| : Τώρα αυτή η εποχή να μιλάμε για δικαιολογία, ιδιαίτερα, ναι, τώρα είναι και έτσι, δεν πιστεύω ότι είναι τόσο φιλόδοξο το εγχείρημα του Δημοκραυστηρίου αρχικά, φιλόδοξο από τη μια θημεριά, τόσο τόμηρο από την άλλη και τόσο επικίνδυνο σήμερα. Το να μιλάχανε για το διβλίο σήμερα, θέλω να πω ότι αυτό είναι πράγματι άκρως επικίνδυνο. Τωρμάται η κυρία έτσι όταν. Έχετε γνήμα ότι πάει γυρήγοντας. Εμείς κάνουμε τη δουλειά μας, να το πω δηλαδή πάρα πολύ απλά, ας μην το τολμούσε η πολιτεία το 1978 να στείλει νέο στο εξωτικό, ενός του εξωτερικού, ενός στην εσπερία, ειδικότερα στο φως ανέσπερον στη Δενεθία. Ήταν θα έλεγα φισαγωγικά ένα λάθος, ένα σφάλμα τότε της Ακαδημίας Αθηνών, να ασχοληθεί με ορισμένος από εμάς. Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, κυρία Κυριακοπούλου, κυρία Παπάζογλου, κυρία Τσότα, του Δημοπεριστερίου, με μεγάλη χαρά εδώ διακρίνω, βλέπω συνεργάτες. Παγωναρχή πίστεψαν σε αυτή την απλή τότε δράση, που δεν φερόντως ανημεροντική κίνδυνη. Την κυρία Καρπούλια που, τότε που την γνώρισα, δηλαδή ο όγκος είναι την εντύπωση ενός μαχητή, που δύσκολα κανείς μπορεί να αντεπεξεύθει η πολεμάντας. Τον κύριο Αλέξανδρο Πατσί, που απεδείχθη πράγματι ότι και το όνομά του μπορεί να μην είναι, αλλά μεγάλως είναι σίγουρα. Την κυρία Δήμητρα Μόσκου, που πατάει στερέα στο χώμα, εξάωκτη Δήμητρα θεή του. Τον κύριο Δημήτρη Παρδάκα, που θέλησε και θέλει και συνεχίζει απτόειτος να δράσει στο πλαίσιο της τεχνοδολικής επανάστασης. Την κυρία Δέσποινα Μέρα. Και βέβαιος και εσάς, κυρία Τσοταπορτάκη, που θελήσατε να είστε η ψυχή και φέρνω κατά μέρος εκείνα τα απλά, το Ανδρέιο το Παχατουρίδι που συνέχιζε να έχει την ίδια γνώμη από το Αβουνάνθη Συπείρο ως το Περιστέρι, τότε που είχε βρεθεί εκείνο το περίφημο καλοκαίρι, που τότε δεν ήταν τίποτα. Ό,τι τίποτα δεν ήταν, είχε μόνο πολύ αγάπη. Πολύ αγάπη και πολύ πάθος. Και πολύ ενθουσιασμό. Και αυταπάρνηση και αυτοθεσία. Σήμερα θέλει και κάτι άλλο. Σήμερα χρειαζόμαστε και κάτι άλλο. Μαχητικότητα, πρώτη γραμμή, αντίσταση, αντίδραση, όχι αυτό. Ας είναι. Είναι αδύνατο να σας πω αυτά που λέει η ανακοίνωσή μου η τόσο φιλόδοξη. Αναμνήσεις από το μυαλό μου, έκλεψα τον τίτλο, πιστεύοντας ότι πράγμα, και τότε που μου λέγατε πως θα γίνει τάχα το Πέτρινο Σχολείο, τότε που έλεγα, τι μεγαλόπνα σχέδα είναι αυτά. Αλλά καμιά φαρά όμως, ποιος ξέρει, όλα αυτά μπορεί και να γίνουν. Λοιπόν, ας πούμε ένα ναι, και μετά βλέπουμε. Και