| : Μουσική Όλες αυτές τις μέρες που ζούμε εδώ, τώρα όλοι, με όλη αυτή την κατάσταση της πανδημίας, πάντοτε μια σκέψη από παιδικές αναμνήσεις πάντα μας φέρνει ένα χαμόγελο. Και λέω, έστω θα πω κάτι, γιατί ένα γλυκό χαμόγελο, όταν σκεφτούμε κάτι για τα παιδικά μας χρόνια, έρχεται στα χείλη μας. Παιδικές αναμνήσεις και από τα δικά μου παιδικά χρόνια και αργότερα από τα παιδιά που ετοίμαζαν να πάνε στα κάλαντα, όλα αυτά μου φέρνουν γλυκά χαμόγελα στα χείλη. Λοιπόν, τι έτσι θα εξιστορίσω εγώ. Μικρή ενδημοτικό τώρα, Τρίτη, Τατάρτη, δεν θυμάμαι τι τάξη ήμουνα. Μια φίλη μου, στη γειτονιά μας στο χωριό, παραμονή Χριστουγέννων, θα πηγαίναμε στα κάλαντα, συνοηθήκαμε από τα πόγεμα, πότε θα ξεκινήσουμε και λοιπά, να ξεκινήσουμε νωρίς λέει. Τάξει, λέω νωρίς, θα έρθεις από το σπίτι να ξεκινήσουμε. Αυτή αποκοιμήθηκε κάμια ώρα-δύο στο σπίτι της, ξύπνησε, ανοίγει την πόρτα, φεύγει, ούτε ρώτησε τη μαμά της τίποτα, έρχεται στο σπίτι, οι πόρτες ανοιχτές, ως συνήθως εκείνα τα χρόνια, ανοίγει την πόρτα, έρχεται μέσα στο διάδρομο, ήταν και μια πύλη, είναι στάμνα, θυμάμαι εκεί κοντά, ρίχνει και τη στάμνα από τη διασύνη της, να έρθει γρήγορα να με ξυπνήσει. Ξυπνάει η μαμά μου, λέει πού, τι έλα ρε Μαρή, τι γίνεται. Άντε λέει, ξύπνα την Ελένη να πάμε στα κάλαντα, μα ακόμα είναι νύχτα, είναι 12, 1 η ώρα ακόμα. Για έλα σε παρακαλώ, ξάπρωσε, ανέβασε πάνω στο δωμάτιο που κοιμόμουν εγώ, λέει, κοιμήσω εδώ κοντά, θα ξυπνήσω εγώ τον πρωί. Και μετά σηκωθήκαμε τέλος πάντων πρωί, να πάμε στα κάλαντα. Και ως συνήθως, εκείνα τα χρόνια δεν δίνανε εκεί λεφτά, κουλιαντίνες, τα σούρβα, παραμονή πρωτοχρονιά σούρβίνες, κάστανα, πορτοκάλια, μανταρίνια, μαζεύαμε στο σακουλάκι μας που είχαμε. Αυτό ήταν έτσι μια πολύ γλυκιά ανάμνηση για μένα. Και αργότερα βέβαια, όταν ετοίμαζα τα παιδιά μου και αυτά τα ίδια να πάνε στα κάλαντα, και εκεί ήταν έτσι μια ξεχωριστή στιγμή, συγκινητική στιγμή. Αυτό που κρατάω, έτσι και θα θέλα ένα σαν μήνυμα να πω, τότε είχαμε όλες και τις πόρτες ακόμα ανοιχτές, όχι αγκαλιές ανοιχτές, πόρτες ανοιχτές, να δεχτούμε τον κόσμο. Τώρα δυστυχώς, κλειστές οι πόρτες των σπιτιών μας και οι κλειστές και οι αγκαλιές, δεν μπορούμε να αγκαλιάσουμε και τα δικά μας πρόσωπα, τους γονείς μας, ακόμα και τα παιδιά μας, που είναι σε άλλο νομό. Καιρός λοιπόν, να αναθεωρήσουμε όλοι τις αξίες που έχουμε ο καθένας σαν άνθρωπος και να βάλουμε προτεραιότητες στη ζωή μας. Το τι είναι ωραίο, το τι είναι άσχημο, ας το αποβάλουμε και να περάσουμε όλοι έστω με αυτόν τον δρόμο, ας προφυλαχτούμε όλοι για να περάσει όλο αυτό το κακό και να ευχηθώ σε όλους καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα, με χαρά να έρθει το νέο έτος και να φύγει όλη αυτή η πανδημία, όλο αυτό το άγχος που έχει ο κόσμος και να χαμογελάσουμε. Ένα χαμόγελο είναι αρκετό. |
