| : 31. dys1 Καλημέρα zacεMANUTY! Καλημέρα, Παναγιώτα! Μα καλά, τι σκέφτεσαι! Πόσο θα ήθελα να ταξιδέψω... πόσο μου έχουν ελείψει τα μακρινά ταξίδια. Και πού θα ήθελες να βρίσκεσαι? Θα ήθελα να βρεθώ κοντά σε μία λίμνη, με καθαρά νερά και όμορφα νούφαρα. Σου έχω ένα μυστικό. Μπορούμε να ταξιδέψουμε. Και πώς θα το καταφέρουμε αυτό? Μα φυσικά, παρέα με τους μικρούς μας φίλους... και την ιστορία, η νεράιδα Ευγενία και τον Τζίνι Βοηθία. Μα καλά, πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα. Πάμε να πάρουμε το βιβλίο. Νομίζω να, εδώ βρίσκεται. Τι λέτε, παιδιά, είστε έτοιμοι να ταξιδέψουμε μαζί... με αυτή την ιστορία, την νεράιδα Ευγενία και τον Τζίνι Βοηθία. Πάμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ιστορίας. Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν τόπο μακρινό, σε έναν κόσμο μαγικό και πολύ αγαπητό, ήταν μια νεράιδα που την λέγανε Ευγενία. Είναι νεράιδα. Φορούσε ροζ, λάτρευε το χρώμα ροζ, είχε ροζ καπέλο, ροζ φούστα, ροζ παπούτσια... και όταν έβρεχε, κρατούσε ροζ ομπρέλα. Μήπως, τι λέγανε, ροζαλία. Ζούσε σε μια λίμνη γεμάτη όμορφα νούφαρα και πεντακάθαρα νερά, τόσο καθαρά που η λίμνη έμοιαζε σαν καθρέφτης. Έπαιζε ξέχνιαστη με τους φίλους της τα βατραχάκια που χοροπηδούσαν και τραγουδούσαν όλη μέρα. Με λεκάνι πέλαργοι, παίζουν τραγουδούν μαζί, κατραχάκια καστοράκια κάνουν αστεία παιχνιδάκια. Με ραϊδούλες, μάγισσουλες, σταγονούλες, λιβελούλες, λενωρές, κουβεντούλες. Στην Εράιδα άρεσε πολύ η καλοσύνη και η ηρεμία. Ήταν πάντα πρόθυμη να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη. Και δεν της άρεσε καθόλου η κακία, το ψέμα και τα λόγια που φέρνουν γκρίνια και στεναχώρια. Όμως, απ' τη μια στιγμή στην άλλη, δίχως αφορμή μεγάλη, ξέσπασε μια φασαρία που στον κόσμο ελκαμιά ήρθε γκρίνια και μουρμούρα. Φέραν ανακατωσούρα, έπειτα, να σου η κακία, χάθηκε η ηρεμία. Και τότε εμφανίστηκε ο πελαργός. Φύγετε όλοι από εδώ, τούτοι είναι η μεριά μου. Εδώ χτίζω τη φωλιά μου. Και του απάντησε ο πελεκάνος. Διάλεξες με την πονηριά σου, περρώντως εσύ τη γειτονιά σου. Μου πήρες όλη τη τροφή, θέλω να φύγεις στη στιγμή. Και τότε αποκρίθηκε ο Κυρ Κάστορας. Ο ήλιος βγαίνει και δεν ζεσταίνει, η λίμνη είναι πολύ παγωμένη και εγώ πώς θα κολυμπήσω τη φωλιά μου για να χτίσω. Και τότε είπε η αρχηγμάγισσούλα, λίμνο καθρεφτάκι μου, για πες μου στο αυτάκι μου, ποιες είναι πιο ωραίες, οι νεαράιδες ή οι μαγισσοπαρεές. Και απάντησε εις τα γωνούλα. Φύγετε όλοι από εδώ, θέλω να καθρεφτιστώ μέσα στη λίμνη στο νερό. Ω! Φασαρίες! Δεν