σκυντροθήκαμε, και προχωρούσαμε, και προχωρούσαμε, και ναι οι εργασίες, και έφνις ορθώθηκε το Πέτρινο Σχολείο. Μιλάμε λοιπόν για τον τοπικό πολιτισμό, για συστήματα πτυροφόρησης, για βιβλιοθήκη που πρέπει αναγκαστικά να βρεθεί και να επεκταθεί, βρείτε χώρος άλλο, ξεκινήστε εσείς, όλοι θα βοηθήσουμε. Η βιβλιοθήκη κέντρο τεκμηρίουσης, μόνο, όχι. Κέντρο έρευνες, πρωτοβουλίες άκρως σημαντικές, και με βάση μάλιστα διεθνή πρότυπα. Κάτι χρειαζόμαστε. Κάτι χρειαζόμαστε όλοι, όχι μόνο εδώ, αλλά παντού όπου υπάρχουν βιβλιοθήκες. Θέλω με κόσμο, θέλουμε έμπειρους βιβλιοθήκωνόμους, και θα παρακαλέσω να μην υποτιμάτε αυτός ο όρος, με κανέναν τρόπο. Ο βιβλιοθηκάριος δεν είναι ένας απλός υπάλληλος. Δεν έχουν έστρα πράγματα. Δεν μπορώ να είναι περί υπάλληλου, δημοτικού ή δημόσιο. Αυτός, κι αν δεν επιτελεί λειτούργημα, τον έχουμε ανάγκη. Αυτόν ειδικά τον έχει ανάγκη το τόπος, πιο πολύ από κάθε άλλο. Λειτούργο. Μου χρειαζόμαστε ένα εκπαιδευμένο προσωπικό, κοντά στο βιβλιοθήκωνόμο και άλλων ειδικοτήτων. Θέλω να είχα λεφτά. Πώς ζητάμε λεφτά για την... για την... για την αστυνομία, για τα ασφάλεια. Δεν μπορεί, ασφάλεια είναι αυτή. Πρέπει να πληρώνουμε. Στρατός. Για τον στρατό. Θέλουμε λεφτά. Όχι, δεν είμαι ακόμα έφυγος για να είμαι αντίον του στρατού. Πέρασα αυτή η ηλικία τώρα. Αλλά όμως, όπως αγράζουμε εκείνα τα περίφημα τέτρα εκκληνήτήρια, όπως αγράζουμε φάντα και ποτέ, δεν ξέρω τι άλλο, θέλουμε οικονομικός πόρος. Όπως για την υγεία. Βεβαίως. Αλλά και για αυτήν την υγεία, την πνευματική υγεία, χρειαζόμαστε μόνιμος πόρος. Μόνιμος στον Θεό. Και χωρίς υπερβολή θα έλεγα συνεχώς καθυψανόμενος. Θέλουμε πνευθυκονόμους. Κι άλλους, κι άλλους, κι άλλους. Τους διώχνουμε. Αυτή είναι εφεδρία. Τι όροι είναι αυτήν, εφεδρία. Ποιος εφίβρε αυτούς τους όρους, εφεδρία. Τι ξέρετε κάτι. Δεν μπορεί. Θα αλλάξουν τα πράγματα. Μα δεν μπορεί να μην αλλάξουμε. Όλοι αυτοί που έπαιρναν τέτοιους όρους πρέπει να απολογηθούν. Γιατί έχουν εκλείσει ιδρύματα, γιατί έχουν εκλείσει βιβλιοθήκες, γιατί έχουμε κάνει συγχωνεύσεις, γιατί έχουν απολύσει κόσμο. Δεν μπορεί αυτά να περάσουν έτσι. Δεν γίνεται να περάσουν έτσι. Σε μια χώρα που θέλει να ανέγεται δημοκρατική. Δεν γίνεται αυτό. Το κτίριο το έχουμε. Πολύ ωραίο είναι. Εκπληκτικό κτίριο. Δεν μας φτάνει. Δεν αρκεί αυτό. Αυτό από την αρχή δεν σας το πω. Για να μην τρομάξετε. Και πείτε τώρα τι λέει αυτός. Μα όσοι με αυτά ασχολούμαστε, το ξέραμε αυτό. Γι' αυτό και