| : Από την παιδική μου υλική ασυντολεμάιδα, θυμάμαι τρία πράγματα. Το κρύο, το πάρα πολύ κρύο και τα σπιτικά γεμιστά της γιαγιάς μου. Και το παιδικό γεμιστά της γιαγιάς μου. Και το παιδικό γεμιστά της γιαγιάς μου. Και το παιδικό γεμιστά της γιαγιάς μου. Και το παιδικό γεμιστά της γιαγιάς μου. Και το παιδικό γεμιστά της γιαγιάς μου. Και τα σπιτικά γεμιστά της γιαγιάς μου. Όταν ήμουν έξι χρονών, ο θείος Μοτάκης, ένας πολύ βάρης τύπος, κάθισε απέναντί μου, με ζύγισε και με ρώτησε. Εσύ μικρέ, όταν μεγαλώσεις τι θες να γίνεις, δικηγόρος, ποδοσφαιριστής ή αστροναύτης. Και εγώ τότε, ήμουν, δεν ήμουν 25 κιλά, ύψωσα το ανάστημά μου και του είπα, θέλω να γίνω παγωτατζής. Πολύ απλά, γιατί κάθε φορά που έτρωγα σπιτικά γεμιστά από τη γιαγιά μου, με έβαζαν κρυφά δύο μεγάλες μπάλες παγωτού. Το παγωτό κύρι, μετά τα γεμιστά, είναι συνηφασμένο με όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Το πρώτο μου δόντι, τα πρώτα φλήματα του Παναφιναϊκού και φυσικά, το τελικό του Survivor. Τα χρόνια πέρασαν, τα παγωτά μπήκα στην κατάψυξη, τα γεμιστά στο φούρνο, έφυγα από την Τολεμαϊδα, πήγα στη Θεσσαλονίκη, φοιτητής, δημοσιογραφία, πτυχίο, μεταπτυχιακό. Τώρα κάνω ένα δακτωρικό, λίγο πιο άνωστο και απ' το αρφανά, γεμιστά. Είμαι ερευνητής, πέρσι δουλεύα στο ερευνητικό πρόγραμμα της Google. Έχω τη χαρά να δουλεύω ως δημοσιογράφος σε συγκροτήματα, ως επικοινωνιολόγος να λαμβάνω εταιρίες. Τέλος πάντων πήγαινε κάθε γεριακή από τη Τολεμαϊδα και έτσι έλθα, μπαμπά, μαμά, έχω ένα project. Μια κυριακή λοιπόν πέρσι, πάω, καθόμαστε, ήταν η πρώτη κυριακή που δεν χρειάστηκε να μου σερβίρουν παγωτό. Πάρα πολύ απλά, γιατί τους ανακοίνωσα ότι ο επόμενος πελάτης μου θέλει ένας οικοστελετών. Ο οικοστελετών φάνες μπαμπούλας και υιός. Άκουσα τις λέξεις οικοστελετών και μπαμπούλας και πάγωσε. Όταν λέμε πάγωσε, όμως πάγωσε πάρα πολύ. Για να καταλάβετε, δεν με έχει ρωτήσει από τότε πότε θα φερνούν η φούλα. Το μόνο που μπόρεσε να ψελίσει είναι το εξής. Εσύ βρε αγόρι μου γιατί να αναλάβεις έναν οικοτελετών. Και ξέρετε είχε δίκιο. Όταν ανακοίνωσα στους φίλους μου, μου λέγα ότι είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο δίλημα και ένα πολύ μεγάλο ρίσκο, γιατί δεν μπορείς να βάλεις τον οικοτελετών μέσα στη ζωή. Δεν μπορείς να δημιουργήσεις project. Ξέρετε, εν τέλει, έχουν δίκιο. Μια μέση σελίδα στο Facebook έχει 100 με 150 like. Τα like στα post είναι 2 με 3, λογικό αν με ρωτάτε. Και τότε γεννιέται ένα πολύ μεγάλο challenge, μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Τι μπορώ να κάνω εγώ για έναν οικοτελετών, πού μπορώ να το βάλω. Θα μπορούσε ένας οικοτελετών να συνεργαστεί με τη Γιώκο Όννο, τη συντραφό του Τζων Λένων. Η Γιώκο Όννο έκανε στα δημίδια της Θεσσαλονίκης μια πολύ μεγάλη έκθεση, αφιερωμένη στη ζωή. Συνεργαστήκαμε και της δορίσαμε 10 φέρετρα. Θα μπορούσαμε να μπούμε στον κινηματογράφο. Ταινία Bachelor, 1, 2, 3. Δεν έχουμε δώσει μόνο το στόλο μας, αλλά ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, ο πρωταγωνιστής, ο οποίος στην τένια είναι νεκροθάφτης, ονομάστηκε Αντώνης Μπαμπούλας. Έδωσα το όνομα της επιχείρησής μου σε μία ταινία. Θα μπορούσαμε να πούμε χορηγή στον αφλητισμό. Ξέρετε, φέτος χορηγήσαμε τη γυναική ομάδα μπάσ και της Μεντ. Θα επενδύσουμε την επόμενη διαιτία στο γυναική αφλητισμό. Τα κορίτσια της Μεντ, που αγωνίζονται στο ενάρφα τοπική κατηγορία, είδαν αυτό το μπάσ που δημιούργησε η χορηγία, που η πρώτη τους προπόνηση, επαναλαμβάνω, στην πρώτη τοπική κατηγορία, καλύφθηκε από τη τηλεόραση. Το δε σύνθημα που δονεί το γήπεδο είναι φυσικά το «εδώ θα γίνει ο τάφος σας». ΕΝΤΑΝΤΑ Καλά όλα, αλλά πριν να περάσουμε και κοινωνικά μηνύματα, μπορούμε? Όλοι οι κοιτελετών περνάνε μηνύματα λίγο στερεοτυπικά και ρατσιστικά. Εμείς σκεφτήκαμε το εξής. Είναι τρία ζευγάρια λουλούδια. Αντιπροσωπεύουν τα τρία ζευγάρια για να συνεχίσουμε στη ζωή. Ροζ ροζ γυναίκα γυναίκα, μπλε ροζ άντρας γυναίκα, μπλε μπλε άντρας άντρας. Ξέρετε γιατί? Στον έρωτο και το θάνατο, είμαστε όλοι ίσοι. Απόλαυσε κάθε μέρα με τον άνθρωπο που αγαπάς. Ξέρετε η λέξη άνθρωπος για εμάς. Ξέρετε η λέξη άνθρωπος για εμάς είναι πάρα πολύ σημαντική. Γιατί έχουμε θάψει κοντά στους 40.000. Και τώρα φτάνουμε σε ένα σημείο που ανακοινώνω στη γιαγιά μου, θα κάνουμε unboxing. Το unboxing, όπως ξέρετε, είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε μια διαδικασία marketing στο εξωτερικό, όπου μεγάλες εταιρείες στέλνουν box σε διάφορους celebrities, ανθρώπους στο media κλπ. Αυτοί το ανοίγουν και δημιουργούν διάδραση, έτσι ώστε δημιουργούν την επιθυμένη του αγοράσης. Η γιαγιά μου εύλογα ρώτησε, και τι θα βάλεις μέσα στο box. Και μετά το μεγάλο μας τύχημα. Στεργαστήκαμε με ένα πολύ μεγάλο εκδοτικό οίκο, αφού πρώτα διαλέξαμε 10 ανθρώπους στο media και της διαφήμισης, που έχουν εκείνο που θα μπορούσαν να επηρεάσουν. Ο εκδοτικός οίκος μας έδωσε ένα βιβλίο για την καθένα, με την ιδιαιτηρότητα ότι στο