| μάθημα φαρμακευτικής: Λοιπόν, ένα από τα πράγματα για τα οποία θυμάμαι ότι σας είπα κατητεί τώρα τελευταία είναι αυτά τα υδραλογόνα. Σημειώστε ότι στη συμβολική γλώσσα της χημείας συνήθως διαλέγουμε με αυτό το κεφαλαίο το «χ» θα παραστήσουμε τα λογόνα. Εντάξει. Αν δεν το κάνουμε, θα πρέπει να το κάνουμε. Σημειώστε ότι στη συμβολική γλώσσα της χημείας συνήθως διαλέγουμε με αυτό το κεφαλαίο το «χ» θα παραστήσουμε τα λογόνα. Εντάξει. Αν δείτε λοιπόν κάπου κάποιος να αναφέρεται σε κάποια μόρια του τύπου «χ2», αναφέρεται στα μόρια των λογόνων. Θώριο, χλώριο, βρώμιο, ιώδιο. Εντάξει. Επίσης, να θυμάστε για ποιο λόγο τα μόρια τους είναι διατομικά. Γιατί βρίσκονται στην 7η ομάδα. Γιατί έχουν 7 ελεκτρόνια σε εξωτερική τροχιά. Γιατί θα ήταν ευτυχισμένα να συμπληρώσουν 8 ελεκτρόνια. Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό. Δίνεις ένα, παίλνεις ένα, σχηματίζεις ένα δεσμό. Εντάξει. Στα μόρια λοιπόν των λογόνων έχουμε δύο άτομα και έχουμε μεταξύ τους έναν ομοιοπολικό δεσμό. Και είναι έτσι παραδείγματα καθαρών ομοιοπολικών δεσμών. Δεν έχει κανένα λόγο το ζευγάρι των ελεκτρονίων να βρίσκεται πιο κοντά στο ένα χλώριο παρά στο άλλο. Εντάξει. Τυπικά λοιπόν παραδείγματα ομοιοπολικών ελώσεων τα λογόνα. Χ είναι το σύμβολό τους. Συνεπώς με η και χ συμβολίζουμε τα οξέα που έχουν ένα υδρογόνο και ένα λογόνο. Παρατήρηση. Από τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα έχουμε συμφωνήσει στο εξής πράγμα. Οι περισσότερες ενώσεις στο σύνολο τους σχεδόν οι ανόργανες ενώσεις αλλά και κάποιες οργανικές μπορούν να περιγραφούν σαν να αποτελούνται από δύο κομμάτια. Ένα θρητικό και ένα αρνητικό. Στις αρχές του δέκα του αιώνα ήταν μια βασική θεωρία στη χημία. Ήταν μια διηστική ομολογότητα θεωρία. Όλα τα πράγματα έχουν ένα συν και ένα πλιν. Ψέματα τότε πολλές από τις ανόργανες ενώσεις απλώς ήταν αυτό που ξέρουμε εμείς τώρα ως ηλεκτρολίτες. Σε πώς μπαίναν στο νερό, δεν μπαίναν σαν οντότητες αυτά που νόμισα εγώ, αλλά είχαμε μία διάσταση. Τα άλλα τα είχαν νάτριο, συν και χλόριο πλιν, τα οξέα είχαν ιδρογόνο, συν και χλόριο βρώμιο κλπ. Πλιν κατά συνέπεια υπήρχε αυτή η αντίληψη. Αυτό το κρατάμε ακόμα και τώρα. Αν δείτε πώς γράφονται οι διάφορες ενώσεις, τα άλλα τα για παράδειγμα πώς γράφονται. Εμείς βέβαια το λέμε χλωριούχο-νάτριο και το χλωριούχο προσδιορίζει το νάτριο. Είναι το κατιό που προσδιορίζει το νάτριο, εντάξει. Αλλά ο συμμογισμός είναι νάτριο-χλώριο. Προηγείται το αυθεντικό, ακολουθεί το αρνητικό τύμα, εντάξει. Το ίδιο και σε αρκετές οργανικές ενώσεις που δίηστανται, εντάξει. Λοιπόν, η δραλογώνα είναι τούτα εδώ. Το ερώτημα στο οποίο εμείς κληθήκαμε να απαντήσουμε χωρίς να έχουμε μια προηγούμενη ιδέα γι' αυτό, αυτά τα μόρια είναι ομοιοπολικές ενώσεις ή ιοντικές. Έχουν δεσμό ομοιοπολικό ή ιοντικό. Και ξεκινήσαμε κάνοντας τη θεώρηση ότι είναι εντερός ιοντικές ενώσεις. Γιατί έχουμε τη γνώμη πως το ιδροχλώριο και το ιδροβρόμιο, τουλάχιστον, που τα γνωρίζουμε αρκετά, είναι από τα ισχυρά οξέα. Εντάξει. Κατά συνέπεια μπορώ να θεωρήσω ότι έχουμε ένα κατύβον ιδροχώνου και ένα νιών αλογονιδίου, όποιο είναι αυτό. Εντάξει. Αποδείξαμε όμως με βάση κάποιες μετρήσεις που είχαμε ότι αυτό δεν ευσταθεί. Εντάξει. Δεν έχουμε την ίδια ισχύση σαν οξέα. Δείξαμε ότι υπάρχει μια διαβάθμιση στον χαρακτήρα του ιοντικού της μου. Και με αυτή την έννοια καταλάβαμε κάτι γενικότερο. Όχι έτσι διδακτικά και εκπαιδευτικά να σας λέμε, ξέρετε, είναι ένα αυτό και ένα αυτό και τελείωσε. Συνήθως όμως υπάρχουν και όλες τις ενδιάμεσες περιπτώσεις. Απλώς καθεμία αυτής της περιπτώσεις μπορεί να περιγραφεί σαν ένα ποσοστό του ενός και ποσοστό του άλλου ακραίου σημείου. Συνεπώς το ένα ακραίου σημείου είναι ένας τυπικά ομοιοπολικός δεσμός, πλήρης κοινοκτιμοσύνη του ζευγαριού των ηλεκτρονιών από τα δύο άτομα. Η άλλη περίπτωση είναι ακριβώς ένας ιοντικός δεσμός. Συν ένα μειών ένα. Έφυγε από το ελεκτρόνιο και πήγε εκεί, ας το πούμε έτσι, εντάξει. Συνεπώς υπάρχει ο μερικός ιοντικός ή μερικός ομοιοπολικός δεσμός. Και ποιος είναι εκείνος που μας βοηθάει να κάνουμε κάποιο τέτοιο συμπέρασμα είναι αυτό εδώ πέρα. Όχι η ηλεκτραρνητικότητα η ίδια, αλλά η διαφορά ηλεκτραρνητικότητας ανάμεσα στα δύο στοιχεία για τα οποία μιλάμε. Εντάξει, θυμίζω η ηλεκτραρνητικότητα είναι μια ιδιότητα όχι πλήρως ξεκάθαρη. Δεν ξέρουμε σε τι μονάδες μητριέται. Ο καθένας προτείνει διάφορα μεγέθη, όμως εκείνο που είναι γνωστό είναι πως αυξάνει μονοτονικά σε μία περίοδο του περιοδικού πίνακα. Ξέρουμε ότι για μια κλασική κλίμακα που είχε προτείνει από παλιά ο Πόλινγκ περίπου ανάμιση μονάδα μεταβάλλεται από στοιχείο σε στοιχείο. Αν θα κασάζω το οξυγόνο φθόριο και περίπου χοντρικά κατά μία μονάδα κατεβαίνοντας από τη δεύτερη προς τη τρίτη περίοδο. Από εκεί και κάτω οι μεταβολές είναι πολύ μικρότερες. Εντάξει. Συνεπώς αν έχουμε μεγάλη διαφορά ηλεκτραρνητικότητας τι σημαίνει αυτό για μένα. Έχουμε περισσότερο ποσό ιοντικού δεσμού. Εντάξει. Όμως τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα. Δηλαδή αν έχουμε δύο παράγοντες που μπαίνουν μέσα σε ένα φαινόμενο, είναι πολύ απλό αν ο ένας παράγοντας οδηγεί προς τα ΚΙ και ο δεύτερος οδηγεί επίσης προς τα ΚΙ. Προς τα ΚΙ θα είναι και το τετρικό μου αποτέλεσμα. Εντάξει. Συγκινητισμένο φαινόμενο είναι ο ένας παράγοντας που σκέφτομαι οδηγεί προς τα ΚΙ, ο άλλος παράγοντας που σκέφτομαι οδηγεί προς τα Δ. Και η δουλειά της επιστήμης είναι να ψάξεις να δεις ποιος υπερισχύει και πού και κάτω από ποιες συνθήκες για να μετακινηθώ προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Εντάξει. Επίσης θυμηθείτε αυτό ότι ακόμα και στον περιοδικό πίνακα τα στίχα που βρίσκονται σε μία ομάδα δεν έχουν τις ίδιες χημικές ιδιότητες. Παραπλήσιες, αντίστοιχες, ανάλογες, όχι τις ίδιες. Εντάξει. Φυσικά, αν το πρώτο στοιχείο μιας ομάδας, ξέρω εγώ, αλληλεπιδρά με το νερό, και τα επόμενα θα αλληλεπιδρούν. Όχι με τον ίδιο ρυθμό, όχι με την ίδια ταχύτητα, όχι με την ίδια ευκολία. Εντάξει. Κατανοηθώ αυτό. Υπάρχει λοιπόν διακύμανση σε όλες τις ιδιότητες που πετράμε. Διακύμανση των τιμών οποιοδήποτε μεγιά τους, για το οποίο αναφερόμαστε. Εντάξει. Και η δουλειά της επιστήμης αυτό να δει, στην περίπτωση που έχουμε αντίρροπες δυνάμεις, σε ποια περίπτωση υπερισχύει αυτή και σε ποια περίπτωση υπερισχύει εκείνη. Και βέβαιος, καταλαβαίνετε, το πιο περίπλοκο σημείο είναι εκεί που έχουμε μια περίπου ισορροπία. Και καμιά φορά, εκείνο το περίπλοκο σημείο είναι εκείνο που ενδιαφέρει. Είναι δύσκολο να φτάσεις στην κατάσταση εκεί και μετά εσύ να επέμβεις και με μικρές μεταβολές να το διηγήσεις προς το δύο ή προς τα κοίτα. Είναι κάποιες φορές που έχουμε όφελος από αυτό το πράγμα, έτσι, και προσπαθούμε να το βρούμε. Το ψάχνουμε δηλαδή. Ενώ κατ' αρχήν δηλαδή μας δημιουργεί δυσκολίας, συνήθως είναι κάτι το οποίο ψάχνουμε να βρούμε, με μικρό κόπο να επιδράσουμε στον παράγοντα που χρειάζεται και να πάμε προς την κατεύθυνση που θέλουμε. Είναι αυτό που λέμε ελέγχο το τι γίνεται στο σύστημά μας. Εντάξει. Εδώ, λοιπόν, στα ιδρύα λογόνα. Ένα πράγμα που πρέπει να σκεφτεί κανένας είναι η ενέργεια του δεσμού. Μα θα μου πείτε, αν θεωρείς ότι είναι ομοιοπολικές ενώσεις, ένα δεσμό έχω εκεί. Ένα ελεκτρόνιο έχει το ιδρογόνο, ψάχνει να βρει και άλλο ένα το βρίσκει από το αλογόνο, το αλογόνο έχει 7 ψάχνει 1 το βρίσκει από το ιδρογόνο, έγινε ομοιοπολικός δεσμός, αν θέλω να τα αφιερώσω, ομοιοπολικές ενώσεις. Κατά συνέπεια, ένα είναι η τάξη του δεσμού, είτε μιλάμε για το υδροφθώριο, είτε για το υδροειόδιο, είτε για όλα τα άλλα είναι διάμεσα. Σκεφτείτε όμως τώρα, πού βρίσκεται ενεργειακά αυτός ο δεσμός και είναι ένας απλός δεσμός ανάμεσα σε τίκετη, ανάμεσα σε ένα ιδρογόνο, έτσι που είναι σταθερό από την μια μεριά, και από την άλλη μεριά σε ένα φθώριο, ένα χλώριο, ένα βρώμιο ή ένα ιόδιο, δείχνουν αντίστοιχα το μέγεθος του τροχιακού που θα πάει να κάνει το δεσμό με το ιδρογόνο. Εντάξει, κατά συνέπεια, ναι, ένας δεσμός, δύο ηλεκτρόνια ανάμεσα στα δύο άτομα, αλλά δύο ηλεκτρόνια ανάμεσα στα δύο άτομα σε τέτοια απόσταση, ή τέτοια, ή τέτοια, ή τέτοια. Σε ποια περίπτωση αυτά τα ηλεκτρόνια δέχονται ισχυρότερη αλληλεπίδραση από τους πυρήνες, άρα είναι πιο ισχυρά συνδεμένα σε αυτά, το ιδρογόνο και το άλλο αλλογόνο, στο υδροφθώριο, έτσι δεν είναι, είναι πιο κοντά. Επιπλέον, το υδροφθώριο είναι από τα πιο ηλεκτροαγνητικά στοιχεία, το πιο ηλεκτροαγνητικό στοιχείο, εντάξει. Άρα δεν δείτε θέμα, η ενέργεια του δεσμού στο υδροφθώριο πρέπει να είναι πιο μεγάλη και είναι, έτσι. Είναι κάπου πεντακούσις πενήντα κιλοκάλ, μόλ, ή κάτι τέτοιο, έτσι, είναι ένα τρελό νούμερο. Οι υπόλοιπες είναι κάτω από τετρακόσια. Άρα θα έλεγε κανένας, να είναι ένα σημείο ότι είναι ισχυρότερος ο δεσμός του υδρογόνου με το φθώριο, κατά