εσάς, γι' αυτό και μας φοβούνται. Θέλουμε λοιπόν και άλλα κτίρια, και άλλα, και άλλα κτίρια. Και βεβαίως, όπως αυτό το τρίτο Πανελλήνιο τρίτο, θα πρέπει να βρει που τριακοστό. Δεν θα γίνει και αυτό. Λοιπόν, χρειαζόμαστε θέλουμε σεμινάρια μέσα στις βιβλιοθήκες. Θέλουμε βιβλιογραφίες. Εφνιδίως περάμε θάρρος. Μόλις η κυρία Πολέμι και ο αίμνηστος Φίλιππος Ήλιου παρουσιάσαν τις βιβλιογραφίες, αμέσως τα βαθύρισαν. Δεν μπορεί. Κάθε βιβλιοθήκη πρέπει να έχει τον κατάλογο της. Τη βιβλιογραφία. Τη δική της. Και της άλλης εγώ που κυκλοφορείς, αλλά και αυτή. Θέλουμε και ένα κατάλογο γενικό, ένα γενικό θεματικό αρχείο. Και κάτι μας λείπει. Λέγει τώρα αυτό. Τώρα. Τα λέμε τώρα ενώ μεχτές. Να αρχίσουμε να βγάζουμε προς τα έξω φυλάδια. Φυλάδια. Αυτή τη βιβλιοθήκη μας έτσι ωραία, εγκονογραφημένη. Να την προπάλουμε. Να την προπάλουμε. Δεν μπορείς να ζούμε. Ποιες, ποια δουλειά έχουν μέσα, ποια είναι, τι δεν είναι, τι δουλειά ακριβώς κάνουν. Έχουν εξοπλισμό αυτόν που έχουμε. Και ό,τι άλλο χρειαζόμαστε, ό,τι θέλουμε, και άλλα υλικά, και χαρτιά, και χαρτιά πολλά, και δώστου, και δώστου, και CD, και DVD, και μη χρήματα. Όλα τα θέλουμε. Και τυπλώσεις. Και καφέδες. Χρειάζονται και αυτοί. Και σαφνικά η βιβλιοθήκη περίστεριο, έγινε θεσμός. Είναι θεσμός που έρχεται προσευχή. Προκαλία ενδιαφέρον, διάβασμα, αναγνώσεις, αναλυτήσεις διάφορες, τεωροφορίες, ειδήσεις. Τότε λέγαμε εκείνο το φυλάδιο, που είχε βγει έτσι αθώα, αλλά ωστόσο όμως έτσι προκλητικό φυλάδιο. Τότε εκεί γραφόταν και η φρασούλα. Εμείς επιτρέπουμε στον κόσμο, στους πάντες, να ανοίγουν το βιβλίο, να το κοιτάνε. Δηλαδή επιτρέπεται το διάβασμα, επιτρέπεται η αναγνώση. Μεγάλη υπόθεση και ειδικά σε αυτούς τους καιρούς επιτρέχουμε στον κόσμο να διαβάζει. Επό εδώ και πέρα, δεν είναι η βιβλιοθήκη κλειστό ίδρυμα, κλειστός φορέρας. Ανοιχτή είναι η βιβλιοθήκη και ανοιχτή η συνεργασία και επιβάλλεται να γίνει αυτό το βιβλιοθήκο νόμου. Και συνεχίσει η επικοινωνία και έτσι φτάνουμε στα κερία σημεία. Το βιβλίο είναι επιστημονικό αντικοινών. Έχει και την ιστορία του, έχει και την προ ιστορία του. Θέλουμε επιστημονική αντιμετώπιση στο βιβλίο. Είναι ένας άλλος ξεχωριστός κόσμος το βιβλίο επιστημονικός, μια άλλη διάσταση. Θέλουμε και ταξινόμηση και καταλογγράφηση και θεματική ευρυθενία και ταξιδέτηση και οι δικαταλόγανα. Και τι δεν θέλουμε, όλα δεν θέλουμε. Ειδικά τώρα έχουμε και συστήματα καταλογγραφήσεων. Αν κάτι μου άρεσε στο δήμο