τίτλο του είχε τη λέξη «θάνατος ή φέρετρο». Γιατί πολύ απλά η ζωή θα ήταν βαρετή χωρίς βιβλία. Βρήκαμε μια αποτοπία στοιχείο με το φανταστικό όνομα ψυχή, από την οποία πήραμε λικέρμα στίχα και δώσαμε, γιατί η ζωή είναι μικρή για να είναι πικρή. Συνεργαστήκαμε με πολύ μεγάλη εταιρεία ελεκτρικών, μας έδωσε 10 power banks για να δώσουμε στους δημοσιογράφους, όπως καταλαβαίνετε, για να μην πεθάνει το κινητό τους. Και τέλος, συνεργαστήκαμε με ένα πολύ μεγάλο πανεπιστήμιο της Αισαλονίκης και μας δώσανε 10 ειδικές τσάντες. Οι 10 unboxers έκαναν το εξής, διάλεξαν από ένα ίδρυμα της χώρας μας και εμείς γεμίσαμε αυτή τη τσάτα, από έναν νοικοτελετών, με παιχνίδια και βιβλία και τα δώσαμε σε 10 ειδρύματα. Σκεφτείτε ότι 10 ειδρύματα της χώρας μας πήραν βιβλία και παιχνίδια από έναν νοικοτελετών. La Caza de Papel. Πραφανώς το ξέρετε, παραγωγή Netflix. Πρόκειται και μια ομάδα που κάνει μια περίφημη ληστεία. Είναι η πιο σημαντική παραγωγή και πιο πετυχημένη μάλλον στην ιστορία του Netflix ευρωπαϊκή. Ο τίτλος είναι La Caza de Papel και οργανωμένεται τη ληστεία. Αυτό που βγάλαμε στο γραφιστικό την πρώτη σεπτεία πριν φέτος, για να εγκαινιάσουμε τη νέα σεζόν, ήταν το La Casa de Papel. Γιατί ο μεγαλύτερος ληστής είναι ο Χρόνος. Ξέρετε ποιος μας σχολίασε πρώτος από κάτω? Ο επίσημος λογαριασμός του Netflix, που έχει 10 εκατομμύρια likes, μπήκε και σχολίασε σε έναν οίκο τελετών. Δημιουργήσαμε φιγούρα. Είναι η πρώτη φιγούρα που έχουμε εδώ στον κόσμο. Είναι ο μικρός Χαρούλης. Είναι ο μικρός γιος του Χάρου, ο οποίος έχει βρείτε τα κατορθώματά του να παίζουν μέχρι στον downtown, όπου στηθήκαμε για τη φωτογραφία και λέει ο δημοσιογράφος «Παιδιά, δυο σας στην άκρη. Θα κάτσω ο Χαρούλης στη μέση». Ξέρετε, δεν είναι η πρώτη φορά που ήμασταν σε ένα τετ. Την προηγούμενη χρονιά μπήκαμε σε πέντε τετ, σε τσάντες και δημιουργήσαμε ειδικά σουβέρ. Τα σουβέρ προφανώς μετέτρεψαν το τετ σε τετ. Αυτή είναι η πρωτοχρονιά ετική κάρτα που στείλαμε στους φίλους μας. Ευτυχισμένο το 2018, για να θυμάστε ότι κάθε χρόνος μας φέρνει πιο κοντά. Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν στις τσάντες σας σελειδοδίκτες μας. Μπορείτε να βρείτε σελειδοδίκτε με τρία μηνύματα. Ξέρετε γιατί εμείς είμαστε η τελευταία σας σελίδα. Έχουμε δημιουργήσει τέτοιο μπάσ στα social media, που ενώ στην αρχή σκεφτόμουν, Χριστέ μου, ποιος θα κολλουφήσω, ποιος θα πατάω like και με ποιους θα δημιουργώ την επίδραση. Πλέον, έχουμε φτάσει στο σημείο