μπορώ! Και τότε η νεαράιδα Ευγενία έβαλε ένα σκοπό. Να εξαφανίσει την κακία και όλα τα κακά που μπορεί να συνέβαιναν γύρω της να τα μεταμορφώνησε καλά. Και πώς θα το έκανε αυτό? Μα φυσικά με ένα καλό σχέδιο. Και πώς θα πραγματοποιούσε το σχέδιο της? Εδώ ήταν το πρόβλημα. Υπήρχε κάτι που έκανε το κακό καλό και το καλό καλύτερο, αλλά χρειαζότανε βοήθεια για να το βρει αυτό. Σύμφωνα με τους φίλους, πίσω από τις καλαμμιές, στην απέναντι όχθη της λίμνης, βρισκότανε ένα μπουκάλι με την ουρανειοτοξόσκονη, που μεταμόρφωνε το κακό σε καλό και το καλό σε καλύτερο. Και τότε η Νεράιδα Ευγενία αποφάσισε ότι πρέπει να διασχίσει την απέναντι όχθη της λίμνης, για να βρει το μπουκάλι. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να κολυμπήσω και αν βραχούν τα ροζ μου ρούχα. Ίσως δεν μπορώ να τα καταφέρω. Η Νεράιδα Ευγενία στεναχωρήθηκε. Δεν ήξερε αν μπορούσε να περάσει στην απέναντι όχθη της λίμνης. Άρχισε να χάνει το θάρρος της και αποφάσισε να ζητήσει τη βοήθεια από τους φίλους της. Οι φίλοι της είχαν ακούσει και εκείνοι τους τρίλους, αλλά δεν ήξερε αν είναι αληθινή. Σκέφτηκαν την ιδέα της, αλλά όσο σκεφτόντουσαν, τόσο πιο δύσκολο τους φαινόταν. Πώς θα περάσεις τη λίμνη κι αν κρύβεται κάτι πονηρό στην άλλη όχθη της, θα βραδιάσει μέχρι να πας και θα κινδυνέψεις. Η νεράιδα Ευγενία άρχισε να στεναχωριέται. Έχασε το θάρρος της και ξάπλωσε κουρασμένη δίκλα στη λίμνη να ξεκουραστεί. Την πλησίασε τότε μια γοργόνα. Η Γοργόνα Τριανταφυλλένια είχε πάρει το όνομά της απ' τα ροδοπέταλα. Της άρεσαν όλα τα χρώματα, το κόκκινο, το μπλε, το κίτρινο, το πράσινο. Η Γοργόνα Τριανταφυλλένια είχε ένα φίλο, τον Τζίνι Βοηθία, που ήξερε πάντα να δίνει λύσεις στα δύσκολα. Το Τζίνι ήταν όμορφο, πολύχρωμο, γενναιόδωρος της λέξης, με σβελτάδα, με έξυπνες δές που έδιναν λύσεις σπουδαίες. Το Τζίνι Βοηθία είμαι εγώ και όλους όσους αγαπάω πάντα θέλω να βοηθάω. Με ηρεμία, καλοσύνη, ευγένεια και δελφοσύνη. Τζίνι, δεν ξέρω αν μπορώ να τα καταφέρω και να περάσω την απέναντι όχθη της λίμνης. Μη στεναχωριέσαι, Νεράιδα Ευγενία. Θα σε βοηθήσω εγώ με τους φίλους μου, τη Βατρέχο οικογένεια, που θα σε σηκώσουν στην πλάτη τους και θα περάσεις την απέναντι όχθη της λίμνης, χωρίς να βραχούν ούτε τα ποδαράκια σου. Μα πριν το κάνουμε αυτό, θέλεις να φτιάξουμε ένα σύνθημα. Ναι, Τζίνι Βοηθία, θέλω. Όσα δεν μπορώ εγώ, όσα δεν μπορείς εσύ, τα μπορούμε εγώ και εσύ. Βουλ! Βοηθάμε όλοι μαζί! Και έτσι, παιδιά, η Νεράιδα Ευγενία, με τη βοήθεια του Τζίνι Βοηθία, κατάφερε να περάσει την απέναντι όχθη της