρει δηλαδή την τροφή. Η ίδια αυτή αρχή ισχύει και σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Καθώς το άτομο οριμάζει, η ικανοποίηση των αναγκών του βασίζεται όλο και περισσότερο σε αυτόν τον ίδιο. Η οριμότητα έχει κατακτηθεί. Και αυτό το ενεργειακό κέντρο πλέον χρειάζεται να λειτουργεί σωστά. Γιατί εκτός όλων των άλλων, αγαπημένη μας ιδέα, εκτός όλων των άλλων, αγαπημένη μας είναι και το επαγγελματικό μας κέντρο. Δεν γίνεται να έχουμε βγει στο στίβο της ζωής χωρίς να είναι ανοιχτό, ορθάνικτο το πέμπτο ενεργειακό κέντρο και να θέλουμε να επικοινωνήσουμε με ό,τι επάγγελμα κι αν κάνει κάποιος με τους ανθρώπους και να πάει καλά στη δουλειά του. Δεν γίνεται. Χρειάζεται το πέμπτο ενεργειακό κέντρο στην ενήλικη ζωή μας, στο γάμο μας, στη σχέση μας και στη δουλειά μας. Παίζει πρωτεύοντα ρόλο και χρειάζεται να μάθουμε να επικοινωνούμε, να είναι ανοιχτό για να έχουμε την βελτίωση που χρειάζεται στη ζωή μας και στην καθημερινότητά μας. Αν δεν λειτουργεί σωστά, τότε ο άνθρωπος δεν εισπράττει ό,τι του προσφέρεται. Είναι κλειστό. Ακόμη και αν οι άλλοι του δίνουν, δεν το παίρνει. Σαν το μωρό, γι' αυτό βάλαμε αυτό το παράδειγμα. Μπορεί να του δίνεις γάλα αλλά να μην το παίρνει. Άρα δεν εισπράττει για να το κατεβάσει, να τραφεί αυτήν την τροφή, το καταλαβαίνετε. Είναι δούνε και λαβύν το πέμπτο, δίνω και παίρνω. Μπορεί κάποιος να σας δίνει αλλά εσείς να μην το παίρνετε. Και να νιώθετε στερημένοι. Δεν είναι ότι δεν σας δίνουν, είναι ότι δεν το παίρνετε. Έχει μεγάλη διαφορά στο νιώσιμο μετά, στο τι νιώθω. Νιώθω ότι οι άλλοι δεν μου δίνουν, αλλά δεν είναι αλήθεια, είναι ότι εγώ δεν παίρνω. Αυτή είναι η αλήθεια. Δηλαδή, αν βλέπουμε τον κόσμο σαν ένα αρνητικό και εχθρικό μέρος, τότε θα προσμένουμε να μας έρθει η εχθρότητα, η βία, η ταπείνωση. Και όχι η αγάπη και η φροντίδα. Στο κέντρο αυτό επίσης, ξεσκεπάζουμε και το φόβο της αποτυχίας, που μας εμποδίζει να αρπάξουμε την ευκαιρία και να βγούμε έξω και να δημιουργήσουμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε. Το πέμπτο ενεργειακό κέντρο δεν μας αφήνει να βγούμε, να μιλήσουμε, να πούμε την αλήθεια μας και πραγματικά να πάρουμε, να δημιουργήσουμε και να εισπράξουμε αυτό που πραγματικά θέλει η ψυχή μας, η καρδούλα μας. Και έτσι αυτό ισχύει και για τις φιλίες και για τις προσωπικές μας σχέσεις και για την κοινωνική μας ζωή. Γιατί? Γιατί το άτομο το οποίο έχει κλειστό το πέμπτο ενεργειακό κέντρο αποφεύγει να βγει έξω στον κόσμο, αποφεύγει να δημιουργήσει καινούργιες φιλίες, αποφεύγει να δημιουργήσει έναν καινούργιο δεσμό, αποφεύγει να κάνει μια καινούργια δουλειά, αποφεύγει τελικά να ανακαλύψει τον ίδιο του τον εαυτό, γενικώς αποφεύγει. Και αποφεύγει γιατί θέλει να αποφύγει την απόρριψη. Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο το κάνει, αλλά βεβαίως είναι και η αιτία που τον κάνει να είναι δυστυχισμένος. Γιατί, ναι, φοβάμαι την απόρριψη, αυτό δεν σημαίνει ότι ζω μες στην ευτυχία, γιατί μετά είμαι μόνος μου στο σπίτι, μόνος μου πάω βόλτα και είμαι πάρα πάρα πολύ δυστυχής. Αλλά, τέλος πάντων, αυτό είναι η κατάσταση. Ο τρόπος τώρα για να βγούμε πάνω από όλα αυτά και να προχωρήσουμε στις σχέσεις που λαχταράμε προϋποθέτει την απελευθέρωση των συναισθημάτων που σχετίζονται με αυτό το κέντρο. Δηλαδή την ανασφάλεια, την αμφιβολία, την έλλειψη εμπιστοσύνης, το κόλλημα με το παρελθόν, όπως είπαμε, την έλλειψη προσαρμογής στο εδώ και τώρα και το άνοιγμα αυτού. Να πούμε τώρα ότι στο λαιμό, να σας το δείξουμε κιόλας, αλλά δεν το βρήκαμε στα ελληνικά, υπάγονται ο ενδοκρινής αδένας, ο θυροειδής, παραθυροειδής και τα όργανα, η βρόχη, τα όργανα του λόγου, οι πνεύμονες και ο πεπτικός σωλήνας. Σημειολογικά, τα σημεία που απαρτίζουν το λαιμό μας είναι... Ο σβέρκος. Ωραία. Τι αντιπροσωπεύει? Όλα μου καθίσανε στο σβέρκο, λέμε. Τα βάρη, ο άτλαντας, αυτά που κουβαλάμε στους όμους μας. Πόσοι έχουμε αυγενικό? Όλοι. Μπράβο. Όμως, τι συμβαίνει, λοιπόν, εκεί στο Πέμπτο Ενεργειακό Κέντρο που σχετίζεται με τον Αφιένα μας, με τον σβέρκο μας. Αντιπροσωπεύει την ικανότητά μας στην διαλλακτική σκέψη. Στην αποδοχή, δηλαδή, μιας άλλης γνώμης. Και την κατανόηση των απόψεων και άλλων ανθρώπων. Εμείς εμένουμε στη μόνη σωστή σκέψη, που φυσικά είναι η δική μας. Συμφωνούμε? Ναι, αφού έχουμε πάντα δίκιο. Η δικιά μας, η γνώμη είναι η σωστή. Άρα, δεν μπορώ να έχω διαλλακτική σκέψη να μπορώ να δω και τη σκέψη του άλλονου. Μήπως και αυτός, ρε παιδί μου, έχει τη δικιά του από την κυγονία τελικά. Μήπως και αυτός έχει ένα μικρό δίκιο, λέμε τώρα. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα, αλλά δεν φταίω εγώ που έχω δίκιο. Απλά έχω δίκιο. Κατά κανόνα, λοιπόν, οι παθήσεις του λαιμού προέρχονται από την πισματική άρνηση να δει κανείς με νέο τρόπο τα πράγματα της ζωής που του έχουν συμβεί. Είναι λίγο δύσκολο, δεν είναι? Είναι λίγο δύσκολο. Βλέπετε τι σημαίνει η συρογνωμοσύνη πάνω στη δική μας προσωπική μας σκέψη. Μη κλαίτε, όλοι το έχουμε πάθει. Ο Λάρηγκας αντιπροσωπεύει την ικανότητα να υπερασπίζουμε τα συμφέροντα, τη γνώμη μας, της καλής μας γνώμης και την προσωπικότητά μας. Το βλέπετε τη διαφορά? Εδώ είναι πόσο ικανός είμαι όμως τελικά να υπερασπιστώ τα δικά μου συμφέροντα, τη γνώμη μου και την προσωπικότητά μου. Ο Λάρηγκας αρρωσταίνει όταν εμείς θεωρούμε ότι δεν δικαιούμαστε να είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Δεν έχουμε καν το δικαίωμα να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας μερικές φορές. Ο Λάρηγκας είναι η έδρα της ενέργειας της δημιουργίας. Εν αρχήν ο λόγος. Ο λόγος δημιουργεί καταστάσεις, ο λόγος δημιουργεί