| : Βεβαιωμένη για την εποχή της Ορμασιλικού Στρατιωτικού Διογραφικού Ιστορικού του Ελβιέννη, έκτοσης 1884, μετά, δηλαδή, την προσάχηση της Αρήλας Κιάρτος. Δώδεκα φύλλα χαρτών και δύο καρακτήματα. Χαρτογράφος του ο στρατιωτικός μηχανικός και καθηγητής της σχολής Αφαλπίδων, η Φυκρά της Κωτίνης, σημαντικό όρομα της εποχής με ενεργό ρόλο στα χρόνια. Κάθασε, λοιπόν, σε μία έντονη χαρτογραφική δραστηριότητα ξένων επιστημονικών χαρτογραφικών εργασιών δεδίου. Σε προβάλλον, στις ιωγές τους, οι σημαίες και λαμπρίνουν τη χαρτογραφική ιστορία της Ελλάδος του 19ου αιώνα, έλληνες χαρτογράφοι και οι χαρτογραφικές τους αποτυπώσεις σε κρίσιμες εποχές για τον ελλαδικό χώρο. Στο 1880, μεταξύ δηλαδή των κινημάτων του Χεραίτη και Ματογκέννη και πριν την επανάσταση της Κρήτης, την εκρυπτική περίοδο που προηγείται του κρυμαϊκού πολέμου, βάσει από μνημονεκμάθμους του στρατικού μαρτυκού όμαθ, συντάσσεται υποϊκό του λάδι, ανωτέρωξε ο μαρτυκού βασιλικού σώματος του μηχανικών γεωγράφων, ο χάρτης της Κρήτης, που βλέπετε. Η Υπηλωτική Αδευτότητα Αθηνών ενέδειχε 1909, κρηματοδοτή και διελεύθετο χάρτη Υπηλωστολικογραφείο Παπαφυσάνθου στην Αθήνα, τον οποίο και εκφέτουμε. Στο υπόμοιο του χάρτη, τέσσερα χρόνια πριν την απελευθέρωση, περιγράφονται η δικητική και κλησιαστική ιδιένιση του Βηλαιοπείου στο Ιωανίλο με τα τέσσερα σαντσάκια της εποχής. Από τη Γεωγραφική Επιδησία Στρατού, η φιλισμένη Χαρτογραφική, σχελιάζονται ο χάρτης αδειογραφικός της Βορειάς Ιππήρου 1913, τον οποίο η Ελλάδα παρουσίασε στη Σύνοδο της Ελλήνης του Παρασίου του 1919, αλλά και αργότερα το 1945, ο χάρτης της Αρχαίας Ιππήρου, ο οποίος συνόδευε στο βιβλίο του Δημητρία Βαγγελίδια και Καρδική της Ιππήρου. Η Χαρτογραφική, ήδη από το 1898, βρίσκεται στελεχωμένη με αξιόλικους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού, οι οποίοι διαγραμματίζουν εν αγώρα όλες τις ιστορικές εξελίξεις του όλου του 19ου και των αρχών φλήτους του αιώνα. Εθνική Εταιρεία, μαγετονικός αγώνας, αξιωματικός χαρτογράφος ο ίδιος ο Παύλος Μελάς, στρατιωτικός σύνδελμος κλπ. Ανάμεσα αυτούς, εξέχουσα θέση ο Μιχαήλ Χρυσοκώ, με το εκκαταγωγί του στρατιωτικού ορζιτζέου, και ειδικό πρόσωπο της σημερινής μας εκδήλωση, για το οποίο θα μιλήσουμε ο κ. Κατζίδης. Το παράδοξο της υπόθεσης υπήρξε ότι ο πίναξτης της συμβουλινής υπήρου για τη Σαλίας, εκπονηθής υποθή Μιχαήλ Χρυσοκώ ορζιτζέου, εν Αθήνας 1881, δεν δισαβληζόταν σε καμία ιστορική βασιλογή, δεν προερχόταν δηλαδή από καμία παλιά συλλογή της Βιβλιοθήκης μας. Είναι λοιπόν ένα σχετικά πρόσφατο απόφυμα, που έρχεται να συμπληρώσει τον προύτο των σπανίων τεχνιών μας. Το σύνολο