| : [♪ Μουσική πρωταemat healed my soul... Είμαι εδώ για να σας μιλήσω για τη μεγαλύτερη μου αποτυχία. Την μεγαλύτερή μου αποτυχία, γιατί στην επιτυχία καλά τα πάμε. Στην αποτυχία, όμως, τι γίνεται στην αποτυχία? Είμαι εδώ για να σας πω πώς μπορούμε να διαχειριστούμε και να μάθουμε μέσα από την μεγαλύτερή μας αποτυχία. Το 2004, έχοντας διανύσει 22 χρόνια στον πρωταθλητισμό, ξεκίνησα από την Πάτρα στα δώδεκα μου, καταφέροντας να κερδίσω τα πάντα. Ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, τα είχα κερδίσει. Δεκατέσσερα πανελή νεαρικόρ, συμμετοχή σ' Ολυμπιακούς αγώνες, παγκόσμιο πρωτάθλημα, πανευρωπαϊκή, τα είχα ζήσει όλα. Το 2004, ήθελα να κλείσω την καριέρα μου, την αθλητική μου καριέρα, ένδοξα, όπως τα λέγαμε, να κρεμάσω τα αθλητικά μου παπούτσια, πραγματικά, τρέχοντας που αλλού στους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα. Ονειρευόμουν τη στιγμή που θα ξεκινώ από τον μαραθώνα να πάω στο Παναθηναϊκό στάδιο. Λογικό. Όλη μου η ζωή ήταν ο αθλητισμός, όλη μου η ζωή ήταν ο μαραθώνιος. Λίγους μήνες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων, θα πρέπει να κάνω μαραθώνιο, προκειμένου να πιάσω το όριο για να τρέξω Ολυμπιακούς αγώνες. Τον Απρίλιο, τρέχω στο Μαραθώνιο του Λονδίνου. Δυστυχώς όμως, εκείνη την ημέρα, είχε μίων δύο βαγμούς. Είχε χιόνι, και όπως καταλαβαίνετε, είναι αδύνατον με τέτοιες καιρικές συνθήκες, να πιάσεις όριο Ολυμπιακών αγώνων. Είναι αδύνατον, πραγματικά, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορείς να κάνεις πανηλίνιο ρεκόρ, προκειμένου να πιάσεις το όριο για να τρέξεις στο Μαραθώνιο, στις Ολυμπιακούς αγώνες. Έτσι, όπως καταλαβαίνετε, το όνειρο να τρέξω στην Αθήνα είχε απομακρυνθεί, έως φύγει. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, παρότι έκανα προσπάθειες προκειμένου να δω, αν μπορούσα με κάποιον τρόπο, κάπως, τιμή σε ένα κοινό ή οτιδήποτε, να τρέξω, ήταν απαγορευτικό. Οπότε, καταλαβαίνετε, λοιπόν, μια αθλητρία η οποία όλα αυτά τα χρόνια είχε ζήσει μέσα στους τύβους, στο τέλος να καταλήγει να μην τρέξει, που στην Αθήνα, που στις Ολυμπιακούς αγώνες. Θυμάμαι ότι, όταν πια συνειδητοποίησα ότι τελικά δεν θα τρέξω, ότι τελικά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μου έχει συμβεί η μεγαλύτερή μου αποτυχία, την πιο μέγεση στιγμή που περίμενα. Θυμάμαι ότι το πρώτο πράγμα που έκανα, είχα μια ελληνική σημαία. Μια σημαία, η οποία την κουβαλούσα πάντα μαζί μου στους μεγάλους αγώνες και περίμενα την Αθήνα προκειμένου να τη σηκώσω. Έκλαψα πάρα πολύ πικρά πάνω σε αυτή τη σημαία και είπα, δεν κατάφερα να σε σηκώσω. Ξέρετε, για έναν πρωταθυντή αυτό, δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο πόνος είναι όλο αυτό το πράγμα. Δεν υπήρχαν η μέρα, η ώρα, δεν περνούσε. Ξέρετε, πονάει πάρα πολύ αυτό στην ψυχή σου. Πονάει το σώμα σου. Πονάν και τσουζούν τα μάτια σου από το κλάμα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι να εξαφανιστώ από την Αθήνα, να κλείσω την τηλεόραση, να μην ακούω τίποτα από τη λέξη Ολυμπιακοί αγώνες, τίποτα από την Αθήνα, να πάω σε ένα χωριό, να κλείσω τα πάντα τα παράθυρα ή να φύγω εκτός Αθηνών, να φύγω εκτός Ελλάδας, προκειμένου να μην ζήσω τίποτα. Δεν ήθελα να το ζήσω αυτό το πράγμα. Είναι αυτό που θες μακριά, τελείως, δεν θες να το περάσεις και αυτό το μαρτύριο. Να βλέπεις τώρα τις εφημερίδες, να γράφει και την Ελληνική Ολυμπιακή Ομάδα, εκεί που εγώ ήμουνα εκεί τόσα χρόνια. Αυτή είναι η μία η επλευρά. Πέρασε ο καιρός και κάποια στιγμή συνειδητοποιώ κάτι άλλο. Κάτι άλλο που μου είπε ότι δεν θα τρέξεις, δεν θα τρέξεις, αλλά θα ζήσεις τους Ολυμπιακούς αγώνες με έναν άλλο τρόπο. Αποφάσισα λοιπόν, λοιπόν, να μπω και να εργαστώ στους Ολυμπιακούς αγώνες. Να εργαστώ και να δουλέψω στο παρασκήνιο, εκεί που κανένας δεν με ξέρει. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να έρχεσαι αντιμέτωπος τείχο με τείχο, να πέφτεις στον τείχο του εγώ σου. Πάρα πολύ δύσκολο. Την πρώτη μέρα που πήγα εκεί δεν με ξέρει κανένας, κανένας. Οι εφημερίδες γράφανε για την ελληνική ομάδα, τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένοι και εγώ το πρωί από το πρωί μέχρι το βράδυ να πηγαίνω εκεί με χαμηλωμένο το κεφάλι να προσπαθώ να διαχειριστώ το εγώ μου, εμένα, την ύπαρξή μου, να βλέπω να μυρίζει ακόμα η μυρωδιά του υδρότα μέσα από τους Ολυμπιακούς αγώνες, από το παιδιά που τρέχανε και εγώ να είμαι εκεί. Η σημαία ήταν εκεί, δεν τη σηκώθηκε ποτέ. Πρώτη μέρα, πρώτος μήνας, δεύτερος μήνας εκεί να πηγαίνω από το πρωί μέχρι το βράδυ να μη με ξέρει κανένας. Στην τελετία ενέξειων Ολυμπιακών αγώνων δούλευα και έβλεπα την έναρξη των αγώνων από τη τηλεόραση. Οι αχές από το στάδιο, θυμάμαι, που ήταν φωτισμένο, τις άκουγα γιατί εγώ δουλεύα στο πάνω μέρος του Ολυμπιακού σταδίου. Και λέγα, δεν μπορεί να μου συμβαίνει κάτι τέτοιο, πώς να διαχειριστείς όλο αυτό. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να κοιμάσαι το βράδυ έτσι. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να έρθει η μέρα του μαραθωνίου και εγώ να μείνω στην αφετηρία. Όλα όμως είναι γνώση, όλα όμως πρέπει να προχωρήσουμε. Και για να προχωρήσουμε πρέπει να πονέσουμε. Δεν γίνεται διαφορετικά. Δίκαιες μέρες πριν από τους Ολυμπιακούς αγώνες, μόλις ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες, ήρθε στο σπίτι μου ένας μεγάλος πρωταθλητής. Εκείνη τη στιγμή αφθόρμητα παίρνω τη σημαία μου και του λέω, πάρ' την και σήκωσέ την. Όταν έγιναν οι αγώνες, πέρασε η προκροματικό. Για να μη στα πολύ λόγο, αυτός ο άνθρωπος, αυτός, έγινε Ολυμπιονίκης ο άνθρωπος αυτός και σήκωσε τη δική μου σημαία στους όμους του. Έτσι όπως εγώ το είχα φανταστεί, το έζησε ένας άλλος αθλητής, που για μένα εκείνη τη στιγμή, έτσι όπως το έζησα, είναι σαν να το είχα κάνει εγώ. Καταλαβαίνετε την ευτυχία μου, ήμουνα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που, αντί