αυτόν ξέρετε ποιο ήταν. Το Περιστέρι που είναι μόνιμο εδώ, κατοικεί, έρχεται, φεύγει, πετάει, ξανακυρίζει, ανέξοδα, ενώ χωρίς λεφτά. Αυτό που έχετε κάνει, κυρία, αγαπητοί και κυρίες και κυρίοι, αυτό που έχετε κάνει, το συμφωνικό θα ήταν αυτό. Χωρίς λεφτά, χωρίς επικύριση. Καμιά επικύριση. Και δεν είναι αυτό και ενός λόγος, ήταν έτσι. Ήταν το πρώτο που συμφωνήσαμε αμέσως αμέσως. Αυτή η υπόδοση γι' αυτό δεν έχει. Δεν υπάρχει κανείς πίσω μας, πίσω μας, αλλού. Κανένα κεφάλαιο, να μιλήσω και στη γλώσσα, την τρέχωσα, κανένας καπιταλισμός, οποιοδήποτε μ' αφήσει τίποτα. Γι' αυτό και δεν θα πω. Και τι να το πω. Που βρήκαμε τα συστήματα και τα λογογραφίσια. Όποτε βρήκε ο Ομιλών, το 1978, που σε εμπνύνεται να το λέει, καταλογγράφησε τη σημαντικότερη βιβλιοθήκη του Ελληνισμού, το εξωτερικό, στερικές της. Πουθενά λεψτά, πουθενά τίποτα. Τότε, όμως, ήταν αυτό το σύστημα. Καρτέλες. Καρτέλες. Σύστημα κάτερ, κατάμενοι, αυτοβιτσικοί. Και νούμερα, και νούμερα, και νούμερα. Και δουλειά, δουλειά. Ο βιβλιοθήκονόμος, φίλες και φίλοι, δουλεύει. Λέει πολύ. Και ευτυχώς. Μα δεν είναι έτσι. Είναι ακριβώς έτσι. Είναι ακριβώς έτσι. Μα γι' αυτό να πω και εμάς. Μα γι' αυτό και να σοβούνται. Είναι κάτι τέτοιο. Ποιος δουλεύει σήμερα. Μας τρέμουν. Είναι έτσι να δουλεύει. Ξέρετε τι πάνε να πει. Να φεράσει στον κόσμο ένα βιβλίο. Να λες, διάβασέ το. Έλα εδώ, έλα σε εμάς. Η βιβλιοθήκη αυτή. Δεν είναι εκεί μόνο τις πόρτες. Εδώ. Έρχεται η βιβλιοθήκη σε σένα. Πολύ μεγάλη υπόθεση αυτό. Πάρα πολύ μεγάλη υπόθεση. Εκεί κάτι με διακόψει αυτό που τον είπα. Ότι εργάζεται ο πληθυκονόμος. Και θα να πω είναι πολύ κακή η λαϊξα. Δεν θα την πω όμως. Ευθυγόρημα σταματήσατε για να μην την πω. Υπάρχουν ακόμη κάποιοι, κάποιες που οδεκά σκέφτονται. Την λογική θα έλεγα. Την υποτυπώδη αυτή. Αμοιβή. Άλλο η αμοιβή και άλλα διαργασία και άλλα δουλεία. Καμία σχέση. Ελάχιστη αμοιβή από τεράστιο το έργο. Όσα και να σας δώσουν, αγαπητοί μου βιβλιοθήκονομοι, δεν βρω και την πορεία να σας ανταμείψουμε. Είναι αδύνατο. Πολλές θα συμβεί αυτό. Εξάλλου η πολιτεία το φοβάται αυτό. Όσο πιο νωρίς πίσω οι βιβλιοθήκες, τόσο το καλύτερο. Ναι, αλλά άμα κανείς κάνει τέτοια συμμέτρια, έστω και το τρίτο, αυτό σημαίνει πως εδώ υπάρχει αντίσταση. Αντιστεκόμαστε. Και σήμερα λοιπόν. Το βιβλίο είναι μια πολύ ωραία φωνή. Είναι μια φωνή. Με ό,τι αυτός είναι παγ. Μια φωνή που την ακούμε ή που δεν την ακούμε. Εγώ πιστεύω ότι δεν ακούμε. Ένας