των οχτώ φύλων αγοραστήκαν το 1990 από το πλειοκολείο του Δόνι, του Φασιλείου και του Ευαγγέλου Λιμάνσου, που βρισκόταν τότε στην Ευαγγέλου και στην Ευαγγέλου, από τη διπτήλη της Ζωσιμιές, κυρία Εκατεγίνη Τζάνου, έναν διπλωσίου των οχτών τεκνιάδων δραχτών. Συγκριτικά αναφέρω ότι ένα παρόμοιο σύνολο χαρτών της πρώτης έκδοσης του 1881 πήρε σύνολο, το οποίο από την έρευνά μας δεν κατέχει κάποιο άλλο επίσημος πολιτιστικός χωρέας της χώρας μας προς το παρόν, πλην ημών. Ένα λοιπόν παρόμοιο αγγίδικο, πολύθηκε σε ιδιώτη, σε δημοκρασία, τον Ιούγιο του 2017, πρόσφατα δηλαδή, έναν τύπο ποσότων, από το 1885 ευρώ, περισσότερο από 300.000 διπλώσεις. Από την έρευνά μας λοιπόν στα γνωστά μας, πολιτιστικά εδρύματα της χώρας, βλέπουμε ότι είμαστε από τους λίγους που διαδέχουμε το πλήρες σύνολο των οχτών φυλών της πρώτης έκδοσης. Σχεδιάστηκαν από τον Οικαϊκού Σοκώ, κατόπινα εντολίστρα της συνταγματάλης Πασταντίνου Ιησόλουθου και του Σιλώου Καμήνης και Αδελφότητος, επί βάση των υπαρχών των κύπρων της Διαβού, Βενεχροστικών και Διορκώσεων, εκδοθεί στο 1ο Μάρτιο 1881. Αυτό αναφέρει ο ίδιος χαρτογράφους. Ο κόσμος του Πασταντίνου Ιησόλουθου χρησιμοποιήθηκε στο συνέδριο του Σιλώου Καμήνης, ο οποίος πολύ αισθάνεσε τον φίλος Διορκώσεων, και την οριστική λύση του στήματος του Σιλώου, με εκπροσώπους στην Ελλάδα, με εκπροσώπους εκ νάσος 1721 και στις οικείας πετύχωλης των γραμμένων Βραήλων. Περισσότερα από τον κύριο Απόστολο Κατσίκη, ο οποίος βέβαια δεν κλείζει συστάσεων, αλλά θα το επιτρέψετε για όσους δεν μπορούν να διαβάσουν σύντομο βιογραφικό του. Ο κύριος Απόστολος Κατσίκης γεννήθηκε στα Ιωάννια και αποφύτησε από το πρώτο υγειογνάσιο της Ιωσινέας Σχολίας. Είναι πτυχιούμος Φυσιογνωσίας και Γεωγραφίας, πανεκστημίου Αθηνών και διδάκτυρο του Πανεκστημίου Σάουππου της Αυστρίας, όπως πουθεν σε μεταπτυχιακό επίπεδο Γεωγραφία, Γεωγραφία, Περιβαλλοντικές Επιστήμες και Περιβαλλοντική Επέδεση. Δίδαξε στο πρώτο υγειογνάσιο της Ιωσινέας Σχολίας και έως το 2012 υπηρέτησε ως καθηγητή στο Πενταγωγικό Τμήμα Λιγωτικής Επέδευσης του Πανεκστημίου Ιωαννίνο με αντικείμενα έργλας και διδασκαλίας, γεωγραφία, διδακτική της γεωγραφίας, οικολογία και περιβαλλοντική εκπαίδευση. Υπήρξε επίσης ιδρυτής και διευθυντής του Εργαστηρίου Γεωγραφικής και Περιβαλλοντικής Επέδευσης του ίδιου Τμήματος. Ο κ. Κατσίκης είναι μέλος και εταίρος σε πολλά επιστημονικά σωματεία της χώρας μας και του εξωτερικού. Διετέλεσε επίσης εκπρόσωπος της Ελλάδος στην Επιτροπή για την Γεωγραφική Επέταξη της Παγκόσμιας Γεωγραφικής Ένωσης και στο Διεθνές Χώρο για την Περιβαλλοντική Επέταξη. Το επιστημονικό συγγραφικό