| Εργαστηριακή άσκηση 8: Ποια είναι η αριθμιστική διαλήμματα και ποιο είναι το πρόγραμμα της αριθμιστικής διαλήμματος της ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ� Αυτό που λέει το όνομά τους χρησιμοποιούνται για να ρυθμίζουν το ΠΧ στην περιοχή τους. Τι θα πει αυτό, θα πει ότι έχουν δυνατότητα να κρατούν κάπως σταθερά το ΠΧ στα διαλήμματα στα οποία βρίσκονται. Γιατί, θα το εξετάσουμε τώρα αμέσως. Ρυθμιστικό διάλειμμα είναι κάποιο διάλειμμα στο οποίο πρώτα απ' όλα υπάρχει μια ισορροπία. Ας γράψω λοιπόν εδώ πέρα την διάσταση ενός αστρονούς ηλεκτρολίδης. Η ισορροπία αυτή λοιπόν περιγράφεται με το ότι δω, την αντίδραση. Αν αυτός ο ηλεκτρολίδης είναι ασθενής, εγώ για να είμαι σωστός και να το δείχνω αυτό φανερά, θα έπρεπε να κάνω κάτι τέτοιο. Θα δείξω δηλαδή ότι σε αυτή την ισορροπία έχουμε μετατώπιση, χρήως προς τα αριστερά. Αυτό σημαίνει ότι έχω μια αρκετά μεγαλύτερη υποσότητα από αυτά τα μόρια παρά από αυτά τα ιόντα. Αν σε αυτό το διάλειμμα πάω και προσθέσω ένα άλλας, ας πούμε ένα τριό, αυτού του ηλεκτρολίδη. Τα άλατα είναι όλα ισχύροι ηλεκτρολίδες. Αυτό θα πει ότι όσο ποσοστό τους θα διαγηθεί, γιατί πάρουν και δυσδιάλει τα άλατα, όσο ποσοστό τους διαγηθεί, όσο και είναι αυτό, θα βρίσκεται όλο με τη μορφή ιόντων. Κατά συνέπεια, ένα βελάκι, ένα τριό συν και άλφα πλήν. Εννοείται έτσι πάντοτε όλα αυτά εδώ είναι φιλαντομένα. Τι κάνω τώρα εγώ, καθώς προσθέτω αυτή την ποσότητα από το άλλας με ένα τριό, αυτό το άλφα. Αυξάνω την συγκέντρωση των ιόντων άλφα στο διάλειμμα μου. Τα ιόντων άλφα στο διάλειμμα, όμως, δεν βρίσκονται σε αράδες, στοιχηθείτε, μετρηθείτε, εμείς είμαστε από το οξύ, είμαστε από το άλλας, βρίσκονται εκεί. Η συγκέντρωσή τους ξαφνικά αυξάνει. Τι σημαίνει σε μια χημική ισορροπία αυξάνω την συγκέντρωση ενός από τα προϊόντα, θα πεις μπροχό την αντίδραση, ακόμα περισσότερο από στα αριστερά. Συνεπώς μεγαλώνω την παρακαταθή κι αυτών των μορίων ή τα άλφα. Απ' την άλλη, προσθέτοντας ποσότητα από αυτό το άλλας, μεγαλώνω την παρακαταθή κι αυτό των ανιών των άλφα, που προέρχονται κυρίως από τη διάσταση του άλλατος. Ωραία. Για ποιον λόγο ένα τέτοιο σύστημα να έχει δράση ρυθμιστική? Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι έχω κάνει ένα τέτοιο διάλειμμα και ότι έχει pH 4. Παίρνω και ρίχνω εκεί μια σταγόνα από υδροχλωρικό οξύ. Το υδροχλωρικό οξύ είναι ισχυρό οξύ. Κατά συνέπεια, όσοι ποσότητα ρίξω θα διασταθεί αμέσως και θα μου δώσει κατειόντα υδρογόνου, τα οποία κατειόντα υδρογόνου εμπλέκονται σε αυτήν εδώ την ιστορροπία. Τα κατειόντα υδρογόνου, τα οξόνια