λίμνης. Και δεν το πίστευε στα μάτια της. Πίσω από τις καλαμιές, ήταν κρυμμένο το μαγικό μπουκάλι με την ουραναιοδοξόσκονη. Δεν ήξερε όμως αν είναι μαγική, δεν ήξερε αν οι θρύλοι είναι αληθινοί. Το μπουκάλι ήταν πολύχρωμο, είχε ένα καπάκι από αστέρι και κόκκινη κορδέλα. Τότε η Νεράιδα Ευγενία άνοιξε το καπάκι και από μέσα ξεπίδησε η μαγία. Η ουραναιοδοξόσκονη μπορούσε να κάνει το κακό καλό και το καλό καλύτερο. Η Νεράιδα Ευγενία τώρα μπορούσε να περάσει την απέναντι όχθη της λίμνης, χωρίς να κινδυνεύσει, χωρίς να βραχεί. Τον Τζίνη βοηθεία έκανε ένα μαγικό, βοήθησε να κρατάει την επίδραση της ουραναιοδοξόσκονης όλη τη μέρα. Τότε η Νεράιδα Ευγενία κουράστηκε, αποφάσισε να πάει να κοιμηθεί. Ξάπλωσε δίπλα στη λίμνη, αλλά πρώτα έκανε μια ευχή, να γίνει μια νέα αρση. Έτσι το γλυκό αεράκι φύσαγε τα μαλλιά της και το προσωπάκι της. Ξαφνικά, όμως, σαν κάτι ν' άκουσε. Σσσσσσ! Πράγματι, η Νεράιδα έτρυβε τα αυτιά της, έχασε τα λογικά της, έκανε να σηκωθεί, δεν το πίστευε στα μάτια της, θα έχασε τα λογικά της! Και με τόση φασαρία θα ήτανε ταλαιπωρία. Απ' ουδό και στο εξής, φίλοι να είμαστε εμείς, να γελάμε, να ξεχνάμε, τις καρδιές να μη χαλάμε, με λογάκια και κακίες που μοιάζουν κοκορομαχίες. Όλοι μαζί θα προσπαθούμε, απ' την κακία, να ξεγλιστρούμε. Και αν ξανάρθει κάποια σκέψη, δεν θα βγάζουμε ούτε λέξη. Με το 1, 2, 3, δίνουμε όρκο στη φιλία! Γιούπι! Τα καταφέραμε! Είμαστε η καλύτερη ομάδα! Όχι πια η Αγριάδα, μόνο Ευγένεια και Φρονημάδα! Είμαστε ομάδα δυνατοί, με καρδιά και λογική. Τις δυσκολίες τις προσπερνάμε και στη ζωή μας προχωράμε. Χάρη στη συνεργασία, ήρθε και πάλι η ρεμία. Η Ευγένεια, η Ομώνια, που μυρίζουν σαν κολόνια. Έφυγε και η Μουρμούρα, που έφερνε ανακατωσούρα. Είμαστε λοιπόν και πάλι νικητές, τρανοί, μεγάλοι, της αγάπης της ζωής και όλων των καλών της γης. Και από τότε και μετά, παιδιά, έζησαν αυτοί καλά. Και αποφάσισαν μαζί να είναι πιο προσεκτικοί, στη ζωή τους πιο ευγενικοί, για να είναι η ζωή τους μαγική. Τι θα έλεγες να παίξουμε ένα παιχνίδι? Τέλεια! Αγαπάω πολύ τα παιχνίδια. Σου έχω ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Με τις λέξεις. Και πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι? Λοιπόν, θα ξεκινήσουμε από τις ομοιοκατάληκτες λέξεις. Τις ομοιοκατάληκτες, δηλαδή τις λέξεις που έχουν την ίδια κατάληξη. Πολύ σωστά! Για να θυμηθούμε λεξούλες από την ιστορία της Νεράιδας Ευγενίας. Για παράδειγμα, Νεραϊδούλα. Νεραϊδούλα, μαγισούλα. Σου έχω άλλη μία Ευγενία. Ευγενία βοηθία. Όπως και ήρωες της ιστορίας μας. Να