έργο του κ. Κατσίκη, που αφορά σε θέματα γεωγραφίας και περιβάλλοντος, έχει αποτυπωθεί σε μονογραφίες, σε δεκάδες άρθρες δημοσιευμένα σε έγκυρα επιστημονικά παραγωγικά και έχει γίνει γνωστό μέσω πολύ άρθμου ανακοινώσεων συνεύσεων και ημερίδες εντός και εκτός Ελλάδος. Το 2012 το αποναμήθηκε ο τίτλος του αμμώδιου καθηγητή Πανεπιστημίου Ιωαννίου. Σήμερα, στο πλαίσιο του επιστημονικού πεδίου και της ιστορικής γεωγραφίας, θα μας παρουσιάσει το έργο και την ισοδικότητα του Μιχαήν Χρυσοκώου, ενός Ιατσαίου Θεοκώου της Εθνικής Καρτογραφίας. Κυρίες και κύριοι αγαπητοί φίλοι, να ευχαριστήσω την αγαπημένη της Βασιλιάς δημοσιογραφίας και ασφαλώς να ευχαριστήσω και από τη θέση αυτή της δημόσιας ιστορικής γεωγραφίας. Ευχαριστώ, κυρίες και κύριοι αγαπητοί φίλοι, για την αγαπημένη της ιστορικής γεωγραφίας και την ιστορική γεωγραφία. Ευχαριστώ, κυρίες και κύριοι αγαπητοί φίλοι, για την αγαπημένη της ιστορικής γεωγραφίας και ασφαλώς να ευχαριστήσω και από τη θέση αυτή της δημόσιας ιστορικής γεωγραφίας. Ευχαριστώ, κυρίες και κύριοι αγαπητοί φίλοι, για την αγαπημένη της ιστορικής γεωγραφίας και την ιστορική γεωγραφία. Ευχαριστώ, κυρίες και κύριοι αγαπητοί φίλοι, για την αγαπημένη της ιστορικής γεωγραφίας και την ιστορική γεωγραφία. Ευχαριστώ, κυρίες και κύριοι αγαπητοί φίλοι, για την αγαπημένη της ιστορικής γεωγραφίας και την ιστορική γεωγραφία. Ευχαριστώ, κυρίες και κύριοι αγαπητοί φίλοι, για την αγαπημένη της ιστορικής γεωγραφίας και την ιστορική γεωγραφία. Τους αγαπητοί φίλοι του 1813 μεγάλα και ζωτική σημασία θύματα της χώρας εσωμακώθηκαν στο υπάρχει τότε Ελληνικό Κράτος. Η ευτυχής αυτή κατάληξη δείξε βέβαια η επιβράδευση των αγώνων και της στρατιωτικής της συγκεκριμένης περιόδου. Αναλύοντας όμως διεξοδικώντας τα γεγονότα και σε βάθος χρόνου, αποδεικνύεται ότι συνιστά το αποβιένες διακτειάς δυναμικής διαδικασίας την διήρκησε δεκαετίες και στην ουσία αποτελεί εξέλιξη και συνέχεια της επανάστασης του 1821. Υπερκυμίζω τα μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους απελευθερωτικά κοινήματα στην Κρήτη, στη Βεσαλία, στη Μικρή Ρώση, στη Μακεδονία του 1841, του 1854, του 1866, του 1878, του 1896, του 1897 που επιβεβαιώνουν τη συνεχή προσπάθεια και το διακαΐ πόθο των προβόνων μας για την απελευθέρωση του λιμπόδιου ελληνισμού. Στη μακρά αυτή προετοιμασία πραγματοποίησης ελληνικών και παντοδιεκτικών σκοπός και στόχων, σημαντικό ρόλο, εκτός από τους δουλωστούς και μοιωνευόμενους συνήθως αισθενένους στρατιωτικούς πολιτικούς διπλωμάτες κι άλλους, έλεξαν και πρόσωπα που πολλές φορές λόγω συγκινηών δεν έγιναν Εβραίος γνωστά, δεν έμειναν