ανοιχτός διάλογος. Έχουν διάλογος, συνομιλία, ακόμα και συζήτηση. Ενώ δηλαδή ζωντανός διάλογος και κάποτε πολεμική είναι αυτή η συνομιλία, πολεμικός λόγος, επιβεβαιώνεται η υπάρξη μας. Υπάρχουμε. Βεβαίως και λέμε, κότι το έργοσουν, διαβάζω, άρα υπάρχω. Υπάρχω ως το διαβάζω. Και αφού διαβάζω επί κοινωνό, μαθαίνω, έχω άποψη, τροφορούμαι. Τροφορούμαι. Είναι ο κίνδυνος της βιβλιοθήκης. Αυτός ακριβώς είναι. Όσο πιο πολύ διαβάζω, όσο πιο πολύ σκέφτομαι, όσο πιο πολύ μαθαίνω, όσο πιο πολύ επικοινωνώ και… τόσο πιο άνετος γίνομαι. Κρυελή. Έχω μεγάλη εμπληκχωρία, καθώς διαβάζω. Τόσο κέμπρο γίνομαι. Δηλαδή ελεύθερος. Από της βιβλιοθήκης εκκοινεί η ελευθερία του ανθρώπου. Είναι αλπίρα χειμή. Αυτά πραγματικά είναι. Έτσι έχουν τα πράγματα. Έτσι είναι. Τα ξέραμε αυτά, κυρία Τσεοφδάνου. Τα ξέραμε αυτά με τον Ανδρέα από τα βουνά της Ιππείρου, γιατί είχε έρθει εκεί για να μιλήσει για επανάσταση. Το 1611. Από πού πήγαινε εκεί να μιλήσει για επανάσταση, να καταλάβει ότι αυτά είναι πολιτικά πράγματα, αυτές ασθένειες κολλάνε. Κι έτσι μου τα έφερα μέχρι στο Παριστέρι. Και κόλλαξε με. Είναι έτσι να πούμε. Λοιπόν, η βιβλιοθήκη είναι όντως επιβεβαίωση. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν και φόβοι. Μην νομίζετε ότι δεν φωνόμαστε κιόλας. Το βιβλίο, οι επαμβάσεις, οι λογοκρισίες, οι απαγορεύσεις. Πολλές φορές η παιδεία για σκληφές μυστικές καταστροφές. Και όσους στο βιβλίο επιτύθενται, εμείς σκεφτόμαστε ότι δεν μπορεί. Αργά ή γρήγορα και σε εμάς δεν επιτεθούμε. Εάν όχι στον άνθρωπο. Το βιβλίο μας αφορά όλους. Μπορεί να είναι μέσω, να είναι εργαλείο, να παράγει σκέψεις. Να είναι σύμβολο μας αφορά όλους. Έναν καθαρό πολιτιστικό προϊόντα. Ένας παράγοντας ακρυφνής πολιτικής. Όπως συμφανίστηκε στην αρχή δηλά και μετά δυναμικά από το 1495. Η δυναμική του οφείλεται στο περιβάλλον του ελληνικού της Βενετίας. Μπορεί να είναι εχθμίωμα νούτιος, αλλά όμως έχει σημασία υπηρέωσα ατμόσφαιρα. Είτε είναι ο Μουσούρος, είτε είναι ο Κλοκοκοδίλης, είτε ήταν ο Δωγραίας Καλλιέργης και όλοι οι άλλοι. Και βγήκε ένα σύνολο. Αν καταρρύσουμε τι γίνεται με τη στάση της πολιτείας απέναντι σε αυτά. Τι συμβαίνει. Προβάλλει ευθαίως η αναγκαιότητα μιας εθνικής πολιτικής και το βιβλίο θεωρητικά. Και πρακτικά για την ανάγνωση. Μα το βιβλίο είναι αντικείμενο χρήσεις. Καλώς το αντικείμενο. Το βιβλίο είναι αξία χρήσεις. Έχει σημασία από την ώρα που το χρησιμοποιούμε. Και πράγματι έχει απεριόριστη