σκεφτούμε άλλη μία Καστοράκια. Βατραχάκια. Σταγονούλες. Λιβελούλες. Είσαι πολύ καλή! Αυτό το παιχνίδι, παιδιά, μπορείτε να το παίξετε και με λέξεις από άλλα παραμύθια ή και με δικές σας λέξεις. Θες να με δοκιμάσεις? Για να σε δοκιμάσω τώρα εγώ, λοιπόν. Τι λες για τη λέξη πυρούνι. Πυρούνι, πυρούνι, κουδούνι. Σωστά! Στρώμα. Χώμα. Μαλή. Χαλή. Είσαι κι εσύ πάρα πολύ καλή σε αυτό το παιχνίδι. Πολύ ωραία! Και τι θα έλεγες να συνεχίσουμε με άλλο ένα παιχνίδι. Θέλεις να παίξουμε με τα υποκοριστικά των λέξεων. Τέλεια! Οι υποκοριστικά είναι οι λέξεις που δείχνουν ότι κάτι είναι μικρό. Είτε επειδή είναι πραγματικά μικρό, είτε επειδή θέλουμε να το πούμε χαϊδευτικά. Για παράδειγμα, βάτραχος, βατραχάκι, κάστορας, καστοράκι, νεράιδα, νεραϊδούλα. Πολύ ωραία! Για να βρούμε κι άλλα υποκοριστικά. Είμαι σίγουρη παιδιά, πως αν παρατηρήσετε γύρω στο χώρο σας, σίγουρα θα μπορείτε να βρείτε και να σκεφτείτε τις δικές σας λέξεις, όπως για παράδειγμα τραπέζι, τραπεζάκι, σωστά, καρέκλα, καρεκλάκι, μαξιλάρι, μαξιλαράκι. Σου έχω κι άλλη λέξη. Βιβλίο, βιβλιαράκι. Να σκεφτούμε άλλη μία. Σκύλος, σκυλάκι. Ωραία, τα υποκοριστικά. Έλα, άλλη μία, άλλη μία, βρες άλλη μία λέξη. Ωραία, να πούμε τη λέξη κουδούνι. Κουδουνάκι, λοιπόν. Και για το τέλος, σου έχω το πιο ωραίο παιχνίδι. Το παιχνίδι, το σύνθετο μη λέξεων. Υπέροχα! Είναι και το αγαπημένο των παιδιών. Είναι το αγαπημένο των παιδιών, γιατί αυτές οι λέξεις, σε κρύβουν κάποια μαγεία μέσα τους. Αλήθεια, πού είναι η μαγεία? Δηλαδή, αυτό σημαίνει ότι μέσα σε μία λέξη, βρίσκονται κρυμμένες και κάποιες άλλες λεξούλες μέσα. Αχ, θέλω πολύ να ξεκινήσουμε. Μπορούμε να ξεκινήσουμε με το παράδειγμα της λέξης «μαγισσοπαρέα» από την ιστορία της Νεράιδας Ευγενίας και να σκεφτούμε πόσες λέξεις υπάρχουν μέσα σε αυτή τη λέξη. Ωραία, λοιπόν, είμαι έτοιμη. Μαγισσοπαρέα, μάγισσα και παρέα. Πολύ ωραία, πολύ σωστά. Θέλω και άλλη, θέλω να βάλεις και άλλη μία σύνθετη λέξη. Μια άλλη μας λέξη είναι «κοκορομαχίες». Κόκορος και μαχί. Πολύ ωραία. Και γενεόδωρος. Γενεόδωρος, μα τι όμορφη λέξη είναι αυτή. Γενέος και δώρο. Και σ' εγώ και εγώ μία λέξη. Είναι μαγική. Ουρανιότοξοσκονή. Ουρανιότοξοσκονή. Μα καλά, πόσες λέξεις κρύβονται εδώ? Δύο. Είσαι σίγουρη Κατερίνα, ουρανιό, τόξο και σκόνη. Τρεις είναι οι λέξεις που κρύβονται εδώ. Καλά, ξέρω. Άλλη μία λέξη που κρύβει μέσα τις τρεις. Να σας την πω είναι και λίγο αστεία. Σκουλικομπυρμηγκότρυπα. Λοιπόν, είναι τέλειο αυτό το παιχνίδι. Θα παίξουμε και με άλλες λέξεις. Ή μήπως θέλεις να δούμε πώς μπορούμε