στην ιστορία όπως συνηπίζουν εμένα εμένα και το σπουδαιότερο δεν τους αποδόθηκαν τα ηθικού λουάχιστο χαρτίρα δέοντα, έυση. Στην κατηγορία αυτή των αδικημένων χαέμεν γραφών την ιστορία θεωρώ ότι ανήκει και ένας ιδιοφιλής άνθρωπος, άξιος ηφιστήμονας, χωρίς να κατέχει ακαδημαϊκούς τίτλους, με πολλές ιδιότητες και ειδικότητες, διογράφος, χαρτογράφος, ιστορικός συγγραφέας, πρωτεργάτης και πρωτοπόρος της εθνικής χαρτογραφίας, πρωτίστως όμως ένας ανηδιωτερής και ευκολυαρός πατριώτης. Ο συμβουλήτης μας, η πυρά της, ζητσαίος στην καταγωνιή, πρωταγωνιστής της συνεργαλής εκδήλωσης, ο Μιχαής Ψαχώος, μικρό μέρος του εκτεταμένου και επικύρου έργου, του οποίου παρουσιάζεται στην έκθεση που αγγελιάζεται ο Σύμβατος. Ο Μιχαής Ψαχώος είναι τέτοιος της Ζήτσα, γεννήθηκε σ' αυτήν την 1834. Μάλιστα, προέγραφε την καταγωνιή του νέου υπερηφάνια, γι' αυτό και σε πολλά γραφτά και στους χαρτισμοί που έπτυξε, προσθέτει μετά το επίθετο φυσοφός και το εκκαταγωνιστή προς διοριστικό ζητσαίος. Το επίθετο με το οποίο το γνωρίζουμε αναφέρεται και ήδη, δηλαδή φυσοφός, δεν είναι το πατρογονικό του, αλλά προήλθε από την επαγγελματική ιδιότητα του παππούτου, ο οποίος δούλευε το ασύνη και το χρυσάκι, υπήρξε δηλαδή χρυσικός. Λέγεται μάλιστα ότι την τέχνη του είχε εξατουστεί, αφού κατηργάζεται τα χρυσάκια αγγελάφτου αλήφασα των Ιωαννίνων άρματα και του παλακτιού παγκοσμίου. Το αρχιγμένο είναι το χρυσικός που υπονόησε τον επαγγελματία Φυσοφώ, ένιμο με το υπερότερο όνομα Φυσοφώ. Όταν ο μητέρας ήταν μόλις ενός έτους, ο πατέρας του Θεοδόσιος, ακολουθώντας τη μοίρα πορών υπηροτών, μετανάσκευσε στην αποκαλούμενη Λαγία για να το κόψει. Επέσπευσε μετά από δεκαπέντε χρόνια. Μάλλον χωρίς να έχει επιτύχει το στόχο του, δεδομένου ότι ο διός του Μιχαλίφ, αφού πήγησε στο σχολείο της Ζήτας μέχρι τα δέκα του χρόνια, την συνέχεια έγινε υπηρέτης, όπως αναφέρει ο ίδιος, σε καφενείο και μπακάλικο στα Γιάννευμα. Μάλιστα γνωρίζουμε μέσω της αυτοδιογραφίας του σε ποιες περιοχές ήταν τα μπακάλικα και τα καφενεία, τα οποία υπηρέτης ήταν ένας μπακαλόγραφος, να το λέμε. Τις είδαμε. Το ένα ήταν κάπου στο Ιαλί Καφενέ, αριστερά όπως βλέπετε, στεξιά είναι το Ζαλίτσικο Ρίτσαλις και εκεί, σε κάποιο καφενείο, ξέρω με το όνομα, γέρο Τρίμι και Ζητσέλος, στο Μέγα Καφενείο Καζίνο, το οποίο ήταν κοντά στον Άγιο Ολικό. Στα είπωση χρόνια του, αφού είχε ανδρωθεί ο Νικαϊκός Χρυσοφόρος, απέκτησε, θα λέγαμε, και την ιδιότητα του επαναστάτη, εμφορούμενος από πατριωτικά αισθήματα και απομυθώντας το πέμμα της εποχής, συμμετέχει στα τοπικά επαναστατικά κινήματα, που ολάμωναν τότε χώρια, χώρα, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Στην