συνέπεια χρειάζομαι περισσότερη ενέργεια για να τον σπάσω, κατά συνέπεια κι αν υποθέσω ότι σπάζει ο δεσμός αυτός, έτσι σε συνδίκες που κάνω πειράματα στον πάνκο μου, δεν πρόκειται να σπάσουν όλοι οι δεσμοί του υδροχορίου, πάρα πολύ λίγοι. Άρα πολύ λίγα κατιώντα υδρογόνου θα ελευθερωθούν και άρα θα έχω κάποια αντίστοιχα στη συμπεριφορά του υδροχορίου. Αντίστοιχα στον υδροϊόδιο που έχει την χαμηλότερη ενέργεια, πολύ πιο εύκολα θα σπάσει αυτός ο δεσμός, έτσι, και πολύ πιο εύκολα θα έχω τα κατιώντα υδρογόνου τα οποία χρειάζομαι. Εντάξει, γιατί με νοιάζουν τόσο πολύ τα κατιώντα υδρογόνου, δέστε τα πώς είναι γραμμένα, υδρογόνου Χ, υδρογόνου ΣΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ Είναι ομοιοπολικές ενώσεις που περιμένουν να έχουν μεγαλύτερη πόλωση, το κατιών υδρογόνου είναι ίδιο, φανταστείτε, εντάξει, άρα η πόλωση την οποία προκαλεί στο αλογόνου είναι ίδια. Ποιο από τα αλογόνα πωλώνεται περισσότερο, το φθόριο ή το ιόδιο, προφανώς το ιόδιο, άρα στην περίπτωση του υδρογιωδίου περιμένουμε να έχουμε περισσότερο μοιοπολικό δεσμό, έτσι δεν είναι, άρα περιμένουμε να έχουμε λιγότερο κατιών υδρογόνου. Να ελευθερώνετε, βλέπετε έχουμε δύο πράγματα που έχουν αντίρωπα το ένα στο άλλο, έτσι, από τη μία λέμε η ενέργεια του δεσμού ευνοεί το υδροφθόριο, μάλλον ευρωεί το υδρογιώδιο, από την άλλη υπόρρος του δεσμού δεν το ευνοεί, εντάξει. Και τι γίνεται τώρα, γίνεται ότι στη μια περίπτωση θεωρήσαμε ότι το πράγμα είναι ιοντικό, στη άλλη περίπτωση θεωρήσαμε ότι είναι ομοιοπολικό, έτσι τώρα που έχουμε ενμέριο ομοιοπολικό και ενμέριο ιοντικό χαρακτήρα, εδώ χρειάζεται να σκεφτείς κάτι παραπέρα, εδώ χρειάζεται πρώτα απ' όλα να πας να κάνεις πειράματα και έτσι θέλεις να σκεφτείς να εξηγήσεις αυτά τα αποτελέσματα των πειραμάτων, με βάση ένα σωρό τέτοια σκέψεις. Λοιπόν, τα πειράματα λένε το εξής, ότι έτσι και πάω να υπολογίσω τις σταθερές ΠΚ των αντίστοιχων οξέων, έτσι, το υδροχλώριο είναι ένα από τα ισχυρά οξέα, έχει μια τιμή γύρω στο μίον 7. Καταλαβαίνει θα πει μίον 7, οι σταθερά της διάστασης του είναι 10 στη 7η, εντάξει, αντίστοιχα αυτό είναι γύρω στο μίον 9 και ας πούμε αυτό γύρω στο μίον 11. Άρα το υδροϊόδιο είναι ακόμα πιο ισχυρό οξέα από το υδροχλώριο, εντάξει, αυτό δεν σημαίνει όσο πιο αρνητική τιμή τόσο μεγαλύτερη σταθερά Κ, γιατί είναι το αντίθετο του δεκαδικού λογαρύθμου, έτσι, θυμηθείτε αυτό. Εντάξει, αν το πάρουμε αναλογικά, περίπου το μίον 5 θα περίμεναμε να το δω. Άρα και το υδροϊόδιο είναι από τα σχετικά ισχυρά οξέα, έχει λίγο ασθενές στον υδροχλώριο, εντάξει. Όμως, εκείνο το οποίο παρατηρήθηκε είναι, πως η τιμή αυτή είναι, το οποίο το κατατάσχει ως ασθενείο οξέα. Έτσι, φανταστείτε, το οξικό οξύ που είναι ασθενές, οξύ έχει μια ΠΚ από τις τάξεις του Σ4, Σ5, κάτι τέτοιο. Είναι, λοιπόν, τόσο ασθενές οξύ. Ναι. Τόσο ασθενές, να ήταν λίγο πιο ασθενές, αντεκαλά, το βλέπεις με τη λογική και λες, ναι, εντάξει, έχει 9. Συν 3. Άμα είναι πολύ ιοντικός ο δεσμός, τότε, ναι, πολύ περισσότερο θα έχουμε μετατόπιση του φορτίου προς τον τετρογόνο και πάλι θα ξαναγίνει εν μέρειο ομοιοπολιμπός. Να βλέπεις πού είναι το πέραθμα τώρα. Καλά το λες, χωρίς να πάμε στους δεσμούς τετρογόνου, για να μελετήσω εγώ το ΠΚ ενός πράγματος, πρέπει, καταρχήν, να το διαλύσω στο νερό. Αν το διαλύσω στο νερό, πρέπει να θεωρήσω ότι γίνεται μια διαδικασία. Η διαδικασία αυτή ποια θα ήταν, ε? Ας την γράψω εδώ ψηλά. Η διαδικασία αυτή θα ήταν αυτό εδώ του τύπου. Να θυμίζω, πρακτικά μπορεί κάποιος να θεωρήσει μόνο το το εδώ και να γράψει τη διάστασή του. Τότε εδώ πέρα θα έχει κατειώνει δρογόνο. Σκεφτείτε όμως τι είναι αυτό το κατειώνει δρογόνο. Το είπαμε και στο εργαστήριο. Για όσους προφτάσαν και κάναμε. Το κατειώνει δρογόνο είναι πάρα πάρα πολύ μικρό πράγμα. Είναι ένα πρωτόνιο σκέτο. Αν υποθέσουμε ότι είναι μία μπιλίτσα, θα έχει μια διάμετρο μικρότερη από 10 στη 14 μέτρα. Συν ένα φορτίο σε τόσο μικρή διάμετρο σημαίνει πολύ μεγάλη πυκνότητα φορτίου. Σημαίνει πάρα πολύ ισχυρή πόλωση. Κατά συνέπεια αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να μην ξεκάρφω. Αν υποθέσω ότι αυτό εδώ είναι το κατειώνει δρογόνο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έρθουν και να προσανατοιστούν μπρος αυτό μόρια νερού από το περιβάλλον. Και μάλιστα θα πλησιάσουν από τοξιγόνο τους, γιατί έχουμε εδώ πέρα δύο ασύζευκτα ζευγάρια ηλεκτρονίων. Εντάξει, αυτά είναι αρνητικά φορτισμένα, αυτά θα έλκονται από αυτό πάρα πολύ σκυρά. Σε πώς θα σχηματίσω μία τέτοιου είδους στη βάδα εφειδάτοσης, πάρα πολύ ισχυρά προσαρμοσμένη πάνω σε αυτό το πρότυπο. Δεν υπάρχει περίπτωση λοιπόν αυτό το πρωτόνιο να μην ξεκάρφω το μόνο του, το λιγότερο μπορώ να γράψω κάτι τέτοιο. Αυτή λοιπόν είναι μια πρώτη στη βάδα εφειδάτοσης, η οποία είναι πάρα πολύ ισχυρά προσαρμοσμένη πάνω σε αυτό το πρωτόνιο. Εντάξει, πάρα πολύ ισχυρό πεδίο αυτό εδώ πέρα, γιατί είναι πάρα πολύ μικρή αυτή η πηλίτσα. Εγώ δηλαδή έτσι, κακώς την γράφω έτσι, εάν αυτό ήταν η έκταση του μωρίου του νερού, αυτό δεν θα πρέπει να υπάρχει, θα πρέπει να είναι έτσι. Ίσως ένας κόκος από την κυμολία θα αφήνε εκεί πέρα, δεν θα φαινόταν όμως. Καλώς. Λοιπόν, αυτό δημιούργει πάρα πολύ ισχυρό πεδίο. Απ' την άλλη, έχουν απομονωθεί αρκετές ενώσεις του τύπου αυτού. Όχι με λογόνα και με άλλα ανοιώντα. Αυτές λοιπόν οι ενώσεις ονομάστηκαν ενώσεις του οξονίου. Κατά τη στοιχεία με τις ενώσεις του αμμονίου, που είναι αυτές εδώ. Εντάξει, αμμόνιο-οξόνιο. Κάνουμε λοιπόν εμείς την επαγωγή. Αφού υπάρχουν τέτοιες ενώσεις, γιατί να μην υποθέσω ότι και αυτό δημιουργεί τέτοιους ενώσεις. Η μητρική ένωση των οξονίων, ας το πούμε. Και να χρησιμοποιήσω αυτήν την ένωση εδώ πέρα, προφανώς μου χρειάζεται και να μόρει ο νερού. Αυτή λοιπόν η αντίδραση που γράφουμε εδώ είναι μια σύμβαση. Υπάρχει το νερό, επιδρά το νερό, διότι κάνει το λιγότερο επιδιαλείτωση. Κάπως αυτό πρέπει να το δείξω. Το δείχνω σχηματίζοντας το οξόνιο. Επαναλαμβάνω. Κατ' αναλογία με ενώσεις του οξονίου που έχουν απομονωθεί. Έχουν απομονωθεί οι ενώσεις του οξονίου. Λάτε. Έλα να σε βλέπω το κοντά βρε παιδί μου, να χαίρομαι κιόλας. Έχω εδώ τους αγροί ανθρώπους. Δεν θέλει. Δεν την πείσαμε. Τι να γίνει. Λοιπόν, φανταστείτε ότι για να κάνω μετρήσεις ΠΚΠΑ των υδραλογώνων, τα έχω διαλύσει στο νερό. Και έχει σκυφαντιστεί κάτι τέτοιο. Λοιπόν, τώρα ερχόμαστε σε αυτό που αναφέρθηκε το προηγούμενος. Τι συμβαίνει με αυτά εδώ τα χιπλίν. Είναι το φθόριο, χλόριο, αυτό κατέρασε. Βρώμιο και ιόδιο. Στο χλόριο έπεσε, είναι σημαντικό. Λοιπόν, φθόριο, χλόριο, βρώμιο και ιόδιο. Εντάξει. Λοιπόν, αυτό είναι σταθερό από τη μία μεριά. Αυτά είναι από την άλλη μεριά. Τι είπαμε εδώ προηγούμενος για το φθόριο πλίν. Το φθόριο είναι το πιο ελεκτραντικό στοιχείο. Τι θα πει το πιο ελεκτραντικό στοιχείο. Προσπαθεί να φέρει ηλεκτρόνιση στον εαυτό του. Έφερε το φθόριο πλίν. Τώρα αυτό είναι ένα ιόν πάρα πάρα πολύ μικρό σε μέγεθος. Με πάρα πάρα πολύ μεγάλη πυκνότητα φορτίου. Αυτή η πάρα πολύ μεγάλη πυκνότητα φορτίου, γιατί και το ιόδιο πλίν είναι πλίνερα, αλλά είναι τόσο. Η πυκνότητα αυτού του φορτίου του μειονέν είναι πάνω σε αυτή τη σφαίρα. Το φθορίο πλίνεν είναι πάνω σε αυτή τη σφαίρα. Ισχυρότερο φορτίο. Τι περιμένετε λοιπόν να γίνει εδώ. Περιμένουμε να γίνει, ειδικά στην περίπτωση του φθορίου, κάτι τέτοιο. Να έχουμε δηλαδή μια άλλη λεπίδραση πάρα πάρα πολύ κοντινή. Να έχουμε αυτό που και ο Μπιέρουμ και μετά από αυτόν κάποια άλλη ονόμασαν ζεύγος ιόντων. Υπάρχουν ιόντα δανός. Λοιπόν, περίπου σύγχρονος του Μπόρ, εκείνος αναφερόντας την κυβετική θεωρία, αυτός στη φυσικοχημεία, στα διαλήμματα του. Οι θεωρίες λοιπόν του Μπιέρουμ είναι αυτό. Υπάρχει διάσταση, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις που έχω ισχυρά ηλεκτραγνιτικά, ιεντίστοιχα, ισχυρά ηλεκτροαυθεντικά συστήματα, τότε ναι μεν υπάρχουν τα ιόντα, αλλά δεν είναι ξεκαράχωτα, δεν κυκλοφορούν ελεύθερα. Το ένα βρίσκεται σε σύνδεση με το άλλο. Πώς είναι η υγική σελήνη, δύο σώματα που είναι σε εξάρτηση. Αυτό πρέπει να το έχουμε πει και να το έχουμε καταλάβει, εντάξει. Η ουσία δεν κυνήται η σελήνη γύρω από εμάς, αλλά κινούμαστε και τα δύο σώματα γύρω από το κέντρο βάρος του συστήματος μας. Απλώς επειδή η υγή είναι πολύ μεγαλύτερη, το κέντρο βάρος είναι πολύ κοντά σε εμάς. Έτσι λοιπόν έχουμε το φθόριο να κινείται και μαζί του να πηγαίνει και το αντίστοιχο οξόνιο. Τι σημαίνει αυτό για εσάς, είναι ελεύθερο αυτό το οξόνιο? Όχι, κουβαλάει και το φθόριο μαζί του, με το οποίο έχει λίγα επίδραση. Τι θα πει ο όξενος χαρακτήρας, σύμφωνα με αυτά που έλεγε ο Αρένιος μισή γενιά πιο πριν από τον Πιέρο μου. Ο όξενος χαρακτήρας σημαίνει έχω ελεύθερα κατιώντα υδρογόνου, ελεύθερα οξόνια μέσω στο διάλειμμα. Έχω ελεύθερα οξόνια εδώ, αν αυτό είναι ένα ζευγάρι