αυτό. Να διαμαρτύρετε το κοινό γιατί δεν του πατάμε like. Γιατί δεν μου πατάς like και αν πατάμε εμείς, θα έρθει και η ώρα σας. Ξέρετε όμως το μεγαλύτερο κέρδος από όλο αυτό δεν είναι ούτε τα 6.500 likes που έχω μαζέψει, μας φέρνουν πρώτους, δεν είναι ούτε η διάδραση, δεν είναι ούτε αυτή την ομιλία την έχω κάνει μέχρι και στο Ευρωκοινοβούλιο, είναι το ότι σε αυτό το project, πατήσε like η μαμά μου. Είναι ίσως η ωραιότερη γεύση παγωτού που έχω φάει ποτέ. Αν ρωτήστε έναν παγωτατζή, ποιες γεύσεις που λένε περισσότερο το καλοκαίρι, θα σας πει δύο. Τη φράουλα και τη βανίλια. Δυστυχώς κύριοι, η ζωή δεν είναι πάντα καλοκαίρι και δεν μας σερβίρει πάντα τις γεύσεις που θέλουμε. Φέτος, στις αρχές της χρονιάς, μετά από μια τυχαία επίσκεψη, βρέθηκα στο γραφείο ενός γιατρού, κάθισα απέναντί του και μου είπε τις δύο πιο κρύες λέξεις που μπορεί να ακούσει κάποιος άνθρωπος. Στάθηκε, τρέμει μια βαθιά ανάσα και μου είπε, αγόρι μου, έχεις καρκίνο? Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν ήξερα αν θα ξαναμπορέσω να φάω παγωτό. Και ήταν και η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα στο μυαλό μου ένα εκατομμύριο ερωτήσεις. Η βασική έπρεπε να είναι εγώ. Εγώ έχω καρκίνο. Μα δεν έχω κάποιο σύντομα. Μα έχω κάνει επικοινωνία σε γραφείο τελετών. Ξέρετε, για έναν καρκίνοπαθή ο ρυθμός που πολλαπλασιάζονται οι ερωτήσεις είναι αντίστοιχος με τα κύτερα. Στο χειρουργείο που έκανα, κάθισα απέναντί μου μια κυρία, γύρω στα 50-55, στην ηλικία της μαμάς μου, με κοίταξε και μου είπε «Πώς νιώθεις που έχουμε την άδικη αρρώστια» Αρχικά είπε τη λέξη «αρρώστια». Την είπε με τέτοιο βάθος και με τέτοιο βάρος που ανατρίχιασα. Και μετά είπε τη λέξη «δίκαιη». Ξέρετε, για κάθε παιδί που κλαίει επειδή λιώνει το παγωτό του, υπάρχει και ένα παιδί στην ογκολογική που κλέπει δεν έχει μαλλιά. Αυτό δεν είναι άδικο. Επίσης, γιατί όχι σε μένα. Τι θα την πάει να πει «γιατί εγώ» Τι θα πει «πώς έτυχε σε εμένα» Ξέρετε, αυτές τις στιγμές είναι πάρα πολύ βασικό να μετριάσεις ταίχη απέναντί σου. Τα πράγματα και οι καταστάσεις παίρνουν το μέγεθος που τους δίνουμε. Ναι, ο καρκίνος είναι μια πολύ σοβαρή ασθένεια. Έχουμε χάσει όλοι φίλους και συγγενείς. Και επίσης, όλοι, μα όλοι φοβόμαστε το θάνατο. Εγώ, ίσως, περισσότερο και από εσάς. Ξέρετε, αυτό το project στην αρχή ήταν το στοίχημα ενός επικοινωνιολόγου που έλεγε «θα προσπαθήσω να τον εσωματώσω στον πολιτισμό, στην τέχνη, στον αθλητισμό». Πλέον, είναι μια άμυνα. Είναι