| : Καλησπέρα σας από τη Δημοτική Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέρειας, αλλά και από την Χαλκιδική όπου βρίσκομαι εγώ. Είμαι ο Άρης Δημοκίδης, είμαι συγγραφέας και δημοσιογράφος και θα συντονίσω την συζήτηση, πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που θα έχουμε τώρα για την εμπειρία της βιβλιοθήκης με ανθρώπους που η βιβλιοθήκη σε ένα βαθμό τους άλλαξε ή τους αλλάζει τη ζωή τους. Μαζί μας είναι η δημοσογράφος Σοφία Καγκούση, η φιλόδογος Κατερίνα Γρηγοριάδου, η φοιτήτρια αρχιτεκτονική Σταυρούλα Τζιούζια και ο μαθηματικός μεταπτυχιακός φοιτητής Διονύση Βαλτίτ. Πριν δώσω τον λόγο στους εκλεκτούς καλεσμένους για να μας μιλήσουν για τη δική τους εμπειρία με την Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέρειας, θα πω εγώ τη δική μου, που είναι και η πιο μικρή ίσως. Είμαι δημοσογράφος και συγγραφές και με τις δύο ιδιότητές μου έχω έρθει σε επαφή με την Βιβλιοθήκη. Αρχικά ως συγγραφές παιδικών βιβλίων. Με είχε καλέσει η Βιβλιοθήκη να κάνω μια παρουσίαση. Έχω πάει σε δεκάδες βιβλιοθήκες σε όλη την Ελλάδα, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για αυτή τη βιβλιοθήκη. Ήταν τόσο διαφορετική από όλες τις άλλες, τόσο πιο προχωρημένη, πιο high-tech, πιο πολύχρωμη, πιο έξυπνη, δομημένη. Ήταν κάτι το φοβερό. Ήρθα και ξανά ήρθα και ξανά ήρθα και μακάρι να ερχόμουν πολύ συχνότερα. Και ως δημοσιογράφος έχοντας αυτή την εμπειρία, τη μετέφερα στο μέσο που εργάζομαι, το οποίο ουσιαστικά στην Αθήνα έχει μεγαλύτερη απήχηση, τη life of, αλλά έγραψα πολλές φορές για την Βιβλιοθήκη με διάφορες αφορμές. Μου άλλαξε σε ένα βαθμό την σκέψη ότι στην Ελλάδα το δημόσιο, είναι πανδύσκολο να είναι καλό. Και όμως, να κάτι δημόσιο, η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέρειας, που τα κατάφερε. 10 χρόνια μετά το βραβείο, είμαστε εδώ για να συζητήσουμε για το πώς την βλέπουν οι κάτοικοι της Βέρειας διαφόρων, ας πούμε, ειδικοτήτων. Θα ξεκινήσω δίνοντας τον λόγο στη δημοσογράφω Σοφία Καγκούση. Θα ήθελα να μας μιλήσετε εσείς για τη σχέση σας με τη Βιβλιοθήκη όλα αυτά τα χρόνια. Κύριε Δημακίδη, είπατε προηγουμένως, ότι ήρθατε, ξαναήρθατε, ξαναήρθατε. Νομίζω δεν είστε μόνος που ήρθατε και ξαναήρθατε και θα ξανάρθετε πάρα πολλούς κόσμος. Η Βιβλιοθήκη είναι και προορισμός, νομίζω, για τους επισκέπτες πλέον στην Βέρεια, για μας τους δημοσογράφους, για τον κόσμο που παρακολουθεί την πορεία της Βιβλιοθήκης. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν η μεγάλη ακρίση. Κάπου το περιμέναμε, λέγουμε, είναι δυνατό, μπορούσε να γίνει και όντως έγινε αυτό το θαύμα, αυτή η εκτόκθευση της Βιβλιοθήκης της Βέρειας. Εγώ τη θυμάμαι προσωπικά την Βιβλιοθήκη από τότε που ήταν στην οδό Ιεραρχών. Τώρα οι Βεριότος γνωρίζουν τοπικά που είναι η οδό Ιεραρχών. Όταν ιδρύθηκε, να πω ότι και κάποια στοιχεία θα ήθελα, όταν ιδρύθηκε, στεγάστηκε σε μια αίθουσα της οδού Βικέλλα, απέναντι