Βρίτιμο, στη Βεσαλία, στην Ήπειρο, με αφορούν κυρίως τους πολέμους μεταξύ Ορθομανικής Κουρκίας και Ρωσίας. Το 1854 πρέπει να είναι οδηγόμενος στην αποτυχημένη δασαντική επανάσταση της χαραλιάς της Κίνης. Το αναφέρει η Αλαντήτου Αμαλία Παπαστάβου, σε βιβλιοθείς και μάλιστα προσθέτει, ότι έμαθε κάποιο ατύχημα κατά τη διάρκεια της εξεδέρσεως του 1854 κατά το ίδιο πόδι, χωρίς όμως να το προσδιορίζει. Στο σημείο αυτό, νομίζω, έχει ενδιαφέρον να αναθελθούμε και στην αδερφή του Μιχαιή, Αμαλία Χρυσοχώου Παπαστάβου, μια γυναίκα με έμπονη προσωπικότητα, που κατακινεί ομολογία προηγήτων της εποχής της. Η Αμαρία γεννήθηκε και αυτή τη ζήτηση από το 1856, αφού γύρισε μετά από 15 χρόνια ο πατέρας του. Φαίνεται ότι με πήξε στη Λάρισα, κατά τη διάρκεια της τελικογρασίας, μαζί με τον αδερφό του, τον Μιχαήλ. Αυτό έπρεπε σε μεγάλο ρόλος του μετά που τα χωρούμε, την Μιχαήλ. Γνωρίζουμε ότι ήταν διορυσμένοι από το χριστιανικοί και τα λαρήσεις, που έπρεπε να σκάλανε στον παρθεναμονείο του μοναδικού τότε ελληνικού σχολείου φιλέων της Λάρισσα. Και αργότερα παντρεύτηκε τον εκεί συζητσαίο παρμαθοδιό, Παππασάουλου. Βλέπετε το ζευγάρι στο μέσον ή στο σπίτι του στη Λάρισα, αριστερά μάλλον είναι η μητέρα του Μιχαήλ και της Αμαρίας και δεξιά είναι η Φιλιασία. Για Μαρία Χρυσοχόου υπήρξε μια πολύ μερτωμένη για την εκποχή της γυναίκας και πρωτοπόρος στην ανάπτυξη θεμάτων προβλημάτων που αφορούσαν στιτές της γυναίκας, των παιδιών και της οικογένειας στην γυναιορία της εποχής. Πέρα από την εκπαιδευτική και κοινωνική της δράσης, ασχολήθηκε και με τη συγγραφή κυβέρνων εκπαιδευτικού, κοινωνικού, φαιμινιστικού αλλά και ιστορικού χαρακτήρα. Πάνω μπορείτε να βρείτε την ιστορία της Ζίτσας, γραμμένη από την ο Μαρία, και άνδρες τα οποία γνωσούν στον κοτυφό αλλά και τον αθαναϊκό τίτλο. Και ο Φίλινος του 22ου κομμαστάδου υπήρξε πολύ αξιόρρογο χάτωνο, σημείωτε εκπαιδευτικό, περισσότερο έφτασε μέχρι από τη δήμα του Σπιβίου Λάρισσας και παίκτησε μια πολύ μεγάλη περιουσία, μια πολύ μεγάλη έκταση στην Άρξα ακόμη αναφέρονται ως του Παπαστάδου. Εδώ είναι σε μεγάλη ομορφική αποτέλεσμα. Αλλά ας επανελθούμε στο κεντρικό πάσοτο της αποψηλής Βεργιάς τον Λικαή Θεσσακώ. Στις 1866-67 συνεχίζοντας την εθνική πατριοκητή του δράση, ο ντροσκοί στην Κρήτη, να συνεδέχει με άλλους υπηρότες στην κριτική επανάσταση, η οποία όπως και τα άλλα κοινήματα της περιόδου αυτής δεν είχε ευτυχή κατάληψη. Η συνεκοχή τους του Ισσοχώου στα απελευθερρικά κοινήματα της περιόδου 1854 έως 1867, η αρνητική έκβασή τους και γενικότερα το ιντεολογικό, πολιτικό, στρατιωτικό κλίμα της