οι όντων που πηγαίνει έτσι ή όχι. Συνεπώς διίσταται το υδροφθόριο, πολύ ωραία διίσταται, αλλά ο ισχυρά ηλεκτρονιτικός χαρακτήρας του φθορίου αναγκάζεται το κατιών οξονιού να βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό, να έχουν δημιουργήσει ένα ζεύγος οι όντων. Ιόντα μεν, αλλά ζεύγει δε. Άρα τα κατιών οξονιού δεν είναι ελεύθερα, δεν κυκλοφορνώ προς ένα μέσο το διάλειμμα, δεν μου δίνουν εμφάνιση όξενου χαρακτήρα. Σε διάλειμμα λοιπόν το υδροφθόριο, το υδροφθορικό οξύ, τα λέμε έτσι για να τα ξεχωρίσουμε, θυμηθείτε το και αυτό, καμιά φορά και εμείς οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι σας μπερδευόμαστε, όταν λέω υδροφθόριο, υδροχλόριο, υδροβρώμιο, εννοώ τις αέριες μημουριακές ενώσεις που έχουν αυτή τη θηκομετρία. Αν θέλω να πω το διάλειμμα του συνερώ είναι το υδροφθορικό, υδροχλόριο, υδροβρωμικό, υδρογεωδικό οξύ. Εντάξει. Λοιπόν το υδροφθορικό, υδροχλόριο, υδροβρωμικό και λοιπά οξύ είναι οξέα. Από όλα αυτά αυτή τη λογική μπορούμε να την καταλάβουμε ότι όσο πηγαίνουμε προς τα κάτω είναι πιο ισχυρό το οξύ μου, όμως το υδροφθορικό οξύ είναι πάρα πάρα πολύ ασθενέστερο. Απ' τα άλλα θεωρητικά επαναλαμβάνομαι πηγαίναμε την καμπύρη της εξάρτησης αυτής προς τα οποίες το λέγαμε άντε μειών πέντε, μειών έξι, μειών τέσσερα και τέτοιον. Συντρία που σημαίνει είναι ασθενές οξύ σαν κάποια καρβοξυλικά οργανικά οξέα. Εντάξει. Αυτό λοιπόν μπορεί να εξηγηθεί από τούτο εδώ. Άρα ο όξινος χαρακτήρας μπορεί να περιγραφεί θεωρώντας τη διάσταση μέσα σε νερό. Τι γίνεται όμως με το ίδιο το υδροφθόριο, το υδροβρώμιο, το υδροιόδιο και όλα τα υπόλοιπα της ομάδας. Αυτά είναι αέρια σώματα. Όμως, όπως ξέρετε, σχεδόν όλα τα αέρια μπορούμε κάτω από κάποιες συνθήκες να τα υγροποιήσουμε. Κάτω από κάποιες συνθήκες, όχι το κοιτάω με μίσος και υγροποιείται, πρέπει να κάνω κάτι τι. Υπάρχουν, λοιπόν, συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης κάτω από τις οποίες περίπου όλα τα αέρια υγροποιούνται. Πότε ένα αέριο υγροποιείται εύκολα, λέτε εσείς. Δηλαδή, τι είναι εκείνο που διαφοροποιεί ένα αέριο από ένα υγρό, κατά βάση. Εσύ έμεινε σε ένα ερώτημα πίσω ή πήγες σε ένα ερώτημα μπροστά, αν λόγω σου προσθέτεις να το θέσεις. Το ερώτημα αυτή τη στιγμή είναι τι διαφοροποιεί ένα αέριο από ένα υγρό. Μάλιστα. Και για να είμαστε ακριβείς, ο όρος αέριο αποκάηται και προέρχεται. Εμείς δηλαδή το λέγαμε αέριο, ο Διεθνής Όρος είναι γκάς. Και ο Διεθνής Όρος είναι γκάς γιατί, για τον εξής απλό λόγο. Ένας από τους επιστήμονες που δουλεύαν πολύ με τα αέρια, τον παλιό κακό καιρό έτσι, τον 15ο-16ο αιώνα. Ήταν ο Βαν Χέλμοντ. Τον έχετε ακουστά τον Βαν Χέλμοντ. Όχι, καλό είναι να αρχίσετε να τον μαθαίνετε. Ο Βαν Χέλμοντ λοιπόν δούλεψε πάρα πολύ με τα αέρια. Γιατί, γιατί έσπασε μπλάκα. Είχε και βάλτους και τέτοια πράγματα εκεί πέρα στην περιοχή του. Το να πας σε βάλτους και να μαζέψεις σε σακούλια μεθάνιο, υδρόθιο, διοξύδιο, το άνθρακα και ό,τι υπάρχει εν πάση περιπτώσει είναι σχετικά εύκολο. Το να προσπαθήσεις μετά να τα ξεχωρίσεις είναι σχετικά δύσκολο. Το να αρχίσεις να τα μελετάς έχει διπλάκατο. Εντάξει. Έχουν διάφορες μυρωδιές, διάφορα χρώματα και όλα τα σχετικά. Θέλησε λοιπόν να περιγράψει την κατάσταση των αερίων. Λοιπόν, για να είναι στερεό τι ξέρουμε. Αυτό είναι στερεό. Γιατί? Γιατί πρέπει να πάρω ένα μπαλτάκι να το κόψω σε κομμάτια. Πιέσοντας το έτσι δεν αλλάζει το σχήμα του εύκολα. Καταλαβαίνουμε ότι αν αυτό αποτελεί τα προστιχειώδη κομμάτια του, αυτοί έχουν μια διάταξη τον αντιπροστάδου και δεν χαλάει αυτή η διάταξη. Ένα υγρό έχει μια μεγαλύτερη, όπως το είπε ο αδερφός σας, ελευθερία. Μπορώ να βάλω σε ένα ποτήρι εδώ πέρα ένα υγρό και κρατάει ένα σχήμα. Το μετακινήσω κάπως, παρατηρώ μια κίνηση στο υγρό. Και όσο πιο λεπτόρευστο είναι το υγρό, τόσο πιο απότομη είναι η κίνηση. Κάποτε είναι σαν σιρόπια, εκεί η κίνηση είναι πιο αργή. Λοιπόν, το υγρό, δηλαδή, παίρνει το σχήμα του δοχείου στο οποίο μπαίνουμε μέσα. Αν θυμάστε, εσείς είστε μικροί, για να θυμάστε την παλιά διαθύμηση του Λιβάης. Το Λιβάης είναι το μόνο πράγμα που παίρνει το σχήμα του σώματός σου, όταν μπεις με αυτό μες στην πανιέρα. Δεν είχατε αυτή τη διαθύμηση, ήταν πολύ ωραία. Πολλές φορές ο Λιβάης μπήκε μες στην πανιέρα, τον κοιτάσεις, λες είναι τρελός, βγαίνει έξω, λέει παίρνει το σχήμα του σώματός σου. Η εξαίρεση ήταν το πονδιακό Λιβάης που λέγαμε εμείς, εκείνο έπαιρνε το σχήμα της πανιέρας. Λοιπόν, πάει αυτό. Όλα τα υγρά το σχήμα της πανιέρας τα παίρνανε. Συνεπώς κινείται ένα μόριο σχετικά πιο εύκολα από ότι σε ένα στερεό σώμα και καθώς κινείται παρασύρει κι άλλα. Αυτή η δυνάμης, πώς της λέμε, συνοχής μεταξύ των μωρίων του υγρού. Κινείται ένα μόριο, κινείται και τα υπόλοιπα τα οποία έχουν κάποια σχέση με αυτό. Στο αέριο ο Μαρχέλ Μοντή θέλω να πει ότι η κατάσταση είναι χαωτική. Και θέλω να χρησιμοποιήσω την ελληνική λέξη και η ελληνική λέξη είναι χάος. Και επειδή αυτός ο Μαρχέλ Μοντή ήταν φλαμανδός, στα φλαμάνικα το χάος το έγραψε γκάς. Από εκεί μετά μεταφέρθηκε σε όλους οι υπόλοιποι ως γκάς. Αντιδάνιο είναι κι αυτό από τα ελληνικά. Στο βελόπουλο μην το πείτε κι αρχίζει και κάνει κομπές πάλι. Γκάς τα αέρια από το χάος το ελληνικό. Γιατί η κινήση των μωρίων είναι χαωτική. Το ένα δεν εξαρτάται από το άλλο. Άρα ξαναρέχουμε στο ρυθμό μου. Πώς θα υγροποιήσω εγώ ένα αέριο. Για να υγροποιήσω ένα αέριο πρέπει να πείσω τα μωριά του να μην έχουν αυτή τη χαωτική κινήση. Αλλά όταν το ένα κινείται να κινείται και το άλλο δίπλα. Αυτό γίνεται όταν έχουν αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Έτσι δεν είναι. Άρα πρέπει να τα φέρω σε εκείνες τις συνθήκες, καταρχήν κοντά το ένα στο άλλο και κατά δεύτερον να έχουν αλληλεπιδράσεις. Πώς να έχουν αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους. Παρένθεση εδώ πέρα. Και μέχρι τώρα αυτά τα πράγματα για τα οποία μιλάμε είναι κάποια μόρια. Το μόριο του αιτρογόνου, του οξυγόνου, του νεξίδιου, του άνθρακα, του μεθανίου, της αμμονίας. Εντάξει. Μιλάμε για τους δεσιμούς μεταξύ τους. Το άζοδο και το ιτρογόνο, το αφθόριο και το ιτρογόνο. Εδώ πέρα. Εντάξει. Όταν έχω εγώ το μόριο της αμμονίας δεν μπορώ να υποθέσω ότι εκτός αν έχω ένα μόριο ξεκάλφατο. Εδώ. Και το οποίο δεν γίνεται. Εντάξει. Αλλά έτσι, για διδακτικούς λόγους το κάνουμε. Αν έχω ένα μόριο αμμονίας σε ένα περιβάλλον, δηλαδή θα κάνει αλληλεπιδράσεις με κειτονικά μόρια, είτε είναι άλλες αμμονίες, είτε είναι άλλα πράγματα, θα κάνει. Τι τύπου είναι αυτές οι αλληλεπιδράσεις. Μέχρι τώρα αυτό που ξέρουμε είναι σχηματισμός ομοιοπολιικού δεσμού, σχηματισμός ιοντικού δεσμού. Έτσι δεν είναι. Συγγνώμη. Θα μπορούσε λοιπόν η αμμονία να σχηματίσει ένα δεσμό του ενός ή του άλλου τύπου με κάτι άλλο, με μια άλλη αμμονία, με ένα άλλο μόριο ομοιοπολιικού δεσμού. Εντάξει. Σε πως αυτό πρέπει να σκεφτούμε. Τι αλληλεπιδράσεις υπάρχουν που να οδηγούν ή να μην οδηγούν στο σχηματισμό δεσμού ανάμεσα σε διακριτά μόρια. Μόριο α, μόριο δ, τα φέρνουν κοντά, κάνουν κάποια αλληλεπίδραση. Εντάξει. Εδώ λοιπόν γίνεται το εξής. Έχω καταγράψει εγώ, υδρογόνο, νέο, αργό, κρυπτό, ξένο και δίπλα έχω καταγράψει τις θερμοκρασίες σε Kelvin στις οποίες αυτά έχουν υγροποιηθεί. Συμβαίνει λοιπόν ότι κατεβαίνοντας σε θερμοκρασία, σε Kelvin, οπότε καταλαβαίνετε πόσο μπορείτε να το κάνετε εσείς σε Κελσίου. Έτσι, πρέπει να αφαιρέσετε την πράγμα. Το 273 ακόμα κάτι ψηλά, 273 χωτρικά για μας εδώ. Εντάξει. Αφαιρώντας υπό αυτό θα έχετε σε βαθμούς Κελσίου την αντίστοιχη θερμοκρασία στην οποίαν υγροποιούνται αυτά τα στοιχεία. Ωραία. Μα τι είπαμε εμείς για τα ευγενία αέρια. Πρώτον είναι ευγενοί, δεν κάνουν χημικές αντιτράσεις διότι δεν τους αρέσει, δεν τους ενδιαφέρει, έχουν συμβιωρωμένει την εξωτερική τους θερμοκρασία. Δεύτερον είναι αέρια. Προφανώς, γιατί λέμε, ξέρεις, δεν κάνουν καμία υλήπιδραση με κανέναν άλλον. Έτσι. Το ότι όμως τα υγροποίησα τι σημαίνει. Ότι τα έπισα να μην είναι αέρια. Έπισα δηλαδή το άτομο του νέου να είναι κοντά στο άλλο αυτό του νέου και όπου πηγαίνει αυτό να πηγαίνει και εκείνο και τελείως δεν έχω υγρό. Εντάξει. Αν του καθέναν κρατάει την πορεία του έχω γκας. Έτσι. Χάος. Συνεπώς, όταν γίνει αυτό το πράγμα, το ένα άτομο του νέου κουβαλάει και το άλλο μοζί του. Κι εκείνο το γειτονικό και εκείνο το γειτονικό και έχω μια ροή. Έτσι. Έχω ένα υγρό που είναι υγρό νέων. Εντάξει. Αν μπορούσα λοιπόν να υγροποιήσω την ευγενή αέρια, γιατί να τα υγροποιήσω σε διαφορετικές θερμοκρασίες. Βλέπετε εκεί πέρα από τους περίπου 5 έως τους περίπου 165, έτσι. Βλέπετε ότι είναι 60 βαθμή διαφορά. Θα λείπει κανένας. Αν ήταν 5, θα έπρεπε το άλλο γύρω στους 6, το άλλο γύρω στους 7, ξέρω ε, κάπου και κοντά, να υγροποιούν το όλα. Θεωρητικά, έτσι, μπαλίτσες, με κατανομή συμμετρική των 8 ελευθρονιών