αξία. Εγώ ποτέ δεν ξεχνάω. Τις γραφομηχανές, την ελληνόγρουση, την ξενόγρουση, τις καρτέλες των αρχών των δεκαετίας του 80. Και στη συνέχεια όταν κοίναμε παντοδύναμη. Η παντοδυναμία της τεχνολογίας. Ψηφιακές καταγραφές, διαδίκτυα και αυτομάτως η βιβλιοθήκη και ειδικά η δημοτική βιβλιοθήκη. Έχει πολλούς ρόλους. Όσο η κρίση της εποχής διαδίδεται. Και τα προβλήματα εμφανίζονται αξεπέραστα πολλές φορές. Όσο και απληθαίνουν τα αδιέξοδα. Όσο και αν υπάρχουν ζητήματα της καθημερινής ζωής. Εμείς θα ανιτάξουμε. Εφεδρίες. Το προσωπικό το χρειαζόμαστε και διευλήμερα μάλιστα. Το θέλουμε. Τη βιβλιοθήκη. Ξέρετε τι πάνε να πει. Να την κλωφορείς στον δρόμο και να μην σκέφτεσαι το ωράριο. Τι ώρα είναι το πρωί εννιά. Α, ξέρω, πρέπει να πάω στη βιβλιοθήκη και να πάρω και καφέ. Τι ωραία είναι το βράδυ, ώρα εννιά. Τι ωραία είναι. Πάω στη βιβλιοθήκη και να μην πάρω και καφέ. Μπορώ να πάρω τσάι. Η ώρα είναι τρεις τη νύχτα. Εκεί δεν είναι ανοιχτή η βιβλιοθήκη. Κυρίες, όταν χρειάζεστε βιβλιοθήκη ανοιχτή όλους εις το ωράριο. Αυτή είναι η ώρα. Με προσωπικό είναι όλα όσα όμως. Δεν είναι συνέχεια. Δεν ακυμάμαστε και όλα. Δεν γίνεται. Αλλά όμως. Όρες 24, ωράριο διαρκές. Να τρομάψουν όλοι οι κρατούντες. Βέβαια, θα τρομάψουν όλοι. Δεν υπάρχει περίπτωση. Επειδή μας έχουμε στο Υπουργείο και κάποια αυτιά, που δεν είναι κλειστά ή αυτοιχώς, η πρωτογραφία αυτή που ακούνε, αυτό έχει μεγάλη σημασία. Δεν ξέρετε. Πολλά μπορούν να γίνουν. Και να έχουμε, λοιπόν, εξαφρικά, εθνική πολιτική στο βιβλίο. Με την περίπτωση που πρόκειται. Είναι δύναμη η βιβλιοθήκη. Δύναμη πολιτιστική, παιδευτική, πολιτική, επιστημονική, κοινωνική δύναμη η βιβλιοθήκη. Είναι έτσι καθώς. Γι' αυτό και είπα ότι οι βιβλιοθήκες σήμερα, εξαιτίας του διαδικτύου, πρέπει να είναι διαρκώς εμισκέψινες και διαθέσινες. Τώρα ποιονδήποτε. Όποιος και είναι αυτός. Όποιος και να είναι αυτός. Δικός μας, κατά δικός μας, ξένος, όποιος και να είναι. Ο άλλος, δεν έχει σημασία. Έτσι θα είναι οι βιβλιοθήκες κοντά στον άνθρωπο. Θα είναι. Θα έρχονται κοντά στον άνθρωπο. Κάποτε σκεφτόμουν ότι αν θέλουμε να κρίνουμε το βαθμό ελευθερίας, το βαθμό ειτουργίας των θεσμών, το βαθμό ειτουργίας της δημοκρατίας, δεν έχουμε παρά να μιλήσουμε με όρους αριθμητικείς. Ο εργός είναι ανελέητος. Μετά σκέφτηκο ότι καιρός ήταν να βαζουμε από εδώ ένα θέσμο και από εκεί το άλλο. Από εδώ λοιπόν η παιδεία, από εκεί η δημοκρατία. Δεν ονοείται παιδεία-εκπαίδευση χωρίς βιβλιοθήκη