γεγονότα, ο λόγος δημιουργεί τη ζωή μας, την πραγματικότητά μας δημιουργεί ο λόγος. Η ενέργεια λοιπόν που εκπορεύεται από το στόμα μας, από το Λάρηγκας μας, έχει πάρα πολύ μεγάλη ισχύ και δύναμη. Όταν λοιπόν η δημιουργική ενέργεια αυτή δεν βρίσκει διέξοδο τότε ο λαιμός μας αρρωσταίνει, φλεγμένη και ο ροθισμένος λαιμός δηλώνει οργή. Όποιος λοιπόν έχει συνέχεια αφλεγμονές στο λαιμό του και φλεγμένη και ξαναφλεγμένη και παθαίνει λαριγκίτιδες και αμυγδαλίτιδες συχνά και συχνά και συχνά, φυσικά θα πάρει την αντιβιωσή του, φυσικά θα πάρει τη βιταμίνη σε που χρειάζεται και την προπολίτσα για να κάνει βοήθεια στο νοσοποιητικό του. Άσδειο όμως και τι κρατάει στο λαιμό του από συναισθήματα, τι καταπίνη που δεν μπορεί να τα πει, πόση οργία έχει μαζευτεί όλο εδώ για να το ξετυνάξει και να μην το έχει του χρόνου τέλος πάντων. Ας κάνει λίγο αυτογνωσία. Λαριγκίτιδα ας πούμε για παράδειγμα. Αποτελεί μήνυμα του σώματος ότι φοβόμαστε να επικοινωνήσουμε προφορικά. Θέλουμε δηλαδή να πούμε κάτι, αλλά φοβόμαστε ότι είτε δεν θα εισακουστούμε είτε ότι θα δισαρεστήσουμε κάποιον. Σε αυτή την περίπτωση η αντιμετώπιση είναι η εξής. Μπορούμε να δεχτούμε το γεγονός ότι δεν θα συμφωνήσουν όλοι ή δεν θα ικανοποιηθούν όλοι με όλα όσα έχουμε να πούμε. Σε τελευταία ανάλυση πάντα μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. Δεν έγινε και κάτι. Λαιμός. Σφίξιμο στο λαιμό σημαίνει ότι αισθανόμαστε περιορισμένοι. Είναι αυτό που λέμε με πνίγεις, με πνίγεις υποπίεση ή ότι μας έχουν αρπάξει από το λαιμό για να κάνουμε κάτι το οποίο δεν θέλουμε. Πόνος κατά την κατάπωση δείχνει τον τρόπο που διαλέγει το σώμα να μας ρωτήσει ξεκάθαρα ποιο πρόσωπο ή ποια κατάσταση δεν μπορείς να καταπιείς Σας βάζουμε να σκεφτείτε, λίγο ε. Το βασικό λοιπόν στοιχείο επικοινωνίας είναι καταρχήν η κατανόηση του εισερχομένου μηνύματος. Δηλαδή πρώτα να κατανοήσω, είπε ρε παιδί μου, θα σας πούμε γιατί το λέμε αυτό. Δεν καταλαβαίνουμε τι μας λένε οι αγαπημένοι μας. Άρα λοιπόν το βασικό στοιχείο επικοινωνίας είναι πρώτα η κατανόηση του εισερχομένου μηνύματος. Δεύτερον η αποκωδικοποίηση και μετά η σωστή απάντηση πάνω στο μήνυμα. Έχουμε δηλαδή τρία πράγματα να κάνουμε. Πρώτα να καταλάβουμε τι μας είπε, δεύτερον να μπορέσει το μυαλό μου σωστά να το ταξινομήσει και το τρίτο αυτό που θα πω να έχει σχέση με αυτό που μου ερωτήθηκε, με αυτό που ήθελε ο άνθρωπος να μου πει. Νομίζω ότι αυτή η διαφάνεια είναι ακριβώς το παράδειγμα της σωστής επικοινωνίας, έτσι. Ωραίο. Έχει γίνει απολύτως κατανοητό το μήνυμα, η αποκωδικοποίησή του και η απάντηση είναι to the point. Τι κάνουμε συνήθως λοιπόν. Μας λέει κάτι ο αγαπημένος μας, το παιδί μας και εμείς εκείνη την ώρα σκεφτόμαστε άλλο, δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς τι μας έχει ρωτήσει, τι μας έχει πει και απαντάμε αυτό που εμείς θέλουμε να του πούμε. Όχι αυτό που πρέπει να πούμε, που χρειάζεται να ακούσει, αλλά αυτό που εμείς θέλουμε να πούμε για να έχουμε δίκιο βασικά, όχι τίποτα άλλο, αφού έχουμε πάντα δίκιο. Είναι νομοτέλη, αυτό είναι ξεκάθαρο. Άρα λοιπόν είναι όλο λάθος από την αρχή. Βασικά δεν έχουμε κάνει και συνήθως δεν κάνουμε ενεργητική ακοή. Δηλαδή, στη σημασία, δεν ακούμε τι λέει ο άλλος. Δεν είμαστε εκεί. Το έχει κάνει κανείς σας. Καλά, ως ακαδημακή γνώση, εμείς εδώ δεν το έχουμε κάνει ποτέ έτσι κανένας. Είτε είναι η μαμά σας, είτε είναι το παιδί σας, είτε είναι ο αγαπημένος σας, είτε είναι ο εργοδότης σας, είτε είναι ο φίλος σας. Πόσες φορές μιλάτε και είστε πραγματικά εκεί και δεν είναι μόνο το σώμα σας εκεί και το μυαλό σας αλλού, ή το τηλέφωνο εκεί γιατί μιλάει πολύ και εγώ κάνω και δουλειές γύρω-γύρω και μετά λέω ναι-ναι και δεν έχω ακούσει τίποτα. Τέλεια επικοινωνία. Άλλωστε είναι η σύζυγο στην κουζίνα με τον απορροφητήρα να μιλάει στο σύζυγο που είναι στο σαλόνι και βλέπει Champions League. Το μήνυμα έχει πάει τέλεια. Τι είναι όμως η ενεργητική ακοή? Κανείς καμιά ιδέα? Τι είναι ενεργητική ακοή? Εδώ τα παιδιά, τα κορίτσια. Ενεργητική ακοή. Σημαίνει να κατανοούμε με όλες μας τις αισθήσεις αυτό που ο άλλος λέει. Δηλαδή να είμαστε εκεί εκατό της εκατό. Είμαι εκεί, σε προσέχω, ακούω τι λες, καταλαβαίνω τι λες και προσπαθώ να σου δώσω λύση σε αυτό που λες. Όχι λέω εγώ ότι θέλω για να έχω δίκιο και σου απορρίπτω αυτό που νιώθεις και αυτό που λες και δεν σε ακούω καν. Και δεν με νοιάζει και να σε ακούσω κιόλας βασικά. Αλλά με νοιάζει να πω αυτά που θέλω. Που είναι και το σωστό άλλο. Ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, δηλαδή είναι ένας τρόπος για να δείτε αν ο άλλος καταρχάς καταλαβαίνει τι λέει. Γιατί ξέρετε η ενεργητική ακοή χρειάζεται να ακούς τον άλλον, χρειάζεται και ο άλλος να είναι συγκεντρωμένος με τον εαυτό του και να ξέρει τι λέει. Είναι πολύ εύκολο να το δείτε. Δηλαδή σας έρχεται κάποιος και σας λέει μπλα μπλα μπλα μπλα κάτι και τον ακούτε με προσοχή και τον ρωτάτε. Δηλαδή αν κατάλαβα καλά μου είπες αυτό και το είπε να λαμβάνεις αυτό που σου είχε πει. Το πιθανότητας να σου πει εγώ. Τι λες τώρα. Δεν είπα αυτό. Δεν σου είπα αυτό. Σου είπα εκείνο. Είναι κλασικό. Να το κάνετε αυτό που σας λέει. Δηλαδή έρχεται αυτό που λέμε το παιδί σας, ο αγαπημένος σας, ο σύντροφός σας και σας λέει κάτι. Αυτό που μπορείτε να πείτε εκείνη τη στιγμή, αν θέλετε πραγματικά να επικοινωνήσετε μαζί του, το κοιτάτε και του λέτε. Δηλαδή μου λες αυτό και αυτό και επαναλαμβάνετε τα λόγια του. Αυτό θα έχει διπλό αποτέλεσμα. Πρώτον, ακριβώς αν κατάλαβε πολύ καλά αν σας έδωσε το μήνυμα αυτό που σκεφτόταν, γιατί συνήθως άλλα σκεφτόμαστε και άλλα λέμε. Κι άλλα νιώθουμε. Κι άλλα νιώθουμε. Άρα λοιπόν αυτό που μπορεί να γίνει είναι διπλό. Και να καταλάβει τι είπε και εσείς αν δεν καταλάβατε καλά να το διορθώσετε. Οπότε του λέτε δηλαδή αν κατάλαβα καλά εννοείς μπλα μπλα μπλα αυτό και σε κοιτάει και σου λέει όχι εγώ δεν είπα αυτό. Ωραία πάμε ξανά. Πες μου τι μου είπες. Και το διορθώνει. Από εκεί και μετά θα αρχίσει η επικοινωνία η πραγματική. Αυτό βέβαια θέλει λίγο χρόνο. Αλλά πιστέψε μας αξίζει το κόπο. Γιατί θα λυθούν πολλές παρεξηγήσεις πολλά μαλώματα που δεν το καταλάβαμε. Πολλά από αυτά που θέλαμε να πούμε κι άλλα είπαμε κι άλλα δεν είπαμε. Οπότε μπορεί με εν φαινομενικά να φαίνεται ότι θέλει λίγο χρόνο εξάσκησης. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα σας βοηθήσει πραγματικά στη ζωή σας και στην καθημερινότητά σας να λύσετε προβλήματα μαλώματα διαπληκτισμούς κυρίως θυμούς και όλα τα υπόλοιπα. Και αυτό το βαρύ συνέστημα της απόστασης όταν γίνεται κάτι τέτοιο που μας βαραίνει και ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση μετά και ποιος θα έρθει να πει δεν κατάλαβα καλά. Δύσκολο, δύσκολο. Πώς γίνεται λοιπόν αυτό? Πρακτικά, πρακτικά πράγματα θα πούμε. Η ενεργετική ακοή έχει και tips. Θα ταρχάς κάτι σχετικά εύκολο. Όταν μας μιλάει ο άλλος δεν παίζουμε με το κινητό, δεν κοιτάμε διαφημί στην τηλεόραση ενώ ο άλλος μιλάει, βγάζονται σαν δεχομένως κραυγούλες, μμμ, α, ο, μμμ, τι λες και λοιπά. Δεν λύνουμε σταυρόλεξο, δεν ζωγραφίζουμε παπαρουνίτσες και ότι άλλο λουλούδακι, δεν κοιτάζουμε τα κουτσοπολιά και λοιπά. Δηλαδή, η προσοχή μας είναι στραμμένη σε αυτόν που μας μιλάει. Ειδικά αυτό με το κινητό, ναι, ναι μίλα κλικ κλικ κλικ κλικ. Εγώ σε ακούω μίλα μίλα. Λέγεσαι ναι. Λέγε, λέγε, λέγε. Α σοβαρά έγινε κλικ κλικ κλικ κλικ. Κομμένο, άμα θέλουμε σοβαρά να κάνουμε άσκηση ενεργετικής ακοής. Δεύτερον, όπως είπαμε και πριν, δεν είναι ο ένας στην κουζίνα να μαγειρεύει και ο άλλος στο σαλόνι. Τρίτον, στρέφουμε το σώμα μας και το κεφάλι μας προς τη μεριά του συνομιλητή μας. Τον κοιτάμε στο πρόσωπο και στα μάτια και προσπαθούμε να ακούσουμε καταρχήν αυτό που μας λέει. Δεν κοιτάμε κάτω, αριστερά δεξιά, ούτε πάνω, περιμένοντας φώτιση, ξέρω εγώ, ή οτιδήποτε άλλο. Τον κοιτάμε στα μάτια. Τώρα, εάν είναι μέρα και ντρεπόμαστε λίγο, γιατί δεν το ξέρουμε και πολύ καλά, κοιτάμε εδώ. Αλλά σίγουρα, δηλαδή, όχι ακριβώς μάτια, λίγο πιο πάνω. Ή φοράμε γυαλιά. Αλλά πάντως, δεν είμαστε ούτε έτσι, ούτε έτσι, ούτε έτσι, ούτε έτσι. Είναι βασικής αρχής επικοινωνίας. Κοιτάμε στα μάτια στο πρόσωπο των άλλων. Αν δεν το γνωρίζουμε, τον κοιτάμε λίγο πιο πάνω στο μέτωπο. Μην παρεξηγηθούμε κιόλας, δηλαδή. Να μην φανεί ερωτικό όταν κοιτάς κάποιον στα μάτια. Εκτός και αν έχουμε σκοπό να είναι ερωτικό. Λοιπόν, και κάτι ακόμα πολύ βασικό. Δεν σκέφτομαι άλλα και κυρίως δεν σκέφτομαι τι να του απαντήσω πριν τελειώσει για να έχω δίκιο. Του δίνουμε λίγο χρόνο, ρε παιδί μου, τουλάχιστον. Έστω κι αν έχουμε δίκιο, τον αφήνουμε να τελειώσει. Ή δεν μιλάμε καπάκι. Επίσης. Και ιδιότητα αυτόχρονα. Συνήθως. Καλά, σε τηλεόραση συμβαίνει, αλλά το θέμα είναι να μην συμβαίνει και στη ζωή μας. Τι κάνουμε, λοιπόν. Τι κάνουμε, λοιπόν. Έχουμε όλη μας την προσοχή και όλες μας τις αισθήσεις ανοιχτές όχι μόνο για να τον ακούσω, δηλαδή να ακούσω τις λέξεις στη σειρά, αλλά και για να τον νιώσω και να κατανοήσω και να καταλάβω το μήνυμα που θέλει να μου δώσει. Περιμένω με τα χείλη κλίστα να τελειώσει και όταν τελειώσει, όπως είπαμε και πιο πριν, επαναλαμβάνουμε. Αν κατάλαβα καλά, μου λες αυτό κι αυτό κι αυτό. Έτσι. Άρα το σημαντικό είναι ότι θέλω να σε καταλάβω, αγάπη μου. Η πρόθεση, θέλω να σε καταλάβω. Παιδί μου, θέλω να σε καταλάβω. Μανούλα μου, θέλω να σε καταλάβω. Αυτό είναι το πρώτο που θα έχουμε στο μυαλό μας, όταν θέλουμε πραγματικά να επικοινωνήσουμε τον αγαπημένο μας. Θέλω να σε καταλάβω. Δηλαδή, θα κάνω προσπάθεια. Χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται. Ούτε καφέ δεν μπορούμε να πιούμε χωρίς προσπάθεια. Θέλει την καφετιέρα, το φίλτρο, το καφέ, τη ζάχαρη, το γάλα, την κούπα, να πάμε να τα πάρουμε, να τα βάλουμε. Γίνεται κάτι χωρίς προσπάθεια σε ένα τόσο δύσκολο θέμα όσο είναι η επικοινωνία. Θέλει κόπο, λίγο και τρόπο. Εμείς σας δείχνουμε τον τρόπο, εσείς θα κάνετε τον κόπο. Δίκαια πράγματα. Δεν γίνεται ούτε χωρίς κόπο, ούτε χωρίς τρόπο. Αλλά η πρόθεση θέλω πραγματικά να επικοινωνήσω μαζί σου, θέλω πραγματικά να σε καταλάβω, είναι το πρώτο που θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. Το «σε καταλαβαίνω» μην το μπερδεύουμε με το «να συμφωνήσω», έτσι. Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Αλλά για να ξέρω αν συμφωνώ ή διαφωνώ. Συμφωνείς μαζί μου, έτσι? Συμφωνώ, ναι. Η κανένα και αναγκαία προϋπόθεση πρώτα είναι να το καταλάβω. Εάν αρχίζω και καταλαβαίνω και δεν συμφωνώ, πάλι τον αφήνω να τελειώσει. Δεν έχει σημασία. Κι ας μη συμφωνώ. Κι ας μη συμφωνώ. Δεν το κόβω για να του πω ότι η μπουρδα είναι αυτή που λες, έτσι, επειδή δεν συμφωνώ. Και επίσης να σας πούμε λίγο ότι αυτό που είπαμε λίγο πιο πριν, το «αν κατάλαβα καλά», βασικά είναι ένα τίψ για να βγάλουμε τον άλλον από τη δύσκολη θέση. Όχι ότι εσύ δεν το είπες καλά, για να πάρουμε εμείς βασικά την ευθύνη. Εγώ δεν κατάλαβα καλά αυτό που είπες. Δεν φταίς εσύ. Δεν το είπες καλά. Εγώ δεν κατάλαβα καλά. Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία αυτό. Γιατί όταν ο άνθρωπος, ο άλλος είναι σε δύσκολη θέση, του είναι δύσκολο να εκφρασθεί, του είναι δύσκολο να πει τα συναισθήματά του. Αν εμείς αρχίζουμε και λέμε, δεν τα λες καλά, δεν το κατάλαβα, δεν καταλαβαίνω τι λες, τι είναι αυτά που λες, θα κουμπωθεί, θα κλειστεί, δεν θα μιλήσει άλλο πια. Θα πει καλά, καλά, δεν με καταλαβαίνεις και θα μαζευτεί στη γωνιά του. Αν θέλουμε λοιπόν να τον ανοίξουμε, αν θέλουμε να επικοινωνήσουμε, θα πάρουμε λίγη από αυτή την ευθύνη και θα πούμε, OK, εγώ δεν το κατάλαβα καλά. Δεν πειράζει, δεν παθαίνουμε κάτι, δεν είμαστε χαζοί. Όχι, η μύτη μας είναι καλά βιδωμένη. Οπότε δεν θα αναγκαστεί να νιώσει άσχημα και να μπει σε θέση άμυνας. Ωραία. Φυσικά πολλές φορές θα διαπιστώσετε ότι τη δεύτερη φορά θα πει άλλο πράγμα. Δεν πειράζει. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι πολύ μπλοκαρισμένο το Πέμπτο Ενεργειακό Κέντρο και δεν μπορεί καλά να πει αυτό που νιώθει μέσα από το Πέμπτο. Δεν θα γίνει μαγικό, δεν θα γίνει με τιμία, αλλά δεν πειράζει, προσπάθειά ξεκινάμε να κάνουμε. Οπότε, για να τον ξεμπλοκάρουμε, τον ξαναρωτάμε. Α, πολύ ωραία. Τώρα λέμε, δηλαδή εννοείς αυτό και αυτό. Πάρα πολύ ωραία, πάμε να το σιάξουμε. Δεύτερη φορά. Την τρίτη φορά θα ξεμπλοκάρει. Ε κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα το πει αυτόν που τον βασανίζει. Αυτό, στην αρχή, μπορεί να σας φαίνεται πολύ δύσκολο. Δηλαδή, να ακούμε με υπομονή, με όλες μας τις αισθήσεις και χωρίς να μιλάμε. Θα σκάσουμε. Κουμπολόι. Σκάσουμε. Αξίζει, όμως, να αναλογιστούμε τις επιπτώσεις που θα έχει, τις παρεξηγήσεις και τα μαλώματα που είχαμε ως τώρα και να πάρετε όλο το όφελος από αυτή τη διάλεξη, να τα βάλετε στη ζωή σας, να τα κάνετε πρακτική και θα πάρετε όλο το όφελος και θα λέτε, τελικά, δεν είναι τόσο δύσκολο. Αλήθεια σας λέμε. Το έχουμε κάνει. Δεν είναι τόσο δύσκολο, όσο φαίνεται στην αρχή. Λίγο υπομονή θέλει. Να μην μιλάμε καπάκι πάνω στον άλλον και να τον ακούμε. Με πραγματικό ενδιαφέρον, με πραγματική αγάπη, με πραγματική κατάσταση. Και εκείνος θα το καταλάβει. Έτσι κι αλλιώς. Οπότε, άμα σκεφτούμε τελικά πόσο χρόνο ξοδεύουμε για το μάλλομα, πόσο χρόνο ξοδεύουμε για να σκεφτούμε τι θα πούμε και πόσα σενάρια κάνουμε στο μυαλό μας την επόμενη φορά που θα βρεθούμε να έχουμε καπάκι το δίκιο. Όρες ατέλειωτες ξοδεύουμε. Δεν ξοδεύουμε. Και όταν είμαστε μόνοι στο σπίτι και μαγειρεύουμε τι θα του πω, τι θα του ξαναπώ για να έχω δίκιο και λοιπά και λοιπά και λοιπά και μπλα μπλα μπλα και Spielberg γίνεται και μια χαρά. Και σενάρια, τα οποία ποτέ δεν γίνονται πραγματικότητα και είναι όλα στη φαντασία μας. Ναι, αλλά το σενάριο το βιώνουμε. Το βιώνουμε. Δηλαδή το συναισθηματικό του κομμάτι, το ζούμε. Δεν έχει σημασία εάν γίνει ή δεν γίνει. Και αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα. Και με το παρελθόν που όσο σκεφτόμαστε, το παρελθόν ξαναβιώνει με τα συναισθήματα και με τα πολύ βία έργα, διότι επίσης ο εγκέφαλος δεν καταλαβαίνει ότι είναι βιομηχανικό αίμα, τέλος πάντων κινηματογραφικό αίμα. Οπότε το σοκ το παίρνει, ασυνείδητα. Και έτσι καλό είναι να τα αποφεύγουμε αυτά. Εδώ θέλουμε να μιλήσουμε. Εδώ θέλουμε να σας πούμε ότι φυσικά δεν γίνεται όλη την ημέρα αυτό το πράγμα που λέμε τώρα. Φυσικά και είναι δύσκολο όταν δουλεύουμε και είμαστε εργαζόμενοι να γίνεται όλη την ημέρα. Όμως μπορεί ένα ζευγάρι να βάλει μία κοινή απόφαση, ας πούμε ότι κάποια ώρα την ημέρα θα απολαύσουμε έναν καφέ, ένα εικοσαλεπτούλι και εκεί θα πούμε πραγματικά αυτά που θέλουμε να πούμε ο ένας τον άλλον. Ή θα έχουμε ένα ωραίο δείπνο μία φορά τη βδομάδα και εκεί θα έχουμε έναν ποιοτικό χρόνο επικοινωνίας. Θέλουμε ότι όλη ημέρα σκεφτόμαστε αυτό και γίνεται κατανακαστικό. Να σας πούμε εδώ ότι έχει μετρηθεί ότι για τα παιδιά 20 λεπτά ποιοτικός χρόνος την ημέρα με τους γονείς είναι αρκετός. 20 λεπτά είναι αρκετός. Ωραία, δεν είναι δηλαδή όλη μέρα αυτό το πράγμα. Αλλά αυτό φτάνει να γεμίσει την καρδιά μας, την ψυχή μας. Παίρνουμε ενέργεια. Υπάρχουν όμως και κάποιες βασικές πεποιθήσεις που τις έχουμε όλοι σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό που εμποδίζουν την επικοινωνία των ανθρώπων. Κάποιοι που ήσασταν εδώ και την προηγούμενη φορά θα θυμάστε ίσως τις 8 βασικές πεποιθήσεις που είπαμε. Σήμερα θα σας πούμε αυτές τις 2-3 που εμποδίζουν την επικοινωνία. Για να ξέρετε ποιες είναι. Η πρώτη λοιπόν είναι η αδυναμία εκτόνωσης των συναισθημάτων. Να πούμε λοιπόν. Ξέρετε ποιες είναι τα βασικά συναισθήματα. Τα ξεχάσαν κιόλας. Μια εβδομάδα δεν πέρασε και τα ξεχάσανε. Λοιπόν θα σας τα θυμίσουμε. Τα βασικά συναισθήματα που βιώνουν οι άνθρωποι κατά βάσην είναι τα εξής δίπολα. Αγάπη, φόβος. Όπου υπάρχει το ένα δεν υπάρχει το άλλο, έτσι. Χαρά, λύπη. Δεν γίνεται να χαίρομαι και να λυπάμαι ταυτόχρονα. Χαρούμενο λυπημένος δεν νομίζω. Είναι νέο είδος. Τροπή, ενοχή. Μεγάλο θέμα. Θυμός, άγχος. Αυτά κατά βάση. Οι εκτόνες των συναισθημάτων λειτουργεί για τον εαυτό μας όπως η βαλβίδα ασφαλείας στη χύτρα ταχύτητας. Η αδυναμία εκτόνωσης φορτίζει τον εαυτό μας μεσωτερική υπερένταση, άγχος και πίεση που κάποια στιγμή θα βγουν στην επιφάνεια με τη μορφή διαταραχής. Είτε σωματικής, είτε νοητικής, είτε συναισθηματικής. Τα βασικά λοιπόν συναισθήματα που χρειάζονται εκτόνωση όπως είχαμε πει είναι καταρχάς ο θυμός. Πώς εκτονώνουμε τον θυμό? Πάντως δεν χτυπάμε τον αγαπημένο μας. Βασικό. Το μαξιλάρι. Μπράβο. Χτυπάμε λοιπόν ένα μαξιλάρι. Ή βγαίνουμε να το ρίξουμε στο δασάκι ή κάνουμε μια βόλτα στο τετράγωνο. Πάντως δεν χτυπάμε. Ωραία. Ούτε φωνάζουμε. Το μαξιλάρι το χτυπάμε. Λύπηται. Η λύπη βγαίνει με το κλάμα. Κλαίω δηλαδή όταν είμαι λυπημένος. Δεν πειράζει και αν δεν μπορώ να κλάψω θα δω μια ταινία πολύ λυπητερή για να κλάψω. Δημιουργήστε δηλαδή κατάσταση για να κλάψετε. Αν δείτε ότι έχετε μπλοκάρει στο συνέσθημα και ενώ είστε στεναχωρημένοι, λυπημένοι, δεν