στην εξωτερική τροχιά. Γιατί να γίνεται κάτι τέτοιο. Το μόνο που διαφέρει το ήλιο από το ξένο είναι σε τι. Το μόνο, βάζει, σε πολλά πράγματα διαφέρει. Αν θα θεωρήσω ότι έχουν κλειστεί την εξωτερική τροχιά, μπορώ να θεωρήσω ότι είναι μια ωραία συμμετρική μπαλίτσα. Με κατανοημένα εκεί πέρα τα 8 ελευθρόνια της εξωτερικής τροχιάς. Διαφέρει, όμως, το μέγεθος. Και γιατί το μεγαλύτερο από αυτά να υγροποιείται πιο εύκολα. Αυτό δεν καταλαβαίνετε από εδώ πέρα. Το ξένο στους 167 βαθμούς περίπου. Εντάξει. Που σημαίνει στους μήνους 60 Κελσίως, θα πούμε έτσι. Εντάξει. Το άλλο στους μήνους 270. Γιατί, λοιπόν, το νέο να πείθεται πιο εύκολα να γίνει η κρότη. Γιατί, προφανώς, πιο εύκολα το ένα άτομο του νέου, αλληλεπιδρά με το άλλο άτομο του νέου. Δεν έχει κανένα λόγο να αλληλεπιδράσουν. Παρά μόνο αν υποθέσουμε ότι μπορούσα στιγμιαία να πολλώσω το άτομο του ξένου. Αν το άτομο του ξένου πολλωθεί, για κάποιο λόγο, και σχηματίσει ένα δίπολο, τι θα πει δίπολο, δίπολο θα πει αυτό το πράγμα. Να μπορώ μέσα σε αυτό εδώ να προσδιορίσω μια θετική και μια αρνητική περιοχή. Εντάξει. Αν, λοιπόν, αντί για σφαιρική κατανομή των ελεκτρονίων γύρω από το νέο κάνω κάτι τέτοιο, το κέντρο βάρους των αρνητικών φορτιών πάει εκεί, το κέντρο βάρους των αρνητικών φορτιών εδώ δημιουργείται ένα δίπολο. Αυτό, λοιπόν, αμέσως μπορεί να επιδράσει πάνω σε γειτονικά, που είναι αρχικά, ας το πούμε, ένα συμμετρικό κυκλικό τέτοιο σύστημα. Εντάξει. Αν, λοιπόν, αυτό επιδράσει σαν παιδί εκεί πέρα, τι θα κάνει? Θα προκαλέσει μια απόλωση. Και όταν αρχικά η κατανομή μου ήταν έτσι, τώρα η κατανομή μου θα γίνει κάπως έτσι. Και θα έχουμε αυτό το ίδιο προσανατοιχισμό. Αμέσως αυτό τι μπορεί να κάνει να επιδράσει το γειτονικό. Φυσικά κι αυτόν επιδράσει το γειτονικό από εδώ. Και πάει λέγοντας. Πώς θα τη λέγατε αυτή την άλλη επίδραση. Δεν είναι σχηματισμός δεσμού. Δεν είναι ιοντικός δεσμός, με τη λένε ότι δεν έχω συν ένα μίον ένα. Έχω μια επίδραση από ένα δίπολο σε ένα άλλο δίπολο. Κοταλαβαίνετε? Ένα δίπολο και μάλιστα σε ένα δίπολο το οποίο δεν υπήρχε από πριν, αλλά σχηματίστηκε μετά. Αυτό λοιπόν είναι μια επίδραση επαγόμενου διπόλου. Επάγεται ο σχηματισμός αυτού του διπόλου εδώ. Καταρχήν ήταν σφαιρική συμμετρία. Υπάρχουν λοιπόν τέτοιούτους άλλους επιδράσεις. Το καλό και το κακό με αυτές τις άλλες επιδράσεις είναι ότι η ενέργεια που τις συνοδεύει είναι μια συνάρτηση της απόστασης των δύο διπόλων. Όχι όπως στη δύναμη Coulomb διά αρ τετράγωνο, αλλά διά αρ στην έκτη. Τι σημαίνει αυτό? Σημαίνει ότι όταν τα δίπολα είναι κοντά, είναι αρκετά σημαντική αυτή η δύναμη. Όσο απομακρύνονται, τόσο πιο απότομα πέφτει. Σε λίγη απόσταση του ενός διπόλου από το άλλο, καταρχείται η δύναμη. Πέφτει ανάλογα με την έκτη δύναμη της απόστασης. Αυξάνον λίγο την απόσταση, μειώνεται πάρα πολύ αυτή η δύναμη. Κατά συνέπεια δεν είναι κάτι πάρα πολύ συνηθισμένο, δεν είναι κάτι πολύ καθημερινό. Όμως φανταστείτε, ποιο πράγμα μπορεί να απολωθεί πιο εύκολα. Το ήλιο, το νέο τώρα εγώ, το κρυπτό ή το ξένο. Το ξένο, προφανώς, προφανάστατα. Μπορεί λοιπόν στη στιγμή αν απολώσω ένα άτομο ξένο, κατά συνέπεια επαγόμενα δίπολα ξένους θα δημιουργηθούν στη σειρά, και τι θα γίνει, θα έχω μια αρμαθιά από άτομα ξένους. Τι σημαίνει αυτό, μεταβαίνω προς την υγρή φάση. Πολύ πιο εύκολα μπορεί να γίνει αυτό στο ξένο τώρα, παρά στο κρυπτό, παρά στο αργό, παρά στο νέο, παρά στο ήλιο. Δέστε, πηγαίνω περίπου στο μηδέν, έτσι, γύρω στους 4 βαθμούς. Το ήλιο λοιπόν είναι εκείνο το αέριο το οποίο υγρουποιείται πιο δύσκολα από όλα τα άλλα. Ορίστε. Ναι. Ναι, τα πιέζω, τα ζωρίζω και τα αναγκάζω να έρθουν σε αποστάσεις τέτοιες και το ένα επιτράει πάνω στο άλλο. Γίνεται λοιπόν στη στιγμή κάποιο δίπλο και γίνονται και όλα τα υπόλοιπα θέλουν και δεν θέλουν. Στο ήλιο πιο δύσκολα από τη στάλα. Εντάξει. Για να είμαστε ακριβείς, το αργό, το βλέπετε, το αργό, είχε παρατηρηθεί καταρχήν εκεί γύρω στις αρχές του 17ου αιώνα. Δηλαδή, ο ατμοσφαιρικός αέρας μπορούσε από τότε, με κάποιες τεχνικές, να υγροποιηθεί. Και τότε είχε παρατηρηθεί ότι αν υγροποιήσω αέρα και τον αφήσω σε ένα δοχείο, θα φύγει πρώτα ένα πράγμα, μετά θα φύγει ένα άλλο πράγμα, τοξιγόνο και το άζωτο, και στο τέλος είχε παρατηρήσει κάποιος ένα μικρό ποσοστό, το οποίο υπολόγησε ότι ήταν το 1.40, το 1.50... Συγγνώμη. Κάει τέτοιο. Και λέει «α, αυτό είναι αργό». Και το όνομα σε έτσι. Εντάξει, αυτός ήταν ο Κάφενδης. Και παρατήρησε ότι υπήρχε και ένα τέτοιο μικρό ποσοστό του αέρα, το οποίο ήταν αργό, υγροποιούταν σε χαμηλότερη θεμοκρασία και προφανώς έφευγε. Έτσι λοιπόν, από τότε ήταν γνωστό το αργό. Αν δείτε, όλη η ομάδα αυτών των αερίων έχει ελληνικά ονόματα. Νέον, αργό, κρυπτό, ξένο. Κρυπτό και ξένο. Κρυπτό γιατί δεν το είχα φανταστεί, κρυβότανε, δεν φέρονταν κάπου. Και ξένο γιατί δεν το είχαν παρατηρήσει ποτέ και πουθενά πάνω στη δική του, το παρατήρησαν σε κάποιες ακτινοβολίες, έτσι, από αστέρια. Τελικά είδαμε ότι και εδώ μπορούσε να υπάρχει. Λοιπόν, εδώ σας δίνω τώρα και μια ιδέα για το εξής πράγμα. Κάτι που σας λέμε... Ναι, δεν μπορώ να κάνω παρατηρήσεις κάθε φορά. Κάτι λοιπόν που σας λέμε στο σχολείο, από παλιά. Ξέρετε τέτοια αέρια, δεν κάνουν, δεν φτιάχνουν, δεν έχουν χημεία. Έχουν. Αλλά όχι εκτεταμένη χημεία. Και δεν έχουν όλα. Δηλαδή το ξένο έχει μια κάποια χημεία. Υπάρχουν κάποια 20-30 ενώσεις του ξένου που έχουν απομόνοθει. Γιατί? Γιατί αν το πολλώσεις ελαφρώς το ξένο και έχεις δίπλα κάποιο πράγμα που μπορεί να το πολλώσει, ποιος θα μπορούσε να πολλώσει το ξένο πολύ πολύ καλά. Κανένα κατειών υδρογόνου, κανένα νιών φθορίου, κανένα νιών οξυγόνου, οξυγόνοδιοπλήν, τέτοια πράγματα. Θα μπορούσαν να επιδράσουν πάνω στον ξένο και να του εφαρμόσουν μια ισχυρή πόλωση και άλλα να το κάνουν πιο μόνιμα. Τέτοιου τους ενώσεις του ξένου με οξυγόνου, με φθόριο, με υδρογόνου υπάρχουν. Δεν υπάρχουν χιλιάδες, υπάρχουν και 20-30. Βλέπεις, του αργού υπάρχουν 5-10, του ηλίου και του νέου, με τα μεγάλης δυσκολίας. Και όταν λέμε υπάρχουν, εννοείται ότι φτιάχνω μια ενώση του ξένου, όχι το πέραμε στο δωμάτιο, αλλά σε συνθήκες μειών 20 ή μειών 30 βαθμών, σε συνθήκες κάπως ψιλής πίεσης και όλα τα σχετικά. Μην αρχίζουμε τώρα για τη χειμία του ξένου. Α, πες. Αυτό σου λέω, για να τις φτιάξω θα πρέπει να πάω στους μειών 20 ή μειών 30. Σε αυτές τις συνθήκες υπάρχουν. Δεν είναι ότι δεν γίνεται ποτέ και τίποτε με κανένα τρόπο. Διότι αυτό που σας λέμε, ξέρεις, δεν έχουν χειμία. Για σένα σημαίνει ότι και να κάνεις, όπου και να πας, όπου και να φτιάξεις. Ε, υπάρχουν και και τους ενώσεις. Λοιπόν, βλέπετε ότι έχουμε και άλλες αλληλεπιδράσεις ανάμεσα σε διαφορετικά μόρια. Εδώ πέρα τι είχαμε, αλληλεπιδράσεις διπόλου με ένα άλλο δίπολο. Και μάλιστα ενός διπόλου με ένα δίπολο που δεν υπήρχε, αλλά δημιουργήθηκε παγωγικά από αυτό. Αυτό λοιπόν είναι μια αλληλεπίδραση διπόλου, παγώμενο διπόλου. Εντάξει, και σας είπα ότι οι ενέργειες αυτών των αλληλεπιδράσεων σχετίζονται, όπως και είναι και η δύναμη κουλόμπ με το φορτίο και το άλλο φορτίο, όχι διάρρυς τετράγωνο, διάρρυς στην έκτη. Που σημαίνει καθώς απομακρύνονται αυτά τα δίπολα μεταξύ τους, αυτή η ενέργεια, αλλά και η δύναμη που τα κρατάει, πέφτει πάρα πολύ πιο απότομα. Λοιπόν, αυτό εδώ μπορεί να το εξηγήσει κάποιος. Ιδραλογώνω, περίπου μωριακό βάρος και σημείω ζέσος, έτσι κάτι δεκαδικά τα έχω κόψει από εδώ, δεν μας χρειάζονται. Δεν σε ζητάω να ξέρετε αυτά τα νούμερα απ' έξω, έτσι απλώς τα βρήκαμε στην βιογραφία και προσπαθούμε να τα εξηγήσουμε. Γυρίζουμε τώρα ένα βήμα πίσω, μιλάμε εδώ πέρα για τα σημεία ζέσεις των υδραλογώνων. Για να προσδιορίσω σημεία ζέσεις ως μιας ουσίας, δεν το έχω διελειμμένο στο νερό, έχω δει για την ουσία, εντάξει. Την έχω υγροποιήσει και αφήνω τώρα να εξατμιστεί και κοιτάω να δω, έτσι, πότε θα βράσει αυτό το υγρό. Είναι αντίστοιχη περίπτωση με τα ευγενία έρευα που έχουμε κάτω, εντάξει. Μόνο που τα υδραλογώνα, αν υποθέσω ότι είναι μωριακές ενώσεις, έχουν πολλομένο δεσμό. Είναι δηλαδή δίπολα εξ υποθέσεως, έτσι, εξ αρχής. Αν έχω ομοιοπολικό δεσμό στα υδραλογώνα, είναι δεσμός πολλομένος. Σίγουρα έχει το κέντρο τουθυτικό στο υδραλογώνο, το κέντρο το αρνητικό στο αλογώνο. Εδώ λοιπόν έχουμε κάτι αντίστοιχο με τούτο δω. Αυτό που δεν είναι τούτο το επαγόμενο δίπολο, υπήρχε από πριν, εντάξει, όπως ήταν αυτό, είναι και αυτό, είναι και αυτό. Εδώ κάπου είναι το υδραγόνο, εδώ κάπου είναι το λαγόνο. Έχω λοιπόν αλληλεπίδραση ανάμεσα σε δίπολα που προϋπήρχαν. Απλώς, αντί να είναι τυχία διαταγμένα στο χώρο, είναι διαταγμένα προς αυτή την κατεύθυνση. Υδραγόνο-αλογόνο, υδραγόνο-αλογόνο, υδραγόνο-αλογόνο και πάλι λέγοντας, εντάξει. Είναι αλληλεπίδραση διπόλου-διπόλου, εντάξει, και εδώ η ενέργεια αντίστοιχα δίνεται με μια σχέση όπου έχουμε