να τα παρατήσω, προχώρησα για να μάθω έναν άλλο κόσμο. Να κυρίως όμως να διαχειριστώ μια μεγάλη αποτυχία και να διαχειριστώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Έφυγα από τους Ολυμπιακούς αγώνες πραγματικά τόσο ευτυχισμένη, γιατί καμία γνώση δεν πάει χαμένη. Και στο κάτω κάτω, γιατί έχουμε έρθει εδώ στη ζωή, για να τρώμε, να πίνουμε, να κοιμόμαστε. Και αυτό είναι, έτσι θα διανύσουμε τη ζωή μας. Το 2010, αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη διαδρομή. Είμαι ένα παιδί της τεράσεις, δεν μου αρέσει να βαλτώνω πολύ και θέλω να μαθαίνω. Το 2010, λοιπόν, αποφάσισα να φύγω από την Αθήνα, να πάω στη Σπάρτη. Σπάρτη-Αθήνα, Αθήνα-Τύμβος-Μαραθώνα, 524 χιλιόμετρα. Δεν ήξερα πώς να το κάνω, ήξερα απλά ένα πράγμα, ότι θα το κάνω. Ξέρετε τι είναι από έναν μαραθώνιο που είχα διανύσει, είναι να διανύσω 13 μαραθώνιους στη σειρά. 13 μαραθώνιους στη σειρά με 42 βαδμούς κελσίου μέχρι 45 βαδμούς κελσίου. Αλλά έτσι είμαι εγώ. Αν δεν βουτήξω στα δύσκολα, δεν μαθαίνω. Αν δεν προχωρήσουμε, αν δεν τσαλακοφούμε, αν δεν μπορώ να είσαι στο σώμα, δεν θα φτάσουμε πουθενά. Πρέπει να συνεχίσουμε να προχωράμε. Μετά το πρώτο μαραθώνιο, ήδη είχα διανύσει ένα μαραθώνιο που ήταν εύκολο για μένα. Στο δεύτερο μαραθώνιο την άκουσα τρελά, το σώμα μου είχε διαλυθεί. Στον δεύτερο μαραθώνιο, ξέρετε, μεταξύ αποτυχίας και επιτυχίας διανύεται μια μεγάλη διαδρομή που σημαίνει μην τα παρατάς. Προχώρα. Προχώρα. Πώς θα γίνει? Όλα είναι θέμα προπόνησης. Η ζωή, προπονιόμαστε για τη ζωή. Κάθε στιγμή βελτιωνόμαστε. Κάθε στιγμή, ακόμα και αν δεν το ξέρουμε, ακόμα και αν δεν φαίνεται, στο σωματικό, στο πνευματικό και στο ψυχικό επίπεδο, προχωράμε. Δεν γίνεται να μην προχωράμε. Το θέμα είναι πόσο πολύ θέλεις να προχωρήσεις. Πόσο πολύ θέλεις να μάθεις. Πόσο είσαι έτοιμος να πονέσεις, να πέσεις κάτω. Και ναι, στο Φιδιπίδιο εννοείται, όχι απλά έπεσα κάτω. Λυποθύμησα, αλλά προχωρούσα. Προχωρούσα μέχρι να μάθω τι σημαίνει το παρακάτω. Πρέπει να θέλεις να μάθεις το παρακάτω. Πρέπει να θέλεις να κάνεις μαθήματα εντατικά, γιατί έτσι είναι η ζωή. Διαφορετικά, πήγαινε στις πρώτες τάξεις, πρώτη δημοτικού, μέχρι έκτη. Όσα μάθουμε, μέχρι εκεί. Ποιος θέλει όμως να μάθει το παρακάτω, ποιος θέλει όμως να προχωρήσει στο Φιδιπίδιο, ότι άκουσα όλα. Πραγματικά κατάλαβα τι σημαίνει το σώμα μας, τι σημαίνει ο νους και τι ουσιαστικά είναι η ίδια μας η ψυχή. Θυμάμαι κάποια στιγμή, περίπου κοντά στα 300 χιλόμετρα, περίπου, είχε 45 βαδμούς Κελσίου, έλεγα δεν είμαι το σώμα, είμαι η ψυχή. Δεν είμαι το σώμα, είμαι η ψυχή και προχωρούσα, προχωρούσα. Είχε διαλυθεί το σώμα μου στην κυρολεξία. Το πνεύμα μου όμως ήταν εκεί, στοχευμένο να φτάσω στον τίβο του Μαραθώνα, να προσκυνήσω την ιερή γη, αυτό που ήθελα εγώ, του Μαραθώνα. Προχωρούσα και προχωρούσα και δεν τα παρατούσα. Συνέχεια, θυμάμαι στην επιστροφή στο Αρτεμίσιο