δηλαδή, που βρίσκονται μες στο διάλειμμα, δεν γνωρίζουν αν προέρχονται από αυτήν την ιστορροπία ή από τη διάσταση του υδροχλωρίου, κατά συνέπεια επιβιώνουν σε αυτήν την ιστορροπία και η θέση της ιστορροπίας θα τα τοπίζεται προς ταριστερά. Το αποτέλεσμα είναι πως αν ρίξω μια σταγόνα υδροχλωρικού οξέως, τα επιπλέον κατειόντα υδρογόνου που προσπαθώ εγώ να βάλω στο διάλειμμα, μέσα από αυτήν την ιστορροπία οδηγούνται προς ταριστερά και ξεφανίζονται. Ρίχνω, λοιπόν, μια δεύτερη σταγόνα υδροχλωρικού οξέως. Τι θα γίνει? Το ίδιο. Μια τρίτη σταγόνα, το ίδιο. Αυτό σημαίνει ότι ρίχνοντας κάποια σταγόνας υδροχλωρικού οξέως, στη συνέχεια εκείνο που περιμένω είναι μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, σε κλάσματα του δευτερολέπτου, η σωροπή να μετατοπιστεί προς την θέση που πρέπει και η συγκέντρωση των οξονίων να παραμείνει όπως ήταν και προηγουμένως, δηλαδή το διάλειμμα λαδρά ρυθμιστικά. Αυτό μπορεί να γίνεται απ' άπειρον? Όχι. Αυτό μπορεί να γίνεται μόνο εφόσον υπάρχουν ακόμα νιώντα άλφα. Μόλις τελειώσουν τα νιώντα άλφα που υπάρχουν στο διάλειμμα, δεν υπάρχει κανένα σε αυτήν τη θέση ισορροπίας που μπορεί να την κρατήσει. Κατά συνέπεια, δεν μπορώ, για παράδειγμα, να έχω ένα ποτήρι με ένα ρυθμιστικό διάλειμμα, με ΠΧ4, που είπαμε, και να πάνω να ρίξω, να βουβάει υδροχλόριο μέσα και να περιμένω στα σοβρά, ότι το ΠΧ θα παραμείνει στο 4. Εντάξει. Με την ίδια λογική θα μπορούσα να προσθέτω στο διάλειμμα μου υδροξύδιο του νατρίου. Αυτό σημαίνει ιόντα υδροξυλίου, ισχυρός ηλεκτρολίτης δίσταται εντελώς. Ιόντα υδροξυλίου με κατιόντα υδρογόνου, με οξόνια, έχουν μία αντίδραση που σταθερά της είναι, θυμάστε, το αντίστροφο της σταθεράς της διάστασης του νερού, δηλαδή 10 στη 14. Πάρα πολύ μεγάλη. Δεν υπάρχει, λοιπόν, περίπτωση να υπάρχουν ιόντα υδροξυλίου δίπλα σε κατιόντα υδρογόνου και να μη σχηματιστούν μόρια νερού. Κατ' συνέπεια, η αντίδραση μετατοπίζει την ιστορροπία της προς τα δεξιά και εξισορροπείται αυτή η συγκέντρωση κατιόντων υδρογόνου, η οποία για κάποια στιγμή ξαφνικά μήκρυνε αρκετά. Ωραία, αυτό τι σημαίνει? Πρακτικά, το ΠΧ θα μείνει σταθερό. Σκεφτείτε τώρα, ρίχνουν και μία δεύτερη σταγόνια νεροξυλίου του Α3. Ξαναγίνεται αυτό. Και μία τρίτη και μία δένταρτη. Μέχρι πότε μπορεί να γίνεται αυτή η εξισορρόπηση του ΠΧ? Μέχρι σ' ό,τι υπάρχουν μόρια από αυτά τα ΙΤΑ. Μόλις τελειώσουν αυτά και δεν υπάρχουν άλλα, δεν υπάρχει πια κανένας που είναι δετηρής σε αυτή την εξορροπία. Και κάθε σταγόνα νεροξυλίου του Α3 που ρίχνω μέσα στο διαλειμμά μου, θα αυξάνει το ΠΧ. Όπως στην προηγούμενη