ΔΙΑΡΙΣΤΗΝΕΚΤΗ, καλώς. Και εδώ η αλληλεπίδραση μειώνεται σημαντικά, καθώς πηγαίνουμε έτσι σε λίγο μεγαλύτερες αποστάσεις. Και πείτε μου, λοιπόν, τι καταλαβαίνετε εσείς. Σημείο ζέσεως λέει, ας δούμε το υδροϊόδιο, εντάξει, έχει μια τιμή, θα έχει μια τιμή. Για το υδροϊόδιο καταλαβαίνετε ότι είναι μικρότερο αυτό το σημείο ζέσεως. Υπάρχει γενικά η εξής ιδέα στην χημία. Αν έχω ενώσεις και αυτές οι ενώσεις δεν έχουν καμία αλληλεπίδραση με τίποτα άλλο, έτσι. Έχω μια καθαρή ενώση, αυτή είναι εδώ, και δεν κάνει καμία αλληλεπίδραση με τίποτα άλλο. Δηλαδή δεν έχω να σκεφτώ ατμόσφαιρες, νερά, οξυγόνα, πράγματα το ένα το άλλο. Τότε, όσο μεγαλύτερο είναι το μωριακό βάρος αυτής της ένωσης, τόσο μεγαλύτερο σημείο ζέσεως έχω. Αυτή είναι μια γενική χοντρική αρχή, εντάξει. Γι' αυτό σας έβαλα και τα περίπου μωριακά βάρη εκεί πέρα, εντάξει. Λοιπόν, αν το υδροϊόδιο έχει σημείο ζέσεως 238 βαθμούς Κέλβιν, φαντάζεστε ότι το υδροβρώμιο είναι εύκολο να καταλάβετε ότι έχει μικρότερο σημείο ζέσεως ή όχι. Μικρότερο μωριακό βάρος, εντάξει. Κατά συνέπεια, για να το πούμε έτσι κοντρά, για να ξεκολλήσει το ένα υδροβρώμιο από το άλλο, επειδή έχω μικρότερο μωριακό βάρος, χρειάζεται λιγότερο ζόρι. Κατά συνέπεια, σε μικρότερη θερμοκρασία δεν μπορώ να κάνω τη δουλειά μου, εντάξει. Να το εξατμίσω και να το κάνω αέριο. Το υδροχλώριο, που έχει 188, το καταλαβαίνετε ότι θα ήταν μικρότερο το σημείο ζέσεως από το υδροβρώμιο, που είναι μικρότερο από το υδροιόδιο. Ναι, έχει μία λογική. Και έρχεται το υδροχλώριο. Αν βάζουμε λοιπόν το υδροχλώριο εκεί πέρα, θα πρέπει να περιμένουμε κάτι γύρω στο 120, 130, κάτι τέτοιο. Δεν είναι 120, ούτε 130, ούτε 140, ούτε 230, είναι το μεγαλύτερο από όλα. Ξέτε και Παναγιά μου, αφού έχει το μικρότερο μωριακό βάρος, δηλαδή, by far, που λέγαν και οι γεγιάδες εκεί πέρα στη διεθύμηση. Δεν είναι έξι φορές πιο μικρό από το υδροιόδιο και όμως εμφανίζει μεγαλύτερο σημείο ζέσεως. Που σημαίνει έχω μεγαλύτερο ζόρι να απομακρύνω το ένα υδροχλώριο από το άλλο υδροχλώριο. Έτσι φαίνεται. Δηλαδή, το υδροχλώριο μου εμφανίζει ένα φαινόμενο μωριακό βάρος μεγαλύτερο από το κανονικό. Φαινόμενο είναι αυτό που νομίζω ότι βλέπω. Εντάξει, αν τραβήξω μια γραμμή και πω μωριακό βάρος σημεία ζέσεως και πάνω κάνω μια ευθεία, το υδροχλώριο πρέπει να έχει ένα μωριακό βάρος πριν τη στιγμή εκεί και την στιγμή εδώ. 7, 8, 10 φορές περισσότερο από το κανονικό. Γιατί? Έχει σηματίσει ένα 7 μερές, 8 μερές, 10 μερές. Γιατί να το κάνει αυτό το πράγμα? Είχα μια υπόδειξη προηγουμένως από κάποιον, διότι λέει κάνει δεσμού συντρογόνου. Αυτό σημαίνει ότι ο κάποιος ήταν διαβασμένος. Εντάξει, ή θυμήθηκε πράγματα από τη δεύτερη ηλικίου που τα κάνατε. Τι είναι ο δεσμός συντρογόνου? Ο δεσμός συντρογόνου είναι μια ιδιαίτερη αλληλεπίδραση ηλεκτροστατική. Αν δηλαδή εγώ έχω έναν ιδρογόνο σε μια ένωση, όποια και να είναι αυτή, όπου αυτό το ιδρογόνο βρίσκεται συνδεμένο με ένα ηλεκτρονιτικό άτομο, τότε εμφανίζεται προφανώς ένα ΔΠ και ένα ΔΣ εδώ και μπορεί αυτό το ιδρογόνο να δημιουργήσει μια ηλεκτροστατική αλληλεπίδραση με ένα άλλο άτομο που είναι ηλεκτρονιτικό από ένα γειτονικό μόριο. Αυτού του είδους η αλληλεπίδραση ηλεκτροστατικής χρήσης, δεν είναι συν 1-1 για να είναι ιοντικός δεσμός, είναι συν 0,1-0,1 για παράδειγμα. Αυτού του είδους η αλληλεπίδραση ονομάζεται δεσμός ιδρογόνου. Η ενέργεια που έχει ένας τέτοιος δεσμός ιδρογόνου είναι το ένα δέκατο, το ένα εικοστό του αντίστοιχου ομοιοπολικού δεσμού αν υπήρχε. Αν υπήρχε λοιπόν ομοιοπολικός δεσμός αυτό εδώ του τύπου και είχε πεντακόσια κιλωτζαούλ ενέργεια, αυτό θα έχει από 20 ως 50 κιλωτζαούλ ενέργεια. Τόσο ασθενής είναι αυτή εδώ η αλληλεπίδραση. Είναι όμως σημαντική αυτή η αλληλεπίδραση. Και είναι πολύ σημαντική γιατί εξαιτίας τέτοιων αλληλεπιδράσεων, δεσμών ιδρογόνου δηλαδή, κατά βάση μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουμε και μπορούμε και ζούμε. Δεν ζούμε δηλαδή εξαιτίας του ΠΑΣΟΚ ούτε εξαιτίας του ΆΡΙ ούτε εξαιτίας κανούς αλλού πράγματος. Ζούμε εξαιτίας των δεσμών ιδρογόνου. Ναι, το λέω για μερικούς που είναι κολλημένοι σε όλες αυτές τις πράγματα. Ούτε εξαιτίας της Μέρκελ, αυτό πιστεύει η ίδια, αλλά πάση περιπτώση. Ζούμε εξαιτίας των δεσμών ιδρογόνου. Πρώτα απ' όλα, υπάρχει το νερό. Κοιτάξτε εδώ τι γίνεται. Θα μου πείτε, βλέπεις πουθενά το νερό. Όχι, αλλά βλέπω αυτό εδώ πέρα. Ιδροιόδιο, ιδροβρόμιο, ιδροχλώριο και θα περίμενε το ιδροθώρο να βρεις, και τι είπαμε, στους 120-130 και βρίσκετε πού είναι ψηλά. Ένας σημειοζέσος εξαιρετικά πιο ψηλό. Αν πάρω τα αντίστοιχα ιδρογονίδια, όχι τις εραστροναλογόνων, αλλά τις δίπλα σχεδάσεις. Θεσκεφτείτε εδώ πέρα οξυγόνο, θείο, σελινιο, τελούριο και εδώ πέρα 2, 2, 2 και 2. Έτσι, γιατί έχουμε οξυγόνο μίον 2, θείο μίον 2 και υπάρχει. Εντάξει, έχω δηλαδή νερό, ιδρόθειο, ιδροσελινιο, ιδροτελούριο. Το ιδρόθειο, σε κάποιο εργαστήριο που κάναμε, το μυρίσατε, που σημαίνει σε κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης είναι αέριο. Ναι, είναι εκείνο το φρικαλείο πράγμα που κλπ κλπ κλπ. Α, λοιπόν, το ιδρόθειο είναι αέριο στις κανονικές συνθήκες, καταλαβαίνετε ότι θα έχει ένα σημειοζέσος λιγότερο από 25 βαθμούς. Εντάξει, ας πούμε 0. Τότε το σημειοζέσος του νερού που το οξυγούν έχει περίπου το μισό ατομικό βάρος από το θείο. Πώς θα πρέπει να είναι? Αν προεκτείναμε εκείνη τη γραμμή θα πριν άνωστος μειώνει 60, μειώνει 70, πολύ περισσότερο θα πρέπει να είναι αέριο το νερό. Και όμως το νερό υπάρχει και κυκλοφορεί παντούρου γύρω μας σε ρευστή μορφή, έτσι δεν είναι γκάς, είναι ηλικοίτητα αυτό. Γιατί γίνεται αυτό, όπως και στην περίπτωση του ιδροφθώριου. Το ιδροφθώριο, φθώριο ηλεκτρογνητικό σχηματίζει δεσμούς ιδρογόνου με τον κοιτονικό μωρο, με τον κοιτονικό, με τον κοιτονικό, με τον κοιτονικό, με τον κοιτονικό. Είναι δηλαδή μια εξαιρετικά καλή περίπτωση αλληλεπιδράσεων διπόλου-διπόλου ο δεσμός ιδρογόνου. Στην περίπτωση του νερού έχουμε δυνατότητα σχηματισμού πολλών δεσμών ιδρογόνου και η διαφορά είναι πολύ σημαντική. Από μίον 60, μίον 70 που τα περιμέναμε, συνεκατό το σημειοζέσιος. Εντάξει. Δείτε γιατί. Γιατί εδώ πέρα αυτό το οποίο έχω είναι και μην ξεχνάτε ότι τούτο εδώ είναι τετράεδρο και εδώ πέρα στις κορυφές αυτές υπάρχει τι? Από ένα ζευγάρι αδεσμικά ηλεκτρόνια. Και αν μιλήσω για το νερό, εδώ απέναντι υπάρχει το αδεσμικό ζευγάρι αυτού του οξυγόνου, το άλλο το ζωγραφίζω κάπως έτσι και προφανώς που μπορούν από εδώ να συνεχίσουν με αυτόν τον τρόπο, να είναι και το άλλο ζευγάρι εδώ, καταλαβαίνετε λοιπόν μπορεί να δημιουργηθεί ένα τρισδιάστατο πλέγμα από μόρια νερού, όπου το καθένα έχει δύο υδρογόνα που να είναι το ΔΑΣ και δύο ζευγάρια αδεσμικά ηλεκτρονίου που να είναι το ΔΔΠ. Εκεί έχουμε λοιπόν δύο δότες και δύο δέκτες σε ένα μόριο. Καταλαβαίνετε λοιπόν να σκεφτείτε να τέχει το τετράεδρο εδώ πέρα, συνεχίζει προς εδώ, προς εδώ, εδώ στην κάθε κορυφή έχουν καινούργιο το τετράεδρο, και δημιουργείται έτσι. Ένα τρισδιάστατο πλέγμα από αδεσμούς υδρογόνου. Συνεπώς το μοριακό βάρος, το φαινόμενο του νερού είναι και δεκαπλάσιο από ότι θα περίμενε κανένας, και οικοσαπλάσιο, τέτοια πράγματα τραγικά. Για αυτόν τον λόγο λοιπόν το νερό βρίσκεται σε ρευστή μορφή και για αυτόν τον λόγο υπάρχουν οι λίμνες και τα ποτάμια και υπάρχουμε κι εμείς. Τα κύτταρά μας είναι γεμάτα νερό, εμείς είμαστε κατά μεγάλο ποσοστό νερό. Έτσι, και γύρω στα 2-3, λέει η βιολογία. Εντάξει. Είπαμε, άμα κάποιος πάει παρασκευή βράδυ, καλή ώρα από σήμερα και περιλάβει τις μπύρες, το βράδυ κοινωνικοί θα είναι 72% νερό, έτσι νερό. Σε μια συμπεριφορά γενικά είμαστε εκεί γύρω στα 2-3, 65% με 70% νερό. Δεν θα μπορούσαμε να υπάρχουμε σε αυτή τη μορφή, αν δεν είχε αυτήν τη φυσικοχημική συμπεριφορά του νερό. Δεσμοί υδρογόνου λοιπόν και μπορεί να κάνει πολλούς δεσμούς υδρογόνου, έτσι. Δύο με τα υδρογόνα του που είναι το ΔΣΣ και δύο με τα ασύζαρτα ζευγάρια του, του οξυκόνου, που είναι το ΔΤΠ. Τρισδιάστο το πλέγμα λοιπόν. Εντάξει. Να λοιπόν και ένας ωραίος λόγος για τον οποίον ζούμε. Ένας άλλος λόγος για τον οποίον ζούμε είναι ότι κυκλοφορούν μέσα μας εκείνες οι πολύ ωραίες δομικές μονάδες που τις έχετε ακουστά με τα αρχικά τους. Και ποια είναι τα αρχικά τους? Αυτό εδώ. Θα ακούσατε αρκετά για αυτό το πράγμα. Το πήρανε και από το Σαταμχουσίν, το παίρνουν και από όλους τους συγκλιματίες για να ελέγξουν ότι είναι αυτός και όχι άλλος συγκλιματίας. Θα το πάρουν τώρα και από τον νεκρό της Αμφίπολης και θα το συγκρίνουν με τους νεκρούς στη Βεργίνη να δουν ότι ήταν κουνιάδος ξάδερφος ή τι ήταν. Το κουμπάρος δεν φαίνεται από εκεί. Εντάξει. Παρεκτός ειδικών περιπτώσεων. Αν είναι ο Ιφεστίωνας που λένε δεν θα το καταλάβουμε με κανένα τρόπο, θα ξέρουμε ότι είναι ένας που δεν είχε σχέση με τη γενναλογία του Φιλίππο. Εκτός να