από το σημερινό δημαρχείο. Μεταφέρθηκε στην οδό Μητροπόλαιο, σε εκεί που είναι η πλησία της Νομαρχίας. Μετά, είχε στο διπλανό κτίριο, ήταν ο κινηματογράφος Παλάς τότε και ήταν σε έναν όροφο από το κτίριο δίπλα, το κτίριο Διδιέλογνη. Μετά, κατέληξε στην πολυκατοικία Χατζινικολά και στην οδό Ιεραρχών. Εκεί την θυμάμαι κι εγώ. Ήταν οι πρώτες επισκέψεις μου στην Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βέρειας. Τα στοιχεία αυτά, οφείλε να πω, ότι τα έχω από τον κ. Ποιρινό, που υπηρέτησε ως διευθυντής στην Βιβλιοθήκη τότε, από το 70 κάτι μέχρι το 83 νομίζω και μακάρι να εκδώσει αυτά τα στοιχεία, που έχει καταγραμμένα για την Βιβλιοθήκη, για την ιστορία της. Είχα έρθει πρώτη φορά, γιατί μας είχε βάλει η φιλόλογό μας έτσι στα μέσα της δεκαετίας του 70, μια εργασία για τον Ιώνα Δραγούμη. Εντάξει, οΚ, Ιώνα Δραγούμη, τι θα κάνουμε, κυρία πουθενά, πάτε στη Βιβλιοθήκη και ψάξτε μας. Εδώ είναι και η σχέση της εκπαίδευσης του σχολείου με την Βιβλιοθήκη. Ήταν η προτροπή, ας πούμε, της καθηγήτριας σε όλα τα παιδιά, βρήκα την ευκαιρία και όντως πήγαμε στη Βιβλιοθήκη με συμμαθήτριες. Εκεί κατέληξα μόνη μου στο τέλος βέβαια. Θυμάμαι την Βιβλιοθήκη στην Ιεραρχών, κάτι είχε σκαλιά στο Ισσόγειο, ας πούμε, ένα κηλυκείο κάτω σκαλιά, ανέβαινες, είχε μια πόρτα κατασκευασμένη, ειδικά για την Βιβλιοθήκη, έμπαινες μέσα, δεξιά ήταν το γραφείο της εκάσουτης διεύθεσης και μαντά έβλεπες ένα χώρο με ράφια, με βιβλία γεμάτο, είχε χώρο αναγνωστηρίου και μάλιστα είχε και χώρο για εφημερίδες, να πηγαίνει κάποιος να διαβάζει τις εφημερίδες της ημέρας ή τοπικέσιτε αναδικείς εμβαίειας και είχε και ένα χώρο, ένα παιδικό τμήμα από τότε. Και τζαμαρίες, από τις οποίες έβλεπα στον Ακάλυπτο. Εκεί που μπήκα νομίζω ότι βρήκα, συνάντησα ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου. Τον αγαπάς το χώρο αυτό, κάτι μου είπε, μου μίλησε, μου λένε, και λέω, εντάξει, εδώ αφήστε με τώρα να στρατοπεδέψω, να αρχίσω να βλέπω τους τίτλους, να μυρίζω το βιβλίο, να ξεφυλίζω με την ησυχία μου και πραγματικά με την ησυχία μου, κύριε Ολυπτό, γιατί υπήρχε απόλυτη ησυχία στο χώρο. Ήταν βέβαια ένας βαρύτερος χώρος από ότι είναι το περιβάλλον και το σημερινό, αλλά σε τραβούσε. Είναι και ανάλογα, βέβαια, και τι θέλεις, τι ψάχνεις. Από τότε, λοιπόν, μέχρι σήμερα έχουν περάσει πολλά χρόνια και από την Ιεραρχώνη μέχρι την Έλλης που βρισκόμαστε σήμερα, έχουν γίνει ιστορικές αλλαγές, έχει γίνει αυτό το μικρό θαύμα, ή μεγάλο θαύμα, θα έλεγα, πάντως είναι πραγματικά ένα θαύμα, και έχει καταφέρει η Βιβλιοθήκη να κάνει πραγματικά ιστορικές αλλαγές. Νομίζω ότι έχει να κάνει και με τους ανθρώπους, με τον τρόπο που ο εμπνευστής αυτής της ιδέας, νομίζω ότι με τον ερχομό του κ. Τραχόπουλη από το εξωτερικό, ο οποίος είχε και ερεθίσματα από βιβλιοθήκες του εξωτερικού, έπαιξε καθοριστικό ρόλο, ή μπήκε μπροστά ένα όραμα, μια μεγάλη ιδέα, την οποία υπηρέτησαν και οι άνθρωποι της Βιβλιοθήκης, είχε τον τρόπο να τους εμπνεύσει να την υπηρετήσουν μαζί του, και νομίζω ότι η Βιβλιοθήκη κατάφερε να βάλει και την τοπική κοινωνία μέσα στο παιχνίδι. Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο στίχημα. Λοιπόν, να δώσω λίγο και στους συνομιλητές μου τον χρόνο, γιατί εγώ θέλω μετά να καταλήξω, θέλω να ακούσω δηλαδή και τους συνομιλητές, και να καταλήξω δύο-τρία πραγματάκια, που νομίζω ότι μπορεί να ταιριάζουν και με τους συνομιλητές μου. Βεβαίως. Τώρα πάμε στην κυρία Γρηγοριάδου, τη φιλόλογο. Έχετε τον λόγο. Λοιπόν, για μένα εγώ θα μιλήσω για την πιο πρόσφατη εμπειρία μου σε σχέση με τη Βιβλιοθήκη. Θα πω ότι στη Βιβλιοθήκη οφείλω το θέμα της διπλοπαρτικής μου εργασίας. Ξεκίνησα ένα μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων και κάποια στιγμή είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους εναλλακτικούς τρόπους εισορροείς χρημάτων σε φορείς. Ψάχνοντας στη βιβλιογραφία, ανακάλυψα ότι η απάντηση βρισκόταν δίπλα μου. Δηλαδή το 2016 η Βιβλιοθήκη με το σύνθημα μαζί θα ανάψουμε τα φώτα ξεκίνησε με το crowdfunding να κάνει μια προσπάθεια να ανακενήσει το δεύτερο όροφο να μαζέψει μέσα σε δυόμιση μήνες 100.000 ευρώ. Η Βιβλιοθήκη έχει το εξής, που δεν το βρίσκεις εύκολα σε φορείς. Συνεχίζοντας αυτό που είπατε εσείς ότι διαφέρει και αλλάζει την οπτική που έχουμε για το δημόσιο και αυτό που είπε η Σοφία λέγοντας ότι εδώ νιώθεις σπίτι σου γιατί τα πάντα με τους ανθρώπους γίνονται. Δηλαδή με εμπνευστεί τον κ. Τροχόπουλο και με τη γραμμή που έδωσε, με τις νέες ιδέες που είχε κατάφερε και δημιούργησε ένα σύνολο ανθρώπων που αυτοί οι άνθρωποι δούλευαν με αυταπάρνηση και δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ και σε κάνουν να νιώθεις εδώ ότι είναι το σπίτι σου. Έτσι λοιπόν διάλεξαν ένα πολύ έξυπνο σύνθημα το μαζί και έτσι μαζί όλοι ξεκινήσαμε μία εκστρατεία εμείς και βέβαια και πάρα πολύ ανα τον κόσμο. Ενώ λοιπόν δώθηκε γιατί έτσι λειτουργεί το crowdfunding, έχεις ένα συγκεκριμένο ποσό και ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν μαζευτεί το ποσό, επιστρέφεται σ' αυτούς που το δώσανε. Όσο λιγότερο κι αν είναι πρέπει να φτάσει το στόχο σου. Μέσα σε πολύ λιγότερο, δηλαδή μέσα σε δύο περίπου πρώτη… αυτό συνέβη, έχω και σκονάκι 11 πρώτου του 2016 μέχρι 29 Τρίτου έπρεπε να μαζευτεί το ποσό. Πρώτη Τρίτου είχαν μαζέψει το 160%. Γιατί συνέβη αυτό τώρα? Αυτό που έψαξα εγώ σε εκείνη την εργασία και τελικά φτάσαμε σ' αυτό που θα σας πω, είναι το μαζί. Η βιβλιοθήκη αυτή κατάφερε να μας κάνει όλους να είμαστε μαζί. Δηλαδή το να κουβαλάμε μία σακούλα της Δημόσιοκεντρικής Βιβλιοθήκης ήτανε καμάρι. Το να περπατάμε και να πηγαίνουμε να λέμε πού πας στη βιβλιοθήκη ήτανε τιμή, ήτανε καμάρι. Γιατί όλοι με έναν μαγικό τρόπο γίναμε μέλη αυτής της οικογένειας και νιώθουμε ότι αυτό είναι σπίτι μας. Οπότε μόλις η βιβλιοθήκη είπε μαζί θα το κάνουμε, όλοι