μπορείτε να κλάψετε, δείτε υπάρχουν λυπητερές ταινίες, μια χαρά και να κλάψετε για να φύγει αυτό. Ωραία. Ο φόβος με τη δράση τρέχω για να νικήσω το φόβο. Ωραία, κάνω ένα τετραγωνάκι ή επιτόπου λίγο να τρέξω για να κάψω την αδρεναλίνη. Και η χαρά μας με το γέλιο, με τρανταχτό γέλιο. Όχι με μηδίαμα, με γέλιο, με τρανταχτό γέλιο. Όταν όμως για λόγους πεποιθήσεων και αντιλήψεων ότι είναι σωστό, ότι είναι λάθος, δεν κάνει να γελώ πολύ δυνατά, γιατί θα με παρεξηγήσουν. Δεν κάνει να κλαίω μπροστά σε κόσμο. Οι άντρες δεν κλαίνε ποτέ. Αυτό το μεγάλο θέμα. Οι άντρες κλαίνε. Ποιοι είστε εδώ, αγαπημένοι άντρες, να κλαίνετε όταν σας ζωρίζουν. Δεν σημαίνει οι άντρες δεν κλαίνε, γιατί το κρατάνε πάρα πολύ μέσα τους και δημιουργούνται προβλήματα. Γιατί φοβάμαι οι άντρες κυρίως ότι θα χάσω το κύρος μου, θα χάσω τη δύναμή μου, θα χάσω κάτι τέλος πάντων. Στο σπίτι μόνοι σας μπορείτε να κλέτε. Οπότε τότε βρίσκουμε εναλλακτικές λύσεις. Τι να κάνουμε, εκτώνοσεις. Όπως είναι το τραγούδι, ο χορός, η άσκηση ή ό,τι άλλο βοηθάει έναν άνθρωπο να εκτωνοθεί. Και το δεύτερο, η δεύτερη πεποίθηση λοιπόν είναι έχω δίκιο και έχεις άδικο. Οπότε, τι έχουμε πει, αφήνουμε το παρελθόν στο παρελθόν, εκεί που είναι δηλαδή. Οπότε όσο και να προσπαθούμε να λέμε έχω δίκιο, έχω δίκιο, έχω δίκιο, δεν θα βρω το δίκιο μου, δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τον αγαπημένο μου, αφού θα ξεκινήσω από μια βάση που λέει έχω δίκιο, πριν από 15 χρόνια τι έχει γίνει, οπότε μου τρώει την ψυχούλα μου και το αναπαράγω συνεχώς. Και ζω στο παρελθόν μου συνεχώς. Και παράγω αρνητικά συναισθήματα συνεχώς, όπως η αδικία και το παράπονο και ο θυμός. Και δεν μπορώ να επικοινωνήσω με κανέναν, γιατί είμαι θυμωμένος και αδικημένος και παραπονεμένος. Εμένα δεν με καταλαβαίνει κανείς. Άρα γιατί να το πω, άρα γιατί να μιλήσω, είναι οι δύο πολύ βασικές υπεπιθύσεις που μπλοκάρουν την επικοινωνία. Τι γίνομαι δηλαδή? Θύμα. Γίνομαι θύμα. Οπότε, αφού το μόνο που μπορώ να αλλάξω είναι εαυτός μου, άσα να ρωτηθώ πάλι, τι διαφορετικό μπορούσα να πω για να μην ήρθω σε αυτή την κατάσταση. Τι διαφορετικό θα μπορούσα να είχα σκεφτεί και να είχα πράξει, ώστε να μην έρθω σε αυτό το δύσκολο, τη δύσκολη απολογητική κατάσταση. Τελικά τι θέλουμε όλοι, να έχουμε δίκιο ή να είμαστε ευτυχισμένοι. Ε, μπορούμε να είμαστε και ευτυχισμένοι χωρίς να έχουμε απαραίτητα δίκιο. Συμφωνούμε. Οπότε, θα σας δώσουμε τώρα κάποια tips, που μπορείτε να τα επεξεργαστείτε και στο σπίτι και τα οποία αν τα εφαρμόσετε, πιστεύουμε ότι θα σας βοηθήσουν πραγματικά πάρα πολύ και εσάς και τους αγαπημένους σας. Το πρώτο tip, λοιπόν, είναι το οποίο βεβαίως, αν θέλετε, το γράφετε. Ή το βγάζετε φωτογραφίες με τα κινητά, ή το βγάζετε φωτογραφίες. Βγάλε τα φωτογραφίες, αν θέλετε, αν δεν έχετε μπλοκάκια. Είναι, για να δούμε και τη θέση μας, με ποιον τρόπο εκδηλώνω την αγάπη μου στον αγαπημένο μου ή την αγαπημένη μου. Αν μιλάω συνέχεια, όταν μιλάει δεν το εκδηλώνω αγάπη λες. Μπα! Μπα, ε! Χρειάζεται να δούμε και χρειάζεται να το αποτυπώσουμε σε χαρτί. Να το γράψουμε δηλαδή. Γιατί ό,τι είναι στο νοητικό είναι ασαφές. Διωγκώνεται μόνο του και βεβαίως θεωρούμε, όπως είπαμε και πριν, ότι έχουμε πάντα δίκιο. Αλλά όταν έρθει η ώρα της γραπτής αποτύπωσης βλέπουμε εάν πόσο και με ποιον τρόπο εκδηλώνουμε την αγάπη μας. Κάντε το εργασία στο σπίτι και γράψτε με ποιον τρόπο εγώ εκδηλώνω την αγάπη μου για να δείτε. Το δεύτερο σημείο είναι πώς αντιλαμβάνομαι ότι με αγαπάει. Τι κάνει δηλαδή αυτός. Εγώ πώς το αντιλαμβάνομαι. Αυτός μπορεί να κάνει κολοτούμπες. Εγώ πώς αντιλαμβάνομαι ότι με αγαπάει. Του λέω ξεκάθαρα τι θέλω να κάνει για να το νιώσω. Αυτό είναι το σημείο της Βεβαίως. Λέω τι θέλω για να νιώσω ότι με αγαπάει. Ή οφείλει να το ξέρει, διότι τόσο καιρό που είναι μαζί μου θα όφειλε να είναι μέσα στο μυαλό μου και να το μαντεύσει πριν το σκεφτώ εγώ ότι το θέλω. Άσχετα να άλλαξα γνώμη εγώ. Άσχετα να άλλαξα γνώμη στην πορεία. Καμία σχέση. Είναι το κλασικό παράδειγμα που μας αρέσει. Λοιπόν, έχει ας πούμε η κοπέλα τα γενέθλιά της. Μάλιστα φοράει τα γιορτυνά της. Δίνεται, στολίζεται, βάφεται και περιμένει να έρθει ο αγαπημένος. Έρχεται ο αγαπημένος. Λοιπόν, λέει, αγάπη μου που θες να πάμε απόψε. Όπου θες εσύ αγάπη μου. Μεγάλη παγίδα. Έλα μωρό μου, πες μου, θέλω να σε ευχαριστήσω. Πού θέλεις, μα όπου θες εσύ αγάπη μου. Και την πηγαίνει βεβαίως στο κεμπάπ που έχει μεγάλη τηλεόραση για να δει και το Champions League. Στην πρώτη μπουκιά, λοιπόν, αρχίζει και βγαίνει το πρώτο δακράκι και το δεύτερο, το γαϊδούρι. Δεν είδε πως είμαι εντυμένη. Μα καλά, τόσο ζώο είναι. Δεν μπορούσε να σκεφτεί να με πάει σε ένα πιάνο μπάρτελος, πάντων, κτλ. Ατογομάρι και χαράμισα τόσα χρόνια, κτλ. Δεν καταλαβαίνω, λέει, αγάπη μου, τι έχεις. Δεν σ' αρέστο κεμπάπ, να σου πάρω κάτι άλλο. Δεν επικοινώνησαν ωραία. Γελάμε, δεν είναι αλήθεια. Το έχει πάθει καμιά σας. Όχι μωρέ, λέμε ακαδημαϊκά τώρα το λέμε. Οι κύριοι πόσες φορές ακούσανε, όπου θέλεις αγάπη μου. Το ερώτημα, όμως, το μεγάλο είναι... Του είπαμε, ρε παιδί μου, που θέλουμε να πάμε. Όχι, έπρεπε να το μαντέψει, αν μας αγαπάει. Πάλι θα λέω, ό,τι θέλω. Ε, ναι. Μα γιατί δεν το καταλαβαίνει μόνος του. Γιατί, άραγε. Γιατί δεν το είπαμε, μπράβο. Ζητάμε μαντικές ικανότητες από τους άλλους. Να καταλάβουν αυτό που εμείς σκεφτήκαμε. Και που μπορεί σήμερα να το σκεφτούμε και αύριο να αλλάξουμε γνώμη. Είναι παγίδα. Πείτε στους αγαπημένους σας ξεκάθαρα, αγάπη μου, εγώ θέλω σήμερα να πάω, να πάμε στο σινεμά. Και την επόμενη φορά θα πάμε εκεί που θέλεις εσύ. Βοκάνετε έναν διακανονισμό. Φυσικά