μάθουμε κάτι για τη μαμά του Ιφεστίωνα που δεν το ξέραμε πιο πριν. Αυτά. Αυτό είναι ένα μέρος της ζωής μας του DNA. Και το DNA υπάρχει και εξαιτίας αυτούνου, εμείς είμαστε υποχρωμένοι να το μεταφέρουμε μέσω των συνδρόφων μας στην επόμενη γενιά. Κάποιοι είπανε ότι είμαστε, από άποψη βιολογίας, οι σακούλες των γονιδίων μας. Είμαι εγώ μια σακούλα γονίδια και προσπαθώ να τα μοιράσω εδώ και εκεί. Αυτό ακριβώς. Λοιπόν, αυτά τα ρημάδια τα γονίδια ήταν γνωστά από καιρό. Το DNA σαν μακρομόλιο μπορούσε να απομονωθεί. Έχει μεγάλο μοριακό βάρος. Δεν είναι μεθανόλη, δεν είναι βουτανόλη, δεν είναι κάτι τέτοιο. Εντάξει. Έχει μεγάλο μοριακό βάρος. Λοιπόν, μπορείς να απομονώσεις σε κάποια μορφή κάποιες γίνες που έχουν DNA. Μπορείς, λοιπόν, εξ αρχής να το σπάσουνε μετραστικά μέσα και να πάρουνε κάποιες επιμέρους ενώσεις. Α, πολύ ωραία. Οι χαρακτηριστικές ομάδες αυτών των ενώσεων ήταν τέσσερα μόρια που εγώ τα ζαγγράφησα εκεί πέρα. Και μάλιστα τους έδωσα και τα ονόματα που τους έχουν δώσει. Θυμίνι, Αθενίνι, Κιτοσίνι και Γουαννίνι. Εντάξει. Στην διεθνή ολολογία, για να μην μπερδευόμαστε πάρα πολύ, και ειδικά όταν μιλάς στη βιοχημία για μεγάλα τέτοιου τέτοιου μακρομόρια, το να γράφεις 15 φορές Γουαννίνι και 15 φορές Θυμίνι θα αρρωστήσεις. Οπότε έχουμε κρατήσει μονοταρχικό γράμμα, έτσι. Τα Φ και Α, έτσι, Σ και Γ. Κατέρευσε ο άλλος. Δεν άντεξε. Λοιπόν, αυτά τα μόρια βρίσκονταν μέσα στον DNA. Εντάξει. 1-1-4. Λοιπόν, αυτά τα μόρια βρίσκονταν μέσα στον DNA. Με τις κλασικές μεθόδους της χημικής ανάλυσης, στις αρχές και μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, μπορούσε από μια ποσότητα DNA που απομόνωνα από κάπου, να προσδιορίσω πόσο τισ. 100 από αυτό, από εκείνο, από το άλλο και από το παράλληλο είχε. Λοιπόν, εκεί, γύρω στα 1960, ήταν γνωστά ορισμένα στοιχεία. Τα στοιχεία αυτά ήταν τα εξής. Χοντρικά, όσο επί τισ. 100 θυμίνι υπήρχε, χοντρικά τόσο επί τισ. 100 αδενίνι υπήρχε σε κάθε μωρίον DNA. Χοντρικά, όσο επί τισ. 100 κυτοσίνι υπήρχε, τόσο επί τισ. 100 γουανίνι υπήρχε. Λέμε, λοιπόν, είναι και αυτό μια παραξενιά της φύσης. Έτσι θέλει να κάνει και έτσι και κάνει. Γιατί? Διότι. Ωραία. Κάποιοι, λοιπόν, άρχισαν να σκέφτονται. Γιατί να σε μείνει αυτό το πράγμα. Κάποιοι το πήγαν χημικά, λίγο παραπέρα. Για να δούμε τι είναι αυτά εδώ και αυτά εδώ τα μόρια. Λοιπόν, να τα. Αυτή εδώ η ομάδα λέγεται, ποιοτικά και εμπειρικά, πυρημιδίνι. Δηλαδή ένας αρωματικός δακλείος που έχουμε δύο άζωτα σε μέτα θέση, θυμίζω, αυτό είναι το αρχικό άζωτο, η όρθο, η μέτα, η παρά θέση. Εντάξει? Όταν, λοιπόν, έχω δύο άζωτα σε μέτα θέση, αυτό το ονομάσαι με πυρημιδίνι. Έτσι. Καλώς. Αυτό, λοιπόν, και αυτό το μόρι έχουν αυτό το χαρακτηριστικό. Μα θα μου πείτε, και τα άλλα μόρια έχουν κάποιο τέτοιο χαρακτηριστικό. Και εδώ έχω πυρημιδίνι και εδώ έχω πυρημιδίνι, ας το πούμε. Όμως, αυτά τα μόρια έχουν και αυτό το χαρακτηριστικό το ιδιαίτερο. Έχουν ένα δακτήλιο πενταμελή. Και εδώ και εδώ. Σε πώς αυτά μπορώ να θεωρήσω τριμή ομάδα και αυτά μια άλλη ομάδα. Τα ονοματίσαμε, λοιπόν, αυτά πυρημιδίνες και αυτά πουρίνες. Εντάξει? Ωραία. Κατά συνέπεια μπορώ να τραβήξω εδώ πέρα γραμμή και να πω το επί της 100 των πυρημιδινών είναι περίπου ανάλογο επί της 100 των πουρινών. Σε έναν DNA. Και αυτό δεν με εμπολεύει σε τίποτα άλλο. Εντάξει. Πήγα να φύγω με παραπέρα. Γιατί να σημαίνει αυτό. Τότε, λοιπόν, και γύρω στα 1960, κάποιοι αρχίσανε να σκέφτονται για να δω τη χημική τους δομή αυτών των πραγμάτων. Μήπως αυτά αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο. Και κάποιος ζωγράφιζε τα ζευγάρια κάπως έτσι. Όπως το έκανα κι εγώ. Για αυτούς που ήρθανε νωρίς-νωρίς, με είδαν με ένα χαρτάκι εδώ πέρα να κάθομαι και να τα ζωγραφίσω έτσι. Ήταν το σκονάκι μου. Γιατί αν τα ζωγραφίσεις έτσι, μπορεί πολύ εύκολα να διαπιστώσεις ότι υπάρχουν δρόμοι αλληλεπιεδρασίας του ενός μωρίου με το άλλο μώριο. Το οξυγόνο αυτό, δεν ξεχνάμε ότι έχει δύο ζευγάρια ασύζευτα ηλεκτρονίων. Και επειδή αυτό εδώ πέρα θα έχει βρετισμό, τι βρετισμό θα έχει αυτό το οξυγόνο, σχηματίζει και έναν διπλό δεσμό εδώ πέρα. Συνεπώς, εσπεδίω πώς είναι αυτός ο δεσμός εδώ πέρα. Εδώ θα κοιτάει το ένα αδεσμικό ζευγάρι, εκεί θα κοιτάει το αδεσμικό ζευγάρι. Εδώ, λοιπόν, σε αυτή την ευθεία τι έρχεται? Το υδρογόνο από αυτήν εδώ την αμύνομαδα. Εδώ τι έρχεται σε αυτήν την ευθεία? Αυτό το υδρογόνο από αυτήν εδώ την ομάδα. Έχω, λοιπόν, σχηματισμό δύο δεσμών υδρογόνου ανάμεσα σε αυτό και αυτό το ζευγάρι. Έχω σχηματισμό τριών δεσμών υδρογόνου ανάμεσα σε αυτό και σε αυτό το ζευγάρι. Έρχονται, λοιπόν, δύο καλά απαλικάρια, η Γότσον και Κρικ, οι οποίοι πήραν και το νομπέλ της χημίας το 63, το 64, τότε. Και λένε, ξέρετε τι γίνεται, υπάρχει μία βασική αλυσίδα, πάνω στην οποία η αλυσίδα υπάρχει θυμήνη, υπάρχει και κυτοσύνη από εδώ. Και αυτά πολύ εύκολα μπορούν να κάνουν αλληλεπίδραση, αυτό με αδενήνη και αυτό με γουανήνη. Άρα, αν υποθέσω ότι σε εκείνη και την αλυσίδα υπάρχει αντίστοιχα αδενήνη και γουανήνη, να δείστε ότι ωραία συμπατίζονται όχι ένας, όχι δύο, πέντε δεσμίδρογόνου. Αν λοιπόν ο καθένας είναι το ένα δέκατο της ισχύωσης ενός ομοιοπολικού δεσμούν, είναι σαν έχω μισό μοιοπολικό δεσμό εδώ. Εντάξει. Έχω μισό μοιοπολικό δεσμό εδώ πέρα, έχω αρκετή σταθερότητα για το σύστημα. Δεν είναι αστεία. Αν λοιπόν υποθέσω ότι το καθένα είναι το ένα δέκατο του δεσμού του αντίστοιχου ομοιοπολικού, που είπαμε μπορεί να είναι και λίγο παραπάνω και λίγο παρακάτω, έχω λοιπόν τουλάχιστον μισό ομοιοπολικό δεσμό. Αν λοιπόν συνεχίσω από εδώ πέρα και έχω ένα G, προφανώς απέναντι θα έχω ένα C. Αν από εδώ πέρα έχω άλλο ένα G, προφανώς απέναντι θα έχω ένα C. Αν κάνω για τέτοιο το σκέψι, τι γίνεται. Όπου βλέπω ένα τέτοιο, θα βλέπω και απέναντί το ένα τέτοιο, αλλά προφανώς θα έχω ίδια περιεκτικότητα. Έρχονται σε πολύ καλή γεωμετρική διάταξη, ούτως ώστε ένα τέτοιο μόριο να λιεπιδράμε ένα τέτοιο και ένα τέτοιο να λιεπιδράμε ένα τέτοιο. Τώρα στο RNA, που είναι ένα άλλο μακρομόριο για το οποίο ακούτε κάτι, αντί να υπάρχει ουγανή, υπάρχει ατιστικό βρακύλι που έχει μια μικρή διαφοροποίηση εκεί. Εντάξει. Είναι κι εκείνη η πυρμηδίνη. Λοιπόν, μπόρεσαν τότε στα μέσα της δεκαετίας του 60 να προτείνουν ένα μοντέλο για το DNA και έτυχε την ίδια χρονική περίοδο, συμπνήκα να δυο χρόνια, κάποιοι να κάνουν περίθαση ακτήν ορχή, να είναι αρκετά τυχεροί, να στήσουν μια καλή συσκευή, να κάνουν αρκετά καλές μετρήσεις και να πάρουν τα πρώτα αποτελέσματα από περίθαση ακτήν ορχή από μακρομόριο DNA. Εντάξει. Και την ίδια περίοδο, αυτή μενει δύο θεωρητικά στήσανε ένα τέτοιο μοντέλο, και μάλιστα μπορείτε να ψάξετε στο δίκτυο και να δείτε είναι υπερήφαμα το γραφείο που έχουμε ένα μοντέλο τέτοιο και είναι κατά μήκος μια σκάλα, έτσι, και το κοιτάνε και χαίρονται. Και την ίδια περίοδο κάποιοι κρυσταλογράφοι επλύσαν τη δομή και είδανε αυτό ακριβώς αυτό που τώρα μας το μαθαίνουμε στο γυμνάσιο. Υπάρχει μια διπλή έλικα και γιατί διπλή έλικα? Γιατί έχουμε μια βάση πάνω στο νοφείο να είναι προσκολλημένα αυτά τα μόρια. Και όπου υπάρχει ένα τέτοιο, υπάρχει απ' την απέναντι ένα άλλο αντίστοιχο. Και όπου υπάρχει ένα άλλο, υπάρχει το τέτοιο από εδώ. Και παρακολουθούν τέτοια ζευγάρια κατά μήκος των δύο αλυσίδων. Εντάξει. Και όταν κάποιος πάει και με κάποιο τρόπο καταργήσει αυτούς τους δεσμούς ανάμεσα στις δύο αλυσίδες τι έχουμε? Δύο αλυσίδες συμπυρωματικές. Εντάξει. Που έρχεται η μία ας πούμε και κλειδώνει πάνω στην άλλη. Κάνει τους αντίστοιχους δεσμούς συνδρομών. Εντάξει. Τώρα, τον παλιό κακό καιρό, οι κοκέτες κυράδες κάνανε συχνά «περμανάντ». Έχετε ακούσει τον όρο. Εσείς, οι μοντέρες κοπέλες, δεν κάνετε τέτοια πράγματα. Όχι? Δεν είναι μοντέρες κοπέλες. Τι ήταν λοιπόν το «περμανάντ»? Ψέματα, τίποτα δεν είναι «περμανάντ». Ελά, πάει σε ερωτώση. Η «περμανάντη» ήταν μόνιμο. Ένα χθένισμα μόνιμο. Πηγαίνεις, λοιπόν, κάνεις μια «περμανάντη», έχεις κάνει το μαλλί έτσι και θα μείνει το μαλλί έτσι για πάντα. Ψέμα, το έχει για πάντα αλλά και ένα διάστημα. Πώς το κάνε αυτό το «περμανάντη» οι κομμότριες? Οι κομμότριες εμφαρμόζαν κάποιες τεχνολογικές εξελίξεις της περίοδο. Παίρνεις, λοιπόν, το μαλλί και το μαλλί αποτελείται από κάποια μακρομόρια. Κάποιες προθένεις, κάποιες δεδιά πράγματα. Τα μακρομόρια αυτά έχουν δισμούς συνδρογόνου ανάμεσά τους. Και κυρίως έχουν δισμούς συνδρογόνου από ομάδες «σουλφιδριλίου» όπως λέγονται. Όχι «αλκοόλι» αλλά «φτιόλι» αυτό το πράγμα. Και αυτό είναι αρκετά ηλεκτρονιτικό, όχι όσο το οξυγόνο, αλλά πάει σε περίπτωση κάπως έτσι. Υπάρχουν, λοιπόν, κάποιοι τέτοιοι τους δεσμοί. Εντάξει, εφαρμόζεις λοιπόν λίγο υπεροξίδιο του ιδρογόνο εκεί πέρα, κάνεις καλά-καλά το μαλλί έτσι, το τρύβεις, το λούζεις με αυτό τώρα το υπεροξίδιο του ιδρογόνο και αυτοί οι δεσμοί