μαζί προχωρήσαμε και έτσι πολύ νωρίτερα μαζεύτηκε και το ποσό. Όταν λοιπόν έγραψα αυτή την εργασία συνέβη κάτι πολύ μαγικό γιατί προσπάθησα να προσεγγίζω το θέμα, όχι οικονομικά αλλά πώς να το πω ψυχολογικά, γιατί προσπάθησα να μεταφέρω στην εργασία μου αυτό το μαζί και την αγάπη του κόσμου για τη βιβλιοθήκη. Αυτό λοιπόν εντυπωσίασε τον καθηγητή μου και συνέβη το μαγικό να μου δώσει ήδη από εκείνη τη στιγμή θέμα για τη διπλωματική και να με αναλάβει. Όσοι έχουν κάνει μεταπτυχιακό ξέρουν ότι το δύσκολο είναι να βρεις καθηγητή, το δύσκολο είναι να σε λεχτεί ο καθηγητής, εγώ δεν χρειαζόταν να το κάνω αυτό. Άρα οφείλωσε στην βιβλιοθήκη το ότι ασχολήθηκα τελικά με τη χορηγία στη διπλωματική μου και το ότι ασχολήθηκα ότι ήταν εύκολα τα πράγματα τελείως πάντων στα μεταπτυχικού μου. Αυτή ήταν η πρόσφατη εμπειρία μου. Αυτό έχω να πω. Και η πρώτη φορά που ήρθατε σε επαφή με τη βιβλιοθήκη ή μέχρι τότε εμπειρία σας. Μέχρι τότε εμπειρία μου. Λοιπόν, έχω έρθει και πολλούς λόγους στη βιβλιοθήκη. Είμαι άνθρωπος που αγαπάει τα βιβλία και επειδή σπούδασα και αυτό που σπούδασα. Είμαι φιλόλογος. Είμαι και άνθρωπος που προσπάθησε, τουλάχιστον με τα παιδιά του, να τους δείξει το δρόμο των βιβλίων. Σε ένα παιδί το κατάφερα πολύ, στο άλλο όχι τόσο πολύ, γιατί ασχολείται πιο πολύ με τεχνολογικά θέματα, σποδάζει μηχανολογία. Στο ένα λοιπόν και τα δύο αυτά τα παιδιά, τα παιδιά μου, με τα ίδια παιδιά μου κάναμε το εξής. Κάθε Σάββατο πρωί ερχόμασταν στη βιβλιοθήκη. Ερχόμασταν γιατί ήταν ο χώρος μας αυτός. Ήταν η Σαββατιάτικη πρωενή βόλτα. Ερχόμασταν για να διαλέξουμε βιβλία, ερχόμασταν για να κάνουμε κάποια εργαστήρια που πάντα είχε η βιβλιοθήκη. Ερχόμασταν για να ακούσουμε συγγραφείς που μαζεύονταν εδώ, όχι μόνο τα Σάββατα κι άλλες μέρες. Και είχε κάνει και το εξής έξυπνο. Είχε μια μεγάλη γάμμα από DVDs παιδικά, οπότε ερχόμασταν για να νοικιάσουμε ένα, να πάρουμε ένα DVD. Αλλά είναι όπως τα σούπερ μάρκετ, πας για να πάρεις ένα πράγμα, αλλά υπάρχουν και διάφορα άλλα που σε προσελικιώνουν και έτσι χαρπάζει την ευκαιρία. Μέσα μήπως και αυτό. Α να δω αυτό. Οπότε έτσι ερχόμασταν πάρα πολύ κοντά στα βιβλία με αυτόν τον τρόπο. Έπειτα η βιβλιοθήκη έχει κάνει πάρα πολλές δράσεις μέχρι τώρα. Έχει φέρει αξιόλογους συγγραφείς. Πάντα ήμασταν κοντά της γι' αυτό. Πάντα είχαμε τη δυνατότητα να δούμε ανθρώπους που θαυμάζουμε μέσα από τα βιβλία που έγραψαν από κοντά. Να συνομιλήσουμε μαζί τους, να τους κάνουμε ερωτήσεις, να μας υπογράψουν τα βιβλία τους. Οπότε η βιβλιοθήκη ήταν ένας προορισμός πάντα πάρα πολύ οικείως και μας τον έκανα να κόντει το οικείο οι άνθρωποι της. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Οι άνθρωποι της μας κάναν να την αγαπήσουμε πάντα με ευγένεια. Πάντα ξέραμε ότι δουλεύουν ολημερίς και ολημιχτής γι' αυτό κατάφεραν και όλα αυτά που κατάφεραν. Να σας ρωτήσω και κάτι ακόμα. Έχοντας κάνει αυτό το case study για τη βιβλιοθήκη και για το πώς μάζεψε τα χρήματα, μήπως έχετε στοιχεία πόσο, ας πούμε, τις εκατό των χρημάτων στάλησαν από μέσα από τη Βέρεια και πώς... Δεν το έχω εγώ. Αυτό το στοιχείο όλα πολύ πιθανά να το έχει η βιβλιοθήκη. Το πιο φοβερό επίσης είναι οι ιστορίες. Δηλαδή, σε συνομιλία με την ασφασία του Τασιοφούλου, είπαμε ότι όταν μου έλεγε ιστορίες ανθρώπων που στείλανε χρήματα από την άλλη άκρη του κόσμου, λέω, θεούλη μου, αυτό γίνεται βιβλίο. Είναι εξαιρετικές οι ιστορίες που μπορείτε να ακούσετε. Κάποια στιγμή να ξεξάβετε ένα podcast, αν δεν τις έχετε κάνει, για να σας πει αυτές τις ιστορίες. Βεβαίως. Θέλω να κλέψω κάποια, γιατί θυμάμαι τις ιστορίες που μου είπε. Μπράβο. Τι να σας πω, είναι εμπειρία. Ναι. Περνάμε τώρα στον Διονύση Μπαλτζή, μαθηματικό μεταπτυχιακό φοιτητή, για να μας μιλήσετε κι εσείς για την εμπειρία σας. Γεια σας και εγώ. Καταρχάς, ένα σημειολογικό αστείο, ότι μαζευτήκαμε πενταάνθρωποι με τα γυαλάκια μας, για να πούμε πόσο πολύ μας αρέσουν τα βιβλία και οι βιβλιαστικές. Ναι. Εγώ θυμάμαι την πρώτη μου εμπειρία, ας πούμε, περίπου στην ηλικία των 10 ετών. Με είχε πάει μάλλον η γαμά μου εκεί πέρα, μάλλον για να διαλέξει δικά της βιβλία. Και μου είχε πει ακόμα στον παλιό χώρο, πριν γίνει η ανακέννηση και πριν την χωργία, ας πούμε, του ιδρύματος Gates, που υπήρχαν εγγραφόρα σαλονάκια γεμάτα παιδικά βιβλία. Και μου είχε πει, ωραία, κάθε εδώ πέρα, διάλεξε ό,τι θέλεις και όταν τελειώσεις, έλα να μετρήσεις δίπλα, ας πούμε. Προφανώς εγώ 10 ετών εκεί ανεκάλυψα τις 1.000. Και εκεί πέρα ήταν που διάβασα και τα 10.000. Έτσι κάπως ξεκίνησε η σχέση μου και η αγάπη μου, ας πούμε, για τα βιβλία. Κάποια άλλα, ας πούμε, στιγμαιότητα θα ήταν στη σχέση μου με τη βιβλιοθήκη, ότι όταν ξαναδύνα πανελλήνιες πήγαινα καθημερινά στον αγνοστήριο που υπήρχε, στον πάνω όροφο και πλέον έχει και αυτό ανακενιστεί για τη μελέτη μου και ταυτόχρονα στα διαλήμματα χάζευα και τις βιβλιοθήκες και δανειζόμουν. Και ακόμα και σήμερα, αναζητώντας βιβλιογραφία για το μεταπτυχιακό, έχω βρει τρομερά πράγματα τα οποία είναι εξαβλημένα εδώ και πολλά χρόνια, πολλά, και με έχει βοηθήσει τρομερά σε αυτό το κομμάτι. Και αυτό, όσον αφορά τη δική μου αμπειρία από τη βιβλιοθήκη, και μ' άρεσε πολύ αυτό που είπε ο Άρης στην αρχή, ότι είναι η λιωθήκη η απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα για να μπορέσουν να δουλεύουν σωστά, αξιοπρεπώς και παραπάνω από αξιοπρεπώς δηλαδή. Και μπορώ να πω κι ακόμα και πάνω, ότι κάποια πράγματα όπως οι βιβλιοθήκες οφείλουν να είναι δημόσιας για να μπορούν να δουλεύουν με αυτόν τον τρόπο. Δηλαδή, είναι δύσκολο να φανταστούμε μια ιδιωτική συντρομιτική βιβλιοθήκη, η οποία θα μπορεί να έχει τόσο τεράστιο όγκο πολύ παλιών βιβλίων, πολλά από τα οποία είναι εξαβλημένα και πολύ λίγοι άνθρωποι θα μπήχαν ενδιαφέρον να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν να μελετήσουν |