δεν μπορείτε να πηγαίνετε μόνο όπου θέλει ο ένας ή όπου θέλει ο άλλος. Αλλά πείτε τα θέλω σας. Αν δεν πείτε τα θέλω σας. Ε, δεν έχουμε ακόμη φερμουάρ να μπει στο μυαλό μας να δει τι θέλουμε και να το ξανακλείσει ο ευλογημένος άνθρωπος. Χρειάζεται να τα λέμε, να μιλάμε. Θέλω, θέλω. Ωραία. Για πες Κέιλ, γιατί γελάς. Θέλω να πάρεις μια πρωτοβουλία. Θέλω να πάρεις μια πρωτοβουλία. Να μ' αρέσει κιόλας, όμως. Λοιπόν, το τρίτο σημείο είναι ποια είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί σε σχέση με τον αγαπημένο ή την αγαπημένη μου. Συνήθως αυτό δεν το συνειδητοποιούμε ποτέ. Όταν το βάλουμε στο χαρτί το βλέπουμε. Δηλαδή, ας πούμε γυρνάω και δίνω ένα φυλάκι και λέω καλημέρα αγάπη μου. Τρέχω να μπω πρώτος στο μπάνιο. Δεν το βλέπω καθόλου γιατί είναι χάλι το πρωί πρωί. Ξέρω, φωνάζω πού είναι το μπλέ μου που κάμισω, ας πούμε. Τι κάνω ακριβώς, ποια είναι η πρώτη σκέψη το πρωί. Θα βγάλετε πολύ ζουμί αν καταγράψετε τι είναι το πρώτο πράγμα και η πρώτη σκέψη που κάνετε το πρωί μόλις ξυπνήσετε σε σχέση με τον αγαπημένο σας. Και πώς επικοινωνείτε το πρωί πρωί. Γιατί αυτό πηγαίνει μετά ολόκληρη την ημέρα. Έτσι ακολουθεί η ροή της ημέρας. Σύμφωνα με αυτό που κάναμε πρωί πρωί. Πώς ξυπνήσαμε, του δώσαμε ένα φυλάκι, είπιαμε μαζί το καφεδάκι, θα πάει καλά. Ξεκινάμε, δεν του δίνουμε σημασία, σηκωνόμαστε γρήγορα από το κρεβάτι να μπούμε στο μπάνιο να μην τον δούμε, να μην τον αγγίξουμε, να μην του κάνουμε μία τριφερή κίνηση. Έτσι θα πάει όλη η ημέρα, το βράδυ θα καταλήξει σε μάλλομα. Σκεφτείτε λοιπόν το πρωί και αν δεν σας αρέσει αυτό που κάνετε γιατί το κάνατε λίγο ασυνείδητα τώρα που θα το συνειδητοποιήσετε μετά από αυτήν την συνομιλία που είχαμε αλλάξτε το, αλλάξτε το, ό,τι δεν σας αρέσει αλλάξτε το. Μπορείτε, έχετε τη δύναμη να το κάνετε. Όλοι έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τη ζωή μας, γιατί όχι και εσείς. Όλοι έχουμε τη δύναμη, λίγο, λίγο, λίγο, λίγο. Ένα βήμα τη φορά, έτσι. Τέταρτο σημείο, πώς αντιλαμβάνομαι τα θέλω του και τα ικανοποιώ. Να το ξαναπούμε. Πόσο αντιλαμβάνομαι τα θέλω του και τα ικανοποιώ και δεν εννοούμε σε περίπτωση γενεθλιών, έτσι, εννοούμε γενικώς. Πόσο δηλαδή θέλω από τη δική μου πλευρά να τρέξω, να προλάβω και να ικανοποιήσω τις επιθυμίες του. Λέμε το. Σιωπεί στο ακροατήριο. Πόσο θέλω να το κάνω. Να τρέξω, να ικανοποιήσω μια ανάγκη του. Είναι εκδήλωση αγάπης αυτό. Πριν μου την πει. Τώρα πριν μου την πει. Ισχύουν και για τα δύο, και για τους δύο. Καταρχάς ισχύουν και για τα δύο, αλλά πέρα από αυτό, εδώ, πόσο αντιλαμβάνουμε τα θέλη του εννοούμε για κάτι που ξέρουμε ότι αρέσει στην αγαπημένη, στον αγαπημένο μας, γενικώς. Όχι για συγκεκριμένη επέτειο ή κάτι ειδικό. Ξέρω εγώ... Τι άμπομαι να ξέρω εγώ που πες κάτι. Του αρέσει ένα φαγητό. Του αρέσει ένα φαγητό, έχουμε καιρό να το κάνουμε και τρέχω να το κάνω, χωρίς να μου το έχει πει, να του κάνω έναν χατήρι. Ή δεν μου αρέσει να παρακολουθώ το ποδόσφαιρο μαζί του, αλλά επειδή του αρέσει πάρα πολύ, μία φορά το χρόνο, μία φορά το εξάμενο, θα πάω μαζί του στην Κερκίδα, πάρω ό,τι εμένα δεν μου αρέσει, για να είμαστε μαζί παρέα. Αυτό είναι τρέχω να του κάνω κάτι έναν χατήρι. Και το πέμπτο, κάνω αυτό που θέλει ο αγαπημένος μου, ασχέτος αν συμφωνώ. Του κάνω δηλαδή τα χατήρια. Από συνείδηση, όχι από υποχρέωση. Ούτε από φόβο, μην έχουμε φασαρίες, έτσι. Κάνω αυτό που θέλει ο αγαπημένος μου, ασχέτος αν συμφωνώ. Πολύ μεγάλο θέμα. Όταν λέμε ο αγαπημένος μου, εννοείται και η αγαπημένη μου. Απλώς, να μην λέμε κάθε φορά ο αγαπημένος μου ή η αγαπημένη μου, ισχύει και για τα δύο. Και ο άνθρας κάνω αυτό που θέλει η αγαπημένη μου, ασχέτος αν συμφωνώ. Δεν μου αρέσει να πηγαίνω με τις πέντε φίλες της, γιατί δεν τις γουστάρω, αλλά μία φορά το εξάμεινε, εγώ θα πάω μαζί τους, γιατί το θέλει το κορίτσι μου. Παρότι που δεν τους θέλω. Καταλαβαίνετε τι λέμε. Δηλαδή ο ένας με τον άλλο, πόσο οπάσω κάνει στα χατήρια του άλλου, για να επικοινωνήσουν αυτοί οι δυο άνθρωποι και να πάνε καλά στη ζωή τους. Δεν είναι από τη μία πλευρά μόνο, είναι και από τις δύο πλευρές. Αυτά είναι πέντε δήματα, που αν τα γράψετε και τα κάνετε και από θέση συνείδησης πραγματικά αλλάξετε κάποια μικρά-μικρά κομμάτια, φυσικά δεν γίνονται όλα μαζί ταυτόχρονα, θα δείτε πολύ μεγάλη αλλαγή και βελτίωση στη ζωή σας, στη σχέση σας και στην καθημερινότητά σας με τους αγαπημένους σας. Και αυτό ισχύει για όλες τις σχέσεις. Αγαπημένος θα βάλετε το παιδί, θα βάλετε τον γονιό, θα βάλετε τον οποιοδήποτε. Δηλαδή κάνω αυτό που θέλει η μαμά μου ασχέτον σαν συμφωνώ μερικές φορές. Της κάνω κάποιου χατήρι ή όχι είναι υποχρεωμένη μόνο να μου κάνει. Ε, στο εθνικές επαιτείου σε εορτές ξέρετε μεγάλες. Όχι, εγώ δεν θέλω να πηγαίνω εκεί γιατί δεν μου αρέσει. Ε, οκ, δεν σου αρέσει, το ξέρουμε, αλλά άμα θέλεις κάτι θα κάνεις. Και με αυτό φτάσαμε στο τέλος του σημερινού μας σημερινάριου. Σας ευχαριστούμε πάλι που μας ακούσατε. Καλησπέρα και από μένα. Αν θέλει κάποιος να κάνει μια ερώτηση. Να κάνω εγώ για αρχή. Με σπάσει ο πάγος. Όλα τα τύψη που μας είπατε ήταν για τον αγαπημένο, την αγαπημένη μας. Στα παιδιά μας λέμε. Τι θέλουμε. Ε, βέβαια. Στο ίδιο ισχύει και για τα παιδιά. Όταν λέμε αγαπημένος δεν εννοούμε αγαπημένος. Λέμε αγαπημένος. Αγαπημένος είναι και το παιδί μας. Είναι και ο γονιός μας. Το ίδιο ισχύει. Και ο φίλος μας. Και ο φίλος μας. Γι' αυτό συμπεριλάβαμε τη λέξη αγαπημένος για να το βάλουμε όλο το πλαίσιο. Οπότε και στο παιδί μας φυσικά λέμε τι θέλουμε. Και φυσικά υπομονητικά ακούμε και εμείς με τη σειρά μας τα παιδιά μας. Τι θέλουν να μας πούνε και εκείνα για να