δεν γίνεται. Όποιος το πει αυτό κάνει μεγάλα λάθος. Οι βιβλιοθήκες, σαφώς και είναι υπόθεση παιδείας-εκπαίδευσης. Βιβλίο και εκπαίδευση. Βιβλίο, παιδεία, πολιτισμός, πηγαίνουν μαζί. Η κρίση είναι παρατήρηση. Δεν υπάρχει όρημος πρεγματικά πολίτης που δεν κάνει χρήση βιβλιοθήκων. Είναι αδύνατο. Αυτό τον όρημο πρεγματικά πολίτη τον διαμορφώνει η βιβλιοθήκη. Η άλλη παιδεία, η εκπαίδευση. Οι βιβλιοθήκες. Μια άλλα όμως η δημοκρατία στυρίζεται στον όρημο πολίτη. Όστο έναν όρημο. Τον έχει ανάγκη η δημοκρατία τον όρημο πολίτη, τον χρειάζεται. Δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτόν. Σ' αυτόν θα του ριχτεί. Διαφορετικά, η δημοκρατία αυθήρεται, διαφθέρεται, αλληλώνεται. Να γιατί χρειαζόμαστε τη βιβλιοθήκη, τις βιβλιοθήκες. Τις δημοτικές βιβλιοθήκες. Για αυτόν τον λόγο. Για τη δημιουργία του όρημου πρεγματικά πολίτη που θα στηρίξει, που θα επιβάλλει τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτέκτος. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει. Να γιατί πάει στην αρχή. Θέλουμε υγεία, βεβαίως. Θέλουμε στρατό, βεβαίως. Θέλουμε ασφάλεια, βεβαίως. Δεν θέλουμε βιβλιοθήκες. Δεν γίνεται. Ίσως πρώτοι βιβλιοθήκες και μετά όλα τα άλλα. Θα τελειώσω, κύριε Μάσκο. Το πήρα το μήνυμα, το που παρακάνει. Μου λένε κάποιοι ότι τί είναι αυτά τώρα που συζητάμε και ότι απένανση μία κέβηταν από εδώ η κρίση, από εκεί η βιβλιοθήκη. Αυτή η δράση είναι σαν να μοιάζει περί τι. Περί τι? Και σε αυτό το επιχείρημα έχουμε απάντηση. Αν έχουν έτσι τα πράγματα, εκείνο που κυρίως χρειαζόμαστε, εκείνο που δίνει σημασία, που δίνεται στη ζωή μας, είναι το περίμα. Προσέστε κάποια περιτά που είναι στη ζωή μας, που εμφανίζονται, δεν κάνουμε χωρίς αυτά. Ακόμα και σ'αυτούς που μιλάνε για το επικοδόμημα, ότι είναι περί το, η απάντηση μπορεί να πω ότι υπάρχει. Λοιπόν, για τις βιβλιοθήκες αυτές, τις δημοτικές βιβλιοθήκες, και για αυτήν. Θέλουμε την πληροφορική, αυτή την επιστήμη, την νέο κεκτονογία. Θέλουμε την οργάνωση. Θέλουμε τον δημοκρατικό προγραμματισμό. Όλα φανερά, τίποτα κρυφό. Έχουμε ανάγκη από τη γνώση, από την είδηση, την πληροφορία και είναι πράγματα αναγκαιότητα η δουλειογία των δημοτικών βιβλιοθήκων. Και είναι απόλυτη κοντελαιότητα. Και πολιτική, και κοινωνική, και εθνική. Μια βιβλιοθήκη για μας. Για την παιδεία, για την έρευνα, για την επιστήμη, για όλους μας, για τη ζωή, για την Ελλάδα, για τον τόπο. Για ό,τι δημιουργεί, την μεγαλωσύνη των ονείρων