| : Πριν από χρόνια, στην δουλειά μου, μάζευα με το φορτηγό του τυροκομίου τα γάλα από την περιοχή μας. Πολλοί από τους κυνοτρόφους, επειδή είχαν και άλλες αγροτικές δουλειές, πήγαιναν στα χωράχτε, τους αφήναν τα σκέπη με το γάλα σε κάποια σημεία σκυερά και εγώ περνούσα κάθε πρωί σε τακτικόδρομο λόγω και τα μάζευα. Ένα σημείο, μια στάση που έκανα για να πάρω το γάλα από μία υπερήλικα, το κρεμούσε ακριβώς κάτω από μία ροδιά το ΝΚ με το γάλα. Κάθε πρωί που πήγαινα, στη ροδιά εκείνη είχα αντιληφθεί ότι υπήρχε μόνο ένα ρόδι. Αυτό το ρόδι το έβλεπα που μεγάλουν κάθε μέρα, είναι η αδυναμία μου το φρούτο του ρόδιου και είχα στο μυαλό μου πώς θα μεγαλώσει, τεράστιο που θα γίνει, νόστιμο, γλυκό, κατακόκκινα ήταν. Και έλαγα κάποια στιγμή όταν θα οριμάσει θα το κόψω, θα το πάρω. Η γυριά που ήταν σε αυτό το σπίτι που είχε την αυλή, ήταν αρκετά μεγάλη, πολύ μεγάλη μάλλον μπορεί να ήταν κοντά στους 100 χρονών. Μου είχε δώσει την αίσθηση επειδή κάθε μέρα που περνούσα, εγώ της έλεγα καλημέρα αλλά αυτή δεν απαντούσε, ότι μάλλον δεν έβλεπε, ίσως να μην άκουγε και κάλλα, αλλά φανταζόμουν ότι περισσότερο ότι δεν έβλεπε. Τέλος πάντων, κάθε μέρα είχα στον τρομολόγιο πηγαίνοντας προς εκείνον το σημείο να περισλέξω το γάλα, ότι άμα το ρόδι θα είχε οριμάσει κι άλλο, άντα το αφήσουμε λίγο ακόμα, θα το κόψω κάποια στιγμή να το πάρω, να το φάω, να το ευχαριστηθώ. Πήγαινα εκεί, έλεγα, έλα μωρέ μην το κόψεις τώρα, ας το κόψεις το αύριο, πιο όρημο, κάποια στιγμή το ρόδι είχε ήδη οριμάσει και κάθε φορά που πήγαινα έλεγα να το πάρω το ρόδι. Σκεφτόμουν όμως, μήπως η γριά το έχει δει, αλλά αφού δεν βλέπει πως το έχει δει, έλα μωρέ ας το δεν πειράζει, μην το έχει δει η γριά και στεναχωρεθεί. Την άλλη μέρα όμως, μέχρι να φτάσω στη στάση αυτή, πάλι είχα στο μυαλό μου πως θα το πάρω αυτό τώρα, να το πάρω, να το φάω, να το λαχταράω, είναι αυτό που μου αρέσει, είναι αυτό που επιθυμώ. Έφτανα εκεί, μετάνιωνα, κάτι με έλεγε από μέσα μου μην το παίρνεις, ρώτα τη γριά μου, ρε τι να ρωτήσω τη γριά και αν με πει μην το παίρνεις το έχω για τον εγγονό μου ή θέλω να το φάω εγώ, ένα είναι στο κάτω κάτω. Ξαναγυρνάω, έφυγα από εκεί, μετάνιωνα που δεν το πήρα. Κάποια στιγμή μια μέρα πάω αποφασιστικά και λέω σε όλη τη διαδρομή σκεφτό μου, μην τυχόν και τα αφήσεις σήμερα το ρώτα, πρέπει να το πάρεις οπωσδήποτε, γιατί είναι όρημο, θα το πάρει κανείς άλλος και θα το χάσεις. Φτάνω εκεί στη στάση, πάω, κόβω να το κόψω, τύνω το χέρι μου να το κόψω, κάτι μου λέω μέσα μου μην το κόβεις, μετάνιωνα. Παίρνω το γάλαδιάζω να το φορτώσω, εκείνη τη στιγμή βγαίνει υγρή από μέσα το σπίτι. Λέω καλημέρα όπως κάθε φορά και μ' απαντάει, βλάχω, αυτή ήταν πόντια, έλα γέγια, τι θέλεις, το βλέπεις εκεί το ρώτα, το βλέπω γέγια, εγώ πάγωσα εκεί να νόμιζα, διάβαζα τη σκέψη μου, το βλέπεις, πάρ' το παιδί μου, είσαι καλό παιδί, πάρ' το γιατί το αξίζεις, πάρ' το να μην το πάρει κανείς άλλος και να του δώσω καμιά κατάρα αυτό το κολόπεδο. Το πήρα το ρόδι, φέφηγα και ένιωσα μέσα μου ότι όλο αυτόν τον καιρό πάλευε ο καλός μου, αυτός μου τον κακό με αυτό. Τελικά, τι θα έπρεπε, να το είχα πάρει, για ποιον λόγο, αφού το ρόδι κάποιος το πρότιζε για μένα. Το πήρα γιατί μου το έδωσαν, δεν βιάστηκα, ο καλός με αυτός νομίζω ότι κέρδισε και η εμπειρία που κέρδισε θα είναι πολύ μεγαλύτερη. |