Όρος, επιστρέφοντας, μιλάμε τώρα για 350 χιλιόμετρα, λέω στους δικούς μου ανθρώπους που ήταν δίπλα, παιδιά, άλλα 200 χιλιόμετρα έχουμε και τερματίζουμε. Άλλα 200 χιλιόμετρα έχουμε και τερματίζουμε. Ξέρετε γιατί, γιατί εκείνη τη στιγμή εγώ συνειδητοποίησα ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι απλά στο νου μας. Όσο αγωνιζόμαστε θα μαθαίνουμε πράγματα, όσο θέλουμε να πιέσουμε τον εαυτό μας θα μαθαίνουμε και θα μαθαίνουμε. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα για λίγο τη διάσταση του χώρου και του χρόνου. Όλα είναι στο μυαλό μας. Όλο είναι πόσο πολύ θέλουμε να μεταμορφωθούμε, πόσο πολύ θέλουμε να γίνουμε κάθε μέρα η καλύτερη έκδοση του εαυτού μας. Εκεί είναι το θέμα. Είμαστε έτοιμοι να κολυμπήσουμε στα βαθιά, είμαστε έτοιμοι να περάσουμε από οκεανούς, από φουρτούνες. Και το 2019 πέρασε από πάνω μου ένα τσουνάμι ολόκληρο. Διαγνώστηκα με καρκίνο. Έπρεπε να διαχειριστώ μια νέα πρόκληση. Έπρεπε να περάσει από πάνω μου τσουνάμι χημειοθεραπειών, αχτινοβολίες. Δεν θα σας περιγράψω τι συνέβηκε. Σε πέντε λεπτά δεν μπορώ να σας το πω τι συνέβηκε για δύο χρόνια που το πάλεψα. Θα σας πω όμως πώς το διαχειρίστηκα. Θα σας πω όμως ότι εκείνη τη στιγμή, όσο περνούσε το διάστημα, όσο εγώ βελτιωνόμουνα, όσο γινόμουνα η καλύτερη έκδοση του εαυτού μου, είπα ότι αυτό που μου δόθηκε θα το μάθω και θα το μάθω με το δικό μου τρόπο. Θα μάθω μέσα από αυτό. Θα δω πώς μπορώ να διαχειριστώ το σώμα μου, πώς θα μπορώ να διαχειριστώ το πνεύμα μου, πώς μπορώ συνέχεια να χαμογελώ, γιατί δεν είναι εύκολο να χαμογελάς. Όταν η χημειοθεραπεία περνάει μέσα από το σώμα σου, δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά εκεί είναι, γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο από ότι μαθαίνουμε. Όλα τα πλήν και τα συν της ζωής θα πρέπει να ανταενώσεις για μία και μόνο νίκη, τη νίκη της ζωής. Γιατί αυτό είναι, γιατί στο αποτέλεσμα αυτής δεν θα ήταν μόνο η νίκη της ζωής. Θα ήταν και η γνώση, για μία σταγόνα γνώσης. Και αν με ρωτήσετε αν έμαθα, μπορεί και να άμαθα και μπορεί και όχι. Ξέρετε, είναι όλα σχετικά. Πόσοι από εσάς θέλετε και είστε έτοιμοι να βελτιωθείτε. Πόσοι από εσάς νιώθετε αυτή τη στιγμή, τη βελτίωση να γίνεται μέσα σας. Ξέρετε τι σημαίνει να το θέλετε πολύ. Ξέρετε τι σημαίνει να πάλετε το είναι σας. Με το θέλω να μάθω, θέλω να πάω παρακάτω, όσο κι αν πονάει να πάω παρακάτω. Όσο κι αν πονάει να μάθω. Να κλάψω, να σηκωθώ, δεν πειράζει. Να προχωρήσω και να μην τα παρατήσω. Δεν είναι εύκολα όλα αυτά. Πρέπει να έχει η ψυχή. Πρέπει να έχουμε κότσια. Πώς θα γίνει. Πραγματικά η Πάτρα για μένα ήθελε γερά κότσια να προχωρήσω. Η Πάτρα, γεννήθηκα στην Πάτρα και όπως καταλαβαίνετε εδώ διάνησα όλα μου τα χιλιόμετρα. Εδώ πέρασα βουνά, κορυφές, σκοτάδια μέχρι να μάθω και να προχωρήσω. Μέχρι να μπορώ να είμαι εδώ πάνω να σας μιλώ και να προχωράμε και να μην τα παρατάμε. Πάμε να προχωρήσουμε. |