να φτιάξουμε σύνθετες λέξεις. Να βρούμε δύο ξεχωριστές και να τις ενώσουμε. Ωραία. Να σου πω δύο λέξεις να τις ενώσουμε. Λοιπόν, άνεμος και μήλος. Άνεμο, μήλος. Πολύ ωραία. Τώρα θα σου πω και εγώ. Σίδηρος και δρόμος. Μα φυσικά ο σιδηρόδρομος. Και σου έχω άλλη μία λέξη, η αγαπημένη μου, ή μάλλον τα αγαπημένο μου γλυκό. Σοκολάτα και πίτα. Πω πω, το αγαπημένο μου γλυκό και το δικό μου αγαπημένο γλυκό. Σοκολατόπιτα. Και σου έχω και αλμηρό. Τύρι και πίτα. Μα φυσικά η τυρόπιτα. Και όπως και η τυρόπιτα, μου έρχεται στο μυαλό και η σπανάκοπιτα. Αλλά άλλη μία λέξη, είναι πολύ ωραίο αυτό το παιχνίδι, με πρώτο συνθετικό το χιόνι. Χιόνι και άνθρωπος. Χιόνι και άνθρωπος. Χιονάνθρωπος. Εντάξει, είναι φανταστικό αυτό το παιχνίδι. Είδατε, λοιπόν, παιδιά, πόσα παιχνίδια μπορούμε να παίξουμε με τις λέξεις. Μπορείτε να παίξετε κι εσείς και να διασκεδάσετε τόσο όσο και εμείς. Και τώρα, μήπως να παίξουμε άλλο ένα παιχνίδι. Ναι, θέλω πάρα πολύ να παίξουμε, όμως τι παιχνίδι. Έχω μια ιδέα. Θα παίξουμε ένα παιχνίδι με το πρόσωπο, το σώμα μας και με τα χεράκια μας. Μα καλά, τι κανόνες έχει αυτό το παιχνίδι. Λοιπόν, αυτό είναι το παιχνίδι των συναισθημάτων. Πάμε να κλείσουμε τα μάτια μας και να σκεφτούμε την Εράιδα Ευγενία, που περπατούσε ξέγνιαστη γύρω από τη λίμνη και επικρατούσε ηρεμία. Να σκεφτούμε πώς αισθανότανε, μα φυσικά χαρούμενοι και ήταν τόσο χαρούμενοι. Μήπως θέλεις να ζωγραφίσουμε τη χαρά. Ναι, αλλά πώς ζωγραφίζεται η χαρά. Λοιπόν, πάρτε ένα λευκό χαρτί, τους μαρκαδόρους σας και πολλή φαντασία και πάμε να ξεκινήσουμε. Πάμε. Ποιο χρώμα είναι να πάρουμε. Ας πάρουμε το λευκό χαρτί πρώτα και θέλεις να πάρουμε το μόβι, είναι το αγαπημένο μόβι. Ωραία, εννοείται, δεν σου χαλάω ο χατήρι. Λοιπόν, για να ζωγραφίσουμε τη χαρά, παιδιά, να ξεκινήσουμε με ένα προσωπάκι. Πολύ ωραία. Μα κάνω ένα κύκλο για το πρόσωπο. Υπέροχα. Κάνουμε, λοιπόν, τον κύκλο αργά και σταθερά και να συνεχίσουμε με τα ματάκια, να ζωγραφίσουμε τα ματιά της χαράς. Έλα, για ξεκινάς. Τέλεια. Πολύ ωραία, φτιάχνουμε τα ματάκια της και μετά να βάλουμε και βλεφαρίδες. Ναι, να βάλουμε βλεφαρίδες. Πολύ ωραία. Και φυσικά, τι άλλο, Λύπη? Ένα μεγάλο και λαμπερό χαμόγελο, όπως αυτό εδώ. Υπέροχα! Και νομίζω κάπως έτσι ζωγραφίσαμε το συνέστημα της χαράς. Μπορείτε να το κάνετε κι εσείς, παιδιά, και μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κι οποιονδήποτε άλλο χρώμα σας αρέσει. Να παίξουμε, μάλλον, ένα συνέστημα? Ναι, θέλω πάρα πολύ να παίξουμε. Αφήνουμε στην άκρη τη χαρά και πάμε τώρα να σκεφτούμε