περίπτωση, μόλις τελειώσουν τα ΙΤΑ, κάθε σταγόνα υδροχλωρικού οξύρου που θα προσθέτω, θα μειώνει το ΠΧ. Συνεπώς υπάρχει κάτι που μπορεί χοντρικά να περιγραφεί ως χωρητικότητα του διαλειμματός μου. Ένα αριθμηστικό διαλειμμα δεν μπορεί να χωρέσει όση ποσότητα οξύρια από βάση θέλω εγώ να το προσθέσω. Μπορεί να αντιμετωπίσει τις προσθήκες οξύρων και βάσεων μέσα σε ορισμένα κάποια πλαίσια. Να δούμε τώρα μήπως μπορεί κάπως να περιγραφεί μαθηματικά και να δοθεί με κάποιες σχέσεις αυτό το πράγμα. Έστω ότι έχω φτιάξει ένα διαλειμμα που υπάρχει μια συγκέντρωση Ω του οξέως και μια συγκέντρωση Άλ του Άλατος. Χοντρικά, λοιπόν, τότε η συγκέντρωση των ανοιών των Άλφα που βρίσκεται μες στο διάλειμμα, μπορούμε να πούμε ότι οφείλεται στις συγκέντρες του Άλατος. Γιατί ήταν που ήταν ασθενές αυτό το οξύρια, δηλαδή η διάσταση ήταν μετατοπισμένη προς τα δώ, έχω προσθέσει και μια ποσότητα από αυτά τα ανοιών του Άλφα, δηλαδή πρακτικά έχω συμπρόξει την ιστορροπία μου προς τα πίσω. Ωραία. Μπορούμε να γράψουμε τη σταθερά της διάστασης αυτού του ασθενού συνεκτρολίτη. Φυσικά και μπορούμε να την γράψουμε. Έτσι όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό σημαίνει αυτό, πολλοπροσέρεζεται με τον αριθμητή. Λοιπόν, από εδώ και πέρα, λίγοι άλγευρα. Άνδιο παραστάσεις είναι οι ίδιες και οι λογαρύθμοι τους είναι οι ίδιοι. Και λίγοι άλγευρα ακόμη. Ο λογαρύθμος ενός γυρωμένου, ισούτε με το άθροισμα, το λογαρύθμον. Και λίγοι άλγευρα ακόμη. Άνδιο παραστάσεις είναι οι ίδιες, έτσι όπως είναι εδώ πέρα, ισότητα έχουμε, και κάνω μία πράξη στη μία μεριά και την ίδια πράξη στην άλλη μεριά και τα αποτελέσματα που παίρνω είναι ίδια. Εγώ η πράξη που διαλέγω να κάνω είναι να πολλαπλασιάσω με το μειών 1. Μειών λοιπόν, μειών, μειών. Τότε βλέπω κάτι αρκετά ενδιαφέρον εδώ. Αυτό είναι τίποτα άλλο παρά το ΠΧ του διάλειμαντος, το αντίθετο, το δικαντικό λογαρύθμο της Συγκέντρος των Οξονίων. Κατά αντιστοιχία το αντίθετο του λογαρύθμου της σταθεράς Κ, αφού η σταθερά Κ είναι σταθερά και ο λογαρυθμός της είναι σταθερά και το αντίθετο του λογαρύθμου της είναι σταθερά. Αυτό λοιπόν το αντίθετο του λογαρύθμου της σταθεράς Κ ονομάζεται ΠΚ, κατανοηγεία με το ΠΧ. Ωραία, και θα μου πείτε τι κέρδισες αυτή τη στιγμή. Κέρδισα το εξής πράγμα. Μπορώ την εξίσουση αυτή να τελείσω σπρος το ΠΧ. Εύκολο ή δύσκολο? Εύκολο. Το ΠΧ λοιπόν, αυτού του διαλείμματος, ισούται με το ΠΚ, το αντίθετο του δεκαδικού λογαρύθμου της σταθεράς Κ της διάστασης του ηλικτρολίτη, συν, γιατί αυτό θα πάει στο άλλο μέλος, λογαρύθμος, τη συγκέντρωση σαν νιώτων Ά, που είναι