επιτευχθεί. Βέβαια. Τι θέλουν να μας πούνε και εκείνα για να επιτευχθεί. Όλο αυτό το σεμινάριο, κουμπώστε το πάνω στα παιδιά σας. Όσοι έχετε παιδιά, ιδίως στην εφηβία. Είναι εξαιρετικά βοηθητικός οδηγός, ιδίως για αγωνίες που έχουν παιδιά. Οπότε ισχύουν ακριβώς τα ίδια. Άρα ούτε και αυτά είναι υποχρωμένα να ξέρουν τι θέλουμε. Όχι βέβαια. Πώς να το ξέρουνε. Σηκώ. Πώς να το ξέρουνε τα καημένα. Κάποιος να κάνει κάποια ερώτηση θέλει. Ωραία. Μισό λεπτό. Γεια σας. Γεια σας. Συγγνώμη. Εμένα μου λείπουν τρία πράγματα εδώ. Και θέλω την άποψή σας και την νόμισά σας. Το συγγνώμη, το ευχαριστώ που μερικές φορές δεν λέγονται και το μπράβο. Πολύ σωστά. Πάρα πολύ ωραία. Θα το συμπληρώσουμε για το επόμενο πάντως. Θα τα γράψουν πάρα πολύ ωραία. Ξέρεις όμως με ποιον τρόπο εκδηλώνω την αγάπη μου προς τον αγαπημένο μου. Το ευχαριστώ και το μπράβο. Δηλαδή, η επιβράβευση και η αναγνώριση της προσπάθειας εμπίπτει στον τρόπο εκδήλωσης της αγάπης μου προς τον αγαπημένο μου. Έτσι και λίγος. Αλλά είναι ωραία να τα πούμε και σαν λέξεις όμως. Αλλά είναι και ωραία να τα πούμε σαν λέξεις. Οπότε θα το συμπεριλάβουμε. Γιατί εμείς το έχουμε στο μυαλό μας ότι είναι εκεί. Αλλά ήταν πάρα πολύ ωραίο. Ευχαριστούμε πάρα πολύ για την παρατηρησία μας. Ευχαριστούμε πολύ. Κάποιος άλλος. Μάλλον τους καλύψατε. Ναι. Με τους ίδιους τρόπους. Το πέμπτο ενεργειακό κέντρο είναι το επαγγελματικό μας κέντρο. Οπότε με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή με το δηλαδή, αυτά που είπαμε στην αρχή, με το δηλαδή τι εννοείς. Στο επαγγελματικό χώρο, το πρώτο που θα ρωτάτε, όταν δεν καταλαβαίνετε τι σας λέει ο προϊστάμενος, π.χ. Το αφεντικό σας. Δηλαδή, μάλιστα, τι εννοείτε και το γράφετε. Έχετε ένα σημείο, θα έχετε χαρτάκι και θα το γράφετε αυτό που θα σας πει. Και μόλις το διαβάζετε, δηλαδή εννοούσατε, εννοείτε αυτό και αυτό και διαβάζετε ακριβώς αυτό που σας είπε. Α, όχι κοπέλα μου, δεν εννοούσα αυτό. Μάλιστα, μπορείτε να το επαναλάβετε. Εγώ δεν το κατάλαβα καλά. Ναι, διότι στην επανάληψη, η μαγική φράση, ειδικά στον επαγγελματικό χώρο, είναι, δηλαδή, αν κατάλαβα καλά. Αυτό, έτσι θα το ξεκινάτε. Δηλαδή, αν κατάλαβα... Δικό σου το θέμα. Αν εσύ κατάλαβες καλά. Ο άλλος τέλεια τα είπε, ρε παιδί μου, εντάξει. Είναι ο διφθύτης, τα είπε πάντα καλά. Δεν προσβάλλεστε, αν το πείτε αυτό, δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, ίσα-ίσα που θα βγείτε από πάνω, γιατί θα γλιτώσετε τις φασαρίες και τα υπόλοιπα. Οπότε, είναι φαινομενικό λίγο, το καταλαβαίνω το, τι εγώ δεν κατάλαβα καλά. Οπότε, μην συμπάτε σε αυτό. Δεν πειράζει, πείτε το εσείς, γράφτε τα εκείνη την ώρα και θα δεις πόσο θα γλιτώσεις. Γιατί θα είναι γραπτό. Ένα μπροκάκι λευκό. Είναι μαγικό αυτό. Και επίσης σε σώζει, όταν σου πει κάποιος, το βιάζομαι, δηλαδή πότε το χρειαζόμαστε. Όταν σας πιέζουν στη δουλειά και σας λένε βιάζομαι, όλο αυτό που λέει ο Λέξεδος, δεν μπορεί να γίνει τώρα, τώρα πότε τώρα. Τώρα πια, τώρα. Τι πράγμα τώρα. Δεν γίνεται. Δηλαδή πότε. Δηλαδή πότε. Πότε ακριβώς το θέλετε. Δηλαδή ακριβώς πότε το θέλετε. Αυτό απαιτεί, ας πούμε, μία μέρα για να γίνει. Λες. Θέλεις να το ξαναπείς. Λοιπόν, στον εργασιακό τομέα. Όταν αισθάνεσαι και έχεις προσλαμβάνωσες ότι το έργο το οποίο παράγεις δεν αναγνωρίζεται, πέρα από το δικό σου το κομμάτι, που προφανώς εσύ κάπως έτσι αισθάνεσαι και το βιώνεις και στο συγκεκριμένο τομέα, οπότε φέρνεις την ευθύνη γι' αυτά που προσελικείς τα γεγονότα. Τα γεγονότα συγκεκριμένα στη δουλειά. Πώς τα διαχειρίζεσαι επίσης, επί κοινωνιακά, προκειμένου να τα αντιμετωπίσεις θετικά και όχι όντως με το βάρος, ότι όντως κάτι κάνω λάθος, όντως δεν μου αναγνωρίζεται, όντως αυτά που κάνω πάει στο βρώντο, κτλ. Αυτό είναι μεγάλο θέμα. Κοίταξε να δεις όμως. Το να μην αναγνωρίζεται στα επαγγελματικά η προσφορά σου, σίγουρα δεν έχει να κάνει με λάθη, γιατί όταν μιλάμε για προσφορά μιλάμε για προσφορά, δηλαδή ότι έκανες κάτι καλά και δεν σου είπε κάποιος μπράβο, ας πούμε. Εάν είχες κάνει λάθος, έτσι κι αλλιώς δεν θα ήταν σε αυτή την κατηγορία. Σωστά, δεν θα περίμενες ποτέ να σου πει μπράβο κορίτσι μου, που έχασες το ταμείο σήμερα, ας πούμε, και κλείνει η επιχείρηση, προφανώς δεν θα το περίμενες αυτό. Είναι μεγάλο θέμα, αλλά και είναι και ατομικών συνεδριών θέμα. Παρ' όλα αυτά, χρειάζεται να δεις τι ακριβώς προσδοκίες έχεις όταν κάνεις κάτι. Και ποια είναι τα όρια. Και ποια είναι τα όρια στο δίνεις. Τα όρια θα δεις. Δίνω περισσότερο από αυτό που μπορώ να υποστηρίξω. Και καταρρέω. Και καταρρέω και νιώθω αυτά τα χάλια που νιώθω. Άρα στα όρια πόσο μπορώ να δώσω, έστω και στη δουλειά, τόσο όσο να μπορώ εγώ να νιώθω ότι είμαι καλά. Χρειάζονται όρια. Όλο αυτό έχει να κάνει με τα όρια. Είναι ολόκληρο μάθημα πάλι τα όρια. Και η προσδοκία σου λέω, δηλαδή δεν έχεις... δηλαδή κάνεις κάτι γιατί θέλεις να το κάνεις. Δηλαδή θέλεις να το κάνεις. Σ' αρέσει η δουλειά σου και έχεις μια εργασία που θέλεις να την κάνεις. Όχι. Αλλά από εκεί και πέρα εσύ στιάζεσαι στο τι εμπειρία αποκόμισες για να πας παραπέρα. Και πολλά άλλα, τέλος πάντων. Αυτά είναι τελείως επιγραμματικά. Δηλαδή εγώ έμαθα να κάνω το χίψι πράγμα. Τώρα αν εσύ θα μου πεις μπράβο ή δεν μου πεις, εγώ στο πορτοφολείο μου, στο βιογραφικό μου, το έχω βάλει. Έτσι. Οπότε εδραιώνω τη γνώση μου εκεί και κάποια στιγμή αυτή τη γνώση, αν όχι εδώ κάπου αλλού, θα την εξαργυρώσω. Καλησπέρα. Καλησπέρα. Ένα ακόμη tip θέλετε να μου δώσετε για τρόπο επικοινωνίας, αλλά δεν έχει σχέση με την έκφραση κάποιας θέσης, συναισθήματος και την αποδοχή ή κατανόηση από τον άλλο και τα λοιπά. Τι γεννόταν δυο άνθρωποι που έρχονται από δύο διαφορετικά περιβάλλοντα, αξιώνια ή οτιδήποτε άλλο, που οικογενειακά, όταν την αντιμετωπίζω, παραδείγματος χάρη, εγώ με τη νύφη μου, εκείνη προέρχεται από τη Μοζαμβίκη, άλλες αξίες έχουν εκεί για το πώς φέρεται μια γυναίκα στον άντρα της ή μεγαλώνει το παιδί της. Και έτσι συμβαίνει με την πεθερά της, τη μητέρα μου δηλαδή, που τρώγεται με το πώς θα έπρεπε η νύφη της να φέρεται στο γιό της. Να το πω έτσι, αυτές οι δύο γυναίκες και οι δύο νομίζουν ότι σκέφτονται το καλύτερο, αλλά πρόκειται από διαφορετικά… έχουν μεγαλώσει σε διαφορετικά περιβάλλον. Δεν υπάρχει κοινωνία. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να επικοινωνήσουν τώρα αυτές. Θα πρέπει καταρχήν να αποδεχτούν ότι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν. Να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν. Δεν είναι φιχτή. Αυτό είναι αντικειμενικό. Είναι πραγματικό. Δεν μπορούν να επικοινωνήσουν, διότι είναι μια συγκεκριμένη ηλικία, από ό,τι κατάλαβα η μαμά σου. Είναι η μαμά σου και είναι η δύση σου. Πώς να συνεννοηθούν, καλό μου. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μεγάλο θέμα. Αυτό λέγεται ανοχή με αγάπη. Ε, δέν δε. Στο πόλι της Ελλάδας, όπου δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία. Αυτό λέγεται ανοχή με αγάπη. Στο κολλ, στο κοινωνικό, στη διαφορετική κουλτούρα, δεν είναι δυνατόν όλες οι κουλτούρες να είναι σαν τη δικιά μας. Είστε μη κοινωνείας θα μάθουμε το μιούς μας. Όχι. Όχι. και να προσπαθήσει να δει ότι είναι από μια άλλη κουλτούρα, δεν θα μπορέσει να επικοινωνήσει, αν δεν το αποδεχτεί αυτό. Δεν μπορεί να την κάνει η Ελληνίδα την κοπέλα από τη Μοζανβίκη και να θέλει να συμπεριφέρεται στο γιό της, όπως θα ήθελε η μαμά σου. Έχω προσέξει σε πολλές ζευγάρια που είναι από άλλες. Κάποιος παντρεύεται και είναι Γερμανίδα ή κάτι άλλο. Άλλη νοτροπία. Ακριβώς. Αυτό όμως, αν το ζευγάρι περνάει καλά... αν το ζευγάρι όμως περνάει καλά, ποιο είναι το πρόβλημα της μαμάς? Κατάλαβες, δηλαδή το θέμα το ζευγάρι είναι. Το ζευγάρι περνάει καλά, επικοινωνεί. Ναι, επικοινωνεί. Είναι θέμα... Τώρα, της μαμάς είναι το θέμα. Της μαμάς είναι το θέμα. Αλλά επειδή θύξατε το θέμα, ας πούμε, ενός ζευγαριού... από διαφορετική προέλευση... ναι, αυτό είναι όντως θέμα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επικοινωνούμε με τους ομοίους μας... γιατί δεν έπετε ότι οι ομοί μας έχουν και τις ίδιες αντιλήψεις με εμάς. Απλώς, από τη στιγμή που υπάρχει ενδιαφέρον... να κρατηθεί ζωντανή και υγιής μια σχέση... όποια σχέση και να είναι... και από τη στιγμή που κάνεις την αποδοχή... ότι συμφωνείς, ότι διαφωνείς... μετά μπαίνεις σε μια διαδικασία υγιούς διαπραγμάτευσης. Δηλαδή καταγραφής των βασικών στοιχείων... που έχουν σημασία για τον κάθε έναν ξεχωριστά... και αφού καταγράψουν και οι δύο... ποια είναι τα βασικά σημεία... ας πούμε των πεποίθησεών τους που έχουν σημασία... ψάχνεις να βρεις γέφυρες... αλλά ξαναλέω στη βάση της υγιούς διαπραγμάτευσης. Δηλαδή, εντάξει, όχι λεόντια συμφωνία... όλα δικά μου και εσύ θα μου λες ναι... έτσι σε μια υγιή βάση. Και έτσι μπορείς να χτίσεις επικοινωνία το ίδιο... ισχύει και για τη μαμά με τη νύφη δηλαδή. Οκ, διαφορετικές κουλτούρες. Δεν είναι το ζητούμενο να πεις... α, η δική μου είναι καλή, η δική σου βρωμάει. Το θέμα είναι ποια στοιχεία είναι βασικά για εσένα... ποια στοιχεία είναι βασικά για εμένα... και έλα δώ σε ένα επίπεδο αμοιβεότητας... να δούμε πώς θα τα συμφωνήσουμε... για να ζούμε όμορφα. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Αυτό είναι αυτονόητο, άμα δεν υπάρχει καλή διάθεση... δεν συζητάμε τίποτα έτσι κι αλλιώς. Καλησπέρα σας. Η ομιλία σας ήταν δομημένη πάνω στα κέντρα ενέργειας... στα τσάκρα που είπατε. Και εν συνεχεία αυτό είναι συμβατό ή παράλληλο... με την ψυχολογία η ψυχιατρική... όπως άρχισε από τον Σοκράτη, Πλάτων, Αριστοτέλη... Φρόιτ, Άντλερ και λοιπά. Είναι κάτι καινούριο αυτό ή παράλληλο όπως είπατε αυτά? Όχι, είναι πάρα πολύ παλιό. Οι αρχαίοι Έλληνες ξέρανε για τα ενεργειακά μας κέντρα... έτσι κι αλλιώς. Ασχετά αν αυτή η γνώση δεν έχει διαδοθεί τόσο πολύ στην Ελλάδα. Στο τελευταίο Ελληνο-Κινεζικό μάλιστα... συνέδριο ιατρικής που πήγαμε ακριβώς πριν από λίγους μήνες... βρέθηκε και ταυτοσυμία στο 98% των σημείων μεσημβρινών... και του βελονισμού με τους Κινέζους. Με τον Κίτρινο Αυτοκράτορα που το είχε εμπνευστεί. Οπότε ο Ιπποκράτης και ο Κίτρινος Αυτοκράτορας... έκανε εδώ στη Γη με διαφορά μόνο 10 ετών... και δίδαξαν ακριβώς τα ίδια και για τους μεσημβρινούς... και για τα ενεργειακά κέντρα και για τα βελονιστικά σημεία. Έτσι, λοιπόν, τα ενεργειακά κέντρα είναι γνωστά εδώ και 5.000 χρόνια. Δεν είναι την δική μας έμπνευση. Αυτό που μπορούμε όμως να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε... την ψυχολογία που κρύβεται πίσω από κάθε ενεργειακό κέντρο. Αυτό, λοιπόν, που προσπαθούμε να κάνουμε και προσπαθήσαμε και σήμερα... είναι να δείξουμε πώς γίνεται από ένα κλειστό ενεργειακό κέντρο... και να μεταλαμπαδεύσουμε αυτή τη γνώση έρχονται τα προβλήματα επικοινωνίας... αυτά που είπαμε σήμερα ή σε οποιο άλλο ενεργειακό κέντρο... το οποιοδήποτε πρόβλημα υπάρχει. Υπάρχει δηλαδή άμεση συσχέτηση της ψυχολογίας με τα ενεργειακά κέντρα... και το ενεργειακό κέντρο με τους ενδοκρινείς μας αδένες, διότι κάθε ενεργειακό κέντρο... δίνει ενέργεια και σε έναν ενδοκρινή αδένα. Έχουμε 7 ενδοκρινείς αδένες και 7 ενεργειακά κέντρα. Οπότε έχουν άμεση σχέση με την υγεία μας. Και έχουν μετρηθεί άλλωστε αυτά. Είναι μετρημένα. Είμαστε εντάξει για πόψε νομίζω. Σας ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ. |