συγκεκριμένης περιόδου έπαιξαν καθοριστικό τρόμο τόσο στην διαμόρφωση της επιστημονικής και επανεργατικής κουπορίας σταδιοδρομίας, αλλά και στη ζωή του γενικότερα. Ο Μιχαήλ, όπως τώρα αναφέρεται, διέμενε από 1873 στην Άρισα, το 1873. Εδώ, στην τουρκοκρατούμενη τότε Πεσαδία, ασχολήθηκε στην αρχή με μεταλλευτικές εργασίες και εξορύξεις μαρμάρου στην περιοχή Χασάνπανη, πόλεων απελικά της Λάρισσας. Συγχρόνως, εργαζόταν και ως φωτογράφος. Η κύρια ενασχόλησή του, δηλαδή ηλιοαρκωμικές και μεταλλευτικές εργασίες, το δείχνει ότι τα μαρμάρα Χασάνπανη ήταν περίφημα από την αθλότητα μέχρι σήμερα. Οι περισσότεροι ναοί, από την Καπέλα Σίστηνα μέχρι την Αγία Σοφία, μέχρι την Αγία Πετροπολή, χρησιμοποιηθήκαν στην κατασκευή τους μαρμάρα Χασάνπανης. Είναι αυτό το φράσιμο, το σκουρό που βλέπουμε εδώ. Αυτές, λοιπόν, οι εργασίες απαιτούσαν βιογραφικές και τοπογραφικές γνώσεις, τις οποίες ο Χρυσοχός απέκτησε, μελετώντας τα λιγοστά ιχελίδια και χάρτες της εποχής. Η αγάπη του, όμως, για τα αντικείμενα της γεωγραφίας, τοπογραφίας, αλλά και της ιστορίας, και η δένυσή του να αποκτήσει μία επισκημονική, επαγγελματική νοηπότητα, τον κατέστησαν ένα ικανόντατο, αυτοβίβακτο γεωγράφος και τοπογράφος. Στις ειδικότητες αυτές, προσθέτηκε και αυτή του χαρτογράφου δεξιότητα, που υποστηρίχθηκε στις γνώσεις φωτογραφίας, που είχε αποκτήσει εργαζόμενες ως γεωγράφος. Μάλιστα, μέσω της τελευταίας ειδικότητας, ή καλύτερα του συνδυασμού και των τελεών, έγινε στη συνέχεια γνωστός μέσω των χαρτογραφήσεων και των χαρτών. Η περίοδος, την οποία αναφερόμαστε, 1850-1860, κατά την οποία έδρασε ο Χρυσοχός, υπήρξε ιδιαίτερα ταραχώδεις και ασταθείς. Θα σας δείξω δύο μόνο χάρτες γεραιογραφικούς, σκοπτικούς, από αυτούς που ονομάζονται σαπηρικούς, που απογείδονται ταραγμένοι εκείνη την περίοδο. Όλες οι χώρες και όλα τα κράτη ήταν ενεργείο πόλεμο. Και για το ελληνικό κράτος, αλλά και για την Αυγανική και την Ευρωπαϊκή κεντρικότητα. Η αναφορά σε συγκεκριμένα γεγονότα της εποχής είναι απαραίτητη, ώστε να γνωρίσουμε τους παράγνωδες που διαμόρφωσαν τις πρακτικές των προσαφών και να κατανοήσουμε καλύτερα το κοινωνικό, πολιτικό, στρατιωτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτός λειτούργησε. Κοιτάξτε πώς η Ρωσία διέζει όλα τα υπόλοιπα κράτης. Τα επαναλαμβανόμενα, αλλά με δυσμενή κατάληξη και τραυματικές εμπειρίες, ιδίως για τους Έλληνες στρατιωτικούς, γεγονότα της περιόδου 1870-1880, οφειρόντανα κυρίως στην πολιτική αστάθεια της έποχης και στην ένιξη οργάνωσης του ελληνικού στρατιωτικού, οδήγησαν πολλούς ενστόλους αλλά και πολίτες στα λεγάλια κέντρα της υπόλοιπης απόλυτη Ελλάδα. |