καταλαβούνται. Και η τρίχα τώρα είναι έτσι. Την παίρνεις, της δίνεις μία φόρμα και εφαρμόζεις ένα ύπιο αναγγωγικό. Και ξαναδημιούργησουν δεσμούς στη φόρμα που σου πω έτσι τώρα. Συντρέχαμε έτσι, όχι μονίμως, για κάποιο διάσταμα γιατί όλα τα μόρια στον οργανισμό μας αναγυρνώνται σαδιακά. Εντάξει, αν κάνω έτσι το πέρα τώρα θα πέσει ένα σωρό κύτταρα από το χέρι μου το οποίο θα ξαναδημιουργηθούν και θα υπάρξουν καινούργια που θα τα αντικαταστήσουν. Εντάξει, κάποια στιγμή μπορεί να αντικαθήσει και αυτό. Δεν είναι περμανάτη με κανένα τρόπο λοιπόν, αλλά είναι κάτι κάπως μόνιμο. Δεν θα χαλάσει το χτένισμά μου επειδή εγώ θα βγω στο τρόμο και θα με φυσίξει ο αέρας. Εντάξει, θα παράσουν κάποιες μέρες προκειμένου να αρχίσει το μαλλί να ξαναρχίσει στην κανονική του την αρχική του θέση. Εντάξει, ήπια αναγωγή λοιπόν, έτσι, μάλλον ήπια οξύδωση, καταστροφή των δεσμών, φορμάρισμα, αναγωγή, παραμένουμε σε εκείνη την μορφή. Εντάξει, όμως η τρίχα, η πρωτείνη που υπάρχει θυμάται την ιστορία της, ξέρει ότι έτσι όπως κάποια στιγμή θα επανέλθει. Έχετε δει καμιά Ιαπωνέζα να κάνει περμανάντ, θα πείτε που να ξέρω εγώ. Είναι πολύ σκυρές οι τρίχες που έχουν στο κεφάλι τους οι Ιαπωνέζες και πολύ σκυρές οι ιδέες που έχουν στο μυαλό τους επίσης. Κατά συνέπεια με μεγαλύτερη δυσκολία γίνεται η δουλειά εκεί πέρα, σπάνια κάνουν περμανάντ, κάνουν και καλλιτεχνικά χτενίσματα αλλά το στήριγμα είναι από μέση, δεν από μόνο τους που έχουν δώσει αυτή την μορφή. Είπαμε λοιπόν μερ να συζούμε από τους δεσμούς ιδρογόνου. Όμως στη χημεία χημεία οι δεσμοί ιδρογόνου παίζουν σημαντικό ρόλο και μπορούν να μας εξηγήσουν κάποια πράγματα. Για παράδειγμα ξέρετε έτσι φαντάζομαι από το Λύκειο ακόμα ότι οι αλκόολες και οι εθαίρες είναι ομόλογες σύρες που μοιάζουν πάρα πολύ. Έχουν αντίστοιχα μοριακά μπάρι. Αυτό το πράγμα που λέμε διέθιλεθέρας, πώς μπορείτε εσείς να το γράψετε. Άνθρακας 4, ιδρογόνου 10, οξυγόνου. Υπάρχει και μια αντίστοιχη αλκόλη που έχει αυτό το μοριακό τύπο, η βουτάνολη. Σύγχρον με τη γενική αρχή που είπαμε προηγουμένως, όσο μεγαλύτερο μοριακό βάρος έχω, τόσο μεγαλύτερο σημείο ζέσεως έχω. Αυτά λοιπόν είναι προφανώς και με το ημεροκό βάρος. Έτσι δεν υπάρχει περίπτωση άνθρακας 4, ιδρογόνου 10, οξυγόνου να είναι διαφορετικό από το άνθρακς 4, ιδρογόνου 10, οξυγόνου. Ακριβώς το ίδιο. Έχετε κάποια ιδέα για τη σημεία ζέσεως του Διεθυλεθέρα και της βουτανόλης? Το μητήκι που να ξέρω εγώ. Θυμηθείτε τη βουτανόλη. Μεθανόλη, εθανόλη, προπανόλη, βουτανόλη. Η μεθανόλη είχε ένα χαμηλό σημείο ζέσεως γύρω στους 60, η εθανόλη γύρω στους 90, προπανόλη, βουτανόλη. Από ό,τι κοίταξα σήμερα το πρωί να το θυμηθώ, 117 βαθμοί είναι το σημείο ζέσεως της βουτανόλης. Και τον Διεθυλεθέρα ξέρετε τίποτα. Ο Διεθυλεθέρας είναι αυτό που λέμε απλά όλοι μας εθέρας. Αν πας και ζητήσεις κάπου σε ένα φαρμακείο ο εθέρας, ας σου λέει αυτό πάρε ένα μπουκαλάκι, σε ρωτάει θες να ρίξεις κάποια εγκόμενα και το παίρνεις, τι κάνεις. Όχι. Εντάξει, άμα το εξηγήσεις έτσι λεπτομερός και το δοθείς για καλό σκοπό, στο δίνει. Αν πάρεις λοιπόν και ρίξεις μερικές σταβόνες εθέρας στο χέρι σου τι γίνεται. Το θες να κρυώνεις. Γιατί γιατί το εθέρας εξατμίζεται. Έχει ένα σημείο ζέσεως 34 και κάτι, 35. Σε πόσο στο χέρι μου ο ε εθέρας. Για πείτε μου εσείς πως μπορείτε να το εξηγήσετε αυτό. Λίγο μολυακό βάρος. Δεν είναι 35 και 37 να πεις εντάξει τώρα, ας έκλει μία μονάδα. 35 βαθμίου εθέρας και 117 ή βουτάν όλοι. Για πείτε μου πως μπορεί κάποιος να το εξηγήσει αυτό το πράγμα. Ένας, δύο, τρεις και μισός. Η εξήγηση λοιπόν είναι σχετικά απλή. Ας σκεφτείτε αυτό εδώ. Εγώ θα γράψω εδώ κάτι που θα μοιάζει με τον Δία Θηλεθέρα. Στην τουπογραφία άνθρακας, άνθρακας και όσα αιτρογόνα χρειάζεται για να τον καλύψει. Και φυσικά και τα δύο ζευγάρια εκτρονίων εδώ. Βουτάν όλοι. Στην περίπτωση που έχω ποσότητα από εθέρα και ποσότητα από βουτάν όλοι, κοντά σε αυτό βρίσκονται μόρια τέτοια. Κοντά σε αυτό βρίσκονται μόρια τέτοια. Κατά συνέπεια τι έχουμε εδώ πέρα. Κλασική περίπτωση ΔΠΔΣ και εδώ απέναντι τι έχω. Το αντίστοιχο οξυγόνο από το γειτονικό μόριο. Το αντίστοιχο οξυγόνο από το γειτονικό μόριο και πάει λέγοντας. Η βουτάν όλοι σχηματίζει δεσμούς υδρογόνου στο μοριό της όπως και οι αλκοόλες. Και κατά συνέπεια το φαινόμενο μοριακό βάρος είναι μεγαλύτερο. Ο εθέρας δεν μπορεί να σχηματίσει δεσμούς υδρογόνου. Συνεπώς αυτό γύρω στους 35 και αυτό γύρω στους 117 βαθμούς Κελσίου σημείω ζέσος. Τρελή η διαφορά. Δεν είναι συμπλή δυο τριμμονάδες να πεις εντάξει, είμαστε εκεί. Είναι τρελή η διαφορά. Η μεθανόλη ήδη, μεθανόλη που έχει έναν άνθρακα, σταματάει εδώ πέρα, έχει σημείω ζέσος στους 63 βαθμούς. Μεγαλύτερος από αυτό. Καταλαβαίνουμε? Κάτι τρελό που απασχόλησε τους φυσικοχημικούς στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ήταν τα καρβοξυλικά οξέα. Τα καρβοξυλικά οξέα τα ξέρετε. Είναι τρομπανικά οξέα που έχουν καρβοξυλική ομάδα. Το τι είναι οξέα προκύπτει από το ότι σε αυτήν την καρβοξυλική ομάδα το υδρογόνο μπορεί να προσπαστεί, να μείνει η ομάδα του καρβοξυλίου με ένα φορτίο πιν ένα, το υδρογόνο συν ένα, θα επιδηλειτωθεί και λοιπά και λοιπά, θα μας δώσουμε οξόνιο και έτσι έχουν μια συμπεριφορά σχετικά οξυλή. Μπορείς να προσπαθήσεις με κάποιους ειδικά πλους τρόπους να προσδιορίσεις το μωριακό βάρος με ασουσίας. Όταν προσπάθησες να προσδιορίσουν τα μωριακά βάρη κάποιων καρβοξυλικών οξέων μέσα από τα σύννεφα, ενώ περιμέναν ένα μωριακό βάρος 80 σύνδεκτο 160. Όταν περιμέναμε μωριακό βάρος 200 τους έγιναν 400 αρρώστια. Πώς μπορείς σχετικά εύκολα να προσδιορίσεις μωριακά βάρη, κρισιμοποιώντας προσθητικές ιδιότητες. Παίρνω ένα διαλύτη, καθαρό καθαρό καθαρόδοτο, τον βράζω. Τι σημαίνει ότι σας έχει τόσο. Παίρνω σε μια ποσότητα αυτού του διαλύτη, μετρημένη με ακρίβεια, και διαλύω μια μετρημένη με ακρίβεια ποσότητα της ελλημίας μουσίας. Πόσο διαλύμα έχω κάνει τώρα, τόσα γραμμάρια της ουσίας και τόσα γραμμάρια διαλύτη, μετράω. Και τι γίνεται, το σημείο ζέσεως θα διαφοροποιηθεί, θα μεγαλώσει. Πόσο θα μεγαλώσει ανάλογα με το πόσες οντότητες υπάρχουν μέσα στο διαλύτημο. Περισσότερα πράγματα διαλύσα, περισσότερο θα μεγαλώσει. Αν ξέρω λοιπόν και το μωριακό μου βάρος, δεν το κάνω γραμμάρια σε γραμμάρια, το κάνω μολ, ας το πούμε. Όταν υπολογίζω ότι με βάση το μωριακό μου βάρος πρέπει να αυξηθεί το σημείο ζέσεως κατά πέντε μονάδες και αυξάνεται κατά μια άμυση, τι στα κομμάτια σημαίνει εδώ πέρα. Έχω διαλύσει λιγότερο αυτό το ντοτισμό, εγώ μέτρησα τόσα, το μωριακό βάρος είναι τόσο. Λοιπόν, στα καρβοξυλικά οξέα εκείνο που είναι εντυπωσιακό είναι αυτό εδώ, ότι αν γράψω μια δομή συντονισμού, έχουν μια πολύ καλή γεωμετρική διάταξη για να γίνει αυτό το πράγμα. Δημερισμός. Τα καρβοξυλικά οξέα, λοιπόν, σε κάποιες κατάλληλες συνθήκες εμφανίζονται ως διμερή. Προφανώς, λοιπόν, όχι σε ιδατικό διάλειμμα, γιατί έτσι σχετικά εύκολα θα μπορούσε αυτό να προσπαστεί και να έχω ανοιώντα, έτσι. Αλλά σε μη πολικούς διαγείτες έχω δημερισμό των καρβοξυλικών οξέων. Προσπαθώ, λοιπόν, εγώ να πάρω αποτελέσματα επάνω του το πράγμα. Αν, λοιπόν, εγώ πάω και από ένα διάλειμμα χλωροφορμίου, ας πούμε, κρυσταλόσο, βενζοϊκό οξύ, εκείνο που θα πάρω σαν αποτέλεσμα την περίθραση ακτήρων οχύ είναι διμερές στο βενζοϊκό οξέως. Έτσι, αυτή την έννοια. Εντάξει. Κάτι άλλο το οποίο επίσης έδειξε την ύπαρξη δεσιμών υδρογόνων κάπου, που, έτσι, καταρχήν θα πρέπει να το περιμένουμε, αλλά δεν το σκεφτόμαστε, είναι κάποιες αντιδράσεις. Υπάρχουν, λοιπόν, κάποιες αντιδράσεις οι οποίες συμβαίνουν πάρα πολύ εύκολα γύρω μας. Θα σας δώσω ένα, έτσι, απλό και χαρακτηριστικό παράδειγμα. Υπάρχει μια αντίδραση που κάνει αυτό ακριβώς. Έχω μια αμυνομάδα εδώ, έτσι, έχω και μια, έτσι, ας το βάλω, αρτώνω, και μια καργονιλική ομάδα από εκεί. Όταν έχω μια αμυνομάδα πρωτοταγή και μια καργονιλική ομάδα, σχετικά εύκολα μπορεί να κάνω απόσπαση νερού, έτσι, και να σχηματίσω αυτό εδώ το πράγμα που λέγεται η μίνι. Δεν είναι αμίνι, είναι η μίνι. Θέλω να δείξω ότι υπάρχει ακόρες στο ζεσμό σου εδώ, έτσι. Κάποιες τέτοιου τους αντιδράσεις, παράλληλα που μπορεί να σας φαίνονται χαζές και αδιάφορες, είναι σημαντικές, γιατί σε πολλές περιπτώσεις αυτό που αναφέρεται σε κάποιο φάρμακο, προσέξτε μην το χορηγείτε μαζί με εκείνο, βασίζεται σε κάτι τέτοιο. Το ένα έχει μια τέτοια ομάδα, το άλλο έχει μια άλλη ομάδα. Αν χορηγήσεις και τα δυο φάρμακα μαζί, οι κύριοι που θα γίνουν θα βρεθούν μέσα σου μαζί, θα υλεπιδράσουν μεταξύ τους, και ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο προϊόν δεν είναι επικίνδυνο τοξικό ή κάτι τέτοιο, οπωσδήποτε δεν θα δράσουν τα δυο φάρμακα, εντάξει. Όταν λοιπόν κάποια φάρμακα αν δεν δίκαινεται να θεσκοποιούνται με κάποια άλλα, δεν είναι της πλάκας, δεν είναι δυνατότητα, δεν είναι