χοντρικά ως η συγκέντρωση του Ά, πρός στη συγκέντρωση των ομορίων ΙΤΑΑ που χοντρικά είναι ως η συγκέντρωση του οξέως, στο τελικό μου διάλειμμα. Λοιπόν, κάτι ωραίο και απλό που μπορώ να χρησιμοποιήσω. Τι μου λέει αυτή η σχέση? Μου λέει ότι αν έχω ένα στενές οξύ και ένα άλλας του, εδώ πέρα εγώ χρησιμοποιήσαμε ένα τριό, και ανακατώσω το οξύ και το άλλας, μπορώ να ετοιμάσω διάφορα διαλείμματα, τα οποία διάφορα διαλείμματα θα έχουν προφανώς, είναι διαφορετικό λόγο συγκεντρώσω να τους προσοξήσω. Αυτά τα διαλείμματα θα έχουν το καθένα ένα διαφορετικό ΠΧ, το οποίο ΠΧ μπορεί να υπολογίζεται από αυτή εδώ πέρα τη σχέση. Αυτό είναι μια σταθερά, αυτές τις συγκεντρώσεις μπορώ να τις ελέγξω, άρα έχω ένα όργανο με το οποίο καταρχήν μπορώ να ελέγξω την τιμή του ΠΧ του ρυθμιστικού διαλείμματος που θα κάνω. Μαθηματικώς, αυτή εδώ πέρα η σχέση έχει όσες λύσεις μπορώ να φανταστώ. Πρακτικά, όμως, υπάρχουν κάποια όρια. Πρώτα απ' όλα, είπαμε ότι τα όρια που έχουμε για να ξεκινήσουμε να γράφουμε, καταρχήν, τέτοιες εξισώσεις και να τις περιγράφουμε με τέτοιου είδους παραστάσεις, είναι ότι αυτά τα διαλείμματα πρέπει να είναι αραιά. Τα συνέπεια, δεν θα μπορούσε αυτό εδώ πέρα να είναι 50 μοι. Πρακτικά, δεν υπάρχει δυνατότητα έτσι και έτσι κι αλλιώς, σε οποιαδήποτε ουσία, να έχω διάλειμματα στο νερό μεγαλύτερα από χοντρικά 11 μοι. Αλλά το πολύ-πολύ, αυτούτα εδώ, να έχουν συγκέντρωση ένα μοι το καθένα, γιατί αλλιώς δεν είναι αραιά τα διαλείμματα και δεν ισχύουν αυτές οι κάπως αποκλειμμένες θεωρήσεις τις οποίες περιγράφουμε εδώ. Δεύτερον, σκεφτείτε το εξασφαλικό πράγμα. Φτιάχνω εγώ ένα διάλειμμα που έχει συγκέντρωση ένα μοι στο άλλας και ένα μοι στο οξύ. Έτσι, παίρνω ένα μολ οξύ, το βάζω στην άκρη, παίρνω και ένα μολ άλλας, το βάζω στην άκρη, τα ανακατώνω, τα διάλειω σε ένα λίτρο νερό, έχω ένα διάλειμμα που έχει ένα μοι από αυτό και ένα μοι από αυτό. Ποιο είναι το ΠΧ αυτό του διαλείμματος? Ο λογάριθμος του 1 είναι 0, κατά συνέβη το ΠΧ είναι όσον το ΠΚΠ του ασενούς οξύος. Ποιο είναι το ΠΚΠ? 4, ας πούμε. Ωραία. Τι ΠΧ θα έχει το διάλειμμα μου? 4. Παίρνω και κάνω ένα διάλειμμα που έχει 0,1 μοι και 0,1 μοι από άλλας και οξύ. Τι ΠΧ περιμένουμε να έχει αυτό το διάλειμμα? 