και την ανθρωπιά των ανθρώπων. Ευχαριστώ πολύ. Ίσως δεν είναι... δουλεύει αυτό... Ίσως δεν είναι τα πράγματα πάντοτε αυτονόητα και οι τυχόν παραλήψεις δεν είναι και όντως σκοπίμως. Θέλω να πω ότι για όλα αυτά που αναφέρθηκαν υπάρχει Πισθυμονική Επιτροπή που εμφανίζεται εδώ, δεν είναι το παρόν. Με ανακοινώσετε ελέγξεις και μαθήματα. Είναι μητουργική. Παρ' όλα τα πολύ γνωστά στην ελληνική κοινωνία και διεθνώς. Αλλά και οι δράσεις, δεν είναι μόνον δράση η βιβλιοθήκης. Δεν είναι μόνον δράση το εντύπωμα. Δεν ονοείται εντύπωμα χωρίς άλλη άλλη είδους υποστέγγιση, όχι μόνο τεχνική. Υπάρχουν... Υπάρχουν και αρχεία. Αρχειοδικοτυπώ, αρχειοεπαιδευτικό, αρχειοεπαιδευτικά, τα οποία σαφώς και μπορούν να στεγαστούν, να συστεγαστούν και να αποτελέσουν ενιαίο πόνο ερεύνας και μανέτης. Δεν υποτίτει μια βιβλιοθήκη μόνη της. Δεν θα είναι υποτίτει μόνη της η βιβλιοθήκη. Θα έχει παράλληλα και άλλες δράσεις. Εξάλλου, το παλαιό βιβλίο είναι αρχαία από υλικό. Μια άλλη μορφή αρχαίας από υλικό. Όπως, άλλωστε, και τα χειρόγραφα. Όπως, άλλωστε, και τα έγγραφα. Το Δημοτικό Αρχείο, το Επαιδευτικό Αρχείο, όπως ακριβώς φορίζει η ισχύουσα νομοθεσία. Μπορούν να συμπρούονται πολλές φορές οι θεσμοί και οι υπορείς. Δεν έχει καμία σημασία αυτό. Να συμπρούονται. Δεν θα έχει σημασία. Ότι υπάρχουν, όταν είναι τουρκικά, δεν είναι διαθέσιμα πάλι από στο ρίζιο νόμος και δεν μπορεί και δεν πρέπει να απογυμνώνεται η τοπική κοινωνία από τα τεκμήρια της. Δηλαδή αυτά που δικαιωματικά και υποκριτικά σχανήκονται. Γι' αυτό οι εξόλουγοι εκλέγονται και οι δήμαρχοι. Λοιπόν, για να κάνουν δικαιοπεριώσεις, αλλά τί για να δράσουν πολιτιστικά, πολιτικά, μέσα από συγκεκριμένους δρόμους που έχουν ήδη χαράξει και να αγωνίζονται γι' αυτό. Συγγνώμη για την παρέμβαση, αλλά δεν έκανα σκοπίμα στην παράλειψη με κανέναν τρόπο. Και αν χρειαστεί, εδώ είμαστε και θα επανέλθουμε. Αλλά σε όλα αυτά, πρέπει να σας πω, ότι δεν υπάρχει πουθενά κανένα οικονομικό μέγεθος. Μην θεωρηθεί ότι πίσω από την εκμείνεινή του αρχείου ΤΑΔΕ του Δημοτικού, υπάρχουν λεφτά. Δεν υπάρχουν. Ούτε επιχειρήσεις υπάρχουν, τίποτα δεν υπάρχει. Υπάρχουμε εμείς, δηλαδή εσείς, ο Δήμος, το Πανεπιστήμιο, το Εργαστήριο, η Πυστορική Πετροπή. Και πέραν τούτου, καμιά συνολαγία απολύτως. Δεν υπάρχει συνολαγία σε όλο. Ούτε και το κυριότερο, διαμεσολάπησης. Καμία διαμεσολάπηση. Τίποτα δεν υπάρχει. Ένα τηλέφωνο και αυτό αρκεί να κινητοποιήσει τα πράγματα. Ευχαριστώ. |