δυνατότητα, δεν είναι δυνατότητα, δεν είναι δυνατότητα. Λοιπόν, έχουμε κάποιες τέτοιου είδους διαδικασίες που λέγονται οι μήνες. Αμυνοομάδα, λοιπόν, και καρβονίλιο. Εδώ λοιπόν, ανάλογα στο πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορεί να φύγει το νερό από εκεί πέρα, μπορώ να έχω μία τάση να δημιουργηθεί αυτό το πράγμα, να μην δημιουργηθεί αυτό το πράγμα. Που φανταέστησες θα μπορούσα να κάνω μια τέτοιου τέτοιου αντίδραση. Μέσα σε ένα μέσον που να μην έχει νερό. Ή μέσα σε ένα μέσον που να απομακρύνει το νερό. Αν λοιπόν έχω ένα μέσον στο οποίο το νερό απορροφάται από κάτι, μόλις δημιουργηθεί ένα μόριο νωρού φεύγει, κατά συνέπεια αυτή η ισορροπία της αντίδρασης τι θα κάνει. Γράφω εδώ πέρα την ισορροπία. Θα μετακινηθεί προς την κατεύθυνση της μήνης. Έχω λοιπόν ένα καινούργιο μόριο με μια καινούργια συμπεριφορά που δεν την είχα προηγουμένως. Αυτό λοιπόν τώρα δεν είναι μήνη, συνεπώς δεν είναι βάση. Δεν είναι καρβονίλιο, συνεπώς δεν έχει εκείνη και την ιδέα, αλλά έχει κάποιο άλλο είδους ιδέο της έχει εντελώς άλλη φυσικοχημική συμπεριφορά. Επαναβάνω, όχι μόνο με αυτήν εδώ πέρα την αντίδραση, αλλά και πολλές άλλες αντίστοιχες. Είναι εκείνες οι αντιδράσεις που μας δίνουν ιδέα, αν ξέρουμε τι μας γίνεται. Να προτείνουμε σε κάποιον, κοίταξε αν κάνεις μια τέτοια τουσαγωγή για εκείνη την αρρώστια, μην πάρεις και αυτό εδώ το φάρμακο. Το αν έχει μια τέτοια, το άλλο μια άλλη ομάδα, θα επιδράσουν μεταξύ τους και θα κάνουν και τέτοιο. Συνεπώς, τέτοιου τους γνώσεις βοηθούν στο να βγάλουμε τέτοιους συμπεράσεις. Ή, αν δεν είμαστε ακόμα στη φάση του να δίνουμε συνταγές σε κόσμο, μπορούμε να φανταστούμε ότι αυτό το πράγμα πρέπει κάπως να το αποφύγουμε. Πολλοίς κόσμος, όταν τρώει το ψάρι του και τρώει ψητό ψάρι, πιάνει και του ρίχνει λεμόνι. Έχει βγει και ο τώρα αυτός, δείχνει λεμόνι εκεί πέρα στο ψάρι και όλα τα σχετικά. Υπάρχει μια πρακτική λογική για ποιο λόγο είναι καλύτερο να ρίξεις λεμόνι στο ψάρι. Όχι μόνο για τη γεύση. Κάποιοι μπορεί να αντιπαθούν το λεμόνι, για να μην τους αρέσει. Έχει έννοια όμως. Για σκεφτείτε, για ποιο λόγο θα μπορούσα εγώ να πρέπει να ρίξω λεμόνι στο ψάρι. Λεμόνι. Το λεμόνι έχει μέσα του κυτρικό οξύ. Έναν καρβοξιτικό οξύ. Οξύ λοιπόν. Τα ψάρια, όπως είπαμε και στο εργαστήριο, έχουν διάφορες πρωτεΐνες. Όταν τα ψάρια βρεθούν κάτω από αναερώβιες συνθήκες, αυτές οι πρωτεΐνες τους θα αρχίσουν να παθαίνουν ζημιά. Όταν μια πρωτεΐνή βρίσκεται στον αέρα, μπορούμε να υποθέσουμε τις κλασικές διαδικασίες. Το ιδρογόνο θα μετατραπεί σε νερό, ο άνθρακας σε ιδιοξίδιο, το άνθρακα... Το άζωτο σε οξύδιο το αζώτι κλωδίζει κυρικά. Όταν βρεθεί κάτω από αναερώβιες συνθήκες, αναερώβιες, απουσία αέρα. Προφανώς δεν μπορούν να γίνουν τέτοιου τους οξυδώσεις. Τότε λοιπόν θα γίνουν ιδρογονώσεις. Και κάτω από αναερώβιες συνθήκες σχηματίστηκαν τα πετρέλαια. Ο άνθρακας μας δίνει, οι ιδρογονάθρακες. Εντάξει. Λοιπόν, το άζωτο τι θα δώσει σε αυτές τις περιπτώσεις. Αμήνες. Οι αμήνες έχουν, όπως θυμάστε από παλιότερη συναντησή μας εδώ πέρα, και όπως θα μπορούσε να το καταλάβετε ακόμα και τώρα εδώ, πάντοτε αυτό το ζευγάρι ηλεκτρονίων, που σημαίνει συμπεριφέροντες αμβάσεις. Όταν λοιπόν έχω ένα ψάρι που το έχω ψήσει, προφανώς σε αναγκυριστό χώρο, προφανώς σε ψηλή θερμοκρασία, προφανώς έχω ελευθερώσει κάποιες τέτοιες αμήνες. Ρίχνοντας μια ποσότητα αποκυτρικό οξύ, εξουδετερώνω μερικές από αυτές τις αμήνες. Κάνω το αντίστοιχο κυτρικό άλασ. Εντάξει. Το αντίστοιχο κυτρικό άλασ, λοιπόν, θα ήταν αυτό εδώ, το κυτρικό εκεί, εντάξει. ΔΕΛΤΑΣΙΝ συνεχινόταν μια μετατόπιση εδώ, το καλαβοξυλικό άνιον κάπου εδώ πέρα, το υπόλοιπο κυτρικό οξύ από εκεί. Σχηματίζονται σε ένα τέτοιου είδους άλασ, δεν υπάρχει κακή απίεδραση της ελευθερίας αμήνης πια. Εντάξει. Εξουδετερώνω μερικές, αυτήν εδώ πέρα την αμήνη. Εντάξει. Αυτό εδώ πέρα είναι ένα αμμονιακό άλασ και τελείωσε. Εντάξει. Ερώτηση. Μπορείτε να φανταστείτε καμιά πολύ πολύ πολύ ισχυρή βάση. Το εντροξύδιο του Νατρίου, το εντροξύδιο του Καλίου. Καμιά τέτοια οργανική βάση που να είναι πολύ πολύ ισχυρή. Είσαι τρελός, οι οργανικές βάσεις είναι ασθενές και τα οργανικά οξένα ασθενεί. Και εγώ σας λέω ότι υπάρχουν κάποιες οργανικές βάσεις που είναι πάρα πάρα πολύ ισχυρές. Τι θα πει η ισχυρή βάση. Έχω πλήρη διάσταση, ας το πούμε έτσι. Ποια οργανική βάση θα μπορούσε να έχει πλήρη διάσταση. Μια βάση λοιπόν που είναι αυτού του τύπου. Τερετράλ κυλαμμόνιο, ιδροξύδιο. Διαστάθηκε με κάποιο τρόπο. Μπορεί να σχηματίσσεται δισμούς ιδρογών, όπως το φτόριο με το οξόνιο, προηγουμένως. Υπάρχει πουθενά κάποιος δέκτης ζευγαριού ηλεκτρονίων, ναι το ΣΥΝ υπάρχει εδώ πέρα πάνω. Θα σκεφτείτε τι έχει το άζωτο γύρω του. Τέσσερις υποκαταστάτες. Ποιο βραδίσμα μπορεί να έχει αυτό το άζωτο. Εσπετρία. Τέσσερα εσπετρία ευρύδια. Τ' άστειλε εδώ πέρα σε αυτά τα αλκήλια. Ναι. Υπάρχει κενό γύρω απ' το άζωτο για να γίνει κάποιος αλληλεπίδραση ηλεκτρονική άλλου τύπου. Αν υποθέσω το τελεκραμμόνιο κάπως έτσι υπάρχει πουθενά συγκεντρωμένο το φορτίο. Όχι σκόρπος όχι αυτή την επιφάνεια. Συνεπώς αυτό εδώ πέρα άπαξε και σχηματιστεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει και να κάνει δεσμό αλληλεπίδραση κάτι οτιδήποτε. Εντάξει. Τόσο πιο ογκώδες είναι αυτό εδώ πέρα το αλκήλιο, τόσο πιο τεράστιο είναι το κατιόν, τόσο πιο μακριά βρίσκεται και ο νοτανιόν. Μερικές λοιπόν από τις πιο ισχυρές βάσεις είναι αυτές εδώ πέρα. Τετραάλκιλ αμμόνιο ιδροξύδια. Εντάξει. Πώς μπορείς αυτό το πράγμα να το κατραγγίσεις. Πολύ απλά. Αν μπορέσεις και κάνεις κάτι τέτοιο. Κάνεις τριάλκι λαμμόνιο, τότε να δεις τι ωραία πραγματοποιούνται εδώ δεσμοί ιδρογόνου και αρχίζεις και τρέχεις. Εντάξει. Ωραία έχω βγω μια ισχυρή βάση πια, τριέφει λαμμόνιο ιδροξύδιο. Ναι καλά. Πήγαινε να δεις πόσο ισχυρή βάση είναι. Δεσμός ιδρογόνου, ξαναγύρισε εδώ κοντά, όπως είπαμε και το ιδροφθόριο. Το φθόριο με το οξόνιο ζευγοσιόντων. Κι εδώ τελείωσε. Λοιπόν, έρχομαι να βγω πίσω. Θέλω εγώ να κάνω οι μήνες, θυμάσαι τις μήνες? Κοιτάς εδώ, χρησιμοποιώντας τις εξής ενώσεις. Δεν θα τις γράψω για να κάνω και μια είδους εξέταση. Αυτή εδώ είναι η Βενζαλδέιδη, εντάξει. Για να την γράψω πιο καλά, να την καταλάβετε καλύτερα αυτό πέρα το πράγμα. Υπάρχει λοιπόν η όρθο και η πάρα, η δρόξη Βενζαλδέιδη. Δεν τη ζωγραφίζω για να τη ζωγραφίσετε εσείς. Η όρθο και η πάρα, η δρόξη Βενζαλδέιδη. Ποια από αυτές θα κάνει πιο εύκολα η μίνη? Έχουμε τη λαμίνη, έτσι για να το κάνουμε απλό. Έχουμε τη λαμίνη, έχω και αυτά τα δύο πράγματα σε δύο μπουκαλάκια εδώ πέρα. Ρωτάω λοιπόν, η όρθο ή η πάρα, η δρόξη Βενζαλδέιδη, θα μου κάνει πιο εύκολα την αντίδραση της μίνης. Θα μου πείτε γιατί μας νοιάζει η μίνη μας. Μας νοιάζει, γιατί κάποιες φορές χρειάζεται να την κάνω την μίνη. Την ψάχνω, θέλω. Θέλω να ξεοδοτερώσω την αμίνη. Και όταν μου απαντήσετε σε αυτό, θα μπορέσετε να μου απαντήσετε και σε κάτι άλλο. Ποιο από αυτά τα δύο μόρια είναι υγρό και ποιο είναι στερεό. Είσαι παλαμπός θα μου πεις. Όχι, αλλά έχουν κάποια σχέση. Κοιμάστε τι θα πει όρθο και πάρα. Στα ρομαντικά συστήματα που έχουμε εξαμελεί δακτήλιο, κάπου υπάρχει ένας υποκαταστάτης. Εδώ πέρα είναι αυτή η αλδευτική ομάδα. Η αρίσμηση του δακτυλιού ξεκινάει από αυτήν. Αυτή είναι η αρχική θέση. Η διπλανή θέση είναι η όρθο, η πιο κάτω είναι η μέτα και η απέναντι είναι η πάρα. Εντάξει. Υπάρχουν λοιπόν δύο όρθο, δύο μέτα και μια πάρα θέση. Εγώ είπα να σας λέω, έχω εδώ πέρα δύο μπουκάλια, το ένα είναι η όρθο υδρόξη Βενεζαλδίδη, το άλλο είναι η πάρα υδρόξη Βενεζαλδίδη. Και σας δάω να σκεφτείτε και να μου πείτε, το ένα είναι υγρό και το άλλο είναι στερεό. Ποιο είναι πιο. Και δεύτερον, ποιο από αυτά θα κάνει εύκολα και ποιο θα κάνει δύσκολα, ας πούμε καθόλου. Ποιο θα κάνει και ποιο δεν θα κάνει η μίνι. Λοιπόν, θέλει λίγη σκέψη, ας αφήσουμε μερικά δευτερόλεπτα. Οι κεντούν μπροστά πάνω, θα κατέβουν οι πύρινες γλώσσες, όχι, κατεβήκαν μια φορά την πεντηγωστή και το γιορτάζουμε και όλα τα σκεκτικά. Μπορεί και μετά όχι. Για να ακούσω. Η πάρα τι. Η πάρα θα κάνει πιο εύκολα λες την μίνι. Ωραία, θα με οδηγήσεις να ζωγραφίσω εδώ πέρα την όρθο και την πάρα ή έστω μόνο την πάρα που θέλεις εσύ. Την όρθο θα μου την πει ένας άλλος. Εγώ λοιπόν θα κάνω εδώ τον σκελετό. Νάτος. Και πού να βάλω το υδροξύλιο τώρα. Εδώ. Εδώ. Εδώ, εδώ ή εδώ. Πού να το βάλω. Εδώ. Όρθο. Μέτα. Πάρα. Πάρα. Εντάξει. Ας το κάνουμε λίγο πιο φωναχτό. Αυτή λοιπόν είναι η παράτ. Η δρόξο Η όρθο είναι αυτή εδώ. Τώρα λοιπόν που έχουμε και τις ζωγραφιές, επαναλαμβάνω το ερώτημα. Πρώτα απ' όλα, έτσι. Φυσικές ιδιόιδες. Το ένα απ' τα δύο είναι υγρό και το άλλο είναι στερεό. Το ένα είναι στερεό και το άλλο είναι στερεό. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. Υπάρχει μόρια από το ένα δίπνο στο άλλο. |