πώς αισθανόταν η Νεράιδα Ευγενία όταν επικρατούσε φασαρία, ανακατοσούρα και ήρθε η κακία. Η Νεράιδα Ευγενίας δεν της άρεσαν οι στενοχώριες. Κι εγώ αυτό νομίζω. Νομίζω ότι μάλλον αισθανόταν λυπημένη. Ήταν πολύ λυπημένη, γιατί της άρεσε μόνο η καλοσύνη, της άρεσε να παίζει και να είναι ξέγνιαστη μαζί με τους φιλουστές. Αλλά πώς θα ζωγραφίσουμε τη λύπη? Λοιπόν, θα πάρουμε άλλο ένα χαρπάκι. Και να πάρουμε το μπλε το χρώμα? Να πάρουμε το μπλε, ωραία, και να κάνουμε πάλι ένα προσωπακί. Να κάνουμε έναν κύκλο. Κάνουμε έργα και σταθερά πάλι το κυκλάκι για το προσωπακί. Και μήπως τώρα τα ματάκια να είναι λίγο πιο λυπημένα, αντίγια χαρούμενα. Ναι, να τα κάνουμε λίγο πιο λυπημένα, πιο μικρά, μαζεμένα, όπως είναι η λύπη. Και το στοματάκι? Το στοματάκι, μάλλον, θα είναι αντίθετο από το χαμογελάκι. Για να δοκιμάσω, κάπως έτσι. Και κάπως έτσι φτιάξαμε τη λύπη. Μπορείτε να το κάνετε κι εσείς ή μπορεί να την αποτυπώσετε και διαφορετικά στη ζωγραφιά, γιατί ο καθένας μας ζωγραφίζει με μοναδικό τρόπο. Τι ωραίο που είναι αυτό το παιχνίδι, θέλω να παίξουμε άλλο ένα. Δεν θα σφαλάσω το χατήρι και θα παίξουμε και με ένα τελευταίο συνέστημα από την ιστορία της Νεράιδας Ευγενίας. Και τώρα αυτή τη φορά θα σκεφτούμε τη Νεράιδα Ευγενία, όταν ήθελε να περάσει στην απέναντιοχθή της λιμνής. Αχ, νομίζω... Και δεν ήξεραν πως θα τα καταφέρει. Ήταν λίγο φοβισμένη, γιατί δεν ήξεραν πως μπορούσε να κολυμπήσει. Και θα βρεχόδουσαν και τα ρούχα της. Αχ, ήταν πολύ φοβισμένη. Και να σε ρωτήσω κάτι. Ο φόβος, πώς ζωγραφίζεται? Τώρα θα δούμε πώς ζωγραφίζεται ο φόβος, όταν πάρουμε άλλο ένα χαρτί. Και ποιο χρώμα θέλεις αυτή τη φορά? Με τι χρώμα να κάνουμε το φόβος? Με πράσινο. Ωραία, με πράσινο. Θα κάνουμε πάλι το προσωπάκι μας. Πολύ ωραία, φτιάχνουμε πάλι ένα προσωπάκι. Και να σκεφτούμε πώς αισθανόμαστε όταν φοβόμαστε. Νομίζω πάλι τα μάτια μας είναι μικρά. Είναι λίγο φοβισμένα. Να τα κάνουμε μικρά και το στόμα μας είναι σαν μισάνεχτο από το φόβο. Γιατί ούτε γελάμε, ούτε είμαστε στεναχωρημένοι, είμαστε φοβισμένοι. Να κάνουμε ένα μικρό κύκλο. Ένα μικρό κύκλο, κάπως έτσι. Ωραία. Και σίγουρα τα παιδιά ζωγραφίζουν καλύτερα από μας, είμαι σίγουρη γι' αυτό. Και τώρα αυτός είναι ο φοβός. Έτσι αποτυπώσαμε λοιπόν το συνέστημα και του φόβου. Είδατε λοιπόν, παιδιά, με πόσους τρόπους μπορούμε να ζωγραφίσουμε τα συναισθήματα, αλλά και να τα μιμηθούμε. Αχ, τι ωραία που τα καταφέραμε! Και συνεργαστήκαμε! Γιατί όσα δεν μπορώ εγώ... Όσα δεν μπορείς εσύ... Τα μπορούμε εγώ κι εσύ! Γεια σας, παιδιά! |