0,1 προς 0,1. Ο λογάριθμος του 1 είναι και πάλι 0, αλλά πάλι ΠΧ 4 θα έχω. Μπορώ να κάνω και ένα διάλειμμα που να έχει συγκέντρωση 0,01 μοι και 0,01 μοι? Βεβαίως. Τι ΠΧ θα έχει αυτό? 4. Αυτά τα τρία διαλείμματα είναι αρθυπιστικά? Ναι. Η λογική λέει ότι θα είναι. Τα βάζω στη σειρά. Αυτό που έχει συγκεντρώσει 1 μοι, αυτό που έχει συγκεντρώσει 0,01 μοι και αυτό που έχει συγκεντρώσει 0,01 μοι. Λοιπόν, και αρχίζω και ρίχνω από μια σταγόνα οξύ στον καθένα. Θα αντιδράσουν το ίδιο όλα στις πρώτες σταγόνες και τα τρία θα εφανίσουν αυτή τη ρυθμιστική τους δράση. Μήπως κάποιος θα σταματήσει να εφανίζει αυτή τη ρυθμιστική δράση σχετικά σύντομα? Φαντάζομαι, ναι. Και όλοι μπορούμε να το φανταστούμε. Έτσι είναι απλή λογική. Αυτό που είναι το πιο αραιό διάλειμμα έχει μικρότερες συγκεντρώσεις από τούτα εδώ πέρα, μικρότερες ποσότητες από τούτα και από τούτα, λιγότερο μπορεί να αντισταθεί στο εξωτερικό αίτιο που πάει ο γόνατος του πυβάλλου. Κατά συνέπεια, όλα αυτά τα διαλήματα έχουν ΠΧ4, όλα είναι ρυθμιστικά, αλλά η χωρητικότητά τους είναι διαφορετική. Πολύ μικρότερη είναι το αραιότερο διάλειμμα και πολύ μεγαλύτερη είναι το πυκνότερο διάλειμμα. Συνεπώς, υπάρχει ένα πάνω όριο. Δεν μπορεί αυτές τις συγκεντρώσεις να είναι πολύ μεγαλύτερες από τη μονάδα. Υπάρχει, όμως, και ένα κάτω όριο. Αν έχω κάτι που είναι λιγότερο από 10 στιγμήνων δύο μοι, δεν μιλάω για σημαντική ποσότητα από τα νιώντα άλφα και από τα μόρια ή τα άλφα. Άρα υπάρχει ένα όριο που μου λέει αυτός εδώ ο λόγος στην πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από 100 προς 1 και δεν μπορεί να είναι μικρότερος από 1 προς 100. Και αφού ο λόγος μου στον 100 είναι 2, υπάρχει οξύς πρακτικός κανόνας. Θέλεις να κάνεις συμμετοιστικό διάλειμμα με ασθενές οξύ? Ωραία, θα χρήσεις και ένα άλλαστο. Ωραία, το βρήκες, το βρήκες. Πόσες αραιτημιστικά διάλειμματα μπορείς να κάνεις? Όσα θέλεις. Τα ΠΧ θα υπολογίσουμε με αυτή τη σχέση, μόνο που τα ΠΧ αυτά θα κοιμένονται γύρω από το ΠΚ αυτό του ασθενούς οξύος συν ηπιένει δύο μονάδες. Ο γράφος του 100, ο γράφος του 1 προς 100. Εντάξει, συνεπώς έχω ένα στενές οξύ με ΠΚ4, μπορώ χρησιμοποιώντας εδώ πέρα για παράδειγμα το άλλο στον πενάτριο να κάνω όσα ρυθμιστικά διάλειμματα θέλω, παίζοντας με τις συγκεντρώσεις οξύος και άλλατως, αλλά 4 συν ηπιένει δύο μονάδες, δηλαδή από το 2 στο 6. Αυτό. Λοιπόν, για σήμερα αυτό που θα κάνουμε είναι μια σειρά από ρυθμιστικά διάλειμματα χρησιμοποιώντας οξυκό οξύ. Και οξυκό ανάτριο. Οξυκό οξύ, λοιπόν, και οξυκό ανάτριο. Φροντίσαμε έτσι ώστε οι αρχικές συγκεντρώσεις και των δύο να είναι μηδεκομένα μήν. Αν οι αρχικές συγκεντρώσεις είναι ίδιες, τότε στο διάλειμμα το κοινό που θα σχηματιστεί, ο λόγος αυτών των συγκεντρώσεων αποδεικνύεται ότι είναι ο λόγος των ποσοτήτων που θα πάρουμε από αυτά τα δύο διαλείμματα. Εκείνο λόγω που θα κάνουμε είναι, θα φτιάξουμε μια σειρά από διαλείμματα που θα πάρουμε 10 μλ από εδώ και 40 