ένα ξόρκισμα απέναντι στην ασθένεια και όχι στην αρρώστια. Αν το μυαλό μου έβλεπε τον καρκίνο σαν ένα μύθο, σαν ένα θρύλο, σαν μια κατάρα, τότε θα τον έβλεπαν έτσι και τα μάτια μου. Και ξέρετε, τα μάτια ενός χαρκινοπαθή έχουν δει πάρα πολλά. Στην πρώτη μου χειμοθεραπεία, σε ένα χορό κυκλικό, κάθεσε μια κοπέλα 20 χρονών, φιλίτερα εγγλικής φιλολογίας, απίστευτο τυπάκι, η οποία κάθεται, δυσφορεί με τη ζέστη, γελάμε, και κάνει το εξής, βγάζει την περούκα της και κάνει αέρα. Βγάζει την περούκα της και κάνει αέρα. Ήταν η στιγμή που ξεπάγωσε μέσα μου όλο αυτό που ένιωθα. Γιατί κατάλαβα δύο πράγματα. Πρώτον, δεν είμαι μόνος. Και δεύτερον, δεν είμαι ο μόνος. Ξέρετε, εκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω πολεμούν με την ασθένεια. Η γιαγιά μου μπορεί πλέον να μην μπορεί να μου μαγειρέψει γεμιστά, αλλά λέει κάτι πάρα πολύ σοφό. Όλα είναι για τους ανθρώπους. Κάθε σπίτι και ένα σταυρός. Και είχε πάρα πολύ δίκιο. Ξέρετε γιατί? Και θα σας μιλήσω εγώ που και η δουλειά μου και η ζωή μου είναι κοντά στο θάνατο. Κάνουμε ένα πολύ, πολύ μεγάλο λάθος. Νομίζουμε ότι θα ζήσουμε για πάντα. Νομίζουμε ότι είμαστε θάνατοι. Ξοδευόμαστε σε σχέσεις, σε έρωτες, σε ανθρώπους και σε καταστάσεις, οι οποίες μας στεναχωρούν. Ξοδεύουμε χρόνο για να στεναχωριόμαστε. Αυτό δεν είναι άδικο. Καθόμαστε στον καθρέφτη και τα ζόμαστε και πιστεύουμε ότι έχουμε εφτά ζωές μπροστά μας. Σε μια κουβέντα τον πρώτο κελό της ασθένειας, που έκανα με τον Φάνη Παππολό τον ιδιοκτήτη, μου είχε πει κάτι πάρα πολύ σημαντικό. «Αγόρι μου, η ζωή είναι μικρή και μία. Και να θυμάσαι πάντα ότι κανείς δεν ξαναγεννήθηκε». Και σήμερα, τώρα που οι εξετάσεις δείχνουν ότι μάλλον δεν θα γίνω πελάτης του οικουτελετών μας, εκπληρώνα ένα μεγάλο μόνειρο σε αυτή τη σκηνή και σε αυτό τον ευλογημένο τόπο. Σήμερα, έστω και για λίγο, θέλω να γίνω παγωτατζής. Λοιπόν, θέλω τη βοήθειά σας. Θηετάκη σήμερα εκπληρώνει ένα πολύ μεγάλο μόνειρο. Κύριοι, θέλω να σηκώσουμε όλο το δεξί μας χέρι και να κάνουμε όπως κρατάμε από αγωτό. Έτσι. Εξαιρετικά. Χριστέ μου, το κάνατε σχεδόν όλοι. Και έλεγα στην πρόβα τι θα γίνει αν δεν το κάνει κανένας. Ωραία. Τώρα, θέλω να παραμείνουμε σιωπηλοί για 10 δευτερόλεπτα, να κοιτάξουμε την αγαπημένη μας γεύση και να δοκιμάσουμε τις δύο επιλογές. Ή να το αφήσουμε να λιώσει, ή να το ορμίξουμε και να το φάμε με πάθος. 10 δευτερόλεπτα. Καλή σας απόλαυση. Σας ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ πολύ. |