μλ από εδώ. Αυτό σημαίνει αμέσως, αμέσως, ότι εκείνος ο λόγος είναι 4 προς 1. Θα κάνουμε και αυτό το διάλειμμα, όπου ο λόγος είναι 4 προς 2, δηλαδή 2 προς 1, 1 προς 1 και φυσικά 1 προς 2 και 1 προς 4. Ας το σημειώσω και εδώ πέρα. Αν και αυτό εύκολα, έτσι μπορεί να το δείξει κάποιος, είναι 4, 2, 1, 1 δεύτερο, 1 τέταρτο. Αμέσως, αμέσως έχω έναν τρόπο για να ελέγξω πόσο σωστά θα γίνει η ουδιά μου. Το ΠΧ σε κάθε περίπτωση αυτό είναι το διαλείμμα. Το ΠΧ πόσο θα είναι. Όσο το ΠΚ τοξικού οξέως, όσο είναι αυτό, συν λογάριχμος του 4, δηλαδή δύο φορές ο λογάριχμος του 2. Το ΠΧ αυτού του διαλείμματος θα είναι ΠΚ συν λογάριχμος του 2. Το διάλειμμα αυτό θα έχει ΠΧ ίσον το ΠΚ. Άρα, το καθένα διάλειμμα από το γειτονικό του θα έχει διαφορά, πρακτικά, όσο είναι ο λογάριχμος του 2. Έχω, λοιπόν, έναν τρόπο άμεσα και εύκολα να επιβεβαιώσω όλα αυτή τη σχέση, να επιβεβαιώσω πόσο σωστά έκανα τη δουλειά μου, αν κάποιος αποκλίνει, προφανώς κάποιο σφάλμα έχει γίνει, και στη συνέχεια έχω ένα μέσο για να υπολογίσω έμεσα, παίζοντας με αυτά και γνωριζοντάς τα, μετρώντας τα ΠΧ, να προσδίρωσει τι? Να προσδίρωσει τη σταθερά ΚΚ της διάστασης του αστερούς οξέως, εδώ πέρα το τοξικού οξέως. Φυσικά, εδώ πέρα με τη μορφή του ΠΚ, αλλά αν υπολογίσω το ΠΚ και είναι 4, γνωρίζω ότι η σταθερά της διάστασης είναι 1 επί 10 στιγμών 4. Το πρώτο. Το πέχατο είναι 5,25. Η εκτίμησή μου είναι ότι αυτό θα έχει ένα ΠΧ γύρω στο 5,55, ας πούμε. Αυτό είναι μια εκτίμηση. Πότε δεν ξέρεις. 4,95. Πολύ ωραία. Άρα είναι με την ανάποδη σειρά. Αλλά η εκτίμησή μου είναι ότι το επόμενο θα έχει ένα ΠΧ γύρω στο 4,70. Θα είναι κοντά στο 4,70, αν όλα πάνε καλά. Κοντά πέσαμε για πεντακομματική βουλή πηγαίνουμε, από τι λένε και οι εκτιμήσεις. Τώρα αυτό θα πρέπει να είναι κοντά στο 4,30, 4,40, κάπου εκεί. Άρα θα πάνε καλά. Και το τελευταίο, που το πέχατο θα πρέπει να είναι κοντά στο 4. 4 και κάτι λίγο. Τι λένε οι μετρήσεις της RGB. Της MRB. Η εκτίμηση της ελευθερίας τι είναι. Θα είναι κύριο στο 4. 4 και κάτι. Ναι. Εντάξει. Λοιπόν με μεγάλη μου χαρά σου ανακοινώνω ότι εσύ είσαι η singular διότι έδωσες το τελικό αποτέλεσμα και όχι εκτίμηση. Οπότε βάζουμε πάλι το ποτήρι με το υποτιθέμενο αποσταχμένο νερό από κάτω και αφήνουμε και το ελεκτρόδιο στην καλύτερη τύχη για τον επόμενο που θα το χρησιμοποιήσει. Τώρα στην περίπτωση που δεν υπάρχει επόμενος για να το χρησιμοποιήσει, εκείνο που κάνουμε είναι, κλείνουμε το όργανο, βάζουμε από εκεί το ελεκτρόδιο και το εξασφαλίζουμε μέσα στο όσο γίνεται το πλαστικό στο οποίο βρισκόταν και προηγουμένως. Καλησπέρα. |
